Typpykärsäkkäät

Els antríbids (Anthribidae) ssón una família de coleòpters polífags de la superfamília dels curculionoïdeus, també coneguts com a morruts o corcs dels fongs; es coneixen 372 gèneres i unes 3900 espècies.^[2]

Característiques

El rostre és més gruixut que en la majoria dels veritables morruts. Les antenes no estan doblegades, poden ser ocasionalment més llargues que el cos i fil·liformes, i solen ser les més llargues que en qualsevol altra Curculionoidea. Com en els Nemonychidae, el labre apareix com un segment separat del clípeus, i els palps maxil·lars són llargs i projectats.

Història natural

La majoria dels Anthribidae s'alimenten de fongs o matèria vegetal en descomposició, i les larves s'alimenten dintre de fusta morta. Algunes espècies de Choraginae s'alimenten de llavors, mentre que com alguna cosa inusual, Anthribus s'alimenta d'homòpters escamosos tous (Cossidae).

Gèneres

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Antríbids

Větevníčkovití (Anthribidae) je čeleď brouků známých také jako houboví nosatci. Mají nosec (rostrum) širší než praví nosatci. Niťovitá tykadla nejsou zahnutá, někdy mohou být delší než tělo a jsou nejdelší u všech členů Curculionoidea. Brouci jsou pokryti chloupky a šupinami, které často na jejich těle vytvářejí dvoubarevné vzory. Jejich velikost se pohybuje od 0,5 mm do 38 mm. Larvy se vyvíjejí v tlejícím dřevě, houbách a rostlinných tkáních. Dospělí brouci většinou ožírají houby, kromě toho se objevují také na větvičkách a pod kůrou stromů.

Vyskytují se celosvětově, zvláště v tropických oblastech.

V čeledi se vyskytují druhy dravé, býložravé a fungivorní. Celkově je známo asi 4000 druhů. V Česku a na Slovensku jich bylo zjištěno 27.

Vybrané druhy

• Anthribus
• Euciodes
• Euparius
• Eurymycter
• Goniocloeus

Odkazy

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu větevníčkovití ve Wikimedia Commons
• Taxon Anthribidae ve Wikidruzích
• Anthribidae na BioLib.cz

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Anthribidae na anglické Wikipedii.

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Breitrüssler (Anthribidae) sind eine Familie innerhalb der Überfamilie Curculionoidea. Sie umfasst 3860 Arten in 371 Gattungen (Stand: 2004^[1]). Ihr Verbreitungsschwerpunkt liegt in den Tropen, wo noch zahlreiche unbeschriebene Arten vermutet werden. In Europa sind etwa 60 Arten nachgewiesen.^[2]

Merkmale

Es handelt sich um kleine bis mittelgroße Käfer von etwa 1 bis ca. 35 Millimeter Körperlänge. Die Fühler können mit bis zu 90 Millimetern deutlich länger sein. Die Familie hat ihren Namen nach der Gestalt des Rüssels (Rostrum). Dieser ist fast immer kurz, aber dabei breit, oft von Kopfbreite. Es resultiert eine abgeflachte „brettförmige“ Gestalt des Rüssels. Bei nicht wenigen Arten ist der Rüssel so stark verkürzt, dass er leicht übersehen werden kann (vor allem bei der Unterfamilie Choraginae). Als altertümliches (plesiomorphes) Merkmal besitzen die Breitrüssler ein freies Labrum, dieses Merkmal haben sie innerhalb der Überfamilie nur mit der Familie Nemonychidae gemeinsam. Von den Nemonychidae sind sie u. a. am Fehlen von Spornen an den Schienen (Tibien) der Beine unterscheidbar. Die Breitrüssler gehören zu den ursprünglicheren Familien der Überfamilie mit geraden, nicht geknieten Fühlern („Orthoceri“), das heißt, die Geißel der Antenne sitzt am Schaftglied in gerader Verlängerung und nicht gewinkelt an. Wie bei den meisten Rüsselkäfern, trägt die Antenne am Ende eine dreigliedrige Keule aus drei verbreiterten Fühlergliedern. Sie kann an der Rüsseloberseite (Choraginae) oder seitlich (Anthribinae) eingelenkt sein. Bei außereuropäischen Gattungen kommen Arten mit extrem verlängerten Antennen vor, die vor allem bei den Männchen mehrfach körperlang sein können. Diese Arten erinnern dann in der Gestalt an Bockkäfer (Cerambycidae).

Die Breitrüssler sind in der Regel hart sklerotisierte, „gepanzert“ wirkende Käfer. Wie bei den meisten Rüsselkäfern besitzen die Flügeldecken (Elytren) innen eine zweite Kante, so dass sie im geschlossenen Zustand besonders fest mit dem Rumpf verbunden sind. Der Körper ist meist dunkelbraun oder schwarz gefärbt, selten auch grünlich, er trägt aber bei vielen Arten eine auffallende Zeichnung aus hell gefärbten Haaren oder Schuppen. In den Tropen kommen allerdings auch leuchtend farbige Arten vor. Der Halsschild (Pronotum) trägt in der Regel drei Kiele (ein basaler querer Kiel und zwei seitliche Längskiele). Die Flügeldecken tragen Punktreihen oder Punktstreifen, die aber durch Behaarung oder Beschuppung verdeckt sein können. Neben dem Schildchen sitzt in der Regel ein zusätzlicher, verkürzter Streifen, bei der Unterfamilie Urodontinae ist das Schildchen verdeckt und in Ruhelage nicht sichtbar. Die Flügeldecken sind fast immer etwas verkürzt und lassen das letzte Tergit als Pygidium frei.

