nimet breadcrumb-navigoinnissa
Introduction
Glass sponges (phylum Porifera: class Hexactinellida) are exclusively marine sponges with mineral skeletons composed of silica (glass) spicules. They have a worldwide distribution but are mainly restricted to deeper waters (200 to > 6000 m) where they grow attached to hard or soft substrates. Occasionally, they also occur in shallower water accessible to divers, such as submarine caves in the Mediterranean Sea or off the coast of British Columbia, Canada, where they form massive structures analogous to Mesozoic sponge reefs (see below). These mostly inconspicuously coloured sponges are highly variable in body shape (e.g. sac-, vase-, blade-shaped, composed of branching tubes etc.) and often provide substrate and shelter (and sometimes food) for diverse invertebrates and fish. Glass sponges are viviparous and produce distinctive trichimella larvae. Like most sponges, they are filter feeders. To date, about 600 extant species are described, which is certainly an underestimate of their true diversity, given their remote habitats and very few taxonomic experts for the group. Iconic glass sponges include the venus flower baskets (Euplectella and related genera), which often enclose a pair of shrimps inside their bodies and were used as bridal gifts in ancient Japan, and Monorhaphis chuni, which anchors its body in the soft deep-sea floor with a single giant (up to 3 m long) spicule.
Design
Hexactinellids are clearly distinct from other sponges (see the Porifera page for an introduction to general sponge design) in two main respects: 1) Their adult soft tissues are largely syncytial, i.e. the majority of cells are fused, resulting in one large multi-nucleated mega-cell that is wrapped around the mineral skeleton. It has been demonstrated that the sponges can use this syncytium to propagate electrical impulses to regulate their filtering activity, analogous to a nervous system in higher animals. 2) Their spicules have a triaxonic and cubic symmetry, i.e. they are composed of three axes that are arranged at right angles to each other. The basic spicule form is the hexactin, which has all six rays (two per axis) fully developed – hence the taxonomic name, Hexactinellida. By reduction, branching, and ornamentation of rays, glass sponges produce a staggering array of different spicule types that can be aesthetically highly appealing and form the basis to distinguish species and higher taxa. Spicules are categorized into two basic groups: megascleres, which provide structural support and are often visible with the naked eye, and the much smaller microscleres, the function of which – other than to please taxonomists – is largely unknown. Glass sponge skeletons have recently attracted the attention of materials scientists because they possess a number of interesting properties, including very good light-transmitting capabilities (if the living sponges actually use their spicules to transmit light is questionable, though).
Evolution
Genetic and biochemical evidence suggests that glass sponges share an exclusive common ancestor with the largest of the four sponge classes, the Demospongiae. The exact time in Earth history when the two groups began to diverge from each other is unknown, but it certainly happened in the Precambrian (more than 541 million years ago [Ma]). The Precambrian fossil record of Hexactinellida is relatively sparse, but the group began to flourish in the Cambrian (541-485 Ma) and radiated into a number of taxa with diverse skeletal designs, most of which did not survive into the Mesozoic (252-66 Ma). In the Mesozoic, the modern orders and families developed their full diversity, which peaked in the Jurassic to Cretaceous (201-66 Ma). During that time, glass sponges, together with certain demosponges, built massive reefs along the coasts of the ancient Tethys Sea, which are still preserved as rock formations in many locations around Europe. After the Cretaceous, hexactinellid diversity gradually declined towards its present level.
Systematics and Phylogeny
Hexactinellida is divided into two subclasses, the Amphidiscophora, which have safety-pin like microscleres (amphidiscs), and the Hexasterophora, which have microscleres resembling stars or snowflakes (hexasters). Amphidiscophora contains a single order (Amphidiscosida) with three families; Hexasterophora contains three orders – Lyssacinosida with four families, Sceptrulophora with nine families, and Lychniscosida with two small families – as well as one family (Dactylocalycidae) and five genera with uncertain taxonomic assignment (Hexasterophora incertae sedis). Genetic analyses strongly support Hexactinellida and its two subclasses, as well as most families and genera investigated so far, as natural (monophyletic) groups. Concerning the deeper interrelationships of Hexasterophora, genetic data strongly suggest that Dactylocalycidae is more closely related to Lyssacinosida than to Sceptrulophora. Genetic data for Lychniscosida are still missing but there is some morphological evidence that this order is also more closely related to Lyssacinosida.
Glassponse (Hexactinellida) is 'n klas van sponsdiere (porifera), wat gekenmerk word deur 'n skelet bestaande uit vier- en/of sespuntige spikula van kiesel. 'n Bekende verteenwoordiger van hierdie klas is die venusmandjie (Euplectella aspergillum).
Glassponse word 10 tot 30 cm groot en is komvormig. Hul lywe is relatief simmetries en bestaan grotendeels uit sinsitium. Die epidermiese selle wat ander sponsspesies het, is afwesig by glassponse. Groot dele van hul sitoplasma word nie in afsonderlike selle deur selwande verdeel nie, maar vorm eerder 'n groot massa met meerdere selkerne.
Glassponse leef lank, maar hul presiese lewensverwagting is moeilik om te bepaal. Die AnAge Database vermeld 15 000 jaar as lewensverwagting vir hierdie sponse.
Glassponse kom nie wydverspreid voor nie. Hulle leef deurgaans op 'n diepte van 400 tot 900 meter, hoewel die spesie Oopsacas minuta ook in vlakker water aangetref word. Die spesies in hierdie klas kom wêreldwyd voor, maar meestal in die seë rondom Antarktika. Aan die kus van Brits-Columbië en Washington is enkele riwwe met glassponse te vinde.
Die oudste fossielreste van glassponse dateer uit die vroeë kambrium of laat neoproterosoïkum. As fossiel is hulle verwant aan die demospongiae.
Die klas word onderverdeel in twee subklasse:
Glassponse (Hexactinellida) is 'n klas van sponsdiere (porifera), wat gekenmerk word deur 'n skelet bestaande uit vier- en/of sespuntige spikula van kiesel. 'n Bekende verteenwoordiger van hierdie klas is die venusmandjie (Euplectella aspergillum).
Altışüalı süngərlər və ya şüşəli süngərlər (lat. Hexactinellida, Hyalospongia) — süngərlər tipinə aid sinif.
Tipik okeanlarda yaşayan orqanizmlərdir. Adətən okeanın 100 m-dən çox dərinliyində yaşayırlar. Bədənlərinin hündürlüyü 2 m-ə çatır. Bədəninin forması kisə, çəllək, yaxud qədəhşəkillidir. Skeleti altışüalı silisium iynələrdən ibarətdir. Şüalar 3 qarşılıqlı perpendikulyar olan müstəvilər üzərində yerləşir. İynələrin bəzilərində bir və ya bir neçə şüa reduksiyaya uğrayıb. 500-ə yaxın növü var.
Ən tanınmış nümayəndələri Hyalonema, Aphrocallistes, Schaudinnia, Aulosaccus, Acanthascus, Caulophacus-dir. Bəzi növlərinin skeletindən bəzək əşyası kimi istifadə olunur.
Heyvanlar aləminin yarımaləm, tip və bəzi sinifləriParazoylar Süngərlər (Kirəcli süngərlər, Adi süngərlər, Altışüalı süngərlər) • Lövhəcikkimilər (Trichoplax)Mezozoylar Ortonektidlər • DisiemidlərEumetazoylar
Daraqlılar • Dalayıcılar (Mərcan polipləri, Hidroidlər, Sifoidlər, Yumrumeduzlar, Saçaqlı meduzlar, Myxozoa)
Cycloneuralia: Scalidophora (Kinorinxlər, Lorisiferlər, Priapulidlər) • Nematoida (Yumru qurdlar, Qılqurdlar)Els hexactinèl·lids (Hexactinellida) són esponges amb un esquelet compost de quatre o sis espícules silíciques, sovint anomenades "esponges de vidre".
Els hexactinèl·lids són sovint classificats dins la classe Hexactinellida, una de les que formen l'embrancament dels porífers. Tanmateix, alguns investigadors les consideren prou diferents com per merèixer el seu propi embrancament, Symplasma.
Els hexactinèl·lids són relativament rars i viuen principalment a profunditats importants, tot i que l'espècie Oopsacas minuta ha estat descoberta en aigües somes. Hi ha grans diferències entre els hexactinèl·lids i la resta d'esponges. Sovint són animals en forma de tassa, amb resistents esquelets interns formats d'espícules fusionades. La majoria dels seus teixits corporals són sincicis, o regions extenses de citoplasma multinucleat. Els seus fòssils són bastant comuns en comparació amb els dels demospongis, però es creu que això es deu, almenys en part, al fet que les seves espícules són més resistents que l'espongina i es fossilitzen millor. A diferència d'altres esponges, no són capaços de contraure's.
