La cigala del Mediterrani (Scyllarides latus) és una espècie de cigala que es troba al mar Mediterrani i a l'est de l'oceà Atlàntic. És comestible i molt apreciada però actualment és rara per la sobrepesca. Els adults poden fer 30 cm de llarg, són d'hàbits nocturns, es camuflen i s'alimenten especialment de mol·luscs. Té molts depredadors. Està estretament emparentat amb S. herklotsii, que es troba a la costa atlàntica d'Àfrica occidental.
S. latus ha passat a ser una espècie rara i actualment se'n pesca en poca quantitat (a Israel uns 3.000 kg a l'any) La pesca a mà amb equipament autònom submarí ha contribuït a fer-la rara.
La cigala del Mediterrani (Scyllarides latus) és una espècie de cigala que es troba al mar Mediterrani i a l'est de l'oceà Atlàntic. És comestible i molt apreciada però actualment és rara per la sobrepesca. Els adults poden fer 30 cm de llarg, són d'hàbits nocturns, es camuflen i s'alimenten especialment de mol·luscs. Té molts depredadors. Està estretament emparentat amb S. herklotsii, que es troba a la costa atlàntica d'Àfrica occidental.
Der Große Bärenkrebs (Scyllarides latus) ist eine Krebsart aus der Familie der Bärenkrebse (Scyllaridae).
Der Große Bärenkrebs erreicht eine Länge von bis zu 45 Zentimetern mit einem kompakten, gedrungenen und abgeflachten Körperbau. Die Spitzen der Antennenplatten sind scharf. In der Rückenansicht sind die Segmente des Hinterleibs seitlich spitz zulaufend. Die Hinterleibssegmente sind seitlich mit kräftigen spitzen Dornen besetzt.
Die Art ist im Mittelmeer (außer der Nordadria), Ostatlantik (Kanaren, Azoren, Westafrika) und im Roten Meer vertreten.[1] Der große Bärenkrebs bewohnt primäre und sekundäre Hartböden. Er ist vor allem in Spalten, zwischen Felsblöcken und in kleinen Höhlen zu finden. Der Tiefenbereich liegt zwischen 4 m und 100 m.[2]
Scyllarides latus ist selten auf offenen Flächen zu finden. Die Art ist nachtaktiv und scheu. In der Regel sind die Tiere Einzelgänger, man kann sie aber auch in Paaren oder Gruppen sehen. Der kräftige Bärenkrebs ist nicht so behäbig, wie er wirkt. Bei Gefahr sind die Tiere in der Lage den Schwanzfächer unter den Unterleib zu schlagen, um sich blitzartig rückwärts wegzukatapultieren. Während der Fortpflanzungszeit tragen die Weibchen eine große Zahl intensiv rot gefärbter Eier, die an den Hinterbeinen festgeheftet sind. Die Brutpflege wird bis zum Schlüpfen der Larven betrieben.[2]
Die maximale Körperlänge beträgt 45 cm. Die Grundfärbung ist hellbraun bis braunrot, die Ränder der blattförmigen zweiten Antennen haben einen blauvioletten Saum. Die ersten Antennen sind ebenfalls blauviolett. Im Mittelmeer gibt es zwei Gattungen mit fünf Arten der Familie Bärenkrebse. Eine Verwechslung mit Vertretern der anderen fünf Arten ist bei Scyllarides latus aufgrund des Aussehens und Größe nicht gegeben.[2]
Durch die Größe und die spezifischen Haltungseigenschaften sind die Tiere nur für artgerechte Schauaquarien geeignet. Eine normale Heimhaltung ist nicht empfehlenswert.[3]
Große Bärenkrebse sind wegen ihres festen, schmackhaften Fleisches interessant für die menschliche Ernährung. Sie sind gut schälbar. Der Bärenkrebs kann gegrillt, gebraten, sautiert, gebacken, gesotten oder dampfgegart verzehrt werden. Er verfügt über einige kleine Stacheln, die vor allem in ungekochtem Zustand sehr schmerzhafte Stiche verursachen können.
Der Große Bärenkrebs (Scyllarides latus) ist eine Krebsart aus der Familie der Bärenkrebse (Scyllaridae).
