nimet breadcrumb-navigoinnissa
Syngende løvgræshoppe (Tettigonia cantans) er en stor løvgræshoppe. Den har samme farve og størrelse som stor grøn løvgræshoppe (Tettigonia viridissima). De to arter kendes fra hinanden på vingernes form, der hos den syngende løvgræshoppe er meget brede og kun strækker sig lidt ud over bagkropsspidsen. Hos stor grøn løvgræshoppe er vingerne meget lange og smalle. Hunnernes læggebrodsform kan også bruges. Hos syngende løvgræshoppe er læggebroden helt lige, hos stor grøn løvgræshoppe er den svagt nedadkrummet. Vingeformen på nymferne (de unge græshopper) er også forskellig på de to arter.
Syngende løvgræshoppe holder til i træer, buske og høje urter i fugtige områder. I Danmark er den sjælden, og findes på Vestfyn, omkring Vejle Fjord især nordsiden, omkring Åbenrå og i nærheden af Aarhus.
Nymferne kommer frem sidst i april og i maj, og de bliver voksne i juli. De forsvinder igen i oktober. Sangen er meget høj og høres især eftermiddag, aften og nat. Æggene lægges i jorden, og de klækker først efter to overvintringer, nogle gange flere.
Syngende løvgræshoppe (Tettigonia cantans) er en stor løvgræshoppe. Den har samme farve og størrelse som stor grøn løvgræshoppe (Tettigonia viridissima). De to arter kendes fra hinanden på vingernes form, der hos den syngende løvgræshoppe er meget brede og kun strækker sig lidt ud over bagkropsspidsen. Hos stor grøn løvgræshoppe er vingerne meget lange og smalle. Hunnernes læggebrodsform kan også bruges. Hos syngende løvgræshoppe er læggebroden helt lige, hos stor grøn løvgræshoppe er den svagt nedadkrummet. Vingeformen på nymferne (de unge græshopper) er også forskellig på de to arter.
Die Zwitscherschrecke oder Zwitscherheupferd (Tettigonia cantans) ist nach dem Grünen Heupferd eine der größten in Mitteleuropa vorkommenden Heuschrecken. Die männlichen Tiere erreichen eine Körperlänge von bis zu 30 mm, weibliche Tiere werden bis zu 35 mm lang. Die Art ist vorwiegend grün gefärbt und besitzt am Rücken eine längliche braune Zeichnung. Der Legebohrer des Weibchens ragt deutlich über die Spitze der Flügel hinaus. Adulte Tiere von Tettigonia cantans treten ab Mitte Juli bis Oktober auf.
Die Zwitscherschrecke ist feuchtigkeitsliebend, kommt aber auch auf Trockenrasen vor. Sie ist vom Lebensraum her recht anspruchslos und lebt wie die Schwesterart auf Kulturflächen wie Gärten und Getreidefeldern, in Hochstaudenfluren (vorzugsweise mit Gebüschen) sowie an sonnigen Wegrändern. Sie singt gern in 2–5 m Höhe.
In der norddeutschen Tiefebene kommt die Zwitscherschrecke recht verbreitet bis an die Küsten von Nord- und Ostsee vor, von den Mittelgebirgen an südlich ist sie dagegen deutlich montan und kommt fast nirgends unter 300 Höhenmetern vor, in den Alpen ist sie meist erst ab 500 – 600 Höhenmetern anzutreffen.
