nimet breadcrumb-navigoinnissa
El xazmín oficinal (Jasminum officinale) ye una especie trepadora de la familia de les oleacees nativa del Cáucasu, el norte d'Irán, l'Afganistán, Paquistán, los Himalayes, India, Nepal y China occidental. Cultívase estensamente en munchos otros países y, en dalgunos d'ellos, como Francia, Italia, Portugal, Rumanía, Yugoslavia, Arxelia, Florida y les Indies Orientales, tópase naturalizada.[1]
Trepadora qu'algama hasta seis metros d'altor bien ramificáu, con fueyes compuestes d'ente cinco a nueve foliolos llinial-llanceolaos de cantu enteru, penninervaos. La inflorescencia surden en recímanos axilares; les flores, hermafrodites, de mota tubular, tienen cinco pétalos de color blancu. El frutu ye una baga. Arrobinar por fraes.[2]
Ye la planta nacional de Paquistán y apaez orlando el so escudu. El so orixe, anque asitiáu en dalgún llugar d'Asia Central, nun ta bien determináu. Dellos botánicos (H.L.Li, 1992; Coats, 1994) apunten qu'en testos del sieglu III de China, mentar a la planta como forana. N'otros testos posteriores del mesmu orixe apuntar a Bizanciu como llugar d'orixe. Los chinos denominar Yeh-shi-ming como adaptación del nome usáu en Persia y Arabia.[3] La so presencia nos xardinos europeos llegó abondo probablemente al traviés de la cultura Normanda en Sicilia.[4] A mediaos del sieglu XIV, en Florencia, Giovanni Boccaccio nel so Decamerón describe un xardín cercáu nel que los paseos del xardín taben toos tapizaos con roses blanques y coloraes y xazmín, de manera que nun había nenguna parte del xardín na que nun se pudiera pasiar, yá fuera mañana o plenu mediudía so una prestosa solombra.[5] L'agua de xazmín méntase tamién nel relatu sobre 'Salabetto' na mesma obra.[6] El xazmín taba tan naturalizáu que fixo pensar a Linneo que yera natural de Suiza. Tal yera la cantidá de fábriques d'estracción d'esencies d'esta flor n'Europa central.[7] Cítase como planta de xardín londinense nel llibru de William Turner Names of Herbes (1548).
Al igual qu'asocede con otres munches flores, les variedaes dobles de la especie fueron atesoraes mientres los sieglos XVI y XVII.
Utilízase como planta ornamental en xardinos pa cubrir pérgolas y glorietes.
Utilizáu con planta melecinal como pectoral, tónicu, astrinxente, sedante nerviosu, vulnerario.[8]
El Aceite esencial presente nes flores ye bien utilizáu en cosmética y perfumería.
Jasminum officinale describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 7. 1753.[9]
Jasminum: nome llatín d'estes plantes. Podría derivar del persa yasamin o del árabe yasmin.[10]
officinale: epítetu llatín que significa "utilizada como floritu".[11]
.National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?20668 (8 d'abril de 2009)
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El xazmín oficinal (Jasminum officinale) ye una especie trepadora de la familia de les oleacees nativa del Cáucasu, el norte d'Irán, l'Afganistán, Paquistán, los Himalayes, India, Nepal y China occidental. Cultívase estensamente en munchos otros países y, en dalgunos d'ellos, como Francia, Italia, Portugal, Rumanía, Yugoslavia, Arxelia, Florida y les Indies Orientales, tópase naturalizada.
Ağ jasmin (lat. Jasminum officinale) — zeytunkimilər fəsiləsinin jasmin cinsinə aid bitki növü.
Asiya, Aralıq dənizi ölkələri, Çinin şimalı, Zaqafqaziyada geniş yayılmışdır. Pakistanın milli çiçəyidir.
Ağ jasminin hündürlüyü təxminən 3 m-ə çatır. Uzun gövdələri 5-9 xırda, mürəkkəb yarpaqlardan ibarətdir. Çiçəkləri zoğların uclarında çiçək qruplarına yığılmışdır. Bu növ martdan maya qədər, diametri 5 sm olan gözəl, ağ və ətirli çiçəklərlə örtülü olur. Onun çiçək qruplarının uzunluğu 5-8 sm-dir. Giləmeyvələri qaradır.
Parlaq, günəşli yerdə yaxşı bitir. Oduncaqlı gövdələri möhkəmdir, lakin küləkdən qorunan yerə əkmək və soyuqdan qorumaq lazımdır. Yayda bitki 20-240C temperaturda daha yaxşı inkişaf edir. Yazda və yayda bol, qışda isə az suvarılmalıdır. Vegetasiya dövründə bir və ya iki həftədən bir kompleks, universal gübrə verilir. Ağ jasmin qidalı, kompostlu torpağa üstünlük verir. Bitkilər çiçəkləmə qurtardıqdan sonra köçürülür. Xəstəliklərə çox davamlı bitkidir və zərərvericilərlə (mənənə ilə) az yoluxur.
Dendroloji parkda introduksiya edilmişdir, bir çox rayonda mədəni şəraitdə becərilir. Yabani vəziyyətdə isə Lənkəran dağlarında rast gəlinir.
Tərkibində efir yağı vardır, aromaterapiyada, dermotologiyada, antiseptik xüsusiyyətlərinə görə soyuqdəymədə istifadə olunur.
Ağ jasmin (lat. Jasminum officinale) — zeytunkimilər fəsiləsinin jasmin cinsinə aid bitki növü.
