nimet breadcrumb-navigoinnissa
Die Dornschrecken, mit wissenschaftlichem Namen Tetrigidae[1], sind eine Familie in der Ordnung der Heuschrecken (Orthoptera). Sie werden, als einzige Familie, in eine Überfamilie Tetrigoidea gestellt.
Tetrigidae[2][3] sind im Allgemeinen relativ kleine Heuschrecken, die Körperlänge der europäischen Arten liegt um 10 mm. Sie sind meist unauffällig grau oder braun gefärbt[4], oft dunkel gefleckt, wobei die Färbung und Zeichnung auch innerhalb der Arten oft sehr variabel ist. Das Integument ist meist körnig oder warzig strukturiert. Die Färbung der Tiere ist tarnfarben (kryptisch), wobei die individuelle Färbung und Zeichnung perfekt mit derjenigen des Lebensraums übereinstimmen kann und parallel mit dieser variiert.[5] Dieser Polyphänismus wird teilweise direkt durch Einflüsse des Lebensraums ausgelöst und muss nicht genetisch determiniert sein.[6] Einige Arten ahmen mit ihrem Körperumriss Blätter, Steine oder Ästchen nach (Mimese).[7] Bei vor allem tropischen Arten trägt das Pronotum manchmal auffällige, bizarr geformte Auswüchse, deren Funktion unbekannt ist.
Typisch und namengebend ist die Struktur des Halsschilds (Pronotum). Dieser ist nach hinten verlängert und bedeckt meist den ganzen Rumpf, oft den ganzen Körper bis zur Spitze des Hinterleibs (Abdomen), oder ragt noch darüber hinaus. Er läuft nach hinten in einen spitzen Dorn aus. Die Länge des Dorns ist verschieden und kann innerhalb derselben Art variabel sein. Die langdornigen Formen besitzen lange und vollständige Hinterflügel, die Tiere sind meist flugfähig. Bei kurzdornigen Arten und Formen sind die Hinterflügel verkürzt, sie sind kaum oder gar nicht flugfähig. Die Vorderflügel sind, wie typisch für Heuschrecken, als derbe Deckflügel (Tegmina) ausgebildet, sie sind immer schuppenförmig verkürzt, rudimentär und funktionsunfähig und zum Teil unter dem Pronotum verborgen. Selten sind ein, oder beide, Flügelpaare auch völlig rückgebildet.
Der Kopf der Dornschrecken trägt meist halbkugelig vorspringende, aber nicht sehr große Komplexaugen. Es sind außerdem drei Punktaugen (Ocellen) vorhanden, die auf der Vorderseite des Kopfs sitzen. Der waagrechte, von oben sichtbare Teil des Kopfs wird Fastigium genannt, er ist bei den meisten Arten durch einen Querkiel an der Kopfspitze von der übrigen Stirn abgesetzt. Oft ist der Kopf zwischen den Augen nach vorn in eine Spitze verlängert. Das Pronotum und das Fastigium besitzen außerdem fast immer einen längs verlaufenden Mittelkiel, der sich nach vorn auf die Stirn verlängert, der sich oft nach unten hin gabelt, der untere, mittlere Ocellus sitzt in dieser Gabelung. Die Antennen sind schmal und fadenförmig, mit rundlichem zweiten Glied (Pedicellus), aber in der Regel recht kurz. Sie bestehen bei den europäischen Arten aus 12 bis 16 Gliedern. Am Rumpf ist die Bauchplatte des ersten Segments (Prosternum) nach vorn erweitert und umgibt kragenartig die Mundwerkzeuge. Die Laufbeine sind kräftig entwickelt, die Hinterschenkel stark vergrößert, sie verleihen den Tieren, wie typisch für Heuschrecken, Sprungvermögen. Die Schienen (Tibien) tragen meist vier Kiele und, wie die Schenkel, eine unterschiedliche Anzahl Dornen. Die Fußglieder (Tarsen) sind teilweise reduziert oder verwachsen, es sind an Vorder- und Mittelbeinen zwei, an den Hinterbeinen drei freie Tarsenglieder erkennbar.
Die Arten der Familie sind fast weltweit verbreitet, mit Verbreitungsschwerpunkt in den Tropen Ostasiens, Afrikas und Südamerikas. In Europa kommen nur 12 Arten vor[3], in Deutschland 6 Arten der Gattung Tetrix. Alle europäischen Arten gehören in die Gattungen Tetrix und Paratettix in der Unterfamilie Tetriginae (einige früher zusätzlich unterschiedene Gattungen wie Tetratetrix, Uvarovitettix, Mesotettix, Mishtshenkotetrix sind synonymisiert worden und werden heute nicht mehr anerkannt[8]).
