nimet breadcrumb-navigoinnissa
Ar fazan lost melen (Lophura erythrophthalma) a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Phasianidae.
Al labous a vev an daou isspesad anezhañ e koadeier izel eus[1]:
Ar fazan lost melen (Lophura erythrophthalma) a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Phasianidae.
El faisà cuadaurat de Malàisia (Lophura erythrophthalma) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae), que habita la selva de les terres baixes de Malaia i Sumatra.
El faisà cuadaurat de Malàisia (Lophura erythrophthalma) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae), que habita la selva de les terres baixes de Malaia i Sumatra.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant gefngoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod cefngoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lophura erythrophthalma; yr enw Saesneg arno yw Crestless fireback pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. erythrophthalma, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r ffesant gefngoch yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant gefngoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod cefngoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lophura erythrophthalma; yr enw Saesneg arno yw Crestless fireback pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. erythrophthalma, sef enw'r rhywogaeth.
Bažant červenolící (Lophura erythrophthalma) je jeden z bažantů. V Česku není chován téměř vůbec.
Samec bažanta červenolícího je téměř celý modrý, jeho ocas je zbarven do oranžova, a jeho hlava je červená.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bažant červenolící ve Wikimedia Commons
Bažant červenolící (Lophura erythrophthalma) je jeden z bažantů. V Česku není chován téměř vůbec.
Der Gelbschwanzfasan oder Gabelschwanzfasan (Lophura erythrophthalma) ist eine Hühnervogelart aus der Familie der Fasanenartigen. Er besiedelt Niederungswälder auf der Malaiischen Halbinsel vom malaiischen Bundesstaat Kedah südwärts sowie auf Sumatra und Borneo.
Der Hahn der Nominatform wird 47–50 cm lang, der Schwanz misst 15–18 cm. Die Henne erreicht eine Körperlänge von 42 bis 44 cm, der Schwanz 14–16 cm. Die Flügellänge beträgt beim Hahn 240–250 mm, bei der Henne 200–220 mm.
Diese Art trägt keine Haube. Beim Hahn ist die unbefiederte Augenregion rot, erweiterbar und an der Stirn mit zapfenförmigen Schwellkörpern versehen. Die Iris ist braun und der Schnabel grünlich weiß. Vom Kopf bis zum Hals sowie auf der Brust ist das Gefieder blauschwarz gefärbt, die Brust mit silbergrauen Schaftstrichen und unauffälligen Flecken gezeichnet. Das Gefieder der Oberseite ist schwarz mit einer feinen, silbergrauen Strichelung und teils hellen Schäften. Der untere Rücken zeigt ein metallisches Kupferrot, das auf dem Bürzel kastanienbraun wird und auf den dunkelblauen Oberschwanzdecken nur noch in Form schmaler Säume auftritt. Der Stoß ist blassgelb mit einer Nuance ins Zimtfarbene und besteht aus 14–16 Steuerfedern. Die mittleren sind abgerundet und kürzer als das zweite und dritte Paar. Die Beine sind graublau und kräftig gespornt.
Die Henne ist überwiegend glänzend blauschwarz, die Kehle grau, der Kopf bräunlich glänzend. Der schwarze Schnabel zeigt eine helle Basis, die rote, unbefiederte Partie um das Auge ist weniger ausgedehnt als beim Hahn. Die Sporne an den Läufen sind ebenfalls kleiner als beim Hahn.
Die Art ist offenbar nicht sehr ruffreudig. Es werden aber ein langgezogener, heiserer Erregungsruf (kak), ein vibrierendes, kehliges „Schleifen“ und ein tiefes tak-takrau beschrieben. Bei Kämpfen ist ein tiefes Schnarren und Brummen zu vernehmen, bei der Nahrungssuche ein tiefes Glucksen.