Una capacitat que sí que tenen és un sistema únic per a conduir ràpidament impulsos elèctrics al llarg del cos, fent que sigui possible per ells respondre ràpidament a estímuls externs. Els hexactinèl·lids com ara la regadora de Filipines tenen una mata de fibres, que s'estén cap enfora com una corona invertida, a la base del seu esquelet. Aquestes fibres mesuren entre 50 i 175 mil·límetres de llarg i tenen aproximadament el gruix d'un cabell humà. Funcionen com fibres òptiques que són sorprenentment similars a les que s'utilitzen en les xarxes de telecomunicacions actuals i que fins i tot podrien ser més útils que les versions artificials. Les fibres biològiques de l'esponga condueixen la llum d'una manera preciosa quan estan il·luminades, i utilitzen els mateixos principis òptics que utilitzen els dissenyadors moderns per a dissenyar fibres òptiques industrials.
Tot i que no tenen la transparència ultra-alta que cal per a les xarxes de comunicació, tenen altres avantatges; a diferència de les fibres comercials, és possible lligar-les en nusos forts sense que s'esquerdin ni es trenquin. Un altre avantatge és el fet que aquestes fibres biològiques són produïdes per deposició química a la temperatura de l'aigua marina. Actualment, les fibres òptiques humanes només poden ser produïdes amb un fort d'altes temperatures i un equipament car. Els hexactinèl·lids més primitius coneguts daten del Cambrià molt primerenc o el Neoproterozoic tardà.
Aquestes criatures també són els organismes més longeus de tots, vivint fins a 15.000 anys segons l'AnAge Database.[1]
Aquestes esponges formen coralls davant la costa de la Colúmbia Britànica i l'estat de Washington,[2] que són estudiats dins del marc del Sponge Reef Project.
Els hexactinèl·lids (Hexactinellida) són esponges amb un esquelet compost de quatre o sis espícules silíciques, sovint anomenades "esponges de vidre".
Křemité (nebo také šestičetné) houby (Hexactinellida) se vyznačují tvorbou šesti (nebo i tří) četných jehlic se sklovitým povrchem. Žijí převážně v mořských hlubinách, ale i ve sladkých vodách. Mají tendenci vytvářet synsiciální organizaci jednotlivých typů buněk. Jejich larva je vždy parenchymula.
K roku 2013 bylo známo asi 600 druhů. Křemité houby tvoří 8 % všech známých mořských hub.[1] V současnosti (2013) se dělí na 19 čeledí a 125 rodů.[2]
Křemité houby se vyznačují dlouhověkostí: stáří jednoho exempláře druhu Scolymastra joubini nalezeného v Rossově moři u pobřeží Antarktidy se odhaduje mezi 15 000 a 23 000 lety.[3]
Houba křemitka pletená vyrábí sklo z křemíku obsaženého ve vodě. Toto „biosklo“ je pevné, dokonce se na něm dá zavázat uzel a nepraskne. Využití má v budoucnosti - má nahrazovat optická vlákna, která lehce prasknou.
{{DOI}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu křemité houby ve Wikimedia Commons
Křemité (nebo také šestičetné) houby (Hexactinellida) se vyznačují tvorbou šesti (nebo i tří) četných jehlic se sklovitým povrchem. Žijí převážně v mořských hlubinách, ale i ve sladkých vodách. Mají tendenci vytvářet synsiciální organizaci jednotlivých typů buněk. Jejich larva je vždy parenchymula.
K roku 2013 bylo známo asi 600 druhů. Křemité houby tvoří 8 % všech známých mořských hub. V současnosti (2013) se dělí na 19 čeledí a 125 rodů.
Křemité houby se vyznačují dlouhověkostí: stáří jednoho exempláře druhu Scolymastra joubini nalezeného v Rossově moři u pobřeží Antarktidy se odhaduje mezi 15 000 a 23 000 lety.
Die Glasschwämme (Hexactinellida (Gr.: Sechsstrahlige)) sind eine Klasse aus dem Stamm der Schwämme (Porifera). Zu den Glasschwämmen zählen etwa 600 Arten (Stand 2013), die ausschließlich im Meer, vom Litoral bis in die Tiefsee leben. Glasschwämme stellen 8 % aller bekannten Schwammarten.[1] Zurzeit sind sie in 19 Familien und 125 Gattungen untergliedert.[2]
Glasschwämme weisen in ihrem Skelett sechsstrahlige oder davon ableitbare Nadelformen auf, die aus amorphem wasserhaltigem Siliziumdioxid (biogener Opal) aufgebaut sind. Die Bezeichnung der Klasse aufgrund der Morphologie ihrer Skelettelemente geht auf den Zoologen Eduard Oscar Schmidt zurück. In einer Glasschwammart können bis zu 20 verschieden geformte Nadeltypen auftreten. Die Glasschwämme sind entweder mit der Basis oder mit einem Bündel langer Glasfäden am Untergrund befestigt. Eine Ausnahme bildet die Art Monorhaphis chuni, welche eine gigantische einzelne Schwammnadel von bis zu 3 m Länge und 8 mm Dicke produziert, womit sich der Schwamm im Tiefseeboden des Indischen und Pazifischen Ozeans verankert.
Hexactinellida kommen in allen Weltmeeren vor, sie sind (mit wenigen Ausnahmen) Tiefseebewohner. Eine besonders große Dichte erreichen sie in den Gewässern rund um den antarktischen Kontinent in einer Tiefe von 100 bis 500 m. Obwohl sie dort nur in wenigen Arten vorkommen, können sie bis zu 90 % der am Meeresboden sitzenden Lebewesen (Benthos) ausmachen. Die großen Glasschwämme mit ihren zahlreichen Hohlräumen bieten wiederum anderen wirbellosen Tierarten, aber auch Jungfischen, eine Wohn- und Schutzstätte. Nach dem Absterben der Schwämme bleiben ihre Skelettnadeln am Boden liegen und bilden mit der Zeit bis zu 2 Meter mächtige glaswollartige Nadelmatten, die den Meeresboden strukturieren und verändern. Glasschwämme sind daher ein bedeutender ökologischer Faktor in der Antarktis.
Die höchste Artenzahl in einer begrenzten Region wurde mit etwa 70 verschiedenen Arten an der Ostküste Japans in der vor Tokio gelegenen Sagami-Bucht gezählt. Die Vorkommen von Glasschwämmen aus dieser Region, in Tiefen von 150 bis 1000 m, sind seit den 30er Jahren des 19. Jahrhunderts der Wissenschaft bekannt. Die Art Hyalonema sieboldii, damals noch als „Glaspflanze“ oder „Glaskoralle“ bezeichnet, wurde im alten Japan zu Zimmerschmuck oder Haarnadeln verarbeitet.
Glasschwämme gehören zu den ältesten vielzelligen Tieren der Erdgeschichte. Sie wurden in etwa 545 Millionen Jahre alten Gesteinsschichten (Ediacara-Formation, Oberes Präkambrium) nachgewiesen. Ihre höchste Verbreitung erreichten sie im Oberen Jura, vor etwa 200 Millionen Jahren, in den flachen Gewässern der Tethys. Zu dieser Zeit spannte sich ein 7000 km langer Schwammriff-Gürtel vom heutigen Kaukasus, über Rumänien, Süddeutschland, die Iberische Halbinsel bis an die heutige Küste Neufundlands. Damit waren die Hexactinellida bedeutende Riffbildner, vergleichbar mit den heute lebenden Korallen. Die Kalkfelsen in der Fränkischen Alb sind z. B. fossile Überreste solcher Glasschwammriffe. Das einzig heute bekannte größere Glasschwammriff umfasst ca. 1000 Quadratkilometer vor der Westküste Kanadas.[3]
Im Ostchinesischen Meer wurde ein Exemplar von Monoraphis chuni gefunden, das während seiner 11.000-jährigen Lebenszeit Nadeln von 3 Meter Länge und 1 Zentimeter Dicke ausbildete, deren „Jahresringe“ als Klimaarchiv dienen und stark schwankende Wassertemperaturen (zwischen 2 und 10 Grad Celsius) belegen.[4]
Der Mechanismus der Nadelbildung der Hexactinellida ist in seinen Grundzügen aufgeklärt. Die Nadeln bestehen aus konzentrisch abgeschiedenen Lagen um einen zentralen Hohlkanal, den ein organisches Axialfilament ausfüllt. Dieses besteht größtenteils aus dem silikat-abscheidenden Enzym Silicatein, das zur Cathepsin-Unterfamilie gehört. Ein weiteres Enzym, die Silicase, dient dazu, das amorphe Silizium in Lösung zu halten. Silicase ist verwandt zu den Kohlenstoff-Anhydrasen, aktives Zentrum ist ein Metallkomplex mit Beteiligung von Zink. Die fertigen Nadeln bestehen neben der amorphen Silikat-Glasmasse zu größeren Anteilen aus Strukturproteinen, vermutlich zu großen Teilen Kollagen. Der „Verbundwerkstoff“ aus Silikatglas und Protein ist elastischer als reines Glas: So ist es möglich, eine Schwammnadel bis zur Kreisform zu biegen; beim Loslassen kehrt sie unbeschädigt in ihre Ausgangsform zurück.
