nimet breadcrumb-navigoinnissa
Ochotona alpina és una espècie de pica de la família dels ocotònids que viu a Mongòlia, el Kazakhstan i Rússia, entre les muntanyes al nord del desert de Gobi a l'est i el sud del llac Baikal a l'oest.[1]
Té una longitud d'entre 12,2 i 23,5 cm i un pes d'entre 226 i 360 grams, cosa que la fa una de les espècies més gran de piques. Els exemplars procedents de la Xina són en general una mica més petits que els que vénen del nord de la seva zona de distribució. A l'estiu tenen el pèl del llom de color marró fosc, els costats marrons vermellosos i el costat ventral de marró clar a groc blanquinós. A l'hivern adopta un gris marronós pàl·lid, amb taques grogues al cap i la part posterior.[2]
Viu en grups familiars amb una densitat de 10 a 12 individus per hectàrea.[2]
Se'n reconeixen diverses subespècies, però l'assignació taxonòmica a aquesta espècie o a d'altres és discutida.[1]
Ochotona alpina és una espècie de pica de la família dels ocotònids que viu a Mongòlia, el Kazakhstan i Rússia, entre les muntanyes al nord del desert de Gobi a l'est i el sud del llac Baikal a l'oest.
Té una longitud d'entre 12,2 i 23,5 cm i un pes d'entre 226 i 360 grams, cosa que la fa una de les espècies més gran de piques. Els exemplars procedents de la Xina són en general una mica més petits que els que vénen del nord de la seva zona de distribució. A l'estiu tenen el pèl del llom de color marró fosc, els costats marrons vermellosos i el costat ventral de marró clar a groc blanquinós. A l'hivern adopta un gris marronós pàl·lid, amb taques grogues al cap i la part posterior.
Viu en grups familiars amb una densitat de 10 a 12 individus per hectàrea.
Se'n reconeixen diverses subespècies, però l'assignació taxonòmica a aquesta espècie o a d'altres és discutida.
Der Altai-Pfeifhase (Ochotona alpina) ist eine Säugetierart aus der Familie der Pfeifhasen (Ochotonidae) innerhalb der Hasenartigen (Lagomorpha). Sie lebt in den nördlichen Gebirgsregionen um die Wüste Gobi sowie östlich und südlich des Baikalsees.
Der Altai-Pfeifhase gehört mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 15,2 bis 23,5 Zentimetern und einem Gewicht von 226 bis 360 Gramm zu den größeren Arten der Pfeifhasen, wobei Exemplare aus China in der Regel etwas kleiner sind als die nördlicher vorkommenden Tiere. Das Rückenfell ist im Sommer dunkel- bis kastanienbraun; die Flanken haben einen rötlich-braunen Schimmer. Die Bauchseite ist hellbraun bis weißlich-gelb. Im Winter ist das Fell blass grau-braun und der Kopf und der Hinterkörper besitzen gelbe Flecken.[1]
Der Schädel ist kompakt, zugleich jedoch auch lang und schmal. Das Schneidezahnfenster und das Gaumenfenster sind vollständig voneinander getrennt. Die Stirn ist niedrig und flach und die Scheitelknochen sind leicht ausladend. Der Jochbogen ist kräftig und auf dem Schädel ist ein deutlicher Kamm ausgebildet.[1]
Das Genom besteht aus einem haploiden Chromosomensatz von 2n = 42 Chromosomen.[1]
Der Altai-Pfeifhase lebt in den nördlichen Gebirgsregionen um die Wüste Gobi sowie östlich und südlich des Baikalsees. Er ist in Teilen Kasachstans, der Mongolei, in Russland sowie im äußersten Nordwesten und Nordosten der Volksrepublik China zu finden.[2] Dort kommt die Unterart O.a. cinereofusca in der Provinz Heilongjiang und die Unterart O.a. nitida im Autonomen Gebiet Xinjiang vor.[1]
Die Art bevorzugt felsige Gebirgsregionen und baumbewachsene Geröllflächen als Lebensraum. Die Höhenverbreitung reicht im Altai von 400 bis 2.200 Metern,[2] in China lebt der Altai-Pfeifhase nur in Höhen über 2.000 Metern.[1]
Der Altai-Pfeifhase lebt in der Regel in Familiengruppen mit einer Dichte von 10 bis 12 Tieren pro Hektar.[1] Er ist tagaktiv, die Rufe können vor allem zur Paarungszeit jedoch bis in die Nacht gehört werden.[2]