Tetrigidae leben gewöhnlich am Boden und in der Streuschicht, an den Ufern von Flüssen und anderen Gewässern, in Sümpfen und anderen bodenfeuchten Lebensräumen.[9] Einige Arten, auch in Mitteleuropa, leben auch in trockenen Lebensräumen, dann aber typischerweise in vegetationsarmen, offenen Habitaten mit Moos- und Flechtenbewuchs. Sie ernähren sich unter anderem von Algen und Kieselalgen[10], Detritus sowie von Moosen. Die nordamerikanische Arten Paratettix aztecus und Paratettix mexicanus beispielsweise ernähren sich zu 80 bis 100 % von Algen als aquatischen Primärproduzenten.[11] Bei einer Untersuchung von sieben tropischen Arten aus drei Unterfamilien auf Borneo erwies sich bei allen Arten Detritus, also abgestorbene Pflanzensubstanz, als wichtigste Nahrungsquelle.[12] Es ist bisher keine Art nachgewiesen, deren Nahrung zu wesentlichen Teilen aus grünen Blättern höherer Pflanzen besten würde oder die sich räuberisch ernährt. Allerdings ist die Biologie und Ökologie fast aller tropischen Arten bisher nahezu unbekannt.
Uferarten können teilweise auf der Wasseroberfläche schwimmen und springen bei Gefahr gern ins Wasser.[7] Einige Arten der Tribus Scelimenini sind voll-aquatisch und können auch unter Wasser schwimmen.[10] Diese etwa 70 aquatischen Arten leben alle im tropischen Ostasien.[13]
Die höchste Biodiversität der Familie Tetrigidae findet sich in tropischen Wäldern. Dort gibt es Arten, die auf Bäumen leben, zwischen Moosen und Flechten in Brettwurzeln oder in den Baumkronen,[10] während andere auf dem Waldboden leben.[4]
Wie die anderen Orthoptera durchlaufen die Tetrigidae eine hemimetabole Entwicklung, wobei sich aus den Eiern Nymphen entwickeln, die den Erwachsenen Tieren bereits ähneln. Tetrigidae in gemäßigten Klimaten überwintern gewöhnlich als erwachsene Tiere (Imagines), seltener als Nymphen.
Einige Unterfamilien der Tetrigidae (Batrachideinae und andere) werden teilweise als eigenständige Familien betrachtet.
Die Dornschrecken sind ein relativ basaler Abzweig der Kurzfühlerschrecken. Gemeinsam mit der Familie Tridactylidae gelten sie als die Gruppe mit den meisten ursprünglichen (plesiomorphen) Merkmalen unter den Kurzfühlerschrecken. Nach einer phylogenomischen Analyse von 2015[14] sind sie, nach den Tridactyloidea, die am frühesten abspaltende Familie, mit allen anderen Kurzfühlerschrecken, zusammen als Acridomorpha bezeichnet, als Schwestergruppe. Die Aufspaltung in Tetrigoidea und Acridomorpha wird bereits in der Trias vermutet. Entgegen früheren Vermutungen sind die Tridactyloidea (mit den Familien der Tridactylidae, Ripipterygidae und Cylindrachetidae) und die Tetrigoidea (mit den Dornschrecken als einziger Familie) also vermutlich keine Schwestergruppen, die gemeinsamen Merkmale sind Symplesiomorphien.
Knapp 2000 Arten sind beschrieben:[8]
Die Dornschrecken, mit wissenschaftlichem Namen Tetrigidae, sind eine Familie in der Ordnung der Heuschrecken (Orthoptera). Sie werden, als einzige Familie, in eine Überfamilie Tetrigoidea gestellt.
Tetrigidae[1] is an ancient family in the order Orthoptera,[2] which also includes similar families such as crickets, grasshoppers, and their allies. Species within the Tetrigidae are variously called groundhoppers,[3] pygmy grasshoppers,[4] pygmy devils[5] or (mostly historical) "grouse locusts".[6]
Tetrigidae are typically less than 20 mm in length and are recognizable by a long pronotum. This pronotum extends over the length of the abdomen, sometimes to the tip of the wings, and ends in a point.[4] In other Orthoptera, the pronotum is short and covers neither the abdomen nor the wings. Tetrigidae are generally cryptic in coloration.[7] Some species have enlarged pronota that mimic leaves, stones or twigs.[8][9] Other characteristics pygmy grasshoppers exhibit in comparison to other Orthoptera families are the lack of an arolium between the claws, the first thoracic sternite being modified into collar-like structure called sternomentum, a tarsal formula of 2-2-3, scaly fore wings, and developed hind wings.[10]
In temperate regions, Tetrigidae are generally found along streams and ponds, where they feed on algae and diatoms.[11] The North American species Paratettix aztecus and Paratettix mexicanus, for example, depend on aquatic primary production for between 80% and 100% of their diet.[12] Riparian species are capable of swimming on the surface of the water, and readily leap into the water when alarmed[9] Some species in the tribe Scelimenini are fully aquatic and capable of swimming underwater.[10][11]
The highest biodiversity of Tetrigidae is found in tropical forests.[10] Some tropical species are arboreal and live among mosses and lichens in tree buttresses or in the canopy,[11] while others live on the forest floor.[7]
Like other Orthoptera, Tetrigidae have a hemimetabolous development, in which eggs hatch into nymphs. Unlike other temperate Orthoptera, however, temperate Tetrigidae generally overwinter as adults.[4]
Some subfamilies within the Tetrigidae, such as the Batrachideinae, are sometimes elevated to family rank besides the Tetrigidae.