Der Gelbschwanzfasan besiedelt die malaiische Halbinsel vom malaiischen Bundesstaat Kedah südwärts. Er kommt zudem auf Sumatra und auf Borneo vor und ist an Niederungen gebunden. Die Höhenverbreitung liegt unter 100 m. Von Borneo gibt es nur wenig aktuelle Nachweise, hier kommt die Art wohl nur selten und zerstreut im Süden und Südwesten sowie in Sarawak nordwärts bis zum Baram-Distrikt vor. In den 1980er Jahren wurde die Art im Nationalpark Gunung Mulu beobachtet. Auch auf Sumatra wurde die Art nur vereinzelt festgestellt, so in den Provinzen Riau und Jambi. Stellenweise hat man Dichten von etwa 6 Vögeln pro km² festgestellt, dennoch kommt die Art meist nur verstreut vor und der Gesamtbestand ist vermutlich recht klein. Er wird auf unter 20.000 Vögel geschätzt. Die Art ist durch die schnell voranschreitende Abholzung im Indonesischen Tiefland bedroht, die IUCN betrachtet sie als „gefährdet“ (vulnerable).
Es werden zwei Unterarten beschrieben. Die auf Borneo vorkommende Form unterscheidet sich von der Nominatform durch helleres Hals- und Oberrückengefieder, breite weiße Schaftstreifen an der Brust und den Flanken, einem dunkleren Bürzel und hellblaue Oberschwanzdecken. Die Schwanzfedern sind an der Basis schwarz.
Der Gelbschwanzfasan bewohnt tropisch-feuchte Wälder in Niederungsgebieten. Primärwälder mit dichtem Kronendach werden bevorzugt besiedelt, die Art scheint jedoch auch in Wäldern mit Holzeinschlag, in Pflanzungen und in beweideten Dschungelgebieten vorzukommen. Untersuchungen der genauen Lebensraumansprüche und insbesondere der Unterschiede zum nahe verwandten Feuerrückenfasan fehlen bislang.
Die Balz ist eine einfache Seitenbalz wie bei vielen anderen Fasanen. Dabei werden die beiden Schwellkörper im Stirnbereich erigiert. Das einzige Nest, das bisher in freier Natur gefunden wurde, stand in einem Sumpfdschungel auf einem Ameisen- oder Termitenhügel, in den eine flache Grube gescharrt war. Sie war mit einigen Blättern ausgelegt und enthielt 4 birnenförmige, cremefarbene Eier von 47 × 35 mm Größe, die mit den spitzen Enden zur Nestmitte lagen.[1]
Außerhalb der Brutzeit wurden häufig Männchen mit mehreren Hennen angetroffen.
Der Gelbschwanzfasan oder Gabelschwanzfasan (Lophura erythrophthalma) ist eine Hühnervogelart aus der Familie der Fasanenartigen. Er besiedelt Niederungswälder auf der Malaiischen Halbinsel vom malaiischen Bundesstaat Kedah südwärts sowie auf Sumatra und Borneo.
The crestless firebacks (Lophura sp) are a group of two species of bird in the family Phasianidae. They are found in Brunei, Indonesia, Malaysia, and Singapore. Their natural habitat is subtropical or tropical moist lowland forests. They are threatened by habitat destruction.
