nimet breadcrumb-navigoinnissa
El repollu, col repollo[1] o col zarrada (Brassica oleracea var. capitata L.) ye una planta comestible de la familia de les Brasicácees, y una yerbácea bienal, cultivada como añal, que les sos fueyes llises formen un característicu cogollu compactu.
Tamién se-y conoz como repollu blancu pol so característicu color verde maciu, pa estremala de la lombarda que se-y conoz como repollu moráu.
Les distintes variedaes llograr a partir de la especie montesa, conocida dende va sieglos, por aciu cruces y seleición p'afaeles a distintes condiciones climátiques.
Esisten dos variedaes principales de repollos: les tempranes y les tardíes. Les tempranes maurecen en 50 díes aproximao. Producen cogollos pequeños y destínense al consumu inmediatu una y bones nun aguanten l'almacenamientu. Les tardíes, que maurecen a los 80 díes, producen cogollos enforma mayores y destínense a la provisión iverniza.
Consúmese cocináu, encurtido o crudu en ensalada. Puede caltenese cocíu, conxelase en escaldiándolo primeramente ya inclusive preparar como chucrut (col lleldada que s'utiliza como condimento o acompañamientu). En Venezuela ye común consumilo nos perros calientes.
El repollu ye ricu en vitamina C, A, calciu y β-caroteno, amás de tener un altu conteníu de fibra.
Herniaria de la col; producir Plasmodiphora brassicae produz la marchitez tantu de fueyes como'l tarmu.
Mildiu de la col; producida por Peronospora brassicae, les fueyes pónense escures y muerren. Ye una enfermedá criptogámica.
Noctúido de la col; Mamestra brassicae, los sos guxanos caven galeríes nel cogollu.
El zusmiu de la lombarda tien un altu conteníu en antocianina y puede utilizase como indicador de pH.
Cultivares de Brassica oleracea Grupu Capitata:
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El repollu, col repollo o col zarrada (Brassica oleracea var. capitata L.) ye una planta comestible de la familia de les Brasicácees, y una yerbácea bienal, cultivada como añal, que les sos fueyes llises formen un característicu cogollu compactu.
Tamién se-y conoz como repollu blancu pol so característicu color verde maciu, pa estremala de la lombarda que se-y conoz como repollu moráu.
Les distintes variedaes llograr a partir de la especie montesa, conocida dende va sieglos, por aciu cruces y seleición p'afaeles a distintes condiciones climátiques.
Esisten dos variedaes principales de repollos: les tempranes y les tardíes. Les tempranes maurecen en 50 díes aproximao. Producen cogollos pequeños y destínense al consumu inmediatu una y bones nun aguanten l'almacenamientu. Les tardíes, que maurecen a los 80 díes, producen cogollos enforma mayores y destínense a la provisión iverniza.
Consúmese cocináu, encurtido o crudu en ensalada. Puede caltenese cocíu, conxelase en escaldiándolo primeramente ya inclusive preparar como chucrut (col lleldada que s'utiliza como condimento o acompañamientu). En Venezuela ye común consumilo nos perros calientes.
El repollu ye ricu en vitamina C, A, calciu y β-caroteno, amás de tener un altu conteníu de fibra.
Bostan kələmi (lat. Brassica oleracea — kələm cinsinə aid bitki növü.[1][2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Llysieuyn a oedd yn dod o ardal Môr y Canoldir yn wreiddiol ond sydd yn cael ei bwyta bron ledled y byd heddiw yw bresychen neu gabetsien. Mae llawer o fathau o fresych ar gael, y mwyafrif lle caiff y dail eu bwyta a rhai (blodfresych a brocoli) lle caiff y blodau eu bwyta. Brassica oleracea yw'r term biolegol, sef grŵp sy' perthyn i deulu'r Brassicaceae (neu'r 'Cruciferae'). Gwyrdd yw eu lliw nes iddynt ddechrau pydru, pan dront yn frown.
Mae'r Albanwr yn ei alw'n bowkail, oherwydd ei siap ac weithiau'n castock,[1]
Llysieuyn a oedd yn dod o ardal Môr y Canoldir yn wreiddiol ond sydd yn cael ei bwyta bron ledled y byd heddiw yw bresychen neu gabetsien. Mae llawer o fathau o fresych ar gael, y mwyafrif lle caiff y dail eu bwyta a rhai (blodfresych a brocoli) lle caiff y blodau eu bwyta. Brassica oleracea yw'r term biolegol, sef grŵp sy' perthyn i deulu'r Brassicaceae (neu'r 'Cruciferae'). Gwyrdd yw eu lliw nes iddynt ddechrau pydru, pan dront yn frown.
Mae'r Albanwr yn ei alw'n bowkail, oherwydd ei siap ac weithiau'n castock,
Hvidkål (Brassica oleracea var. capita) er en varietet af Have-Kål. Den er oprindeligt vildtvoksende langs Europas kyster, og planten er en af vore allerældste grøntsager.
Hvidkål består af et fast, bleggrønt hoved og en stærktsmagende tyk stok, men kålen sælges ofte uden de mørke seje yderblade.
I Tyskland og Alsace bruges kålen i egnsretter som Sauerkraut (henholdsvis choucrôute), i Irland i Colcannon, i Frankrig i Potée og mange forskellige kålsupper. kåldolmere samt udhulede hvidkål med flæskefars, skinke og brødkrumme er gamle og udbredte bonderetter. I Danmark laves retten brunkål med flæsk.
Hvidkål kan strimles til salat, kommes i supper og bruges i gryderetter. Kålen kan også dampes, koges, sauteres eller lynsteges, og den kan bruges i wokretter. Hvidkål har et højt indhold af C- og K-vitaminer samt fibre. Hvis kål genopvarmes, risikerer man en stærk og let syrlig kålsmag. Hvidkål smager godt sammen med gulerødder, cremefraiche, løg, kikærter, laurbær, kartofler, bacon og svinekød.
Hvidkål er i sæson næsten hele året rundt. Om sommeren fås det som sommerhvidkål, der har en let grøn farve på overfladen.
Hvidkål (Brassica oleracea var. capita) er en varietet af Have-Kål. Den er oprindeligt vildtvoksende langs Europas kyster, og planten er en af vore allerældste grøntsager.
Weißkohl (Bezeichnung in Nord- und Mitteldeutschland), Kraut bzw. Weißkraut (österreichisches Hochdeutsch, aber auch in Mittelost- und Süddeutschland), Kabis bzw. Weisskabis (Schweizer Hochdeutsch), auch Kappes (Mittelwestdeutschland) oder Kohl (Nord- und Mitteldeutschland) genannt,[1] regional auch „Kaps“, „Kappus“ oder „Kobis“ (Brassica oleracea convar. capitata var. alba) ist eine Variante des Kopfkohls und ein Gemüse, das vor allem im Herbst und Winter Saison hat. Aus ihm lassen sich deftige Eintöpfe, Krautkuchen, Kohlrouladen oder Salate herstellen. Er zeichnet sich durch seinen hohen Anteil an Vitamin C (46 mg/100 g) und antibiotisch wirkenden Senfölglycosiden aus.
Die Bezeichnung Kohl geht auf das lateinische caul(is) zurück. Auch das vor allem im Rheinland und Ruhrgebiet geläufige Wort „Kappes“ ist über die Form caputium aus dem lateinischen caput, der Kopf, entstanden. Das Wort ist über das Französische caboche auch ins Englische als cabbage gelangt. In der Deutschschweiz ist die Variante „Kabis“ bzw. mundartlich „Chabis“ üblich, in Südtirol „Kobis“. Zu Bayern siehe den Artikel Gabisgarten.
„Kappes“, „Kabis“ usw. bedeutet regional auch „Unsinn“ oder „Unfug“.
Viele Weißkohlsorten haben Köpfe, die deutlich größer sind als die des Rotkohls. Früh marktreife Sorten werden in der Regel als Kopfkohl vermarktet. Die später marktreifen und vielfach großvolumigen Sorten werden zu einem Großteil zu Sauerkraut verarbeitet.
Zuchtziele sind insbesondere und je nach Verwendungsziel Platzfestigkeit bei gleichzeitiger Kompaktheit, kurzer Innenzapfen, Lagerfähigkeit, Krankheits- und Schädlingsresistenz sowie Eliminierung genetisch bestimmter Defekte wie interner Nekrosen, die „Tabak“ genannt werden.
Die am meisten angebauten Sorten sind rundköpfig, wodurch sie leichter maschinell zu verarbeiten sind. Im Norden sind auch platte Kopfarten wie Amager zu finden. In Süddeutschland werden auch das aromatische Spitzkraut und das Filderkraut gezogen.
Die Benetzbarkeit der Blattoberfläche ist gering. Wasser perlt in Tropfen ab, wie es auch bei Lotosblumen beobachtet werden kann, und nimmt dabei auf der Oberfläche anhaftende Schmutzpartikel mit (Lotuseffekt).[2]
Spitzkohl oder Spitzkraut ist eine mit dem Weißkohl verwandte Sorte. Filderkraut (nach den Fildern, einer fruchtbaren Ebene bei Stuttgart) ist eine festere Variante des Spitzkohls mit kräftigeren Blättern.
Jaroma-Kohl ist eine alte Kohlart, die wieder neu gezüchtet wurde. Gegenüber Weißkohl ist sie nicht rund, sondern von flacher Gestalt und hat einen milderen Geschmack.
Der Weißkohl wurde lateinisch früher auch als Bleta alba bezeichnet.[3] Eine frühe Abbildung des Weißkohls findet sich bei Leonhart Fuchs (1542).[4] Um bei Weißkohl den Ertrag zu steigern, werden heute meistens CMS-Sorten (F1-Hybride) angebaut.[5]
2020 wurden laut der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation FAO weltweit 70.862.165 t Weißkohl geerntet.[6]
Folgende Tabelle gibt eine Übersicht über die zehn größten Produzenten von Weißkohl weltweit, die insgesamt 78,9 % der Erntemenge produzierten.
Im Jahr 2020 erntete Deutschland 725.330 t, Österreich kam auf 62.580 t und die Schweiz auf 30.685 t.
12 mg
36,6 mgIn Sauerkraut und Weißkohl ist Ascorbinsäure auch in Form von Ascorbigen A und B (C-2-Scatyl-L-ascorbinsäure) gebunden. Wird das Gemüse gekocht, zerfallen die Moleküle in L-Ascorbinsäure und 3-Hydroxyindol, so dass es in gekochtem Zustand mehr Vitamin C enthalten kann als im rohen Zustand. Durch zu langes Kochen wird das Vitamin jedoch zerstört.[9]
Frischer Weißkohlsaft wird in der Volksheilkunde bei Magen- und Zwölffingerdarmgeschwüren eingesetzt. Kenntnisse zur Wirksamkeit sind bisher unzureichend. Ebenso kann Sauerkrautsaft bei Verdauungsbeschwerden angewendet werden.
Äußerlich wurden früher gequetschte Kohlblätter zur Heilung von Geschwüren, Wunden und bei Furunkulose aufgelegt.
Bei überwiegender Ernährung mit Kohl (wie sie z. B. in Notzeiten üblich war) wurden vermehrt Vergrößerungen der Schilddrüse beobachtet. Verantwortlich hierfür sind die im Weißkohl enthaltenen Glucosinolate, weil deren Spaltprodukte die Jodid-Aufnahme hemmen.
Kohlernte bei Hedwigenkoog, Dithmarschen
Kohlfeld
Natürliche Variationen von Kohlblättern
Weißkohlanlieferung in die Sauerkrautfabrik
Weißkohl im Schnee
Die Bezeichnung „Krauts“ stand im Britischen und US-amerikanischen als Ethnophaulismus vor allem in den Weltkriegen für die Deutschen.
Weißkohl (Bezeichnung in Nord- und Mitteldeutschland), Kraut bzw. Weißkraut (österreichisches Hochdeutsch, aber auch in Mittelost- und Süddeutschland), Kabis bzw. Weisskabis (Schweizer Hochdeutsch), auch Kappes (Mittelwestdeutschland) oder Kohl (Nord- und Mitteldeutschland) genannt, regional auch „Kaps“, „Kappus“ oder „Kobis“ (Brassica oleracea convar. capitata var. alba) ist eine Variante des Kopfkohls und ein Gemüse, das vor allem im Herbst und Winter Saison hat. Aus ihm lassen sich deftige Eintöpfe, Krautkuchen, Kohlrouladen oder Salate herstellen. Er zeichnet sich durch seinen hohen Anteil an Vitamin C (46 mg/100 g) und antibiotisch wirkenden Senfölglycosiden aus.
Busekool (Latien: Brassica oleracea convar. capitata var. alba) wort licht veur de verwaarking tot zurekool emaarkt, mar oek veur de vaarse mart eteeld. 't Is één van de oudste koolsoorten. De teelt vien vanouds veurnamelijk plaots in Noord-Holland, umdat daor gien antasting deur knolvoet optreedt. Dit is oek terug te vienen in de rasnamen, zoas in Langendijker Bewaar en Roem van Enkhuizen.
Oek vien der nog teelt plaots in Limburg en Noord-Braobant, mar daor moet een rume vruchtwisseling toe-epast worren.
Van busekool bestaon der twee types:
De volgende teeltwiezen ku-w oenderscheien:
Bie 't oogsten, worden der op verschillende plaotsen, zoas in 't Grunningse Teraopel (bie de een-naor-leste oogst), braoderiejen ehouwen, ter ere van de oogst.
Busekool het een hoog vitamine C-gehalte en thiocyanaat dat een antibiotische waarking het.
100 gram vaarse kool bevat:
Buten Noord-Holland is knolvoet (Plasmodiophora brassicae) de belangriekste ziekte. Riepsantastingen deur oender meer 't grote koolwitjen, 't kleine koolwitjen, de koolbladroller, de kooluul en de koolmot kommen vaok veur. Daornaost komt antasting veur van de koolvlieg en de koolgalknut.
Busekool (Latien: Brassica oleracea convar. capitata var. alba) wort licht veur de verwaarking tot zurekool emaarkt, mar oek veur de vaarse mart eteeld. 't Is één van de oudste koolsoorten. De teelt vien vanouds veurnamelijk plaots in Noord-Holland, umdat daor gien antasting deur knolvoet optreedt. Dit is oek terug te vienen in de rasnamen, zoas in Langendijker Bewaar en Roem van Enkhuizen.
Oek vien der nog teelt plaots in Limburg en Noord-Braobant, mar daor moet een rume vruchtwisseling toe-epast worren.
Van busekool bestaon der twee types:
't spitse type, (witte) spitskool eneumd, oek bie greune savooiekool komt een spitstype veur, en 't roende type, busekool.De volgende teeltwiezen ku-w oenderscheien:
Busekoolteelt veur de vrogste teelt mit oogst in juni en soms oek veur de zoemerteelt Zoemerteelt mit oogst in juli en augustus Vrogge haarfstteelt mit oogst in september en begin oktober Laote haarfstteelt mit oogst in oktober Beweerteelt mit oogst in novemberBie 't oogsten, worden der op verschillende plaotsen, zoas in 't Grunningse Teraopel (bie de een-naor-leste oogst), braoderiejen ehouwen, ter ere van de oogst.
She troarag Brassica oleracea 'sy phossan troaragagh Capitata ee cabbash vane. She Brassica oleracea arr. capitata f. alba L. yn ennym formoil eck. Ta duillagyn glassey rea yn-ee eck, as ad ayns kione çhionn.
Cabbitch (comprising several cultivars o Brassica oleracea) is a leafy green, reid (purpie), or white (pale green) biennial plant growed as an annual vegetable crap for its dense-leafit heids.
Cabu[1] o Chou-cabu (Brassica oleracea var. capitata)
Lo caulet (en latin: brassica) es la planta tipa que dona nom a la familha Brassicaceae.
Los caulets, dins sas diferentas varietats, dins l'espècia Brassica oleracea, an coma precedent comun la varietat salvatge de caulet, Brassica oleracea oleracea, que se tròba sus las còstas e los bauces d'una granda part de l'Euròpa occidentala e qu'es tanben comestibla, e pasmens se fa pas objècte d'una cultura.
La varietat salvatja es una planta biennala, de fuèlhas entièras, carnosas e glabras d'un verd glauc, la tija es mièjalenhosa e a de flors jaunas de quatre petals, fa lo fruch en silica amb divèrsas granas. Mercés a la cultura s'obtengèt diferentas varietats de caulet amb cabus o sens, de diferenta formas e talhas.
Lo caulet (en latin: brassica) es la planta tipa que dona nom a la familha Brassicaceae.
Los caulets, dins sas diferentas varietats, dins l'espècia Brassica oleracea, an coma precedent comun la varietat salvatge de caulet, Brassica oleracea oleracea, que se tròba sus las còstas e los bauces d'una granda part de l'Euròpa occidentala e qu'es tanben comestibla, e pasmens se fa pas objècte d'una cultura.
Li nan fanmi plant Brassicaceæ. Non syantifik li se Brassica campestris L. Brassica integrifolia O.E.Schulz
Chou
Detay 
Càl (Laideann: Brassica oleracea): glasraich chruinn uaine, a dh'itheas daoine ann an sailead msa. Tha iad coltach ri leiteas, ach tha iad nas cruaidhe, agus coltach ri buinneag Bhruisealach, ach nas motha.
La sprissioni càvulu (o càulu) è usata pi vari speci di chianti ervàcii dû gèniri Brassica oleracea anchiamenti curtivata n nummarusi varitati. E' puru n'urtaggiu di forma tunniggianti cu fogghi granni, utilizzatu ntâ priparazzioni di piatti tìpici, speci dâ cucina pupulari.
Engkol (Brassica oleracea) téh sayuran anu buleud jeung disusun ku daun-daun anu héjo sarta patumpang tindih[1].Engkol atawa basa Walandana mah kool nyaéta ngaran sayuran anu sok disebut ogé kol, sok dipaké lalab, diangeun jeung sajabana[2].
Sanajan dina engkol sok kaambeu bau walirang jalaran ayana kandungan walirang anu loba tapi engkol,boga mangpaat keur kaséhatan di antarana ngurangan beurat awak,kulit buruk jeung sembelit[1]. Ngadahar sayur kol atah atawa setengah asak supaya vitamin jeung mangpaatna angger aya[3]. Engkol kaasup sayuran anu luhur kandungan serat jeung vitamin C na. Lamun didahar atah-atah bisa nyingkahan kangker jeung ngubaran panyakit maag[3]. Anu rumasa boga panyakit maag leuwih hadé ngadahar engkol ku cara dijieun jus[4]. Husus keur anu panyakit maag, bakal leuwih hadé lamun satengah jam atawa sajam saméméh dahar nginum heula jus engkol[4]. Cara nyieunna téh 300 gram bonténg ditambah 150 gram engkol bodas anu geus dibérésihkeun saméméhna tuluy dijus sabada kitu disaring tuluy diinum[4]. Engkol mah leuwih hadé didahar atah ti batan diseupan atawa diasakan nepi ka hipu, ku sabab bisa galuarkeun gas nu ngabalukarkeun beuteung nu ngadaharna bunghak[4].
Engkol (Brassica oleracea) téh sayuran anu buleud jeung disusun ku daun-daun anu héjo sarta patumpang tindih.Engkol atawa basa Walandana mah kool nyaéta ngaran sayuran anu sok disebut ogé kol, sok dipaké lalab, diangeun jeung sajabana.
Gái-làng-chái(芥藍菜, hŏk-miàng: Brassica oleracea) sê siŏh cṳ̄ng nê-nièng-sĕng chō̤-buōng sĭk-ŭk, iâ sê siŏh cṳ̄ng chái.
Kabichi (pia kabeji kutoka Kiingereza "cabbage") ni mboga yenye umbo la mviringo mkubwa na rangi ya kijani, nyekundu (zambarau), au nyeupe inayopandwa kwa msimu.
Kabichi inaweza kuliwa baada ya kupikwa au ikiwa mbichi na ina manufaa mengi kwa afya. Kabichi ina thamani ya juu upande wxa lishe.
Kichwa cha kabichi kwa ujumla huwa na kilo 0.5 hadi 4, na inaweza kuwa kijani, zambarau au nyeupe. Hadi mwaka 2012, kabichi nzito zaidi ilikuwa na kilo 62.71.
Kabichi inayoliwa na binadamu asili yake ni kabichi mwitu. Kabichi ilianza kupandwa huko Ulaya kabla ya mwaka 1000 KK. Katika enzi za zama za Kati, kabichi ilikuwa sehemu kubwa ya vyakula vya Ulaya.
Kwa kawaida, vichwa vya kabichi huvunwa mwaka wa kwanza wa mzunguko wa maisha ya mmea huo, lakini mimea inayotengwa kwa ajili ya mbegu inaruhusiwa kukua mwaka wa pili.
Kabichi huathiriwa na upungufu wa virutubisho kadhaa, pamoja na kuliwa na wadudu wengi, na kupatwa na magonjwa ya bakteria na ya vimelea.
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Kabichi (pia kabeji kutoka Kiingereza "cabbage") ni mboga yenye umbo la mviringo mkubwa na rangi ya kijani, nyekundu (zambarau), au nyeupe inayopandwa kwa msimu.
Kabichi inaweza kuliwa baada ya kupikwa au ikiwa mbichi na ina manufaa mengi kwa afya. Kabichi ina thamani ya juu upande wxa lishe.
Kichwa cha kabichi kwa ujumla huwa na kilo 0.5 hadi 4, na inaweza kuwa kijani, zambarau au nyeupe. Hadi mwaka 2012, kabichi nzito zaidi ilikuwa na kilo 62.71.
Kabichi inayoliwa na binadamu asili yake ni kabichi mwitu. Kabichi ilianza kupandwa huko Ulaya kabla ya mwaka 1000 KK. Katika enzi za zama za Kati, kabichi ilikuwa sehemu kubwa ya vyakula vya Ulaya.
Kwa kawaida, vichwa vya kabichi huvunwa mwaka wa kwanza wa mzunguko wa maisha ya mmea huo, lakini mimea inayotengwa kwa ajili ya mbegu inaruhusiwa kukua mwaka wa pili.
Kabichi huathiriwa na upungufu wa virutubisho kadhaa, pamoja na kuliwa na wadudu wengi, na kupatwa na magonjwa ya bakteria na ya vimelea.
