Die gewone tortelduif (Streptopelia capicola), ook bekend as die Kaapse tortelduif, is 'n wydverspreide en 'n groot voël in die bosveld, landerye en woude van Suider- en Oos-Afrika. Hulle naam is afkomstig van 'n swart vlek op die rug van hul nekvere. Die res van hul vere is 'n ligte bruin-grys, met donker kleure op hul rug. Hulle het ook wit punte op die einde van hul stertvere.
Mannetjies en wyfies lyk eenders, hoewel die mannetjies effens groter is. Hulle is 25–32 cm lank en weeg 92-188 g.[1][2][3]
Hierdie duiwe is gewoonlik alleen of in pare, alhoewel hulle groter swerms om bronne van kos en water vorm, soms met honderde voëls. Hulle is nogal baie lawaaierig in hierdie groepe, nie net vir die verskeidenheid van die roepe wat hulle die hele dag (en dikwels in die nag) maak nie, maar ook omdat hulle vlerke hard klap wanneer hul op die vlug slaan.
Die voëls se gewone roep is 'n eentonige en hoë kroe klank, Koeka-loe wat hulle 10-30 keer herhaal. Hulle het 'n tweede, kekkelroep wat klink soos 'n gelag. As gevolg van die ongewone geluid van die voëls se roep in die bos word daar gesê dat die roep van die duif in die oggend is: "werk haaarder, werk haaarder", en in die aand sê die roep: drink laaager, drink laaager.
Gewone tortelduiwe rus in bome gedurende die nag en soek vir kos op die grond. Hulle drink hoofsaaklik in die oggend. Hulle voed hoofsaaklik op saad, maar hulle vreet ook insekte per geleentheid, veral vlieënde miere. Wanneer hulle op die grond loop, knik hul koppe met elke klein stappie.
Hierdie duiwe broei te alle tye van die jaar, wat swak neste van takkies en worteltjies in die mikke van bome maak. Hulle lê gewoonlik twee roomwit eiers per paar, wat vir 15 dae inkubeer. Die mannetjies sit gedurende die dag op die eiers, en die wyfies in die nag. Die kuikens is gereed om die nes te verlaat na 14 dae, en die volwassenes is 'n week later weer gereed om te teel. Die mannetjie sal voortgaan om die jong voëls te voer na die volgende eiers gelê is.
Die gewone tortelduif (Streptopelia capicola), ook bekend as die Kaapse tortelduif, is 'n wydverspreide en 'n groot voël in die bosveld, landerye en woude van Suider- en Oos-Afrika. Hulle naam is afkomstig van 'n swart vlek op die rug van hul nekvere. Die res van hul vere is 'n ligte bruin-grys, met donker kleure op hul rug. Hulle het ook wit punte op die einde van hul stertvere.
La tórtora del Cap (Streptopelia capicola) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita sabanes i terres de conreu d'Àfrica Oriental i Meridional, des d'Eritrea, Etiòpia, Somàlia, Kenya, Uganda i sud de la República Democràtica del Congo, cap al sud fins a la zona meridional de Sud-àfrica.
La tórtora del Cap (Streptopelia capicola) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita sabanes i terres de conreu d'Àfrica Oriental i Meridional, des d'Eritrea, Etiòpia, Somàlia, Kenya, Uganda i sud de la República Democràtica del Congo, cap al sud fins a la zona meridional de Sud-àfrica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur y Penrhyn (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod y Penrhyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Streptopelia capicola; yr enw Saesneg arno yw Ring-necked dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. capicola, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r turtur y Penrhyn yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen blaen Patagioenas inornata Colomen gynffonresog Patagioenas fasciata.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur y Penrhyn (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod y Penrhyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Streptopelia capicola; yr enw Saesneg arno yw Ring-necked dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. capicola, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Die Kapturteltaube (Streptopelia capicola), auch Gurrtaube, Kaplachtaube oder Damara-Taube genannt[1], ist eine im südlichen und östlichen Afrika beheimatete Taubenart. Sie kommt dort in neun Unterarten vor. Die Art ist häufig und wird von der IUCN als nicht gefährdet eingestuft. Die Kapturteltaube ist eine sehr ruffreudige Art, die nicht nur den ganzen Tag über, sondern auch in mondhellen Nächten zu hören ist. Ihre Rufe sind für die Geräuschkulisse des ostafrikanischen Trockenbusches charakteristisch.[2]
Die Kapturteltaube erreicht eine Körperlänge von 25 Zentimetern.[3] Sie ist damit deutlich kleiner als eine Lachtaube. Die Färbung ähnelt sehr der Weinroten Turteltaube, die Kapturteltaube ist jedoch insgesamt etwas grauer. Beide Geschlechter sehen gleich aus, die Männchen sind jedoch etwas größer.
