nimet breadcrumb-navigoinnissa
Background: While spiritual and mental energies are known to man, their impact has never been scientifically measurable in the material world and they remain outside the domain of science. The present experiments on Yersinia enterocolitica [ATCC –23715], report the effects of such energy transmitted through a person, Mahendra Trivedi, which has produced an impact measurable in scientifically rigorous manner.
Methods: Yersinia enterocolitica strains in revived and lyophilized state were subjected to spiritual energy transmitted through thought intervention and/or physical touch of Mahendra Trivedi to the sealed tubes containing strain and were analyzed within 10 days after incubation.
Results: The results indicated that Mahendra Trivedi‘s energy has changed 20 of 33 biochemical characteristics of Yersinia enterocolitica along with significant changes in susceptibility pattern in 15 of 32 antibiotics. The Biotype number has changed from the original unblessed strain giving rise to 2 different biotypes in blessed samples while the external energy treatment given was the same for all blessed samples suggestive of random polymorphism as analyzed through an automated machine.
Conclusions: These results cannot be explained by current theories of science, and indicate a potency in Mahendra Trivedi energy, providing a model for science to be able to investigate the impact of spiritual energy in a rigorous manner.
In lyophilized state, biochemical and enzymatic characteristics could be altered.
Yersinia enterocolitica je gramnegativní tyčinka bakterie z čeledi Enterobactericeae. Je významným patogenem zvířat a člověka s velkým zoonotickým potenciálem. Je častým původcem alimentárních onemocnění lidí v souvislosti s konzumací vepřového masa, nepasterizovaného mléka, případně ústřic.[1] Bakterie je fakultativně anaerobní, oxidáza negativní a fermentuje glukózu, je schopna růstu v chladničkových teplotách. U člověka způsobuje zánět tenkého, tlustého nebo slepého střeva provázené průjmy. Dále může způsobit záněty kloubů a zvětšení mízních uzlin. Y. enterocolitica je citlivá na chinolony.
Yersinia enterocolitica je gramnegativní tyčinka bakterie z čeledi Enterobactericeae. Je významným patogenem zvířat a člověka s velkým zoonotickým potenciálem. Je častým původcem alimentárních onemocnění lidí v souvislosti s konzumací vepřového masa, nepasterizovaného mléka, případně ústřic. Bakterie je fakultativně anaerobní, oxidáza negativní a fermentuje glukózu, je schopna růstu v chladničkových teplotách. U člověka způsobuje zánět tenkého, tlustého nebo slepého střeva provázené průjmy. Dále může způsobit záněty kloubů a zvětšení mízních uzlin. Y. enterocolitica je citlivá na chinolony.
Yersinia består af 9 nærtbeslægtede bakteriearter, hvor Yersinia enterocolitica er skyld i fødevarebåren sygdom hos mennesker. Yersinia vokser ved temperaturer på 0 – 40 grader og vokser derfor fint selv i køleskabet.
Yersinia er vidt udbredt i naturen og findes både i vand, jord og i mange forskellige dyrearter. I madvarer ses Yersinia først og fremmest i svinekød, men ses også i mælkeprodukter. Smitte med Yersinia kan forekomme, når bakterien overføres til varmebehandlede produkter, såsom kødpålæg, der opbevares gennem længere tid i køleskabet.
Yersiniose er en af de hyppigste årsager til maveinfektion, men til forskel fra flere af de andre fødevarebakterier, er antallet af yersiniose-tilfælde i Danmark dalet med 2/3 siden midten af 80'erne. Det skyldes muligvis den øgede fokus på fødevarehygiejne i Danmark. Yersiniose skyldes, at større mængder Yersinia enterocolitica trænger ind i kroppen gennem tyndtarmens vægge. Yersinia enterocolitica er ret varmefølsom og dræbes derfor, når maden op til 55 – 60 grader.
3-10 døgn efter du har indtaget en fødevare med store mængder Yersinia enterocolitica, vil der optræde feber, diarré, mavesmerter og/eller mave-tarmbetændelse. Symptomerne, der i nogle tilfælde forveksles med blindtarmsbetændelse, varer fra få dage til en uge og går som regel over af sig selv. I en del tilfælde kan yersiniose, 1-2 uger efter smitte, føre til infektioner andre steder i kroppen. Det kan resultere i hævede led, ledsmerter, gigtsymptomer og hududslæt, som kan stå på i månedsvis. I enkelte tilfælde kan yersiniose give blodforgiftning.
Yersinia består af 9 nærtbeslægtede bakteriearter, hvor Yersinia enterocolitica er skyld i fødevarebåren sygdom hos mennesker. Yersinia vokser ved temperaturer på 0 – 40 grader og vokser derfor fint selv i køleskabet.
Yersinia er vidt udbredt i naturen og findes både i vand, jord og i mange forskellige dyrearter. I madvarer ses Yersinia først og fremmest i svinekød, men ses også i mælkeprodukter. Smitte med Yersinia kan forekomme, når bakterien overføres til varmebehandlede produkter, såsom kødpålæg, der opbevares gennem længere tid i køleskabet.
Yersiniose er en af de hyppigste årsager til maveinfektion, men til forskel fra flere af de andre fødevarebakterier, er antallet af yersiniose-tilfælde i Danmark dalet med 2/3 siden midten af 80'erne. Det skyldes muligvis den øgede fokus på fødevarehygiejne i Danmark. Yersiniose skyldes, at større mængder Yersinia enterocolitica trænger ind i kroppen gennem tyndtarmens vægge. Yersinia enterocolitica er ret varmefølsom og dræbes derfor, når maden op til 55 – 60 grader.
3-10 døgn efter du har indtaget en fødevare med store mængder Yersinia enterocolitica, vil der optræde feber, diarré, mavesmerter og/eller mave-tarmbetændelse. Symptomerne, der i nogle tilfælde forveksles med blindtarmsbetændelse, varer fra få dage til en uge og går som regel over af sig selv. I en del tilfælde kan yersiniose, 1-2 uger efter smitte, føre til infektioner andre steder i kroppen. Det kan resultere i hævede led, ledsmerter, gigtsymptomer og hududslæt, som kan stå på i månedsvis. I enkelte tilfælde kan yersiniose give blodforgiftning.
