nimet breadcrumb-navigoinnissa
Ar goulm nikobar[1] (liester : koulmed nikobar) a zo ur spesad evned, Caloenas nicobarica an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Columba nicobarica da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar amprevaned, frouezh, greun ha hugennoù ; degouezhout a ra d'ar spesad debriñ divellkeineged bihan ivez.
Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ[3] :
Ar goulm nikobar (liester : koulmed nikobar) a zo ur spesad evned, Caloenas nicobarica an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Columba nicobarica da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El colom de Nicobar[1] (Caloenas nicobarica) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) i única espècie viva del gènere Caloenas. Habita zones d'arbusts i manglars de gran nombre d'illes, des de les Andaman i Nicobar, illes properes a Tailàndia, l'arxipèlag de Mergui i altres illes properes a la costa d'Indoxina, Filipines, illes Petites de la Sonda, illes properes a Nova Guinea, Trobriand, D'Entrecasteaux, Louisiade, illes Palau, Arxipèlag Bismarck i Illes Salomó.
El colom de Nicobar (Caloenas nicobarica) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) i única espècie viva del gènere Caloenas. Habita zones d'arbusts i manglars de gran nombre d'illes, des de les Andaman i Nicobar, illes properes a Tailàndia, l'arxipèlag de Mergui i altres illes properes a la costa d'Indoxina, Filipines, illes Petites de la Sonda, illes properes a Nova Guinea, Trobriand, D'Entrecasteaux, Louisiade, illes Palau, Arxipèlag Bismarck i Illes Salomó.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen Nicobar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod Nicobar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Caloenas nicobarica; yr enw Saesneg arno yw Nicobar pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nicobarica, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r colomen Nicobar yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen war-efydd Columba iriditorques Colomen werdd Affrica Treron calvus.jpg)
.jpg)
_(6830053772).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen Nicobar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod Nicobar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Caloenas nicobarica; yr enw Saesneg arno yw Nicobar pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nicobarica, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Holub nikobarský (Caloenas nicobarica) je velký holub obývající lesy různého druhu na malých ostrovech a v pobřežních regionech v rozmezí od Nikobarských ostrovů východně přes Malajské souostroví až po Šalamounovy ostrovy a Palau. Je také jediným žijícím zástupcem rodu Caloenas a na základě rozborů DNA lze říci, že je blízce příbuzný vymřelého dronta mauricijského.
Dorůstá průměrně 33 cm. Má modro-šedé břicho, hruď a hlavu s dlouhými přiléhavými pery, jasně bílý krátký ocas, tmavě zelené a hnědé peří na hřbetě a křídlech a černé oči. Na zobáku má patrný hrbol, který je u samců mírně větší než samic. Obě pohlaví se liší také množstvím hnědého opeření na vrchní straně těla, které je u samic o něco větší a velikostí - samice jsou totiž mírně menší než samci. Mladí ptáci se pak od dospělců liší černým zbarvením ocasu.
Zdržuje se v hejnech a požírá zejména semena, plody a pupeny. Na stromech staví jednoduché hnízdo z větví, do kterého následně klade jedno světle modré vejce.
Holub nikobarský je chován v přibližně 80 evropských zoo, z toho nejvíce v Německu (zhruba 20 zoo). V rámci Česka se jedná o pět zařízení:
V minulosti tento druh chovaly také Zoo Chleby či Zoo Dvůr Králové. Na Slovensku tento holub chován nebyl a není.[2]
Holub nikobarský se v pražské zoo prvně objevil roku 1969.[3] Současný chov je datován od roku 1991. První úspěšný odchov se podařil v roce 2000 a od té doby se daří úspěšné odchovy opakovat.[2] Ke konci roku 2017 bylo chováno sedm jedinců (čtyři samci a tři samice).[4]
Tento druh je k vidění v dolní části zoo, konkrétně ve voliérách mezi pavilonem tučňáků a výběhem tapírů jihoamerických naproti vstupu do expozičního celku Vodní svět a opičí ostrovy.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Nicobar Pigeon na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu holub nikobarský ve Wikimedia Commons
Galerie holub nikobarský ve Wikimedia Commons
Holub nikobarský (Caloenas nicobarica) je velký holub obývající lesy různého druhu na malých ostrovech a v pobřežních regionech v rozmezí od Nikobarských ostrovů východně přes Malajské souostroví až po Šalamounovy ostrovy a Palau. Je také jediným žijícím zástupcem rodu Caloenas a na základě rozborů DNA lze říci, že je blízce příbuzný vymřelého dronta mauricijského.
Mankedue (latin: Caloenas nicobarica) er en dueart, der lever i det sydøstlige Asien - fra Andamanerne og Nicobarerne til Salomonøerne.
Taksonomi fra Wikispecies Mankedue (latin: Caloenas nicobarica) er en dueart, der lever i det sydøstlige Asien - fra Andamanerne og Nicobarerne til Salomonøerne.
Die Kragentaube (Caloenas nicobarica), auch Mähnentaube, Nikobarentaube oder Nikobartaube genannt, ist eine Art der Familie der Tauben. Die dämmerungsaktive Kragentaube ist eine typische Erdtaube, die viel am Boden läuft und im Geäst nur ruht.
Die Kragentaube gilt üblicherweise als einzige Vertreterin ihrer Gattung. Möglicherweise gehörte jedoch auch die ausgestorbene Liverpool-Taube ebenfalls zur Gattung Caleonas. DNA-Analysen legen auch nahe, dass die Kragentaube mit dem gleichfalls ausgestorbenen Dodo eng verwandt ist.[1]
Beim Männchen ist der Kopf schwärzlich blaugrau, leicht silbrig überhaucht befiedert. Am Nacken und am Hals hat er verlängerte Federsträhnen, die blau, grün und bronzefarben irisieren. Am Rücken und auf den Flügeln sind die Federn metallisch grün, die Schwung- und Deckfedern dagegen blau. Der Schnabel ist schwärzlichgrau. Die Weibchen sind etwas kleiner und bei ihnen sind die Federsträhnen weniger stark ausgeprägt. Weibchen haben außerdem eine kleinere Schnabelwarze als die Männchen.
Kragentauben sind von den Nikobaren bis zu den Philippinen und Neuguinea verbreitet. Ihre Brutkolonien auf waldbestandenen Atollen und Eilanden umfassen mitunter tausende von Brutpaaren. Die plattformartigen Nester werden in bis zu zwölf Meter Höhe über dem Erdboden in Bäumen gebaut. Dabei kommt es nicht selten vor, dass sich mehrere Nester in einem Baum befinden.
Das Gelege besteht aus einem einzigen Ei, das von beiden Elternvögel bebrütet wird. Die Brutdauer beträgt 30 Tage. Der frisch geschlüpfte Jungvogel ist ohne Daunen, die Haut pflaumenblau.[2] Nach 70 bis 80 Tagen ist der Jungvogel flügge. Das Jugendgefieder ist zunächst schwärzlich. Es fehlt der Grünglanz, der für die adulten Vögel charakteristisch ist.
Die attraktive Taube wurde bereits gegen Ende des 18. Jahrhunderts erstmals nach Europa gebracht. 1872 gelangen dem Zoo in Paris die ersten Zuchten. Ein Zuchterfolg wird unterstützt, wenn mehrere Brutpaare zusammen gehalten werden. Die Kragentaube ist auch heute häufig in Freiflugvolieren in Zoos zu sehen. Da die Kragentaube zu den besonders geschützten Taubenarten gehört, ist für den Handel mit nachgezüchteten Jungtieren eine Vermarktungsgenehmigung erforderlich.
Die Kragentaube (Caloenas nicobarica), auch Mähnentaube, Nikobarentaube oder Nikobartaube genannt, ist eine Art der Familie der Tauben. Die dämmerungsaktive Kragentaube ist eine typische Erdtaube, die viel am Boden läuft und im Geäst nur ruht.
Die Kragentaube gilt üblicherweise als einzige Vertreterin ihrer Gattung. Möglicherweise gehörte jedoch auch die ausgestorbene Liverpool-Taube ebenfalls zur Gattung Caleonas. DNA-Analysen legen auch nahe, dass die Kragentaube mit dem gleichfalls ausgestorbenen Dodo eng verwandt ist.
The Nicobar pigeon or Nicobar dove (Caloenas nicobarica, Car: ma-kūö-kö[3]) is a bird found on small islands and in coastal regions from the Andaman and Nicobar Islands, India, east through the Malay Archipelago, to the Solomons and Palau. It is the only living member of the genus Caloenas alongside the extinct spotted green pigeon, and is the closest living relative of the extinct dodo and Rodrigues solitaire.
