nimet breadcrumb-navigoinnissa
Geranium pratense, ye una especie botánica perteneciente a la familia de les geraniacees.
Estes plantes monteses producir dende Europa a Asia Central, Paquistán, Caxmir, China occidental y Siberia.
Ye una yerba perenne con cepa compacta nel suelu, polo xeneral de 75 cm d'altu, pero puede ser d'hasta 130 cm. Los tarmos son xeneralmente llargos y les fueyes tán fondamente estremaes con 7-9 segmentos. Les flores presentar en pareyes y son de 35-45 mm de diámetru, Tien cinco sépalos polo xeneral de 1 a 1,2 cm de llargu. Los cinco pétalos de color azul-violeta tienen de 15 a 22 milímetros de llargu. Hai dos círculos con cinco estames. El frutu ye llisu y peludo, abrir a sigo mesmos mientres la maduración y refundien una gran grana. Geranium pratense floria en xunetu-agostu.
Geranium pratense describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 681. 1753.[1]
Geranium: nome xenéricu que remanez del griegu: geranion, que significa "grulla", aludiendo a l'apariencia del frutu, que recuerda al picu d'esta ave.[2]
pratense: epítetu llatín que significa "de los praos".[3]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 
Geranium pratense, ye una especie botánica perteneciente a la familia de les geraniacees.
Planhigyn blodeuol collddail yw Pig-yr-aran y weirglodd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Geraniaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Geranium pratense a'r enw Saesneg yw Meadow crane's-bill.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Pig yr Aran y Weirglodd, Garanbig y Weirglodd, Pig Aran y Weirglodd, Pig Garan y Weirglodd, Pig-yr-aran Weir-glawdd.
Tyf mewn ardaloedd ble ceir hinsawdd tymherus neu gynnes. Ceir dail rheolaidd a chymesur a pheillir y blodyn gan bryfaid.
Planhigyn blodeuol collddail yw Pig-yr-aran y weirglodd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Geraniaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Geranium pratense a'r enw Saesneg yw Meadow crane's-bill. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Pig yr Aran y Weirglodd, Garanbig y Weirglodd, Pig Aran y Weirglodd, Pig Garan y Weirglodd, Pig-yr-aran Weir-glawdd.
Tyf mewn ardaloedd ble ceir hinsawdd tymherus neu gynnes. Ceir dail rheolaidd a chymesur a pheillir y blodyn gan bryfaid.
Kakost luční (Geranium pratense) je 30 až 60 cm vysoká vytrvalá bylina z čeledi kakostovitých. Kvůli tvaru plodů se lidově nazývá čapí nůsek.
Kakost luční má silný krátký oddenek, přímou, větvenou a drsně chlupatou lodyhu. Přízemní listy jsou v růžici, dlouze řapíkaté, čepele o průměru 10-15 cm, hluboce dlanitě sedmidílné, jednou až dvakrát peřenoklané. Lodyžní listy se nahoru zmenšují, jsou krátce řapíkaté až přisedlé a tří- až pětidílné, drsně chlupaté. Palisty jsou vejčitě kopinaté, červenohnědé. Květy jsou v párech na dlouhých stopkách, pětičetné, korunní lístky obvejčité, 12 až 20 mm dlouhé, světle modré až modrofialové, výjimečně bílé nebo růžové, a mají 5+5 tyčinek. Svrchní semeník dozrává do zobanovitého plodu, který se od base roztrhává na pět dílů.[1]
Rostlina kvete od června do září, roste na vlhčích lukách, v křovinách a u potoků a je v ČR od nížin až po horské pásmo většinou rozšířená.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kakost luční ve Wikimedia Commons
Kakost luční (Geranium pratense) je 30 až 60 cm vysoká vytrvalá bylina z čeledi kakostovitých. Kvůli tvaru plodů se lidově nazývá čapí nůsek.
Engstorkenæb (Geranium pratense), ofte skrevet eng-storkenæb, er en 30-70 cm høj urt, der i Danmark findes forvildet nær bebyggelse. Planten indeholder stoffer, som er adstringerende (opstrammende).
Engstorkenæb er en flerårig urt med en tueformet vækst og bladene båret på lange, spinkle stængler. De grundstillede blade er dybt hånddelte med fligede bladrande. Oversiden er mørkegrøn og lidt fedtet at føle på. Undersiden er lysegrøn. Høstfarven er orangerød.
Blomstringen sker i juli-august. Blomsterstænglerne er tynde og grenede med fedtede kirtelhår. Blomsterne sidder enkeltvis eller få sammen for enden af hver forgrening. De er blå med lyserød midte. Frugterne er hårede nødder, som spirer villigt.
Rodnettet er kraftigt med enkelte, svære og vidt udbredte hovedrødder og mange, finere trævlerødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,40 x 0,40 m (40 x 4 cm/år), men blomsterstænglerne er dog op til 1 m høje.
Engstorkenæb hører hjemme i våde og frodige enge i Mellemeuropa, Lilleasien og Sibirien. Her optræder den sammen med blandt andre draphavre, engblomme, rødkløver, sibirisk iris, slangeurt og trævlekrone.
I Danmark er den naturaliseret, dvs. forvildet fra dyrkning.
Engstorkenæb (Geranium pratense), ofte skrevet eng-storkenæb, er en 30-70 cm høj urt, der i Danmark findes forvildet nær bebyggelse. Planten indeholder stoffer, som er adstringerende (opstrammende).