Jasminum officinale, conegut sota el nom de gessamí comú o simplement gessamí, és una espècie de planta amb flor dins de la família de l'olivera (Oleaceae), és una planta nativa del Caucas, nord d'Iran, Afghanistan, Pakistan, l'Himàlaia i oest de la Xina.[1] Es fa servir com planta ornamental especialment per la fragància de les seves flors.
És una liana vigorosa i caducifòlia amb les fulles pinnades i flors blanques d'estiu.[1]
S'han desenvolupat nombrosos cultivars per a jardineria sovint amb fulles variegades.
Jasminum officinale es fa servir també com oli essencial en aromateràpia i en dermatologia com antisèptic o antiinflamatori.[2]
Seguretat: L'oli essencial causa irritació en algunes persones i pot provocar al·lèrgies pel seu contingut en acetat de bencil.
Jasminum officinale, conegut sota el nom de gessamí comú o simplement gessamí, és una espècie de planta amb flor dins de la família de l'olivera (Oleaceae), és una planta nativa del Caucas, nord d'Iran, Afghanistan, Pakistan, l'Himàlaia i oest de la Xina. Es fa servir com planta ornamental especialment per la fragància de les seves flors.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Jasmin yr haf sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Oleaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Jasminum officinale a'r enw Saesneg yw Summer jasmine.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Siasmin Gwyn.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac.[2] Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Jasmin yr haf sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Oleaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Jasminum officinale a'r enw Saesneg yw Summer jasmine. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Siasmin Gwyn.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac. Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Der Echte Jasmin oder Gewöhnliche Jasmin (Jasminum officinale) ist ein Klettergehölz, das durch seine dekorativen, weißen und duftenden Blüten auffällt.[2]
Als Bezeichnung für den echten Jasmin wurde im Verlaufe des 16. Jahrhunderts über türkische Vermittlung das Wort „Jasmin“ aus dem persischen entlehnten jāsamin[3][4][5] in verschiedenen Varianten ins Deutsche übernommen. Daneben gab es zunächst auch das Wort „veiolräben“ (Veilchenreben), das sich aber langfristig nicht durchsetzen konnte.[6]
Der Jasmin ist ein sommergrüner, 0,4 bis 5 Meter, in Spalieren bis zu 10 Meter hoch kletternder Strauch mit grünen, vierkantigen, dünnen und rutenförmigen Zweigen. Die Blätter stehen gegenständig und sind aus fünf bis neun Blättchen zusammengesetzt. Die Blättchen sind elliptisch, zugespitzt und 1 bis 6 Zentimeter lang. Die Blüten stehen bis zu zehn in Büscheln. Sie sind weiß, duftend, etwa 2,5 Zentimeter breit und stehen auf 0,4 bis 2,5 Zentimeter langen Blütenstielen. Der Blütenkelch ist 1 bis 3 Millimeter groß, kahl oder wenig behaart. Der Kronsaum ist fünflappig und 6 bis 12 Millimeter lang.
Der Jasmin blüht von Juni bis September.
Als Früchte werden runde bis ovale Beeren gebildet, die bei Reife dunkelrot sind und sich später violett färben.[2][7]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26.[8]
Das natürliche Verbreitungsgebiet des Echten Jasmins liegt im Himalaja, im Kaschmir und in Südwest-China in Höhen von 1800 bis 4000 Metern.[7] In Europa wurde er eingebürgert, man findet ihn auf der Iberischen Halbinsel, in Frankreich und Rumänien, außerhalb von Europa auch im Kaukasus und dem Iran. Er wächst in Steppen und Trockenwäldern auf mäßig trockenen bis frischen, nährstoffreichen Böden, die schwach sauer bis schwach alkalisch, kiesig oder sandig lehmig sein können. Er ist frostempfindlich und bevorzugt sonnigheiße Standorte.[2]
Der Echte Jasmin ist ein Vertreter der Gattung Jasminum in der Familie der Ölbaumgewächse (Oleaceae). Dort wird die Gattung der Tribus Jasmineae zugeordnet.[9] Es werden drei Varietäten unterschieden:
Der Jasmin wird aufgrund seiner dekorativen und duftenden Blüten als Zierstrauch kultiviert.[2] Das ätherische Öl, welches mittels Lösungsmittel als Absolue gewonnen wird, verwendet man in der Aromatherapie,[10] zur Parfumherstellung und als Aromastoff beispielsweise für Jasmintee oder Maraschinokirschen.[11] Im Orient und in China werden schon seit Jahrtausenden duftende Öle aus den Blüten des Jasmin gewonnen, was sich auch in seinem persischen Namen ausdrückt (jāsamin oder jāsaman), der als Lehnwort auch im Arabischen verwendet wird.[5] Er gelangte in der zweiten Hälfte des 16. Jahrhunderts aus türkischen Gärten über Italien nach Mitteleuropa.
Der Jasmin ist die Nationalblume Tunesiens[12] und Pakistans.[13]
Der Echte Jasmin oder Gewöhnliche Jasmin (Jasminum officinale) ist ein Klettergehölz, das durch seine dekorativen, weißen und duftenden Blüten auffällt.
Lu Jasminum officinalis (chiamatu "girsuminu" 'n Sicilia) è na chianta arrampicanti cultivatu a scopu urnamintali pî sò ciuri. E puru lu ciuri jancu prufumatìssimu pruduttu dâ chianta omònima.