In 1738, the English naturalist Eleazar Albin included a description and two illustrations of the Nicobar pigeon in his A Natural History of Birds. When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the Nicobar pigeon with all the other pigeons in the genus Columba. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Columba nicobarica and cited Albin's work.[4] The species is now placed in the genus Caloenas erected by English zoologist George Robert Gray in 1840 with the Nicobar pigeon as the type species.[5][6]
Two subspecies are recognised:[6]
Based on cladistic analysis of mtDNA cytochrome b and 12S rRNA sequences, the Nicobar pigeon is sometimes called the closest living relative of the extinct didines (Raphinae), which include the famous dodo (Raphus cucullatus).[7] However, the study's results showed this as one weak possibility from a limited sample of taxa. In any case, nDNA β-fibrinogen intron 7 sequence data agrees with the idea of the Raphinae as a subfamily of pigeons (and not an independent family, as was previously believed due to their bizarre apomorphies) that was part of a diverse Indopacific radiation, to which the Nicobar pigeon also belongs.[8]
The following cladogram, from Shapiro and colleagues (2002), shows the Nicobar pigeon's closest relationships within Columbidae, a clade consisting of generally ground-dwelling island endemics.[7]
Goura victoria (Victoria crowned pigeon)
Caloenas nicobarica (Nicobar pigeon)
Pezophaps solitaria (Rodrigues solitaire)
Raphus cucullatus (dodo)
Didunculus strigirostris (tooth-billed pigeon)
A similar cladogram was published in 2007, differing only in the inverted placement of Goura and Didunculus, as well as in the inclusion of the pheasant pigeon and the thick-billed ground pigeon at the base of the clade.[9]
C. nicobarica is a quite singular columbiform (though less autapomorphic than the flightless Raphinae), as are for example the tooth-billed pigeon (Didunculus strigirostris) and the crowned pigeons (Goura), which are typically considered distinct subfamilies. Hence, the Nicobar pigeon may well constitute another now-monotypic subfamily. And while any of the semi-terrestrial pigeons of Southeast Asia and the Wallacea cannot be excluded as possible closest living relative of the Raphinae, the Nicobar pigeon makes a more plausible candidate than for example the group of imperial-pigeons and fruit-doves, which seems to be part of the same radiation.[8]
Whether it is possible to clarify such deep-time phylogenies without a comprehensive study of all major lineages of living Columbidae remains to be seen. The primitive molecular clock used to infer the date the ancestors of the Nicobar pigeon and the didines diverged has since turned out to be both unreliable and miscalibrated. But what little evidence is available still suggests that the Nicobar pigeon is distinct from all other living lifeforms since the Paleogene – most likely some time between 56-34 million years ago during the Eocene, which makes up the bulk of the Paleogene period.[10]
From subfossil bones found on New Caledonia and Tonga, an extinct species of Caloenas, the Kanaka pigeon (C. canacorum) was described. It was about one-quarter larger[11] than the Nicobar pigeon. Considering that it must have been a good source of food, it was most likely hunted to extinction by the first human settlers of its home islands. It probably was extinct by 500 BC. The Spotted green pigeon (C. maculata) is a more recently extinct species from an unknown Pacific locality; it probably disappeared in the 19th century and most likely succumbed to introduced European rats. It is placed in Caloenas as the least awkward possibility; its true affinities are presently indeterminate and it is perhaps more likely to represent a distinct genus of the Indopacific radiation of Columbidae.[12]
It is a large pigeon, measuring 40 cm (16 in) in length. The head is grey, like the upper neck plumage, which turns into green and copper hackles. The tail is very short and pure white. The rest of its plumage is metallic green. The cere of the dark bill forms a small blackish knob; the strong legs and feet are dull red. The irises are dark.[13]
Females are slightly smaller than males; they have a smaller bill knob, shorter hackles and browner underparts. Immature birds have a black tail and lack almost all iridescence. There is hardly any variation across the birds' wide range. Even the Palau subspecies C. n. pelewensis has merely shorter neck hackles, but is otherwise almost identical.[13]
It is a very vocal species, giving a low-pitched repetitive call.[13]
On the Nicobar Islands (which are referred to in its common and scientific names), the most significant colony of Nicobar pigeons in modern times was found on Batti Malv, a remote wildlife sanctuary between Car Nicobar and Teressa. The 2004 Indian Ocean tsunami caused massive damage on the Nicobar Islands, and to what extent Batti Malv was affected is still not clear. But while everything on some islets in the Great Nicobar Biosphere Reserve was destroyed, Batti Malv lighthouse – a skeletal tower a dozen metres high, standing a few metres ASL at the highest point of the low-lying island – was little-damaged and put back in operation by the survey ship INS Sandhayak less than one month after the disaster. An April 2007 survey by the Indian Coast Guard vessel ICGS Vikram found the lighthouse tower "totally covered" in vines, indicating rampant regeneration of vegetation – but perhaps also that damage to the island's forest was severe, as a cover of creeping plants is typical of early succession stages, while a photo of the lighthouse taken before the tsunami shows rather mature forest.[14]
A Nicobar pigeon was found by the Bardi Jawi Indigenous rangers on the Dampier Peninsula in the western Kimberley, Australia in May 2017. As part of biosecurity measures, it was reported to quarantine services and was removed by Australian Department of Agriculture officials.[15][16][17]
The Nicobar pigeon's breeding range encompasses the Andaman and Nicobar Islands of India, the Mergui Archipelago of Myanmar, offshore islands of south-western Thailand, Peninsular Malaysia, southern Cambodia and Vietnam, and many of the small islands between Sumatra, the Philippines and the Solomon Islands. On Palau, the only distinct subspecies C. n. pelewensis is found.[13]
The Nicobar pigeon roams in flocks from island to island, usually sleeping on offshore islets where no predators occur and spends the day in areas with better food availability, not shying away from areas inhabited by humans. Its food consists of seeds, fruit and buds, and it is attracted to areas where grain is available. A gizzard stone helps to grind up hard food items. Its flight is quick, with regular beats and an occasional sharp flick of the wings, as is characteristic of pigeons in general. Unlike other pigeons, groups tend to fly in columns or single file, not in a loose flock. The white tail is prominent in flight when seen from behind and may serve as a sort of "taillight", keeping flocks together when crossing the sea at dawn or dusk. The young birds' lack of a white tail is a signal of their immaturity clearly visible to conspecifics – to an adult Nicobar pigeon, it is obvious at a glance which flockmembers are neither potential mates, nor potential competitors for mates, nor old enough to safely guide a flock from one island to another.[13]
This species nests in dense forest on offshore islets, often in large colonies. It builds a loose stick nest in a tree. It lays one elliptical faintly blue-tinged white egg.[13]
In 2017, several individual Caloenas nicobarica were sighted in the Kimberley region of Western Australia with a juvenile captured at Ardyaloon (One Arm Point), near Broome - the first time the bird has been sighted on the Australian mainland.[18]
Nicobar pigeons are hunted in considerable numbers for food, and also for their gizzard stone which is used in jewellery. The species is also trapped for the local pet market, but as it is on CITES Appendix I, commercial international trade is prohibited. Internationally, captive breeding is able to supply the birds demanded by zoos, where this attractive and unusual bird is often seen. Direct exploitation of the species, even including the illegal trade, might be sustainable on its own; however, its available nesting habitat is decreasing. The offshore islets which it requires are often logged for plantations, destroyed by construction activity, or polluted by nearby industry or harbours. Also, increased travel introduces predators to more and more of the breeding sites, and colonies of the Nicobar pigeon may be driven to desert such locations or be destroyed outright. Though the bird is widely distributed and in some locations very common --even on small Palau it is still reasonably plentiful, with an estimated 1,000 adult birds remaining—its long-term future is increasingly jeopardized. For these reasons, the IUCN considers C. nicobarica a near threatened species.[19]
Painting by Henrik Grönvold
An adult at the Milwaukee County Zoological Gardens with iridescent scapulars
Close up of the head
The white tail is the most conspicuous feature of adult Nicobar pigeons, particularly when seen at a distance in the twilight.
Nicobar pigeon in a U.S. zoo
Nicobar pigeon at Munich Zoo Hellabrunn
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Nicobar pigeon or Nicobar dove (Caloenas nicobarica, Car: ma-kūö-kö) is a bird found on small islands and in coastal regions from the Andaman and Nicobar Islands, India, east through the Malay Archipelago, to the Solomons and Palau. It is the only living member of the genus Caloenas alongside the extinct spotted green pigeon, and is the closest living relative of the extinct dodo and Rodrigues solitaire.
La Nikobara kolombo, Caloenas nicobarica estas birdo de la familio de Kolombedoj kiu estas loĝanto kaj reproduktanto en etaj senhomaj insuloj de Indonezio kaj Nikobaroj. Ĝi estas la ununura ankoraŭ vivanta membro de la genro Caloenas.
Temas pri granda, fortika kolombo 40cm longa. Ĝi estas ĉefe griza kaj metalverda dorse kun verdaj kaj kuprecaj brilegplumoj, krom grizaj krinplumoj en kolo. Kapo, supra kolo, flugilplumoj kaj brusto estas malhelgrizaj. La vosto estas tre mallonga kaj kontrastege purblanka. Esta nigra nodo baze de la beko, kaj la fortaj plumoj estas malhelruĝaj. Tiu ĉi ne estas tre voĉa specio, sed ĝi posedas basan laŭtan ripetecan alvokon.
Inoj estas iomete pli etaj ol maskloj; ili havas pli malgrandan bekan nodon, pli mallongajn krinplumojn kaj pli brunajn suprajn partojn. Nematuraj birdoj havas nigrajn vostojn.
