nimet breadcrumb-navigoinnissa
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Els mormoòpids[1] (Mormoopidae) són una família de ratpenats que habita Amèrica des del sud de Mèxic fins al sud-est del Brasil.
Aquesta família comprèn 2 gèneres amb 13 espècies.
Els mormoòpids (Mormoopidae) són una família de ratpenats que habita Amèrica des del sud de Mèxic fins al sud-est del Brasil.
Die Kinnblatt- oder auch Schnurrbartfledermäuse (Mormoopidae) sind eine auf Amerika beschränkte Familie der Fledermäuse (Microchiroptera). Sie wird in zwei Gattungen mit acht Arten unterteilt.
Auffälligstes Merkmal dieser Fledermäuse ist der Bau der Mundregion. Die Lippen sind vergrößert, die Unterlippen sind gefaltet und mit Hautwülsten versehen. Zusätzlich können kleine Kinnblätter – Hautauswüchse am Kinn – vorhanden sein. Die Oberlippe ist ebenfalls mit Wulsten und Falten vergrößert, die die Nasenlöcher integrieren. Ein typisches Nasenblatt wie bei den Blattnasen ist aber nicht vorhanden. Diese Modifikationen bewirken eine Trichterform des Mundes. Den Namen Schnurrbartfledermäuse verdanken sie einem Saum steifer Haare um den Mund.
Die Flügel sind bei manchen Arten nicht an der Flanke, sondern am Rückgrat befestigt, was den Eindruck eines nackten Rückens erweckt. Der Schwanz ist relativ lang, seine Spitze ragt aus dem Uropatagium (der Schwanzflughaut zwischen den Beinen) heraus. Das Fell dieser Tiere ist kurz und fein, seine Färbung ist variabel. Kinnblattfledermäuse können orangefarben, hell- oder dunkelbraun oder gräulich gefärbt sein, wobei die Unterseite meist heller ist. Diese Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 40 bis 80 Millimetern, eine Schwanzlänge von 15 bis 30 Millimetern und ein Gewicht von 8 bis 20 Gramm erreichen.
Kinnblattfledermäuse sind in tropischen Regionen von den südlichen USA (Arizona und Texas) bis ins mittlere Brasilien (Mato-Grosso-Region) verbreitet und kommen auch auf den Antillen vor. Sie bewohnen eine Vielzahl von Lebensräumen, sowohl Regenwälder als auch aride Regionen. Wie die meisten Fledermäuse sind sie nachtaktiv; tagsüber schlafen sie in Höhlen, Minen, Tunnels und selten auch in Gebäuden. Sie bevorzugen dabei dunkle Bereiche, oft tief im Inneren der Höhlen und weit vom Eingang entfernt. Zum Schlafen bilden sie große Gruppen von oft hunderttausenden Tieren, jedes Exemplar hält aber rund 15 Zentimeter Abstand zum nächsten Tier.
Nach Einbruch der Dunkelheit begeben sie sich auf Nahrungssuche, die fünf bis sieben Stunden dauern kann. Sie sind später unterwegs als andere Fledermausarten, von der Gattung Mormoops wird ein Höhepunkt der Aktivitätszeit zwischen 23.00 Uhr und Mitternacht berichtet. Diese Tiere sind reine Insektenfresser, sie ernähren sich hauptsächlich von Schmetterlingen und Käfern, die sie mittels Echoortung lokalisieren.
Meist einmal im Jahr bringt das Weibchen ein einzelnes Jungtier zur Welt, die Paarungs- und Fortpflanzungszeit hängt von den klimatischen Bedingungen ab. In den südlichen USA fallen die meisten Geburten in die Monate Mai oder Juni.
Früher wurden die Kinnblattfledermäuse als Unterfamilie Chilonycterinae innerhalb der Blattnasen (Phyllostomidae) geführt. Unterschiede im Bau der Vordergliedmaßen und die eigenwillige Gesichtsform rechtfertigen nach Meinung der meisten Forscher den Familienrang für diese Gruppe. Phylogenetisch gelten sie als Schwestertaxon der Blattnasen. Die Fossiliengeschichte der Kinnblattfledermäuse ist dürftig, sie lässt sich nur bis ins Pleistozän zurückverfolgen.
Die Kinnblatt- oder auch Schnurrbartfledermäuse (Mormoopidae) sind eine auf Amerika beschränkte Familie der Fledermäuse (Microchiroptera). Sie wird in zwei Gattungen mit acht Arten unterteilt.