Larven

Die Larven der Breitrüssler^[3][4] besitzen die typische Gestalt von Rüsselkäferlarven. Diese sind kurze, madenähnliche, etwas eingekrümmte Tiere, die meist mit Ausnahme der Kopfkapsel kaum oder gar nicht sklerotisiert sind. Sie tragen in der Regel keine Beine, bei einigen Arten der Breitrüssler kommen allerdings (als plesiomorphes Merkmal) Larven mit stummelförmigen, zweigliedrigen Beinen ohne Kralle am Ende vor. Der Körper ist in der Regel einheitlich weiß, die Kopfkapsel gelb oder hellbraun gefärbt. Er ist am Rumpf mit zahlreichen feinen Borsten bedeckt, der übrige Körper ist kaum beborstet. Charakteristisch für die Familie ist eine Reihe aus vier Borstenpaaren auf dem Labrum (auch bei den Nemonychidenlarven ausgebildet). Die Breitrüsslerlarven tragen meist an den Seiten der Hinterleibssegmente oft fleischige, lappenförmige Auswüchse (Protuberanzen). Die Kopfkapsel trägt ein einzelnes, einlinsiges Larvenauge. Die Mundwerkzeuge sind nach unten gerichtet, am prominentesten sind die kurzen und robusten, zwei- oder dreizähnigen Mandibeln. Die Antennen sind sehr kurz und membranös, meist mit einem aufsitzenden Sinneskegel und mehreren Dornen oder starken Borsten.

Lebensweise

Die Arten der Familie sind überwiegend an totes, teilweise zersetztes Holz gebunden. Weibchen legen ihre Eier mittels eines spezialisierten, sklerotisierten und gezähnten Ovipositors ins Innere des Holzes ab, sie nutzen dazu nicht, wie fast alle anderen Arten der Überfamilie, ihren Rüssel, um eine Eiablagenische auszufressen^[1]. Die Larven leben im Inneren der Holzmasse, in die sie Galerien und Gänge graben. Ernährungsbasis der Larven ist allerdings, soweit bekannt, nicht das Holz selbst, sondern holzabbauende Schlauchpilze (Ascomycota). Sie kommen nur an verpilztem Holz, in der Regel in fortgeschrittenem Stadium der Zersetzung, vor. Im Gegensatz zu zahlreichen holzbewohnenden und pilzfressenden (mycetophagen) Arten beimpfen die Breitrüssler das Holz nicht bei der Eiablage mit mitgebrachten Pilzen oder Pilzsporen, sie sind auf bereits vorhandene Pilze angewiesen. Soweit aus Darminhaltsanalysen bekannt, ernähren sich auch die adulten Käfer von Pilzen.

Abweichungen von dieser Lebensweise kommen in großer Zahl vor. Zahlreiche Choraginae leben an und von Pilzen, z. B. Pilz-Fruchtkörpern, ohne dass immer ein Bezug zu totem Holz bestehen muss. Die Arten der kleinen Unterfamilie Urodontinae entwickeln sich im Inneren von Samen (von Reseda-Arten, Kreuzblütlern, Schwertlilien und Gladiolen^[2]). Arten der Gattung Anthribus sind als Imagines und Larven Räuber von Schildläusen.^[2][5] Andere Arten leben in Flechten, in zersetzten Pflanzenrückständen oder in Farnstengeln.

Verbreitung

Die Familie ist weltweit verbreitet. Die meisten Arten leben in den Tropen. Die Urodontinae sind auf die Paläarktis beschränkt (mit einem disjunkten Vorkommen in Südafrika).

Ökonomische Bedeutung

Die holzbewohnenden Arten sind durch ihre Bevorzugung von stark zersetztem, verpilztem Holz als Materialschädlinge bedeutungslos.

Eine Art, der in dauerwarmen Breiten inzwischen kosmopolitisch verbreitete Kaffeebohnenrüssler Araecerus fasciculatus ist ein gefürchteter Vorratsschädling. Die Larve der Art lebt in Kaffee- und Kakaobohnen und dutzenden anderen pflanzlichen Vorräten.

Euciodes suturalis aus Australien lebt minierend in Stängeln von Knaulgras (Dactylis glomerata). Er gilt in Neuseeland, wohin er eingeschleppt wurde, als (relativ unbedeutender) landwirtschaftlicher Schädling.^[6]

Taxonomie und Systematik

Wissenschaftliches Synonym für den Namen Anthribidae ist Choragidae (nomen rejectum).^[7]

Die Familie der Breitrüssler gehört zu den ursprünglichsten, basalen Linien der Überfamilie mit den meisten plesiomorphen Merkmalen. Es werden zwei mögliche Positionen im Stammbaum diskutiert. Entweder sind sie Schwestergruppe der Familie Nemonychidae,^[8][9] oder sie sind, nach der Abspaltung der Nemonychidae, Schwestergruppe aller übrigen Vertreter der Überfamilie.^[10] In molekularen Stammbäumen ist ihre Monophylie nicht in allen Fällen nachweisbar, oft erscheinen sie bezüglich der Nemonychidae paraphyletisch. Auch die Position der Unterfamilie Urodontinae ist danach ungeklärt. Eine tatsächliche Abweichung von den hier dargestellten Verwandtschaftsverhältnissen wird aber, vor allem aus Gründen der Morphologie, für eher unwahrscheinlich gehalten. Außerdem unterscheiden sich die Stammbäume wesentlich, je nachdem, welches Gen analysiert wird, z. B. zwischen 16s-rDNA und 18s-rDNA.^[11]

Die Familie wird in drei Unterfamilien gegliedert:

• Unterfamilie Anthribinae Billberg, 1820
• Unterfamilie Choraginae Kirby, 1819
• Unterfamilie Urodontinae Thomson, 1859

Die Position der Urodontinae war und ist traditionell in der Wissenschaft sehr umstritten. Zahlreiche frühere Bearbeiter fassten sie als Unterfamilie der Bruchinae aus der Familie der Blattkäfer (Chrysomelidae) auf, mit denen sie die allgemeine Körpergestalt und die Lebensweise gemeinsam haben. Später wurden sie verbreitet auch als eigenständige Familie Urodontidae aufgefasst.^[12]

Arten in Europa

Im Folgenden eine Liste der Arten in Europa nach Unterfamilie gruppiert:^[13]

Unterfamilie Anthribinae:

Unterfamilie Choraginae :

• Araecerus coffeae
• Araeocerodes grenieri
• Choragus aureolineatus
• Choragus horni
• Choragus rogei
• Choragus sheppardi
• Choragus theryi
• Pseudochoragus piceus

Unterfamilie Urodontinae:

Weitere Arten (Auswahl)

• Euciodes suturalis

Fossilbeleg

Der ältesten fossilen Breitrüssler stammen aus dem Jura der fossilen Lagerstätte Karatau (oder Qaratau) aus Kasachstan^[14], die die ersten Rüsselkäferfunde überhaupt geliefert hat.