La Nikobara kolombo vagadas en aroj el insulo al insulo, inkludante senhomajn lokojn, serĉante sian manĝaĵojn de semoj, fruktoj kaj kelkaj senvertebruloj, kaj ĝi estas allogita al areoj kie disponeblas cerealoj; kutime ĝi dormas en proksimaj insuletoj kie ne estas predantoj kaj pasas la tagon en areoj kun pli bona manĝodisponeblo. La flugo estas rapida, kun la regulaj frapoj kaj eventuala vipado de flugiloj kio estas karaktera de kolomboj en ĝenerale. Kurioze grupoj kutimas flugi en kolonoj aŭ ununura linio kaj ne en libera aro kiel plej parto de kolomboj; la blanka vosto ŝajnas utili kiel "vostolumo" kiam oni trapasas akvon krepuske aŭ mateniĝe. Tion faras ankaŭ mallertaj birdoj, se junuloj senhavantaj blankajn vostojn, kiuj povus perdigi grupon pro tio kaj pro mallerteco.
Tiu ĉi orientalisa specio nestumas en densaj arbaroj, kie ili konstruas neston el bastonetoj en arbo, kie la ino demetas ununuran blankan (kun bluecaj nuancoj) ovon.
Laŭ komparoj de mitokondria citokromo b kaj 12S rRNA la sekvencoj de DNA (Shapiro et al. 2002), la Nikobara kolombo estis proponata kiel la plej proksima parenco de la Dido kaj de la Rodrigesa ermitkolombo. Tio ne implicas veran rilaton; tio simple signifus, ke ĉiuj aliaj vivantaj specioj estus eĉ pli diferencaj. Krome, la filogenio deduktita estas erareca; molekula filogenio de Hindoaŭstraliaj kolomboj pruvis, ke diferencaj rezultoj dependis el la genetika sekvenco analizita (kompare ekz. kun Johnson & Clayton 2000).
El subfosiliaj ostoj trovitaj en Novkaledonio kaj Tongo, formortinta specio, la Granda krinkolombo (Caloenas canacorum) estis iam priskribita. Ĝi estis grandega birdo, ĉirkaŭ kvarono pli granda ol la Nikobara kolombo. Konsiderante, ke ĝi estus bona manĝoresurso, ĝi estus estinta troe ĉasata ĝis formortigo de la unuaj homaj setlantoj en la insuloj kiam tio okazis.
La Liverpula kolombo, alia pli ĵuse formortinta specio el nekonata insulo kaj loko el Pacifiko, estas lokita ankaŭ en Caloenas, sed tio estas ĝuste la malpli stranga eblo; veraj similecoj estas nuntempe nedetermineblaj.
La Nikobara kolombo, Caloenas nicobarica estas birdo de la familio de Kolombedoj kiu estas loĝanto kaj reproduktanto en etaj senhomaj insuloj de Indonezio kaj Nikobaroj. Ĝi estas la ununura ankoraŭ vivanta membro de la genro Caloenas.
La paloma de Nicobar (Caloenas nicobarica) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae que habita ciertas pequeñas islas de Indonesia y las islas Nicobar. Es la única especie viviente del género Caloenas y se cree que es el pariente más cercano no extinto del dodo. No se conocen subespecies.
Es una paloma grande que mide alrededor de 40 cm de longitud. El pecho, la cabeza, y las remeras son de color gris oscuro, pero tiene plumas metálicas sobre el pescuezo y la espalda que brillan con colores de verde y cobre. La cola es muy corta y es blanca. Tiene una protuberancia en el pico, y las patas son rojizas. No es una especie muy vocal, pero su canto es un arrullo (cúu-cúu-cúu). Las hembras son un poco más pequeñas que los machos. También tienen una protuberancia más pequeña, y las plumas metálicas son más cortas. El vientre de la hembra es de color marrón ligero. Los pichones tienen la cola negra.
La paloma de Nicobar viaja en bandadas, volando entre las muchas islas en busca de su alimento de semillas, frutas, y unos invertebrados. Durante el día, esta ave suele visitar las islas donde se producen granos, y pasa la noche en las islas aisladas donde no hay depredadores. Su vuelo es rápido con aletazos regulares, lo cual es característico de las palomas en general. La paloma de Nicobar anida en los bosques densos; construye un nido de ramitas en un árbol, y la hembra pone un solo huevo blanco.
Se conocen dos subespecies de paloma de Nicobar:[2]
La paloma de Nicobar (Caloenas nicobarica) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae que habita ciertas pequeñas islas de Indonesia y las islas Nicobar. Es la única especie viviente del género Caloenas y se cree que es el pariente más cercano no extinto del dodo. No se conocen subespecies.
Caloenas nicobarica Caloenas generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Caloenas nicobarica Caloenas generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Caloenas nicobarica
Le nicobar à camail (Caloenas nicobarica), également appelé pigeon de Nicobar, est la seule espèce actuelle du genre Caloenas. Il tire son nom du fait qu'il réside principalement dans les îles Nicobar, archipel dans l'est de l'océan Indien.
Il s'agirait du plus proche parent encore vivant du fameux dodo mauricien, éteint depuis la fin du XVIIe siècle[1].
D'une longueur de 31 à 41 cm pour une masse de 460 à 600 g, le pigeon de Nicobar est doté d'un plumage exceptionnel chez les columbiformes : vert sombre irisé avec des tons et reflets cuivre et bleuâtre, plumes dégagées sur le manteau et les couvertures alaires, courte queue blanche, bec noir, pattes rouges, iris bruns chez le mâle et blancs chez la femelle adulte. La femelle est légèrement plus petite que le mâle, présente une caroncule un peu plus petite, les plumes du cou un peu moins longues et le dessous du corps plus brunâtre.
Les jeunes n'ont pas les longues plumes du cou et ne présentent pas de queue blanche. Ils acquièrent le plumage adulte entre 5 et 14 mois.
Cet oiseau peuple les forêts denses humides, les mangroves et les fourrés arbustifs littoraux.
Cet oiseau vit dans tout le sud-est asiatique, depuis le sud-est de l'Inde, en passant par le golfe du Bengale, les Îles Nicobar, la Nouvelle-Guinée, jusqu'aux Philippines.
Grégaire, cet oiseau se déplace en groupes d'îles en îles, y compris dans les endroits inhabités, pour y trouver sa nourriture qu'il recherche sur le sol des forêts denses. Ses grands yeux lui permettent de voir dans cette demi-obscurité. Cette espèce est plus active à l'aube et au crépuscule. Dans la journée, elle effectue de longues siestes dans les arbres.
Cet oiseau se nourrit au sol dans les sous-bois de baies, fruits, de graines et d'insectes, et parfois de petits invertébrés.
La reproduction se déroule au mois de septembre à mars (découverte de nids).
Le mâle effectue une parade nuptiale avec roucoulements et courbettes afin de séduire la femelle. Une fois qu'un couple est formé, il est stable.
Le mâle choisit le site de nidification et réunit des matériaux que la femelle assemble pour le nid. Celui-ci est une plateforme légère réalisée avec des brindilles à une hauteur de deux à trois mètres, exceptionnellement à très grande hauteur. La femelle pond en général 2 œufs, de couleur blanche avec un léger reflet bleu. Les adultes se relaient pour couver pendant 2 semaines et demie.
Les jeunes sont nus durant les 10 premiers jours, nourris au lait de jabot, puis progressivement avec des graines et des fruits et finalement quittent le nid peu après le premier mois. Ils peuvent se reproduire dès l'âge de 12 mois même s'ils n'arborent pas complètement leur plumage mature.
Cet oiseau est représenté par deux sous-espèces :
Caloenas nicobarica
Le nicobar à camail (Caloenas nicobarica), également appelé pigeon de Nicobar, est la seule espèce actuelle du genre Caloenas. Il tire son nom du fait qu'il réside principalement dans les îles Nicobar, archipel dans l'est de l'océan Indien.
Il s'agirait du plus proche parent encore vivant du fameux dodo mauricien, éteint depuis la fin du XVIIe siècle.
O Caloenas nicobarica, coñecida na bibliografía co nome vulgar de pomba de Nicobar, é unha especie de pomba que habita nas illas pequenas e nas rexións litorais dende as illas Andaman e Nicobar, na India, até o leste do arquipélago malaio, nas Illas Salomón e Palau. É o único membro vivente do xénero Caloenas e o parente vivente máis próximo do extinto dodo.
O Caloenas nicobarica, coñecida na bibliografía co nome vulgar de pomba de Nicobar, é unha especie de pomba que habita nas illas pequenas e nas rexións litorais dende as illas Andaman e Nicobar, na India, até o leste do arquipélago malaio, nas Illas Salomón e Palau. É o único membro vivente do xénero Caloenas e o parente vivente máis próximo do extinto dodo.
Nikobarski golub (Caloenas nicobarica) je ptica iz porodice golubova koja živi na Nikobarima i ostalim otocima jugoistočne Azije.
Nikobarski golub je krupna ptica. Mužjaci mogu narasti i do 40 cm, dok su ženke neznantno sitnije. Hrane se sjemenjem, voćem i pojedinim sitnim beskralježnjacima. Gnijezde se na granama drveća u gustim šumskim sklopovima. Nije izrazito vokalan.
Nikobarski golub jedini je suvremeni predstavnik roda Caloenas, čiji areal obuhvaća jugoistočnu Aziju (Indomalajsko zoogeografsko područje). Definitivni srodnički odnosi roda Caloenassa ostalim rodovima koji naseljavaju ovo područje nisu utvrđeni, a na osnovu nekih genetskih podataka, nikobarski golub i srodnici predstavljaju se kao najbliži srodnik dodou i usamljeniku s Rodrigeza.
Nikobarski golub (Caloenas nicobarica) je ptica iz porodice golubova koja živi na Nikobarima i ostalim otocima jugoistočne Azije.