Die Glasschwämme mit ihren etwa 500 bekannten Arten werden in zwei Unterklassen unterteilt:
Glasschwämme nach Zeichnungen von Franz Eilhard Schulze (1840–1921)
Mikroskleren (sternförmig; dunkel) im Gewebe eines Glasschwammes
Der japanische Hexactinellida-Forscher Isao Ijima (1861–1921) an seinem Arbeitsplatz umgeben von Trockenpräparaten großer Glasschwämme aus der Sagami-Bucht
Der Glasschwamm Chaunangium crater, erbeutet auf der Valdivia-Expedition in den Jahren 1898–1899
Eine nicht genauer bestimmte Hexactinellida-Art
Unbekannte Hexactinellida-Art auf Kaurischnecken
Die Glasschwämme (Hexactinellida (Gr.: Sechsstrahlige)) sind eine Klasse aus dem Stamm der Schwämme (Porifera). Zu den Glasschwämmen zählen etwa 600 Arten (Stand 2013), die ausschließlich im Meer, vom Litoral bis in die Tiefsee leben. Glasschwämme stellen 8 % aller bekannten Schwammarten. Zurzeit sind sie in 19 Familien und 125 Gattungen untergliedert.
Las Espongas exactinellidas o Espongas siliçosas o encara Espongas de veire son d'organismes apartenent al grop dels Metazoaris (animals) d’organizacion fòrça simpla: presentan pas que dos fulhets cellulars (endodèrma e ectodèrma), son doncas qualificadas de diploblastics.
L'esqueleta de las Espongas exactinellidas se compausa d'espiculas siliçosa amb sièis ponchas seguent tres axes: las exactinas. Cèrtas espiculas son grandas (las megasclèras), d’autres son pus pichonas (las microsclèras). Las megasclèras s’agençan en una ret siliçosa complèxa, sens matritz proteïca. Lo teissut d’Espongas exactinellidas es parcialament sincicial : Atal existís pas de pinacodèrma (una siza cellulara extèrna), ni de choanodèrma (constituit normalament per una siza de choanocites). Aqueste darrièr es remplaçat per un choanosyncytium que borrona d'estructuras semblablas a de choanocites.
Aquestes espongas vivon preferencialament dins las aigas marinas pregondas (a mai de 200 m) e mai dins las aigas polaras.
Euplectella es una espècia abritant un cople de cambaròtas entrant dins l’esponga quand son pichonas. En creissent, se tròban empresonadas dins aquesta e i demòran tota lor vida. En Japon, aquesta associacion constituís un present a l'ocasion d'un maridatge tradicional.
Classificacion filogenetica del vivent per Guillaume Lecointre e Hervé Le Guyader a las edicions Belin
Ang Hexactinellida mga espongha na may balangkas na gawa sa apat- at / o anim na matulis na silicio spicule, na madalas na tinutukoy bilang mga espongha ng salamin. Ang mga ito ay kadalasang inuri kasama ng iba pang mga espongha sa philum Porifera, ngunit ang ilang mga mananaliksik ay itinuturing ang mga ito nang sapat na naiiba upang maging karapat-dapat sa kanilang sariling phylum.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Hexactinellida ya iku kelas saka anggota kéwan ora duwé balung kang kagolong ing filum Porifera. Golongan iki spikulané kasusun saka zat kersik lan uripé ning laut kang jero. Kéwan iki uga asring karan spons gelas. Contoné saka kelas iki ya iku Pheronema sp., Euplectella sp. [1]
Las Espongas exactinellidas o Espongas siliçosas o encara Espongas de veire son d'organismes apartenent al grop dels Metazoaris (animals) d’organizacion fòrça simpla: presentan pas que dos fulhets cellulars (endodèrma e ectodèrma), son doncas qualificadas de diploblastics.
Hexactinellida ya iku kelas saka anggota kéwan ora duwé balung kang kagolong ing filum Porifera. Golongan iki spikulané kasusun saka zat kersik lan uripé ning laut kang jero. Kéwan iki uga asring karan spons gelas. Contoné saka kelas iki ya iku Pheronema sp., Euplectella sp.
Hexactinellid sponges are sponges with a skeleton made of four- and/or six-pointed siliceous spicules, often referred to as glass sponges. They are usually classified along with other sponges in the phylum Porifera, but some researchers consider them sufficiently distinct to deserve their own phylum, Symplasma. Some experts believe glass sponges are the longest-lived animals on earth;[2] these scientists tentatively estimate a maximum age of up to 15,000 years.
Glass sponges are relatively uncommon and are mostly found at depths from 450 to 900 metres (1,480 to 2,950 ft) below sea level. Although the species Oopsacas minuta has been found in shallow water, others have been found much deeper. They are found in all oceans of the world, although they are particularly common in Antarctic and Northern Pacific waters.[3]
They are more-or-less cup-shaped animals, ranging from 10 to 30 centimetres (3.9 to 11.8 in) in height, with sturdy lattice-like internal skeletons made up of fused spicules of silica. The body is relatively symmetrical, with a large central cavity that, in many species, opens to the outside through a sieve formed from the skeleton. Some species of glass sponges are capable of fusing together to create reefs or bioherms. They are generally pale in colour, ranging from white to orange.[3]
Much of the body is composed of syncitial tissue, extensive regions of multinucleate cytoplasm. The epidermal cells characteristic of other sponges are absent, being replaced by a syncitial net of amoebocytes, through which the spicules penetrate. Unlike other sponges, they do not possess the ability to contract.[3]
Their body comprises three parts: the inner and outer peripheral trabecular networks, and the choanosome, which is used for feeding purposes. The choanosome acts as the mouth for the sponge while the inner and outer canals that meet at the choanosome are passages for the food, creating a consumption path for the sponge.[4]
All hexactinellids have the potential to grow to different sizes, but the average maximum growth is estimated to be around 32 centimeters long. Some grow past that length and continue to extend their length up to 1 meter long. The estimated life expectancy for hexactinellids that grow around 1 meter is approximately 200 years (Plyes).
Glass sponges possess a unique system for rapidly conducting electrical impulses across their bodies, making it possible for them to respond quickly to external stimuli.[5] Species like "Venus' flower basket" have a tuft of fibers that extends outward like an inverted crown at the base of their skeleton. These fibers are 50 to 175 millimetres (2.0 to 6.9 in) long and about the thickness of a human hair.
Glass sponges are different from other sponges in various other ways. For example, most of the cytoplasm is not divided into separate cells by membranes but forms a syncytium or continuous mass of cytoplasm with many nuclei (e.g., Reiswig and Mackie, 1983).
These creatures are long-lived, but the exact age is hard to measure; one study based on modelling gave an estimated age of a specimen of Scolymastra joubini as 23,000 years (with a range from 13,000 to 40,000 years). However, due to changes in sea levels since the Last Glacial Maximum, its maximum age is thought to be no more than 15,000 years,[6] hence its listing of c. 15,000 years in the AnAge Database.[7] The shallow-water occurrence of hexactinellids is rare worldwide. In the Antarctic, two species occur as shallow as 33 meters under the ice. In the Mediterranean, one species occurs as shallow as 18 metres (59 ft) in a cave with deep water upwelling (Boury-Esnault & Vacelet (1994))
Staurocalyptus sp.
Various hexactinellid sponges.
Hexactinellid sponge on a xenophorid gastropod.
Pattersonia ulrichi Rauff, 1894; an Ordovician hexactinellid sponge from near Cincinnati, Ohio.
The sponges form reefs (called sponge reefs) off the coast of British Columbia, southeast Alaska and Washington state,[8] which are studied in the Sponge Reef Project. Reefs discovered in Hecate Strait, British Columbia, have grown to up to 7 kilometres long and 20 metres high. Prior to these discoveries, sponge reefs were thought to have died out in the Jurassic period.[9][10]
Reports of glass sponges have also been recorded on the HCMS Saskatchewan and HCMS Cape Breton wrecks off the coast of Vancouver Island.
The earliest known hexactinellids are from the earliest Cambrian or late Neoproterozoic eras. They are fairly common relative to demosponges as fossils, but this is thought to be, at least in part, because their spicules are sturdier than spongin and fossilize better. Like almost all sponges, the hexactinellids draw water in through a series of small pores by the whip-like beating of a series of hairs or flagella in chambers which in this group line the sponge wall.
