nimet breadcrumb-navigoinnissa
Lepus othus is quite similar to L. arcticus and L. timidus. Molecular data suggest these three are conspecific, while morphological data separate them. All are found in different geographic regions.
Alaskan hares are not aggressive animals, they defend themselves mostly through hiding, aided by protective coloration. Still, they have been reported to defend themselves from attacking owls with their strong front legs. Raptors, weasels, wolverines, foxes, and polar bears are all potential predators of Alaskan hares.
Anti-predator Adaptations: cryptic
Alaskan hares are the largest hare species in North America, measuring in length from 0.5 to 0.7 m with a tail length of about 8 cm, and very large hind feet (almost 20 cm long) which aid in movement over snow. There is no sexual dimorphism in size. Alaskan hares have robust skulls, strongly recurved upper incisors, and stout claws for digging in the snow. Unlike most hares, they have fairly short ears to conserve heat in the arctic environment. Lepus othus has a gray-brown topcoat with a white undercoat in the summer, but sheds and grows an entirely white coat in the winter, except for the black fur at the tip of the ears which is present year-round.
Range mass: 3.9 to 7.2 kg.
Average mass: 4.8 kg.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Lepus othus tend to live on rocky slopes or upland tundra. They dislike low places. They may also be found in brushy areas that are good for camouflage.
Terrestrial Biomes: tundra
Lepus othus is found in northern and western Alaska. Some descriptions also place them at the extreme eastern tip of Siberia.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Perception Channels: tactile ; chemical
Alaskan hares mainly eat woody vegetation, including willow leaves, shoots, bark, and roots. They also feed on grasses, berries, and flowers when they are available. Evenings are the most common time to feed.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Lignivore)
Although Alaskan hares are seldom used as a food source for humans, the meat is said to be quite tasty and Arctic people will eat them when necessary. They are more commonly trapped for fur, used to make lining for shoes and robes. They are also a popular sport hunting species.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
As herbivores, Alaskan hares could cause damage to gardens, but this does not seem to be much of a problem among Arctic people.
Lepus othus is described in "Mammal Species of the World" as rare and decreasing in range and numbers. However, none of the major conservation organizations list them among endangered or threatened species.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Lepus othus, in contrast to many other hares, has only one litter per year. This litter tends to be larger on average than other hare species. Litters consist of 4 to 8 (averaging 5) young called leverets. The mating season lasts from April to May and young are born in the summer months, from June to July. They have a somewhat darker pelage than adults. Like all hares, they are born with a full coat of fur and their eyes open. Leverets are fairly active soon after birth. This is useful because they do not live in burrows, but are born in open nest sites above ground.
Range number of offspring: 4 to 8.
Average number of offspring: 5.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Parental Investment: precocial
Lepus othus[1] a zo ur spesad bronneged eus ar c'herentiad Leporidae.
Geotdebrer eo ar spesad.
Kavout a reer ar spesad e toundra kornôg Alaska ha ledenez Alaska (Stadoù-Unanet Amerika).
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Lepus othus a zo ur spesad bronneged eus ar c'herentiad Leporidae.
Lepus othus és una espècie de llebre de la família dels lepòrids que viu a Rússia i als Estats Units.
Lepus othus és una espècie de llebre de la família dels lepòrids que viu a Rússia i als Estats Units.
Der Alaskahase (Lepus othus) ist eine Säugetierart aus der Gattung der Echten Hasen innerhalb der Hasentiere. Sein Verbreitungsgebiet ist auf den Westen Alaskas beschränkt.
