Der Rostrote Lärchen-Röhrling (Suillus tridentinus) ist ein Pilz aus der Familie der Schmierröhrlingsverwandten. Er ist vor allem auf kalkreichen Böden verbreitet und stark an Lärchen gebunden, denen er seinen deutschen Namen verdankt.
Der Hut des Rostroten Lärchen-Röhrlings ist etwa 5 bis 15 Zentimeter breit und zunächst halbkugelig, später dann gewölbt. Der Hutrand ist bei jungen Pilzen eingerollt und später herabgebogen, bei jungen Pilzen ist er zudem mit Resten des Velums behangen. Die Farbe des Hutes reicht von zimtbraun bis orange-rot. Die Huthaut ist faserig eingewachsen, bei feuchter Witterung typisch schmierig. Die erst gelblichen, dann orangeroten Röhren des Pilzes sind zum Stiel hin langgezogen, angewachsen und leicht herablaufend, mit einem Durchmesser von einem Millimeter. Die Poren sind eckig und orange bis braun-orange (bei Sporenreife), im Alter verfärben sie sich rostrot. Das Sporenpulver ist von oliver bis zimtbrauner Farbe. Der Stiel des Rostroten Lärchen-Röhrlings hat eine Länge von vier bis elf Zentimetern. Er ist von zylindrischer oder bauchiger Form und nicht selten gebogen. Der gelbe oder orange-rote Stiel weist eine feine Netzzeichnung an der Spitze auf. Bei jungen Pilzen findet sich oftmals ein weißer Schleier zwischen Hutrand und Stiel, der sich im Laufe der Zeit verliert. Der Rostrote Lärchen-Röhrling verfügt über ein festes, zitronengelbes und im Alter besonders im Stielbereich ziegelbraunes Fleisch, das im Schnitt nach einigen Minuten rostbraun nachfärbt. Sowohl der Geruch als auch der Geschmack sind unauffällig.
Die elliptischen, glattwandigen und gelben Sporen sind 9 bis 16 Mikrometer lang und vier bis sechs Mikrometer breit.[1][2]
Der Rostrote Lärchen-Röhrling kann in erster Linie mit anderen essbaren Schmierröhrlingen verwechselt werden, es besteht jedoch keine Ähnlichkeit mit giftigen Pilzen. Achtet man zudem auf den typischen Standort, besteht keine Verwechslungsgefahr mit anderen Pilzen.[2]
Der Rostrote Lärchenröhrling bildet ausschließlich mit Lärchen eine Mykorrhiza. Er benötigt zudem kalkreiche Böden und ist deshalb häufig in den Kalkalpen, jedoch selten im Flachland anzutreffen. Zu finden ist der Rostrote Lärchenröhrling zwischen Juli und Oktober.[1]
Die Verbreitung des Rostroten Lärchenröhrlings umfasst ganz Mitteleuropa, bevorzugt montane Lagen wie die Alpen und ihre Ausläufer. Das Verbreitungsgebiet reicht von Norwegen und Schottland über Belgien, Deutschland und das nordwestliche Italien bis ins östliche Österreich.[3]
Der Rostrote Lärchen-Röhrling ist essbar, wenn auch von wenig ausgeprägtem Geschmack.[1]
Ein Extrakt des Rostroten Lärchen-Röhrlings zeigt im Laborexperiment eine hemmende Wirkung gegenüber Thrombin.[4]
Der Rostrote Lärchen-Röhrling (Suillus tridentinus) ist ein Pilz aus der Familie der Schmierröhrlingsverwandten. Er ist vor allem auf kalkreichen Böden verbreitet und stark an Lärchen gebunden, denen er seinen deutschen Namen verdankt.
Suillus tridentinus, the orange larch bolete, is an uncommon, edible mushroom in the genus Suillus, found mainly at higher altitudes beneath larches on chalk. It can be found together with larch boletes, but more scarce.