Kabis, Kobes óder ehnlich isch die Pezeichnung fia a Gortngemise (Weißkohl). Der Kobes gheart zu der Ort Brassica oleracea (Familie Kraizpliatler), zu der aa Kohlrabi, Karfiól, Brokkoli (Sporglkóhl) unt Rósnkóhl ghearn. Olle de Kulturvariantn sein ausn Wildkóhl zichtet gwórtn, der Kobis als oane va die easchtn, wohrscheinlich in Európa. Die easchtn Nennungen van Kobis (net als Wórt, sóndern als Gortnpflonz) geahn afn 12. Johrhundert zrugg.
Der Kobis isch net onspruchsvóll in Pezug afn Pódn. Es gip verschiedne Sórtn va Kobis, friahe unt spote, spitzkepfige unt runtkepfige. Friahe Sórtn kennen op Juli gerntet wern. Der Kobis wert va viele Schädlinge pefolln, Insektn (Kohlweißling), Schneggn, Schodpilze (Kohlhernie). As Gemise entholtet viel Vitamine unt Ballaststóffe. Aus Kobes mocht man Sauerkraut (= Zettlkraut, Fasskraut, Kraut).
As Wórt kimmp ausn olthoachtaitschn capuz / kabez, des seinerseits ausn Lateinischn kimmp. Verwondt isch englisch cabbage.
Kelem, kelemî an jî kelerm (Brassica oleracea var. capitata f. alba) pincareke belgîn e, girover dibe û jê re "serî" yanî seriyek kelem tê gotin. Belgên wê li hev dilefin û weke topê girover dibin, rengê belgan sipî ye, hinek texlît rengzer in, tê de demareke qalind û pehn heye.
Çandina kelemê, bi şitlan çêdibe. Tovê wê bizrekî hûr e, di destpêka biharê de wek tovê bacana sor li deverekê direşînin û dema hêşîn bû, wek şitl radikin û dibin di zeviyekê de, li nava baxçe di mişaran de diçînin, av didin heta ku mezin dibe û dibe serî. Seriyên kelemê mezin dibe û eger erda ku tê de hatiye çandin rind be, her ku diçe mezintir dibe heta ku hinek serî 10, 15, 20 û zêdetir kg dibe.
Belgê herî li derve yê li ser seriyê kelemê, bi rengê şînekî vekirî ye. Ji belgên kelemê, gelek xwarinên cuda têne çêkirin, xasma aprax ango "sarme", şorbe û tirşîn. Lê di van salên dawîn de ku xwarina "piza" ji aliyê Îtaliyan ve ku derketiye holê, pê re tenê seleta keleman tê xwarin.
Li Kurdistanê, ji bo xwarina zivistanê li herêmên sar, her malbateke Kurd bi dehan seriyê keleman di mala xwe de diparêze û di zivistanê de dixwin.
Kelemên ku li Deşta Mûşê çêdibin, pir menşûr in.
Kerakapust (latin.: Brassica oleracea var. capitata) om kaks'vozne heinäsine (nägub kahtendel vodel) kazmuz, Kapust-heimon Kapustižed- (latin.: Brassicaceae), vai Ristänikoižed-sugukundan (latin.: Cruciferae) Linmakapust-erikon maižanduztoižend.
Formad: acuta (vihand), alba (vauged) i rubra (purpurine). Kazvatadas taimnil kaikid aigaližid sortuid i möhäižid sortuid tobjimalaz. Küzub äi vet da nepsut kazvatandan aigan. Obrättas satust valiten küpsid keroid enamba mi 1 kg vedutte. Vegetacine pord: aigaližed sortud — 70..130 päiväd, keskmäižed sortud — 125..175 päiväd, möhäižil sortuil 153..245 päivest. Piidab heitta jändusid hüvin i vajehtada pöudon sijad joga vodel polenemha kapustan travijoid. Kazvatadas kahtendel vodel semnihe näht, voib änikoita mahuseta eskai, ani keraspäi.
Tarbhaine maižanduzkul'tur mail'madme. Voib kazvatada venos vönes, mugažo tropižes vös viluaigan vai mägiarvoimižiš. Mail'man satuz oli 71,2 mln tonnoid vl 2016, päkazvatajad oma Kitai (33,3 mln t), Indii (8,8), Venäma (3,6), Suvikorei (2,5) i toižed järedad mad.
Südäimen veresad lehtesed oma dietine vaumiž sömprodukt, ned mülütadas C-vitaminad i mineraližid solid. Spravitadas südäikohtun kibuid päiči erasiš-se soliden läžundan statjoiš. Nat' i kapustlučud mändas sötkeks kodiživatoile.
Kapustan ümbriradmine: hauttud kapust, muiged kapust, kapustkeitoz.
Kerakapust (latin.: Brassica oleracea var. capitata) om kaks'vozne heinäsine (nägub kahtendel vodel) kazmuz, Kapust-heimon Kapustižed- (latin.: Brassicaceae), vai Ristänikoižed-sugukundan (latin.: Cruciferae) Linmakapust-erikon maižanduztoižend.
Ko-lê-chhài (ha̍k-miâ: Brassica oleracea Capitata Group) sī Brassicaceae ka-cho̍k ê si̍t-bu̍t. I ê hio̍h-á pau pau kúi-ā-têng chò 1 kńg.
Kul uga diarani kubis, kobis, kobis bunder. Kul duwé jeneng latin Brassica oleracea L.[1] Tuwuhan iki kalebu kalompok Capitata.[1] Kul dimanfaatké godhongé kanggo sayuran. Godhong kul kasusun urut mbentuk bunderan utawa bunderan kan trepes.[1] Bunderan iki diarani krop, kop utawa kepala déné capitata tegesé berkepala.[1] Kul asalé saka Éropah Selatan lan Éropah Barat.[1] Kol dianggep asil saka pemuliaan kubis alasan B. oleracea var. sylvestris.[1]
Jeneng kubis dijupuk saka basa Perancis, chou cabus kang tegesé kubis kepala.[1] Kol dikenalké wong Éropah kang manggon ing Hindia-Walanda. Jeneng kul dijupuk saka basa Walanda kool.[1]
Sauerkraut ya iku kol asem.[1] Panganan iki kalebu panganan khas Jerman kang bahan dhasaré digawé saka kul.[1] Sauerkaut digawé saka kul kang diiris alus lan difermentasi karo baktéri asem laktat kang dumadi nalika gula ing sayuran diferméntasi.[1]
Kul duwé khasiat kanggo kaséhatan.[2] Kul bisa kanggo tamba lelara kulit, tatu utawa nyeri ing kulit amarga dicokot gegremet utawa kebakar, kukul, pecah kulit, bisul, infeksi, lan aboh.[2] Mangan kul mentah kang cacahé 25-30 gram kanggo lalapan utawa digodhog bisa kanggo njaga kaséhatan awak.[2] Kul ngandhut zat aktif kaya ta sulforafan lan histidine.[2] Zat iki bisa ngalang-alangi thukulé tumor, nyegah kanker lan rektun, detoksikasi senyawa kimia kang mbebayani, kaya ta kobalt, nikel, tembaga kang luwih ing awak, lan ngundhakaké daya tahan awak kanggo nglawan kanker.[2] Kol uga ngandhut asem amino lan sulfur kang duwé khasiat kanggo ngurangi kolésterol, nenangaké saraf, lan ngundhakaké ènergi.[2]
Kul uga diarani kubis, kobis, kobis bunder. Kul duwé jeneng latin Brassica oleracea L. Tuwuhan iki kalebu kalompok Capitata. Kul dimanfaatké godhongé kanggo sayuran. Godhong kul kasusun urut mbentuk bunderan utawa bunderan kan trepes. Bunderan iki diarani krop, kop utawa kepala déné capitata tegesé berkepala. Kul asalé saka Éropah Selatan lan Éropah Barat. Kol dianggep asil saka pemuliaan kubis alasan B. oleracea var. sylvestris.
Jeneng kubis dijupuk saka basa Perancis, chou cabus kang tegesé kubis kepala. Kol dikenalké wong Éropah kang manggon ing Hindia-Walanda. Jeneng kul dijupuk saka basa Walanda kool.
Kuopūsts (luotīnėškā: Brassica oleracea var. capitata) īr daržuovė, katra prėgol krīžmažėidiu šeimuo. Augals īr dvėmetis, trompo ė drūto stėbo ė dėdlēs, mēsingās lapās. Tėi lapā sodara kuopūsta gūžė, katra gal svertė nu keliū lėgė 16 kg. Kuopūsts palėkts dėrvuo ontrėm metam vėituo gūžės ėšaugėn stėiba so žėidās.
Kuopūsta gūžės īr nauduojamas jiedō: zopėm, saluotom, garnīrō, dėrbamė raugėntė kuopūstā.
Ko e kāpisi (mei he lea fakapilitānia) ko e ngaahi fuʻu ʻakau siʻi ia, ʻomi ki Tongá ni, kā ʻoku manakoa he taimí ni maʻa e meʻatokoni, pea maʻu paʻanga lahi ʻi he maketi.
mo e ha ngaahi fakakeheʻi lahi ange
Ko e kāpisi (mei he lea fakapilitānia) ko e ngaahi fuʻu ʻakau siʻi ia, ʻomi ki Tongá ni, kā ʻoku manakoa he taimí ni maʻa e meʻatokoni, pea maʻu paʻanga lahi ʻi he maketi.
Lakra është një bimë barishtore që mbillet, e cila përdoret për tu ushqyer duke e bërë gjellë, sallatë etj.
Ky artikull ka të bëj me shëndetin dhe mjekësinë prandaj ju lutemi ti kushtoni vëmendje Udhëzimit rreth artikujve të mjekësisë! Njëzetedy kalori mund të përftojë gjithsecili nga ne nëse konsumon qoftë edhe 30 gramë lakër të gatuar. Mjekësia Popullore në Evropë, Azi, kohët e fundit edhe në Amerikë, tregon se ky është një nga bimët më çudibërëse dhe më të domosdoshme, kjo edhe për numrin e kalorive që përmban. Lakra përmban përbërës të cilët stimulojnë prodhimin e enzimave në organizëm, të cilat realizojnë prodhimin e radikaleve të lira dhe reduktojnë simptomat gripale. Lakra mund të hahet ashtu siç është e freskët, mund të gatuhet duke u zierë me kujdes. Nuk është i këshillueshëm përdorimi i tepërt i lakrës turshi.
Ky artikull në lidhje me biologjinë është i cunguar. Ndihmoni dhe ju në përmirsimin e tij.
Lakra është një bimë barishtore që mbillet, e cila përdoret për tu ushqyer duke e bërë gjellë, sallatë etj.
Ang repolyo o Brassica oleracea Linne (pangkat Capitata) (Ingles: cabbage, Kastila: repollo) ay isang uri ng gulay[1] na may maikling tangkay at mga dahong bumubuo ng isang bilog na ulo.[2] Bilang isang halamang inaalagaan na mula pa noong mga 400 BK sa Kanluraning Mundo, itinuturing itong isang mahalagang halamang-gamot. Mula pa noong kapanahunan ni Dioscorides, ginagamit na ito bilang isang panlunas sa suliranin sa dihestiyon o panunaw, bilang toniko para sa mga kasu-kasuan, bilang gamot para sa mga sakit sa balat, at panlaban sa mga lagnat. Kinakain ng sinaunang mga Romano ang hilaw na repolyo upang maiwasan ang pagkalasing. Lagi rin itong nakahanda upang magamit para sa anumang karamdamang nararanasan ng mag-anak.[3]
Nagagamit ang mga dahon ng repolyo bilang panggamot sa mga sugat, mga ulser (partikular na ang nasa loob ng tiyan), mga pamamaga, mga pananakit ng kasu-kasuan o rayuma, at akne. Bilang nakaugaliang gamot, kinakain ito o iniinom ang katas para sa mga sakit sa dihestiyon, karamdaman sa baga, matinding pananakit ng ulo, pananatili ng pluido sa loob ng katawan, at iba pang mga kahapdian sa katawan.[3]
Noong 1967, tinawag itong "ang gamot ng mga mahihirap" ni Dr. Jean Valnet.[3]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Halaman at Pagkain ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang repolyo o Brassica oleracea Linne (pangkat Capitata) (Ingles: cabbage, Kastila: repollo) ay isang uri ng gulay na may maikling tangkay at mga dahong bumubuo ng isang bilog na ulo. Bilang isang halamang inaalagaan na mula pa noong mga 400 BK sa Kanluraning Mundo, itinuturing itong isang mahalagang halamang-gamot. Mula pa noong kapanahunan ni Dioscorides, ginagamit na ito bilang isang panlunas sa suliranin sa dihestiyon o panunaw, bilang toniko para sa mga kasu-kasuan, bilang gamot para sa mga sakit sa balat, at panlaban sa mga lagnat. Kinakain ng sinaunang mga Romano ang hilaw na repolyo upang maiwasan ang pagkalasing. Lagi rin itong nakahanda upang magamit para sa anumang karamdamang nararanasan ng mag-anak.
Nagagamit ang mga dahon ng repolyo bilang panggamot sa mga sugat, mga ulser (partikular na ang nasa loob ng tiyan), mga pamamaga, mga pananakit ng kasu-kasuan o rayuma, at akne. Bilang nakaugaliang gamot, kinakain ito o iniinom ang katas para sa mga sakit sa dihestiyon, karamdaman sa baga, matinding pananakit ng ulo, pananatili ng pluido sa loob ng katawan, at iba pang mga kahapdian sa katawan.
Noong 1967, tinawag itong "ang gamot ng mga mahihirap" ni Dr. Jean Valnet.
Sjepeng is ein Limburgs woord dat wirt gebruuk veur tweë beteikenisse.
Tekst üüb Öömrang Kual (Brassica oleracea) as en plaantenslach uun det famile faan a krüsbloosen (Brassicaceae) an hiart tu a kualplaanten (Brassica). Diar kem flook kual-suurten faan uf.
oober: Sjiinakual hiart diar ei tu. Hi komt faan en öödern slach uf: Brassica rapa
Bloosen faan wil kual
Staaler an bleeden faan wil kual
Wirsingkual
Witjkual
Kual (Brassica oleracea) as en plaantenslach uun det famile faan a krüsbloosen (Brassicaceae) an hiart tu a kualplaanten (Brassica). Diar kem flook kual-suurten faan uf.
Το λάχανο (επιστ. Κράμβη η λαχανώδης ποικ. η κεφαλωτή, Brassica oleracea var. capitata) είναι φυτό διετές, ποώδες και ανήκει στην οικογένεια των Κραμβοειδών. Στην Κύπρο το λάχανο είναι γνωστό ως κραμπί.
Ο βλαστός του είναι κοντός και δεν ξεπερνάει τα 35 εκατοστά μέχρι να ανθοφορήσει.
Τα φύλλα του βρίσκονται το ένα πάνω στο άλλο με στήριγμα ένα σαρκώδες στέλεχος που αποτελεί τον κύριο άξονα του λάχανου.
Τη δεύτερη Άνοιξη βγαίνει στη μέση ένα σκληρό στέλεχος που φέρει μικρά άνθη.
Η αναπαραγωγή γίνεται με σπόρο είτε απευθείας σε χωράφι είτε σε φυτώρια ή σπορεία. Όταν το φυτάριο αποκτήσει 5-6 φύλλα τότε γίνεται μεταφύτευση και στη συνέχεια άρδευση.
Οι απαιτήσεις του λάχανου σε νερό είναι μεγάλες. Πρέπει να ποτίζεται τακτικά αλλά κανονικά γιατί μεγάλες ποσότητες νερού πιθανόν να προκαλέσουν μεγάλη επέκταση των ριζών και εξασθένιση του φυτού.
Το λάχανο αναπτύσσεται κανονικά σε θερμοκρασίες από 15-18 βαθμούς. Το φυτό αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες, ενώ μία ποικιλία αντέχει και μέχρι τους –10 βαθμούς.
Το λάχανο είναι από τα κυριότερα λαχανικά και καλλιεργείται σε όλες τις Εύκρατες περιοχές . Τρώγεται είτε ωμό σε σαλάτες είτε μαγειρεμένο.
Η γνωστή λαχανοσαλάτα έχει προέλευση από την Ολλανδία. Η λαχανόσουπα είναι ευρέως διαδεδομένη σε πολλές χώρες, οι λαχανοντολμάδες είναι παραδοσιακό Ελληνικό πιάτο και μία λαχανόσουπα με μανιτάρια τρώγεται παραδοσιακά στη Πολωνία την παραμονή της πρωτοχρονιάς και την Ανάσταση.
Το λάχανο είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και ανόργανα στοιχεία απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία του πεπτικού συστήματος .
Έχουν αναπτυχθεί πολλές ποικιλίες λάχανου που χαρακτηρίζονται από την εποχή, τη πρωιμότητα (πρώιμες ή όψιμες), το σχήμα (κωνική, σφαιρική), το βάρος (από μισό έως 6 κιλά), το χρώμα (λευκό ή μώβ) και την υφή της κεφαλής (σκληρή ή μαλακή).
Στην Ελλάδα καλλιεργούνται κυρίως άσπρες φθινοπωρινές ποικιλίες όπως Γιαννιώτικα, Αλσατίας, Πρώιμα Νάντης, άσπρα Σαβοΐας και άλλες. Η έκταση καλλιέργειας φτάνει τα 8.000 στρέμματα περίπου με παραγωγή γύρω στους 130.000 τόνους.
Ένας αρχαιοελληνικός μύθος, βασισμένος στην Ιλιάδα, αφηγείται την ιστορία του Διονύσου, ο οποίος δεν έγινε δεκτός με ενθουσιασμό στο κατακτητικό του ταξίδι στη Θράκη. Με τη βοήθεια μιας αγέλης, ο φιλοπόλεμος βασιλιάς των Ηδωνών, ο Λυκούργος, αναχαίτισε το στρατό του θεού, μέχρι που ο Διόνυσος αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο στη σπηλιά της θαλάσσιας νύμφης Θέτιδας. Ο Λυκούργος, έξαλλος από τη νίκη του, άρχισε να λεηλατεί και να καταστρέφει ό,τι νόμιζε πως ήταν τα ιερά αμπέλια του θεού, αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν τα πόδια του Δρύα, του ίδιου του του γιου. Ο Διόνυσος τιμώρησε τον βασιλιά για το ανοσιούργημά του, προκαλώντας φοβερή ξηρασία στη Θράκη, το μένος του ήταν τόσο μεγάλο, που κατευνάστηκε μόνο με τον θάνατο του Λυκούργου. Βασανισμένος και διαμελισμένος από τους υπηκόους του, ο Λυκούργος πριν πεθάνει έκλαιγε από πόνους και από τα δάκρυά του ξεπετάχτηκαν λάχανα.
Το λάχανο (επιστ. Κράμβη η λαχανώδης ποικ. η κεφαλωτή, Brassica oleracea var. capitata) είναι φυτό διετές, ποώδες και ανήκει στην οικογένεια των Κραμβοειδών. Στην Κύπρο το λάχανο είναι γνωστό ως κραμπί.
Зелка е ливкасто зелено или виолетово двегодишно растение, растено како едногодишно растение за своите глави со густи листови. Има потекло од дивата зелка, Brassica oleracea, и е тесно поврзана со брокулата и карфиолот. Зелките генерално тежат од 0,5 до 4 килограми, и можат да бидат зелени, виолетови и бели. Во услови на долги сончеви денови, како во високи северни предели во лето, зелките можат да растат многу поголеми.
Зелката најверјоатно била доместицирана некаде во Европа пред 1000 година пред нашата ера. До Средните векови, зелката станала важен дел од Европска кујна. Зелките генерално се берени во првата година од животниот циклус на растението, но растенија наменети за добивање на семиња се дозволени да растат до втората година, и мора да се чуваат одвоени од други растенија од истата сортна група, за да не се случи накрсно опрашување.
Зелка е ливкасто зелено или виолетово двегодишно растение, растено како едногодишно растение за своите глави со густи листови. Има потекло од дивата зелка, Brassica oleracea, и е тесно поврзана со брокулата и карфиолот. Зелките генерално тежат од 0,5 до 4 килограми, и можат да бидат зелени, виолетови и бели. Во услови на долги сончеви денови, како во високи северни предели во лето, зелките можат да растат многу поголеми.
Зелката најверјоатно била доместицирана некаде во Европа пред 1000 година пред нашата ера. До Средните векови, зелката станала важен дел од Европска кујна. Зелките генерално се берени во првата година од животниот циклус на растението, но растенија наменети за добивање на семиња се дозволени да растат до втората година, и мора да се чуваат одвоени од други растенија од истата сортна група, за да не се случи накрсно опрашување.
Кәбеҫтә (лат. Brassica — әүернә сәскәлеләр ғәиләһендәге үҫемлек. Ҡиммәтле йәшелсә культураһы. Ике йыллыҡ үҫемлек.
Кәбеҫтәне кеше бынан 4 мең йылдан ашыу элек үҫтерә башлаған. Кәбеҫтәнең культуралы сорттары хәҙерге көндә лә Урта диңгеҙ ярҙары буйында үҫә торған ҡырағай кәбеҫтәнән башланғыс алған.
Был кәбеҫтә — оҙон һабаҡлы, күсән барлыҡҡа килтермәй торған түңәрәк япраҡлы ҙур булмаған үҫемлек. Кеше ҡырағай кәбеҫтәне күп быуаттар буйына үҫтергән, уны тәрбиәләгән һәм орлоҡҡа эре япраҡлыларын ғына һайлап алған. Бына шулай ҡиммәтле йәшелсә культураһы алынған.
Хәҙерге ваҡытта кәбеҫтәнең бик күп төрсәләрен алғандар:
Иң популяр йәшелсәләрҙең береһе. Улар үҫтерелмәгән бер төбәк тә юҡ итерлек. Һәр төрсәһенең бихисап сорттары алынған.
Иң ныҡ үҫтерелгәне — аҡ күсәнле кәбәҫтә. Ҡат-ҡат булып йомарланған итләс япраҡтары өсөн үҫтерелә.
Аҡ күсәнле кәбеҫтәнән тыш, сәскәле кәбеҫтә үҫтерелә. Ашау өсөн уның өлгөрөп етмәгән сәскәләрҙән торған тығыҙ аҡ сәскәлектәрен ҡулланалар.