Der Wiesen-Storchschnabel (Geranium pratense), auch Blaues Schnabelkraut, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Storchschnäbel (Geranium) in der Familie der Storchschnabelgewächse (Geraniaceae).
Der Wiesen-Storchschnabel ist eine ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 20 bis 80 Zentimeter erreicht. Es handelt sich um einen sommergrünen Hemikryptophyt. Am Stängel und an den Blattstielen befinden sich abwärts gerichtete Haare, insbesondere der obere Teil sowie die Blütenstiele sind drüsig behaart. Die gegenständigen Laubblätter sind gestielt. Die Blattspreiten sind tief handförmig geteilt, ihre sieben Abschnitte sind fiederspaltig und tief gesägt. Nebenblätter sind vorhanden.
Die Blüten sind paarweise angeordnet. Die Blütenstiele sind nach dem Verblühen abwärts gebogen, zuletzt oft wieder aufgerichtet. Die zwittrige Blüte ist radiärsymmetrisch und fünfzählig. Die fünf grünen Kelchblätter sind (0,7 bis) meist 1 bis 1,2 cm lang. Die fünf hell blauvioletten Kronblätter sind rund 15 bis 22 Millimeter lang. Es sind zwei Kreise mit je fünf Staubblättern vorhanden. Die Staubfäden sind am Grund abrupt dreieckig auf meist 1,5 bis 2 mm verbreitert. Fünf Fruchtblätter sind zu einem oberständigen Fruchtknoten verwachsen. Die Griffel sind 5 bis 8 mm lang. Die Frucht ist 3 bis 3,7 cm lang. Die Fruchtklappen sind dicht drüsenhaarig.
Die Blütezeit reicht von Juni bis August. Die Chromosomenzahl beträgt n = 14, bzw. 2n = 28.[1]
Die Blütenformel lautet: ⋆ K 5 C 5 A 5 + 5 G ( 5 ) _ {displaystyle star K_{5};C_{5};A_{5+5};G_{underline {(5)}}} 
Der Wiesen-Storchschnabel ist ein ausdauernder Hemikryptophyt und eine Halbrosettenpflanze. Aufgrund von Blattgelenken können sich die Pflanzen auf anderen größeren Arten als Spreizklimmer abstützen. Mit Hilfe der Blattgelenke ist außerdem eine genaue Ausrichtung der Blattfläche zum größten Lichteinfall hin möglich; dies geschieht aufgrund einer Photonastie. Die Pflanze ist außerdem reich drüsig-zottig durch Köpfchenhaare mit ätherischen Ölen. Sie besitzt auch ein kräftiges Rhizom.
Die Blüten sind streng vormännliche „Nektar führende Scheibenblumen“. Ihr Nektar ist durch einen Haarkranz als „Saftdecke“ geschützt. Zuerst spreizen sich die inneren, dann die äußeren Staubblätter und schließlich die Narbenäste. Neben zwittrigen Pflanzen finden sich nicht selten auch rein weibliche Pflanzen mit kleinen Blüten. Die Art ist also gynodiözisch. Die drüsige Behaarung des nach der Blüte herab gebogenen Blütenstängels soll aufwärts kriechende Insekten als unerwünschte Besucher abhalten. Die Lebensdauer der Blüten beträgt 2 Tage. Bestäuber sind besonders Bienen und Schwebfliegen, seltener Falter. Die Art ist eine wichtige Bienenweide der Sommermonate und des beginnenden Herbstes. Eine Selbstbestäubung ist fast ausgeschlossen. Die Blütezeit reicht von Juni bis August.
Die Früchte sind Austrocknungsstreuer. Der Samen liegt lose im becherförmigen unteren Teil des Fruchtfachs. Sein vorzeitiges Herausfallen wird durch Vorsprünge oder Haare verhindert. Lösen sich dann die Fruchtfächer plötzlich von der Mittelsäule ab, werden die Samen katapultartig bis über 2 m fortgeschleudert. Dazu erfolgt Menschenausbreitung durch Verschleppung mit dem Mahdgut. Die Samen sind Kältekeimer.
Der Wiesen-Storchschnabel kommt in Europa und Asien in der meridionalen bis borealen Klimazone vor. Er hat sein Hauptvorkommen auf nährstoffreichen, meist kalkhaltigen Frischwiesen und -weiden, sein Nebenvorkommen in nährstoffreichen Stauden- und ausdauernden Unkrautfluren. Er ist eine Charakterart des Arrhenatheretum, kommt aber auch in Gesellschaften des Verbands Alliarion vor.[2]
Nach Dörr und Lippert breitete sich die Art nach 1960 im Allgäu entlang der Verkehrswege rasch aus und ist heute dort verbreitet. Er steigt dort in den Alpen in Bayern an der unteren Wengenalpe im Hintersteiner Tal bis zu 1230 m Meereshöhe auf.[3]
Der Wiesen-Storchschnabel (Geranium pratense), auch Blaues Schnabelkraut, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Storchschnäbel (Geranium) in der Familie der Storchschnabelgewächse (Geraniaceae).
Туғай яраны, муллаян үләне (рус. Гера́нь лугова́я, Жураве́льник луговой, лат. Geránium praténse) —туғай яраны һымаҡтар (Geraniaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 20-80 см. Июнь-август айҙарында зәңгәр көрән сәскә ата, июль-сентябрҙә орлоғо өлгөрә.