Er ernährt sich generalistisch von Pflanzen, die er in Ballen sammelt. Dabei stellen Moose, Kiefernzapfen und auch Zweige einen großen Teil der Nahrung dar. Die Ballen können dabei recht groß werden und die Tiere sammeln bis zu 30 Kilogramm Pflanzenteile pro Hektar,[1] wodurch sie auch innerhalb des Ökosystems eine wichtige Rolle einnehmen. Besonders im Winter nach dem Schneefall werden die Pflanzenballen auch von anderen Tieren gefressen, darunter beispielsweise dem Altai-Maral oder dem Ren.[2] Einer der wichtigsten Fressfeinde des Altai-Pfeifhase ist der Zobel.[2]
Der Altai-Pfeifhase bringt zweimal im Jahr durchschnittlich drei Jungtiere zur Welt. Die Tragzeit beträgt dabei etwa 30 Tage und die Jungtiere haben bei der Geburt eine Länge von 5,8 bis 6,0 Zentimeter. Die Lebensdauer der Tiere beträgt maximal etwa sechs Jahre, besonders im Norden des Verbreitungsgebietes liegt sie jedoch bei etwa drei Jahren.[2]
Der Altai-Pfeifhase wird als eigenständige Art den Pfeifhasen (Gattung Ochotona) und dort der Untergattung Pika zugeordnet. Von einigen Autoren wurde der Nördliche Pfeifhase (Ochotona hyperborea) dieser Art zugeordnet, er gilt jedoch unter anderem aufgrund der unterschiedlichen Anzahl der Chromosomen mittlerweile als eigene Art.[3][4] Auch Ochotona argentata sowie die beiden amerikanischen Arten Alaska-Pfeifhase (Ochotona collaris) und Amerikanischer Pfeifhase (Ochotona princeps) wurden mit dem Altai-Pfeifhase zu einer Art zusammengefasst, werden jedoch heute alle als eigene Arten betrachtet.[3]
Innerhalb der Art werden mit der Nominatform Ochotona alpina alpina sowie O. a. changaica, O. a. cinereofusca und O. a. sushkini vier Unterarten unterschieden.[2][3] O. a. sushkini galt ursprünglich als Unterart von Ochotona pallasi.[3][4]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebiets und der hohen Bestandszahlen als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft. Größere Bedrohungen für den Artbestand sind nicht bekannt.[2]
Der Altai-Pfeifhase (Ochotona alpina) ist eine Säugetierart aus der Familie der Pfeifhasen (Ochotonidae) innerhalb der Hasenartigen (Lagomorpha). Sie lebt in den nördlichen Gebirgsregionen um die Wüste Gobi sowie östlich und südlich des Baikalsees.
Il-Pika Alpina (xjentifikament magħrufha Ochotona alpina) hija speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Ochotonidae fl-ordni Lagomorpha mifruxa mat-Tramuntana tal-kontinent Ażjatiku, normalment f'ambjent muntanjuż u bl-irdumijiet. Din għandha distribuzzjoni vasta mifruxa ma' tliet pajjiżi li huma l-Każakistan, il-Mongolja u r-Russja.
Din l-ispeċi tagħmel parti mill-grupp tal-piki tat-Tramuntana li hu magħmul minn tmien speċi u li huma miġburin fis-sottoġeneru Pika. Ochotona alpina hija mniżżla mil-Lista Ħamra ta' Speċi Mhedda tal-IUCN bħala speċi komuni b'popolazzjoni stabbli fi stat tal-inqas ħsieb.
Il-Pika Alpina (xjentifikament magħrufha Ochotona alpina) hija speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Ochotonidae fl-ordni Lagomorpha mifruxa mat-Tramuntana tal-kontinent Ażjatiku, normalment f'ambjent muntanjuż u bl-irdumijiet. Din għandha distribuzzjoni vasta mifruxa ma' tliet pajjiżi li huma l-Każakistan, il-Mongolja u r-Russja.
Din l-ispeċi tagħmel parti mill-grupp tal-piki tat-Tramuntana li hu magħmul minn tmien speċi u li huma miġburin fis-sottoġeneru Pika. Ochotona alpina hija mniżżla mil-Lista Ħamra ta' Speċi Mhedda tal-IUCN bħala speċi komuni b'popolazzjoni stabbli fi stat tal-inqas ħsieb.
The alpine pika (Ochotona alpina) is a species of small mammal in the pika family, Ochotonidae. The summer pelage of different subspecies varies drastically but, in general, it is dark or cinnamon brown, turning to grey with a yellowish tinge during the winter. The alpine pika is found in western Mongolia, eastern Kazakhstan, and Russia (Tuva, Irkutsk, Altai, and Krasnoyarsk), as well as in China (northern Xinjiang and Heilongjiang), in very cold, mountainous regions. It is a generalist herbivore, and mainly forages on mosses, tree branches, pine nuts, and plant stems. It can emit three series of different vocalizations: a long call, a short call, and an alarm call. It is rated as a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species.