Male crestless firebacks are about 38 cm (15 in) in length and females slightly smaller. The face has bare red skin, the bill is greenish in males and black in females, there is no crest, the legs are bluish-grey, with long spurs in males and short spurs in females. The tail is short and either rounded, or the central feathers are shorter than the outer ones. The male has purplish-black plumage, with white vermiculation on the mantle and back, the wings and the side of the breast. The rump is bright chestnut and the upper tail coverts are purple with maroon margins. The tail feathers are cinnamon with black bases. The female crestless fireback is almost completely black with a blue or green gloss and was for some time considered to be a separate species. The head is brownish, paling to nearly white on the throat. Juveniles resemble females but have pale-edged feathers, and young males develop chestnut rumps quite soon.[1] The female is very similar in appearance to the male Salvadori's pheasant (Lophura inornata) which is endemic to Sumatra, but that species tends to inhabit forests at higher altitudes.[1]
The Malayan crestless fireback is found in mainland Malaysia and Sumatra while pyronota occurs in Borneo. The male of the latter species is a greyer bird, with black and white vermiculations, and steel blue upper tail coverts. The crestless firebacks are shy birds and seldom seen; they inhabit undergrowth in lowland rainforests, and also secondary growth forest in Malaysia, up to altitudes of about 300 m (1,000 ft).[1]
The crestless firebacks are retiring bird and has been little studied. They mostly occur in pairs or small groups. It lives on the ground among undergrowth and feeds during the day by scratching up the leaf litter and eating the small animals exposed, as well as feeding on vegetable matter and fallen fruit. They breed in captivity, and a nest recorded in the wild was between the buttress roots of a large tree and contained a clutch of four or five pink or pale buff eggs. The breeding season is from April to June and the gestation period lasts 24 days.[1]
The birds are uncommon, with a moderate-sized range and a patchy distribution. Their natural habitat is lowland evergreen virgin forest, including peat forest and karst forest. These habitats are increasingly being cleared and the population of the bird is thought to be decreasing. However, they have also been observed in partially logged secondary forest in both Malaysia and Sumatra, and have been recorded there at densities of six birds per square kilometre. Besides this, some birds live in protected areas of forest. The International Union for Conservation of Nature estimates there may be a total of between ten and twenty thousand mature individuals. Clements and the IUCN has split into both species and the IOC has followed suit.
The crestless firebacks (Lophura sp) are a group of two species of bird in the family Phasianidae. They are found in Brunei, Indonesia, Malaysia, and Singapore. Their natural habitat is subtropical or tropical moist lowland forests. They are threatened by habitat destruction.
La Ruĝokula fazano, Cinamovosta fazano aŭ Senkresta fazano (Lophura erythrophthalma) estas specio de birdo de la familio de Fazanedoj. La nomo Ruĝokula fazano aludas al la nuda granda ruĝa haŭtaĵo komuna al aliaj samgenraj fazanoj kaj kongruas kun la latina scienca nomo erythrophthalma, kio estas kunmetaĵo de du radikoj el la antikva greka signife respektive “ruĝa” kaj “okulo”; ankaŭ Cinamovosta fazano estus taŭga nomo, ĉar estas la plej rimarkinda karaktero de tiu fazano kompare kun la similaj samgenranoj, tamen ankaŭ la Krestofazano havas tiun econ krom aliajn karakterojn distingajn; fine Senkresta fazano estus traduko de la nomo en aliaj lingvoj kiaj angla. La nomo Ruĝokula fazano utilas ankaŭ por diferenci ĝin el la ununura samgenrano kiu havas simian helbrunan voston nome la Krestofazano, ĉar tiu havas tre diferencan helbluan kaj enorman vizaĝan haŭtaĵon.
Ĝi troviĝas en Brunejo, Indonezio, Malajzio kaj Singapuro, tio estas en insuloj Borneo (malmultaj lastaj vidaĵoj) kaj Sumatro (nur iomete pliaj vidaĵoj) kaj en Duoninsulo Malajzia. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj. Ĝi estas minacata pro habitatoperdo ĉefe pro arbarklarigado: populacio ŝajne estas malgranda. Ĝi preferas malaltajn terojn kaj praarbarojn, krom bone regeneritan, fermitan kanopeon, de ĉiamverdaj arbaroj. Ŝajne nur la birdoj de Malajzio toleras arbarojn tuŝitajn pro lignoproduktado kaj la specio estas vidata en malmulte tuŝitaj pro lignoproduktado arbaroj de Sumatro. Oni ne konas pli precizajn detalojn de ties habitatopreferojn, aŭ de ties ekologia interagado kun sia samgenrano L. ignita.
La samgenra sed ne tro simila (ĉe maskloj) L. ignita koincidas en teritorio sed disdividas ĝin, tiele ke ambaŭ evitas unu la alian: kie abundas unu malabundas la alia ĉefe tiu specio lasas valojn. L. inormata estas pli simila.
Subspecioj agnoskataj estas la jenaj:
Masklo estas distingebla pro enorma skarlata vizaĝo grava por pariĝado, ĝenerale estas pupurnigra kun griza fajna hela ornama strieco ĉefe flanke sed ankaŭ en subaj partoj, hela dorso kaj tre rimarkinda hela kaj milda karamelkolora, cinamobruna aŭ helbruna vosto tre kontrasta kun la malhela resto de la korpo kaj malkutima inter samgenranoj. Grizaj kruroj kun forta sprono. Li estas 46-51 cm longa.