Arulenus miae is a pygmy grasshopper species from the tropical mountainous rainforests of the Philippines. The species was firstly discovered in Facebook post.[5]
Origin of the name of the family is not completely clear as there are different sources on its etymology. The name may be derived from Latin tetricus or taetricus, meaning harsh, sour, severe.[13] The name may also originate from the earlier name 'Tettigidae', based on Tettix (synonym of Tetrix), which was preoccupied by Tettigidae (synonym of Cicadidae).[14] Because of the preoccupation by the cicadas' family name, the second 't' in 'tt' was changed into 'r', resulting in the word Tetrigidae.
Approximately 2,000 species have been described; according to the Orthoptera Species File[15] the following genera are included:
Auth.: Bolívar, 1887; selected genera:
Auth.: Bolívar, 1887; selected genera:
Tribe Cladonotini Bolívar, 1887[16]
Tribe Choriphyllini Cadena-Castañeda & Silva, 2019[17]
Tribe Valalyllini Deranja, Kasalo, Adžić, Franjević & Skejo, 2022[18]
Tribe Xerophyllini Günther, 1979 SE Asia - selected genera:
Tribe Unassigned
Auth.: Hancock, 1909
Auth.: Bolívar, 1887; selected genera:
Tribe Amorphopini Günther, 1939
Tribe Cleostratini Hancock, 1907
Tribe Clinophaestini Storozhenko, 2013
Tribe Miriatrini Cadena-Castañeda & Cardona, 2015 (monotypic)
Tribe Ophiotettigini Tumbrinck & Skejo, 2017
Tribe Unassigned
Auth.: Hancock, 1907 Tribe Scelimenini Hancock, 1907; selected genera:
Auth.: Serville, 1838
Tribe Dinotettigini Günther, 1979
Tribe Tetrigini Serville, 1838
Tribe unassigned:
Auth.: Bolívar, 1887
Tripetalocerinae was originally described by Bolívar in 1887[19] to gather all the Tetrigidae genera of the old world with widened antennae (e.g. Arulenus, Discotettix, Hirrius, Ophiotettix, Tripetalocera). This subfamily today includes only two species in two genera - Tripetalocera (with one species) from India and Borneo and Tripetaloceroides (with one species) from Vietnam and PR China. Members of the subfamily are characteristic within Tetrigidae by massive antennae built up of only eight segments (other Tetrigidae have usually 11-16, Batrachideinae 18-22).[20] Till recently,[20] the subfamily included two tribes - Tripetalocerini and Clinophaestini (including Clinophaestus and Birmana), but the later was moved to the subfamily Metrodorinae due to similarity to Ophiotettigini.[21]
Auth. Kevan, 1966
Auth. Kevan, 1966
Tetrigidae is an ancient family in the order Orthoptera, which also includes similar families such as crickets, grasshoppers, and their allies. Species within the Tetrigidae are variously called groundhoppers, pygmy grasshoppers, pygmy devils or (mostly historical) "grouse locusts".
Los tetrígidos (Tetrigidae) son una familia de ortópteros celíferos conocidos vulgarmente como langostas urogallo, langostas pigmeas o saltamontes pigmeos. Hay aproximadamente 1.600 especies y cerca de 250 géneros en total.
Las langostas pigmeas miden alrededor de 20 mm de longitud, y son reconocibles por un pronoto largo, que se extiende a lo largo del abdomen, casi hasta la punta de las alas, y termina en punta.[1] En otros ortópteros, el pronoto es corto y no cubre ni el abdomen ni las alas. Tetrigidae son de coloración generalmente críptica. Algunas especies tienen el pronoto ensanchado y así imitan hojas, piedras o ramas.
En las regiones templadas, los Tetrigidae se encuentran generalmente a lo largo de los arroyos y estanques, donde se alimentan de algas y diatomeas.[2] Las especies de América del Norte Paratettix aztecus y Paratettix mexicanus, por ejemplo, dependen de la producción primaria acuática entre el 80% y el 100% en su dieta.[3] Las especies de las riberas son capaces de nadar en la superficie del agua, y pueden arrojarse fácilmente al agua cuando están alarmados. Algunas especies de la tribu Scelimenini son totalmente acuáticas y capaces de nadar bajo el agua. La mayor diversidad biológica de Tetrigidae se encuentra en los bosques tropicales. Algunas especies tropicales son arborícolas y viven entre los musgos y líquenes en los árboles o contrafuertes en el dosel, mientras que otros viven en el suelo del bosque.
