nimet breadcrumb-navigoinnissa
Yapon laminariyası (lat. Laminaria japonica)[1] - laminariya cinsinə aid bitki növü.
Yapon laminariyası (lat. Laminaria japonica) - laminariya cinsinə aid bitki növü.
Der Japanische Blatttang (Saccharina japonica, Syn.: Laminaria japonica), auch Seekohl ist eine Braunalgenart, die als Hauptquelle des Nahrungsmittels Kombu die wichtigste essbare Seetangart darstellt.
Der Thallus des japanischen Blatttangs gliedert sich in das mit Hapteren (Krallen) am Boden verankerte Rhizoid, einen kurzen, länglich-runden Stiel und ein unverzweigtes Phylloid. Dieses ist meist einen Meter lang und 10 bis 20 Zentimeter breit und erreicht maximal etwa 6 Meter Länge und 40 Zentimeter Breite[1]. Es ist in der Mitte verdickt und am Rand so stark gewellt, dass es sich selbst teilweise überlappt. Die Verdickung des Phylloids ist tiefgrün, die Spreite olivbraun gefärbt.
Der Japanische Blatttang kommt im gemäßigten Kaltwasser der Küsten Koreas, Chinas, Japans und Russlands im Nordpazifik vor. Versehentlich eingeführt wurde die Art im französischen Étang de Thau.
Japanischer Blatttang wächst auf Felsen oder anderen festen Oberflächen des Sublitorals in Tiefen bis etwa 10 Metern. Bei Temperaturen über 23 °C stirbt der größte Teil des Phylloids ab, kann sich aber nach dem Sommer bei wieder fallenden Temperaturen aus der verbleibenden Basis regenerieren. Im Herbst bildet die Spreite Sporangien und stirbt nach der Freisetzung der Zoosporen ab.
Der japanische Seetang ist die wichtigste Quelle für Kombu und wird seit dem achtzehnten Jahrhundert in Japan angebaut. Heute ist China der bedeutendste Hersteller, daneben wird die Art in Japan, Nord- und Südkorea und Russland angebaut. Weltweit lag die Erntemenge 2010 über fünf Millionen Tonnen.
Der Japanische Blatttang (Saccharina japonica, Syn.: Laminaria japonica), auch Seekohl ist eine Braunalgenart, die als Hauptquelle des Nahrungsmittels Kombu die wichtigste essbare Seetangart darstellt.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Hāi-dái (海帶), bô gó̤ hāi-chái (海菜), sê siŏh cṳ̄ng chó̤-lôi. Nē̤ng-gă bàng-siòng sāi gì ê-só cêu sê téng hāi-dái diē-sié tì-chṳ̄ chók lì gì.
Saccharina japonica is a marine species of the Phaeophyceae (brown algae) class, a type of kelp or seaweed, which is extensively cultivated on ropes between the seas of China, Japan and Korea.[1] It has the common name sweet kelp.[2] It is widely eaten in East Asia.[3] A commercially important species, S. japonica is also called ma-konbu (真昆布) in Japanese, dasima (다시마) in Korean and hǎidài (海带) in Chinese.[3] Large harvests are produced by rope cultivation which is a simple method of growing seaweeds by attaching them to floating ropes in the ocean.[1][4]
The species has been cultivated in China, Japan, Korea, Russia and France.[5] It is one of the two most consumed species of kelp in China and Japan.[1] Saccharina japonica is also used for the production of alginates, with China producing up to ten thousand tons of the product each year.[6]
Consuming excessive S. japonica suppresses thyroid function.[7]
The species was transferred to Saccharina in 2006.[8] Three synonyms for this species name are Laminaria japonica (J. E. Areschoug 1851), its variety Laminaria japonica var. ochotensis (Miyabe & Okamura 1936) and Laminaria ochotensis (Miyabe 1902).[5]
With the development of cultivation technology, though over 90% of Japanese kombu is cultivated mostly in Hokkaidō, production can also be found as far as south of the Seto Inland Sea.
In Chinese cuisine, sliced kelp is a common hors d'oeuvre which is often consumed with alcohol.
