Die Schwarze Mörtelbiene (Megachile parietina, Syn.: Chalicodoma parietina, Chalicodoma muraria) ist eine Art aus der Gattung Megachile (Blattschneider- und Mörtelbienen), Bienen aus der Ordnung der Hautflügler.
Die Schwarze Mörtelbiene ist mittelgroß (Körperlänge 14–18 mm). Weibchen und Männchen sind sehr unterschiedlich gefärbt.
Die Männchen erreichen eine Körperlänge von 14 bis 17 mm. Sie sind auf der Brust und den vorderen Tergiten dicht braungelb behaart. Nur auf dem hinteren Teil des Abdomens weisen sie eine schwarze Behaarung auf und ähneln damit der Schwarzbürstigen Blattschneiderbiene (Megachile nigriventris). Die Flügel der Männchen sind hell.
Der Name Schwarze Mörtelbiene bezieht sich hauptsächlich auf die Färbung der Weibchen. Ihre Körperfärbung ist schwarz, die Flügel sind bräunlich verdunkelt und im Licht manchmal blauschillernd.[2] Sie sind auf der Oberseite und der Bauchseite dicht tiefschwarz behaart, nur die Mitte der Bauchbürste ist rötlich gefärbt. Die Schwarze Mörtelbiene gehört zu den Bauchsammlern, die die Pollen mit ihrer Bauchbürste aufnehmen. Diese ist bei sammelnden Weibchen dicht mit gelben Pollen besetzt. Die Weibchen sind mit 16 bis 18 mm meist größer als die Männchen.
Verwandt sind Megachile sicula (oder Chalicodoma sicula, Körperlänge 15–17 mm), die einen roten Kopf, eine rote Brust und einen schwarz behaarten Hinterleib hat, und Megachile pyrenaica (oder Chalicodoma pyrenaica, Körperlänge 13–16 mm), bei der Kopf, Brust und die ersten drei Hinterleibssegmente gelbbraun und die Tarsen rot sind.
Die Schwarze Mörtelbiene ist im gesamten Mittelmeerraum verbreitet, während sie nördlich der Alpen kaum noch vorkommt. In Deutschland und in der Schweiz gibt es nur noch wenige kleine Populationen.
Drei Bestände der Schwarzen Mörtelbiene in Deutschland sind in Baden-Württemberg zu finden, sie liegen im Hegau, im oberen Neckartal und im Nördlinger Ries; ein viertes Vorkommen existiert im Bliesgau.[3] Die Ursachen für die kontinuierliche Verringerung der Populationen sind die Intensivierung der Landwirtschaft, die einen Rückgang an Nahrungspflanzen der Schwarzen Mörtelbiene mit sich brachte, sowie das verringerte Angebot an Natursteinmauern und offenen Felsen für ihre Nistplätze. Wie alle anderen Wildbienenarten ist auch die Schwarze Mörtelbiene durch die Bundesartenschutzverordnung (BArtSchV) besonders geschützt.[4]
Die Schwarze Mörtelbiene lebt solitär, d. h., sie bildet keine Staaten aus. Jedes Weibchen baut ein eigenes Nest aus Lehm und Steinchen, das an Felsen oder Hauswänden angeheftet wird. Dieses enthält in der Regel 5 bis 10, in seltenen Fällen bis zu 20 einzelne Zellen, in denen sich die Larven entwickeln. Jedes Weibchen versorgt seinen Nachwuchs allein und betreibt Brutfürsorge, indem sie die Zelle vor der Eiablage mit Pollen und Nektar füllt. Der Pollenbedarf für jede Larve ist hoch, sodass ein großes Angebot an Schmetterlingsblütlern, vor allem Esparsette und Hornklee, zum Pollensammeln vorhanden sein muss. Weitere Pollenquellen sind Lippenblütler wie der Wiesensalbei und der Kriechende Günsel sowie der Natternkopf aus der Familie der Raublattgewächse.
Die Schwarze Mörtelbiene ist univoltin, das heißt, es gibt nur eine Generation pro Jahr. Die Weibchen leben sechs bis acht Wochen und fliegen zwischen Ende April bis Ende Juni. In Mitteleuropa haben die Schwarzen Mörtelbienen eine zweijährige Entwicklungszeit, im Mai/Juni schlüpfende Larven verpuppen sich bis September, überwintern als Imago im Kokon und durchbrechen erst im nächsten Frühjahr die Verkleidung des Nests.
