dcsimg
 
  fr  
noms dans le fil d’Ariane
Image de Flammule des charbonnières
Life » … » Fungi » … » Basidiomycota » … » Strophariaceae » …

Flammule Des Charbonnières

Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini 1990

filtrer par langue
tout afficher allemand anglais finnois polonais Pms russe
filtrer par fournisseur
tout afficher EOL authors North American Flora wikipedia FI wikipedia PMS wikipedia POL wikipedia русскую Википедию

123pilze.de ( allemand )

fourni par EOL authors

Guidance for identification

licence
cc-publicdomain
auteur
Nick Durmuller
original
visiter la source
site partenaire
EOL authors

Comprehensive Description ( anglais )

fourni par North American Flora
Gymnopilus carbonarius (Fries) Murrill, Mycologia 4: 256
1912.
Agaricus carbonarius Fries, Obs. Myc. 2: 33. 1818. Flammula carbonaria Quel. Champ. Jura Vosg. 232. 1872.
Pileus convex to subplane, gregarious to subcespitose, 2-4 cm. broad; surface viscid, smooth, glabrous, testaceous-isabelline or varying from lighter yellow to orange or testaceous; margin inflexed when young, with a slight, stramineous, filamentous, evanescent veil; context thin, white or stramineous, the taste sweetish, the odor pleasant; lamellae squarely adnate or with a short decurrent tooth, plane or arcuate, broad, crowded, inserted, pale-yellow to fulvous; spores ellipsoid, smooth, fulvous in mass, 7-8 X 3-4.5 p; cystidia abundant, 22-28 X 10-12 fx stipe equal or slightly enlarged above, hollow or stuffed, white or cremeous, adorned below with reddish-brown fibrils, glabrous or granulose at the apex, about 5 cm. long, 2-4 mm. thick.
Type) locality: Europe.
Habitat: Usually in charred ground or on wood partly burned.
Distribution: Throughout temperate North America; southern Florida and the mountains of Jamaica; also in Europe.
licence
cc-by-nc-sa-3.0
citation bibliographique
William Alphonso Murrill. 1917. (AGARICALES); AGARICACEAE (pars); AGARICEAE (pars). North American flora. vol 10(3). New York Botanical Garden, New York, NY
original
visiter la source
site partenaire
North American Flora

Comprehensive Description ( anglais )

fourni par North American Flora
Gymnopilus highlandensis (Peck) Murrill
Agaricus highlandensis Peck, Ann. Rep. N. Y. State Mus. 24: 67. 1872.
Agaricus ascophorus Peck, Ann. Rep. N. Y. State Mus. 24: 68. 1872.
Naucoria highlandensis Sacc. Syll. Fung. 5: 845. 1887.
Flammula highlandensis Peck, Ann. Rep. N. Y. State Mus. 50: 138. 1897.
Naucoria subvelosa Murrill, Mycologia 4: 164. 1912.
Hebeloma Peckii House, Bull. N. Y. State Mus. 179: 27. 1915.
Pileus fleshy, thin, hemispheric or convex, becoming nearly plane, 1.2-2.4 cm. broad; surface glabrous, viscid, yellowish-red, commonly paler or yellowish on the margin, which is inflexed; context white or whitish, sometimes tinged with yellow under the tough, separable cuticle; lamellae crowded, rounded behind or adnate, sometimes with a decurrent tooth, pallid or yellowish when young, becoming ferruginous; spores ellipsoid, 6-8 X 3-5 juJ stipe equal, stuffed or hollow, fibrillose and minutely floccose-squamulose, yellowish, 2.5-5 cm. long, 2-4 mm. thick.
Type locality : Near Highland Falls, New York.
Habitat: On burnt ground or damp earth.
Distribution: New England to New Jersey and west to Michigan.
licence
cc-by-nc-sa-3.0
citation bibliographique
William Alphonso Murrill. 1917. (AGARICALES); AGARICACEAE (pars); AGARICEAE (pars). North American flora. vol 10(3). New York Botanical Garden, New York, NY
original
visiter la source
site partenaire
North American Flora

Palohelokka ( finnois )

fourni par wikipedia FI

Palohelokka (Pholiota highlandensis) on kupera tai laakealakkinen helokkalaji. Lakki on keltainen tai punaruskea. Sienen heltat ovat aluksi vaaleankeltaiset ja myöhemmin ruskeat. Sienen jalka on kellanvalkea ja rengasvyöhykkeen alapuolelta pienten suomujen peittämä. Palohelokka kasvaa palaneilla paikoilla yleisenä.[2]

Lähteet

  1. ↑ Taksonomian lähde: Index Fungorum Luettu 25.8.2008
  2. ↑ Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 144. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.
Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia FI