In Korean cuisine, dasima is used to make broth, deep-fried into bugak or twigak (coated and uncoated fries), pickled in soy sauce as jangajji, and eaten raw as a sea vegetable for ssam (wraps).
It is also used to make dasima-cha (kelp tea).
Cheonsa-chae (kelp noodles) is made from the alginic acid from dasima.
One of Nongshim's instant noodle, the Korean original versions of Neoguri, contains one (or rarely more) big piece of dasima in every package. Odongtong Myon, Ottogi's copy of Neoguri, also has big piece of dasima in every package - Ottogi uses 2 dasimas since 2020.[9]
Raw dasima served as a ssam vegetable, with dipping sauces
Dried dasima for broth
Dasima-bugak (deep-fried kelp snack)
Cheonsa-chae (kelp noodles)
Saccharina japonica is a marine species of the Phaeophyceae (brown algae) class, a type of kelp or seaweed, which is extensively cultivated on ropes between the seas of China, Japan and Korea. It has the common name sweet kelp. It is widely eaten in East Asia. A commercially important species, S. japonica is also called ma-konbu (真昆布) in Japanese, dasima (다시마) in Korean and hǎidài (海带) in Chinese. Large harvests are produced by rope cultivation which is a simple method of growing seaweeds by attaching them to floating ropes in the ocean.
The species has been cultivated in China, Japan, Korea, Russia and France. It is one of the two most consumed species of kelp in China and Japan. Saccharina japonica is also used for the production of alginates, with China producing up to ten thousand tons of the product each year.
Consuming excessive S. japonica suppresses thyroid function.
Laminario (japane 昆布 Kombu, ankaŭ nomata dashima (koree 다시마 dasima) aŭ haidai (ĉine: 海帶 pinjino=Hǎidài), estas manĝebla fuko, ĝenerale manĝita en Orienta Azio. Plejparto de laminario estas de la specio Saccharina japonica (Laminaria japonica）, amplekse kultivata sur ŝnuroj en la maroj de Japanio kaj Koreio. Super 90 procento de japana laminario estas kultivata, plejparte en Hokajdo, sed ankaŭ en la fora sudo kiel la Enlanda Maro de Seto.
La plej frua skriba noto de laminario aperis en Shoku Nihongi en 797 kiel donaco kaj imposto de la Tōhoku Regiono. Ĝia uzo komencis pli frue, verŝajne datiĝanta malantaŭa al la Jōmon periodo, sed ĉar ĝi facile putriĝas, ne arkeologia indico povas esti trovita. Dum la Muromachi periodo lastatempe evoluigita sekiganta tekniko de laminario povas esti entenita por pli ol kelkaj tagoj kaj laminario fariĝis grava eksportaĵo de la Tohoku areo. De la Edo periodo, kiel Hokajdo estis koloniita kaj liveraĵaj vojoj estis organizitaj, la uzo de laminario fariĝis vasta en Japanio. Tradicia Okinava kuirarto fidas multe je laminario kiel parto de la dieto; ĉi tiu praktiko komencis en la Edo periodo. Oni en Okinavo uzas pli laminarion por familio ol ĉe iu ajn alia prefekturo. En la 20a jarcento, kultivi laminarion estis eltrovita.
Je la 1960-aj jaroj, sekigi laminarion estis eksportita de Japanio al multaj landoj. Ĝi estis havebla komence ĉe azianaj kaj japanaj en apartaj, manĝaĵaj butikoj kaj restoracioj kaj poste estis vendata en superbazaroj, sano-manĝaĵaj vendejoj.
Laminario (japane 昆布 Kombu, ankaŭ nomata dashima (koree 다시마 dasima) aŭ haidai (ĉine: 海帶 pinjino=Hǎidài), estas manĝebla fuko, ĝenerale manĝita en Orienta Azio. Plejparto de laminario estas de la specio Saccharina japonica (Laminaria japonica）, amplekse kultivata sur ŝnuroj en la maroj de Japanio kaj Koreio. Super 90 procento de japana laminario estas kultivata, plejparte en Hokajdo, sed ankaŭ en la fora sudo kiel la Enlanda Maro de Seto.
