Suillus viscidus (L.) Roussel 1796

Der Graue Lärchen-Röhrling (Suillus viscidus) ist ein Pilz aus der Familie der Schmierröhrlingsverwandten. Er ist vor allem auf kalkreichen Böden verbreitet und stark an Lärchen gebunden, denen er seinen deutschen Namen verdankt.

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der Hut des Grauen Lärchen-Röhrlings ist vier bis zwölf Zentimeter breit. Anfangs ist er halbkugelig gewölbt, später ausgebreitet. Er ist grau-grünlich bis braun-gelblich gefärbt und mit einer unebenen, für die Schmierröhrlinge typischen und schmierigen Haut überzogen. Bei jungen Pilzen ist er mit dem Stiel über einen weiß-grauen Schleier verbunden, der später noch als Velumreste am Hutrand zurückbleibt. Die grau-weißen, später dunkelgrauen Röhren sind acht bis zwölf Millimeter lang, am Stiel angewachsen und meist herablaufend. Der Pilz hat weite und eckige Poren, die im Alter zum Hutrand hin verlängert sind. Sie sind von grau-weißer, später schmutzig grauer Farbe, die auf Druck leicht dunkeln. Das Sporenpulver ist tabakbraun. Der zylindrische, fleischige und leicht schleimige Stiel ist bis zu sieben Zentimeter lang und besitzt in etwa die gleiche Farbe wie der Hut. Der Ring an der Basis ist dünn und weiß, wird aber schnell grau-braun. Der Graue Lärchen-Röhrling hat zunächst ein festes, später jedoch ein weiches Fleisch, das im Stiel gelblich, ansonsten gräulich gefärbt ist. Im Schnitt färbt es kaum nach und zeigt höchstens einen schwach bläulichen Ton. Der Geruch erinnert an Obst, der Geschmack ist mild und fruchtig.

Mikroskopische Merkmale

Die spindeligen Sporen sind 8 bis 14 auf 3 bis 5 Mikrometer groß.^[1][2]

Artabgrenzung

Der Graue Lärchen-Röhrling ähnelt vorrangig anderen Schmierröhrlingen. Am ehesten ist er mit dem Gelbfleischigen Lärchen-Röhrling (Suillus bresadolae) zu verwechseln, der aber eine kastanienbraune Kappe und gelbes Fleisch hat.^[2]

Ökologie

Wie auch andere Pilze dieser Gattung bildet Suillus viscidus Mykorrhiza mit einem bestimmten Nadelbaum, in diesem Fall mit Lärchen. Er benötigt zudem kalkreiche Böden und bevorzugt alpine bis subalpine Gebiete, in denen er von Juli bis Oktober fruktifiziert. Das Vorkommen ist in der Regel nicht sehr dicht.

Verbreitung

Die Verbreitung des Grauen Lärchenröhrlings umfasst Europa, Russland und Nordamerika, vorzugsweise montane Lagen wie die Alpen und ihre Ausläufer.^[1][2]

Systematik

Von einigen Mykologen, insbesondere in Nordamerika, wird der Graue Lärchen-Röhrling aufgrund seines andersfarbigen Sporenpulvers in eine eigene Gattung Fuscoboletinus gestellt.^[2]

Folgende Formen bzw. Varietäten wurden beschrieben:^[3]

• Suillus viscidus f. obscurus (Kühner) Armada (2009)
• Suillus viscidus var. bresadolae (Quél.) Bon (1988)
• Suillus viscidus var. viscidus (L.) Roussel (1796)

Bedeutung

Der Graue Lärchen-Röhrling ist ein mittelmäßiger Speisepilz, der sich als Mischpilz eignet.^[1]

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} Hans E. Laux: Eßbare Pilze und ihre giftigen Doppelgänger. Franckh-Kosmos-Verlag, Stuttgart. 1985. Seite 14.
2. ↑ ^{a b c d} Suillus viscidus (Memento des Originals vom 24. Juli 2009 im Internet Archive) Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.pilzlexikon.eu Auf: pilzlexikon.eu. Abgerufen am 28. August 2009.
3. ↑ Index Fungorum. Abgerufen am 29. August 2009.

Suillus viscidus (commonly known as the sticky bolete) is an edible, uncommon mushroom in the genus Suillus.^[1] It associates with larch and is found throughout Europe and in Japan.