German zoologist and botanist Peter Simon Pallas originally described the alpine pika in 1773, in his work Reise durch verschiedene Provinzen des Russischen Reichs.[2][3] It is a large species in the pika family, Ochotonidae, which consists of small mammals that have short ears, forelimbs very slightly longer than hindlimbs, and no external tail.[4] There are four recognised subspecies: O. a. alpina (Pallas, 1773), O. a. cinereofusca (Schrenk, 1858), O. a. sushkini (Thomas, 1924), and O. a. changaica (Ognev, 1940).[2]
The northern pika was included as a subspecies of the alpine pika by several authorities such as Vinogradov and Argyropulo in 1941; Argyropulo in 1948; Gureev in 1964; Corbet in 1978; Honacki, Kinman, and Koeppl in 1982; Weston in 1982; and Feng and Zheng in 1985.[5] However, in 1973, Nikolai Vorontsov and Elena Ivanitskaya, pointed out the difference between their chromosome numbers. In 1980, Vladimir Sokolov and V. N. Orlov treated them as separate species, with their ranges overlapping in the Khenteii and Khangai Mountains in Mongolia.[2] It is believed that after glaciation, the ancestors of the alpine pika were restricted to the borders of the Sayan and Altai glaciers, as well as the periglacial region of the major North Asiatic glaciation.[6] The American pika and the collared pika were also included as subspecies of the alpine pika, by A.I. Argyropulo in 1948, A.A. Gureev in 1964, and G.B. Corbet in 1968. However, in 1981, M.L. Weston found out that they were morphologically different from the alpine pika. In 1986, Corbet and J.E. Hill treated them as separate species.[5] O. a. sushkini was formerly considered a subspecies of the Pallas's pika, but is now a subspecies of the alpine pika. The Helan Shan pika and the Hoffmann's pika were formerly included as a subspecies of the alpine pika, but are now considered an independent species based on their chromosome number, morphology, and bioacoustic behaviour.[2][7][8]
The alpine pika measures 152 to 235 mm (6.0 to 9.3 in) in length, has long rounded ears ranging from 17 to 26 mm (0.67 to 1.02 in) in length, and weighs 226 to 360 g (8.0 to 12.7 oz).[9] The skull is narrow, measuring 41 to 54 mm (1.6 to 2.1 in) in length, and is less rounded and longer than the skull of the northern pika. In addition, the alpine pika has a longer snout, the back of the skull is bent more downward, and the bullae are deeper and much narrower, compared to those of the northern pika. The parietal bones (the two bones in the skull, which, when joined together at a fibrous joint, form the sides and roof of the skull) protrude at the front, forming a sloping angle with the interparietal bone (bone situated between the parietal bone and the supraoccipital bone located at the back and lower part of the skull), at the back. It has a large, thick cheek bone.[9][5]
The summer pelage of different subspecies varies drastically but is generally dark or cinnamon brown. The back is dull, yellowish, ochre-grey in colour, with dark brown to black tips of the hairs. The latus (side of the body between the rib cage and the uppermost and largest part of the hip bone) is tinged with rust-red, and the underside is pale yellowish ochre. In winter, its pelage turns grey, with a yellowish tinge; the underside becomes greyish brown, and the anterior dorsum and head are tinged with yellow. The incisive foramen (funnel-shaped opening in the bony plate of the skull, located in the roof of the mouth, immediately behind the incisor teeth where blood vessels and nerves pass) are round, small, and are detached from the palatine foramen.[9][5]
Despite geographic and seasonal variation, in sympatric zones, the adult alpine pika is larger than the adult northern pika by body measurements, and is usually more dull coloured.[5]
The alpine pika inhabits mountainous areas in western Mongolia bordering the Gobi Desert, eastern Kazakhstan, southern Russia (Tuva, Irkutsk, Altai, and Krasnoyarsk) and China (northern Xinjiang and Heilongjiang).[5][1] It is found on mountain ranges such as the Altai, Khangai, and Sayan, and is also distributed from the east and south of Lake Baikal eastward to the Amur River drainage. An isolated alpine pika population occurs at the northwest Ningxia-Hexi Zoulang-Gansu border, on the Helan Mountains. O. a. cinereofusca is found in Heilongjiang and Russia, while O. a. nitida is found in northern Xinjiang, Russia, Mongolia, and Kazakhstan.[5]
The animal tends to be found in rocky habitats.[10] It occupies talus piles (collection of broken rock pieces at the base of cliffs, volcanoes, or valley shoulders, accumulated due to periodic rockfall from adjacent cliff faces) with larger stones and rocky areas although it does not inhabit swampy montane tundra or talus lacking vegetation. It may also live in burrows under tree roots or in old moss-scree.
