nimet breadcrumb-navigoinnissa
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Lepidothrix vilasboasi ye una especie d'ave de la familia Pipridae, endémica del Brasil, descrita en 1959 por Helmut Sick y redescubierta en 2002.[2]
Mide cerca de 8,5 cm de llargor. El machu ye verde brillante col abdome mariellu y la parte alta de la cabeza dorada. La fema presenta tola cabeza verde.[2][3]
Habita nel centru sur de la Amazonia, nel monte húmedu y cantos de monte de tierra firme, ente la parte alta del ríu Cururú y hasta cerca de 200 km al nordeste, nel ríu Jamanxim, afluentes orientales del ríu Tapajós, en Pará.[1][3]
Aliméntase de frutos ya inseutos.[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Lepidothrix vilasboasi ye una especie d'ave de la familia Pipridae, endémica del Brasil, descrita en 1959 por Helmut Sick y redescubierta en 2002.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin corun aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod corun aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pipra vilasboasi; yr enw Saesneg arno yw Golden-crowned manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. vilasboasi, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r manacin corun aur yn perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Manacin barfwyn Manacus manacus Manacin cefnlas Chiroxiphia pareola_01.jpg)
_female.jpg)
_-_Lepidothrix_serena_(cropped).png)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin corun aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod corun aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pipra vilasboasi; yr enw Saesneg arno yw Golden-crowned manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. vilasboasi, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Der Gelbscheitelpipra (Lepidothrix vilasboasi) ist eine Vogelart aus der Familie der Schnurrvögel, die nur von zwei Gegenden aus dem südwestlichen Teil des brasilianischen Bundesstaates Pará bekannt ist.
Der Gelbscheitelpipra erreicht eine Länge von 8,5 Zentimetern. Das Männchen weist einen glitzernd grünlichgoldenen Scheitel und Nacken auf. Der Unterrücken und die Oberschwanzdecken sind grünlichgelb. Der restliche Kopf und die Oberseite sind grün. Die Hand- und Armschwingen sowie die Schwanzfedern sind überwiegend schwarz mit breiten grünlichen Rändern. Der Bereich vom Kinn bis zur Brust ist grün. Bauch und Unterschwanzdecken sind gelblich. Die Iris ist hellgrau. Der Schnabel ist hellbläulich. Die Beine sind rosa-fleischfarben. Das Weibchen sieht dem Männchen ähnlich, wobei der Scheitel eine leicht bläuliche Tönung zeigt und sowohl die Oberseite als auch der Bereich um den Bürzel grünlich ist. Die Stimme ist ein surrendes „prreee“, das manchmal in Reihen ertönt.
Das Verbreitungsgebiet des Gelbscheitelpipra ist auf das Gebiet des oberen Río Cururu-rí, eines Nebenflusses des Rio Tapajós in der Serra do Cachimbo, und auf die Region von Consórcio Jamunxim im südwestlichen Teil des brasilianischen Bundesstaates Pará beschränkt. Der Lebensraum sind feuchte Wälder in Höhenlagen bis 200 m.
Der Gelbscheitelpipra ernährt sich von kleinen Früchten und Insekten. Mehr ist über seine Lebensweise nicht bekannt.
Der Gelbscheitelpipra wurde 1959 von Helmut Sick als gültige Art beschrieben. Eine Studie aus dem Jahr 2017[1] kam jedoch zu dem Ergebnis, dass es sich bei diesem Taxon um eine fortpflanzungsfähige Hybridspezies handelt. 80 Prozent des Erbguts stammen vom Opalscheitelpipra (Lepidothrix iris) und 20 Prozent vom Weißbürzelpipra (Lepidothrix nattereri).