மௌவல் எனச் சங்ககாலத்தில் வழங்கப்பட்ட மலரை இக்காலத்தில் மரமல்லி (மரமல்லிகை), பன்னீர்ப் பூ எனவும் வழங்குகின்றனர். இது வீட்டில் வளர்க்கப்படும் மரம். இந்த மலரின் அரும்புகள் மகளிரின் பல் வரிசைக்கு உவமையாகக் காட்டப்பட்டுள்ளன. இப்பூ வருடத்திற்கு இரு முறை பூக்கும். மலர்கள் மிகுந்த வாசனையை கொண்டது. இப்பூவைக் கொண்டு மாலைகளும், மலர் அலங்காரங்களும் செய்யப்படுகின்றன.
இம்மரம் 18 முதல் 25 மீட்டர் வளரக்கூடியது. 6 முதல் 8 வருடங்களில் மரமாகி 40 வருடங்கள் வரை இருக்கும். பல மண் வகைகளில் வளரக்கூடியவை.
மௌவல் எனச் சங்ககாலத்தில் வழங்கப்பட்ட மலரை இக்காலத்தில் மரமல்லி (மரமல்லிகை), பன்னீர்ப் பூ எனவும் வழங்குகின்றனர். இது வீட்டில் வளர்க்கப்படும் மரம். இந்த மலரின் அரும்புகள் மகளிரின் பல் வரிசைக்கு உவமையாகக் காட்டப்பட்டுள்ளன. இப்பூ வருடத்திற்கு இரு முறை பூக்கும். மலர்கள் மிகுந்த வாசனையை கொண்டது. இப்பூவைக் கொண்டு மாலைகளும், மலர் அலங்காரங்களும் செய்யப்படுகின்றன.
சங்கநூல் குறிப்புகள் குறிஞ்சி நில மகளிர் குவித்து விளையாடிய மலர்களில் ஒன்று மௌவல். குடியிருப்பு மனைகளில் இதனை நட்டு வளர்ப்பர். இரவில் பூக்கும் இந்த மலர் சுற்றிலும் மணக்கும். ஊர் ஓரப் பள்ளங்களில் இது வளர்க்கப்படும். மல்லிகை, மௌவல், சண்பகம் ஆகியவை வெவ்வேறு மலர்கள். மகளிர் சிரிப்பது போலப் பூக்கும். சில பெண்களின் பற்களை இக்காலத்தில் ‘அரிசிப்பல்’ எனப் பாராட்டுவர். இதனைச் சங்கப்பாடல்கள் மௌவலோடு ஒப்பிட்டுப் பாராட்டுகின்றன. நொச்சிச் செடி ஆற்றங்கரைகளில் வளரும். இது ஆற்று நொச்சி. வீட்டில் நட்டு வளர்க்கும் மௌவலை ‘மனைநொச்சி’ எனவும் வழங்கினர்.Gesminu (Jasminum officinale), est una matta arrampicante originaria de s'oriente, cun fozas minores birdes giaras, e frores brancos a matuleddos, profumados meda. Impreada comente matta de ornamentu in giardinos.
Jasminum officinale, known as the common jasmine or simply jasmine, is a species of flowering plant in the olive family Oleaceae. It is native to the Caucasus and parts of Asia, also widely naturalized.
It is also known as summer jasmine,[1] poet's jasmine,[2] white jasmine,[2] true jasmine or jessamine,[2] and is particularly valued by gardeners throughout the temperate world for the intense fragrance of its flowers in summer. It is also the National flower of Pakistan.
Jasminum officinale is a vigorous, twining deciduous climber with sharply pointed pinnate leaves and clusters of starry, pure white flowers in summer, which are the source of its heady scent.[3] The leaf has 5 to 9 leaflets.[4]
The Latin specific epithet officinale means "useful".[5]
It is found in the Caucasus, northern Iran, Afghanistan, Pakistan, the Himalayas, Tajikistan, India, Nepal and western China (Guizhou, Sichuan, Xizang (Tibet), Yunnan). The species is also widely cultivated in many places, and is reportedly naturalized in Spain, France, Italy, Portugal, Romania, Croatia, Bosnia and Herzegovina, Montenegro, Serbia, Algeria, Florida and the West Indies.[3]
J. officinale has been found to contain alkaloids, coumarins, flavonoids, tannins, terpenoids, glycosides, emodine, leucoanthocyanins, steroids, anthocyanins, phlobatinins, essential oil and saponins.[6]
Jasminum officinale is so ancient in cultivation that its country of origin, though somewhere in Central Asia, is not certain.[7] H.L. Li, The Garden Flowers of China,[8] notes that in the third century CE, jasmines identifiable as J. officinale and J. sambac were recorded among "foreign" plants in Chinese texts, and that in ninth-century Chinese texts J. officinale was said to come from Byzantium. Its Chinese name, Yeh-hsi-ming is a version of the Persian and Arabic name.[9]
Its entry into European gardens was most likely through the Arab-Norman culture of Sicily, but, as the garden historian John Harvey has said, "surprisingly little is known, historically or archaeologically, of the cultural life of pre-Norman Sicily".[10] In the mid-14th century the Florentine author Boccaccio in his Decameron describes a walled garden in which "the sides of the alleys were all, as it were, walled in with roses white and red and jasmine; insomuch that there was no part of the garden but one might walk there not merely in the morning but at high noon in grateful shade."[11] Jasmine water also features in the story of Salabaetto in the Decameron.[12] Jasminum officinale, "of the household office" where perfumes were distilled, was so thoroughly naturalized that Linnaeus thought it was native to Switzerland.[13] As a garden plant in London it features in William Turner's Names of Herbes, 1548.