The alpine pika's habitat is separated from that of the northern pika by altitude or by microhabitat in their zone of sympatry, and it lives at both higher and lower altitudes than the northern pika. It is found at heights of 400 to 2,500 m (1,300 to 8,200 ft) above sea level in the Altai Mountains, and above 2,000 metres (6,600 ft) in China.[1][5]
In the early 1970s, an unexplained decline in the alpine pika population occurred throughout the western Sayan Mountains. Although in 1977 Khlebnikov suggested it was due to an epidemic, it was difficult to ascertain if such a large territory had been affected all at once. By 1986 or 1987, a few localities that had high alpine pika population densities 16 to 17 years earlier became devoid of the species, due to its low reproductive rate and the insular nature of its habitat.[5]
The alpine pika is a generalist herbivore, mainly foraging for mosses, trees branches, pine nuts, and plant stems, which it gathers during the summer to create haypiles for use in winter.[9][1] These haypiles were estimated by I.V. Travina in 1984 to be as much as 30 kg per hectare (12 kg per acre) when the population density is around 10 to 12 individuals per hectare.[5] This store would sometimes be shared with other species such as reindeer.[1] In 1978, Khlebnikova documented the influence exerted by the alpine pika on plant diversity and composition in the regions they inhabit. These include reduced seed content of the soil, decreased ratio of flowering plants, and slow succession of plants such as the Siberian pine due to the pika's foraging on young trees. The remnants of the haypiles, however, might facilitate plant growth and the accumulation of pellets that create spots of nitrophilic vegetation (vegetation rich in nitrogen).[5]
The species lives in families, with population densities of 10 to 12 individuals per hectare.[9] Family feeding territories do not overlap with each other, and mostly remain the same each year; however, the home territories of different family groups are larger and do overlap with each other. Both males and females have been observed to mark corners of stones mostly located near the center of their home territory, from April to December, by rubbing their neck glands against them.
The female's fecundity is low, as with other pikas inhabiting talus piles, and the size of litters decreases as the elevation increases. A.F. Potapkina observed a seasonal increase in the number of offspring per litter. On average, the female of the western Altai Mountains produces two litters, while in the northwestern Altai and the western Sayan Mountains she produces 2.7 litters—with 10% producing up to three litters in the latter case. In 1984, G.I. Makushin and G.I. Orlov determined the average annual mortality rate of the alpine pika to be 53% for populations living in forests and 41% for those living in the alpine zones—most of them aged between one and three years. The annual population density fluctuations of most populations were insignificant.[5]
The alpine pika can emit three different vocalizations. The long call is heard during the mating season from only the subspecies O. a. alpina, O. a. changaica, and O. a. nitida. The short call is a harsh, sharp whistle that is easily distinguishable from the short high-pitched whistle of the northern pika. The alarm call is given out immediately any danger from predators or humans is perceived, and can travel greater distances than the calls of most other pika species.[5][9]
Internal parasites of the alpine pika include many worm species, such as Schizorchis altaica, Cephaluris andrejevi, Heligmosomum dubinini, and Eugenuris schumakovitschi.[11][12] Schizorchis altaica was found in individuals inhabiting the southern Altai mountains,[13] and Heligmosomum dubinini in those inhabiting the Sayan and Altai mountains.[12]
Since 1996, the alpine pika has been rated a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species. This is because it is widespread, with no known population decline. Despite the lack of data relating to its current population state, it is thought to have a stable trend, with some isolated populations exhibiting some variation. It has been regionally red-listed in China and Mongolia as a species of least concern, and about 12% of its population in Mongolia is found in protected areas.[2][1]
The alpine pika (Ochotona alpina) is a species of small mammal in the pika family, Ochotonidae. The summer pelage of different subspecies varies drastically but, in general, it is dark or cinnamon brown, turning to grey with a yellowish tinge during the winter. The alpine pika is found in western Mongolia, eastern Kazakhstan, and Russia (Tuva, Irkutsk, Altai, and Krasnoyarsk), as well as in China (northern Xinjiang and Heilongjiang), in very cold, mountainous regions. It is a generalist herbivore, and mainly forages on mosses, tree branches, pine nuts, and plant stems. It can emit three series of different vocalizations: a long call, a short call, and an alarm call. It is rated as a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species.
La pica alpina (Ochotona alpina) es una especie de mamífero de la familia Ochotonidae.
Se encuentra en Mongolia, Kazajistán y Rusia.
La pica alpina (Ochotona alpina) es una especie de mamífero de la familia Ochotonidae.
Ochotona alpina Ochotona generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Ochotonidae familian sailkatuta dago.
Ochotona alpina Ochotona generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Ochotonidae familian sailkatuta dago.
Ochotona alpina, le pika de l'Altaï ou pika alpin[1], est une espèce de lagomorphe de la famille des Ochotonidae
Il habite les régions semi-arides et montagneuses de l'Altaï, comme la steppe de la Tchouïa.
Ochotona alpina, le pika de l'Altaï ou pika alpin, est une espèce de lagomorphe de la famille des Ochotonidae
Il pica alpino o pica dell'Altaj (Ochotona (Pika) alpina Pallas, 1773) è un mammifero lagomorfo appartenente alla famiglia Ochotonidae.
Misura circa 25 cm di lunghezza, per un peso di 240-260 g.