Брюссель кәбеҫтәһен ҡуйын бөрөләренән барлыҡҡа килгән бәләкәй генә күсәндәре өсөн, ә кольраби кәбеҫтәһен йыуан, һутлы, шалҡанға йәки һыйыр шалҡанына оҡшашлы ер өҫтө һабағы өсөн үҫтерәләр.
Аҡ күсәнле кәбеҫтә — ике йыллыҡ үҫемлек. Беренсе йылда аҡ күсәнле кәбеҫтә орлоғонан үҙәк тамырлы, ҡыҫҡа һабаҡ-күсән барлыҡҡа килтереүсе эре түңәрәк япраҡлы үҫемлек үҫә. Һабаҡтағы япраҡтары араһында ҙур булмаған ҡуйын бөрөләре урынлашҡан һәм бер ос бөрөһө бар.
Күсәндең тышҡы япраҡтары йәшел. Япраҡтарҙың хлоропластарында һыу һәм углекислый газдан шәкәр барлыҡҡа килә. һуңынан ул һыуҙа иреп, күсәндең эске аҡ япраҡтарына ағып килә.
Күсәндә органик матдәләр күберәк тупланһын өсөн, кәбеҫтәне яҡшы ашланған дымлы тупраҡта үҫтерәләр, үҫемлек үҫкән саҡта, уны ентекләп тәрбиәләйҙәр.
Кәбеҫтәнең үрсетмәһен алыу өсөн, уның орлоҡтарын яҙ көнө парниктарға сәсәләр. Шытымдар сыҡҡас, үҫемлектәрҙе, һирәкләп ултырталар (пикировать итәләр) һәм көндәр тамам йылынғансы парниктарҙа тоталар. Яҙғы ҡырауҙар туҡталғас, кәбеҫтә үрсетмәһен ергә сығарып ултырталар. Был ваҡытҡа үрсетмәнең 3—4 ысын япрағы үҫеп сыҡҡан була.
Кәбеҫтә—дым яратыусы үҫемлек. Ысынлап та һәр оло үҫемлек эҫе көндәрҙә тәүлегенә бер күнәккә тиклем һыу һура һәм уны парға әйләндерә.
Шуға күрә кәбеҫтәгә күп итеп һыу һибәләр, ә тупраҡтағы дымды һаҡлау өсөн рәт араларын йомшарталар.
Кәбеҫтәне ултыртҡандан һуң 10—15 көн үткәс, уны шымыҡ-тиреҫ ашламаһына суперфосфат ҡушып, өҫтәмә туҡландыралар.
Өҫтәмә туҡландырғандан һуң уның төбөн аҫҡы япраҡтарына еткәнсе еүеш тупраҡ менән күмәләр. Дымлы тупраҡ ҡатламы аҫтында кәбеҫтә һабаҡтарында өҫтәлмә тамырҙар барлыҡҡа килә. 2—3 аҙна үткәс, икенсе тапҡыр йомшарталар, күмәләр һәм өҫтәмә туҡландыралар.
Уңыш йыйған ваҡытта иң яҡшы кәбеҫтә күсәндәре араһынан орлоҡлоҡ үҫемлектәр һайлап ҡалдыралар. Уларҙы ерҙән тамырҙары менән ҡаҙып алып, яҙға тиклем мөгәрәптә һаҡлайҙар.
Икенсе йылда орлоҡлоҡ кәбеҫтәне тупраҡҡа сығарып ултыртҡас, күсәндең ҡуйын һәм ос бөрөләренән япраҡлы һәм сәскәле һабаҡтар үҫеп сыға.
Кәбеҫтәнең аҡһыл һары сәскәләре тәлгәш сәскәлеккә йыйылған. Сәскәләренең төҙөлөшө әүернә сәскәлеләр семьяһындағы бөтә үҫемлектәрҙеке кеүек үк. Көҙ көнө был үҫемлектәрҙә емештәр — орлоҡло пәрҙәле ҡуҙаҡ өлгөрә.
XXI быуат башында кәбеҫтәне йәшелсәгә һәм башҡа төрҙәргә бүлеү ҡабул ителә.
Япраҡ ситтәре семәрле сорт
Рабатка декоратив сорт
Көл төҫөндәге япраҡлы сорт
Кәбеҫтә (лат. Brassica — әүернә сәскәлеләр ғәиләһендәге үҫемлек. Ҡиммәтле йәшелсә культураһы. Ике йыллыҡ үҫемлек.
बंद गोभी (पात गोभी या करमकल्ला ; अंग्रेजी : कैबेज) एक प्रकार का शाक (सब्जी) है, जिसमें केवल कोमल पत्तों का बँधा हुआ संपुट होता है। इसे बंदगोभी और पातगोभी भी कहते हैं। यह जंगली करमकल्ले (ब्रेसिका ओलेरेसिया, Brassica oleracea) से विकसित किया गया है। शाक के लिए उगाया जानेवाला करमकल्ला मूल प्रारूप से बहुत भिन्न हो गया, यद्यपि फूल और बीज में विशेष अंतर नहीं पड़ा है।
करमकल्ले के लिए पानी और ठंडे वातावरण की आवश्यकता है। इसको खाद भी खूब चाहिए। बीच में दो चार दिन गर्मी पड़ जाने से भी करमकल्ले का संपुट अच्छा नहीं बन पाता। संपुट बनने के बदले इसमें से शाखाएँ निकल पड़ती हैं, जिनमें फूल तथा बीज उगने लगते हैं। करमकल्ला पाला नहीं सहन कर सकता। पाले से यह मर जाता है। यद्यपि ऋतु ठंडी होनी चाहिए, तो भी करमकल्ले के पौधों को दिन में धूप मिलना आवश्यक है। छाँह में अच्छे पौधे नहीं उगते।
जैसा ऊपर कहा गया है, करमकल्ले के लिए खूब खाद चाहिए, परंतु किसी विशेष प्रकार की खाद की आवश्यकता नहीं है; यहाँ तक कि ताजे गोबर से भी यह काम चला लेता है, किंतु सड़ा गोबर और रासायनिक खाद इसके लिए अधिक उपयोगी है। अन्य पौधों में अधिक खाद देने से फूल अथवा फल देर में तैयार होते हैं। इसके विपरीत करमकल्ला अधिक खाद पाने पर कम समय में ही खाने योग्य हो जाता है। पानी में थोड़ी भी कमी होने से पौधा मुरझाने लगता है और उसकी वृद्धि रुक जाती है। पर इसकी जड़ में पानी लगने से पौध सड़ने लगता है। भूमि से पानी की निकासी अच्छी होनी चाहिए। जिसमें पानी जड़ों के पास एकत्र न होने पाए। भूमि दोरसी हो, अर्थात् उसमें चिकनी मिट्टी की भाँति बँधने की प्रवृत्ति न हो। जो भूमि पानी मिलने के पश्चात् बँधकर कड़ी हो जाती है वह करमकल्ले के लिए उपयुक्त नहीं होती। मिट्टी कुछ बलुई हो। इतने पर भी भूमि की गुड़ाई बार-बार करनी चाहिए, परंतु गुड़ाई इतनी गहरी न की जाए जड़ ही कट जाए।
करमकल्ले की गई जातियाँ हैं। कुछ तो लगभग तीन महीने में तैयार हो जाती हें और कुछ के तैयार होने में छह महीने तक समय लग सकता है। भारत के मैदानों के लिए शीघ्र तैयार होनेवाली जातियाँ ही उपयुक्त होती हैं, क्योंकि यहाँ जाड़ा अधिक दिनों तक नहीं पड़ता। आकृतियों में भी बहुत अंतर होता है। कुछ का पत्ता इतना छोटा और सिर इतना चपटा रहता है कि वे भूमि पर बिठे हुए जान पड़ते हैं। कुछ के तने १६ से २० इंच तक लंबे होते हैं। इनका सिर गोल, अंडाकार या शंक्वाकार हो सकता है। पत्तियों का रंग पिलछाँव, हरा, धानी (गाढ़ा हरा), अथवा इतना गहरा लाल होता है कि वे काली दिखाई पड़ती हैं। भारत के मैदानों में हलके रंग के करमकल्ले ही उगाए जाते हैं। कुछ के पत्ते चिकने और कुछ के झालरदार होते हैं। अमरीका के बीज बेचनेवाले पाँच सौ से अधिक जातियों के बीज बेचते हैं।
यद्यपि कुछ स्थानों में खेत में ही बीज बो दिया जाता है और उनके उगने पर अवांछित पाधों को निकालकर फेंक दिया जाता है, तो भी सुविधा इसी में होती है कि बीजों को छिछले गमलों में बोया जाए। १०-१५ दिन के बाद इनको अन्य बड़े गमलों में दो से चार इंच तक की दूरी पर रोप दिया जाता है। कुछ समय और बीतने पर इन्हें खेतों में आरोपित कर देते हैं। रद्दी बीज, पौधों को बहत पास-पास आरोपित करना, आरोपण में असावधानी, शरद ऋतु से पूर्व ही उन्हें खेतों में लगा देना अथवा खेतों में आरोपित करने में विलंब करना, भूमि का अनुपयुक्त होना, अथवा पानी की कमी, इन सबके कारण करमकल्लों में बहुधा अच्छा संपुट (सर) नहीं बन पाता और वे शीघ्र फूल और बीज देने लगते हैं।
भारत में पौधे ७-८ से लेकर २०-२२ इंच तक की दूरी पर लगाए जाते हैं और गोड़ने का काम हाथ से किया जाता है, परंतु अमरीका में पंक्तियों के बीच बहुधा ३०-३६ इंच तक की दूरी छोड़ दी जाती है और मशीन से गुड़ाई की जाती है। संपुट बन जाने पर भी गोड़ाई और सिंचाई करते रहना चाहिए, क्योंकि इससे संपुट का भार बढ़ता रहता है।
तैयार पौधों को काटकर बाहर की कुछ पत्तियाँ तोड़कर फेंक दी जाती हैं। भारत में उन्हें खाँचे में भरकर, सिर पर उठाकर अथवा इक्कों में लादकर बाजार पहुँचाया जाता है, पर विदेशों में इस काम के लिए मोटर गाड़ियों का उपयोग होता है।
विदेश में करमकल्ले की नरम पत्तियों पर नमक छिड़ककर और कुछ समय तक उसे रखकर एक प्रकार का अचार बनाया जाता है, जिसे सावर क्राउट (Sauerkraut) कहते हैं।
भूमि में रहनेवाला एक परजीवी करमकल्ले में रोग उत्पन्न करता है। अधिकतर यह भूमि के अम्ल में पनपता है और मिट्टी में चूना तथा राख मिलाने से नष्ट होता है, परंतु यदि पौधों में यह परजीवी (प्लैस्मोडायोफ़ोरा ब्रैसिका, Plasmodiphora Brassica) लग ही जाए तो उन पौधों को जला देना चाहिए और उस भूमि में चार पाँच वर्षों तक करमकल्ला नहीं बोना चाहिए। करमकल्ले में तने के सड़ने की प्रवृत्ति एक संक्रामक रोग से उत्पन्न होती है, जो आक्रांत बीज तथा रोगग्रस्त करमकल्ला खानेवाले चौपायों के गोबर आदि में फैलता है। रोगग्रस्त पौधों को जला डालना चाहिए और अगली बार बीज बोते समय गमले की मिट्टी को फ़ॉरमैल्डिहाइड (Formaldehyde) के फीके विलयन से (एक भाग को २६० भाग जल में मिलाकर) कुछ समय तक तर रखना चाहिए। बीज को भी १५ मिनट तक इसी विलयन में भिगो रखना चाहिए। कभी-कभी करमकल्ला खानेवाले पतिंगों से फसल की रक्षा करनी पड़ती है। यह काम पौधों से कुछ ऊंचाई पर मसहरी तानकर किया जाता है, किंतु भारत में इसकी आवश्यकता कदाचित् ही कहीं पड़ती है। तना काटनेवाले कीड़ों को मारने के लिए आटे या चोकर में थोड़ा चोटा और पेरिस ग्रीन ताजे घास में मिलाकर खेत में छोड़ देना चाहिए। करमकल्ले के सिरों में घुसनेवाले कीड़ों को मिट्टी के तेल, साबुन, पानी और पेरिस ग्रीन का मिश्रण छिड़ककर नष्ट किया जाता है।
This is a nice vega with leaves
ਪੱਤਾ ਗੋਭੀ ਜਾਂ ਬੰਦ ਗੋਭੀ (ਜਿਸ ਵਿਚ ਬ੍ਰਾਸਿਕਾ ਓਲਰਲੇਸੀਆ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ) (Eng: Cabbage) ਇੱਕ ਪੱਤੇਦਾਰ ਹਰਾ ਜਾਂ ਜਾਮਨੀ ਬਾਈਐਨੁਅਲ ਪਲਾਂਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਸਾਲਾਨਾ ਸਬਜ਼ੀ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਜੰਗਲੀ ਗੋਭੀ, ਬੀ ਓਲਲੇਰੇਸੀਆ ਵੇਅ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਓਲੇਰੇਸੀਆ, ਅਤੇ ਬਰੋਕਲੀ ਅਤੇ ਗੋਭੀ (ਵਰਲਡ ਬੋਟਰੀਟੀਸ), ਬ੍ਰਸੇਲਸ ਸਪਾਉਟ (ਵੇਅਰ ਜੈਮਿਫੇਰਾ) ਅਤੇ ਸਾਵੋਏ ਗੋਭੀ (ਵਰੁਣ ਸਬਬੋਆ) ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੋਲ ਰੁੱਤ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੋਭੀ ਦੇ ਸਿਰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 0.5 ਤੋਂ 4 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (1 ਤੋਂ 9lb) ਤੱਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਹਰੇ, ਜਾਮਨੀ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਸੁਚੱਜੇ ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਫਰਮ-ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹਰੇ ਗੋਭੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੁਚੱਜੀ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਲੀ ਲਾਲ ਅਤੇ ਦੋਨਾਂ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਖਸਰਾ-ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਸਾਂਬੋ ਗੋਭੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਕ ਬਹੁ-ਪਰਤ ਵਾਲੀ ਸਬਜ਼ੀ ਹੈ। ਲੰਬੇ ਸੂਰਜ ਛਿਪਣ ਵਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਤਹਿਤ ਜਿਵੇਂ ਉੱਤਰੀ ਉਤਰੀ ਖਿੱਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਗੋਭੀ ਦੇ ਫਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਫੂਡ ਐਂਡ ਐਗਰੀਕਲਚਰ ਔਰਗੇਨਾਈਜੇਸ਼ਨ ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤਾ ਕਿ 2014 ਲਈ ਪੱਤਾ ਗੋਭੀ ਅਤੇ ਦੂਸਰੀਆਂ ਬ੍ਰੈਸਿਕਾ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ 71.8 ਮਿਲੀਅਨ ਮੀਟ੍ਰਿਕ ਟਨ ਸੀ, ਜਦਕਿ ਚੀਨ ਕੋਲ ਕੁੱਲ ਸੰਸਾਰ ਦਾ 47% ਹੈ।
ਗੋਭੇ ਖਾਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਕਾਈਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੱਚਾ ਵੀ ਖਾਧਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਗੋਭੀ ਵਿਟਾਮਿਨ ਕੇ, ਵਿਟਾਮਿਨ ਸੀ ਅਤੇ ਖ਼ੁਰਾਕ ਫਾਈਬਰ ਦਾ ਚੰਗਾ ਸਰੋਤ ਹੈ। ਖਰਾਬ ਗੋਭੀ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨਾਂ ਵਿਚ ਭੋਜਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇਸਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਗੋਭੀ (Brassica oleracea or B. oleracea var. capitata,[1] var. tuba, var. sabauda[2] or var. acephala)[3] ਬ੍ਰੈਸਿਕਾ ਜਾਤੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰੈਸਕਾਸੀਏ ਸਰੋਂ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਹੈ। ਹੋਰ ਕਈ ਸਲੀਬਧਾਰੀ ਸਬਜੀਆਂ (ਕਦੇ ਕਦੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ “ਕੌਲ ਫਸਲਾਂ” ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ[2]), ਬ੍ਰੋਕਲੀ, ਹਰੀਆਂ ਕੋਲਾਰਡ, ਬ੍ਰੁਸਲਸ ਸਪ੍ਰਾਉਟਾਂ, ਕੋਲਹਾਬੀ ਅਤੇ ਅੰਕੁਰਿਤ ਬ੍ਰੋਕਲੀ ਸਮੇਤ B. ਗੋਭੀ ਦੇ ਕਿਸਾਨ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਗੋਭੀ ਦੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਆਕਾਰ, ਰੰਗ ਅਤੇ ਪੱਤਾ ਦੀਆਂ ਗਠਣਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਪੱਤੇ ਦੇ ਕਿਸਮ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ crinkled-leaf, loose-head savoys ਅਤੇ ਸੁਚੱਜੀ ਪੱਤਾ ਫਰਮ-ਸਿਰ ਗੋਭੀ ਵਿਚਕਾਰ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰੰਗ ਸਪੈਕਟ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਰੇ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਪਦਾਰਥ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। Oblate, round ਅਤੇ pointed shapes ਮਿਲੇ ਹਨ।
ਗੋਭੀ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸਦੇ ਸੰਘਣੀ ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਸਿਰਾਂ ਲਈ ਵਧੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਇਸਦੇ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਚੱਕਰ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦੌਰਾਨ ਪੈਦਾ ਹੋਏ। ਪਲਾਂਟ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਨਿਕਾਇਆ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਥਾਂ ਤੇ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਿਸਮ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਮਿੱਟੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਹਲਕੇ ਰੇਤ ਤੋਂ ਭਾਰੀ ਮਿੱਟੀ ਤੱਕ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਰੇ 6.0 ਅਤੇ 6.8 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ pH ਦੇ ਨਾਲ ਉਪਜਾਊ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਨੁਕੂਲ ਵਿਕਾਸ ਲਈ, ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਨਾਈਟ੍ਰੋਜਨ ਦੇ ਕਾਫੀ ਪੱਧਰ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸਿਰ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪੜਾਅ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਅਤੇ ਬਾਹਰਲੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿਸਥਾਰ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੜਾਆਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕਾਫ਼ੀ ਫਾਸਫੋਰਸ ਅਤੇ ਪੋਟਾਸ਼ੀਅਮ। 4 ਅਤੇ 24 ° C (39 ਅਤੇ 75°F) ਵਿਚਕਾਰ ਤਾਪਮਾਨ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਵਾਧਾ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਵੱਧ ਜਾਂ ਘੱਟ ਤਾਪਮਾਨਾਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਲਣ (ਫੁੱਲਣਾ) ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਘੱਟ ਤਾਪਮਾਨਾਂ (ਇੱਕ ਕਾਰਜ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵਰਲਮਲਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਦੌਰ ਦੁਆਰਾ ਫੁਸਲਾਇੰਗ ਸਿਰਫ ਤਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਪਲਾਂਟ ਕਿਸ਼ੋਰ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੈ। ਇੱਕ ਨਾਬਾਲਗ ਤੋਂ ਬਾਲਗ ਰਾਜ ਤੱਕ ਤਬਦੀਲੀ ਉਦੋਂ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਟੈਮ ਵਿਆਸ ਲਗਭਗ 6 ਮਿਲੀਮੀਟਰ (0.24 ਇੰਚ) ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਵਰਲਨਲਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੌਦੇ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਖਾਸ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ, ਗੋਭੀ ਨੂੰ ਠੰਡੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ ਲਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਿੱਘੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜੀਉਂਦੇ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਅਮਲ ਜੋ ਪੂਰਬੀ ਯੂਐਸ ਵਿੱਚ ਆਮ ਸੀ।
ਬੂਟੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਾਹਰਲੇ ਸਥਾਨਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀਜ਼ਨ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵਡੇਰੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਹ ਕਟਾਈ ਜਾਵੇਗੀ। ਬੂਟੇ ਲਗਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਬੀਜਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲਗਭਗ 4-6 ਦਿਨ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਉਗਮਦੇ ਹਨ। 20 ਤੋਂ 30 ਡਿਗਰੀ ਸੈਂਟੀਗਰੇਡ (68 ਅਤੇ 86°ਫੁੱਟ) ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤਾਪਮਾਨ ਤੇ ਡੂੰਘੀ cm (0.5 ਇੰਚ) ਹੋਵੇ. ਉਤਪਾਦਕ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 30 ਤੋਂ 61 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (12 ਤੋਂ 24 ਇੰਚ) ਦੇ ਪੌਦੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਪੇਸਿੰਗ ਹਰੇਕ ਪਲਾਂਟ (ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਮਾਤਰਾ) ਲਈ ਉਪਲਬਧ ਸੰਸਾਧਨਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਿਆਦ ਪੂਰੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਲਈ ਗਈ ਸਮਾਂ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸਜਾਵਟੀ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਕੁਝ ਕਿਸਮਾਂ ਗੋਭੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ; ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ "ਫੁੱਲ ਗੋਭੀ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਸਫ਼ੈਦ ਜਾਂ ਹਰਾ ਬਾਹਰੀ ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਟੇ, ਲਾਲ ਜਾਂ ਗੁਲਾਬੀ ਵਿਚ ਛੋਟੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗਰੁਪਿੰਗ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਦੇ ਹਨ। ਗੋਭੀ ਦੀਆਂ ਮੁਢਲੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਪੱਕਣ ਤੋਂ ਪੱਕਣ ਤੱਕ ਤਕਰੀਬਨ 70 ਦਿਨ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਦਕਿ ਦੇਰ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਪਗ 120 ਦਿਨ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਗੋਭੀ ਪੱਕਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਟੈਂਪ ਤੇ ਫਰਮ ਅਤੇ ਠੋਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇੱਕ ਬਲੇਡ ਨਾਲ ਹੇਠਲੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਡੰਡੇ ਨੂੰ ਕੱਟ ਕੇ ਕਟਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਹਰੀ ਪੱਤੀਆਂ ਕੱਟੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਿਮਾਰ, ਖਰਾਬ, ਜਾਂ ਨੈਕਰੋਟਿਕ ਪੱਤੇ ਹਟਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਢੀ ਦੇਰੀ ਦੇਰੀ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿਸਥਾਰ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਸਿਰ ਵੰਡਣੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਟੈਮ ਵਿਕਾਸ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੱਧਮ ਭਾਰ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਕਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ: ਕਾੰਪਟੇਡ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਜੋ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦੇ ਅਮਲ, ਸੋਕੇ, ਪਾਣੀ ਦੀ ਲੌਗਿੰਗ, ਕੀੜੇ ਅਤੇ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ, ਅਤੇ ਨਦੀਨਾਂ ਕਾਰਨ ਨਮੀ ਅਤੇ ਪੌਸ਼ਟਿਕ ਤਣਾਅ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ।
ਇਸਦੇ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਪੌਸ਼ਟਿਕ ਲੋੜਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਗੋਭੀ ਪੋਸ਼ਣ ਦੇ ਖਤਰੇ, ਜੋ ਕਿ ਬੋਰਾਨ, ਕੈਲਸੀਅਮ, ਫਾਸਫੋਰਸ ਅਤੇ ਪੋਟਾਸ਼ੀਅਮ, ਸਮੇਤ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅੰਦਰਲੀ ਪੱਟੀ ਦਾ ਹਾਸ਼ੀਆ ਭਾਰਾ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਟਿਪ ਉਦੋਂ ਬਿਮਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਬਾਹਰਲੀ ਪੱਟੀ ਸਧਾਰਣ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਨੇਕਰਾਟਿਕ ਸਪਾਟ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਓਵਲ ਸੁੰਨ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਮੱਧਰੀ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਿਰਚ ਦੇ ਸਥਾਨ ਵਿੱਚ, ਛੋਟੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਨਾੜੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਸਟੋਰੇਜ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵਧ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਗੋਭੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਜੀਵਾਣੂ ਰੋਗਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਹੈ ਕਾਲੀ ਰੋਟ (Black Rot), ਜੋ Xanthomonas campestris ਕਰਕੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕਲੋਰੋਟਿਕ ਅਤੇ ਨੈਰੇਰੋਟਿਕ ਜਖਮਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪੱਤਾ ਮਾਰਜਿਨ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਦਾ ਹੈ। ਕਲਰਰੂਟ, ਮਿੱਟੀਬੋਰਨ ਦੀ ਸਲੱਇਮ ਸਾਮਾਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜੀਵ ਪਲਾਸਮੋਡਿਓਫੋਰਾ ਬ੍ਰਾਸਿਕਾ ਦੁਆਰਾ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ, ਸੁੱਜਿਆ ਹੋਇਆ, ਕਲੱਬ-ਵਰਗੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ। ਓਓਮੀਸੀਟ ਪੇਰੋਨੋਸਪੋਰਾ ਪਰਾਸੀਟਿਕਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਕ ਪਰਜੀਵੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਡੌਨਾਈ ਫ਼ਫ਼ਲੀ, ਹੇਠਲੇ ਪੱਤਾ ਪੱਧਰਾਂ 'ਤੇ ਚਿੱਟੇ, ਭੂਰੀ ਜਾਂ ਜੈਤੂਨ ਦੇ ਫ਼ਫ਼ੂੰਦੇ ਦੇ ਨਾਲ ਫ਼ਿੱਕੇ ਪੱਤੇ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ; ਇਹ ਅਕਸਰ ਫੰਗਲ ਬਿਮਾਰੀ ਪਾਊਡਰੀ ਫ਼ਫ਼ੂੰਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ।
2014 ਵਿੱਚ, ਗੋਭੀ ਦਾ ਗਲੋਬਲ ਉਤਪਾਦਨ (ਦੂਜੇ ਬ੍ਰਸਿਕਸ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ ਗਿਆ) 71.8 ਮਿਲੀਅਨ ਟਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ 47% ਵਿਸ਼ਵ ਕੁੱਲ (ਟੇਬਲ) ਸੀ। ਹੋਰ ਮੁੱਖ ਉਤਪਾਦਕ ਭਾਰਤ, ਰੂਸ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਕੋਰੀਆ ਸਨ।
ਗੋਭੀ ਦੀ ਖਪਤ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਵਿੱਚ ਵੱਖਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਰੂਸ ਕੋਲ 20 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (44 lb) ਦੀ ਉੱਚੀ ਸਾਲਾਨਾ ਖਪਤ ਹੈ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੈਲਜੀਅਮ 4.7 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (10 lb), ਨੀਦਰਲੈਂਡ ਵਿੱਚ 4.0 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (8.8 lb) ਅਤੇ ਸਪੇਨ ਵਿੱਚ 1.9 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (4.2 lb) ਹੈ। ਅਮਰੀਕਨ ਹਰ ਸਾਲ 3.9 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (8.6 lb) ਵਰਤਦੇ ਹਨ।
ਪੱਤਾ ਗੋਭੀ ਜਾਂ ਬੰਦ ਗੋਭੀ (ਜਿਸ ਵਿਚ ਬ੍ਰਾਸਿਕਾ ਓਲਰਲੇਸੀਆ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ) (Eng: Cabbage) ਇੱਕ ਪੱਤੇਦਾਰ ਹਰਾ ਜਾਂ ਜਾਮਨੀ ਬਾਈਐਨੁਅਲ ਪਲਾਂਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਸਾਲਾਨਾ ਸਬਜ਼ੀ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਜੰਗਲੀ ਗੋਭੀ, ਬੀ ਓਲਲੇਰੇਸੀਆ ਵੇਅ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਓਲੇਰੇਸੀਆ, ਅਤੇ ਬਰੋਕਲੀ ਅਤੇ ਗੋਭੀ (ਵਰਲਡ ਬੋਟਰੀਟੀਸ), ਬ੍ਰਸੇਲਸ ਸਪਾਉਟ (ਵੇਅਰ ਜੈਮਿਫੇਰਾ) ਅਤੇ ਸਾਵੋਏ ਗੋਭੀ (ਵਰੁਣ ਸਬਬੋਆ) ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੋਲ ਰੁੱਤ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੋਭੀ ਦੇ ਸਿਰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 0.5 ਤੋਂ 4 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (1 ਤੋਂ 9lb) ਤੱਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਹਰੇ, ਜਾਮਨੀ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਸੁਚੱਜੇ ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਫਰਮ-ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹਰੇ ਗੋਭੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੁਚੱਜੀ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਲੀ ਲਾਲ ਅਤੇ ਦੋਨਾਂ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਖਸਰਾ-ਪੱਤੇ ਵਾਲੇ ਸਾਂਬੋ ਗੋਭੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਕ ਬਹੁ-ਪਰਤ ਵਾਲੀ ਸਬਜ਼ੀ ਹੈ। ਲੰਬੇ ਸੂਰਜ ਛਿਪਣ ਵਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਤਹਿਤ ਜਿਵੇਂ ਉੱਤਰੀ ਉਤਰੀ ਖਿੱਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਗੋਭੀ ਦੇ ਫਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਫੂਡ ਐਂਡ ਐਗਰੀਕਲਚਰ ਔਰਗੇਨਾਈਜੇਸ਼ਨ ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤਾ ਕਿ 2014 ਲਈ ਪੱਤਾ ਗੋਭੀ ਅਤੇ ਦੂਸਰੀਆਂ ਬ੍ਰੈਸਿਕਾ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ 71.8 ਮਿਲੀਅਨ ਮੀਟ੍ਰਿਕ ਟਨ ਸੀ, ਜਦਕਿ ਚੀਨ ਕੋਲ ਕੁੱਲ ਸੰਸਾਰ ਦਾ 47% ਹੈ।
ਗੋਭੇ ਖਾਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਕਾਈਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੱਚਾ ਵੀ ਖਾਧਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਗੋਭੀ ਵਿਟਾਮਿਨ ਕੇ, ਵਿਟਾਮਿਨ ਸੀ ਅਤੇ ਖ਼ੁਰਾਕ ਫਾਈਬਰ ਦਾ ਚੰਗਾ ਸਰੋਤ ਹੈ। ਖਰਾਬ ਗੋਭੀ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨਾਂ ਵਿਚ ਭੋਜਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇਸਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
முட்டைக்கோசு அல்லது முட்டைக்கோவா அல்லது கோவா (cabbage) என்பது Brassicaceae (அல்லது Cruciferae) குடும்பத்தைச் சார்ந்த, சில சிற்றின வகைகளைக்(Brassica oleracea or B. oleracea var. capitata,[1]var. tuba, var. sabauda[2] or var. acephala)[3] ) குறிக்கும், ஒரு கீரை ஆகும். இந்த பச்சை இலை மரக்கறி வகையானது, Brassica oleracea எனப்படும் ஒரு காட்டுவகை அல்லது இயற்கைவகையிலிருந்து பெறப்பட்டு, பயிர்ச்செய்கைக்கு உட்படுத்தப்பட்டு, பயிரிடும்வகை அல்லது பயிரிடப்படும் வகையாகி, மரக்கறியாக உணவில் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு இனம் ஆகும். இது மிகக் குறுகிய தண்டையும், மிகவும் நெருக்கமாக அடுக்கப்பட்டிருக்கும் பெரிய இலைகளையும் கொண்டிருக்கும். இது பூக்கும் தாவர வகையில் வரும், இருவித்திலை, ஈராண்டுத் தாவரம் ஆகும். இது மனிதன், ஏனைய விலங்குகளுக்குத் தேவையான முக்கியமான உயிர்ச்சத்துக்களில் ஒன்றான ரைபோஃப்லேவின் (Riboflavin) எனப்படும் உயிர்ச்சத்து B2 அல்லது சேர்க்கைப்பொருள் E101 ஐக் கொண்டுள்ளது. இந்த உயிர்ச்சத்து பல வளர்சிதைமாற்றங்களில் முக்கிய பங்கு வகிக்கும்.
கிழக்கு, மத்திய ஐரோப்பிய உணவில் முட்டைக்கோசு ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பெறுகிறது. சலாட், சூப் ஆகியவற்றில் இது பெரிதும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
முட்டைக்கோசை சீனா, இந்தியா, உருசியா பெரும்பான்மையாக உற்பத்தி செய்கின்றன.
முட்டைக்கோசு அல்லது முட்டைக்கோவா அல்லது கோவா (cabbage) என்பது Brassicaceae (அல்லது Cruciferae) குடும்பத்தைச் சார்ந்த, சில சிற்றின வகைகளைக்(Brassica oleracea or B. oleracea var. capitata,var. tuba, var. sabauda or var. acephala) ) குறிக்கும், ஒரு கீரை ஆகும். இந்த பச்சை இலை மரக்கறி வகையானது, Brassica oleracea எனப்படும் ஒரு காட்டுவகை அல்லது இயற்கைவகையிலிருந்து பெறப்பட்டு, பயிர்ச்செய்கைக்கு உட்படுத்தப்பட்டு, பயிரிடும்வகை அல்லது பயிரிடப்படும் வகையாகி, மரக்கறியாக உணவில் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு இனம் ஆகும். இது மிகக் குறுகிய தண்டையும், மிகவும் நெருக்கமாக அடுக்கப்பட்டிருக்கும் பெரிய இலைகளையும் கொண்டிருக்கும். இது பூக்கும் தாவர வகையில் வரும், இருவித்திலை, ஈராண்டுத் தாவரம் ஆகும். இது மனிதன், ஏனைய விலங்குகளுக்குத் தேவையான முக்கியமான உயிர்ச்சத்துக்களில் ஒன்றான ரைபோஃப்லேவின் (Riboflavin) எனப்படும் உயிர்ச்சத்து B2 அல்லது சேர்க்கைப்பொருள் E101 ஐக் கொண்டுள்ளது. இந்த உயிர்ச்சத்து பல வளர்சிதைமாற்றங்களில் முக்கிய பங்கு வகிக்கும்.
కాబేజీ (Cabbage) మధ్యధరా సముద్ర ప్రాంతములో కనిపించే ఆకులు మెండుగా ఉన్న అడవి ఆవాల మొక్క నుండి 100 వ సంవత్సరము ప్రాంతములో ఉద్భవించింది. కాబేజీ అన్న పదము నార్మన్-పికార్డ్ పదము కబోచే ("తల") నుండి వచ్చింది.
ఎందుకంటే సాధారణముగా కాబేజీ మొక్కలో ఆకులతో నిండిన శీర్ష భాగము మాత్రమే తింటారు. ఇంకా ఖచ్ఛితముగా చెప్పాలంటే వృత్తాకారములో ఉండలా ఉండే లేత ఆకులు మాత్రమే ఉపయోగిస్తారు. విచ్చుకొని ఉన్న బయటి ముదురు ఆకులను తీసేస్తారు. ఈ క్యాబేజీ తలను పచ్చిగా, ఉడకబెట్టి లేదా ఊరబెట్టి అనేక వంటకాలలో ఉపయోగిస్తారు. పచ్చి కాబేజీని చేత్తోనే తినేస్తారు కానీ కానీ చాలా ఇతర ఉపయోగాలకు దీన్ని చిన్న ముక్కలుగా లేదా పట్టీలుగా తురుముతారు. కాబేజీ పైన ఉన్న తొక్కలు గట్టిగా అంటుకొని ఆకులు పచ్చగా ఉండవలె, పగుళ్ళు ఉన్న క్యాబేజీ త్వరగా చెడిపోతుంది. ఎరుపురంగు క్యాబేజీ కొన్ని ప్రదేశాలలో మాత్రమే లభిస్తుంది. ముదురు ఆకుపచ్చ రంగు బాగుంటుంది. రక్తములో చెక్కెరస్థాయి సమతుల్యము చేస్తుంది . శరీరములో కొవ్వు నిల్వలు పేరుకు పోకుండాచేస్తుంది . రక్తములో చెక్కెర స్థాయిని అదుపు చేసేందుకు గ్లూకోజ్ టోలరెన్స్ (glucose tolarence) లో భాగమైన ' క్రోమియం ' ఈ లెట్యూస్ లో పుష్కలముగా ఉంటుంది . నిద్ర పట్టేందుకు దోహదం చేసే " లాక్ట్యుకారియం (Lactucarium)" అనే పదార్ధము ఇందులో ఉంటుంది .
శక్తి 20 kcal 100 kJ పిండిపదార్థాలు 5.8 g చక్కెరలు 3.2 g పీచుపదార్థాలు 2.5 g కొవ్వు పదార్థాలు 0.1 g మాంసకృత్తులు 1.28 g థయామిన్ (విట. బి1) 0.061 mg 5% రైబోఫ్లేవిన్ (విట. బి2) 0.040 mg 3% నియాసిన్ (విట. బి3) 0.234 mg 2% పాంటోథీనిక్ ఆమ్లం (B5) 0.212 mg 4% విటమిన్ బి6 0.124 mg 10% ఫోలేట్ (Vit. B9) 53 μg 13% విటమిన్ సి 36.6 mg 61% కాల్షియమ్ 40 mg 4% ఇనుము 0.47 mg 4% మెగ్నీషియమ్ 12 mg 3% భాస్వరం 26 mg 4% పొటాషియం 170 mg 4% జింకు 0.18 mg 2%
కాయగూరల్లో క్యాబేజీ అతి శ్రేష్టమైనదనీ ముఖ్యంగా క్యాన్సర్ను నిరోధించటంలో ఇది క్రియాశీలకంగా పనిచేస్తుందని వైద్యులు సూచిస్తున్నారు. క్యాబేజీ ద్వారా శరీరానికి అవసరమైన "ప్లేవనాయిడ్స్" సమృద్ధిగా అందుతాయనీ, తద్వారా "పాంక్రియాటిక్ గ్రంథి క్యాన్సర్" ప్రభావాన్ని తగ్గించవచ్చునని వారు చెబుతున్నారు. ఈ క్యాన్సర్ రావటం అరుదుగా సంభవిస్తుందనీ, అయితే క్యాబేజీతో దానికి చెక్ పెట్టవచ్చు క్యాబేజీని ఆహారంలో క్రమం తప్పకుండా తీసుకున్నట్లయితే అధిక బరువుకు చెక్ పెట్టవచ్చునని వైద్యులు చెబుతున్నారు. అంతేగాకుండా.. పిల్లలకు పాలిచ్చే తల్లులు ఎక్కువగా క్యాబేజీని తిన్నట్లయితే పాలు బాగా పడతాయి. క్యాజేజీ దగ్గుకు కూడా మంచి మందుగా పనిచేస్తుంది. క్యాబేజీ ఆకులను నమిలినా లేదా క్యాబేజీ ఆకుల రసం తీసి తాగిన దగ్గు మటుమాయమవుతుంది. క్యాబేజీ ఆకుల రసాన్ని అలాగే తాగలేనివారు కాస్త పంచదార కలుపుకుంటే సరి. అదే విధంగా అతిగా పొగతాగే పొగరాయుళ్లను ఆ అలవాటునుంచి మాన్పించేందుకు నానా కష్టాలు పడేవారికి క్యాబేజీ సాయపడుతుంది. అయితే వారిని పూర్తిగా పొగతాగటం మాన్పించటం కాదుగానీ.. పొగ తాగినప్పుడు శరీరానికి కలిగే దుష్ఫలితాల తీవ్రతను తగ్గించుకోవాలంటే మాత్రం తప్పనిసరిగా క్యాబేజీ తినాల్సిందే.
క్యాబేజీ ఒక ఆకుకూర. ఎందుకంటే సాధారణముగా కాబేజీ మొక్కలో ఆకులతో నిండిన శీర్ష భాగము మాత్రమే తింటారు. ఇంకా ఖచ్ఛితముగా చెప్పాలంటే వృత్తాకారములో ఉండలా ఉండే లేత ఆకులు మాత్రమే ఉపయోగిస్తారు. విచ్చుకొని ఉన్న బయటి ముదురు ఆకులను తీసేస్తారు. ఈ క్యాబేజీ తలను పచ్చిగా, ఉడకబెట్టి లేదా ఊరబెట్టి అనేక వంటకాలలో ఉపయోగిస్తారు.
పచ్చి కాబేజీని చేత్తోనే తినేస్తారు కానీ కానీ చాలా ఇతర ఉపయోగాలకు దీన్ని చిన్న ముక్కలుగా లేదా పట్టీలుగా తురుముతారు. కాబేజీ పైన ఉన్న తొక్కలు గట్టిగా అంటుకొని ఆకులు పచ్చగా ఉండవలె, పగుళ్ళు ఉన్న క్యాబేజీ త్వరగా చెడిపోతుంది. ఎరుపురంగు క్యాబేజీ కొన్ని ప్రదేశాలలో మాత్రమే లభిస్తుంది. ముదురు ఆకుపచ్చ రంగు బాగుంటుంది.
Byaekgienjsim dwg cungj byaek ndeu.
Caƿela sind folclīca ƿyrta tō etenne. Hīe lōciaþ þǣm gecynde Brassica oleracea Linne þǣre cnēorisse Brassicaceae. Hīe sind oftost tō grēnre lēafigre ƿyrte gebrocen. Hīe sind ƿyrtlīca geondgēarlīca tƿisǣdlēafbǣra blōtsmbǣra plantan þā sind gescēad þurh sceortne stele on þǣm stent hēap geƿunlīce grēnra lēafa, ac hƿīlum sind hīe rēada, basƿa, oþþe hƿīta.
Kaabaj, Kaabash (Af-Ingiriis: cabbage; Af-Carabi: ملفوف) magaca Saynis Brassica oleracea waa dhir caleen cagaaran mararka qaar casuus leh, sanadle ah (sanadkii hal mar dhasha midho), ka mid ah khudaarta caleenta duuban ee miisaanka leh. Midhaha kaabashku wuxuu sida badan u leeyahay miisaan 0.5 ilaa 4 kilogiraam (1 ilaa 9 lb), inta badan waa cagaar, casuus iyo cadaan, caleemo balaadhan oo duuban leh. Si la mid ah saladhka, khudaarta kaabashku waa mid leh caleemo badan oo isa saaran iyo isku dul duuban, kuwaasi oo iskugu xidhan hab cajiib ah.
Ilaa hada lama hayo taariikh cad oo ku saabsan meesha asal ahaan kaabashku ka soo jeedo, laakiin waxaa la ogyahay in 1,000 Ciise Hortii kaabashka lagu beeran jirey meelo ka mid ah qaarada Yurub. Xidhmada khudaarta kaabashku wuxuu ku baxaa wakhti ku dhow hal sano, goorta uu bislaado waa laga gooyaa, hadii la rabo in tafiir laga reebo qaar ayaa lagu dhaafaa carada si ay u baxaan sanadka xiga, kuwaasi oo yeesha iniinyo lagu beeri karo meelo kale.
Sida ay ku soo warantey Hay'ada Cuntada Aduunku, guud ahaan sanadkii 2011ka waxaa wadanada caalamku soo saareen ilaa 69 milyan mitir ton oo kaabash ah. Kalabadh tiradaasi waxay ka baxdey wadanka Shiinaha oo aad looga isticmaalo geedka.
.jpg)
_(18236645380).jpg)
.jpg)
Kaabaj, Kaabash (Af-Ingiriis: cabbage; Af-Carabi: ملفوف) magaca Saynis Brassica oleracea waa dhir caleen cagaaran mararka qaar casuus leh, sanadle ah (sanadkii hal mar dhasha midho), ka mid ah khudaarta caleenta duuban ee miisaanka leh. Midhaha kaabashku wuxuu sida badan u leeyahay miisaan 0.5 ilaa 4 kilogiraam (1 ilaa 9 lb), inta badan waa cagaar, casuus iyo cadaan, caleemo balaadhan oo duuban leh. Si la mid ah saladhka, khudaarta kaabashku waa mid leh caleemo badan oo isa saaran iyo isku dul duuban, kuwaasi oo iskugu xidhan hab cajiib ah.
Ilaa hada lama hayo taariikh cad oo ku saabsan meesha asal ahaan kaabashku ka soo jeedo, laakiin waxaa la ogyahay in 1,000 Ciise Hortii kaabashka lagu beeran jirey meelo ka mid ah qaarada Yurub. Xidhmada khudaarta kaabashku wuxuu ku baxaa wakhti ku dhow hal sano, goorta uu bislaado waa laga gooyaa, hadii la rabo in tafiir laga reebo qaar ayaa lagu dhaafaa carada si ay u baxaan sanadka xiga, kuwaasi oo yeesha iniinyo lagu beeri karo meelo kale.
