noms dans le fil d’Ariane
Parmelina tiliacea (Syn.: Parmelia tiliacea (Hoffm.) Ach.) ist eine in Mitteleuropa häufigere Blattflechtenart aus der Familie der Parmeliaceae, die hauptsächlich auf Baumrinde wächst. Das Epitheton „tiliacea“ leitet sich von „tiliaceus“ ab und bedeutet „Linden“[1]. Nach dem Substrat, auf dem sie häufiger anzutreffen ist, wird sie gelegentlich auch als Linden-Schüsselflechte bezeichnet.
Die Art ist eine großlappige Blattflechte. Die Oberseite ist weißgrau bis grau, glatt und matt. Die Lappenenden des Thallus von Parmelina tiliacea sind abgerundet. Das Lager ist rosettig und erreicht 4 bis 10 cm Durchmesser. Es ist am Rand tief eingeschnitten, die Achseln sind gerundet. Die Lappen messen 2 bis 10 × 3 bis 6 Millimeter. Sie sind lederig, ziemlich dick und mehr oder weniger anliegend. Die Enden der Lappen sind gerundet, aber eingekerbt. Die Unterseite ist schwarzbraun, wird aber zum Rand hin heller. Sie ist vollständig besetzt mit einfachen bis gegabelten Rhizinen.
Sorale sind nicht vorhanden. Auf der Oberfläche des Lagers sitzen zahlreiche, länglich-zylindrische bis keulige, graue bis graubraune oder schwärzliche Isidien. Deren Basis ist grau, ihre Spitze ist bräunlich bis schwarzbraun und verjüngt sich plötzlich. Durch die Isidien erscheinen die zentralen Bereiche älterer Exemplare dunkelgrau. Beim Abbrechen hinterlassen sie im Gegensatz zur ähnlichen Parmelina pastillifera keine deutlichen Gruben auf der Thallusoberfläche. Apothecien treten nur selten auf.
Parmelina tiliacea ist auf der Rinde freistehender Laubbäume zu finden, hauptsächlich an nährstoffreichen Borken, beispielsweise an Ahorn, Esche oder Linde. Seltener wächst sie auch auf Silikatgestein. In stärker mit Luftschadstoffen belasteten Gebieten ist sie schlecht entwickelt oder fehlt.
Parmelina tiliacea (Syn.: Parmelia tiliacea (Hoffm.) Ach.) ist eine in Mitteleuropa häufigere Blattflechtenart aus der Familie der Parmeliaceae, die hauptsächlich auf Baumrinde wächst. Das Epitheton „tiliacea“ leitet sich von „tiliaceus“ ab und bedeutet „Linden“. Nach dem Substrat, auf dem sie häufiger anzutreffen ist, wird sie gelegentlich auch als Linden-Schüsselflechte bezeichnet.
Parmelina tiliacea is a species of lichen belonging to the family Parmeliaceae.[1]
It has a cosmopolitan distribution.[1]
Parmelina tiliacea is a species of lichen belonging to the family Parmeliaceae.
It has a cosmopolitan distribution.
Pärna-salusamblik (Parmelina tiliacea) on samblikuliik.
Samblik kasvab ka Eestis.[1]
Pärna-salusamblik (Parmelina tiliacea) on samblikuliik.
Samblik kasvab ka Eestis.
Szarzynka skórzasta, tarczownica skórzasta (Parmelina tiliacea (Hoffm.) Hale – gatunek grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae)[1]. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Parmeliaceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1784 Georg Franz Hoffmann nadając mu nazwę Lichen tiliaceus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1974 Mason Ellsworth Hale, przenosząc go do rodzaju Parmelina[1].
Niektóre synonimy nazwy naukowej[3]:
Nazwa polska według Krytycznej listy porostów i grzybów naporostowych Polski[2].
Plecha z glonami protokokkoidalnymi, listkowata, tworząca rozetki, lub nieregularna. Osiąga średnicę do 8 cm, jest głęboko wcinana i ściśle przylegająca do podłoża. Poszczególne odcinki mają średnicę do 6 mm, ale na końcach rozszerzają się do 1 cm, są krótkie i szerokie, końce mają zaokrąglone i zatokowato karbowane. Są nieregularnie wcinane, ich boki zachodzą na siebie lub stykają się z sobą. Górna powierzchnia plechy ma barwę białoszarą lub niebieskoszarą, a jej środkowa część jest delikatnie omączona. Dolna powierzchnia jest w części środkowej czarna, w części obwodowej brunatna i posiada liczne, czarne chwytniki[4].
Nie tworzy soraliów, licznie natomiast występują brodawkowate, wałeczkowate lub rozdęte izydia. Mogą być pojedyncze lub rozgałęzione i mają zazwyczaj brunatną barwę, czasami tylko są tej samej barwy co plecha. Lekanorowe apotecja występują bardzo rzadko. Mają średnicę do 7 mm, jasno lub czerwonobrunatne tarczki i gruby, gładki lub popękany brzeżek plechowy. W jednym worku powstaje po 8 askospor o rozmiarach 8-12 × 5-7 μm[4].
Występuje głównie w Europie i Azji, poza tymi dwoma kontynentami znana jest jeszcze z Afryki Północnej, Kolumbii w Ameryce Południowej i wyspy Kuba. Nie występuje natomiast w Ameryce Północnej[5]. W Polsce występuje na obszarze całego kraju i jest dość częsty[4]. Podlega ścisłej ochronie gatunkowej[6].
Rośnie na korze drzew liściastych w dobrych warunkach oświetleniowych – głównie na drzewach rosnących pojedynczo lub przydrożnych[4]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status VU – gatunek narażony na wyginięcie[7].
Szarzynka skórzasta, tarczownica skórzasta (Parmelina tiliacea (Hoffm.) Hale – gatunek grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
Silverlav (Parmelina tiliacea, synonym Parmelia tiliacea) är en lav som växer på bark av ädla lövträd, bland annat som artepitetet tiliacea antyder på lind, men ibland även på sten. I jordbrukslandskap förekommer den till exempel på kyrkogårdsmurar och den växer även på klippor vid kuster. Kännetecknande för silverlav är den lite lysande, silvergråaktiga färgen på dess breda och rundade lober och att det vid bålens mitt finns tätt med små mörka och runda isidier (vilket är utskott för asexuell förökning). Den kan bli över en decimeter i diameter och ha 5 millimeter breda lober.
Wikimedia Commons har media som rör silverlav.
Wikispecies har information om Parmelina tiliacea.
Silverlav (Parmelina tiliacea, synonym Parmelia tiliacea) är en lav som växer på bark av ädla lövträd, bland annat som artepitetet tiliacea antyder på lind, men ibland även på sten. I jordbrukslandskap förekommer den till exempel på kyrkogårdsmurar och den växer även på klippor vid kuster. Kännetecknande för silverlav är den lite lysande, silvergråaktiga färgen på dess breda och rundade lober och att det vid bålens mitt finns tätt med små mörka och runda isidier (vilket är utskott för asexuell förökning). Den kan bli över en decimeter i diameter och ha 5 millimeter breda lober.
