The genus Cinchona includes at least 23 species of trees and shrubs that are native to the Andes of South America and the mountains of southern Central America. The trees have showy white, pink, or purple flowers that are generally pollinated by butterflies and hummingbirds, and dry capsular fruits with flat, papery seeds that disperse on the wind. Most of the species are found in Ecuador and Peru.
The bark of several species of Cinchona has been the source for several centuries of the febrifuge chemical quinine, effective against malaria. In the Andes the bark has been widely harvested from wild Cinchona trees, which has reduced their populations. Several species and numerous hybrids have been cultivated in warm humid regions world wide, particularly India and southeastern Asia.
Kinə ağacı (lat. Cinchona)[1] - boyaqotukimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Kinə ağacı (lat. Cinchona) - boyaqotukimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Cincona o arbre de la quina[1] és el nom de diverses espècies del gènere Cinchona principalment Cinchona calisaya, Cinchona officinalis i Cinchona succirubra. Són plantes productores de diversos alcaloides medicinals principalment la quinina usada contra el paludisme o usats en l'elaboració de begudes refrescants com l'aigua tònica. El seu origen és tropical sud-americà, dels Andes, especialment del Perú, Equador, Bolívia i d'algunes zones de Colòmbia. Però el seu conreu actualment s'ha estès gràcies al seu èxit per combatre fortes febres, produïdes per la malària. Fou en el s. XVII, quan l'esposa del virrei del Perú, Francisca Enríquez de Rivera Comtessa de Chinchón agafà una febre molt persistent i es decidí en fer ús de la planta que els indis usaven. En 1632 portà aquest remei a Europa, i a través del Cardenal Lugo l'exportaren a Roma, en 1649. I ja finalment foren els jesuïtes els que la portaren a Indonèsia, d'on avui en dia principalment se l'obté de l'Illa de Java, com també de nombroses parts d'Àfrica (Ruanda, Camerun, Congo, Tanzània), de Jamaica i del sud-est asiàtic (Ceilan, Índia, Borneo...).[2] El seu cultiu és degut a la seva escorça, coneguda com a 'quina', de la qual se n'extreu principalment la quinina, important principi actiu, a partir d'arbres d'uns 15-25 anys.
Gènere d'arbres o arbusts de mida de 10 m d'alçada, tot i que poden arribar a 30 m. Rarament formen boscs compactes, sinó que creixen en agrupacions d'uns quants exemplars, o bé solitaris. Les seves fulles són simples, enteres i ovalades o ovovades quasi circulars amb estípules de vegades tan desenvolupades que semblen talment fulles. Tenen disposició a la tija i el seu aspecte és llustrós i brillant, amb nerviació pennada. Solen mesurar uns 10-40 cm de llarg. Les flors són de color rosa, blanc o vermell i estan disposades en forma de panícules terminals o axil·lars. Són pentàmeres i el seu ovari, ínfer i generalment bicarpel·lar, origina el fruit que en aquest cas és una càpsula oblonga o ovoidea que conté unes 40-50 llavors planes i alades.[3]
La Cincona conté alcaloides formats principalment a les cèl·lules parenquimàtiques de les capes mitjanes de l'escorça, representant entre un 3-15% del pes d'aquest òrgan de la planta. Són coneguts en conjunt com a alcaloides de la quina, i s'han extret fins ara 25. La seva forma a l'escorça és en forma de sulfats o hidroclorurs i solen estar combinats amb àcids orgànics, com l'àcid quínic i amb tanins. La quantitat d'alcaloides varia segons l'espècie, regió geogràfica, eddat del'exemplar, i mètode de recol·lecció de l'escorça. Els híbrids C. ledgeriana i C.calisaya tenen major concentració. El mateix succeeix amb els arbres d'entre 6 i 9 anys. I l'alcaloid més abundant, la quinina, es presenta com una pols blanca, cristal·lina, amarga, poc soluble en aigua i soluble en alcohol i cloroform. A més d'alcaloids, l'arbre de la quina també conté principis amargs, com la quinovina; roig de quina, pigment que en algunes espècies pot arribar a constituir el 10% del seu pes en sec; saponines, beta sitosterol, olis essencials (traces); etc.[4]
Estan centrades en les propietats antimalàriques i antiarrítmiques dels seus principals alcaloids quinina i quinidina. La seva principal activitat, és l'antipalúdica, deguda a la quinina que té acció esquizonticida, amb escassa activitat sobre els esporozoïts o sobre les formes preertitrocítiques dels paràsits de la malària. És gametocida només per a Plasmodium malarie i Pl.vivax, essent comparativament més tòxica i menys efectiva que la cloroquina. Se sol administrar com a preventiu o per a excessos de febre palúdica. L'arbre de la quina també té propietats antiarrítmiques gràcies a la quinidina, que descendeix la freqüència cardíaca i l'excitabilitat, evitant els fenòmens d'hiperautomatisme. la quinina també produeix els mateixos efectes però en un 50% menys. Gràcies als seus principis amargs, la cincona té un efecte eupèptic i orexigen, afavorint la secreció de sucs gàstrics. També és astringent degut als tanins i per això és útil en processos inflamatoris de les mucoses o com a regulador intestinal. També s'han determinat altres propietats causades per la quinidina com l'efecte citostàtic o l'acció antitèrmica, al provocar inhibició sobre el centre regulador bulbar; o també causades per la quinina, com l'atenuació de l'excitabilitat o les propietats antioxidants de l'extracte de l'escorça de la quina.
Els usos medicinals més comuns de la quinina estan dirigits pels casos de malària i d'enrampades musculars a les cames. en canvi la quinidina s'usa correntment en el tractament d'arrítmies ventriculars i supraventriculars. També té usos etnomedicinals, entre ells el caràcter astringent de l'escorça de la quina en decocció, usat per a inflamacions orofaríngees fent gargarismes. I en ús intern, és usat com orexigen i eupèptic.
Quinina: Els seus efectes adversos i/o tòxics es manifesten en elevades dosis, essent depressora del sistema nerviós central i generant nausees i vòmits. Durant el seu ús prolongat pot produir-se la síndrome del cinconisme. Està contraindicada per a embarassos i períodes de lactància, ja que és oxitòcica i teratogènica. I el seu ús amb antiàcids disminueix l'absorció gastrointestinal d'aquesta.
Quinidina: Ocasionalment pot originar efectes inmunoal·lergènics que desencadenen en un bloqueig aurículo-ventricular, i està contraindicat per als tractaments d'arrítmies, ja que és un alt risc. També aquest alcaloid realitza interaccions medicamentoses amb drogues anticoagulants a l'augmentar els seus efectes i provocar hemorràgies per hipotrombinèmia.
Les diferents Farmacopees reconeixen les escorces de Cinchona succirubra, coneguda com a quina roja(oficial a França); C.calisaya, coneguda com a quina groga (cultivada a Java), C.ledgeriana, C.officinalis. Les quines són molt usades en begudes tòniques, amb un límit admès per a la quinina d'un màxim de 83 ppm. L'escorça de la quina és aprovada per a consum, per la Comissió E d'Alemanya recomanant-se com a orexigen i eupèptic.
Cinchona pubescens
Aspecte general
Cinchona pubescens
Fruit
Cinchona
Fulles
Cincona o arbre de la quina és el nom de diverses espècies del gènere Cinchona principalment Cinchona calisaya, Cinchona officinalis i Cinchona succirubra. Són plantes productores de diversos alcaloides medicinals principalment la quinina usada contra el paludisme o usats en l'elaboració de begudes refrescants com l'aigua tònica. El seu origen és tropical sud-americà, dels Andes, especialment del Perú, Equador, Bolívia i d'algunes zones de Colòmbia. Però el seu conreu actualment s'ha estès gràcies al seu èxit per combatre fortes febres, produïdes per la malària. Fou en el s. XVII, quan l'esposa del virrei del Perú, Francisca Enríquez de Rivera Comtessa de Chinchón agafà una febre molt persistent i es decidí en fer ús de la planta que els indis usaven. En 1632 portà aquest remei a Europa, i a través del Cardenal Lugo l'exportaren a Roma, en 1649. I ja finalment foren els jesuïtes els que la portaren a Indonèsia, d'on avui en dia principalment se l'obté de l'Illa de Java, com també de nombroses parts d'Àfrica (Ruanda, Camerun, Congo, Tanzània), de Jamaica i del sud-est asiàtic (Ceilan, Índia, Borneo...). El seu cultiu és degut a la seva escorça, coneguda com a 'quina', de la qual se n'extreu principalment la quinina, important principi actiu, a partir d'arbres d'uns 15-25 anys.
Chinovník (Cinchona), dříve nazývaný také chininovník, je rod rostlin z čeledi mořenovité. Jsou to stromy nebo keře s jednoduchými vstřícnými listy a pětičetnými květy v bohatých vrcholových květenstvích. Plodem je tobolka s mnoha semeny. Rod zahrnuje asi 24 druhů a je rozšířen výhradně v tropické Střední a Jižní Americe. Kůra chinovníků obsahuje účinné alkaloidy, z nichž nejvýznamnější je chinin, používaný zejména k léčbě malárie. Nejznámějším druhem je chinovník lékařský, pro produkci chininu je však v dnešní době převážně pěstován jiný, blízce příbuzný druh Cinchona calisaya, vyznačující se vyšším obsahem alkaloidů.
Chinovníky jsou stálezelené stromy nebo keře s jednoduchými, vstřícnými, řapíkatými listy. Palisty jsou velké, opadavé, interpetiolární. Květy jsou pětičetné, uspořádané v bohatých, vrcholových, latovitých květenstvích se vstřícnými větévkami. Kalich je zvonkovitý, zakončený 5 zuby či laloky. Koruna je různých barev, řepicovitá, na vnější straně pýřitá, uvnitř lysá. Tyčinky jsou buď zanořené nebo částečně vyčnívají z květů. Semeník obsahuje 2 komůrky s mnoha vajíčky. Plodem je podlouhlá tobolka pukající 2 chlopněmi a obsahující mnoho křídlatých semen. Na rozdíl od jiných blízce příbuzných rodů se tobolky otevírají od báze k vrcholu.[1][2][3]
Cinchona calisaya
Detail květu chinovníku pýřitého
Květenství C. calisaya
Plody chinovníku pýřitého
Rod zahrnuje asi 24 druhů. Je rozšířen výhradně v tropické Americe v oblasti od Kostariky po Bolívii. Převážná většina druhů roste na svazích jihoamerických And. Do Střední Ameriky zasahuje jediný druh, chinovník pýřitý, jedná se však pravděpodobně o pozůstatky dávné introdukce v předkolumbovských dobách.[3][4]
V kůře chinovníku bylo zjištěno celkem 25 různých chinolových alkaloidů, z nichž nejvýznamnější je chinin, chinidin, cinchonidin a cinchonin. Jejich celkový obsah v kůře vybraných druhů chinovníku dosahuje obvykle 6 až 7 % (výjimečně 14 až 16 %[5]). Tyto alkaloidy jsou biologicky aktivní a jsou významné zejména antimalarickým účinkem, neboť jsou toxické pro původce malárie, prvoky z rodu Plasmodium. Chinidin navíc inhibuje fibrilaci srdečního svalu a používá se při srdeční arytmii. Vyšší obsah chinolových alkaloidů byl prokázán zejména u chinovníku lékařského a u druhů Cinchona succirubra, C. ledgeriana, C. lancifolia a C. calisaya.[6][7][8]
Rod Cinchona je v rámci čeledi Rubiaceae řazen do podčeledi Cinchonoideae a tribu Cinchoneae. Nejblíže příbuzným rodem je dle výsledků molekulárních studií rod Ladenbergia. Mezi další blízce příbuzné rody náleží Remijia, Cinchonopsis, Stilpnophyllum a Joosia.[9]
Ačkoliv některé zdroje připisují objev léčivých účinků Jezuitům, bylo prokázáno, že kůru chinovníku používali jihoameričtí Indiáni již v předkolumbovských dobách. V domorodé medicíně slouží zejména ke snižování horečky.[10] Jezuité začali kůru chinovníku začali používat ve větším měřítku při léčbě malárie v první polovině 17. století. Mletá kůra byla v té době známa jako "jezuitský prášek". Chinin byl z kůry poprvé izolován začátkem 19. století, jeho chemická struktura však byla odhalena až v roce 1951.[11] V minulosti byla chininová kůra vyvážena v obrovských množstvích do celého světa zejména z Peru, Bolívie a Ekvádoru. Nadměrná sklizeň související s velkou poptávkou vedla téměř k vyhubení divoce rostoucích stromů. V současnosti není hlavním zdrojem chininu chinovník lékařský, jak se obecně má za to, nýbrž blízce příbuzný druh Cinchona calisaya, jehož kůra obsahuje nejvyšší množství této látky. Druh pochází z východních svahů And v Peru a Bolívii. Je pěstován zejména v Indonésii, jmenovitě na Jávě. Obsah chininu a doprovodných alkaloidů (zejm. chinidin a cinchonidin) je u různých pěstovaných kultivarů tohoto druhu různý. Chinovník pýřitý je nejrozšířenější a nejběžnější druh rodu, alkaloidů však obsahuje jen malé množství.[1][3][12] Chinovníková kůra je produkována také v Kongu, Zaire, Bolívii, Guatemale a Tanzanii.[5] V minulosti byl významným druhem pro získání chininu i druh C. micrantha.[1] Chinin dodává charakteristickou chuť nealkoholickému nápoji zvanému tonik.
Chinovníková kůra
Zpracovávání chinovníkové kůry
Obrázky, zvuky či videa k tématu chinovník ve Wikimedia Commons
Chinovník (Cinchona), dříve nazývaný také chininovník, je rod rostlin z čeledi mořenovité. Jsou to stromy nebo keře s jednoduchými vstřícnými listy a pětičetnými květy v bohatých vrcholových květenstvích. Plodem je tobolka s mnoha semeny. Rod zahrnuje asi 24 druhů a je rozšířen výhradně v tropické Střední a Jižní Americe. Kůra chinovníků obsahuje účinné alkaloidy, z nichž nejvýznamnější je chinin, používaný zejména k léčbě malárie. Nejznámějším druhem je chinovník lékařský, pro produkci chininu je však v dnešní době převážně pěstován jiný, blízce příbuzný druh Cinchona calisaya, vyznačující se vyšším obsahem alkaloidů.
Kinatræer (Cinchona) er en slægt af træer i Krap-familien. Cinchona er opkaldt (af Linné) efter en grevinde af Chinchón (spansk by) som var vicedronning (gemalinde) i Peru, og som angiveligt af barken fra træet blev kureret for feber (malaria). Det danske navn kommer via navnet quina på quechua[1] og har intet at gøre med det store asiatiske land; træerne kommer fra Sydamerika.
Af barken (kinabark) fra flere arter, især Cinchona officinalis, udvindes kinin, som førhen blev brugt til behandling af malaria.
Stub
Die Pflanzengattung Chinarindenbäume (Cinchona) gehört zur Familie der Rötegewächse (Rubiaceae). Die etwa 23 Arten sind ursprünglich in Zentralamerika (Costa Rica, Panama) und im westlichen Südamerika (Bolivien, Kolumbien, Ecuador, Peru, Venezuela, Brasilien) verbreitet. Sie gedeihen in den Bergregionen.[1] Einige Arten und Hybriden werden in tropischen Gebieten zur Gewinnung des vor allem als Malariamittel bekannten Chinins weltweit angebaut.
Cinchona-Arten wachsen selten als Sträucher, meist als Bäume. Die Borke ist meist deutlich bitter.