Scyllarides latus, the Mediterranean slipper lobster, is a species of slipper lobster found in the Mediterranean Sea and in the eastern Atlantic Ocean. It is edible and highly regarded as food, but is now rare over much of its range due to overfishing. Adults may grow to 1 foot (30 cm) long, are camouflaged, and have no claws. They are nocturnal, emerging from caves and other shelters during the night to feed on molluscs. As well as being eaten by humans, S. latus is also preyed upon by a variety of bony fish. Its closest relative is S. herklotsii, which occurs off the Atlantic coast of West Africa; other species of Scyllarides occur in the western Atlantic Ocean and the Indo-Pacific. The larvae and young animals are largely unknown.
Scyllarus latus is found along most of the coast of the Mediterranean Sea (one exception being the northern Adriatic Sea[3]), and in parts of the eastern Atlantic Ocean from near Lisbon in Portugal south to Senegal, including the islands of Madeira, the Azores, the Selvagens Islands and the Cape Verde Islands.[2] In Senegal, it occurs together with a related species Scyllarides herklotsii, which it closely resembles.[3]
S. latus can grow to a total body length about 45 centimetres (18 in), although rarely more than 30 cm (12 in). This is equivalent to a carapace length of up to 12 cm (4.7 in).[2] An individual may weigh as much as 1.5 kilograms (3.3 lb).[3] As in all slipper lobsters, the second pair of antennae are enlarged and flattened into "shovels" or "flippers".[4] Despite the name "lobster", slipper lobsters such as Scyllarides latus have no claws, and nor do they have the protective spines of spiny lobsters. Instead, the exoskeleton, and particularly the carapace, are thicker than in clawed lobsters and spiny lobsters, acting as resilient armour.[3] Adults are cryptically coloured, and the carapace is covered in conspicuous, high tubercles.[2]
S. latus lives on rocky or sandy substrates at depths of 4–100 metres (13–328 ft).[2] They shelter during the day in natural dens, on the ceilings of caves, or in reefs, preferring situations with more than one entrance or exit.[3]
The diet of S. latus consists generally of molluscs. The preferred prey is, according to different sources, either limpets[2] or bivalves.[3] The prey, which S. latus can detect even under 3.5 cm (1.4 in) of sediment, is opened by careful use of the strong pointed pereiopods. They will also eat oysters and squid, but not sea urchins or muricid snails. They eat more in warmer seasons, getting through 3.2 oysters per day in July, but only 0.2 oysters per day in January.[3]
The most significant predator of S. latus is the grey triggerfish, Balistes capriscus, although a number of other fish species have also been reported to prey on S. latus, including dusky groupers (Epinephelus guaza), combers (Serranus spp.), Mediterranean rainbow wrasse (Coris julis), red groupers (Epinephelus morio) and gag groupers (Mycteroperca microlepis).[3] An Octopus vulgaris has been observed to eat S. latus in an artificial setting, but it is unclear whether S. latus is preyed on by octopuses in nature.[3]
Male Scyllarus latus carry spermatophores at the base of the last two pairs of pereiopods in April.[3] Fertilisation has not been observed in this species, but most reptant decapods mate with the ventral surfaces together.[5] Between July and August, females carry around 100,000 eggs on their enlarged, feathery pleopods. The eggs develop from being a bright orange colour to a dark brown before being shed into the water after around 16 days of development. There is normally only one generation per year.[3]
The larvae are much less well known than the adults. An initial 1.3 millimetres (0.05 in) long naupliosoma stage, which swims using its antennae, moults into the first of eleven phyllosoma stages, which swim using their thoracic legs.[6] The last phyllosoma stage may reach a size of 48 mm (1.9 in) and can be up to 11 months old; most of the intermediate phyllosoma stages have not been observed.[3] A single nisto (juvenile has been recorded, having been caught off Reggio Calabria in 1900, but only recognised as being a juvenile S. latus in 2009.[7] Young adults are also rare; a museum specimen with a carapace length of 34 mm (1.3 in) is the smallest adult yet observed. Adults moult annually, and probably migrate to cooler waters with a temperature of 13–18 °C (55–64 °F) to do so. The old exoskeleton softens over a period of 10–22 days before being shed, and the new, pale exoskeleton takes around three weeks to harden completely. Smaller individuals typically gain weight over the course of a moult, but this difference is less pronounced in larger animals.[3]