The class is divided into two subclasses and several orders:[11]
Class Hexactinellida
Hexactinellid sponges are sponges with a skeleton made of four- and/or six-pointed siliceous spicules, often referred to as glass sponges. They are usually classified along with other sponges in the phylum Porifera, but some researchers consider them sufficiently distinct to deserve their own phylum, Symplasma. Some experts believe glass sponges are the longest-lived animals on earth; these scientists tentatively estimate a maximum age of up to 15,000 years.
La sponguloj de klaso Hexactinellida —aŭ hexactinellid-sponguloj aŭ glas-sponguloj— estas membroj de la besta filumo Porifera. La skeleto de ĉi tiuj spongoj konsistas el silicozaj spiketoj de ses radioj, kiuj transiras ĉe dekstraj anguloj, konataj kiel heksaktenoj, kiuj donas al la grupo ĝian nomon.[2] Oni konas ĉirkau 500 speciojn.[3]
La hexactinellid-sponguloj kutime havas la formon de glaso, la muro de la korpo estas formita per trabeka strukturo. Ĝia nivelo de organizo estas sikonoida aŭ leukonoida. La pinakodermo ne ekzistas kaj estas anstataŭita per senĉela membrano. Krom la spiketoj, ili eble havas spongajn fibrojn. Estas specioj de hexactinellid-sponguloj, kiuj ne havas skeleton.[4][5]
Ĉiuj hexaktinelidoj estas maraj kaj preferas profundan akvon, inter 200 kaj 2.000 metroj. Ili vivas sur molaj substratoj kaj ili abundas en malprofundaj akvoj de la polusaj regionoj. Ili povas formi impresajn rifojn en profundoj de 180 ĝis 250 metroj, iuj el kiuj pliiĝas 18 m super la mara fundo.[3][4][6]
Iuj specioj kreskas eksterordinare malrapide pro la malaltaj temperaturoj de akvo. Ili povas vivi tre longan tempon. Specimeno de Scolymastra joubini, 2 m alta, trovita 50 m profunde en la Maro de Ross, havas pli ol 6,000 jarojn. Ĝi estas konsiderata la plej malnova besto sur la Tero.[7][8]
La klaso prezentas du subklasojn kaj kvin ordojn,[9][10]
Vitrosponguloj Troveblo de fosilioj: Kambrio—Nun La sponguloj de klaso Hexactinellida —aŭ hexactinellid-sponguloj aŭ glas-sponguloj— estas membroj de la besta filumo Porifera. La skeleto de ĉi tiuj spongoj konsistas el silicozaj spiketoj de ses radioj, kiuj transiras ĉe dekstraj anguloj, konataj kiel heksaktenoj, kiuj donas al la grupo ĝian nomon. Oni konas ĉirkau 500 speciojn.
Los hexactinélidos (Hexactinellida) son una clase del filo Porifera. Son conocidas vulgarmente como esponjas vítreas. Son esponjas cuyo esqueleto mineral está compuesto por espículas silíceas de seis radios que se cruzan en ángulo recto, conocidas como hexactinas, lo que da nombre al grupo.[1] Se conocen 686 especies.[2]
El cuerpo de las hexactinélidas suele tener forma de vaso e incluye tanto tejidos sincitiales como celulares; incluso la capa de coanocitos puede ser sincitial.[3] La pared del cuerpo es cavernosa, formada por un entramado trabecular; su nivel de organización es de tipo siconoide o leuconoide. El pinacodermo es inexistente, y es sustituido por una membrana dermal acelular.
Además de las espículas puede presentar fibras de espongina. De hecho, existen especies de hexactinélidas que carece de esqueleto. Cuando presenta espículas, existen megascleras y microcleras diferenciadas, y están provistas de un canal central de sección cuadrada,; con frecuencia presentan grupos de espículas en la región basal que sirven para anclar la esponja al substrato, sobre todo en caso de sedimentos blandos.[3]
Todas las hexactinélidas son marinas y tienen preferencia por aguas profundas, entre los 200 y los 2.000 metros; muchas viven sobre substratos blandos, pero son más abundantes y diversas en aguas someras de las regiones polares; en la Antártida, por ejemplo, son los organismos bentónicos predomiantes; en la Columbia Británica (Canadá) forman impresionates arrecifes en profundidades de 180 a 250 metros, algunos de los cuales se alzan 18 m sobre el fondo marino; se conocen arrecifes fósiles similares del Jurásico.[4]
Scolymastra joubini y otras especies similares, propias de aguas antárticas, crecen a un ritmo extraordinariamente lento a causa de las bajas temperaturas del agua, y alcanzan enormes longevidades. Se estimó que un ejemplar de dicha especie, de 2 m de altura, hallado a 50 m de profundidad en el Mar de Ross tenía una edad de 23.000 años, pero el margen de error de la estimación fluctuaba entre 13 000 y 40 000; estudios más detallados mostraron que esa región del mar estuvo al descubierto hace 15.000 años, con lo que el espécimen no podía ser anterior a esa fecha; finalmente, se estimó que su edad debería ser "solo" de algo más de 6.000 años, lo que sigue representando el animal más longevo de la Tierra.[5]
Se conocen unos 300 géneros de hexactinélidas fósiles. La especie más antigua data del Ediacárico y representa también la esponja más antigua que se conoce. Durante el Cámbrico, se conocen fósiles en todo el mundo; su máxima diversidad se dio probablemente durante el Cretácico.[6]
La clase presenta dos subclases y cinco órdenes:[7]
Los hexactinélidos (Hexactinellida) son una clase del filo Porifera. Son conocidas vulgarmente como esponjas vítreas. Son esponjas cuyo esqueleto mineral está compuesto por espículas silíceas de seis radios que se cruzan en ángulo recto, conocidas como hexactinas, lo que da nombre al grupo. Se conocen 686 especies.
Hexactinellida belaki animalia filuma urtarrak herzudura dira silika espikula eta Porifera filuma eratzen dute.
Klase Hexactinellida
Hexactinellida belaki animalia filuma urtarrak herzudura dira silika espikula eta Porifera filuma eratzen dute.
Lasisienet (Hexactinellida, myös Hyalospongiae tai Triaxonia)[2] ovat melko harvinaisia, hauraita ja pitkäikäisiä merten sienieläimiä, joiden runko muodostuu lähes puhtaasta silikaatista muodostuneista neulamaisista rakenteista. Rungon halkaisija voi olla jopa metrin mittainen ja niiden pehmytosat muodostuvat jättimäisistä monitumaisista synsytiumeista tai solusitkoksista.[3]
Lasisienet elävät ainoastaan merissä ja pääsääntöisesti syvissä vesissä. Kuvattuja lajeja on 500 ja ne ovat tärkeä osa merien pohjamutien eliöyhteisöjä.[4] Niiden esiintymisalueita tunnetaan ainoastaan neljä: Antarktis, jotkin eteläisen Uuden-Seelannin vuonot, muutama merenalainen luola Välimerellä sekä jotkin Pohjois-Amerikan Tyynenmeren rannikon vuonot ja mantereen reunavedet.[3]
Lasisieniä tunnetaan kahta selvästi toisistaan eroavaa tyyppiä: Lyssaccine-lajin runko muodostuu neulasista, jotka pysyvät vain löysästi yhdessä kudoksen avulla, ja Dictyonine, jonka runkoneulaset liittyvät tiukasti toisiinsa ja muodostavat lujan rakennustelineiden kaltaisen rakenteen. Näitä kutsutaan myös Hexactinosida-sieniksi.[3]
Lujin sidoksin rakentuvien lasisienten uskottiin kuolleen kaikkialla sukupuuttoon, kunnes Kanadan länsirannikolla sijaitsevalta Hecaten- ja Kuningatar Charlotten salmien alueelta löydettiin vuonna 1987 neljä lasisienten muodostamaa riuttaa, joiden kokonaispinta-ala on yhteensä noin tuhat neliökilometriä.[5] Riutat sijaitsevat 140–240 metrin syvyydessä ja suurin niistä on 25 metriä korkea. Niiden iäksi on määritelty yli 9 000 vuotta ja yksittäisen lasisienen arvellaan elävän pidempään kuin 200 vuotta.[5] Ulkonäöltään lasisienet eivät muistuta tyypillisiä pesusieniä, vaan ne kasvavat lähinnä maljamaisiksi tai suppilomaisiksi. Väriltään ne vaihtelevat kermanvärisistä kirkkaaseen keltaiseen.[6]
Vuonna 2007 tehtiin uusi riuttalöytö, tällä kertaa Washingtonin osavaltion rannikolla, noin 50 kilometriä länteen Grays Harborista.[6] Sieltä löydetyt kolme lajia olivat samat kuin Hecatensalmen riutoissa, mutta tällä kertaa ne olivat pystyneet menestymään suojaisan salmen sijaan talvisin myrskyävällä avomerellä. Nämä riutat ovat pitkiä ja syviä, mutta korkeutta niillä on vain 2–4,5 metriä. [6]
Lasisienten hauraat korallirakenteet särkyvät helposti kosketuksesta ja sedimentin lisääntyminen tukahduttaa sienieläimiä. Jos yksittäisen sienen runko särkyy tai se tuhoutuu muuten, uusia sieniä ei voi kasvaa vakauttamaan riutan rakennetta. Hecatensalmen riutat suljettiinkin pohjakalojen troolausalueen ulkopuolelle vuonna 2002. Vuonna 2006 suoja-aluetta laajennettiin ja alueeseen kohdistettiin lisää rajoituksia, mutta kalastus ja alueen muu käyttö vaarantavat edelleen lasisieniyhdyskunnat.[5] Vuonna 2010 Kanadan hallitus julisti alueen erityisen tarkkailun kohteeksi. Sen tavoitteena on liitää alue kansallisten mertensuojelualueiden verkkoon. Se on tarkoitus perustaa vuoteen 2012 mennessä.[7]
Vuonna 2013 saksalaiset tutkijat raportoivat lasisienten valtaavan nopeasti alueita, jotka paljastuvat Etelämanteren jäämassojen vetäytyessä.[8]
Kuvia tai muita tiedostoja aiheesta Lasisienet Wikimedia Commonsissa
Lasisienet (Hexactinellida, myös Hyalospongiae tai Triaxonia) ovat melko harvinaisia, hauraita ja pitkäikäisiä merten sienieläimiä, joiden runko muodostuu lähes puhtaasta silikaatista muodostuneista neulamaisista rakenteista. Rungon halkaisija voi olla jopa metrin mittainen ja niiden pehmytosat muodostuvat jättimäisistä monitumaisista synsytiumeista tai solusitkoksista.