Der Gelbscheitelpipra wurde 1957 von Helmut Sick am Oberlauf des Río Cururu-rí entdeckt und anhand von fünf Exemplaren beschrieben. Danach blieb die Art verschollen, bis ein Männchen im Mai 2002 am Río Jamunxim nahe Novo Progresso, ungefähr 200 km von der Terra typica entfernt, wiederentdeckt wurde. Der Fundort am Río Cururu-rí liegt innerhalb des 400.000 Hektar großen Mundurucânia Forest Reserve, das sich im Privatbesitz der brasilianischen Luftwaffe befindet und streng geschützt ist. Der Zutritt ist eingeschränkt und Holzfällen ist untersagt. Der zweite Fundort am Río Jamunxim ist wegen des Baus der Straße BR-163 Cuiabá-Santarém gerodet worden. 2006 wurden zwei Balzarenen in einem selektiv gerodeten Waldgebiet, etwa 20 km vom Gebiet aus dem Jahre 2002 entfernt, entdeckt. Das Ausmaß der Entwaldung in der Umgebung der Terra typica ist unbekannt, aber in der Region wird Viehzucht betrieben. Das Gebiet bei Novo Progresso steht unter enormen Druck durch den steigenden Bedarf an Weideland und gehört zu den am stärksten von Rodung bedrohten Regionen am Amazonas. Durch die Pflasterung der Straße BR-163 Cuiabá-Santarém und den Anstieg des Verkehrs nach Santarém durch die Öffnung der Soja-Märkte wird in Zukunft eine noch stärkere Lebensraumzerstörung befürchtet. Im Jahr 2015 ging BirdLife International von einem Bestand zwischen 2500 und 10.000 Exemplaren aus und stufte die Art als gefährdet ein.[2] Im Jahr 2021 wird der Bestand auf zwischen 15.000 und 137.000 Exemplare geschätzt, die Art gilt damit nicht mehr als gefährdet.
Der Gelbscheitelpipra (Lepidothrix vilasboasi) ist eine Vogelart aus der Familie der Schnurrvögel, die nur von zwei Gegenden aus dem südwestlichen Teil des brasilianischen Bundesstaates Pará bekannt ist.
The golden-crowned manakin (Lepidothrix vilasboasi) is a small species of perching bird in the manakin family (Pipridae). It is endemic to the south-central Amazon Rainforest in Brazil, and it is threatened by habitat loss.
Helmut Sick described this species in 1959 based on a series of specimens collected a few years before near a small tributary of the upper Rio Cururu-ri in the east Brazilian Amazon. The species was only rediscovered (in part due to confusion over the original type locality) in 2002[2] and is now known from a number of locations in an area bordered by the Jamanxim and Tapajos rivers and the Cachimbo Range.[3]
Genomic analyses indicates that the species is of hybrid origin between the opal-crowned manakin and snow-capped manakin and may represent one of a few cases of hybrid species in birds.[3] The golden-crowned manakin closely resembles both its parent species with the exception of its unique yellow crown. The white crown of the snow-capped manakin and the opalescent crown of the opal-crowned manakin represent structural colours produced by different nanostructural organizations of the feather barb keratin matrix.
The yellow crown of the golden-crowned manakin is intermediate between the two parent species which is thought to have disrupted the structural mechanisms of the parents leading to the much duller look of its crown. Following hybridization, sexual selection is proposed to have favored sequestration of yellow producing carotenoid pigments into the crown as a way to render males more attractive to females.[3]
The golden-crowned manakin (Lepidothrix vilasboasi) is a small species of perching bird in the manakin family (Pipridae). It is endemic to the south-central Amazon Rainforest in Brazil, and it is threatened by habitat loss.
El saltarín coronidorado[2](Lepidothrix vilasboasi), también denominado saltarín de cabeza dorada,[3] es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Lepidothrix de la familia Pipridae. Es endémico de Brasil; fue descrita en 1959 por Helmut Sick y redescubierta en 2002.[4]
Mide cerca de 8,5 cm de longitud. El macho es verde brillante con el abdomen amarillo y la parte alta de la cabeza dorada. La hembra presenta toda la cabeza verde.[4][5]
Habita en el centro sur de la Amazonia, en el bosque húmedo y bordes de bosque de tierra firme, entre la parte alta del río Cururú y hasta cerca de 200 km al nordeste, en el río Jamanxim, afluentes orientales del río Tapajós, en Pará.[1][5]
Se alimenta de frutos e insectos.[1]
Esta especie ha sido calificada como “amenazada de extinción” en grado “vulnerable” debido a que su pequeña población total, estimada entre 10000 y 20000 individuos se presume estar en declinio moderado debido a las tasas de deforestación para extracción de madera y ganadería en su zona de distribución conocida.[1]
El saltarín coronidorado(Lepidothrix vilasboasi), también denominado saltarín de cabeza dorada, es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Lepidothrix de la familia Pipridae. Es endémico de Brasil; fue descrita en 1959 por Helmut Sick y redescubierta en 2002.
Lepidothrix vilasboasi Lepidothrix generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Lepidothrix vilasboasi Lepidothrix generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
De goudkruinmanakin (Lepidothrix vilasboasi; synoniem: Pipra vilasboasi) is een zangvogel uit de familie der manakins (Pipridae).