Scyllarides latus is mostly nocturnal in the wild, since most of its predators are diurnal. While sheltering, S. latus tends to be gregarious, with several individuals sharing the same shelter. When confronted with a predator, S. latus has no claws or spines to repel the predator, and instead either clings to the substrate, or swims away with powerful flexion of the abdomen, or "tail-flips". Larger lobsters can exert a stronger grip than smaller ones, with a force of up to 150 newtons (equivalent to a weight of 15 kilograms or 33 pounds) required to dislodge the largest individuals.[3]
Predator avoidance may also explain the frequent behaviour where S. latus will carry food items back to a shelter before consuming them. When two S. latus individuals compete for a food item, they may use the enlarged second antennae to flip their opponent over, by wedging the antennae underneath the opponent's body and quickly raising them. An alternative strategy is to grip an opponent and begin the tail-flipping movement, or to engage in a tug of war.[3]
Scyllarides latus was originally classified in the genus Scyllarus, along with the four other slipper lobsters known at the time (Scyllarus arctus, Scyllarides aequinoctialis, Thenus orientalis and Arctides guineensis). Separate genera were first introduced by William Elford Leach in 1815, namely Thenus and Ibacus. In 1849, Wilhem de Haan divided the genus Scyllarus into two genera, Scyllarus and Arctus, but made the error of including the type species of Scyllarus in the genus Arctus. This was first recognised by the ichthyologist Theodore Gill in 1898, who synonymised Arctus with Scyllarus, and erected a new genus Scyllarides to hold the species that De Haan had placed in Scyllarus.[8] Scyllarides is placed in the subfamily Arctidinae, which is differentiated from other subfamilies by the presence of multiarticulated exopods on all three maxillipeds, and a three-segmented palp on the mandible. The only other genus in the subfamily, Arctides, is distinguished by having a more highly sculptured carapace, with an extra spine behind each eye, and a transverse groove on the first segment of the abdomen.[9]
The only other species of Scyllarides to occur in the Eastern Atlantic is Scyllarides herklotsii, which differs from S. latus mostly in the ornamentation on the carapace; while in S. latus the tubercles (lumps projecting from the surface) are high and pronounced, they are lower and more rounded in S. herklotsii.[10]
The type locality given by Pierre André Latreille in his original description of the species was simply "Mediterranée" (Mediterranean Sea), without designating a type specimen. Lipke Holthuis later chose a lectotype for the species, which was the animal illustrated by Cornelius Sittardus, and published in Conrad Gesner's Historiae animalium in 1558 (book 4, p. 1097).[2] This illustration, originally a watercolour but reproduced by Gesner in a woodcut, had been mentioned by Latreille in his description as being particularly fine, and is all that remains of the type specimen.[11] Given that Sittardus was working in Rome at the time, it is likely that the type specimen was a fresh specimen from the Tyrrhenian Sea near Rome.[11]
S. latus is edible, but it is a relatively rare species, and is therefore of little interest to fisheries. However, it is caught in small numbers throughout its distribution, mostly in trammel nets, by trawling and in lobster pots. An annual catch of 2,000–3,000 kg (4,400–6,600 lb) has been reported for Israel. Catching by hand has become increasingly frequent, since the advent of SCUBA diving made the animal's habitat more accessible to humans. This may have affected population sizes of S. latus in some areas.[2]
Scyllarides latus, the Mediterranean slipper lobster, is a species of slipper lobster found in the Mediterranean Sea and in the eastern Atlantic Ocean. It is edible and highly regarded as food, but is now rare over much of its range due to overfishing. Adults may grow to 1 foot (30 cm) long, are camouflaged, and have no claws. They are nocturnal, emerging from caves and other shelters during the night to feed on molluscs. As well as being eaten by humans, S. latus is also preyed upon by a variety of bony fish. Its closest relative is S. herklotsii, which occurs off the Atlantic coast of West Africa; other species of Scyllarides occur in the western Atlantic Ocean and the Indo-Pacific. The larvae and young animals are largely unknown.