Description

The cap is hemispherical when young, later convex to flat, whitish grey or darker. It is up to 12 cm in diameter. It is slimy, and blotchy when old. The large, angular pores on the underside of the cap are coloured pallid to yellowish at first, but become darker with maturity. Young specimens bear a whitish partial veil which soon shreds, sometimes leaving fragments on the cap edge.^[2] The tubes are concolorous, and have a slightly decurrent stem attachment. The stem bears a thin, slimy, dark-coloured ring in the uppermost part of the stem which is sometimes lost in mature specimens. The stem is divided by the ring into a short lighter, yellowish section above, and a duller, greyish section below, which is viscid.^[2] The flesh is whitish, staining bluish,^[2] very soft and has a mild or non-distinct taste.^[3][4]

The spores are clay-coloured and ellipsoid or subfusiform in shape. Their dimensions are 10–12 by 4–5.5 μm.^[4]

It is an edible mushroom of low quality.^[4][5]

Habitat

Suillus viscidus forms an ectomycorrhizal association with larch (Larix) specifically, and its distribution is thus limited by the range of the host tree. It occurs throughout Europe, and also in Japan.^[6] In Europe, it is considered an uncommon to rare fungus and it is to be found in the same habitat as the common larch bolete, Suillus grevillei, and also the rare Suillus tridentinus.^[4] Fruiting bodies are found in groups among grass under larch, from summer to autumn.^[5]

References

Harmotatti (Suillus viscidus, syn. S. aeruginascens ja S. laricinus) on limainen, oliviinvärinen tai harmaalakkinen tatti. Pillistö on harmaa tai oliivinvärinen ja jalka on harmaanruskea. Tatin jalassa on rengas. Harmotatti viihtyy lehtikuusen seurana kalkkimailla. Sitä on harvinaisena Etelä- ja Keski-Suomessa.

Harmotatti (Suillus aeruginascens) muistuttaa turjantattia ja lehtikuusentattia, mutta on väriltään harmaasävyinen.^[2]

Lähteet

Suillus viscidus (L.) Fr., Fl. Calvados, Edn 2: 34 (1796).

Il Suillus viscidus, come altri funghi dello stesso genere, è molto comune nei boschi alpini dove il Larice, suo partner micorrizico, trova l'habitat ideale.

Descrizione della specie

Cappello

4–12 cm, prima emisferico, poi convesso, infine appianato negli esemplari molto sviluppati;

cuticola

umida e glutinosa anche a tempo asciutto, separabile, dal colore molto variabile, dal bianco-grigiastro, grigio-ocra, al grigio-brunastro, grigio-rossastro;

margine

involuto, eccedente, frastagliato, decorato dai resti del velo biancastro.

Tubuli

Lunghi fino a 12 mm, da adnati a subdecorrenti, angolosi, da bianco-grigiastri a grigio-brunastri a maturità.

Pori

Ampi, angolosi o subangolosi, di colore grigio-chiaro poi bruno sporco con l'età, concolori ai tubuli, al tocco virano leggermente al grigio azzurro.

Gambo

5-8(12) x 1-2,5 cm, carnoso, pieno, corto, cilindrico o talvolta un po' curvo, regolare o leggermente ingrossato nella parte bassa, vischioso, grigio-giallastro o brunastro con sfumature verdastre, più chiaro in alto, reticolato grigio-verdastro sopra l'anello, sotto con punteggiature grigio-brunastre.

Anello

Carpofori di Suillus viscidus

Ampio, membranoso, intero, persistente, biancastro, poi brunastro.

Carne

Biancastra, anche grigiognola, talvolta con qualche debole viraggio al verde-bluastro, soda e spessa da giovane, poi molle e spugnosa, soprattutto negli esemplari adulti.

• Odore: fruttato, acidulo, spesso un po' sgradevole in quanto odora di Cloro.
• Sapore: dolciastro, sgradevole nel complesso.

Microscopia

Spore

bruno nocciola in massa, ellissoidali-fusiformi, lisce, con parete spessa, 8,5-11,6 x 4-4,8 µm.

Basidi

clavati, tetrasporici, 19-34 x 6,8-11 µm.

Cheilocistidi

cilindrici, claviformi, fusiformi, 32-66 x 6,8-9,6 µm.

Pleurocistidi

simili ai cheilocistidi

Caulocistidi

cilindrici, claviformi, 38,6-69,6 x 8,5-14,6 µm.