Ino estas tutnigra krom la ruĝa vizaĝo, iom pli bruneca kapo, pli hela gorĝo kaj pli senbrila malhelgriza vosto. Bluecgrizaj kruroj kun forta sprono sed pli malgranda ol ĉe masklo. Ŝi estas 42-44 cm longa. Temas pri specio kun klara kazo de seksa duformismo kaj laŭgrande kaj laŭ plumarkoloro.
Junuloj estas similaj al inoj.
Estas laŭta alarmalvoko kak. Mallaŭta tak-takraŭ. Mallaŭta klukado dum manĝado.
La Ruĝokula fazano, Cinamovosta fazano aŭ Senkresta fazano (Lophura erythrophthalma) estas specio de birdo de la familio de Fazanedoj. La nomo Ruĝokula fazano aludas al la nuda granda ruĝa haŭtaĵo komuna al aliaj samgenraj fazanoj kaj kongruas kun la latina scienca nomo erythrophthalma, kio estas kunmetaĵo de du radikoj el la antikva greka signife respektive “ruĝa” kaj “okulo”; ankaŭ Cinamovosta fazano estus taŭga nomo, ĉar estas la plej rimarkinda karaktero de tiu fazano kompare kun la similaj samgenranoj, tamen ankaŭ la Krestofazano havas tiun econ krom aliajn karakterojn distingajn; fine Senkresta fazano estus traduko de la nomo en aliaj lingvoj kiaj angla. La nomo Ruĝokula fazano utilas ankaŭ por diferenci ĝin el la ununura samgenrano kiu havas simian helbrunan voston nome la Krestofazano, ĉar tiu havas tre diferencan helbluan kaj enorman vizaĝan haŭtaĵon.
El faisán colicanelo,[1] también faisán de carúncula azul, faisán colicanelo malayo o faisán llameante descrestado (Lophura erythrophthalma) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae autóctona de Singapur, Malasia, Indonesia y Brunéi.
Se conocen dos subespecies de Lophura erythrophthalma:[2]
El faisán colicanelo, también faisán de carúncula azul, faisán colicanelo malayo o faisán llameante descrestado (Lophura erythrophthalma) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae autóctona de Singapur, Malasia, Indonesia y Brunéi.
Lophura erythrophthalma Lophura generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Lophura erythrophthalma Lophura generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Lophura erythrophthalma
Le Faisan à queue rousse (Lophura erythrophthalma) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Cette espèce vit au Brunei, en Indonésie, en Malaisie et à Singapour notamment dans la Péninsule malaise, à Sumatra et à Bornéo.
Cet oiseau est représenté par deux sous-espèces :
Le faisan à queue rousse est inféodé à la forêt primaire de basse altitude (0–300 m) à Sumatra et à Bornéo mais il semble tolérer la forêt secondaire partiellement éclaircie par l’homme en Malaisie.
Son régime alimentaire se compose grossièrement de la même quantité de nourriture animale et végétale. Des larves, termites et autres insectes sont directement prélevés sur le sol ou extraits en grattant la litière de feuilles mortes. De petites baies dures sont également collectées et des fruits tombés des arbres du genre Knema (myristicacée, sorte de petite mangue) sont également consommés. En raison de la présence de figuiers dans son environnement, il est probable qu’il s’en nourrisse également, comme les autres faisans dans le même cas.
En parade nuptiale, le mâle se tient verticalement, comme le faisan noble, et relève fortement le croupion pour exhiber sa tache cuivrée. En même temps, il déploie ses courtes rectrices en un petit éventail, perpendiculaire à l’axe du corps, et étale ses caroncules rouges qui forment alors deux petites cornes au-dessus de la tête. Ainsi paré, il se pavane autour de la femelle, en s’abaissant et en se relevant tout en maintenant sa queue largement déployée. Parfois cette parade s’accompagne de vibrations d’ailes à la manière des autres Lophura.