Zu den Parasiten der Schwarzen Mörtelbiene gehört die Rotbeinige Düsterbiene (Stelis nasuta), die zu den Kuckucksbienen zählt. Sie legt durchschnittlich drei bis sechs Eier in die Brutzelle der Schwarzen Mörtelbiene, noch bevor ihre Wirtin ihre Sammelflüge beendet und die Brutzelle verschlossen hat. Die Larven des Schmarotzers schlüpfen früher als die der Mörtelbiene, töten deren Larve und ernähren sich von dem in der Zelle befindlichen Nahrungsbrei. Je mehr Larven sich in der Brutzelle entwickeln, desto kleiner bleiben sie, die Körperlänge der Weibchen von Stelis nasuta schwanken zwischen 4 und 10 mm. Durch das Schwinden der Populationen der Schwarzen Mörtelbiene ist auch dieser auf ihre Zellen spezialisierte Brutparasit in Deutschland extrem selten geworden. Weiter im Süden parasitiert sie auch die Nester der mit der Schwarzen Mörtelbiene verwandten Arten Megachile sicula und Megachile pyrenaica.
Weniger spezialisiert sind die Dunkle Zweizahnbiene (Dioxys tridentata) und Chrysura radians aus der Familie der Goldwespen, die neben den Brutzellen der Schwarzen Mörtelbiene auch jene der Mauerbienen aus der Gattung Osmia befallen können.[5] Im südlichen Mitteleuropa und in Südeuropa gehört auch die Rote Zweizahnbiene (Dioxys cincta) zu den Parasiten der Schwarzen Mörtelbiene.
Die Schwarze Mörtelbiene wurde 1785 zusammen mit vielen anderen Insekten in A. F. de Fourcroys Entomologia Parisiensis als Apis parietina erstbeschrieben. Fourcroy beruft sich auf der Titelseite seines Werkes auf die „Methode Geoffroys“ für diese Beschreibungen und es wurde vielfach angenommen, dass der Entomologe Geoffroy der eigentliche Erstbeschreiber gewesen sei und nicht der Chemiker Fourcroy. Artikel 50.1.1 des ICZN fordert jedoch, dass der Erstbeschreiber eindeutig aus der Veröffentlichung hervorgehen muss. Es wird aber nicht eindeutig zwischen dem Autor und dem Herausgeber bzw. Verleger eines Werks unterschieden. D'Aguilar und Raimbault[6] haben daher 1990 vorgeschlagen, „Geoffroy in Fourcroy, 1785“ als Autorennamen anzugeben. Es werden aber weiterhin sowohl Fourcroy als auch Geoffroy allein sowie seltener „Geoffroy in Fourcroy“ für die Erstbeschreibung der Schwarzen Mörtelbiene angegeben.
Seit der Errichtung der Gattung Chalicodoma 1841 war die Schwarze Mörtelbiene unter dem wissenschaftlichen Namen Chalicodoma muraria bekannt. In vielen Ländern, so auch in Deutschland, wurde die Schwarze Mörtelbiene in Anlehnung an das Artepitheton muraria auch Maurerbiene genannt. Sie galt als Typus für die Gattung Chalicodoma. Unter dem Namen Chalicodoma muraria wurden bis in die zweite Hälfte des 20. Jahrhunderts zahlreiche Arbeiten über die Schwarze Mörtelbiene veröffentlicht, darunter über ihre Embryologie[7] und ihr Verhalten.[8]
Der deutsche Bienenspezialist Johann Dietrich Alfken stellte 1941 fest,[9] dass dem wissenschaftlichen Namen Chalicodoma muraria ein Irrtum zugrunde lag. Apis muraria Retzius 1783, auf der die Benennung basierte, war die Beschreibung einer später zu Osmia gestellten Art. Alfken schlug daher vor, auf die Beschreibung in Fourcroys Werk zurückzugreifen und die Art Chalicodoma parietina zu nennen. Diese Ansicht setzte sich später bei anderen Autoren durch.[10] In seinem im Jahr 2000 veröffentlichten Werk Bees of the World gab Michener die Einteilung der nicht parasitierenden Bienen der Tribus Megachilini in die drei Gattungen Megachile, Chalicodoma und Creightonella auf und stellte alle in der Gattung Megachile zusammen. Die vielen morphologischen Übergangsformen machten eine klare Abgrenzung der Gattungen ohne genaue molekularbiologische Untersuchungen nicht möglich. Die Schwarze Mörtelbiene steht seither in der Untergattung Chalicodoma der Gattung Megachile.
