Turbany (łac. Turbinidae) – rodzina ślimaków morskich.
Do rodziny turbanów należy wiele znanych gatunków zaliczanych do około 50 rodzajów. Główne rodzaje to:
Powierzchnia zewnętrzna muszli może być gładka, często bardzo kolorowa, albo urozmaicona spiralnie biegnącymi powrózkami, kolcami lub guzkami. Ostatni skręt charakteryzuje się nieproporcjonalnie większym rozdęciem niż skręty skrętki, dzięki czemu muszli przybiera wygląd trąbki. Ujście jest okrągłe lub eliptyczne, a jego wnętrze wyłożone warstwą perłową. Wrzeciono gładkie. U niektórych występuje dołek osiowy. Bardzo charakterystycznie wygląda wieczko: jest zwykle masywne, wapienne, kształtu okrągłego lub owalnego, niekiedy bardzo kolorowe i rzeźbione. Przód wieczka zazwyczaj wypukły, a na płaskim tyle widać spiralną strukturę budowy. Budowa wieczek jest jedną z ważniejszych cech pomagającą na pierwszy rzut oka odróżnić rodzinę turbanów od skrępów (Trochidae).
Ślimaki mają charakterystyczną wielką nogę, często prosto ściętą z przodu. Po obu jej bokach, w części grzbietowo-bocznej biegnie podłużny fałd zwany epipodium, od którego odchodzą długie czułki. Para długich czułków osadzona jest również na dobrze rozwiniętej głowie, dwa oczka znajdują się u ich podstawy. Ślimaki żywią się różnymi roślinami, najczęściej algami. Są rozdzielnopłciowe. Samice składają jaja wprost do wody. Z jaj wykluwają się wolno pływające larwy. Turbany zamieszkują płycizny morskie, pod rafami koralowymi lub porośnięte roślinnością łąki morskie.
Japoński członek rodziny Turbinidae - Guilfordia yoka
Ślimak Turbo cornutus
Muszla ślimaka Turbo sarmaticus - muszlę tę poleruje się by uzyskać piękny perłowy kolor
Turbany (łac. Turbinidae) – rodzina ślimaków morskich.
Do rodziny turbanów należy wiele znanych gatunków zaliczanych do około 50 rodzajów. Główne rodzaje to:
Astrea Guildfordia Turbo, najważniejszy, dzielący się na podrodzaje: Batillus Callopoma Lunatica Lunella Marmarostoma Ninella Ocana Sarmaticus Taeniaturbo TurboPowierzchnia zewnętrzna muszli może być gładka, często bardzo kolorowa, albo urozmaicona spiralnie biegnącymi powrózkami, kolcami lub guzkami. Ostatni skręt charakteryzuje się nieproporcjonalnie większym rozdęciem niż skręty skrętki, dzięki czemu muszli przybiera wygląd trąbki. Ujście jest okrągłe lub eliptyczne, a jego wnętrze wyłożone warstwą perłową. Wrzeciono gładkie. U niektórych występuje dołek osiowy. Bardzo charakterystycznie wygląda wieczko: jest zwykle masywne, wapienne, kształtu okrągłego lub owalnego, niekiedy bardzo kolorowe i rzeźbione. Przód wieczka zazwyczaj wypukły, a na płaskim tyle widać spiralną strukturę budowy. Budowa wieczek jest jedną z ważniejszych cech pomagającą na pierwszy rzut oka odróżnić rodzinę turbanów od skrępów (Trochidae).
Ślimaki mają charakterystyczną wielką nogę, często prosto ściętą z przodu. Po obu jej bokach, w części grzbietowo-bocznej biegnie podłużny fałd zwany epipodium, od którego odchodzą długie czułki. Para długich czułków osadzona jest również na dobrze rozwiniętej głowie, dwa oczka znajdują się u ich podstawy. Ślimaki żywią się różnymi roślinami, najczęściej algami. Są rozdzielnopłciowe. Samice składają jaja wprost do wody. Z jaj wykluwają się wolno pływające larwy. Turbany zamieszkują płycizny morskie, pod rafami koralowymi lub porośnięte roślinnością łąki morskie.