Die Zwitscherschrecke kann im Gegensatz zur Schwesterart kaum fliegen. Sie singt ab Mittags bis in die Nacht hinein. Der laute Gesang (Hörbarkeit über 50 m) besteht aus Strophen, die einige (zwei bis viele) Sekunden anhalten und in der Tonhöhe leicht ansteigen. Die einzelnen Silben folgen schneller aufeinander als bei der Schwesterart, so dass sich ein eher reibend-schwirrendes Geräusch ergibt. Meist werden einige Strophen mit Pausen von mehreren Sekunden abgesungen. Gegen Abend kann der Gesang zu einem anhaltenden Dauerton wechseln. Im Flachland der Elbmarsch (1–2 m über Normalnull) kommen beispielsweise beide Arten im gleichen Lebensraum vor, Tettigonia viridissima jedoch deutlich häufiger (schätzungsweise 5- bis 10-fach). Die Zwitscherschrecke ernährt sich überwiegend von Insekten, aber auch von pflanzlicher Nahrung. Sie ist sehr aggressiv und frisst auch andere Heuschrecken, sogar das deutlich größere Grüne Heupferd. Das Weibchen legt die Eier in feuchten Boden, egal ob offen oder bewachsen.
Die Zwitscherschrecke oder Zwitscherheupferd (Tettigonia cantans) ist nach dem Grünen Heupferd eine der größten in Mitteleuropa vorkommenden Heuschrecken. Die männlichen Tiere erreichen eine Körperlänge von bis zu 30 mm, weibliche Tiere werden bis zu 35 mm lang. Die Art ist vorwiegend grün gefärbt und besitzt am Rücken eine längliche braune Zeichnung. Der Legebohrer des Weibchens ragt deutlich über die Spitze der Flügel hinaus. Adulte Tiere von Tettigonia cantans treten ab Mitte Juli bis Oktober auf.
Tettigonia cantans is a species of bush crickets (or katydids) belonging to the family Tettigoniidae subfamily Tettigoniinae.
Tettigonia cantans is present in most of Europe, in the eastern Palearctic realm, in Near East, and in North Africa. The distribution extends from the Pyrenees to China. In the Mediterranean region, Tettigonia cantans is restricted to the higher elevations of the mountains. It is absent from most parts of Western Europe (Great Britain, western France, most of Iberian Peninsula).
Tettigonia cantans inhabits moist to moderately dry and rather cool habitats such as fens, marshes, tall herb vegetation, mountain meadows, clearcuts and woodland edges. But it is observed even in potato fields and on mountainous nutrient-poor, dry limestone grasslands with higher growing vegetation.
The adult males grow up to 20–30 millimetres (0.79–1.18 in) long, while females reach 29–35 millimetres (1.1–1.4 in). The basic coloration of the body is usually green, with a brown stripe on the back. These grasshoppers hardly fly, their wings are shorter and wider than in the other Tettigonia species, only slightly covering the end of the abdomen. The ovipositor of the female extends beyond the tip of the wings.
Adults can be found from mid June through October. The eggs overwinter in the soil, according to literature, at least twice. They mainly feed on other insects, but also on vegetable foods. They are active from noon until night and males are detectable by their characteristic and pleasant singing (hence the Latin name cantans). The females lay eggs in moist soil. Tettigonia cantans is not endangered.
Especially carnal food (insects such as other locusts), and plants.
Tettigonia cantans, female
Tettigonia cantans, male
Tettigonia cantans, male nymph
Stridulation
Tettigonia cantans is a species of bush crickets (or katydids) belonging to the family Tettigoniidae subfamily Tettigoniinae.
Harilik lauluritsikas (Tettigonia cantans) on ritsiklaste sugukonda kuuluv putukaliik, keda leidub ka Eestis.
Harilik lauluritsikas on heleroheline, seljalt pruunikas ning võib kasvada 22–34 mm pikkuseks.[1]
Harilik lauluritsikas on levinud Mandri-Eestis.[2]
Harilik lauluritsikas (Tettigonia cantans) on ritsiklaste sugukonda kuuluv putukaliik, keda leidub ka Eestis.
Idänhepokatti (Tettigonia cantans) on hepokattilaji, jota esiintyy Euroopasta ja Pohjois-Afrikasta Siperiaan ja Kiinaan ulottuvalla alueella. Se muistuttaa lehtohepokattia.