Lasisienet elävät ainoastaan merissä ja pääsääntöisesti syvissä vesissä. Kuvattuja lajeja on 500 ja ne ovat tärkeä osa merien pohjamutien eliöyhteisöjä. Niiden esiintymisalueita tunnetaan ainoastaan neljä: Antarktis, jotkin eteläisen Uuden-Seelannin vuonot, muutama merenalainen luola Välimerellä sekä jotkin Pohjois-Amerikan Tyynenmeren rannikon vuonot ja mantereen reunavedet.
Lasisieniä tunnetaan kahta selvästi toisistaan eroavaa tyyppiä: Lyssaccine-lajin runko muodostuu neulasista, jotka pysyvät vain löysästi yhdessä kudoksen avulla, ja Dictyonine, jonka runkoneulaset liittyvät tiukasti toisiinsa ja muodostavat lujan rakennustelineiden kaltaisen rakenteen. Näitä kutsutaan myös Hexactinosida-sieniksi.
Les éponges hexactinellides ou éponges siliceuses ou encore éponges hyalines ou éponges de verre forment une classe d'éponges appartenant au groupe des Métazoaires (animaux) d’organisation très simple, mais pouvant néanmoins prendre des formes complexes et parfois constituer des récifs (autrefois sur les milliers de km²).
Tout comme les Demosponges, elles n'ont pas de véritables tissus. Ce sont des Parazoaires.
Le squelette des éponges hexactinellides est composé de spicules siliceux à 6 pointes suivant 3 axes : les hexactines. Certains spicules sont de grande taille (les mégasclères), d’autres sont plus petits (les microsclères). Les mégasclères s’agencent en un réseau siliceux complexe, sans matrice protéique.
Le feuillet organique des éponges hexactinellides est en grande partie composé d'un « syncytium » (cellules indépendantes faisant la jonction entre le squelette et l'éponge elle-même)[2]. Ainsi il n’existe pas de pinacoderme (une couche cellulaire externe), ni de choanoderme (constitué normalement par une couche de choanocytes). Ce dernier est remplacé par un choanosyncytium qui bourgeonne des structures semblables à des choanocytes.
Les représentants contemporains de ces éponges vivent préférentiellement dans les eaux marines profondes (à plus de 200 m et jusqu'à 6 000 m[2]) ainsi que dans les eaux polaires, mais quelques espèces sont parfois trouvées à quelques dizaines de mètres, notamment en Colombie Britannique[3]. Elles sont plutôt associées à des eaux très froides, mais il en existe en zone tropicale et par exemple au moins une petite dizaine d'espèces en mer Ionienne au cœur de la mer Méditerranée (en profondeur toutefois dans les eaux plus froides ; à environ 2000 mètres de profondeur dans le cas de la mer Ionienne)[4].
Des éponges de verre ont aussi été trouvées dans des champs profonds de nodules polymétalliques dans le nord-est du Pacifique dans la zone dite Clipperton Fracture Zone[5].
De 2014 à 2017 d’extraordinaires communautés de grandes éponges du genre Hexactinellida ont été découverts par le Dr Glen Dennison qui a combiné l’utilisation d’un sonar et d’un ROV[6],[7]. Ses premières observations ont été faites en Mer des Salish en Colombie-Britannique, et par chance à une profondeur permettant d’envoyer un engin habité (alors que ces animaux filtreurs vivent habituellement entre 500 et 3 000 m. Sous réserve de confirmation, ces assemblages pourraient s'être maintenus en place depuis plus de 10 000 ans. On les pensait disparu depuis le jurassique (-65/70 millions d'années). Ils sont actuellement explorés avec l’aide d’un petit sous-marin habité par l’Aquarium de Vancouver et la Marine Life Sanctuary Society (ONG de biologistes marins et de science citoyenne». Discovery Channel a pu utiliser le sous-marin de l’expédition pour filmer ces éponges en direct. C’est la première fois que des humains contemplent de tels écosystèmes. [8]. L'utilisation d'hydrophone a montré que plus un récif est en bonne santé, plus il est bruyant (bruit émis par les crevettes). Ces récifs, dont la croissance est supposée être très lente[9],[10] et qui sont vulnérables à la mise en suspension des sédiments périphériques[11], pourraient jouer un rôle important pour la biodiversité[12] mais en quelques décennies la moitié du grand récif récemment découvert a probablement été détruit par la pêche[13]. Des scientifiques ont demandé des mesures de protection
Les hexactinellides s'opposent aux calsisponges par leurs hermaphrodismes. Une reproduction asexuée est aussi possible par bourgeonnement et formation de gemmules
De nombreuses éponges de verre offrent un refuge voire un habitat à un cortège d'espèces associées[2].
Euplectella est une espèce abritant souvent un couple de crevettes entrant dans l’éponge quand elles sont petites, pour y chercher refuge. En grandissant, elles se trouvent emprisonnées dans celle-ci et y vivent toute leur vie. Au Japon, cette association constitue un cadeau traditionnel lors de mariage.
Selon World Register of Marine Species (22 juin 2015)[14] :
Farrea sp., une Hexactinosida
Staurocalyptus sp., une Lyssacinosida
Les éponges hexactinellides ou éponges siliceuses ou encore éponges hyalines ou éponges de verre forment une classe d'éponges appartenant au groupe des Métazoaires (animaux) d’organisation très simple, mais pouvant néanmoins prendre des formes complexes et parfois constituer des récifs (autrefois sur les milliers de km²).
Tout comme les Demosponges, elles n'ont pas de véritables tissus. Ce sont des Parazoaires.
Hexactinellida adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Porifera. Golongan ini spikulanya tersusun dari zat kersik dan hidup di laut yang dalam. Hewan ini juga disebut spons gelas. Contoh dari kelas ini adalah Pheronema sp., Euplectella sp. [1]
Artikel bertopik biologi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Hexactinellida adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Porifera. Golongan ini spikulanya tersusun dari zat kersik dan hidup di laut yang dalam. Hewan ini juga disebut spons gelas. Contoh dari kelas ini adalah Pheronema sp., Euplectella sp.
Le Hyalospongiae sono una classe di spugne anche dette spugne vitree o silicospongie.
Sono in prevalenza forme di acque profonde o di acque basse fredde, piccole o grandi, sorrette da un complicato intreccio di spicole silicee coerenti (macrosclere e microsclere) fra le quali predominano le forme triassone a sei raggi, da cui il nome di Esattinellidi.
A contatto con il reticolo scheletrico troviamo un sincizio cordoide contenente amebociti, archeociti e tesociti. Un coano-sincizio costituisce la parete delle camere flagellate, dove non si vedono singoli coanociti, ma i flagelli e i collaretti si dipartono da un sincizio i cui nuclei giacciono indipendentemente in uno strato basale.
Un ulteriore sincizio, detto trabecolare, copre tutte le superfici sia esterne che interne che, nelle altre spugne, sono normalmente rivestite da pinacociti.
La forma di queste spugne è generalmente eretta, cilindrica o vasiforme, peduncolata, e si presentano i tipi morfologici sycon e soprattutto leucon; lo spongocele è grande e cilindrico, mentre l'osculo è frequentemente coperto da una piastra cribrosa di spicole sottili.