Kapturteltauben haben einen flachen Kopf. Der Vorderkopf ist hell blaugrau. Vom Schnabel zum Auge zieht sich ein schmaler, schwarzer Streif. Hals, Bauch und Brust sind mauve-rosa, wobei das Gefieder an Brust und Bauch mit mehr Grau durchsetzt ist. Die Unterschwanzdecken sind weiß. Am hinteren Hals verläuft ein schwarzer Streif. Der Mantel, die Schultern sowie die inneren Flügeldecken sind dunkelgraubraun. Die Handschwingen und äußeren Flügeldecken sind mattschwarz, die einzelnen Federn sind hell gesäumt. Die Oberschwanzdecken sind dunkelblaugrau. Der Schnabel ist gerade und schwarz. Die Iris ist dunkelbraun.
Der Ruf ist ein über lange Zeit monoton gerufenes cuk-crrrr-cuk cuk-crrrr-cuk. Am Nistplatz ruft die Kapturteltaube auch cuck-coo.
Zum Verbreitungsgebiet der Kapturteltaube gehören das südliche Äthiopien, Somalia, Kenia, Tansania, Uganda, Kongo, Mosambik und Südafrika. Sie kommt auch auf Madagaskar sowie den Komoren vor. Ihr Verbreitungsgebiet ist abhängig von der Verfügbarkeit von Wasser. Es kommt zu einer Ausdehnung des Verbreitungsgebietes in den Regionen, in denen Bewässerungssysteme in ansonsten trockenen Gebieten eingerichtet werden.[4]
Der Lebensraum der Kapturteltaube ist offenes, arides Land, das einen lockeren Bewuchs an Bäumen und Sträuchern aufweist. Sie besiedelt auch landwirtschaftlich genutzte Flächen. An Wasserstellen kann sie sich in größerer Zahl einfinden.
Die Kapturteltaube ist ein Standvogel. Es kommt allerdings zu saisonalen und regional begrenzten Wanderungen in der Regenzeit.[5] Kapturteltauben fressen vor allem Sämereien; es ist aber auch belegt, dass sie geflügelte Termiten fressen, und vermutlich zählen auch andere kleine Wirbellose zu ihrem Nahrungsspektrum.[6]
Die Fortpflanzung ist an keine Jahreszeit gebunden, Nester mit Eiern finden sich ganzjährig. Das Gelege besteht aus zwei weißschaligen Eiern. Die Brutzeit beträgt 12 Tage, die Nestlingszeit 16 bis 17 Tage.[6]
Die Kapturteltaube (Streptopelia capicola), auch Gurrtaube, Kaplachtaube oder Damara-Taube genannt, ist eine im südlichen und östlichen Afrika beheimatete Taubenart. Sie kommt dort in neun Unterarten vor. Die Art ist häufig und wird von der IUCN als nicht gefährdet eingestuft. Die Kapturteltaube ist eine sehr ruffreudige Art, die nicht nur den ganzen Tag über, sondern auch in mondhellen Nächten zu hören ist. Ihre Rufe sind für die Geräuschkulisse des ostafrikanischen Trockenbusches charakteristisch.
The ring-necked dove (Streptopelia capicola), also known as the Cape turtle dove or half-collared dove, is a widespread and often abundant dove species in East and southern Africa. It is a mostly sedentary bird,[2][3] found in a variety of open habitats. Within range, its penetrating and rhythmic, three-syllabled crooning is a familiar sound at any time of the year.[3] Its name is derived from the semi-collar of black feathers on the lower nape,[4] a feature shared with a number of Streptopelia species. Like all doves, they depend on surface water. They congregate in large flocks at waterholes in dry regions[2] to drink and bathe.[5]
Their body feathers are darkest on the upper side, where they are coloured in dull tones of grey and brown, with shades of lavender on the nape.[6] It is paler below, where a tint of pinkish lavender is usually present. The lower belly and crissum (the undertail coverts surrounding the cloaca) is white.[4] As with related species, they have white fringes and conspicuous white tips to the otherwise slate grey tail feathers. The tail pattern is particularly noticeable during the display flight.