Al igual que otros ortópteros, Tetrigidae tienen un desarrollo hemimetábolo, en el que los huevos eclosionan en ninfas. A diferencia de otros ortópteros de zonas templadas, los tetrígidos, en general, pasan el invierno como adultos.[1]
El nombre viene derivado del latín tetricus o taetricus, que significa duro, severo o agrio.[4]
Datos: Q768200
Multimedia:
Especies: Tetrigidae
Los tetrígidos (Tetrigidae) son una familia de ortópteros celíferos conocidos vulgarmente como langostas urogallo, langostas pigmeas o saltamontes pigmeos. Hay aproximadamente 1.600 especies y cerca de 250 géneros en total.
Sirtslased (Tetrigidae) on sugukond sihktiivaliste putukate seltsist ja alamseltsist tirtsulised (Caelifera), kuhu kuuluvad veel ka tirtslased (Acrididae). Eestis on sirtslasi kolm liiki perekonnast Tetrix. Sirtslased on taimtoidulised ja elavad langenud lehtede ja teiste taimejäänustega kaetud maapinnal. Nad on üsna nõudlikud niiskuse suhtes. Erinevalt tirtslastest neil siristamisvõimet ega tümpanaalelundeid pole.
Sirtslased elavad peamiselt troopikas ja neid on rohkem kui tuhat liiki.
Sirtslastele on iseloomulik tahapoole pikenenud, tagakeha kattev eesselg. Kattetiivad on väga lühikesed või puuduvad hoopiski, tagatiivad on normaalselt arenenud. Tagajalad on ka selle sugukonna liikidel tugevad hüppejalad. Eestis elavad liigid on tumedalt värvunud, mullakarva; troopikas aga esineb palju selliseid vorme, kes on üleni rohelised ja meenutavad taimelehti. Sel juhul on eesselja see osa, mis ulatub keha kohale, tugevasti lamendunud, seal on isegi märgatavad soonekesed, mis meenutavad leheroodusid.
Eestis on leitud 3 liiki sirtslasi. Need kõik kuuluvad alamsugukonda Tetriginae.
On tõenäone, et Eestis esinevad veel kaks sama alamsugukonna liiki, keda siiski pole veel leitud.[1]
Sirtslased (Tetrigidae) on sugukond sihktiivaliste putukate seltsist ja alamseltsist tirtsulised (Caelifera), kuhu kuuluvad veel ka tirtslased (Acrididae). Eestis on sirtslasi kolm liiki perekonnast Tetrix. Sirtslased on taimtoidulised ja elavad langenud lehtede ja teiste taimejäänustega kaetud maapinnal. Nad on üsna nõudlikud niiskuse suhtes. Erinevalt tirtslastest neil siristamisvõimet ega tümpanaalelundeid pole.
Sirtslased elavad peamiselt troopikas ja neid on rohkem kui tuhat liiki.
Sirtslastele on iseloomulik tahapoole pikenenud, tagakeha kattev eesselg. Kattetiivad on väga lühikesed või puuduvad hoopiski, tagatiivad on normaalselt arenenud. Tagajalad on ka selle sugukonna liikidel tugevad hüppejalad. Eestis elavad liigid on tumedalt värvunud, mullakarva; troopikas aga esineb palju selliseid vorme, kes on üleni rohelised ja meenutavad taimelehti. Sel juhul on eesselja see osa, mis ulatub keha kohale, tugevasti lamendunud, seal on isegi märgatavad soonekesed, mis meenutavad leheroodusid.
Tetrijido (Tetrigidae) ortopteroen ordenako izen bereko familiako intsektuez esaten da. Itxuraz otien antzekoak dira, baina neurriz haiek baino txikiagoak (8–25 mm luze). Aurreko hegoak ezkata txiki batzuek baino handiagoak ez dituzte, atzekoak, berriz, mota gehienek handiak dituzte. Kolorez arreak izaten dira eta ibili ere gehiago ibiltzen dira bere koloreko lekuetan belar artean baino. 700 tetrijido mota ezagutzen dira; horietan ezagunena Tetrix undulata da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Tetrijido (Tetrigidae) ortopteroen ordenako izen bereko familiako intsektuez esaten da. Itxuraz otien antzekoak dira, baina neurriz haiek baino txikiagoak (8–25 mm luze). Aurreko hegoak ezkata txiki batzuek baino handiagoak ez dituzte, atzekoak, berriz, mota gehienek handiak dituzte. Kolorez arreak izaten dira eta ibili ere gehiago ibiltzen dira bere koloreko lekuetan belar artean baino. 700 tetrijido mota ezagutzen dira; horietan ezagunena Tetrix undulata da.
Okasirkat (Tetrigidae) on varsinaisia heinäsirkkoja läheisesti muistuttava hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti 250 suvussa yhteensä noin 1500 lajia. Useimmat lajit ovat trooppisia.