Евразияның уртаса климат зонаһында, Испаниянан Ҡытайға тиклем, Скандинавиянан Һиндостанға тиклем таралған. Үлән туғайҙарҙа, болондарҙа, йылға ярҙарында, йырғанаҡтар буйында үҫә. Башкортостанда киң таралған.
_leaves.JPG)
_flower.JPG)
Туғай яраны, муллаян үләне (рус. Гера́нь лугова́я, Жураве́льник луговой, лат. Geránium praténse) —туғай яраны һымаҡтар (Geraniaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 20-80 см. Июнь-август айҙарында зәңгәр көрән сәскә ата, июль-сентябрҙә орлоғо өлгөрә.
Шыктың гераны (орус. "герань луговая") хөй чылдыг сиген үнүш, дазылы чолдак, сывы дорт, хөй адырлыг, узуну 30—80 см чедир, дазыл чоогунуң болгаш адаккы сыпчыгаштарының бүрүлери узун, дараалашкак. Чечээ бөкпек даараглыг ышкаш хевирлиг, беш-адырланчак, чидиг ак-көк өңнүг. Чечектелири июнь—сентябрьда болур. Тывада шыктарда, арыг иштинде, чадаң үнүштер аразында үнүп турар.
Ооң тургузуу дубильдиг бүдүмелдер-биле байлак, каротин, витамин С, ооң дазылындан будуур бүдүмелди тыпкан, кальций, геранин деп бүдүмелдер бар. Чамдыкта оон кылган суг эмнерни янзы-бүрү хан төктүүшкүннеринге ажыглап турар.
Улус геранны уйгу келбеске, далар-тыртар болгаш херээженнер аарыгларынга, шыырныгарынга, ревматизмге, куду олуртурунга, хан төктүүшкүнүнге удур, кодурга чаарынга дээш өске-даа үелерде ажыглап турар.
Шыктың гераны (орус. "герань луговая") хөй чылдыг сиген үнүш, дазылы чолдак, сывы дорт, хөй адырлыг, узуну 30—80 см чедир, дазыл чоогунуң болгаш адаккы сыпчыгаштарының бүрүлери узун, дараалашкак. Чечээ бөкпек даараглыг ышкаш хевирлиг, беш-адырланчак, чидиг ак-көк өңнүг. Чечектелири июнь—сентябрьда болур. Тывада шыктарда, арыг иштинде, чадаң үнүштер аразында үнүп турар.
Ооң тургузуу дубильдиг бүдүмелдер-биле байлак, каротин, витамин С, ооң дазылындан будуур бүдүмелди тыпкан, кальций, геранин деп бүдүмелдер бар. Чамдыкта оон кылган суг эмнерни янзы-бүрү хан төктүүшкүннеринге ажыглап турар.
Улус геранны уйгу келбеске, далар-тыртар болгаш херээженнер аарыгларынга, шыырныгарынга, ревматизмге, куду олуртурунга, хан төктүүшкүнүнге удур, кодурга чаарынга дээш өске-даа үелерде ажыглап турар.
Geranium pratense, the meadow crane's-bill[1] or meadow geranium,[2] is a species of flowering plant in the family Geraniaceae, native to Europe and Asia.[3] Forming a clump up to 1 m (3.3 ft) broad, it is a herbaceous perennial with hairy stems and lax saucer-shaped blooms of pale violet. It is extremely hardy to at least −20 °C (−4 °F), reflecting its origins in the Altai Mountains of central Asia.[4]
The leaves are deeply divided into 7-9 lobes and 3-6 inch wide and the flowers are pale blue, although getting paler into the centre. The flowers have 5 petals, which sometimes have veins. The stamens have pink-purple stalks with dark purple anthers.
Several cultivars are available for garden use, of which 'Mrs Kendall Clark'[5] and 'Plenum Violaceum'[6] have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[7]
'Mrs Kendal Clark'
Geranium pratense, the meadow crane's-bill or meadow geranium, is a species of flowering plant in the family Geraniaceae, native to Europe and Asia. Forming a clump up to 1 m (3.3 ft) broad, it is a herbaceous perennial with hairy stems and lax saucer-shaped blooms of pale violet. It is extremely hardy to at least −20 °C (−4 °F), reflecting its origins in the Altai Mountains of central Asia.
The leaves are deeply divided into 7-9 lobes and 3-6 inch wide and the flowers are pale blue, although getting paler into the centre. The flowers have 5 petals, which sometimes have veins. The stamens have pink-purple stalks with dark purple anthers.
Several cultivars are available for garden use, of which 'Mrs Kendall Clark' and 'Plenum Violaceum' have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
'Mrs Kendal Clark'
Geranium pratense, es una especie botánica perteneciente a la familia de las geraniáceas.
Estas plantas silvestres se producen desde Europa a Asia Central, Pakistán, Cachemira, China occidental y Siberia.
Es una hierba perenne con cepa compacta en el suelo, por lo general de 75 cm de alto, pero puede ser de hasta 130 cm. Los tallos son generalmente largos y las hojas están profundamente divididas con 7-9 segmentos. Las flores se presentan en parejas y son de 35-45 mm de diámetro, Tiene cinco sépalos por lo general de 1 a 1,2 cm de largo. Los cinco pétalos de color azul-violeta tienen de 15 a 22 milímetros de largo. Hay dos círculos con cinco estambres. El fruto es liso y peludo, se abre a sí mismos durante la maduración y arrojan una gran semilla. Geranium pratense florece en julio-agosto.