Double forms, here as among many flowers, were treasured in the 16th and 17th centuries.
Numerous cultivars have been developed for garden use, often with variegated foliage. The cultivar 'Argenteovariegatum',[14] with cream-white variegation on the leaves, has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[15]
The essential oil of Jasminum officinale is used in aromatherapy. Jasmine absolute has a heavy, sweet scent valued by perfumers. The flowers release their perfume at dusk, so flowers are picked at night and a tiny amount of oil is obtained from each blossom by solvent extraction. The result is an expensive oil which can be used in low concentrations.
Jasmine is "generally recognized as safe" (GRAS) as a food ingredient by the U.S. Food and Drug Administration.[16]
It is unknown whether jasmine consumption affects breastmilk, as the safety and efficacy of jasmine in nursing mothers or infants has not been adequately studied.[16] Drinking small amounts of jasmine tea likely are not harmful during nursing.[16]
Allergic reactions to jasmine may occur.[16]
Floral wreath of jasmine representing the shield of Pakistan Jasminum officinale, known as the common jasmine or simply jasmine, is a species of flowering plant in the olive family Oleaceae. It is native to the Caucasus and parts of Asia, also widely naturalized.
It is also known as summer jasmine, poet's jasmine, white jasmine, true jasmine or jessamine, and is particularly valued by gardeners throughout the temperate world for the intense fragrance of its flowers in summer. It is also the National flower of Pakistan.
Jasminum officinale, el jazmín morisco[1] o jazmín común, es una especie trepadora de la familia de las oleáceas nativa del Cáucaso, el norte de Irán, Afganistán, Pakistán, los Himalayas, India, Nepal y China occidental. Se cultiva extensamente en muchos otros países y, en algunos de ellos, como Francia, Italia, Portugal, Rumanía, Yugoslavia, Argelia, Florida y las Indias Orientales, se halla naturalizada.[2]
Trepadora que alcanza hasta seis metros de altura muy ramificado, con hojas compuestas de entre cinco a nueve folíolos lineal-lanceolados de borde entero, penninervados. La inflorescencia surgen en racimos axilares; las flores, hermafroditas, de cáliz tubular, poseen cinco pétalos de color blanco. El fruto es una baya. Se propaga por esquejes.[3]
Es la planta nacional de Pakistán y aparece orlando su escudo. Su origen, aunque situado en algún lugar de Asia Central, no está bien determinado. Algunos botánicos (H.L.Li, 1992; Coats, 1994) apuntan que en textos del siglo III de China, se menciona a la planta como foránea. En otros textos posteriores del mismo origen se apunta a Bizancio como lugar de origen. Los chinos lo denominan Yeh-shi-ming como adaptación del nombre usado en Persia y Arabia.[4] Su presencia en los jardines europeos llegó probablemente a través de la cultura Normanda en Sicilia.[5] A mediados del siglo XIV, en Florencia, Giovanni Boccaccio en su Decamerón describe un jardín amurallado en el que los paseos del jardín estaban todos tapizados con rosas blancas y rojas y jazmín, de manera que no había ninguna parte del jardín en la que no se pudiera pasear, ya fuera mañana o pleno mediodía bajo una agradable sombra.[6] El agua de jazmín se menciona también en el relato sobre 'Salabetto' en la misma obra.[7] El jazmín estaba tan naturalizado que hizo pensar a Linneo que era natural de Suiza. Tal era la cantidad de fábricas de extracción de esencias de esta flor en Europa central.[8] Se cita como planta de jardín londinense en el libro de William Turner Names of Herbes (1548).
Al igual que ocurre con otras muchas flores, las variedades dobles de la especie fueron atesoradas durante los siglos XVI y XVII.
Se utiliza como planta ornamental en jardines para cubrir muros, pérgolas y glorietas.
Como planta medicinal se conocen sus efectos como antiinflamatorio, antimicrobiano, antioxidante y antiulceroso. Según demostró un estudio en ratas y ratones, el extracto hidroalcohólico de hojas presenta efectos analgésicos y anticonvulsivos.[9]
El aceite esencial presente en las flores es muy utilizado en cosmética, perfumería y aromaterapia.
Jasminum officinale fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 7. 1753.[10]
Ver: Jasminum
officinale: epíteto latino que significa "utilizada como hierba medicinal".[11]
Jasminum officinale, el jazmín morisco o jazmín común, es una especie trepadora de la familia de las oleáceas nativa del Cáucaso, el norte de Irán, Afganistán, Pakistán, los Himalayas, India, Nepal y China occidental. Se cultiva extensamente en muchos otros países y, en algunos de ellos, como Francia, Italia, Portugal, Rumanía, Yugoslavia, Argelia, Florida y las Indias Orientales, se halla naturalizada.
Jasminum officinale, le jasmin blanc (ou jasmin officinal), est un arbuste grimpant, de la famille des Oleaceae, au feuillage caduc à semi-persistant, donnant une abondante floraison parfumée durant tout l'été. C'est l'espèce type du genre Jasminum, décrite par Linné[1] en 1753 d'après des spécimens venant d'Inde.
Originaire d'Asie, il ressemble au premier abord au Jasminum polyanthum avec lequel il est souvent confondu. C'est une plante ornementale cultivée dans les régions tempérées. Ses fleurs très odorantes servent à parfumer le thé et entrent dans les remèdes traditionnels en Asie.