Yersinia enterocolitica ist zusammen mit Y. pseudotuberculosis der Erreger der Yersiniose und wird daher in der Humanmedizin zu den enteropathogenen Yersinien gezählt.[1]
1934 wurde in den Vereinigten Staaten von Amerika erstmals der Verdacht geäußert, dass das aus dem Abszess eines Bauernhofbewohners isolierte Bakterium eine noch unbekannte neues Spezies darstellen könnte. Es wurde unter dem Namen Flavobacterium pseudomallei beschrieben. 1939 fiel das Isolat in die Hände von Schleifstein und Coleman, die im New York State Department of Health tätig waren. Sie schlugen den Namen Bacterium enterocoliticum vor und leisteten bei der Charakterisierung Vorarbeit für die Bekämpfung eines großen Ausbruchs 1976 in Holland Patent (New York) Jahrzehnte später. Die heute gültige taxonomische Einordnung als Yersinia enterocolitica erfolgte durch Frederiksen im Jahre 1964, nachdem die Gattung Yersinia 1944 etabliert wurde.[2]
Yersinia enterocolitica ist ein alkalistabiles, gramnegatives, kokkoid bis pleomorphes Stäbchen, das fakultativ anaerob wächst und weder Kapseln noch Sporen bildet. Es ist Oxidase negativ und Katalase positiv und zählt zu den psychrophilen Bakterien mit einer Wachstumstemperatur zwischen −1,3 °C und +44 °C (optimal bei 28 und 29 °C). Eine Besonderheit ist, dass die Beweglichkeit abhängig von der Temperatur ist. So ist Yersinia enterocolitica von +22 bis 28 °C peritrich begeißelt, ab +35-37 °C wird es unbeweglich und verliert die Geißel. Wachstum findet bei einem pH-Wert von 4,2 bis 9,0 statt. Aufgrund der Ureaseaktivität hat das Bakterium eine gewisse Säuretoleranz, da durch den Abbau von Harnstoff zu Ammoniak der pH-Wert des Cytoplasmas erhöht wird.[3]
Y. enterocolitica kann abhängig von Alter, Immunstatus u. a. unterschiedliche Erkrankungen hervorrufen:
Bei Tieren verursacht Y. enterocolitica die
Y. enterocolitica findet sich weltweit in tierischen Reservoiren, v. a. in Schweinen. Infektionen finden sich daher häufig nach dem Genuss von nicht ausreichend erhitzten tierischen Produkten, so z. B. rohem Schweinefleisch und Milch.[8] So findet man Yersinia enterocolitica in Schlachthäusern für Schweine.[9] Insbesondere die Tonsillen der Schweine sind oft hoch belastet.[10] Zudem kommt Yersinia enterocolitica auch in Vakuum verpacktem Rindfleisch, Muscheln, Austern und Eiscreme vor. Zudem kann es in ungechlortem Brunnenwasser auftreten.[9] Die Pasteurisation kann Yersinia enterocolitica eigentlich nicht überstehen. Wenn die Keimzahl in Rohmilch jedoch sehr hoch ist, kann Yersinia enterocolitica auch im pasteurisierten Endprodukt nachgewiesen werden.[11] Die höchste Mortalität zeigt sich in Fällen bei denen die Infektion über Blutkonserven erfolgt.[12]
Yersinia enterocolitica kommt weltweit vor. Die meisten Infektionen werden in den kühleren Klimazonen der nördlichen Hemisphäre verzeichnet. Dort zählen sie zu den dritthäufigsten durch Bakterien verursachten Durchfallerkrankungen.[13] Die Übertragung erfolgt durch direkte Erreger-Aufnahme, die Inkubationszeit beträgt nur wenige Tage.[14] Patienten mit erblich bedingter Hämochromatose sind empfänglicher für eine Infektion, da Yersinia enterocolitica siderophil ist.[15]
Der Erreger-Nachweis erfolgt durch Anzucht aus Stuhl, Biopsien oder Blut. Hierzu wird meistens der Selektivagar CIN (Cefsoludin-Irgasan-Novobiocin-Agar) eingesetzt auf dem Yersinien innerhalb 1–2 Tagen zu roten bullaugenförmigen Kolonien heranwachsen.[16] Die Identifizierung erfolgt mithilfe der großen bunten Reihe, molekularbiologisch mittels PCR[17] oder mittels MALDI-TOF MS.[18] Alternativ kann die Identifikation mittels FTIR-Spektrometer erfolgen.[19] Serologische Nachweise können aktuelle sowie länger zurückliegende Infektionen sichern. Beim Nachweis einer akuten Infektion durch das Labor besteht eine namentliche Meldepflicht an das zuständige Gesundheitsamt nach Infektionsschutzgesetz.
Yersinia enterocolitica ist zusammen mit Y. pseudotuberculosis der Erreger der Yersiniose und wird daher in der Humanmedizin zu den enteropathogenen Yersinien gezählt.
Yersinia enterocolitica is a Gram-negative, bacillus-shaped bacterium, belonging to the family Yersiniaceae. It is motile at temperatures of 22–29°C (72–84°F), but becomes nonmotile at normal human body temperature.[1][2] Y. enterocolitica infection causes the disease yersiniosis, which is an animal-borne disease occurring in humans, as well as in a wide array of animals such as cattle, deer, pigs, and birds. Many of these animals recover from the disease and become carriers; these are potential sources of contagion despite showing no signs of disease.[3] The bacterium infects the host by sticking to its cells using trimeric autotransporter adhesins.
The genus Yersinia includes 20 species: Y. aldovae, Y. aleksiciae, Y. bercovieri, Y. canariae, Y. enterocolitica, Y. entomophaga, Y. frederiksenii, Y. hibernica, Y. intermedia, Y. kristensenii, Y. massiliensis, Y. mollaretii, Y. nurmii, Y. pekkanenii, Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, Y. rohdei, Y. ruckeri, Y. similis, and Y. wautersii. Among them, only Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, and certain strains of Y. enterocolitica are of pathogenic importance for humans and certain warm-blooded animals, whereas the other species are of environmental origin and may, at best, act as opportunists. However, Yersinia strains can be isolated from clinical materials, so they have to be identified at the species level.
Y. enterocolitica is a heterogeneous group of strains, which are traditionally classified by biotyping into six biogroups on the basis of phenotypic characteristics, and by serotyping into more than 57 O serogroups, on the basis of their O (lipopolysaccharide or LPS) surface antigen. Five of the six biogroups (1B and 2–5) are regarded as pathogens. However, only a few of these serogroups have been associated with disease in either humans or animals. Strains that belong to serogroups O:3 (biogroup 4), O:5,27 (biogroups 2 and 3), O:8 (biogroup 1B), and O:9 (biogroup 2) are most frequently isolated worldwide from human samples. However, the most important Y. enterocolitica serogroup in many European countries is serogroup O:3 followed by O:9, whereas the serogroup O:8 is mainly detected in the United States.
