nimet breadcrumb-navigoinnissa
Passiflora ligularis (lat. Passiflora ligularis) - qonaqotukimilər fəsiləsinin qonaqotu cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Passiflora ligularis (lat. Passiflora ligularis) - qonaqotukimilər fəsiləsinin qonaqotu cinsinə aid bitki növü.
La Passiflora ligularis és una espècie de planta de la família de les passifloràcies originària de les muntanyes dels Andes entre Bolívia i Veneçuela. Es conrea del nord d'Argentina fins a Mèxic i en muntanyes tropicals d'Àfrica i Austràlia, en climes entre 15° i 18° C de temperatura, 600 a 1000 mm de precipitació anual i altitud de 1700 a 2600 m.s.n.m. Se'n comercialitza el fruit, la granadilla, de forma esfèrica amb l'extrem del peduncle més ovalat i un interior blanc i esponjós que conté les llavors, cadascuna envoltada d'una polpa translúcida, blanquinosa i de gust dolç.
És una planta enfiladissa de fulles abundants i simples. Flors blanc-verdós i malva, de 6 a 10 cm de llarg. Els principals productors són Perú, Mèxic, Veneçuela, Colòmbia, Equador, Brasil, Sud-àfrica i Kenya. Els principals importadors són Estats Units, Canadà, Bèlgica, Països Baixos, Suïssa i Espanya.
Die Süße Granadilla[1] (Passiflora ligularis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Passionsblumen (Passiflora) in der Familie der Passionsblumengewächse (Passifloraceae). Sie wächst als Liane und hat etwa 10 Zentimeter große Blüten. Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Südamerika, Mittelamerika und Mexiko, sie wird jedoch in subtropischen Gebieten in Afrika, Asien, Australien und auf Pazifischen Inseln kultiviert. Die Früchte werden als Obst verwendet.
Die Süße Granadilla ist eine immergrüne, wuchernde und am Grund verholzende Liane mit kahlen, schwach gefurchten Trieben. Die spiralförmigen Ranken wachsen aus den Blatt- und Blütenstielachseln. Die Laubblätter sind wechselständig angeordnet. Die Nebenblätter sind zugespitzt eiförmig und bis zu 2,5 Zentimeter lang. Der Blattstiel ist bis 2 Zentimeter lang und trägt drei Paar Drüsen, die auf waagrecht abstehenden, etwa 1 Zentimeter langen Stielen sitzen. Die Blattspreite ist eiförmig, 8 bis 20 Zentimeter lang, 6 bis 15 Zentimeter breit, ganzrandig mit herzförmiger Basis und ausgezogener Spitze. Beide Seiten sind kahl.[2]
Die etwa 10 Zentimeter durchmessenden Blüten stehen häufig in Paaren an bis zu 4 Zentimeter langen Stielen. In der Knospe sind sie von drei breit eiförmigen, zugespitzten, schwach gezähnten und 2,5 bis 4 Zentimeter langen Hochblättern umgeben. Die Kelchblätter sind eilanzettlich, blassgrün und haben eine dornige Spitze. Die Kronblätter sind lanzettlich und weiß mit violetten Punkten.[2] Die Zipfel der Nebenkronen sind fadenförmig, weiß mit violetten Querstreifen und am Ende schwach eingebogen.[3] Die fünf Staubblätter sind größtenteils verwachsen und haben hellgelbe Staubbeutel. Der Stempel und der Griffel sind grünlichweiß.[4]
Die Früchte sind breit eiförmige, am Grund verjüngte, 7 bis 8 Zentimeter große Beeren. Unreife Früchte sind blaugrün und häufig mit zahlreichen kleinen grünlichweißen Punkten bedeckt, die entlang von fünf schmalen Längsstreifen fehlen. Reife Früchte haben eine dünne, harte, brüchige und glänzend orangegelbe Schale mit grünlichen oder bräunlichen Punkten. Das weiße oder gelbliche Mesokarp ist trocken-schwammig, zäh und geschmacklos. Es hat lange, walzenförmige Auswüchse, an denen die Samen wachsen. Der Samenmantel ist glasig, gelblichweiß oder glasklar. Die Pulpe ist dickflüssig und hat einen süßen, kaum säuerlichen Geschmack. Die Samen sind flach eiförmig, etwa 7 Millimeter lang und 4 Millimeter breit, glänzend schwarz mit weißlichen Rändern und schwach runzeliger Oberfläche.[4]
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Art liegt in Nordamerika in den mexikanischen Bundesstaaten Chiapas, Colima, Michoacán, Oaxaca, Puebla und Veracruz, in Mittelamerika in Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras und Panama und in Südamerika in Venezuela, Bolivien, Kolumbien, Ecuador und Peru.[5] Sie wird verstreut in subtropischen Gebieten von Afrika, Asien, Australien und auf Pazifischen Inseln angebaut.[4]