Bei den abgeflachten Knospen sind die Nebenblätter aufrecht und aneinander gedrückt. Die kreuz-gegenständig an den Zweigen angeordneten Laubblätter sind gestielt. Die Blattspreite ist einfach. Es sind meist gut entwickelte Domatien an den Laubblättern vorhanden. Die interpetiolaren oder nur kurz um den Zweig verwachsenen Nebenblätter sind zungenförmig bis verkehrt-eiförmig und ganzrandig; sie fallen ab.
Endständig und oft auch in den Blattachseln der obersten Laubblätter stehen über einem Blütenstandsschaft die zymösen oder rispenförmigen Blütenstände, in denen viele Blüten und Tragblätter enthalten sind.
Die gestielten, duftenden Blüten sind zwittrig, radiärsymmetrisch, fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf Kelchblätter sind verwachsen. Die fünf gelben, rosa-, purpurfarben bis roten oder manchmal weißen Kronblätter sind stielteller- oder trichterförmig verwachsen. Der Kronschlund ist innen kahl oder flaumig behaart und die Kronröhre ist außen oft deutlich fünfrippig. Die fünf Kronlappen besitzen dicht bewimperte bis zottig behaarte Ränder. Es ist ein Kreis mit fünf fertilen Staubblättern vorhanden; sie sind in der Kronröhre inseriert und überragen die Kronröhre nicht oder höchstens etwas. Die kurzen bis gut ausgebildeten Staubfäden sind kahl. Zwei Fruchtblätter sind zu einem unterständigen, zweikammerigen Fruchtknoten verwachsen. In jeder Fruchtknotenkammer befinden sich viele Samenanlagen in zentralwinkelständiger Plazentation. Der Griffel endet in zwei Griffelästen mit jeweils einer kopfigen bis linealen Narbe.
Die eiförmigen bis zylindrischen oder ellipsoiden Kapselfrüchte sind meist septicidal und öffnen sich mit zwei Klappen von ihrer Basis aus; manchmal sind die Kapselfrüchte durch ein Septum loculicidal und dann öffnen sie sich vom oberen Ende ausgehend. Die steif papierartigen bis holzigen Kapselfrüchte besitzen oft Lentizellen, sind vom haltbaren Kelch umgeben und enthalten viele Samen. Die mittelgroßen Samen sind ellipsoid bis spindelförmig und etwa abgeflacht. Die Samen besitzen am Rand einen häutigen Flügel. Die Samen enthalten ein fleischiges Endosperm und die zwei Keimblätter (Kotyledonen) sind eiförmig.
Der Name hat nichts mit China zu tun und stammt wahrscheinlich vom Quechua-Wort kina-kina (auch quina-quina) „Rinde der Rinden“ als Bezeichnung für die als Heilmittel gebrauchte Rinde vom Roten Chinarindenbaum.[2]
Die botanische Bezeichnung Cinchona geht auf eine angeblich erfolgreiche Heilung der Gräfin Anna Condeza de Chinchón (1599–1640) zurück, der Gattin des spanischen Vizekönigs von Peru, die 1638 an Malaria erkrankte. Geheilt sei sie durch ein Mittel worden, das ihr ein Jesuitenpater namens Juan de Vega und Leibarzt des Vizekönigs[3] verabreicht und in dem angeblich Chinarindenbaumextrakt verarbeitet worden sein sollte. Für Carl von Linné war diese Erfolgsgeschichte der Anlass, dieser Pflanzengattung 1753 den botanischen Namen Cinchona zu verleihen.
1930 entdeckte man allerdings die Tagebücher dieser Gräfin, die nicht darauf schließen lassen, dass sie jemals an Malaria litt. Möglicherweise sollte die Erfolgsgeschichte daher bei der Vermarktung dieses Heilmittels behilflich sein.[4]
Spanische Trivialnamen sind Cascarilla, Costrona, Crespilla, Hoja de capulí, Hoja de lucma und Quina.[1]
Aus Chinarinde (auch Cinchonae cortex oder Fieberrinde genannt) können bitter schmeckende Präparate hergestellt werden. Sie enthalten China-Alkaloide.
Alexander von Humboldt nannte 1808 in seinen Ansichten der Natur neben Quina, als Bezeichnung für Chinarinde auch Cascarilla fina de Loxa und erwähnte die besondere Qualität der aus dem Städtchen Loxa stammenden Rinde der von ihm Cinchona Condaminea genannten Baumart.
Der Chinarindenbaum stammt ursprünglich aus den Bergregionen des nördlichen Südamerikas und wird vor allem in Indien und im Kongobecken kultiviert. Die Rinde des Chinarindenbaumes (Cinchona pubescens, auch Cinchona officinalis) wurde früher (seit dem 17. Jahrhundert) als Medikament gegen Malaria und Fieber genutzt. Der in der Rinde enthaltene Wirkstoff, das Chinin, wurde erstmals im Jahre 1820 durch Pierre Joseph Pelletier und Joseph Bienaimé Caventou isoliert. Neben Chinin, das industriell extrahiert wird, ist auch Chinidin und Cinchonidin enthalten. Nicht alle Arten der Gattung der Chinarindenbäume (Cinchona) enthalten den Wirkstoff jedoch gleichermaßen. Die Niederländer versuchten auf Java Cinchona calisaya anzubauen, während die Engländer in Indien versuchten, Cinchona succiruba zu kultivieren. Bei beiden Arten erwies sich jedoch, da ihre Rinde den Wirkstoff nicht in einem ausreichenden Maße enthält, um eine Extraktion wirtschaftlich zu rechtfertigen, als ungeeignet. Cinchona ledgeriana dagegen besitzt eine Rinde, die durchschnittlich 13 Prozent Chinin enthält. Sie wurde nach dem fehlgeschlagenen Versuch mit Cinchona calisaya von den Niederländern auf Java in Plantagen angebaut. (Beachte im Systematikabschnitt, dass es sich bei in diesem Abschnitt geschilderten Arten heute um Synonyme handelt.)
Das aus der Rinde gewonnene Chinin hatte bis nach dem Zweiten Weltkrieg große wirtschaftliche und medizinische Bedeutung. Das Kina-Büro wachte seit 1922 über die Kontrolle und Förderung der Chinarindenproduktion, der Verteilung der Kontingente auf die Mitgliedsstaaten sowie die Aufrechterhaltung der Preisstabilität. Vor dem Zweiten Weltkrieg wurden jährlich 1500 Tonnen Chinin produziert.[5] Im Zweiten Weltkrieg wurde die Vernichtung von Chinarindenbaumplantagen zum Kriegsmittel. So fällte die japanische Armee zum Beispiel 20.000 Hektar der Chinarindenplantagen auf Java, sodass sich die Suche nach synthetisch hergestellten Ersatzstoffen verstärkte. Das ähnlich wirkende, aber mit schweren Nebenwirkungen einhergehende Atebrin war bereits 1928 durch die deutsche Firma I.G. Farben hergestellt worden. Chloroquin und Primaquin waren die ersten synthetisch erzeugten Wirkstoffe gegen die Malaria, die das natürlich erzeugte Chinin seit dem Zweiten Weltkrieg ablösten.
Aus dem Roten Chinarindenbaum (Cinchona pubescens) wird auch ein Arzneimittel gegen Verdauungsbeschwerden wie Blähungen gewonnen.
Außerdem kann der gewinnbare rote Farbstoff in seiner Wirkung ähnlich wie der Naturfarbstoff Henna verwendet werden.
Der Chinarindenbaum findet sich auf dem Wappen Perus. Der dort als quina bekannte Baum, auch aus der Quechua-Sprache übernommen, steht in einem einzelnen Feld oben heraldisch links im Wappen und soll die Natur und Pflanzenwelt Perus symbolisieren.
Die Gattung Cinchona wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 172[6] aufgestellt. Typusart ist Cinchona officinalis L. Synonyme für Cinchona L. sind: Kinkina Adanson, Quinquina Boehmer, Pleurocarpus Klotzsch.[7][8]
Die Gattung Cinchona gehört zur Tribus Cinchoneae in der Unterfamilie Cinchonoideae innerhalb der Familie der Rubiaceae.[7]
Die etwa 23 Arten sind ursprünglich in Zentralamerika von Costa Rica bis Panama und im westlichen Südamerika von Kolumbien sowie Venezuela über Bolivien, Ecuador bis Peru verbreitet.
Es gibt etwa 24 (20 bis 26) Arten in der Gattung Cinchona:[9]
Die Pflanzengattung Chinarindenbäume (Cinchona) gehört zur Familie der Rötegewächse (Rubiaceae). Die etwa 23 Arten sind ursprünglich in Zentralamerika (Costa Rica, Panama) und im westlichen Südamerika (Bolivien, Kolumbien, Ecuador, Peru, Venezuela, Brasilien) verbreitet. Sie gedeihen in den Bergregionen. Einige Arten und Hybriden werden in tropischen Gebieten zur Gewinnung des vor allem als Malariamittel bekannten Chinins weltweit angebaut.
Cinchona iku génus kang anggotané watara 25 spésies saka suku Rubiaceae kang asalé saka Amérika Kidul tropika. Anggota génus iki wujud tuwuhan perdu gedhé utawa wit cilik ijo abadi kang tuwuh nganti 5—15 mèter.
Kulit wit-é wujud sumber manéka jinis alkaloid, kang paling dikenal yakuwi kinina, sawijining senyawa antipiretik (penawar demam) kang mligi dianggo nambani malaria. Saka akèh pengasil kinina, mung C. officinalis lan C. pubescens (sin. C. succirubra) kang dibudidayaké ing perkebunan. C. officinalis subsp. ledgeriana kang dianggo minangka wit ngisor. Jinis-jinis iki dikenal sajeroning perdagangan minangka tuwuhan kina.
Cinchona iku génus kang anggotané watara 25 spésies saka suku Rubiaceae kang asalé saka Amérika Kidul tropika. Anggota génus iki wujud tuwuhan perdu gedhé utawa wit cilik ijo abadi kang tuwuh nganti 5—15 mèter.
Kulit wit-é wujud sumber manéka jinis alkaloid, kang paling dikenal yakuwi kinina, sawijining senyawa antipiretik (penawar demam) kang mligi dianggo nambani malaria. Saka akèh pengasil kinina, mung C. officinalis lan C. pubescens (sin. C. succirubra) kang dibudidayaké ing perkebunan. C. officinalis subsp. ledgeriana kang dianggo minangka wit ngisor. Jinis-jinis iki dikenal sajeroning perdagangan minangka tuwuhan kina.
Kina kaasup dina kelompok tutuwuhan berkayu ti marga Chinchona anu kulit watangna dimangpaatkeun minangka ubar, ksusuna ubar malaria.[1] Anggota suku Rubiacéae ieu asalna ti Andres, Amérika Kidul.[1] Sajaba minangka ubar, kina ogé dipaké dina industri kosmetika.[1] Kira-kira 40 spesies kina , kawas Cinchoa officinalis sarta C. Calisaya , sumebar diwewengkon tropis.[1] Tatuwuhan ieu loba dibudidayakeun di Ekuador, Peru, Bolivia, India, Sri Lanka.[1] Kina tumuwuh sacara optimum dina wewengkon nu kira-kira 800-2000 M di luhur permukaan laut, curah hujan 200–3000 mm /t, sarta témpératur hawa 13-21 derajat Celsius.[1] Pepelakan ieu merlukeun sorot panonpoé anu henteu panas teuing.[1] Para tangkal kina ngandung kira-kira opat puluh génus spesies tangkal.[2] Kabéh cinchonas anu asli ti lamping wétan wewengkon Amazon di Andes, di mana kina tumuwuh ti 1,500-3,000 méter dina kadua sisi khatulistiwa (ti Kolombia ka Bolivia). Kina ogé bisa kapanggih di bagian kalér Andes (di lamping wétan wengkuan tengah sarta kulon).[2] Ayeuna loba dibudidayakan di loba nagara tropis pikeun peunteun komérsial maranéhanana, sanajan maranéhanana henteu asli wewengkon kasebut.[2]
Tangkal kina téh jangkungna bisa ngahontal 9 m, sedengkeun diaméter watangna bisa 8–15 cm.[1] Tutuwuhan ieu daunna ngawangun jorong (buleud panjang) sarta kasusun sacara pahareup-hareup.[1] Kembangna anu ngawangun tabung kasusun dina malai, boga warna bodas atawa beureum ngora sarta kaangseu seungit.[1] Buah kina ngawangun kawas buleud endog kalayan sikina anu jangjangan.[1] Bagian ti tangkal kina anu loba dimangpaatkeun ku manusa nyaéta watangna. Kulit watang tangkal kina ngandung sawatara sanyawa alkaloid, utamana kinin (quinine).[1][3]
Kina-kina (genus Cinchona) nisqaqa huk yura rikch'anam, tawa chunkamanta aswan rikch'aqniyuq, sach'akunam, chunka mitrukama hawaman wiñaq.
Kina nisqa qarantaqa hampinapaqmi llamk'achinchik.
Kina-kina (genus Cinchona) nisqaqa huk yura rikch'anam, tawa chunkamanta aswan rikch'aqniyuq, sach'akunam, chunka mitrukama hawaman wiñaq.
Kina nisqa qarantaqa hampinapaqmi llamk'achinchik.
Kina kaasup dina kelompok tutuwuhan berkayu ti marga Chinchona anu kulit watangna dimangpaatkeun minangka ubar, ksusuna ubar malaria. Anggota suku Rubiacéae ieu asalna ti Andres, Amérika Kidul. Sajaba minangka ubar, kina ogé dipaké dina industri kosmetika. Kira-kira 40 spesies kina , kawas Cinchoa officinalis sarta C. Calisaya , sumebar diwewengkon tropis. Tatuwuhan ieu loba dibudidayakeun di Ekuador, Peru, Bolivia, India, Sri Lanka. Kina tumuwuh sacara optimum dina wewengkon nu kira-kira 800-2000 M di luhur permukaan laut, curah hujan 200–3000 mm /t, sarta témpératur hawa 13-21 derajat Celsius. Pepelakan ieu merlukeun sorot panonpoé anu henteu panas teuing. Para tangkal kina ngandung kira-kira opat puluh génus spesies tangkal. Kabéh cinchonas anu asli ti lamping wétan wewengkon Amazon di Andes, di mana kina tumuwuh ti 1,500-3,000 méter dina kadua sisi khatulistiwa (ti Kolombia ka Bolivia). Kina ogé bisa kapanggih di bagian kalér Andes (di lamping wétan wengkuan tengah sarta kulon). Ayeuna loba dibudidayakan di loba nagara tropis pikeun peunteun komérsial maranéhanana, sanajan maranéhanana henteu asli wewengkon kasebut.
Η κιγχόνη είναι γένος φυτών, ιθαγενών της Νότιας Αμερικής, που ανήκει στην οικογένεια Ερυθροδανοειδή (Rubiaceae). To γένος κιγχόνη (Cinchona) περιλαμβάνει περί τα 35 περίπου είδη των τροπικών περιοχών. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι φαρμακευτικά και από το φλοιό τους εξάγεται το αλκαλοειδές κινίνη. Στο εμπόριο οι φλοιοί της κιγχόνης έρχονται σε επίπεδα κομμάτια ή τυλιγμένα σαν σωλήνες.