Okasirkat ovat pieniä, vain noin senttimetrin pituisia, harmaanruskeita hyönteisiä. Keskeisenä tuntomerkkinä okasirkkojen keskiruumis on selkäpuolelta voimakkaasti pidentynyt ja jatkuu terävänä kilpenä takaruumiin kärkeen asti. Etummainen siipipari on surkastunut tai puuttuu, mutta takasiivet toimivat lentämisessä. Okasirkat ovat kuuroja eivätkä ne siritä lainkaan. Suuri osa lajeista elää veden läheisyydessä ja monet kykenevät uimaan sekä tarvittaessa jopa sukeltamaan.[2] [3][4]
Okasirkat talvehtivat täysikasvuisina. Varsinaisista keski- ja syyskesän heinäsirkoista poiketen okasirkkoja esiintyy myös keväällä sekä loppusyksystä.
Suomessa okasirkkoja esiintyy viisi lajia[5]. Ne kaikki kuuluvat sukuun Tetrix.
Okasirkat (Tetrigidae) on varsinaisia heinäsirkkoja läheisesti muistuttava hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti 250 suvussa yhteensä noin 1500 lajia. Useimmat lajit ovat trooppisia.
Okasirkat ovat pieniä, vain noin senttimetrin pituisia, harmaanruskeita hyönteisiä. Keskeisenä tuntomerkkinä okasirkkojen keskiruumis on selkäpuolelta voimakkaasti pidentynyt ja jatkuu terävänä kilpenä takaruumiin kärkeen asti. Etummainen siipipari on surkastunut tai puuttuu, mutta takasiivet toimivat lentämisessä. Okasirkat ovat kuuroja eivätkä ne siritä lainkaan. Suuri osa lajeista elää veden läheisyydessä ja monet kykenevät uimaan sekä tarvittaessa jopa sukeltamaan.
Okasirkat talvehtivat täysikasvuisina. Varsinaisista keski- ja syyskesän heinäsirkoista poiketen okasirkkoja esiintyy myös keväällä sekä loppusyksystä.
Les Tetrigidae sont une famille d'insectes orthoptères, la seule de la super-famille des Tetrigoidea[1]. Les espèces de cette famille peuvent être appelées tétrix[2].
Les espèces de cette famille se rencontrent sur tous les continents[1].
Selon Orthoptera Species File (29 juin 2018)[3] :
Les Tetrigidae sont une famille d'insectes orthoptères, la seule de la super-famille des Tetrigoidea. Les espèces de cette famille peuvent être appelées tétrix.
Monaški skakavci (trnovratke; lat. Tetrigidae), jedna od najmanje poznatih i najmanje na svijetu ortopterološki proučavanih porodica ravnokrilaca iz podreda skakavaca Caelifera. Monaški skakavci su maleni rastom i neuglednog izgleda, i ne glasaju se, kao što to rade neki drugi skakavci. karakterizira ih i to što je odsutan arolijum, "jastučić" između kandžica, i tarzusi, ("stopalo" insekata, segment noge ispod tibije), koji se kod prednjih i srednjih nogu sastoji od dva članka, te stražnjih od tri. Gornja ploča protoraksa (pronotum), obično potpuno prekriva abdomen s dorzalne strane [1].
U Hrvatskoj je trenutno poznato jedanaest vrsta trnovratki, to su:
Postoji osam potporodica, plus 9 rodova koji nisu doznačerni nijednoj od njih, a tri su među njih fosili.
Tripetalocera ferruginea (pripadnik potporodice Tripetalocerinae, tipski rod i tipska vrsta - tj. rod i vrsta po kojima je potporodica opisana). Svojstvena su za vrstu ogromna ticala koja se sastoje samo od osam članaka, a kod svih ostalih trnovratki uobičajeno po preko 12.
Paratettix cucullatus ?
Tetrix undulata
Tetrix bipunctata
Discotettix belzebuth - pripadnik potporodice Scelimeninae, vrstu karakteriziraju prošireni članci na ticalima i velike bodlje na pronotumu.
† Electrotettix attenboroughi - fosilna vrsta otkrivena u srednjoameričkom jantaru, ime roda potječe od grčke riječi za jantar, a ime vrste dano je u čast sir Davidu Attenborough.
Monaški skakavci (trnovratke; lat. Tetrigidae), jedna od najmanje poznatih i najmanje na svijetu ortopterološki proučavanih porodica ravnokrilaca iz podreda skakavaca Caelifera. Monaški skakavci su maleni rastom i neuglednog izgleda, i ne glasaju se, kao što to rade neki drugi skakavci. karakterizira ih i to što je odsutan arolijum, "jastučić" između kandžica, i tarzusi, ("stopalo" insekata, segment noge ispod tibije), koji se kod prednjih i srednjih nogu sastoji od dva članka, te stražnjih od tri. Gornja ploča protoraksa (pronotum), obično potpuno prekriva abdomen s dorzalne strane .