Sida ay ku soo warantey Hay'ada Cuntada Aduunku, guud ahaan sanadkii 2011ka waxaa wadanada caalamku soo saareen ilaa 69 milyan mitir ton oo kaabash ah. Kalabadh tiradaasi waxay ka baxdey wadanka Shiinaha oo aad looga isticmaalo geedka.
Muuqaalka Muuqaalada Kaabashka Qoraalo La Xidhiidha Tixraac
Kô-lì-chhoi ya cho-tet ham cho pâu-sîm-chhoi fe̍t-chá pâu-sîm-pa̍k, he yit chúng sṳ̂-chhoi.
Cabbage, comprising several cultivars of Brassica oleracea, is a leafy green, red (purple), or white (pale green) biennial plant grown as an annual vegetable crop for its dense-leaved heads. It is descended from the wild cabbage (B. oleracea var. oleracea), and belongs to the "cole crops" or brassicas, meaning it is closely related to broccoli and cauliflower (var. botrytis); Brussels sprouts (var. gemmifera); and Savoy cabbage (var. sabauda).
A cabbage generally weighs between 500 and 1,000 grams (1 and 2 lb). Smooth-leafed, firm-headed green cabbages are the most common, with smooth-leafed purple cabbages and crinkle-leafed savoy cabbages of both colours being rarer. Under conditions of long sunny days, such as those found at high northern latitudes in summer, cabbages can grow quite large. As of 2012, the heaviest cabbage was 62.71 kilograms (138 lb 4 oz). Cabbage heads are generally picked during the first year of the plant's life cycle, but plants intended for seed are allowed to grow a second year and must be kept separate from other cole crops to prevent cross-pollination. Cabbage is prone to several nutrient deficiencies, as well as to multiple pests, and bacterial and fungal diseases.
Cabbage was most likely domesticated somewhere in Europe in ancient history before 1000 BC. Cabbage use in cuisine has been documented since Antiquity.[1] It was described as a table luxury in the Roman Empire.[2] By the Middle Ages, cabbage had become a prominent part of European cuisine, as indicated by manuscript illuminations.[3] New variates were introduced from the Renaissance on, mostly by Germanic-speaking peoples. Savoy cabbage was developed in the 16th century. By the 17th and 18th centuries, cabbage was popularised as staple food in central, northern, and eastern Europe.[4] It was also employed by European sailors to prevent scurvy during long ship voyages at sea. Starting in the Early Modern Era, cabbage was exported to the Americas, Asia, and around the world.[5]
They can be prepared many different ways for eating; they can be pickled, fermented (for dishes such as sauerkraut), steamed, stewed, roasted, sautéed, braised, or eaten raw. Raw cabbage is a rich source of vitamin K, vitamin C, and dietary fiber. World production of cabbage and other brassicas in 2020 was 71 million tonnes, led by China with 48% of the total.
Cabbage (Brassica oleracea or B. oleracea var. capitata,[6] var. tuba, var. sabauda[7] or var. acephala)[8] is a member of the genus Brassica and the mustard family Brassicaceae. Several other cruciferous vegetables (sometimes known as cole crops[7]) are cultivars of B. oleracea, including broccoli, collard greens, brussels sprouts, kohlrabi and sprouting broccoli. All of these developed from the wild cabbage B. oleracea var. oleracea, also called colewort or field cabbage. This original species evolved over thousands of years into those seen today, as selection resulted in cultivars having different characteristics, such as large heads for cabbage, large leaves for kale and thick stems with flower buds for broccoli.[6]
The varietal epithet capitata is derived from the Latin word for "having a head".[9]
"Cabbage" was originally used to refer to multiple forms of B. oleracea, including those with loose or non-existent heads.[10] A related species, Brassica rapa, is commonly named Chinese, napa or celery cabbage, and has many of the same uses.[11] It is also a part of common names for several unrelated species. These include cabbage bark or cabbage tree (a member of the genus Andira) and cabbage palms, which include several genera of palms such as Mauritia, Roystonea oleracea, Acrocomia and Euterpe oenocarpus.[12][13]
The original family name of brassicas was Cruciferae, which derived from the flower petal pattern thought by medieval Europeans to resemble a crucifix.[14] The word brassica derives from bresic, a Celtic word for cabbage.[10] Many European and Asiatic names for cabbage are derived from the Celto-Slavic root cap or kap, meaning "head".[15] The late Middle English word cabbage derives from the word caboche ("head"), from the Picard dialect of Old French. This in turn is a variant of the Old French caboce.[16]
Cabbage seedlings have a thin taproot and cordate (heart-shaped) cotyledons. The first leaves produced are ovate (egg-shaped) with a lobed petiole. Plants are 40–60 cm (16–24 in) tall in their first year at the mature vegetative stage, and 1.5–2.0 m (4 ft 11 in – 6 ft 7 in) tall when flowering in the second year.[17] Heads average between 0.5 and 4 kg (1 and 8 lb), with fast-growing, earlier-maturing varieties producing smaller heads.[18] Most cabbages have thick, alternating leaves, with margins that range from wavy or lobed to highly dissected; some varieties have a waxy bloom on the leaves. Plants have root systems that are fibrous and shallow.[14] About 90 percent of the root mass is in the upper 20–30 cm (8–12 in) of soil; some lateral roots can penetrate up to 2 m (6 ft 7 in) deep.[17]
The inflorescence is an unbranched and indeterminate terminal raceme measuring 50–100 cm (20–40 in) tall,[17] with flowers that are yellow or white. Each flower has four petals set in a perpendicular pattern, as well as four sepals, six stamens, and a superior ovary that is two-celled and contains a single stigma and style. Two of the six stamens have shorter filaments. The fruit is a silique that opens at maturity through dehiscence to reveal brown or black seeds that are small and round in shape. Self-pollination is impossible, and plants are cross-pollinated by insects.[14] The initial leaves form a rosette shape comprising 7 to 15 leaves, each measuring 25–35 cm (10–14 in) by 20–30 cm (8–12 in);[17] after this, leaves with shorter petioles develop and heads form through the leaves cupping inward.[7]
Many shapes, colors and leaf textures are found in various cultivated varieties of cabbage. Leaf types are generally divided between crinkled-leaf, loose-head savoys and smooth-leaf firm-head cabbages, while the color spectrum includes white and a range of greens and purples. Oblate, round and pointed shapes are found.[19]
Cabbage has been selectively bred for head weight and morphological characteristics, frost hardiness, fast growth and storage ability. The appearance of the cabbage head has been given importance in selective breeding, with varieties being chosen for shape, color, firmness and other physical characteristics.[20] Breeding objectives are now focused on increasing resistance to various insects and diseases and improving the nutritional content of cabbage.[21] Scientific research into the genetic modification of B. oleracea crops, including cabbage, has included European Union and United States explorations of greater insect and herbicide resistance.[22]
There are several Guinness Book of World Records entries related to cabbage. These include the heaviest cabbage, at 62.71 kg (138 lb 4 oz),[23] heaviest red cabbage, at 31.6 kilograms (69 lb 11 oz),[24] longest cabbage roll, at 19.54 m (64 ft 1+1⁄2 in),[25] and the largest cabbage dish, at 2,960 kg (6,526 lb).[26]
Although cabbage has an extensive history,[1] it is difficult to trace its exact origins owing to the many varieties of leafy greens classified as "brassicas".[27] A possible wild ancestor of cabbage, Brassica oleracea, originally found in Britain and continental Europe, is tolerant of salt but not encroachment by other plants and consequently inhabits rocky cliffs in cool damp coastal habitats,[28] retaining water and nutrients in its slightly thickened, turgid leaves. However, genetic analysis is consistent with feral origin of this population, deriving from plants escaped from field and gardens.[29] According to the triangle of U theory of the evolution and relationships between Brassica species, B. oleracea and other closely related kale vegetables (cabbages, kale, broccoli, Brussels sprouts, and cauliflower) represent one of three ancestral lines from which all other brassicas originated.[30]
Cabbage was probably domesticated later in history than Near Eastern crops such as lentils and summer wheat. Because of the wide range of crops developed from the wild B. oleracea, multiple broadly contemporaneous domestications of cabbage may have occurred throughout Europe. Nonheading cabbages and kale were probably the first to be domesticated, before 1000 BC,[31] perhaps by the Celts of central and western Europe,[10] although recent linguistic and genetic evidence enforces a Mediterranean origin of cultivated brassicas.[32]
While unidentified brassicas were part of the highly conservative unchanging Mesopotamian garden repertory,[33] it is believed that the ancient Egyptians did not cultivate cabbage,[34] which is not native to the Nile valley, though the word shaw't in Papyrus Harris of the time of Ramesses III has been interpreted as "cabbage".[35] The ancient Greeks had some varieties of cabbage, as mentioned by Theophrastus, although whether they were more closely related to today's cabbage or to one of the other Brassica crops is unknown.[31] The headed cabbage variety was known to the Greeks as krambe and to the Romans as brassica or olus;[36] the open, leafy variety (kale) was known in Greek as raphanos and in Latin as caulis.[36] Ptolemaic Egyptians knew the cole crops as gramb, under the influence of Greek krambe, which had been a familiar plant to the Macedonian antecedents of the Ptolemies.[35] By early Roman times, Egyptian artisans and children were eating cabbage and turnips among a wide variety of other vegetables and pulses.[37]
Chrysippus of Cnidos wrote a treatise on cabbage, which Pliny knew,[38] but it has not survived. The Greeks were convinced that cabbages and grapevines were inimical, and that cabbage planted too near the vine would impart its unwelcome odor to the grapes; this Mediterranean sense of antipathy survives today.[39]
Brassica was considered by some Romans a table luxury,[40] although Lucullus considered it unfit for the senatorial table.[41] The more traditionalist Cato the Elder, espousing a simple Republican life, ate his cabbage cooked or raw and dressed with vinegar; he said it surpassed all other vegetables, and approvingly distinguished three varieties; he also gave directions for its medicinal use, which extended to the cabbage-eater's urine, in which infants might be rinsed.[42] Pliny the Elder listed seven varieties, including Pompeii cabbage, Cumae cabbage and Sabellian cabbage.[34]
According to Pliny, the Pompeii cabbage, which could not stand cold, is "taller, and has a thick stock near the root, but grows thicker between the leaves, these being scantier and narrower, but their tenderness is a valuable quality".[40] The Pompeii cabbage was also mentioned by Columella in De Re Rustica.[40] Apicius gives several recipes for cauliculi, tender cabbage shoots. The Greeks and Romans claimed medicinal usages for their cabbage varieties that included relief from gout, headaches and the symptoms of poisonous mushroom ingestion.[43]
The antipathy towards the vine made it seem that eating cabbage would enable one to avoid drunkenness.[39] Cabbage continued to figure in the materia medica of antiquity as well as at table: in the first century AD Dioscorides mentions two kinds of coleworts with medical uses, the cultivated and the wild,[15] and his opinions continued to be paraphrased in herbals right through the 17th century.
At the end of Antiquity cabbage is mentioned in De observatione ciborum ("On the Observance of Foods") by Anthimus, a Greek doctor at the court of Theodoric the Great. Cabbage appears among vegetables directed to be cultivated in the Capitulare de villis, composed in 771–800 AD, that guided the governance of the royal estates of Charlemagne.
In Britain, the Anglo-Saxons cultivated cawel.[44] When round-headed cabbages appeared in 14th-century England they were called cabaches and caboches, words drawn from Old French and applied at first to refer to the ball of unopened leaves,[45] the contemporaneous recipe that commences "Take cabbages and quarter them, and seethe them in good broth",[46] also suggests the tightly headed cabbage.
Manuscript illuminations show the prominence of cabbage in the cuisine of the High Middle Ages,[27] and cabbage seeds feature among the seed list of purchases for the use of King John II of France when captive in England in 1360,[47] but cabbages were also a familiar staple of the poor: in the lean year of 1420 the "Bourgeois of Paris" noted that "poor people ate no bread, nothing but cabbages and turnips and such dishes, without any bread or salt".[48] French naturalist Jean Ruel made what is considered the first explicit mention of head cabbage in his 1536 botanical treatise De Natura Stirpium, referring to it as capucos coles ("head-coles").[49]
In Istanbul, Sultan Selim III penned a tongue-in-cheek ode to cabbage: without cabbage, the halva feast was not complete.[50] In India, cabbage was one of several vegetable crops introduced by colonizing traders from Portugal, who established trade routes from the 14th to 17th centuries.[51] Carl Peter Thunberg reported that cabbage was not yet known in Japan in 1775.[15]
Many cabbage varieties—including some still commonly grown—were introduced in Germany, France, and the Low Countries.[10] During the 16th century, German gardeners developed the savoy cabbage.[52] During the 17th and 18th centuries, cabbage was a food staple in such countries as Germany, England, Ireland and Russia, and pickled cabbage was frequently eaten.[4] Sauerkraut was used by Dutch, Scandinavian and German sailors to prevent scurvy during long ship voyages.[5]
Jacques Cartier first brought cabbage to the Americas in 1541–42, and it was probably planted by the early English colonists, despite the lack of written evidence of its existence there until the mid-17th century. By the 18th century, it was commonly planted by both colonists and native American Indians.[10] Cabbage seeds traveled to Australia in 1788 with the First Fleet, and were planted the same year on Norfolk Island. It became a favorite vegetable of Australians by the 1830s and was frequently seen at the Sydney Markets.[52] A traditional and very old, street, open air market: Zelný trh (Cabbage market) in Brno, Moravia, Czech republic is named only by cabbage since 1325 (700 year) years.
Cabbage is generally grown for its densely leaved heads, produced during the first year of its biennial cycle. Plants perform best when grown in well-drained soil in a location that receives full sun. Different varieties prefer different soil types, ranging from lighter sand to heavier clay, but all prefer fertile ground with a pH between 6.0 and 6.8.[53] For optimal growth, there must be adequate levels of nitrogen in the soil, especially during the early head formation stage, and sufficient phosphorus and potassium during the early stages of expansion of the outer leaves.[54]
Temperatures between 4 and 24 °C (39 and 75 °F) prompt the best growth, and extended periods of higher or lower temperatures may result in premature bolting (flowering).[53] Flowering induced by periods of low temperatures (a process called vernalization) only occurs if the plant is past the juvenile period. The transition from a juvenile to adult state happens when the stem diameter is about 6 mm (1⁄4 in). Vernalization allows the plant to grow to an adequate size before flowering. In certain climates, cabbage can be planted at the beginning of the cold period and survive until a later warm period without being induced to flower, a practice that was common in the eastern US.[55]
Plants are generally started in protected locations early in the growing season before being transplanted outside, although some are seeded directly into the ground from which they will be harvested.[18] Seedlings typically emerge in about 4–6 days from seeds planted 13 mm (1⁄2 in) deep at a soil temperature between 20 and 30 °C (68 and 86 °F).[56] Growers normally place plants 30 to 61 cm (12 to 24 in) apart.[18] Closer spacing reduces the resources available to each plant (especially the amount of light) and increases the time taken to reach maturity.[57]
Some varieties of cabbage have been developed for ornamental use; these are generally called "flowering cabbage". They do not produce heads and feature purple or green outer leaves surrounding an inner grouping of smaller leaves in white, red, or pink.[18] Early varieties of cabbage take about 70 days from planting to reach maturity, while late varieties take about 120 days.[58]
Cabbages are mature when they are firm and solid to the touch. They are harvested by cutting the stalk just below the bottom leaves with a blade. The outer leaves are trimmed, and any diseased, damaged, or necrotic leaves are removed.[59] Delays in harvest can result in the head splitting as a result of expansion of the inner leaves and continued stem growth.[60]
When being grown for seed, cabbages must be isolated from other B. oleracea subspecies, including the wild varieties, by 0.8 to 1.6 km (1⁄2 to 1 mi) to prevent cross-pollination. Other Brassica species, such as B. rapa, B. juncea, B. nigra, B. napus and Raphanus sativus, do not readily cross-pollinate.[61]
There are several cultivar groups of cabbage, each including many cultivars:
Some sources only delineate three cultivars: savoy, red and white, with spring greens and green cabbage being subsumed under the last.[62]
Due to its high level of nutrient requirements, cabbage is prone to nutrient deficiencies, including boron, calcium, phosphorus and potassium.[53] There are several physiological disorders that can affect the postharvest appearance of cabbage. Internal tip burn occurs when the margins of inside leaves turn brown, but the outer leaves look normal. Necrotic spot is where there are oval sunken spots a few millimeters across that are often grouped around the midrib. In pepper spot, tiny black spots occur on the areas between the veins, which can increase during storage.[63]
Fungal diseases include wirestem, which causes weak or dying transplants; Fusarium yellows, which result in stunted and twisted plants with yellow leaves; and blackleg (see Leptosphaeria maculans), which leads to sunken areas on stems and gray-brown spotted leaves.[64] The fungi Alternaria brassicae and A. brassicicola cause dark leaf spots in affected plants. They are both seedborne and airborne, and typically propagate from spores in infected plant debris left on the soil surface for up to twelve weeks after harvest. Rhizoctonia solani causes the post-emergence disease wirestem, resulting in killed seedlings ("damping-off"), root rot or stunted growth and smaller heads.[65]
.jpg)
One of the most common bacterial diseases to affect cabbage is black rot, caused by Xanthomonas campestris, which causes chlorotic and necrotic lesions that start at the leaf margins, and wilting of plants. Clubroot, caused by the soilborne slime mold-like organism Plasmodiophora brassicae, results in swollen, club-like roots. Downy mildew, a parasitic disease caused by the oomycete Peronospora parasitica,[65] produces pale leaves with white, brownish or olive mildew on the lower leaf surfaces; this is often confused with the fungal disease powdery mildew.[64]
Pests include root-knot nematodes and cabbage maggots, which produce stunted and wilted plants with yellow leaves; aphids, which induce stunted plants with curled and yellow leaves; harlequin cabbage bugs, which cause white and yellow leaves; thrips, which lead to leaves with white-bronze spots; striped flea beetles, which riddle leaves with small holes; and caterpillars, which leave behind large, ragged holes in leaves.[64] The caterpillar stage of the "small cabbage white butterfly" (Pieris rapae), commonly known in the United States as the "imported cabbage worm", is a major cabbage pest in most countries.[66]
The large white butterfly (Pieris brassicae) is prevalent in eastern European countries. The diamondback moth (Plutella xylostella) and the cabbage moth (Mamestra brassicae) thrive in the higher summer temperatures of continental Europe, where they cause considerable damage to cabbage crops.[66] The cabbage looper (Trichoplusia ni) is infamous in North America for its voracious appetite and for producing frass that contaminates plants.[67] In India, the diamondback moth has caused losses up to 90 percent in crops that were not treated with insecticide.[68] Destructive soil insects include the cabbage root fly (Delia radicum) and the cabbage maggot (Hylemya brassicae), whose larvae can burrow into the part of plant consumed by humans.[66]
Planting near other members of the cabbage family, or where these plants have been placed in previous years, can prompt the spread of pests and disease.[53] Excessive water and excessive heat can also cause cultivation problems.[64]
Factors that contribute to reduced head weight include: growth in the compacted soils that result from no-till farming practices, drought, waterlogging, insect and disease incidence, and shading and nutrient stress caused by weeds.[54]
In 2020, world production of cabbages (combined with other brassicas) was 71 million tonnes, led by China with 48% of the world total (table). Other substantial producers were India, Russia, and South Korea.[69]
Cabbages sold for market are generally smaller, and different varieties are used for those sold immediately upon harvest and those stored before sale. Those used for processing, especially sauerkraut, are larger and have a lower percentage of water.[19] Both hand and mechanical harvesting are used, and hand-harvesting is generally used for cabbages destined for market sales. In commercial-scale operations, hand-harvested cabbages are trimmed, sorted, and packed directly in the field to increase efficiency.[70]
Vacuum cooling rapidly refrigerates the vegetable, allowing for earlier shipping and a fresher product. Cabbage can be stored the longest at −1 to 2 °C (30 to 36 °F) with a humidity of 90–100 percent; these conditions will result in up to six months of longevity. When stored under less ideal conditions, cabbage can still last up to four months.[70]
Cabbage consumption varies widely around the world: Russia has the highest annual per capita consumption at 20 kg (44 lb), followed by Belgium at 4.7 kg (10 lb 6 oz) and the Netherlands at 4.0 kg (8 lb 13 oz). Americans consume 3.9 kg (8.6 lb) annually per capita.[43][71]
Cabbage is prepared and consumed in many ways. The simplest options include eating the vegetable raw or steaming it, though many cuisines pickle, stew, sautée or braise cabbage.[27] Pickling is a common way of preserving cabbage, creating dishes such as sauerkraut and kimchi,[18] although kimchi is more often made from Chinese cabbage (B. rapa subsp. pekinensis).[27] Savoy cabbages are usually used in salads, while smooth-leaf types are utilized for both market sales and processing.[19] Bean curd and cabbage is a staple of Chinese cooking,[72] while the British dish bubble and squeak is made primarily with leftover potato and boiled cabbage and eaten with cold meat.[73]
In Poland, cabbage is one of the main food crops, and it features prominently in Polish cuisine. It is frequently eaten, either cooked or as sauerkraut, as a side dish or as an ingredient in such dishes as bigos (cabbage, sauerkraut, meat, and wild mushrooms, among other ingredients) gołąbki (stuffed cabbage) and pierogi (filled dumplings). Other eastern European countries, such as Hungary and Romania, also have traditional dishes that feature cabbage as a main ingredient.[74] In India and Ethiopia, cabbage is often included in spicy salads and braises.[75] In the United States, cabbage is used primarily for the production of coleslaw, followed by market use and sauerkraut production.[43]
The characteristic flavor of cabbage is caused by glucosinolates, a class of sulfur-containing glucosides. Although found throughout the plant, these compounds are concentrated in the highest quantities in the seeds; lesser quantities are found in young vegetative tissue, and they decrease as the tissue ages.[76] Cooked cabbage is often criticized for its pungent, unpleasant odor and taste. These develop when cabbage is overcooked and hydrogen sulfide gas is produced.[77]
Raw cabbage is 92% water, 6% carbohydrates, 1% protein, and contains negligible fat (table). In a 100 gram reference amount, raw cabbage is a rich source of vitamin C and vitamin K, containing 44% and 72%, respectively, of the Daily Value (DV).[78] Cabbage is also a moderate source (10–19% DV) of vitamin B6 and folate, with no other nutrients having significant content per 100-gram serving (table).