Individual plumage variation is high, with some light and others almost sooty.[5] Males and females look alike, although the males are slightly bigger. They measure 25–26.5 cm (9.8–10.4 in) in length[4] and weigh 92–188 g (3.2–6.6 oz).[7][8][9] The eyes are almost black, the bill is black and the feet are dark purple.[4][5]
An immature is duller[10] and lacks the semi-collar of an adult. It also has buff edges to all the upper part and wing covert feathers, while the plumage below is broadly edged greyish-white.[2]
It occupies a diverse range of habitat types, including semi-desert scrub, Boscia and Acacia savannah, a variety of woodland types, farmlands, open plantations and alien acacia thickets. Only closed forest or plantations,[3] or the extensive waterless dune fields and gravel plains of the Namib[6] are unsuited to their requirements. In southern Africa, they are most commonly observed in fynbos regions, miombo and mopane woodlands, besides any grassland types from moist to dry regions.[3] Their presence in the latter areas has been facilitated by the planting of trees in groves, for instance around farm homesteads.
They are vulnerable at exposed waterholes or in plantations, where they are preyed on by lanner falcons and black sparrowhawks, respectively.[2] In addition, they are preyed on by reptiles, wildcats, jackals, genets, herons, storks, eagles and barn owls.[6] Nests are vulnerable to birds, snakes and, in Cape Town, eastern grey squirrels that were introduced.
Seasonal movements are most noticeable in tropical areas, while nomadic movements occur in arid environments with limited resources.[6] They seldom occur above 2,000 metres.[4]
These doves are usually found alone or in pairs, although they do form larger flocks around roosts or sources of food and water,[3][4] sometimes comprising hundreds of birds. They are quite noisy in these groups, not only for the various calls they make throughout the day, or often into (mainly moonlit)[6] nights, but also due to the loud clatter[4] of their wings when they take flight.
Their song is a loud and harsh[2] "kuk-COORRRR-uk, ..."[10] (sometimes interpreted as "how's father?"[10] or "work harder") which they may repeat ten to forty times. Less often a repeated "wuh-ka-RROOO, ..." may be given.[4] A raspy, snarling "kooorr", or "knarrrrrr", call is often given when it alights on a perch,[2] arrives at an incubating mate or chases another dove away.[6] Ring-necked doves roost in treetops during the night and forage for food on the ground by day. Peak foraging times are early morning and late afternoon,[6] and they drink mainly in the morning. When they walk on the ground, their heads bob back and forth with each small step.[5]
They feed mainly on seeds (of grasses, cereal grains, lupins, milkweeds,[5] alien acacias and pines), but also on broken fruit and berries (of oaks, gums, currants and Lantana), and insects on occasion (earthworms, termites, weevils and other).[6] Other recorded food items include small sedge bulbs, fleshy succulent leaves, aloe nectar and sugary aphid secretions.[6]
They are monogamous, territorial nesters.[6] Males display by flapping up a steep gradient before spiraling down[2] with wings and tail spread out. From a perch or on the ground, the male will engage in a bowing display synchronized with a rolling crooning, “uk-carrroooo, ...”,[4] while the throat is inflated.[6] A pair will give a double coo with a long second syllable when selecting a nest site.[6] The female takes two to three days to construct the flimsy platform nest. It is made of twigs and leaf petioles that are carefully selected by the male[5] (as in other dove species) and delivered to her at the nest site.[2] The nest is placed 2 to 10 meters above the ground on a horizontal branch fork.[2] Quite often, an old nest of another species may be used.[6] Two to four pure white eggs are laid and both sexes participate in the incubation, which takes about two weeks. Chicks are fed regurgitated food by both parents[5] and fledge after about 16 days.[2][6] Several broods (up to five) may be raised in a single season.[6]
There are six subspecies.[11] They differ mainly in plumage shade, with those of dry regions being paler and greyer.[6] Western Ethiopian and South Sudanese birds are sometimes separated from S. c. tropica as S. c. electa (Madarász, 1913).