Καλλιεργείται σε εδάφη πλούσια και καλά στραγγιζόμενα και σε μεγάλο υψόμετρο, που φθάνει και τα 2.000μ. Πολλαπλασιάζεται με σπέρματα. Είναι γενικά ανθεκτικό σε βλαβερά φυτικά και ζωικά παράσιτα. Η παγκόσμια παραγωγή φλοιών κιγχόνης υπολογίζεται σε 10.000-20.000 τόνους το χρόνο, ενώ τη μεγαλύτερη παραγωγή έχει η Ιάβα.
Τα είδη της κιγχόνης είναι δέντρα ύψους συνήθως 15-20 μέτρων, με στρογγυλή ή πυραμιδοειδή κόμη και πλούσιο φύλλωμα. Έχουν μικρά άνθη, με ωραία οσμή, λευκά ή ρόδινα, που σχηματίζουν ταξιανθίες φόβες. Ο καρπός είναι κάψα και έχει πολλά μικρά σπέρματα.
Ο φλοιός του δέντρου φέρει εξωτερικά εγκάρσιες και κατά μήκος ρωγμές, ενώ η εσωτερική του επιφάνεια είναι ραβδωτή. Το χρώμα του κυμαίνεται από ερυθροκαστανό ως καστανοκίτρινο.Έχει ελαφρώς αρωματική οσμή και γεύση πικρή- στυφή.
Οι φλοιοί της κιγχόνης χρησιμοποιούνται με τη μορφή διαφόρων σκευασμάτων (εκχυλίσματα, βάμματα, οίνος), ως αντιπυρετικά και ανθελονοσιακά, ως τονωτικά και ερεθιστικά της πέψης, κυρίως όμως για την απομόνωση των αλκαλοειδών κινίνης και κινιδίνης. Η κινίνη χρησιμοποιείται προληπτικά και θεραπευτικά κατά της ελονοσίας, ως αντιπυρετικό και ελαφρύ αναλγητικό σε μυαλγίες. Η κινιδίνη χορηγείται σε ταχυκαρδίες και αρρυθμίες της καρδιάς. Η παγκόσμια κατανάλωση κινίνης ανέρχεται σε 400-500 τόνους ετησίως.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κιγχόνη είναι ιθαγενές φυτό της Νότιας Αμερικής και ιδίως του Περού, της Κολομβίας και της Βολιβίας. Οι ιθαγενείς Ίνκας γνώριζαν τις αντιπυρετικές ιδιότητες του φλοιού της κιγχόνης πριν ακόμα ανακαλυφθεί η Αμερική. Η σημασία της κιγχόνης διαφαίνεται και από το γεγονός ότι υπάρχει στο εθνόσημο του Περού.
Στη συνέχεια η χρήση των φλοιών του φυτού αυτού μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από τους Ισπανούς εξερευνητές. Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα απομονώθηκαν δύο δραστικά συστατικά της κιγχόνης, η κινίνη και η κινιδίνη. Αυτό έγινε το 1820 από τους Γάλλους επιστήμονες Πελετιέ και Καβεντίρ.
Η κιγχόνη είναι γένος φυτών, ιθαγενών της Νότιας Αμερικής, που ανήκει στην οικογένεια Ερυθροδανοειδή (Rubiaceae). To γένος κιγχόνη (Cinchona) περιλαμβάνει περί τα 35 περίπου είδη των τροπικών περιοχών. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι φαρμακευτικά και από το φλοιό τους εξάγεται το αλκαλοειδές κινίνη. Στο εμπόριο οι φλοιοί της κιγχόνης έρχονται σε επίπεδα κομμάτια ή τυλιγμένα σαν σωλήνες.
Καλλιεργείται σε εδάφη πλούσια και καλά στραγγιζόμενα και σε μεγάλο υψόμετρο, που φθάνει και τα 2.000μ. Πολλαπλασιάζεται με σπέρματα. Είναι γενικά ανθεκτικό σε βλαβερά φυτικά και ζωικά παράσιτα. Η παγκόσμια παραγωγή φλοιών κιγχόνης υπολογίζεται σε 10.000-20.000 τόνους το χρόνο, ενώ τη μεγαλύτερη παραγωγή έχει η Ιάβα.
सिनकोना (Cinchona) एक सदाबहार पादप है जो झाड़ी अथवा ऊँचे वृक्ष के रूप में उपजता है। यह रूबियेसी (Rubiaceae) कुल की वनस्पति है। इनकी छाल से कुनैन नामक औषधि प्राप्त की जाती है जो मलेरिया ज्वर की दवा है।
यह बहुवर्षीय वृक्ष सपुष्पक एवं द्विबीजपत्री होता है। इसके पत्ते लालिमायुक्त तथा चौड़े होते हैं जिनके अग्र भाग नुकीले होते हैं। शाखा-प्रशाखाओं में असंख्य मंजरी मिलती है। इसकी छाल कड़वी होती है। इस वंश में ६५ जातियाँ हैं। सिनकोना का पौधा नम-गर्म जलवायु में उगता है। उष्ण तथा उपोष्ण कटिबंधी क्षेत्र जहां तापमान ६५°-७५° फारेनहाइट तथा वर्षा २५०-३२५ से.मी. तक होती है सिनकोना के पौधों के लिये उपयुक्त है। भूमि में जल जमा नहीं होना चाहिए तथा मिट्टी में कार्बनिक पदार्थ अधिक होने चाहिए। मिट्टी अम्लीय तथा नाइट्रोजन का स्तर ८% से अधिक उपयुक्त है। पौधें के लिये पाला तथा तेज हवा हानिकारक है। भारत में दार्जिलिंग आदि ठंडी जगहों पर इसके पौधे देखने को मिलते हैं।[2] यूरोपीय वैज्ञानिकों को इसका पता सबसे पहले एंडीज़ पहाड़ियों में १६३० के आस-पास लगा।[3]
सिनकोना मुख्यत: दक्षिणी अमरीका में ऐंडीज पर्वत, पेरू तथा बोलीविया के ५,००० फुट अथवा इससे भी ऊँचे स्थानों में इनके जंगल पाए जाते हैं। पेरू के वाइसराय काउंट सिंकन की पत्नी द्वारा यह पौधा सन् १६३९ ई. में प्रथम बार यूरोप लाया गया और उन्हीं के नाम पर इसका नाम पड़ा। सिनकोना भारत में पहले पहले १८६० ई. में सर क्लीमेंट मारखत द्वारा बाहर से लाकर नीलगिरि पर्वत पर लगाया गया। सन् १८६४ में इसे उत्तरी बंगाल के पहाड़ों पर बोया गया। आजकल इसकी तीन जातियाँ सिनकोना आफीसिनेलिज (C. Officinalis), सिनकोना (C. Succirubra) पर्याप्त मात्रा में उपजाई जाती हैं।
सिनकोना के १० वर्ष या उससे पुराने वृक्षों में एल्केल्वाय़ड्स का परिमाण सर्वाधिक होता है। वृक्षों के आधार से १ मीटर ऊँचाई तक की छाल को उपयोग हेतु संग्रह किया जाता है। जड़ की छाल में भी एल्केल्वाय़ड्स समान मात्रा में पाए जाते है। जब वृक्ष गिर जाते हैं तो उनकी छाल को संग्रह कर लिया जाता है। संग्रहीत छाल को छाया में सुखाया जाता है। वर्षा के दिनों में इन्हें १७५°F तक कृत्रिम रूप से सुखाया जाता है। औषधि के निर्माण के लिये छाल को महीन पीस लिया जाता है। इस चूर्ण में १/३ भाग बुझा चुना तथा ५% दाहक खार (कास्टिक सोडा) का जलीय घोल मिलाया जाता है। इस मिश्रण को उबलते हुए कैरोसिन से निस्सारित (एक्सट्रैक्ट) किया जाता है। इस निस्सारण में पर्याप्त मात्रा में गर्म तनु गंधकाम्ल मिलाने पर कुनैन (क्यूनीन) का अवक्षेप प्राप्त होता है। कुनैन के उपयोग से मलेरिया बुखार की दवा तैयार की जाती है। हैनिमैन जो कि स्वंय एलोपैथिक चिकित्सक थे, एक दिन उन्होनें देखा कि स्वस्थ शरीर में यदि सिनकोना की छाल का सेवन किया जाये, तो कम्पन ओर ज्वर पैदा हो जाता है, ओर सिनकोना ही कम्पन और ज्वर की प्रधान दवा है।[4]
_op_Java_Tjinjiroean_TMnr_10032312.jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
|access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) 
सिनकोना (Cinchona) एक सदाबहार पादप है जो झाड़ी अथवा ऊँचे वृक्ष के रूप में उपजता है। यह रूबियेसी (Rubiaceae) कुल की वनस्पति है। इनकी छाल से कुनैन नामक औषधि प्राप्त की जाती है जो मलेरिया ज्वर की दवा है।
यह बहुवर्षीय वृक्ष सपुष्पक एवं द्विबीजपत्री होता है। इसके पत्ते लालिमायुक्त तथा चौड़े होते हैं जिनके अग्र भाग नुकीले होते हैं। शाखा-प्रशाखाओं में असंख्य मंजरी मिलती है। इसकी छाल कड़वी होती है। इस वंश में ६५ जातियाँ हैं। सिनकोना का पौधा नम-गर्म जलवायु में उगता है। उष्ण तथा उपोष्ण कटिबंधी क्षेत्र जहां तापमान ६५°-७५° फारेनहाइट तथा वर्षा २५०-३२५ से.मी. तक होती है सिनकोना के पौधों के लिये उपयुक्त है। भूमि में जल जमा नहीं होना चाहिए तथा मिट्टी में कार्बनिक पदार्थ अधिक होने चाहिए। मिट्टी अम्लीय तथा नाइट्रोजन का स्तर ८% से अधिक उपयुक्त है। पौधें के लिये पाला तथा तेज हवा हानिकारक है। भारत में दार्जिलिंग आदि ठंडी जगहों पर इसके पौधे देखने को मिलते हैं। यूरोपीय वैज्ञानिकों को इसका पता सबसे पहले एंडीज़ पहाड़ियों में १६३० के आस-पास लगा।
సింకోనా (Cinchona) ఒక ఔషధ జాతి మొక్క. క్వినైన్ అనే మందు దీని నుండి తయారుచేస్తారు. ఇది దక్షిణ అమెరికా ఖండానికి చెందిన జాతి మొక్క. రూబియేసి కుటుంబానికి చెందిన షుమారు 25 రకాల మొక్కలన్నింటిని కలిపి "సింకోనా" మొక్కలంటారు. ఇవి సాధారణంగా 5-15 మీటర్ల యెత్తు పెరిగే పొదలలాంటి మొక్కలు. వీటి ఆకులు యేడాది పొడవునా పచ్చగా ఉంటాయి. దీని ఆకులు opposite, rounded to lanceolate, 10-40 సెంటీమీటర్ల పొడవు ఉంటాయి. పళ్ళు చిన్నవిగా ఉంటాయి. వాటిలో అనేక గింజలుంటాయి.
సింకోనా చెట్టు బెరడు ఎండబెట్టి, పొడి చేసి ఔషధంగా ఉపయోగిస్తారు. ఇందులో ఉండే "ఆల్కలాయిడ్లు" క్వినైన్లోని పదార్ధాలకు దగగరగా ఉంటాఐఇ కాని మలేరియా వ్యాధి నివారణలో అవి వేరే విధంగా పని చేస్తాయి.
స్పానిష్ వైస్రాయి భార్య "సింకన్ కౌంటెస్" మలేరియా వ్యాధిగ్రస్తురాలైనపుడు వారి ఆస్థాన వైద్యుడు స్థానిక "ఇండియన్స్"నుండి తీసుకొన్న మందు వాడాడట. ఆమె కోలుకొంది. అప్పటినుండి ఈ చెట్టును "సింకోనా" అని యూరోపియన్లు పిలువసాగారు అట.
సింకోనా (Cinchona) ఒక ఔషధ జాతి మొక్క. క్వినైన్ అనే మందు దీని నుండి తయారుచేస్తారు. ఇది దక్షిణ అమెరికా ఖండానికి చెందిన జాతి మొక్క. రూబియేసి కుటుంబానికి చెందిన షుమారు 25 రకాల మొక్కలన్నింటిని కలిపి "సింకోనా" మొక్కలంటారు. ఇవి సాధారణంగా 5-15 మీటర్ల యెత్తు పెరిగే పొదలలాంటి మొక్కలు. వీటి ఆకులు యేడాది పొడవునా పచ్చగా ఉంటాయి. దీని ఆకులు opposite, rounded to lanceolate, 10-40 సెంటీమీటర్ల పొడవు ఉంటాయి. పళ్ళు చిన్నవిగా ఉంటాయి. వాటిలో అనేక గింజలుంటాయి.
సింకోనా చెట్టు బెరడు ఎండబెట్టి, పొడి చేసి ఔషధంగా ఉపయోగిస్తారు. ఇందులో ఉండే "ఆల్కలాయిడ్లు" క్వినైన్లోని పదార్ధాలకు దగగరగా ఉంటాఐఇ కాని మలేరియా వ్యాధి నివారణలో అవి వేరే విధంగా పని చేస్తాయి.
స్పానిష్ వైస్రాయి భార్య "సింకన్ కౌంటెస్" మలేరియా వ్యాధిగ్రస్తురాలైనపుడు వారి ఆస్థాన వైద్యుడు స్థానిక "ఇండియన్స్"నుండి తీసుకొన్న మందు వాడాడట. ఆమె కోలుకొంది. అప్పటినుండి ఈ చెట్టును "సింకోనా" అని యూరోపియన్లు పిలువసాగారు అట.
Cinchona (pronounced /sɪŋˈkoʊnə/ or /sɪnˈtʃoʊnə/[1]) is a genus of flowering plants in the family Rubiaceae containing at least 23 species of trees and shrubs. All are native to the tropical Andean forests of western South America. A few species are reportedly naturalized in Central America, Jamaica, French Polynesia, Sulawesi, Saint Helena in the South Atlantic, and São Tomé and Príncipe off the coast of tropical Africa, and others have been cultivated in India and Java, where they have formed hybrids.
Cinchona has been historically sought after for its medicinal value, as the bark of several species yields quinine and other alkaloids. These were the only effective treatments against malaria during the height of European colonialism, which made them of great economic and political importance. Trees in the genus are also known as fever trees because of their anti-malarial properties.[2]
The artificial synthesis of quinine in 1944, an increase in resistant forms of malaria, and the emergence of alternate therapies eventually ended large-scale economic interest in cinchona cultivation. Cinchona alkaloids show promise in treating falciparum malaria, which has evolved resistance to synthetic drugs. Cinchona plants continue to be revered for their historical legacy; the national tree of Peru is in the genus Cinchona.[3]
Carl Linnaeus named the genus in 1742, based on a claim that the plant had cured the wife of the Count of Chinchón, a Spanish viceroy in Lima, in the 1630s, though the veracity of this story has been disputed. Linnaeus used the Italian spelling Cinchona, but the name Chinchón (pronounced [tʃinˈtʃon] in Spanish) led to Clements Markham and others proposing a correction of the spelling to Chinchona, and some prefer the pronunciation /tʃɪnˈtʃoʊnə/ for the common name of the plant. Traditional medicine uses from South America known as Jesuit's bark and Jesuit's powder have been traced to Cinchona.