U Hrvatskoj je trenutno poznato jedanaest vrsta trnovratki, to su:
obalna (Paratettix meridionalis), udubljena (Tetrix depressa), dvotočkasta (Tetrix bipunctata), kraussova (Tetrix kraussi), dugoticalna (Tetrix tenuicornis), transilvanijska (Tetrix transsylvanica), zapadna (Tetrix undulata), bolivarova (Tetrix bolivari), ceperojeva (Tetrix ceperoi), vitka (Tetrix subulata) i türkova (Tetrix tuerki) .I Tetrigidi (Tetrigidae Serville, 1838) sono una famiglia di insetti dell'ordine Orthoptera.[1]
A prima vista i tetrigidi, con la loro colorazione bruna, assomigliano agli acrididi, ma si distinguono facilmente per il pronoto che è prolungato all'indietro e raggiunge l'estremità dell'addome. Le ali anteriori sono ridotte a piccole scaglie, mentre quelle posteriori sono ben sviluppate, specialmente in determinate specie.
Questi insetti vivono sul suolo, in zone dove la vegetazione non è troppo fitta e spesso si trovano sulle rive degli stagni e dei corsi d'acqua; parecchi di loro, infatti, nuotano abbastanza bene. Questi insetti sono diurni e la loro attività è influenzata dalla temperatura. Non producono alcun suono udibile e non possiedono organi uditivi. I tetrigidi si nutrono principalmente di muschi e alghe e trascorrono l'inverno allo stadio di larve o di adulti giovani. Le uova sono disposte a grappoli, incollate le une alle altre, ma non sono riunite da alcun involucro protettivo. Sono deposte nel suolo o nel muschio e le giovani larve escono nel giro di un mese.
I Tetrigidi (Tetrigidae Serville, 1838) sono una famiglia di insetti dell'ordine Orthoptera.
Šokliukai (lot. Tetrigidae, vok. Dornschrecken) – tiesiasparnių (Orthoptera) būrio vabzdžių šeima. Vabzdžiai smulkūs, pilkšvos spalvos. Priešnugarėlė su ilga užpakalin nukreipta atauga. Antsparniai labai sutrumpėję, skiaučių pavidalo. Letenos 2-2-3 -narės. Pilvelio segmentas be klausos organo.
Lietuvoje kelios rūšys: plonaūsis šokliukas (Tetrix undulata), dvitaškis šokliukas (Tetrix bipunctata) ir kt. Aptinkami šlapiose pievose, pamiškėse. Žiemoja lervos ar suaugėliai.
Šis straipsnis apie gyvūną yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
Doornsprinkhanen (Tetrigidae) zijn een familie van rechtvleugeligen die behoort tot de onderorde van de sprinkhaanachtige kortsprietigen (Caelifera). Er zijn circa 2000 verschillende soorten, maar in Europa komen slechts 12 soorten voor. Daarvan komen er 5 in België en Nederland voor.[1]
De doornsprinkhanen hebben een afwijkende indeling van de vleugels. Bij de meeste rechtvleugeligen beschermt het halsschild de kwetsbare poot- en vleugelaanhechtingen. De verharde, lederachtige voorvleugels beschermen de vliezige achtervleugels, waarmee gevlogen wordt. Bij de doornsprinkhanen echter is het halsschild sterk uitgegroeid tot vaak achter de achterlijfspunt. Het halsschild heeft een doornachtige vorm en heeft de beschermende functie van de voorvleugels volledig overgenomen. De voorvleugels zijn bij volwassen exemplaren sterk gedegenereerd en nauwelijks zichtbaar als een soort flapje onder het halsschild achter de kop.
Alleen de in de Benelux voorkomende soorten zijn onderstaand weergegeven:
Referenties
Bronnen
Doornsprinkhanen (Tetrigidae) zijn een familie van rechtvleugeligen die behoort tot de onderorde van de sprinkhaanachtige kortsprietigen (Caelifera). Er zijn circa 2000 verschillende soorten, maar in Europa komen slechts 12 soorten voor. Daarvan komen er 5 in België en Nederland voor.
De doornsprinkhanen hebben een afwijkende indeling van de vleugels. Bij de meeste rechtvleugeligen beschermt het halsschild de kwetsbare poot- en vleugelaanhechtingen. De verharde, lederachtige voorvleugels beschermen de vliezige achtervleugels, waarmee gevlogen wordt. Bij de doornsprinkhanen echter is het halsschild sterk uitgegroeid tot vaak achter de achterlijfspunt. Het halsschild heeft een doornachtige vorm en heeft de beschermende functie van de voorvleugels volledig overgenomen. De voorvleugels zijn bij volwassen exemplaren sterk gedegenereerd en nauwelijks zichtbaar als een soort flapje onder het halsschild achter de kop.
Torngresshopper (Tetrigidae) er en gruppe av rettvingene (Orthoptera) og tilhører en familiegruppe blant gresshoppene. Navnet kommer av at forbrystet er forlenget bakover som en torn eller kjøl.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. Tre arter i Norge.
Kroppen er mellom 6 og 18 millimeter, og er brunlig, brun-svart eller mørk-grå på farge. Forbrystet er forlenget bakover til en lang kjøl som dekker hele bakkroppen og vingene. Bakbeina er både større og kraftigere enn de andre beina. Særlig lårene er kraftige. Leggene har små pigger eller torner.