Junai emas atau dalam nama ilmiahnya Caloenas nicobarica adalah sejenis merpati berukuran sedang, dengan panjang sekitar 34cm, dari salah satu genus burung merpati Caloenas.
Burung Junai emas memiliki bulu berwarna hitam keabuan dilapisi dengan hijau keemasan mengilap di bagian leher, mantel, punggung dan sayapnya. Bulu leher dan sayap memanjang. Paruhnya berwarna hitam dengan sedikit benjolan dipangkalnya. Jantan dan betina serupa. Burung dewasa memiliki ekor pendek berwarna putih, kaki abu-abu dengan cakar kuning. Burung muda berwarna kehitaman dengan bulu leher pendek dan kaki kecoklatan.
Populasi Junai emas tersebar di kepulauan di daerah Asia Tenggara. Habitatnya adalah hutan hujan tropis, hutan pantai, hutan bakau dan hutan-hutan dataran rendah. Burung ini ditemukan di pulau Andaman, Nicobar, pulau-pulau kecil di sekitar Jawa, Sumatra, Sulawesi, Nusa Tenggara, Irian, Thailand, Filipina, Palau dan Kepulauan Solomon. Spesies ini banyak ditemukan dan berkembang biak di pulau yang tidak dihuni oleh manusia.
Burung Junai emas bersarang di atas pohon atau semak, dengan ketinggian antara dua sampai duabelas meter dari permukaan tanah. Sarangnya terbuat dari ranting-ranting yang di tata tidak beraturan. Burung betina biasanya menetaskan sebutir telur berwarna putih, yang dierami oleh kedua induknya.
Junai emas adalah terestrial spesies. Burung ini banyak menghabiskan waktunya di permukaan tanah, mencari makanan. Pakan burung Junai emas terdiri dari aneka biji-bijian, buah-buahan yang jatuh di tanah dan berbagai jenis hewan kecil.
Burung Junai emas memiliki daerah sebaran yang luas, namun hilangnya habitat hutan, penangkapan liar untuk perdagangan serta pengenalan hewan-hewan asing di habitatnya seperti anjing, kucing dan tikus mengancam keberadaan spesies ini. Junai emas dievaluasikan sebagai hampir terancam di dalam IUCN Red List dan didaftarkan dalam CITES Appendix I.
Junai emas atau dalam nama ilmiahnya Caloenas nicobarica adalah sejenis merpati berukuran sedang, dengan panjang sekitar 34cm, dari salah satu genus burung merpati Caloenas.
Burung Junai emas memiliki bulu berwarna hitam keabuan dilapisi dengan hijau keemasan mengilap di bagian leher, mantel, punggung dan sayapnya. Bulu leher dan sayap memanjang. Paruhnya berwarna hitam dengan sedikit benjolan dipangkalnya. Jantan dan betina serupa. Burung dewasa memiliki ekor pendek berwarna putih, kaki abu-abu dengan cakar kuning. Burung muda berwarna kehitaman dengan bulu leher pendek dan kaki kecoklatan.
Populasi Junai emas tersebar di kepulauan di daerah Asia Tenggara. Habitatnya adalah hutan hujan tropis, hutan pantai, hutan bakau dan hutan-hutan dataran rendah. Burung ini ditemukan di pulau Andaman, Nicobar, pulau-pulau kecil di sekitar Jawa, Sumatra, Sulawesi, Nusa Tenggara, Irian, Thailand, Filipina, Palau dan Kepulauan Solomon. Spesies ini banyak ditemukan dan berkembang biak di pulau yang tidak dihuni oleh manusia.
Burung Junai emas bersarang di atas pohon atau semak, dengan ketinggian antara dua sampai duabelas meter dari permukaan tanah. Sarangnya terbuat dari ranting-ranting yang di tata tidak beraturan. Burung betina biasanya menetaskan sebutir telur berwarna putih, yang dierami oleh kedua induknya.
Junai emas adalah terestrial spesies. Burung ini banyak menghabiskan waktunya di permukaan tanah, mencari makanan. Pakan burung Junai emas terdiri dari aneka biji-bijian, buah-buahan yang jatuh di tanah dan berbagai jenis hewan kecil.
Burung Junai emas memiliki daerah sebaran yang luas, namun hilangnya habitat hutan, penangkapan liar untuk perdagangan serta pengenalan hewan-hewan asing di habitatnya seperti anjing, kucing dan tikus mengancam keberadaan spesies ini. Junai emas dievaluasikan sebagai hampir terancam di dalam IUCN Red List dan didaftarkan dalam CITES Appendix I.
Il piccione delle Nicobare (Caloenas nicobarica Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Columbidi[2].
Il piccione delle Nicobare è lungo 32–35 cm; il maschio pesa 460-525 g, la femmina 490-600 g[3]. Di grandi dimensioni ha ali e zampe lunghe, coda corta bianca, il becco è consistente[3]. Le penne in generale sono corte ad eccezione di quelle del collo che sono particolarmente allungate e flessuose e formano un collare che si estende sul dorso e sul petto[3]. Il piumaggio grigio nero presenta una forte iridescenza metallica con tonalità che vanno dal verde al blu intenso fino al rosso rame, le remiganti sono blu scuro[3]. Il becco e la cera sono particolarmente sviluppati e di colore nero, gli occhi sono grigi, le zampe rosso violaceo con unghie gialle[3]. Il riconoscimento dei sessi è molto difficile, la femmina, di dimensioni leggermente inferiori, può avere la cera meno sviluppata, il collo più corto, le parti inferiori marrone più intenso e le penne del collare sono meno sviluppate[3]. La colorazione generale dei giovani è marrone nerastro[3]. La coda bianco candido è il segno della raggiunta maturità sessuale[3]. Il piumaggio da adulti si osserva a 5-14 mesi di età ma sono in grado di riprodursi ad un anno di età quando hanno ancora il piumaggio giovanile[3]. C. n. pelewensis, endemica delle isole Palau, ha dimensioni inferiori e tinte bluastre, il bavero è meno sviluppato e le penne sono biforcate all'estremità[3].
Si nutre di semi e frutta caduti e probabilmente invertebrati che ricerca al crepuscolo in coppia o singolarmente. I suoi grandi occhi sono un adattamento alla vita semi notturna, è infatti una specie particolarmente attiva alla mattina presto e al crepuscolo. La coda bianca viene agitata nella semioscurità come segnale comunicativo tra individui della stessa specie. Passa la maggior parte del tempo sul terreno nel sottobosco forestale alla ricerca del cibo rappresentato da frutti caduti e semi di varie specie anche particolarmente duri e di grandi dimensioni come le noci moscate che tritura con il suo ventriglio provvisto di particolari protuberanze, una forte muscolatura e pareti cornificate ed ispessite[3]. Negli atteggiamenti di minaccia alza le penne del collo e del dorso apre il becco ed emette un verso simile ad un grugnito[3]. In alcune zone è particolarmente abbondante soprattutto nella stagione in cui i frutti giungono a maturazione, dopodiché abbandonano i siti di alimentazione per spingersi nelle isole al largo. Durante gli spostamenti tra le isole sono stati osservati stormi di 85 individui che volavano oltre i 65 metri di altezza[3]. Questo uccello è generalmente solitario e nel periodo riproduttivo forma colonie numerose fino a 1000 coppie. Costruisce il nido sugli alberi o sui cespugli; sullo stesso albero sono presenti a volte più di un nido in cui ogni femmina depone un uovo bianco[3]. Il nido è costituito da una piattaforma di ramoscelli ed è posizionato a 2 metri di altezza, nelle isole in cui ci sono molti predatori terrestri viene costruito nella parte più alta degli alberi fino a 12-20 metri. In natura la ricerca dei ramoscelli delle dimensioni adeguate può risultare particolarmente difficile e talvolta uno dei genitori rimane al nido per evitare che altre coppie rubino ramoscelli per costruire il proprio[3]. Il corteggiamento non è stato studiato a fondo, sembra che adotti la postura inchinata, alza le penne del collo e muove rapidamente il capo toccando più volte il petto con il becco[3]. Viene deposto un solo uovo bianco di 25 grammi di peso, incubato da entrambi i genitori, il maschio di giorno e la femmina di notte per un periodo di 28-29 giorni. Nel caso in cui più femmine depongano nello stesso nido, diversi individui provvederanno alla cova e allo svezzamento dei piccoli. Alla nascita i piccoli pesano 18-19 grammi, sono nudi con la pelle nera, crescono rapidamente, aprono gli occhi a 5 giorni di età quando assumono una colorazione grigiastra e si ricoprono di penne a 19 giorni. Lo svezzamento avviene ad un mese di età. A 5-6 settimane sono particolarmente mobili arrampicandosi sui rami circostanti su cui vi rimangono per 1 settimana prima di scendere a terra[3]. Questa specie ha abitudini erratiche e si sposta facilmente tra vari gruppi di isole[3].
Diffuso nell'arcipelago indocinese dalle isole Nicobare, isole della Sonda e Mergui fino alle Filippine, Nuova Guinea, Palau e isole Salomone[3]. Si riproduce generalmente nelle isole più piccole lontano dalla costa in cui persistono ancora le foreste e frequenta le isole maggiori per la ricerca del cibo. Gli habitat preferiti includono le foreste di pianura con una fitta vegetazione ai piedi delle colline fino a 700 metri di altezza, aree cespugliose costiere e mangrovie[3].
