Fomitopsis rosea is a pink polypore found in Western North America[1] and in Europe. This is a close relative of another pink conk, the Rosy Conk (F. cajanderi). While F. cajanderi is a plant pathogen, F. rosea is a detritivore.[1]
F. rosea grows in Western North America, most often in spruce forests.[1] Specimens from Vancouver Island, Prince George, and Wells Gray Park have helped characterize the species.[1] This conk grows exclusively on dead wood, with a preference for Picea, Pseudotsuga, or Populus logs.[1] It causes a brown cubical rot.[1]
F. rosea is a perennial fungus.[1] It is sessile, meaning it sticks out from the wood it grows on.[1] It often grows in a hoof or fan shape, with a smooth surface.[1] The top of the conk can be a pale pink fading to a grey or brown colour, while the bottom is a pale pink.[1] The inside of the conk, known as the context, is fibrous and woody, and may have layers of brown or pink colour.[1] It has round pores, with 3-5 pores per millimeter.[1]
F. rosea is thicker than its close relative, F. cajanderi.
Fomitopsis rosea is a pink polypore found in Western North America and in Europe. This is a close relative of another pink conk, the Rosy Conk (F. cajanderi). While F. cajanderi is a plant pathogen, F. rosea is a detritivore.
Roosa pess (Fomitopsis rosea) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Roosa pess (Fomitopsis rosea) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Rusokantokääpä (Fomitopsis rosea) on harvinainen kääpälaji. Suomessa se luokitellaan silmälläpidettäväksi.[2] Se esiintyy nimensä mukaisesti kannoissa ja kaatuneissa kuorellisissa kuusissa. Rusokantokääpä on melko yleinen Pohjois-Suomessa, mutta harvinaistuu etelään päin mentäessä. Sen löytää parhaiten vanhoista luonnontilaisista metsistä esimerkiksi kansallispuistoissa ja muissa suojelluissa metsissä. Laji ei siedä juurikaan ihmistoimintaa, joten rusokantokääpä toimii hyvänä indikaattorina metsän luonnontilaisuudesta.[3]
Rusokantokäävän itiöemät kasvavat 12 cm leveiksi ja 6 cm korkeiksi. Yläpinta on ruskehtavanharmaa, vanhemmiten lähes musta, kasvavana reuna ruusunpunainen. Pillistö on tuoreena vaaleanpunainen , kuivuessaan ruskehtava. Malto on väriltään syvän ruusunpunainen, pikemminkin hopeanharmahtavaa kuin ruskehtavaa, venyvän sitkeää. Itiöemät ovat kavion muotoisia ja kasvavat yksittäin, kun samantyyppisellä Fomitopsis cajanderi -lajilla itiöemät ovat ryppäinä ja malto ruskehtavaa. Nuoret yksilöt ovat pinnaltaan hennon nukkakarvaisia, vanhemmiten karvat katoavat. [4]
Rusokantokääpä (Fomitopsis rosea) on harvinainen kääpälaji. Suomessa se luokitellaan silmälläpidettäväksi. Se esiintyy nimensä mukaisesti kannoissa ja kaatuneissa kuorellisissa kuusissa. Rusokantokääpä on melko yleinen Pohjois-Suomessa, mutta harvinaistuu etelään päin mentäessä. Sen löytää parhaiten vanhoista luonnontilaisista metsistä esimerkiksi kansallispuistoissa ja muissa suojelluissa metsissä. Laji ei siedä juurikaan ihmistoimintaa, joten rusokantokääpä toimii hyvänä indikaattorina metsän luonnontilaisuudesta.
Rusokantokäävän itiöemät kasvavat 12 cm leveiksi ja 6 cm korkeiksi. Yläpinta on ruskehtavanharmaa, vanhemmiten lähes musta, kasvavana reuna ruusunpunainen. Pillistö on tuoreena vaaleanpunainen , kuivuessaan ruskehtava. Malto on väriltään syvän ruusunpunainen, pikemminkin hopeanharmahtavaa kuin ruskehtavaa, venyvän sitkeää. Itiöemät ovat kavion muotoisia ja kasvavat yksittäin, kun samantyyppisellä Fomitopsis cajanderi -lajilla itiöemät ovat ryppäinä ja malto ruskehtavaa. Nuoret yksilöt ovat pinnaltaan hennon nukkakarvaisia, vanhemmiten karvat katoavat.