Jasminum officinale est un arbuste grimpant, aux longues tiges sarmenteuses, s'enroulant sur des supports et pouvant atteindre 5 mètres. En vieillissant les tiges deviennent ligneuses et brun clair. Les rameaux récents portant les feuilles sont verts, glabres (ou avec une pubescence éparse), anguleux ou cannelés.
Les feuilles imparipennées sont opposées[2]. Chaque feuille comporte de 3 à 9 folioles, ovales, glabres, de 40 × 17 mm, avec une base asymétrique. La foliole terminale, plus grande est acuminée. Le feuillage est caduc à semi-persistant suivant le climat.
Les fleurs très parfumées sont portées par des cymes ombelliformes, en position terminale ou axillaire. Les bractées vertes sont linaires, très fines et de 2 à 10 mm de long. Chaque fleur blanche, portée par un long pédicelle (1,6-20 mm), comporte un calice en cupule (1-3 mm) portant 5 lobes subulés-linaires de 5-10 mm. La corolle blanche (parfois pourprée au revers) est formée d'un long tube (2 cm × 2 mm) s'ouvrant en 5 lobes étalés, ovales, En France, la floraison a lieu de fin juin à septembre.
Le fruit est une baie, globuleuse, devenant noire à maturité,
Pour distinguer le Jasminum officinale du J. polyanthum, on peut s'appuyer sur des caractères distinctifs portant sur la forme du calice et le type d'inflorescence[3] :
Jasminum officinale se distingue de Jasminum grandiflorum par des caractères distinctifs portant sur la cyme et la taille de la corolle :
Cyme le pédicelle central plus court........... J. grandiflorum tous les pédicelles de même taille.... J. officinale Corolle grande taille 13-22 × 8-14 mm.......... J grandiflorum plus petite taille 6-12 × 3-8 mm......... J. officinaleTrois variétés sont décrites[3] :
Le jasmin officinal est originaire des régions himalayennes. Il croît en Chine (Guizhou, Sichuan, Xizang, Yunnan), en Inde, au Népal, au Tadjikistan, au Pakistan, à l'est de l'Afghanistan, au nord de l'Iran, en Turquie, en Géorgie et en région méditerranéenne[4],[5].
Il pousse dans les bois, les haies et le long des rivières.
Le jasmin blanc a été introduit de Chine en Europe au XVIe siècle[6]. C'est un arbuste grimpant qui se plante dans les sols plutôt riches et frais mais bien drainés. Il supporte les sols calcaires. Il demande à être palissé le long d'un mur ou sur une pergola. Très vigoureux, il peut atteindre plusieurs mètres de haut et demande à être taillé régulièrement.
Il demande une exposition ensoleillée ou mi-ombragée. Il est résistant au froid (jusqu'à −15 °C). En région chaude, la floraison est plus faible au cœur de l'été, contrairement à J. grandiflorum[6].
Il est largement cultivé comme plante ornementale dans les régions tempérées. À partir de juin, son parfum enivrant peut embaumer une terrasse.
C'est la fleur nationale du Pakistan, représentée dans l'emblème du Pakistan.
Jasminum officinale est cultivé dans la région de Grasse pour quelques maisons de parfumerie. Il est un peu moins parfumé que Jasminum grandiflorum (aussi cultivé à Grasse) mais beaucoup plus rustique. Les fleurs de jasmin ne supportant pas la chaleur, la technique de l'enfleurage à froid fut développée à Grasse jusque vers 1930. Pour extraire les molécules aromatiques, on piquait les fleurs sur des graisses raffinées. En parfumerie, le jasmin apporte une note de cœur fruité, fleurie et animale aux compositions. Le Joy de Jean Patou (créé en 1930) marie de forte dose d'absolue de jasmin avec l'essence de rose[7]. Il fallait, disait-on, 10 600 fleurs de jasmin de Grasse pour obtenir 3 cl de parfum. Le jasmin se rencontre fréquemment dans la composition de parfums féminins floraux (Absolutely Irrésistible de Givenchy) et parfois dans certains parfums pour hommes (Habit Rouge Sport de Guerlain).
Il a été souvent célébré par les poètes persans. Dans la poésie épique de Nezāmi, un poète perse du XIIe siècle, on trouve 58 occurrences du jasmin officinale, « le jasmin des poètes », renvoyant métaphoriquement à la couleur blanche, au visage, aux femmes etc[8]. Le jasmin officinal est la fleur nationale du Pakistan.
Les fleurs de jasmin officinal (sufanghua 素方花) sont utilisées en médecine traditionnelle chinoise, pour refroidir le sang, restaurer l'équilibre des énergies. Il est utilisé dans le traitement de la galle et du zona[9].
En médecine ayurvédique, le jasmin est utilisé pour ses vertus relaxante et sédative. Il apaise les tensions, calme les nerfs[10].
En Iran, l'huile essentielle de jasmin officinale est utilisée en aromathérapie comme antiseptique et anti-inflammatoire[8]. L'arôme de jasmin est réputé calmant, apaisant et recommandé pour lutter contre le stress et la dépression. De plus, le jasmin a aussi la réputation d'être aphrodisiaque, de stimuler et susciter le désir sexuel.
Le jasmin officinal n'est pas consommé sous forme de thé. Ce qu'on appelle couramment thé au jasmin (mòlìhuā chá 茉莉花茶) est fait avec des fleurs de jasmin sambac. Ce dernier est abondamment cultivé à cet effet dans les provinces du Guangxi, Guangdong et du Fujian[11]. En effet, le terme molihua désigne en général, un arbuste au feuillage persistant dont les fleurs sont blanches et les feuilles simples, et donc un jasmin du type Jasminum sambac[12] mais c'est aussi un terme générique pour « jasmin ». Le jasmin officinal n'est pas cultivé en Chine à des fins agricoles.