Quellen

• B.A. Holloway (1982): Anthribidae (Insecta: Coleoptera). Fauna of New Zealand Series, Number 3. Manaaki Whenua Press. ISBN 0-477-06703-4.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Rolf G. Oberprieler, Adriana E. Marvaldi, Robert S. Anderson (2007): Weevils, weevils, weevils everywhere. In: Zootaxa. 1668, S. 491–520.
2. ↑ ^{a b c} Joachim Rheinheimer, Michael Hassler: Die Rüsselkäfer Baden-Württembergs. Verlag Regionalkultur. 2010, ISBN 978-3-89735-608-5.
3. ↑ Brenda Μ. May: Larvae of Curculionoidea (Insecta: Coleoptera): a systematic overview. In: N.Z. Lincoln (Hrsg.): Fauna of New Zealand. Nr. 28. Manaaki Whenua Press, 1993.
4. ↑ Chan-Young Lee, Katsura Morimoto: Larvae of the Weevil Family Anthribidae of Japan (Coleoptera). In: Journal of the Faculty of Agriculture Kyushu University. 31 (1–2), 1987, S. 71–86.
5. ↑ E.R. Hoebeke & A.G. Wheeler (1981): Anthribus nebulosus, a Eurasian scale predator in the Eastern United States (Coleoptera: Anthribidae) : notes on biology, recognition, and establishment. Proceedings of the Entomological Society of Washington 93: 45–50.
6. ↑ D.R. Penman (1978): Biology of Euciodes suturalis (Coleoptera: Anthribidae) Infesting Cocksfoot in Canterbury. New Zealand Entomologist Vol.6, No. 4, S. 421–425.
7. ↑ Hans Silfverberg (1992): Anthribidae Billberg, 1820 (Insecta, Coleoptera): Proposed Precedence Over Choragidae Kirby, 1819. Bulletin of Zoological Nomenclature 49, S. 194–195. biostor.org
8. ↑ A. E. Marvaldi & J.J. Morrone (2000): Phylogenetic systematics of weevils (Coleoptera: Curculionoidea): a reappraisal based on larval and adult morphology. Insect Systematics and Evolution 31, S. 43–58.
9. ↑ D.D. McKenna, A.S. Sequeira, A.E. Marvaldi, B.D. Farrell (2009): Temporal lags and overlap in the diversification of weevils and flowering plants. Proceedings of the National Academy of Sciences USA 106, S. 7083–7088.
10. ↑ G. Kuschel(1995): A phylogenetic classification of Curculionoidea to families and subfamilies. Memoirs of the Entomological Society of Washington, 14, S. 5–33.
11. ↑ Anna K. Hundsdoerfer, Joachim Rheinheimer, Michael Wink (2009): Towards the phylogeny of the Curculionoidea (Coleoptera): Reconstructions from mitochondrial and nuclear ribosomal DNA sequences. In: Zoologischer Anzeiger. Band 248, Nr. 1, S. 9–31. doi:10.1016/j.jcz.2008.09.001
12. ↑ Roy A. Crowson (1984): On the systematic position of Bruchela Dejean (Urodon auctt.) (Coleoptera). Coleopterists Bulletin 38(1), S. 91–93.
13. ↑ Anthribidae bei Fauna Europaea. Abgerufen am 22. Dezember 2019
14. ↑ A. A. Legalov (2011): The first record of anthribid beetle from the Jurassic of Kazakhstan (Coleoptera: Anthribidae). Paleontological Journal Volume 45, Number 6, S. 629-633. doi:10.1134/S0031030111060074

Пилкоңузсөрөйлөр (лат. Anthribidae) — коңуздардын бир тукуму, буларга жалпак тумшук пилкоңузсорой (лат. Platyrrhinus resinosus) да кирет.

Колдонулган адабияттар

• А. А. Алдашев. Биология терминдеринин жана айбанат аттарынын орусча-кыргызча сөздүгү. - Бишкек, 1998. ISBN 9967-11-027-9

Anthribidae is a family of beetles also known as fungus weevils. The antennae are not elbowed, may occasionally be longer than the body and thread-like, and can be the longest of any members of Curculionoidea. As in the Nemonychidae, the labrum appears as a separate segment to the clypeus, and the maxillary palps are long and projecting.

Most anthribids feed upon fungi or decaying plant matter, and the larvae feed within dead wood. Some species of Choraginae feed upon seeds, a few are stored product pests, and, unusually, Anthribus feeds upon soft scale insects.^[2][3][4][5]

Gallery

• 

  Hoherius meinertzhageni

• 

  Toxonotus cornutus

• 

  Fungus weevil

• 

  Close-up of fungus weevil (Anthribidae)

See also

• List of Anthribidae genera

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Anthribidae&oldid=1092080163"

Los antríbidos (Anthribidae) son una familia de coleópteros curculionoideos,^[1]​ conocidos vulgarmente como gorgojos de los hongos. El rostro es más grueso que en la mayoría de los “verdaderos gorgojos”. Las antenas no están acodadas, pueden ser ocasionalmente más largas que el cuerpo y filamentosas, y pueden ser las más largas de cualquiera de los Curculionoidea. Como en los Nemonychidae, el labro aparece como un segmento separado del clípeo, y los palpos maxilares son largos y proyectados.

La mayoría de los Anthribidae se alimentan de hongos o materiales de plantas en descomposición, y las larvas se alimentan dentro de madera muerta. Algunas especies de Choraginae se alimentan de semillas, mientras que como algo inusual, Anthribus se alimenta de homópteros, insectos escamas (Coccoidea).