Il existe deux anciennes données, l’une concernant la sous-espèce L. e. pyronota et datant de 1946 et l’autre concernant la forme nominale et datant de 1968. Plus récemment (2000), Frank Lambert a photographié une femelle sur son nid dans la Pasoh Forest Reserve en péninsule malaise dans une forêt de diptérocarpes à basse altitude. Elle couvait quatre œufs blancs au pied de deux arbres rapprochés sur une assise de quelques feuilles et brindilles. Cette photo est reproduite dans l’ouvrage de Hennache & Ottaviani (2005).
Fuller & Garson (2000) considèrent l’espèce comme globalement vulnérable et préconisent de préciser ses besoins écologiques et son statut ainsi que les relations entre le faisan noble et le faisan à queue rousse. Ils suggèrent aussi de vérifier que les populations sont bien présentes dans les réserves existantes et de créer de nouvelles zones protégées.
Lophura erythrophthalma
Le Faisan à queue rousse (Lophura erythrophthalma) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Il fagiano occhirossi, dorso di fuoco senzacresta o fagiano codagialla, (Lophura erythrophthalma (Raffles, 1822)) è un uccello della famiglia dei Fasianidi originario della penisola malese e delle isole di Sumatra e Borneo[2].
Il maschio misura 47-50 cm di lunghezza (di cui 15-18 costituiti dalla sola coda) per 1043-1194 g di peso; la femmina 42-44 cm (di cui 14-16 di coda) per circa 837 g[3].
La parte superiore della testa è priva di cresta, la faccia è ricoperta da caruncole scarlatte i cui due lobi superiori vengono eretti durante il periodo di corteggiamento. Il cappuccio, la gola, la regione auricolare e il collo sono neri con riflessi violetti. La mantellina, le ali e i fianchi sono di colore nero-purpureo con sottili vermicolature grigio argento. La parte centrale del dorso è porpora con riflessi metallici scuri e frange bordeaux scuro. La coda è costituita da quattordici a sedici rettrici di colore cannella. Il primo paio ha le estremità arrotondate, è un po' più corto rispetto alla dodicesima e alla tredicesima rettrice e viene tenuto leggermente sollevato alla maniera dei polli domestici. Il petto è nero-purpureo. L'iride ha una colorazione rosso-bruna, il becco una tinta bianco-verdastra. Le zampe blu-grigie sono munite di un possente sperone. I giovani maschi acquisiscono il piumaggio adulto molto precocemente, verso i 4 mesi di età. La femmina è completamente nera, fatta eccezione per la testa di colorazione brunastra e il mento e la gola color grigio fumo. Le sue piume presentano vistosi riflessi blu-acciaio sulla parte esposta, tranne quelle sull'addome, le cosce e l'orifizio anale. L'iride è bruna, il becco nero, la pelle facciale e orbitale rosso scarlatto. Le zampe sono blu-grigio, e sono anch'esse dotate di uno sperone tagliente come quelle del maschio, ma più piccolo. Le femmine di L. erythrophthalma somigliano moltissimo ai maschi del fagiano di Salvadori, ma si possono distinguere grazie alla costituzione robusta, al becco nero e all'assenza di bordi iridescenti blu sulle piume[3].
Esiste una variazione geografica, il L. e. pyronota, che vive esclusivamente sull'isola del Borneo. Come sottospecie del fagiano occhirossi, possiede numerosi caratteri che lo fanno assomigliare alla forma nominale, specialmente per quanto riguarda l'aspetto generale, la colorazione di fondo nero-purpurea e la caratteristica coda rosso-cannella. Tuttavia, con un'attenta osservazione, è possibile trovare criteri di divergenza. Il L. e. pyronota si distingue dalla forma nominale L. e. erythrophthalma per avere il collo e la parte superiore del dorso di un colore grigio chiaro finemente macchiato di nero con dei motivi bianchi a forma di freccia. Le piume dei fianchi e del petto sono lanceolate ed hanno una colorazione nero-purpurea con larghi segni bianchi molto caratteristici a forma di freccia. La groppa è rosso bordeaux e le copritrici sotto-alari sono blu-acciaio. L'estremità delle rettrici è bordata di nero. È molto difficile, comunque, distinguere le femmine delle due sottospecie. Si può dire solamente che le femmine di L. e. pyronota presentano riflessi metallici più marcati e senza dubbio una taglia leggermente superiore. Ma visivamente, ad una normale osservazione, tale differenza è appena percettibile[4].