Die Schwarze Mörtelbiene (Megachile parietina, Syn.: Chalicodoma parietina, Chalicodoma muraria) ist eine Art aus der Gattung Megachile (Blattschneider- und Mörtelbienen), Bienen aus der Ordnung der Hautflügler.
Megachile parietina is a species of bee in the family Megachilidae.[2] It was described by Geoffroy in 1785.[2] It is native to most of central Europe, as well as parts of eastern Europe.
Megachile parietina is a species of bee in the family Megachilidae. It was described by Geoffroy in 1785. It is native to most of central Europe, as well as parts of eastern Europe.
Megachile parietina, l'Abeille maçonne à poils roux ou le Chalicodome des murailles, est une espèce d'Abeilles de la famille des Megachilidae, du genre Megachile et du sous-genre Chalicodoma dont elle est l'espèce type. Endémique de l'Europe et du bassin méditerranéen, cette abeille solitaire maçonne apprécie les pelouses calcicoles et bien qu'elle soit polylectique, elle butine préférentiellement les Fabacées. Les Orchidées Ophrys de Bertoloni et affiliées séduisent le mâle par mimétisme pouyannien de sa femelle pour se faire polliniser[1],[2].
Megachile parietina, l'Abeille maçonne à poils roux ou le Chalicodome des murailles, est une espèce d'Abeilles de la famille des Megachilidae, du genre Megachile et du sous-genre Chalicodoma dont elle est l'espèce type. Endémique de l'Europe et du bassin méditerranéen, cette abeille solitaire maçonne apprécie les pelouses calcicoles et bien qu'elle soit polylectique, elle butine préférentiellement les Fabacées. Les Orchidées Ophrys de Bertoloni et affiliées séduisent le mâle par mimétisme pouyannien de sa femelle pour se faire polliniser,.
Megachile parietina, , l'Abeille maçonne à poils rouxMâle butinant
Femelle butinant
Nid et cellules en terre
Couche de protection externe
A abella albanela é un insecto himenóptero da familia dos ápidos, Chalicodoma muraria, Chalicodoma parietina ou Megachile parietina, que constrúe o seu niño con barro nos muros.
Megachile parietina (Geoffroy, 1785) è un imenottero apoideo appartenente alla famiglia Megachilidae[1], comunemente nota come ape muraiola.
Sono apoidei di medie dimensioni (lunghezza del corpo 14-18 mm) caratterizzati da un marcato dimorfismo sessuale: i maschi, leggermente più piccoli delle femmine, hanno una livrea di colore giallo-marrone e solo sulla parte posteriore del ventre hanno una densa peluria nera; le femmine sono invece uniformemente nere e posseggono una struttura di raccolta del polline formata da frange di peli , posta sotto l'addome (scopa addominale).
Sono api comunitarie, ovvero api che, se se ne presenta l'occasione, costruiscono i propri nidi l'uno accanto all'altro. I nidi sono fatti di celle, ogni cella è ottenuta impastando terra e sabbia cementate con la saliva, ricavandone piccole sfere in seguito modellate. Le celle sono cilindriche e verticali, aperte alla sommità. Esse vengono riempite con miele e polline. All'interno di ogni celletta viene deposto un uovo, dopodiché la cella viene chiusa e l'adulto ne costruisce un'altra attaccata o poco distante. Entro giugno, le femmine sono morte dopo aver creato oltre una decina di celle a testa, eventualmente ricoprendole di un ulteriore strato di "cemento" termoisolante. Durante l'estate, l'uovo schiude, la larva che ne emerge si nutre della scorta di cibo e va incontro a metamorfosi fino alla fase pupale, che tuttavia rimane in stasi attendendo la fine dell'estate, la stagione fredda e poi di nuovo l'arrivo della primavera, periodo in cui la pupa completa la propria maturazione ed emerge.
I maschi, poco più piccoli e dalla colorazione marroncina e nera, emergono alcuni giorni prima. Con l'emersione delle femmine, più grosse e completamente nere, avvengono gli accoppiamenti. I maschi quindi muoiono, mentre le femmine fecondate possono decidere se costruire le proprie celle a ridosso dei resti del nido precedente, oppure trovare un nuovo sito (una staccionata metallica, una pietra, un muro o qualsiasi supporto simile sufficientemente esposto al sole). f.[2] Lo stesso nido può essere utilizzato per più generazioni.[3]
Questa specie ha un areale mediterraneo che comprende Portogallo, Spagna, Francia, Germania, Italia, Albania e Algeria.