Idänhepokatti on yleisväriltään vihertävä ja sen selkäpuolella on ruskea pitkittäisjuova. Erotuksena hyvin samannäköisestä lehtohepokatista idänhepokatin siivet ovat selvästi leveämmät ja lyhyemmät ulottuen suunnilleen takimmaisen raajaparin polvien kohdalle ja vain hieman takaruumiin kärkeä pitemmälle. Naaraan munanasetin ulottuu selvästi siipien taakse. Koiraan takaruumiin kärjessä sijaitsevista perälisäkkeistä ylempi pari on lähes yhtä lyhyt kuin alempi. Koiraan pituus on 22–33 mm ja naaraan ilman munanasetinta 24–33 mm.[1] Sirittäessään idänhepokatti on lehtohepokattia kovaäänisempi.
Idänhepokatti esiintyy yleisenä Kaakkois-Suomessa. Lännessä se on levinnyt Kymijoen itärannalle saakka, idässä sitä on tavattu Varkaudenkin pohjoispuolella. Tämän lisäksi idänhepokatilla on eristynyt populaatio myös ainakin kahdessa paikkaa Turussa, mutta levinneisyyttä Turun alueella ei tunneta.[1] Idänhepokatti on kulkeutunut Suomeen mahdollisesti venäläisten rajalinnakkeiden asukkaiden myötä, arviolta parisataa vuotta sitten. Lajin leviämistä rajoittaa sen heikko lentotaito[1].
Idänhepokatti on mantereisempi laji kuin lehtohepokatti. Keski-Euroopassa, jossa lajien levinneisyysalueet ovat osaksi päällekkäisiä, idänhepokattia esiintyy yleensä vuoristoalueilla ja lehtohepokattia alavimmilla seuduilla. Laajempi levinneisyys ulottuu Keski-Euroopasta Siperiaan ja Kiinaan.[1]
Laji viihtyy pensaissa ja matalissa puissa, varsinkin puutarhoissa ja lehdoissa. Koiraat sirittävät usein korkeiden lehtipuiden latvustossa. Etelämpänä lajia tavataan etenkin vuoristoissa. Koiraat alkavat sirityksensä yleensä iltapäivän aikana ja, lämpötilan pysyessä tarpeeksi korkeana, jatkavat aamuyölle saakka. Paikalla, jolla yksilöitä on paljon, koiraat asettautuvat tasaisin välimatkoin muutaman metrin päähän toisistaan. Lajin suojaväri on hyvä, eikä sirittävääkään eläintä ole helppoa löytää. Häiriöstä siritys loppuu ja hepokatti kävelee ylöspäin pyrkien samalla kääntymään piiloon.[1]
Muiden hepokattien tavoin idänhepokatti on peto, joka syö muita hyönteisiä, mutta kelpuuttaa myös kasviravintoa.[1]
Idänhepokatti (Tettigonia cantans) on hepokattilaji, jota esiintyy Euroopasta ja Pohjois-Afrikasta Siperiaan ja Kiinaan ulottuvalla alueella. Se muistuttaa lehtohepokattia.
Sauterelle cymbalière
Tettigonia cantans, la sauterelle cymbalière, est une espèce de sauterelles de la famille des Tettigoniidae.
Elle a été nommée Tettigonia cantans par Johann Kaspar Füssli en 1775. Ce peintre entomologiste suisse signait ses publications sous le nom de Johann Caspar Fuesslin, c'est donc ce dernier nom qu'il faudrait retenir pour ses publications scientifiques.
Cette sauterelle est présente dans presque toute l'Europe, dans l'est de l'écozone paléarctique, dans l'est et le nord de l'Afrique; en France, elle n'est présente que dans les Ardennes, les Vosges, le Bas-Rhin, le Haut-Rhin et les départements des Alpes, du massif Central et des Pyrénées[1]; en Belgique, elle se limite au sud-est de la Meuse[2].
On ne la trouve que dans des régions dont l'altitude est supérieure à environ 400 mètres.