Dans les boutons de Jasminum officinale var. grandiflorum a été trouvé six glucosides d'iridoïde[13],[14].
Jasminum officinale, le jasmin blanc (ou jasmin officinal), est un arbuste grimpant, de la famille des Oleaceae, au feuillage caduc à semi-persistant, donnant une abondante floraison parfumée durant tout l'été. C'est l'espèce type du genre Jasminum, décrite par Linné en 1753 d'après des spécimens venant d'Inde.
Originaire d'Asie, il ressemble au premier abord au Jasminum polyanthum avec lequel il est souvent confondu. C'est une plante ornementale cultivée dans les régions tempérées. Ses fleurs très odorantes servent à parfumer le thé et entrent dans les remèdes traditionnels en Asie.
O xasmín[1] (Jasminum officinale) é unha especie fanerógama rubideira do xénero Jasminum, da familia das oleáceas. Cultivada en Galiza coma ornamental gateadora polo recendo das súas flores.
Presenta unha raíz adventicia; é un arbusto con follas lineais lanceoladas de bordo enteiro, penninervadas. A inflorescencia é unha cima bípara dicasia, con flores de ovario ínfero e presentan aceites esenciais. O froito é unha cápsula. Son hermafroditas, e se propaga vexetativamente.
Emprégase como ornamental, tanto polo recendo das súas flores, como por ser rubideira, co que adoita abeirarse contra muros ou deixar gatear por pérgolas e parras.
Ademais é utilizado para fragrancia polo agradábel recendo que botan as súas flores, semellantes ao cheiro das gardenias e das flores dos cítricos.
O xasmín é empregado como pectoral, tónico, adstrinxente, sedante nervioso, vulnerario.[2]
O aceite esencial é moi utilizado en cosmética e perfumaría.
O froito é narcótico.
Jasminum officinale foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 7. 1753.[3]
Jasminum: nome latino destas plantas. Podería derivar do persiano yasamin ou do árabe yasmin.[4]
officinale: epíteto latino que significa "utilizada coma herba medicinal".[5]
National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?20668 (8 de abril de 2009)
O xasmín (Jasminum officinale) é unha especie fanerógama rubideira do xénero Jasminum, da familia das oleáceas. Cultivada en Galiza coma ornamental gateadora polo recendo das súas flores.
Il gelsomino comune (Jasminum officinale L., 1753) è una specie di gelsomino autoctona del Caucaso e di altre zone come il nord dell'Iran, Afghanistan, Pakistan, Himalaya, Tagikistan, India, Nepal e Cina occidentale (Guizhou, Sichuan, Xizang, Yunnan). È ampiamente coltivata varie parti del mondo ed è naturalizzata in Francia, Italia, Portogallo, Romania, Algeria, Florida e Indie Occidentali.[1]
Conosciuto anche come gelsomino bianco, fiorisce a fine primavera e in estate con fiori bianchi piccoli e profumati, caratteristiche che lo rendono molto apprezzato dai giardinieri. È il fiore nazionale del Pakistan. È pianta visitata dalle api per il polline ed il nettare[2].
È una rampicante vigorosa e decidua con foglie color verde chiaro, composte da cinque foglie allungate, dotate di apici appuntiti.
Il gelsomino comune (Jasminum officinale L., 1753) è una specie di gelsomino autoctona del Caucaso e di altre zone come il nord dell'Iran, Afghanistan, Pakistan, Himalaya, Tagikistan, India, Nepal e Cina occidentale (Guizhou, Sichuan, Xizang, Yunnan). È ampiamente coltivata varie parti del mondo ed è naturalizzata in Francia, Italia, Portogallo, Romania, Algeria, Florida e Indie Occidentali.
Conosciuto anche come gelsomino bianco, fiorisce a fine primavera e in estate con fiori bianchi piccoli e profumati, caratteristiche che lo rendono molto apprezzato dai giardinieri. È il fiore nazionale del Pakistan. È pianta visitata dalle api per il polline ed il nettare.
Duftsjasmin (Jasminum officinale) er en sjasminart.
Den er en slyngende busk som blir 0,4–5 m høy. Stenglene er kantede eller furete. Bladene er motsatte og flikete eller finnete med tre–ni småblad. Endebladet er større enn de andre småbladene. Blomstene sitter én–ti sammen i som regel endestilte kvaster; de er hvite, og av og til røde på utsiden og har en intens duft. Det er fem kronfliker som er 6–12 mm lange. Frukten er et mørkerødt bær, som til slutt blir purpur.
Jasminum officinale er opprinnelig en fjellplante som vokser i bekkedaler, skoger, langs elver og på enger. Den er utbredt i Asia fra Transkaukasia i vest gjennom nordlige Iran, Afghanistan, Pakistan, Tadsjikistan, India, Nepal og Bhutan til de kinesiske provinsene sørvestre Guizhou, Sichuan, Tibet og Yunnan. I Kina finnes den i en høyde på 1800–4000 moh. Arten blir dyrket mange steder og er forvillet i Sør-Europa.
Duftsjasmin (Jasminum officinale) er en sjasminart.