Der Alaskahase ist die größte Hasenart in Nordamerika und erreicht eine Körperlänge von 50 bis 70 Zentimetern mit einer Schwanzlänge von etwa 8 Zentimetern. Die hinteren Füße sind mit etwa 20 Zentimetern sehr lang und ermöglichen die Fortbewegung auf Schnee. Ein Sexualdimorphismus liegt nicht vor. Die Körperfärbung weist einen Saisondimorphismus auf: Im Sommer besitzen die Tiere ein graubraunes Oberfell und ein weißes Unterfell, während sie im Winter ein vollständig weißes Fell ausbilden. Die einzige Ausnahme stellt die schwarze Spitze der Ohren dar, die ganzjährig vorhanden ist.[1][2] Jungtiere kommen im Sommer zur Welt und sind etwas dunkler als die ausgewachsenen Tiere.[1]
Der Kopf der Tiere ist robust gebaut und die oberen Schneidezähne sind sehr stark gebogen. Anders als die meisten anderen Hasenarten besitzen Alaskahasen relativ kurze Ohren, um einen möglichst geringen Wärmeverlust zu gewährleisten. Die Krallen sind kurz und ermöglichen das Graben im Schnee.[1]
Das Verbreitungsgebiet des Alaskahasen beschränkt sich auf den Westen und den Südwesten Alaskas, Vereinigte Staaten. Dabei kommt der Hase in Höhenlagen bis 660 Metern vor. Bis vor einigen Jahren wurde zudem eine Verbreitung auf der Tschuktschen-Halbinsel, Russland, angenommen. Die dortigen Populationen sind jedoch nach molekularbiologischer Untersuchung näher mit dem Schneehasen (Lepus timidus) verwandt.[3]
Der Lebensraum des Alaskahasen ist geprägt von steinigen Hangflächen und der offenen Tundra, meistens in höheren Lagen.[1][3]
Die Tiere sind vor allem dämmerungsaktiv und damit am Abend und am Morgen aktiv und auf Nahrungssuche. Sie sind mit Ausnahme der Paarungszeit Einzelgänger.[1]
Alaskahasen ernähren sich wie andere Hasen der arktischen Regionen von holzigen und grünen Pflanzenteilen von Zwergweiden, Gräsern, Seggen und Heidepflanzen der Tundra. Dabei fressen sie Zweige, Schösslinge, Rinden und auch Wurzeln der Pflanzen. Außerdem fressen sie grüne Gräser, Beeren und auch Blumen, wenn diese verfügbar sind.[1]
Die Paarungszeit der Alaskahasen liegt im April bis Mai. In dieser Zeit bilden sie Gruppen von 20 und mehr Tieren. Die Tragzeit beträgt etwa 46 Tage und die Weibchen bringen im Gegensatz zu anderen Hasenarten nur einmal im Jahr, im Sommer vom Juni bis Juli, Jungtiere zur Welt. Die Wurfgröße liegt dabei bei vier bis acht, im Durchschnitt bei fünf bis sechs, Jungtieren. Diese kommen in offenen Nestern oberirdisch mit einem vollständigen Fellkleid und offenen Augen als Nestflüchter zur Welt, sind also direkt nach der Geburt aktiv.[1]
Der Alaskahase wird als eigenständige Art den Echten Hasen (Gattung Lepus) zugeordnet. Allerdings wurde der Artstatus teilweise angezweifelt und eine Zusammenführung mit dem Polarhasen (Lepus arcticus) oder dem Schneehasen (Lepus timidus) vorgeschlagen, die als nächste Verwandte gelten.[3]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund der Bestandsgröße als „nicht gefährdet“ (Least concern) eingeschätzt. Ein Rückgang des Bestandes und eine größere Bedrohung sind nicht bekannt, allerdings gibt es auch nur wenige Forschungsberichte zu der Art.[3]
Der Alaskahase (Lepus othus) ist eine Säugetierart aus der Gattung der Echten Hasen innerhalb der Hasentiere. Sein Verbreitungsgebiet ist auf den Westen Alaskas beschränkt.
Il-Liebru tal-Alaska magħruf xjentifikament bħala Lepus othus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux mal-muntanji f' elevazjoni ogħlja ta' l-Alaska fil-kontinent tal-Amerika ta' fuq u fis-Siberja fil-ponta estrema tal-kontinent Asjatiku.
L-isem ta' Liebru tal-Alaska ġej mid-distribuzzjoni ta' dan il-liebru, fejn il-biċċa l-kbira tal-popolazzjoni tinsab mifruxa mal-muntanji tal-Alaska. Il-Liebru tal-Alaska (Lepus othus) hija l-akbar speċi ta' liebru fil-kontinent Amerikan fejn adult kapaċi jilħaq is-70 ċentimetru tul bid-denb b'kollox li jkun bejn wieħed u ieħor 8 ċentimetri.
Dan il-liebru għad-differenza minn ħafna oħra jirriproduċi darba f'sena. Iżda hemm tendenza li l-boton ikun akbar fin-numru (minn 4 sa 8 żrameġ) mill-ispeċi li jirriproduċu aktar minn darba fis-sena.
Dan il-liebru huwa 1 minn 3 speċi li qegħdin klassifikati fis-sottoġeneru Lepus u l-ispeċi maqsuma f' 2 sottospeċi.
Il-Liebru tal-Alaska magħruf xjentifikament bħala Lepus othus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux mal-muntanji f' elevazjoni ogħlja ta' l-Alaska fil-kontinent tal-Amerika ta' fuq u fis-Siberja fil-ponta estrema tal-kontinent Asjatiku.