Il pelo è corto e folto, di colore giallo-rossiccio screziato di nero sul dorso, rosso ruggine su fianchi e gola, mentre ventre e zampe sono di color giallo ocra.
La corporatura è tozza e massiccia, con una grossa testa e piccole orecchie semicircolari. Le zampe sono corte e forti, con dita ben distanziate fra loro, mentre la coda è ridotta a un misero moncherino.
Si tratta di animali dalle abitudini prettamente diurne: in particolare, presentano picchi di attività durante le prime ore di luce del mattino ed al crepuscolo, mentre durante le ore centrali della giornata, quando la temperatura è relativamente più elevata, cercano riparo e frescura restando nella tana, che consiste in una semplice buca scavata nel terreno od ottenuta mediante l'allargamento di uno spazio fra rocce.
Di mattina, un animale (solitamente il maschio) si pone su una roccia sopraelevata, dalla quale può avere una buona visuale del proprio territorio (che generalmente si estende per qualche centinaio di metri di raggio a partire dalla tana), mentre gli altri membri del gruppo (generalmente la femmina ed i cuccioli già svezzati) raccolgono il cibo sia per nutrire sé stessi, sia per ammassarlo in caratteristiche "balle" al fine di essiccarlo per usufruirne durante l'inverno. Eventuali predatori avvistati dalla vedetta (che approfitta della posizione privilegiata per crogiolarsi al sole, senza mai peraltro abbassare la guardia), così come gli intrusi che si trovino a varcare il confine del territorio, vengono segnalati con un lungo ed acuto fischio, che consente agli altri membri del gruppo di correre al riparo o di scacciare l'intruso.
I pica alpini sono animali erbivori: si nutrono prevalentemente di piante erbacee, delle quali mangiano tutte le parti, tuttavia nei periodi di magra mangiano praticamente qualsiasi materiale di origine vegetale, dai licheni alla corteccia d'albero.
Qualora la riserva di cibo secco venga ad esaurirsi prima della fine dell'inverno, ad esempio a causa di qualche furto da parte di altri esemplari o di nidiate particolarmente numerose, gli animali sono costretti, non andando in letargo, a pericolose sortite all'esterno per procacciarsi di che sostentarsi: spesso, in queste occasioni, i vari esemplari scavano dei tunnel sotto la coltre nevosa, per sfuggire agli occhi dei predatori. Tuttavia, le volpi, col loro udito fine, sono in grado di intercettarli e catturarli saltando violentemente sulla neve e facendo cedere le pareti dei tunnel sull'animale.
La stagione riproduttiva di questi animali coincide col periodo caldo: la femmina ha una gestazione di un mese circa, e lo stesso periodo occorre ai piccoli per essere svezzati. In tal modo, la femmina può allontanare i piccoli dal nido giusto in tempo per partorire nuovamente, potendo avere così tre o più nidiate annue, ciascuna comprendente una media di quattro cuccioli.
Solitamente, i cuccioli svezzati passano il primo inverno coi genitori, in modo tale da avere maggiori probabilità di sopravvivenza: non è raro, tuttavia, che sul finire dell'estate maschi e femmine si allontanino dal territorio natio per fondarsi un proprio territorio.
La speranza di vita di questi animali in cattività, mantenendo temperature inferiori ai 18 °C, si rivela superiore ai cinque anni. In natura, il tasso di mortalità è elevatissimo e solo il 15% circa dei cuccioli riesce a sopravvivere al primo inverno: di questi, solo il 2% oltrepassa anche il secondo inverno.
Con quattro sottospecie (O. a. alpina, O. a. changaica, O. a. cinereofusca e O. a. sushkini), la specie è diffusa nell'Altaj, in Mongolia ed in Cina centro-settentrionale (province di Gansu e della Mongolia Interna.
Predilige le aree montuose ricoperte di vegetazione prativa e con radi alberi, ad altezze superiori ai 2000 m.
Il pica alpino o pica dell'Altaj (Ochotona (Pika) alpina Pallas, 1773) è un mammifero lagomorfo appartenente alla famiglia Ochotonidae.
Pika Alp (Ochotona alpina) ialah satu spesies mamalia dalam famili Ochotonidae yang ditemui di negara Kazakhstan, Mongolia, dan Rusia.
Pika Alp (Ochotona alpina) ialah satu spesies mamalia dalam famili Ochotonidae yang ditemui di negara Kazakhstan, Mongolia, dan Rusia.