Y. enterocolitica is widespread in nature, occurring in reservoirs ranging from the intestinal tracts of numerous mammals, avian species, cold-blooded species, and even from terrestrial and aquatic niches. Most environmental isolates are avirulent; however, isolates recovered from porcine sources contain human pathogenic serogroups. In addition, dogs, sheep, wild rodents, and environmental water may also be a reservoir of pathogenic Y. enterocolitica strains. Human pathogenic strains are usually confined to the intestinal tract and lead to enteritis/diarrhea.[4]
The portal of entry is the gastrointestinal tract. The organism is acquired usually by insufficiently cooked pork or contaminated water, meat, or milk. In recent years Y. enterocolitica has increasingly been causing smaller outbreaks via ready-to-eat (RTE) vegetables.[5] Acute Y. enterocolitica infections usually lead to mild, self-limiting enterocolitis or terminal ileitis and adenitis in humans. Yersiniosis symptoms may include watery or bloody diarrhea and fever, resembling appendicitis, salmonellosis, or shigellosis. After oral uptake, Yersinia species replicate in the terminal ileum and invade Peyer's patches. From here, they can disseminate further to mesenteric lymph nodes causing lymphadenopathy. This condition can be confused with appendicitis, so is called pseudoappendicitis. In immunosuppressed individuals, they can disseminate from the gut to the liver and spleen and form abscesses. Because Yersinia species are siderophilic (iron-loving) bacteria, people with hereditary hemochromatosis (a disease resulting in high body iron levels) are more susceptible to infection with Yersinia (and other siderophilic bacteria). In fact, the most common contaminant of stored blood is Y. enterocolitica.[6]
Yersiniosis is usually self-limiting and does not require treatment. For sepsis or severe focal infections, especially if associated with immunosuppression, the recommended regimen includes doxycycline in combination with an aminoglycoside. Other antibiotics active against Y. enterocolitica include trimethoprim-sulfamethoxasole, fluoroquinolones, ceftriaxone, and chloramphenicol. Y. enterocolitica is usually resistant to penicillin G, ampicillin, and cefalotin due to beta-lactamase production, but multidrug resistant strains have been reported in Europe.[5][7][8]
Y. enterocolitica infections are sometimes followed by chronic inflammatory diseases such as arthritis,[9] erythema nodosum, and reactive arthritis. This is most likely because of some immune-mediated mechanism.[10]
Y. enterocolitica seems to be associated with autoimmune Graves-Basedow thyroiditis.[11] Whilst indirect evidence exists, direct causative evidence is limited.[12] Y. enterocolitica is probably not a major cause of this disease, but may contribute to the development of thyroid autoimmunity arising for other reasons in genetically susceptible individuals.[13] Y. enterocolitica infection has also been suggested to be not the cause of autoimmune thyroid disease, but rather an associated condition, with both sharing a common inherited susceptibility.[14] More recently, the role for Y. enterocolitica has been disputed.[15]
Yersinia enterocolitica is a Gram-negative, bacillus-shaped bacterium, belonging to the family Yersiniaceae. It is motile at temperatures of 22–29°C (72–84°F), but becomes nonmotile at normal human body temperature. Y. enterocolitica infection causes the disease yersiniosis, which is an animal-borne disease occurring in humans, as well as in a wide array of animals such as cattle, deer, pigs, and birds. Many of these animals recover from the disease and become carriers; these are potential sources of contagion despite showing no signs of disease. The bacterium infects the host by sticking to its cells using trimeric autotransporter adhesins.
The genus Yersinia includes 20 species: Y. aldovae, Y. aleksiciae, Y. bercovieri, Y. canariae, Y. enterocolitica, Y. entomophaga, Y. frederiksenii, Y. hibernica, Y. intermedia, Y. kristensenii, Y. massiliensis, Y. mollaretii, Y. nurmii, Y. pekkanenii, Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, Y. rohdei, Y. ruckeri, Y. similis, and Y. wautersii. Among them, only Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, and certain strains of Y. enterocolitica are of pathogenic importance for humans and certain warm-blooded animals, whereas the other species are of environmental origin and may, at best, act as opportunists. However, Yersinia strains can be isolated from clinical materials, so they have to be identified at the species level.
Y. enterocolitica is a heterogeneous group of strains, which are traditionally classified by biotyping into six biogroups on the basis of phenotypic characteristics, and by serotyping into more than 57 O serogroups, on the basis of their O (lipopolysaccharide or LPS) surface antigen. Five of the six biogroups (1B and 2–5) are regarded as pathogens. However, only a few of these serogroups have been associated with disease in either humans or animals. Strains that belong to serogroups O:3 (biogroup 4), O:5,27 (biogroups 2 and 3), O:8 (biogroup 1B), and O:9 (biogroup 2) are most frequently isolated worldwide from human samples. However, the most important Y. enterocolitica serogroup in many European countries is serogroup O:3 followed by O:9, whereas the serogroup O:8 is mainly detected in the United States.
Y. enterocolitica is widespread in nature, occurring in reservoirs ranging from the intestinal tracts of numerous mammals, avian species, cold-blooded species, and even from terrestrial and aquatic niches. Most environmental isolates are avirulent; however, isolates recovered from porcine sources contain human pathogenic serogroups. In addition, dogs, sheep, wild rodents, and environmental water may also be a reservoir of pathogenic Y. enterocolitica strains. Human pathogenic strains are usually confined to the intestinal tract and lead to enteritis/diarrhea.
Yersinia enterocolitica es una bacteria de la familia Yersiniaceae, género Yersinia. Es un cocobacilo gramnegativo con bordes redondeados, no esporulado, capaz de crecer dentro de una amplia escala de temperaturas (desde -1 °C hasta +40 °C). Es móvil a 22 °C con movimientos ondulantes y giratorios gracias a que presenta flagelos peritricos; dicha movilidad no se presenta si su cultivo se incuba a 37 °C. Presenta pili y fimbrias, una cápsula de poco espesor y flagelos peritricos o anfitricos. Es una de las causas del síndrome diarreico invasor, aunque es menos frecuente que otros agentes. Fue descubierta en 1939 como patógeno primario para el ser humano y fue involucrada en procesos intestinales. Esta es una bacteria que predomina en países europeos.
Anteriormente se le clasificaba como Bacterium enterocolitica. Después de varias reclasificaciones, finalmente en el año 1964 se le clasificó definitivamente dentro de las especies del género Yersinia.
Esta bacteria se multiplica en las mucosas y se puede transmitir a través del contacto con animales, ingestión de productos alimenticios contaminados o agua contaminada. Raramente causa infecciones mortales. Habita en el intestino de animales domésticos.
Esta bacteria genera manifestaciones variadas, que van desde un síndrome diarreico invasor autolimitado, hasta un cuadro de septicemia franco que conduce a la muerte. Entre otras manifestaciones, una de las más frecuentes es la adenitis mesentérica, causante de pseudoapendicitis, poliartritis, eritema nodoso, ileítis terminal y necrosis hemorrágica ileocecal.
Para su diagnóstico certero, se aísla el agente en medios de cultivo, por medio de incubación en frío y técnicas serológicas para establecer el diagnóstico rápido de la infección.
Metabólicamente, es aerobia o anaerobia facultativa, catalasa positiva, produce gas en ocasiones, fermentadora positiva, ureasa positiva, lactosa negativa y oxidasa negativa. Fermenta la glucosa y dependiendo de la fermentación de otros carbohidratos se puede identificar la especie de Yersinia; en el caso de Yersinia enterocolitica, fermenta la sacarosa. Es heterótrofa y no proteolítica.
Con base a su antígeno somático (antígeno O), se han descrito más de 50 serotipos, de los cuales, los O:1, O:2 y O:16 han sido considerados como ambientales o que afectan a especies animales. Otros serotipos, como O:3, O:5, O:7, O:8 y O:9, son aceptados como patógenos primarios del humano. Los serotipos O:8 y O:21 se han asociado con la producción de infecciones mortales; O:3, O:5, O:7 y O:9 producen procesos infecciosos intestinales o simplemente se eliminan de forma prolongada en heces.
Datos: Q135177
Multimedia:
Especies: Yersinia enterocolitica
Yersinia enterocolitica Yersinia generoko bakterioa da, Enterobacteriaceae familian sailkatzen dena. Patogenoa da, eta yersiniosi izeneko gaitza sortzen du.
1939an Schleifstein eta Coleman ikerlariek lehenbizikoz deskribatu zuten bakterio hau, eta Bacterium enterocoliticum deitu zioten.
