nimet breadcrumb-navigoinnissa
Guidance for identification
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Mykologie“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Der Brasilianische Mandel-Egerling oder kurz Mandelpilz (Agaricus subrufescens, Syn. A. brasiliensis, A. blazei) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Namensgebend ist der Geruch der Fruchtkörper ähnlich Mandeln. Darüber hinaus wird dieser Champignon auch Sonnenpilz und Lebenspilz genannt. Der Pilz hat einen leicht moderig-süßlichen Geschmack und ist essbar.
1947 beschrieb der US-Taxonom Murrill den Pilz und veröffentlichte seine Entdeckung unter dem Namen Agaricus blazei Murrill. 2002 zeigte jedoch eine Gruppe Wissenschaftler um die Forscher Wassermann und Didukh, dass diese Spezies identisch mit dem bereits länger bekannten Pilz Agaricus brasiliensis ist, so dass diese ältere Bezeichnung damit die Bezeichnung von Murrill ersetzt. Dem Forscher Kerrigan gelang es 2005 durch DNA-Sequenzanalyse zu beweisen, dass Agaricus brasiliensis (und somit auch Agaricus blazei Murrill) genetisch identisch mit dem bereits 1893 beschriebenen Pilz Agaricus subrufescens Peck ist. Letzterer ist somit als ältester Name der einzige wissenschaftshistorisch korrekte, so dass die Bezeichnungen Agaricus blazei Murrill und Agaricus brasiliensis hinfällig sind.
Wegen seines hohen β-D-Glucan-Gehaltes findet Agaricus subrufescens Anwendung in der alternativen Krebstherapie, hauptsächlich in Japan und Kalifornien. Sorgfältig designte Studien, die die therapeutische Aktivität von isolierten Inhaltsstoffen, kompletten Pilzextrakten und epidemiologische Daten vergleichen, fehlen bislang. Die toxikologischen Aspekte wurden ebenfalls nicht hinreichend untersucht.[1][2] In Asien und in Südamerika wird Agaricus subrufescens seit 1993 nachweisbar kommerziell angebaut und als Speisepilz verkauft.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Mykologie“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Begründung: Die wesentlichen Abschnitte Merkmale, Ökologie und Verbreitung fehlen. --Ak ccm (Diskussion) 01:56, 16. Feb. 2014 (CET)Der Brasilianische Mandel-Egerling oder kurz Mandelpilz (Agaricus subrufescens, Syn. A. brasiliensis, A. blazei) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Namensgebend ist der Geruch der Fruchtkörper ähnlich Mandeln. Darüber hinaus wird dieser Champignon auch Sonnenpilz und Lebenspilz genannt. Der Pilz hat einen leicht moderig-süßlichen Geschmack und ist essbar.
Agaricus subrufescens (syn. Agaricus blazei, Agaricus brasiliensis or Agaricus rufotegulis) is a species of mushroom, commonly known as almond mushroom, almond agaricus, mushroom of the sun, God's mushroom, mushroom of life, royal sun agaricus, jisongrong, or himematsutake (Chinese: 姬松茸, Japanese: 姫まつたけ, "princess matsutake") and by a number of other names. Agaricus subrufescens is edible, with a somewhat sweet taste and a fragrance of almonds.
Agaricus subrufescens was first described by the American botanist Charles Horton Peck in 1893.[1] During the late nineteenth and early twentieth centuries, it was cultivated for the table in the eastern United States.[2] It was discovered again in Brazil during the 1970s, and misidentified as Agaricus blazei Murrill, a species originally described from Florida. It was soon marketed for its purported medicinal properties under various names, including ABM (for Agaricus blazei Murrill), cogumelo do sol (mushroom of the sun), cogumelo de Deus (mushroom of God), cogumelo de vida (mushroom of life), himematsutake, royal sun agaricus, Mandelpilz, and almond mushroom.
In 2002, Didukh and Wasser correctly rejected the name A. blazei for this species, but unfortunately called the Brazilian fungus A. brasiliensis,[3] a name that had already been used for a different species, Agaricus brasiliensis Fr. (1830). Richard Kerrigan undertook genetic and interfertility testing on several fungal strains,[2] and showed that samples of the Brazilian strains called A. blazei and A. brasiliensis were genetically similar to, and interfertile with, North American populations of Agaricus subrufescens. These tests also found European samples called A. rufotegulis to be of the same species. Because A. subrufescens is the oldest name, it has taxonomical priority.
Initially, the cap is hemispherical, later becoming convex, with a diameter of 5 to 18 cm (2 to 7 in).[4] The cap surface is covered with silk-like fibers, although in maturity it develops small scales (squamulose). The color of the cap may range from white to grayish or dull reddish brown; the cap margin typically splits with age. The flesh of A. subrufescens is white, and has the taste of "green nuts", with the odor of almonds.[4] The gills are not attached to the stalk (free), narrow, and crowded closely together. They start out whitish in color, then later pinkish, and finally black-brown as the spores mature. Spores are ellipsoid, smooth, dark purplish-brown when viewed microscopically, with dimensions of 6–7.5 by 4–5 μm. The stipe is 6 to 15 cm (2+1⁄2 to 6 in) by 1 to 1.5 cm (3⁄8 to 5⁄8 in) thick, and bulbous at the base. Initially solid, the stipe becomes hollow with age; it is cottony (floccose) to scaly toward the base.[4] The annulus is abundant and double-layered; it is bent downward toward the stem, smooth and whitish on the upper side, and covered with cottony scales on the lower side.