Sono state descritte le seguenti sottospecie[2]:
La specie è inserita nella Appendice I della Convention on International Trade of Endangered Species (CITES)[4].
Generalmente non viene considerata come specie minacciata, anche se in alcune zone si sta rarefacendo soprattutto al largo delle isolette del Borneo. Nelle Filippine la caccia e il commercio costituiscono le maggiori cause di rarefazione. Un duro colpo per tutti gli animali del Borneo è imputabile al famoso incendio che distrusse quasi completamente l'isola nel 1997[3]. Sull'isola di Tench al largo della Nuova Guinea, gli indigeni catturano i nidiacei che vengono allevati a mano per farli ingrassare e venderli a scopo alimentare[3]. Un discreto numero di individui della sottospecie nominale sono allevati da numerosi privati e zoo di varie parti del mondo. La sottospecie C. n. pelewensis è considerata vulnerabile anche a causa della sua distribuzione circoscritta a 4 isole dell'arcipelago delle isole Palau a sud ovest del Pacifico dove è divenuta molto rara. La sua distribuzione non è completamente nota, nel 1870 questa sottospecie era tra gli uccelli più comuni nell'arcipelago di Palau, successivamente anche con l'uso dei motoscafi i cacciatori si sono potuti facilmente introdurre tra le mangrovie delle isole più lontane abbattendone un gran numero[3]. Ora questa sottospecie è protetta nelle isole Palau dalle leggi federali, anche se un certo numero di individui viene abbattuto illegalmente durante i due mesi di apertura della caccia al piccione imperiale di Micronesia Ducula oceanica[3].
Il piccione delle Nicobare (Caloenas nicobarica Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Columbidi.
Nikobarinis karvelis (lot. Caloenas nicobarica, angl. Nicobar Pigeon, vok. Kragentaube) – karvelinių (Columbidae) šeimos paukštis.
Paplitęs Indonezijoje mažose negyvenamose salose ir Nikobaro salose.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
Burung Punai Emas (bahasa Inggeris: Nicobar Pigeon) ialah burung merpati yang merupakan burung pembiak tempatan di pulau-pulau tak didiami manusia di Indonesia serta Kepulauan Andaman dan Nicobar, India. Ia merupakan ahli tunggal yang masih hidup dalam genus Caloenas. Nama saintifiknya Caloenas nicobarica. [2]
Burung Punai Emas merupakan burung merpati yang besar dan berat, dengan panjangnya 40 sentimeter. Sebahagian besar burung ini berwarna hijau metalik, dengan bulu sua leher berwarna hijau dan tembaga. Kepala, leher atasan, dan dada, serta bulu pelepah terbangnya berwarna kelabu tua. Ekornya amat pendek dan berwarna putih tulen. Adanya sebiji bongol hitam pada pangkal paruhnya, dan kaki-kakinya yang kuat berwarna merah tua.
Burung betina, termasuk bongol paruh, dan bulu suanya, adalah lebih kecil berbanding dengan burung jantan. Bahagian bawah burung betina juga berwarna lebih perang. Ekor burung yang belum dewasa berwarna hitam.
Burung Punai Emas berkelana dalam kawanan dari pulau ke pulau, termasuk tapak-tapak yang dihuni manusia, untuk mencari makanannya yang terdiri daripada biji, buah, dan sesetengah invertebrat. Ia tertarik kepada kawasan-kawasan yang mempunyai bijian. Biasanya, burung ini tidur di pulau-pulau kecil luar pesisir yang tidak mempunyai pemangsa dan menghabiskan waktu siang di kawasan-kawasan yang mempunyai lebih banyak makanan.
Penerbangannya cepat, dengan pukulan kepak yang tetap serta sentakan sekali-sekala yang merupakan ciri burung merpati pada umumnya. Bagaimanapun secara aneh, kawanan burung ini cenderung terbang dalam barisan-barisan serta juga dalam barisan tunggal, dan bukannya dalam kawanan tak teratur yang ditonjolkan oleh kebanyakan burung merpati yang lain. Ekornya yang putih kelihatan bertindak sebagai "lampu belakang" ketika menyeberangi air pada waktu subuh atau senja. Burung punai ini bukannya burung spesies yang amat bising, dan bunyinya koo-koo-koo.
Burung Punai Emas bersarang di hutan tebal, dan membina sarang ranting di atas pokok. Ia mengeluarkan sebiji telur pada setiap kali. Telurnya berbentuk bujur dan berwarna putih dengan warna biru sedikit.
Selepas membandingkan sitokrom b mitokondria dan jujukan-jujukan rRNA 12S (Shapiro et al. 2002), Burung Punai Emas telah dicadangkan sebagai saudara terdekat yang masih hidup kepada burung-burung Dodo dan Rodrigues Solitaire. Bagaimanapun, perhatikanlah bahawa ini tidak membayangkan sebarang hubungan rapat yang sebenar, tetapi hanya bermaksud bahawa semua spesies hidup yang lain adalah lebih jauh hubungannya. Selain itu, filogeni teragak yang disimpulkan daripada datanya adalah tidak betul; filogeni molekul burung-burung merpati Indo-Australia menghasilkan keputusan-keputusan yang terlalu berbeza, bergantung kepada jujukan gen yang dianalisis (umpamanya, berbanding dengan Johnson & Clayton 2000).
Berdasarkan tulang-tulang subfosil yang ditemui di New Caledonia dan Tonga, satu spesies pupus, Caloenas canacorum (bahasa Inggeris: Greater Maned Pigeon), telah diperihalkan. Burung ini adalah burung besar, dengan saiznya sesuku lebih besar daripada Burung Punai Emas. Memandangkan bahawa ia pasti merupakan sumber makanan yang baik, burung ini amat mungkin diburu sehingga kepupusan oleh peneroka-peneroka awal di pulau-pulau kediaman burung tersebut.
Burung Merpati Liverpool(en:Liverpool pigeon), lagi satu spesies pupus dari kawasan Pasifik yang tidak dapat ditentukan, juga tergolong dalam genus Caloenas, tetapi ini hanya merupakan suatu kemungkinan yang paling kurang tak sesuai; keafinan-keafinannya yang benar masih tidak dapat ditentukan.
Burung Punai Emas (bahasa Inggeris: Nicobar Pigeon) ialah burung merpati yang merupakan burung pembiak tempatan di pulau-pulau tak didiami manusia di Indonesia serta Kepulauan Andaman dan Nicobar, India. Ia merupakan ahli tunggal yang masih hidup dalam genus Caloenas. Nama saintifiknya Caloenas nicobarica.
De manenduif (Caloenas nicobarica) is een soort uit de familie van de duiven en komt voor in Zuid- en Zuidoost-Aziatische landen als India, Thailand, Myanmar, Maleisië, Indonesië, de Filipijnen, Papoea-Nieuw-Guinea, maar ook op de Salomonseilanden en Palau.
De manenduif is een vrij grote duivensoort van zo'n 30–40 cm lang. Het verenkleed is voornamelijk groen, grijs en blauw van kleur met wat rood erdoorheen. Er zijn twee ondersoorten bekend van de manenduif. De C. nicobarica nicobarica is de meeste voorkomende ondersoort. De C. nicobarica pelewensis komt alleen voor op Palau, waar nog zo'n 1000 exemplaren van deze soort leven. Als gevolg van ontbossing en jacht op de veelkleurige vogel lopen hun aantallen terug. Het DNA van de manenduif komt sterk overeen met de inmiddels uitgestorven dodo. En is daarmee de nog enige levende verwant van de dodo.
De manenduif komt in Azië voor op beboste eilanden van de Andamanen en Nicobaren in India, tot de eilanden in Indonesië en de Filipijnen. Buiten Azië komt de soort alleen voor op de Salomonseilanden en Palau.
De soort telt 2 ondersoorten:
De manenduif scharrelt op de grond van bossen naar zijn voedsel dat bestaat uit zaden, bessen en insecten.
De broedkolonies van de manenduif kunnen uit wel duizenden exemplaren bestaan. Ze bouwen hun nesten in de bomen tot maximaal zo'n 12 meter hoog. De manenduif legt 1 ei, dat door beide ouders uitgebroed wordt. Dit duurt zo'n 30 dagen. Na zo'n 70 tot 80 dagen kan het jong voor zichzelf zorgen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe manenduif (Caloenas nicobarica) is een soort uit de familie van de duiven en komt voor in Zuid- en Zuidoost-Aziatische landen als India, Thailand, Myanmar, Maleisië, Indonesië, de Filipijnen, Papoea-Nieuw-Guinea, maar ook op de Salomonseilanden en Palau.
Mankedue (Caloenas nicobarica) er ei due som hekker på små ubebodde øyer i Indonesia og på Nikobarene.
Dua er ei stor due som er 40 cm lang. Den er hovedsakelig metallisk grønn med grønn og kopperfargede halsfjær. Hode, øvre del av nakken, flygefjærene og brystet er mørkgrå. Stjerten er veldig kort og kvit. Den har en utvekst ved roten av nebbet. Hunnen er noe mindre enn hannen, og har en mindre utvekst på nebbet, korterte halsfjær og er brunere under. Ungfugler har svart stjert.
Mankeduene streifer rundt i flokker fra øy til øy, inkludert ubebodde øyer, på leting etter mat som frø, frukt og enkelte virvelløse dyr.
