Phyllactinia guttata is a species of fungus in the family Erysiphaceae; the anamorph of this species is Ovulariopsis moricola. A plant pathogen distributed in temperate regions, P. guttata causes a powdery mildew on leaves and stems on a broad range of host plants; many records of infection are from Corylus species, like filbert (Corylus maxima) and hazel (Corylus avellana). Once thought to be conspecific with Phyllactinia chorisiae, a 1997 study proved that they are in fact separate species.[1]
Microscopically, P. guttata is characterized by large ascomata, long narrow pointed appendages with bulbous swellings at base, 2- or 3-spored asci with large ascospores; the ascomata also have gelatinous cells with tufts of hyphae somewhat resembling hairs.[2] The cleistothecia are capable of dissemination and attachment to new growing surfaces by means of gelatinous penicillate cells.
Originally named in 1801 as Sclerotium erysiphe by Christian Hendrik Persoon, the species went through a number of name changes in the 1800s. Salmon's widely used 1900 monograph on the Erysiphaceae[3] established the name as Phyllactinia corylea for roughly half a century, until the starting date for the naming of fungi was moved, and the name was established as Phyllactinia guttata.[4]
The mycelium may be abundant and persistent, or scant and short-lived (evanescent).[5] The cleistothecia can become large (216–245 μm), with soft wall tissue, and obscure cellular structure and cracks and wrinkles (reticulations).
The cleistothecia typically develop 8–12 easily detachable hyaline appendages that vary in length from 191–290 μm long. The asci are 4 to 5 to 20 or more, ovate, supported by small stalk-like structures (pedicellate), with dimensions of 72–83 by 32–40 μm. There are typically 2 spores per ascus, sometimes 3 or 4, and they are 31–36 by 21–25 μm.[6]
The cells attached to the upper part of the ascomata that resemble hairs are known as penicillate cells; they are made of foots and filaments. The filaments can gelatinize by absorbing water and are thought to function in helping the ascomata adhere to the surface on which they grow, like the underside of leaves.[7] In P. guttata, the foots are cylindrical, irregular in width, 32–72 by 7.5–25 μm, and divided into 2–10 branchlets in the upper part. Each branchlet is short, bulbous, with filaments being 20–42 μm, somewhat shorter than the foots, which are 2–4 μm wide. The short, bulbous branchlets on the multi-branched upper part of the foots are unique among the Phyllactinia and are a distinguishing taxonomic characteristic of this species.[2]
Phyllactinia guttula is distributed throughout temperate regions of the world, such as China, India, Iran, Japan, Korea, Turkey, the former USSR, Europe (widely distributed), Canada, and USA. This species can infect a wide variety of hosts in many plant families.[8] Examples include species from the Betulaceae family (Betula, Carpinus, Corylus, Ostrya), the Fagaceae (Castanea, Fagus, Quercus) and the Juglandaceae (Juglans, Platycarya, Pterocarya). It is also found on the genera Acer, Aesculus, Aralia, Asclepias, Azalea, Buxus, Catalpa, Chionanthus, Cornus, Frangula, Hedera, Humulus, Morus, Paliurus, Populus, Prunus, Rhamnus, Ribes, Salix, Sorbus, Syringa, and Ulmus.[9] P. guttata is a host for the fungicolous hyphomycete Cladosporium uredinicola.[10]
Phyllactinia guttata is a species of fungus in the family Erysiphaceae; the anamorph of this species is Ovulariopsis moricola. A plant pathogen distributed in temperate regions, P. guttata causes a powdery mildew on leaves and stems on a broad range of host plants; many records of infection are from Corylus species, like filbert (Corylus maxima) and hazel (Corylus avellana). Once thought to be conspecific with Phyllactinia chorisiae, a 1997 study proved that they are in fact separate species.
Microscopically, P. guttata is characterized by large ascomata, long narrow pointed appendages with bulbous swellings at base, 2- or 3-spored asci with large ascospores; the ascomata also have gelatinous cells with tufts of hyphae somewhat resembling hairs. The cleistothecia are capable of dissemination and attachment to new growing surfaces by means of gelatinous penicillate cells.
Phyllactinia guttata es una especie de hongo en la familia Erysiphaceae; El anamorfo de esta especie es Ovulariopsis moricola. Un patógeno de plantas distribuido en regiones templadas, P. guttata causa un mildiú polvoriento en hojas y tallos en una amplia gama de plantas huésped; muchos registros de infección son de especies de Corylus, como el avellano púrpura (Corylus maxima) y la avellana (Corylus avellana). Una vez que se pensó que era conespecífico con Phyllactinia chorisiae, un estudio de 1997 demostró que en realidad son especies separadas.[1]
Microscópicamente, la P. guttata se caracteriza por grandes ascomatos, apéndices largos y angostos y puntiagudos con inflamaciones bulbosas en la base, ascos de 2 o 3 esporas con grandes ascosporas; Los ascomatos también tienen células gelatinosas con mechones de hifas que se parecen a los pelos.[2] Los cleistotecios son capaces de diseminarse y adherirse a nuevas superficies en crecimiento por medio de células de penicilado gelatinoso.