L-isem ta' Liebru tal-Alaska ġej mid-distribuzzjoni ta' dan il-liebru, fejn il-biċċa l-kbira tal-popolazzjoni tinsab mifruxa mal-muntanji tal-Alaska. Il-Liebru tal-Alaska (Lepus othus) hija l-akbar speċi ta' liebru fil-kontinent Amerikan fejn adult kapaċi jilħaq is-70 ċentimetru tul bid-denb b'kollox li jkun bejn wieħed u ieħor 8 ċentimetri.
Dan il-liebru għad-differenza minn ħafna oħra jirriproduċi darba f'sena. Iżda hemm tendenza li l-boton ikun akbar fin-numru (minn 4 sa 8 żrameġ) mill-ispeċi li jirriproduċu aktar minn darba fis-sena.
அலாஸ்கா முயல் (Lepus othus) அல்லது தூந்திர முயல் என்பது லெபோரிடே குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பாலூட்டி ஆகும்.[2] இவை வளைகளை தோண்டுவது இல்லை. மாறாக மேற்கு அலாஸ்கா மற்றும் ஐக்கிய அமெரிக்காவின் அலாஸ்கா தீபகற்பத்தில் வெட்டவெளி தூந்திரப்பகுதியில் காணப்படுகின்றன. இவை எட்டு குட்டிகள் வரை போடக் கூடியவை. கொன்றுண்ணிப் பறவைகள் மற்றும் பனிக்கரடிகள் இவற்றை உணவாக உட்கொள்கின்றன. இவை வேட்டை விளையாட்டுகளிலும் மனிதர்களால் கொல்லப்படுகின்றன.
அலாஸ்கா முயலானது முயல் இனங்களிலேயே ஒரு மிகப்பெரிய உயிரினம் ஆகும்.[3] இம்முயலானது சில நேரங்களில் தூந்திர முயல் என்று அழைக்கப்படுகிறது.[4] ஐக்கிய அமெரிக்காவின் அலாஸ்கா மாநிலத்தை பூர்வீகமாக கொண்ட இரண்டு முயல் இனங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். மற்றொரு முயல் இனம் மிகப் பொதுவாகக் காணப்படுகிற பனிக்காலணி முயல் ஆகும்.[4] ஆண் மற்றும் பெண் முயல்கள் பொதுவாக 50 முதல் 70 சென்டி மீட்டர் நீளம் இருக்கும். இந்த நீளத்துடன் வாலின் நீளம் சுமார் 8 சென்டி மீட்டரும் இருக்கும். இவற்றின் பின்னங்கால்களின் நீளமானது 20 சென்டி மீட்டர் ஆகும். இதன் காரணமாகவே பனிபடர்ந்த சூழ்நிலைகளில் இம்முயல் எளிதாக இடம்பெயர்வதாக கருதப்படுகிறது. இம்முயல்கள் கொன்றுண்ணிகளுக்கு எதிராக ஒரு பாதுகாப்பாக தமது கால்களை பயன்படுத்துவதாக கூறப்படுகிறது. இந்த உயிரினம் 2.9 முதல் 7.2 கிலோ வரை எடை இருக்கும். சராசரியாக 4.8 கிலோ கிராம் எடை இருக்கும். இதன் காரணமாக லகோமோர்பா உயிரினங்களிலேயே இதுவும் ஒரு பெரிய உயிரினம் ஆகும். மற்ற பெரிய உயிரினங்கள் ஐரோப்பிய முயல் மற்றும் ஆர்க்டிக் முயல் ஆகும்.[5] மற்ற முயல்களுடன் ஒப்பிடும்போது அலாஸ்கா முயலின் காதுகள் குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு சிறியதாகும்.[3] குளிர்கால மாதங்களில் உடல் வெப்பத்தைத் தக்கவைத்துக் கொள்வதற்காக இவற்றின் காதுகள் குட்டையாக பரிணாமம் அடைந்து உள்ளன. வெப்பநிலையைப் பராமரிப்பதில் முயலின் காதுகள் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. அலாஸ்கா முயலின் காதுகள் சிறியதாக இருப்பதால் குளிர்ந்த காலநிலைகளில் வெப்ப இழப்பு தடுக்கப்படுகிறது. கோடை காலத்தில் அலாஸ்கா முயல்கள் பழுப்பு ரோமத்துடன் இருக்கும். உடலின் கீழ்ப்பகுதியில் வெள்ளை நிறத்தை கொண்டிருக்கும். குளிர் காலத்தில் இவை வெள்ளை ரோமத்துடன் கருப்பு நிறத்தில் நனைந்த காதுகளுடன் காணப்படும்.[3] மேலும் இவை கோடைகால மேல் ரோமமான சாம்பல் பழுப்பு நிறத்தை உதிர்த்து குளிர்காலத்தில் முழுவதும் வெண்மை நிறத்திற்கு மாறுகின்றன.[5]