Agaricus subrufescens is edible, with a somewhat sweet taste and an almond aroma resulting from benzaldehyde, benzyl alcohol, benzonitrile, and methyl benzoate.[5]
Agaricus subrufescens forms fruit bodies singly or in clusters in leaf litter in rich soil, often in domestic habitats.[6] Originally described from the northeastern United States and Canada, it has been found growing in California, Hawaii, Great Britain, the Netherlands, Taiwan, Philippines, Iran[7] Australia, and Brazil.[2]
Used in traditional and alternative medicine for its supposed anti-cancer effects, Agaricus mushrooms have not been assessed by sufficient high-quality clinical research to define safety and biological properties upon consumption as a food, dietary supplement, or drug.[8] Preliminary research indicates Agaricus products may have toxic effects on liver function marked by increased serum level of liver enzymes, especially in people with ovarian cancer,[8][9] and may cause allergic reactions.[8] The U.S. Food and Drug Administration has issued warning letters to companies marketing Agaricus supplement products with unproven health claims of providing benefits to the immune system.[10][11]
A type of ergostane-type compounds called blazeispirols have been isolated from A. subrufescens.[12]
Agaricus subrufescens (syn. Agaricus blazei, Agaricus brasiliensis or Agaricus rufotegulis) is a species of mushroom, commonly known as almond mushroom, almond agaricus, mushroom of the sun, God's mushroom, mushroom of life, royal sun agaricus, jisongrong, or himematsutake (Chinese: 姬松茸, Japanese: 姫まつたけ, "princess matsutake") and by a number of other names. Agaricus subrufescens is edible, with a somewhat sweet taste and a fragrance of almonds.
Agaricus subrufescens (sin. Agaricus blazei, Agaricus brasiliensis o rufotegulis) es una especie de hongo, conocido como hongo de la almendra, champiñón del sol, seta de Dios, hongo de la vida, real agaricus sol, jisongrong o himematsutake (Japonés:姫松茸, "princesa matsutake") y por una serie de otros nombres. El Agaricus subrufescens es una opción comestible, con un sabor algo dulce y con aroma de almendras. El hongo también es bien conocido como un hongo medicinal por sus supuestas propiedades medicinales, la investigación indica que puede estimular el sistema inmune.
La especie Agaricus subrufescens fue descrita por primera vez por el botánico estadounidense Charles Horton Peck en 1893.[1] Durante finales del siglo xix se cultiva en el este los Estados Unidos.[2] Fue redescubierto en Brasil durante 1970, y mal identificado como Agaricus blazei Murrill, una especie descrita originalmente en Florida. Fue comercializado por sus supuestas propiedades medicinales bajo varios nombres, entre ellos ABM (por Agaricus blazei Murill), cogumelo do sol (champiñón del sol), cogumelo de Deus (seta de Dios), cogumelo de vida (hongo de la vida), himematsutake, real agaricus sol, Mandelpilz y hongo de la almendra.
En 2002, Didukh y Wasser rechazaron correctamente el nombre de A. blazei para esta especie, pero desafortunadamente llamaron al hongo A. brasiliensis,[3] un nombre que ya había sido usado para una especie diferente, Agaricus brasiliensis Fr. (1830). Richard Kerrigan emprendió pruebas genéticas y de interfertilidad en varias cepas de hongos,[2] las cuales mostraron que las muestras de las cepas brasileñas del llamado A. blazei y A. brasiliensis eran genéticamente similares e interfértiles con las poblaciones norteamericanas de Agaricus subrufescens. Estas pruebas también mostraron que la especie europea llamada A. rufotegulis es de la misma especie. Como A. subrufescens es el nombre más antiguo, tiene prioridad taxonómica.
Agaricus blazei Murrill es un nombre perfectamente válido, pero para un hongo completamente diferente.
Datos: Q764068
Multimedia:
Agaricus subrufescens (sin. Agaricus blazei, Agaricus brasiliensis o rufotegulis) es una especie de hongo, conocido como hongo de la almendra, champiñón del sol, seta de Dios, hongo de la vida, real agaricus sol, jisongrong o himematsutake (Japonés:姫松茸, "princesa matsutake") y por una serie de otros nombres. El Agaricus subrufescens es una opción comestible, con un sabor algo dulce y con aroma de almendras. El hongo también es bien conocido como un hongo medicinal por sus supuestas propiedades medicinales, la investigación indica que puede estimular el sistema inmune.
Agaricus subrufescens est une espèce de champignons (Fungi) basidiomycètes de la famille des Agaricaceae et du genre Agaricus. Surnommé Agaric Royal, Royal Sun Agaricus en anglais, Jisongrong en Chinois ou Himematsutake en Japonais (pour princesse Matsutake), il s'agit d'un champignon comestible à la saveur douce et au goût d'amande. Il est également connu pour être un champignon médicinal, des études et recherches semblant indiquer qu'il contiendrait des substances stimulant le système immunitaire. Originaire du Brésil et d'Amérique du Nord, cet Agaric fait l'objet de culture intensive.
Agaricus subrufescens a été décrit pour la première fois par le botaniste américain Charles Horton Peck en 1893[2]. À la fin du XIXe siècle et au début du XXe, il était cultivé dans l'Est des États-Unis pour la consommation courante[3].
Il a été découvert au Brésil dans les années 1970, et a été confondu avec Agaricus blazei Murrill une espèce originairement décrite en Floride. Il a été commercialisé rapidement pour ces prétendues propriétés médicinales sous des noms divers comme ABM (Agaricus blazei Murrill), Cogumelo do sol (Champignon du soleil), Cogumelo de Deus (Champignon de Dieu), Cogumelo de vida (Champignon de la vie), Himematsutake, Royal sun agaricus, Mandelpilz et Almond mushroom. En 2002, Didukh et Wasser ont rejeté le nom A. blazei pour cette espèce, et l'ont nommée A. brasiliensis[4], un nom déjà utilisé pour une espèce différente Agaricus brasiliensis Fr. (1830). Richard Kerrigan a mené des tests génétiques et d'interfertilité sur plusieurs souches de champignons[3], et a montré que les échantillons des souches brésiliennes A. blazei et A. brasiliensis étaient génétiquement similaires et interfertiles avec les souches Nord-américaines d'Agaricus subrufescens. Ces tests montrèrent également que les échantillons européens appelés A. rufotegulis faisaient partie de la même espèce. A. subrufescens étant le nom le plus ancien, il eut la priorité nomenclaturale.