Do Mormoopidae sunt ne amerikoanske Familie fon do Fläddermuuse. Jo hääbe oafte n gjucht säildsoam Gesicht. Dät rakt twäin Sleeke in disse Familie:
Do Mormoopidae sunt ne amerikoanske Familie fon do Fläddermuuse. Jo hääbe oafte n gjucht säildsoam Gesicht. Dät rakt twäin Sleeke in disse Familie:
Pteronotus Mormoops
The family Mormoopidae contains bats known generally as mustached bats, ghost-faced bats, and naked-backed bats. They are found in the Americas from the Southwestern United States to Southeastern Brazil.
They are distinguished by the presence of a leaf-like projection from their lips, instead of the nose-leaf found in many other bat species. In some species, the wing membranes join over the animal's back, making it appear hairless. The tail projects only a short distance beyond the membrane that stretches between the hind legs. They are brownish in colour, with short, dense fur.[1] Their dental formula is:
Mormoopid bats roost in caves and tunnels in huge colonies that may include hundreds of thousands of members, producing enough guano to allow commercial mining. They do not hibernate as some other bats do since they live in the tropics. They feed on insects found close to, or on, bodies of water.[1]
The family consists of two genera, containing around 13 species.
FAMILY MORMOOPIDAE
The family Mormoopidae contains bats known generally as mustached bats, ghost-faced bats, and naked-backed bats. They are found in the Americas from the Southwestern United States to Southeastern Brazil.
They are distinguished by the presence of a leaf-like projection from their lips, instead of the nose-leaf found in many other bat species. In some species, the wing membranes join over the animal's back, making it appear hairless. The tail projects only a short distance beyond the membrane that stretches between the hind legs. They are brownish in colour, with short, dense fur. Their dental formula is:
Mormoopid bats roost in caves and tunnels in huge colonies that may include hundreds of thousands of members, producing enough guano to allow commercial mining. They do not hibernate as some other bats do since they live in the tropics. They feed on insects found close to, or on, bodies of water.
Los mormoópidos (Mormoopidae) son una familia de murciélagos del suborden Microchiroptera propios de Centroamérica y Sudamérica, que se distribuyen desde el sur de México al sudeste de Brasil. De color amarronado, con un pelaje corto y denso, poseen una cola corta que apenas se proyecta fuera del uropatagio.[1] Su fórmula dentaria es
La familia consta de dos géneros con 13 especies.
Los murciélagos de este taxón viven en cuevas y túneles en colonias de cientos o miles de ejemplares, produciendo suficiente guano como para hacer viable su explotación industrial. Habitantes de zonas tropicales, no hibernan. Son insectívoros.[1]
Los mormoópidos (Mormoopidae) son una familia de murciélagos del suborden Microchiroptera propios de Centroamérica y Sudamérica, que se distribuyen desde el sur de México al sudeste de Brasil. De color amarronado, con un pelaje corto y denso, poseen una cola corta que apenas se proyecta fuera del uropatagio. Su fórmula dentaria es
La familia consta de dos géneros con 13 especies.
Los murciélagos de este taxón viven en cuevas y túneles en colonias de cientos o miles de ejemplares, produciendo suficiente guano como para hacer viable su explotación industrial. Habitantes de zonas tropicales, no hibernan. Son insectívoros.
Mormoopidae est une famille de chauves-souris.
Mormoopidae est une famille de chauves-souris.
I Mormoopidi (Mormoopidae Saussure, 1860) sono una famiglia di Chirotteri.
La famiglia comprende pipistrelli di piccole e medie dimensioni con la lunghezza della testa e del corpo tra 40 e 77 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 35 e 65 mm e un peso fino a 20 g.
Il trochite non si articola mai con la scapola. Il secondo dito della mano ha una falange, mentre gli altri ne hanno tre. Sono privi di foglia nasale, ma nel genere Mormoops il muso ha un aspetto peculiare. Le labbra sono espanse e ornate di varie pieghe in maniera tale da formare una sorta di imbuto che circonda la bocca. Delle corte setole circondano questa formazione e potrebbero indurre il flusso d'aria verso l'orifizio orale. Le narici sono incluse nel labbro superiore e sono circondate sia sopra che in mezzo da escrescenze e creste, fino a formare un piatto nasale. Le membrane alari in alcune specie sono attaccate talmente in alto lungo la spina dorsale da far sembrare la schiena priva di peli. In altre invece l'attaccatura è alquanto più bassa. La pelliccia è corta e densa ed è presente una variazione stagionale del colore. Il trago assume una forma unica tra tutti i chirotteri. Può essere sia lanceolato che munito di una piega secondaria posta ad angolo retto lungo l'asse longitudinale dell'apparato. La coda è lunga e si estende sempre oltre l'uropatagio.