Basic research on cabbage phytochemicals is ongoing to discern if certain cabbage compounds may affect health or have potential for anti-disease effects, such as sulforaphane and other glucosinolates.[79] Studies on cruciferous vegetables, including cabbage, include whether they may lower the risk against colon cancer.[80] Cabbage is a source of indole-3-carbinol, a chemical under basic research for its possible properties.[81]
In addition to its usual purpose as an edible vegetable, cabbage has been used historically in herbalism. The Ancient Greeks recommended consuming the vegetable as a laxative,[49] and used cabbage juice as an antidote for mushroom poisoning,[82] for eye salves, and for liniments for bruises.[83] The ancient Roman, Pliny the Elder, described both culinary and medicinal properties of the vegetable.[84] Ancient Egyptians ate cooked cabbage at the beginning of meals to reduce the intoxicating effects of wine.[35] This traditional usage persisted in European literature until the mid-20th century.[85]
The cooling properties of the leaves were used in Britain as a treatment for trench foot in World War I, and as compresses for ulcers and breast abscesses. Other medicinal uses recorded in European folk medicine include treatments for rheumatism, sore throat, hoarseness, colic, and melancholy.[85] Both mashed cabbage and cabbage juice have been used in poultices to remove boils and treat warts, pneumonia, appendicitis, and ulcers.[85]
Excessive consumption of cabbage may lead to increased intestinal gas which causes bloating and flatulence due to the trisaccharide raffinose, which the human small intestine cannot digest, but is digested by bacteria in the large intestine.[86]
Cabbage has been linked to outbreaks of some food-borne illnesses, including Listeria monocytogenes[87] and Clostridium botulinum. The latter toxin has been traced to pre-made, packaged coleslaw mixes, while the spores were found on whole cabbages that were otherwise acceptable in appearance.[88] Shigella species are able to survive in shredded cabbage.[88] Two outbreaks of E. coli in the United States have been linked to cabbage consumption. Biological risk assessments have concluded that there is the potential for further outbreaks linked to uncooked cabbage, due to contamination at many stages of the growing, harvesting and packaging processes. Contaminants from water, humans, animals and soil have the potential to be transferred to cabbage, and from there to the end consumer.[89]
Whilst not a toxic vegetable, an increase in intestinal gas can lead to the death of many small animals like rabbits due to Gastrointestinal Stasis.[90]
Cabbage and other cruciferous vegetables contain small amounts of thiocyanate, a compound associated with goiter formation when iodine intake is deficient.[91]
Cabbage, comprising several cultivars of Brassica oleracea, is a leafy green, red (purple), or white (pale green) biennial plant grown as an annual vegetable crop for its dense-leaved heads. It is descended from the wild cabbage (B. oleracea var. oleracea), and belongs to the "cole crops" or brassicas, meaning it is closely related to broccoli and cauliflower (var. botrytis); Brussels sprouts (var. gemmifera); and Savoy cabbage (var. sabauda).
A cabbage generally weighs between 500 and 1,000 grams (1 and 2 lb). Smooth-leafed, firm-headed green cabbages are the most common, with smooth-leafed purple cabbages and crinkle-leafed savoy cabbages of both colours being rarer. Under conditions of long sunny days, such as those found at high northern latitudes in summer, cabbages can grow quite large. As of 2012, the heaviest cabbage was 62.71 kilograms (138 lb 4 oz). Cabbage heads are generally picked during the first year of the plant's life cycle, but plants intended for seed are allowed to grow a second year and must be kept separate from other cole crops to prevent cross-pollination. Cabbage is prone to several nutrient deficiencies, as well as to multiple pests, and bacterial and fungal diseases.
Cabbage was most likely domesticated somewhere in Europe in ancient history before 1000 BC. Cabbage use in cuisine has been documented since Antiquity. It was described as a table luxury in the Roman Empire. By the Middle Ages, cabbage had become a prominent part of European cuisine, as indicated by manuscript illuminations. New variates were introduced from the Renaissance on, mostly by Germanic-speaking peoples. Savoy cabbage was developed in the 16th century. By the 17th and 18th centuries, cabbage was popularised as staple food in central, northern, and eastern Europe. It was also employed by European sailors to prevent scurvy during long ship voyages at sea. Starting in the Early Modern Era, cabbage was exported to the Americas, Asia, and around the world.
They can be prepared many different ways for eating; they can be pickled, fermented (for dishes such as sauerkraut), steamed, stewed, roasted, sautéed, braised, or eaten raw. Raw cabbage is a rich source of vitamin K, vitamin C, and dietary fiber. World production of cabbage and other brassicas in 2020 was 71 million tonnes, led by China with 48% of the total.
Blanka brasiko (Brassica oleracea var. capitata f. alba) estas unu el la plej gravaj brasikoj kaj estas unu el la plej malnovaj brasikospecioj. Ĝia sezono en la norda tera hemisfero estas aparte aŭtuno kaj vintro. El blanka brasiko bone kuireblas supoj, brasikokukoj, brasikaj rulaĵoj kaj salatoj. Ĝi nutroscience karakteriziĝas per granda kvanto de vitamino C (46 mg/100 g) kaj antibiotike efikantaj tiocianatoj.
Multaj variaĵoj de blanka brasiko havas kapojn signife pli grandajn ol tiuj de ruĝa brasiko. Variaĵoj maturiĝantaj frue en la brasika sezono kutime vendiĝas kiel freŝa legomo. Pli poste maturiĝantaj kaj aparte grandkapaj variaĵoj plejparte en apartaj produktejoj iĝas acida brasiko.
12 mg
36,6 mgfonto 1: Souci.Fachmann.Kraut 1994
fonto 2: USDA National Nutrient Database for Standard Reference (serĉovorto "cabbage, raw", tie ankaŭ habeblas pliaj datumoj
En Britio kaj Usono, aparte dum la Unua kaj Dua Mondmilitoj la vorto "Krauts" - "blankaj brasikoj" - estis malapreza moknomo por la germanoj.
Blanka brasiko (Brassica oleracea var. capitata f. alba) estas unu el la plej gravaj brasikoj kaj estas unu el la plej malnovaj brasikospecioj. Ĝia sezono en la norda tera hemisfero estas aparte aŭtuno kaj vintro. El blanka brasiko bone kuireblas supoj, brasikokukoj, brasikaj rulaĵoj kaj salatoj. Ĝi nutroscience karakteriziĝas per granda kvanto de vitamino C (46 mg/100 g) kaj antibiotike efikantaj tiocianatoj.
Brassica oleracea var. capitata, repollo, col repollo[1] o col cerrada, es una planta comestible de la familia de las Brasicáceas, y una herbácea bienal, cultivada como anual, cuyas hojas lisas forman un característico cogollo compacto.
También se conoce como repollo blanco por su característico color verde pálido, para diferenciarla de la lombarda que se le conoce como repollo morado.
Las diferentes variedades se obtuvieron a partir de la especie silvestre, conocida desde hace siglos, mediante cruces y selección para adaptarlas a diferentes condiciones climáticas.
Existen dos variedades principales de repollos: las tempranas y las tardías. Las tempranas maduran en cincuenta días aproximadamente. Producen cogollos pequeños y se destinan al consumo inmediato ya que no resisten el almacenamiento. Las tardías, que maduran a los ochenta días, producen cogollos de mayor tamaño y se destinan a la provisión invernal.
Se consume cocinado, encurtido o crudo en ensalada. Se puede conservar cocido, congelarse tras escaldarlo previamente e incluso preparar como chucrut (col fermentada que se utiliza como condimento o acompañamiento). En Venezuela es común consumirlo en los perros calientes.
El repollo es rico en vitamina C, A, calcio y β-caroteno, además de tener un alto contenido de fibra.
Su duración es indefinida si no se corta ni extrae de su tallo, puede durar años y seguir creciendo. Hay casos en los que han vivido dos años; sin embargo, su forma cambia, su tallo se alarga y deja paso a unos cogollos o pequeños (repollos) sus hojas se caen y dejan paso al crecimiento del tallo.
El jugo de la lombarda tiene un alto contenido en antocianina y se puede utilizar como indicador de pH.
Brassica oleracea var. capitata, repollo, col repollo o col cerrada, es una planta comestible de la familia de las Brasicáceas, y una herbácea bienal, cultivada como anual, cuyas hojas lisas forman un característico cogollo compacto.
También se conoce como repollo blanco por su característico color verde pálido, para diferenciarla de la lombarda que se le conoce como repollo morado.
Las diferentes variedades se obtuvieron a partir de la especie silvestre, conocida desde hace siglos, mediante cruces y selección para adaptarlas a diferentes condiciones climáticas.
Existen dos variedades principales de repollos: las tempranas y las tardías. Las tempranas maduran en cincuenta días aproximadamente. Producen cogollos pequeños y se destinan al consumo inmediato ya que no resisten el almacenamiento. Las tardías, que maduran a los ochenta días, producen cogollos de mayor tamaño y se destinan a la provisión invernal.
Se consume cocinado, encurtido o crudo en ensalada. Se puede conservar cocido, congelarse tras escaldarlo previamente e incluso preparar como chucrut (col fermentada que se utiliza como condimento o acompañamiento). En Venezuela es común consumirlo en los perros calientes.
El repollo es rico en vitamina C, A, calcio y β-caroteno, además de tener un alto contenido de fibra.
Su duración es indefinida si no se corta ni extrae de su tallo, puede durar años y seguir creciendo. Hay casos en los que han vivido dos años; sin embargo, su forma cambia, su tallo se alarga y deja paso a unos cogollos o pequeños (repollos) sus hojas se caen y dejan paso al crecimiento del tallo.
Aza (Brassica oleracea) jatorriz Europako hegoaldeko eta mendebaldeko kostaldeetakoa den landarea da. Bere jatorrizko ingurune geografikoan gainerako espezieekin duen lehiak itsaslabar kareharritsuetara baztertu dute, gatza eta karea ondo jasaten baititu.
B. olearacea basatia landare biurterokoa da. Hosto luzeen erroseta sendoa eratzen du lehen urtean, Brassica generoko gainerako espezieenak baino hosto haragitsuagoak eta lodiagoak sortuz, batez ere bere jatorrizko ingurune zailera moldatu behar izan duelako ura eta elikagaiak hostoetan metatuz. Bigarren urtean 2 metro altu den buruxka loredun bat eratzen du, lore hori txiki ugari sortuz.
B. oleracea milaka urtez landu dela uste bada ere, greziarren eta erromatarren garaiak baino lehen etxeko landare gisa izan zuen historia ez da ezagutzen. Bi zibilizazio hauek lorategietako landare gisa erabiltzen zuten.
Aza (Brassica oleracea) jatorriz Europako hegoaldeko eta mendebaldeko kostaldeetakoa den landarea da. Bere jatorrizko ingurune geografikoan gainerako espezieekin duen lehiak itsaslabar kareharritsuetara baztertu dute, gatza eta karea ondo jasaten baititu.
B. olearacea basatia landare biurterokoa da. Hosto luzeen erroseta sendoa eratzen du lehen urtean, Brassica generoko gainerako espezieenak baino hosto haragitsuagoak eta lodiagoak sortuz, batez ere bere jatorrizko ingurune zailera moldatu behar izan duelako ura eta elikagaiak hostoetan metatuz. Bigarren urtean 2 metro altu den buruxka loredun bat eratzen du, lore hori txiki ugari sortuz.
Le chou cabus ou chou pommé (Brassica oleracea var. capitata ou Brassica oleracea Groupe Capitata[1]) est une variété de chou caractérisée par une tête et un feuillage lisse.
C'est une plante bisannuelle formant une rosette de feuilles, de 30 à 60 cm de haut et de large.
Il existe de nombreuses variétés en fonction de la saison et de leur résistance au froid ou au chaud :
On plante les choux à 50 cm d'écart en tous sens dans une terre riche, arrosée régulièrement et paillée. En hiver, dans les régions froides, on les couvre d’un voile d’hivernage.
Les nombreuses variétés cultivées (cultivars) sont parfois classées en Groupe de cultivars selon leurs formes :
Brassica oleracea var. capitata « Quintal d'Alsace », « Précoce de Louviers », « Pointu de Châteaurenard », « Nantais hâtif », « Cœur de bœuf des Vertus »… sont quelques noms de cultivars de choux cabus inscrits au Catalogue officiel des espèces et variétés.
f. acuta, chou pointu
f. alba, chou blanc
f. rubra, chou rouge
Certains choux blanc, comme la variété Coeur de boeuf atteignent parfois de très grande taille. Une photo connue présente Justin Christofleau tenant un énorme chou provenant de son jardin, cultivé sans engrais, mais en utilisant certains principes d'électroculture. Le 26 avril 1930, il a fait constater par huissier la taille exceptionnelle de plusieurs plantes de son jardin, dont des poireaux de 18 à 20 cm de diamètres (à la base), du blé dont les feuilles mesuraient jusqu’à 73 cm, et un chou « coeur de boeuf »d’un diamètre de plus de 2 m et d’une hauteur de 1,46m [3].
L'artiste contemporain Bob Verschueren a composé un morceau de musique classique intitulé Chou (Brassica oleracea var. capitata) qui fait partie de l'album Catalogue de plantes, sorti en 2009 chez Fuga Libera.
Le roman de René Fallet La Soupe aux choux et le film de Claude Zidi adapté en 1980 avec Louis de Funès, Jean Carmet et Jacques Villeret met en valeur la culture du choux et sa cuisine.
Le chou cabus ou chou pommé (Brassica oleracea var. capitata ou Brassica oleracea Groupe Capitata) est une variété de chou caractérisée par une tête et un feuillage lisse.
C'est une plante bisannuelle formant une rosette de feuilles, de 30 à 60 cm de haut et de large.
Planda débhliantúil glas nó corcora-duilleach is ea cabáiste(a chuimsíonn grúpaí éagsúla saothróga de Bhrassica oleracea), a fhástar mar bharr ghlasraí bliantúil i gcomhair a gceann dlúthduilleach. Tá dlúthbhaint aige le glasraí croisiféaracha eile, cosúil le brocailí, cóilis, agus bachlóga Bruiséile, síolraíonn sé ó B. oleracea var. oleracea, cabáiste fiáin machaire. Cuimsíonn cinn cabáistí raon ó 0.5 go dtí 4.0 cileagram, agus is féidir iad a bheith glas, corcra nó bán agus bíonn cabáiste Savoy mín-dhilleach dearg agus crap-dhilleach dearg nó glas ar na cinn is neamhchoitianta. Is glasra ilscaireach é. Faoi choinníollacha ina mbíonn laethanta fada sholas na gréine ann, mar shampla sna hard-domhanleithid thuaidh i rith an tsamhraidh, is féidir le cabáiste fás i bhfad níos mó.
O repolo (Brassica oleraceae var. capitata)[1] é unha variedade de col, planta comestible da familia das brasicáceas. É unha herbácea bienal, cultivada como anual, cuxas follas poden ser ovais, oblongas ou lisas e forman unha cabeza moi característica.
As diferentes variedades foron obtidas a partir da especie brava, coñecida xa desde hai séculos, a través dos cruzamentos e da selección para as adaptar a condicións climáticas diferentes.
Emprégase moito na gastronomía galega, especialmente polo inverno, en caldos e cocidos.
O seu cultivo como verdura destinada á alimentación humana e animal remóntase á antigüidade e estendeuse a partir de formas salvaxes orixinarias da Europa meridional.
O repolo ou col pode sementarse nun primeiro momento en interiores (en sementeiro ou alcouve) ou directamente no exterior. Como todos os membros da familia das Brassicaceae, ten a súa colleita nas épocas máis frescas do ano, aínda que preferentemente en outono.
O control dos parasitos dos cultivos é de grande importancia, en particular en relación ós ataques das eirugas de moitas bolboretas da familia das Pieridae.
Existen dúas variedades principais de repolos: as de cedo (temperás) e as serodias.
repolos comúns
(B. oleracea var. capitata f. alba)
col de Filder
(B. oleracea var. capitata f. acuta)
col lombarda
(B. oleracea var. capitata f. rubra)
col de Saboya
(B. oleracea var. sabauda).
Consómese tanto cociñado como en ensalada e pódese conservar cocido, conxelarse tras escaldar primeiro e incluso preparalo como chucrut (col fermentada que se utiliza como condimento ou acompañamento).
O repolo é rico en vitaminas C e A, calcio e β-caroteno, ademais de ter un alto contido de fibra.
O repolo (Brassica oleraceae var. capitata) é unha variedade de col, planta comestible da familia das brasicáceas. É unha herbácea bienal, cultivada como anual, cuxas follas poden ser ovais, oblongas ou lisas e forman unha cabeza moi característica.
As diferentes variedades foron obtidas a partir da especie brava, coñecida xa desde hai séculos, a través dos cruzamentos e da selección para as adaptar a condicións climáticas diferentes.
Emprégase moito na gastronomía galega, especialmente polo inverno, en caldos e cocidos.
Kubis, kol, kobis, atau kobis bulat (terdiri dari beberapa kelompok kultivar dari Brassica oleracea) adalah tanaman dua tahunan hijau atau ungu berdaun, ditanam sebagai tanaman tahunan sayuran untuk kepala padat berdaunnya. Erat kaitannya dengan tanaman cole lainnya, seperti brokoli, kembang kol, dan kubis brussel, itu diturunkan dari B. oleracea var. oleracea, kubis lapangan liar. Kepala kubis umumnya berkisar 0,5 hingga 4 kilogram (1 hingga 9 lb), dan dapat berwarna hijau, ungu dan putih. Kubis hijau berkepala keras berdaun halus adalah yang paling umum, dengan kubis merah berdaun halus dan kubis savoy berdaun crinkle dari kedua warna terlihat lebih jarang. Kubis adalah sayuran yang berlapis-lapis. Dalam kondisi hari diterangi matahari panjang seperti yang ditemukan di garis lintang utara di musim panas, kubis dapat tumbuh jauh lebih besar. Beberapa rekor dibahas pada akhir bagian sejarah.
Sulit untuk melacak sejarah yang tepat dari kubis, tetapi itu kemungkinan besar didomestikasi di suatu tempat di Eropa sebelum 1000 SM, meskipun savoy tidak dikembangkan sampai abad ke-16. Pada Abad Pertengahan, kubis telah menjadi bagian penting dari masakan Eropa. Kepala kubis umumnya diambil selama tahun pertama dari daur hidup tanaman, tetapi tanaman yang dimaksudkan untuk benih dibiarkan tumbuh tahun kedua, dan harus terus dipisahkan dari tanaman cole lain untuk mencegah penyerbukan silang. Kubis rentan terhadap beberapa kekurangan gizi, serta beberapa hama, dan penyakit bakteri dan jamur.
Organisasi Pangan dan Pertanian Perserikatan Bangsa-Bangsa (Food and Agriculture Organization, FAO) melaporkan bahwa produksi dunia kubis dan brassica lainnya untuk 2011 hampir 69 juta metrik ton (68 juta ton panjang; 75 juta ton singkat). Hampir setengah dari tanaman ini ditanam di Cina, di mana kubis cina adalah sayuran Brassica paling populer. Kubis disusun dalam berbagai cara untuk makan. Mereka dapat diacar, difermentasi untuk hidangan seperti sauerkraut, dikukus, direbus, ditumis, atau dimakan mentah. Kubis merupakan sumber vitamin K, vitamin C dan serat pangan. Kubis terkontaminasi telah dikaitkan dengan kasus-kasus penyakit karena makanan pada manusia.
