Ramaria flava (Schaeff.) Quél. 1888

Ramaria overa (Pike en mapudungún, comúnmente llamáu changle o chandi) ye un fungu comestible orixinariu de la zona sur de Chile.^[1] Crez al interior de los montes en zones húmedes y escures dende la Rexón del Maule hasta la Rexón de los Llagos.

Descripción

El changle mide de 6 a 20 cm d'altu, y de 10 a 15 cm d'anchu. Con forma de coral, la so cuerpu granible presenta delles ramificaciones escontra les puntes, de color mariellu azufre que va tornándose blancu escontra la base del estípite, que mide de 5 a 8 cm d'altu por 4 a 7 cm de grosez. Comúnmente les sos ramificaciones terminen nuna doble punta, con una bifurcación en forma d'O o V. Ye de contextura fráxil pero firme. Los sos espores son de color pardu-ocráceo. Tien un golor nidio y un delicáu sabor. comúnmente este brota ye sectores húmedos y posterior a agües pasaes.

Referencies

Ver tamién

• Cyttaria espinosae (Digüeñe)
• Cyttaria harioti (llao llao)
• Grifola gargal (Gargal)
• Armillaria procera (Armillaria)

Ramaria flava, is a yellow coral mushroom found in Europe. Also known by its local name changle it is also native to temperate areas of southern Chile and south of Brazil (state of Rio Grande do Sul).

References

Ramaria flava (changle o chandi, también llamado manecillas^[1]​) es un hongo comestible originario de la zona sur de Chile.^[2]​ Crece en el interior de los bosques en zonas húmedas y oscuras desde la Región del Maule hasta la Región de los Lagos.

Descripción

El changle mide de 6 a 20 cm de alto, y de 10 a 15 cm de ancho. Con forma de coral, su cuerpo fructífero presenta varias ramificaciones hacia las puntas, de color amarillo azufre que va tornándose blanco hacia la base del estípite, que mide de 5 a 8 cm de alto por 4 a 7 cm de grosor. Comúnmente sus ramificaciones terminan en una doble punta, con una bifurcación en forma de U o V. Es de contextura frágil pero firme. Sus esporas son de color pardo-ocráceo. Tiene un olor suave y un delicado sabor. comúnmente este brota es sectores húmedos y posterior a aguas lluvias. crece en ramificaciones pequeñas.

Usos culinarios

Changles en una fuente de vidrio.

El changle es un alimento apetecido dentro de la gastronomía mapuche, es consumido de distintas formas, desde crudo hasta en diversas preparaciones por parte de la población que habita los territorios donde existen remanentes de bosque húmedo templado.

Referencias

Véase también

• Cyttaria espinosae (Digüeñe)
• Cyttaria harioti (llao llao)
• Grifola gargal (Gargal)
• Armillaria procera (Armillaria)

Keltahaarakas (Ramaria flava) kasvaa kangasmetsissä. Sen itiöemä on vaaleankeltainen, haaroittunut ja tyveltä vaalea. Keltahaarakas on nuorena syötävä, eikä se tarvitse esikäsittelyä. Vanhemmiten maku muuttuu kitkeräksi. Se voi kasvaa kilojen painoiseksi. Voi sotkea kavalahaarakkaaseen (Ramaria formosa), joka on lievästi myrkyllinen, tai kuusihaarakkaaseen (Ramaria eumorpha) ja keltasarvikkaan (Calocera viscosa).

Lähteet

Aiheesta muualla

• Luontoportti: Keltahaarakas (Ramaria flava)
• Luontonetti: Keltahaarakas
• Luonnossa: Keltahaarakas (Ramaria flava)
• Rogers Mushrooms: Ramaria flava (englanniksi)

Krūmiškasis šakočius, krūminis žagarūnas (lot. Ramaria flava) – šakočio (Ramaria) genties grybų rūšis.

Vaisiakūniai daugiausiai vidutinio didumo arba dideli. Krūmeliai 5-10 (15) cm aukščio. Iš 3-6 cm aukščio kamieno išauga krūmiškai išsišakojusios, dvišakomis viršūnėlėmis, geltonos, citrinos geltonumo, ochriškai geltonos, stambesnės ar smulkesnės šakelės. Trama balta, senesnių grybų gelsva, trapi, be ypatingo skonio. Šakelės paspaustoje vietoje parausvėja.