அலாஸ்கா முயல்கள் பொதுவாக தனித்தே காணப்படும்.[5] இவை சாதாரணமாக ஒரு வருடத்திற்கு ஒரு முறைதான் குட்டி ஈனும். ஒருமுறைக்கு 4 முதல் 8 குட்டிகள் வரை ஈனும். குட்டி முயல்கள் ஜூன் மற்றும் ஜூலை மாதங்களில் பிறக்கின்றன. பிறந்த சிறிது நேரத்திற்குள்ளேயே குட்டிகள் இடம்பெயர கூடியவையாக உள்ளன. குட்டிகள் பிறக்கும்போது உடல் முழுவதும் ரோமத்துடன் மற்றும் திறந்த கண்களுடன் பிறக்கின்றன. [5] இம்முயல்கள் டுலரேமியா எனும் பாக்டீரியா நோயை தரக்கூடியவையாகும். இந்நோய் மற்ற வளர்ப்பு பிராணிகள் மற்றும் மனிதர்களுக்கு பரவக்கூடியது. இந்நோய் தொற்று காயங்கள், மூட்டுகளில் வீக்கம் மற்றும் காய்ச்சல் அல்லது ஃப்ளூ காய்ச்சல் வந்தது போன்ற அறிகுறிகள் ஆகியவற்றை ஏற்படுத்தக்கூடியது [3]
இம்முயலின் நெருங்கிய உறவினர்கள் வடக்கு கனடா மற்றும் கிரீன்லாந்தின் ஆர்க்டிக் முயல் மற்றும் வடக்கு ஐரோப்பா மற்றும் ஐரோவாசியாவின் மலை முயல் ஆகியவை ஆகும்.[2] இதில் மலை முயலிடமிருந்து புவியியல் ரீதியாக அலாஸ்கா முயல் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.[1]
இவை வளைகளில் வாழ்வது இல்லை மாறாக வெட்டவெளிகளில் கூடு கட்டுகின்றன. இவை பெரும்பாலும் உயர்நில தூந்திர அல்லது பாறை பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. ஏனெனில் கொன்றுண்ணிகளிடமிருந்து பாதுகாப்பு மற்றும் உருமறைப்பை அப்பகுதிகள் இவற்றிற்கு கொடுக்கின்றன.[5] இவை வாழும் பகுதிகள் அலாஸ்கா தீபகற்பம் உட்பட மேற்கு மற்றும் தென்மேற்கு அலாஸ்கா ஆகும்.[1][4] இவை தாவர உண்ணிகள் ஆகும். இவை பல்வேறு தாவரங்கள் மற்றும் பழங்களை உண்கின்றன. அதிகாலை மற்றும் அந்தி மாலையில் இவை பொதுவாக உணவு தேடுகின்றன.[5] அலாஸ்கா முயல்கள் கோடைகாலத்தில் பசுமையான தாவரங்களையும் மற்றும் குளிர் காலத்தில் கிளைகள் மற்றும் பட்டைகளையும் உணவாக உட்கொள்கின்றன.[3] நரிகள், பனிக்கரடிகள் மற்றும் கொன்றுண்ணிப் பறவைகள் ஆகியவை இவற்றை வேட்டையாடுகின்றன.[5] இவை பொதுவாக மனிதர்களால் உணவிற்காக வேட்டையாடப்படுவது இல்லை. ஆனால் அவற்றின் ரோமத்திற்காகவும் மற்றும் வேட்டை விளையாட்டுகளுக்காகவும் இவை பொறி வைத்து பிடிக்கப்படுகின்றன.[5] பெரும்பாலும் இவை பொறிவைத்து பிடிக்கப்படுவது அவற்றின் ரோமத்திற்காகவே ஆகும். இவற்றின் மாமிசத்திற்காக அல்ல. இவற்றின் ரோமமானது அலாஸ்காவில் காலணிகள் மற்றும் ஆடைகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.[3]
அலாஸ்கா முயல் (Lepus othus) அல்லது தூந்திர முயல் என்பது லெபோரிடே குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பாலூட்டி ஆகும். இவை வளைகளை தோண்டுவது இல்லை. மாறாக மேற்கு அலாஸ்கா மற்றும் ஐக்கிய அமெரிக்காவின் அலாஸ்கா தீபகற்பத்தில் வெட்டவெளி தூந்திரப்பகுதியில் காணப்படுகின்றன. இவை எட்டு குட்டிகள் வரை போடக் கூடியவை. கொன்றுண்ணிப் பறவைகள் மற்றும் பனிக்கரடிகள் இவற்றை உணவாக உட்கொள்கின்றன. இவை வேட்டை விளையாட்டுகளிலும் மனிதர்களால் கொல்லப்படுகின்றன.