In Italia è comune in Piemonte, Lombardia, Veneto, Trentino-Alto Adige, Toscana, Emilia, Lazio, Calabria, Sicilia e Sardegna.[3]
M. parietina è stata individuata come insetto impollinatore di due orchidee selvatiche della flora italiana: Ophrys bertolonii e Ophrys × flavicans.[4]
Megachile parietina (Geoffroy, 1785) è un imenottero apoideo appartenente alla famiglia Megachilidae, comunemente nota come ape muraiola.
Megachile parietina is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1785 door Geoffroy.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesObrostka murówka, tynkarka (Chalicodoma parietina) – gatunek owada z rodziny miesierkowatych (Megachilidae). W Polsce prawdopodobnie wyginął.
Gatunek występuje na obszarze przyśródziemnomorskim oraz w południowo-zachodniej i centralnej Azji. W północnej części Europy gatunek znany z Węgier i Niemiec Środkowych (południowe doliny Gór Harz i w Saksonii).
W Polsce stwierdzona w nieczynnych kamieniołomach[2].
Gatunek pontyjsko-medyterranejski, kserotermofilny gnieżdżący się w ściankach skalnych. Loty owadów dorosłych trwają od połowy kwietnia do połowy czerwca. Samice zbierają nektar i pyłek w najbliższym otoczeniu z kwiatów roślin. Pyłek samice pszczół miesiarkowatych zbierają i przenoszą na sztywnych i skierowanych ku tyłowi włoskach, znajdujących się na brzusznej stronie odwłoka, są to szczoteczki zbierające, a pszczoły tego gatunku nazywane są brzuchozbieraczkami. Spotykane są na roślinach motylkowych i złożonych.
Jaja składane są pojedynczo w komórkach, które napełnione pokarmem są zasklepiane. Zasklepianie komórek trwa mniej więcej od połowy maja do końca czerwca. Stadium jaja nie przekracza dwóch tygodni. Larwy przepoczwarzają się w lipcu i sierpniu. Owady dorosłe pozostają w komórkach od końca lata do wiosny. Generacja obrostki murówki jest dwuletnia.
dąbrówka kosmata, komonica zwyczajna, żmijowiec zwyczajny, koniczyna.
Gatunek zasiedla nieczynne kamieniołomy. Gniazda lepi na twardym podłożu skalnym, na murach lub otoczakach z zaprawy wykonanej z drobnego materiału skalnego zlepianego śliną.
Obrostka murówka, tynkarka (Chalicodoma parietina) – gatunek owada z rodziny miesierkowatych (Megachilidae). W Polsce prawdopodobnie wyginął.
Zasięg występowania:Gatunek występuje na obszarze przyśródziemnomorskim oraz w południowo-zachodniej i centralnej Azji. W północnej części Europy gatunek znany z Węgier i Niemiec Środkowych (południowe doliny Gór Harz i w Saksonii).
W Polsce W latach 50. XX wieku występował na dwóch stanowiskach w okolicach Ząbkowic Śląskich: jedno w rezerwacie przyrody Skałki Stoleckie na południowych stokach Góry Wapiennej, drugie w starym kamieniołomie na północ od Stolca. Stanowiska lęgowe:W Polsce stwierdzona w nieczynnych kamieniołomach.
Wygląd Pszczoła o barwie czarnej. OpisGatunek pontyjsko-medyterranejski, kserotermofilny gnieżdżący się w ściankach skalnych. Loty owadów dorosłych trwają od połowy kwietnia do połowy czerwca. Samice zbierają nektar i pyłek w najbliższym otoczeniu z kwiatów roślin. Pyłek samice pszczół miesiarkowatych zbierają i przenoszą na sztywnych i skierowanych ku tyłowi włoskach, znajdujących się na brzusznej stronie odwłoka, są to szczoteczki zbierające, a pszczoły tego gatunku nazywane są brzuchozbieraczkami. Spotykane są na roślinach motylkowych i złożonych.
RozmnażanieJaja składane są pojedynczo w komórkach, które napełnione pokarmem są zasklepiane. Zasklepianie komórek trwa mniej więcej od połowy maja do końca czerwca. Stadium jaja nie przekracza dwóch tygodni. Larwy przepoczwarzają się w lipcu i sierpniu. Owady dorosłe pozostają w komórkach od końca lata do wiosny. Generacja obrostki murówki jest dwuletnia.