Cinchona plants belong to the family Rubiaceae and are large shrubs or small trees with evergreen foliage, growing 5 to 15 m (16 to 49 ft) in height. The leaves are opposite, rounded to lanceolate, and 10–40 cm long. The flowers are white, pink, or red, and produced in terminal panicles. The fruit is a small capsule containing numerous seeds. A key character of the genus is that the flowers have marginally hairy corolla lobes. The tribe Cinchoneae includes the genera Cinchonopsis, Jossia, Ladenbergia, Remijia, Stilpnophyllum, and Ciliosemina.[4] In South America, natural populations of Cinchona species have geographically distinct distributions. During the 19th century, the introduction of several species into cultivation in the same areas of India and Java, by the English and Dutch East India Company, respectively, led to the formation of hybrids.[5]
Carl Linnaeus described the genus based on the species Cinchona officinalis, which is found only in a small region of Ecuador and is of little medicinal significance.[6][7] Nearly 300 species were later described and named in the genus, but a revision of the genus in 1998 identified only 23 distinct species.[5][8]
The febrifugal properties of bark from trees now known to be in the genus Cinchona were used by many South American cultures prior to European contact,[9] but malaria is an Old World disease that was introduced into the Americas by Europeans only after 1492. The origins and claims to the use of febrifugal barks and powders in Europe, especially those used against malaria, were disputed even in the 17th century. Jesuits played a key role in the transfer of remedies from the New World.
The traditional story connecting cinchona with malaria treatment was first recorded by the Italian physician Sebastiano Bado in 1663.[10][11] It tells of the wife of Luis Jerónimo de Cabrera, 4th Count of Chinchón and Viceroy of Peru, who fell ill in Lima with a tertian fever. A Spanish governor advised a traditional remedy, which resulted in a miraculous and rapid cure. The Countess then supposedly ordered a large quantity of the bark and took it back to Europe. Bado claimed to have received this information from an Italian named Antonius Bollus who was a merchant in Peru. Clements Markham identified the Countess as Ana de Osorio, but this was shown to be incorrect by Haggis. Ana de Osorio married the Count of Chinchón in August 1621 and died in 1625, several years before the Count was appointed Viceroy of Peru in 1628. It was his second wife, Francisca Henriques de Ribera, who accompanied him to Peru. Haggis further examined the Count's diaries and found no mention of the Countess suffering from fever, although the Count himself had many malarial attacks. Because of these and numerous other discrepancies, Bado's story has been generally rejected as little more than a legend.
Quina bark was mentioned by Fray Antonio de La Calancha in 1638 as coming from a tree in Loja (Loxa). He noted that bark powder weighing about two coins was cast into water and drunk to cure fevers and "tertians". Jesuit Father Bernabé Cobo (1582–1657) also wrote on the "fever tree" in 1653. The legend was popularized in English literature by Markham, and in 1874 he also published a "plea for the correct spelling of the genus Chinchona".[12][13] Spanish physician and botanist Nicolás Monardes wrote of a New World bark powder used in Spain in 1574, and another physician, Juan Fragoso, wrote of bark powder from an unknown tree in 1600 that was used for treating various ills. Both identify the sources as trees that do not bear fruit and have heart-shaped leaves; it has been suggested that they were referring to Cinchona species.[14]
The name quina-quina or quinquina was suggested as an old name for cinchona used in Europe and based on the native name used by the Quechua people. Italian sources spelt quina as "cina" which was a source of confusion with Smilax from China.[15] Haggis argued that Qina and Jesuit's bark actually referred to Myroxylon peruiferum, or Peruvian balsam, and that this was an item of importance in Spanish trade in the 1500s. Over time, the bark of Myroxylon may have been adulterated with the similar-looking bark of what we now know as Cinchona.[16] Gradually the adulterant became the main product that was the key therapeutic ingredient used in malarial therapy. The bark was included as Cortex Peruanus in the London Pharmacopoeia in 1677.
The "fever tree" was finally described carefully by the astronomer Charles Marie de la Condamine, who visited Quito in 1735 on a quest to measure an arc of the meridian. The species he described, Cinchona officinalis, was, however, found to be of little therapeutic value. The first living plants seen in Europe were C. calisaya plants grown at the Jardin des Plantes from seeds collected by Hugh Algernon Weddell from Bolivia in 1846.[17] José Celestino Mutis, physician to the Viceroy of Nueva Granada, Pedro Messia de la Cerda, gathered information on cinchona in Colombia from 1760 and wrote a manuscript, El Arcano de la Quina (1793), with illustrations. He proposed a Spanish expedition to search for plants of commercial value, which was approved in 1783 and was continued after his death in 1808 by his nephew Sinforoso Mutis.[18] As demand for the bark increased, the trees in the forests began to be destroyed. To maintain their monopoly on cinchona bark, Peru and surrounding countries began outlawing the export of cinchona seeds and saplings beginning in the early 19th century.[19]
The colonial European powers eventually considered growing the plant in other parts of the tropics. The French mission of 1743, of which de la Condamine was a member, lost their cinchona plants when a wave took them off their ship. The Dutch sent Justus Hasskarl, who brought plants that were then cultivated in Java from 1854. The English explorer Clements Markham went to collect plants that were introduced in Sri Lanka and the Nilgiris of southern India in 1860.[20] The main species introduced were Cinchona succirubra, or red bark, (now C. pubescens) as its sap turned red on contact with air, and Cinchona calisaya. The alkaloids quinine and cinchonine were extracted by Pierre Joseph Pelletier and Joseph Bienaimé Caventou in 1820. Two more key alkaloids, quinidine and cinchonidine, were later identified and it became a routine in quinology to examine the contents of these components in assays. The yields of quinine in the cultivated trees were low and it took a while to develop sustainable methods to extract bark.
In the meantime, Charles Ledger and his native assistant Manuel collected another species from Bolivia. Manuel was caught and beaten by Bolivian officials, leading to his death, but Ledger obtained seeds of high quality. These seeds were offered to the British, who were uninterested, leading to the rest being sold to the Dutch. The Dutch saw their value and multiplied the stock. The species later named Cinchona ledgeriana[21] yielded 8 to 13 percent quinine in bark grown in Dutch Indonesia, which effectively out-competed the British Indian production. It was only later that the English saw the value and sought to obtain the seeds of C. ledgeriana from the Dutch.[22][23]
Francesco Torti used the response of fevers to treatment with cinchona as a system of classification of fevers or a means for diagnosis. The use of cinchona in the effective treatment of malaria brought an end to treatment by bloodletting and long-held ideas of humorism from Galen.[24] For his part in obtaining and helping the establishment of cinchona in British India, Clements Markham was knighted. For his role in establishing cinchona in Indonesia, Hasskarl was knighted with the Dutch order of the Lion.[25]
Cinchona species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including the engrailed, the commander, and members of the genus Endoclita, including E. damor, E. purpurescens, and E. sericeus.
Cinchona pubescens has grown uncontrolled on some islands, such as the Galapagos, where it has posed the risk of out-competing native plant species.[26]
It is unclear if cinchona bark was used in any traditional medicines within Andean Indigenous groups when it first came to notice by Europeans.[9] Since its first confirmed medicinal record in the early seventeenth century, it has been used as a treatment for malaria. This use was popularised in Europe by the Spanish colonisers of South America.[9] The bark contains alkaloids, including quinine and quinidine.[27] Cinchona is the only economically practical source of quinine, a drug that is still recommended for the treatment of falciparum malaria.[28][29]
The Italian botanist Pietro Castelli wrote a pamphlet noteworthy as being the first Italian publication to mention the cinchona. By the 1630s (or 1640s, depending on the reference), the bark was being exported to Europe. In the late 1640s, the method of use of the bark was noted in the Schedula Romana. The Royal Society of London published in its first year (1666) "An account of Dr. Sydenham's book, entitled, Methodus curandi febres . . ."[30]
English King Charles II called upon Robert Talbor, who had become famous for his miraculous malaria cure.[31] Because at that time the bark was in religious controversy, Talbor gave the king the bitter bark decoction in great secrecy. The treatment gave the king complete relief from the malaria fever. In return, Talbor was offered membership of the prestigious Royal College of Physicians.[32]
In 1679, Talbor was called by the King of France, Louis XIV, whose son was suffering from malaria fever. After a successful treatment, Talbor was rewarded by the king with 3,000 gold crowns and a lifetime pension for this prescription. Talbor was asked to keep the entire episode secret. After Talbor's death, the French king published this formula: seven grams of rose leaves, two ounces of lemon juice and a strong decoction of the cinchona bark served with wine. Wine was used because some alkaloids of the cinchona bark are not soluble in water, but are soluble in the ethanol in wine.[32] In 1681 Água de Inglaterra was introduced into Portugal from England by Dr. Fernando Mendes who, similarly, "received a handsome gift from (King Pedro) on condition that he should reveal to him the secret of its composition and withhold it from the public".[33]
In 1738, Sur l'arbre du quinquina, a paper written by Charles Marie de La Condamine, lead member of the expedition, along with Pierre Godin and Louis Bouger that was sent to Ecuador to determine the length of a degree of the 1/4 of meridian arc in the neighbourhood of the equator, was published by the French Academy of Sciences. In it he identified three separate species.[34]
The birth of homeopathy was based on cinchona bark testing. The founder of homeopathy, Samuel Hahnemann, when translating William Cullen's Materia medica, noticed Cullen had written that Peruvian bark was known to cure intermittent fevers.[35] Hahnemann took daily a large, rather than homeopathic, dose of Peruvian bark. After two weeks, he said he felt malaria-like symptoms. This idea of "like cures like" was the starting point of his writings on homeopathy. Hahnemann's symptoms have been suggested by researchers, both homeopaths and skeptics, as being an indicator of his hypersensitivity to quinine.[36]
The bark was very valuable to Europeans in expanding their access to and exploitation of resources in distant colonies and at home. Bark gathering was often environmentally destructive, destroying huge expanses of trees for their bark, with difficult conditions for low wages that did not allow the indigenous bark gatherers to settle debts even upon death.[37]
Further exploration of the Amazon Basin and the economy of trade in various species of the bark in the 18th century is captured by Lardner Gibbon:
... this bark was first gathered in quantities in 1849, though known for many years. The best quality is not quite equal to that of Yungas, but only second to it. There are four other classes of inferior bark, for some of which the bank pays fifteen dollars per quintal. The best, by law, is worth fifty-four dollars. The freight to Arica is seventeen dollars the mule load of three quintals. Six thousand quintals of bark have already been gathered from Yuracares. The bank was established in the year 1851. Mr. [Thaddäus] Haenke mentioned the existence of cinchona bark on his visit to Yuracares in 1796
- — Exploration of the Valley of the Amazon, by Lieut. Lardner Gibbon, USN. Vol. II, Ch. 6, pp. 146–47.
It was estimated that the British Empire incurred direct losses of 52 to 62 million pounds a year due to malaria sickness each year. It was therefore of great importance to secure the supply of the cure.[38] In 1860, a British expedition to South America led by Clements Markham smuggled back cinchona seeds and plants, which were introduced in several areas of British India and Sri Lanka. In India, it was planted in Ootacamund by William Graham McIvor. In Sri Lanka, it was planted in the Hakgala Botanical Garden in January 1861.[39] James Taylor, the pioneer of tea planting in Sri Lanka, was one of the pioneers of cinchona cultivation.[40] By 1883, about 64,000 acres (260 km2) were in cultivation in Sri Lanka, with exports reaching a peak of 15 million pounds in 1886. The cultivation (initially of Cinchona succirubra (now C. pubescens) and later of C. calisaya[41]) was extended through the work of George King and others into the hilly terrain of Darjeeling District of Bengal. Cinchona factories were established at Naduvattam in the Nilgiris and at Mungpoo, Darjeeling, West Bengal. Quinologists were appointed to oversee the extraction of alkaloids with John Broughton in the Nilgiris and C.H. Wood at Darjeeling. Others in the position included David Hooper and John Eliot Howard.[23][42][43]
In 1865, "New Virginia" and "Carlota Colony" were established in Mexico by Matthew Fontaine Maury, a former Confederate in the American Civil War. Postwar Confederates were enticed there by Maury, now the "Imperial Commissioner of Immigration" for Emperor Maximillian of Mexico, and Archduke of Habsburg. All that survives of those two colonies are the flourishing groves of cinchonas established by Maury using seeds purchased from England. These seeds were the first to be introduced into Mexico.[44]
The cultivation of cinchona led from the 1890s to a decline in the price of quinine, but the quality and production of raw bark by the Dutch in Indonesia led them to dominate world markets. The producers of processed drugs in Europe (especially Germany[45]), however, bargained and caused fluctuations in prices, which led to a Dutch-led Cinchona Agreement in 1913 that ensured a fixed price for producers. A Kina Bureau in Amsterdam regulated this trade.[46]
During World War II, the Japanese conquered Java and the United States lost access to the cinchona plantations that supplied war-critical quinine medication. Botanical expeditions called Cinchona Missions[47] were launched between 1942 and 1944 to explore promising areas of South America in an effort to locate cinchona species that contained quinine and could be harvested for quinine production.[47] As well as being ultimately successful in their primary aim, these expeditions also identified new species of plants[47] and created a new chapter in international relations between the United States and other nations in the Americas.[48]
The bark of trees in this genus is the source of a variety of alkaloids, the most familiar of which is quinine, an antipyretic (antifever) agent especially useful in treating malaria.[49][50] For a while the extraction of a mixture of alkaloids from the cinchona bark, known in India as the cinchona febrifuge, was used. The alkaloid mixture or its sulphated form mixed in alcohol and sold quinetum was however very bitter and caused nausea, among other side effects.[51]
Cinchona alkaloids include:
They find use in organic chemistry as organocatalysts in asymmetric synthesis.
Alongside the alkaloids, many cinchona barks contain cinchotannic acid, a particular tannin, which by oxidation rapidly yields a dark-coloured phlobaphene[52] called red cinchonic,[53] cinchono-fulvic acid, or cinchona red.[54]
In 1934, efforts to make malaria drugs cheap and effective for use across countries led to the development of a standard called "totaquina" proposed by the Malaria Commission of the League of Nations. Totaquina required a minimum of 70% crystallizable alkaloids, of which at least 15% was to be quinine with not more than 20% amorphous alkaloids.[55][56]
There are at least 24 species of Cinchona recognized by botanists.[5][57] There are likely several unnamed species and many intermediate forms that have arisen due to the plants' tendency to hybridize.[8]
Cinchona (pronounced /sɪŋˈkoʊnə/ or /sɪnˈtʃoʊnə/) is a genus of flowering plants in the family Rubiaceae containing at least 23 species of trees and shrubs. All are native to the tropical Andean forests of western South America. A few species are reportedly naturalized in Central America, Jamaica, French Polynesia, Sulawesi, Saint Helena in the South Atlantic, and São Tomé and Príncipe off the coast of tropical Africa, and others have been cultivated in India and Java, where they have formed hybrids.
Cinchona has been historically sought after for its medicinal value, as the bark of several species yields quinine and other alkaloids. These were the only effective treatments against malaria during the height of European colonialism, which made them of great economic and political importance. Trees in the genus are also known as fever trees because of their anti-malarial properties.
The artificial synthesis of quinine in 1944, an increase in resistant forms of malaria, and the emergence of alternate therapies eventually ended large-scale economic interest in cinchona cultivation. Cinchona alkaloids show promise in treating falciparum malaria, which has evolved resistance to synthetic drugs. Cinchona plants continue to be revered for their historical legacy; the national tree of Peru is in the genus Cinchona.
Kinkono (Cinchona el rubiacoj) estas genro de daŭrafoliaj arboj el Peruo, kiuj liveras amaran kaj kontraŭfebran ŝelon.
Kinkono estas ankaŭ uzata kiel nomo por la ŝelo mem.
La efika biokemia substanco estas kinino, kiun oni uzis kontraŭ malario.