Den er en slyngende busk som blir 0,4–5 m høy. Stenglene er kantede eller furete. Bladene er motsatte og flikete eller finnete med tre–ni småblad. Endebladet er større enn de andre småbladene. Blomstene sitter én–ti sammen i som regel endestilte kvaster; de er hvite, og av og til røde på utsiden og har en intens duft. Det er fem kronfliker som er 6–12 mm lange. Frukten er et mørkerødt bær, som til slutt blir purpur.
Jasminum officinale er opprinnelig en fjellplante som vokser i bekkedaler, skoger, langs elver og på enger. Den er utbredt i Asia fra Transkaukasia i vest gjennom nordlige Iran, Afghanistan, Pakistan, Tadsjikistan, India, Nepal og Bhutan til de kinesiske provinsene sørvestre Guizhou, Sichuan, Tibet og Yunnan. I Kina finnes den i en høyde på 1800–4000 moh. Arten blir dyrket mange steder og er forvillet i Sør-Europa.
Jaśmin lekarski, jaśminek lekarski, dzielżamin lekarski (Jasminum officinale) – gatunek rośliny z rodziny oliwkowatych. Pochodzi z Azji, z obszarów od Iranu po Chiny[3].
Krzew do 4 metrów wysokości. Liście pierzaste, złożone są z 5-7 jajowatych i owłosionych listków. Kwiaty o mocnej i przyjemnej woni zebrane w szczytowe podbaldachy. Korona kwiatowa biała. Owoc – jagoda zawierająca 2 nasiona.
Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
Jaśmin lekarski, jaśminek lekarski, dzielżamin lekarski (Jasminum officinale) – gatunek rośliny z rodziny oliwkowatych. Pochodzi z Azji, z obszarów od Iranu po Chiny.
Jasminum officinale é uma espécie de planta com flor pertencente à família Oleaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 7. 1753.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é possivelmente introduzida na região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Jasminum officinale é uma espécie de planta com flor pertencente à família Oleaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 7. 1753.
Hakiki yasemin (Jasminum officinale), zeytingiller (Oleaceae) familyasından hoş kokulu bir yasemin türü.
Kışın yaprağını döken veya herdemyeşil sarılıcı yahut da ince uzun sürgünleri yerde uzanan odunsu bir bitkidir. Tutunduğu bitkiler üzerinde 8–10 m'ye kadar yükselir. Yeşil renkli sürgünleri narin, dört köşeli, tüyüz veya başlangıçta hafif tüylü, sonra çıplaktır. Yıllık sürgünlerin boyu 1-1,5 m'ye ulaşır. Tüysü yapraklar karşılıklı dizilmiştir. Yaprakçık sayısı 3-7'dir. Eliptik uzunca yumurta biçimindedir. 1–6 cm boyundadır. Yan yaprakçıklar sapsız, uçtaki yapraklar saplıdır. Beyaz çiçekler kokuludur. Haziran-Eylül arasında çiçek açar, bunlardan 2-10 tanesi terminal durumlu kurullar halindedir.
Hakiki yasemin (Jasminum officinale), zeytingiller (Oleaceae) familyasından hoş kokulu bir yasemin türü.
Kışın yaprağını döken veya herdemyeşil sarılıcı yahut da ince uzun sürgünleri yerde uzanan odunsu bir bitkidir. Tutunduğu bitkiler üzerinde 8–10 m'ye kadar yükselir. Yeşil renkli sürgünleri narin, dört köşeli, tüyüz veya başlangıçta hafif tüylü, sonra çıplaktır. Yıllık sürgünlerin boyu 1-1,5 m'ye ulaşır. Tüysü yapraklar karşılıklı dizilmiştir. Yaprakçık sayısı 3-7'dir. Eliptik uzunca yumurta biçimindedir. 1–6 cm boyundadır. Yan yaprakçıklar sapsız, uçtaki yapraklar saplıdır. Beyaz çiçekler kokuludur. Haziran-Eylül arasında çiçek açar, bunlardan 2-10 tanesi terminal durumlu kurullar halindedir.
Багаторічна рослина заввишки до 3 м. Подовжені, плетисті стебла всіяні складним листям з 5-9 листочків. Квітки цієї рослини зібрані в суцвіття завдовжки 5-8 см на кінцях пагонів. Квітки цього жасмину білого кольору, духмяні, виділяють сильний аромат.
У рослині міститься велика кількість кислот: бензойна, мурашина і саліцилова. Крім цього в лікарського жасмині міститься ефгенол — запашне речовина, що використовується у фармацевтиці та парфумерії. Евгенол є природним антидепресантом, здатним нормалізувати роботу нервової системи. Він входить до складу багатьох знеболюючих препаратів і антисептиків.
Це досить витривала рослина, яку цілий рік можна вирощувати в саду. Втім за умови, якщо воно росте на сонячному захищеному від морозу та вітру місці. Крім того, жасмин лікарський можна вирощувати теплиці або оранжереї. Влітку рослина віддає перевагу температурі в межах 20-24°С.
Жасмин лікарський, що зростає в великому квітковому горщику, може стояти на вулиці, найкраще біля стіни, балюстради або за огорожею, які одночасно будуть слугувати рослині опорою. У будинку жасмин лікарський зазвичай вирощують на кілочку, встановленому в центрі квіткового горщика. Квіточки з'являються з червня по жовтень.
Головний спосіб розмноження цієї рослини — це живцювання. Подібну процедуру виконують навесні або восени. Жасмин розмножують верхівковими і стебловими живцями. Після закінчення цвітіння головне стебло лікарського жасмину вкорочують, але не дуже сильно. Жасмин воліє поживну компостну землю. Рослини пересаджують після закінчення цвітіння. У пересадці потребують рослини, чиє коріння цілком заповнило горщик.