Hay alrededor de 3900 especies en más de 370 géneros en total.^[2]​

Géneros

Referencias

Bibliografía

• ICZN 1994: OPINION 1756. ANTHRIBIDAE Billberg, 1820 (Insecta, Coleoptera): given precedence over CHORAGIDAE Kirby, 1819. Bulletin of zoological nomenclature, 51: 72-73. Internet Archive BHL BioStor
• Alonso-Zarazaga, M.A.; Lyal, C.H.C. 1999: A world catalogue of families and genera of Curculionoidea (Insecta: Coleoptera) (excepting Scolytidae and Platypodidae). Entomopraxis, Barcelona. ISBN 8460599949
• Billberg, G.J. 1820: Enumeratio Insectorum in Musaeo Gust. Joh. Billberg. Typis Gadelianis. Stockholm: [2 unn.] + 138 pp..
• Colonnelli, E.; Osella, G. 2009: New data on some Curculionoidea (Coleoptera: Anthribidae, Apionidae, Curculionidae) from Sardinia. Pp. 421-426 in: Cerretti, P.; Mason, F.; Minelli, A.; Nardi, G.; Whitmore, D. (eds), Research on the terrestrial arthropods of Sardinia (Italy). Zootaxa, 2318: 1–602. Abstract & excerpt PDF
• Kirby, W. 1819: A century of insects, including several new genera described from his cabinet. Transactions of the Linnean Society of London, 12: 375-453, plates XXI-XXII. Internet Archive BHL
• Kuschel, G. 2008: Curculionoidea (weevils) of New Caledonia and Vanuatu: ancestral families and some Curculionidae. In: Grandcolas, P. (ed.), Zoologia Neocaledonica 6. Biodiversity studies in New Caledonia. Mémoires du Muséum national d’Histoire naturelle, 197: 99-250. ISBN 9782856536056
• Legalov, A.A. 2011: First record of Anthribid beetles from the Jurassic of Kazakhstan (Coleoptera: Anthribidae). Paleontological Journal, 45(6): 629–633. DOI: 10.1134/S0031030111060074
• I.Löbl & A.Smetana (eds). 2011 Catalogue of Palearctic Coleoptera. Vol. 7: Curculionoidea I. Apollo Books, Stenstrup, Denmark. p. 90
  ISBN 978-87-88757-84-2
• Rheinheimer, J. 2004: Illustrierter Katalog und Bibliographie der Anthribidae der Welt (Insecta: Coleoptera). Mitteilungen des Entomologischen Vereins Stuttgart, 39(1–2): 1–243.
• Valentine, B.D. 1989: The Anthribidae of the Seychelles and Mascarene Islands: taxonomy, keys, and a bibliographic catalogue (Coleoptera). Insecta Mundi, 3: 233-246. PDF
• Valentine, B.D. 1998: A review of Nearctic and some related Anthribidae (Coleoptera). Insecta Mundi, 12: 251-296. PDF PDF
• Valentine, B.D. 2003: A catalogue of West Indies Anthribidae (Coleoptera). Insecta Mundi, 17: 49-67. PDF

Les Anthribidae sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères (insectes possédant en général deux paires d'ailes incluant entre autres les scarabées, coccinelles, lucanes, chrysomèles, hannetons, charançons et carabes).

Liste des sous-familles et genres

Selon ITIS (27 août 2014)^[1] :

• sous-famille Anthribinae Billberg, 1820
• sous-famille Choraginae Kirby, 1819
• sous-famille Urodontinae C. G. Thompson, 1859

Selon Catalogue of Life (27 août 2014)^[2] :

Notes et références

Anthribidae, porodica kukaca kornjaša (Coleoptera) kojoj pripadaju tri potporodice:

• 1) Anthribinae Billberg, 1820
• 2. Choraginae Kirby, 1819
• 3) Urodontinae Thomson, 1859 ^[1]

Anthribidae građom tijela naginju pipama. Njihova ticala (antene) mogu biti duža od tijela. Neke vrste nalaze se često po drveću zaraženom štitastim ušima kojima se ovi kornjaši i njihove ličinke hrane, tako da se ubrajaju korisnim kukcima^[2]., kao i gljivicama ispod kore i mrtvim drvetom^[3], zbog čega ih vernakularno nazivaju i Fungus Weevils.

Znanstveni sinonimi

• Bruchelidae,
• Urodontidae
• Platostomatidae
• Platyrhinidae
• Platystomidae

Izvori

Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Anthribidae Wikivrste imaju podatke o: Anthribidae

Netikrastraubliai (lot. Anthribidae, angl. fungus weevils) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Vabalai mažo ir vidutinio dydžio, panašūs į straubliukus. Pagrindiniai požymiai atskirti nuo staubliukų tai, kad jų antenos nealkūniškos ir turi viršutinę lūpą. Jų straublelis trumpas, plokščias, platus.

Lervos panašios į straubliukų lervas. Vystosi trūnijančioje, grybų pažeistoje medienoje. Yra gruobuoniškų rūšių (Anthribus gentis). Kai kurios rūšys iš choragnae pošeimio minta sėklomis.

Pasaulyje netikrastraublių yra apie 2750 rušių.

Lietuvoje

Lietuvoje netikrastraubliai reti. Tik paprastasis netikrastraublis (Platystomos albinus) kiek dažnesnis nei kitos rūšys.
Respublikoje netikrastraublių aptiktos 9 rūšys. Dar 2 rūšys, kurios manoma, kad galėtų čia gyventi, ieškotinos.

Lietuvos netikrastraubliai:

Šeima: Netikrastraubliai (Anthribidae) Pošeimis: Anthribinae Triba: Tropiderini Gentis: Tropideres Tropideres albirostris Gentis: Gonotropis Gonotropis dorsalis Triba: Stenocerini Gentis: Allandrus Allandrus undulatus Triba: Zygaenodini Gentis: Rhaphitropis Rhaphitropis marchicus Gentis: Dissoleucas Dissoleucas niveirostris Triba: Platyrhinini Gentis: Platyrhinus Platyrhinus resinosus Triba: Platysomini Gentis: Platystomos paprastasis netikrastraublis Platystomos albinus dažniausias netikrastraublis Lietuvoje. Triba: Anthribini Gentis: Anthribus Anthribus nebulosus Anthribus scapularis

Taip pat skaitykite:

• Straubliukai
• Lietuvos vabalai

Insecten

De boksnuittorren (Anthribidae) zijn een familie van kevers. De kevers zijn met maximum 15mm van gemiddelde grootte en worden overwegend gekenmerkt door hun brede en enigszins afgeplatte monddelen met forse kaken. De monddelen zijn sterk parallel uitgegroeid waardoor ze op een hoekige 'snuit' lijken, het 'rostrum' genaamd. Enkele soorten, vooral uit de onderfamilie van de Choraginae, zijn minder fors van bouw en hebben geen bijzonder uitgerekte monddelen. De voelsprieten van de Anthribidae zijn niet geknikt en kunnen opvallend lang zijn. In enkele gevallen overschrijden deze zelfs het halsschild tot ver over de dekschilden. Hun Nederlandse benaming als 'bok'snuittorren ontlenen ze, naar analogie met de 'boktorren' (Cerambycidae), aan deze lange voelsprieten.

