El Donzell del trinxant (Coenagrion scitulum) és un odonat zigòpter de la família Coenagrionidae de coloració blava i negra. Es distribueix principalment per l'Europa central i del sud, l'Àfrica del nord, el sud-oest d'Àsia i l'Amèrica Central.
Els adults viuen en rius, estanys i pantans d'aigües lentes amb abundant vegetació flotant on puguin pondre els ous. Volen d'abril fins setembre, preferentment entre maig i agost. Espècie discreta poc coneguda en la seva biologia, escassa a Catalunya.
Coenagrion scitulum
Coenagrion scitulum
Coenagrion scitulum
El Donzell del trinxant (Coenagrion scitulum) és un odonat zigòpter de la família Coenagrionidae de coloració blava i negra. Es distribueix principalment per l'Europa central i del sud, l'Àfrica del nord, el sud-oest d'Àsia i l'Amèrica Central.
Els adults viuen en rius, estanys i pantans d'aigües lentes amb abundant vegetació flotant on puguin pondre els ous. Volen d'abril fins setembre, preferentment entre maig i agost. Espècie discreta poc coneguda en la seva biologia, escassa a Catalunya.
Mursen yn nheulu'r Coenagrionidae yw'r Coenagrion scitulum sydd o fewn y grŵp (neu'r 'genws') a elwir yn Coenagrion.
Fel llawer o fursennod (a elwir yn gyffredinol hefyd yn 'weision neidr') eu cynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd glân.
Mursen yn nheulu'r Coenagrionidae yw'r Coenagrion scitulum sydd o fewn y grŵp (neu'r 'genws') a elwir yn Coenagrion.
Fel llawer o fursennod (a elwir yn gyffredinol hefyd yn 'weision neidr') eu cynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd glân.
Die Gabel-Azurjungfer (Coenagrion scitulum) ist eine hauptsächlich im Mittelmeergebiet verbreitete Libellenart aus der Familie der Schlanklibellen (Coenagrionidae).
Die Gabel-Azurjungfer erreicht eine Flügelspannweite von drei bis vier Zentimetern. Die Männchen haben eine relativ geringere Körpergröße als andere Azurjungfern und besitzen eine schwarz-blaue Zeichnung auf den Thorax- und den Hinterleibssegmenten. Im Hauptverbreitungsgebiet besteht Verwechslungsgefahr vor allem mit der häufigeren – in Deutschland jedoch nicht vorkommenden – Südlichen Azurjungfer (C. caerulescens). Diese hat etwas kleinere Blauanteile auf dem dritten und vierten Hinterleibssegment und ein etwas längeres Flügelmal (Pterostigma). Auf Fotos sind die beiden Arten jedoch nur sehr schwer zu unterscheiden und eine sichere Bestimmung ist in der Regel nur mithilfe der Vorderbrust möglich. Für die erste Ansprache im Feld ist in Südwestdeutschland sowohl bei den Männchen als auch den Weibchen oft eine deutlich ausgeprägte grünlich-gelbe Färbung der Unterseite von Augen, Thorax und Abdomen nützlich. Markant sind außerdem die hellen Flügelmale (Pterostigmen), die «torpedoförmigen» Zeichnungselemente auf der Abdomenoberseite des Weibchens sowie die hakenartig nach innen gebogenen oberen Hinterleibsanhänge des Männchens.
Die Gabel-Azurjungfer lebt an vegetationsreichen, stehenden und fließenden Gewässern im nördlichen Mittelmeergebiet von Portugal bis Kleinasien, teilweise auch in Nordafrika. Als Vermehrungsgast kam sie im letzten Jahrhundert gelegentlich auch in nördlicheren Breiten vor. So hatte sie sich in den Jahren 1946 bis 1953 in Essex, England, etabliert. Seit den 1980er Jahren sind in Europa Ausbreitungstendenzen nach Norden erkennbar. Dank der Klimaerwärmung wurde die Art inzwischen in Bayern, Baden-Württemberg, Hessen, Niedersachsen, Nordrhein-Westfalen, Rheinland-Pfalz und Saarland beobachtet und hat sich mittlerweile vielfach als bodenständig etabliert. Auch aus der Schweiz gibt es aktuelle Funde. Vermutlich wurde die Gabel-Azurjungfer in den letzten Jahren auch oft nur übersehen, und längerfristig dürfte die Art alle geeigneten, wärmebegünstigten Gewässer besiedeln.
Die Flugzeit der Gabel-Azurjungfer fällt in den Zeitraum von Mitte Mai bis Anfang September, die Hauptflugzeit sind Juni und Juli. Das Paarungsverhalten entspricht dem anderer Azurjungfern, die Männchen fliegen allerdings vorwiegend über der Wasseroberfläche statt im Bereich der Vegetation. Die sporadischen Funde einzelner Individuen der Art in Mitteleuropa deuten auf eine hohe Vagilität hin. Über die Paarung, Eiablage und Larvalentwicklung ist nur sehr wenig bekannt.
