nimet breadcrumb-navigoinnissa
Grønlandsk Fjeldsimmer (Dryas integrifolia) er en dværgbusk, der vokser i fjeldmark og på heder på tør jord. Den kaldes også blot Rypelyng.
Planten danner pudeformede eller nedliggende dværgbuske. Bladene er stedsegrønne og læderagtige med hel rand. Kronen er stor med 8 hvide-hvidgule blomster. Frugten er en nød med en blivende, forlænget, langhåret griffel.
Den er udbredt over hele Grønland, især på fjeldmark og heder på tør, neutral-basisk jord.
Grønlandsk Fjeldsimmer (Dryas integrifolia) er en dværgbusk, der vokser i fjeldmark og på heder på tør jord. Den kaldes også blot Rypelyng.
Dryas integrifolia is a species of flowering plant in the rose family known by the common names arctic avens,[2] entireleaf mountain-avens, white mountain-avens, northern white mountain avens,[3] and mountain avens.[4] It is native to northern parts of North America, where it occurs from Alaska across Canada to Greenland.[3][4] It is a common species of the Arctic and it is probably the most common flowering plant on some of the western Arctic islands.[4]
This plant is a shrub, often a dwarf shrub. It forms a prostrate mat up to 10 cm (3.9 in)[3] to 17 cm (6.7 in)[4] tall, the stems branching horizontally along the ground. The leaves are borne on stipulate petioles that are covered in long, silky or woolly hairs. The leaf blades are linear to lance-shaped and measure up to 2.2 cm (0.87 in) long. The blades have smooth upper surfaces and densely haired undersides. The flowering stem (peduncle) has no leaves on it but is covered in long woolly hairs. It bears a single flower with up to 11 obovate petals which are usually white but may be shades of yellow or cream. In the middle are many stamens tipped with yellow anthers. The styles start small and enlarge as the attached fruits mature, becoming up to 2.5 cm (0.98 in) long and sporting a plumelike coat of long, fluffy hairs.[4] These plumes tangle together, and clumps of fruits fall away from the plant to be borne away on the wind.[5] The fruit is an achene.
Some flowers exhibit heliotropism, changing orientation to follow the sun. Others grow toward the position of the sun at noon.[5][6] As the flower faces the sun it provides a resting spot for a variety of insects, being slightly warmer than surrounding surfaces.[7] Additionally, character expression of the various adjacent floral organs has been seen to demonstrate atavistic character convergence, such that petals may bear the yellow mark of anthers, or a greenish midrib, as sepals do.[8]
This species is actinorhizal, able to live in symbiosis with nitrogen-fixing bacteria. It can also form a symbiosis with the mushroom Hebeloma cylindrosporum via an ectomycorrhiza.[9]
This plant is common in many Arctic regions, growing in several types of cold, wet habitat. It can be found in tundra, meadows, river valleys, and scree slopes. It anchors well in rocky and gravelly substrates, and it thrives in soils with low organic content. It is a pioneer species in rough terrain.[4] It likely colonized wide areas of the Arctic as ice sheets receded.[10] This species dominates several Arctic habitat types, being the first plant to take hold in the scoured substrate and becoming the most abundant species in the area. It dominates a dwarf heath plant community along with sedges such as Carex rupestris in Montana.[11] In parts of northern Alaska it codominates bare, cryoturbated soils with the lichen Ochrolechia frigida,[12] and moist coastal flats with Carex aquatilis, a sedge.[13]
The plant's ability to colonize denuded Arctic landscapes makes it a useful tool in revegetation efforts, particularly in habitat altered by mining. Once the plant takes hold, its dense, matlike form tends to accumulate organic matter. Increasing the organic cover in a barren mining zone is considered an important goal in revegetation efforts.[14]
The Inuit have many names for the species, including malikkaat, isuqtannguat, isurramuat, and piluit. They monitored the status of the plant in order to track the seasons.[4]
Dryas integrifolia is a species of flowering plant in the rose family known by the common names arctic avens, entireleaf mountain-avens, white mountain-avens, northern white mountain avens, and mountain avens. It is native to northern parts of North America, where it occurs from Alaska across Canada to Greenland. It is a common species of the Arctic and it is probably the most common flowering plant on some of the western Arctic islands.