La kinkono, aŭ kina-kina (ŝelo de ŝeloj), estis importita en Eŭropon sub la nomo perua ŝelo. Jam la peruanaj indiĝenoj malkovris la kontraŭ-malariajn ecojn de la kinkono. La latina nomo devenas de la edzino de la vicreĝo de Peruo, la grafino de El Chinchon kiu laŭdire resaniĝis danke al tiu ŝelo. Dankeme ŝi helpis importon de la drogo en Hispanion kie ĝi nomiĝis "pulvoro de la grafino". Enmarketigita far la jezuitoj ĝi iĝis "pulvoro de la jezuitoj". Por lukti kontraŭ malario, kiu suferigas homojn eĉ en Versajlo, Ludoviko la 14-a venigas kinkonon en Francion.
Kinkono (Cinchona el rubiacoj) estas genro de daŭrafoliaj arboj el Peruo, kiuj liveras amaran kaj kontraŭfebran ŝelon.
Kinkono estas ankaŭ uzata kiel nomo por la ŝelo mem.
Cinchona es un género de plantas fanerógamas del orden de las Gentianales de la familia de las Rubiaceae. Tiene 25 especies de grandes arbustos o pequeños árboles que alcanzan los 5-15 metros de altura.[1]
Tiene las hojas opuestas, lanceoladas a redondeadas, perennes de 1-4 dm de longitud. Las flores de color blanco, rosa o rojo se producen en panículas terminales. El fruto es una cápsula con numerosas semillas.
Algunas especies de este género, como la Cinchona officinalis también denominada quina, producen quinina, un alcaloide con propiedades antipiréticas, antipalúdicas y analgésicas. El descubrimiento de sus propiedades supuso una revolución en medicina, y aún, hoy en día, sigue siendo utilizada la quinina con fines médicos.
Fue nombrada por Carlos Linneo en honor de Doña Francisca Enríquez de Rivera, la segunda esposa del IV Conde de Chinchón, Don Luis Jerónimo Fernández de Cabrera y Bobadilla, por ser ella, según la tradición, la que descubrió entre las gentes del Viejo Mundo las propiedades medicinales de la corteza de esta planta. Linneo transcribió el sonido español 'chi' a la manera italiana: 'ci', lo cual era frecuente en la época.
Cinchona es un género de plantas fanerógamas del orden de las Gentianales de la familia de las Rubiaceae. Tiene 25 especies de grandes arbustos o pequeños árboles que alcanzan los 5-15 metros de altura.
Tiene las hojas opuestas, lanceoladas a redondeadas, perennes de 1-4 dm de longitud. Las flores de color blanco, rosa o rojo se producen en panículas terminales. El fruto es una cápsula con numerosas semillas.
Algunas especies de este género, como la Cinchona officinalis también denominada quina, producen quinina, un alcaloide con propiedades antipiréticas, antipalúdicas y analgésicas. El descubrimiento de sus propiedades supuso una revolución en medicina, y aún, hoy en día, sigue siendo utilizada la quinina con fines médicos.
Fue nombrada por Carlos Linneo en honor de Doña Francisca Enríquez de Rivera, la segunda esposa del IV Conde de Chinchón, Don Luis Jerónimo Fernández de Cabrera y Bobadilla, por ser ella, según la tradición, la que descubrió entre las gentes del Viejo Mundo las propiedades medicinales de la corteza de esta planta. Linneo transcribió el sonido español 'chi' a la manera italiana: 'ci', lo cual era frecuente en la época.
Kiinapuu (Cinchona L.) on madaraliste sugukonda kuuluvate igihaljaste lehtpuude perekond. Perekonda kuulub ligi 40 liiki.[1]
Enamik liike kasvab looduslikult troopilise Ameerika Andide idanõlvadel: Peruus, Ecuadoris, Boliivias, Columbias ja Venezuelas.[2] Kasvandustes kasvatatakse neid ka troopilistes maades farmaatsiatööstuse tooraineks, aga ka homöopaatias kasutamiseks.
Olulisemad kiinapuuliigid on järgmised:[3]
Kiinapuude perekonnale nimepanijaks peetakse Carolus "Carl" Linnaeust, kes olevat aastal 1742 nimetanud kiinapuu perekonna Chinchóni krahvinna auks, krahv olevat 1600. aastail ketšuate tarkuse kohaselt tarvitanud malaariasse haigestunud krahvinna raviks kiinapuu koort (Cinchonae cortex).[4]
Kiinapuu koort ehk kiinakoort (Cinchonae cortec) on kasutatud mitme haiguse (näiteks malaaria) raviks juba sajandeid.
Pikemalt artiklis Homöopaatia
Kiinapuu koore (ingl peruvian bark) tarvitamisega seostatakse ka homöopaatia teket. Nimelt otsustas Samuel Hahnemann, tõlkides William Culleni raamatut "A Treatise on the Materia Medica", mõningaid kiinapuu koorele omistatud “tervistavaid” omadusi malaariaravis ka enda peal proovida. Ilmnenud sümptomitest tuletas ta, et sarnased sümptomid peaksid ilmnema ka teistel tervetel indiviididel. Seda koort tarvitanud haiged tervenesid. See ajendas teda sõnastama ravi juhtmõtte: "sarnane ravib sarnast" (ladina keeles similia similibus curentur), mida ta kasutas esmakordselt essees "Indications of the Homeopathic Employment of Medicines in Ordinary Practice", avaldatud 1807 (Hufeland Journal).
Kiinapuu koor sisaldab näiteks järgmisi alkaloide:
Kiinapuu koores leiduv alkaloid kiniin takistab malaariasääskede edasikantava malaariaplasmoodiumi arengut erütrotsüütides ja alandab palavikku. Leiab kasutust ka orgaanilises keemias ja farmaatsiatööstustes, kus koorest toodetakse kiniinhüdrokloriidi, kiniindihüdrokloriidi, kiniinsulfaati ja muid aineid.
Kiniini sünteesis esimesena Robert Burns Woodward.
Kiniini stereoisomeer Quinidine on ravim, mida kasutatakse nii Plasmodium falciparumi põhjustatud malaaria kui ka südame rütmihäirete raviks humaanmeditsiinis.
Kiinapuu on Peruu ja Ecuadori rahvuspuu.
Kiinapuu (Cinchona L.) on madaraliste sugukonda kuuluvate igihaljaste lehtpuude perekond. Perekonda kuulub ligi 40 liiki.
Enamik liike kasvab looduslikult troopilise Ameerika Andide idanõlvadel: Peruus, Ecuadoris, Boliivias, Columbias ja Venezuelas. Kasvandustes kasvatatakse neid ka troopilistes maades farmaatsiatööstuse tooraineks, aga ka homöopaatias kasutamiseks.
Olulisemad kiinapuuliigid on järgmised:
Ledgeri kiinapuu (Cinchona ledgeriana), kollakooreline kiinapuu (Cinchona officinalis), harilik kiinapuu (Cinchona calisaya).Kiinapuut (Cinchona) on matarakasvien suku, jonka joidenkin jäsenien kaarnasta saadaan kiniiniä.[1] Linné nimesi ne kreivitär Cinchónan mukaan, jonka aviomies parani malariasta kiniinin avulla 1600-luvulla.[2] Sukuun kuuluu noin neljäkymmentä lajia.[3]
Kiinapuut kasvavat 15–20 metriä korkeiksi, ja kukkivat valkoisin, keltaisin tai vaaleanpunaisin kukin.[3]
Kiinapuut kasvavat luonnonvaraisina Andien Amazonin sademetsän puoleisilla rinteillä lähellä päiväntasaajaa 1 500–3 000 metrin korkeudessa. Niitä viljellään monissa trooppisissa maissa lääketeollisuuden raaka-aineiksi.[3]
Kiinapuut (Cinchona) on matarakasvien suku, jonka joidenkin jäsenien kaarnasta saadaan kiniiniä. Linné nimesi ne kreivitär Cinchónan mukaan, jonka aviomies parani malariasta kiniinin avulla 1600-luvulla. Sukuun kuuluu noin neljäkymmentä lajia.
Quinquina
Le genre Cinchona regroupe environ 23 espèces d'arbres ou d'arbustes de la famille des Rubiacées originaires d'Amérique du Sud ; certaines produisent de la quinine[1].
En 1753, Linné créa le genre Cinchona[2] sur la base des informations recueillies par de la Condamine sur des « arbres des fièvres » des montagnes andines près de Loja (aujourd'hui situé en Équateur). Il distingua successivement plusieurs espèces.
Joseph de Jussieu qui accompagnait La Condamine dans l'expédition scientifique au Pérou rédigea un mémoire sur les quinquinas[3] qui ne fut publié qu'en 1936.
Le travail d'ensemble de José Celestino Mutis, commencé en 1793, ne fut également connu, pour ce qu'il en restait, qu'un siècle plus tard. Les travaux les plus précis connus à l'époque sont ceux de José Antonio Pavón et Sebastián López Ruiz publiés en 1794[4],[5].
Aux XVIIIe et XIXe siècles, les naturalistes avaient du mal à distinguer les différentes espèces de Cinchona. Pour La Condamine, « le [quinquina] jaune & le rouge n'ont aucune différence remarquable dans la fleur, dans la feuille, dans le fruit, ni même dans l'écorce extérieurement[6] ». Les descriptions publiées par Lambert en 1821[7], Candolle en 1830[8], Weddell en 1849[9] et Kuntze en 1878[10] n'aboutirent à aucun consensus sur la nomenclature[1].
Alexandre de Humboldt et Aimé Bonpland ont contribué au débat.
Il fallut attendre l'époque de la Seconde Guerre mondiale pour qu'une équipe venue des États-Unis constitue une collection importante de spécimens en Colombie et en Équateur, donnant la possibilité d'entreprendre une révision du genre. La présente classification est fondée sur la révision de Bengt Lennart Andersson[1] (1998).
Les espèces les plus importantes, tant sur le plan pharmacologique que commercial, sont :
Quant au « faux quinquina », c'est une appellation commune du Ladenbergia.
Une longue tradition veut que l'étymologie éclaire le sens profond des lexèmes. Avec Cinchona et quinquina, nous avons deux beaux contre-exemples de cette thèse.
La source de ces deux termes remonte à un écrit de Sebastiano Bado sur l'écorce péruvienne, écrit en 1639 et publié en 1663[12]. L'auteur, un médecin génois n'ayant jamais été en Amérique du Sud, raconte l'histoire de Ana de Osorio, comtesse espagnole de Chinchón, première femme du Luis de Cabrera, 4e Comte de Chinchón (en), vice-roi du Pérou[13]. La vice-reine avait contracté une fièvre tierce (une des formes de la malaria) à son arrivée à Lima[14]. Juan López de Canizares, gouverneur de Loja, écrivit alors au vice-roi pour lui raconter sa guérison par le « quinaquina », dont les Indiens utilisaient l'écorce pour traiter cette fièvre[14]. Il en avait absorbé une infusion recommandée par le jésuite missionnaire Juan López, pareillement guéri, dont la révélation lui avait été faite par le cacique indien de Malacatos (Loja)[14]. On convoqua le gouverneur, le médicament fut administré à la comtesse et, « à la stupéfaction générale, elle guérit », conclut Bado. Sur la foi de ce récit, Carl von Linné créa le genre Cinchona (en oubliant un h)[15]. Des études récentes montrent que ce récit est certainement apocryphe et que la diffusion des propriétés médicinales de l'écorce du Pérou revient aux jésuites de Lima[11]. Le nom de Poudre des jésuites est utilisé lorsque le procurateur général de l'ordre des jésuites la fait connaître en France et la recommande au Cardinal de Mazarin[13].
Sebastiano Bado fut aussi le premier à employer le terme de quinquina ; jusque-là les jésuites parlaient l'arbol de las calenturas, « l'arbre de la fièvre ». Il justifia ce terme en prétendant que kinakina en quechua désignait l'arbre donnant l'écorce du Pérou. On sait maintenant que l'expression quechua désigne un tout autre arbre : le Myroxylon peruiferum.
Les espèces du genre Cinchona sont des arbustes, ou plus souvent des arbres, pouvant atteindre 18 mètres de hauteur[1].
Les feuilles sont opposées, décussées, pétiolées et à marge entière comme chez la plupart des Rubiacées. Le limbe est membraneux à coriace.
Les inflorescences sont terminales sur les branches latérales. Ce sont des cymes comportant beaucoup de fleurs, en général pentamères. Elles sont bisexuées et hétérodistyles. La corolle est hypocratériforme[16], densément pubescente à l'extérieur, de couleur rouge, rose à pourpre (sauf chez C. micrantha et souvent chez C. calisaya, où elle est blanche). Les étamines sont insérées dans le tube de la corolle.
Le fruit est une capsule, ovoïde à ellipsoïde.
Les Cinchona sont pour l'essentiel des plantes andines[1]. Cinchona pubescens est l'espèce la plus largement répandue et c'est la seule à s'étendre de la Bolivie jusqu'en Amérique centrale et sur les côtes du Venezuela.
Le genre a un centre de diversité marqué dans la déflexion de Huancabamba (nord du Pérou) (pays). Neuf espèces sont présentes uniquement au nord de cette région et neuf autres au sud.
Les Cinchona poussent en montagne entre 1 000 et 3 000 m d'altitude.
L'écorce des quinquinas jaunes et rouges contient des alcaloïdes, dont la quinine, réputée pour ses propriétés antipaludiques.
Jusqu'au milieu du XVIIe siècle la médecine européenne était restée impuissante contre les fièvres palustres. Tous les étés, des fièvres intermittentes frappaient les populations du bassin méditerranéen. Peu à peu, la maladie s'était étendue vers le nord ; elle atteignit les côtes méridionales de l'Angleterre au XVIe siècle et traversa l'Atlantique avec les colons européens.
Ce furent les jésuites qui grâce à leur implantation mondiale trouvèrent dans le Nouveau Monde la plante guérisseuse. Au début du XVIIe siècle, un jésuite italien, Augustino Salumbrino créait à Lima au Pérou une grande pharmacie pour pourvoir aux besoins médicinaux de tous les jésuites de la vice-royauté. Un des membres de la Compagnie de Jésus de Lima, Bernabé Cobo[17], rapporte en 1639 : « Dans le district de la ville de Loja [aujourd'hui situé en Équateur] du diocèse de Quito pousse une certaine espèce de grands arbres qui ont une écorce semblable à la cannelle, un peu rugueuse et très amère ; laquelle, réduite en poudre, est administrée à ceux qui ont la fièvre, et avec ce remède seul le mal disparaît ». On sait qu'à partir des années 1631, lorsque les pères jésuites se rendaient à Rome, ils emportaient de « l'écorce du Pérou » avec eux. Les médecins du Vatican eurent alors la possibilité de vérifier que l'« écorce » ou « herbe des Jésuites » était aussi efficace contre les fièvres intermittentes qui décimaient chaque été les Romains, papes et cardinaux y compris.
Les mérites de l'écorce du Pérou ne s'imposèrent pas immédiatement en Europe ; il fallait trouver le bon emploi et, dans certains pays, vaincre les résistances des protestants face à une drogue papiste.
C'est un Anglais rusé et sans scrupules, Robert Talbor, qui sut vaincre les préjugés de ses contemporains. Ayant appris auprès d'un apothicaire comment doser l'écorce du Pérou pour soigner la fièvre sans provoquer d'effets secondaires calamiteux, il proposa son propre remède miraculeux à la composition tenue soigneusement secrète, tout en dénigrant méthodiquement le remède des papistes. Il soigna avec succès le roi Charles II d'Angleterre moyennant des sommes mirobolantes. Il alla ensuite à la cour de Louis XIV soigner le roi, le dauphin et nombre de princes, toujours avec le même succès. À sa mort, on apprit que l'ingrédient principal de sa potion miraculeuse était l'écorce de quinquina.