Kubis (Brassica oleracea atau B. oleracea var. capitata,[1] var. tuba, var. sabauda[2] atau var. acephala)[3] adalah anggota dari genus Brassica dan keluarga mustar, Brassicaceae. Beberapa sayuran cruciferous lainnya (kadang-kadang dikenal sebagai tanaman cole[4]) dianggap kultivar B. oleracea, termasuk brokoli, collard hijau, kubis brussel, kohlrabi dan sprouting brokoli. Semua ini dikembangkan dari kubis liar B. oleracea var. oleracea, juga disebut colewort atau kubis lapangan. Spesies asli ini berevolusi selama ribuan tahun menjadi yang terlihat saat ini, karena seleksi mengakibatkan kultivar memiliki karakteristik yang berbeda, seperti kepala besar untuk kubis, daun besar untuk kale dan batang tebal dengan kuncup bunga brokoli.[1][4] Epitet varietas capitata berasal dari kata bahasa Latin untuk "memiliki kepala".[5] B. oleracea dan turunannya memiliki ratusan nama-nama umum di seluruh dunia.[6]
"Kubis" awalnya digunakan untuk merujuk kepada berbagai bentuk B. oleracea, termasuk yang berkepala longgar atau tidak ada kepala.[7] Sebuah spesies terkait, Brassica rapa, umumnya bernama kubis Cina, kubis napa atau kubis seledri, dan memiliki banyak penggunaan yang sama.[8] Ini juga merupakan bagian dari nama-nama umum untuk beberapa spesies yang tidak terkait. Ini termasuk kulit kayu kubis atau pohon kubis (anggota dari genus Andira) dan palem kubis, yang meliputi beberapa genera pohon palem seperti Mauritia, Roystonea oleracea, Acrocomia dan Euterpe oenocarpus.[9][10]
Nama famili asli brassica adalah Cruciferae, yang berasal dari pola kelopak bunga yang dianggap oleh orang Eropa abad pertengahan menyerupai salib.[11] Kata brassica berasal dari bresic, kata Keltik untuk kubis.[7] Banyak nama-nama Eropa dan Asia untuk kubis berasal dari akar Celto-Slavia cap atau kap, yang berarti "kepala".[12] Kata bahasa Inggris Pertengahan akhir cabbage berasal dari kata caboche ("kepala"), dari dialek Picardia bahasa Prancis Kuno. Hal ini pada gilirannya merupakan varian dari caboce Prancis Kuno.[13] Selama berabad-abad, "cabbage" dan turunannya telah digunakan sebagai slang untuk berbagai barang, pekerjaan dan kegiatan di negara barat. Uang kertas dan tembakau keduanya telah disinonimkan dengan slang "cabbage", sedangkan "cabbage-head" berarti orang bodoh dan "cabbaged" berarti sangat kelelahan atau, dalam kondisi parah, juga berarti keadaan vegetatif (koma).[14]
Bibit kubis memiliki akar tunggang yang tipis dan kotiledon berbentuk hati. Daun pertama yang diproduksi adalah bulat telur dengan tangkai daun berlobus. Tanaman tingginya 40–60 cm (16–24 in) pada tahun pertama mereka pada tahap vegetatif matang, dan tingginya 1,5–2,0 m (4,9–6,6 ft) saat berbunga pada tahun kedua.[15] Kepala rata-rata antara 1 dan 8 pon (0,5 dan 4 kg), dengan varietas cepat tumbuh, matang awal memproduksi kepala yang lebih kecil.[16] Kebanyakan kubis memiliki daun tebal bergantian, dengan tepian yang berkisar dari bergelombang atau berlobus sampai sangat terpotong; beberapa varietas memiliki mekar lilin pada daun. Tanaman memiliki sistem akar serabut dan dangkal.[11] Sekitar 90 persen dari massa akar di bagian atas 20–30 cm (8–12 in) dari tanah; beberapa akar lateral dapat menembus hingga kedalaman 2 m (6,6 ft).[15]
Bunga majemuknya adalah tandan terminal tak bercabang dan indeterminat yang tingginya 50–100 cm (20–40 in),[15] dengan bunga yang berwarna kuning atau putih. Setiap bunga memiliki empat mahkota bunga diatur dalam pola tegak lurus, serta empat kelopak bunga, enam benang sari, dan ovarium superior yang bersel dua dan mengandung satu kepala putik dan tangkai putik. Dua dari enam benang sari memiliki filamen yang lebih pendek. Buah adalah silique yang terbuka pada saat kematangan melalui dehiscence untuk mengungkapkan biji coklat atau hitam yang kecil dan berbentuk bulat. Penyerbukan sendiri tidak mungkin, dan kubis diserbukkan silang oleh serangga.[11] Daun awal membentuk bentuk roset yang terdiri 7 sampai 15 daun, masing-masing berukuran 25–35 cm (10–14 in) dikali 20–30 cm (8–12 in);[15] setelah ini, daun dengan tangkai daun lebih pendek berkembang dan kepala terbentuk melalui daun yang tertangkup ke dalam.[2]
Banyak bentuk, warna dan tekstur daun dapat ditemukan dalam berbagai varietas kubis yang dibudidayakan. Jenis daun umumnya dibagi antara savoy daun berkerut kepala longgar dan kubis daun halus kepala keras, sedangkan spektrum warna termasuk putih dan berbagai hijau dan ungu. Ada bentuk bulat pepat, bulat dan runcing.[17]
Kubis telah diseleksi secara buatan untuk berat kepala dan karakteristik morfologi, kekerasan, pertumbuhan yang cepat dan kemampuan penyimpanan. Munculnya kepala kubis telah dianggap penting dalam seleksi buatan, dengan varietas yang dipilih untuk bentuk, warna, kekerasan dan karakteristik fisik lainnya.[18] Tujuan pembiakan sekarang fokus pada peningkatan ketahanan terhadap berbagai serangga dan penyakit dan meningkatkan kandungan nutrisi kubis.[19] Penelitian ilmiah terhadap modifikasi genetik tanaman B. oleracea, termasuk kubis, mencakup eksplorasi Uni Eropa dan Amerika Serikat dari resistensi serangga dan herbisida yang lebih besar. Tanaman B. oleracea yang dimodifikasi secara genetik saat ini tidak digunakan dalam pertanian komersial.[20]
Kubis memiliki ciri khas membentuk krop. Pertumbuhan awal ditandai dengan pembentukan daun secara normal. Namun semakin dewasa daun-daunnya mulai melengkung ke atas hingga akhirnya tumbuh sangat rapat. Pada kondisi ini petani biasanya menutup krop dengan daun-daun di bawahnya supaya warna krop makin pucat. Apabila ukuran krop telah mencukupi maka siap kubis siap dipanen. Dalam budidaya, kubis adalah komoditi semusim. Secara biologi, tumbuhan ini adalah dwimusim (biennial) dan memerlukan vernalisasi untuk pembungaan. Apabila tidak mendapat suhu dingin, tumbuhan ini akan terus tumbuh tanpa berbunga. Setelah berbunga, tumbuhan mati.
Warna sayuran ini yang umum adalah hijau sangat pucat sehingga disebut forma alba ("putih"). Namun terdapat pula kubis dengan warna hijau (forma viridis) dan ungu kemerahan (forma rubra). Dari bentuk kropnya dikenal ada dua macam kubis: kol bulat dan kol gepeng (bulat agak pipih). Perdagangan komoditi kubis di Indonesia membedakan dua bentuk ini.
Terdapat jenis agak khas dari kubis, yang dikenal sebagai Kelompok Sabauda, yang dalam perdagangan dikenal sebagai kubis Savoy. Kelompok ini juga dapat dimasukkan dalam Capitata.
Pada umumnya, kubis akan bertumbuh dengan baik manakala ia ditanam di dataran tinggi dengan ketinggian antara 1000-3000 mdpl. Karena itulah, Malang, Karo, dan Wonosobo termasuk daerah yang banyak ditanami kubis.[21] Kubis menyukai tanah yang sarang dan tidak becek. Meskipun relatif tahan terhadap suhu tinggi, produk kubis ditanam di daerah pegunungan (400m dpl ke atas) di daerah tropik. Di dataran rendah, ukuran krop mengecil dan tanaman sangat rentan terhadap ulat pemakan daun Plutella.
Cara penanaman adalah disemai setelah tumbuh 3-4 daun sejati kemudian ditanam (dijadikan bibit terlebih dahulu). Selain itu pula ada metode setek tunas batang—yang dapat dilakukan pada kubis lokal, serupa argalingga dan wonosobo. Bedanya kecil saja, apabila biji yang hendak ditanam pada lahan harus disemai dulu, maka tunas hasil setek bisa langsung ditanam di lahan yang telah disediakan.[21]
Karena penampilan kubis menentukan harga jual, kerap dijumpai petani (Indonesia) melakukan penyemprotan tanaman dengan insektisida dalam jumlah berlebihan agar kubis tidak berlubang-lubang akibat dimakan ulat. Konsumen perlu memperhatikan hal ini dan disarankan selalu mencuci kubis yang baru dibeli.
Kubis segar mengandung banyak vitamin (A, beberapa B, C, dan E). Kandungan Vitamin C cukup tinggi untuk mencegah skorbut (sariawan akut). Mineral yang banyak dikandung adalah kalium, kalsium, fosfor, natrium, dan besi. Kubis segar juga mengandung sejumlah senyawa yang merangsang pembentukan glutation, zat yang diperlukan untuk menonaktifkan zat beracun dalam tubuh manusia.
Sebagaimana suku kubis-kubisan lain, kubis mengandung sejumlah senyawa yang dapat merangsang pembentukan gas dalam lambung sehingga menimbulkan rasa kembung (zat-zat goiterogen). Daun kubis juga mengandung kelompok glukosinolat yang menyebabkan rasa agak pahit.
Kubis dapat dimakan segar sebagai lalapan maupun diolah. Sebagai lalapan, kubis yang dilengkapi sambal biasa meyertai menu gorengan atau bakar seperti ayam atau lele. Kubis diolah untuk membuat orak-arik atau capcay. Daun kubis yang direbus menjadi lunak, tipis, dan transparan. Perebusan ini dapat dijumpi dalam berbagai sup dan sayur. Di Korea kubis menjadi komponen utama masakan khas bangsa ini: kimchi. Jerman terkenal dengan sauerkraut, kubis yang dipotong-potong kecil dan diawetkan dalam cuka.
.jpg)
_01.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Sturtevant 1919
Kubis, kol, kobis, atau kobis bulat (terdiri dari beberapa kelompok kultivar dari Brassica oleracea) adalah tanaman dua tahunan hijau atau ungu berdaun, ditanam sebagai tanaman tahunan sayuran untuk kepala padat berdaunnya. Erat kaitannya dengan tanaman cole lainnya, seperti brokoli, kembang kol, dan kubis brussel, itu diturunkan dari B. oleracea var. oleracea, kubis lapangan liar. Kepala kubis umumnya berkisar 0,5 hingga 4 kilogram (1 hingga 9 lb), dan dapat berwarna hijau, ungu dan putih. Kubis hijau berkepala keras berdaun halus adalah yang paling umum, dengan kubis merah berdaun halus dan kubis savoy berdaun crinkle dari kedua warna terlihat lebih jarang. Kubis adalah sayuran yang berlapis-lapis. Dalam kondisi hari diterangi matahari panjang seperti yang ditemukan di garis lintang utara di musim panas, kubis dapat tumbuh jauh lebih besar. Beberapa rekor dibahas pada akhir bagian sejarah.
Sulit untuk melacak sejarah yang tepat dari kubis, tetapi itu kemungkinan besar didomestikasi di suatu tempat di Eropa sebelum 1000 SM, meskipun savoy tidak dikembangkan sampai abad ke-16. Pada Abad Pertengahan, kubis telah menjadi bagian penting dari masakan Eropa. Kepala kubis umumnya diambil selama tahun pertama dari daur hidup tanaman, tetapi tanaman yang dimaksudkan untuk benih dibiarkan tumbuh tahun kedua, dan harus terus dipisahkan dari tanaman cole lain untuk mencegah penyerbukan silang. Kubis rentan terhadap beberapa kekurangan gizi, serta beberapa hama, dan penyakit bakteri dan jamur.
Organisasi Pangan dan Pertanian Perserikatan Bangsa-Bangsa (Food and Agriculture Organization, FAO) melaporkan bahwa produksi dunia kubis dan brassica lainnya untuk 2011 hampir 69 juta metrik ton (68 juta ton panjang; 75 juta ton singkat). Hampir setengah dari tanaman ini ditanam di Cina, di mana kubis cina adalah sayuran Brassica paling populer. Kubis disusun dalam berbagai cara untuk makan. Mereka dapat diacar, difermentasi untuk hidangan seperti sauerkraut, dikukus, direbus, ditumis, atau dimakan mentah. Kubis merupakan sumber vitamin K, vitamin C dan serat pangan. Kubis terkontaminasi telah dikaitkan dengan kasus-kasus penyakit karena makanan pada manusia.
Il cavolo cappuccio è una cultivar biennale di Brassica oleracea appartenente al gruppo delle capitata.[1] Ha la caratteristica di avere le foglie esterne lisce, concave e serrate, che racchiudono le foglie più giovani in modo da formare una palla compatta detta "testa" o "cappuccio".
In base all'epoca di maturazione, si possono avere varietà primaverili, estivo-autunnali o invernali; le primaverili si possono definire precoci, le invernali tardive.
Tra le varietà primaverili si possono ricordare il "Cuore di bue" e l'"Expert precocissimo", tra le estivo-autunnali il "Mercato di Copenaghen" e il Green boy, tra le invernali il "Bianco olandese tardivo" e il Brunswick.
La semina viene eseguita in semenzaio e il trapianto in pieno campo viene effettuato dopo un paio di mesi. Per le varietà destinate alla produzione di crauti, si può eseguire la semina diretta nel terreno. Le varietà primaverili vengono seminate a settembre, le varietà estive e autunnali sono seminate tra marzo e maggio e le varietà invernali vengono seminate a maggio-giugno.
Prima della semina, il terreno deve essere preparato con una lavorazione profonda. Dopo il trapianto, vengono praticati durante la coltivazione lavori di sarchiatura. L'irrigazione è indispensabile per le varietà estive e autunnali.
La raccolta avviene quando il cappuccio è compatto e ben chiuso. In genere, le varietà primaverili sono raccolte a maggio, le estivo-autunnali tra giugno e ottobre e le invernali durante tutto l'inverno.
Le malattie da funghi che colpiscono più frequentemente il cavolo cappuccio sono l'oidio (causato da Erysiphe cruciferarum), la peronospora (causata da Peronospora brassicae), l'alternariosi (causata da Alternaria brassicae), l'ernia delle crucifere (causata da Plasmodiophora brassicae), il marciume secco delle crucifere (causato da Phoma lingam). Tra gli insetti, i parassiti più importanti sono: l'afide ceroso del cavolo Brevicoryne brassicae, la mosca del cavolo (Delia radicum) e due lepidotteri, la cavolaia (Pieris brassicae) e la nottua del cavolo (Mamestra brassicae).
Il cavolo cappuccio riesce a crescere in presenza di livelli salini molto elevati, assorbendo il cloruro di sodio presente nel terreno. A causa di tale caratteristica, nei Paesi Bassi del XVII secolo le piantagioni di cavolo cappuccio venivano utilizzate per desalinare i terreni sottratti al mare.
Il cavolo cappuccio si può consumare crudo in insalata, come nel caso della coleslaw, oppure cotto al vapore, bollito (per la preparazione di zuppe) o al forno. Si può anche fare fermentare per la preparazione dei crauti o delle verde.
Il cavolo cappuccio è una cultivar biennale di Brassica oleracea appartenente al gruppo delle capitata. Ha la caratteristica di avere le foglie esterne lisce, concave e serrate, che racchiudono le foglie più giovani in modo da formare una palla compatta detta "testa" o "cappuccio".
Brassica (-ae, f.) vel potius species Brassica oleracea (et varietas capitata) est virens herba quae consumatur ab hominibus, generaliter cocta. Ab aliis fermentantur; ab alteris decoquuntur; sed a quasi omnibus manducantur. Membrum familiae Brassicacearum, colitur in toto ferme orbe terrarum. Varietas magna est huius speciei, sed ferme omnes ad edendum sunt idoneae.
Plinius maior in sua Naturali historia de brassica scripsit:
“ Olus caulesque, quibus nunc principatus hortorum, apud Graecos in honore fuisse non reperio, sed Cato brassicae miras canit laudes, quas in medendi loco reddemus. Genera eius facit: extentis foliis, caule magno, alteram crispo folio, quam apiacam vocant, tertiam minutis caulibus, lenem, teneram minimeque probat. Brassica toto anno seritur, quoniam et toto secatur, utilissime tamen ab aequinoctio autumni, transferturque, cum quinque foliis est. Cymam a prima satione praestat proximo vere. Hic est quidam ipsorum caulium delicatior teneriorque cauliculus, Apici luxuriae et per eum Druso Caesari fastiditus, non sine castigatione Tiberi patris. Post cymam ex eadem brassica contingunt aestivi autumnalesque cauliculi, mox hiberni, iterumque cymae, nullo aeque genere multifero, donec fertilitate sua consumatur. Altera satio ab aequinoctio verno est, cuius planta extremo vere plantatur, ne prius cyma quam caule pariat. Tertia circa solstitium, ex qua, si umidior locus sit, aestate, si siccior, autumno plantatur. Umor fimumque si defuere, maior saporis gratia est; si abundavere, laetior fertilitas. Fimum asininum maxime convenit. ”De preparatione brassicarum, Cato maior in suo de agri cultura opere nobis dicit:
“ De brassica quod concoquit. Brassica est quae omnibus holeribus antistat. Eam esto vel coctam vel crudam. Crudam si edes, in acetum intinguito. Mirifice concoquit, alvum bonam facit, lotiumque ad omnes res salubre est. Si voles in convivio multum bibere cenareque libenter, ante cenam esto crudam quantum voles ex aceto, et item, ubi cenaveris, comesto aliqua V folia; reddet te quasi nihil ederis, bibesque quantum voles. ”Pro infirmitatibus, Cato in supradicto opere suo refert:
“ Alvum si voles deicere superiorem, sumito brassicae quae levissima erit P. IIII inde facito manipulos aequales tres conligatoque. Postea ollam statuito cum aqua. Ubi occipiet fervere, paulisper demittito unum manipulum, fervere desistet. Postea ubi occipiet fervere, paulisper demittito ad modum dum quinque numeres, eximito. Item facito alterum manipulum, item tertium. Postea conicito, contundito, item eximito in linteum, exurgeto sucum quasi heminam in pocillum fictile. Eo indito salis micam quasi ervum et cumini fricti tantum quod oleat. Postea ponito pocillum in sereno noctu. Qui poturus erit, lavet calida, bibat aquam mulsam, cubet incenatus. Postea mane bibat sucum deambuletque horas IIII, agat, negoti siquid habebit. Ubi libido veniet, nausia adprehendet, decumbat purgetque sese. Tantum bilis pituitaeque eiciet, uti ipse miretur, unde tantum siet. Postea ubi deorsum versus ibit, heminam aut paulo plus bibat. Si amplius ibit, sumito farinae minutae concas duas, infriet in aquam, paulum bibat, constituet. Verum quibus tormina molesta erunt, brassicam in aqua macerare oportet. Ubi macerata erit, coicito in aquam calidam, coquito usque donec conmadebit bene, aquam defundito. Postea salem addito et cumini paululum et pollinem polentae eodem addito et oleum. Postea fervefacito, infundito in catinum, uti frigescat. Eo interito quod volet cibi, postea edit. Sed si poterit solam brassicam esse, edit. Et si sine febre erit, dato vini atri duri aquatum bibat quam minimum; si febris erit, aquam. Id facito cotidie mane. Nolito multum dare, ne pertaedescat, uti possit porro libenter esse. Ad eundem modum viro et mulieri et puero dato. Nunc de illis, quibus aegre lotium it quibusque substillum est. Sumito brassicam, coicito in aquam ferventem, coquito paulisper, uti subcruda siet. Postea aquam defundito non omnem. Eo addito oleum bene et salem et cumini paululum, infervefacito paulisper. Postea inde iusculum frigidum sorbere et ipsam brassicam esse, uti quam primum excoquatur. Cotidie id facito. ”
Brassica (-ae, f.) vel potius species Brassica oleracea (et varietas capitata) est virens herba quae consumatur ab hominibus, generaliter cocta. Ab aliis fermentantur; ab alteris decoquuntur; sed a quasi omnibus manducantur. Membrum familiae Brassicacearum, colitur in toto ferme orbe terrarum. Varietas magna est huius speciei, sed ferme omnes ad edendum sunt idoneae.
Gūžinis kopūstas (lot. Brassica oleracea var. capitata) – bastutinių (Brassicaceae) šeimai priklausanti daržovė.
Augalas dvimetis. Stiebas trumpas, lapai trumpakočiai, stambūs (50-60 cm pločio), mėsingi, kieti, įgaubti. Jie sudaro kietą, 0,3-16 kg svorio gūžę. Paprastai baltos spalvos, nors būna ir violetinių. Yra įvairaus ankstyvumo veislių.
Ankstyvųjų kopūstų gūžės užauga per 50-60 d., vidutinio ankstyvumo – per 90-120 d., vėlyvųjų – per 130–140 d.[1] Kopūstas, paliktas dirvoje antriems metams, išaugina stiebą su geltonu žiedynu.
Maistui naudojamos gūžės. Iš jų ruošiamos salotos, sriubos, naudojamos įvairių patiekalų (pvz., balandėlių) gamyboje. Žiemai kopūstai rauginami. Maistingosios medžiagos susikaupusios lapuose; čia yra vitaminų A, B1, B2, C, riebalų, angliavandenių ir kt.
Gūžinis kopūstas (lot. Brassica oleracea var. capitata) – bastutinių (Brassicaceae) šeimai priklausanti daržovė.
Augalas dvimetis. Stiebas trumpas, lapai trumpakočiai, stambūs (50-60 cm pločio), mėsingi, kieti, įgaubti. Jie sudaro kietą, 0,3-16 kg svorio gūžę. Paprastai baltos spalvos, nors būna ir violetinių. Yra įvairaus ankstyvumo veislių.
Ankstyvųjų kopūstų gūžės užauga per 50-60 d., vidutinio ankstyvumo – per 90-120 d., vėlyvųjų – per 130–140 d. Kopūstas, paliktas dirvoje antriems metams, išaugina stiebą su geltonu žiedynu.
Maistui naudojamos gūžės. Iš jų ruošiamos salotos, sriubos, naudojamos įvairių patiekalų (pvz., balandėlių) gamyboje. Žiemai kopūstai rauginami. Maistingosios medžiagos susikaupusios lapuose; čia yra vitaminų A, B1, B2, C, riebalų, angliavandenių ir kt.
Galviņkāposti (Brassica oleracea var. capitata) ir divgadīga dārza kāposta pasuga. Atšķirībā no citām dārza kāposta pasugām, galviņkāpostiem ir raksturīgas lielas lapas, kas saaugušas cieši blakus viena otrai un veido apaļu "bumbu", kāpostgalviņu. Tā atrodas uz kacena. Galviņkāposti parasti sver no 0,5 līdz 4 kilogramiem, un var būt zaļi, violeti vai balti.
Galviņkāpostus kā kultūraugus sāka audzēt aptuveni 1000 gadus p.m.ē. Salīdzinājumam, Savojas kāpostus audzē kopš 16. gadsimta. Kāpostus sākotnēji audzēja Vidusjūras reģionā. Latvijā galviņkāpostus sāka audzēt 11.–13. gadsimtā. Viduslaikos kāpostiem bija liela nozīme Eiropas tautu virtuvēs. Uzturā lieto auga vasas daļu pēc pirmā gada. Kāpostu sēklas var iegūt, ja tos turpina audzēt vēl vienu gadu.
Saskaņā ar Pārtikas un lauksaimniecības organizācijas datiem, 2014. gadā tika iegūtas 71,8 miljoni tonnas galviņkāposti un citu kāpostu raža.[1] 33,4 miljoni tonnas (gandrīz pusi no pasaules ražas) no ražas ieguva Ķīnā.[1] Lielu daļu no Ķīnā izaudzētajiem kāpostiem veido Ķīnas kāposti, nevis galviņkāposti. Galviņkāpostus izmanto dažādiem mērķiem. Tos lieto sautējumos, zupās, salātos un citur.