The Alaskan hare (Lepus othus), also known as the tundra hare, is a species of mammal in the family Leporidae.[2] They do not dig burrows and are found in the open tundra of western Alaska and the Alaska Peninsula in the United States. They are solitary for most of the year except during mating season, when they produce a single litter of up to eight young. Predators include birds of prey and polar bears, as well as humans (typically for food).
The Alaskan hare is one of the largest species of hares.[3] The Alaskan hare is sometimes referred to as the tundra hare.[4] They are one of two species of hares native to the state of Alaska in the United States, the other being the more common snowshoe hare.[4] Both male and female adults of Lepus othus normally measure between 50–70 centimetres (20–28 in) in length, with the tail measuring up to an additional 8 centimetres (3.1 in). Their hind feet are 20 centimetres (7.9 in) long, which is thought to allow them to move easily in snowy conditions. It has been reported that they also use their feet for defense against predators. This species weighs from 2.9 to 7.2 kg (6.4 to 15.9 lb), averaging 4.8 kg (11 lb), and it is thus one of the largest lagomorphs, alongside the similarly sized brown hare, Arctic hare and desert hare.[5] The Alaskan hare's ears are fairly short compared to most.[3] They have evolved shorter ears than most hares in order to conserve heat throughout the winter months. Hare's ears play an important role in thermoregulation, and with the Alaskan hare's ears being small, it prevents heat loss in cold climates. In the summer, Alaskan hares have a brown fur coat with white under parts. In the winter, they have a white fur coat with black-tipped ears.[3] They also shed their gray-brown summer topcoat, becoming all white during the winter.[5]
The Alaskan hare is mostly solitary, and usually only congregate in groups during mating season in April and May.[5] They will normally have one litter per year of between four and eight leverets, with the young born during June and July. The leverets are active shortly after birth, and are born with full coats and open eyes.[5][3] Hares can also carry Tularemia which is a bacterial disease that can be transmitted to pets and humans. It can cause infectious wounds, swollen lymph nodes, and fever or symptoms that feel as if you have the flu.[6]
The closest relatives of the Alaskan hare are the Arctic hare, Lepus arcticus, of northern Canada and Greenland, and the mountain hare, Lepus timidus, of northern Eurasia,[2] from which the Alaskan hare is geographically isolated.[1]
They do not live in burrows, but instead nest in open sites. They are most commonly found in upland tundra or in rocky or brushy areas which provide camouflage and protection from predators.[5] Their range includes western and southwestern Alaska, including the Alaska Peninsula.[1][4] They are herbivores, eating a variety of foliage and fruits, with foraging taking place primarily at dawn and dusk.[5] Alaskan hares also feed on green plants in the summer, and bark and twigs in the winter.[3] Predators include foxes, polar bears, wolverines, weasels, and birds of prey.[5] They are taken opportunistically by humans for food or for their fur.[7] Their fur can be and is used to line shoes and robes in Alaska.[3]
Alaskan hare skeleton on display at the Museum of Osteology. The Alaskan hare (Lepus othus), also known as the tundra hare, is a species of mammal in the family Leporidae. They do not dig burrows and are found in the open tundra of western Alaska and the Alaska Peninsula in the United States. They are solitary for most of the year except during mating season, when they produce a single litter of up to eight young. Predators include birds of prey and polar bears, as well as humans (typically for food).
La liebre de Alaska (Lepus othus) es una especie de liebre de la familia Leporidae que vive en Rusia y en los Estados Unidos.
Datos: Q856653
Multimedia:
Especies: Lepus (Lepus) othus
Lepus othus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Lepus othus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
La lepre dell'Alaska (Lepus othus Merriam, 1900) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
La specie è diffusa lungo tutta la costa occidentale dell'Alaska fino alla penisola di Alaska: alcuni avvistamenti non confermati ne attesterebbero la presenza anche sulla penisola dei Chukchi, nell'estremo oriente russo[1].
Il suo habitat naturale è rappresentato dalle aree rocciose o di tundra, in ogni caso ad una certa altezza: non li si vede mai, infatti, a livello del mare.
Misura fino a 70 cm di lunghezza, per un peso che sfiora i 7 kg: queste dimensioni ne fanno il lagomorfo autoctono vivente più grande del Nord America.
Il pelo, lungo e folto, è grigio-bruno con sottopelo bianco e lanoso durante l'estate, mentre d'inverno l'animale mostra colorazione interamente bianca, fatta eccezione per la punta di coda e orecchie, che è nera per tutto l'arco dell'anno.