De altaifluithaas (Ochotona alpina) is een zoogdier uit de familie der fluithazen (Ochotonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peter Simon Pallas in 1773. De soort wordt gevonden in de Zuid-Siberische gebergtes, de Oblast Amoer in het Russische Verre Oosten, Mongolië, delen van noordelijk China en het uiterste noordoosten van Kazachstan.[2]
Altaifluithazen hebben een lichaamslengte tussen de 15,2 en 23,5 cm.[1] De oren hebben een grootte van 15 à 26 cm en zijn daarmee gemiddeld voor fluithazen in het algemeen. Aan de rand van de oren is een witte rand zichtbaar. 's Zomers is de vacht aan de bovenzijde een combinatie van bruin en oker. De onderzijde van het lichaam is okerbruin of okergeel, soms bruin. 's Winters hebben altaifluithazen een grijze of bruingrijze vacht, gemengd met oker op de flanken, poten en hoofd.[3]
Altaifluithazen zijn sociale dieren die in grote kolonies leven. Elk fluithaasgezin (man, vrouw en jongen) bezet een territorium van 200 à 400 m².[3] De dieren hebben hun naam te danken aan de manier waarop ze onderling communiceren, namelijk met geluiden die op een fluittoon lijken.
Het favoriete voedsel van de altaifluithaas is de breedbladige bastaardwederik (Chamerion latifolium), welke 44 tot 75% van de wintervoorraden beslaan. Het overige deel bestaat uit kruidachtige planten en grassen, bij voorkeur grote en sappige soorten, zoals alpenduizendknoop (Polygonum alpinum) en rozewortel (Rhodiola rosea).[4]
Vrouwtjes werpen meestal twee nesten per jaar. Per nest worden tussen de één en acht jongen geboren, met een gemiddelde van drie jongen. Jonge vrouwtjes planten zich vanaf hun tweede levensjaar voort.[1][5] De draagtijd bedraagt circa 30 dagen. Pasgeboren jongen hebben een lengte van 5,8 à 6 centimeter. Altaifluithazen bereiken in het wild een maximale leeftijd van zes jaar, maar ligt gewoonlijk rond de drie jaar.[1]
Altaifluithazen zijn vastgesteld op hoogten tussen de 400 en 2.500 meter boven zeeniveau. Ze leven vaak in rotsachtige gebieden en puinhellingen waartussen vegetatie aanwezig is. Ze verzamelen grassen en kruiden om hooibalen te creëren. Altaifluithazen vormen een belangrijke schakel in het ecosysteem. Ze vormen een belangrijke prooi voor de zeldzame sabelmarter (Martes zibellina) en de hooibalen vormen 's winters een alternatieve voedselbron voor Siberische wapiti's (Cervus canadensis sibiricus) en rendieren (Rangifer tarandus). De diversiteit en samenstelling van de vegetatie wordt sterk door Altaifluithazen beïnvloedt in gebieden waar ze voorkomen.[1]
Van de altaifluithaas worden vier ondersoorten wetenschappelijk erkend:
Voorheen werden de altaifluithaas en noordelijke fluithaas (Ochotona hyperborea) als conspecifiek beschouwd. Vorontsov en Ivanitskaja (1973) toonden een verschil in het aantal chromosomen aan, wat de splitsing in twee soorten ondersteunde. Sokolov en Orlov (1980) beschouwden de twee ook als aparte soorten, omdat het verspreidingsgebied overlapt in het Changaigebergte en Hentigebergte in Mongolië. De ondersoort sushkini werd voorheen onder de Mongoolse fluithaas (Ochotona pallasi) ingedeeld.[9]
Bronnen, noten en/of referentiesDe altaifluithaas (Ochotona alpina) is een zoogdier uit de familie der fluithazen (Ochotonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peter Simon Pallas in 1773. De soort wordt gevonden in de Zuid-Siberische gebergtes, de Oblast Amoer in het Russische Verre Oosten, Mongolië, delen van noordelijk China en het uiterste noordoosten van Kazachstan.
Multimedia w Wikimedia Commons Szczekuszka ałtajska[3] (Ochotona alpina) – gatunek ssaka z rodziny szczekuszkowatych (Ochotonidae), występujący w górach środkowej i północno-wschodniej Azji.
Systematyka gatunku obejmuje cztery podgatunki[4]:
Szczekuszki północne zamieszkują wyżynne stepy, a także obszary skaliste w terenach o klimacie kontynentalnym. Szata roślinna w tych rejonach jest raczej uboga, składają się na nią przede wszystkim trawy, zioła oraz niskie krzewy.
3 lata.
Za schronienie bardzo często służą im nory pozostawione przez inne gatunki ssaków. Zajęte przez nie stanowisko wypełniają sianem. Przeciętna nora składa się z jednej komory i z 3-5 korytarzy prowadzących na powierzchnię. Zwierzęta te żyją w koloniach, komunikują się wzajemnie oraz ostrzegają przed niebezpieczeństwem za pomocą dźwięków słyszanych z dużej odległości. Osobniki tego gatunku charakteryzuje także duża odporność na niskie temperatury, jednak w przypadku wyjątkowo srogiej zimy zapadają w krótki sen. Rzadko chodzą po ziemi, zazwyczaj skaczą.