La cigarra de mar (Scyllarides latus) es una especie langosta de la familia Scyllaridae que habita en el mar Mediterráneo y en la costa este del océano Atlántico. Es una especie comestible muy valorada, pero escasea en la mayor parte de su área de distribución por la sobrepesca. Los adultos llegan a medir unos 30 cm, están bien camuflados y carecen de pinzas. Muestran hábitos nocturnos, emergiendo de cuevas y otros refugios durante la noche para alimentarse de moluscos. Son depredados por numerosas especies de peces óseos. La especie más similar es Scyllarides herklotsii, que habita en la costa atlántica de África. Su etapa como larva y juvenil es ampliamente desconocida. En Canarias también es conocida como langosta mocha.[4]
Scyllarides latus se encuentra en la mayor parte de las costas del mar Mediterráneo (con una excepción notable en el Adriático septentrional)[5] y en regiones orientales del océano Atlántico, desde Lisboa a Senegal, incluyendo Macaronesia.[3] En Senegal, cohabita con Scyllarides herklotsii, especie de gran parecido.[5]
S. latus puede crecer hasta una longitud de 45 cm, aunque por lo general no supera los 30 cm, lo que supone un caparazón de unos 12 cm.[3] Un ejemplar puede pesar hasta 1,5 kg.[5] Como en todas las especies de esciláridos, el segundo par de antenas está engrosado y aplanado en forma de pala.[6] A pesar de estar emparentados con las langostas, Scyllarides latus, como el resto de especies de su familia, carece de pinzas, y tampoco presenta defensas espinosas. A cambio, su exoesqueleto, en particular su caparazón, es más grueso y funciona como armadura.[5] Los adultos se camuflan gracias a su coloración críptica, a lo que contribuye la presencia de protuberancias en su caparazón.[3]
|name-list-style=
ignorado (ayuda) La cigarra de mar (Scyllarides latus) es una especie langosta de la familia Scyllaridae que habita en el mar Mediterráneo y en la costa este del océano Atlántico. Es una especie comestible muy valorada, pero escasea en la mayor parte de su área de distribución por la sobrepesca. Los adultos llegan a medir unos 30 cm, están bien camuflados y carecen de pinzas. Muestran hábitos nocturnos, emergiendo de cuevas y otros refugios durante la noche para alimentarse de moluscos. Son depredados por numerosas especies de peces óseos. La especie más similar es Scyllarides herklotsii, que habita en la costa atlántica de África. Su etapa como larva y juvenil es ampliamente desconocida. En Canarias también es conocida como langosta mocha.
Santio handia (Scyllarides latus) krustazeo dekapodoen espezie bat da, sukaldaritzan oso aintzat hartzen dena.
Ekialdeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneoan bizi da. Santio txikiaren antzekoa da, hura baino handiagoa.[2]
Santio handia (Scyllarides latus) krustazeo dekapodoen espezie bat da, sukaldaritzan oso aintzat hartzen dena.
Ekialdeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneoan bizi da. Santio txikiaren antzekoa da, hura baino handiagoa.
La grande cigale de mer (Scyllarides latus) est une espèce protégée de crustacés présente dans toute la Méditerranée (surtout dans le sud et l’est jusqu’à l’Adriatique) et sur la côte atlantique-est du Portugal au golfe de Guinée. Elle mesure entre 20 et 50 cm de long. Elle possède des antennes aplaties en forme de palettes, bordées de violet. Sa carapace grenue et rugeuse est de couleur brun-orangé sur le dos. Elle vit de 3 à plus de 100 m de profondeur et affectionne les grottes, failles et le dessous des dalles rocheuses isolées dans les posidonies[1]. D’un comportement grégaire, elle se nourrit de petits invertébrés, généralement des mollusques : patelles, ormeaux, crépidules et de crustacés. Elle est occasionnellement nécrophage, et se fait souvent prendre dans les nasses et filets où elle est entrée pour dévorer les appâts et les poissons capturés[1]. Son activité est plutôt nocturne. En France, elle était appréciée et a fait l’objet d’une pêche intensive, souvent illégale (en scaphandre autonome). Elle semble avoir disparu du Golfe du Lion, mais on la trouve encore localement en région Provence-Alpes-Côte d'Azur et en Corse. Elle est protégée et interdite de pêche depuis l'arrêté du 26 novembre 1992[2]. Elle fait également l’objet de mesures de protection en Europe et dans la plupart des autres pays de la Méditerranée (Convention de Berne)[1].