Die Süße Granadilla (Passiflora ligularis) ist eine Art aus der Gattung der Passionsblumen (Passiflora), Untergattung Passiflora in der Familie der Passionsblumengewächse (Passifloraceae). Dort wird die Gattung dem Tribus Passifloreae in der Unterfamilie Passifloroideae zugeordnet.[5] Die Art wurde 1805 von Antoine-Laurent de Jussieu erstmals wissenschaftlich beschrieben.[5] Das Artepitheton ligularis stammt aus dem Lateinischen und bedeutet „zungenförmig“.[6]
Die Süße Granadilla ist nach der Maracuja (Passiflora edulis) die wirtschaftlich wichtigste Art der Passionsblumen. Während aus der Maracuja hauptsächlich Saft gewonnen wird, werden die Früchte der Süßen Granadilla mit den Samen frisch als Dessert-Obst gegessen. Die Fruchtschale wird dabei aufgebrochen und der Inhalt ausgeschlürft oder ausgelöffelt. Seltener werden die Früchte zur Herstellung von Säften oder als Zutat für Süßspeisen verwendet.[4]
Die Art gedeiht in tropischen Gebirgen und in subtropischem Klima und ist hinsichtlich Bodenqualität genügsam. Sie erträgt leichten Frost, jedoch keine starke Hitze. Die Vermehrung erfolgt mittels Samen oder Stecklingen. Die Früchte werden reif geerntet und sind unbehandelt nur kurz haltbar.[7]
Die Süße Granadilla (Passiflora ligularis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Passionsblumen (Passiflora) in der Familie der Passionsblumengewächse (Passifloraceae). Sie wächst als Liane und hat etwa 10 Zentimeter große Blüten. Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Südamerika, Mittelamerika und Mexiko, sie wird jedoch in subtropischen Gebieten in Afrika, Asien, Australien und auf Pazifischen Inseln kultiviert. Die Früchte werden als Obst verwendet.
Konyal (Passiflora ligularis) nyaéta tutuwuhan anu numutkeun laratan mah cenah asalna ti Pagunungan Andés antara Bolivia jeung Vénézuéla, sumebar nepi ka Argéntina bagian kalér jeung Méksiko. Di luar tempat asalna, ieu tutuwuhan aya di Jawa, pagunungan tropis Afrika, jeung Australia nu hawana 15°-18 °C, kadar hujan 600-1000 mm per taun, di patempatan anu luhurna 1700-2600 lbl.
Buah konyal kelirna oranyeu nepi ka konéng, kalawan pola anu henteu meles. Bentukna buleud rada lonyod, panjang 6,5-8 cm kalawan diaméter 5,1-7 cm. Cangkangna lénang jeung teuas, tapi ngepros mun digencét. Rohang bagian jerona dibulen ku kulit ipis anu ngabungkus siki-sikina. Sikina hideung jeung teuas, dibulen ku lapisan transparan ngandung gelatin anu amis. Siki jeung lapisan amis nu ngabulenna bisa dituang, euyeub ku rupa-rupa zat gizi: vitamin A, C, jeung K, fosfor, beusi, jeung kalsium.
Produsén utama konyal di antarana Péru, Vénézuéla, Kolombia, Ékuador, Brazil, Afrika Kidul, jeung Kénya, nu lolobana dijual ka AS, Kanada, Bélgia, Walanda, Suis, jeung Spanyol.
Konyal (Passiflora ligularis) nyaéta tutuwuhan anu numutkeun laratan mah cenah asalna ti Pagunungan Andés antara Bolivia jeung Vénézuéla, sumebar nepi ka Argéntina bagian kalér jeung Méksiko. Di luar tempat asalna, ieu tutuwuhan aya di Jawa, pagunungan tropis Afrika, jeung Australia nu hawana 15°-18 °C, kadar hujan 600-1000 mm per taun, di patempatan anu luhurna 1700-2600 lbl.
Buah konyal kelirna oranyeu nepi ka konéng, kalawan pola anu henteu meles. Bentukna buleud rada lonyod, panjang 6,5-8 cm kalawan diaméter 5,1-7 cm. Cangkangna lénang jeung teuas, tapi ngepros mun digencét. Rohang bagian jerona dibulen ku kulit ipis anu ngabungkus siki-sikina. Sikina hideung jeung teuas, dibulen ku lapisan transparan ngandung gelatin anu amis. Siki jeung lapisan amis nu ngabulenna bisa dituang, euyeub ku rupa-rupa zat gizi: vitamin A, C, jeung K, fosfor, beusi, jeung kalsium.
Produsén utama konyal di antarana Péru, Vénézuéla, Kolombia, Ékuador, Brazil, Afrika Kidul, jeung Kénya, nu lolobana dijual ka AS, Kanada, Bélgia, Walanda, Suis, jeung Spanyol.
Tintin icha Kururunku (Passiflora ligularis) nisqaqa huk wayuq yuram. Rurunkunatam mikhunchik.
Commons nisqapi suyukunata uyarinakunatapas tarinki kaymantam: Tintin.Tintin icha Kururunku (Passiflora ligularis) nisqaqa huk wayuq yuram. Rurunkunatam mikhunchik.