Die Gabel-Azurjungfer (Coenagrion scitulum) ist eine hauptsächlich im Mittelmeergebiet verbreitete Libellenart aus der Familie der Schlanklibellen (Coenagrionidae).
The dainty damselfly (Coenagrion scitulum), also known as the dainty bluet, is a blue damselfly of the family Coenagrionidae. This is a scarce species found mainly in southern Europe, northern Africa, southwest Asia, and Central America. C. scitulum are Odonata (dragonflies & damselflies) predators that can reach a length of 30–33 mm at maturity and have hind-wing lengths of 15–20 mm.[2] The males and females do exhibit differing features through their colouration making them easily distinguishable. As shown in the photo to the left, segment eight is blue in colour followed by black markings on segment nine, whereas the females are mostly black near the rear with smaller blue markings.[3] Although they are relatively simple to sex, they are easily confused with the common blue damselfly.[3]
C. scitulum are found in large and generally stagnant,[4] ponds with abundant vegetation including water-milfoil and hornwort, they can also be found in flooded ditches.[2] It has also been discovered that constructed wetlands are an important habitat and sanctuary for C. scitulum. This is because these areas lack fish that prey on insects giving the dainty damselfly a safe habitat to live and reproduce in.[5] They are most easily spotted during the months of June and July and males can be most easily observed perched on floating vegetation in open water.[2] Although dainty damselflies are quite small they do have the ability to travel distances between ponds if resources become sparse and if the benefits outweighs the cost.[6] We also see evidence of their movement through the recolonization of the lost population in Britain.
C. scitulum exhibits unique mating habits compared to other Odonates. In damselfly reproduction there is indirect insemination. The male damselfly will pass their sperm from the testes to the penis in order for the female to obtain it from them.[7] This translocation of sperm only happens once in all other species of damselflies. In C. scitulum this process happens upwards to six times during the copulation cycle.[7] There are a few hypotheses as to why this process may occur, one of them being that several sperm translocations may be needed to achieve full insemination.[7] After this process is done and the female has successfully fertilized her eggs, she then lays them. The male is usually still attached to the female at this point to stop other males from removing their sperm, although sperm removal is harder in C. scitulum as they do not have the spines on the horns of their penis as other damselflies do. The dainty damselfly seems to be univoltine in their core populations and in their expansion populations, this was exhibited when ponds were sampled and they showed that each was a separate population.[8]
The dainty damselfly was formerly recorded as a breeding species in Britain and had thought to have become locally extinct after the North Sea flood of 1953.[9][10] There was a large viable population in East Anglia, but after the flood many seasons passed by without any sightings of the dainty damselfly leading to the conclusion that they had been extirpated. In 2010, after 57 years without sightings, it had been positively identified and rediscovered in Kent.[9][10][11] This meant that there had to have been a viable population all along, it just had diminished to critical numbers. The dainty damselfly is able to disperse quite widely so it is a possibility that a neighbouring population made its way back into the area.
The current status of C. scitulum according to IUCN Red List is of 'Least Concern', meaning that the population is considered stable according to the IUCN's criteria.[1]
The dainty damselfly is mostly found in western Europe, northwest Africa, western Caspian and the south Caucasus regions.[1] It can also be found in Eastern Europe. There seems to be another population of C. scitulum in central Asia and it's not clear if this is a separate species or if they traveled from the European population across the mountains of Afghanistan and northern Iran.[1]
There are many factors contributing to the geographic movement of C. scitulum some of these include changing temperatures, land disruption and decreasing water levels. The number one cause of dispersal in dainty damselflies is rising temperatures as they tract their optimal thermal niche to new locations.[12] In the 1990s the most northern edge of their range was located in northern France.[8] Due to climate change though there has been an increased poleward distribution, and now the dainty damselfly's populations have expanded from historical ranges and has founded edge populations in a northward, eastward and westward direction.[8][13][14]
This poleward expansion has been associated with rapid phenotypic change and founder effects including reduction in genetic diversity and increases in genetic differentiation.[8][15] It has been found that the new edge populations are genetically differentiated from the core populations and all of the new populations were differentiated from each other giving indication that each range expansion is independent.[15] There are some issues with the changes in genetic diversity though. There has been studies completed on the dainty damselfly showing that genetic diversity can influence the success of colonization and can decrease resistance to stress and disease.[8] This can make the insect more susceptible to toxins such as pesticides which in turn also affects the dainty damselflies' ability to continue their dispersal through slow movement, reduced population growth and flight ability.[12] The dainty damselflies are being exposed to pesticides more frequently due to their dispersal and need to cross agricultural land to reach new habitats. It's not just dispersal due to climate change that causes the genetic changes in the dainty damselfly though, it can also happen due to natural range expansion as well.[8] The genetic diversity and structure of dainty damselflies are shaped by both historical rapid range expansions and contemporary processes causing dispersal like environmental factors (climate change).[13]
.jpg)
Male dainty damselfly The dainty damselfly (Coenagrion scitulum), also known as the dainty bluet, is a blue damselfly of the family Coenagrionidae. This is a scarce species found mainly in southern Europe, northern Africa, southwest Asia, and Central America. C. scitulum are Odonata (dragonflies & damselflies) predators that can reach a length of 30–33 mm at maturity and have hind-wing lengths of 15–20 mm. The males and females do exhibit differing features through their colouration making them easily distinguishable. As shown in the photo to the left, segment eight is blue in colour followed by black markings on segment nine, whereas the females are mostly black near the rear with smaller blue markings. Although they are relatively simple to sex, they are easily confused with the common blue damselfly.