La specie presenta corporatura massiccia, zampe assai forti con grossi artigli, dalla forma allargata e ricoperte di pelo anche sulla pianta del piede, in modo da avere una maggiore presa anche sulla neve soffice. Il cranio è tozzo e robusto, con incisivi fortemente incurvati all'indietro e piccole orecchie, per evitare di disperdere calore. A differenza della maggior parte delle specie di lepre, in questa specie i due sessi hanno uguali dimensioni.
Si tratta di animali dalle abitudini crepuscolari: ciò significa che sono attivi soprattutto all'alba ed al tramonto, quando la poca luce disponibile permette loro di procacciarsi il cibo. Sono animali prevalentemente solitari, fatta eccezione per il periodo degli amori, quando formano gruppetti di oltre venti individui, principalmente maschi che si aggregano attorno alla femmina in estro.
Si tratta di animali erbivori che si nutrono principalmente di vegetazione arborea, come foglie, germogli e radici; qualora disponibili, non esitano a mangiare anche bacche, erba e qualsiasi altro materiale vegetale, vista la relativa scarsità di cibo alle latitudini a cui vivono.
La stagione riproduttiva cade fra aprile e maggio, in modo che i cuccioli nascano in pieno periodo estivo ed abbiano maggiori possibilità di sopravvivenza: questi animali riescono perciò ad allevare un'unica cucciolata l'anno, a differenza della maggior parte degli altri leporidi. Quest'unica nidiata nasce dopo un mese circa di gestazione ed è composta da una media di sei cuccioli, che sono già ricoperti di pelo (simile a quello degli adulti, ma dalle tonalità più scure) e con gli occhi aperti. I cuccioli diventano indipendenti dalla madre (che d'altro canto si prende cura piuttosto scarsamente di loro, limitandosi a nutrirli un paio di volte al giorno) nel giro di poche settimane.
La lepre dell'Alaska (Lepus othus Merriam, 1900) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
Aliaskinis kiškis, arba tundrinis kiškis (lot. Lepus othus, angl. Alaskan hare) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis šiaurinėje ir vakarinėje Aliaskoje bei rytinėse Sibiro teritorijose.
Aliaskiniai kiškiai yra vieni didžiausių kiškių. Užauga 50–70 cm ilgio, sveria 4–7 kg. Turi labai ilgas užpakalines kojas (apie 20 cm), padedančias judėti sniege. Aliaskiniai kiškiai turi tvirtas kaukoles, stipriai į priekį užsilenkusius priekinius dantis bei stiprias letenas. Ausys gana trumpos – tokiu būdu kiškiai saugo kūno šilumą. Vasarą aliaskinių kiškių viršutinis kailis pilkai rudas, poplaukis – baltas. Žieminis apdaras baltas, tačiau ausų galiukai išlieka juodi visus metus.
Gyvena uolotuose šlaituose arba aukštumų tundroje. Nemėgsta žemumų. Kartais įsikuria krūmuose, kur lengviau pasislėpti nuo plėšrūnų.
Aliaskinių kiškių patelės per metus išveda vieną vadą. Vadoje paprastai būna 4–8 kiškiukai. Poravimosi sezonas prasideda balandžio–gegužės mėn. Kiškučiai gimsta birželį arba liepą. Gimsta jau apžėlę tamsiu kailiu, atmerktomis akimis. Kiškučiai iškart po gimimo yra aktyvūs, nes patelės juos atsiveda ne olose, o atviruose lizduose.
Minta medžių dalimis: gluosnių lapais, daigeliais, žieve ir šaknimis. Taip pat skabo žoles, uogas, gėles. Maisto paprastai ieško vakare.
Nuo priešų išsisuka slėpdamiesi. Nuo kai kurių plėšrūnų, tarkim, pelėdų sugeba apsiginti tvirtomis priekinėmis letenomis. Aliaskinius kiškius taip pat gaudo kiti plėšrieji paukščiai, žebenkštys, erniai, lapės ir baltieji lokiai.
Aliaskinis kiškis, arba tundrinis kiškis (lot. Lepus othus, angl. Alaskan hare) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis šiaurinėje ir vakarinėje Aliaskoje bei rytinėse Sibiro teritorijose.
Kelinci Alaska (Lepus othus) ialah satu spesies mamalia dalam famili Leporidae. Ia ditemui di kawasan tundra terbuka di Alaska barart dan Kepulauan Aleut di Amerika Syarikat.[1]
Kelinci Alaska (Lepus othus) ialah satu spesies mamalia dalam famili Leporidae. Ia ditemui di kawasan tundra terbuka di Alaska barart dan Kepulauan Aleut di Amerika Syarikat.