Yersinia enterocolitica bazilo Gram negatiboa da. Ez da mugikorra 37º C-tan hazten denean, baina 30º C-tik behera mugikorra da (aparteko ezaugarria bakterioen artean). Espektro termiko zabal batean hazten da (3º C-tik 42º C-etaraino); psikrofilo fakultatiboa da, eta 4º C-tan hazi daiteke, hozkailuko tenperaturetan (hau ez da oso ohikoa janari-intoxikazioak sorten dituzten mikrobioen artean).
Glukosa hartzitzen du, gasik sortu gabe (edo oso gas gutxi). Laktosa, aldiz, ez du hartzitzen. Andui gehienak ureasa (+) dira.
Lurzoruan eta uretan bizi da, eta baita animalia askoren hesteetan ere. Ingurugiro naturaleko andui gehienak ez dira patogenoak, baina ugaztunen (eta batez ere, txerrien) heste-traktuan bizi diren askok yersiniosia eragiten dute.
Yersiniosia gaixotasun gastrointestinala da, umeak batik bat -baina ez soilik- jotzen dituena. Infekzioak enterokolitisa sortzen du, eta ur edo janari kutsatuen bidez (pasteurizatu gabeko esnea, ostrak, eta -batez ere- txerri haragia edo txerrikien bidez) harrapatzen da [1]. Yersiniosia zoonosi bat da.
Bakterio eragilea tenperatura hotzetan bizi daitekeenez, yersiniosiaren kasuak ugariagoak dira lurralde hotzetan beroetan baino (Europako iparraldean, esaterako) [2].
Yersinia enterocoliticak enterotoxina bat ekoizten du, termoegonkorra, sindrome diarreikoa eragiten duena. Antza, bakterioak plasmido bati zor dio bere birulentzia (plasmidodunak ez diren anduiak ez baitira patogenoak).
Beherakoak, sukarra eta -batzuetan- apendizitisaren antzeko sabelmina dira gaitzaren sintomak. Kasu gutxitan bakterio patogenoak septizemia eragin dezake. Gaitza ez da larria, eta -septizemia edo adenitis mesenterikoa agertzen ez bada- antibiotikorik gabe berez sendatzen da.
Ez da arraroa infekzioak ondorio iraunkorragoak eragitea, poliartritis erreaktibo edo beste hanturazko gaitzak, esaterako [3].
Gizabanako eramaileak (bakterio patogenoa haien heste lodian dutenak gaitzaren sintomak eduki gabe) oso arriskutsuak dira janariak manipulatzen dituztenean, eta yersiniosi kasu batzuen jatorrian daude (beste hainbeste gertatzen da Salmonella bakterioaren eramaileekin ere)
Yersinia enterocolitica Yersinia generoko bakterioa da, Enterobacteriaceae familian sailkatzen dena. Patogenoa da, eta yersiniosi izeneko gaitza sortzen du.
1939an Schleifstein eta Coleman ikerlariek lehenbizikoz deskribatu zuten bakterio hau, eta Bacterium enterocoliticum deitu zioten.
Yersinia enterocolitica est un bacille à Gram négatif de 1,3 à 3,5 µm de longueur sur 0,5 à 1,0 µm de diamètre. Il fut isolé en 1939 par Schleifstein et Coleman et baptisé Bacterium enterocoliticum puis Pasteurella pseudotuberculosis rodentium ou Pasteurella X. Il est responsable des yersinioses.
Cette bactérie de découverte récente a affirmé au cours des dernières années son caractère pathogène pour l'Homme et pour diverses espèces animales. Quoique les Y. enterocolitica soient répandues chez de nombreuses espèces animales, chaque type de cette bactérie est souvent très spécifiquement lié à un hôte particulier (types du chinchilla, du lièvre, du porc, de l'Homme…).
Sur le plan pathogénique, les manifestations chez l'Homme peuvent se résumer comme suit :
Le pouvoir pathogène des souches virulentes est lié à la sécrétion d'entérotoxines et à leur capacité d'invasion des cellules intestinales. D'un point de vue clinique, les yersinioses se manifestent par de fortes douleurs abdominales accompagnées de diarrhées très violentes, de vomissements et d'hyperthermie.
Au fil des années, les yersinioses se sont affirmées comme des maladies pouvant être transmises par les aliments. Leur émergence récente serait même liée aux modifications du comportement alimentaire : utilisation large de la réfrigération, consommation de légumes crus prêts à l'emploi et développement de la restauration collective. En effet, Y. enterocolitica peut pousser dans une large gamme de pH (pH entre 4 et 10), supporte une concentration en sel de 5 % et peut se multiplier à des températures variant de 0 à 42 °C.
Comme Y. pseudotuberculosis, Y. enterocolitica est un germe mobile possédant une uréase. Ces deux caractères différencient ces deux Yersinia de Yersinia pestis.
Très nombreux sérotypes, dont seuls le type 3 et le type 9 sont trouvés dans les infections humaines. Le type 9 a des antigènes très étroitement apparentés à ceux des Brucella (sérodiagnostic).
Assez curieusement, Y. enterocolitica (comme Y. pseudotuberculosis) ne produit aucune lésion chez les animaux d'expérience après inoculation par diverses voies.
Les normes relatives à Yersinia enterocolitica sont de type absence/présence. On cherche donc à mettre en évidence une éventuelle présence. Donc, nous sommes dans un schéma classique de type préenrichissement, enrichissement, isolement, identification.
Yersinia enterocolitica est un bacille à Gram négatif de 1,3 à 3,5 µm de longueur sur 0,5 à 1,0 µm de diamètre. Il fut isolé en 1939 par Schleifstein et Coleman et baptisé Bacterium enterocoliticum puis Pasteurella pseudotuberculosis rodentium ou Pasteurella X. Il est responsable des yersinioses.
Yersinia enterocolitica é unha especie bacteriana gramnegativa con forma de bacilo, que pertence á familia Enterobacteriaceae. A infección por Y. enterocolitica causa a doenza chamada yersiníose, que é unha zoonose que se dá en humanos e noutros moitos animais, como os vacúns, cervos, porcos e aves. Moitos deses animais recupéranse desta doenza e convértense en portadores asintomáticos.[1] Infecta ao hóspede adheríndose ás súas células por medio de adhesinas autotransportadoras triméricas (TAAs).
O xénero Yersinia inclúe 11 especies. Entre elas só Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, e certas cepas de Y. enterocolitica teñen importancia como patóxenos para os humanos e certos animais de sangue quente, mentres que as outras especies son de orixe ambiental e poden, como máximo, actuar como oportunistas. Con todo, algunhas cepas de Yersinia poden ser illadas de materiais clínicos, polo que teñen que ser identificadas a nivel de especie.