This plant is a shrub, often a dwarf shrub. It forms a prostrate mat up to 10 cm (3.9 in) to 17 cm (6.7 in) tall, the stems branching horizontally along the ground. The leaves are borne on stipulate petioles that are covered in long, silky or woolly hairs. The leaf blades are linear to lance-shaped and measure up to 2.2 cm (0.87 in) long. The blades have smooth upper surfaces and densely haired undersides. The flowering stem (peduncle) has no leaves on it but is covered in long woolly hairs. It bears a single flower with up to 11 obovate petals which are usually white but may be shades of yellow or cream. In the middle are many stamens tipped with yellow anthers. The styles start small and enlarge as the attached fruits mature, becoming up to 2.5 cm (0.98 in) long and sporting a plumelike coat of long, fluffy hairs. These plumes tangle together, and clumps of fruits fall away from the plant to be borne away on the wind. The fruit is an achene.
Some flowers exhibit heliotropism, changing orientation to follow the sun. Others grow toward the position of the sun at noon. As the flower faces the sun it provides a resting spot for a variety of insects, being slightly warmer than surrounding surfaces. Additionally, character expression of the various adjacent floral organs has been seen to demonstrate atavistic character convergence, such that petals may bear the yellow mark of anthers, or a greenish midrib, as sepals do.
This species is actinorhizal, able to live in symbiosis with nitrogen-fixing bacteria. It can also form a symbiosis with the mushroom Hebeloma cylindrosporum via an ectomycorrhiza.
This plant is common in many Arctic regions, growing in several types of cold, wet habitat. It can be found in tundra, meadows, river valleys, and scree slopes. It anchors well in rocky and gravelly substrates, and it thrives in soils with low organic content. It is a pioneer species in rough terrain. It likely colonized wide areas of the Arctic as ice sheets receded. This species dominates several Arctic habitat types, being the first plant to take hold in the scoured substrate and becoming the most abundant species in the area. It dominates a dwarf heath plant community along with sedges such as Carex rupestris in Montana. In parts of northern Alaska it codominates bare, cryoturbated soils with the lichen Ochrolechia frigida, and moist coastal flats with Carex aquatilis, a sedge.
The plant's ability to colonize denuded Arctic landscapes makes it a useful tool in revegetation efforts, particularly in habitat altered by mining. Once the plant takes hold, its dense, matlike form tends to accumulate organic matter. Increasing the organic cover in a barren mining zone is considered an important goal in revegetation efforts.
The Inuit have many names for the species, including malikkaat, isuqtannguat, isurramuat, and piluit. They monitored the status of the plant in order to track the seasons.
Dryas integrifolia, la dryade à feuilles entières, est une espèce de plantes à fleurs de la famille des Rosaceae.
Le feuillage est permanent formant un tapis de 3-8 cm de hauteur. Les fleurs de couleur crème apparaissent en juin-juillet.
Zones de rusticité (France et Canada) :2-9[Quoi ?]
Exposition :soleil
Sol :graveleux, calcaire, bien drainé
Multiplication :semis
Usages :couvre-sol, auge, jardin alpin, rocaille
Dryas integrifolia, la dryade à feuilles entières, est une espèce de plantes à fleurs de la famille des Rosaceae.
Karralauf eða Dryas integrifolia er tegund blómstrandi plantna í Rósaætt.[1][2] Hún vex í norðurhluta norður Ameríku, þar sem hún er frá Alaska yfir Kanada til Grænlands.[1][2] Þetta er algeng tegund á heimskautasvæðum og er líklega algengasta blómstrandi plantan á sumum heimskautaeyjum Kanada.[2] Það líkist mjög íslenska ættingja sínum Holtasóley nema að það er með mjórri og heilrend blöð.