Passiflora ligularis, commonly known as the sweet granadilla or grenadia, is a plant species in the genus Passiflora.[1][2] It is known as granadilla in Bolivia, Colombia, Nicaragua, Costa Rica, Ecuador, Mexico, The Azores, South Africa and Peru; granadilla común in Guatemala; granadilla de China or parcha dulce in Venezuela and granaditta in Jamaica.[3]
The epithet ligularis comes from the plant's ligulate corollae. It is native to the Andes Mountains, mainly Peru, including Bolivia, Costa Rica, Ecuador, Colombia and Venezuela. It grows as far south as northern Argentina and as far north as Mexico. Outside of its native range it grows in the tropical mountains of Africa and Australia (where they are known as passionfruit or Granadilla), and is now common in local markets of Papua New Guinea, where it is known as 'sugar fruit'. It likes climates ranging from 15 to 18 °C (59 to 64 °F) and between 600 and 1,000 millimetres (24 and 39 in) of annual rain. It lives at altitudes ranging from 1,700 to 2,600 metres (5,600 to 8,500 ft) above sea level. They have abundant, simple leaves and greenish-white flowers. The fruit is orange to yellow colored with small light markings. It has a round shape with a tip ending in the stem. The fruit is between 6.5 and 8 centimetres (2+1⁄2 and 3+1⁄4 in) long and between 5.1 and 7 centimetres (2 and 2+3⁄4 in) in diameter. The outer shell is hard and slippery, and has soft padding on the interior to protect the seeds. The seeds, which are hard and black, are surrounded by a gelatinous sphere of transparent pulp. The pulp is the edible part of the fruit and has a soft sweet taste. It is very aromatic and contains vitamins A, C, and K, phosphorus, iron, and calcium. The main producers are Peru, Venezuela, Colombia, Ecuador, Brazil (where it is known as maracujá doce or "sweet passion fruit"), South Africa, Rwanda and Kenya. The main importers are the United States, Canada, Belgium, the Netherlands, Switzerland, and Spain.
Passiflora ligularis, is an evergreen climbing shrub, producing stems of up to 5 metres (16 ft) long. The stems scramble over the ground or clamber into the surrounding vegetation, attaching themselves by means of coiling tendrils.[4]
Leaves
Green fruit
Fruits hanging from vine
Seedling
Year-old seedling
The seed of a sweet granadilla Passiflora ligularis, commonly known as the sweet granadilla or grenadia, is a plant species in the genus Passiflora. It is known as granadilla in Bolivia, Colombia, Nicaragua, Costa Rica, Ecuador, Mexico, The Azores, South Africa and Peru; granadilla común in Guatemala; granadilla de China or parcha dulce in Venezuela and granaditta in Jamaica.
La flava granadilo aŭ science Passiflora ligularis estas plantospecio el la genro de la Pasifloroj (Passiflora) en la familio de la Pasifloracoj (Passifloraceae). Ĝi kreskas kiel 10 m longa liano. La natura disvastigejo estas Sudameriko, Mezameriko kaj Meksiko. La planto ankaŭ estas kultivata en tropikaj kaj subtropikaj regionoj de Afriko, Azio kaj la pacifikaj insuloj.
La flava granadilo estas ĉiamverda, proliferanta kaj je la bazo ligniĝita liano kun senharaj tigoj. La spiralformaj ĉiroj kreskas el la foli- kaj florakseloj. La folioj kreskas alterne. La stipuloj estas pinte ovformaj kaj longas ĝis 2,5 cm.
La floroj havas ĉ. 10 cm perimetron. Ili staras ofte pare. La flortigoj havas 4 cm longajn tigetojn. La sepaloj estas ove lancete, malbrile verdaj kaj havas dornan pinton. La petaloj estas lancetaj kun blankaj punktoj. La kvin stamenoj havas flavajn anterojn. La stiluso kaj la stigmo estas verdece blankaj.
La frukto estas 7 ĝis 8 cm granda bero. Nematuraj fruktoj estas bluverdaj kaj havas malgrandajn verdajn-blankajn punktojn. Maturaj fruktoj havas maldikan oranĝkoloran ŝelon kun brunaj punktoj. La blanka aŭ flava mezokarpo estas seka kaj spongeca kaj sengusta. La pulpo de la matura frukto estas dolĉa kaj nur iom acida.
La natura disvastigejo de tiu specio estas en Nordameriko, la meksikaj federaciaj ŝtatoj Chiapas, Colima, Michoacán, Oaxaca, Puebla kaj Veracruz, en Mezameriko en Costa Rica, Salvadoro, Gvatemalo, Honduraso kaj Panamo en Sudameriko en Venezuelo, Bolivio, Kolombio, Ekvadoro kaj Peruo.
La dolĉa granadilo (Passiflora ligularis) estas specio el la genro de la Pasifloracoj (Passiflora), subgenro Passiflora en la familio de la Pasifloracoj (Passifloraceae). Tie la genro apartenas al la tribo Passifloreae en la subfamilio Passifloroideae. La specio estis priskribita unuafoje 1805 fare de Antoine-Laurent de Jussieu. La speciepiteto ligularis venis de la latina kaj signifas "langoforma".