Y. enterocolitica é un grupo heteroxéneo de cepas, que se clasifican tradicionalmente en biogrupos e serogrupos. Por biotipado, baseándose nas súas características fenotipìcas, distínguense seis biogrupos, e por serotipado hai máis de 57 serogrupos O, que se basean nos seus antíxenos de superficie O (lipopolisacárido ou LPS). Cinco dos seis biogrupos (1B e 2–5) considéranse patóxenos. Porén, só uns poucos destes serogrupos foron asociados con doenzas en humanos ou animais. As cepas que pertencen aos serogrupos O:3 (biogrupo 4), O:5,27 (biogroupos 2 e 3), O:8 (biogrupo 1B), e O:9 (biogrupo 2) son illados con máis frecuencia en todo o mundo de mostras humanas. Porén, o serogrupo máis importante de Y. enterocolitica en moitos países europeos é o serogrupo O:3 seguido do O:9, mentres que o serogrupo O:8 detectouse principalmente nos Estados Unidos.
Y. enterocolitica está moi estendida na natureza, e aparece en reservorios como os tractos intestinais de numerosos mamíferos, especies de aves, especies de sangue frío, e mesmo en nichos terrestres e acuáticos. A maioría dos illados ambientais son avirulentos; porén, os illados obtidos de fontes porcinas conteñen serogrupos patoxénicos humanos. Ademais, cans, ovellas, roedores silvestres, e a auga ambiental poden tamén ser un reservorio de cepas patóxenas de Y. enterocolitica. As cepas patóxenas humanas están xeralmente confinadas no tracto intestinal e orixinan enterite/diarrea.[2]
O portal de entrada é o tracto gastrointestinal. O microorganismo adquírese xeralmente por comer porco insuficientemente cociñado ou auga contaminada, carne, ou leite. As infeccións agudas por Y. enterocolitica normalmente producen enterocolites suaves e autolimitadas ou ileíte terminal e adenite en humanos. Os síntomas poden incluír diarrea acuosa ou sanguinolenta e febre, que lembran á apendicite ou salmonelose ou shigelose. Despois da inxestión oral, as especies de Yersinia replícanse no íleo terminal e invaden as placas de Peyer. Desde alí poden diseminarse aos ganglios linfáticos mesentéricos causando linfadenopatía. Esta condición pode confundirse coa apendicite, polo que se chama pseudoapendicite. En individuos inmunosuprimidos, poden diseminarse desde o intestino ao fígado e bazo e forman abscesos. Como as especies de Yersinia son bacterias siderófilas (amantes do ferro), as persoas con hemocromatose hereditaria (unha doenza que causa niveis de ferro elevados no corpo) son máis susceptibles á infección con Yersinia (e outras bacterias siderófilas). De feito, o contaminante máis común no sangue almacenado é Y. enterocolitica.[3] (Ver yersiníose).
A yersiníose é xeralmente autolimitada e non require tratamento. Para os casos de graves infeccións (sepse, infección focal) especialmente se están asociados con inmunosupresión, o réxime de tratamento recomendado inclúe a doxiciclina en combinación con aminoglicósidos. Outros antibióticos activos contra Y. enterocolitica son o trimetoprim-sulfametoxasole, fluoroquinolonas, ceftriaxona, e cloranfenicol. Y. enterocolitica é seralmente resistente á penicilina G, ampicilina, e cefalotina debido á produción de beta-lactamase.[4]
As infeccións Y. enterocolitica van ás veces seguidas por doenzas inflamatorias crónicas como son a artrite,[5] eritema nodoso, e artrite reactiva. Isto débese moi probablemente a algúns mecanismos mediados inmunitariamente.[6]
Y. enterocolitica parece estar asociada coa tiroidite autoimmune de Graves-Basedow.[7] Aínda que existen evidencias indirectas, as probas de que sexa a causante directa son limitadas,[8] e crese que Y. enterocolitica non é probablemente a principal causa desta doenza, aínda que sexa unha condición estatisticamente asociada.[9][10] Máis recentemente o papel de Y. enterocolitica nesta doenza foi discutido.[11]
Yersinia enterocolitica é unha especie bacteriana gramnegativa con forma de bacilo, que pertence á familia Enterobacteriaceae. A infección por Y. enterocolitica causa a doenza chamada yersiníose, que é unha zoonose que se dá en humanos e noutros moitos animais, como os vacúns, cervos, porcos e aves. Moitos deses animais recupéranse desta doenza e convértense en portadores asintomáticos. Infecta ao hóspede adheríndose ás súas células por medio de adhesinas autotransportadoras triméricas (TAAs).
O xénero Yersinia inclúe 11 especies. Entre elas só Y. pestis, Y. pseudotuberculosis, e certas cepas de Y. enterocolitica teñen importancia como patóxenos para os humanos e certos animais de sangue quente, mentres que as outras especies son de orixe ambiental e poden, como máximo, actuar como oportunistas. Con todo, algunhas cepas de Yersinia poden ser illadas de materiais clínicos, polo que teñen que ser identificadas a nivel de especie.
Y. enterocolitica é un grupo heteroxéneo de cepas, que se clasifican tradicionalmente en biogrupos e serogrupos. Por biotipado, baseándose nas súas características fenotipìcas, distínguense seis biogrupos, e por serotipado hai máis de 57 serogrupos O, que se basean nos seus antíxenos de superficie O (lipopolisacárido ou LPS). Cinco dos seis biogrupos (1B e 2–5) considéranse patóxenos. Porén, só uns poucos destes serogrupos foron asociados con doenzas en humanos ou animais. As cepas que pertencen aos serogrupos O:3 (biogrupo 4), O:5,27 (biogroupos 2 e 3), O:8 (biogrupo 1B), e O:9 (biogrupo 2) son illados con máis frecuencia en todo o mundo de mostras humanas. Porén, o serogrupo máis importante de Y. enterocolitica en moitos países europeos é o serogrupo O:3 seguido do O:9, mentres que o serogrupo O:8 detectouse principalmente nos Estados Unidos.
Y. enterocolitica está moi estendida na natureza, e aparece en reservorios como os tractos intestinais de numerosos mamíferos, especies de aves, especies de sangue frío, e mesmo en nichos terrestres e acuáticos. A maioría dos illados ambientais son avirulentos; porén, os illados obtidos de fontes porcinas conteñen serogrupos patoxénicos humanos. Ademais, cans, ovellas, roedores silvestres, e a auga ambiental poden tamén ser un reservorio de cepas patóxenas de Y. enterocolitica. As cepas patóxenas humanas están xeralmente confinadas no tracto intestinal e orixinan enterite/diarrea.