Questa famiglia è diffusa nel continente americano, dal Messico fino al Brasile centrale e nelle Grandi Antille.
La famiglia comprende due generi:
La famiglia è presente in America settentrionale e nei Caraibi dal Pleistocene e nell'America meridionale solo recentemente.
I Mormoopidi (Mormoopidae Saussure, 1860) sono una famiglia di Chirotteri.
Raukšlėtasmakriai šikšnosparniai (lot. Mormoopidae, angl. Leaf - chinned bats, vok. Kinnblattfledermäuse) – šikšnosparnių (Chiroptera) šeima. Tai 10-34 mm dydžio ir 7-25 gramų svorio gyvūnai.
Šeimoje yra dvi gentys:
Raukšlėtasmakriai šikšnosparniai (lot. Mormoopidae, angl. Leaf - chinned bats, vok. Kinnblattfledermäuse) – šikšnosparnių (Chiroptera) šeima. Tai 10-34 mm dydžio ir 7-25 gramų svorio gyvūnai.
Šeimoje yra dvi gentys:
Raukšlėtasmakriai lapanosiai (Mormoops) Blainvilio raukšlėtasmakris lapanosis (Mormoops blainvillii) Peterso raukšlėtasmakris lapanosis (Mormoops megalophylla) Plikanugariai lapanosiai (Pteronotus) Mažasis plikanugaris lapanosis (Pteronotus davyi) Plikanugaris ūsuotasis lapanosis (Pteronotus gymnonotus) Maklėjaus plikanugaris lapanosis (Pteronotus macleayii) Parnelo plikanugaris lapanosis (Pteronotus parnellii) Meksikinis pliknaugaris lapanosis (Pteronotus personatus) Pteronotus quadridensDe plooilip- of bladkinvleermuizen (Mormoopidae) vormen een familie van Amerikaanse vleermuizen. Er zijn zo'n tien soorten plooilipvleermuizen, verdeeld over twee geslachten.
Plooilipvleermuizen komen voor van Zuid-Arizona via Midden-Amerika en Caribische eilanden tot centraal Zuid-Brazilië. Ze leven vaak in grote kolonies in grotten. De soorten zijn insectivoren. Ze vinden hun voedsel door middel van echolocatie.
Plooilipvleermuizen zijn kleine tot middelgrote vleermuizen. De vacht is kort, dicht en rood of bruin tot grijs van kleur. De plooilipvleermuizen hebben geen neusblad en kleine oren. De staart steekt lichtelijk buiten de staartmembraan. Ze hebben rond de kin en langs de lippen op wratten lijkende uitsteeksels en lange haren. Bij enkele soorten uit de familie is de vlieghuid niet aan de flanken gegroeid, maar, net als bij Dobsonia, aan elkaar verbonden op het midden van de rug, waardoor het lijkt alsof de rug kaal is. Plooilipvleermuizen hebben een kop-romplengte tussen de 40 en 77 millimeter, een staartlengte van 15 tot 30 millimeter, een voorarmlengte van 35 tot 65 millimeter en een lichaamsgewicht van 3,5 tot 20 gram.
De plooilip- of bladkinvleermuizen (Mormoopidae) vormen een familie van Amerikaanse vleermuizen. Er zijn zo'n tien soorten plooilipvleermuizen, verdeeld over twee geslachten.
Plooilipvleermuizen komen voor van Zuid-Arizona via Midden-Amerika en Caribische eilanden tot centraal Zuid-Brazilië. Ze leven vaak in grote kolonies in grotten. De soorten zijn insectivoren. Ze vinden hun voedsel door middel van echolocatie.