Het holotype en de paratypen werden in 1957 nabij de stad Novo Progresso door Helmut Sick en een Braziliaanse collega verzameld.[2] Op basis van het holotyope en de paratypen beschreef Sick deze vogel als een nieuw soort in 1959. Hij noemde de soort Lepidothrix vilasboasi ter ere van de Braziliaanse gebroeders Vilas-Boas.[2] Het holotype werd gedeponeerd in de collectie van het Nationaal Museum van Brazilië. De paratypen maken deel uit van de collecties van het American Museum of Natural History en het Museum für Naturkunde.[2]
De goudkruinmanakin is een kleine vogel van circa 9 centimeter groot. De vogel heeft een groene rug, een geelachtige buik en roze poten. De kop is groen en de snavel blauwachtig. Verder vertoont deze vogel seksuele dimorfie. Het mannetje wordt gekenmerkt door een groenachtige gouden kruin. Het vrouwtje lijkt op het mannetje, maar heeft in tegenstelling tot het mannetje een blauw-getinte kruin en een groene romp.
Deze vogel is endemisch in Brazilië en komt enkel voor in de staat Pará. De natuurlijke habitats zijn subtropische of tropische vochtige laagland bossen op een hoogte tot 200 m boven zeeniveau. De habitats liggen in het bioom Amazone.
De goudkruinmanakin voedt zich met kleine vruchten en insecten.
De soort wordt bedreigd door habitatverlies ten gevolge van ontbossing. Daardoor zijn trends in populatie-aantallen dalend. Om deze redenen staat de goudkruinmanakin als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.
Bronnen, noten en/of referentiesDe goudkruinmanakin (Lepidothrix vilasboasi; synoniem: Pipra vilasboasi) is een zangvogel uit de familie der manakins (Pipridae).
Multimedia w Wikimedia Commons Gorzyczek zielonkawy (Lepidothrix vilasboasi) – gatunek małego ptaka z rodziny gorzykowatych. Występuje endemicznie w Brazylii. Narażony na wyginięcie. Słabo poznany. Badania Barrery-Guzmána i współpracowników (2018) wskazują, że gatunek ten powstał w wyniku hybrydyzacji gorzyczka białorzytnego (Lepidothrix nattereri) i gorzyczka srebrnogłowego (Lepidothrix iris)[3].
Gatunek opisał po raz pierwszy Helmut Sick w roku 1959 na łamach Journal für Ornithologie. Przydzielił mu nazwę Pipra vilasboasi; obecnie gatunek przynależy do Lepidothrix. Holotyp pochodził z okolic źródła Rio Cururu (albo Cururu-ri). Z tej samej lokacji pochodzą samica i młody samiec opisane jako osobny gatunek - Pipra obscura. Najprawdopodobniej reprezentują ten sam gatunek[4].
Długość ciała to około 8,5 cm. Pozostałe wymiary dla okazów z Museu Nacional Rio de Janeiro i jednego żywego ptaka (dla samców n=2, dla samic n=1): skrzydło u samca 52-55 mm, u samicy 52 mm; ogon u samca 27-32 mm, u samicy 30 mm; dziób u samca 10,06-10,04 mm, u samicy 11,27 mm; skok u samca 13,66-14,72 mm, u samicy 13,68 mm. Masa ciała dla pięciu osobników: 6-8 g[5].
Wyraźny dymorfizm płciowy. Wierzch głowy i kark samca pokrywają połyskliwe, złotozielone pióra. Na grzbiecie kolor ciemnieje i przechodzi w żółtozielony, by na kuprze i pokrywach nadogonowych stać się żółtawym. Sterówki przyjmują barwę matowozieloną. Czarnobrązowe lotki na chorągiewkach zewnętrznych przybierają barwę zielonkawą, a na obrzeżach chorągiewek zewnętrznych kremową. Zarówno pokrywy uszne, broda, gardło jak i pierś matowozielone, dalej w tył ciała upierzenie żółcieje[4]. U samicy, którą najprawdopodobniej jest ta przypisana do P. obscura, cały grzbiet pokrywają pióra matowozielone, a lotki i sterówki przybierają barwę czarnobrązową. U samca tęczówki jasnoszare lub niemal białe. Dziób czarny z białawą końcówką i niebieskoszarą żuchwą. Nogi i stopy żółtobrązowe. U samicy tęczówka zółtobrązowa, dziób i nogi jak u samca[5].