Framvingene er lite utviklet og rekker bare til midt på bakkroppen. framvingene er fortykket og beskytter de underliggende bakvingene, som er godt utviklet også til å fly med. Vingespennet er mellom og millimeter. Antennene er trådformet, ikke så lange, og rekker knapt til bak hodet.
Nymfene er normalt ganske like de voksne, men mindre.
Torngresshopper lever av planter. De finnes på åpen gressmark, på fuktige steder. Ofte ved myrer og innsjøer.
Parringen skjer i vegetasjonen. Hunnen har en kort men kraftig eggleggningsbrodd og legger eggene i jorden. Nymfene har omtrent fem nymfestadier.
Torngresshopper har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier. Utviklingstiden fra egg, via nymfestadiene til det voksne stadiet kan være noen uker under gunstige forhold. Temperatur og antall hudskift er avgjørende. Noen har opptil fem nymfestadier og skifter huden mellom hvert av disse. Vekst skjer ved et hudskifte. Gresshopper mangler i likhet med alle leddyr et indre skjelett.
Torngresshopper (Tetrigidae) er en gruppe av rettvingene (Orthoptera) og tilhører en familiegruppe blant gresshoppene. Navnet kommer av at forbrystet er forlenget bakover som en torn eller kjøl.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. Tre arter i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Skakunowate (Tetrigidae) – rodzina owadów z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera). Obejmuje około 1763 opisane gatunki[2], występujące głównie w klimacie tropikalnym. W Europie stwierdzono kilkanaście gatunków[3].
Osiągają do 20 mm długości. Mają krótkie czułki złożone z kilkunastu członów oraz rozrośnięte na boki, silnie wydłużone ku tyłowi przedplecze, przykrywające całe ciało oprócz głowy[3].
Rodzaje zaliczane do Tetrigidae grupowane są w podrodzinach[4]:
W Polsce występuje kilka gatunków z rodzaju Tetrix, który jest typem nomenklatorycznym rodziny.
Skakunowate (Tetrigidae) – rodzina owadów z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera). Obejmuje około 1763 opisane gatunki, występujące głównie w klimacie tropikalnym. W Europie stwierdzono kilkanaście gatunków.
Osiągają do 20 mm długości. Mają krótkie czułki złożone z kilkunastu członów oraz rozrośnięte na boki, silnie wydłużone ku tyłowi przedplecze, przykrywające całe ciało oprócz głowy.
Rodzaje zaliczane do Tetrigidae grupowane są w podrodzinach:
Batrachideinae Cladonotinae Cleostratinae Discotettiginae Lophotettiginae Metrodorinae Scelimeninae Tetriginae TripetalocerinaeW Polsce występuje kilka gatunków z rodzaju Tetrix, który jest typem nomenklatorycznym rodziny.
Torngräshoppor (Tetrigidae) är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen gräshoppor.
De flesta arter av torngräshoppor återfinns i tropikerna. I tempererat klimat förekommer torngräshoppor oftast i fuktiga områden, som strandängar och kärr eller i närheten av sjöar och vattendrag.
Kännetecknande för familjen är att halsskölden är förlängd bakåt i ett tornliknande utskott, vars längd och spetsighet varierar mellan olika arter. Födan utgörs av växter, vanligen mjuka örter eller alger och mossa.
Torngräshoppor stridulerar, det vill säga spelar inte som många andra gräshoppor. Ett annat utmärkande drag är att många torngräshoppor om de hamnar i vattnet kan rädda sig genom att simma, på så vis att de sparkar med bakbenen, eftersom de hålls flytande genom luften mellan vingarna och halssköldens utskott.
Torngräshoppor har liksom andra hopprätvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. Torngräshoppor som förekommer i tempererat klimat övervintrar vanligen som nymfer eller fullbildade insekter.
I Sverige förekommer fyra arter av torngräshoppor: nordtorngräshoppa (Tetrix fuliginosa), strandtorngräshoppa (Tetrix subulata), glänttorngräshoppa (Tetrix undulata) och punkttorngräshoppa (Tetrix bipunctata).
Torngräshoppor (Tetrigidae) är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen gräshoppor.
De flesta arter av torngräshoppor återfinns i tropikerna. I tempererat klimat förekommer torngräshoppor oftast i fuktiga områden, som strandängar och kärr eller i närheten av sjöar och vattendrag.
Kännetecknande för familjen är att halsskölden är förlängd bakåt i ett tornliknande utskott, vars längd och spetsighet varierar mellan olika arter. Födan utgörs av växter, vanligen mjuka örter eller alger och mossa.
Torngräshoppor stridulerar, det vill säga spelar inte som många andra gräshoppor. Ett annat utmärkande drag är att många torngräshoppor om de hamnar i vattnet kan rädda sig genom att simma, på så vis att de sparkar med bakbenen, eftersom de hålls flytande genom luften mellan vingarna och halssköldens utskott.
Torngräshoppor har liksom andra hopprätvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. Torngräshoppor som förekommer i tempererat klimat övervintrar vanligen som nymfer eller fullbildade insekter.