Geranium pratense fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 681. 1753.[1]
Geranium: nombre genérico que deriva del griego: geranion, que significa "grulla", aludiendo a la apariencia del fruto, que recuerda al pico de esta ave.[2]
pratense: epíteto latino que significa "de los prados".[3]
Geranium pratense, es una especie botánica perteneciente a la familia de las geraniáceas.
Aas-kurereha (Geranium pratense) on taimeliik kurerehaliste sugukonna kurereha perekonnast.
Aas-kurereha on mitmeaastane, tugeva kasvuga paljuvarreline taim kõrgusega 30–90 cm. Lehed on karekarvased, seitsmeti sõrmlõhised. Kroonlehed sinised (punakate soontega), kuni 2,5 cm pikad ja 1,5 cm laiad. Õieraod rohkete näärmekarvadega.
Välimuselt on kõige sarnasemad teised suurekasvulised kurerehaliigid, soo- ja mets-kurereha, ent nende õied on punakad või lillakad ning lehed pole nii sügavalt lõhestunud.[1]
Looduslik üldlevila piirdub Euraasiaga, Ameerikas tulnukana. Eestis tavaline mandriosas, saartel haruldasem, Hiiumaalt pole uuemal ajal leitud. [2]
Aas-kurereha kasvab niisketel ja kuivadel niitudel ja puisniitudel, metsaservadel, sihtidel, kraavikallastel, jäätmaadel.
Peetakse heaks meetaimeks. Kariloomad söövad teda pigem heinana kui värskelt.
Aas-kurereha on Eestis laialt levinud taim, sellepärast kuuluvad temale peaaegu kõik nimetused, millega märgitakse rahva keskel kurerehasid. Levinud nimetus on pistirohi ja selle mitmesugused teisendid. Pistirohu nimetus tekkinud sellest, et taime kasutatakse pistihaiguse puhul ravimtaimena: keedetakse ummukses teed, torgitakse vilja terava otsaga seda kohta, kus on pistja või süüakse taime seemneid. [3]
Kyläkurjenpolvi (Geranium pratense) on kurjenpolvien sukuun kuuluva monivuotinen kasvi, jota tavataan Euraasiassa. Sitä viljellään koristekasvina.
Kyläkurjenpolvi kasvaa 30–70 senttimetriä korkeaksi. Se kasvattaa useita varsia, jotka ovat hieman särmikkäitä, hapsi- ja nystykarvaisia. Lehdet ovat sormiliuskaiset ja liuskat suippoja. Kyläkurjenpolven sinivioletit kukat ovat 3–4 cm leveitä. Terälehdet ovat pyöreäkärkisiä, verholehdet leveitä, teriötä lyhyempiä. Hedelmänä on viisiosainen, nystykarvainen lohkohedelmä.
Kyläkurjenpolvi (Geranium pratense) on kurjenpolvien sukuun kuuluva monivuotinen kasvi, jota tavataan Euraasiassa. Sitä viljellään koristekasvina.
Geranium pratense
Le Géranium des prés (Geranium pratense) est une plante de la famille des Géraniacées[1]. Ce géranium vivace eurasiatique est aussi cultivé comme plante ornementale.
On considère que cette plante fait partie de la flore obsidionale de France[2].
C'est une plante herbacée vivace, à tiges de 30 à 80 cm de hauteur, à souche épaisse. Les tiges sont velues et très ramifiées.
Les feuilles opposés, palmatipartites, de 6-11 cm, sont formées de 5-7 segments larges, incisés-dentés[3].
Les inflorescences sont des racèmes de cymes. Les pédoncules biflores sont plus longs que la feuille. Les fleurs d'un diamètre de 30 à 35 mm sont blanches à nervures vertes à bleu-mauve à nervures roses. La fleur est composée de 5 sépales étalés, 5 larges pétales obovales à onglet court et cilié, de 10 étamines à base large, triangulaire, ciliée, de 5 carpelles velus-glanduleux.
La floraison s'étale de mai à septembre.
Le géranium des près est proche du Géranium de l'Himalaya ; il s'en distingue par un limbe bien plus grand et plus profondément divisé[3].
Les fleurs sont blanches ou d'une couleur bleue tirant sur le pourpre.
Les fruits sont des capsules.
En France le géranium des prés n'est présent que dans les départements du nord et du nord-est, du centre jusqu'à la Méditerranée et de l'est des Pyrénées. On le trouve dans presque toute l'Europe, le Caucase, la Sibérie, la Chine, l'Afghanistan, le Kazakhstan, le Kyrgyzstan, la Mongolie, le Népal, le Pakistan, le Tadjikistan, le Turkménistan, l’Ouzbékistan[3],[4]. Il s'est naturalisé ailleurs.
Le géranium des prés est une plante eurasiatique des prairies fauchées. Il affectionne les bois et les coteaux sur les parties à tonte annuelle.
De nombreux cultivars ont été sélectionnés pour la culture ornementale. C'est une plante vivace de grande taille.
Quelques cultivars[5]. :
Geranium pratense
Le Géranium des prés (Geranium pratense) est une plante de la famille des Géraniacées. Ce géranium vivace eurasiatique est aussi cultivé comme plante ornementale.
On considère que cette plante fait partie de la flore obsidionale de France.