Levenswijze

Boksnuittorren worden overwegend aangetroffen op de stam, takken of onder de schors van stervend en dood hout. Niet zelden is het hout met schimmels en zwammen doorgroeid. Enkele soorten vertonen een bleek vlekkenpatroon op dekschilden en kop waardoor zij op het mycelium en de zwammen niet opvallen. De larven van de Anthribidae ontwikkelen zich in dood en beschimmeld hout waarbinnen ze gangen graven. Mogelijk is er een verband tussen de graad van beschimmeling van het hout en de ontwikkeling van de larven. De meeste volwassen soorten (imago) zijn mycetofaag en voeden zich met schimmels op of onder de schors. Het genus Brachytarsus is zoöfaag en maakt onder schors jacht op schild- en bladluizen. De exoot Araecerus coffeae is een andere uitzondering. Deze exoot uit de tropen wordt met koffie- en cacaobonen geïmporteerd, waarbinnen zich de larven ontwikkelen.

Verspreiding

In Europa komen 67 soorten boksnuittorren voor waarbij 25 soorten gekend zijn voor Midden-Europa. In Nederland werden 10 soorten waargenomen (Nederlands Soortenregister), België meldt 21 soorten (Curculionoidea de Belgique) en voor Duitsland zijn eveneens 21 soorten gekend (Verzeichnis der Käfer Deutschlands). De familie wordt onderverdeeld in drie onderfamilies; Anthribinae, Choraginae en Urodontinae. Boksnuitkevers uit de onderfamilie van de Anthribinae zijn het meest soortenrijk en worden doorgaans frequent aangetroffen. Zo behoren Platyrhinus resinosus (Scopoli, 1763), Platystomos albinus (Linnaeus, 1758) en Tropideres albirostris (Schaller, 1783) tot algemene Anthribidae in onze bosgebieden.

Taxonomie

De familie is als volgt onderverdeeld:^[2]

• Onderfamilie Anthribinae Billberg, 1820
  • Tribus Anthribini Billberg, 1820
  • Tribus Basitropini Lacordaire, 1865
  • Tribus Corrhecerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Cratoparini LeConte, 1876
  • Tribus Cretanthribini Legalov, 2009 †
  • Tribus Decataphanini Lacordaire, 1865
  • Tribus Discotenini Lacordaire, 1865
  • Tribus Ecelonerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Ischnocerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Gymnognathini Valentine, 1960
  • Tribus Jordanthribini Morimoto, 1980
  • Tribus Mauiini Valentine, 1990
  • Tribus Mecocerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Mycteini Morimoto, 1972
  • Tribus Ozotomerini Morimoto, 1972
  • Tribus Piesocorynini Valentine, 1960
  • Tribus Platyrhinini Bedel, 1882
  • Tribus Platystomini Pierce, 1916
  • Tribus Proscoporhinini Lacordaire, 1865
  • Tribus Ptychoderini Jekel, 1855
  • Tribus Sintorini Lacordaire, 1865
  • Tribus Stenocerini Kolbe, 1895
  • Tribus Tophoderini Lacordaire, 1865
  • Tribus Trigonorhinini Valentine, 1999
  • Tribus Tropiderini Lacordaire, 1865
  • Tribus Xenocerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Xylinadini Lacordaire, 1865
  • Tribus Zygaenodini Lacordaire, 1865
• Onderfamilie Choraginae Kirby, 1819
  • Tribus Apolectini Lacordaire, 1865
  • Tribus Araecerini Lacordaire, 1865
  • Tribus Cisanthribini Zimmerman, 1994
  • Tribus Choragini Kirby, 1819
  • Tribus Valenfriesiini Alonso-Zarazaga and Lyal, 1999
  • Tribus Xenorchestini Lacordaire, 1865
• Onderfamilie Urodontinae Thomson, 1859

Soortenoverzicht

Anthribinae Billberg, 1820

• Allandrus
  • soort Allandrus fuscipennis (Guillebeau 1891)
  • soort Allandrus munieri (Bedel 1882)
  • soort Allandrus therondi (Tempère 1954)
  • soort Allandrus undulatus (Panzer 1795)
• Anthribus
  • soort Anthribus fasciatus Forster 1770
  • soort Anthribus nebulosus Forster 1770
  • soort Anthribus scapularis (Gebler 1833)
  • soort Anthribus subroseus Reitter 1916
• Dissoleucas
  • soort Dissoleucas niveirostris (Fabricius 1798)
• Enedreytes
  • soort Enedreytes hilaris Fåhraeus 1839
  • soort Enedreytes sepicola (Fabricius 1792)
• Eusphyrus
  • soort Eusphyrus vasconicus (Hoffmann 1954)
• Gonotropis
  • soort Gonotropis dorsalis (Thunberg 1796)
  • soort Gonotropis gibbosa LeConte 1876
• Noxius
  • soort Noxius curtirostris (Mulsant & Rey 1861)
• Opanthribus
  • soort Opanthribus tessellatus (Boheman 1829)
• Phaenotheriolum
  • soort Phaenotheriolum espagnoli (González 1969)
• Phaenotherion
  • soort Phaenotherion fasciculatum kuchtae Frieser 1955
  • soort Phaenotherion fasciculatum Reitter 1891
  • soort Phaenotherion ganglbaueri Apfelbeck 1918
  • soort Phaenotherion graecum Frieser 1995
  • soort Phaenotherion knirschi Breit 1912
  • soort Phaenotherion pulszkyi Frivaldszky 1878
  • soort Phaenotherion zellichi Ganglbauer 1903
• Phaeochrotes
  • soort Phaeochrotes pudens (Gyllenhal 1833)
• Platyrhinus
  • soort Platyrhinus resinosus (Scopoli 1763)
• Platystomos
  • soort Platystomos albinus (Linnaeus 1758)
• Pseudeuparius
  • soort Pseudeuparius centromaculatus (Gyllenhal 1833)
• Rhaphitropis
  • soort Rhaphitropis marchica (Herbst 1797)
  • soort Rhaphitropis oxyacanthae (Brisout 1863)
• Sphinctotropis
  • soort Sphinctotropis corsicus (T. A. Marshall 1902)
• Trigonorhinus
  • soort Trigonorhinus areolatus (Boheman 1845)
  • soort Trigonorhinus zeae (Wolfrum 1931)
• Tropideres
  • soort Tropideres albirostris (Schaller 1783)
• Ulorhinus
  • soort Ulorhinus bilineatus (Germar 1819)