A number of Streptopelia species are very similar in appearance, all having semi-collars and subdued plumage tones. The ring-necked dove is distinguished from its locally sympatric sister species, the African collared dove, by call, the paler bases of the tail feathers, and the grey rather than pink crown feathers.[10]
On appearance alone, it may also be confused with the Eurasian collared dove, vinaceous dove, red-eyed dove, red collared dove, African mourning dove or the Barbary dove, the last of these a popular cage bird with isolated feral populations. The red-eyed dove is generally similar, with an identical display flight.[5] It, however, has dark wine red eyes and is larger and darker altogether, with a grey belly and grey tail tips.[4] The African mourning dove has more grey about the head and pale yellow eyes.[4]
The ring-necked dove (Streptopelia capicola), also known as the Cape turtle dove or half-collared dove, is a widespread and often abundant dove species in East and southern Africa. It is a mostly sedentary bird, found in a variety of open habitats. Within range, its penetrating and rhythmic, three-syllabled crooning is a familiar sound at any time of the year. Its name is derived from the semi-collar of black feathers on the lower nape, a feature shared with a number of Streptopelia species. Like all doves, they depend on surface water. They congregate in large flocks at waterholes in dry regions to drink and bathe.
La Sudafrika turto aŭ Kolumturto (Streptopelia capicola), konata ankaŭ kiel la Kaboturto aŭ Duonkolumturto, estas disvastigata kaj abunda birdo de la familio de Kolombedoj en arbustejoj, Savanoj, farmoj kaj arbaroj de suda kaj orienta Afriko.
La nomoj devenas la unuj el ties regiono kaj la aliaj pro nigra makulo en la nuko. La resto de ties plumaro estas helbrungriza, kun pli malhela koloro en dorso. Ili havas blankajn pintojn fine de la vostoplumoj. Maskloj kaj inoj aspektas simile, sed la maskloj estas iom pli grandaj. Ili estas ofte ĉirkaŭ 27 aŭ 28 cm longaj.
Tiuj turtoj troviĝas plej ofte solaj aŭ laŭ paroj, kvankam ili formas grandajn arojn ĉirkaŭ manĝejoj aŭ trinkejoj, ofte eĉ de centoj da birdoj. Ili estas tre bruemaj en tiuj grupoj, ne nur pro la varieco de voĉoj kiujn ili faras la tutan tagon (kaj ofte eĉ dumnokte), sed ankaŭ ĉar ili ekflugas bruege pro rapida kaj regula flugilfrapado. La kutima alvoko estas rutineca kaj krieca kverado, “kuk-kuurr,” kiujn ili ripetas dek ĝis tridej fojojn. ili havas alian pli klaran alvokon kio sonas kvazaŭ rido.
La Sudafrika turto ripozas en arbopintoj dumnokte kaj nutras sin surgrunde. Ili trinkas ĉefe frumatene. Ili manĝas ĉefe semojn, sed ankaŭ insektojn foje, ĉefe flugantajn formikojn. Kiam ili piediras surgrunde, ili movas sian kapon je ĉiu paŝo.
Tiuj turtoj reproduktiĝas dum ĉiu sezono; ili konstruas feblajn nestojn en arboj aŭ inter radikoj inter branĉoj. La ino demetas du helkremajn ovojn je ĉiu demetado, kiu estas kovota dum 15 tagoj tage de la masklo kaj nokte de la ino. La idoj elnestiĝas post 14 tagoj, kaj plenkreskuloj pretas denove reproduktiĝi nur post unu semajno. Tamen la masklo plumanĝigas la idojn eĉ post kiam la novaj ovoj jam estas demetitaj.
La Sudafrika turto aŭ Kolumturto (Streptopelia capicola), konata ankaŭ kiel la Kaboturto aŭ Duonkolumturto, estas disvastigata kaj abunda birdo de la familio de Kolombedoj en arbustejoj, Savanoj, farmoj kaj arbaroj de suda kaj orienta Afriko.