Le ialospongie sono le uniche spugne a non avere un rivestimento esterno di cellule appiattite ed uno strato interno gelatinoso; il loro reticolo di spicole ed amebociti fusi prende il posto di questi due strati, mentre la parete interna è ben tappezzata da coanociti. La forma larvale di questa classe è la parenchimella.
Sono piuttosto fragili, tanto da sfaldarsi una volta raccolte.
La classe si divide in due sottoclassi: gli exasterofori (Hexasterophora), caratterizzati dalla costante presenza di exaster e anfidischi, e gli anfidiscofori (Amphidiscophora), provvisti di anfidischi ma non di exaster (gli exaster sono una particolare spicola microsclera).
Le Hyalospongiae sono una classe di spugne anche dette spugne vitree o silicospongie.
Sono in prevalenza forme di acque profonde o di acque basse fredde, piccole o grandi, sorrette da un complicato intreccio di spicole silicee coerenti (macrosclere e microsclere) fra le quali predominano le forme triassone a sei raggi, da cui il nome di Esattinellidi.
Hexactinellida (nomen a Schmidt anno 1870 inventum seu Hyalospongia: nomen a Claus anno 1872) sunt maxima classis in phylo Poriferorum.
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Vide "Hexactinellida" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad zoologiam spectat. Amplifica, si potes! Taxinomia et Latinitas huius stipulae dubiae suntHexactinellida (nomen a Schmidt anno 1870 inventum seu Hyalospongia: nomen a Claus anno 1872) sunt maxima classis in phylo Poriferorum.
Stiklapintys (lot. Hexactinellida) – bestuburių gyvūnų klasė. Jų spikulės paprastai sukibusios tarpusavyje ir sudaro standžią, neretai dailią, į stiklą panašią masę. Tai trapūs dariniai, todėl tralu į paviršių iškelti gėlavandenių rūšių skeletai lengvai suyra. Paplitusios šaltuose vandenyse, jūrose. Pasitaiko iki 1 m skersmens ir iki 1 m aukščio stiklapinčių. Kai kurios rūšys yra renkamos kaip puošmenos.
Stiklapinčių pasaulyje yra apie 500 rūšių.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Glassponzen (Hexactinellida) zijn een klasse van sponsdieren (Porifera), die worden gekenmerkt door een skelet bestaande uit vier en/of zespuntige spicula van kiezel (SiO2). Een bekende vertegenwoordiger van deze klasse is het Venusmandje (Euplectella aspergillum).
Glassponzen worden 10 tot 30 centimeter hoog en hebben de vorm van een kom. Hun lichaam is relatief symmetrisch en bestaat grotendeels uit syncytium. De epidermische cellen die andere sponssoorten hebben zijn bij glassponzen afwezig. Veel van hun cytoplasma wordt niet in afzonderlijke cellen verdeeld door wanden, maar vormt een grote massa met meerdere celkernen.
Glassponzen leven lang, maar hun exacte levensverwachting is lastig na te gaan. De AnAge Database vermeldt 15.000 jaar als levensverwachting van deze sponzen.[1]
Glassponzen zijn niet veelvoorkomend. Ze leven doorgaans op een diepte van 400 tot 900 meter, hoewel de soort Oopsacas minuta ook in ondiepere wateren is aangetroffen. De soorten uit deze klasse komen wereldwijd voor, maar het meest in de zeeën rond Antarctica.[2] Voor de kusten van Brits-Columbia en Washington zijn enkele riffen van glassponzen te vinden.
De oudste fossiele resten van glassponzen dateren uit het vroege Cambrium of late Neoproterozoïcum. Als fossiel zijn ze gerelateerd aan de demospongiae.
De klasse wordt onderverdeeld in twee subklassen:
Glassponzen (Hexactinellida) zijn een klasse van sponsdieren (Porifera), die worden gekenmerkt door een skelet bestaande uit vier en/of zespuntige spicula van kiezel (SiO2). Een bekende vertegenwoordiger van deze klasse is het Venusmandje (Euplectella aspergillum).
Multimedia w Wikimedia Commons Gąbki szklane, g. szkliste, g. krzemionkowe sześcioosiowe, g. sześciopromienne (Hexactinellida) – gromada morskich, głębokowodnych zwierząt beztkankowych o szkielecie krzemionkowym, zaliczanych do gąbek (Porifera).
Gąbki krzemionkowe mierzą od 7,5 cm do 1,3 m[2]. Mogą być typu sykon lub leukon. Ich krzemionkowe igły tworzą skomplikowane szkielety, przybierające kształt kielichów, wazonów itp., zróżnicowanych na mega- i mikroskleryty. Mikroskleryty są zakończone amfidyskami. Do podłoża są przytwierdzone dużymi igłami korzeniowymi. Większość komórek Hexactinellida (oprócz drobnych choanocytów i skleroblastów) tworzy syncytium.
Szkielety gąbek krzemionkowych często wykorzystywane są w celach dekoracyjnych. Dotyczy to zwłaszcza dorastającej 30 cm gąbki z rodzaju Euplectella, zwanej koszyczkiem Wenery.
Gąbki szklane są grupą wyraźnie odrębną od pozostałych gąbek. Dzielą się na cztery rzędy[3]:
Gąbki szklane, g. szkliste, g. krzemionkowe sześcioosiowe, g. sześciopromienne (Hexactinellida) – gromada morskich, głębokowodnych zwierząt beztkankowych o szkielecie krzemionkowym, zaliczanych do gąbek (Porifera).
Gąbki krzemionkowe mierzą od 7,5 cm do 1,3 m. Mogą być typu sykon lub leukon. Ich krzemionkowe igły tworzą skomplikowane szkielety, przybierające kształt kielichów, wazonów itp., zróżnicowanych na mega- i mikroskleryty. Mikroskleryty są zakończone amfidyskami. Do podłoża są przytwierdzone dużymi igłami korzeniowymi. Większość komórek Hexactinellida (oprócz drobnych choanocytów i skleroblastów) tworzy syncytium.
Szkielety gąbek krzemionkowych często wykorzystywane są w celach dekoracyjnych. Dotyczy to zwłaszcza dorastającej 30 cm gąbki z rodzaju Euplectella, zwanej koszyczkiem Wenery.
Hexactinellida (do grego hex, seis + aktis, raio; e do latim -ellus, sufixo diminutivo) é uma classe do filo Porifera (esponjas) caracterizada por possuir um esqueleto de espículas de sílica, e são comumente chamadas de esponjas-de-vidro. O nome da classe é devido ao fato das espículas possuírem seis pontas, distribuídas em seis eixos. Frequentemente algumas das espículas se fundem e o esqueleto adquire um aspecto de treliça sendo constituído de fibras silicosas longas semelhantes a fibras de vidro soltas.
As esponjas-de-vidro são as mais simétricas e mais individualizadas entre as esponjas e têm menos tendência a formação de agrupamento ou grandes massas com muitos ósculos. Possuem forma de taça, vaso ou urna, e em média possuem 10 a 30 cm de altura. A espongiocele é bem desenvolvida e o ósculo único algumas vezes é recoberto por uma placa crivada (revestimento em forma de grade formado pela fusão de espículas). Os Hexactinellida assemelham-se um pouco a formas siconóides na estrutura. No entanto, não possuem canais incorrentes siconóideos e a água entra através dos espaços em um sincício trabecular externo em forma de malha.
Existem esponjas-de-vidro no mundo inteiro e são os poríferos predominantes da Antártida. Ao contrário das esponjas calcárias que são de águas rasas, são encontradas em águas profundas, a maioria vivendo entre 200 e 1 000 m, já tendo sido dragadas inclusive de zonas abissais.
A classificação sistemática das esponjas viventes é essencialmente baseada na caracterização das microscleras e partes orgânicas, enquanto que o tipo de estrutura esquelética e o grau de fusão do esqueleto são os critérios fundamentais usados nas espécies fósseis. Os dois tipos básicos de microescleras do grupo (hexáster e anfidisco), raramente preservados como fósseis, servem como critério para a classificação das duas subclasses: Hexasterophora (hexáster) e Amphidiscophora (anfidisco).
Hexactinellida (do grego hex, seis + aktis, raio; e do latim -ellus, sufixo diminutivo) é uma classe do filo Porifera (esponjas) caracterizada por possuir um esqueleto de espículas de sílica, e são comumente chamadas de esponjas-de-vidro. O nome da classe é devido ao fato das espículas possuírem seis pontas, distribuídas em seis eixos. Frequentemente algumas das espículas se fundem e o esqueleto adquire um aspecto de treliça sendo constituído de fibras silicosas longas semelhantes a fibras de vidro soltas.