La grande cigale de mer (Scyllarides latus) est une espèce protégée de crustacés présente dans toute la Méditerranée (surtout dans le sud et l’est jusqu’à l’Adriatique) et sur la côte atlantique-est du Portugal au golfe de Guinée. Elle mesure entre 20 et 50 cm de long. Elle possède des antennes aplaties en forme de palettes, bordées de violet. Sa carapace grenue et rugeuse est de couleur brun-orangé sur le dos. Elle vit de 3 à plus de 100 m de profondeur et affectionne les grottes, failles et le dessous des dalles rocheuses isolées dans les posidonies. D’un comportement grégaire, elle se nourrit de petits invertébrés, généralement des mollusques : patelles, ormeaux, crépidules et de crustacés. Elle est occasionnellement nécrophage, et se fait souvent prendre dans les nasses et filets où elle est entrée pour dévorer les appâts et les poissons capturés. Son activité est plutôt nocturne. En France, elle était appréciée et a fait l’objet d’une pêche intensive, souvent illégale (en scaphandre autonome). Elle semble avoir disparu du Golfe du Lion, mais on la trouve encore localement en région Provence-Alpes-Côte d'Azur et en Corse. Elle est protégée et interdite de pêche depuis l'arrêté du 26 novembre 1992. Elle fait également l’objet de mesures de protection en Europe et dans la plupart des autres pays de la Méditerranée (Convention de Berne).
La cigala o magnosa[3][2] (Scyllarides latus (Latreille, 1803)[4]), nota anche come cicala di mare, è un crostaceo decapodo marino della famiglia dei Scyllaridae.
Uno dei crostacei di più grandi dimensioni del Mar Mediterraneo (fino a 45 centimetri per un peso anche superiore ai 2 chilogrammi), ha le antenne anteriori dalla caratteristica forma piatta, con bordi ondulati e lisci. Il carapace è a forma di parallelepipedo, di colore bruno-grigio. È una specie tipicamente notturna.
Mar Mediterraneo tranne nord Adriatico, su fondali rocciosi dai 10 ai 100 metri di profondità. È una specie rara, protetta[5] in Italia.
Molto simile alla Scyllarus arctus (magnosella), con cui viene confusa, anche se le dimensioni della magnosella sono decisamente minori.
Alla stessa famiglia appartiene il palibaco (Palibacus praecursor), oggi estinto.
La cigala o magnosa (Scyllarides latus (Latreille, 1803)), nota anche come cicala di mare, è un crostaceo decapodo marino della famiglia dei Scyllaridae.
Scyllarides latus is een tienpotigensoort uit de familie van de Scyllaridae.[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1803 door Latreille.
Bronnen, noten en/of referentiesScyllarides latus (Latreille, 1802), conhecido pelo nome comum de cavaco, é uma espécie da família Scyllaridae com populações no Mediterrâneo e no leste do Atlântico Norte.[2] A espécie é considerada como um marisco de excelência, sendo actualmente rara devido a captura excessiva. Os adultos podem atingir os 30 cm de comprimento corporal, apresentam uma coloração acastanhada que lhes serve de camuflagem e não têm pinças. A espécie, que se alimenta essencialmente de moluscos, tem hábitos noturnos, emergindo das fendas das rochas e de outros abrigos onde se acolhe apenas após anoitecer. Para além dos humanos, a espécie é predada por diversos peixes ósseos. Tem como espécie próxima S. herklotsii, com distribuição natural ao longo da costa atlântica da África, sendo que as restantes espécies do género Scyllarides ocorrem no Atlântico ocidental e no Indo-Pacífico. As larvas e juvenis da espécie são mal conhecidas.