Występuje endemicznie na małym obszarze w stanie Pará[4], na powierzchni około 79 100 km²[6]. Wykazany z trzech stanowisk (2010). Zamieszkuje wilgotne, nadbrzeżne lasy typu terra firme. W jednej z lokacji, znanej jako Consorcio Jamanxim, w środowisku zamieszkiwanym przez gorzynka zielonkawego występują głównie drzewa z rodziny wilczomleczowatych, czaszniowatych, osoczynowatych i sączyńcowatych[4]. Wykazuje allopatryczność wobec najbardziej zbliżonych zasięgiem i morfologią, gatunków - gorzyczka srebrnogłowego (L. iris) i białorzytnego (L. nattereri)[4].
Głos wydawany przez samca, by przywabić samicę opisany jako tak-ewt, podobny do tego, jakim odzywa się gorzyczek srebrnogłowy i gorzyczek białorzytny. Nagrana pieśń niemal identyczna jak u gorzyczka srebrnogłowego; stanowi serię najwyżej dziesięciu dość zgrzytliwych dźwięków, brzmiących jak wydawane przez żaby. Snow w 2004 wspomniał „terkoczące prreee, niekiedy wydawane w seriach”; prawdopodobnie chodziło mu właśnie o pieśń[5].
Gorzyczek zielonkawy żywi się drobnymi owocami i owadami. Olmos i Pacheco odłowili ptaka, który właśnie żerował w stadzie mieszanym, w którym znajdował się także strojnogłowik amazoński (Arremon taciturnus), liściak rudosterny (Automolus paraensis) i czarnoliczek białobrzuchy (Myrmoborus myotherinus). Samce w trakcie popisów siedzą same, jednak w zasięgu słuchu potencjalnych rywali. Poza tym całkowity brak danych[5].
Trzy samce zebrane w czerwcu, po odkryciu gatunku, były w kondycji lęgowej. 21 czerwca Sick odkrył gniazdo, do którego uczęszczała samica Pipra obscura (w wielu ujęciach tożsamego z gorzyczkiem zielonawym). Zawierało dwa jaja. Zbudowane zostało około 1 m nad ziemią, w rozwidleniu gałęzi drzewa wysokiego na około 160 cm i przytwierdzone do niego pajęczynami[5].
Przez IUCN gatunek uznawany jest za narażony (VU, Vulnerable), choć w momencie pisania Cotingas and manakins (październik 2010) rozważano podniesienie statusu do zagrożonego (EN, Endangered). W miejscu odkrycia gatunku nie był on potem obserwowany; tak więc w roku 2014 pozostaje znany już tylko z dwóch lokacji. Zagrożeniem jest wycinka lasów, na przykład pod pastwiska; gatunek zdaje się nie być jednak bardzo podatny na takie działania i nie opuszcza całkowicie miejsca wycinki[5].
Gorzyczek zielonkawy (Lepidothrix vilasboasi) – gatunek małego ptaka z rodziny gorzykowatych. Występuje endemicznie w Brazylii. Narażony na wyginięcie. Słabo poznany. Badania Barrery-Guzmána i współpracowników (2018) wskazują, że gatunek ten powstał w wyniku hybrydyzacji gorzyczka białorzytnego (Lepidothrix nattereri) i gorzyczka srebrnogłowego (Lepidothrix iris).
O dançador-de-coroa-dourada (nome científico: Lepidothrix vilasboasi) é uma espécie de ave da família Pipridae. É endêmica do Brasil e está vulnerável à extinção.
Seu habitat são as florestas tropicais de terra firme da Bacia Amazônica, onde foi descoberta por Helmut Sick em 1959, nas cabeceiras do rio Cururu, no estado do Pará. Sua distribuição geográfica se restringe a uma pequena região ao norte da Serra do Cachimbo e ao sul dos rios Jamanxin e Tapajós.[2] Está vulnerável à extinção por causa destruição de seu habitat pelo desmatamento.[3][1]
Em 2017 pesquisadores da Universidade de Toronto, do Museu Paraense Emílio Göeldi e da Universidade de Gante descobriram que a espécie é um híbrido de duas espécies do gênero: o cabeça-de-prata e o uirapuru-de-chapéu-branco. O cruzamento ocorreu a cerca de 180 mil anos e a espécie evoluiu devido ao isolamento geográfico imposto pelas barreiras naturais representadas pelos dois rios e a Serra do Cachimbo e levaram ao isolamento reprodutivo do dançador-de-coroa-dourada das outras duas espécies de Lepidothrix.[4][5][6]
Recebeu o epíteto vilasboasi numa homenagem do ornitólogo Helmut Sick aos Irmãos Villas-Bôas por terem descoberto a espécie.[7]
O dançador-de-coroa-dourada (nome científico: Lepidothrix vilasboasi) é uma espécie de ave da família Pipridae. É endêmica do Brasil e está vulnerável à extinção.