Cette espèce, (comme les autres sauterelles), se reconnaît à ses longues et fines antennes, ce qui la différencie des criquets, qui sont toujours porteurs d'antennes courtes et articulées. La coloration du corps est habituellement verte, à l'exclusion d'une bande couleur rouille sur le dessus du corps avec un liseré à l'identique le long de la frange supérieure des élytres. Les larves sont également vertes comme les adultes (imago). L'ovipositeur est bien visible à partir du cinquième stade, les ailes apparaissent pour les deux sexes à partir de la sixième étape de la formation rudimentaire.
Les mâles adultes atteignent 20 à 30 mm de long, les femelles, 29 à 35 mm.
La morphologie des deux sexes est très comparable, mais la femelle est dotée d'une tarière, organe de ponte également dénommé oviscapte ou ovipositeur qui peut atteindre une longueur de 23 à 32 millimètres, ce qui vaut à la femelle le surnom de "sauterelle à sabre" (attribué aussi à d'autres espèces de sauterelles dont les femelles sont munies du même appendice); il dépasse largement l'extrémité des élytres et est légèrement courbé vers le bas.
L'imposant organe de stridulation du mâle est généralement à motifs marron.
Confusion possible avec Tettigonia viridissima, (la Grande sauterelle verte), dont les ailes sont nettement plus longues, alors que chez la sauterelle cymbalière, elles ne dépassent guère l'abdomen, ainsi qu'avec Tettigonia caudata dont les fémurs postérieurs présentent des épines noires très visibles, et qui a les ailes plus longues que l'abdomen.
La plupart des sauterelles sont herbivores et se nourrissent de feuilles, d’herbes, de fleurs, et d’écorces. Cependant, certaines espèces sont omnivores et incluent dans leur régime alimentaire d’autres insectes, des chenilles et même de petits vertébrés.
Pendant la saison des amours, les mâles stridulent pour attirer les femelles, qui choisiront celui dont le chant est le plus puissant. Après l’accouplement, la femelle pond ses œufs sur le sol et les recouvre de salive. Celle-ci forme une couche protectrice jusqu’à l’éclosion. Les nymphes sortent de leur coque et parviendront à l’état adulte après une série de mues.
Les adultes sont actifs depuis midi et jusque tard dans la nuit et les mâles sont très facilement repérables grâce à leur stridulation caractéristique et agréable (ce que rappelle le nom d'espèce : cantans). Les femelles pondent leurs œufs dans les sols humides grâce à leur long oviscapte.
Omnivores, ces sauterelles mangent d'autres insectes et des végétaux. Après la mue imaginale, elle dévore son exuvie[3].
Elles peuvent mordre mais elles ne sont pas particulièrement agressives.
Contrairement à l'avis négatif de H. Bellmann et G. Luquet (op cit p. 106), elles (du moins les individus peuplant les Ardennes françaises et belges) peuvent voler plus activement que les grandes sauterelles vertes (Tettigonia viridissima) grâce à leurs ailes plus courtes et plus larges[4] que celles des autres Tettigonia.
On peut trouver les adultes de mi-juillet à octobre dans de nombreux milieux, principalement de moyenne altitude: des prairies humides, des broussailles avec arbustes, des clairières, des champs cultivés, le long de chemins ensoleillés...
Sauterelle cymbalière
Tettigonia cantans, la sauterelle cymbalière, est une espèce de sauterelles de la famille des Tettigoniidae.
Žiogas giesmininkas (lot. Tettigonia cantans, vok. Zwitscherschrecke) – žiogų (Tettigoniidae) šeimos vabzdys. Kūnas 22-23 mm ilgio, žalias. Turi plačius trumpus antsparnius, kurie vos vos išsikiša už užpakalinių šlaunų viršūnės (skiriamasis požymis nuo žaliojo žiogo). Kiaušdėtis tiesus ir gerokai išsikiša už antsparnių.