La tórtola de El Cabo (Streptopelia capicola)[2][3] es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae propia de África. Es en su mayoría un ave sedentaria,[4][5] encontrada en una variedad de hábitats abiertos. Dentro de área de distribución, su penetrante y rítmico canturreo trisílabo es un sonido familiar en cualquier época del año.[5] Como todas las palomas, dependen las aguas superficiales, se congregan en grandes bandadas en regiones secas[4] para beber y bañarse.[6]
Machos y hembras son similares en apariencia, aunque los machos son ligeramente más grandes que las hembras. Miden entre 25 y 26,5 cm de longitud[7] y pesan entre 92 y 188 gramos.[8][9][10] Tiene el plumaje coloreado con tonos apagados de gris y marrón en la parte superior, con tonos lavanda en la nuca.[11] Tiene un semi-collar de plumas negras en la nuca,[7] una característica compartida con varias especies del género Streptopelia. En la parte inferior presenta un tinte lavanda rosáceo. La parte baja del abdomen y la región infracaudal es de color blanco.[7] Al igual que con otras especies relacionadas, tienen franjas y puntas blancas visibles en la cola. El patrón de la cola es especialmente notable durante el vuelo. Tiene los ojos y el pico negros y las patas de color púrpura oscuro.[7][6] Los inmaduros son más apagados[12] y carecen del semi-collar de los adultos.
Se la encuentra en la zona sur y este de África, en especial en Etiopía, Somalia, Kenia, Tanzania, Uganda, Congo, Mozambique y Sudáfrica.
Habita en una amplia variedad de hábitats, incluyendo matorrales semidesérticos, sabanas de Boscia y Acacia, una variedad de tipos de bosques, tierras de cultivo, plantaciones abiertas y matorrales de acacias exóticas. Solamente los bosques densos o plantaciones,[5] o los extensos campos de dunas sin agua y llanuras de grava del Namib[11] son inadecuados para sus necesidades. En el sur de África se observan con mayor frecuencia en las regiones de fynbos, miombos y bosques de mopane, además de cualquier tipo de pastizales húmedos de las regiones secas.[5] Su presencia en las últimas áreas se ha visto facilitada por la plantación de árboles, por ejemplo alrededor de granjas agrícolas.
Son vulnerables o están expuestas en los abrevaderos y plantaciones donde son presa del halcón borní y del azor blanquinegro respectivamente.[4] Además son presa de los reptiles, gatos salvajes, chacales, ginetas, garzas, cigüeñas, águilas y lechuzas.[11] Los nidos son vulnerables a pájaros, serpientes y a la introducida ardilla gris oriental.
Estas palomas son vistas generalmente solas o en parejas, a pesar de que forman bandadas grandes alrededor refugios o fuentes de alimentos y agua,[5][7] en ocasiones incluye cientos de aves. Son bastante ruidosas en estos grupos, no solo por las diversas llamadas que hacen durante todo el día, o con frecuencia en las noches,[11] sino también debido al fuerte ruido de sus alas cuando toman el vuelo.[7]
Su canto es un fuerte y duro[4] “kuk-COORRRR-uk, ...”[12] que pueden repetir de diez a cuarenta veces. En menor medida repiten “wuh-ka-RROOO, ...”.[7] Un áspero, gruñido “kooorr”, o “knarrrrrr”, realiza la llamada a menudo cuando se posa en una percha,[4] llega a un compañero de incubación o persigue a otra paloma.[11] Las horas pico de forrajeo son temprano por la mañana y por la tarde,[11] y beben principalmente por la mañana. Cuando caminan por el suelo, balancea la cabeza de un lado a otro con cada pequeño paso.[6]
_(11855738115).jpg)
boa
La tórtola de El Cabo (Streptopelia capicola) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae propia de África. Es en su mayoría un ave sedentaria, encontrada en una variedad de hábitats abiertos. Dentro de área de distribución, su penetrante y rítmico canturreo trisílabo es un sonido familiar en cualquier época del año. Como todas las palomas, dependen las aguas superficiales, se congregan en grandes bandadas en regiones secas para beber y bañarse.