Mankedue hekker i tett skog, og bygger reiret av kvister i et tre. Hunnen legger ett hvitt egg med et svakt blåskjær.
Det er beskrevet to underarter av mankeduer[2]:
Mankedue (Caloenas nicobarica) er ei due som hekker på små ubebodde øyer i Indonesia og på Nikobarene.
Dua er ei stor due som er 40 cm lang. Den er hovedsakelig metallisk grønn med grønn og kopperfargede halsfjær. Hode, øvre del av nakken, flygefjærene og brystet er mørkgrå. Stjerten er veldig kort og kvit. Den har en utvekst ved roten av nebbet. Hunnen er noe mindre enn hannen, og har en mindre utvekst på nebbet, korterte halsfjær og er brunere under. Ungfugler har svart stjert.
Mankeduene streifer rundt i flokker fra øy til øy, inkludert ubebodde øyer, på leting etter mat som frø, frukt og enkelte virvelløse dyr.
Mankedue hekker i tett skog, og bygger reiret av kvister i et tre. Hunnen legger ett hvitt egg med et svakt blåskjær.
Multimedia w Wikimedia Commons Nikobarczyk zwyczajny, nikobarczyk, gołąb nikobarski[4] (Caloenas nicobarica) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Jest jedynym żyjącym przedstawicielem rodzaju Caloenas[5]. Występuje w południowo-wschodniej Azji od Andamanów i Nikobarów poprzez wybrzeża Mjanmy, Malezji po Nową Gwineę i dalej aż do Wysp Salomona. Unika miejsc zasiedlonych przez człowieka i najczęściej spotykany jest na małych wyspach i w strefie przybrzeżnej większych lądów.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758. Holotyp pochodził z Nikobarów. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Columba nicobarica[6]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza nikobarczyka w rodzaju Caloenas razem z wymarłym już nikobarczykiem plamistym (C. maculata). IOC wyróżnia dwa podgatunki[5]. Nikobarczyk jest najbliższym żyjącym krewnym dronta dodo (Raphus cucullatus) i dronta samotnego (Pezophaps solitaria)[7].
IOC wyróżnia dwa podgatunki[5]:
Długość ciała wynosi 32–38 cm; masa ciała samca 460–525 g, masa ciała samicy 490–600 g[2]. Głowa szara, z wyrastającymi z karku i na szyi długimi, sierpowatymi piórami tworzącymi rodzaj grzywy. Poniżej pióra ciemne, z silnym metalicznym połyskiem (zachodzi na nich efekt iryzacji) z przewagą barwy zielonej, z dodatkiem miedzianej i złotej. Dalsze pióra tułowia i skrzydeł z połyskiem niebieskim i granatowym. Ogon całkowicie biały, nogi czerwonawe, dziób czarny z naroślą u nasady. U młodych ptaków ogon jest czarny a pozostałe pióra niemal pozbawione kolorowego połysku.
Nikobarczyki preferują skraje gęstych lasów tropikalnych i namorzyn, gdzie gnieździ się zazwyczaj kolonialnie wśród gęstych zarośli[4]. Najczęściej widywane są pojedynczo, w parach lub w grupach 3–4 osobników; podróżując do lub z wysp, na których żerują tworzą większe grupy liczące 10–30 osobników. Pożywienia szukają na ziemi, chodząc żwawo z opuszczonymi skrzydłami[10]. Jedzą owoce i nasiona, liście i młode pędy, a także drobne bezkręgowce[4]. W przeciwieństwie do owocożerów Ptilinopus są w stanie strawić bardzo twarde nasiona i orzechy dzięki rogowym płytkom w żołądku mięśniowym i połykanym przez te gołębie gastrolitach. Wyspy, na których gniazdują nie mają wystarczającej ilości owoców, przez co nikobarczyki prowadzą wysoce nomadyczny tryb życia. Przeważnie te gołębie milczą, niekiedy odzywają się ostrym, gardłowym rechotem lub szczekaniem, zapisanym jako ku–RRAU. Obserwowano ptaki na Tench Island odzywające się głębokim, niskim rrr-rrr-rrr-rrr.... Opisywano również ptaki miękko gruchające czy chrząkające oraz chrząkające podobnie do świń[10].
Okres lęgowy jest długi, prawdopodobnie całoroczny. Gniazdo stanowi niedbałą konstrukcję z patyków, ulokowaną na drzewie lub krzewie 2–12 m. Często na jednym drzewie znajduje się kilka gniazd. Zniesienie liczy 1 jajo o wydłużonym kształcie. Oboje rodzice wysiadują i opiekują się pisklęciem[10].
IUCN uznaje nikobarczyka za gatunek blisko zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Jednym z zagrożeń dla gatunku jest odłów ptaków przez kłusowników dla pożywienia, uzyskania zwierzęcia domowego i, przypuszczalnie, gastrolitów. Do spadku liczebności przyczyniło się również wycinka roślinności pod plantacje, drapieżnictwo ze strony szczurów, kotów i innych obcych dla wysp drapieżników[8].
Nikobarczyk zwyczajny, nikobarczyk, gołąb nikobarski (Caloenas nicobarica) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Jest jedynym żyjącym przedstawicielem rodzaju Caloenas. Występuje w południowo-wschodniej Azji od Andamanów i Nikobarów poprzez wybrzeża Mjanmy, Malezji po Nową Gwineę i dalej aż do Wysp Salomona. Unika miejsc zasiedlonych przez człowieka i najczęściej spotykany jest na małych wyspach i w strefie przybrzeżnej większych lądów.
O pombo-de-nicobar (Caloenas nicobarica) é uma espécie de pombo do gênero Caloenas do qual é o único representante, possuindo apenas duas subespécies:
Pesquisas recentes de DNA indicaram que o pombo-de-nicobar é a espécie viva mais próxima do extinto Dodo[1] e do Solitário-de-rodrigues.[2]
Medindo 41 cm e pesando cerca de 600 gramas tem como característica marcante longas penas na região do pescoço, cauda curta, longas e fortes asas, bico robusto que possui uma carnuda cera na base, plumagem azul-metálico-escuro e asas azul-esverdeado.[3] Fêmeas são ligeiramente menores que os machos. Animais jovens tem cauda de cor escura, geralmente preta.
Encontrado principalmente nas Ilhas Nicobar, Ilhas Palau, Ilhas da Sonda, Filipinas, Ilhas Molucas, Nova Guiné, Arquipélago de Bismarck e Ilhas Salomão.
Sementes, frutas, caracóis e outros invertebrados.
Durante o anoitecer e amanhecer são muito ativos, tanto em cativeiro quanto selvagens. A noite instalam-se em árvores e durante o dia vasculham a área em volta. Muitos viajam longas distâncias entre as ilhas em busca de boa comida.
Seu voo é rápido com batidas de asas regulares e ocasionais batida de som cortantes, caracteristicas dos pombos em geral. Os grupos tendem a voar em colunas de um único indivíduo e não em grupos esparsos como outros pombos fazem. A cauda branca serve como um sinalizador para quando cruzam águas no anoitecer ou amanhecer ajuda os inexperientes, que poderiam se perder do grupo.
Esta espécie faz seus ninhos nas árvores de densas florestas com folhagens coletadas no próprio terreno onde botam seu ovo elíptico de cor levemente azulada.
A fêmea bota um único ovo que é chocado por cerca de 30 dias e os filhotes permanecem no ninho por três meses.
Pombo-de-nicobar no zoológico do metrô de Toronto.
Pombo-de-nicobar em um zoológico dos Estados Unidos.
Pombo-de-nicobar.
O pombo-de-nicobar (Caloenas nicobarica) é uma espécie de pombo do gênero Caloenas do qual é o único representante, possuindo apenas duas subespécies:
Caloenas nicobarica nicobarica (Linnaeus, 1758) Caloenas nicobarica pelewensis (Finsch, 1875)Pesquisas recentes de DNA indicaram que o pombo-de-nicobar é a espécie viva mais próxima do extinto Dodo e do Solitário-de-rodrigues.