Rausvoji pintainė (lot. Fomitopsis rosea) – Pintaininių (Fomitopsidaceae) šeimos grybų rūšis.
Saprotrofas, sukeliantis rudąjį medienos puvinį. Vaisiakūniai daugiamečiai, jų šviesiai rožinės spalvos porų paviršius sudaro ryškų kontrastą su tamsiu neišraiškingu kepurėlės paviršiumi. Panašūs į mažus raudonkraštės pintainės (Fomitopsis pinicola) vaisiakūnius, bet šiems nėra būdinga rožinė spalva.
Auga ant stambių, vidutinio suirimo stadijos eglių virtuolių, senuose eglynuose, kuriuose gausu negyvos medienos. Vaisiakūniai dažniausiai išauga virtuolio šoninėje dalyje. Kartais auga ir ant apdirbtos medienos: rastų ar pastolių. Augavietėje, kurioje gausu vaisiakūių, jų galima rasti ir ant kitų medžių – pušų, drebulių ar beržų virtuolių.
Šiaurės spygliuočių miškuose iki rytinės Šiaurės Amerikos dalies. Europos žemyninėje dalyje paplitusi borealiniuose eglynuose, centrinėje Europoje – kalnuose.
Lietuvoje paplitusi vakarinėje, rytinėje, pietrytinėje ir pietinėje dalyse. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Rašomavičius Valerijus, Lietuvos raudonoji knyga, Kaunas: „Lututė“, 2007. psl. 701. ISBN 978-9955-692-71-3
Rausvoji pintainė (lot. Fomitopsis rosea) – Pintaininių (Fomitopsidaceae) šeimos grybų rūšis.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a conìfere, an montagna.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Fomitopsis rosea (Alb. & Schwein.) P. Karst.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a conìfere, an montagna.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Pniarek różowy (Fomitopsis rosea (Alb. & Schwein.) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny pniarkowatych (Fomitopsidaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Fomitopsis, Fomitopsidaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w roku 1805 r. Alb. i Schwein. nadając mu nazwę Boletus roseus[1]. Później zaliczany był przez różnych mykologów do rodzajów Fomes, Placodes, Polyporus, Rhodofodes, Scindalma, Trametes, Ungulina. Synonimów nazwy naukowej ma ponad 20. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1881 r. Peter Karsten, przenosząc go do rodzaju Fomitopsis[1][2].
Nazwa polska pojawiła się w pracy Stanisława Domańskiego i in. w 1967 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten ma również inne nazwy polskie: huba różowa, i żagiew różowa[3].
Huba o wieloletnim, trwałym owocniku, zazwyczaj bokiem przyrośniętym do drzewa[4].
Szerokość dochodzi do 8 cm, grubość do 3 cm. Zazwyczaj owocniki występują w grupach po kilka sztuk, czasami zrastając się z sobą. Maja kształt półkulisty lub kopytkowaty, czasami konsolowaty, wówczas ich hymenofor zbiega po podłożu. Powierzchnia nierówna, brodawkowata, u młodych okazów delikatnie owłosiona, u starszych naga. Czasami bywa popękana. Jest koncentrycznie bruzdowana. Początkowo ma barwę szaroróżową, potem jest coraz ciemniejsza – od purpurowo-brązowej do czarnej. Brzeg jest jaśniejszy (różowawy) i płonny (bez hymenoforu), u młodych okazów jest ostry, u starszych tępy i falisty[4].
Twardy, korkowaty lub zdrewniały, podczas rozrywania ma strukturę kłaczkowato-włóknistą. Jest niewyraźnie pręgowany. W stanie surowym ma barwę łososioworóżową, po wysuszeniu brudno-cielistą[4].