Palohelokka: Brief Summary ( finnois )

fourni par wikipedia FI

Palohelokka (Pholiota highlandensis) on kupera tai laakealakkinen helokkalaji. Lakki on keltainen tai punaruskea. Sienen heltat ovat aluksi vaaleankeltaiset ja myöhemmin ruskeat. Sienen jalka on kellanvalkea ja rengasvyöhykkeen alapuolelta pienten suomujen peittämä. Palohelokka kasvaa palaneilla paikoilla yleisenä.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia FI

Pholiota highlandensis ( Pms )

fourni par wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 7 cm, sliss, seuli o pòch fiocos, brun groson. Bòrd pì ciàir. Lamele motobin s-ciasse, da biancastre a bes rusnent. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin-a a 0,8 cm, fibrilosa-peilosa sota la cortin-a, da biancastra a òcra giaunastra peui brunastra an bass. Carn da giaunastra a brun-a.

Ambient

A chërs a la prima, ant ij pòst brusà.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Pholiota highlandensis (Peck) Smith & Hesler
  • [= P. carbonaria (Fr. : Fr.) Singer; Flammula carbonaria (Fr.) Quélet]
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedia authors and editors
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia PMS

Pholiota highlandensis: Brief Summary ( Pms )

fourni par wikipedia PMS

Capel fin a 7 cm, sliss, seuli o pòch fiocos, brun groson. Bòrd pì ciàir. Lamele motobin s-ciasse, da biancastre a bes rusnent. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin-a a 0,8 cm, fibrilosa-peilosa sota la cortin-a, da biancastra a òcra giaunastra peui brunastra an bass. Carn da giaunastra a brun-a.

Ambient

A chërs a la prima, ant ij pòst brusà.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedia authors and editors
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia PMS

Łuskwiak wypaleniskowy ( polonais )

fourni par wikipedia POL
Pholiota highlandensis, Carbofil1.jpg

Łuskwiak wypaleniskowy (Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pholiota, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1872 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Agaricus highlandensis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1990 r. Quadr. & Lunghini[1].

Synonimów naukowych ma ponad 20[2].

W 1888 r. Franciszek Błoński opisywał ten gatunek pod nazwą bedłka zgliszczowa. Obecną nazwę polską nadali w 1983 r. Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 1,5-5 cm. U młodych osobników jest półkulisty, później łukowaty, u starszych płaski z płytko wklęsłym środkiem lub z niewielkim garbem. Powierzchnia naga, o barwie żółtooliwkowej, pomarańczowej do mięsnobrązowej lub czerwonawej. Podczas suchej pogody jest sucha i jedwabista, podczas wilgotnej gładka, błyszcząca i śliska[4].

Blaszki grzyba

Szerokie i zbiegające ząbkiem na trzon. Ostrza ząbkowane. Barwa początkowo kremowa, później brudnożółtawa, w końcu szarocynamonowa[4].

Trzon

Wysokość 2-5 cm, grubość do 1,5- 4 mm. Jest walcowaty, twardy i sprężysty, początkowo pełny, później pusty w środku. Powierzchnia jasnożółtawa z żółtymi lub żółtoobrązowymi łuskami i włókienkami. U młodych okazów występuje strefa pierścieniowa, powyżej której trzon jest białawo oprószony[4].

Miąższ

Białawy, cienki. Zapach grzybowy, smak lekko gorzkawy[4].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników brązowy. Zarodniki o rozmiarach 6–8 × 4–4,5 μm, mniej więcej eliptyczne, gładkie, o barwie bladobrązowej. Pleurocystydy wrzecionowate i wybrzuszone, cienkościenne, o rozmiarach 70 × 15 μm, pod działaniem KOH brązowe. Kaulocystydy również wrzecionowate i wybrzuszone lub tylko cylindryczne, o rozmiarach 90 × 15 μm. Na strzępkach występują sprzążki[5].

Występowanie i siedlisko

Opisano występowanie tego gatunku w Ameryce Północnej, Europie, Australii i niektórych regionach Azji (Korea i Japonia)[6]. W Polsce jest dość pospolity[3].

Saprotrof występujący głównie w lasach iglastych[4]. Rozwija się na ziemi, na drewnie wypaleniskowym. Jest najbardziej pospolitym gatunkiem wśród grzybów rozwijających się na wypaleniskach. Owocniki pojawiają się od kwietnia do listopada[3]. Czasami rośnie w gęstych skupiskach. Masowo pojawia się po pożarach lasów[5].

Grzyb niejadalny[4].

