.jpg)
Pleiochaeta (Sacc.) S. Hughes – rodzaj workowców[1]. Grzyby mikroskopijne, pasożyty roślin. Są szeroko rozprzestrzenione, zwłaszcza na obszarach o klimacie umiarkowanym[2]. W Polsce występuje Pleiochaeta setosa[3], u łubinu wywołująca chorobę o nazwie brunatna plamistość liści łubinu[4].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Incertae sedis, Incertae sedis, Incertae sedis, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1895 r. P.A. Saccardo jako podrodzaj Pleiochaeta w obrębie rodzaju Ceratophorum. Do rangi rodzaju podniósł go S.J. Hughes w 1951 r[1].
Dawniej zaliczany był do grzybów niedoskonałych, w Index Fungorum jak dotąd nie został dokładniej sklasyfikowany, wiadomo tylko, że zaliczany jest do workowców.
Anamorfy należą do Pezizomycotina, teleomorfy nie są znane. Konidiofory wyrastają z grzybni pojedynczo. Są cylindryczne, gładkie, nierozgałęzione, jasnooliwkowe. Komórki konidiotwórcze zygzakowato wygięte. Powstają na nich na nich konidia podzielone poprzecznymi septami na 2 do kilku komórek. Skrajne komórki konidiów są hialinowe, środkowe słomkowożółte. Charakterystyczną cechą jest występowanie na szczytowej komórce szydłowatych przyczepek w liczbie 1–4[2].
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[5].
Pleiochaeta (Sacc.) S. Hughes – rodzaj workowców. Grzyby mikroskopijne, pasożyty roślin. Są szeroko rozprzestrzenione, zwłaszcza na obszarach o klimacie umiarkowanym. W Polsce występuje Pleiochaeta setosa, u łubinu wywołująca chorobę o nazwie brunatna plamistość liści łubinu.