Seu habitat são as florestas tropicais de terra firme da Bacia Amazônica, onde foi descoberta por Helmut Sick em 1959, nas cabeceiras do rio Cururu, no estado do Pará. Sua distribuição geográfica se restringe a uma pequena região ao norte da Serra do Cachimbo e ao sul dos rios Jamanxin e Tapajós. Está vulnerável à extinção por causa destruição de seu habitat pelo desmatamento.
Em 2017 pesquisadores da Universidade de Toronto, do Museu Paraense Emílio Göeldi e da Universidade de Gante descobriram que a espécie é um híbrido de duas espécies do gênero: o cabeça-de-prata e o uirapuru-de-chapéu-branco. O cruzamento ocorreu a cerca de 180 mil anos e a espécie evoluiu devido ao isolamento geográfico imposto pelas barreiras naturais representadas pelos dois rios e a Serra do Cachimbo e levaram ao isolamento reprodutivo do dançador-de-coroa-dourada das outras duas espécies de Lepidothrix.
Recebeu o epíteto vilasboasi numa homenagem do ornitólogo Helmut Sick aos Irmãos Villas-Bôas por terem descoberto a espécie.
Gyllenkronad manakin[2] (Lepidothrix vilasboasi) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer i östra Amazonområdet i Brasilien (nära källflödet till Rio Tapajós i sydvästra Pará).[3] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör gyllenkronad manakin.
Wikispecies har information om Lepidothrix vilasboasi.
Gyllenkronad manakin (Lepidothrix vilasboasi) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar. Den förekommer i östra Amazonområdet i Brasilien (nära källflödet till Rio Tapajós i sydvästra Pará). IUCN kategoriserar arten som sårbar.
Lepidothrix vilasboasi là một loài chim trong họ Pipridae.[1]
Lepidothrix vilasboasi (Sick, 1959)
Синонимы
Желтошапочная пипра[1] (лат. Lepidothrix vilasboasi) — певчая птица из семейства манакиновые. Вид эндемичный для южно-центрального тропического леса Амазонии в Бразилии, и ему угрожает потеря среды обитания. Хельмут Сик описал этот вид в 1959 году на основе серии образцов, собранных за несколько лет до этого у небольшого притока в верхней части Рио-Куруру-ри в восточной Бразильской Амазонии. Этот вид был заново открыт (частично из-за путаницы в номенклатуре типа) в 2002 году. Является гибридом опалоголовой и белошапочной пипр, но отличается от них тем, что имеет хохолок ярко-желтой расцветки[2][3]. Наблюдения и молекулярная работа показали, что распределения видов не перекрываются.
В 2017 году биологи университета Торонто описали вид, и обнаружили, что желтошапочная пипра является гибридным видом, у которого 20 процентов генома похожи на геном белошапочной пипры, а остальные 80 — опалоголовой. После постройки филогенетического дерева родственных видов оказалось, что скрещивание родительских произошло около 180 тысяч лет назад. Кроме этого, было показано, что общий предок опалоголовой и белошапочной пипр жил 300 тысяч лет назад. Считается, что вид сохранился по той причине, что он жил в изоляции от родительских видов[3][4].
Желтошапочная пипра (лат. Lepidothrix vilasboasi) — певчая птица из семейства манакиновые. Вид эндемичный для южно-центрального тропического леса Амазонии в Бразилии, и ему угрожает потеря среды обитания. Хельмут Сик описал этот вид в 1959 году на основе серии образцов, собранных за несколько лет до этого у небольшого притока в верхней части Рио-Куруру-ри в восточной Бразильской Амазонии. Этот вид был заново открыт (частично из-за путаницы в номенклатуре типа) в 2002 году. Является гибридом опалоголовой и белошапочной пипр, но отличается от них тем, что имеет хохолок ярко-желтой расцветки. Наблюдения и молекулярная работа показали, что распределения видов не перекрываются.
В 2017 году биологи университета Торонто описали вид, и обнаружили, что желтошапочная пипра является гибридным видом, у которого 20 процентов генома похожи на геном белошапочной пипры, а остальные 80 — опалоголовой. После постройки филогенетического дерева родственных видов оказалось, что скрещивание родительских произошло около 180 тысяч лет назад. Кроме этого, было показано, что общий предок опалоголовой и белошапочной пипр жил 300 тысяч лет назад. Считается, что вид сохранился по той причине, что он жил в изоляции от родительских видов.