Yersinia enterocolitica adalah spesies bakteri gram-negatif, tidak menghasilkan spora, fakultatif anaeobik, yang termasuk ke dalam golongan Enterobacteriacea.[1] Pada suhu 20-25 °C, bakteri ini dapat bergerak (motil), namun pada suhu 37 °C tidak terjadi pergerakan.[2] Sebagian galur (strain) dari bakteri ini merupakan patogen penyebab penyakit yang penyebarannya terjadi melalui makanan, seperti daging babi dan susu.[1] Selain melalui makanan, bakteri ini juga menyebar melalui minuman dan dapat ditemukan pada permukaan air dan sistem pembuangan air.[2] Y. enterocolitica dapat beradaptasi dengan suhu dingin dan bahkan tetap bermultiplikasi (memperbanyak diri) pada suhu 4 °C.[2] Infeksi Y. enterocolitica pada sistem gastrointestinal dapat menyebabkan enterokolitis, limfadenitis, serta gastroenteritis. Gejala yang timbul akibat infeksi Y. enterocolitica adalah diare yang diikuti demam, muntah, dan sakit perut (abdominal).[2]
Artikel bertopik bakteri ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Yersinia enterocolitica adalah spesies bakteri gram-negatif, tidak menghasilkan spora, fakultatif anaeobik, yang termasuk ke dalam golongan Enterobacteriacea. Pada suhu 20-25 °C, bakteri ini dapat bergerak (motil), namun pada suhu 37 °C tidak terjadi pergerakan. Sebagian galur (strain) dari bakteri ini merupakan patogen penyebab penyakit yang penyebarannya terjadi melalui makanan, seperti daging babi dan susu. Selain melalui makanan, bakteri ini juga menyebar melalui minuman dan dapat ditemukan pada permukaan air dan sistem pembuangan air. Y. enterocolitica dapat beradaptasi dengan suhu dingin dan bahkan tetap bermultiplikasi (memperbanyak diri) pada suhu 4 °C. Infeksi Y. enterocolitica pada sistem gastrointestinal dapat menyebabkan enterokolitis, limfadenitis, serta gastroenteritis. Gejala yang timbul akibat infeksi Y. enterocolitica adalah diare yang diikuti demam, muntah, dan sakit perut (abdominal).
Yersinia enterocolitica (Schleifstein & Coleman 1939) Frederiksen 1964 è una specie di batterio coccobacillo gram-negativo, che provoca una zoonosi sia nell'uomo che in alcune altre specie animali quali gatti, maiali e alcuni uccelli, che possono diventare portatori sani della yersiniosi, una forma di peste che colpisce principalmente il basso tratto digerente (intestino tenue e crasso).
Yersinia enterocolitica is een gram-negatieve bacil (bacterie) uit de familie van de enterobacteriaceae. Als een humaan pathogeen is Y. enterocolica een verwekker van enteritis (maag- en darmontstekingen) en diarree. Een infectie met Y. enterocolitica kent meestal een mild en zelflimiterend ziekteverloop maar kan variëren van asymptomatisch tot levensbedreigend.
Een besmetting met Y. enterocolitica wordt yersiniose genoemd en kan in bepaalde gevallen verward worden met een acute appendicitis.
De bacteriën van het genus Yersinia zijn gram-negatieve enterobacteriaceae. Van de 17 beschreven soorten staan er 3 als humaan pathogeen bekend: Yersinia pestis, Yersinia pseudotuberculosis en yersinia enterocolitica. Oorspronkelijk werden ze Pasteurella pestis genoemd naar Louis Pasteur. In 1940 werd de naam veranderd tot Yersinia naar Alexandre Yersin, medewerker van het befaamde Institut Pasteur, die in 1894 voor het eerst de bacterie Yersinia pestis, de verwekker van de pest, beschreef .
Y. enterocolitica werd in 1934 voor het eerst beschreven door McIver en Picke onder de naam Flavobacterium pseudomallei. In 1939 werd door Schleifstein en Coleman voor het eerst het verband met humane infecties gelegd door 5 humane isolaten van Y enterocolitica te beschrijven onder de naam Bacterium enterocoliticum. Pas in 1964 kreeg de bacterie zijn huidige naam en werd ze ingedeeld in de familie van de Enterobacteriaceae. Frederiksen beschreef namelijk meerdere gevallen van gastro-intestinale aandoeningen waarbij de bacterie aangetoond kon worden.
Het micro-oorganisme komt zo goed als overal ter wereld voor maar infecties komen voornamelijk voor in koelere gebieden zoals Canada, Noord-Europa en Japan. De prevalentie piekt in de maanden november tot januari. Door de moderne voedselbewaringstechnieken komt de infectie eerder zelden voor met jaarlijks 1 tot 3 door een kweek bevestigde Y enterocolitica infecties per 100 000 inwoners. In Europa zijn er jaarlijks 8000 tot 10000 gerapporteerde gevallen met een lichte neerwaartse trend gedurende de laatste 10 jaar. Voor België zijn er jaarlijks 200-400 gerapporteerde gevallen. Yersiniose is in Europa de derde meest frequente zoönose, voorafgegaan door infecties met Campylobacter en Salmonella. Onder de benaming humane yersiniose vallen alle infecties met de verschillende Yersinia-soorten, dus zowel de infecties met Y. pestis, Y. pseudotuberculosis als met Y. enterocolitica. Aangezien Y. pestis niet meer in Europa voorkomt en Y. pseudotuberculosis een zeer lage Europese prevalentie heeft, is het vooral Y. enterocolitica die humane yersiniose veroorzaakt.
De bacterie is pleomorf: hun vorm kan variëren van kleine coccobacillen tot verlengde bacillen. Bij 22-25°C zijn ze beweeglijk door middel van een flagel maar bij 35-37°C verliezen ze deze mogelijkheid. Y enterocolitica vormt een heterogene groep van organismen op basis van biochemische en genetische eigenschappen. Zo wordt de soort onderverdeeld in 6 biotypes (1A,1B,2,3,4 en 5) op vlak van biochemische eigenschappen en bestaan er meer dan 70 verschillende serotypes op basis van genetische verschillen in het o-antigen. De pathogeniciteit en geografische spreiding is voor elk biotype verschillend. Zo komen biotype 4, serotype 0:3 en biotype 2, serotype o:9 het meest voor in Europa.
De bacterie hecht zich vast aan de mucuslaag van de gastro-intestinale epitheelcellen in de ileocaecale regio van de dunne darm. Na het doordringen van de mucuslaag hecht de bacterie zich vast aan de microvilli dankzij een groot fibrillair membraan proteïne (YadA). Na het binnendringen in de speciale epitheelcellen (m-cellen) bereiken de microorganismen de Peyerse platen en veroorzaken zo de gastro-intestinale symptomen. De ernst van de symptomen hangt af van verschillende factoren zoals de leeftijd en algemene gzeondheid van de gastheer, het biotype en de serogroep. Jonge kinderen worden veruit het frequenst geïnfecteerd. Vier tot zes dagen na de blootstelling treden de eerste symptomen op en na het doorlopen van de ziekte kan men nog maanden drager blijven van de bacterie.
Een infectie ontstaat na de inname van met de bacterie besmet voedsel of drank. Ook via een bloedtransfusie is een overdracht mogelijk. Het meest voorkomende besmette voedsel is rauwe of niet voldoende verhit varkensvlees. Andere voedselwaren die in verband gebracht worden met het veroorzaken van yersiniose zijn niet gepasteuriseerde melk en melkproducten, vlees, tofu, oesters en vis. Ook rauwe groenten kunnen de bacterie op de oppervlakte met zich meedragen. Ook gepasteuriseerde melk en melkproducten kunnen vervuild raken met de bacterie omdat deze ook overleeft in een gekoelde omgeving. De belangrijkste dierlijke reservoirs voor deze bacterie zijn varkens, honden, schapen, knaagdieren en katten. De overdracht tussen mensen onderling en een feco-orale transmissie zijn niet bewezen en worden onwaarschijnlijk geacht.
Een infectie met Y enterocolitica presenteert zich gewoonlijk met diarree, lage koorts en buikpijn als voornaamste tekenen. Overgeven komt voor in ongeveer 15-40% van de gevallen.