Þessi tegund er runni, oftast dvergrunni. Hann er í jarðlægum breiðum allt að 10[1] til 17[2] sentimetra háum, stönglarnir greinast lárétt eftir jörðinni. Blöðin eru á stuttum stilkum þakin löngum, silki eða ullarkenndum hárum. Blöðin eru striklaga til lensulaga, heilrend, um 2.2 sm löng. Blöðin eru með slétt efra borð og eru þétthærð að neðan. Blómstöngullinn er blaðlaus e n þakinn löngum ullarlegum hárum. Hann er með eitt blóm með allt að 11 krónublöðum sem eru yfirleitt hvít en geta verið í ýmsum blæbrigðum yfir í gult eða rjómalituð. Í miðjunni eru margir fræflar með með gulum frjóhnöppum. Frævurnar eru fyrst smáar, en stækka eftir því sem fræið þroskast, og verður að 2.5 sentimetra löng og skrýðist hala af löngum, dúnkenndum hárum.[2] Þessir halar flækjast saman og klumpar af fræjum falla frá plöntunni og dreifast með vindi.[3]
Sumar plönturnar eru með svonefnt heliotropism, það er; þær færast til eftir sólarstöðu. Aðrar vaxa í átt að stöðu sólar á hádegi.[3][4] Þar sem blómið snýr í átt að sól er það hvíldarstaður fyrir ýmis skordýr þar sem það ar lítið eitt hlýrra en nálæg yfirborð.[5]
Þessi tegund myndar rótarhnýði, með samlífi við niturbindandi bakteríur. Hún getur einnig myndað sambýli við sveppategundina Hebeloma cylindrosporum með útrænni svepprót.[6]
Karralauf er algengt á mörgum heimskautasvæðum, þar sem það vex í mörgum gerðum af köldum og blautum búsvæðum. Það finnst á túndru, engjum, árdölum, og á skriðum. Það nær góðri rótfestu í grýttum og malarkenndum jarðvegi, og þrífst vel í jarðvegi með litlu lífrænu innihaldi. Það er frumbýlisplanta á erfiðum svæðum.[2] Það nam land á stórum svæðum við heimskautin eftir því sem meginlandsísinn hörfaði.[7] Þessi tegund er ríkjandi á ýmsum búsvæðum heimskautsins, með að vera ein af fyrstu tegundunum til að ná fótfestu á berum svæðum eftir jöklana og verða algengasta tegundin þar. Það er ríkjandi í dvergheiðabúsvæðum ásamt störum eins og Carex rupestris í Montana.[8] Í hlutum norður Alaska deilir það svæðinu með fléttunni Ochrolechia frigida, á rústajarðvegi ,[9] og rökum strand flatneskjum með Carex aquatilis.[10]
Hæfileikar karralaufs til að nema land á nöktum jarðvegi heimskautanna gerir það heppilegt verkfæri til að græða upp, sérstaklega á svæðum eftir námugröft. Þegar plantan er einu sinni búin að koma sér fyrir, nýtast þéttar þúfurnar til að safna lífrænu foki. Aukning lífrænnar þekju álitin mikilvægur hluti þess að endurgræða berar námur.[11]
Á inúítamálum gengur það undir ýmsum nöfnum, til dæmis: malikkaat, isuqtannguat, isurramuat, og piluit. Á grænlensku er nafnið umerluusaq. Inúítar fylgdust með þroska plöntunnar til að fylgjast með því hvað sumri leið.[2]
Karralauf eða Dryas integrifolia er tegund blómstrandi plantna í Rósaætt. Hún vex í norðurhluta norður Ameríku, þar sem hún er frá Alaska yfir Kanada til Grænlands. Þetta er algeng tegund á heimskautasvæðum og er líklega algengasta blómstrandi plantan á sumum heimskautaeyjum Kanada. Það líkist mjög íslenska ættingja sínum Holtasóley nema að það er með mjórri og heilrend blöð.
Þessi tegund er runni, oftast dvergrunni. Hann er í jarðlægum breiðum allt að 10 til 17 sentimetra háum, stönglarnir greinast lárétt eftir jörðinni. Blöðin eru á stuttum stilkum þakin löngum, silki eða ullarkenndum hárum. Blöðin eru striklaga til lensulaga, heilrend, um 2.2 sm löng. Blöðin eru með slétt efra borð og eru þétthærð að neðan. Blómstöngullinn er blaðlaus e n þakinn löngum ullarlegum hárum. Hann er með eitt blóm með allt að 11 krónublöðum sem eru yfirleitt hvít en geta verið í ýmsum blæbrigðum yfir í gult eða rjómalituð. Í miðjunni eru margir fræflar með með gulum frjóhnöppum. Frævurnar eru fyrst smáar, en stækka eftir því sem fræið þroskast, og verður að 2.5 sentimetra löng og skrýðist hala af löngum, dúnkenndum hárum. Þessir halar flækjast saman og klumpar af fræjum falla frá plöntunni og dreifast með vindi.
Sumar plönturnar eru með svonefnt heliotropism, það er; þær færast til eftir sólarstöðu. Aðrar vaxa í átt að stöðu sólar á hádegi. Þar sem blómið snýr í átt að sól er það hvíldarstaður fyrir ýmis skordýr þar sem það ar lítið eitt hlýrra en nálæg yfirborð.