Le chapeau d'A. subrufescens est initialement hémisphérique, devenant peu à peu convexe, avec un diamètre de 5 à 18 cm. Il est couvert de fibres ressemblant à des fil de soie, bien qu'en devenant mature il développe quelques écailles. Sa couleur varie du blanc au grisâtre voir au rouge-brun terne, sa marge se fendant de façon typique avec l'âge. Sa chair est blanche et a le goût de noix verte, avec une odeur d'amande. Ses lamelles libres sont nombreuses, serrées et fines. D'abord de couleurs blanchâtres, elles acquièrent une couleur plus rose pour finalement devenir marron-noir quand les spores se développent. Les spores sont en ellipsoïdes, minces, avec des teintes noires marron-violet vues au microscope, leur taille variant de 6 à 7,5 µm de long pour 4 à 5 µm de large. Le stipe, de caractère bulbeux à la base, mesure de 6 à 15 cm de haut et de 1 à 1,5 cm de large. Plein au début, il devient creux avec l'âge, sa cuticule étant cotonneuse voire squamuleuse près de la base. L'anneau est large avec une double lame, légèrement courbé près du pied, devenant plus fin et grisâtre en s'éloignant ; il est couvert par quelques écailles cotonneuses dans sa partie basse[5].
Jeunes spécimens
Anneau floconneux.
Lamelles
Anneau et lamelles brunissants
Agaricus subrufescens peut pousser seul, le plus souvent en petit groupe de quelques individus sur des sols riches parfois mêmes proche des habitations[6]. Originairement décrit depuis le Nord-Est américain et au Canada, il a été trouvé poussant en Californie, Hawaï, en Grande-Bretagne, aux Pays-Bas, Taïwan, aux Philippines et au Brésil[3].
A.subrefecens était assez largement cultivé au début du XXe siècle dans le nord-est des États-Unis, mais il céda sa place au profit d'A. bisporus (le Champignon de Paris) qui conquit la plupart des producteurs[3]. Connu pour ses propriétés médicinales, il est cultivé à grande échelle depuis les années 1960 au Japon. D'autre pays emboîtèrent le pas comme les États-Unis, les Pays-Bas et surtout le Brésil qui commença la culture en masse au début des années 1990. La production d'A. subrefescens, peu connue en France, pourrait s'y développer en complément de la culture des champignons de Paris. Se cultivant sur des composts déjà existant pour A. bisporus et supportant une température plus élevée, il pourrait servir de complément estival aux producteurs[7].
Agaricus subrufescens est un bon comestible, avec une saveur douce et un goût d'amande. L'odeur d'amande qu'il dégage est principalement due à la présence de benzaldéhyde, d'alcool benzylique, de benzonitrile, et de benzoate de méthyle[8].
Agaricus subrufescens contient des taux élevés de bêta-glucane, composé connu pour stimuler le système immunitaire[9],[10],[11]. Ce champignon est utilisé en oncologie, au Japon et au Brésil[12]. Outre la présence de bêta-glucane, l'effet du champignon sur le système immunitaire semble être dû à la présence combinée d'autres polysaccharides comme les alpha glucanes [13].
Au Japon, Agaricus subrufescens est vendu sous les marques King Agaricus 100, Sen-Sei-Ro Gold, and ABMK, avec une estimation d'environ 500 000 utilisateurs[14]. Il est aussi connu pour être l'un des compléments et l'une des solutions alternatives des plus utilisées par les patients atteint de cancer[15].
Bien que Agaricus subrufescens soit cultivé aux États-Unis, la majeure partie des importations viennent du Brésil et de la Chine. La variabilité de la qualité des A. subrufescens cultivés peut affecter la capacité du champignon à agir sur les cellules du système immunitaire[16].
En 2008, Watanabe et al. ont publié un rapport dans le Biological and Pharmaceutical Bulletin sur un nouvel hybride de A. subrufescens appelé Basidiomycetes-X (BDM-X)[17] et une souche américaine[18]. Ce nouvel hybride de A. subrufescens fut croisé ou hybridé avec un autre champignon médicinal, donnant un autre hybride pouvant posséder de 10 à 3 000 fois le potentiel du champignon classique.
Beaucoup de recherches sur la stimulation du système immunitaire ont été menées sur Agaricus subrufescens comme sur d'autres champignons médicinaux depuis près de 50 ans. Le tableau ci-dessous résume ces recherches qui sont basées sur des modèles animaux ou cellulaires[19].
Les recherches animales et cellulaires montrent que l'application ou la consommation de Agaricus subrufescens semble fournir des propriétés anti-cancéreuses.
Les recherches cellulaires et sur des animaux de laboratoires montrent que A. subrufescens peut stimuler les cellules du système immunitaire et la production de Cytokine, comme les Interféron et Interleukine.(G. Hetland)[38].
Agaricus subrufescens semble avoir des propriétés antivirales dans les cellules cultivées[39],[40], son action sur les virus dans le corps humain n'a pas encore été étudiée.
Outre les effets sur la régulation du système immunitaire que semble avoir Agaricus subrufescens, des recherches supplémentaires suggèrent que ce champignon pourrait avoir des effets bénéfiques sur le cholestérol, inhibant les agents pathogènes[41],[42],[43],[44] et inhibant l'angiogenèse[23],[45].