Habitat

È un fungo simbionte, cresce dalla fine della primavera all'autunno, nei boschi di Larice (Larix decidua) come il Suillus grevillei.

Commestibilità

Senza valore, pessima!
Fungo vivamente sconsigliato per via del suo valore scarsissimo da adulto, anche a causa della spugnosità della carne e dell'odore cattivo; se ne sconsiglia il consumo anche frammisto ad altre specie.
Commestibile molto mediocre da giovane.

Per tali motivi la specie in questione deve essere considerata non edule.

Specie simili

Il S. viscidus è una specie molto variabile. I micologi non sono ancora completamente concordi riguardo ad un'entità a lui molto vicina, il Suillus bresadolae, che si differenzia per il cappello decisamente bruno, l'anello giallo e i pori con toni gialli negli esemplari giovani e che alcuni autori considerano una semplice varietà. Un'altra varietà recentemente individuata è il Suillus viscidus var. brunneus che si distingue per il cappello marrone e non grigio, colorazione ritenuta tipica del S. viscidus, anche se è possibile incontrare esemplari con tonalità intermedie tra i due casi.

Sinonimi e binomi obsoleti

• Boletopsis viscida (L.) Henn., Die Natürlichen Pflanzenfamilien nebst ihren Gattungen und wichtigeren Arrten insbesondere den Nutzpflanzen: I. Tl., 1. Abt.: Fungi (Eumycetes): 195 (1900)
• Boletus aeruginascens Secr., Mycogr. Suisse 3: 6 (1833)
• Boletus laricinus Berk., in Hooker, Smith's English Flora (London) 5(2): 248 (1836)
• Boletus viscidus L., Species Plantarum: 1177 (1753)
• Fuscoboletinus aeruginascens (Secr. ex Snell) Pomerl. & A.H. Sm., Brittonia 14: 167 (1962)
• Fuscoboletinus laricinus (Berk.) Bessette, Roody & A.R. Bessette, (2000) Recent record: see Index of Fungi
• Fuscoboletinus viscidus (L.) Grund & K.A. Harrison, Biblthca Mycol. 47: 134 (1976)
• Ixocomus viscidus (Fr. & Hök) Quél., Flore mycologique de la France et des pays limitrophes (Paris): 416 (1888)
• Suillus aeruginascens Secr. ex Snell, in Slipp & Snell, Lloydia 7: 25 (1944)
• Suillus laricinus (Berk.) Kuntze, Revis. gen. pl. (Leipzig) 3: 535 (1898)

Bibliografia

• (EN) Suillus viscidus, in Index Fungorum, CABI Bioscience.
• Carlo Papetti, Giovanni Consiglio e Giampaolo Simonini (a cura di), Atlante fotografico dei Funghi d'Italia Vol.I, Associazione Micologica Bresadola, 1999.

Pilkasis kazlėkas (lot. Suillus viscidus, sin. S. aeruginascens) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, kazlėkų (Suillus) genties grybų rūšis.

• Augimo vieta

Maumedynai.

• Augimo laikas

Vasara, ruduo.

• Pagrindiniai požymiai

Vaisiakūniai nešvariai gelsvai pilkos spalvos.

Kepurėlė vidutinio dydžio, retai didesnė, 5–10 (12) cm skersmens, pilkšva, nešvariai gelsva, pilkai rusva, gleivėta, luobelė lengvai nusilupa, pakraščiai dažnai su dalinio apvalkalo likučiais. Vamzdeliai pilkšvi, pilkai rusvi, poros baltos, pilkos, paspaudus parusvėja. Kotas 6–8×1–2 cm, kepurėlės spalvos, į pamatą storėjantis, su baltu žiedu, senasni grybai su pilku žiedu. Trama balta, be ypatingo kvapo ir skonio, įpjauta, įlaužta vos žalsvai rusva. Sporos 9–15×3,5–6 μm.

Būdingi požymiai: vaisiakūniai pilko atspalvio, kotas su žiedu, auga tik po maumedžiais.

Dygsta maumedynuose, ,miškuose, parkuose su maumedžio priemaiša, grupėmis. Valgomas, nedažnas.

Literatūra

Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, LUTUTĖ, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 76 psl.

Nuorodos

• Pilkojo kazlėko nuotraukos

Lipīgā sviestbeka jeb lipīgā beka (Suillus aeruginascens jeb Suillus viscidus, agrāk Boletus viscidus) ir Latvijā reta sviestbeku dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami.