As esponjas-de-vidro são as mais simétricas e mais individualizadas entre as esponjas e têm menos tendência a formação de agrupamento ou grandes massas com muitos ósculos. Possuem forma de taça, vaso ou urna, e em média possuem 10 a 30 cm de altura. A espongiocele é bem desenvolvida e o ósculo único algumas vezes é recoberto por uma placa crivada (revestimento em forma de grade formado pela fusão de espículas). Os Hexactinellida assemelham-se um pouco a formas siconóides na estrutura. No entanto, não possuem canais incorrentes siconóideos e a água entra através dos espaços em um sincício trabecular externo em forma de malha.
Existem esponjas-de-vidro no mundo inteiro e são os poríferos predominantes da Antártida. Ao contrário das esponjas calcárias que são de águas rasas, são encontradas em águas profundas, a maioria vivendo entre 200 e 1 000 m, já tendo sido dragadas inclusive de zonas abissais.
Košovky (lat. Hexactinellidea) sú trieda hubiek. Majú trojosové ihlice vo vzájomnom uhle 90°, hlavne z CaCO3. Ich „kostra“ je pevná a veľmi vzhľadná, čo vidieť najmä po odumretí a vyhnití hubky. Výlučne morské, napr. Euplectella aspergillum, veľká 50 – 60 cm. Veľmi dekoratívny je až 1,5 m vysoký Proterion neptuni, nazývaný niekedy Neptúnov pohár. Žije v teplých moriach.
Košovky (lat. Hexactinellidea) sú trieda hubiek. Majú trojosové ihlice vo vzájomnom uhle 90°, hlavne z CaCO3. Ich „kostra“ je pevná a veľmi vzhľadná, čo vidieť najmä po odumretí a vyhnití hubky. Výlučne morské, napr. Euplectella aspergillum, veľká 50 – 60 cm. Veľmi dekoratívny je až 1,5 m vysoký Proterion neptuni, nazývaný niekedy Neptúnov pohár. Žije v teplých moriach.
Glassvampar (Hexactinellida) är en klass svampdjur som karakteriseras genom ett fast, ofta genomskinligt nätverk av kiselnålar. De är vanligen fästa på havsbottnen genom isolerade kiselnålar eller hårlika knippen av kiselnålar och lever på stora djup.
Glassvampar "väver" komplexa strukturer av mikroskopiska tunna silikattrådar genom att bilda små rörformiga "nålar" som ordnas ovanpå varandra i ett rutmönster. Eftersom rutmönstret är instabilt väver de diagonala förstärkningar i vartannat hål i nätet. Det räcker för att göra strukturen stadig, samtidigt som det inte slösar med material. Till formen liknar strukturen en lång cylinder. Strukturen är mycket hållbar och därtill böjlig och därför studerar forskare glassvamparnas trådar med förhoppningen att utröna hur man kan tillverka glasfiber med dessa materialegenskaper för industrin med mera. Ibland händer det att räkor flyttar in i strukturen när de är små och när de har vuxit till sig kan de inte komma ut. Glassvamparnas strukturer var även populära bröllopspresenter i Japan, då de ansågs symbolisera att äktenskapet var för evigt.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Glassvampar (Hexactinellida) är en klass svampdjur som karakteriseras genom ett fast, ofta genomskinligt nätverk av kiselnålar. De är vanligen fästa på havsbottnen genom isolerade kiselnålar eller hårlika knippen av kiselnålar och lever på stora djup.
Glassvampar "väver" komplexa strukturer av mikroskopiska tunna silikattrådar genom att bilda små rörformiga "nålar" som ordnas ovanpå varandra i ett rutmönster. Eftersom rutmönstret är instabilt väver de diagonala förstärkningar i vartannat hål i nätet. Det räcker för att göra strukturen stadig, samtidigt som det inte slösar med material. Till formen liknar strukturen en lång cylinder. Strukturen är mycket hållbar och därtill böjlig och därför studerar forskare glassvamparnas trådar med förhoppningen att utröna hur man kan tillverka glasfiber med dessa materialegenskaper för industrin med mera. Ibland händer det att räkor flyttar in i strukturen när de är små och när de har vuxit till sig kan de inte komma ut. Glassvamparnas strukturer var även populära bröllopspresenter i Japan, då de ansågs symbolisera att äktenskapet var för evigt.
Шестипромене́ві гу́бки або скляні́ гу́бки (Hexactinellida, Hyalospongia) — клас морських тварин типу Губки. Відомо близько 500 видів, поширених у Світовому океані за винятком великих глибин.
Шестилучевы́е гу́бки, или стекля́нные гу́бки (лат. Hexactinellida)[2], — класс беспозвоночных животных из типа губок, включает около 600 видов. Скелет состоит из шестилучевых кремниевых игл (отсюда название); лучи лежат в трёх взаимно перпендикулярных плоскостях, у части игл один или несколько лучей редуцированы. Тело состоит из единого непрерывного синцития. Личинка — трихимелла, которая тоже покрыта слоем синцития и имеет в средней части пояс ресничных клеток.
Форма тела шестилучевых губок разнообразна: она может быть трубчатой, кубковидной, комковидной, отростчатой или лопастной, с анастомозами или без, но корковые представители не описаны[3].
Тело стеклянных губок состоит из единого неразрывного синцития, который выглядит как сеть из соединённых друг с другом плоскостей и трубчатых тяжей и содержит тысячи неспособных к делению ядер. Наружный синцитий называется дермальной мембраной и содержит остии. Аналогичный синцитий выстилает атриум (атриальная мембрана). Между собой эти мембраны соединяются синцитиальными тяжами. Между дермальной и атриальной мембранами залегает хоаносома. Трубчатые тяжи расходятся вокруг жгутиковых камер, формируя первичный ретикулум, поддерживающий воротничковые тела разветвлённых хоаноцитов. Почти у всех стеклянных губок от первичного ретикулума ответвляется очень тонкий вторичный ретикулум, располагающийся в полости жгутиковых камер на уровне середины воротничков[4].
У стеклянных губок нет типичных для клеточных губок хоаноцитов. Хоаноциты стеклянных губок представляют собой ветвящиеся клетки, состоящие из базальной части, в которой расположено ядро, и отходящих от неё выростов, заканчивающихся воротничковыми телами, или хоаномерами. Хоаномеры сходны с апикальной частью типичных хоаноцитов. Воротничковые тела могут быть соединены с ядросодержащим доменом посредством цитоплазматических мостиков, но чаще они соединены особыми межклеточными контактами — пробочными контактами. С помощью таких же контактов связаны мембраны первичного ретикулума и воротничковых тел. Зрелая хоаноцитная клетка содержит одно ядро, но от неё может отходить более трёх столонов, каждый из которых несёт два или три воротничковых тела[5].
У стеклянных губок с сиконоидным или силлебидным типом организации водоносной системы между хоаносомой и дермальной мембраной залегает периферический трабекулярный ретикулум — небольшая сеть тяжей трубчатого синцития. После проникновения внутрь губки через остии вода попадает в полости, ограниченные этим ретикулумом, и далее доходит до прозопилей жгутиковых камер. Далее, попав в пространство между первичным и вторичным ретикулумами, она проходит между микровиллями воротничков и доходит в жгутиковые камеры. После этого вода выходит в атриальную полость через крупные (диаметром 20—35 мкм) апопили и далее выходит во внешнюю среду. У лейконоидных стеклянных губок к развитому внешнему периферическому ретикулуму добавляется внутренний периферический ретикулум, залегающий между атриальной мембраной и хоаносомой[6].
Мезохил у стеклянных губок описан только на электронно-микроскопическом уровне на срезах трабекул и пластов синцития. Он имеет вид тонкого волокнистого пласта толщиной 0,05—0,1 мкм и, как предполагается, поддерживает трабекулы. Вероятно, его секретирует сам трабекулярный синцитий, а не свободные клетки. Среди волокон мезохила находятся различные клетки и симбиотические бактерии[7].
Свободные клетки стеклянных губок представлены склероцитами, археоцитами и клетками с включениями. Склероциты и склеросинцитий участвуют в формировании всех вариантов кремниевых спикул стеклянных губок, однако в большинстве случаев скелетные элементы секретируются синцитием. Образование кремниевых спикул у стеклянных губок, как и у обыкновенных губок, начинается в цитоплазме[8]. Для стеклянных губок типичны трёхосные (или шестилучевые) спикулы — в частности, гексактины, представляющие собой три осевых элемента, пересекающихся под правильными углами. Если какие-то лучи теряются, то образуются пенактины, тетрактины (стаурактины), триактины (тауактины) или диактины, изредка встречаются диактины. Губки со спонгиновыми волокнами, отложениями кальция или бесскелетные губки среди стеклянных губок неизвестны[9]. Кремнезёмные спикулы отмерших стеклянных губок образуют на морском дне войлокоподобный слой отложений толщиной до 2 м[10].