Des recherches nutritionnelles ont classé A. subrufescens comme une source non animale d'acide linoléique conjugué, qui contient des acides gras trans combinés et un grand taux d'acides gras insaturés isomériques, ce dernier étant considéré comme responsable de l'accroissement dans la métabolisation des tissus graisseux dans le corps (métabolisme de base) et un accroissement de la masse musculaire (brûlant plus de calories que la masse graisseuse), donnant une perte de poids saine et une meilleure santé générale.
Agaricus subrufescens est une espèce de champignons (Fungi) basidiomycètes de la famille des Agaricaceae et du genre Agaricus. Surnommé Agaric Royal, Royal Sun Agaricus en anglais, Jisongrong en Chinois ou Himematsutake en Japonais (pour princesse Matsutake), il s'agit d'un champignon comestible à la saveur douce et au goût d'amande. Il est également connu pour être un champignon médicinal, des études et recherches semblant indiquer qu'il contiendrait des substances stimulant le système immunitaire. Originaire du Brésil et d'Amérique du Nord, cet Agaric fait l'objet de culture intensive.
Sunčeva pečurka, lat. Agaricus subrufescens je jestiva i ljekovita gljiva iz porodice Agaricaceae ili lističarki[1]. U SAD-u je ova gljiva i uzgajana još u 19. stoljeću. Klobuk je prvo poluloptast, pa zatim konveksan, promjera do 18 cm. Meso je bijelo, mirisa na bademe. Kao i kod ostalih pečuraka listići sa donje strane klobuka su prvo bijeli, pa ružičasti i na kraju smeđe crni.Stručak je kod starijih gljiva šupalj, sa prstenkom. Gljiva raste u SAD-u, Kanadi, Engleskoj, Nizozemskoj, na Tajvanu i u Brazilu.
Sunčeva pečurka, lat. Agaricus subrufescens je jestiva i ljekovita gljiva iz porodice Agaricaceae ili lističarki. U SAD-u je ova gljiva i uzgajana još u 19. stoljeću. Klobuk je prvo poluloptast, pa zatim konveksan, promjera do 18 cm. Meso je bijelo, mirisa na bademe. Kao i kod ostalih pečuraka listići sa donje strane klobuka su prvo bijeli, pa ružičasti i na kraju smeđe crni.Stručak je kod starijih gljiva šupalj, sa prstenkom. Gljiva raste u SAD-u, Kanadi, Engleskoj, Nizozemskoj, na Tajvanu i u Brazilu.
Bladhoopchampignon (Agaricus subrufescens syn: Agaricus blazei) is een zwammensoort uit de familie Agaricaceae. Hij wordt in de winkel aangeboden onder de namen: Amandelpaddenstoel (vanwege de amandelsmaak), Cogumelo do Sol (paddenstoel van de zon), Cogumelo de Deus (Gods paddenstoel), Cogumelo de Vida (paddenstoel des levens), Himematsutake (Japans: 姫松茸, "prinses der paddenstoelen") en Agarikusutake.
Agaricus subrufescens werd voor het eerst beschreven door de Amerikaanse botanicus Charles Horton Peck in 1893.[1] Gedurende de eerste helft van de 20e eeuw werd de paddenstoel geteeld en verkocht aan de oostkust van de Verenigde Staten.[2] In de jaren 70 van de vorige eeuw werd de paddenstoel 'herontdekt' in Brazilië en aanvankelijk foutief geïdentificeerd als de Agaricus Blazei Murrill, een andere soort die in Florida voorkomt. Algauw werd de paddenstoel vooral geteeld en verhandeld vanwege de eraan toegeschreven medische eigenschappen.
In 2002 werd de naam A. blazei terecht verworpen voor deze soort door de botanici M.Y. Didukh en S.P. Wasser, maar tegelijkertijd gingen ze in de fout door de Braziliaanse soort vervolgens A. brasiliensis te noemen,[3][4] een naam die al voor een geheel andere soort in gebruik was, de Agaricus brasiliensis Fr.(1830). Vervolgens werd aangetoond door anderen dat de Braziliaanse 'nieuwe' soort A. blazei oftewel A. brasiliensis genetisch identiek waren aan de Noord-Amerikaanse soort Agaricus subrufescens.[2] Verder toonde dit onderzoek tevens aan dat de in Europa voorkomende soort A. rufotegulis ook identiek was met de Agaricus subrufescens. Aangezien dit de oudste naam is, heeft de naam Agaricus subrufescens taxonomisch gesproken voorrang en is in feite de enige juiste voor deze specifieke soort.
De hoed is bol en onregelmatig gevormd met een doorsnede van 5 tot 18 cm. Het oppervlak van de hoed is aanvankelijk bedekt met zijdeachtige vezels, die als de paddenstoel volgroeid is vervangen worden door kleine schubben (squamulose). De kleur van de hoed varieert van wit en grijsachtig tot een soort roodbruin. De paddenstoel verspreidt een lichte amandelgeur. De steel is 6 tot 15 cm lang en varieert in dikte van 1 tot 1,5 cm, met een bolvorm aan de grond. Bij het volgroeid raken van de paddenstoel verschijnen er barsten aan de rand van de hoed en wordt de steel hol.[5] De paddenstoel verspreidt een lichte amandelgeur.[5]
Agaricus subrufescens komt in het wild voor in Californië. Daarnaast komt hij gecultiveerd voor in Hawaï, Groot-Brittannië, Nederland, Israël, Taiwan en Brazilië.[2]
De paddenstoel is eetbaar en heeft een iets zoete smaak met een lichte amandelgeur.