Randamas pievose, retuose krūmuose ir laukuose. Biologija panaši į žaliojo žiogo. Vikiteka
Žiogas giesmininkas (lot. Tettigonia cantans, vok. Zwitscherschrecke) – žiogų (Tettigoniidae) šeimos vabzdys. Kūnas 22-23 mm ilgio, žalias. Turi plačius trumpus antsparnius, kurie vos vos išsikiša už užpakalinių šlaunų viršūnės (skiriamasis požymis nuo žaliojo žiogo). Kiaušdėtis tiesus ir gerokai išsikiša už antsparnių.
Randamas pievose, retuose krūmuose ir laukuose. Biologija panaši į žaliojo žiogo. Vikiteka
De kleine groene sabelsprinkhaan (Tettigonia cantans) is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae), onderfamilie Tettigoniinae.
Mannetjes bereiken een lengte van 21 tot 31 millimeter, de vrouwtjes zijn 29 tot 33 mm lang[1]. De forse, gedrongen sprinkhaan is een van de grotere soorten die in de Benelux voorkomt. De lichaamskleur is groen, veel exemplaren hebben een bruine band over de kop, het halsschild en vleugelbasis. Zowel bij de mannetjes als de vrouwtjes reiken de vleugels tot aan de achterlijfspunt. De mannetjes hebben korte, iets van elkaar afwijzende cerci, die een klein uitsteeksel hebben aan de binnenzijde van de basis. Het vrouwtje is te herkennen aan de lange en kaarsrechte legboor.
De kleine groene sabelsprinkhaan is ondanks de naam één van de grotere soorten van Nederland en België, maar blijft kleiner dan de grote groene sabelsprinkhaan en de wrattenbijter. Met de zeer gedrongen en meer kleurrijke wrattenbijter is het onderscheid duidelijk te maken, de grote groene sabelsprinkhaan heeft vleugels die duidelijk reiken tot achter de achterlijfspunt.
De kleine groene sabelsprinkhaan komt voor in centraal en zuidelijk Europa, in België vooral in Limburg en het zuiden van België. In Nederland is de soort op twee plaatsen in het oosten te vinden. De eerste populatie bevindt zich in de gemeente Hof van Twente nabij Elsen. De tweede populatie is te vinden in de gemeente Brummen bij het plaatsje Rhienderen. De habitat bestaat uit ruige vegetatie, vrijwel altijd bij bossen, zowel langs bosranden als open plekken in het bos, ook langs spoorwegen. In Centraal-Europa is de sprinkhaan voornamelijk in berggebieden te vinden. In noordelijk Denemarken is de soort in een groot gebied uitgestorven.
De kleine groene sabelsprinkhaan is actief gedurende de maanden juni tot september, de mannetjes laten zich vooral horen tussen drie uur in de middag tot drie uur 's nachts[1]. Het geluid bestaat uit een ratelachtig gezoem dat sterk aanzwelt en zo'n 4 tot 8 seconden aanhoudt. Op het menu staan voornamelijk andere insecten, planten zoals grassen, en dode insecten.
Er moet voor gezorgd worden dat de dieren 5 à 10 vierkante centimeter per dier heeft en dat er genoeg licht en lucht aan kan komen. Vervolgens hebben de dieren elke dag verse planten en insecten (mieren, bladluizen, vliegen, kleine kevers, bijna alles wat kleiner is dat één cm) nodig. Ook moet er een schaaltje met maximaal 0,5 cm water in staan of gewoon met een licht sproeier wat spuiten.
Vrouwtje (nimf).
Mannetje.
Mannetje.
Mannetje (nimf).
Referenties
Bronnen
De kleine groene sabelsprinkhaan (Tettigonia cantans) is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae), onderfamilie Tettigoniinae.