Coenagrion scitulum Coenagrionidae familiako odonatua da.
Sorgin-orratz txikia da (30-33 mmko luzera), urdin eta beltzez koloreztatua dagoena (eme batzuk berdexkak izan daitezke). Abdomeneko orban beltzen eredua, bigarren segmentuan duen ardo-kopa formako marrazkia[2] eta erronbo formako pterostigmak dira arren ezaugarri bereizgarriak. Beti ere, Coenagrion caerulescens oso antzekoa denez gero, uzkialdeko apendizeak behatu behar dira bi espezieak ziurtasunez bereizteko[3].
Ur bazterreko landaredi belarkara ongi garatua duten ur-geldi eguzkitsuetan bizi da. Batzuetan korronte geldoko uretan aurki daiteke[3].
Iparraldeko Afrikan, hegoaldeko Europan eta hego-mendebaldeko Asian, Kaspiar itsasoa eta hegoaldeko Kaukasoraino hedaturik dago. Beste populazio bat erdialdeko Asian (ekialdeko Kazakhstan, Kirgizistan eta Tajikistanen) banaturik dago[1].
Coenagrion scitulum Coenagrionidae familiako odonatua da.
Agrion mignon
Coenagrion scitulum, l'Agrion mignon, est une espèce d'insectes odonates zygoptères (demoiselles) de la famille des Coenagrionidae et du genre Coenagrion, originaire d'Europe du Sud, vivant auprès des eaux stagnantes.
L'abdomen du mâle mesure 20–27 mm ; celui de la femelle 21–26 mm. Les ailes postérieures du mâle mesurent 14–19 mm ; celles de la femelle mesurent 15–20 mm[1].
Le corps est bleu et noir, parfois vert chez la femelle. Chez le mâle, le dessin typique du deuxième segment de l’abdomen est en forme de U large à la base et connecté à l’extrémité du segment, rappelant la tête d’un chat. Les cercoïdes sont plus longs que les cerques. Les ptérostigmas sont de couleur brun pâle. Les ailes sont repliées au repos[1].
L'espèce est très proche de Coenagrion caerulescens. La forme du prothorax des femelles et les appendices abdominaux des mâles sont caractéristiques[1].
Cette espèce se trouve dans les eaux stagnantes bien ensoleillées avec une abondance de plantes aquatiques comme les myriophylles. Les habitats typiques sont les étangs, les mares et les marais mais elle peut également occuper certains bassins artificiels. Après l’accouplement, la ponte est effectuée en tandem avec le mâle dressé à la verticale. La phase larvaire dure de 6 mois à un an[1].
L'Agrion mignon a une large gamme d'habitats. Elle vit dans les eaux dormantes de surface, les lacs, étangs et mares mésotrophes permanents, les dunes côtières et rivages sableux, les lacs, étangs et mares eutrophes permanents, les plans d'eau construits très artificiels et les structures connexes, les pannes dunaires mouilleuses et humides, les eaux courantes de surface, les cours d'eau permanents non soumis aux marées, à débit régulier, les habitats côtiers, les zones bâties, sites industriels et autres habitats artificiels, les eaux stagnantes très artificielles non salées, les eaux de surface continentales[1]. On la trouve jusqu'à une altitude de 2 000 mètres[4].
L'Agrion mignon a pour aire de répartition le Sud de l'Europe, du Portugal à l'Iran, particulièrement bien représenté en France et en Belgique[2].
Agrion mignon
Coenagrion scitulum, l'Agrion mignon, est une espèce d'insectes odonates zygoptères (demoiselles) de la famille des Coenagrionidae et du genre Coenagrion, originaire d'Europe du Sud, vivant auprès des eaux stagnantes.
De gaffelwaterjuffer (Coenagrion scitulum) is een libellensoort uit de familie van de waterjuffers (Coenagrionidae), onderorde juffers (Zygoptera).