Streptopelia capicola Streptopelia generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Streptopelia capicola Streptopelia generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Aroturturikyyhky (Streptopelia capicola) on itäafrikkalainen kyyhkylintu. Sen laaja elinympäristö ulottuu Etiopiasta ja Somaliasta Etelä-Afrikkaan ja Namibiaan. Siitä tunnetaan kuusi alalajia. Lajin holotyypin kuvaili Karl Jakob Sundevall Rondeboschista Etelä-Afriksta 1857.[2]
Aroturturikyyhky (Streptopelia capicola) on itäafrikkalainen kyyhkylintu. Sen laaja elinympäristö ulottuu Etiopiasta ja Somaliasta Etelä-Afrikkaan ja Namibiaan. Siitä tunnetaan kuusi alalajia. Lajin holotyypin kuvaili Karl Jakob Sundevall Rondeboschista Etelä-Afriksta 1857.
Streptopelia capicola
La Tourterelle du Cap (Streptopelia capicola) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des colombidés. C'est une espèce répandue dans la brousse, la savane, les terres agricoles et les bois du sud et de l'est de l'Afrique. Elle a un collier noir. Le reste de son plumage est gris pâle, avec des teintes plus foncées sur le dos. Elle a aussi le bout des plumes de la queue blanches.
Les mâles et les femelles se ressemblent, bien que les mâles soient légèrement plus grands. Ils font généralement autour de 27 à 28 cm de longueur.
Elles vivent généralement seules ou en couples, bien qu'elles puissent former de plus grandes troupes autour des sources de nourriture et d'eau, contenant parfois des centaines d'oiseaux. Elles sont assez bruyantes en groupes, non seulement pour la variété des appels qu'elles ont tout au long de la journée (et souvent la nuit), mais aussi parce qu'elles battent très fort des ailes quand elles prennent leur envol. Leur appel habituel est un roucoulement monotone Cooka-loo qu'elles répètent dix à trente fois. Elles ont un second appel qui ressemble à un rire. En raison de ce bruit inhabituel ont dit que le matin son appel est « work haaarder, work haaarder » (travailler plus dur) et, le soir, « drink laaager, drink laaager » (boire une bière) .
Elles passent la nuit au sommet des arbres et cherchent leur nourriture sur le sol dans la journée. Elles boivent principalement le matin. Elles se nourrissent principalement de graines, mais aussi d'insectes à l'occasion, en particulier de fourmis volantes. Quand elles marchent sur le sol, elles hochent la tête à chaque pas. Les autochtones peuvent se faire aider par elles pour trouver du miel sauvage dont elles espèrent une petite part.
Elles se reproduisent toute l'année, construisant des nids dans les fourches des arbres. Elles pondent généralement deux œufs de couleur blanc crème par couvée, qui sont couvés pendant 15 jours. Les mâles couvent les œufs pendant la journée, et la femelle la nuit. Les pigeonneaux sont prêts à quitter le nid après 14 jours, et les adultes sont prêts à se reproduire une semaine plus tard. Le mâle va continuer à nourrir les jeunes oiseaux après que la prochaine couvée sera pondue.
Streptopelia capicola
La Tourterelle du Cap (Streptopelia capicola) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des colombidés. C'est une espèce répandue dans la brousse, la savane, les terres agricoles et les bois du sud et de l'est de l'Afrique. Elle a un collier noir. Le reste de son plumage est gris pâle, avec des teintes plus foncées sur le dos. Elle a aussi le bout des plumes de la queue blanches.
De Kaapse tortel (Streptopelia capicola) is een vogel uit de familie van duiven (Columbidae).
Deze soort komt voor in het oosten en zuiden van Afrika en telt 6 ondersoorten:
De Kaapse tortel (Streptopelia capicola) is een vogel uit de familie van duiven (Columbidae).
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Multimedia w Wikimedia Commons Synogarlica popielata (Streptopelia capicola) – gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), wyglądem przypominający sierpówkę. Zamieszkuje wszelkie środowiska: lasy, sawannę, pola i parki południowej Afryki. Żywi się nasionami, owocami, liśćmi i bezkręgowcami. Jest gatunkiem bardzo pospolitym.