Þessi tegund myndar rótarhnýði, með samlífi við niturbindandi bakteríur. Hún getur einnig myndað sambýli við sveppategundina Hebeloma cylindrosporum með útrænni svepprót.
Karralauf er algengt á mörgum heimskautasvæðum, þar sem það vex í mörgum gerðum af köldum og blautum búsvæðum. Það finnst á túndru, engjum, árdölum, og á skriðum. Það nær góðri rótfestu í grýttum og malarkenndum jarðvegi, og þrífst vel í jarðvegi með litlu lífrænu innihaldi. Það er frumbýlisplanta á erfiðum svæðum. Það nam land á stórum svæðum við heimskautin eftir því sem meginlandsísinn hörfaði. Þessi tegund er ríkjandi á ýmsum búsvæðum heimskautsins, með að vera ein af fyrstu tegundunum til að ná fótfestu á berum svæðum eftir jöklana og verða algengasta tegundin þar. Það er ríkjandi í dvergheiðabúsvæðum ásamt störum eins og Carex rupestris í Montana. Í hlutum norður Alaska deilir það svæðinu með fléttunni Ochrolechia frigida, á rústajarðvegi , og rökum strand flatneskjum með Carex aquatilis.
Hæfileikar karralaufs til að nema land á nöktum jarðvegi heimskautanna gerir það heppilegt verkfæri til að græða upp, sérstaklega á svæðum eftir námugröft. Þegar plantan er einu sinni búin að koma sér fyrir, nýtast þéttar þúfurnar til að safna lífrænu foki. Aukning lífrænnar þekju álitin mikilvægur hluti þess að endurgræða berar námur.
Á inúítamálum gengur það undir ýmsum nöfnum, til dæmis: malikkaat, isuqtannguat, isurramuat, og piluit. Á grænlensku er nafnið umerluusaq. Inúítar fylgdust með þroska plöntunnar til að fylgjast með því hvað sumri leið.
Dryas integrifolia is een bloeiende plant uit de rozenfamilie. De soort komt voor in de noordelijke delen van Noord-Amerika, van Alaska en Canada tot in Groenland. Het is een veel voorkomende soort in het Arctische gebied en waarschijnlijk de meest voorkomende bloeiende plant op een aantal westelijke Canadese Arctische Eilanden.[1] De plant wordt aangetroffen in diverse koude en natte habitats, zoals toendras, weiden, rivierdalen en puinhellingen.
Bronnen, noten en/of referenties
Dryas integrifolia er en eviggrønn dvergbusk i reinroseslekta.
Den har en krypende vekst og blir 5–15 cm høy. Bladene er nesten helrandete, noe som skiller den fra de andre arktiske artene i reinroseslekta. Blomstene har 8–9 kronblad, som regel er de hvite, men de kan være gule. Blomstene er heliotropiske og følger sola når den beveger seg over himmelen. Griffelen faller ikke av, men utvikler seg til et fjærformet organ som hjelper frøet til å spre seg med vinden.
Dryas integrifolia vokser på ganske fuktige steder med lite organisk materiale i jorda, som elvebredder, polygonmark og urer. I Nord-Amerika er den vanlig i alle arktiske områder fra Alaska til Grønland. Den vokser også på Vrangeløya og i Tsjukotka lengst øst i Sibir.
Dryas integrifolia er en eviggrønn dvergbusk i reinroseslekta.
Den har en krypende vekst og blir 5–15 cm høy. Bladene er nesten helrandete, noe som skiller den fra de andre arktiske artene i reinroseslekta. Blomstene har 8–9 kronblad, som regel er de hvite, men de kan være gule. Blomstene er heliotropiske og følger sola når den beveger seg over himmelen. Griffelen faller ikke av, men utvikler seg til et fjærformet organ som hjelper frøet til å spre seg med vinden.
Dryas integrifolia vokser på ganske fuktige steder med lite organisk materiale i jorda, som elvebredder, polygonmark og urer. I Nord-Amerika er den vanlig i alle arktiske områder fra Alaska til Grønland. Den vokser også på Vrangeløya og i Tsjukotka lengst øst i Sibir.
Dryas integrifolia – gatunek roślin z rodziny różowatych. Pospolity gatunek arktyczny. Występuje w północnej części Ameryki Północnej, od Alaski, przez Kanadę po Grenlandię[3][4].