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007, de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.[1]
Coenagrion scitulum is in 1842 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Rambur
Het lichaam van de gaffelwaterjuffer is tussen de 30 33 millimeter lang. De gaffelwaterjuffer is een kleine waterjuffer met lichtbruine of grijze pterostigma’s.
De mannelijke exemplaren hebben een kenmerkende verdeling van blauw en zwart op het achterlijf. De segmenten 3, 4 en 5 zijn voor ongeveer de helft blauw. De segmenten 6 en 7 zijn (vrijwel) geheel zwart en de segmenten 8 en 9 zijn grotendeels blauw. Segment 2 wordt meestal meestal gekenmerkt met gaffelvormige zwarte tekening, die met de achterrand is verbonden. De kleur van de onderkant van de ogen is meestal groen maar soms ook blauw.
De vrouwelijke exemplaren bevatten vrij veel lichte tekening op het achterlijf, vooral op segmenten 2 tot en met 5. De lichte delen kunnen blauw van kleur zijn, maar ook groen, geel of bruinig.
Voor de Nederlandse situatie is de vliegtijd nog niet goed bekend maar vermoedelijk is deze eind mei tot eind juli. De soort heeft vermoedelijk een eenjarig levenscyclus. Het is nog niet bekend wanneer deze soort in Nederland uitsluipt. Vermoedelijk van eind mei tot half juli.
De soort komt voor in Europa, Noord-Amerika, Zuidwest Azië, en Centraal Amerika. De hahbitat van de gaffeljuffer bestaat voornamelijk uit stilstaand en zwak stromend water in de zon, met veel water- en oeverplanten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gaffelwaterjuffer (Coenagrion scitulum) is een libellensoort uit de familie van de waterjuffers (Coenagrionidae), onderorde juffers (Zygoptera).
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007, de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.
Coenagrion scitulum is in 1842 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Rambur
Multimedia w Wikimedia Commons Łątka zalotna (Coenagrion scitulum) – gatunek ciepłolubnej ważki z rodziny łątkowatych (Coenagrionidae). Występuje w północno-zachodniej Afryce oraz zachodniej i południowo-zachodniej Europie. W Polsce stwierdzony tylko jeden raz, w lipcu 1926 roku w Piwnicznej[1]. Zasiedla płytkie i ciepłe zbiorniki wody stojącej.
Długość ciała 34 mm, rozpiętość skrzydeł 48 mm. Osobniki dorosłe (imagines) latają od czerwca do lipca[2].
Łątka zalotna (Coenagrion scitulum) – gatunek ciepłolubnej ważki z rodziny łątkowatych (Coenagrionidae). Występuje w północno-zachodniej Afryce oraz zachodniej i południowo-zachodniej Europie. W Polsce stwierdzony tylko jeden raz, w lipcu 1926 roku w Piwnicznej. Zasiedla płytkie i ciepłe zbiorniki wody stojącej.
Długość ciała 34 mm, rozpiętość skrzydeł 48 mm. Osobniki dorosłe (imagines) latają od czerwca do lipca.
Coenagrion scitulum là loài chuồn chuồn trong họ Coenagrionidae. Loài này được Rambur mô tả khoa học đầu tiên năm 1842.[1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Coenagrion scitulum là loài chuồn chuồn trong họ Coenagrionidae. Loài này được Rambur mô tả khoa học đầu tiên năm 1842.
В основном встречается в Западной Европе, северо-западной Африке, западном Каспии и регионах Южного Кавказа. В Центральной Азии существует изолированная популяция. Также обитает в Крыму.
На Украине — это очень редкий вид, который найден в дельте Днепра, в Одесской, Херсонской, Черниговской, Донецкой области[5].
Время лёта: май-июнь. Вид придерживается естественных и искусственных стоячих водоемов и временных водоемов. Личинки развиваются в стоячих или изредка, медленнотекущих водоемах с богатой растительностью, как правило, небольших, мелких и теплых.
Яйца откладываются самками на нижнюю сторону плавающих и погруженных в воду листьев водных растений, помимо этого в ткани мертвых растений и в затонувшие стволы деревьев. При этом, самка под воду обычно не спускается, а только погружает своё брюшко. Самец всегда сопровождает самку при откладывании ею яиц.
Личинка зелено-желтоватая или желто-коричневая, с множеством темных точек. Личинка полупрозрачная, благодаря чему становится практически незаметной среди водной растительности. Тело гладкое, длиной 19-21 мм. Личинки держаться на глубине 0,1-0,5 м. Их развитие длится около года.
В основном встречается в Западной Европе, северо-западной Африке, западном Каспии и регионах Южного Кавказа. В Центральной Азии существует изолированная популяция. Также обитает в Крыму.
На Украине — это очень редкий вид, который найден в дельте Днепра, в Одесской, Херсонской, Черниговской, Донецкой области.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