Wyróżniono kilka podgatunków synogarlicy popielatej[4]:
Synogarlice popielate zamieszkują tereny od Etiopii na południe przez Tanzanię, RPA, Zambię i Angolę do południowej Afryki. Są bardzo pospolite i występują we wszelkiego rodzaju środowiskach: w lasach, buszu, na sawannie, terenach rolniczych, w parkach i ogrodach podmiejskich.
Synogarlica popielata jest niedużym gołębiem, zwykle osiąga około 27 cm długości i masę ciała do 147,5g. Upierzenie jest ciemnobeżowe z ciemniejszym wierzchem ciała, niebieskoszarą krawędzią skrzydła i czarnymi lotkami pierwszego rzędu. Z tyłu szyi znajduje się charakterystyczna czarna półobróżka. Samce są podobne do samic, lecz mogą być nieco większe.
Gołębie te żyją zwykle samotnie lub w parach, choć mogą tworzyć większe stada w pobliżu źródeł pożywienia i wody.
Ich śpiew to zwykle monotonne i wysokie "Cuuka-luu", które powtarzają dziesięć do trzydziestu razy. Drugi z wydawanych dźwięków to szybkie brzmiące jak śmiech „hu-hu-hu”.
Żeruje zwykle na ziemi. Żywi się głównie nasionami, dietę uzupełniają owocami, nektarem, liśćmi i owadami. Wśród zaobserwowanego pokarmu można wyróżnić takie gatunki jak: Nasiona: traw, sorgo, kukurydzy, owsa, łubinu, wiązu, akacji, wilczomleczu, sosny, dębu szypułkowego, eukaliptusa. Owoce: sumaka, lantany. Liście: mesems. Nektar: aloesu. Bezkręgowce: dżdżownice, termity, mrówki, mszyce, szarańczowate.
Jest to jeden z najbardziej płodnych ptaków Afryki. Sezon lęgowy trwa u nich cały rok, jedynie w miejscach występowania pór deszczowych przypada on na okres sierpień-listopad. Gniazdo z gałązek, liści i korzeni zwykle buduje samica. Większość prac wykonuje we wczesnych godzinach porannych i zajmuje jej to od 3 do 8 dni. Zwykle buduje własne gniazdo, jednak mogą one również korzystać z gniazd z zeszłego sezonu, lub zajmować opuszczone gniazda innych ptaków. Często gniazduje na gatunkach drzew obcych, takich jak akacje (Acacia saligna i Acacia cyklop), sosny (Pinus) i eukaliptusy (Eucalyptus). Znosi od 1 do 4 jaj, zwykle 2, które są wysiadywane przez 13-16 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po upływie 16-17 dni, po czym są one zależne od swoich rodziców jeszcze przez 12 dni.
Gatunek ten ma bardzo duży zakres występowania. Wielkość populacji nie została określona ilościowo, ale gołąb ten jest bardzo pospolity. Tendencja populacji wydaje się również wzrastać. Ich siedliska są co prawda często niszczone, jednak gołębie szybko znajdują nowe. Również mimo częstych polowań na te ptaki, ich liczebność nie spada. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niskiego ryzyka)[3].
Synogarlica popielata (Streptopelia capicola) – gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), wyglądem przypominający sierpówkę. Zamieszkuje wszelkie środowiska: lasy, sawannę, pola i parki południowej Afryki. Żywi się nasionami, owocami, liśćmi i bezkręgowcami. Jest gatunkiem bardzo pospolitym.
Rola-do-cabo (nome científico: Streptopelia capicola) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos. É uma ave abundante na África Oriental e Austral. É principalmente sedentária, encontrada em uma variedade de habitats abertos.
Seu nome popular em língua inglesa é "Ring-necked dove".[2]
Rola-do-cabo (nome científico: Streptopelia capicola) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos. É uma ave abundante na África Oriental e Austral. É principalmente sedentária, encontrada em uma variedade de habitats abertos.
Seu nome popular em língua inglesa é "Ring-necked dove".
Kapturkduva[2] (Streptopelia capicola) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3]
Kapturkduva delas in i sex underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör kapturkduva.
Wikispecies har information om Streptopelia capicola.
Streptopelia capicola là một loài chim trong họ Columbidae.[1]
Streptopelia capicola là một loài chim trong họ Columbidae.
_(11855738115).jpg)
_(16275877169).jpg)