Rurkowy, o barwie początkowo białoróżowej, później brudnocielistej. Po uciśnięciu ciemnieje. Rurki mają długość 5-7 mm i tworzą wiele niewyraźnych warstw. Pory rurek są kanciaste i drobne; na 1 mm mieszczą się 3-4 (wyjątkowo do 5) porów. Każdy z nich ma średnicę 0,1-0,3 mm, a ściany porów są grube. W starszych warstwach pory te przerośnięte są białą grzybnią. Hymenofor ma słaby, grzybowy zapach i gorzki smak[4].
Zarodniki elipsoidalne lub cylindryczno-elipsoidalne, o rozmiarach 4,5-7 × 2-2,8 (średnio 5,8 × 2,3) μm, bezbarwne, cienkościenne, o gładkiej powierzchni. Podstawki o rozmiarach 11-15 × 5-6 μm, zgrubiałe, 4-sterygmowe. Cystyd brak. Nie występują chlamydospory. System strzępkowy zasadniczo dimityczny. Strzępki genaratywne mają średnicę 1-2,5 μm, są bezbarwne, cienkościenne, luźno rozgałęzione, z przegrodami. Strzępki szkieletowe mają średnicę 1-5,5 μm, są bezbarwne lub z różowawym odcieniem, nierozgałęzione, o nieograniczonym wzroście, z wąskim światłem i grubościenne (ich ściany mają grubość do 2 μm). Strzępki łącznikowe nieliczne, o grubości 1-3 μm[5].
Występuje głównie na półkuli północnej: w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Stwierdzono występowanie także na Grenadzie u wybrzeży Ameryki Południowej oraz w Australii[6]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. opisano tylko nieliczne jego stanowiska[3]. Jest dużo rzadszy od pniarka obrzeżonego, częsty jest jedynie w Puszczy Białowieskiej[4]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal działać będą czynniki zagrożenia[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii, Niemczech, Holandii, Czechach, Litwie, Norwegii, Szwecji, Finlandii[3]. W Polsce podlega częściowej ochronie gatunkowej[8].
W Polsce spotykany jest w lasach, głównie świerkowych, lub mieszanych z udziałem świerka. Tylko sporadycznie pojawia się na innych drzewach: na sośnie i na wiązie[4]. W Ameryce Północnej występuje również na drzewach z rodzajów daglezja, choina i żywotnik, w Skandynawii na olszy szarej i na topoli osice[5]. Rozwija się na martwym drewnie w lesie, na leżących pniach i na pniakach. Obserwowano jego występowanie także na podkładach kolejowych, drewnie w kopalniach oraz na słupach[4].
Grzyb niejadalny. Jest saprotrofem powodującym brunatną zgniliznę drewna[4]. Występuje głównie na drzewach martwych, ale czasami również na żywych, jako ich pasożyt[5].
Jest łatwy do odróżnienia od innych hub ze względu na różowe zabarwienie hymenoforu i miąższu. Różowy hymenofor mają również małoporek miękki (Leptoporus mollis) i tzw. białak rozpostarty (Rhodonia placenta), ale ich owocniki nie są zdrewniałe, są jednoroczne i miękkie. Można też łatwo rozróżnić je próbą zapałkową; powierzchnia pniarka różowego w płomieniu zapałki topi się, podczas gdy wymienionych powyżej tylko zwęgla się[4].
.jpg)
.jpg)
Pniarek różowy (Fomitopsis rosea (Alb. & Schwein.) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny pniarkowatych (Fomitopsidaceae).