The bolete is considered endangered in the Czech Republic.[1]
The cap is convex, orange to rusty red, slimy and often covered with dark brown scales. The cap grows up to 12 cm in diameter. The stipe is rusty orange like the cap, with a hint of a slimy, yellowish-white ring that soon disappears. The flesh is lemon yellow with a mild taste.
An extract of Suillus tridentinus exhibits inhibitory activity on thrombin.[2]
Suillus tridentinus, the orange larch bolete, is an uncommon, edible mushroom in the genus Suillus, found mainly at higher altitudes beneath larches on chalk. It can be found together with larch boletes, but more scarce.
The bolete is considered endangered in the Czech Republic.
Suillus Suillus tridentinus (Bres.) Sing.
Il Suillus tridentinus è un Pinarolo scoperto e descritto dal grande micologo trentino Giacomo Bresadola; da giovane assume vistose tonalità color arancione, il che lo rende facilmente riconoscibile unitamente alla presenza dell'anello.
È anch'esso un fungo edule di buona qualità ed appartiene alla famiglia delle Suillaceae.
Largo fino a 12-14 cm, prima convesso, infine spianato; viscido in caso di umidità; color arancione intenso oppure rosso chiaro, cuticola fibrillosa.
Leggermente decorrenti, color giallo-arancio.
Grandi, angolosi, concolori ai tubuli.
Lungo anche 10-12 cm, cilindrico, fibrilloso, concolore al cappello oppure leggermente più scuro per via delle numerose fibrille ivi presenti.
Bianco, di modeste dimensioni.
Gialla, vira debolmente all'arancione.
Ellissoidali, marroni in massa.
Cresce dall'inizio dell'estate all'autunno, sotto Larice.
Piuttosto raro, diffuso nel Trentino.
Buona; si consiglia di asportare la cuticola dal cappello in quanto spesso risulta indigesta o "lassativa" (non è tossica).
Dal latino tridentinus = del Trentino, perché molto diffuso nella regione Trentino - settentrione d'Italia.
Suillus Suillus tridentinus (Bres.) Sing.
Il Suillus tridentinus è un Pinarolo scoperto e descritto dal grande micologo trentino Giacomo Bresadola; da giovane assume vistose tonalità color arancione, il che lo rende facilmente riconoscibile unitamente alla presenza dell'anello.
È anch'esso un fungo edule di buona qualità ed appartiene alla famiglia delle Suillaceae.
Maślak trydencki (Suillus tridentinus) – gatunek grzybów z rodziny maślakowatych (Suillaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Suillus, Suillaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1881 r. Giacopo Bresàdola nadając mu nazwę Boletus tridentinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1945 r. Rolf Singer, przenosząc go do rodzaju Suillus[1].
Nazwę polską podała Alina Skirgiełło w 1960 r[3].
Średnica 5-12 cm, początkowo półkulisty, później słabo wypukły, brzeg podwinięty, później wyprostowany. Często posiada stożkowaty garb. Powierzchnia o barwie od bladożółtej do pomarańczowobrązowej, promieniście paskowana. Skórka przylegająco-włókienkowata, w czasie wilgotnej pogody lepka i śluzowata. U młodych owocników brzeg kapelusza połączony z trzonem białawą osłoną częściową[4][5].
Długie, przyrośnięte, nieco zbiegające, pomarańczowoczerwone. Pory błyszczące, kanciaste, pomarańczowe lub brązowopomarańczowe. Po ugnieceniu czerwonobrązowawe. Na górnej części kapelusza tworzą siatkowaty wzór[5][4].
4-11 cm, cylindryczny lub pękaty, często wygięty, żółty lub pomarańczowoczerwony (zabarwiony podobnie jak kapelusz), trochę włókienkowato-łuskowaty, z białawym, nietrwałym pierścieniem[5].
Zwarty, cytrynowożółty, pod skórką ceglastobrązowy, w trzonie także brązowawy, w kapeluszu wkrótce staje się miękkawy[5].
Zarodniki o średnicy 9-11,5(14) × 4,5-5,5 µm[5].