Il suo richiamo di allarme è un kak potente. Emette anche un purr vibrante e gutturale, nonché una sorta di debole gracidio che può essere trascritto come tak-takrau o tooktaroo[3].
Animale prudente, abita il fitto sottobosco ed è piuttosto difficile osservalo per conoscere a fondo le sue abitudini. Tuttavia, sappiamo che per la maggior parte del tempo vive in coppia. Sono stati incontrati anche gruppi di 5 o 6 individui, ma a tal riguardo bisogna aggiungere che le dimensioni di un gruppo sono molto difficili da valutare a causa dell'oscurità della copertura arborea[3].
Questo uccello si alimenta per tutto il giorno comportandosi un po' come i polli, cioè grattando rumorosamente il suolo della foresta, ma facendo di tanto in tanto delle pause per scrutare eventuali pericoli. Frequenta le piste create dal passaggio degli animali (soprattutto quelle dei bufali) e visita gli stagni, dove si disseta di primo mattino. Nelle sue deiezioni sono state rinvenute praticamente stesse quantità di sostanze vegetali e animali; le termiti costituiscono l'alimento più comunemente ingerito, mentre zecche e larve sono componenti più rari della sua dieta. Nello stomaco di questi uccelli sono state rinvenute anche piccole bacche. La modalità di foraggiamento in gruppi sembra essere la strategia adottata in risposta alla proliferazione degli invertebrati nella lettiera di foglie. Essa permette alla comunità di approfittare delle eccedenze che sono sfuggite alla sagacia di uno dei suoi membri. Tale pratica implica che la specie si sia specializzata, almeno in parte, al consumo di invertebrati che vivono in colonie[3].
In alcune occasioni, il fagiano occhirossi si incontra in gruppi più numerosi (comunità che possono comprendere fino a 22 individui, probabilmente formati da più famiglie che si raggruppano dopo la riproduzione), sia formati da uno stesso numero di maschi e femmine, sia, nel caso più frequente, da un maschio dominante e da un harem di femmine, il che implica ovviamente una sessualità di tipo poligamo. Lo stesso numero di maschi e femmine all'interno di un gruppo, inoltre, non mette necessariamente in discussione la tesi della poligamia. Nella penisola malese, il periodo di nidificazione comincia in marzo e si protrae fino a settembre. Dei combattimenti tra maschi sono stati segnalati in febbraio come preludio al periodo di seduzione delle femmine. La dimensione della covata varia da 1 a 4 uova sul continente asiatico e da 2 a 3 uova sul territorio insulare, nel Borneo come a Sumatra. In cattività è stato visto che ci vogliono tre anni prima che la femmina raggiunga la maturità sessuale[3].
Sul continente asiatico la specie è presente solamente nella penisola malese, mentre il suo areale insulare comprende le isole del Borneo e di Sumatra. Nel Borneo è presente specialmente nelle regioni settentrionali dell'isola (sia in territorio malese che indonesiano, oltreché nel Brunei), mentre a Sumatra è diffusa praticamente ovunque. Il numero di esemplari è stato stimato, in modo piuttosto arbitrario, tra le mille e le diecimila unità, ma non sappiamo esattamente se queste cifre si riferiscono solo alla penisola malese o all'intero areale. Particolarmente scarsi sono gli esemplari diffusi nel Kalimantan (Borneo indonesiano).