Krzewinka o wysokości od 10[3] do 17[4] cm. Łodygi płożące i rozgałęziające się horyzontalnie. Liście osadzone na pokrytych aksamitnymi lub wełnistymi włoskami ogonkach. Blaszka liściowa równowąska do lancetowatej, długości do 2,2 cm. Górna powierzchnia blaszki gładka, spodnia owłosiona. Łodyga kwiatowa bezlistna, pokryta długimi, wełnistymi włoskami. Na łodydze jeden kwiat z korona składającą się do 11 płatków barwy zwykle białej, czasem z żółtym lub kremowym cieniowaniem. W środku wiele pręcików zakończonych żółtymi pylnikami.Zalążnie początkowo małe, rosną do 2,5 cm, gdy owoc dojrzewa, pokrywając się pióropodobnym owłosieniem[4]. Struktury te plączą się ze sobą tworząc kępki kłaczków, dzięki którym owoce mogą być rozsiewane przez wiatr[5].
Niektóre kwiaty wykazują heliotropizm, podczas gdy inne rosną zwrócone ku pozycji słońca w południe[5][6]. Kwiaty zwrócone do słońca stanowią miejsce odpoczynku wielu owadów, będąc nieco cieplejszymi niż otaczające je środowisko[7].
Gatunek wchodzi w symbiozę z promieniowcami, bakteriami wiążącymi azot. Tworzy także ektomykoryzę z grzybem Hebeloma cylindrosporum[8].
Roślina ta jest pospolita w wielu rejonach Arktyki i występuje w kilku zimnych i wilgotnych środowiskach. Rośnie na łąkach tundry, w dolinach rzecznych i na piarżystych zboczach. Ukorzenia się równie dobrze na skalistym jak i żwirowatym podłożu oraz potrafi rozwijać się na glebach o małej zawartości związków organicznych. Jest organizmem pionierskim wielu niegościnnych terenów[4]. Prawdopodobnie skolonizowała duże obszary odsłonięte przez cofający się lądolód arktyczny[9]. Gatunek ten jest dominantem kilku typów arktycznych siedlisk, gdzie bywa pierwszą rośliną zasiedlającą podłoże i staje się najobficiej występującą. Na wrzosowiskach Montany dominuje wspólnie z turzycami takimi jak Carex rupestris[10]. W części Alaski współdominuje na krioturbacyjnych glebach z porostem Ochrolechia frigida[11], a na wilgotnych równinach nadbrzeżnych z turzycą Carex aquatilis[12].
Zdolność tej rośliny do kolonizacji odsłoniętych krajobrazów Arktyki może być wykorzystana do rekultywacji terenów pogórniczych. Dywany tych roślin mają tendencję do akumulacji materii organicznej, której to przyrost ma kluczowe znaczenie dla powodzenia rekultywacji[13].
Dryas integrifolia – gatunek roślin z rodziny różowatych. Pospolity gatunek arktyczny. Występuje w północnej części Ameryki Północnej, od Alaski, przez Kanadę po Grenlandię.
Рослини 3–14 см. Листові пластини лінійні до вузько яйцеподібних або довгасто-овальних, 2–38 × 0.5–11 мм, основи від серцеподібних до урізаних чи клиновидих до округлих, краї, як правило, цілі або зубчасті до округло-зубчастих, верхівка зазвичай тупа або гостра, поверхні зазвичай гладкі. Квітоніжка 10–150 мм. Квіти підняті під час цвітіння; чашолистки лінійно-ланцетні, 3.5–9 × 1.5–2.5 мм; пелюстки 8(9), розкидані, зазвичай білі або кремові, іноді жовті, 9–14 × 5–11 мм. Плоди 0.8–3.5 мм. 2n=18(2x).
Північна Америка: Ґренландія, Канада, США; Азія: Далекий Схід Росії. Населяє тундру, гірські схили, мокрі ялинові-березові ліси, болотистий ґрунт, луки, піщані хребти та пляжі, гравійні пляжі, середньо-вологі й сухі ділянки; 0–2600 м.
.jpg)
Це незавершена стаття про Розові.Dryas integrifolia là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được Vahl mô tả khoa học đầu tiên năm 1798.[1]
.jpg)
Bài viết liên quan đến họ Hoa hồng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dryas integrifolia là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được Vahl mô tả khoa học đầu tiên năm 1798.
민담자리꽃나무(Dryas integrifolia)는 장미과에 포함된 속씨식물의 하나이다. 둥근잎담자리꽃나무 또는 흰담자리꽃나무, 북부담자리꽃나무[1], 담자리꽃나무라고도 부른다.[2]