Veľkohrivec bradavičnatý (Caloenas nicobarica) je holubovitým vtákom. Druh opísal švédsky prírodovedec Carl Linné r. 1758 vo svojom diele Systema naturae (ed. 10 s. 164). Pôvodne ho zaradil do rodu Columba, v súčasnosti veľkohrivec patrí do rodu Caloenas (jediný žijúci druh z roda).[1] Podľa štúdie DNA (Shapiro & kol., 2002) bol postavený vedľa kladu dront nelietavý (Raphus cucullatus)/pustovník krátkokrídly (Pezophaps solitaria) a je teda najbližším žijúcim príbuzným týchto vyhynutých vtákov.[2]
Veľkohrivec bradavičnatý sa vyskytuje v hustých vždyzelených lesoch do nadmorskej výšky 700 m n. m.. Je dobrý letec, a preto má pomerne rozsiahly areál rozšírenia. Osídlil prevažne menšie ostrovčeky v juhovýchodnej Ázii a čiastočne v Pacifiku (Andamany, Nikobary, Mergui, Filipíny, Palau…). V celom svojom rozsahu sa ale vyskytuje vzácne, Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov hodnotí druh ako takmer ohrozený. Nebezpečenstvo predstavujú prevažne ľudské aktivity: lov zo strán ľudí aj zavlečených predátorov a strata prirodzeného prostredia. Veľkohrivec bradavičnatý patrí na zoznam CITES I.[3][4]
Veľkohrivec bradavičnatý meria asi 40 cm, samice sú menšie.[5] Druh má pestré sfarbenie, ktoré sa vyvinulo pravdepodobne kvôli absencii predátorov na ostrovčekoch, kde sa vyskytuje. Perie je tmavo zelené s čisto bielym chvostom a červenými končatinami, na chrbte doplnené o „plášť“ zo zelenožltého peria. Pohlavie dospelcov možno rozpoznať podľa farby dúhovky, ktorá je u samíc biela a u samcov tmavá.[4]
Veľkohrivec bradavičnatý tvorí skupinky. Je obyčajne tichým druhom, počas sporov sa ale ozýva chrochtavými zvukmi. Potravu zbierajú veľkohrivci prevažne za úsvitu a súmraku na podraste. Ich veľké oči im v tomto pološere umožňujú dobre vidieť.[5][6] Konzumujú semená, ovocie, orechy alebo hmyz. Rozmnožovanie môže nastať počas celého roka a často prebieha v hustých kolóniách. Druh je monogamný, pár si stavia hniezdo z konárov niekoľko metrov nad zemou, typicky na stromoch alebo v krovinatých porastoch. Samica kladie iba 1 vajce. Inkubácia trvá 2,5 týždňa a o mláďa sa rodičia starajú až štvrť roka. Je spočiatku kŕmené takzvaným holubím mliekom.[3][4] Dospelé perie mláďatá získajú za 5 až 14 mesiacov.[6]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Veľkohrivec bradavičnatý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Veľkohrivec bradavičnatý
Veľkohrivec bradavičnatý (Caloenas nicobarica) je holubovitým vtákom. Druh opísal švédsky prírodovedec Carl Linné r. 1758 vo svojom diele Systema naturae (ed. 10 s. 164). Pôvodne ho zaradil do rodu Columba, v súčasnosti veľkohrivec patrí do rodu Caloenas (jediný žijúci druh z roda). Podľa štúdie DNA (Shapiro & kol., 2002) bol postavený vedľa kladu dront nelietavý (Raphus cucullatus)/pustovník krátkokrídly (Pezophaps solitaria) a je teda najbližším žijúcim príbuzným týchto vyhynutých vtákov.
Veľkohrivec bradavičnatý sa vyskytuje v hustých vždyzelených lesoch do nadmorskej výšky 700 m n. m.. Je dobrý letec, a preto má pomerne rozsiahly areál rozšírenia. Osídlil prevažne menšie ostrovčeky v juhovýchodnej Ázii a čiastočne v Pacifiku (Andamany, Nikobary, Mergui, Filipíny, Palau…). V celom svojom rozsahu sa ale vyskytuje vzácne, Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov hodnotí druh ako takmer ohrozený. Nebezpečenstvo predstavujú prevažne ľudské aktivity: lov zo strán ľudí aj zavlečených predátorov a strata prirodzeného prostredia. Veľkohrivec bradavičnatý patrí na zoznam CITES I.
Veľkohrivec bradavičnatý meria asi 40 cm, samice sú menšie. Druh má pestré sfarbenie, ktoré sa vyvinulo pravdepodobne kvôli absencii predátorov na ostrovčekoch, kde sa vyskytuje. Perie je tmavo zelené s čisto bielym chvostom a červenými končatinami, na chrbte doplnené o „plášť“ zo zelenožltého peria. Pohlavie dospelcov možno rozpoznať podľa farby dúhovky, ktorá je u samíc biela a u samcov tmavá.
Veľkohrivec bradavičnatý tvorí skupinky. Je obyčajne tichým druhom, počas sporov sa ale ozýva chrochtavými zvukmi. Potravu zbierajú veľkohrivci prevažne za úsvitu a súmraku na podraste. Ich veľké oči im v tomto pološere umožňujú dobre vidieť. Konzumujú semená, ovocie, orechy alebo hmyz. Rozmnožovanie môže nastať počas celého roka a často prebieha v hustých kolóniách. Druh je monogamný, pár si stavia hniezdo z konárov niekoľko metrov nad zemou, typicky na stromoch alebo v krovinatých porastoch. Samica kladie iba 1 vajce. Inkubácia trvá 2,5 týždňa a o mláďa sa rodičia starajú až štvrť roka. Je spočiatku kŕmené takzvaným holubím mliekom. Dospelé perie mláďatá získajú za 5 až 14 mesiacov.
Nikobarduva[2] (Caloenas nicobarica) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3]
Nikobarduva delas in i två underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
En nikobarduva i tyska Weltvogelpark Walsrode
Huvudet på en nikobarduva sett framifrån
Wikimedia Commons har media som rör nikobarduva.
Wikispecies har information om Caloenas nicobarica.
Це великий голуб, довжиною 40 см. Голова сіра, як і верхнє оперення шиї, що переходить в пір'я зеленого і мідного відтінків. Хвіст дуже короткий і чисто білий. Інше його оперення золотисто-зеленого кольору. Дзьоб темний; ноги сильні, тьмяно-червоного кольору. Райдужка темна.[2]
Самки трохи менше за самців; вони мають менший дзьоб, коротше пір'я і смаглявіший низ. Незрілі птахів мають чорним хвіст і у них майже відсутня іризація. Існують ледь помітні відмінності серед широкого кола птахів. Лише підвид з Палау C. n. pelewensis має лише коротше пір'я шиї, але в іншому практично не відрізняється від інших представників виду.
Ареал розмноження голуба нікобарського охоплює Андаманські і Нікобарські острови в Індії, архіпелаг Мьей[en] в М'янмі, прибережні острови на південному заході Таїланду, Західну Малайзію[en], південь Камбоджі та В'єтнаму, численні маленькі острови між Суматрою, Філіппінами і Соломоновими Островами. На Палау, зустрічається лише підвид C. n. pelewensis.[2]
Голуб нікобарський кочує зграйками від острова до острова, як правило, спить на шельфових острівцях, де не зустрічаються хижаки і проводить день у районах із найкращою доступністю їжі, зокрема, в районах проживання людей. Харчується насінням, фруктами і бруньками, і це вабить його до районів, де є зерно. Шлункові камені допомагають йому подрібнити тверді продукти харчування. Його політ швидкий, з регулярними ударами і випадковим різким рухом крил, як це характерно для голубів у цілому. На відміну від інших голубів, групи, як правило літати в колонках або одним рядом, а не невпорядкованим скупченням. Білий хвіст добре видно в польоті, якщо дивитись на птаха ззаду і може служити своєрідним орієнтиром, що допомагає зграї триматися разом, під час перельоту над море на світанку або в сутінках. Відсутність у молодих птахів білого хвоста є сигналом про їхню незрілість і чітким свідченням для інших родичів — дорослих голубів нікобарських, що такий птах не є ні потенційним партнером, ні потенційним конкурентом для інших птахів зграї, ні достатньо зрілий, щоб безпечно вести згаю від одного острова до іншого.[2]
Цей вид гніздиться в густому лісі на морських острівцях, часто у великих колоніях. Будує гніздо в порожнистій гілці дерева. Самиця відкладає одне еліптичне біле, злегка блакитно-забарвлене, яйце.[2]
На Нікобарських островах (які згадуються в загальних і наукових назвах птаха), найбільш значна колонія в наш час була виявлена на острові Бетті Малв, віддаленому заповіднику між Кар Нікобар[en] і Тересоою[en]. У 2004 році цунамі в Індійському океані нанесло величезний збиток Нікобарським островам, і до сих пір не зовсім зрозуміло, наскільки була порушена екосистема Бетті Малв. Але поки все на деяких острівцях у Великому Нікобарському біосферному заповіднику[en] було зруйнованим, маяк острова Бетті Малв — каркасна вежа заввишки кількадесят метрів, розташована на висоті кілька метрів над рівнем моря на найвищій точці низинного острова — був мало пошкоджений і введений в експлуатацію за допомогою гідрографічного судна INS Sandhayak менш ніж через місяць після стихійного лиха. У квітні 2007 року обстеження судном індійської берегової охорони[en] ICGS Vikram виявило вежу маяка повністю покриту виноградною лозою, що відповідає високому рівню регенерації рослинності — але, можливо, також, що пошкодження лісу острова було серйозним, оскільки покриття виткими рослинами є типовим на ранній стадії сукцесії, в той час як фотографія маяка, знята до цунамі, демонструє досить зрілий ліс.[3]
На голубів нікобарських полюють для виробництва продуктів харчування, а також заради їх шлункових каменів, які використовується в ювелірних прикрасах. Цей вид також постачають на місцеві ринки домашніх тварин, але, відповідно до Додатоку I СІТЕС, така торгівля, як правило, незаконна. На міжнародному рівні, розведення в неволі[en] можливе з метою постачання затребуваних птахів в зоопарки, де цю привабливу і незвичайну птицю часто можна бачити. Пряме використання видів, навіть в тому числі незаконна торгівля ними, може бути уставленою сама по собі; проте, кількість доступних для гніздування оселищ знижується. З одного боку, офшорні острівці, на яких мешкає голуб нікобарський, часто вирубуються для плантацій, будівельної діяльності, або забруднюються прилеглою промисловістю або гаванями. Крім того, збільшення подорожей представив хижаків все більше і більше зменшує місця розмноження і колонії голуба нікобарського, які можуть відтіснятися в пустелю або бути знищені відразу. Хоча птах широко поширений і в деяких місцях дуже поширений — навіть на невеликому Палау його все ще досить багато — за оцінками залишилося 1000 дорослих птахів, проте, його довгострокове майбутнє все більше і більше поставлене під загрозу. Через це, МСОП вважає статус С. nicobarica близьким до загрозливого.[4]
На основі кладистичного аналізу мтДНК цитохром b[en] і 12S рРНК послідовностей, голуба нікобарського іноді називають найближчим живим родичем вимерлих дронтових (Raphidae), які включають в себе відомого маврикійського дронта (Raphus cucullatus).[5] Однак, результати дослідження показали, що можна стверджувати лише про слабку таку можливість через обмежені зразки таксонів. У будь-якому випадку, яДНК[en] β-фібриногену інтрон 7 послідовних даних узгоджується з ідеєю дронтових як підродини голубів (а не самостійної сім'я, як вважалося раніше в зв'язку з їх химерними апоморфіями), яка була частиною різноманітних Індо-Тихоокеанських областей випромінювання, до якого голуби нікобарські також належить.[6]
Наступна кладограма, створена Шапіро і його колегами (2002), показує спорідненість голуба нікобарського в межах Голубині, клади, як правило, складаються з наземні острівних ендеміків.[5]
Caloenas nicobarica (Голуб нікобарський)
Pezophaps solitaria (Родрігеський дронт)
Raphus cucullatus (Маврикійський дронт)
Didunculus strigirostris (Голуб зубчастий)
Аналогічна кладограма була опублікована у 2007 році, відрізняючись лише перевернутим розміщенням Goura і Didunculus, а також у включенні Otidiphaps nobilis і Trugon terrestris біля основи клади..[7]
С. nicobarica є вельми сингулярним представником Голубових (хоча і менш аутапоморфічний, ніж літають дронтові), так само як, наприклад, голуб зубчастий (Didunculus strigirostris) і вінценосний голуб (Goura), які, як правило, розглядаються як окремі підродини. Отже, голуб нікобарський цілком може представляти іншу нині монотипну підродину. І в той час, не можна виключати можливості, що будь-який з напів-земних голубів Південно-Східної Азії і Воллесії є найближчим живим родичем дронтових, голуб нікобарський є більш достовірним кандидатом, ніж, наприклад, група Ducula і Ptilinopus, яка видається, частиною одного і того ж випромінювання.[6]
Bồ câu Nicoba (danh pháp hai phần: Caloenas nicobarica) là một loài bồ câu được tìm thấy tại các hòn đảo nhỏ và những vùng bờ biển tại quần đảo Nicobar, miền đông tới quần đảo Mã Lai, và đến Solomon và Palau. Nó hiện là thành viên duy nhất của chi Caloenas, và là họ hàng gần nhất còn tồn tại của chim dodo.