Sēnes apraksts

Lipīgo sviestbeku grupa Itālijas ziemeļos

• Cepurīte: krāsa nespodra, gaiši pelēka, reizēm ar zaļganu, smilšu vai violetu nokrāsu. Forma sākumā pusapaļa, vēlāk izliekta un plakani izpletusies, bieži ar platu zemu izcilni, grubuļaina. Platums līdz 10, reti 13 cm. Virsmiziņa lipīga, gļotaina, gluda vai ar tajā ieaugušām smalkām zvīņām, kuras labāk redzamas sausā laikā, viegli novelkama. Mīkstums cepurītē bālgani dzeltenīgs, ūdeņains, ar vāju augļu smaržu un garšu, griezumā zilganpelēks, zaļganzils vai violets. Sākumā cepurīti ar kātiņu savieno bālgans, bāli pelēcīgs vai bāli dzeltenīgs plīvurs.
• Stobriņi: sākumā pelēki, vēlāk pelēkbrūngani, nolaideni gar kātiņu. Atveres platas, neregulāri stūrainas, radiāli izvietotas, sākumā bāli gaišpelēkas, sēnei augot kļūst netīri brūnganas, iespiedumu vietās kļūst olīvzaļas.
• Kātiņš: sākumā gaiši pelēks, vecumā brūngans un ar gļotām, blīvs, ar baltu, vēlāk pelēku izzūdošu ādainu gredzenu. Zem gredzena ar brūniem pauguriņiem, zvīņām un šķiedrām. Cilindrisks vai pie pamata vālesveidā paplašināts, bieži līks. Garums līdz 10 cm, resnums 1—2,5 cm.
• Sporas: gludas, elipsoīdas-vārpstveida, bālgani dzeltenas, masā gaiši brūnganas vai olīvdzeltenas, 10,5—13,5/3,5—5 µm.
• Bazīdijas: dzeltenas, četrsporu, 20—38/5—9 µm.
• Cistīdas: vālesveida, bezkrāsainas vai zeltainas, 40—80/5—11 µm.^{[1] [2] [3] [4]}

Augšanas apstākļi

Lapegļu mikorizas sēne. Aug zem lapeglēm auglīgās augsnēs, parasti cilvēka pārveidotā vidē no jūlija līdz septembrim, labvēlīgos apstākļos no jūnija līdz novembrim, parasti grupās.^[5] Sastopama Eiropā, Āzijā un Ziemeļamerikā.

Barības vērtība

Ēdama bez iepriekšējas novārīšanas, taču ne tik garšīga kā vairums sviestbeku ģints sēņu. Tāpat kā citām sviestbekām, pirms gatavošanas jānovelk virsmiziņa.

Līdzīgās sugas

Atšķiras no citām sviestbeku sugām ar nespodro, pelēcīgo un īpaši lipīgo cepurīti. Aug tikai zem lapeglēm tāpat kā zeltainā sviestbeka, kuras cepurīte ir zeltainā krāsā. Pārējās Latvijā sastopamās sviestbekas aug zem citiem skuju kokiem.^[6]

Skatīt arī

• Sēņošana
• Sēnes kulinārijā
• Sēņu tirdzniecība
• Sviestbeku ģints

Atsauces

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 10 cm., tachiss, bes òcra dëstiss, marmorà ëd gris brun, soens lavà ëd vërdastr oliva dal bòrd che a l'é apendicolà. Tuboj da adnà a decorent, biancastr peui gris oliva monet. Përtus motobin largh, nen regolar, bes carn ciàir peui gris oliva monet. Gamba àuta fin a 10 cm. e larga fin a 2 cm., un pòch dël midem color o rossastra sota l'anel, motobin ciàira dzora. Carn mòla, biancastra peui da bleu vërdastra monet a marmorà ëd violet niss. Savor doss.

Ambient

A chërs mach sota ij malëzzo (Larix decidua).

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàit për comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Suillus viscidus (Linné) Roussel
• [= Boletus aeruginascens Secr. ex Opat. nom. inval.; S. laricinus n(Berk.) O. Kuntze; B. collarius Persoon]

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Młody owocnik

Starsze owocniki

Maślak szary (Suillus viscidus (L.) Roussel) – gatunek grzybów z rodziny maślakowatych (Suillaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Suillus, Suillaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1]. We wcześniejszych klasyfikacjach rodzaj ten zaliczany był do rodziny borowikowatych (Boletaceae)^[2].