Daarnaast loopt er een wetenschappelijk onderzocht omwille van zijn vermeende helende werking en zijn bevorderende eigenschappen voor het menselijk immuunsysteem. In onder andere Japan, China en Brazilië is het gebruik van deze en andere medicinale paddenstoelen een door de overheid en verzekeraars geaccepteerd onderdeel van anti-kankertherapieën, samen met chemotherapie en bestraling.[6] In West-Europa en de Verenigde Staten valt deze paddenstoel vooralsnog onder de fytotherapie.
De kankerremmende werking,[7] de anti-oxiderende werking[8] en de bevordering van het immuunsysteem[9] die als eigenschap aan deze paddenstoel worden toegeschreven berusten op de ruime aanwezigheid van zowel alfa- als bètaglucanen, een vorm van polysachariden die een bewezen kankerremmende werking hebben.[10][11][12]
Agaricus blazei en andere medicinale paddenstoelen hebben verder de eigenschap dat ze de lever beschermen tegen giftige stoffen en het lichaam meer ontvankelijk maken voor immuuntherapie. Dat maakt ze geschikt om in combinatie met chemotherapie of posttherapeutisch[13] te gebruiken. In Japan, wordt de paddenstoel of extracten daarvan verkocht onder de merknamen Sen-Sei-Ro Gold, en ABMK en gebruikt door zo'n 500.000 mensen.[7] Het is daarnaast het populairste alternatieve antikanker-[14] en kankerpreventiemiddel, vaak in combinatie met andere medicinale paddenstoelen zoals de berkenweerschijnzwam en de Reishi-paddenstoel.[15] De grootste exporteurs van de paddenstoel in gedroogde vorm of als extract zijn China en Brazilië.
Critici van de alternatieve geneeswijzen met o.m. deze paddenstoel wijzen op de aanwezigheid van Agaritine, een alleen in paddenstoelen van de familie Agaricaceae voorkomende aromatische stof met anti-virale maar ook licht kankerverwekkende (de kans op kanker na een levenslange consumptie van deze paddenstoelen wordt geschat op 2:100.000[16]) en giftige eigenschappen. De Agaricus bisporus, beter bekend als de champignon, bevat dit dus ook.[17] Tegelijkertijd wordt deze stof onderzocht als een potentiële kandidaat in de strijd tegen het Hiv vanwege zijn sterke anti-virale werking.[18] Agaritine verdwijnt echter zeer snel onder invloed van koken (90% afname), invriezen (75% afname) en is na 48 uur onderdompeling in water zelfs geheel verdwenen.[19][20] Wetenschappelijk onderzoek naar de werking[21] wees er verder op dat de uiteenlopende methodes en kwaliteit van cultivering de hoeveelheid werkzame stoffen in de Agaricus blasei en hun effectiviteit negatief kan beïnvloeden.
Bladhoopchampignon (Agaricus subrufescens syn: Agaricus blazei) is een zwammensoort uit de familie Agaricaceae. Hij wordt in de winkel aangeboden onder de namen: Amandelpaddenstoel (vanwege de amandelsmaak), Cogumelo do Sol (paddenstoel van de zon), Cogumelo de Deus (Gods paddenstoel), Cogumelo de Vida (paddenstoel des levens), Himematsutake (Japans: 姫松茸, "prinses der paddenstoelen") en Agarikusutake.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientDa finì.
ComestibilitàDa finì.
Agaricus subrufescens é uma espécie de cogumelo comestível da família Agaricaceae. É conhecido por vários nomes comuns incluindo Cogumelo Era Dourada, Cogumelo do Sol, Himematsutake, Royal Sun Agaricus, Cogumelo Amêndoa, Cogumelo da Vida, Cogumelo de Deus, Jisongrong entre outros nomes. A. subrufescens é também conhecido por vários nomes científicos errados e obsoletos, como Agaricus blazei, Agaricus blazei Murrill, Agaricus brasiliensis, Agaricus sylvaticus or Agaricus rufotegulis. Diz-se que esta espécie possui propriedades medicinais auxiliando o sistema imunológico, sendo amplamente cultivada e comercializada.
Trata-se de um basidiomicete amplamente distribuído pelas regiões tropicais e subtropicais do planeta.
Agaricus subrufescens tem distribuição cosmopolita, sendo encontrado principalmente em climas tropicais e subtropicais. Descrito originalmente no nordeste dos Estados Unidos, também foram encontrados crescendo nos estados da Califórnia e Havaí, assim como na Grã-Bretanha, Holanda, Israel, Taiwan e Brasil.[1] Frutificam isolados ou em grupo em solos ricos e com material vegetal em decomposição, frequentemente em ambientes domésticos.[2]
Agaricus subrufescens foi descrito pelo botânico americano Charles Horton Peck em 1893 de amostras coletadas na costa leste dos Estados Unidos.[3] Na década de 1970, foi descoberta no Brasil, mas os cogumelos foram mal identificados por Heinemann[4], como sendo da espécie Agaricus blazei descrita por William Murrill em 1945, originalmente na Flórida. Esses especímenes brasileiros também foram mal identificados como sendo da espécie Agaricus silvaticus em literatura comercial.[5] E em 1999, Nauta descreveu amostras do Reino Unido, Holanda e Portugal, como uma nova espécie, Agaricus rufotegulis.[6]
Em 2002, da Eira e colaboradores rejeitaram o nome A. blazei para a população do Brasil, e descreveram um novo nome científico para designar a espécie, A. brasiliensis.[7] Contudo, o nome A. brasiliensis já estava ocupado por uma espécie descrita por Elias Magnus Fries em 1830. Richard Kerrigan, em 2005, realizou testes genéticos e de interfertilidade em várias cepas e demonstrou que as amostras brasileiras chamadas de A. blazei e A. brasiliensis são geneticamente similares, e inter-férteis com, as populações norte-americanas de Agaricus subrufescens.[1] Estes testes também demonstraram que os exemplares europeus denominados de A. rufotegulis pertenciam também a esta mesma espécie. Pelo princípio da prioridade do Código Internacional de Nomenclatura Botânica, Agaricus subrufescens, que é o nome mais antigo, é o nome científico válido para a espécie. Agaricus blazei Murrill é um nome científico válido, entretanto, para uma espécie diferente de cogumelo encontrado na Flórida; e Agaricus silvaticus Schaeff. é também válido, mas para um cogumelo de clima temperado das ilhas britânicas.