Scyllarus latus tem uma área de distribuição natural que abrange a maior parte das águas costeiras do Mar Mediterrâneo (a excepção sedo o a parte norte do Adriático[3]) e do Atlântico Nordeste, desde a costa ocidental da Península Ibérica para sul até às costas do Senegal, incluindo as ilhas da Macaronésia, dos Açores até Cabo Verde (excepto em algumas ilhas das Canárias).[2] Na costa do Senegal, a espécie ocorre conjuntamente com a espécie próxima Scyllarides herklotsii, com a qual apresenta grandes semelhanças morfológicas e comportamentais.[3]
S. latus pode atingir um comprimento corporal de 45 cm, embora os exemplares capturados raramente ultrapassem os 30 cm, o que corresponde a um comprimento da carapaça de aproximadamente 12 cm.[2] O peso corporal pode atingir os 1,5 kg.[3] Numa característica que é comum a todos os membros da família Scyllaridae (cavacos), o segundo par de antenas apresenta-se alargado e achatado, formando uma "pá" ou "barbatana".[4] Scyllarides latus não apresenta maxilípedes desenvolvidos em forma de "pinça" ou "garra" (característica que diferencia os cavacos dos lagostins, lavagantes e sapateiras), nem apresenta os espinhos protectivos que caracterizam as lagostas da família Palinuridae. Em alternativa a esses tipos de protecção, o exosqueleto, e particularmente a carapaça, é mais espesso que nas lagostas e lavagantes, funcionando como uma armadura resiliente.[3] Os adultos apresentam coloração acastanhada que funciona como camuflagem, tendo a carapaça coberta por protuberâncias conspícuas.[2]
S. latus prefere regiões costeiras com substrato arenoso ou misto de areias e rochas consolidadas, distribuindo-se entre os 4 m e os 100 m de profundidade.[2] Abrigam-se durante o dia no tecto de cavidades, fissuras em rochas e recifes e outros abrigos naturais, preferindo situações em que haja mais do que uma entrada.[3]
A dieta de S. latus consiste principalmente de moluscos. As presas preferidas são, de acordo com diferentes fontes, as lapas[2] ou os bivalves.[3] As presas, que S. latus consegue detectar sob 3,5 cm de sedimento, abrindo as conchas com recurso aos seus pereiópodes fortes e aguçados. Também consomem ostras e lulas, mas não capturam ouriços ou búzios da família Muricidae. O seu consumo alimentar é maior nos períodos em que a temperatura da água é mais elevada, tendo um estudo mostrado que comem em média 3,2 ostras por dia em Julho, mas apenas 0,2 ostras por dia em Janeiro.[3]
O predador mais significativo de S. latus é o peixe-porco (Balistes capriscus), apesar de várias outras espécies de peixes já terem sido observadas a consumir S. latus, incluindo o mero (Epinephelus marginatus), algumas garoupas (Serranus spp.), o peixe-rei (Coris julis), a garoupa-de-são-tomé (Epinephelus morio) e o badejo (Mycteroperca microlepis).[3] Um polvo da espécie Octopus vulgaris foi observado a consumir um espécime de S. latus num habitat artificial, embora não esteja estabelecido que S. latus é predado por polvos no seu ambiente natural.[3]
No início do período reprodutor (em geral no mês de Abril), os machos de Scyllarus latus transportam espermatóforos na base dos últimos dois pares de pereiópodes.[3] A fertilização ainda não foi observada nesta espécie, mas a maioria dos crustáceos decápodes do grupo Reptantia acasalam juntando a face ventral do cefalotórax.[5] Entre Julho e Agosto as fêmeas transportam cerca de 100 000 ovos nos seus pleópodes alargados em forma de pluma. À medida que maturam, os ovos mudam de uma coloração alaranjada brilhante para acastanhado escuro, sendo libertados para a água após cerca de 16 dias de desenvolvimento. Normalmente só há uma geração por ano.[3]
As fases larvares são menos conhecidas que os adultos. No primeiro estádio da sua evolução as larvas são náuplios, com cerca de 1,3 mm de comprimento, que nadam usando as antenas como propulsores. Após a primeira ecdise, iniciam um conjunto de pelo menos 11 estádios diferentes na forma de filossomo, forma larvar esquizópode meroplanctónica que nada usando as suas pernas torácicas.[6] No último estádio na forma de filossomo, que atingem por volta dos 11 meses de idade, as larvas atingem cerca de 48 mm de comprimento, mas a maioria dos estádios intermédios ainda não foram observados.[3] A observação de jovens adultos é também muito rara: um espécime colectado com uma carapaça com 34 mm de comprimento é o adulto mais pequeno de que há registo conhecido. Os adultos passam anualmente por um processo de muda durante o qual provavelmente migram para águas mais frias, procurando profundidades em que a temperatura da água se situe entre os 13 °C e os 18 °C. O exosqueleto amolece durante um período de 10 a 22 dias antes da ecdise e o novo exosqueleto, de cor mais clara, demora cerca de três semanas para endurecer completamente. Os indivíduos mais pequenos em geral ganham peso durante cada ciclo de muda, mas as diferenças de peso são pouco pronunciadas entre indivíduos de maiores dimensões.[3]