Enterocolitis is de meest voorkomende manifestatie van een Y enterocolitica infectie. Het komt voornamelijk voor bij jonge kinderen rond de 2 jaar. De incubatieperiode bedraagt 4 tot 6 dagen en de vroegste symptomen zijn lusteloosheid, hoofdpijn en gebrek aan eetlust. Vervolgens zal de patiënt een waterige diarree krijgen met koorts en abdominale pijn. Deze symptomen kunnen 1 tot 3 weken aanhouden maar enterocolitis kent doorgaans een zelflimiterend verloop. Vooral bij jonge kinderen maar ook bij volwassenen kunnen er in zeldzame gevallen ernstige complicaties optreden zoals acute appendicitis, ulceraties en inflammatie van de dunne darm, peritonitis, meningitis en cholangitis.
Bij oudere kinderen en jongvolwassenen komen voornamelijk acute pseudoappendicitis, adenitis en terminale ileitis voor. Deze aandoeningen hebben naast misselijkheid, overgeven en diarree ook de volgende mogelijke symptomen: koorts, abdominale pijn ter hoogte van het rechter onderste quadrant en leukocytose. Bijna 10% van de personen met een niet gediagnosteerde symptomatische Y enterocolitica infectie bleken een laparotomie ondergaan te hebben wegens een vermoeden van appendicitis.
Meer zeldzame sequelae van een infectie zijn mogelijk. Een vorm van reactieve artritis kan optreden in verschillende gewrichten, typisch 1 tot 2 weken na de maagdarmontsteking met Y enterocolitica en kan tot 4 maanden aanhouden. Nog zeldzamere gevolgen zijn myocarditis en glomerulonefritis.
Septikemie is een zeldzame complicatie waarbij de bacteriën zich buiten het gastro-intestinaal stelsel verspreiden tot in de bloedstroom. Dit komt meestal voor wanneer er sprake is van een onderliggende oorzaak of ziekte zoals diabetis mellitus, alcoholisme, ondervoeding, een immuundefect of een bloedziekte. Dit is een mogelijk levensbedreigende situatie die met spoed medische hulp vereist. Metastatische infecties na een Y enterocolitica septicemie zijn mogelijk; abcessen in de lever, nieren, milt of longen. Ook huidinfecties en laesies, longontsteking, hersenvliesontsteking, endocarditis en osteomyelitis komen voor.
Er zijn verschillende diagnostische opties beschikbaar maar het meest frequent worden een kweek van een stoelgangstaal en serologische bloedtesten aangewend om de aanwezigheid van Y enterocolitica aan te tonen. Tijdens een colonoscopie kunnen vaak typische aftachtige laesies en zweren worden opgemerkt in het caecum en het ileum.
De behandeling is in hoofdzaak ondersteunend en heeft het bewaken van een adequate voeding en hydratatie als grondslag. Het gebruik van antibiotica bij een ongecompliceerde diarree is niet aangewezen maar in ernstigere gevallen van enterocolitis kan de ziekteduur mogelijk verkort worden door het gebruik van antibiotica. Bij ouderen, personen met diabetes of cirrose, immuundeficiënte personen en personen die chemotherapie ondergaan is het starten van een antibioticakuur op empirische basis aangewezen.
In het geval van het verspreiden van de bacterie naar niet-intestinale regio's is antibiotica altijd aangewezen. Dit is het geval bijvoorbeeld bij abscessen, longontsteking, meningitis en osteomyelitis. In bepaalde gevallen is een chirurgische behandeling noodzakelijk. Dit is bijvoorbeeld het geval bij bepaalde abcessen en wanneer een acute appendicitis niet met zekerheid uitgesloten kan worden.
Het gebruik van middelen die de motiliteit van de darm verminderen zoals loperamide (immodium) zijn afgeraden. Y enterocolitica is vaak gedeeltelijk resistent tegen penicillines en bepaalde cefalosporines omdat het organisme beta-lactamase aanmaakt. Geschikte antibiotica zijn onder meer aminoglycosiden, doxycycline en eventueel een fluorchinolon zoals ciprofloxacine.
Yersinia enterocolitica is een gram-negatieve bacil (bacterie) uit de familie van de enterobacteriaceae. Als een humaan pathogeen is Y. enterocolica een verwekker van enteritis (maag- en darmontstekingen) en diarree. Een infectie met Y. enterocolitica kent meestal een mild en zelflimiterend ziekteverloop maar kan variëren van asymptomatisch tot levensbedreigend.
Een besmetting met Y. enterocolitica wordt yersiniose genoemd en kan in bepaalde gevallen verward worden met een acute appendicitis.
Yersinia enterocolitica é uma enterobactéria, enteropatogênica, causadora de infecções intestinais e bacteremias. Tem a forma de bastão Gram-negativo, sendo o reservatório desse microrganismo predominantemente o porco, mas outros animais como roedores, bovinos, cavalos, coelhos, cachorros e gatos também podem apresentar.
Em crianças, os sintomas são febre, dores abdominais e diarreia; em crianças mais velhas e em adultos, os sintomas predominantes são dor abdominal no lado direito e febre. Complicações sérias, tais como artrite reumatoide (síndrome de Reiter), erupções na pele (eritema nodoso), conjuntivite, osteomielite e bacteremia também podem vir a ocorrer.
O diagnóstico é realizado através da deteção do microrganismo nas fezes dos doentes, mas o microrganismo pode ser detetado também em outros materiais clínicos, como sangue, urina, bile, líquido sinovial, de nódulos linfáticos e material da garganta.
A Y. enterocolitica é adquirida decorrente de ingestão de leite não pasteurizado, água não tratada, carne de porco contaminada, crua ou mal cozida. Já em crianças podem contaminar-se através de contato com pessoas infetadas, que não têm bons hábitos de higiene ao manusear mamadeiras, chupetas ou brinquedos.
Yersinia enterocolitica är en bakterie i släktet Yersinia. Y. enterocolitica finns vitt spridd i naturen. Hos människan orsakar Y. enterocolitica yersinios och är en av två tarmpatogena arter i släktet Yersinia[1].
Y. enterocolitica är en gram-negativ bakterie. Y. enterocolitica kan skilja sig i utseende mellan kockobacill till bacill. Den förstnämnda är ett mellanting mellan rund och avlång medan den sistnämnda är avlång med rundade kanter[2]. Y. enterocolitica är en motil bakterie vilket betyder att den kan röra sig och förbrukar energi genom denna aktivitet. Graden av motilitet beror på vilken temperatur bakterien har tillväxt i. I kroppstemperatur blir den inte motil då den inte utvecklar några flageller. Vid tillväxt runt 25 °C är den som mest motil[3] .
Y. enterocolitica delas in i 6 olika biotyper: 1A, 1B, 2, 3, 4 och 5. Biotyperna delas sedan in i serotyper beroende på vilka strukturer som finns på bakteriens yta. Det finns fler än trettio olika serotyper. Biotypen 1A klassades innan som icke-patogen men har på senare tid allt mer bedömts som en möjlig patogen om annan sjukdom föreligger hos individen. Det spekuleras även om biotyp 1A har en annan patogenmekanism, det vill säga hur den påverkar värden, än vid klassisk yersinios. Biotyp 1B är relativt ovanliga idag och har hög virulens i förhållande till de mer lågvirulenta biotyperna 2, 3, 4 och 5. I Sverige är typ 4/0:3 vanligast bland de inrapporterade fallen men mörkertalen bland de som drabbats av de mildare tarmpatogenerna är stora eftersom de sällan behöver söka vård och där med inte diagnostiserats[4].