Szczekuszki są roślinożerne i żywią się najczęściej różnymi gatunkami traw i ziół, a także liśćmi i gałązkami krzewów. Przez cały okres wegetacji roślin zbierają zimowe zapasy, które mogą ważyć nawet 20 kg.
Maksymalnie w ciągu roku szczekuszka może mieć 3 mioty, a w każdym z nich może znajdować się do 13 młodych. Ciążą trwa 20-24 dni. Pierwszy poród zazwyczaj pojawia się w maju. Zwierzęta z pierwszego miotu nawet w tym samym roku mogą przystąpić do rozrodu. Wysoka rozrodczość tych ssaków związana jest wysokim poziomem śmiertelności populacji.
Szczekuszka ałtajska (Ochotona alpina) – gatunek ssaka z rodziny szczekuszkowatych (Ochotonidae), występujący w górach środkowej i północno-wschodniej Azji.
A Pika-alpina ou pika-do-Altai (Ochotona alpina) é um ochotonídeo encontrado no Cazaquistão, Mongólia e Rússia.
A Pika-alpina ou pika-do-Altai (Ochotona alpina) é um ochotonídeo encontrado no Cazaquistão, Mongólia e Rússia.
Fjällpiphare (Ochotona alpina)[2][3][4][5] är ett däggdjur som först beskrevs av Peter Simon Pallas 1773. Fjällpiphare ingår i familjen pipharar.[6][7] Arten förekommer i Kazakhstan, Kina, Mongoliet och Ryssland. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Individerna når en kroppslängd (huvud och bål) av 152 till 235 mm (sällan 251 mm[1]) och en vikt av 226 till 360 g. Arten har 26 till 35 mm långa bakfötter och 17 till 26 mm långa öron. Några underarter är mindre än grundformen.[8]
Pälsen på ovansidan varierar mycket mellan underarterna. Allmänt är den gulbrun till ockra-grå med några mörkare ställen på grund av mörkbruna eller svarta hårspetsar. På bålens sidor förekommer mera rödbrun päls och undersidan är täckt av ljus ockra päls med gul skugga. Före vintern blir pälsen mera gråaktig. Den största skillnaden mot sibirisk piphare består i avvikande detaljer av skallens konstruktion.[9] Fjällpipharen har ett mera långsträckt huvud som trots allt är kraftig byggt.[8]
Vid halsens baksida har hannar och honor en körtel och vätskan används för att markera reviret.[9]
Fjällpipharen vistas främst i taluskon och i andra klippiga områden. Den besöker även torra platser som är täckta av mossa men den undviker träskmarker. Arten lever inte heller i stora taluskon som helt saknar växtlighet.[9] Boet ligger ofta under stenblock eller mellan trädens rötter.[8] Utbredningsområdet ligger 400 till 2500 meter över havet.[1]
Arten är främst dagaktiv men ibland kan den höras under natten.[1]
Liksom andra pipharar samlar arten under sommaren växtdelar och skapar högar av hö. Högarna är även en viktig matreserv för andra däggdjur som kronhjort, ren, häst och nötkreatur. Ett föräldrapar och deras ungar etablerar ett revir som inte överlappar med reviren från andra fjällpipharar. Hannar av några underarter har komplexa läten som påminner om en sång. Dessutom finns varningsrop och andra läten. Honor har vanligen två eller ibland tre kullar per år. Antalet ungar per kull varierar beroende på utbredningsområdets höjdläge.[9] Allmänt föds tre ungar per kull.[8] Uppskattningsvis varar dräktigheten 30 dagar och ungarna är cirka 6 cm långa vid födelsen.[1]
Arten delas in i följande underarter:[6]
Wikimedia Commons har media som rör Fjällpiphare.
Wikispecies har information om Ochotona alpina.
Fjällpiphare (Ochotona alpina) är ett däggdjur som först beskrevs av Peter Simon Pallas 1773. Fjällpiphare ingår i familjen pipharar. Arten förekommer i Kazakhstan, Kina, Mongoliet och Ryssland. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Довжина тіла від 15,2 до 23,5 сантиметрів і вага від 226 до 360 грамів. Хутро на спині влітку темно-каштанове, боки мають червонувато-коричневий відтінок. Черево від світло-коричневого до білувато-жовтого кольору. Зимове хутро блідо-сіро-коричневе і голова і задня частина тіла мають жовті плями. 2n = 42 хромосом.
Країни проживання: Китай (Хейлунцзян, Синьцзян), Казахстан, Монголія, Російська Федерація (Алтайський край, Амурська, Бурятія, Чита, Іркутськ, Красноярськ, Тува). Живе на висоті 400-2500 м. Надає перевагу кам'янистим гірським районам і деревам вздовж гравійних областей, як середовище проживання.
Зазвичай живе в сімейних групах з щільністю від 10 до 12 тварин на гектар. Денний вид. Одним з основних хижаків є соболь.
