Tavasüsik (Myxomphalia maura) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Tavasüsik (Myxomphalia maura) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Nokilakki (Myxomphalia maura) on kupera, navallinen mustanruskea sienilaji. Sen heltat ovat aluksi vaaleat ja vanhemmilla sienillä ruskeatäpläiset. Jalka on musta tai harmaanruskea. Sieni kasvaa palopaikoilla ja paljaalla maalla puutarhoissa ja tienvarsilla. Se on Suomessa melko yleinen.[2]
Nokilakki (Myxomphalia maura) on kupera, navallinen mustanruskea sienilaji. Sen heltat ovat aluksi vaaleat ja vanhemmilla sienillä ruskeatäpläiset. Jalka on musta tai harmaanruskea. Sieni kasvaa palopaikoilla ja paljaalla maalla puutarhoissa ja tienvarsilla. Se on Suomessa melko yleinen.
Capel con na pel tachissa. Lamele decorente.
A chërs ant ij bòsch ëd conìfere, an sla tèra e ant ij pòst brusà.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Myxomphalia maura (Fr. : Fr.) Hora
Capel con na pel tachissa. Lamele decorente.
AmbientA chërs ant ij bòsch ëd conìfere, an sla tèra e ant ij pòst brusà.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Myxomphalia maura (Fr.) Hora ) – gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych Tricholomataceae [1].
Pozycja w klasyfikacji: Myxomphalia, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus maurus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1960 r. Frederich Bayard Hora, przenosząc go do rodzaju Myxomphalia[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował polską nazwę śluzopępka węglolubna[3] . Według Index Fungorum gatunek ten jednak nie należy do rodzaju Fayodia (śluzopępka), lecz do rodzaju Myxomphalia, tak więc nazwa ta jest niespójna z nazwą naukową.
O średnicy do 5 cm, lejkowaty. Powierzchnia gładka, brązowa, ciemnobrązowa lub beżowa, z ciemniejszym środkiem kapelusza. Podczas suchej pogody kapelusz jest jaśniejszy i błyszczący[4]
Przyrośnięte ząbkiem, białawe lub jasnoszare[4].
Wysokość 2–4 cm, grubość 2–4 mm, cylindryczny, gładki, jaśniejszy niż kapelusz[4].
Cienki, biały, bez wyraźnego smaku i zapachu[4].
Biały. Zarodniki o kształcie eliptycznym, gładkie, amyloidalne. Rozmiary: 5 6,5 × 3,5 4.5um[4].
Występuje w Europie, niezbyt często[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status I – gatunek o nieokreślonym zagrożeniu[5].
Rośnie w lasach iglastych i mieszanych na miejscu dawnych ognisk, na zwęglonych kawałkach drzew, często wśród mchów. Owocniki wytwarza od września do listopada[3].
Saprotrof. Nie wiadomo, czy jest jadalny, w związku z tym należy go traktować jako grzyb niejadalny[4].