Łučna pyskawa (Geranium pratense) je rostlina ze swójby pyskowničkowych rostlinow (Geraniaceae).
Botaniske mjeno Geranium wotwodźuje so wot grjekskeho słowa γερνιον. Słowo je diminutiw słowa γρανος. Woznamjenja telko kaž žoraw a poćahowa na podobu płoda.
Łučna pyskawa je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 1 m (20-60cm) a ma seršćaće kosmate, wobšěrne stołpiki.
Stołpiki su zady wotstejo kosmate, horjeka žałzowe a kaž widły rozhałužkowane.
Łopjena docpěja šěrokosć wot 20 cm. Spódnje łopjena a najniše stołpikowe łopjena su 5- hač do 7-dźělene a škropawje kosmate. Wone wobsteja z wuskich, našćěpanych wotrězkow.
Wona kćěje wot junija hač do awgusta. Kćenja su fijałkomódre hač do jasnofijałkojte ze ćěmnišimi žiłkami a přesahuja łopjena. Kćenjowe łopješka docpěja dołhosć wot 2 cm (wot 2,5 hač do 4 cm). Krónowe łopješka su prědku skulojćene a docpěja dołhosć wot 12 hač 20 cm. Próškowe nitki su na spódku třiróžkaće wušěrjene. Kćenjowe stołpiki su po kćěwje dele zhibnjene, so pak za čas wuzrawjenosće płoda zaso horje měrja.
Płód ma pysčičk a docpěje dołhosć wot 2,5 hač do 3,5 cm.
Łučna pyskawa rosće na włóžnych syčołukach, na brjohach rěčkow.
Wona je wot Pyrenejow hač do Japanskeje rozšěrjena, ale w srjedźnej Europje zdźěla faluje abo je rědka.
Łučna pyskawa z kćenjom w Danskej
Łučna pyskawa z kćenjom
Ilustracija (Elly Waterman)
Łučna pyskawa (Geranium pratense) je rostlina ze swójby pyskowničkowych rostlinow (Geraniaceae).
Garðablágresi (fræðiheiti Geranium pratense) er jurt af blágresisætt. Jurtin verður 0,7-1,2 m há og blómgast í júlí. Blómin eru stór í þéttum blómskipunum. Blöðin skiptast í 7-9 blaðhluta.
Pievinis snaputis (lot. Geranium pratense) – snaputinių (Geraniaceae) šeimos, snapučių (Geranium) genties augalas. Auga Europoje, Azijoje.
Stiebas iki 80 cm aukščio, status, plaukuotas. Lapai plunksniški, susiskaidę po 7 lapelius, plaukuoti. Žiedai susidaro stiebo viršūnėje ir atšakose, mėlyni, 3 cm skersmens, sudaryti iš 5 vainiklapių. Žydi nuo birželio iki rugsėjo.
Auga vidutinio drėgnumo pievose, pakelėse, pagrioviuose, krūmynuose.
Žiedai
Baltažiedis varietas
Augimvietė, Nyderlandai
Pļavas gandrene jeb pļavas ģerānija (latīņu: Geranium pratense) ir daudzgadīgs 20—70 cm augsts gandreņu dzimtas lakstaugs.
Ļoti bieži sastopams mitrās pļavās, grāvjos, krūmājos, mežmalās. Sakneņi horizontāli vai slīpi ar tumši brūnām pielapju atliekām. Saknes resnas, garas. Stumbrs viens vai nedaudzi, stāvi, zaraini, cilindriski vai mazliet šķautņaini, tāpat kā lapu kāti ar atstāvošiem vienkāršiem matiņiem un dziedzermatiņiem.
Lapas pretējas, vienkāršas, staraini šķeltas vai dalītas, ar pielapēm. Apakšējo — rozetes lapu daudz, to kāti 15—30 cm gari. Lapas plātne 6—12 cm gara, 8—16 cm plata, gandrīz līdz pamatam šķelta rombiski olveidīgās daļās, kas savukārt plūksnaini dalītas. Stumbra vidējā daļā lapas ar īsākiem kātiem, dalītas 5 daļās, augšējās sēdošas, trīsdaļīgas. Lapas plātnes virspuse viscaur ar pieguļošiem matiņiem, apakšpusē matiņi galvenokārt tikai uz dzīslām. Zied no jūnija līdz augustam. Ziedkopa — dihāzijs. Ziedneši un ziedu kāti ar dziedzermatiņiem. Kauslapas 5, ar dziedzermatiņiem un 0,2—0,4 cm garu dzeloņsmaili. Vainaglapas 5, violeti rožainas, ar tumšākām dzīsliņām, gandrīz 2 reizes garākas nekā kauslapas, otrādi olveidīgas, noapaļotas. Putekšņlapas 10, apmēram tikpat garas kā kauslapas, kātiņi pie pamata plati olveidīgi, uz augšu strauji sašaurinās.
Auglis — 2,5—3 cm garš 5 riekstiņu skaldauglis. Augam izteikta autohorija — nogatavojušās sēklas tiek izsviestas prom no mātes auga, augļa vārsnēm saritinoties. Augam piemīt pretaudzēju iedarbība.
Vikikrātuvē par šo tēmu ir pieejami multivides faili. Skatīt: Pļavas gandreneDe beemdooievaarsbek of weide-ooievaarsbek (Geranium pratense) is een vaste plant uit de ooievaarsbekfamilie (Geraniaceae). De plant komt van nature voor in West-Europa en in Azië, waar het verspreidingsgebied loopt tot West-China.