Saccharina japonica (Dasima 다시마 en coréen et kombu en japonais) est une espèce d’algues brunes marines de la famille des Laminariaceae.
C’est une algue qui est majoritairement cultivée en Chine, au Japon, et en Corée du Sud[4],[5]. C’est une des espèces qui sont commercialisées sous le nom de konbu.
L'espèce fut rangée sous le genre Saccharina en 2006 : elle était rangée sous le genre Laminaria auparavant[6].
Selon World Register of Marine Species (16 août 2017)[7] :
Saccharina japonica (Dasima 다시마 en coréen et kombu en japonais) est une espèce d’algues brunes marines de la famille des Laminariaceae.
C’est une algue qui est majoritairement cultivée en Chine, au Japon, et en Corée du Sud,. C’est une des espèces qui sont commercialisées sous le nom de konbu.
L'espèce fut rangée sous le genre Saccharina en 2006 : elle était rangée sous le genre Laminaria auparavant.
Saccharina japonica adalah sebuah spesies laut dari tumbuhan Phaeophyceae (alga coklat), sebuah jenis rumput laut, yang giat ditanam di antara laut Jepang dan Korea.[1] Spesies tersebut banyak disantap di Asia Timur.[2]
Saccharina japonica adalah sebuah spesies laut dari tumbuhan Phaeophyceae (alga coklat), sebuah jenis rumput laut, yang giat ditanam di antara laut Jepang dan Korea. Spesies tersebut banyak disantap di Asia Timur.
_(17761876858).jpg)
Listownica japońska (Saccharina japonica) – gatunek jadalnej brunatnicy z rzędu listownicowców, rodziny Laminariaceae. Powszechnie uprawiany w Chinach, Japonii i Korei.
Plecha przybiera postać jednej prostej wstęgi (nie występują odgałęzienia) o barwie od złotawej po oliwkowobrązową. Sporofit może dorastać do 10 m długości. W warunkach naturalnych listownica japońska występuje w chłodnych wodach i zwykle poniżej 15 m głębokości. Do wzrostu wymaga skalistego podłoża[2].
Będąca gatunkiem o znaczeniu gospodarczym listownica japońska jest znana pod nazwą kombu (w Chinach – haidai, w Korei – dasima). Duże zbiory uzyskuje się dzięki rope cultivation, prostej metodzie uprawy tych brunatnic przez hodowanie ich na linach unoszących się na oceanie[3][4].
Gatunek naturalnie występujący w Japonii, ale uprawiany jest w Chinach, Japonii, Rosji, Francji i Korei[5]. Jest jedną z dwóch najpowszechniej spożywanych brunatnic w Chinach i Japonii[3]. W Chinach, w prowincji Fujian była jadana od co najmniej tysiąca lat. Glony tego rodzaju zostały wyliczone w Kodeksie Taihō w 701 jako produkty należne japońskiemu dworowi cesarskiemu w ramach podatku[6]. Współcześnie w Japonii z listownicy robi się też słodycze (ma-kombu)[6].
Listownica japońska zawiera w suchej masie, wedle różnych badań, 4-9% protein, 66-88% węglowodanów (w tym błonnika), 1,3-3% tłuszczów i 18-23% popiołu[6]. Spożywanie nadmiernych ilości Saccharina japonica może osłabiać funkcje tarczycy[7].
Z zebranych plonów pozyskuje się również kwas alginowy, którego Chiny wytwarzają do 10 tys. ton rocznie[8].
Gatunek przeniesiono do rodzaju Saccharina w 2006[9]. Trzy synonimy nazwy naukowej tej brunatnicy to Laminaria japonica J.E. Areschoug 1851, odmiana Laminaria japonica var. ochotensis (Miyabe) Okamura 1936 oraz Laminaria ochotensis Miyabe 1902[5].
Listownica japońska (Saccharina japonica) – gatunek jadalnej brunatnicy z rzędu listownicowców, rodziny Laminariaceae. Powszechnie uprawiany w Chinach, Japonii i Korei.