De alaskahaas (Lepus othus) is een zoogdier uit de familie van de hazen en konijnen (Leporidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Merriam in 1900.
De soort wordt aangetroffen in de Verenigde Staten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe alaskahaas (Lepus othus) is een zoogdier uit de familie van de hazen en konijnen (Leporidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Merriam in 1900.
Multimedia w Wikimedia Commons Zając alaskański[3] (Lepus othus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), zamieszkujący zachodnią Alaskę.
Zarówno samce, jak i samice mierzą 50–70 cm długości ciała z ogonem dochodzącym do 8 cm. Tylne stopy mają długość 20 cm, co ułatwia poruszanie się po powierzchni śniegu. Używają ich również do obrony przed drapieżnikami. Ich uszy są krótsze niż u większości innych gatunków zajęcy, dzięki czemu tracą przez nie mniej ciepła w czasie zimy. Ich sierść w szacie letniej jest, z wyjątkiem spodu, koloru szaro-brązowego, natomiast w szacie zimowej przybiera w całości barwę białą[4].
Zając alaskański jest samotnikiem i zwykle tylko w sezonie rozrodczym, w kwietniu i maju, tworzy grupy. Samica wydaje rocznie jeden miot, w którym znajduje się od 4 do 8 młodych. Zajączki rodzą się w czerwcu i lipcu, z pełną okrywą włosową i otwartymi oczyma, dzięki czemu są aktywne już wkrótce po urodzeniu[4].
Zając alaskański jest jednym z trzech, obok eurazjatyckiego zająca bielaka i kanadyjsko-grenlandzkiego zająca polarnego, gatunków zajęcy z podrodzaju Lepus. Zając ten znany jest z zachodniej Alaski (Stany Zjednoczone), włączając w to Półwysep Alaska, jednak istnieją dawne doniesienia o populacji z rosyjskiej Czukotki, która opisana została jako podgatunek Lepus othus tschuktschorum Nordquist, 1883. Jeśli zostaną potwierdzone, to właściwa nazwa gatunku będzie brzmiała Lepus tschuktschorum Nordquist, 1883[5]
Zając alaskański występuje często w tundrze i na skalistych lub krzewiastych terenach, gdzie jego kamuflaż zapewnia ochronę przed drapieżnikami. Odżywia się roślinnością zielną. Aktywny jest głównie o świcie i zmierzchu. Do polujących na niego drapieżników należą lisy, niedźwiedzie polarne, rosomaki, łasice i ptaki drapieżne. Również ludzie polują na ten gatunek, chodź częściej dla futra i sportu niż mięsa[4].
Zając alaskański (Lepus othus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), zamieszkujący zachodnią Alaskę.
A lebre-da-beríngia, ou lebre-do-alasca, ou ainda lebre-da-tundra (Lepus othus) é um leporídeo encontrado na tundra do oeste e sudoeste do Alasca e no noroeste da Rússia, na região de Chukotska.
A lebre-da-beríngia, ou lebre-do-alasca, ou ainda lebre-da-tundra (Lepus othus) é um leporídeo encontrado na tundra do oeste e sudoeste do Alasca e no noroeste da Rússia, na região de Chukotska.
Alaskahare (Lepus othus) är ett däggdjur i ordningen hardjur som förekommer i västra Alaska.
Med en kroppslängd (huvud och bål) mellan 50 och 70 cm samt en svanslängd av omkring 8 cm är arten en av de största hararna i Nordamerika. Bakfötterna är med en längd av 20 cm påfallande stora och förbättrar rörligheten på snö. Hannar och honor ser likadana ut men de skiftar pälsfärg beroende på årstid. Under sommaren bär de gråbruna täckhår på den vita underullen, under vintern är pälsen helt vit. Enda undantaget är öronens svarta spetsar som syns hela året.[2][3] Ungdjur som föds under sommaren är något mörkare än vuxna individer.[2]
De två översta framtänderna är kraftigt böjda. Öronen är för en hare jämförelsevis korta, vilket medför att alaskaharen undviker värmeförluster under vintern. Haren kan gräva i snö med sina korta klor.[2]
Arten är endemisk för västra och sydvästra Alaska, USA. Den vistas i regioner upp till 660 meter över havet. Tidigare antogs att den även lever på Tjuktjerhalvön i Ryssland. Molekylärgenetiska undersökningar har emellertid visat att denna population bör räknas till skogsharen (Lepus timidus).[1]
Habitatet utgörs av tundran och gräsbevuxna bergssluttningar.[1][2]
Alaskaharen är främst aktiv under skymning och gryning. Den lever ensam, utom under parningstiden.[2]
Födan utgörs av kvistar, unga växtskott, bark och rötter från arter av videsläktet, arter av starrsläktet, gräs samt från typiska hedväxter som ljung och lingon. Under sommaren äter haren även blommor och bär.[2]
Alaskaharar parar sig under april och maj. De bildar vid denna tid grupper av upp till 20 individer (sällan fler). Efter dräktigheten som varar cirka 46 dagar föder honan i juni eller juli sina ungar. Kullarna består normalt av fyra till åtta ungar. Ungarna har vid födelsen full utvecklad päls och öppna ögon. De går efter kort tid självständigt.[2]
Alaskaharen listas oftast som en självständig art inom släktet harar (Lepus), en klassificering som inte stöds av alla zoologer. I några avhandlingar görs en sammanslagning med polarharen (Lepus arcticus) eller skogsharen (Lepus timidus).[1]
IUCN ser inga större hot mot arten och betraktar beståndet som stabilt. Därför listas alaskaharen som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Alaskahare.
