Multimedia w Wikimedia Commons Wielkofutrzak sulaweski[3] (Lenomys meyeri) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący wyłącznie na Celebesie (Sulawesi) w Archipelagu Malajskim[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1879 roku przez F.A. Jentinka jako Mus meyeri[5]. Epitet gatunkowy honoruje Adolfa Bernharda Meyera, niemieckiego przyrodnika i antropologa[6]. W 1898 roku O. Thomas przeniósł ten gatunek do monotypowego rodzaju Lenomys[7]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi nadano nazwę wielkofutrzak, a gatunkowi nazwę wielkofutrzak sulaweski[3]. Miejsce typowe to Manado w prowincji Celebes Północny w Indonezji[5][4]. Cechy wyglądu, budowy czaszki i plemników wskazują na jego bliskie pokrewieństwo z futrzakiem sulaweskim (Eropeplus canus), a oba te gatunki mogą być pokrewne małpioszczurkom (Pithecheir) i wełnowłosowi sundajskiemu (Lenothrix canus)[8]. Szczątki subfosylne tych gryzoni, a także drugiego, nieopisanego gatunku z tego rodzaju, są znane z południowo-zachodniego Celebesu[4].
Wielkofutrzak sulaweski jest indonezyjskim endemitem. Występuje wyłącznie w zachodniej i północnej części Celebesu, nie stwierdzono jego występowania na południowo-wschodnim i środkowo-wschodnim półwyspie tej wyspy[4][2]. Osobniki tego gatunku były chwytane od wybrzeża do wysokości 1159 m n.p.m.[2]
Jest to gryzoń podobny do szczura[7]. Holotyp ma długość ciała wraz z głową równą 290 mm, ogon długości 270 mm i tylną stopę długości 46 mm. Wierzch ciała jest generalnie brunatny. Głowę, grzbiet i kończyny po zewnętrznej stronie pokrywają włosy dwojakiego rodzaju: wełniste, jasnobrązowe z długimi, białymi końcami, oraz dłuższe, brązowe u nasady i także białe na końcu. Spód ciała pokrywają tylko włosy pierwszego rodzaju. Wibrysy są brązowe, również z białymi końcami. Ogon jest krótszy niż reszta ciała, rzadko owłosiony, u nasady czarny, a żółtobiały w końcowej części. Uszy są zaokrąglone, krótkie. Siekacze są białożółte, górne są bardzo duże[5]. Także zęby trzonowe są bardzo masywne, szczegóły ich budowy są cechą wyróżniającą ten rodzaj. Stopy gryzonia są krótkie i szerokie[7].
Wielkofutrzak sulaweski prowadzi naziemny tryb życia, kopie nory, choć może też wspinać się na drzewa. Zamieszkuje wilgotny las równikowy, zarówno górski jak i nizinny. Nie wiadomo, czy potrafi przetrwać w zaburzonym środowisku. Zjada liście roślin. Ma nieliczne mioty, samica może rodzić jednorazowo tylko jedno młode[2].
Wielkofutrzak sulaweski jest rzadko spotykany, ale ma duży zasięg występowania. Może być naturalnie rzadki, bądź trudny do schwytania ze względu na dietę. Populacje żyjące na większych wysokościach nad poziomem morza są uznawane za niezagrożone, ale nizinne mogą tracić swoje siedliska ze względu na osadnictwo ludzkie i wycinkę drzew dla drewna oraz pod pola uprawne. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody obecnie uznaje wielkofutrzaka sulaweskiego za gatunek najmniejszej troski[2].
Wielkofutrzak sulaweski (Lenomys meyeri) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący wyłącznie na Celebesie (Sulawesi) w Archipelagu Malajskim.