Niektóre synonimy^[3]:

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. (dla synonimu Suillus aeruginascens), Alina Skirgiełło w 1960 r. opisywała ten gatunek jako maślak lepki^[4].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 4-12 cm, początkowo wypukły z podwiniętym brzegiem, później poduchowaty, na koniec płasko rozpostarty. Skórka łatwo schodząca, śluzowata, powierzchnia o barwie od siwobiałej przez żółtosiwą, oliwkowosiwą do czerwonosiwej. Podczas suchej pogody powierzchnia pęka na włókniste łuseczki^[5]. U młodych owocników brzeg połączony z trzonem białoszarą osłoną częściową^[2].

Rurki

Długie, przyrośnięte, często zbiegające, u młodych owocników szarobiałe, u starszych ciemnoszare. Pory duże, kanciaste, promieniście wydłużone, u młodych owocników białawe, u starszych ciemnosine, na koniec cynamonowobrązowawe^[5].

Trzon

Wysokość 4-10 cm, grubość do 2,5 cm, cylindryczny, mięsisty, pełny, u podstawy pałkowato zgrubiały. Powierzchnia barwy żółtosiwej, jaśniejsza od kapelusza., powyżej pierścienia siatkowana, poniżej jamowata. Pierścień cienki, szybko zanikający^[5].

Miąższ

Zwarty, później miękki, białawy, szarawy, w trzonie żółtawy. Słaby zapach, smak łagodny, owocowy^[2].

Wysyp zarodników

Tabaczkowobrązowy. Zarodniki wrzecionowate o średnicy 8-14 x 3-5 µm^[2].

Występowanie

Występuje głównie w Europie, gdzie jest dość szeroko rozprzestrzeniony. Poza tym podano jego występowanie jeszcze tylko w prowincji Quebec w Kanadzie^[6] oraz w Japonii^[7].

Grzyb naziemny, rosnący wyłącznie pod modrzewiem. Owocniki pojawiają się od lipca do października^[4].

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy^[4]. Grzyb jadalny, lecz smakowo gorszy niż inne gatunki maślaków. Najlepszy do marynowania z innymi, smaczniejszymi grzybami^[2].

Gatunki podobne

Pod modrzewiem rosną jeszcze maślak żółty (Suillus grevillei) i maślak trydencki (Suillus tridenticus), różnią się one jednak wyglądem. Charakterystyczna barwa porów odróżnia maślaka szarego od wszystkich pozostałych gatunków maślaków^[5][2].

Przypisy

Suillus viscidus (Carl Linnaeus, 1753 ex Roussel, 1796), din încrengătura Basidiomycota în familia Suillaceae și de genul Suillus,^[1] este o ciupercă comestibilă care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Buretele este denumit în popor pitoașcă lipicioasă sau cenușărese.^[2] Apare în România, Basarabia și Bucovina de Nord nu prea des și aproape numai pe sol calcaros, crescând în grupuri mai mici prin păduri de conifere sau mixte sub larici, preferând zonele alpine până subalpine, unde fructifică din iulie până în octombrie.^[3][4]

Descriere

Bres.: Boletus viscidus

• Pălăria: Ea are un diametru de 4-12 cm, este cărnoasă, fiind inițial semisferică, apoi convexă, în sfârșit aplatizată și adesea adâncită în mijloc. Datorită restului de văl parțial albicios, marginea are pentru mult timp un aspect zdrențuros. Cuticula este inițial catifelată, ulterior fină, dar neuniformă, a cărei colorit tinde de la ocru peste gri-verzui la maroniu-gălbui, fiind la vreme uscată lipicioasă și unsuroasă, la umezeală foarte cleioasă și vâscoasă. Ea poate fi îndepărtată ușor de picior.
• Tuburile și porii: Sporiferele sunt scurte (8-12 mm), unghiulare, în cele mai multe cazuri decurente, rar aderate la picior precum dificil separabile de pălărie, sunt mai întâi gri-albicioase, apoi de un gri închis. Porii sunt inițial acoperiți de un văl parțial albicios care rupe după ceva timp, fiind foarte largi, unghiulari și odată cu vârsta prelungiți spre marginea pălăriei. Coloritul este gri-alb, mai târziu murdar gri, devenind ușor mai închis la apăsare.
• Sporii: Ei sunt netezi, fusiformi și au o mărime de 8-14 x 3,5-5 microni. Praful lor este maroniu.
• Piciorul: El are o înălțime de 4-7 cm și o lățime de 1-2 cm, este cilindric, cărnos, plin, dar la bătrânețe parțial găunos, brăzdat-reticulat, fin solzos și mereu destul de cleios. Coloritul este gri-gălbui sau palid maroniu, sub pălărie până la inel alb-verzui. Prezintă un inel subțire și alb care devine repede gri-maro.
• Carnea: Ea este la început tare și compactă, dar se înmoaie cu maturitatea avansată, fiind în pălărie de culoare gri-albicioasă și în picior, în special spre bază, ușor gălbuie. Se decolorează adesea după tăiere slab albăstrui sau verzui, preferat sub tubulețe și în picior. Mirosul este fructuos și plăcut, gustul dulceag și aromatic.^[3][4]