Rośliny żywicielskie:dąbrówka kosmata, komonica zwyczajna, żmijowiec zwyczajny, koniczyna.
Wrogowie Pasożytnicze błonkówki, muchówka (Anthrax anthrax) Środowisko:Gatunek zasiedla nieczynne kamieniołomy. Gniazda lepi na twardym podłożu skalnym, na murach lub otoczakach z zaprawy wykonanej z drobnego materiału skalnego zlepianego śliną.
Ochrona Gatunek nie podlega ochronie gatunkowej w Polsce. Chronione jest stanowisko, na którym występowała (na terenie rezerwatu przyrody). Uwaga Od lat 80. XX wieku w Polsce nie spotkano obrostki murówki, gatunek uznano za prawdopodobnie zanikły na terenie kraju (kategoria EX? PCzKZ). Za przyczynę wyginięcia uważa się m.in. świadome niszczenie stanowisk i nadmierny odłów przez przyrodników amatorów.
Megachile parietina[2] är en biart som först beskrevs av Geoffroy 1785. Megachile parietina ingår i släktet tapetserarbin och familjen buksamlarbin.[3][4] Inga underarter finns listade.[3]
Ett övervägande svart bi; hanen har dock gulbrun päls på mellan- och bakkropp. Hanarna blir 14 till 17 mm långa, honorna 16 till 18 mm.[5]
Arten förekommer på översvämningspåverkade flodängar, steniga bergssluttningar (i Alperna kan arten gå upp till 2 000 m) samt i kulturlandskapet kuperade torrängar, stenbrott och grustag. Vad gäller foderkällor är arten generalist och besöker blommande växter från många olika familjer, vanligast är ärtväxter och kransblommiga växter. Flygtiden varar från april/maj till juni.[5]
Megachile parietina är ett solitärt (det vill säga icke samhällslevande) bi som bygger sina larvbon under stenar och i klippspringor, ensamma eller i mindre kolonier. Ett bo kan innehålla upp till 16 larvceller, uppbyggda av grus eller sand blandad med saliv och nektar. Det förekommer att bona angrips av de kleptoparasitiska bina Stelis nasuta (ett pansarbi), kilbi och Dioxys cincta vars larver lever på det insamlade näringsförrådet efter det att värdägget eller -larven dödats.[5]
Arten förekommer i Sydeuropa samt mera fläckvis i Mellaneuropa upp till mellersta Tyskland.[5] Den har även påträffats i Mellanöstern och Nordafrika.[6]
Megachile parietina är en biart som först beskrevs av Geoffroy 1785. Megachile parietina ingår i släktet tapetserarbin och familjen buksamlarbin. Inga underarter finns listade.
Megachile parietina là một loài Hymenoptera trong họ Megachilidae. Loài này được Geoffroy mô tả khoa học năm 1785.[1]
Megachile parietina là một loài Hymenoptera trong họ Megachilidae. Loài này được Geoffroy mô tả khoa học năm 1785.
Chalicodoma parietina (лат.) — вид пчёл из семейства Megachilidae.
Самки этого вида длиной 15—20 мм, покрыты чёрными волосками, только собирательные волоски посредине ржаво-красные. Крылья коричневые с фиолетовым отливом. Самцы длиной 11—16 мм, с рыжевато-красными волосками, только брюшко, начиная с 4 кольца, чёрное. Крылья прозрачные, по краям дымчатые.
Встречается часто во всей средней и южной Европе. Весной (в апреле и мае) самки и самцы оставляют свои зимние убежища, летают по цветам и копулируют, после чего вскоре самцы отмирают, а самки строят гнёзда, прилепляя их к камням, скалам или стенным постройкам. На каком-нибудь небольшом углублении самка строит очень твёрдую ячейку из песчинок и мелких камешков, склеенных слюной. Ячейка имеет форму суживающегося кверху напёрстка и бывает длиной до 2—7 см. Самка наполняет её пищей-кашицей (смесь цветочной пыли и нектара), откладывает одно яичко и заделывает ячейку наглухо. Затем около первой ячейки выстраивается ещё несколько ячеек (до 11), расположенных в беспорядке, частью одна около другой, частью одна на другой. Такая группа ячеек образует гнездо. Сверху гнездо покрывается слоем песка, и неровности его поверхности сглаживаются. Большей частью каждая самка строит 2 гнезда по 4—6 ячеек. Постройка продолжается 2—3 недели. К началу июля период постройки гнезда оканчивается, и самки умирают. Обыкновенно на одной стене помещается несколько гнёзд, принадлежащих различным самкам, которые часто вступают в борьбу друг с другом из-за обладания ячейками.