Plecha przybiera postać jednej prostej wstęgi (nie występują odgałęzienia) o barwie od złotawej po oliwkowobrązową. Sporofit może dorastać do 10 m długości. W warunkach naturalnych listownica japońska występuje w chłodnych wodach i zwykle poniżej 15 m głębokości. Do wzrostu wymaga skalistego podłoża.
Będąca gatunkiem o znaczeniu gospodarczym listownica japońska jest znana pod nazwą kombu (w Chinach – haidai, w Korei – dasima). Duże zbiory uzyskuje się dzięki rope cultivation, prostej metodzie uprawy tych brunatnic przez hodowanie ich na linach unoszących się na oceanie.
Gatunek naturalnie występujący w Japonii, ale uprawiany jest w Chinach, Japonii, Rosji, Francji i Korei. Jest jedną z dwóch najpowszechniej spożywanych brunatnic w Chinach i Japonii. W Chinach, w prowincji Fujian była jadana od co najmniej tysiąca lat. Glony tego rodzaju zostały wyliczone w Kodeksie Taihō w 701 jako produkty należne japońskiemu dworowi cesarskiemu w ramach podatku. Współcześnie w Japonii z listownicy robi się też słodycze (ma-kombu).
Listownica japońska zawiera w suchej masie, wedle różnych badań, 4-9% protein, 66-88% węglowodanów (w tym błonnika), 1,3-3% tłuszczów i 18-23% popiołu. Spożywanie nadmiernych ilości Saccharina japonica może osłabiać funkcje tarczycy.
Z zebranych plonów pozyskuje się również kwas alginowy, którego Chiny wytwarzają do 10 tys. ton rocznie.
Gatunek przeniesiono do rodzaju Saccharina w 2006. Trzy synonimy nazwy naukowej tej brunatnicy to Laminaria japonica J.E. Areschoug 1851, odmiana Laminaria japonica var. ochotensis (Miyabe) Okamura 1936 oraz Laminaria ochotensis Miyabe 1902.
Saccharina japonica (staršie: Laminaria japonica, Laminaria ochotensis; jap. ma-konbu) je morská riasa patriaca do čeľade Laminariaceae a triedy Phaeophyceae (t.j. hnedé riasy). Ide o typ morskej riasy, ktorá sa pestuje v Japonsku, Číne, Kórei a Rusku. Je to hlavný typ riasy nazývanej konbu (kombu).