De plant wordt tot 90 cm hoog. De bloemen zijn meestal blauwpaars, maar kunnen variëren via roze naar wit. Deze worden wel onderscheiden naar :
De bloemen hebben donkergekleurde, straalvormige aders. Honingbijen vinden hierlangs de weg naar de nectar.
De plant is drachtplant voor honingbijen, hommels, solitaire bijen en vlinders.
In België en Nederland komt de plant redelijk veel in het wild voor en wordt incidenteel als tuinplant gekweekt.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Geranium pratense op Wikimedia Commons. De beemdooievaarsbek of weide-ooievaarsbek (Geranium pratense) is een vaste plant uit de ooievaarsbekfamilie (Geraniaceae). De plant komt van nature voor in West-Europa en in Azië, waar het verspreidingsgebied loopt tot West-China.
De plant wordt tot 90 cm hoog. De bloemen zijn meestal blauwpaars, maar kunnen variëren via roze naar wit. Deze worden wel onderscheiden naar :
Geranium pratense (wild, paars/blauw) Geranium pratense forma albiflorum (witte bloemen) Geranium pratense 'Striatum' (cultivar, wit met blauwe vlekken)De bloemen hebben donkergekleurde, straalvormige aders. Honingbijen vinden hierlangs de weg naar de nectar.
Engstorkenebb (Geranium pratense) er ein plante i storkenebbslekta. Han veks i heile det eurasiatiske Holarktis-området, mellom anna Noreg. Blomen liknar skogstorkenebb, men er større og reinere blå med fiolette årer.
Engstorkenebb er kommuneblomen til Bjugn.
Engstorkenebb (Geranium pratense) er en vakker plante i storkenebbfamilien.
Engstorkenebb vokser oftest på eng og beitemark, men den kan også dukke opp på tangvoll, grusstrand, som ugras i veikanter og kulturmark. Man finner arten oftest på næringsrike steder på Østlandet. Men den er også relativt vanlig på Sørvest-landet, mens sjeldenere lenger nord på Vestlandet. Helt til Nordmøre da er den relativt vanlig igjen nord til Steinkjer. Mens det er få funn fra Steinkjer til Tromsø.[2]. Det høyeste funnet i Norge er på 420 moh i Sel kommune.
Den har et diploid kromosomtall på 28.
Arten har vakre blå til blåfiolette blomster fra midt- til sensommer, med rødfiolette årer på seksten til tjuefire mm i lengde. Blomstene er blant de største av de som vokser vilt i Norge, og har en generell størrelse på tre til fire cm i brede. Blomstene er radiærsymmetriske til monosymmetrisk med normalt fem kronblader, og de har ti pollenbærere Begerbladene er breit avlange, mens kronbladene har en avrundet topp. Den nedre delen av kronbladene er hårete i kanten, mens bladflaten er det ikke. Griflene er sammenvokste til et nebb, noe som har gitt disse plantegruppene (arts-, slekts-, familie- og ordensnavnet) navnene. Blomsterstilken er bøyd nedover, når den står i knopp og tidlig frukt. Delfruktene er hårete.
Planta blir normalt 30-70 cm høy, og de er flerårige. Stengelen er kantete, knebøyd gråhårete, kjertelhårete og oftest med rød farge. Bladene har et kantete omriss, og delte nesten helt inn til midten med syv til ni fliker.
Engstorknebb har en grov flerårig jordstengel.
Navnet Geranium kommer fra det greske ordet geranion, som er bøyd i diminutiv fra geranos, og det betyr trane (fra griffelens form). Dette navnet ble brukt på storkenebbslekta av Dioskorides og Plinius i år 70. Mens pratensis kommer av det latinske ordet pratum, og det betyr eng.
Bodziszek łąkowy (Geranium pratense L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny bodziszkowatych. Rodzimym obszarem jego występowania jest Europa i Azja, ale rozprzestrzeniony jest też poza obszarem swojego naturalnego występowania i uprawiany jest w wielu krajach świata[3]. W Polsce roślina średnio pospolita na całym niżu, częściej występuje na południu[4].
W medycynie ludowej roślina była uznawana za leczniczą. Jej ziele zawiera m.in. gorycz, kwas elagowy, kwas galusowy, garbniki. Stosowano ją jako środek ściągający[7].
Bodziszek łąkowy (Geranium pratense L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny bodziszkowatych. Rodzimym obszarem jego występowania jest Europa i Azja, ale rozprzestrzeniony jest też poza obszarem swojego naturalnego występowania i uprawiany jest w wielu krajach świata. W Polsce roślina średnio pospolita na całym niżu, częściej występuje na południu.
Ängsnäva (Geranium pratense) är en art i familjen näveväxter och förekommer vildväxande i Europa till Centralasien, Pakistan, Kashmir, västra Kina, västra och östra Sibirien. Arten förekommer i stora delar av Sverige.
Flerårig ört med kompakt jordstam, vanligen 75 cm hög, men kan bli ända upp till 130 cm. Stjälkarna har upptill vanligen långa körtelhår. Bladen är djupt handflikiga med 7-9 flikar. Blommorna sitter parvis och blir 35-45 mm i diameter, utbretta blåaktiga med rödvioletta ådringar till rent vita. Delfrukterna är släta och håriga, de öppnar sig under mognaden och slungar iväg det stora fröet. Ängsnäva blommar i juli-augusti.