O chapéu é inicialmente hemisférico e posteriormente convexo, com um diâmetro de 5 a 18 cm, coberto de fibras semelhantes a seda, embora quando mais maduro, desenvolva pequenas escamas (escamuloso). A cor do chapéu pode variar desde o branco-cinza à marrom avermelhada baça; a orla do chapéu tipicamente fissura-se com a idade. A trama de Agaricus subrufescens é branca, e tem sabor a "nozes verde", com o cheiro de amêndoas. As lâminas não estão unidas ao estipe, são estreitas e apresentam-se muito juntas. Começam por ter cor esbranquiçada, depois rosada e, finalmente preto-marrom, quando os esporos ficam maduros. Os esporos elipsóides são, lisos, de púrpura-marrom escura, quando vistos microscopicamente, com dimensões de 6-7,5 por 4–5 mm. O estipe e tem 6 a 15 cm de altura e 1 a 1,5 cm de espessura, e bulboso na base. Inicialmente maciço, o estipe fica oco com a idade; é algodonado (flocoso) a escamoso na base. O anel é abundante e de camada dupla; dobra-se para baixo em direção ao pé, liso e esbranquiçado na parte superior, e coberto de escamas com aspecto de algodão na parte inferior.
Agaricus subrufescens é uma espécie de cogumelo comestível da família Agaricaceae. É conhecido por vários nomes comuns incluindo Cogumelo Era Dourada, Cogumelo do Sol, Himematsutake, Royal Sun Agaricus, Cogumelo Amêndoa, Cogumelo da Vida, Cogumelo de Deus, Jisongrong entre outros nomes. A. subrufescens é também conhecido por vários nomes científicos errados e obsoletos, como Agaricus blazei, Agaricus blazei Murrill, Agaricus brasiliensis, Agaricus sylvaticus or Agaricus rufotegulis. Diz-se que esta espécie possui propriedades medicinais auxiliando o sistema imunológico, sendo amplamente cultivada e comercializada.
Trata-se de um basidiomicete amplamente distribuído pelas regiões tropicais e subtropicais do planeta.
| fotkaraktär = ring | sporavtrycksfärg = brun }}
Agaricus subrufescens je grzib[4], co go ôpisoł Peck 1894. Agaricus subrufescens nŏleży do zorty 'Agaricus' i familije Agaricaceae.[5][6] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[5]
| fotkaraktär = ring | sporavtrycksfärg = brun }}
Agaricus subrufescens je grzib, co go ôpisoł Peck 1894. Agaricus subrufescens nŏleży do zorty 'Agaricus' i familije Agaricaceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
Nấm Thái dương (danh pháp hai phần: Agaricus brasiliensis) là loài nấm có nguồn gốc ở Brazil, là một trong những loài nấm ăn ngon và có giá trị dược tính rất quý. Nấm có màu nâu hồng ở mũ, cuống trắng, đường kính mũ khi còn búp là 3–4 cm, khi nở có thể đến 8 cm, có vòng bao. Cuống nấm có đường kính 1 cm, cao 6–7 cm.
Ngoài bằng chứng Agaricus subrufescens có thể tăng điều tiết hệ thống miễn dịch, nghiên cứu bổ sung cho thấy nấm có tác dụng lên cholesterol,[1] inhibiting pathogenic factors,[2][3][4][5] and inhibiting angiogenesis.[6][7]
Nghiên cứu lâm sàng hạn và động vật hạn chế cho thấy tiêu thụ Agaricus subrufescens có thể làm giảm mức độ glucose trong máu và cải thiện kháng insulin.[1][8][9][10]
_(19371540181).jpg)
pmid = 18997106
Nấm Thái dương (danh pháp hai phần: Agaricus brasiliensis) là loài nấm có nguồn gốc ở Brazil, là một trong những loài nấm ăn ngon và có giá trị dược tính rất quý. Nấm có màu nâu hồng ở mũ, cuống trắng, đường kính mũ khi còn búp là 3–4 cm, khi nở có thể đến 8 cm, có vòng bao. Cuống nấm có đường kính 1 cm, cao 6–7 cm.
Ngoài bằng chứng Agaricus subrufescens có thể tăng điều tiết hệ thống miễn dịch, nghiên cứu bổ sung cho thấy nấm có tác dụng lên cholesterol, inhibiting pathogenic factors, and inhibiting angiogenesis.
Nghiên cứu lâm sàng hạn và động vật hạn chế cho thấy tiêu thụ Agaricus subrufescens có thể làm giảm mức độ glucose trong máu và cải thiện kháng insulin.