Malgré les succès de l'écorce de quinquina dans la lutte contre le paludisme, l'arbre demeurait toujours inconnu des botanistes européens.
En 1735, Charles Marie de la Condamine participe à une expédition scientifique au Pérou pour mesurer un arc de méridien d'un degré à proximité de l'Équateur. Il est accompagné du botaniste Joseph de Jussieu qui découvre dans la province de Loja des quinquinas et en fait une description précise. Mais c'est la description de La Condamine qui parvint la première en France et qui fit autorité.
C'est donc uniquement sur la base des observations de La Condamine, que Carl von Linné créa le genre nouveau Cinchona et la nouvelle espèce Cinchona officinalis pour le quinquina, quinze ans plus tard, en 1753, dans Species Plantarum[18] (1:172), en donnant foi à l'histoire fallacieuse de la comtesse de Chinchón.
Des expéditions botaniques furent aussi menées par les Espagnols au Pérou et en Nouvelle-Grenade (Colombie et Venezuela actuels). Le botaniste Hipólito Ruiz López tira en 1792 de ses explorations du Pérou un opuscule dans lequel il distinguait sept espèces de quinquina[12]. Enfin, José Celestino Mutis explora les forêts de la Nouvelle-Grenade et, avec son équipe, il accumula des centaines d'illustrations et de descriptions botaniques sans jamais rien publier.
Un siècle plus tard, le botaniste Hugh Algernon Weddell, d'origine anglaise mais ayant étudié et travaillé au Muséum national d'histoire naturelle de France, effectua durant plus de cinq ans une mission d'étude des quinquinas en Amérique du Sud (de 1843 à 1848). Il tenta de mettre un peu d'ordre dans la classification léguée par les Espagnols[19] et distingua 19 espèces dont le fameux Cinchona calisaya, le plus riche en quinine, qui allait être cultivé à grande échelle en Asie.
La dernière révision du genre date de 1998, soit près de quatre siècles après les premières observations des jésuites ; elle est l'œuvre de Lennart Andersson[1].
Les 23 espèces du genre sont, pour Andersson (1998) :
Quinquina
Le genre Cinchona regroupe environ 23 espèces d'arbres ou d'arbustes de la famille des Rubiacées originaires d'Amérique du Sud ; certaines produisent de la quinine.
Tutón nastawk z temu družina z roda "Cinchona" je po hesle na druhi nastawk podobny. Druhe hesło Skorowc (Quercus) ma temu družina z wědomostnym mjenom "Quercus suber", kotraž druhe mjeno je korkowc. Skorowc (Cinchona) je ród ze swójby čerwjenkowych rostlinow (Rubiaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Skorowc (Cinchona) je ród ze swójby čerwjenkowych rostlinow (Rubiaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
chinski skorowc (Cinchona pubescens)Cinchona adalah genus beranggotakan sekitar 25 spesies dari suku Rubiaceae yang berasal dari Amerika Selatan tropika. Anggota genus ini berupa tanaman perdu besar atau pohon kecil hijau abadi yang tumbuh hingga ketinggian 5—15 meter.
Kulit pohonnya merupakan sumber dari berbagai jenis alkaloid, yang paling dikenal adalah kuinina, suatu senyawa antipiretik (penawar demam) yang terutama digunakan dalam pengobatan malaria. Dari banyak penghasil kuinina, hanya C. officinalis dan C. pubescens (syn. C. succirubra) yang dibudidayakan dalam perkebunan. C. officinalis subsp. ledgeriana yang dipakai sebagai batang bawah. Kedua jenis ini dikenal dalam perdagangan sebagai tumbuhan kina.
Kina merupakan pohon dengan genus Chinchona sp. yang berasal dari Pegunungan Andes. Kina merupakan pohon dengan genus Chinchona sp. yang berasal dari Pegunungan Andes. Pohon ini tumbuh pada ketinggian 1050 hingga 1500 meter diatas permukaan laut. Di Indonesia, pohon ini dapat hidup di daerah dengan ketinggian 800 hingga 2000 mdpl, dengan ketinggian optimum untuk budidaya sekitar 1400 hingga 1700 mdpl. Curah hujan yang ideal untuk budidaya kina adalah 2000 hingga 3000 mm/tahun. Tanaman ini dapat tumbuh dengan baik pada temperatur 13.5 hingga 21 derajat Celcius, dengan kelembaban relatif harian minimum dalam satu tahun sekitar 68% hingga 97%. Karakteristik tanah yang cocok untuk budidaya Kina bersifat subur, gembur, tidak bercadas dan berbatu, banyak mengandung bahan organik, serta memiliki derajat keasaman (pH) sekitar 4.6 hingga 6.5 dengan pH optimum sebesar 5.8.[1]
Terdapat dua spesies Kina yang penting, yakni C. succirubra yang dipakai sebagai batang bawah dan C. ledgriana yang digunakan sebagai bahan tanaman batang atas. Di Indonesia banyak tanaman Kina diperbanyak dengan cara stek sambung batang bawah dan atas. Tanaman ini dapat dibudidaya, dengan cara yang pertama dilakukan pembibitan dengan metode stek sambung, lalu media mempersiapkan lahan dan pemupukan lahan, selanjutnya dilakukan penanaman. Masa penanaman Kina dapat dilakukan pada awal musim hujan untuk menghindari penguapan yang berlebihan. Pemanenan Kina dapat dilakukan saat musim kemarau.[1]
Manfaat senyawa alkaloid pohon Kina sebagai obat anti-malaria saat ini telah banyak digantikan dengan obat anti-malaria sintetik yaitu chloroquine. Hal ini disebabkan karena munculnya agen penyebab malaria yang bersifat resisten terhadap obat anti-malaria sebelumnya. Sehingga saat ini senyawa alkaloid pohon Kina, contohnya quinine, lebih banyak digunakan sebagai penambah rasa pahit pada beberapa jenis minuman, selain itu quinine digunakan dalam produksi sampo, minyak rambut, insektisida, agen vulcanizing pada produksi karet, dan preparasi beberapa jenis logam. Senyawa pohon Kina lain, seperti quinidine digunakan sebagai senyawa anti-arrythmic. Senyawa alkaloid dari pohon Kina dapat dimanfaatkan dalam pengobatan ophthalmia, internal haemorrhoid, dan hiccups.[2]
Manfaat Kina yang dapat menjadi obat menyebabkan kebutuhannya semakin meningkat. Namun sayangnya, luas perkebunan Kina milik negara menurun pada tahun 2009 hingga 2014 [3] .Hal ini menyebabkan tingkat produksi Kina cukup stagnan setiap tahunnya, yakni sekitar 500 ton per tahun. Fakta uniknya adalah, sejumlah 90 persen kebutuhan Kina di dunia dipasok dari kebun Kina di daerah Priangan, Jawa Barat dan memiliki pabrik di Bandung, Jawa Barat. Kabupaten Bandung Barat merupakan daerah yang potensial untuk pengembangan Pohon Kina. Hal ini didukung oleh karakteristik topografi dan iklim yang sesuai dengan syarat pertumbuhan Pohon Kina.[4]
Bagian tanaman kina yang diambil adalah kulit batang, dahan, cabang, dan ranting. Pemanenan ranting dapat dilakukan saat tanaman berusia 6-7 tahun dengan diameter lebih dari 7 cm. Ranting dengan diameter kurang dari 7 cm memiliki kadar quinine sulfate yang rendah. Umur pohon Kina yang siap ditebang yakni antara 9 hingga 11 tahun. Kina yang telah dipanen, selanjutnya diproses pada tahapan downstream. Proses downstream tersebut melingkupi penyortiran dari bagian tanaman yang tidak diinginkan; pencucian untuk membersihkan kotoran agar kualitas kina tetap terjaga; pengeringan selama 2-3 hari di bawah sinar matahari atau hingga kadar air di bawah 8%; penyortiran kembali; lalu dikemas pada wadah bersih dan kedap udara; dan produk disimpan pada ruangan kering. Kina yang diproduksi dari perkebunan Indonesia memiliki standar mutu yang memenuhi standar internasional, yakni memiliki kadar quinine sulfate pada kelas SQ7.[1]
Produksi Kina tidak memiliki sistem grading. Namun, Kina yang siap dipasarkan harus dalam bentuk yang kecil dan “druggist quills” yang memiliki panjang 30 cm, lebar 1-8 cm, serta ketebalan 2-6 mm. Beberapa spesifikasi penjualan Kina antara lain asal negara, warna didalam kulit kina, kelembaban, total konten alkaloid, quinine, quinidine, dan quinine sulfate. Standar konten alkaloid direpresentasikan dalam persentase QAA (quinine as anhydrous alkaloid) dan SQ (Quinine sulfate) dengan nilai SQ-7 (quinine sulfate dengan 7 molekul air) atau SQ-2 (quinine sulfate dengan 2 molekul air).[5]
Spesies Cinchona calisaya menghasilkan beberapa metabolit. Salah satu metabolit Pohon Kina yang banyak dianalisis merupakan metabolit yang berasal dari kelompok alkaloid quinoline, yaitu quinine, quinidine, cinchonine, dan cinchonidine. Keempat metabolit ini memiliki aktivitas antimalaria. Alkaloid merupakan senyawa metabolit sekunder yang banyak diproduksi oleh tumbuhan berpembuluh dan diproduksi sebagai respons terhadap perubahan lingkungan. Senyawa alkaloid pada Pohon Kina banyak ditemukan pada bagian kulit pohon dan akar.[6] Saat ini, analisis metabolit dengan tujuan memisahkan, mengidentifikasi, serta mengkuantifikasi metabolit dari Pohon Kina dilakukan melalui metode TLC, HPTLC, HPLC, LC-MS, dan elektokromatografi.[7]
Kandungan alkaloid di dalam kulit kayu pohon Kina dapat dideteksi dengan cara mengekstraksi terlebih dahulu senyawa alkaloid dari kulit kayu pohon Kina. Kulit kayu terlebih dahulu dipisahkan dari lichen yang menempel. Lalu, kulit kayu digiling dengan mesin. Selanjutnya, kulit dilarutkan dalam DMSO (Dimethyl sulfoxide) dan sel dilisiskan dengan metode ultrasonikasi. Setelah diultrasonikasi, ditambahkan larutan metanol 70% yang mengandung asam format 0.1%, lalu kembali diultrasonikasi. Selanjutnya, campuran tersebut disentrifugasi untuk memisahkan komponen alkaloid dengan debris sel. Recovery produk dsri proses ekstraksi ini dapat mencapai 73%.[6]
Kandungan senyawa alkaloid quinoline ini berbeda pada setiap spesies Pohon Kina. [8]Analisis metabolit alkaloid pada Pohon Kina Cinchona calisaya dapat dilakukan dengan pendekatan Targeted approach. Pertama, senyawa alkaloid diekstraksi dari kulit batang dan akar Pohon Kina. Lalu, pendeteksian keempat senyawa alkaloid ini dapat dilakukan dengan menggunakan HPLC (High Performance Liquid Chromatography). Metode analisis menggunakan HPLC dapat memisahkan serta mengkuantifikasi berbagai jenis senyawa alkaloid yang terkandung dalam Pohon Kina. Berdasarkan hasil analisis dengan metode HPLC, didapatkan hasil bahwa konsentrasi senyawa quinine paling tinggi dibandingkan metabolit kelompok alkaloid lainnya, diikuti oleh quinidine, cinchonine, lalu cinchonidine.[6]
Selain senyawa alkaloid quinoline, genus Cinchona sp. juga mengandung metabolit alkaloid indole-type minor seperti cinchonamine; quinamine, tetracyclic 3-isocorynantheil, pentacyclic aricine, cinchotannic yang apabila terjadi oksidasi, akan menghasilkan pigmen berwarna merah yang menyebabkan kulit pohon berwarna kemerahan. Selain senyawa kelompok alkaloid, terdapat pula senyawa non-alkaloid seperti kelompok asam fenolik, contohnya caffeic, chlorogenic, protocatechic p-coumaric acid, epicatechin, phenylpropane-substituted flavane-3-oles - cinchonaines, triterpene, quinovic acid, glycoside quinovin, cincholic acid, anthocyanosides, flavonoid, dan anthraquinones.[7]
Cinchona adalah genus beranggotakan sekitar 25 spesies dari suku Rubiaceae yang berasal dari Amerika Selatan tropika. Anggota genus ini berupa tanaman perdu besar atau pohon kecil hijau abadi yang tumbuh hingga ketinggian 5—15 meter.
Kulit pohonnya merupakan sumber dari berbagai jenis alkaloid, yang paling dikenal adalah kuinina, suatu senyawa antipiretik (penawar demam) yang terutama digunakan dalam pengobatan malaria. Dari banyak penghasil kuinina, hanya C. officinalis dan C. pubescens (syn. C. succirubra) yang dibudidayakan dalam perkebunan. C. officinalis subsp. ledgeriana yang dipakai sebagai batang bawah. Kedua jenis ini dikenal dalam perdagangan sebagai tumbuhan kina.
Cinchona L., 1742 è un genere di piante arboree della famiglia delle Rubiaceae[1], diffuso sulle Ande.
Comprende specie conosciute col nome di china, con proprietà attribuite agli alcaloidi presenti nella corteccia.
Il nome del genere deriva da Ana de Osorio, contessa di Chinchón e moglie di Luis Jerónimo de Cabrera, viceré del Perù, che secondo la leggenda scoprì su sé stessa le virtù della corteccia di china, guarendo da febbri malariche e decidendo l'importazione in Europa (1639) (vedi Chinino).
Il genere comprende 25 specie:[1]
La corteccia contiene i principi attivi: alcaloidi chininici (dai quali sono stati estratti chinina e acido chinico), olio essenziale e resine.
Antimalarico, antidolorifico e antifebbrile: ad alte dosi e solo su prescrizione medica (oggi si usano la chinina e i suoi derivati).
Amaro tonico e digestivo: a piccole dosi, in soluzioni alcoliche edulcorate e aromatizzate; molto apprezzato il noto elisir di china, liquore preparato con la pregiata varietà calisaya e aromatizzato con l'arancio amaro.
In erboristeria è utilizzato per contrastare gli effetti negativi della pressione bassa[2].
In cosmetica si impiegano gli estratti per frizioni contro i capelli grassi.
Nella giusta dose viene anche usata per rendere le bevande (energy drink solitamente) di colore giallo fluorescente.
Cinchona L., 1742 è un genere di piante arboree della famiglia delle Rubiaceae, diffuso sulle Ande.
Comprende specie conosciute col nome di china, con proprietà attribuite agli alcaloidi presenti nella corteccia.
Chininmedis (lot. Cinchona) – raudinių (Rubiaceae) šeimos augalų gentis. Sudaro apie 40 rūšių, paplitusių Pietų Amerikos tropinėse srityse.
Būdingi visžaliai, iki 25 m aukščio medžiai, rečiau krūmai. Lapai dideli, beveik kiaušiniški arba plačiai lancetiški. Žiedai susitelkę šluotelėmis, kvapūs, rausvi arba gelsvai balti, panašūs į alyvos. Vaisius – daugiasėklė dėžutė. Chininmedžio žievėje yra apie 30 alkaloidų rūšių (chinino, chinidino). 1820 m. iš žievės išskirtas grynas chininas. Žievės preparatai tapo svarbiu vaistu, gydančiu nuo maliarijos[1]. Taip pat turi antiparazitinį, kraujospūdį normalizuojantį, antibakterinį, nervus raminantį poveikį.