Originalmente nombrada en 1801 como Sclerotium erysiphe por Christian Hendrik Persoon, la especie sufrió una serie de cambios de nombre en el siglo XIX. La ampliamente utilizada monografía de 1900 de Salmon sobre las Erysiphaceae[3] estableció el nombre de Phyllactinia corylea durante aproximadamente medio siglo, hasta que se trasladó la fecha de inicio de la denominación de los hongos, y el nombre se estableció como Phyllactinia guttata.[4]
El micelio puede ser abundante y persistente, o escaso y de corta duración (evanescente).[5] Los cleistotecios pueden volverse grandes (216–245 µm), con tejido de pared blanda, y oscurecer la estructura celular y las grietas y arrugas (reticulaciones).
Los cleistotecios típicamente desarrollan 8–12 apéndices hialinos fácilmente desmontables que varían en longitud de 191–290 µm de largo. Las ascas son de 4 a 5 a 20 o más, ovadas, soportadas por pequeñas estructuras similares a tallos (pedicelo), con dimensiones de 72–83 por 32–40 µm. Normalmente hay 2 esporas por ascus, a veces 3 o 4, y son 31–36 por 21–25 µm.
Las células unidas a la parte superior de los ascomatos que se asemejan a los pelos se conocen como células peniciladas; Están hechas de pies y filamentos. Los filamentos pueden gelatinizarse absorbiendo agua y se piensa que funcionan para ayudar a que los ascomatos se adhieran a la superficie en la que crecen, como la parte inferior de las hojas. En P. guttata, los pies son cilíndricos, de ancho irregular, 32–72 por 7.5–25 µm, y se dividen en 2–10 ramitas en la parte superior. Cada rama es corta, bulbosa, con filamentos de 20 a 42 µm, algo más cortos que los pies, que tienen 2–4 µm de ancho.ref name=Eslyn1960>Eslyn WE. (1960). «New Records of Forest Fungi in the Southwest». Mycologia (Mycologia, Vol. 52, No. 3) 52 (3): 381-387. JSTOR 3755953. doi:10.2307/3755953. Las ramitas cortas y bulbosas en la parte superior multi-ramificada de los pies son únicas entre las Phyllactinia y son una característica taxonómica distintiva de esta especie.[2]
P. guttula se distribuye en las regiones templadas del mundo, como China, India, Irán, Japón, Corea, Turquía, la antigua URSS, Europa (ampliamente distribuida), Canadá y Estados Unidos. Esta especie puede infectar una gran variedad de hospedadores en muchas familias de plantas.[6] Los ejemplos incluyen especies de la familia Betulaceae (Betula, Carpinus, Corylus, Ostrya), Fagaceae (Castanea, Fagus, Quercus) y Juglandaceae (Juglans, Platycarya, Pterocarya). También se encuentra en los géneros Acer, Aesculus, Aralia, Asclepias, Azalea, Buxus, Catalpa, Chionanthus, Cornus, Frangula, Hedera, Humulus, Morus, Paliurus, Populus, Prunus, Rhamnus, Ribes, Salix, Sorbus, Syringa, y Ulmus.[7] P. guttata es un hospedador del hifomicete fungicoluble Cladosporium uredinicola.[8]
Phyllactinia guttata es una especie de hongo en la familia Erysiphaceae; El anamorfo de esta especie es Ovulariopsis moricola. Un patógeno de plantas distribuido en regiones templadas, P. guttata causa un mildiú polvoriento en hojas y tallos en una amplia gama de plantas huésped; muchos registros de infección son de especies de Corylus, como el avellano púrpura (Corylus maxima) y la avellana (Corylus avellana). Una vez que se pensó que era conespecífico con Phyllactinia chorisiae, un estudio de 1997 demostró que en realidad son especies separadas.
Microscópicamente, la P. guttata se caracteriza por grandes ascomatos, apéndices largos y angostos y puntiagudos con inflamaciones bulbosas en la base, ascos de 2 o 3 esporas con grandes ascosporas; Los ascomatos también tienen células gelatinosas con mechones de hifas que se parecen a los pelos. Los cleistotecios son capaces de diseminarse y adherirse a nuevas superficies en crecimiento por medio de células de penicilado gelatinoso.
Phyllactinia guttata (Wallr.) Lév. – gatunek grzybów należący do rzędu mączniakowców (Erysiphales)[1]. Pasożyt atakujący wiele gatunków drzew i krzewów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Erysiphe, Erysiphaceae, Erysiphales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1801 r. Persoon jako Sclerotium erysiphe ß corylea[3]. W 1819 r. Wallroth nadajł mu nazwę Alphitomorpha guttata. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1851 r. Léveillé.