La dolĉa granadilo estas la dua plej grava pasifrukto, dum marakujo estas la dua plej grava frukto de la Pasifloroj.
La flava granadilo aŭ science Passiflora ligularis estas plantospecio el la genro de la Pasifloroj (Passiflora) en la familio de la Pasifloracoj (Passifloraceae). Ĝi kreskas kiel 10 m longa liano. La natura disvastigejo estas Sudameriko, Mezameriko kaj Meksiko. La planto ankaŭ estas kultivata en tropikaj kaj subtropikaj regionoj de Afriko, Azio kaj la pacifikaj insuloj.
Passiflora ligularis, llamada popularmente granadilla o granada china (no confundir con la granada, la especie Punica granatum), es una planta trepadora perteneciente a la familia Passifloraceae originaria desde el centro de México, por toda la América Central y Sudamérica occidental, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, el oeste de Bolivia hasta el sur de Perú.
Es una vigorosa planta trepadora que se adhiere a los soportes a través de zarcillos. Las hojas largo pecioladas, basifijas, enteras, ampliamente ovadas, profundamente cordadas, abruptamente subcaudada-acuminadas, de 8-17 cm de largo, 6-15 cm de ancho; con pecíolos de 5-15 cm de largo, con 3-5 pares de glándulas filiformes alargadas; estípulas foliáceas, ovadas, 1-3 cm de largo. Los pedúnculos de 2-5 cm largo, articulados directamente debajo de la flor; brácteas involucradas y foliáceas, ovadas, de 2-4 cm. de largo. Flores, de aroma almizclado, tienen de 7-9 cm de diámetro; cáliz oblongo, de 3-5 cm de largo; sépalos estrechamente lanceolados de color verde pálido de 3-4 cm de largo; pétalos blanco rosados; filamentos de la corona de color púrpura azulado en dos series, la más externa casi tan larga como los pétalos.
El fruto ovoide, es una baya de color verde cuando está inmaduro y se vuelve amarillo anaranjado con pequeñas manchas blancas al madurar. Su tamaño es de 6,5 a 8 cm de largo y de 5,1 a 7 cm de diámetro. La cáscara es delgada, de aspecto liso y quebradizo. La pulpa (arilo), de sabor muy aromático, es blanco amarillenta a naranja con textura mucilaginosa. Contiene numerosas semillas planas de color negruzco.[2]
Semilla
Tamaño del fruto.
Flor en detalle.
Se extiende desde el centro de México, por toda la América Central y Sudamérica occidental, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, el oeste de Bolivia hasta el sur de Perú.[3] Se encuentra cultivada y naturalizada en Jamaica y en las zonas montañosas de Haití. Su hábitat natural son las zonas de clima subtropical ya que no resiste el calor, entre 15° y 18° C de temperatura, 600 a 1000 mm de precipitación anual y altitud de 1700 a 2600 msnm.[2]
Colombia es el principal productor a nivel mundial de esta fruta, con una producción que alcanzó las 53.000 toneladas durante el 2011, extraídas de las cerca de 4.600 hectáreas sembradas en todo el territorio nacional. Es comercializada de manera exitosa en los mercados nacionales e internacionales, principalmente en el continente europeo. Los principales cultivadores de la Passiflora ligularis son: Colombia, Ecuador, Costa Rica, Perú y Bolivia. Los principales importadores son México, Estados Unidos, Canadá, Bélgica, Holanda, Francia y España.[4]
Passiflora ligularis fue descrita por Antoine Laurent de Jussieu y publicado en Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle 6: 113–115, t. 40. 1805.[5]
Ver: Passiflora
ligularis: epíteto latíno que significa "con lígulas"[6]
Su nombre varía en todo el ámbito hispánico: "granada china", "granada de moco"[8] (México), "granadilla" (Andes), "granadita", "granadilla común" (Guatemala), "granadilla" (Ecuador), "parcha dulce", "parcha importada" (Venezuela), "Pachío" (Bolivia).[2]
Contiene vitaminas A, B2, B3, B6, B9, C, E y K. Y también minerales como calcio, cobre, hierro, magnesio, fósforo, potasio, selenio, sodio y zinc.[9] El jugo tiene:
Passiflora ligularis, llamada popularmente granadilla o granada china (no confundir con la granada, la especie Punica granatum), es una planta trepadora perteneciente a la familia Passifloraceae originaria desde el centro de México, por toda la América Central y Sudamérica occidental, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, el oeste de Bolivia hasta el sur de Perú.
Passiflora ligularis, Grenadille sucrée, Grenadille douce
La grenadelle (Passiflora ligularis), aussi appelée grenadille sucrée ou grenadille douce, est une espèce de plante grimpante appartenant au genre des passiflores. L'épithète ligularis vient de sa corolle en ligule.
La grenadelle est originaire des montagnes des Andes entre la Bolivie et le Venezuela. On en trouve en Argentine et au Mexique mais aussi dans les montagnes tropicales d'Afrique et d'Australie (de 1 700 à 2 600 m) et même à l'Île de la Réunion, en Haïti. Il y en a aussi sur les îles de Nouvelle-Calédonie et de Polynésie Française.