Vitblommande plantor har kallats var. albiflorum eller f. leucanthemum.
Några underarter erkänns:
Artnamnet pratense kommer av latinets pratum (äng) och syftar på att den oftast växer på ängsmark.
subsp. pratense
subsp. stewartianum Y.J.Nasir
subsp. transbaicalicum (Sergievskaja) I.A.Gubanov
Wikimedia Commons har media som rör Ängsnäva.
Ängsnäva (Geranium pratense) är en art i familjen näveväxter och förekommer vildväxande i Europa till Centralasien, Pakistan, Kashmir, västra Kina, västra och östra Sibirien. Arten förekommer i stora delar av Sverige.
Flerårig ört med kompakt jordstam, vanligen 75 cm hög, men kan bli ända upp till 130 cm. Stjälkarna har upptill vanligen långa körtelhår. Bladen är djupt handflikiga med 7-9 flikar. Blommorna sitter parvis och blir 35-45 mm i diameter, utbretta blåaktiga med rödvioletta ådringar till rent vita. Delfrukterna är släta och håriga, de öppnar sig under mognaden och slungar iväg det stora fröet. Ängsnäva blommar i juli-augusti.
Vitblommande plantor har kallats var. albiflorum eller f. leucanthemum.
Några underarter erkänns:
subsp. stewartianum är en större och kraftigare planta än subsp. pratense och blir upp till 150 cm hög. Blommorna varierar i färg men saknar antydan till blått. Underarten förekommer i norra Pakistan och Kashmir. subsp. transbaicalicum är en låg planta, till 25 cm med blad som ligger tryckta mot marken. Både blad och blommor är vanligen mörkare än hos de andra underarterna. Förekommer i områden öster och väster om sjön Naikal i Sibirien.Artnamnet pratense kommer av latinets pratum (äng) och syftar på att den oftast växer på ängsmark.
Рослина також відома під народними назвами бузьочник, васильки лісові, вереск болотний, вовчуга, вовчура, враз жіночий, грабельки, грабки, дворянин, дзіндзівер, журавельник, журавлинник, кленовий лист, кудрявчик, лапа вовча, лапка орлина, лапки вовчі, лапошник, лико вовче, маточник, маточниця, підорішник, пліснявка, ранник, ружа польова, стопа вовча, сузик, тоя берегова, тоя лісова, троїця, францовник, червишник, черевички зозулині.[1]
Трав'янистий багаторічник заввишки 30-80 см, що росте на узліссях та луках, у світлих лісах, серед чагарників і біля житла, звичайно у лісовій зоні та у лісостепу.
Квітки на довгих квітконіжках, опушених залозистими волосками, у складному цимозному суцвітті, складеному із зближених монохазіїв. Квітки завширшки близько 3 см, п'ятичленні, актиноморфні, п'ятиколові. Чашечка роздільнолиста, зелена, залишається при плодах. Чашолистки опушені простими залозистими волосками, овальні або довгасті, з довгим остюком на верхівці і трьома помітними, часто ліловими жилками. Віночок майже вдвічі ширший від чашечки, бузково-синій, широко відкритий. Пелюстки оберненоширокояйцевидні, з дуже короткими, іноді слабо опушеними нігтиками і округлими відгинами. Тичинок 10, вони розташовані у двох колах. Тичинки зовнішнього кола коротші від тичинок внутрішнього кола. Тичинкові нитки при основі розширені і злегка зрослі. Тичинки внутрішнього кола з великими, прикріпленими до основ нектарниками, опушеними довгими волосками. Пиляки довгасті, бузкового кольору, хиткі.
Плід — коробочка-стеригма. Мерикарпії залишаються прикріпленими під стовпчиком, а насіння з них випадає.
У природі ареал виду охоплює помірні райони Євразії, від Іспанії на заході до Китаю на сході і від Скандинавії на півночі до Індії на півдні. Культивується і натуралізувався повсюдно.
Зростає на помірно вологих суходільних і степових луках, вологих лісових галявинах, у листяних і хвойних лісах, серед чагарників, близько парканів.
На Кавказі корені герані лучної вважають добрим замінником картоплі.[4]
Вирощується у декоративних цілях. Має культурні сорти.
Зображена на поштовій марці Росії 1995 року.
Квіти
Листя
На поштовій марці
Сорт «Alba»
Сорт «Hocus Pocus»
Сорт «Splish-splash»
Geranium pratense là một loài thực vật có hoa trong họ Mỏ hạc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg)
Geranium pratense là một loài thực vật có hoa trong họ Mỏ hạc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Гера́нь лугова́я, или Жураве́льник луговой[2] (лат. Geránium praténse) — двудольные цветковые растения, вид рода Герань (Geranium) семейства Гераниевые (Geraniaceae).
По данным Tropicos.org. Missouri Botanical Garden[3].
В природе ареал вида охватывает умеренные районы Евразии, от Испании на западе до Китая на востоке и от Скандинавии на севере до Индии на юге. Культивируется и натурализовалось повсеместно[4].
Произрастает на умеренно влажных суходольных и степнистых лугах, влажных лесных полянах, лесных опушках, в лиственных и хвойных лесах, среди кустарников, около заборов.
Факультативный гелиофит, мезофит, мезотроф[5].