Auga nuo vidurvasario iki vėlyvo rudens, rečiau spygliuočių miškuose. IV kategorijos. Lietuvoje dažnas.

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Ciaira.

Ambient

A chërs sia sota latifeuje che sota conìfere.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Ramaria flava (Schaeffer) Quélet

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Gałązki koralówki żółtej

Koralówka żółta (Ramaria flava (Pers.) Quél.) – gatunek grzybów z rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji: Ramaria, Gomphaceae, Gomphales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Jako pierwszy opisał ten takson w 1763 r. Schaeffer nadając mu nazwę Clararia flava. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał w 1888 r. Quélet, przenosząc go do rodzaju Ramaria.

Niektóre synonimy naukowe^[2]:

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako płaskosz żółty, goździanka żółta, goździeniec żółty, kozia broda gałęzista, kozia broda żółta, gałęziak żółty^[3].

Morfologia

Owocnik

Krzaczkowato rozgałęziony, osiągający zazwyczaj wysokość do 12 cm, ale czasami nawet do 25 cm i podobną szerokość. Pokrój owalny. Wyrasta z krótkiego, dość grubego i zwartego trzonu z grubymi ryzomorfamiami i pokrytego pilśniowatą grzybnia. Z trzonu wyrasta kilka grubych gałęzi, które rozgałęziają się jeszcze kilkakrotnie na coraz cieńsze gałązki. Trzon i dolna część najgrubszych gałązek jest biaława, poza tym gałązki są lśniąco-żółte, po uciśnieciu przejściowo brązowieją. Najintensywniej zabarwione są gałązki zewnętrzne. Wierzchołki gałązek zakończone kilkoma zaokrąglonymi ząbkami. Miąższ biały, twardy, o zapachu kwaskowatym lub przypominającym zapach rzodkwi. W smaku jest łagodny, tylko wierzchołki gałązek są nieco gorzkie^[4][5]

Cechy mikroskopowe

Strzępki grzybni mają grubość 4.2-25 μm, są kręte, gęsto splecione, grubościenne i szkliste. W większości z nich występują przegrody, ale bez sprzążek. Strzępki trzonu mają grubość 3-9 μm, są cienkościenne, mniej więcej równoległe i posiadają przegrody ze sprzążkami. Strzępki w górnej części gałązek mają średnicę 3-14 μm, są mniej więcej równoległe, bezbarwne, cienkościenne, rzadko występują w nich sprzążki. Zarodniki niemal cylindryczne, wydłużone lub nieco zwężające się ku górze, o powierzchni drobno chropowatej (pokryte są bardzo drobnymi, rozproszonymi brodawkami i łączącymi je listewkami). Mają rozmiar 11.8-14.8 × (4,4) 5.2-5.9 μm i ściany o grubości około 0,3 μm^[5].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Afryce Północnej i Nowej Gwinei. Z terenów Azji podano występowanie tego gatunku tylko w Korei i Japonii^[6]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech^[3].

Rośnie na ziemi w lasach liściastych i mieszanych, głównie pod bukami^[4]. Owocniki wytwarza od sierpnia do października^[3].

Gatunki podobne

Koralówkę żółtą można pomylić z kilkoma innymi gatunkami żółtych lub ochrowych koralówek. Pewne oznaczenie tego gatunku możliwe jest tylko przez analizę cech mikroskopowych. Podobne są: koralówka złocista (Ramaria aurea), koralówka żółknąca (Ramaria flavescens), koralówka zwiędła (Ramaria flaccida), koralówka sztywna (Ramaria stricta). koralówka sosnowa (Ramaria eumorpha)^[8] .

Przypisy

Ramaria flava é um fungo que pertence ao gênero Ramaria na ordem Gomphales. Encontrado na região sul do Chile e nas matas de eucaliptos do Rio Grande do Sul durante os dias mais quentes e úmidos do outono e início da primavera, é considerado uma espécie de cogumelo comestível.^[1]. Faz parte da culinária tradicional de descendentes de imigrantes da Serra Gaúcha. De forma sazonal, pode ser encontrado em algumas poucas bancas do Mercado Público de Porto Alegre.