La grenadelle a de grandes feuilles cordiformes simples pouvant mesurer 20 cm de long sur 15 cm de large.
Ses fleurs vert-blanc et mauve sont agréablement parfumées.
Le fruit est jaune orangé de forme ronde avec une petite queue dure au sommet. C'est un des meilleurs fruits de la passion et on le trouve assez facilement dans le commerce.
Il mesure de 6,5 à 8 cm de long et de 5 à 7 cm de diamètre. La peau est coriace et luisante avec un revêtement souple à l'intérieur pour protéger les nombreuses graines dures et noires baignant dans une pulpe gélatineuse. Il est plus gros que le fruit de la passion et ne se fripe pas.
La pulpe aigre-douce est la partie comestible du fruit. Elle est très aromatique et contient des vitamines A, C, et K, du phosphore, du fer, et du calcium.
Feuillage.
Fruit.
Fruits.
Plantule semée en pot.
Jeune grenadelle en pot.
Graines de grenadelle.
Les principaux pays sont le Venezuela, la Colombie et Madagascar. Les principaux importateurs sont les États-Unis, le Canada, la Belgique, les Pays-Bas, la Suisse, et l'Espagne.
La grenadelle apprécie des climats humides allant de 15 à 18 °C avec 600 à 1 000 mm de pluie annuelle. En extérieur, elle ne peut fructifier qu'en zone chaude (USDA 9b) et ne survit pas à des températures négatives.
La grenadelle se multiplie bien par semis et, si elle est cultivée dans de bonnes conditions, commencera à produire des fruits vers l'âge de 2 ans.
Passiflora ligularis, Grenadille sucrée, Grenadille douce
La grenadelle (Passiflora ligularis), aussi appelée grenadille sucrée ou grenadille douce, est une espèce de plante grimpante appartenant au genre des passiflores. L'épithète ligularis vient de sa corolle en ligule.
Passiflora ligularis je biljka iz porodice Passifloraceae. Ova biljka zove se još slatka granadilja, grenadija i grenadela.
Pridjev ligularis dolazi od voćkin jezičac (lat. ligula) uz korolu. Domovina su joj Ande, područje između Bolivije, Venezuele i Kolumbije. Na jugu raste sve do Argentine i na sjeveru sve do Meksika. Izvan svog matičnog područja raste u tropskim gorjima u Africi i Australiji (gdje su poznate kao pasijonsko voće, passionfruit). Danas je sasvim normalna pojava na tržištima Papuanske Nove Gvineje, gdje ju zovu šećerno voće (sugar fruit).
Slatka granadilja voli klimu gdje je temperatura od 15° do 18° Celzijevih stupnjeva i gdje je godišnja količina padalina između 600 i 1000 mm.
Passiflora ligularis A.Juss., è una pianta erbacea originaria della regione andina compresa tra Bolivia e Venezuela che produce la granadilla, considerato il migliore tra i frutti da mangiare freschi tra le Passifloraceae.
Il fruttifero è originario dei paesi andini a latitudine prossima all'Equatore, ma è coltivata dal Messico al nord dell'Argentina. Meno frequente negli altri continenti, è comunque sporadicamente presente anche nel sud dell'Asia, nell'Africa ed in alcune aree dell'Australia.
La P. ligularis, essendo originaria delle medie altitudini (1500-2500 metri) a latitudine prossima all'Equatore, richiede clima molto mite. Soffre nei bassopiani afosi dell'Equatore mentre alla latitudine dei tropici può morire se sottoposta a sporadiche ondate di freddo, ma anche di caldo intenso. Le temperature medie dovrebbero oscillare tra 15° e 19° gradi, con estremi assoluti notturni e diurni tra 5° e 29°. La sua coltivazione all'aperto nel Mediterraneo è difficoltosa: il suo areale infatti è pressappoco quello di Coffea arabica.
È una pianta rampicante di aspetto vigoroso, con foglie a forma di cuore con apice appuntito. I fiori, solitari e grandi, hanno petali verdi e bianchi, con filamenti a righe bianco-viola. Il frutto ha colore arancione chiaro ed è piuttosto rotondo, con buccia dura e piccoli semi avvolti da una polpa trasparente e mucillaginosa, dolce, subacida e di delizioso aroma.
Nei luoghi d'origine il suo nome varia tantissimo: "granada china" (Messico), "granadilla" (Ande), "granadita", "granadilla común" (Guatemala), "granadilla de China", "parchita amarilla", "parcha dulce".
_cross_section.jpg)
Passiflora ligularis A.Juss., è una pianta erbacea originaria della regione andina compresa tra Bolivia e Venezuela che produce la granadilla, considerato il migliore tra i frutti da mangiare freschi tra le Passifloraceae.