Y. enterocolitica överlever och växer i varierande miljöer till exempel vid låga temperaturer, i vakuum och olika gasblandningar[3]. Y. enterocolitica kan skapa en skyddande biofilm vilken gör att den kan överleva i ogästvänliga och föränderliga miljöer i väntan på en möjlig värd[1]. Den optimala tillväxttemperaturen för Y. enterocolitica är mellan 22-29 °C. Y. enterocolitica är en så kallad psykrotrof bakterie. Det betyder att den till skillnad till många andra bakterier kan tillväxa och överleva vid låga temperaturer ner mot 0 °C[5] (Kowalik et al, 2015).
Y. enterocoliticas genuppsättning består av en kromosom och en virulensplasmid. Komplex samverkan mellan dessa ger upphov till dess förmåga att orsaka sjukdomar[4]. Y. enterocolitica är mottaglig för flera sorters antibiotika. Det finns dock rapporter på multiresistens hos stammar som undersökts i Schweiz, Spanien och Tyskland[4].
Yersinia har länge använts för att studera patogen evolution. Vid studier av arvsmassan hos Yersina har ett mönster framträtt i virulensutvecklingen. Detta har visat att Y. enterocolitica bara är avlägset besläktad med Y. pseudotuberculosis och Y. pestis[6].
Traditionellt delas Y. enterocolitica in i 6 biotyper. Forskare har samlat in och undersökt genomet hos ett stort antal Y. enterocoliticastammar från de olika biotyperna. Genom att undersöka kodande sekvenser i arvsmassan har forskare kunnat se vilka kodande sekvenser som delas av de olika stammarna och vilka som är unika för vissa stammar. Runt 20% av de kodande sekvenserna delas av alla undersökta stammar. Detta innebär att Y. enterocolitica är en heterogen art med stor genetisk variation mellan stammarna. De gener som delas av alla stammar kodar främst för grundläggande funktioner och uttryck som cellstruktur, DNA-syntes och metabolism. Tre klader framträdde efter fortsatt analys av de kodande sekvenserna; den icke-patogena, den lågpatogena och den högpatogena. Den lågpatogena finns främst i Europa, Asien och Afrika. Den högpatogena finns främst i Amerika[7].
Den högpatogena kladen delar fler kodande sekvenser med den icke-patogena kladen än med den lågpatogena kladen. Den icke-patogena kladen och den lågpatogena kladen är mest lika varandra genetiskt bland de olika kladerna. I ett fylogenetiskt träd separeras den högpatogena grenen därför från de andra två kladerna tidigare under evolutionen. Den andra grenens uppdelning i låg- och icke-patogena klader har sedan skett senare under evolutionen. En möjlig förklaring till delningen av den högpatogena kladen och de andra kladerna är kontinentaldriften som kan ha separerat arten geografiskt vilket kan ha påverkat evolutionen av de olika stammarna. Denna hypotes stärks av det faktum att kladerna finns i olika omfattning på de olika kontinenterna. I vilken ordning dessa tre klader av Y. enterocolitica har utvecklats är viktig eftersom det ger en modell för utvecklingen av patogenicitet och hur en organism kan bli mer eller mindre virulent med tiden[7].
Genom att undersöka vilka gener som delas av de olika kladerna har forskare kunnat studera vilka gener som kan ha påverkan på virulensen. Gener som är närvarande hos den lågpatogena kladen och den högpatogena kladen men frånvarande från den icke-patogena kladen kan ge antydningar om att dessa gener påverkar om stammen blir patogen. På samma vis kan gener som enbart finns hos den högpatogena kladen vara kopplade till patogenspecifika egenskaper som gör stammen mer virulent[7].
Bakterien Y. enterocolitica orsakar yersinios som är en zoonos, vilket betyder att den kan spridas från djur till människa. Det är en av de vanligaste matburna zoonoserna i Sverige och förekommer över hela världen[8]. I Sverige är yersinios en anmälningspliktig sjukdom. Tre fjärdedelar av de rapporterade fallen är smittade i Sverige. För de som blivit smittade utomlands är Spanien det landet som det är vanligast för individen att ha blivit smittad i. De olika bioserotyperna är inte lika vanliga i olika delar av världen. I Sverige är det 4/O:3 som är vanligast och det är även den som är vanligast globalt tillsammans med 2/O:5,27 och 2/O:9. Vissa bioserotyper finns bara på specifika områden. 3/O:3 till exempel finns i princip bara i Japan och Kina[4].
Hur Y. entercolitica smittar är inte helt fastställt men Y. enterocolitica tros förekomma i förorenat vatten, och hos hundar, svin samt fåglar och kan spridas med avföring[9]. Y. enterocolitica har upptäckts i stora mängder i tonsillerna hos svin. Detta gör att hanteringen på slakterier har en stor påverkan på smittspridningen. Hur och när huvudet ihop med svalg avlägsnas från slaktkroppen kan påverka hur stor risken är för vidare smittspridning via kontaminering av köttet. Minst spridning blir det om huvudet avlägsnas så tidigt som möjligt i slaktprocessen. Detta skulle dock kräva ombyggnationer av många slakterier. Eftersom Y. enterocolitica även smittar via avföring är det även viktigt att uttag av tarmpaket sker på ett slakthygieniskt sätt och rekommendationer finns även för införande av ändtarmsförslutning av slaktkroppen[4].
Bakterien Y. enterocolitica kan tillväxa vid temperaturer ner mot 0°C[5]. Detta gör att den även kan spridas via kylda livsmedel. Det anses därför troligast att smittspridning sker just genom livsmedel, främst från griskött som inte tillagats tillräckligt. Att dricka mjölk som är opastöriserad kan också vara en smittorisk. Y. enterocolitica dör vid upphettning vid ca 70 °C men överlever djupfrysning[8]. Y. enterocolitica överlever i anaeroba miljöer, detta innebär i vakuum och andra typer av gaser än luft. Detta är, ihop med möjligheten att överleva och tillväxa i låga temperaturer, de stora skälen till att Y. enterocolitica kan överleva genom hela livsmedelskedjan från slakteri till hushållets kylskåp[3].
En individ kan bli smittad genom att äta mat som är förorenad. Detta är främst rå mat och mat som inte är ordentligt tillagad[9].Vilken som är den kritiska smittdosen, det vill säga den minsta mängden av bakterien som gör att en individ blir infekterad vet man ännu inte. Inkubationstiden är tre till sju dygn men kan vara upp till tio dygn[8].
Yersinia enterocolitica är en bakterie i släktet Yersinia. Y. enterocolitica finns vitt spridd i naturen. Hos människan orsakar Y. enterocolitica yersinios och är en av två tarmpatogena arter i släktet Yersinia.
Детальніші відомості з цієї теми Ви можете знайти в статті Єрсиніоз кишковий.
Детальніші відомості з цієї теми Ви можете знайти в статті Єрсиніоз кишковий.