Яйца цилиндрической формы, на конце закруглены, прозрачны и длиной 3,5—4 мм. Они плавают на поверхности пищевой кашицы. Личинки, выходящие из яиц, недели через 2 после откладки, плавают также сначала на кашице, а затем, по мере уничтожения запаса пищи, опускаются. Они превращаются уже через 4 недели в куколок, окружая себя шелковидным коконом. В начале октября из куколок выходят совершенные насекомые, остающиеся в коконе зимовать до весны, когда они проделывают, при помощи своих челюстей, отверстия в гнезде и вылетают наружу.
У вида очень много врагов, откладывающих яйца в ячейки пчелы, пока они ещё не заделаны. Таковы многие наездники, например Monodontomerus chalicodomae из семейства толстоножек (Chalcididae), пчела Stelis nasuta из группы пчёл-кукушек (Apidae inquilinae), муха-траурница Argyromoeba subnotata из семейства жужжаловых (Bomhyliidae) и другие. Личинки этих насекомых высасывают личинок пчелы. Паразитом является также личинка жука Meloe erythrocnemis, прицепляющаяся в своей первой стадии (триунгулина, см. гиперметаморфоз) к самке пчелы и попадающая таким образом в ячейку, где личинка уничтожает яйца Chalicodoma parietina, а затем питается пищевой кашицей.
Chalicodoma parietina (лат.) — вид пчёл из семейства Megachilidae.
Самки этого вида длиной 15—20 мм, покрыты чёрными волосками, только собирательные волоски посредине ржаво-красные. Крылья коричневые с фиолетовым отливом. Самцы длиной 11—16 мм, с рыжевато-красными волосками, только брюшко, начиная с 4 кольца, чёрное. Крылья прозрачные, по краям дымчатые.
Встречается часто во всей средней и южной Европе. Весной (в апреле и мае) самки и самцы оставляют свои зимние убежища, летают по цветам и копулируют, после чего вскоре самцы отмирают, а самки строят гнёзда, прилепляя их к камням, скалам или стенным постройкам. На каком-нибудь небольшом углублении самка строит очень твёрдую ячейку из песчинок и мелких камешков, склеенных слюной. Ячейка имеет форму суживающегося кверху напёрстка и бывает длиной до 2—7 см. Самка наполняет её пищей-кашицей (смесь цветочной пыли и нектара), откладывает одно яичко и заделывает ячейку наглухо. Затем около первой ячейки выстраивается ещё несколько ячеек (до 11), расположенных в беспорядке, частью одна около другой, частью одна на другой. Такая группа ячеек образует гнездо. Сверху гнездо покрывается слоем песка, и неровности его поверхности сглаживаются. Большей частью каждая самка строит 2 гнезда по 4—6 ячеек. Постройка продолжается 2—3 недели. К началу июля период постройки гнезда оканчивается, и самки умирают. Обыкновенно на одной стене помещается несколько гнёзд, принадлежащих различным самкам, которые часто вступают в борьбу друг с другом из-за обладания ячейками.
Яйца цилиндрической формы, на конце закруглены, прозрачны и длиной 3,5—4 мм. Они плавают на поверхности пищевой кашицы. Личинки, выходящие из яиц, недели через 2 после откладки, плавают также сначала на кашице, а затем, по мере уничтожения запаса пищи, опускаются. Они превращаются уже через 4 недели в куколок, окружая себя шелковидным коконом. В начале октября из куколок выходят совершенные насекомые, остающиеся в коконе зимовать до весны, когда они проделывают, при помощи своих челюстей, отверстия в гнезде и вылетают наружу.
У вида очень много врагов, откладывающих яйца в ячейки пчелы, пока они ещё не заделаны. Таковы многие наездники, например Monodontomerus chalicodomae из семейства толстоножек (Chalcididae), пчела Stelis nasuta из группы пчёл-кукушек (Apidae inquilinae), муха-траурница Argyromoeba subnotata из семейства жужжаловых (Bomhyliidae) и другие. Личинки этих насекомых высасывают личинок пчелы. Паразитом является также личинка жука Meloe erythrocnemis, прицепляющаяся в своей первой стадии (триунгулина, см. гиперметаморфоз) к самке пчелы и попадающая таким образом в ячейку, где личинка уничтожает яйца Chalicodoma parietina, а затем питается пищевой кашицей.