Корневище короткое, толстое, косое, длиной до 10 см, увенчанное тёмно-бурыми прицветниками базальных листьев. Стебли немногочисленные или одиночные, высотой 30—80 см, прямостоячие, в верхней части разветвлённые, бороздчатые, покрытые отстоящими или даже отогнутыми волосками.
Прикорневые листья супротивные, многочисленные, на черешках длиной 10—20 (до 30) см, отстояще жёстковолосистые; пластинка длиной 6—12 см, шириной 6—16 см, в очертании почковидно-округлая, сверху прижато и коротко волосистая, снизу, преимущественно по жилкам, с короткими волосками, почти до основания семираздельная на ромбически-яйцевидные лопасти, в свою очередь, почти перистонадрезанные на ланцетные доли. Стеблевые листья пятираздельные, верхние сидячие трёхраздельные. Прицветные — ланцетные, заострённые, прижато волосистые, длиной 10—15 мм.
Соцветие зонтиковидное, ложновильчатое. Цветоножки железисто волосистые, до начала цветения, как и при плодах, поникающие, во время цветения вверх стоящие. Цветки крупные, широко раскрытые, многочисленные. Чашелистики длиной 10—13 мм, продолговато-яйцевидные о трёх жилках, покрыты железистыми волосками, с нитевидным заострением длиной 3—4 мм; лепестки в числе пяти, лилово-синие, лилово-красные, сине- или голубовато-фиолетовые, длиной 16—23 мм, шириной 10—17 мм, широкие, обратнояйцевидные, вверху закруглённые, цельные, в основании волосистые. Нити тычинок в основании широкие и внизу волосистые.
Плод — клювовидное образование, длиной около 3 см, которое после созревания разделяется на односеменные плодики. Семена мельчайше пятнистые.
Цветение в июне — июле. Плодоношение в августе — сентябре.
_leaves.JPG)
_flower.JPG)
Герань луговая светолюбива, но может выращиваться и в лёгкой полутени. Нуждается в умеренно-влажных, глубоких и плодородных почвах.
Цветёт с середины июня до середины июля[5].
Лекарственным сырьём служит надземная часть растения, иногда корни. Траву собирают во время цветения, сушат под навесом, в тёплых проветриваемых помещениях или в сушилке при температуре 40—45 °С. Хранят в деревянной или стеклянной таре 1 год[2].
Заготовляют также корневища с корнями — их выкапывают осенью, очищают от земли, быстро промывают, удаляют стебли и высушивают на воздухе или в тёплых проветриваемых помещениях, предварительно провялив[6].
Корни растения содержат крахмал и другие углеводы, тритерпеновые сапонины, дубильные вещества (19—38 %), фенолкарбоновые кислоты, катехины, флавоноиды, витамин С и каротин. В надземной части найдены углеводы, глюкоза, фруктоза, рафиноза, сапонины, алкалоиды, витамины С и K, каротин, дубильные вещества (3,2—4 %), флавоноиды, антоцианы и лейкоантоцианы, минеральные вещества: железо, марганец, никель, цинк и др.[2]
Обладает вяжущим, дезинфицирующим, противовоспалительным, антибактериальным, антитоксическим, ранозаживляющим, кровоостанавливающим, противозудным, успокаивающим, обезболивающим свойствами, а также способностью растворять отложения солей при почечнокаменной болезни, ревматизме и подагре[2]. Есть сведения о возможности подавлять HBSAG in vitro.[источник не указан 1205 дней]
Медонос, даёт много нектара (стоит на первом месте по нектароносности среди гераней[7]) и пыльцы[6].
Из растения можно получать зелёную краску[6].
Применяют внутрь при лечении злокачественных новообразований, при переломах костей, эпилепсии, заболеваниях верхних дыхательных путей, лихорадке, гастритах, энтеритах, пищевых отравлениях, дизентерии, обильных и длительно продолжающихся менструациях и геморроидальных кровотечениях, мочекаменной болезни, ревматизме, подагре, болезнях сердца, наружно при лечении гнойных ран, язв, нарывов, ревматических болях в суставах, анальных и генитальных свищах, ангине, воспалении слизистой оболочки полости рта и горла, при белях, выпадении волос. Иногда водный настой герани назначается врачами при внутренних кровотечениях.
В народной медицине применяется в виде настоя и отвара от бессонницы, эпилепсии, лихорадки, ревматизма, против поносов, кровотечений при женских болезнях, при экземах, зубной боли, чесотке. Порошком герани останавливают кровотечения[6].
В тибетской медицине применяют для лечения глазных болезней, в том числе бельма[6].
Препараты герани обладают антитоксическим действием в отношении змеиных ядов, что подтверждает применение их китайскими врачами при укусах змей[6].
Вид Герань луговая входит в род Герань (Geranium) семейства Гераниевые (Geraniaceae) порядка Гераниецветные (Geraniales).
Гера́нь лугова́я, или Жураве́льник луговой (лат. Geránium praténse) — двудольные цветковые растения, вид рода Герань (Geranium) семейства Гераниевые (Geraniaceae).
草地老鹳草（学名：Geranium pratense）是牻牛儿苗科老鹳草属的植物。分布在欧洲、内蒙古、西伯利亚、中亚山地以及中国大陆的内蒙古、东北、山西、西藏、西北、四川等地，生长于海拔390米至4,000米的地区，一般生长在山地草甸或亚高山草甸。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
_plant.JPG)
_leaves.JPG)
_flower.JPG)
.jpg)