Il fagiano occhirossi vive principalmente in habitat costituiti da foreste primarie situate a bassa altitudine e da settori di foresta pluviale a bassa attività umana. Nella penisola malese occupa antiche foreste munite di volte fitte e di buona qualità disposte su pendii dolci o poco scescesi dal livello del mare fino a 200 metri o a volte anche più. È del tutto assente nelle foreste di colline elevate, e preferisce insediarsi ai loro margini, nei campi coltivati che le circondano o in prossimità dei corsi d'acqua che scorrono nei bassopiani. Il dorso di fuoco senzacresta tollera habitat degradati. Questo è evidente soprattutto in Malesia, dove la densità di esemplari è maggiore nelle foreste in corso di sfruttamento che nelle aree boschive situate su terrazze alluvionali e su suoli aridi o paludosi. Ma questo vale meno nel Borneo e a Sumatra, dove frequenta habitat lontani da qualsiasi presenza umana. A volte, in passato, si riteneva che esso occupasse il fondo di vallate ove conviveva assieme al fagiano di Vieillot. Tuttavia, al giorno d'oggi, sappiamo bene che le due specie competono tra loro e che i loro areali non si sovrappongono mai[3].
Come già detto, ne esistono due sottospecie[2]:
Alcuni ornitologi considerano L. e. pyronota come specie a sé[5].
Mentre gli esemplari della sottospecie nominale presenti nella penisola malese presentano una popolazione stabile o in debole declino, la sottospecie L. e. pyronota è considerata da molti ornitologi più minacciata per almeno tre motivi: l'areale relativamente ridotto, i ripetuti incendi e gli abbattimenti intensivi della foresta che ne riducono ancor più l'areale. La IUCN, che tratta le due sottospecie come specie distinte, le classifica entrambe come «vulnerabili» (Vulnerable)[1][5].
Il fagiano occhirossi, dorso di fuoco senzacresta o fagiano codagialla, (Lophura erythrophthalma (Raffles, 1822)) è un uccello della famiglia dei Fasianidi originario della penisola malese e delle isole di Sumatra e Borneo.
Ayam Mata Merah adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Brunei, Indonesia, Malaysia dan Singapura. Nama sainsnya ialah Lophura erythrophthalma.[1], [2]
Ayam Mata Merah ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Ayam Mata Merah ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Ayam Mata Merah tidak bergigi.
Ayam Mata Merah membiak dengan bertelur. Telur Ayam Mata Merah bercangkerang keras.
Habitat aslinya ialah hutan tanah rendah tropika atau tropika. Ia kini diancam kemusnahan habitat.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Ayam Mata Merah adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Brunei, Indonesia, Malaysia dan Singapura. Nama sainsnya ialah Lophura erythrophthalma.,
De vuurrugfazant (Lophura erythrophthalma) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1822 door Raffles.
De soort komt voor in Malakka, Sumatra en Borneo en telt 2 ondersoorten:[2]
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status kwetsbaar.
Bronnen, noten en/of referentiesDe vuurrugfazant (Lophura erythrophthalma) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1822 door Raffles.
Släthuvad eldrygg[2] (Lophura erythrophthalma) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Släthuvad eldrygg delas in i två underarter:[3]
Birdlife International och internationella naturvårdsunionen IUCN behandlar de båda underarterna som egna arter. De hotkategoriseras därmed var för sig, båda som sårbara.[1][4]
Wikimedia Commons har media som rör släthuvad eldrygg.
Wikispecies har information om Lophura erythrophthalma.
Släthuvad eldrygg (Lophura erythrophthalma) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Släthuvad eldrygg delas in i två underarter:
Lophura erythrophthalma erythrophthalma – förekommer i låglandsskogar på Malackahalvön och Sumatra Lophura erythrophthalma pyronota – förekommer i låglandsskogar på norra BorneoBirdlife International och internationella naturvårdsunionen IUCN behandlar de båda underarterna som egna arter. De hotkategoriseras därmed var för sig, båda som sårbara.
Lophura erythrophthalma là một loài chim trong họ Phasianidae.[1]
Lophura erythrophthalma là một loài chim trong họ Phasianidae.
Вилохвостая лофура[1] (лат. Lophura erythrophthalma) — вид птиц из рода лофур (Lophura) семейства фазановых (Phasianidae). Согласно классификации Международного союза охраны природы входит в категорию «уязвимые виды» в связи с уничтожением человеком её мест обитания[en]: по оценке 2014 года численность популяции оценивается в 10 000—20 000 особей.