Referências

Ramaria flava (Jacob Christian Schäffer ex Lucien Quélet, 1888), sin. Clavaria flava (Jacob Christian Schäffer, 1774)Index Fungorum din încrengătura Basidiomycota în familia Gomphaceae și de genul Ramaria, denumită în popor burete creț, togmăgei,^[1] iarba mâței, piciorul ursului^[2] sau barba țapului,^[3] este o ciupercă comestibilă care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor), având și însușiri ale încrengăturii Ascomycota. În România, Basarabia și Bucovina de Nord, se dezvoltă, fiind una din cele mai răspândite soiuri acestui gen, pe sol în păduri de conifere și de foioase umede, acolo preferat sub molizi respectiv fagi, din (iunie) iulie până în octombrie (noiembrie).^[4][5]

Descriere

Bres.: Clavaria flava

• Corpul fructifer: are o înălțime de până la 16 cm și un diametru de 12-20 cm. El se împarte dintr-un trunchi principal gros în numeroase ramificații verticale și cilindrice, comprimate și striate în lungime, cărnoase și fragile, groase la bază și subțiate treptat către vârf. Vârfurile sunt dințate, adesea numai despicate. Ramurile sunt de un galben deschis de ou până galben de sulf care se decolorează în vârstă crem-ocru.
• Sporii: sunt elipsoidali lunguieți, sub-cilindrici și ascuțiți spre bază, slab hialini (translucizi), netezi sau puțin verucoși, fin gutulați în interior, cu o mărime de (9,5) 10,5-14 (15,5) x (3,2) 4-5,5 (6) microni. Pulberea lor este de colorit ocru-gălbui. Basidiile în formă de măciucă cilindrică cu 4 sterigme măsoară 40-45 x 10 microni.^[6]
• Piciorul: El este scurt cu o lungime de 4-6,5 cm, având o grosime de 3,5-5 cm, cărnos, masiv, compact, ceva apos și marmorat. El se subțiază către bază, fiind albicios în partea inferioară, iar gălbui în cea superioară.
• Carnea: este de un alb murdar, apos-marmorată, în rămurele gălbuie, fiind destul de moale și fragilă. Mirosul este slab amărui, gustul fiind plăcut și ușor aromatic, atunci când bureții sunt tineri. El însă devine amar la maturitate (începând în vârfuri).^[4][5]
• Reacții chimice: Buretele se colorează cu sulfat de fier încet verde ca cocleala până verde-măsliniu, devenind din ce în ce mai închis, aproape verde-negricios.^[7]

• R. flava, vârfuri

• R. flava tânără 1

• R. flava tânără 2

• R. flava matură

Confuzii

Chiar și specialiști au probleme cu diferențierea buretelui matur cu alte specii necomestibile sau otrăvitoare ale acestui gen. Cele necomestibile au cel puțin mereu un gust nepotrivit. Iarba mâței poate fi confundată ușor cu: Ramaria abietina (comestibilă),^[8] Ramaria aurantiosiccescens (E. Schild, 1979), (comestibilă)^[9] Ramaria aurea (comestibilă),^[10] Ramaria botrytis (comestibilă), ^[11] Ramaria eumorpha (necomestibilă),^[12] Ramaria fennica (necomestibilă),^[13] Ramaria flavescens (otrăvitoare),^[14] Ramaria formosa (otrăvitoare),^[15] Ramaria gracilis (necomestibilă),^[16] Ramaria largentii, (comestibilă)^[17] Ramaria obtusissima (comestibilă, puțin gustoasă), ^[18] Ramaria ochroclora (comestibilitate nesigură),^[19] Ramaria pallida (otrăvitoare),^[20] Ramaria stricta (necomestibilă)^[21] sau Ramaria testaceoflava, (necomestibilă).^[22]

Specii asemănătoare

• Ramaria abietina

• Ramaria aurantiosiccescens

• Ramaria aurea

• Ramaria botrytis tânără

• !Ramaria.eumorpha!

• !Ramaria fennica!

• !!Ramaria flavescens!!

• !!Ramaria formosa!!

• !Ramaria gracilis!

• Ramaria largentii

• Similară Ramaria obtusissima

• !!Ramaria pallida!!

• !Ramaria stricta!

• !Ramaria testaceoflava!