Saccharina japonica (staršie: Laminaria japonica, Laminaria ochotensis; jap. ma-konbu) je morská riasa patriaca do čeľade Laminariaceae a triedy Phaeophyceae (t.j. hnedé riasy). Ide o typ morskej riasy, ktorá sa pestuje v Japonsku, Číne, Kórei a Rusku. Je to hlavný typ riasy nazývanej konbu (kombu).
廣泛而言，海帶可以指所有生物分類上為海帶目（Laminariales）的物種。狹義來說，海帶可限指是所有為海帶屬（Laminaria）的物種。更狹義來說可以專指Laminaria japonica該物種。 若以最狹義來論，海帶、昆布（學名：2006前Laminaria japonica，2006後Saccharina japonica[1]）是褐藻門海帶屬的一种可食用的藻類，真核多細胞。
海帶原产东北亚地区，包括俄罗斯太平洋沿岸、日本和朝鮮北部沿海，後在中国辽东半岛和山東沿岸的海洋裏生長，今天中國是世界上最大的海帶生產國。海帶孢子分為固著器、柄和帶片三部分。在自然環境中生長期為兩年，在栽種環境下養殖期是2年。
海帶含豐富營養，曬乾后可作為食物，常用於中國菜、日本料理和朝鲜料理中，如在日本料理中高汤，多指煮过昆布的水。
海帶具有很高的營養價值，因此成為消費者經常食用的食品。明礬加工過的海帶中的鋁[2][3]對於人體可以排泄，早期研究人員懷疑鋁是導致阿茲海默症的元兇，但是經過幾十年的研究，沒有任何證據可以證明鋁會導致老人痴呆。但若每天攝取超過一公克的鋁，就會在體內器官累積造成中毒。[4]
海带含碘量很高（每1000克干海带含碘240mg，而成人每日碘摄取量上限为1mg），碘过量会有以下症状：甲状腺炎、甲状腺肿、甲状腺机能亢进、乳头状甲状腺癌等。碘摄取过量时，甲状腺机能反而受损，初期反应是血中促甲状腺激素（TSH）高于正常值；摄取量高达750 μg/d时，TSH浓度明显上升。
中國大陸全国性碘营养监测和碘盐质量检测结果显示，多数省级行政区的平均尿碘值已经高于世界卫生组织推荐的适宜水平，因此不缺碘地区特别是沿海的高碘地区要尽量少食海带，这样可以预防碘过量疾病的发生。[5]
中文中“海帶”、“昆布”、“裙帶菜”經常被混用，這些用詞無法準確對應到單一物種，因此其為俗名，歷史文獻紀載中也常見同名但實為不同物種的狀況。
由於用詞混用，有將昆布視為海帶其中一種的說法；也有將昆布視作是乾燥後的海帶。語言混用一方面是源於來自各方、各時代生活經驗不同所造成的混淆。廣泛而言，海帶可以指所有生物分類上為“海帶目（Laminariales）”的物種。狹義來說，海帶可限指是所有為“海帶屬（Laminaria）”的物種。而現代日本飲食文化所使用的食材物種“昆布”，皆是屬於海帶目，但其中有海帶屬與非海帶屬的物種。最常見的“真昆布”在2006年前屬於“Laminaria屬”，而2006年後改为分類至糖海帶屬（Saccharina）。
海帶，裙帶菜和昆布同屬於褐藻綱。海帶在生物學上的分類是Laminariales海帶目－Laminariaceae海帶科－Laminaria海帶屬。昆布中的“真昆布”屬於Laminariales海帶目－Laminariaceae海帶科－Saccharina昆布屬。裙帶菜則是Laminariales海帶目－Alariaceae翅藻科－Undaria裙帶菜屬。請注意：生物分類的“學名”唯有拉丁文，其餘語言翻譯仍皆是“俗名”，因此並沒有所謂“中文學名”存在。目前“Saccharina”仍有被譯為“海帶屬”的狀況，容易造成混淆。
海帶目（Laminariales）的種類多數是冷水性種類，大部分生長在潮間帶下的岩石上，很多種類皆是重要的經濟海藻。海帶成熟藻體卷曲，表面會有如冰霜之白點，水溫需低於15℃以下始可活存，臺灣沿海不適合培育，中國和日本為培育海帶的重要產區。其中常指的“昆布”為“真昆布(Saccharina japonica)”藻體成體呈黃橄欖綠，成熟藻體卷曲皺縮不規則團狀，一般可以長成2－6 m，寬約20－50 cm。主要產於本州東北和北海道之間的津輕海峡到北海道噴火灣之間海域。昆布為日本飲食文化中相當重要的一部分。日本產有多種品種。羅臼昆布（Laminaria diabolica）產於北海道東北部的羅臼地方海域。利尻昆布（Laminaria ochotensis）產於北海道北部利尻島週邊海域。日高昆布（Laminaria angustata）產於北海道南方太平洋岸的日高地區。樺太昆布產於庫頁島。
裙帶菜（Undaria pinnatifida）又名昆布、海带菜、海帶芽、江白菜，為一年生溫水性大型海藻，長度1－2 m，寬度20－40 cm，生長在深約3－10 m的清澈海域。夏季至冬季為生長期，春季採收。整株藻體的葉狀體成羽狀互生，為可供食用的主要部位。臺灣主要分布區域為東北角，日本、韓國、中國皆有分布。養殖方式則可分成海底養殖和筏式養殖，現多採用筏式養殖。[6][7]