Choraginae Kirby, 1819

• Araecerus
  • soort Araecerus coffeae (Fabricius 1801)
• Araeocerodes
  • soort Araeocerodes grenieri (Brisout 1867)
• Choragus
  • soort Choragus aureolineatus Abeille 1893
  • soort Choragus horni Wolfrum 1930
  • soort Choragus rogei Frieser 2002
  • soort Choragus sheppardi Kirby 1819
  • soort Choragus theryi Abeille 1893
• Pseudochoragus
  • soort Pseudochoragus piceus (Schaum 1845)
• Xenorchestes
  • soort Xenorchestes saltitans Wollaston 1854

Urodontinae C. G. Thompson, 1859

• Bruchela
  • soort Bruchela albida (Küster 1848)
  • soort Bruchela anatolica (Pic 1904)
  • soort Bruchela angelovi (Strejcek & Cocev 1994)
  • soort Bruchela cana (Küster 1848)
  • soort Bruchela carpetana (K. Daniel 1906)
  • soort Bruchela concolor (Fåhraeus 1839)
  • soort Bruchela conformis (Suffrian 1845)
  • soort Bruchela flavescens (Küster 1850)
  • soort Bruchela korbi (Schilsky 1904)
  • soort Bruchela musculus (Daniel K. 1903)
  • soort Bruchela orientalis (Strejcek 1982)
  • soort Bruchela pygmaea (Gyllenhal 1833)
  • soort Bruchela rufipes nigritarsis (Reitter 1916)
  • soort Bruchela rufipes rufipes (Olivier 1790)
  • soort Bruchela rufipes (Olivier 1790)
  • soort Bruchela schusteri (Schilsky 1912)
  • soort Bruchela suturalis suturalis (Fabricius 1792)
  • soort Bruchela suturalis (Fabricius 1792)
  • soort Bruchela testaceipes (Reiche 1861)
• Cercomorphus
  • soort Cercomorphus abbreviatus Reitter 1896
  • soort Cercomorphus bicolor Abeille 1895
  • soort Cercomorphus duvalii Perris 1864
  • soort Cercomorphus ragusae (Reitter 1875)

Galerij

• Anthribus fasciatus Forster 1770 - bron:Calwer

• Platyrhinus resinosus (Scopoli 1763) - bron:Calwer

• P. resinosus (Scopoli 1763) - bron:Calwer

• Platystomos albinus (Linnaeus 1758), vrouwelijk

• P. albinus (Linnaeus 1758), mannelijk

• P. albinus (Linnaeus 1758), ventraal

• P. albinus (Linnaeus 1758), lateraal

• P. albinus (Linnaeus 1758), frontaal

• P. albinus (Linnaeus 1758) - bron:Calwer

• Tropideres albirostris (Schaller 1783) - bron:Calwer

Zie ook

• Lijst van snuitkevers in Nederland

Literatuur en bronnen

• Alonso-Zarazaga (Miguel A.), Fauna Europaea: Coleoptera, Curculionoidea, Anthribidae. Fauna Europaea version 1.3, 2007.
• Freude (H.), Harde (KW) en Lohse (GA). Die Käfer Mitteleuropas. Bruchidae - Curculionidae I. Keltern, Goecke & Evers, vol.10, 1981, 310pp.
• Curculionoidea de Belgique
• Nederlands Soortenregister
• Verzeichnis der Käfer Deutschlands
• Afbeeldingen van de Anthribidae soorten uit de Elzas.

Soppsnutebiller (Anthribidae) er en artsrik familie av biller som lever av sopp som vokser på død ved. De fleste av artene lever i tropene, bare ni arter er med sikkerhet funnet i Norge. De kan variere mye i utseende, men ett karakteristisk trekk er at mange arter har ganske lange antenner, noe som er uvanlig i snutebille-gruppen (Curculionoidea).

Utseende

Knøttsmå til store (0,5 – 38 mm) biller, de fleste middelsstore, kroppsformen vanligvis forholdsvis kort og bred. Det er ofte stor forskjell på kjønnene (kjønnsdimorfisme), hannene er slankere enn hunnene med lengre bein og antenner. Kroppen er gjerne brunlig, spraglete i mørke og lyse nyanser, noe som gir god kamuflasje. Hodet er som oftest trukket ut til en snute, som vanligvis er kort og bred (rektangulær sett ovenfra) men kan være så lang som resten av hodet og brystskjoldet til sammen. Hos noen arter mangler den forlengede snuten helt. Fasettøynene er små til middelsstore, ovale, utstående eller flate. Antennene er 9-11- leddete, ofte ganske lange, ikke knebøyde. Vanlig lengde er rundt halve kroppslengden, men det finnes noen arter der antennene er mye lengre enn resten av kroppen. De ytterste 2-3 leddene danner ofte en løs klubbe. Tinningene (hodet bak fasettøynene) er ganske lange og parallellsidige. Brystskjoldet (pronotum) er bredere enn langt, vanligvis bredest ved roten der det gjerne er så bredt som dekkvingene. Oversiden er matt og det finnes ofte knøler. Noen arter har en kraftig pigg på pronotums sidekant, eller fremskutte fremhjørner. Dekkvingene er brede, ofte med korte hår, parallellsidige eller ovale. Spissen er ofte lysfarget. Beina er middels lange til lange, særlig hannenes frambein er ofte forlenget. Føttene er fem-leddete, men det fjerde leddet er svært lite og knapt synlig (pseudotetramere føtter). Det tredje leddet er tolappet. Larvene er lyse, tykke og krumme, hodekapselen og beina er sterkt redusert.