Plooilipvleermuizen zijn kleine tot middelgrote vleermuizen. De vacht is kort, dicht en rood of bruin tot grijs van kleur. De plooilipvleermuizen hebben geen neusblad en kleine oren. De staart steekt lichtelijk buiten de staartmembraan. Ze hebben rond de kin en langs de lippen op wratten lijkende uitsteeksels en lange haren. Bij enkele soorten uit de familie is de vlieghuid niet aan de flanken gegroeid, maar, net als bij Dobsonia, aan elkaar verbonden op het midden van de rug, waardoor het lijkt alsof de rug kaal is. Plooilipvleermuizen hebben een kop-romplengte tussen de 40 en 77 millimeter, een staartlengte van 15 tot 30 millimeter, een voorarmlengte van 35 tot 65 millimeter en een lichaamsgewicht van 3,5 tot 20 gram.
Multimedia w Wikimedia Commons Straszakowate[2], straszaki, podbródnikowate (Mormoopidae) – rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera) obejmująca dwa rodzaje liczące w sumie 10 gatunków, z czego dwa uznawane są za wymarłe.
Zwierzęta występują na terenach rozciągających się od Brazylii do południowej części Stanów Zjednoczonych. Charakterystyczny jest wygląd ich pyska - duże wargi, długie włosy przypominające wąsy i rozbudowany nos. Małe oczy, kształt i wielkość uszu różnią się w obrębie poszczególnych gatunków. Futro zazwyczaj brązowe lub czerwonobrązowe. Zwierzęta żywią się owadami, najchętniej żyją w pobliżu wody.
Do rodziny należą następujące rodzaje[2][3]:
Straszakowate, straszaki, podbródnikowate (Mormoopidae) – rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera) obejmująca dwa rodzaje liczące w sumie 10 gatunków, z czego dwa uznawane są za wymarłe.
Mormoopidae é uma família da ordem Chiroptera. Podem ser encontrados da América Central e na América do Sul, desde o sul do México até ao sudeste do Brasil. A família é composta por dois géneros, com 13 espécies. Abrigam-se em cavernas e em túneis. Alimentam-se de insectos enquanto voam.
Mormoopidae é uma família da ordem Chiroptera. Podem ser encontrados da América Central e na América do Sul, desde o sul do México até ao sudeste do Brasil. A família é composta por dois géneros, com 13 espécies. Abrigam-se em cavernas e em túneis. Alimentam-se de insectos enquanto voam.
Bladhakor (Mormoopidae) är en familj i ordningen fladdermöss med åtta arter fördelade på två släkten som lever i Amerika.
Arternas läppar är förstorade och underläppen vrängd. Ytterligare bladliknande utskott av hud finns vid hakan. Näshålorna är inneslutna i överläppen. Kring den trattformiga munnen finns många styva hår.[2]
Hos några arter är vingarna inte fästa vid sidan som hos de flesta fladdermöss utan vid ryggraden. Svansen är jämförelsevis lång och spetsen är synlig utanför flyghuden. Bladhakor har en kort päls och färgen varierar mellan arterna. De kan antingen vara orange, ljus- till mörkbruna eller gråaktiga. Vuxna exemplar når en kroppslängd mellan 40 och 80 millimeter och därtill kommer en 15 till 30 millimeter lång svans. Vikten ligger mellan 8 och 20 gram.[2]
Dessa fladdermöss förekommer i tropiska regioner från södra USA (Arizona och Texas) till mellersta Brasilien (Mato Grosso) samt även på öar i Västindien. Deras habitat är inte bara tropiska regnskogar utan även torra områden. Som de flesta fladdermöss är de aktiva på natten. På dagen vilar de i grottor, nedlagda gruvor, tunnlar, och, ibland, i byggnader. Där föredrar bladhakor mörka delar som ofta ligger längre bort från ingången. När de sover bildas grupper med ofta mer än hundratusen individer, men de håller minst 15 centimeter avstånd till sina artfränder.
När bladhakor letar efter föda är de ute mellan fem och sju timmar, och börjar således senare än andra fladdermöss. Arterna av släktet Mormoops är mest aktiva mellan klockan 23 och midnatt. Alla arter livnär sig uteslutande av insekter. De föredrar fjärilar och skalbaggar som de hittar genom ekolokalisering.
Honan föder vanligen bara ett ungdjur per år och parning. Parningens och födelsens tidpunkt beror på de klimatiska förhållandena. I södra USA föds flest ungdjur mellan maj och juni.
Tidigare räknades bladhakor som underfamilj till familjen bladnäsor (Phyllostomatidae). På grund av skillnader i konstruktionen av de främre extremiteterna och av ansiktet betraktas de numera av de flesta zoologer som en självständig familj. Enligt fylogenetiska kriterier är bladhakor bladnäsors systergrupp. Det finns bara ett fåtal fossil för familjen som inte är äldre än pleistocen.
