nimet breadcrumb-navigoinnissa
Multimedia w Wikimedia Commons Nikobarczyk zwyczajny, nikobarczyk, gołąb nikobarski[4] (Caloenas nicobarica) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Jest jedynym żyjącym przedstawicielem rodzaju Caloenas[5]. Występuje w południowo-wschodniej Azji od Andamanów i Nikobarów poprzez wybrzeża Mjanmy, Malezji po Nową Gwineę i dalej aż do Wysp Salomona. Unika miejsc zasiedlonych przez człowieka i najczęściej spotykany jest na małych wyspach i w strefie przybrzeżnej większych lądów.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758. Holotyp pochodził z Nikobarów. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Columba nicobarica[6]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza nikobarczyka w rodzaju Caloenas razem z wymarłym już nikobarczykiem plamistym (C. maculata). IOC wyróżnia dwa podgatunki[5]. Nikobarczyk jest najbliższym żyjącym krewnym dronta dodo (Raphus cucullatus) i dronta samotnego (Pezophaps solitaria)[7].
IOC wyróżnia dwa podgatunki[5]:
Długość ciała wynosi 32–38 cm; masa ciała samca 460–525 g, masa ciała samicy 490–600 g[2]. Głowa szara, z wyrastającymi z karku i na szyi długimi, sierpowatymi piórami tworzącymi rodzaj grzywy. Poniżej pióra ciemne, z silnym metalicznym połyskiem (zachodzi na nich efekt iryzacji) z przewagą barwy zielonej, z dodatkiem miedzianej i złotej. Dalsze pióra tułowia i skrzydeł z połyskiem niebieskim i granatowym. Ogon całkowicie biały, nogi czerwonawe, dziób czarny z naroślą u nasady. U młodych ptaków ogon jest czarny a pozostałe pióra niemal pozbawione kolorowego połysku.
Nikobarczyki preferują skraje gęstych lasów tropikalnych i namorzyn, gdzie gnieździ się zazwyczaj kolonialnie wśród gęstych zarośli[4]. Najczęściej widywane są pojedynczo, w parach lub w grupach 3–4 osobników; podróżując do lub z wysp, na których żerują tworzą większe grupy liczące 10–30 osobników. Pożywienia szukają na ziemi, chodząc żwawo z opuszczonymi skrzydłami[10]. Jedzą owoce i nasiona, liście i młode pędy, a także drobne bezkręgowce[4]. W przeciwieństwie do owocożerów Ptilinopus są w stanie strawić bardzo twarde nasiona i orzechy dzięki rogowym płytkom w żołądku mięśniowym i połykanym przez te gołębie gastrolitach. Wyspy, na których gniazdują nie mają wystarczającej ilości owoców, przez co nikobarczyki prowadzą wysoce nomadyczny tryb życia. Przeważnie te gołębie milczą, niekiedy odzywają się ostrym, gardłowym rechotem lub szczekaniem, zapisanym jako ku–RRAU. Obserwowano ptaki na Tench Island odzywające się głębokim, niskim rrr-rrr-rrr-rrr.... Opisywano również ptaki miękko gruchające czy chrząkające oraz chrząkające podobnie do świń[10].
Okres lęgowy jest długi, prawdopodobnie całoroczny. Gniazdo stanowi niedbałą konstrukcję z patyków, ulokowaną na drzewie lub krzewie 2–12 m. Często na jednym drzewie znajduje się kilka gniazd. Zniesienie liczy 1 jajo o wydłużonym kształcie. Oboje rodzice wysiadują i opiekują się pisklęciem[10].
IUCN uznaje nikobarczyka za gatunek blisko zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Jednym z zagrożeń dla gatunku jest odłów ptaków przez kłusowników dla pożywienia, uzyskania zwierzęcia domowego i, przypuszczalnie, gastrolitów. Do spadku liczebności przyczyniło się również wycinka roślinności pod plantacje, drapieżnictwo ze strony szczurów, kotów i innych obcych dla wysp drapieżników[8].
Nikobarczyk zwyczajny, nikobarczyk, gołąb nikobarski (Caloenas nicobarica) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Jest jedynym żyjącym przedstawicielem rodzaju Caloenas. Występuje w południowo-wschodniej Azji od Andamanów i Nikobarów poprzez wybrzeża Mjanmy, Malezji po Nową Gwineę i dalej aż do Wysp Salomona. Unika miejsc zasiedlonych przez człowieka i najczęściej spotykany jest na małych wyspach i w strefie przybrzeżnej większych lądów.