Levevis

Både larvene og de voksne billene ernærer seg for det meste av sopp, særlig sopp som vokser på død ved. De kan finnes både i svært hard og ganske morken ved, også under barken på døde trær, gjerne på kvister og smågreiner. Noen få arter lever på levende planter. De aller fleste av familiens 3000 kjente arter lever i tropene, men de finnes i alle verdensdeler. I Norge er det kjent ni arter. Artene i gruppen Urodontinae lever på fruktene til levende planter, Bruchela rufipes på reseda (Reseda lutea). Noen få arter er rovdyr, og noen lever på lav og frø. Springsoppsnutebillen Araecerus coffeae lever på lagrede produkter som kaffe, kakao, nøtter o.l., og kan gjøre betydelig skade.

Systematisk inndeling / norske arter

Underfamilien Urodontinae ble tidligere gjerne regnet som en egen familie, Urodontidae.

• Ordenen Biller, Coleoptera Linnaeus, 1758
  • Underordenen Polyphaga Emery, 1886
    • Gruppen (infraorden) Cucujiformia Lameere, 1938
      • Overfamilien Snutebiller, Curculionoidea Latreille, 1802
        • Familien Soppsnutebiller, Anthribidae Billberg, 1820
          • Underfamilien Soppsnutebiller, Anthribinae Billberg, 1820 – ca. 2650 arter
            • Tropideres dorsalis (Thunberg, 1796)
            • Allandrus undulatus (Panzer, 1795)
            • Platyrhinus resinosus (Scopoli, 1763)
            • Dissoleucas niveirostris (Fabricius, 1798)
            • Platystomos albinus (Linnaeus, 1758) (=Anthribus albinus)
            • Anthribus fasciatus Forster, 1771 – usikkert om denne finnes i Norge
            • Anthribus scapularis Gebler, 1833
            • Anthribus nebulosus Forster, 1771
          • Underfamilien Springsoppsnutebiller, Choraginae Kirby, 1819 – ca. 350 arter
            • Araecerus coffeae (Fabricius, 1801) – bare innendørs i Norge
            • Choragus sheppardi Kirby, 1819 - norske eksemplarer ble inntil nylig regnet til Choragus horni Wolfrum, 1930 ^[1].
          • Underfamilien Urodontinae – ikke i Norge, én art er funnet i Skåne. 60 arter, de fleste i Afrika
            • Slekten Bruchela Dejean, 1821 (=Urodon Schönherr, 1823), 16 arter i Europa
              • Bruchela rufipes (Olivier, 1790) – funnet i Skåne
              • Bruchela suturalis (Fabricius, 1793) – nærmest funnet i Litauen.
            • Slekten Cercomorphus Perris, 1864 – fire arter i Europa

Referanser

Kilder

• Silfverberg, H. 1992. Enumeratio Coleopterorum Fennoscandiae, Daniae et Baltiae (Liste over Nordens biller). Helsinki.

Eksterne lenker

Fra Schott, C.: Anthribidae d' Alsace: Allandrus undulatus: [1]. Platystomos albinus: [2]^{[død lenke]}. Platyrhinus resinosus: [3]. Tropideres albirostris: [4]. Choragus sheppardi: [5]. Xenocerus spp. (tropiske arter med svært lange antenner): [6]^{[død lenke]}. Bruchela rufipes: [7]

• (sv) Soppsnutebiller hos Dyntaxa
• (en) Soppsnutebiller – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Soppsnutebiller i Encyclopedia of Life
• (en) Soppsnutebiller i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Soppsnutebiller hos Fossilworks
• (en) Soppsnutebiller hos Fauna Europaea
• (en) Soppsnutebiller hos NCBI
• (en) Soppsnutebiller hos ITIS
• (en) Kategori:Anthribidae – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Anthribidae – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Kobielatkowate (Anthribidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i nadrodziny ryjkowców. Obejmuje około 3 tysiące gatunków. Dorosłe charakteryzują: wyraźnie oddzielona warga górna oraz pokrywy odsłaniające przynajmniej część pygidium. Larwy najczęściej żerują na grzybach rozkładających drewno, niektóre są częściowo drapieżne.

Opis

Imago

Należą tu chrząszcze od małych do umiarkowanej wielkości^[1], w faunie środkowoeuropejskiej od 1,5 do 16 mm^[2]. Ciało jest umiarkowanie wydłużone do owalnego, w różnym stopniu wypukłe, krępe czy walcowate^[1]. Głowa w różnym stopniu wydłużona w mniej lub więcej spłaszczony ryjek (rostrum)^[2]. Jako jedne z niewielu ryjkowców mają wargę górną wyraźnie oddzieloną od nadustkowej części ryjka szwem^[1]. Wcięcie gardzielowe tak szerokie, że obejmuje całą dolną stronę ryjka. Czułki proste, zwykle zakończone trójczłonową buławką^[2]. Silne żuwaczki są mniej lub więcej sierpowate^[2][1]. Przedplecze ma kształt dzwonowaty lub stożkowaty^[2]. Pokrywy podługowate do szerokich, nigdy nie zakrywające całego pygidium, najczęściej o bokach równoległych^[2][1]. Przednie i środkowe biodra kuliste, tylne zaś owalne. Panewki przednich bioder zamknięte^[2]. Niektóre gatunki mają tylne uda nieco pogrubione, co umożliwia im wykonywanie krótkich skoków^[1].

Poczwarka

Poczwarki odznaczają się wydłużonym, z przodu szeroko i równo ściętym ryjkiem^[2]. Czułki wyrastają pod kątem prostym do ryjka. Szczecinki są zwykle delikatne^[1].