Народжує два рази на рік в середньому по три дитинча. Період вагітності становить близько 30 днів і молодь при народженні має довжину від 5,8 до 6 сантиметрів. Тривалість життя максимум близько шести років, але особливо на півночі ареалу, живе близько трьох років.
Серйозних загроз для виду в цілому немає. Проживає в охоронних землях.
Ochotona alpina là một loài động vật có vú trong họ Ochotonidae, bộ Thỏ. Loài này được Pallas mô tả năm 1773.[2]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ochotona alpina là một loài động vật có vú trong họ Ochotonidae, bộ Thỏ. Loài này được Pallas mô tả năm 1773.
Наиболее характерными местообитаниями являются каменные россыпи, поросшие мхом, и выходы коренных пород, в частности, в редколесье и тайге. Участков лесной растительности не избегает. Встречается и по верховьям небольших таёжных речек и ручьев, где сильная захламлённость буреломами создаёт хорошие защитные условия. В высокогорной тундре живёт в каменистых россыпях, «полях» моренных валунов, в скоплениях камней среди зарослей карликовой берёзы и альпийских лугов. В горной тайге предпочитает зелёно-мошные леса, особенно кедровники. На Алтае, Кузнецком Алатау, Западном Саяне встречается на высотах 1270—2100 м над уровнем моря в лесном, субальпийском и альпийском поясах. Основными убежищами служат пустоты между камнями; внутри пищуха устраивает гнездо из листьев злаков, мха и тонких корешков. В мягких торфяных грунтах может рыть норы глубиной до 1 м. Зимой ведёт преимущественно подснежный образ жизни, лишь изредка выходя через отдушины на поверхность.
Алтайская пищуха ведёт дневной образ жизни. В жаркие солнечные дни активна утром (с 5 ч до 10 ч) и вечером, в пасмурные — почти весь день. Зимой активность снижается. Селится как правило колониями, нередко многолетними и крупными, где плотность населения может достигать 40-60 зверьков на 1 га. Пищухи держатся парами, состоящими из самца и самки, которые вместе заготавливают корм. Нетерпимо относятся к присутствию соседей на их территории. Семейные участки имеют чёткие границы, помеченные секретом шейных желез. Акустический репертуар алтайской пищухи разнообразен; характерен сигнал опасности — громкий свист, напоминающий свист птицы.
Спектр питания очень широк и меняется в зависимости от местообитания и сезона; в него входят различные растения, а также грибы и лишайники. В тёплое время года отдаёт предпочтение зелёным частям растений, цветам, семенам, ягодам. Интенсивная заготовка кормов на зиму начинается с середины июля и продолжается до октября. У зверьков, живущих на каменистых россыпях, запасы представляют собой пучки сена, которые укладываются в щели и ниши между камнями; в лесу — «стожки» сена под стволами старых деревьев. Высота стожка может достигать 2 м, масса не высушенного сена — 27 кг (Западный Саян). Среди излюбленных пищухами кормов — кипрей (Chamaenerion latifolium), сочные злаки и осоки, горец альпийский (Polygonum alpinum), родиола розовая, побеги чёрной смородины.
Сезон размножения длится с апреля по июль — август. Выводков за год 1-2, реже 3; количество детёнышей в помёте 1-4. Максимальное число детёнышей — 8. Беременность длится около 30 дней; новорождённые развитые, покрыты шерстью. Молодые животные обоих полов вступают в размножение лишь на 2-м году жизни. Максимальная продолжительность жизни до 6 лет.
Алтайская пищуха довольно обычна, местами многочисленна. Численность подвержена значительным колебаниям как локальным, так и охватывающим большие территории. Хозяйственное значение невелико: в ряде мест может повреждать всходы и подрост ценных пород деревьев (кедровые сосны). При низкой численности грызунов пищуха — основной объект питания соболя. Данные об эпидемическом значении отсутствуют.
高山鼠兔（学名：Ochotona alpina）为鼠兔科鼠兔属的哺乳动物。在中国大陆，分布于黑龙江、吉林、内蒙古、宁夏、甘肃、新疆等地，多栖息于山地针叶林、岩砾地区以及亚高山草甸、草原。该物种的模式产地在西伯利亚阿尔泰山。[1]
高山鼠兔（学名：Ochotona alpina）为鼠兔科鼠兔属的哺乳动物。在中国大陆，分布于黑龙江、吉林、内蒙古、宁夏、甘肃、新疆等地，多栖息于山地针叶林、岩砾地区以及亚高山草甸、草原。该物种的模式产地在西伯利亚阿尔泰山。
알타이우는토끼 또는 알타이피카(Ochotona alpina)는 우는토끼과에 속하는 토끼목 종의 하나이다.[2] 카자흐스탄과 몽골, 러시아에서 발견된다. 고산우는토끼 또는 고산피카로도 불린다.
4종의 아종이 알려져 있다.[2]