Boletus roseus Alb. & Schwein., Consp. fung. lusat., (1805)
Fomes carneus Blume & T. Nees, (1889)
Fomes roseus (Alb. & Schwein.) Fr., (1888)
Fomes rufopallidus (Trog) Cooke, (1885)
Fomitopsis carnea (Blume & T. Nees) Imazeki, (1943)
Fomitopsis rufopallida (Trog) P. Karst., (1881)
Placodes roseus (Alb. & Schwein.) Quél., (1886)
Polyporus roseus (Alb. & Schwein.) Fr., (1818)
Polyporus rufopallidus Trog, Flora, (1832)
Rhodofomes roseus (Alb. & Schwein.) Vlasák, (1990)
Scindalma carneum (Blume & T. Nees) Kuntze, (1898)
Scindalma roseum (Alb. & Schwein.) Kuntze, (1898)
Scindalma rufopallidum (Trog) Kuntze, (1898)
Trametes carnea (Blume & T. Nees) Corner, (1989)
Trametes carnea (Blume & T. Nees) Lloyd, (1915)
Trametes rosea (Alb. & Schwein.) P. Karst., (1881)
Ungulina rosea (Alb. & Schwein.) Pat., (1900)
Rožnata kresilača (znanstveno ime Fomitopsis rosea) je redka zajedavska drevesna goba iz družine kresilač, ki je razširjena tudi v Sloveniji in je uvrščena na Rdeči seznam gliv v Sloveniji.
Rožnata kresilača ima trd, do 12 cm širok in do 6 cm debel trosnjak poličaste oblike. Zgornja, navadno rjava površina, je tenka in smolasta skorja s ploskimi gubami v koncentričnih krogih. Rob klobuka je rjavkast in nabrekel. Nekoliko pod njim je prirastni pas, ki je običajno smetanaste barve, površina je pri mladi gobi rožnato rjava, tudi siva ali rjava, s staranjem pa lahko postane skoraj črna. Zgornja lupina, ki se da odstraniti je sprva poraščena z drobnimi gostimi dlačicami, pod njo pa je mesnati del gobe, ki je rožnat do rožnato rjav, odvisno od starosti gobe. Meso je sprva srebrno rožnate do sivkasto rožnate barve, pozneje postaja rožnato rjavo do rjavkasto ter trdo in žilavo s plutovinasto strukturo. Vonj mesa je neizrazit, okus pa je neprijeten.
Trosovnica je luknjičasta in ima izrazito rožnato obarvan himenij, ki s starostjo porjavi. Ta je sestavljen iz okroglih cevčic globine do 5 mm. Gostota por je 3-5 na mm. V cevkah je bel trosni prah, ki ga sestavljajo gladki valjasti neamiloidni trosi dimenzij 5,5-7,5 x 2-2,5 μm.[1]
Rožnata kresilača (znanstveno ime Fomitopsis rosea) je redka zajedavska drevesna goba iz družine kresilač, ki je razširjena tudi v Sloveniji in je uvrščena na Rdeči seznam gliv v Sloveniji.
Rosenticka (Fomitopsis rosea) är en svampart[18] som först beskrevs av Alb. & Schwein., och fick sitt nu gällande namn av Petter Adolf Karsten 1881. Rosenticka ingår i släktet Fomitopsis och familjen Fomitopsidaceae.[19][20][21] Arten är reproducerande i Sverige.[21] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[19]
Rosenticka (Fomitopsis rosea) är en svampart som först beskrevs av Alb. & Schwein., och fick sitt nu gällande namn av Petter Adolf Karsten 1881. Rosenticka ingår i släktet Fomitopsis och familjen Fomitopsidaceae. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Плодові тіла багаторічні, сидячі, копитоподібні, від 3-5 до 9 см, поодинокі, рідше в невеликих скупченнях. Поверхня шапки концентрично борозниста, буро-рожева, з віком чорніє. Край хвилястий, тканину пробково-дерев'яниста, винно-рожевого кольору. Поверхня гіменофора рожевого кольору, при висушуванні стає більш тьмяною. Базидії булавоподібні, 4-спорові. Спори циліндричні, притиснуті з одного боку, розміром 6-7 2-3 мкм.
Час спороутворення липень — вересень.
Європа, Північна Америка. Вид широко поширений в бореальной зоні. Зустрічається в старих тінистих хвойних лісах. Росте на відмерлій деревині хвойних порід (сосни, ялинки), як виняток — на тополі.
Включений до Червоної книги Білорусі. Охороняється в Литві.
.jpg)