Pasikonik śpiewający (Tettigonia cantans) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae)[1]. Występuje w Europie i Azji. W Polsce spotykany jest na obszarze całego kraju, na wilgotnych, trawiastych terenach, w tym na torfowiskach[2]. Pospolitszy w górach (z wyjątkiem Tatr, skąd nie został wykazany) i na północy kraju[3].
Pospolity gatunek, który można spotkać wśród krzewów i wyższych zarośli lub drzew. Stosunkowo często można go spotkać w miastach. Charakterystyczną cechą wyróżniająca go od innych pasikonikowatych są stosunkowo krótkie skrzydła tylko nieznacznie zakrywające koniec odwłoka. Samce dają bardzo donośne koncerty o dźwiękach przyjemnych dla ludzkiego ucha. Ich śpiew jest bardzo szybki, przedzielony częstymi przerwami.
Pokarm stanowią mniejsze owady i pajęczaki, niekiedy występuje kanibalizm, zwłaszcza wśród samców.
Pasikonik śpiewający (Tettigonia cantans) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Występuje w Europie i Azji. W Polsce spotykany jest na obszarze całego kraju, na wilgotnych, trawiastych terenach, w tym na torfowiskach. Pospolitszy w górach (z wyjątkiem Tatr, skąd nie został wykazany) i na północy kraju.
Pospolity gatunek, który można spotkać wśród krzewów i wyższych zarośli lub drzew. Stosunkowo często można go spotkać w miastach. Charakterystyczną cechą wyróżniająca go od innych pasikonikowatych są stosunkowo krótkie skrzydła tylko nieznacznie zakrywające koniec odwłoka. Samce dają bardzo donośne koncerty o dźwiękach przyjemnych dla ludzkiego ucha. Ich śpiew jest bardzo szybki, przedzielony częstymi przerwami.
Pokarm stanowią mniejsze owady i pajęczaki, niekiedy występuje kanibalizm, zwłaszcza wśród samców.
Tettigonia cantans là một loài côn trùng thuộc họ Tettigoniidae, phân họ Tettigoniinae.
Loài này có mặt ở hầu hết Châu Âu, ở phía đông Cổ Bắc giới, ở Cận Đông và Bắc Phi. Phạm vi phân bố kéo dài từ Pyrenees đến Trung Quốc. Ở khu vực Địa Trung Hải, Tansania cantans bị hạn chế ở độ cao của các ngọn núi. Loài này vắng mặt ở hầu hết các vùng Tây Âu (Anh, Tây Pháp, hầu hết bán đảo Iberia).
Tettigonia cantans cư trú ẩm ướt đến vừa phải khô và môi trường sống khá mát mẻ như gà mái, đầm lầy, thảm thực vật thảo mộc cao, đồng cỏ núi, xóa và cạnh rừng. Nhưng loài này được ghi nhận ngay cả trong các cánh đồng khoai tây và trên những vùng đồng cỏ khô, nghèo, giàu chất dinh dưỡng, có thảm thực vật phát triển cao hơn.
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tettigonia cantans là một loài côn trùng thuộc họ Tettigoniidae, phân họ Tettigoniinae.
Певчий кузнечик[1][2][3] (лат. Tettigonia cantans) — вид насекомых из семейства Настоящие кузнечики отряда прямокрылых.
Длина теле без учёта крыльев до 28 мм, длина яйцеклада у самок 22—31 мм. Обе пары крыльев хорошо развитые. Крылья слегка заходят за голени задних ног. Яйцеклад у самок развит, сильно выделяется за вершины крыльев. Основная окраска тела зелёная.
Личинки напоминают имаго, но с недоразвитыми крыльями.
Населяет все Европу, в России проникают на север до Москвы и распространены на восток вплоть до Приморского края.
Взрослые кузнечики появляются в июле. Стрекочут только самцы. Они делают это для привлечения самок.
Кормятся в основном растительностью, но едят и насекомых.
Певчий кузнечик (лат. Tettigonia cantans) — вид насекомых из семейства Настоящие кузнечики отряда прямокрылых.
.jpg)