姬松茸（Agaricus subrufescens，但亦經常被錯誤寫成：Agaricus blazei、Agaricus blazei、Murrill、Agaricus brasiliensis或Agaricus rufotegulis）是一種可進食的菌類植物，味道帶甜，有杏仁的芳香。姬松茸常見於營養保健食品中，並聲稱有活化免疫系統、預防惡性腫瘤（防癌）的功效。然而，其科學根據一直存疑。日本的國立健康營養研究所自2011年3月開始就相關產品的有效性及安全性進行研究，至今仍未得到可信度高的結果[1]。
姬松茸原生於北美洲，最早由美國植物學家查爾斯·霍頓·佩克於1893年發表描述[2]。在19世紀後期到20世紀初期，姬松茸在美國東部作為食用菌而培植[3]。這種植在1970年代於巴西再次被發現，但被錯認為另一在佛羅里達州發現的另一品種Agaricus blazei Murrill。這種「新發現」的菌類植物由於其醫療價值而被炒熱，並冠上各種冠冕堂皇的名稱，如：「太陽菇」（cogumelo do sol）、「神菇」（cogumelo de Deus）、「生命之菇」（cogumelo de vida）等。
Agaricus subrufescens forms fruitbodies singly or in clusters in leaf litter in rich soil, often in domestic habitats.[4] Originally described from the northeastern United States and Canada, it has been found growing in California, Hawaii, Great Britain, the Netherlands, Taiwan, Philippines and Brazil.[3]
姬松茸（Agaricus subrufescens，但亦經常被錯誤寫成：Agaricus blazei、Agaricus blazei、Murrill、Agaricus brasiliensis或Agaricus rufotegulis）是一種可進食的菌類植物，味道帶甜，有杏仁的芳香。姬松茸常見於營養保健食品中，並聲稱有活化免疫系統、預防惡性腫瘤（防癌）的功效。然而，其科學根據一直存疑。日本的國立健康營養研究所自2011年3月開始就相關產品的有效性及安全性進行研究，至今仍未得到可信度高的結果。
この項目では、アガリクス属の1種について説明しています。アガリクス全体については「ハラタケ属」をご覧ください。 
アガリクス (agaricus) は、ハラタケ属のキノコの1種Agaricus subrufescensの通称である。本来のアガリクスとはマッシュルームなどのハラタケ属キノコ全体の総称である。
標準和名はニセモリノカサで、他にカワリハラタケ、ヒメマツタケとも。
正しい学名は冒頭で述べたようにAgaricus subrufescensであり、しばしばこの種にあてられているAgaricus blazei Murrill は、別種の有効な学名である。しかしながら、本種（ニセモリノカサ A. subrufescens）が1970年代にブラジルで A. blazei と誤って同定され40年以上使用されていたため、現在でも誤用されることが多い。その場合、カワリハラタケの和名で呼ばれることがある。
Agaricus subrufescens （ニセモリノカサ）は、ニューヨークの植物学者チャールズ・ペックによって1893年に初めて記載された[1][7]。19世紀終りと20世紀初頭の間、A. subrufescens は合衆国東部で食用に栽培されていた[7]。
その後1970年代に、ブラジルで同種が「再発見」された。しかし、A. subrufescens と同種とは気付かれず、既存の別種 A. blazei Murrill[4]あるいはまれに A. sylvaticus Schaeff. として言及された[7]。A. blazei はフロリダで記載されていた種、A. sylvaticus は一般的な北温帯の森林地帯のキノコである。これら（実際は同一種）には薬理効果があると主張され、ABM (Agaricus blazei Murill)、Cogumelo do Sol（太陽のキノコ）、Cogumelo de Deus（神のキノコ）、Cogumelo de Vida（生命のキノコ）、ヒメマツタケ、Royal Sun Agaricus、Mandelpilz、Almond Mushroom などの名称ですぐに市販された。
2002年に、Wasserらは、当時 A. blazei として広く栽培されていたブラジル原産のキノコが、実際は A. blazei ではないことを明らかにした。しかし彼らは、A. subrufescens とも別種だとし、新種として A. brasiliensis と命名した[7]。しかし不幸なことに、この学名は既に他種のキノコ Agaricus brasiliensis Fr. (1830) に命名されていた[2]ため、新参異物同名により無効名となる。
2005年、Richard Kerrigan がいくつかの菌種の遺伝的試験や相互生殖能試験をした結果[7]、ブラジルで発見された A. blazei（Wasser による A. brasiliensis）は、北米の Agaricus subrufescens と遺伝的に類似しており相互生殖能があることが証明された。また、これらの試験において、ヨーロッパのA. rufotegulis[3]も同種であることが判明した。これらの学名のうち、A. blazei など別種の名は新参異物同名として除外され、残る A. subrufescens と A. rufotegulis のうちより古い A. subrufescens が、有効な学名として使われる。
世界各地に自生地があるが、日本で主に栽培されている系統は、ブラジル原産の、かつて誤って Agaricus blazei Murril（和名カワリハラタケ）と呼ばれていた系統である。ブラジルより種菌が日本に持ち込まれ、1970年代後半から日本で人工栽培され、最初ヒメマツタケとして販売が始まった。
その後いくつかの研究機関から抗腫瘍効果（免疫療法）や血糖値降下作用等が報告され、注目が高まった。かつては非常に高価であったが、1990年代に栽培方法が確立され手に入りやすい存在となった。1990年代中頃より、いわゆるアガリクスブームが始まり、サプリメントとして乾燥キノコや抽出エキス等が販売されるようになり、日本国内で300億円以上とも言われる巨大な市場を形成した。