I Sverige förekommer fyra arter av torngräshoppor: nordtorngräshoppa (Tetrix fuliginosa), strandtorngräshoppa (Tetrix subulata), glänttorngräshoppa (Tetrix undulata) och punkttorngräshoppa (Tetrix bipunctata).
Tetrigidae — родина прямокрилих комах підряду Коротковусі прямокрилі (Caelifera). Родина містить понад 250 родів та понад 1700 видів. Родина поширена по всьому світі, але максимальне різномаїття зустрічається у тропіках.
Це одні із найдрібніших прямокрилих з темним тілом, забарвленим під колір землі, і характерною переднеспинкою, витягнутою ззаду в довгий відросток, що прикриває зверху черевце. Надкрила у них якщо і є, то дуже короткі, у вигляді невеликих лопатей. Крила ж розвинені нормально. Раніше передбачалося, що тетригіди не стрекочуть і позбавлені органів слуху, але починаючи з 1998 року проводяться різні дослідження, що довели зворотне.
У тропіках тетригіди представлені великою різноманітністю видів. Біологія цих саранових досить своєрідна. Це герпетобіонти, що мешкають на сирих луках, узліссях лісів, на берегах водойм. Постійно стрибаючи близько води, вони можуть потрапляти в неї, причому деякі види в цих випадках здатні плавати і навіть пірнати. Будучи вихідцями з тропіків, тетригіди відрізняються своєрідним ритмом розвитку. В наших умовах вони зимують у вигляді личинок або дорослих комах. У деяких видів може бути 2-3 покоління в році.
Tetrigidae — родина прямокрилих комах підряду Коротковусі прямокрилі (Caelifera). Родина містить понад 250 родів та понад 1700 видів. Родина поширена по всьому світі, але максимальне різномаїття зустрічається у тропіках.
Tetrigidae Serville, 1838
Подсемейства
Прыгунчики[1][2], или тетригиды[1][2] (лат. Tetrigidae) — семейство насекомых из подотряда короткоусых (Caelifera) отряда прямокрылых. Содержит более 250 родов и 1700 видов (второе по количеству видов семейство короткоусых после настоящих саранчовых)[3]. Распространены очень широко, максимальное разнообразие — в тропиках[3].
Прыгунчики — самые мелкие представители короткоусых. Характерна чрезвычайно удлинённая переднеспинка, покрывающая всю спинную поверхность брюшка и часто продолжающаяся назад[3][4].
Питаются в основном мхами и водорослями, иногда лишайниками и мелкими сосудистыми растениями. Живут часто во влажных местообитаниях, некоторые способны плавать по воде и даже под водой. Исследованы относительно слабо[3][4].
Древнейшие ископаемые представители относятся к нижнему мелу. По состоянию на 2014 год известно 10 ископаемых видов[3].
Мелкие прямокрылые с короткими усиками. Длина тела не более 10 мм[5]. Окрашены обычно в землистые тона — серый или серовато-коричневый. Пигментация прыгунчиков делает их схожими с различными природными объектами, такими как камни, лишайники, листья, веточки и иголки[4].
Переднеспинка продолжена назад в длинный отросток, прикрывающий сверху брюшко. Надкрылья сильно укорочены, лопастевидные, крылья длиннее надкрылий (у некоторых и те и другие отсутствуют[3]; бескрылые и крылатые особи могут встречаться даже в пределах одной популяции[4]). Брюшко лишено органа слуха на первом сегменте[6]; нет и стрекотательных органов[4], поэтому прыгунчики не издают звуков. Формула лапок — 2-2-3[6].
Прыгунчики, или тетригиды (лат. Tetrigidae) — семейство насекомых из подотряда короткоусых (Caelifera) отряда прямокрылых. Содержит более 250 родов и 1700 видов (второе по количеству видов семейство короткоусых после настоящих саранчовых). Распространены очень широко, максимальное разнообразие — в тропиках.
Прыгунчики — самые мелкие представители короткоусых. Характерна чрезвычайно удлинённая переднеспинка, покрывающая всю спинную поверхность брюшка и часто продолжающаяся назад.
Питаются в основном мхами и водорослями, иногда лишайниками и мелкими сосудистыми растениями. Живут часто во влажных местообитаниях, некоторые способны плавать по воде и даже под водой. Исследованы относительно слабо.
Древнейшие ископаемые представители относятся к нижнему мелу. По состоянию на 2014 год известно 10 ископаемых видов.
_(6206886958).jpg)
_(10251544353).jpg)
_with_red_mites,_Vohimana_reserve,_Madagascar_(12092757745).jpg)
_(5103566083).jpg)
_(23289516379).jpg)
_with_red_mites,_Vohimana_reserve,_Madagascar_(12092757745).jpg)
_(23449164835).jpg)
_(6747966773).jpg)
_mating_(22524858843).jpg)
_mating_(22524858843).jpg)
.jpg)
_(15602101175).jpg)