Scyllarides latus é uma espécie com actividade maioritariamente noturna, uma vez que os seus predadores mais comuns são animais diurnos. Enquanto permanece abrigado durante o período diurno, S. latus tende a assumir um comportamento gregário, com vários indivíduos a partilharem o mesmo esconderijo. Como não possui espinhos ou pinças com que possa repelir os predadores, S. latus quando confrontado agarra-se fortemente ao substrato ou foge impelido por poderosas flexões do abdómen que funcionam como verdadeiros golpes de "barbatana de cauda". Os espécimes maiores conseguem agarrar-se ao substrato com uma força que atinge os 150 newtons (equivalente a um peso de 15 kg).[3]
A tentativa de evitar os predadores pode explicar o comportamento esquivo frequentemente observado durante a alimentação, em que S. latus transporta a comida para o seu abrigo e apenas aí a consome. Quando dois espécimes de S. latus competem por um alimento, podem tentar derrubar o oponente utilizando as antenas do segundo par, alargadas em forma de pá, voltando-o por inserção da antena sob o corpo do oponente, elevando-o rapidamente. Uma estratégia alternativa consiste em agarrar o oponente ao mesmo tempo que flecte o abdómen, o que impele rapidamente o oponente, ou agarrar e puxar o alimento disputado, num verdadeiro exercício de jogos da corda.[3]
Scyllarides latus foi originalmente classificado no género Scyllarus, em conjunto com as outras quatro espécies de cavacos então conhecidos (Scyllarus arctus, Scyllarides aequinoctialis, Thenus orientalis e Arctides guineensis). A separação em géneros distintos foi pela primeira vez introduzida por William Elford Leach em 1815, criando os géneros Thenus e Ibacus.
Em 1849, Wilhem de Haan dividiu o género Scyllarus em dois géneros, Scyllarus e Arctus, mas cometeu o erro de incluir a espécie tipo de Scyllarus no novo género Arctus. Este erro foi reconhecido pela primeira vez pelo ictiologista Theodore Gill em 1898, que em consequência sinonimizou Arctus com Scyllarus e erigiu o novo género Scyllarides para incluir as espécies que Wilhem de Haan tinha colocado em Scyllarus.[7]
O género Scyllarides foi incluído na subfamília Arctidinae, diferenciada das restantes subfamílias pela presença de exópodes multiarticulados nos três maxilípedes e de um palpo tri-segmentado na mandíbula. O outro género da subfamília, Arctides, distingue-se por uma carapaça mais esculpida, com um espinho extra atrás de cada olho e um sulco transversal no primeiro segmento do abdómen.[8]
A única outra espécie de Scyllarides que ocorre no Atlântico Leste é Scyllarides herklotsii, que difere de S. latus principalmente por aspectos da ornamentação da carapaça: enquanto em S. latus as protuberâncias tuberosas existentes na região dorsal são altas e pronunciadas, em S. herklotsii são baixas e arredondadas.[9]
A localidade tipo indicada por Pierre André Latreille na sua descrição original da espécies foi simplesmente "Mediterranée" (Mediterrâneo), sem designação de um espécime tipo. Lipke Holthuis masi tarde elegeu como lectotipo para a espécie o animal que serviu de base à ilustração elaborada por Cornelius Sittardus que foi publicada na obra de Conrad Gesner intitulada Historiae animalium[10] em 1558.[2] Esta ilustração, originalmente uma aguarela, mas reproduzida por Gesner numa xilogravura, tinha sido referida por Latreille na sua descrição como sendo particularmente boa, sendo tudo o que resta do espécime tipo.[11] Tendo em conta que Sittardus ao tempo trabalhava em Roma, é provável que o espécime representado fosse um exemplar fresco capturado no Mar Tirreno, próximo de Roma.[11]
S. latus, como aliás as restantes espécies de cavaco, são comestíveis e muito apreciadas pelos consumidores de marisco, mas como a espécie é relativamente rara e de captura difícil, não existe um mercado suficientemente grande para fazer dela um espécie de grande interesse para os mariscadores. Contudo, a espécie é activamente capturada em toda a sua área de distribuição natural, geralmente com recurso a redes de pesca, por arrasto e com cofres. São reportadas capturas anuais de 2000nbsp;kg a 3000 kg em Israel. A captura manual tem-se tornado progressivamente mais frequente com a vulgarização dos equipamentos de mergulho autónomo. Estas capturas podem ter afectado significativamente o tamanho das populações de S. latus em algumas áreas.[2]
|acessodata=
(ajuda) Scyllarides latus (Latreille, 1802), conhecido pelo nome comum de cavaco, é uma espécie da família Scyllaridae com populações no Mediterrâneo e no leste do Atlântico Norte. A espécie é considerada como um marisco de excelência, sendo actualmente rara devido a captura excessiva. Os adultos podem atingir os 30 cm de comprimento corporal, apresentam uma coloração acastanhada que lhes serve de camuflagem e não têm pinças. A espécie, que se alimenta essencialmente de moluscos, tem hábitos noturnos, emergindo das fendas das rochas e de outros abrigos onde se acolhe apenas após anoitecer. Para além dos humanos, a espécie é predada por diversos peixes ósseos. Tem como espécie próxima S. herklotsii, com distribuição natural ao longo da costa atlântica da África, sendo que as restantes espécies do género Scyllarides ocorrem no Atlântico ocidental e no Indo-Pacífico. As larvas e juvenis da espécie são mal conhecidas.