Вилохвостая лофура обитает на островах Суматра (Индонезия) и Калимантан (Индонезия[2], Бруней[3] и Малайзия[4]), а также в континентальной части Малайзии. Предпочитает подлесок вечнозелёных девственных дождевых лесов на высотах до 200 метров над уровнем моря, изредка чуть выше[5]. Встречается также во вторичных лесах, где их численность оценивается в шесть особей на квадратный километр.
Взрослый самец вилохвостой лофуры имеет в длину 47—50 сантиметров[6]. На голове имеется обширный участок голой кожи ярко-красного цвета, перья (кроме огузка и хвоста) чёрные с синеватым или зеленоватым отливом, клюв зеленоватый, ноги синевато-серые с крупными шпорами, гребень отсутствует, огузок[en] пурпурно-бордовый, хвост светло-жёлтый короткий закруглённый, причём его центральные перья короче внешних.
Самка очень похожа на самца суматранской лофуры[7]. В целом самка вилохвостой лофуры похожа на самца своего вида, за исключениями: она немного меньше по размеру (42—44 сантиметра)[6], клюв чёрный, шпоры небольшие, перья чёрные полностью. Половозрелости самка достигает к трём годам[5]. Молодые птицы в целом похожи на самок.
Птица очень пуглива, поэтому встретить её в дикой природе сложно. Изучена слабо. Вилохвостые лофуры обычно живут парами или небольшими группами по пять-шесть особей (встречались группы до 22 особей) в подлеске, проклёвывая лесную подстилку наподобие домашней курицы, питаясь в основном беспозвоночными[5] (термитами, клещами, личинками) и ягодами[6]. В неволе размножается свободно, а вот в дикой природе её гнездо было обнаружено лишь один раз: оно находилось на земле между корнями дерева и содержало четыре или пять яиц розового или бледно-охристого цвета. Брачный сезон длится с апреля по июнь, насиживание яиц продолжается 24 дня.
Вилохвостая лофура (лат. Lophura erythrophthalma) — вид птиц из рода лофур (Lophura) семейства фазановых (Phasianidae). Согласно классификации Международного союза охраны природы входит в категорию «уязвимые виды» в связи с уничтожением человеком её мест обитания[en]: по оценке 2014 года численность популяции оценивается в 10 000—20 000 особей.
棕尾火背鷴（Lophura erythrophthalma）是分佈在汶萊、印尼、馬來西亞及新加坡的雉。牠們棲息在亞熱帶或熱帶低地潮濕森林。牠們受到失去棲息地威脅。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : コシアカキジ属 Lophura 種 : ウチワキジ L. erythrophthalma 学名 Lophura erythrophthalmaウチワキジ（団扇雉、Lophura erythrophthalma）は、キジ目キジ科コシアカキジ属に分類される鳥類。
インドネシア（ボルネオ島）、マレーシア（ボルネオ島）
全長41-51cm。翼長オス24-25cm、メス20-22cm。体重オス1kg、メス0.8kg。頭頂の羽毛が伸長（冠羽）しない。尾羽は短く、尾羽の数は14か16。上面が青みがかった灰色、腹面が青味がかった黒、腰は赤褐色の羽毛で被われる。尾羽の色彩は黄色。初列風切の色彩は赤褐色で、白い斑紋が入る。
顔には羽毛が無く、赤い肉垂れ状の皮膚が露出する。虹彩は褐色。嘴の色彩は黄色がかった白色。後肢の色彩は青みがかった灰色。
卵は長径4.8cm、短径3.6cmで、ピンク色や淡褐色がかった白い殻で覆われる。オスは赤い肉垂れがより大型。
標高900m以下の常緑広葉樹林に生息する。
繁殖形態は卵生。3-6月に地表に巣を作り、1回に3-6回の卵を産む。抱卵期間は23-24日。
開発による生息地の破壊などにより生息数は減少している。近年はボルネオ島での発見例は少数が北西部に、スマトラ島での発見例は1か所のみに限られている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