Passiflora ligularis is een passiebloem, die in België en Nederland vooral bekend is vanwege zijn eetbare vruchten. Deze worden zoete granadilla of zoete passievrucht genoemd. De groenblijvende klimplant komt van nature voor op hoogtes tussen de 800 en 3200 m van West-Bolivia in de Andes tot in het noordwesten van Zuid-Amerika tot in Venezuela en in Midden-Amerika tot aan Mexico. Tevens wordt de plant gekweekt voor zijn vruchten in Hawaï, Oost-Afrika en Australië.
De snelgroeiende klimplant is houtig aan de basis en heeft onbehaarde, buisvormige, tot 5 m lange stengels. In de bladoksels ontspringen de onvertakte, spiraalvormige ranken die daar worden geflankeerd door steunblaadjes. De bladsteel is tot 10 cm lang en draagt twee of drie paar, tot 1 cm lange, tongvormige (ligularis = tongvormig) honingklieren. De afwisselend geplaatste bladeren zijn lichtgroen van kleur, hartvormig of zelden drielobbig (Passiflora ligularis f. lobata uit Colombia ), breed-ovaal, glad, gaafrandig en 8-22 x 6-17 cm groot. De bloemstelen zijn tot 5 cm lang en staan solitair of in paren in de bladoksels. De 4-10 cm brede bloemen zijn wit en paars of violet. De vijf kelkbladeren zijn groen aan de buitenkant, wit aan de binnenkant, lancetvormig en tot 3 x 1 cm groot. De vijf kroonbladeren zijn wit of wit met paarse stippen, langwerpig en tot 3 x 1 cm groot. De corona bestaat uit vijf of zes rijen, die wit en paars of violet geband zijn. De buitenste rij is circa 3 cm lang. In het midden van de corona ontspringt de androgynofoor.
De vruchten rijpen van groen via geel naar oranje met witte stippen. De gladde, harde maar broze schil verkleurt echter snel naar bruin (bederf). De vruchten zijn bolvormig tot ovaal en 6-10 x 4-7 cm groot. De vruchten zijn buiten de koelkast slechts één week houdbaar. De smaak van de grijzige, glazige zaadmantels is zoet en aromatisch kruisbesachtig. De circa 0,7 cm lange, zwarte zaden kunnen met de zaadmantels worden uitgelepeld en worden opgegeten. De vrucht worden tegenwoordig steeds vaker in België en Nederland verkocht in winkels en op markten. De vruchten die hier worden aangeboden, zijn meestal afkomstig uit de Cariben of uit Colombia.
De plant is eenvoudig te kweken door middel van zaaien of stekken. De plant kan tegen korte perioden van lichte vorst, maar verdraagt droog, heet weer slecht. De plant gedijt in België en Nederland goed in de vensterbank, maar komt hier niet in bloei.
Botanische illustratie uit 1830 van William Jackson Hooker
'Curtis's Botanical Magazine)
Blad
Vruchten
Gehalveerde vrucht
Multimedia w Wikimedia Commons Męczennica języczkowata (Passiflora ligularis Juss) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Pochodzi z północnej części Ameryki Południowej [2]. Jest powszechnie uprawiana w krajach tropikalnych. Nazwa handlowa: granadilla, słodka granadilla[3]. Niekiedy uważana za gatunek inwazyjny[4].
Męczennica języczkowata (Passiflora ligularis Juss) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Pochodzi z północnej części Ameryki Południowej . Jest powszechnie uprawiana w krajach tropikalnych. Nazwa handlowa: granadilla, słodka granadilla. Niekiedy uważana za gatunek inwazyjny.
Passiflora ligularis, comumente conhecida como granadilla doce ou maracujá doce, é uma planta do gênero Passiflora.[1][2] É conhecida como granadilla na Bolívia, Colômbia, Costa Rica, Equador, México e Peru; como granadilla común na Guatemala; granadilla de China ou parchita amarilla na Venezuela; e como granaditta na Jamaica.[3]
Gosta de clima que varia de 15º para 18°C entre 600 e 1000 mm de chuva anual. A altitude preferível varia entre 1.700 a 2.600 metros acima do nível do mar. Tem abundantes e simples folhas e flores branca-esverdeadas.
A fruta tem tom variante de laranja para amarelo com pequenas marcas claras. Possui forma redonda com uma ponta que termina no tronco. Tem entre 6,5 e 8 cm de comprimento e de 5,1 e 7 cm de diâmetro. A casca externa é dura e escorregadia, e tem estofo macio no interior para proteger as sementes, que são duras e negras, cercadas por uma esfera e gelatinosa de polpa transparente. Esta é a parte comestível da fruta e possui sabor suave e doce, além de conter vitaminas A, C e K, fósforo, ferro e cálcio.
Passiflora ligularis, comumente conhecida como granadilla doce ou maracujá doce, é uma planta do gênero Passiflora. É conhecida como granadilla na Bolívia, Colômbia, Costa Rica, Equador, México e Peru; como granadilla común na Guatemala; granadilla de China ou parchita amarilla na Venezuela; e como granaditta na Jamaica.
Gosta de clima que varia de 15º para 18°C entre 600 e 1000 mm de chuva anual. A altitude preferível varia entre 1.700 a 2.600 metros acima do nível do mar. Tem abundantes e simples folhas e flores branca-esverdeadas.