Навесні і влітку жасмин лікарський потребує рясного поливу. Взимку рослина потребує помірного поливу. Під час вегетаційного сезону жасмин лікарський раз на тиждень або раз на два тижні підгодовують комплексними універсальними добривами.
В давнину давньокитайські та античні медики за допомогою цього жасмину. лікували безсоння, простуду і навіть використовували в ритуалах для залучення добробуту. Натепер ця рослина широко використовується в парфумерної промисловості, застосовується в народній і традиційній медицині.
Квітки жасмину іонізують приміщення, в яких вони ростуть. Аромат жасмину сприятливо позначається на самопочутті людей. Вважається, що запах жасмину надає заспокійливу дію, знімає нервову напругу, знижує агресію, покращує сон. У багатьох південних країнах жасмин вирощують в промислових масштабах. Квіти жасмину додають до чаю. Такий чай сприятливо позначається на працездатності, покращує настрій. Чай з лікарським жасмином приносить особливе задоволення за рахунок свіжого аромату. Засушені квіти так само додають для ароматизації ванн, наповнюють ними подушечки, які кладуть в узголів'я ліжка для спокійного, міцного сну.
З квітів жасмину отримують ефірну олію, широко використовується в парфумерній промисловості. Олія жасмину входить до складу багатьох композицій духів, як для жінок, так і для чоловіків. Крім цього олій лікарського жасмину використовують при виготовленні косметичних засобів: кремів, масажних олій і ін. Ефірна олія цього жасмину цінне також лікувальними властивостями. Його використовують для загоєння ран, при головних болях, як антидепресант. Масажні олійки з додаванням олії жасмину зменшують м'язові болі, покращують кровообіг, знімають судоми.
Як і інші квіти, жасмин може викликати алергію. З обережністю треба ставитися до жасмину гіпотонікам (при регулярному використанні квіти жасмину здатні знижувати кров'яний тиск), не бажано вживати жасмин людям, що страждають виразкою шлунка.
У лікувальних цілях використовуються всі частини рослини: квітки, стебла, листя і навіть коріння. Незважаючи на те, що в корені жасмину міститься отруйна речовина C22H14NO2, що надає паралітичну дію, в помірних пропорціях його використовують як знеболююче.
Батьківщиною цієї ролсини вважають Китай, Малу Азію та Іран. Втім зростає також на Кавказі, в Європі, північній та Південній Америці.
Nhài thuốc hay còn gọi hoa tố phương (danh pháp hai phần: Jasminum officinale) là một loài thực vật có hoa thuộc chi Nhài. Thoe ghi chép trong The Garden Flowers of China của tác giả H.L. Li thì loài này đã từng được trồng từ rất lâu ở Trung Á.[1][2] Vào thế kỷ III trong một số văn bản cổ của Trung Hoa, một số loài trong chi Nhài đã được xác định là J. officinale và J. sambac. Các văn bản tiếng Trung ở thế kỷ IX đã ghi nhận loài Nhài thuốc được đem đến Trung Quốc từ Byzantium. Tên gọi latin trong danh phần thứ hai -officinale có nghĩa là dùng làm thuốc.[3]
Phương tiện liên quan tới Jasminum officinale tại Wikimedia Commons
Bài viết Bộ Hoa môi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Nhài thuốc hay còn gọi hoa tố phương (danh pháp hai phần: Jasminum officinale) là một loài thực vật có hoa thuộc chi Nhài. Thoe ghi chép trong The Garden Flowers of China của tác giả H.L. Li thì loài này đã từng được trồng từ rất lâu ở Trung Á. Vào thế kỷ III trong một số văn bản cổ của Trung Hoa, một số loài trong chi Nhài đã được xác định là J. officinale và J. sambac. Các văn bản tiếng Trung ở thế kỷ IX đã ghi nhận loài Nhài thuốc được đem đến Trung Quốc từ Byzantium. Tên gọi latin trong danh phần thứ hai -officinale có nghĩa là dùng làm thuốc.
Jasminum officinale L.
Жасми́н бе́лый, или Жасми́н ле́карственный (лат. Jasminum officinale) — листопадный кустарник рода жасмин (лат. Jasminium) семейства маслиновые (лат. Oleaceae). Известен как национальный цветок Пакистана.
Jasminum officinale используется для изготовления эфирного масла для ароматерапии. Как лекарственное средство используется в дерматологии, также используется как антисептическое и противовоспалительное средство.
Жасми́н бе́лый, или Жасми́н ле́карственный (лат. Jasminum officinale) — листопадный кустарник рода жасмин (лат. Jasminium) семейства маслиновые (лат. Oleaceae). Известен как национальный цветок Пакистана.
Jasminum officinale используется для изготовления эфирного масла для ароматерапии. Как лекарственное средство используется в дерматологии, также используется как антисептическое и противовоспалительное средство.
素方（学名：Jasminum officinale），又名秀英花、蔓茉莉，属木樨科。原產於印度、喜馬拉雅山脉、喀什米爾。花期約6－10月，花可提煉香花浸膏做香料原料，并可为茶葉賦香。可通过扦插與壓條法繁殖。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
素方（学名：Jasminum officinale），又名秀英花、蔓茉莉，属木樨科。原產於印度、喜馬拉雅山脉、喀什米爾。花期約6－10月，花可提煉香花浸膏做香料原料，并可为茶葉賦香。可通过扦插與壓條法繁殖。