Країна проживання: США (Аляска, Алеутські о-ви). Він займає висоти від рівня моря до приблизно 660 м. Зазвичай займає відкриті тундри.
Раціон може бути таким же, як у інших арктичних зайців: карликова верба, трави, осока. Ці тварини сутінкові. Вони в основному одиночні тварини, за винятком шлюбного сезону.
Дає один приплід на рік. У середньому 6,3 дитинчат у виводку. Тривалість вагітності становить близько 46 днів.
Загальна довжина становить 56.5-69 см. Вага до 7 кг. Шерсть довга і густа, сіро-коричнева з білим пухнастим підшерстям протягом літа, а взимку тварина повністю біла, за винятком кінчика хвоста і вух, що є чорними всі пори року. Вид кремезний, має дуже сильні ноги з великими кігтями.
Lepus othus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Merriam mô tả năm 1900.[2]
Phương tiện liên quan tới Lepus othus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lepus othus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Merriam mô tả năm 1900.
Lepus othus Merriam, 1900
Ареал
Аляскинский заяц[1] (лат. Lepus othus) — заяц, обитающий на западе полуострова Аляска.
Аляскинский заяц — это самый крупный вид зайцев в Северной Америке, он достигает длины от 50 до 70 см, длина его хвоста составляет примерно 8 см. Задние ноги очень длинные — примерно 20 см, что создаёт возможность поступательного движения на снегу. Половой диморфизм не выражен. Окраска тела имеет сезонный диморфизм: летом шерсть животных имеет серо-бурый окрас и белый подшёрсток, а зимой шерсть становится полностью белой. Единственное исключение представляют чёрные макушки ушей, не меняющие в течение года свой цвет[2][3]. Детёныши появляются на свет летом, их шерсть немного темнее чем у взрослых животных.
Голова животных крепко сложена, а верхние резцы очень сильно согнуты. В отличие от других видов у аляскинского зайца уши относительно короткие, чтобы гарантировать по возможности малую потерю тепла. Когти короткие, приспособлены для копания в снегу[2].
Область распространения аляскинского зайца ограничена западом и юго-западом Аляски (США). При этом вид обитает на высоте до 660 м над уровнем моря. Популяции, обитающие на Чукотском полуострове России, по результатам молекулярно-биологического исследования ближе зайцу-беляку (Lepus timidus)[4].
Места обитания аляскинского зайца представляют собой каменистые откосы и открытую тундру[2][4].
Животные активны в поисках корма в вечерние и утренние часы. Они ведут одиночный образ жизни, за исключением периода размножения.
Аляскинские зайцы питаются как и другие зайцы арктических регионов деревянистыми и зелёными частями карликовых ив, травой, осокой и другими растениями тундры. При этом они питаются ветками, побегами, корой, а также корнями растений. Кроме того, они кормятся ягодами и цветами.
Период размножения аляскинских зайцев проходит с апреля по май. В это время они образуют группы до 20-и особей и больше. Период беременности составляет примерно 46 дней. Самки рожают в отличие от других видов зайцев только раз в год, летом с июня по июль. При этом в помёте обычно бывает от 4-х до 8-и, в среднем от 5-и до 6-и детёнышей. Они появляются на свет в открытых гнёздах, расположенных на земле, полностью опушённые и с открытыми глазами, активными сразу после рождения.
Аляскинский заяц (лат. Lepus othus) — заяц, обитающий на западе полуострова Аляска.
알래스카토끼 또는 툰드라토끼(Lepus othus)는 토끼과에 속하는 포유류의 일종이다.[2] 땅에 굴을 파지는 않으며, 미국의 알래스카 서부와 알래스카 반도의 개활 툰드라 지역에서 발견된다.