Tôm mũ ni Địa Trung Hải (Danh pháp khoa học: Scyllarides latus) là một loài tôm mũ ni được tìm thấy ở vùng biển Địa Trung Hải và ở phía đông Đại Tây Dương. Loài tôm này có thể ăn được và là thực phẩm được ưa thích, nhưng nay đã hiếm hơn nhiều trong phạm vi phân bố của nó do nạn đánh bắt quá mức. Con trưởng thành có thể dài lên đến 30 cm, và không có càng. Chúng là loài ăn đêm, nổi lên từ các hang và nơi trú ẩn khác trong ban đêm để ăn động vật thân mềm. Ngoài bị con người săn bắt, S. latus cũng bị ăn thịt bởi một loạt các loài cá xương. Loài có họ hàng gần nhất của nó là S. herklotsii sinh sống ngoài khơi bờ biển Đại Tây Dương của Tây châu Phi.
Scyllarus latus được tìm thấy hầu hết ở ven bờ Địa Trung Hải (một ngoại lệ sống ở miền bắc Biển Adriatic[3]), và ở các phần thuộc miền đông Đại Tây Dương từ gần Lisbon tại Bồ Đào Nha tới phía nam ở Senegal, gồm các quần đảo Madeira, Azores, quần đảo Selvagens và quần đảo Cape Verde.[2] Ở Senegal, nó chung sống với loài họ hàng Scyllarides herklotsii, có bề ngoài tương tự.[3]
Tôm mũ ni Địa Trung Hải (Danh pháp khoa học: Scyllarides latus) là một loài tôm mũ ni được tìm thấy ở vùng biển Địa Trung Hải và ở phía đông Đại Tây Dương. Loài tôm này có thể ăn được và là thực phẩm được ưa thích, nhưng nay đã hiếm hơn nhiều trong phạm vi phân bố của nó do nạn đánh bắt quá mức. Con trưởng thành có thể dài lên đến 30 cm, và không có càng. Chúng là loài ăn đêm, nổi lên từ các hang và nơi trú ẩn khác trong ban đêm để ăn động vật thân mềm. Ngoài bị con người săn bắt, S. latus cũng bị ăn thịt bởi một loạt các loài cá xương. Loài có họ hàng gần nhất của nó là S. herklotsii sinh sống ngoài khơi bờ biển Đại Tây Dương của Tây châu Phi.
地中海琵琶蝦(學名:Scyllarides latus)是拟蝉虾属的一種蝦 ,分佈于地中海和大西洋西部海域。地中海琵琶蝦可以食用,但也因此遭到濫捕。雄性體長可達1英尺(30厘米),無螯,夜行性。 它與生活在太平洋西部的紅琵琶蝦十分相似。[3]
地中海琵琶蝦水深100米以上的砂質淺海海底生活[2],白天藏在岩石縫隙中[3]。它以牡蠣等貝類以及魷魚為食,其天敵為灰鱗魨,此外烏鰭石斑魚等其他大型魚類也以其為食[3]。
地中海琵琶蝦(學名:Scyllarides latus)是拟蝉虾属的一種蝦 ,分佈于地中海和大西洋西部海域。地中海琵琶蝦可以食用,但也因此遭到濫捕。雄性體長可達1英尺(30厘米),無螯,夜行性。 它與生活在太平洋西部的紅琵琶蝦十分相似。