A fruta tem tom variante de laranja para amarelo com pequenas marcas claras. Possui forma redonda com uma ponta que termina no tronco. Tem entre 6,5 e 8 cm de comprimento e de 5,1 e 7 cm de diâmetro. A casca externa é dura e escorregadia, e tem estofo macio no interior para proteger as sementes, que são duras e negras, cercadas por uma esfera e gelatinosa de polpa transparente. Esta é a parte comestível da fruta e possui sabor suave e doce, além de conter vitaminas A, C e K, fósforo, ferro e cálcio.
Sötgrenadill (Passiflora ligularis) är en art i passionsblomssläktet i familjen passionsblommeväxter från centrala Mexico till Venezuela, Peru och Bolivia. 1000-3000 m. Arten odlas kommersiellt för sina frukter som sägs vara de mest välsmakande av alla passionsfrukter. Den odlas ibland som krukväxt i Sverige.
Arten är en kraftigväxande lian till 15 meters längd. Stammar rundade. Blad hjärtlika, sällan treflikiga, kala, 8-15 cm långa och 6-13 cm breda. Blommorna är grönvita till vita, blåaktiga eller rosa, till 9 cm i diameter. De har bikrona i 5-7 serier, den yttersta är lika lång som kronbladen, bandade i blått, vitt och rödaktigt purpur.
Växten kan odlas för sin frukt, som i den svenska handeln kan få heta "grenadill" eller "grenadilla"[1]. Frukten är ätlig och mycket välsmakande, äggrund och upp till 8 × 6 cm, gul, orange eller purpur med hårt skal.
Namnet ligularis (lat.) betyder remlik och syftar på bladskaftens glandelkörtlar.
Lättodlad men mycket storväxt och passar kanske inte som klassisk krukväxt men blir mycket vacker i ett uterum. Kräver en solig placering och med bra ljus kan den blomma från april till sena hösten. Föredrar en väldränerad och näringsrik jord. Övervintras vid ca 15°C, men klarar tillfälligt lägre. Kräver god tillgång till näring och bör hållas jämnt fuktig året om. Förökas med frön eller sticklingar.
Wikimedia Commons har media som rör Sötgrenadill.
Sötgrenadill (Passiflora ligularis) är en art i passionsblomssläktet i familjen passionsblommeväxter från centrala Mexico till Venezuela, Peru och Bolivia. 1000-3000 m. Arten odlas kommersiellt för sina frukter som sägs vara de mest välsmakande av alla passionsfrukter. Den odlas ibland som krukväxt i Sverige.
Çarkıfelek adıyla bilinen 6,5–8 cm uzunluğunda ve 5,1–7 cm çapındaki sarı yuvarlak meyveleri çok lezzetli ve tatlı olup insanlarca tüketilir ve ziraati yapılır. Sıcaklığı 15-18 °C arasındaki ve yıllık 600–1000 mm yağış alan bölgelerde yetişir. Bitki, asma sülüğü gibi helezonik tutmaçlarla tutunarak hızlı büyür.
Ticarî yetiştirici ülkeler arasında Peru, Venezuela, Kolombiya, Ekvador, Brezilya, Güney Afrika Cumhuriyeti ve Kenya ilk sıradadır. Bu ülkelerden ithalat yapanlar ise ABD, Kanada, Belçika, Hollanda, İsviçre ve İspanya'dır. Meyvesi Papua Yeni Gine'de yerel pazarlarda satılır.
Çiçek, yaprak ve meyvesi
Olgun meyvesi
Yaprağı
Çarkıfelekgiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Meyveler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çarkıfelek adıyla bilinen 6,5–8 cm uzunluğunda ve 5,1–7 cm çapındaki sarı yuvarlak meyveleri çok lezzetli ve tatlı olup insanlarca tüketilir ve ziraati yapılır. Sıcaklığı 15-18 °C arasındaki ve yıllık 600–1000 mm yağış alan bölgelerde yetişir. Bitki, asma sülüğü gibi helezonik tutmaçlarla tutunarak hızlı büyür.
Ticarî yetiştirici ülkeler arasında Peru, Venezuela, Kolombiya, Ekvador, Brezilya, Güney Afrika Cumhuriyeti ve Kenya ilk sıradadır. Bu ülkelerden ithalat yapanlar ise ABD, Kanada, Belçika, Hollanda, İsviçre ve İspanya'dır. Meyvesi Papua Yeni Gine'de yerel pazarlarda satılır.
Passiflora ligularis là một loài thực vật có hoa trong họ Lạc tiên. Loài này được Juss. mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.[1]
Bài viết liên quan đến họ Lạc tiên này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Passiflora ligularis là một loài thực vật có hoa trong họ Lạc tiên. Loài này được Juss. mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.
Passiflora ligularis A.Juss.
Страстоцве́т язычко́вый[2], или Пассифло́ра лентови́дная[3], или Пассифлора язычко́вая, или Сла́дкая гранади́лла[4] (лат. Passiflóra liguláris) — быстрорастущая древовидная лиана, дающая съедобные плоды; вид рода Пассифлора семейства Страстоцветные.