Археоциты обычно собраны в скопления и представляют собой сферические или округлые клетки диаметром от 3—5 до 8 мкм. Археоциты в скоплениях часто соединяются друг с другом и с трабекулярным синцитием пробочными контактами. Округлая форма археоцитов стеклянных губок указывает на их неподвижность. Вероятно, как и у обыкновенных губок, у стеклянных губок археоциты составляют пул полипотентных клеток. Клетки с включениями представлены отдельными клетками разнообразных типов с включениями разнообразных размеров, их функция неизвестна[8].
У многих стеклянных губок имеется «корень», представляющий собой длинный пучок моноаксонных игл, закрепляющих губку в илистом субстрате[11].
Все стеклянные губки живородящие[12]. Дробление полное и равномерное, как у всех губок, но асинхронное, с чертами радиальности[13]. Яйца изолецитальные, олиголецитальные, без признаков поляризации, лишённые специальных питающих клеток[14]. Личинка — трихимелла, характерен трихимелльный тип развития. Принципиальные отличия трихимеллы от паренхимулы заключаются в наличии у трихимеллы в средней части пояса клеток, несущих до 50 ресничек. Вся личинка, в том числе и ресничные клетки, покрыты синцитиальным слоем пинакодермы, причём реснички выходят наружу через отверстия в синцитии. Внутри трихимеллы находятся жгутиковые камеры, образованные безъядерными воротничковыми телами, которые отличаются от таковых у взрослой губки, поскольку не связаны общей цитоплазмой. У трихимелл имеются спикулы стауроактины, отсутствующие у взрослых губок[15].
Стеклянные губки обитают исключительно в морях на глубинах от 5 м до 6770 м[12]. Большая часть видов обитает на большой глубине, но некоторые представители встречаются на мелководье Антарктики, Британской Колумбии и других районов. В предыдущие эпохи стеклянные губки были распространены более широко, однако впоследствии, судя по всему, были вытеснены обыкновенными губками[16].
Представители класса Hexactinellida предоставляют среду обитания для многих одноклеточных и многоклеточных организмов; при этом многоклеточные организмы обычно выступают в качестве комменсалов и поселяются на поверхности тела губки и в её внутренних полостях, не мешая её жизнедеятельности[17]. Так, в семействе креветок Spongicolidae практически все его представители являются облигатными симбионтами глубоководных стеклянных губок (только в роде Microprosthema[sv] известны свободноживущие формы)[18]. В частности, самец и самка из рода Spongicola поселяются в полости стеклянной губки Euplectella oweni на стадии личинки, а во взрослом состоянии выйти за остов губки уже не могут[19].
В состав класса стеклянных губок (Hexactinellida) входит около 600 видов (7,3 % от всех описанных видов типа), собранных в 6 отрядов (Amphidiscosida[sv], Aulocalycoida[pt], Fieldingida[sv], Hexactinosida[sv], Lychniscosida[sv], Lyssacinosida[sv][20][21]), 26 семейств и 166 родов. Выделяют 2 подкласса: Amphidiscophora[pt] и Hexasterophora[en][22]. Названия подклассов связаны с формой микросклер: у представителей Amphidiscophora (содержит первый из перечисленных отрядов) микросклеры представляют собой амфидиски (тонкие стержни, на обоих концах которых расположены венчики из нескольких лопастей), а у губок Hexasterophora (5 оставшихся отрядов) — гексастры (мелкие шестилучевые иголочки, у которых лучи нередко несут на концах разнообразные придатки)[23].
Скелеты стеклянных губок, очищенные от органического вещества, используют как украшения и сувениры. Особенно ценится в этом плане губка Корзинка Венеры (Euplectella), скелет которой имеет форму нежного ажурного цилиндра с таким замысловатым строением, что кажется вырезанным рукою искусного мастера (в викторианскую эпоху один экземпляр данной губки был приобретён за весьма значительную по тем временам сумму в 5 гиней — свыше 500 фунтов в переводе на современные деньги)[24][25]. В скелете этой губки выявлено семь иерархических структурных уровней, упорядоченная сборка которых позволяет преодолеть естественную хрупкость стекла и придать скелету значительную механическую прочность[26].
В Японии издавна существует обычай дарить молодожёнам на свадьбу экземпляр губки Euplectella oweni[sv] с находящейся внутри парой симбионтов — креветок вида Spongicola venustus[nl] (самцом и самкой, которые попадают внутрь губки личинками, а потом живут в ней всю свою жизнь: выбраться через мелкие поры губки они уже не могут)[18][19]. Такой подарок символизирует нерушимую любовь и супружескую верность в соответствии с высказыванием «Вместе жить, вместе быть похороненными»[27].
Шестилучевы́е гу́бки, или стекля́нные гу́бки (лат. Hexactinellida), — класс беспозвоночных животных из типа губок, включает около 600 видов. Скелет состоит из шестилучевых кремниевых игл (отсюда название); лучи лежат в трёх взаимно перпендикулярных плоскостях, у части игл один или несколько лучей редуцированы. Тело состоит из единого непрерывного синцития. Личинка — трихимелла, которая тоже покрыта слоем синцития и имеет в средней части пояс ресничных клеток.
六放海绵纲（Hexactinellida）为多孔动物门的一个纲。该纲动物具有硅质骨针，有些骨针能聚合成网状的骨架。骨骼中无海绵质。本纲又称为玻璃海绵。六放海绵纲动物大多数生活在200～8500米的海底。
六放海绵纲分为两个亞綱：
六放海绵纲（Hexactinellida）为多孔动物门的一个纲。该纲动物具有硅质骨针，有些骨针能聚合成网状的骨架。骨骼中无海绵质。本纲又称为玻璃海绵。六放海绵纲动物大多数生活在200～8500米的海底。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 海綿動物門 Porifera 綱 : 六放海綿綱 Hexactinellida六放海綿綱（ろくほうかいめんこう、Hexactinellid）は、4つか6つのシリカでできた骨針を備えた骨格を持つ海綿動物である。ガラス海綿類とも呼ばれる。通常は海綿動物門に分類されるが、合胞体亜門として分けて扱うことを提唱する研究者もいる。
六放海綿綱は、水深450mから900mの海で良く見られるが、Oopsacas minutaは浅い海で見つかる。世界中の海に棲息するが、特に南極海に多い[1]。
コップのような形をしており、高さは10cmから30cmで、シリカの骨針でできた、しっかりしたレタスのような内部骨格を持っている。体は比較的対称形で、多くの種では内部の大きな空洞は、ふるいを通して外部に向かって開いている。また他の海綿とは異なり、群生せずに単独で存在する傾向がある。色は淡色であることが多い[1]。
体の大部分は多核細胞の合胞体でできている。特に他の海綿にあるような上皮細胞は持たず、アメーバ状の膜で覆われている。さらに他の海綿のように収縮する能力も持たない[1]。
体内の電気インパルスを高速で伝達させ、外部の刺激に迅速に反応する独特のシステムを持つ。カイロウドウケツのようなガラス海綿は、繊維の房を持ち、骨格の基部から裏返った王冠のように外側に向けて広がっている。繊維の長さは50mmから175mmで、人間の髪の毛ほどの細さである。今日の情報通信ネットワークで使われている光ファイバーと似た特性を持つと言われている[2]。
寿命はとても長いが、正確な年齢を測定するのは困難である。モデルに基づいたある研究によると、Scolymastra joubiniの年齢を23000年と推定している[3]。またAnAge Databaseには15000年以下と登録されている[4]。
ブリティッシュコロンビア州やワシントン州の湾では、海綿が礁を作っており[5]、Sponge Reef Projectが研究を行っている。
既知の最も初期の六放海綿綱は、カンブリア紀初期から新原生代後期の地層で見つかっている。化石は普通海綿綱とかなりの共通点を持つが、骨針が頑丈で良く化石化しており、少なくともその一部であったと考えられている。
現生種は2つの亜綱、5つの目に分けられる[6]。
六放海綿綱（ろくほうかいめんこう、Hexactinellid）は、4つか6つのシリカでできた骨針を備えた骨格を持つ海綿動物である。ガラス海綿類とも呼ばれる。通常は海綿動物門に分類されるが、合胞体亜門として分けて扱うことを提唱する研究者もいる。
육방해면류는 해면동물문 육방해면강 동물의 총칭이다. 2개 아강에 5개 목을 포함하고 있다.[1]
골편은 규질이며 3축이 기본형이나, 1축에서 6축에 이르기까지 여러 종류가 있다. 특히 골편에는 육방성체나 양반체라는 작은 골편이 붙어 있어, 둘 중 어느 것이 있는가에 따라 다시 육방성 아강과 양반 아강으로 분류하고 있다. 모두 깊은 바다에 살고 있으며, 한국에는 2종만이 알려져 있다. 바다수세미·상모끝 등이 이에 속한다.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