Chininmedis (lot. Cinchona) – raudinių (Rubiaceae) šeimos augalų gentis. Sudaro apie 40 rūšių, paplitusių Pietų Amerikos tropinėse srityse.
Būdingi visžaliai, iki 25 m aukščio medžiai, rečiau krūmai. Lapai dideli, beveik kiaušiniški arba plačiai lancetiški. Žiedai susitelkę šluotelėmis, kvapūs, rausvi arba gelsvai balti, panašūs į alyvos. Vaisius – daugiasėklė dėžutė. Chininmedžio žievėje yra apie 30 alkaloidų rūšių (chinino, chinidino). 1820 m. iš žievės išskirtas grynas chininas. Žievės preparatai tapo svarbiu vaistu, gydančiu nuo maliarijos. Taip pat turi antiparazitinį, kraujospūdį normalizuojantį, antibakterinį, nervus raminantį poveikį.
Kina of Quina (Cinchona) is een geslacht van ongeveer 38 soorten planten in de familie Rubiaceae, uit het tropische Andesbos in westelijk Zuid-Amerika.[1] Het zijn planten met een medicinale toepassing, bekend als bron voor de organische stof kinine en andere grondstoffen.
Het geslacht Cinchona behoort tot de sterbladigenfamilie (Rubiaceae). De soorten komen van oorsprong voor in Midden-Amerika (Costa Rica, Panama) en Zuid-Amerika (Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru, Venezuela). Ze gedijen in de bergachtige gebieden. Sommige soorten en hybriden worden in tropische gebieden gekweekt voor de wereldwijde productie van kinine.
Cinchona-soorten groeien zelden als struiken, meestal als bomen. De schors is meestal nogal bitter.
In de afgeplatte zijtoppen zijn de bladeren rechtopstaand en op elkaar geperst. De kort aan de tak zittende steunblaadjes zijn tongvormig tot omgekeerd eirond (met de brede kant aan het uiteinde).
De geurende bloemen zijn tweeslachtig en hebben een actinomorf (radiaal symmetrisch), vijftallig dubbel bloemdek. De vijf kelkbladen zijn versmolten. De vijf gele, roze, paars naar rood of soms witte bloemblaadjes zijn versmolten tot steeltjes- of trechtervormig. De kroonholte is van binnen kaal of pluizig behaard en de bloemkroonbuis steekt vaak naar buiten. Er is een cirkel met vijf vruchtbare meeldraden aanwezig; ze steken niet of nauwelijks uit de bloemkroonbuis. De korte meeldraden zijn kaal.
De naam komt waarschijnlijk van het Quechua-woord "kina kina-", "schors der schorsen".
De botanische naam Cinchona gaat terug op een zogenaamd succesvolle genezing van de gravin van Cinchon, de vrouw van de Spaanse onderkoning van Peru, die in 1639 aan malaria leed. Zij werd genezen door een middel dat haar door een jezuïet werd gegeven en verwerkt werd in een kinaboomextract. Voor Carl Linnaeus was dit succesverhaal een aanleiding om dit geslacht de botanische naam van Cinchona te geven. In 1930 bleek overigens uit de dagboeken van de gravin niet dat zij ooit aan malaria had geleden. Mogelijk heeft dit succesverhaal geholpen bij de marketing van dit middel.[2]
De Spaanse triviale namen zijn cascarilla, costrona, crespilla, hoja de capuli, hoja de lucma en quina.
De kinaboom staat afgebeeld op het wapen van Peru. De daar als quina bekende boom, ook uit de Quechuataal overgenomen, staat in één vakje in de rechterbovenhoek van het wapen om de natuur en plantenwereld van Peru te symboliseren.
Uit kinabast (ook Cinchonae cortex of koortsschors genoemd) kunnen bitter smakende verbindingen worden geproduceerd.
Alexander van Humboldt noemt in 1808 in zijn Ansichten der Natur naast quina als een beschrijving van kinabast ook Cascarilla fina de Loxa als een bijzondere kwaliteit van de uit de stad komende bastsoorten die door hem Cinchona condaminea worden genoemd.
De kinaboom is inheems in de bergachtige regio's van het noorden van Zuid-Amerika en wordt vooral geteeld in India en in het Congobekken. De schors van de gele kinaboom (Cinchona officinalis) werd vroeger gebruikt als medicijn tegen malaria, en opgenomen in middelen tegen koorts. Het medicijn werd in 1820 voor het eerst geïsoleerd door de Franse apothekers Pierre Joseph Pelletier en Joseph Caventou. Naast industrieel gewonnen kinine wordt ook kinidine en cinchonidine uit de kinabast gewonnen. Niet alle soorten kina (Cinchona) bevatten evenveel van de werkzame stof. Nederland probeerde op Java Cinchona calisaya te laten groeien, terwijl de Britten in India probeerden om Cinchona succiruba te cultiveren. In beide soorten bleek de concentratie van het werkzame bestanddeel te laag om de winning economisch rendabel te maken. De bast van Cinchona ledgeriana bevat evenwel gemiddeld 13 procent kinine. Na het mislukte experiment met de Cinchona calisaya werd deze soort door de Nederlanders op Javaanse plantages geteeld.
De gewonnen kinine uit de bast was tot na de Tweede Wereldoorlog van groot economisch en medisch belang. Het Nederlandse Kinabureau bevorderde de belangen van de Nederlands-Indische plantages en Nederlandse fabrikanten, die effectief een wereldwijd monopolie op de productie van kinabast en kinine hadden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden veel van de Indische kinaboomplantages verwoest. Het Japanse leger verwoestte bijvoorbeeld 20.000 hectare kinaplantages op Java, waardoor het zoeken naar synthetische vervangers werd versterkt. Chloroquine en primaquine waren de eerste synthetisch geproduceerde geneesmiddelen tegen malaria, die het natuurlijk geproduceerd kinine sinds de Tweede Wereldoorlog hebben vervangen.
Van de rode kinaboom (Cinchona pubescens) kan een geneesmiddel tegen indigestie en een opgeblazen gevoel worden verkregen. Bovendien kan de winbare rode kleurstof dienen met hetzelfde effect als de natuurlijke kleurstof henna.
De geslachtsnaam Cinchona werd in 1753 gegeven door Carl Linnaeus in zijn Species plantarum, 1 , p 172. Het geslacht Cinchona is het typegeslacht van de geslachtengroep Cinchoneae, en van de onderfamilie Cinchonoideae binnen de familie Rubiaceae.
Kina of Quina (Cinchona) is een geslacht van ongeveer 38 soorten planten in de familie Rubiaceae, uit het tropische Andesbos in westelijk Zuid-Amerika. Het zijn planten met een medicinale toepassing, bekend als bron voor de organische stof kinine en andere grondstoffen.
Het geslacht Cinchona behoort tot de sterbladigenfamilie (Rubiaceae). De soorten komen van oorsprong voor in Midden-Amerika (Costa Rica, Panama) en Zuid-Amerika (Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru, Venezuela). Ze gedijen in de bergachtige gebieden. Sommige soorten en hybriden worden in tropische gebieden gekweekt voor de wereldwijde productie van kinine.
Chinowiec, drzewo chinowe (błędnie: drzewo chininowe) (Cinchona L.) – rodzaj roślin z rodziny marzanowatych (Rubiaceae). Obejmuje ponad 40 – 60 tropikalnych gatunków, występujących w stanie dzikim w Andach. Niektóre gatunki obecnie są uprawiane w strefie międzyzwrotnikowej, m.in. na wyspach: Cejlon, Jawa, Jamajka, a także w Indiach, Australii, Nowej Gwinei i Afryce.
Kinkina Adans., Pleurocarpus Klotzsch, Quinquina Boehm.
Należy do rodziny marzanowatych (Rubiaceae), która jest kladem bazalnym w obrębie rzędu goryczkowców (Gentianales) z grupy astrowych spośród roślin okrytonasiennych[1][4].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Gentiananae Thorne ex Reveal, rząd marzanowce (Rubiales Dumort.), podrząd Rubiineae Raf., rodzina marzanowate (Rubiaceae Juss. ), podrodzina Cinchonoideae Raf., plemię Cinchoneae DC., podplemię Cinchoninae DC., rodzaj chinowiec (Cinchona L.)[5].
Po raz pierwszy roślina została szczegółowo opisana przez francuskiego geodetę o nazwisku La Condamine, który tenże opis przesłał Linneuszowi. Ten nadał nazwę Cinchona officinalis – 'chinowiec lekarski' na cześć żony wicekróla Peru, donny Any de Cinchon.
Chinowiec, drzewo chinowe (błędnie: drzewo chininowe) (Cinchona L.) – rodzaj roślin z rodziny marzanowatych (Rubiaceae). Obejmuje ponad 40 – 60 tropikalnych gatunków, występujących w stanie dzikim w Andach. Niektóre gatunki obecnie są uprawiane w strefie międzyzwrotnikowej, m.in. na wyspach: Cejlon, Jawa, Jamajka, a także w Indiach, Australii, Nowej Gwinei i Afryce.
Cinchona L. é um gênero de aproximadamente 40 espécies da família Rubiaceae. São arbustos de folhagem persistente naturais da região tropical da América do Sul que crescem entre 5 e 15m de altura.
Algumas espécies produzem o quinino.
Cinchona L. é um gênero de aproximadamente 40 espécies da família Rubiaceae. São arbustos de folhagem persistente naturais da região tropical da América do Sul que crescem entre 5 e 15m de altura.
Algumas espécies produzem o quinino.
about 38 species; see text
Kininovec (znanstveno ime Cinchona) je rod cvetoče rastline v družini Rubiaceae (broščevke), ki vsebuje vsaj 23 vrst dreves in grmovnic. [1] Sorodni so tropskim andskim gozdovom zahodne Južne Amerike. [3] Nekaj vrst je menda naturalizirana v Srednji Ameriki, Jamajki, Francoski Polineziji, Sulaveziju, Sveti Heleni v južnem Atlantiku in Sao Tome in Principe ob obali tropske Afrike. Nekaj vrst se uporablja kot zdravilna rastlina, znana kot vir za kinin in druge spojine.
Carl Linnaeus je imenoval rod leta 1742 po Ani de Osorio, 4. grofici Chinchón (izgovarjaj / tʃintʃon/ za skupno ime rastline) in žene podkralja Peruja. V nekaterih zapisih je zbolela za malarijo in je ozdravela z botaničnim sredstvom iz prahu lubja avtohtonega drevesa. Verodostojnost zgodbe je negotova, vendar drevo še vedno nosi njeno ime.[2]
Nacionalno drevo Peruja je v rodu Cinchona. [3]
Cinchona rastline so veliki grmi ali majhna drevesa z zimzelenim listjem, ki zrastejo os 5-15 m v višino. Listi so nasprotni, zaokroženi do suličasti in dolgi 10-40 cm.
Cvetovi so beli, rožnati ali rdeči, izrastli na končnih metlicah. Plod je majhna kapsula s številnimi semeni.
Zdravilne lastnosti drevesa kininovca so prvi odkrili ljudstvo Kečua v Peruju, Boliviji, Ekvadorju in Venezueli in ga dolgo gojili za sprostitev mišic, da bi ublažili drgetanje zaradi nizkih temperatur telesa in simptomov malarije, ki so ga Evropejci uvedli v Ameriki. Ano de Osorio, žena grofa Chinchona, ki je služil kot podkralj Peruja, ki je zbolela za malarijo, so domačini jo prepričali, da se je kopala v majhnem ribniku pod drevesom kininovca, ki je vodo naredil granko. Po nekaj dneh je bila ozdravljena. Linnaeus je kasneje poimenoval drevo v njeno čast. Kasneje je jezuit Agostino Salumbrino (1561-1642), usposobljeni lekarnar, ki je živel v Loja v Ekvadorju in Limi v Peruju, opazil Kečue kako uporabljajo lubje drevesa kininovca, ki vsebuje kinin za zdravljenje malarije. Ker je učinek pri zdravljenju malarije, ki povzroča tresenje v celoti nepovezana z učinkovitostjo pri nadzoru drgetanja pred mrazom, je kljub temu pravo zdravilo za malarijo. Uporaba drevesne skorje so jo vnesli v evropsko medicino jezuitski misijonarji. Jezuit Bernabé Cobo (1582-1657), ki je raziskoval Mehiko in Peru, je zaslužen za prenos lubja kininovca v Evropo. Prinesel je lubje iz Lime v Španijo in nato v Rim in druge dele Italije leta 1632. Da bi ohranili monopol nad lubjem kininovca, so v začetku 19. stoletja Peru in sosednje države ukazale prepoved izvoza semen in sadik kininovca.
V 19. stoletju so bila rastlinska semena in podtaknjenci pretihotapljeni za novo pridelavo v nasadih kininovca v kolonialnih predelih tropske Azije, zlasti s strani Britancev v Britansko Indijo in Cejlon (sedanja Indija in Šrilanka) ter Nizozemcev na Javo v Nizozemski vzhodni Indiji (današnja Indonezija). [4]
Med drugo svetovno vojno so Japonci osvojili Javo in Združene države Amerike so izgubile dostop do nasadov kininovca, kar je zelo kritično za izdelavo kinina. [5] Botanične ekspedicije - imenovane misije Cinchona - so se začele v letih 1942-1944, da bi odkrile obetavna območja Južne Amerike v prizadevanju za iskanje vrst cinchona, ki so vsebovale kinin in bi jih lahko pridelali za proizvodnjo kinina. Medtem ko so bili uspešni v svojem primarnem cilju, so odkrili tudi nove vrste rastlin in ustvarili novo poglavje v mednarodnih odnosih med Združenimi državami in drugimi narodi v Amerikah. [6]
Cinchona so uporabili kot hrano ličinkam vrste Lepidoptera, vključno z veščami (Ectropis crepuscularia), Moduza procris in člani rodu Endoclita, vključno z E. damor, E. purpurescens in E. sericeus.
Kot zdravilno zelišče je lubje kininovca poznano tudi kot jezuitsko lubje ali perujsko lubje. Lubje se za uporabo v medicini odstrani iz drevesa, posuši in zmelje v prah. Lubje je medicinsko aktivno, ker vsebuje različne alkaloide, vključno s kininom antimalarijske spojine in antiaritmični kinidin. Čeprav so uporabo lubja v veliki meri nadomestila učinkovitejša sodobna zdravila, je cinchona edini ekonomsko praktičen vir kinina, zdravila, ki je še vedno priporočljiv za zdravljenje malarije. [7]
Alexander von Humboldt je leta 1808, v svojih Ansichten der Natur (Pogledih narave) poleg Quina, kot ime lubja kininovca tudi Cascarilla fina de Loxa in omenil posebno kakovost skorje Cinchona Condaminea, ki prihaja iz mesta Loxa.