В 1553 году впервые упоминается в книге «Хроника Перу» Педро Сьесы де Леона:
Посредине этой долины, под названием Лиле, протекает река, не считая тех, что вливаются в неё, стекая с гор. Берега неплохо обсажены местными плодами, среди некоторых есть один очень вкусный и ароматный, называемый Страстоцветы [Granadillas].
— Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава XXVIII.[5]
Побеги цилиндрические, гладкие, до 0,5 см в диаметре, вырастают до 3-4 метров за сезон.
Листья широкоовальные, слабо сердцевидные, цельные, 7-15 см длиной. Черешок с двумя железами (у верхушки и в середине).
Прицветники дольчатые, спайные у основания.
Цветки 5-10 см в диаметре. Лепестки белые или розовые.
Плоды яйцевидные, диаметром 6-7 см, с твёрдой скользкой кожурой. Жёлтый, оранжевый, красный.[6] Маленькие чёрные семена окружены желатинообразной прозрачной мякотью.
Сладкая гранадилла встречается, как в диком виде, так и в культуре, от Центральной Мексики до Боливии. В настоящее время культивируется также на Гавайских островах, Гуаме, Новой Гвинее, Ямайке и Гаити.
Широко культивируется как ценное плодовое растение, также используется для вертикального озеленения[6]. Мякоть Сладкой гранадиллы употребляется в свежем виде. Выжатый сок используется для изготовления прохладительных напитков.
Страстоцве́т язычко́вый, или Пассифло́ра лентови́дная, или Пассифлора язычко́вая, или Сла́дкая гранади́лла (лат. Passiflóra liguláris) — быстрорастущая древовидная лиана, дающая съедобные плоды; вид рода Пассифлора семейства Страстоцветные.
甜百香果（学名：Passiflora ligularis）在台灣泛稱為印尼百香果、峇里島百香果。它原生地在玻利維亞和委內瑞拉之間的安地斯山脈。生長範圍最南端為阿根廷北部，最北至墨西哥。除了在南美洲的原生地外，它也被種植在非洲和澳大利亞的熱帶山區（在其他地方泛稱為西番蓮）。
它適合生長在海拔從1700公尺至2600公尺，溫度從15度到18度，雨量600至1000毫米，是西番蓮屬中較能適應寒冷的品種。在近年從印尼引進自台灣，並廣泛種植於嘉義縣梅山鄉、阿里山鄉，成為地方特產，有「梅山蜜果」之美名。
單葉盾形或心型，先端尖銳，葉基部裂開到葉柄連結處。十片白色的花被，內部有紫色的副花冠環繞，雄蕊綠色、短胖，雌蕊白色、柱頭三分。
果實橙黃色，表皮上並有白色小斑點。果實從6.5到8厘米長，直徑5.1到7厘米。表皮光滑，內部有軟組織，以保護種子。種子黑色，被白色的假種皮包圍。可食部分為假種皮，和普通百香果（Passiflora edulis）不同的是，其味道甜而不酸，並帶有芳香。含有維他命A、C和鉀，磷，鐵和鈣。
主要生產國是秘魯、委內瑞拉、哥倫比亞、厄瓜多、巴西、南非、印尼和肯亞。主要進口國是美國，加拿大，比利時，荷蘭，瑞士和西班牙。
植株
葉片
果實
果實
甜百香果（学名：Passiflora ligularis）在台灣泛稱為印尼百香果、峇里島百香果。它原生地在玻利維亞和委內瑞拉之間的安地斯山脈。生長範圍最南端為阿根廷北部，最北至墨西哥。除了在南美洲的原生地外，它也被種植在非洲和澳大利亞的熱帶山區（在其他地方泛稱為西番蓮）。
它適合生長在海拔從1700公尺至2600公尺，溫度從15度到18度，雨量600至1000毫米，是西番蓮屬中較能適應寒冷的品種。在近年從印尼引進自台灣，並廣泛種植於嘉義縣梅山鄉、阿里山鄉，成為地方特產，有「梅山蜜果」之美名。
單葉盾形或心型，先端尖銳，葉基部裂開到葉柄連結處。十片白色的花被，內部有紫色的副花冠環繞，雄蕊綠色、短胖，雌蕊白色、柱頭三分。
果實橙黃色，表皮上並有白色小斑點。果實從6.5到8厘米長，直徑5.1到7厘米。表皮光滑，內部有軟組織，以保護種子。種子黑色，被白色的假種皮包圍。可食部分為假種皮，和普通百香果（Passiflora edulis）不同的是，其味道甜而不酸，並帶有芳香。含有維他命A、C和鉀，磷，鐵和鈣。
主要生產國是秘魯、委內瑞拉、哥倫比亞、厄瓜多、巴西、南非、印尼和肯亞。主要進口國是美國，加拿大，比利時，荷蘭，瑞士和西班牙。
植株
葉片
果實
果實
_-_whole_and_cross_section.jpg)
_cross_section.jpg)
_-_Flickr_-_Alejandro_Bayer_(1).jpg)
.jpg)