Znany jest tylko w Europie[6]. W Polsce jest rzadki i podlega ścisłej ochronie gatunkowej[7]. W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski jest zaliczony do kategorii gatunków wymierających (E). Jego przetrwanie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą istnieć czynniki zagrożenia[8].
Jest gatunkiem towarzyszącym modrzewiowi, na glebach wapiennych w górach. Owocniki wytwarza w okresie od lipca do października[5].
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb jadalny, lecz smakowo gorszy niż inne gatunki maślaków. Najlepszy do marynowania z innymi, smaczniejszymi grzybami.
Maślaka trydenckiego można pomylić z jadalnymi: maślakiem żółtym (Suillus grevillei) i borowcem dętym (Suillus cavipes)[5].
Suillus tridentinus je grzib[5], co go nojprzōd ôpisoł Giacopo Bresàdola, a terŏźnõ nazwã doł mu Rolf Singer 1945. Podle Catalogue of Life[6][7] nŏleży Suillus tridentinus i zorty Suillus, i familije Suillaceae,[6][7].
Suillus tridentinus je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Giacopo Bresàdola, a terŏźnõ nazwã doł mu Rolf Singer 1945. Podle Catalogue of Life nŏleży Suillus tridentinus i zorty Suillus, i familije Suillaceae,.
Діаметр шапинки гриба може сягати від п'яти до п'ятнадцяти сантиметрів. Форма півкулеподібна. Шапинка забарвлена у жовтувато-помаранчевий колір. У зрілості шапинка робиться червоно-іржавою, її поверхню покривають радіально розташовані лусочки. При високій вологості капелюшок слизький на дотик. У трубчастого шару червоно-помаранчеве забарвлення. Пори досить широкі. У спорового порошку коричнево-оливковий колір. Грибна ніжка жовта і м'ясиста, на дотик щільно-повстяна. На ній добре помітно білясте кільце. В області вище кільця її покриває сітчастий невеликий малюнок. М'якоть маслюка рудо-червоного жовтого кольору, поряд з основою ніжки коричнева. Гриб має трохи кислий смак.
Гриб зустрічається в Західній Європі, переважно у гірських місцевостях, таких як Альпи та їхні передгір'я. Ареал виду простягається від Норвегії і Шотландії через Бельгію , Німеччину, північно-західну Італію до Східної Австрії.
Найчастіше гриб росте у гірських лісах біля коріння модрин, на багатих вапном ґрунтах. Сезон зростання триває у літні та осінні місяці.
Гриб є їстівним, у нього дуже добрі смакові якості.
Suillus tridentinus (Bres.) Singer,
Farlowia 2: 260 (1945)
Маслёнок триде́нтский (лат. Suillus tridentinus) — вид грибов, относящийся к роду Маслёнок.
Плодовые тела шляпко-ножечные, с частным покрывалом.
Шляпка 4—12 см в диаметре, у молодых грибов полушаровидная, затем раскрывается до выпуклой, с клейко-слизистой поверхностью, покрытая прижатыми несколько волокнистыми чешуйками. Окраска шляпки от оранжевой до охристо-коричневой, или же красно-коричневая, чешуйки немного темнее.
Ножка 4—8 см высотой и 1,5—2 см толщиной, цилиндрическая или несколько утолщённая в основании, с желтоватым липким кольцом, над кольцом беловатая или желтоватая, под кольцом желтоватая или оранжевая, с красно-коричневыми прожилками, иногда образующими слабо выраженную сеточку.
Гименофор трубчатый, несколько нисходящий на ножку, жёлто-оранжевый до охристо-коричневого, поры угловатые.
Мякоть лимонно-жёлтая до оранжево-жёлтой, без особого запаха, с несколько кисловатым вкусом.
Споры 9,5—14×4—5 мкм.
Широко распространённый в Евразии вид, ареал которого совпадает с регионами произрастания лиственницы, с которой образует микоризу. Также встречается в лиственничных посадках. Отмечался также под тисом.