そして、「アガリクスによって『癌が治った！』」というような本も多数出版されている。しかし、こうした本の多くはいわゆるバイブル商法で用いられる「バイブル本」であり、問題とすべき点が多い。
原料は子実体と菌糸体のどちらが、抽出方法は酵素処理法と熱水抽出法どちらがいいかなど確実な事はわかっていない。
アガリクスと称して売られているものの中にはハラタケ属のキノコであってもニセモリノカサでないものも多数流通している（もっともハラタケ属の学名がAgaricusであるので間違った用法ではない）。
信頼できる科学的なデータはないが、免疫賦活作用からがん予防・抗がん作用があるとして、日本ではサプリメントとして広く服用されていた。
日本では、「医薬品的効能効果を標ぼうしない限り医薬品と判断しない成分本質 (原材料)」に区分される。
一般に食品として販売されており、医薬品等とは異なり効能効果を標榜することはできない[8]。
免疫の働きを活発にする可能性があり、結果として癌の発生予防や増殖抑制が期待され、また癌治療に伴う副作用の軽減、免疫賦活作用により薬剤治療の効果の向上が望める、糖尿病や高脂血症の予防作用を持つと販売業者によって謳われている場合がある。
しかしながら、国立健康・栄養研究所は、免疫の活性化を含めヒトでの有効性と安全性については信頼できるデータは2011年3月現在見当たらないとしている[9]。
ただし、アガリクスの有益な効果については、以下に示すような予備的なヒト臨床試験・動物臨床試験等の研究報告がある[9]。
2004年に子宮頸がん等の患者に化学療法実施中の副作用の発現頻度や免疫機能を調べるヒト臨床試験（RCT試験）を実施し、その結果、副作用の出現頻度に関して、アガリクス・ブラゼイを摂取した患者の方が、プラセボを摂取した患者に比べて、症状の改善が認められたと報告されている。また免疫機能の評価に関しては、抗がん剤の投与が始まってから3週間目と6週間目のNK細胞の細胞傷害活性が、アガリクス・ブラゼイを摂取した患者の方が、プラセボを摂取した患者に比べて、有意に上昇していたと報告されている[10]。
半健康人と思われる成人男女12名に、通常量摂取3カ月試験を行い、体重・腹囲・BMI・体脂肪率を測定し、血液生化学検査を行った結果、体重・BMI の有意な低下が観察される。また肝機能を検討するため、GOT、GPT、γ-GTPを、対象群を正常値群と未病値群に層別し投与前後の変化を検討した結果、生活習慣病に対する脂質，血糖レベルが減少し、肝機能を改善したことが報告された[11]。
動物試験においては、ビーグル犬に対して2Gy・5Gy放射線照射時に、免疫の低下を抑制した学術文献[12]が発表された。
マウスでの動物試験では、Ganoderma lucidum (Rei-shi) mycelia とAgaricus blazei murill の培地由来水溶性抽出物の、放射線による生存時間の短縮予防と小腸細窩傷害に対する放射線防御作用の学術報告がされている[13]。
またβグルカンの放射線に対する機能性検証について、マウスに9.0Gy照射後、生存率の検証を行った。白血球、血小板およびヘマトクリット値の回復を向上させ、マウスの内因性多能性造血幹細胞数を増加させたと報告されている[14]。
結合している造血前駆細胞の増殖を促進し、白血球の回復を促進し、マウスの生存を増加させたという学術文献も報告されている[15]。
アガリクス製品によると思われる副作用では重篤な肝機能障害で死亡した症例が報告されている[9]（厚生労働省の判断では因果関係がはっきりしないとされている）。
2006年2月13日に市販の1製品で癌プロモーター作用がある成分を含む製品が報告され回収される騒ぎに至ったが、含有するのは一部の製品であった（厚生労働省で試験した3つのうち、2つには癌プロモーター作用がない事が確認されている）[8]。販売中止に伴い既に流通していない。その他の製品においては厚生労働省において、一般食品同様に情報収集を行っている。
ただし、2009年7月3日に厚生労働省から、都道府県知事等に対し、2006年2月13日通知発表以後、健康被害の報告はないと通知されている。がんの治療を受けている患者において肝障害が発生した健康被害の報告もないと通知されている[16]。
ヒメマツタケと肝障害の関連を報告した3つの症例報告がある[9]。
国立健康・栄養研究所は、ヒトでの有効性と安全性については信頼できるデータが2011年3月現在見当たらないとしている[9]。
日常生活で摂取される食品と同等のものであり、副作用が起こる可能性やその危険性は低いと言える。安全性情報では2年間に及ぶラット発がん性試験において陰性を示す結果が報告されている[17]。
菌株・栽培条件によって安全性・機能性成分が異なるため、個別製品ごとに評価する必要がある[9]。製品を利用する場合は、医師や専門家に相談することが推奨される。
2003年以降、日本の国立医薬品食品衛生研究所が国内で流通する下記アガリクス製品について検査した。
その結果、ラットに対する中期多臓器発がん性実験で発がん作用を助長・促進する発がんプロモーター作用が「キリン細胞壁破砕アガリクス顆粒」に認められ[18]、他の2製品についてはプロモーション作用が認められなかった[8]旨を2006年（平成18年）2月13日に公表した。
このため同日中に「キリン細胞壁破砕アガリクス顆粒」の販売停止と回収をメーカーに要請し、キリンウェルフーズはアガリクスを含む全製品の即日販売停止と回収を決定。この事態はセンセーショナルに報道され、1990年代から続いたアガリクスを取り巻くサプリメントブームは急速に縮小した。
アガリクス (agaricus) は、ハラタケ属のキノコの1種Agaricus subrufescensの通称である。本来のアガリクスとはマッシュルームなどのハラタケ属キノコ全体の総称である。
標準和名はニセモリノカサで、他にカワリハラタケ、ヒメマツタケとも。
正しい学名は冒頭で述べたようにAgaricus subrufescensであり、しばしばこの種にあてられているAgaricus blazei Murrill は、別種の有効な学名である。しかしながら、本種（ニセモリノカサ A. subrufescens）が1970年代にブラジルで A. blazei と誤って同定され40年以上使用されていたため、現在でも誤用されることが多い。その場合、カワリハラタケの和名で呼ばれることがある。