Grzyb mikroskopijny. Grzybnia biała, czasami obfita i trwała, czasami zanikająca. Rozwija się na dolnej stronie liścia w postaci oddzielnych kolonii. Zarodniki konidialne odrywają się pojedynczo. Mają romboidalny kształt i rozmiary 50–90 × 10–120 μm. klejstotecja występują na dolnej powierzchni liści zazwyczaj w rozproszeniu, ale czasami w grupach. Mają kulisty kształt, średnicę 160–230 μm i niewyraźną strukturę wewnętrzną. Na powierzchni pokryte są siateczką pęknięć i zmarszczek. Posiadają 6-15 bezbarwnych przyczepek. Przyczepki te różnią się długością – niektóre są krótsze, niektóre dłuższe, a ich długości mieszczą się w granicach 191-290 μm. Przyczepki są proste, sztywne, bez przegród, hialinowe lub półhialinowe, posiadają bulwiastą nasadę, ostry koniec i przypominają swoją budową włosa. W klejstotecjum znajduje się 8-25 worków o kształcie od jajowatego do półcylindrycznego i rozmiarach 70–100 × 25–40 μm. Powstają w nich po dwie, rzadziej trzy askospory o zmiennej wielkości i zmiennych rozmiarach mieszczących się w granicach 25–45 × 15–45μm[5].
Przyczepki wyrastające z klejstotecjum mają oryginalną budowę. Ich włókna pochłaniając wodę stają się galaretowate. Ułatwia to przyczepianie się klejstotecjów do liści[6].
Phyllactinia guttata wraz z Erysiphe adunca powodują u zaatakowanych drzew i krzewów podobne skutki: osłabienie roślin, obumieranie liści i ich przedwczesne zrzucanie, zahamowanie rozwoju. Ponawiające się przez kolejne lata epidemie tej choroby znacznie osłabiają roślinę i czynią ją podatną na atak innych patogenów[7].
W sezonie wegetacyjnym rozmnaża się bezpłciowo przez konidia wytwarzane na liściach. Są one źródłem infekcji wtórnych. Pod koniec sezonu wegetacyjnego powstają klejstotecja. Z klejstotecjów, które przezimowały na opadłych liściach wiosną powstają askospory dokonujące infekcji pierwotnej. Zarówno konidia, jak i askospory przenoszone są przez wiatr[7].
Nie stosuje się zwalczania chemicznego[2].
Jest szeroko rozprzestrzeniony w całej Europie i niemal całej Azji (Chiny, Formoza, Indie, Iran, Japonia, Korea, Turcja, ZSRR). Występuje także w USA i Kanadzie[5]. W Polsce pospolity, w piśmiennictwie naukowym podano jego występowanie na licznych stanowiskach i na wielu gatunkach drzew[8].
Pasożyt i saprotrof rozwijający się na wielu gatunkach drzew i krzewów, głównie w obrębie rodziny brzozowatych (Betula, Carpinus, Corylus, Ostrya), bukowatych (Castanea, Fagus, Quercus) i orzechowców (Juglans, Platyearya, Pterocarya). Występuje także na Acer, Aesculus, Aralia, Asclepias, Azalia, Bukszpan, Catalpa, Chionanthus, Cornus, Frangula, Hedera, Humulus, Paliurus, Populus, Prunus, Rhamnus, Ribes, Salix, Sorbus, Syringa, Ulmus[5].
Mikroskopowo cechą charakterystyczną odróżniającą Phyllactinia guttata od innych gatunków Phyllactinia jest wielkość klejstotecjów: 160–230 μm[5].
Phyllactinia guttata (Wallr.) Lév. – gatunek grzybów należący do rzędu mączniakowców (Erysiphales). Pasożyt atakujący wiele gatunków drzew i krzewów.
Phyllactinia guttata je grzib[8], co go nojprzōd ôpisoł Carl (Karl) Friedrich Wilhelm Wallroth, a terŏźnõ nazwã doł mu Joseph-Henri Léveillé 1851. Phyllactinia guttata nŏleży do zorty Phyllactinia i familije Erysiphaceae.[9][10][11]
Phyllactinia guttata je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Carl (Karl) Friedrich Wilhelm Wallroth, a terŏźnõ nazwã doł mu Joseph-Henri Léveillé 1851. Phyllactinia guttata nŏleży do zorty Phyllactinia i familije Erysiphaceae.
榛球针壳（学名：Phyllactinia guttata）是属于白粉菌目白粉菌科球针壳属的一种真菌，寄生在桦木科植物上。该种分布于中国、日本、丹麦、印度、俄罗斯、波兰、美国、瑞典、意大利、德国等地。[1]
这是一篇與真菌類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