Bladhakor (Mormoopidae) är en familj i ordningen fladdermöss med åtta arter fördelade på två släkten som lever i Amerika.
Розміри дрібні і середні: довжина тіла — 50-80 мм, маса — 7,5-20 г. Хвіст є, близько 1/3 довжини тіла, приблизно на половину довжини виступає з міжстегнової перетинки. Крила порівняно довгі і широкі. У роді Pteronotus крилові перетинки зростаються на спині, створюючи враження, що звірятко згори голе. На кінчику морди навколо ніздрів є маленький носовий листок, складна шкіряста лопать розвивається на нижній губі і підборідді. Вушні раковини невеликі, із загостреними вершинами. Козелок розвинений, своєрідної форми, з додатковою шкірястою лопаттю, спрямованою під прямим кутом до самого козелка. Череп з відігнутим догори ростральним відділом. Зубів 34.
Поширені від південного заходу США і Каліфорнійської затоки через усю Центральну Америку (включаючи Антильські острови) до північного Перу і центральної Бразилії. Населяють різноманітні ландшафти, від вологих тропічних лісів до напівпустель.
Живуть великими колоніями в печерах. Утворюють великі колонії, до 500 000 особин. У одній з печер Мексики знайдено ціле кладовище цих кажанів; тисячі звіряток, мабуть, стали жертвами епізоотії сказу. Живляться виключно комахами, яких ловлять в повітрі. Розмноження сезонне, один раз на рік. Самиці приносять по одному дитинчаті.
Родина складається з двох родів і близько 13 видів. Родина MORMOOPIDAE
Mormoopidae là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Saussure miêu tả năm 1860.[1]
Mormoopidae là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Saussure miêu tả năm 1860.
Подбородколистые летучие мыши (лат. Mormoopidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых. Семейство включает 2 рода и 8 видов, распространённых в американских тропиках, от юга США и Больших Антильских островов до юго-восточной Бразилии. Являются близкими родственниками другого американского семейства летучих мышей, листоносых, и до недавнего времени входили в него в качестве подсемейства Chilonycterinae.
Эти некрупные летучие мыши лишены развитого носового листка, который у них представлен небольшим бугорком на носу. На нижней губе имеется сложный кожистый вырост; открытый рот формой напоминает воронку. Морда окаймлена жёсткими волосами. Глаза небольшие. Уши с развитым козелком. У голоспинных листоносов перепонки крыльев прикреплены к телу очень высоко на спине, так что спина кажется голой; однако, под крыльями кожа нормально опушена. Хвост выступает за пределы хвостовой перепонки. Крылья длинные и узкие. Окрас волосяного покрова обычно бурый или красновато-бурый. Зубов 34.
Встречаются в разнообразных ландшафтах, от пустынь до дождевых лесов. Населяют преимущественно пещеры, живут неподалёку от воды; в старых строениях селятся реже. Образуют большие колонии, до 500 000 особей. В одной из пещер Мексики найдено целое кладбище этих летучих мышей; тысячи зверьков, видимо, стали жертвами эпизоотии бешенства. Питаются насекомыми, ловя их на лету; часто летают над водой. Самки рожают 1 детёныша 1 раз в год.
Названия приведены в соответствии с АИ[1]
Подбородколистые летучие мыши (лат. Mormoopidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых. Семейство включает 2 рода и 8 видов, распространённых в американских тропиках, от юга США и Больших Антильских островов до юго-восточной Бразилии. Являются близкими родственниками другого американского семейства летучих мышей, листоносых, и до недавнего времени входили в него в качестве подсемейства Chilonycterinae.
髯蝠科，哺乳綱、翼手目的一科轄下有怪臉蝠屬（大葉怪臉蝠）等。
유령얼굴박쥐과(Mormoopidae)는 양박쥐아목에 속하는 박쥐 과의 하나이다. 수염박쥐과로도 알려져 있다. 미국 남서부에서 브라질 남동부 지역에 이르는 아메리카에서 발견된다.
2개 속에 13종을 포함하고 있다.
다음은 2002년 박쥐목의 계통 분류이다.[1]
박쥐목 큰귀박쥐과 넓은 의미의 애기박쥐과좁은 의미의 애기박쥐과
.jpg){kind=small}