Valorificare

Se recomandă de a folosi mereu bureți tineri ai acestui soi precum imediata îndepărtare a vârfurilor ramificațiilor (amare). Iarba mâței se potrivește ca adăugare la mâncăruri de ciuperci cu zbârciogi și crețuște sau cu praz,^[23] respectiv creier de vițel sau porc.^[24] Împreună cu alte ciuperci se folosește și pentru sosuri de vânat,^[25] mai departe ea poate fi conservată sub formă de murătură, (atât în combinație cu legume cât și ca atare) sau ca aproape toți bureții în ulei sau oțet.

Note

Bibliografie

• Marcel Bon: “Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
• Giacomo Bresadola: „Iconographia Mycologica, vol. XXII, Editura Società Botanica Italiana, Milano 1932
• Bruno Cetto, vol. 1-7 (vezi sus)
• Rose Marie Dähncke: „1200 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau 2004, ISBN 3-8289-1619-8
• Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, p. 180-181, ISBN 978-3-440-14530-2
• Gustav Lindau, Eberhard Ulbrich: „Die höheren Pilze, Basidiomycetes, mit Ausschluss der Brand- und Rostpilze”, Editura J. Springer, Berlin 1928
• Meinhard Michael Moser: „ Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983
• Linus Zeitlmayr: „Knaurs Pilzbuch”, Editura Droemer Knaur, München-Zürich 1976, ISBN 3-426-00312-0

Legături externe

• Materiale media legate de Barba țapului la Wikimedia Commons
• Iarba mâței, film

Gul fingersvamp eller höggul fingersvamp (Ramaria flava) är en svampart i familjen Ramariaceae. Den växer i barrskogar, ofta bland mossa. Fruktkropparna kommer under hösten.

På grund av förväxlingsrisken med lömsk fingersvamp, vilken är svagt giftig och att nyare rön tyder på att gul fingersvamp kan vara ett artkomplex med okänt antal oätliga och giftiga arter, rekommenderas den inte som matsvamp.^[4] Den misstas också ibland för gullhorn.

Unga exemplar har mild smak som blir beskare med åldern.

Beskrivning

Gul fingersvamp har ett tätt förgrenat växtsätt och kan bli 10–15 centimeter hög och ungefär lika bred. Grenarna är uppåtsträvande och närmast vita eller mycket ljust gula nedtill och får sedan en allt klarare gul färg ut mot spetsarna. Foten kan vara upp till 4 centimeter bred.

Den mykologiska karaktären hos Gul fingersvamp:

hymenium:
vecklad

hatt:
Inte tillämpbart

skivtyp:
Inte tillämpbart

ätlighet:
oätlig

giftig

fot:
Inte tillämpbart

sporavtryck:

ekologi:
saprofyt

Källor

• Nylén, Bo. Svampar i Norden och Europa, 2000, s. 90.

Fotnoter

1. ^ Hahn (1883) , In: Pilzsammler:72
2. ^ Schaeff. (1763) , In: Fung. Bavar. Palat. 2:tab. 175
3. ^ Battarra (1755) , In: Fungorum agri Ariminensis historia:22
4. ^ Svampguiden: Gula fingersvampar

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gul fingersvamp.
  Bilder & media

Denna svampartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.

• Coralloides flavus Tourn. ex Battarra, 1755
  
• Clavaria flava Schaeff., 1774
• Corallium flavum (Schaeff.) G.Hahn, 1883^[2]

キホウキタケ（黄箒茸、学名Ramaria flava）はラッパタケ科ホウキタケ属のキノコ。

特徴[編集]

日本、ヨーロッパに分布する。夏から秋にツガ、モミなどの林の地上に発生する。子実体はレモン色、成熟すると硫黄色で根元は白色。肉は白色で傷をつけると赤くなる。胞子紋は黄土色。胞子は長楕円形。縦に裂けることの可否、子実体の伸び方など、類似種が多数報告されており、分類が待たれる。

食毒[編集]

有毒とされるが毒成分は全く不明。嘔吐、下痢を起こすことがある。

関連項目[編集]

• ハナホウキタケ

参考文献[編集]

• 長沢栄史監修　安藤洋子ほか著『日本の毒きのこ』　学習研究社、2003年 ISBN 4054018823
• 本郷次雄監修　幼菌の会編　『カラー版　きのこ図鑑』　家の光協会、2001年 ISBN 4259539671
• 小宮山勝司著　『きのこ大図鑑』　永岡書店、2008年 ISBN 9784522423981
• 今関六也ほか編　『日本のきのこ』　山と渓谷社、1988年 ISBN 4635090205