• S. viscidus, pori din apropiere

• S. viscidus, pori și picior

• S. viscidus tânăr și bătrân

Confuzii

Buretele poate fi confundat cu alte specii din genul Suillus precum soiuri foarte apropiate, cu toate comestibile, cum sunt: Chalciporus piperatus, sin. Boletus piperatus,^[5] Gomphidius glutinosus,^[6] Gyrodon lividus,^[7] Suillus bovinus,^[8][9] Suillus bresadolae,^[10] Suillus flavidus,^[11] Suillus granulatus,^[12] Suillus grevillei,^[13] Suillus luteus sin. Boletus suillus,^[14] Suillus tridentinus,^[15] Suillus variegatus,^[16] sau Xerocomus subtomentosus din familia Boletaceae.^[17].

Specii asemănătoare

• Chalciporus piperatus

• Gomphidius glutinosus

• Gyrodon lividus

• Suillus bovinus

• Suillus bresadolae

• Suillus flavidus

• Suillus granulatus

• Suillus grevillei

• Suillus luteus

• Suillus tridentinus

• Suillus variegatus

• Xerocomus subtomentosus

Valorificare

Acest burete este destul de gustos. Deși ceva mai mic, el poate fi pregătit în bucătărie ca Suillus grevillei (untoasa cu inel). Cuticula cleioasă trebuie să fie îndepărtată și piciorul scurtat, cel mai bine imediat după cules.

Note

Bibliografie

• Marcel Bon: “Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
• Giacomo Bresadola: „Iconographia Mycologica, vol. XIX, Editura Società Botanica Italiana, Milano 1931, p. 902+tabl.
• Bruno Cetto: vol. 1-3, 7 (vezi sus)
• Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, ISBN 3-85502-0450
• Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
• J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, ISBN 3-405-11568-2
• Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
• Meinhard Michael Moser: „ Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

Legături externe

• Materiale media legate de Pitoașcă lipicioasă la Wikimedia Commons
• Suillus viscidus, film

• 1 Морфологічна характеристика
• 2 Екологічна приуроченість
• 3 Див. також
• 4 Джерела

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Маслёнок серый (лат. Suillus aeruginascens) — трубчатый гриб рода Маслёнок порядка Болетовые (лат. Boletales).

Латинские синонимы:

• Boletus aeruginascens Secr.
• Ixocomus viscidus (Fr. et Hok.) Quél

Описание

Диаметр шляпки 4—8(12) см, цвет грязно-белый, впоследствии желтовато-, оливково- или красновато-серый, на ощупь клейкая, гладкая или изредка волокнисто-мелкочешуйчатая. Кожица снимается. Поры грязно-белые, затем серовато-коричневатые, угловатые. Споры 8—14 × 4—5 мкм, коричневатые. Ножка плотная, с кольцом, 4—8(10) × 1—3 см, желтовато-сероватая. Кольцо жёлтое, быстро исчезает. Мякоть в шляпке белая, со временем грязно-белая, в ножке желтоватая, впоследствии коричневатая, при разрезании над пластинками и в ножке становится грязно-синеватая, запах и вкус приятные.

Экология и распространение

Образует микоризу с лиственницей. Сезон — июль — октябрь. Хороший^{[источник не указан 508 дней]} съедобный гриб. Используется в пищу свежим и маринованным.

Литература

• Зерова М. Я., Єлін Ю. Я., Коз’яков С. М. Гриби: їстівні, умовно істівні, неїстівні, отруйні. — К.: Урожай, 1979