Gatunki podobne

Jest wiele podobnych gatunków grzybów, jednak charakterystyczne miejsce występowania łuskwiaka wypaleniskowego (na wypaleniskach) pozwala go łatwo odróżnić[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2016-04-23].
  2. ↑ Species Fungorum (ang.). [dostęp 2016-04-23].
  3. ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ a b c d e f g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. ↑ a b MushroomExpert (ang.). [dostęp 2016-04-23].
  6. ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2016-04-23+].
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia POL

Łuskwiak wypaleniskowy: Brief Summary ( polonais )

fourni par wikipedia POL
Pholiota highlandensis, Carbofil1.jpg

Łuskwiak wypaleniskowy (Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae).

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia POL

Чешуйчатка углелюбивая ( russe )

fourni par wikipedia русскую Википедию
Латинское название Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini 1990

wikispecies:
Систематика
на Викивидах

commons:
Изображения
на Викискладе

NCBI 181755

Чешу́йчатка (или фолио́та) углелюби́вая (лат. Pholiota highlandensis) — гриб семейства строфариевых. Обычно считается несъедобным из-за практического отсутствия какой-либо кулинарной ценности, но может употребляться как условно-съедобный (после отваривания) во вторых блюдах и для маринования.
Научные синонимы:

  • Agaricus highlandensis Peck 1872 basionym
  • Agaricus carbonarius Fr. 1818
  • Gymnopilus highlandensis (Peck) Murrill 1917
  • Gymnopilus carbonarius (Fr.) Murrill 1912
  • Pholiota carbonaria (Fr.) Singer 1951
  • Pholiota luteobadia A.H.Sm. & Hesler 1968 и др.

Русские синонимы:

  • Чешуйчатка (фолиота) высокого́рная
  • Чешуйчатка га́ревая
  • Огнёвка углелюбивая

Описание

Шляпка диаметром 2—6 (до 10) см, выпуклая, затем выпукло-распростёртая с широким усечённым бугорком. Кожица оранжево-коричневая или охряно-коричневая со светлым желтоватым ободком по краю, слегка клейкая, блестящая, с мелкими радиальными волокнистыми чешуйками.

Мякоть тонкая, желтовато-коричневая, запах не выражен или слабый, неприятный.

Пластинки узкоприросшие, относительно частые, молодые — светлые, желтовато-зелёные, позже оливково-коричневые, глинистого цвета.

Ножка высотой 3—6 см, диаметром 0,4—0,8 см, цилиндрическая, с небольшим утолщением в основании. Сверху она светлая желтоватая, в нижней части до тёмно-бурой, покрыта мелкими красно-коричневыми чешуйками.

Остатки покрывал: на ножке волокнистая буроватая кольцевая зона, быстро исчезает; волокнистые хлопья заметны у молодых грибов на краю шляпки.

Споровый порошок коричневый, споры 7×4,5 мкм, эллипсоидные, с порой.

Экология и распространение

Карбофильный гриб, растёт группами на заброшенных кострищах на открытых освещённых местах. Встречается относительно часто в северной умеренной зоне. Плодоносит группами.

Сезон: июнь — начало зимы, может встречаться почти весь год. Основные слои плодоношения наблюдаются в конце июня — начале июля, в середине августа и в начале сентября.

Литература

  • Лессо Т. Грибы, определитель / пер. с англ. Л. В. Гарибовой, С. Н. Лекомцевой. — М.: «Астрель», «АСТ», 2003. — С. 93. — ISBN 5-17-020333-0.
  • Хардинг П. Грибы / Перевод с англ. Д. С. Щигеля. — М.: «Астрель», «АСТ», 2002. — С. 114. — ISBN 5-17-011765-5.

Ссылки

title=
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Авторы и редакторы Википедии
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia русскую Википедию

Чешуйчатка углелюбивая: Brief Summary ( russe )

fourni par wikipedia русскую Википедию

Чешу́йчатка (или фолио́та) углелюби́вая (лат. Pholiota highlandensis) — гриб семейства строфариевых. Обычно считается несъедобным из-за практического отсутствия какой-либо кулинарной ценности, но может употребляться как условно-съедобный (после отваривания) во вторых блюдах и для маринования.
Научные синонимы:

Agaricus highlandensis Peck 1872 basionym Agaricus carbonarius Fr. 1818 Gymnopilus highlandensis (Peck) Murrill 1917 Gymnopilus carbonarius (Fr.) Murrill 1912 Pholiota carbonaria (Fr.) Singer 1951 Pholiota luteobadia A.H.Sm. & Hesler 1968 и др.

Русские синонимы:

Чешуйчатка (фолиота) высокого́рная Чешуйчатка га́ревая Огнёвка углелюбивая
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Авторы и редакторы Википедии
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia русскую Википедию
L’EdlV est hébergée par :