Lubje kininovca je avtohtono v gorskih regijah severne Južne Amerike in se goji predvsem v Indiji in v Kongu. Lubje rumenega kininovca (Cinchona officinalis) je bilo uporabljeno že prej, ker vsebuje kinin kot zdravilo proti malariji in povišani telesni temperaturi. Aktivno sestavino sta najprej izolirala leta 1820 Pierre Joseph Pelletier in Joseph Bienaimé Caventou. Poleg kinina, ki je industrijsko pridobljen, vsebuje tudi chinidin in cinchonidin. Vendar vse vrste iz rodu Chinarindenbäume (Cinchona) ne vsebujejo enako učinkovino. Nizozemci so poskušali razviti javansko Cinchona calisaya, medtem ko so Angleži v Indiji poskušali gojiti Cinchona succiruba. Vendar sta obe vrsti dokazali, da njihovo lubje ne vsebuje dovolj aktivne snovi za ekonomsko upravičeno ekstrakcijo. Po drugi strani ima lubje Cinchona ledgeriana povprečno 13 odstotkov kinina. To je bilo vzgojeno po neuspelem poskusu s Cinchona calisaya na nasadih na Javi. Kinin, pridobljen iz kininovca, je bil po drugi svetovni vojni velikega gospodarskega in medicinskega pomena. Od leta 1922 je Kitajski urad nadzoroval in spodbujal proizvodnjo kitajskega cinchona, z razdeljevanjem kvot med državami članicami in vzdrževal stabilnosti cen. Pred drugo svetovno vojno je bilo letno proizvedenih 1500 ton kinina. [8] Med drugo svetovno vojno je uničenje nasadov kininovca postalo vojno orožje. Japonska vojska je na Javi zmanjšala 20.000 hektarov kitajskih nasadov, kar je okrepilo iskanje sintetičnih nadomestkov. Podobno delovanje, vendar povezano s hudimi neželenimi učinki, je leta 1928 ustvarila nemška družba I.G. Farben. Chloroquine in primaquine sta bili prvi sintetično proizvedeni zdravili proti malariji, ki sta nadomestili naravno proizvedeni kinin po drugi svetovni vojni.
Iz rdečega kininovca (Cinchona pubescens) je zdravilo za prebavne motnje, kot je na primer napihnjenost.
Poleg tega ga lahko uporabimo za rdeče barvilo, ki ga je mogoče nadomestiti po učinku, s podobno naravno barvo kane.
Obstaja vsaj 23 vrst, ki jih priznavajo botani. Verjetno je več neimenovanih vrst in številnih vmesnih oblik, ki so se pojavile zaradi nagnjenosti rastlin k hibridizaciji. [2] Reševanje meja vrst pričakuje rezultate študij DNK. Nekatere vrste, ki so bile prej v rodu, so zdaj postavljene v Cascarillo There are at least 23 species recognized by botanists. There are likely several unnamed species and many intermediate forms that have arisen due to the plants' tendency to hybridize.[2] Resolution of species boundaries is awaiting results of DNA studies. Several species formerly in the genus are now placed in Cascarilla.
Kininovec (znanstveno ime Cinchona) je rod cvetoče rastline v družini Rubiaceae (broščevke), ki vsebuje vsaj 23 vrst dreves in grmovnic. Sorodni so tropskim andskim gozdovom zahodne Južne Amerike. [3] Nekaj vrst je menda naturalizirana v Srednji Ameriki, Jamajki, Francoski Polineziji, Sulaveziju, Sveti Heleni v južnem Atlantiku in Sao Tome in Principe ob obali tropske Afrike. Nekaj vrst se uporablja kot zdravilna rastlina, znana kot vir za kinin in druge spojine.
Carl Linnaeus je imenoval rod leta 1742 po Ani de Osorio, 4. grofici Chinchón (izgovarjaj / tʃintʃon/ za skupno ime rastline) in žene podkralja Peruja. V nekaterih zapisih je zbolela za malarijo in je ozdravela z botaničnim sredstvom iz prahu lubja avtohtonega drevesa. Verodostojnost zgodbe je negotova, vendar drevo še vedno nosi njeno ime.
Nacionalno drevo Peruja je v rodu Cinchona.
Cinchona, eller Kinaträd, är ett släkte måreväxter som härstammar från Anderna. De är viktiga medicinalväxter och innehåller bland annat kinin. Cinchona kan bli upp till 20 meter höga.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Cinchona.
Cinchona, eller Kinaträd, är ett släkte måreväxter som härstammar från Anderna. De är viktiga medicinalväxter och innehåller bland annat kinin. Cinchona kan bli upp till 20 meter höga.
Canh ki na (danh pháp khoa học: Cinchona) là một chi của khoảng 25 loài trong họ Thiến thảo (Rubiaceae), có nguồn gốc ở vùng nhiệt đới Nam Mỹ. Chúng là các loại cây bụi lớn hay cây thân gỗ nhỏ cao từ 5–15 mét với lá xanh quanh năm.
Các lá của chúng mọc đối, hình tròn hay hình mũi giáo, dài từ 10–40 cm. Hoa của chúng màu trắng, hồng hay đỏ, tạo thành các chùy hoa. Quả là loại quả nang nhỏ chứa nhiều hạt.
Các loài cây trong chi này là nguồn của nhiều loại ancaloit khác nhau, trong đó quan trọng nhất là quinin (ký ninh), một chất dùng làm thuốc hạ sốt đặc biệt hữu ích trong phòng chống bệnh sốt rét. Phần quan trọng về mặt y học của loại cây này là vỏ cây, được người ta róc ra từ thân cây, sấy khô và tán thành bột. Như là một loại cây thuốc, vỏ cây canh ki na còn được biết đến như là vỏ cây Peru.
Các loài canh ki na bị ấu trùng của một số loài bướm thuộc bộ Lepidoptera ăn hại, bao gồm bướm răng cưa (Ectropis crepuscularia) và các thành viên của chi Endoclita như E. damor, E. purpurescens và E. sericeus.
Tên gọi của chi này là do Linnaeus đặt vào năm 1742 theo nữ bá tước Chinchon, vợ của phó vương Peru, là người vào năm 1638 đã được thổ dân giới thiệu về các thuộc tính y học của vỏ cây. Tuy nhiên, lịch sử về các tính chất y học của vỏ cây này có lẽ đã được đề cập tới trong các sách vở từ những năm thập niên 1560–1570 (xem liên kết Ortiz dưới đây)[cần dẫn nguồn].
Nhà thực vật học người Italia Pietro Castelli đã viết một cuốn sách nhỏ đáng chú ý như là cuốn sách đầu tiên của người Italia có đề cập tới canh ki na. Vào thập niên 1630 (hoặc thập niên 1640, phụ thuộc vào nguồn dẫn chiếu), vỏ cây canh ki na đã được xuất khẩu tới châu Âu. Vào cuối thập niên 1640, phương pháp sử dụng vỏ cây đã được ghi chép trong Schedula Romana, và vào năm 1677 việc sử dụng vỏ cây này đã được ghi lại trong London Pharmacopoeia.
Các loài cây này được trồng tại Nam Mỹ, quê hương của chúng cũng như tại các khu vực nhiệt đới khác, chủ yếu là tại Ấn Độ và Java. Tại Việt Nam, nó được bác sĩ Alexandre Yersin giới thiệu vào đầu thế kỷ 20 tại Đà Lạt.
Vỏ cây Cinchona được các thầy tu ở Tây Ban Nha sử dụng làm thuốc chữa bệnh sốt rét từ thời xa xưa.
В качестве лекарственного сырья используют высушенную кору стволов, ветвей и корней (лат. Cortex Chinae), основные действующие вещества которой — алкалоиды, производные хинолина, в том числе хинин и его стереоизомер хинидин и их 6-диметоксипроизводные — цинхонин и цинхонидин. В медицине используют хинина гидрохлорид, хинина дигидрохлорид и хинина сульфат как антипротозойное средство, действующее на все виды малярийных плазмодиев. Хинидина сульфат применяют как антиаритмическое при тахикардии, мерцательной аритмии; настойку, отвар — как возбуждающее аппетит и улучшающее пищеварение средство[8]. Содержание суммы алкалоидов в коре не менее 6,5 %, из которых 30—60 % составляют алкалоиды типа хинина. Алкалоиды накапливаются в паренхиме коры в связанном с хинной кислотой виде. Содержание хинной кислоты достигает 5—8 %. Из других веществ хинной коры следует отметить хиновин (до 2 %) — горький гликозид, расщепляющийся при гидролизе на хинновую кислоту и углевод — хиновозу. Антрахиноны, характерные для семейства Мареновые, представлены в коре тетрагидроксиантрахиноном.
Снаружи хинная кора покрыта тёмно-бурой пробкой, часто несущей лишайники; внутренняя поверхность гладкая, красно-бурая, с очень горьким вкусом, но без запаха. В культуре кору с взрослого дерева сдирают несколько раз, обвязывая его после этой операции мхом; когда кора нарастает снова, её опять сдирают и т. д. Снятую кору обычно сушат на воздухе. Лишь 4 перечисленных вида дают кору, употребляемую в медицине; кора остальных видов идёт на добывание химического продукта (хинина).
Считается, что хинин из хинной коры впервые был выделен русским профессором Ф. Гизе в Харькове, но его работа не была известна в Европе. В 1820 году П. Ж. Пельтье и Ж. Б. Кавенту во Франции выделили алкалоиды хинин и цинхонин. Полностью структура хинина была установлена в 1907 году, а его синтез осуществлён в 1944 году.
Алкалоиды хинной коры выделяют путём извлечения органическим экстрагентом в щелочной среде. Вытяжку, содержащую сумму алкалоидов-оснований, обрабатывают серной кислотой, при этом выпадает осадок сырого хинина сульфата. Далее выделяют смесь кристаллизующихся алкалоидов цинхонидина, хинидина и цинхонина. После их отделения остаётся бурая смолистая масса (хиноидин), содержащая смесь аморфных алкалоидов. Из сырого хинина сульфата приготовляют другие легкорастворимые соли: хинина гидрохлорид, хинина дигидрохлорид, хинина сульфат и хинидин.
В качестве лекарственного сырья используют высушенную кору стволов, ветвей и корней (лат. Cortex Chinae), основные действующие вещества которой — алкалоиды, производные хинолина, в том числе хинин и его стереоизомер хинидин и их 6-диметоксипроизводные — цинхонин и цинхонидин. В медицине используют хинина гидрохлорид, хинина дигидрохлорид и хинина сульфат как антипротозойное средство, действующее на все виды малярийных плазмодиев. Хинидина сульфат применяют как антиаритмическое при тахикардии, мерцательной аритмии; настойку, отвар — как возбуждающее аппетит и улучшающее пищеварение средство. Содержание суммы алкалоидов в коре не менее 6,5 %, из которых 30—60 % составляют алкалоиды типа хинина. Алкалоиды накапливаются в паренхиме коры в связанном с хинной кислотой виде. Содержание хинной кислоты достигает 5—8 %. Из других веществ хинной коры следует отметить хиновин (до 2 %) — горький гликозид, расщепляющийся при гидролизе на хинновую кислоту и углевод — хиновозу. Антрахиноны, характерные для семейства Мареновые, представлены в коре тетрагидроксиантрахиноном.
Снаружи хинная кора покрыта тёмно-бурой пробкой, часто несущей лишайники; внутренняя поверхность гладкая, красно-бурая, с очень горьким вкусом, но без запаха. В культуре кору с взрослого дерева сдирают несколько раз, обвязывая его после этой операции мхом; когда кора нарастает снова, её опять сдирают и т. д. Снятую кору обычно сушат на воздухе. Лишь 4 перечисленных вида дают кору, употребляемую в медицине; кора остальных видов идёт на добывание химического продукта (хинина).
Считается, что хинин из хинной коры впервые был выделен русским профессором Ф. Гизе в Харькове, но его работа не была известна в Европе. В 1820 году П. Ж. Пельтье и Ж. Б. Кавенту во Франции выделили алкалоиды хинин и цинхонин. Полностью структура хинина была установлена в 1907 году, а его синтез осуществлён в 1944 году.
Алкалоиды хинной коры выделяют путём извлечения органическим экстрагентом в щелочной среде. Вытяжку, содержащую сумму алкалоидов-оснований, обрабатывают серной кислотой, при этом выпадает осадок сырого хинина сульфата. Далее выделяют смесь кристаллизующихся алкалоидов цинхонидина, хинидина и цинхонина. После их отделения остаётся бурая смолистая масса (хиноидин), содержащая смесь аморфных алкалоидов. Из сырого хинина сульфата приготовляют другие легкорастворимые соли: хинина гидрохлорид, хинина дигидрохлорид, хинина сульфат и хинидин.
約25種；另見本文
金雞納樹屬（学名：Cinchona，又稱作雞納樹、金雞勒、奎寧樹）為茜草科的一屬，約包含25種的物種，树皮和根皮是提取奎寧和奎尼丁的重要工業原料。
一般为常绿小喬木，高度約3米。矩圓狀披針形或橢圓狀矩圓形的葉片以對生的方式生長，一般有7至12厘米的長度；植物長有乳白色或玫瑰色的筒狀小花，長1厘米，末端為裂片披針形，邊緣披白色長柔毛，花朵皆是聚傘花序腋生或頂生，常爲圓錐花的序式排列，有強烈的氣味；蒴果為橢圓形，長度大概為12毫米，有開裂的室間；種子形狀細小，有翅作為風媒之用。
西印度苦香樹——花朵部分
樹皮
原產於南美洲，最初在安第斯山脈東面海拔900至2700米的山谷以內所被發現。到了19世紀中期，金雞納樹被移植至東南亞一帶栽培，而印尼為最早引種的國家。1933年，在臺灣及中國廣東、雲南以也開始有引種。而臺灣大學農學院實驗林管理處旗下所管轄的鳳凰自然教育園區則栽種著日治時期日本人所開闢種植金雞納樹，面積共約三十餘公頃。同樣地，扇平亦被規劃為日本京都大學演習林，為金雞納樹試驗的重要據點，當時可由金雞納樹的樹皮提煉奎寧供治療瘧疾使用，後因奎寧可由化學合成，才漸漸停止金雞納樹的相關作業，而現在可在扇平地區發現大批金雞納樹林，並已可在扇平天然更新。
金雞納的樹皮和根皮皆蘊藏30多種生物鹼，其中以奎寧最多，其次為奎尼丁、辛可寧、辛可尼丁 、金雞納鞣酸、奎寧酸和金雞納紅等等化合物。而奎寧具有對抗瘧的藥效，可以提煉成為製劑能消滅各類還在裂殖體階段的瘧原蟲，令瘧疾停止發作，其中對間日瘧療效尤其有效。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 目 : リンドウ目 Gentianales 科 : アカネ科 Rubiaceae 属 : キナノキ属 Cinchona 学名 Cinchona L. タイプ種 Cinchona officinalis L. 種 キナノキ（キナの木）（学名 : Cinchona）は、アカネ科キナノキ属に属する植物の総称で、マラリアの特効薬であるキニーネを含む植物として知られている。
기나나무속(幾那--屬) 식물은 기나나무(幾那--) 또는 키나나무(Quinine), 신코나나무(Cinchona) 등으로 불린다. 꼭두서니과의 교목 또는 관목이며, 기나, 금계랍(金鷄蠟)이라고도 불리며, 남아메리카의 콜롬비아에서 볼리비아에 걸쳐 약 25종이 자생한다. 이 나무는 상록수이며 열대지역에서 자라고 있다. 꽃은 라일락을 닮았으며 자주색, 녹색, 흰색 등을 띤다. 나무껍질을 생약으로 사용하는데, 건위·강장제 및 말라리아의 치료약인 퀴닌, 신코닌의 원료가 된다.
.jpg)
.jpg)
;_flowering_stem_and_fl_Wellcome_V0043951.jpg)
_op_Java_Tjinjiroean_TMnr_10032312.jpg)
_op_Java_Tjinjiroean_TMnr_10032312.jpg)