Kāpostiem nav obligāti nepieciešams silts klimats, toties tiem ir nepieciešama gaisma un mitrums. Kāposta kacens izaug 15–20 cm augsts, virs tā atrodas kāpostgalviņa, kuru veido lielas, sulīgas lapas. Caur lapām iztvaiko daudz ūdens, kas tiek uzņemts no augsnes. Kāpostu lapas krāsa var būt no gaiši zaļas līdz tumši zaļai. Lapas ir dzīslotas un vaskotas (ar zemu slapināšanu). Atšķirībā no citiem dārzēniem, kāposti aug lēni un ilgi, aptveni no 100 dienām agrajām šķirnēm līdz 150 un vairāk dienām vēlajām šķirnēm. Tāpēc kāpostu stādīšana parasti notiek salīdzinoši agri, bet novāc vienus no pēdējiem. Ražas apmēri daudzējādā ziņā ir atkarīga no kāpostu šķirnes, kā arī no augsnes, mēslojuma un klimatiskajiem apstākļiem.
Galviņkāpostu šķirnes iedala agrajās un vēlajās šķirnēs, bet pēc krāsas baltajās un sarkanajās šķirnēs.
Agrie galviņkāposti aug uz neliela, irdena kacena. Agri iesējot siltā augsnē, raža gatava jau jūnija beigās. Kulinārijā tos izmanto jebkurā gatavošanas procesā, izņemot, kūpināšanu. Visbiežāk tos lieto svaigā veidā, piemēram, salātos. Tā kā agrajās kāpostu šķirnēs ir mazāk ogļhidrāti (glikoze, fruktoze un saharoze), tie sliktāk skābst.[2] Ja tos tomēr skābē, tad noteikti ātram patēriņam, jo process notiek siltā laika periodā un pretējā gadījumā ātri sabojājas.
Vidējie un vēlie galviņkāposti veido lielas, biezas un baltas lapas. Kapostgalviņas novāc vasaras beigās vai rudens sākumā. Šos kāpostus izmanto jebkurā ēdienu gatavošanas procesā, ieskaitot kūpināšanu. Visbiežāk tos lieto svaigā veidā vai skābē. Dažās zemēs ir iecienīta kāpostu kaltēšana.
Sarkanie galviņkāposti ir vidējas vai vēlās kāpostu šķirnes, tās tiek audzētas un novāktas tāpat kā “baltās” šķirnes. Atšķiras tikai ar pielietojumu kulinārijā: sarkanos kāpostus ēd ar sieru vai marinētus “aukstā” veidā. Termiski apstrādājot, tie zaudē skaisto krāsu, iegūstot pelēku krāsu. Latvijā sarkanie galviņkāposti ir mazāk iecienīti nekā baltās šķirnes.
Galviņkāposti (Brassica oleracea var. capitata) ir divgadīga dārza kāposta pasuga. Atšķirībā no citām dārza kāposta pasugām, galviņkāpostiem ir raksturīgas lielas lapas, kas saaugušas cieši blakus viena otrai un veido apaļu "bumbu", kāpostgalviņu. Tā atrodas uz kacena. Galviņkāposti parasti sver no 0,5 līdz 4 kilogramiem, un var būt zaļi, violeti vai balti.
Galviņkāpostus kā kultūraugus sāka audzēt aptuveni 1000 gadus p.m.ē. Salīdzinājumam, Savojas kāpostus audzē kopš 16. gadsimta. Kāpostus sākotnēji audzēja Vidusjūras reģionā. Latvijā galviņkāpostus sāka audzēt 11.–13. gadsimtā. Viduslaikos kāpostiem bija liela nozīme Eiropas tautu virtuvēs. Uzturā lieto auga vasas daļu pēc pirmā gada. Kāpostu sēklas var iegūt, ja tos turpina audzēt vēl vienu gadu.
Saskaņā ar Pārtikas un lauksaimniecības organizācijas datiem, 2014. gadā tika iegūtas 71,8 miljoni tonnas galviņkāposti un citu kāpostu raža. 33,4 miljoni tonnas (gandrīz pusi no pasaules ražas) no ražas ieguva Ķīnā. Lielu daļu no Ķīnā izaudzētajiem kāpostiem veido Ķīnas kāposti, nevis galviņkāposti. Galviņkāpostus izmanto dažādiem mērķiem. Tos lieto sautējumos, zupās, salātos un citur.
Kobis bulat (bahasa Inggeris: Cabbage) merupakan sejenis sayur. Brassica oleracea merupakan nama sains bagi bunga kobis dan sayur ini berasal dari keluaraga Brassica. Sayur ini mengandungi belerang atau sulfur, iaitu sejenis zat galian yang penting untuk kesihatan. Kobis bukan sahaja berkesan untuk mengubati penyakit ulser [perlu rujukan] malahan juga berkesan untuk mengubati masalah–masalah lain di usus[perlu rujukan]
Kobis yang kaya dengan kalsium, fosforus, zat besi, sodium, potasium dan vitamin A, B- Kompleks dan C dapat meredakan masalah di bahagian perut dan hati seperti yang dialami oleh mereka yang lali arak. [perlu rujukan] Kompaun belerang dalam kubis dapat menghindarkan pengeluran carcinogen, sejenis bahan kimia berbahaya dalam tubuh badan. [perlu rujukan] Amalan memakan kobis dapat menghalang carcinogen daripada bergabung menjadi sel-sel darah. Selain itu asid amino yang mengandungi belerang dalam kubis juga bertindak menurunkan paras kolestrol , meredakan saraf dan menenangkan fikiran dan sekaligus membantu seseorang itu tidur dengan selesa pada waktu malam.[perlu rujukan]
Kobis bulat banyak terjual di pasar-pasar termasuk pasar tani, dan pasar sayur.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Kobis bulat (bahasa Inggeris: Cabbage) merupakan sejenis sayur. Brassica oleracea merupakan nama sains bagi bunga kobis dan sayur ini berasal dari keluaraga Brassica. Sayur ini mengandungi belerang atau sulfur, iaitu sejenis zat galian yang penting untuk kesihatan. Kobis bukan sahaja berkesan untuk mengubati penyakit ulser [perlu rujukan] malahan juga berkesan untuk mengubati masalah–masalah lain di usus[perlu rujukan]
Kobis yang kaya dengan kalsium, fosforus, zat besi, sodium, potasium dan vitamin A, B- Kompleks dan C dapat meredakan masalah di bahagian perut dan hati seperti yang dialami oleh mereka yang lali arak. [perlu rujukan] Kompaun belerang dalam kubis dapat menghindarkan pengeluran carcinogen, sejenis bahan kimia berbahaya dalam tubuh badan. [perlu rujukan] Amalan memakan kobis dapat menghalang carcinogen daripada bergabung menjadi sel-sel darah. Selain itu asid amino yang mengandungi belerang dalam kubis juga bertindak menurunkan paras kolestrol , meredakan saraf dan menenangkan fikiran dan sekaligus membantu seseorang itu tidur dengan selesa pada waktu malam.[perlu rujukan]
Kobis bulat banyak terjual di pasar-pasar termasuk pasar tani, dan pasar sayur.
Hovudkål er ein kåltype med blad som ligg tett inntil kvarandre og dannar ein stor ball eller eit «hovud».[1] Det vitskaplege namnet på varieteten er Brassica oleracea var. capitata.[2]
Det finst fleire typar hovudkål. Kvitkål er den vanlegaste forma i Noreg. Denne typen dannar store hovud med blad som sit tett saman og gjerne er lyse, tilmed kvitlege, inni hovudet.[3] Nykål eller sommarkål er mindre tettpakka og er klart tidleg i sesongen.[4]
Savoykål er ein annan variant med krusete, lausare pakka blad og mildare smak enn vanleg kvitkål.[5] Raudkål er kjenneteikna av raudlilla blad og har også ein mild smak.[6]
Unge kålplantar
Kåldyrking på Haiti
Kålåker i Tyskland
Blomstrande kål
Raudkål
Hovudkål er ein kåltype med blad som ligg tett inntil kvarandre og dannar ein stor ball eller eit «hovud». Det vitskaplege namnet på varieteten er Brassica oleracea var. capitata.
O repolho, subespécie da Brassica oleracea, grupo Capitata, é uma variedade peculiar de couve, constituindo um dos vegetais mais utilizados na cozinha, em diversas aplicações (sopas, conservas, acompanhamentos, massas, etc). É uma planta bianual, herbácea, da família das Brassicaceae ou crucíferas, as folhas superiores do caule aparecem encaixadas umas nas outras, formando o que é designado como uma "cabeça" compacta (daí o título de Capitata, dada ao grupo cultivar).
Este tipo cultivar formou-se por selecção a partir de espécies silvestres, mais semelhantes às couves-de-folhas do grupo Acephala (sem "cabeça"), originárias da região em torno do mar Mediterrâneo, cerca do ano 100 d.C.. Entre as variedades que, por sua vez, comporta, podemos citar a couve-roxa (considerada também como fazendo parte de outro grupo: Capitata Rubra) e a couve-lombarda (que também se pode considerar do grupo Sabauda). A chamada couve-chinesa, semelhante ao repolho, pertence a uma espécie diferente, do género Brassica (Brassica rapa, var. pekinensis).
O repolho é usado cozido ou em saladas. Como se conservava facilmente, foi um vegetal particularmente utilizado antes da invenção da refrigeração como meio de conservação de alimentos frescos. O chucrute (em que se usa especialmente a variedade Krautman), constituído por repolho fermentado é um acompanhamento muito apreciado em determinadas culturas (não tanto nas mediterrânicas).
As lagartas de algumas borboletas da família Pieridae alimentam-se de algumas variedades de repolho (são conhecidas como "lagartas-das-couves" ou "borboleta-das-couves"), constituindo, por vezes, autênticas pragas.
O sumo da couve-roxa (ou o caldo onde foi cozida) pode ser utilizado como indicador de pH, ficando vermelho em soluções ácidas e azul em soluções alcalinas.
A couve é ainda usada frequentemente como principal ingrediente em dietas de emagrecimento, como a dieta da sopa que é, contudo, criticada pelos nutricionistas por ser desequilibrada.
A composição química do repolho a cada 100 gramas é[1]:
Existem diversas variedades, com exigências de cultivo diferentes, tempo de maturação diferentes e que implicam também um consumo diferenciado. Enquanto que algumas variedades atingem o ponto de colheita em 50 dias, produzindo cabeças reduzidas, a sua conservação é mais difícil, devendo ser consumidas rapidamente depois de colhidas. Outras variedades são colhidas cerca de 80 dias depois do seu transplante, produzindo cabeças de maiores dimensões e mais duradouras.
O repolho pode ser semeado directamente, ainda que o normal seja o plantio em canteiros, fazendo-se, posteriormente, mudas que são transplantadas definitivamente, com o devido espaçamento entre as plantas, para que se possam desenvolver de forma adequada.
O controlo de pragas (míldio, afídeos, mosca-branca, lagartas, nóctuas e roscas) é importante, principalmente em caso de produção para venda posterior, já que os consumidores evitam as folhas danificadas.
Todos os tipos de repolhos são parecidos no quesito nutricional. Em geral, existem cinco tipos de repolho:[2]
Pode ser usado no combate a úlceras internas, abcessos, enfermidades do estômago, nevralgias faciais e dentárias, hemorroidas, tuberculose, gota, reumatismo, erisipela, distúrbios intestinais. Também pode ser usado em cataplasmas em abcessos.[1]
O repolho, subespécie da Brassica oleracea, grupo Capitata, é uma variedade peculiar de couve, constituindo um dos vegetais mais utilizados na cozinha, em diversas aplicações (sopas, conservas, acompanhamentos, massas, etc). É uma planta bianual, herbácea, da família das Brassicaceae ou crucíferas, as folhas superiores do caule aparecem encaixadas umas nas outras, formando o que é designado como uma "cabeça" compacta (daí o título de Capitata, dada ao grupo cultivar).
Este tipo cultivar formou-se por selecção a partir de espécies silvestres, mais semelhantes às couves-de-folhas do grupo Acephala (sem "cabeça"), originárias da região em torno do mar Mediterrâneo, cerca do ano 100 d.C.. Entre as variedades que, por sua vez, comporta, podemos citar a couve-roxa (considerada também como fazendo parte de outro grupo: Capitata Rubra) e a couve-lombarda (que também se pode considerar do grupo Sabauda). A chamada couve-chinesa, semelhante ao repolho, pertence a uma espécie diferente, do género Brassica (Brassica rapa, var. pekinensis).
O repolho é usado cozido ou em saladas. Como se conservava facilmente, foi um vegetal particularmente utilizado antes da invenção da refrigeração como meio de conservação de alimentos frescos. O chucrute (em que se usa especialmente a variedade Krautman), constituído por repolho fermentado é um acompanhamento muito apreciado em determinadas culturas (não tanto nas mediterrânicas).
As lagartas de algumas borboletas da família Pieridae alimentam-se de algumas variedades de repolho (são conhecidas como "lagartas-das-couves" ou "borboleta-das-couves"), constituindo, por vezes, autênticas pragas.
O sumo da couve-roxa (ou o caldo onde foi cozida) pode ser utilizado como indicador de pH, ficando vermelho em soluções ácidas e azul em soluções alcalinas.
A couve é ainda usada frequentemente como principal ingrediente em dietas de emagrecimento, como a dieta da sopa que é, contudo, criticada pelos nutricionistas por ser desequilibrada.
Kapusta obyčajná hlávková alebo hlávková kapusta (lat. Brassica oleracea var. capitata; ďalšie názvy pozri nižšie) je taxón z druhu kapusta obyčajná.
Slovenské názvy sú: kapusta obyčajná hlávková[1], kapusta hlávková[1], hlávková kapusta[1], kapusta[2][3]; zriedkavo: kapusta obyčajná (v užšom zmysle)[4][5]; ľudovo či nárečovo: zelé, zelie, zeľ[3][6][7], zastarano: hlavatá kapusta, hlavičková kapusta [8]. Výraz hlávková kapusta môže mať - ako vidno z textu tohto článku - tri významy: 1. kapusta obyčajná hlávková (Brassica oleracea var. capitata), 2. zriedkavo: Brassica olereacea convar. capitata (t.j. spravidla: kapusta obyčajná hlávková + hlávkový kel, čiže Brassica oleracea var. capitata + Brassica oleracea var. sabauda), 3. zriedkavo: biela hlávková kapusta (Brassica oleracea var. capitata f. alba).
Vedecké názvy sú:
Pozor na zámenu s češtinou, kde "hlávková kapusta" či "kapusta hlávková" znamená hlávkový kel, čiže kapustu obyčajnú kelovú.[21]
Kapusta obyčajná hlávková/hlávková kapusta (Brassica oleracea var. capitata) v niektorých deleniach patrí spolu s hlávkovým kelom (Brassica oleracea var. sabauda) - a prípadne aj niektorým ďalším taxónom - do zoskupenia s vedeckým názvom Brassica oleracea convar. capitata. Toto zoskupenie sa úplne bežne v anglických textoch označuje ako (head) cabbage(s) a v nemeckých ako Kopfkohl(e), jeho slovenské meno hlávková kapusta (v najširšom zmysle) je naopak veľmi zriedkavé. Treba ale dodať, že v niektorých slovenských starších deleniach je názov "Brassica oleracea convar. capitata" (úplným) synonymom pre Brassica oleracea var. capitata, čiže len čisto pre kapustu obyčajnú hlávkovú bez hlávkového kelu. [11][22][23][24]
Tento článok je len o kapuste obyčajnej hlávkovej (Brassica oleracea var. capitata), o keli hlávkovom pozri článok kapusta obyčajná kelová, o systematike kapusty obyčajnej pozri kapusta obyčajná.
Kapusta obyčajná hlávková sa tradične delí na [9][25][1][26][27][10][7][3][28][29]:
Niekedy sa ako samostatná skupina vydeľuje ešte kapusta špicatá (=špicatá kapusta, kapusta hlávková špicatá, špicatá hlávková kapusta; lat. Brassica oleracea var. capitata f. pyramidalis), ktorá má zašpicatený tvar (ostatné dve skupiny kapusty obyčajnej hlávkovej sú potom teda guľaté). [30][31][32][33][34]. Helm (1963) zas rozdeľuje kapustu obyčajnú hlávkovú na dve neguľaté formy (f. subacuta a f. conica) a na guľatú formu (f. capitata). [35]
Okrem toho sa občas biela hlávková kapusta a červená hlávková kapusta (a prípadne aj špicatá kapusta) považujú za úplne samostatné taxóny, t. j. namiesto taxónu kapusta obyčajná hlávková daný systém obsahuje spomenuté dva (resp. tri) taxóny (napríklad pod názvom Brassica oleracea var. alba a Brassica oleracea var. rubra). [15][36][37]
Pestuje sa ako listová zelenina vo viacerých kultivaroch. Je to dvojročná (na Slovensku jednoročná) nízka bylina. Stonka je zdužnatená a na vrchole má guľovitú kompaktnú hlávku tvorenú husto nakopenými listami. Okraje listov sú ploché, prekrývajú sa a sú pritlačené na seba. Listy sú pri kapuste bielej belasozelené, pri kapuste červenej modrozelené alebo fialovočervené.[1]
Hlavné zložky jedlej časti kapusty červenej sú: voda (92 %), bielkoviny (1,5 %), sacharidy (3,5 %), balastné látky (2,5 %), minerálne látky (0,7 % -draslík, vápnik, horčík, sodík, zinok a železo) a tuky (0,2 %). Z vitamínov obsahuje vitamín E, B2, B1, B9, karotén a vitamín C.[38]
Kapusta obyčajná hlávková alebo hlávková kapusta (lat. Brassica oleracea var. capitata; ďalšie názvy pozri nižšie) je taxón z druhu kapusta obyčajná.
Kapusta gowjasto (Brassica oleracea var. capitata L.) – warziwo, uodmjana kapusty warziwnyj. Je to dwuroczno źelina, noleżůnco do familije kapustowatych. Anfang uprawy datuje śe na pjyrsze stoleće przed naszům erům. Znono juž we starožytnym Rzimje.
Kapusta gowjasto (Brassica oleracea var. capitata L.) – warziwo, uodmjana kapusty warziwnyj. Je to dwuroczno źelina, noleżůnco do familije kapustowatych. Anfang uprawy datuje śe na pjyrsze stoleće przed naszům erům. Znono juž we starožytnym Rzimje.
양배추(洋白菜, 문화어: 가두배추)는 브라시카 올레라케아(Brassica oleracea)의 재배종이다. 원산지는 지중해 연안이며 감람(甘藍)이라고도 하는 두해살이풀이다. 배추와는 여러가지로 유사하나, 다른 점도 많다.
양배추 머리는 일반적으로 0.5 - 4 킬로그램 (1 - 9 파운드)이며, 녹색, 보라색 또는 흰색일 수 있다. 매끈 매끈하고 단단한 녹색 양배추가 가장 일반적이다. 두 가지 색의 부드럽게 잎이 달린 자주색 배추와 곱슬 머리 모양의 사보이 양배추는 더 드물다. 다층 야채이다. 여름철 북반구 고위도에서 볼 수있는 것과 같이 햇볕이 잘 드는 날에는 양배추가 상당히 자랄 수 있다. 2012년 기준으로, 가장 무거운 양배추는 62.71kg (138.25lb)이다.[1]
잎은 두껍고 털이 없으며 분백색이 돈다. 또한 잎가장자리에 불규칙한 톱니가 있으며 서로 겹쳐져서 중앙부의 것은 공처럼 단단하게 된다. 꽃은 5~6월에 피고 연한 황색이며 2년생 뿌리에서 자란 꽃줄기 끝 총상꽃차례에 달린다. 꽃받침조각과 꽃잎은 4개씩이고 6개의 수술 중 4개가 길며 암술은 1개이다. 각과(角果)는 짧은 원주형이며 비스듬히 선다.
양배추는 광범위한 역사를 가지고 있지만[2] "브라시카"로 분류됐었거나 다양한 잎이 많은 채소들로 인해 정확한 기원을 추적하기가 어렵다.[3] 영국과 유럽 대륙에서 처음 발견 된 양배추의 야생 조상은 소금에 견디지 만 다른 식물에 의한 침식이 없고 서늘한 습기가 많은 연안 서식지의 암석 절벽에 서식한다.[4]
양배추는 전 세계에 분포되어 각기 다른 환경 속에서 재배되고 있기 때문에 품종의 분화 및 발달이 매우 복잡하다. 한국에서는 외국에서 육성된 품종을 수입하여 재배하는 경우가 대부분이다. 양배추의 품종은 구(球)의 모양, 수확기의 조만(早晩), 꽃눈의 분화에서 저온감응성의 예민도 등에 따라 분류한다. 수확 시기에 따라 조생종·중생종·만생종으로 분류하기도 한다. 늦가을부터 겨울 동안에 생산된 양배추가 맛이 뛰어나다.[5]
날로 먹거나 양배추말이 등 쪄서 먹는다. 비타민 C가 풍부하다. 안토시아닌(anthocyanin)이라는 주요한 색소 성분이 함유되어있어 보통 자주색 띠를 보여준다.
양배추는 식용 식물로서의 평범한 목적 외에도 역사적으로 여러 가지 건강상의 이익을 위한 약초로 사용되어 왔다. 예를 들어, 고대 그리스인들은 완하제로 야채를 섭취하고 버섯 중독, 안약, 그리고 타박상을 치료하는 데 사용되는 보형물에 양배추 주스를 해독제로 사용하도록 권장했다.[6][7][8]양배추는 암, 특히 대장암의 위험성을 저하시킨다.[9]
양배추(洋白菜, 문화어: 가두배추)는 브라시카 올레라케아(Brassica oleracea)의 재배종이다. 원산지는 지중해 연안이며 감람(甘藍)이라고도 하는 두해살이풀이다. 배추와는 여러가지로 유사하나, 다른 점도 많다.
양배추 머리는 일반적으로 0.5 - 4 킬로그램 (1 - 9 파운드)이며, 녹색, 보라색 또는 흰색일 수 있다. 매끈 매끈하고 단단한 녹색 양배추가 가장 일반적이다. 두 가지 색의 부드럽게 잎이 달린 자주색 배추와 곱슬 머리 모양의 사보이 양배추는 더 드물다. 다층 야채이다. 여름철 북반구 고위도에서 볼 수있는 것과 같이 햇볕이 잘 드는 날에는 양배추가 상당히 자랄 수 있다. 2012년 기준으로, 가장 무거운 양배추는 62.71kg (138.25lb)이다.
.JPG)
.jpg){kind=link}