Ở Việt Nam, bồ câu Nicoba chỉ được tìm thấy ở Côn Đảo, tỉnh Bà Rịa-Vũng Tàu.
Đây là loài bồ câu lớn, chiều dài đo được là 40 cm (16 in). Đầu có màu xám, giống phần lông cổ trên. Đuôi rất ngắn và thuần trắng. Phần còn lại của bộ lông có màu xanh lục ánh kim. Đồng tử tối màu.[2]
Bồ câu mái hơi nhỏ hơn bồ câu trống.
Bồ câu Nicoba thường đi lẻ, đôi hay đàn bé. Làm tổ tập đoàn trên cùng một loại cây. Tổ làm đơn giản cách xa mặt đất 3 - 10m. Đẻ 1 trứng. Thời gian ấp trứng khoảng 20 -24 ngày. Tuổi thành thục sinh dục của bồ câu Nicoba thường khoảng 1 -1,3 năm.
Bồ câu Nicoba (danh pháp hai phần: Caloenas nicobarica) là một loài bồ câu được tìm thấy tại các hòn đảo nhỏ và những vùng bờ biển tại quần đảo Nicobar, miền đông tới quần đảo Mã Lai, và đến Solomon và Palau. Nó hiện là thành viên duy nhất của chi Caloenas, và là họ hàng gần nhất còn tồn tại của chim dodo.
Ở Việt Nam, bồ câu Nicoba chỉ được tìm thấy ở Côn Đảo, tỉnh Bà Rịa-Vũng Tàu.
Caloenas nicobarica (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Гривистый голубь[1], или никобарский голубь[2] (Caloenas nicobarica) — вид птиц семейства голубиных, единственный из живущих ныне гривистых голубей.
Гривистый голубь встречается на Никобарских и Андаманских островах, а также на небольших (преимущественно необитаемых) островах Индонезии, Мьянмы, Филиппин, Малайзии, Таиланда, и на восток вплоть до Новой Гвинеи и Соломоновых островов[3].
Голубь предпочитает небольшие, чаще всего необитаемые острова, где отсутствуют хищники. Живёт в джунглях.
Гривистый голубь — птица с длиной тела около 40 см, самки немногим меньше, перья серого металлического цвета, шея и крылья — с радужным переливом с преобладанием зелёного или голубого оттенка. Окрас самок менее ярок. На шее у птиц длинные заостренные перья, образующие ожерелье наподобие накидки[4]. Ноги красные, крупные, напоминают куриные. Ведёт в основном наземный образ жизни, но при опасности взлетают на деревья. Летает довольно плохо. Питается голубь семенами и плодами растений, а также мелкими беспозвоночными[5].
После брачных игр происходит спаривание, обычно откладывается одно яйцо, белое с синеватым оттенком.
Гривистый голубь — последний ныне обитающий вид гривистых голубей. На островах Океании обнаружены субфоссильные остатки вида Caloenas canacorum (англ.)русск.. Другой родственный вид — также ныне вымерший ливерпульский голубь (англ.)русск.[6][7].
В 2002 году был проведён анализ последовательностей генов цитохрома b и 12S рРНК, на основании которого было определено, что гривистый голубь — ближайший родственник дронтов[8].
Довольно широко распространена охота на гривистых голубей как для использования их в пищу, так и для продажи в качестве домашних животных. При этом происходит сокращение площади их естественной среды обитания из-за вырубки лесов под с/х территории, строительных работ и загрязнения окружающей среды. Несмотря на относительно широкое распространение данного вида в ряде мест, в долгосрочной перспективе увеличивается угроза его исчезновения. По этим причинам Международный союз охраны природы рассматривает гривистого голубя как вид, близкий к уязвимому положению.
Гривистый голубь, или никобарский голубь (Caloenas nicobarica) — вид птиц семейства голубиных, единственный из живущих ныне гривистых голубей.
綠簑鳩（英语：Caloenas nicobarica），又稱為綠簑鴿、尼柯巴鳩，為分布於安達曼-尼科巴群島、印度沿岸、馬來群島、索羅門群島、帛琉上的鳩鴿科鳥類。為簑鳩屬（英语：Caloenas）下唯一的現存種，已滅絕的近親包括渡渡鳥以及羅德里格斯渡渡鳥。
綠簑鳩為大型鳩鴿，體長可達 40 cm（16英寸），頭部及上頸部為灰色，身體為青銅綠色，尾部短，呈白色，暗色喙上蠟膜有癤，粗壯的腿為暗紅色，虹膜為黑色[2]。
雌鳥體型略小於雄鳥，身體下部偏褐色。亞成鳥尾部為黑色，缺乏彩虹色的羽毛。在各分布地區的綠簑鳩族群幾乎沒有外型差異，僅有帛琉亞種 C. n. pelewensis 擁有較短的頸部簑羽[2]。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 綠簑鳩（英语：Caloenas nicobarica），又稱為綠簑鴿、尼柯巴鳩，為分布於安達曼-尼科巴群島、印度沿岸、馬來群島、索羅門群島、帛琉上的鳩鴿科鳥類。為簑鳩屬（英语：Caloenas）下唯一的現存種，已滅絕的近親包括渡渡鳥以及羅德里格斯渡渡鳥。
保全状況評価 NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ハト目 Columbiformes 科 : ハト科 Columbidae 属 : Caloenas 種 : ミノバト C. nicobarica 学名 Caloenas nicobaricaミノバト（学名：Caloenas nicobarica）は、ハト目ハト科に分類される鳥類の一種。
体長約40センチメートルと大型のハトで、首から背にかけて蓑のような羽を持っていることからその名が付いた。
近年のDNA分析の結果、ハト科の中でも17世紀末に絶滅したドードーに最も近縁の鳥であることが明らかとなった[1]。
東南アジア、インドネシア、ベンガル湾に浮かぶインド領のニコバル諸島などに生息し、別名を「ニコバルバト」という。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ミノバト（学名：Caloenas nicobarica）は、ハト目ハト科に分類される鳥類の一種。
体長約40センチメートルと大型のハトで、首から背にかけて蓑のような羽を持っていることからその名が付いた。
니코바르비둘기(Nicobar pigeon)는 비둘기과 청비둘기속에 속하는 새이다. 이 비둘기는 니코바르 섬과 솔로몬 제도에 서식하며, 몸길이는 약 42 cm, 몸색깔은 녹색, 푸른 청회색이다. 먹이는 과일 껍질이나 작은 곤충이며, 지금은 멸종한 도도새와 가장 가까운 친척 관계라고 알려져 있다. 또한 여행비둘기와 매우 비슷하다. 현재 멸종 위기에 처해있으며 용도로는 사냥, 전서구 등에 많이 사용된다.