廣泛而言，海帶可以指所有生物分類上為海帶目（Laminariales）的物種。狹義來說，海帶可限指是所有為海帶屬（Laminaria）的物種。更狹義來說可以專指Laminaria japonica該物種。 若以最狹義來論，海帶、昆布（學名：2006前Laminaria japonica，2006後Saccharina japonica）是褐藻門海帶屬的一种可食用的藻類，真核多細胞。
海帶原产东北亚地区，包括俄罗斯太平洋沿岸、日本和朝鮮北部沿海，後在中国辽东半岛和山東沿岸的海洋裏生長，今天中國是世界上最大的海帶生產國。海帶孢子分為固著器、柄和帶片三部分。在自然環境中生長期為兩年，在栽種環境下養殖期是2年。
分類 ドメLaminaria ochotensis Miyabe
和名 マコンブマコンブ（真昆布）は、不等毛植物門褐藻綱コンブ目コンブ科カラフトコンブ属（コンブ属）に属する海藻。主に日本、中華人民共和国、大韓民国で養殖されている。学名:Saccharina japonica。
体長は3メートル、幅30センチメートル程で笹の形に似ており、水深20m以浅の岩で生育する。寿命は約2年[1]。
マコンブは単にコンブとも呼ばれ、地方によってはホンコンブやモトコンブ、ヒロメ、エビスメとも呼ばれており、日本料理においてコンブの最高級品として扱われている[2]。養殖は延縄による方法が広く行われている[3][4]。
マコンブは日本固有種であり、北海道から津軽海峡、岩手県北部にかけて分布するが[1]、中国やロシア、フランス、韓国でも養殖が行われている[5]。日本と中国において変種のオニコンブ（羅臼昆布）と並んで最高級品とされている[1][3]。とろろ昆布、 物の出 、つくだ煮、昆布巻き、塩こんぶなど、主に食用として広く加工・利用されている他[6]、アルギン酸の生産にも利用されており、中国における生産量は年間1万トンにも及ぶ[7]。
日本国内においては主に北海道渡島総合振興局、胆振総合振興局管内において養殖されており、昭和40年代以降に本格的に開始された養殖マコンブは天然マコンブの生産量を上回っている。水揚げは6月から8月にかけて行われている[8]。産地によって品質は大きく異なり、乾燥したものを切った時の色合いで「白口」「黒口」 などに選別される[6]。
マコンブはヨウ素を多く含有しており、過剰摂取すると、甲状腺機能障害となることがある[9]。
2006年よりSaccharinaの学名が支持されている[10]。シノニムにはLaminaria japonica（J.E. Areschoug 1851）、Laminaria japonicaまたはochotensis（(Miyabe) Okamura 1936）、Laminaria ochotensis（Miyabe 1902）がある[5]。
マコンブ（真昆布）は、不等毛植物門褐藻綱コンブ目コンブ科カラフトコンブ属（コンブ属）に属する海藻。主に日本、中華人民共和国、大韓民国で養殖されている。学名:Saccharina japonica。
体長は3メートル、幅30センチメートル程で笹の形に似ており、水深20m以浅の岩で生育する。寿命は約2年。
マコンブは単にコンブとも呼ばれ、地方によってはホンコンブやモトコンブ、ヒロメ、エビスメとも呼ばれており、日本料理においてコンブの最高級品として扱われている。養殖は延縄による方法が広く行われている。
マコンブは日本固有種であり、北海道から津軽海峡、岩手県北部にかけて分布するが、中国やロシア、フランス、韓国でも養殖が行われている。日本と中国において変種のオニコンブ（羅臼昆布）と並んで最高級品とされている。とろろ昆布、 物の出 、つくだ煮、昆布巻き、塩こんぶなど、主に食用として広く加工・利用されている他、アルギン酸の生産にも利用されており、中国における生産量は年間1万トンにも及ぶ。
日本国内においては主に北海道渡島総合振興局、胆振総合振興局管内において養殖されており、昭和40年代以降に本格的に開始された養殖マコンブは天然マコンブの生産量を上回っている。水揚げは6月から8月にかけて行われている。産地によって品質は大きく異なり、乾燥したものを切った時の色合いで「白口」「黒口」 などに選別される。
マコンブはヨウ素を多く含有しており、過剰摂取すると、甲状腺機能障害となることがある。
2006年よりSaccharinaの学名が支持されている。シノニムにはLaminaria japonica（J.E. Areschoug 1851）、Laminaria japonicaまたはochotensis（(Miyabe) Okamura 1936）、Laminaria ochotensis（Miyabe 1902）がある。
.jpg)