Larwa

Larwy są beznogie lub mają jedno- bądź dwuczłonowe odnóża tułowiowe^[2]. Ich ciało jest zwykle C-kształtnie wygięte^[1], żółtawe z ciemniejszą głową. Warga górna zaokrąglona na przedniej krawędzi^[2]. Czułki jednoczłonowe, drobne, stożkowate albo jeszcze silniej zredukowane^[1][2]. Szew ciemieniowy rozwidlony z przodu^[2]. W podgębiu występuje zwykle środkowa sklerotyzacja, przyczepiona brzusznie do przełyku i biorąca wraz z silnymi żuwaczkami udział w miażdżeniu pokarmu. Jeżeli tej sklerotyzacji brak, to wówczas przedżołądek jest od wewnątrz uzbrojony^[1]. Odwłok dziesięciosegmentowy, ale ostatni segment zredukowany tak, że widocznych jest tylko dziewięć^[2].

Biologia i ekologia

Większość gatunków jest mycetoksylofagiczna, tj. odżywia się grzybami rozkładającymi drewno^[1]. Larwy zwykle rozwijają się w więdnących lub gnijących częściach roślin. Niektóre gatunki przechodzą rozwój wewnątrz nasion. Część gatunków żeruje na mszycach lub czerwcach^[2].

Rozprzestrzenienie

Rodzina kosmopolityczna^[2]. W Polsce występują 22 gatunki^[3] (zobacz też: kobielatkowate Polski).

Systematyka

Należy tu około 3 tysięcy opisanych gatunków^[2], zgrupowanych w 3 podrodzinach^[4]:

• Anthribinae Billberg, 1820
• Choraginae Kirby, 1819
• Urodontinae Thomson, 1859

Przypisy

Anthribidae é uma família de besouros também conhecidos como gorgulhos de fungo. As antenas não são acotoveladas, podem ocasionalmente ser mais longas que o corpo e em forma de fio, e podem ser as mais longas de qualquer membro de Curculionoidea. Como nos Nemonychidae, o labrum aparece como um segmento separado do clípeo, e os palpos maxilares são longos e salientes.

A maioria dos antribídeos se alimenta de fungos ou matéria vegetal em decomposição, e as larvas se alimentam de madeira morta. Algumas espécies de Choraginae se alimentam de sementes, algumas são pragas de produtos armazenados e, incomumente, Anthribus se alimenta de insetos de escamas moles.^[2][3][4][5]

Há ao redor de 3900 espécies em mais de 370 géneros ao todo.^[6]

Géneros

Referências

Plattnosbaggar (Anthribidae) är en artfattig familj bland skalbaggarna. I Sverige finns 12 arter varav de flesta är ovanliga och fyra finns med på den nationella rödlistan. Storleken varierar mellan 2 och 12 mm. Nio av arterna lever i döda lövträd och de övriga tre lever i sköldlöss på träd och buskar.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Plattnosbaggar.
  Bilder & media

• 1 Зовнішній вигляд^[1]
• 2 Спосіб життя
• 3 Географічне поширення
• 4 Класифікація
• 5 Значення у природі та житті людини
• 6 Примітки

1. ↑ ^{а б в} Yunakov, N., Nazarenko, V., Volovnik, S., Filimonov, R. A survey of the weevils of Ukraine (Coleoptera: Curculionoidea) (excluding Platypodinae and Scolytinae) (Zootaxa, 4404) — Magnolia Press. 2018. — 494 pp. Помилка цитування: Некоректний теґ ; назва «» визначена кілька разів з різним вмістом Помилка цитування: Некоректний теґ ; назва «» визначена кілька разів з різним вмістом
2. ↑ Poinar G. , Legalov A. New Anthribidae (Coleoptera: Curculionoidea) in Dominican and Mexican ambers. — https://palaeo-electronica.org/content/2016/1519-new-anthribidae-in-amber
3. ↑ Legalov A., Nazarenko V. Y., Perkovsky E. E. A new genus of fungus weevils (Coleoptera: Anthribidae) in Rovno amber // Fossil Records, 2018? 21, 207—212. — https://www.foss-rec.net/21/207/2018/fr-21-207-2018.pdf
4. ↑ UkrBIN: Ukrainian Biodiversity Information Network [public project & web application]. UkrBIN, Database on Biodiversity Information. Available: http://ukrbin.com/index_class.php?id=1294
5. ↑ 'Тер-Минасян М. Е.. 79. Сем. Anthribidae — Ложнослоники. С. 479—480. В кн.: Определитель насекомых европейской части СССР в пяти томах (под общ. ред. Г. Я. Бей-Биенко). Том 2. Жесткокрылые и веерокрылые. Ред. тома: Е. Л. Гурьева и О. Л. Крыжановский. (Определители по фауне СССР, издаваемые Зоологическим институтом АН СССР", вып. 89). М.-Л.: Наука, 1965. 668 с.
6. ↑ M. A. Alonso-Zarazaga, H. Barrios, R. Borovec, P. Bouchard, R. Caldara, E. Colonnelli, L. Gültekin, P. Hlavác, B. Korotyaev, C. H. C. Lyal, A. Machado, M. Meregalli, H. Pierotti, L. Ren, M. Sánchez-Ruiz, A. Sforzi, H. Silfverberg, J. Skuhrovec, M. Trýzna, A. J. Velázquez de Castro & N. N. Yunakov. Cooperative Catalogue of Palaearctic Coleoptera Curculionoidea. Monografías electrónicas S.E.A., vol. 8, 729 pp. http://sea-entomologia.org/monoelec.html)

Anthribidae là một họ Bọ cánh cứng. Râu của họ này đôi khi có thể là dài so với cơ thể dạng sợi, và có thể là dài nhất trong các thành viên siêu họ Curculionoidea.

Các chi

• Anthribus
• Euciodes
• Euparius
• Eurymycter
• Goniocloeus

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Anthribidae tại Wikispecies

Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Anthribidae

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Первичноротые

Без ранга: Линяющие

Без ранга: Panarthropoda

Тип: Членистоногие

Подтип: Трахейнодышащие

Надкласс: Шестиногие

Класс: Насекомые

Подкласс: Крылатые насекомые

Инфракласс: Новокрылые насекомые