nimet breadcrumb-navigoinnissa
A majority of the black-backed oriole diet is composed of insect prey. They also casually feed on nectar. Black-backed orioles are one of two frequent consumers of the toxic monarch butterfly (Danaus plexippus), as they spend their winter together. They eat the inner, less poisonous abdomen of these insects, although they also typically vomit shortly after ingestion. These orioles have been observed eating monarchs over the course of four to seven days, and it is hypothesized that the cycle correlates with their physiological tolerance for the toxins (Arellano et al., 1993 as cited in Jaramillo and Burke, 1999).
Animal Foods: insects
Plant Foods: fruit; nectar
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Despite the fact that population size and decline rate analyses have not been undertaken in black-backed orioles, the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources has recognized I. abeillei as a “lower risk/least concern” species. The fact that this oriole species has a fairly restricted range, being endemic to several states in central Mexico, may warrant some degree of monitoring.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The song and chatter of I. abeillei is considered similar to Bullock’s orioles in a general sense (Jaramillo and Burke, 1999). However, it also only differs from that of Baltimore orioles by 7 vocalization characters (Price, Friedman & Omland 2007). The warble of black-backed orioles is rich and varied, and preceded by gruff, scratchy notes (Howell and Webb, 1995).
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Bullock’s and black-backed orioles have similar morphology, several similar behaviors, and are even thought to hybridize. These facts led scientists to believe the two species were close relatives, even including black-backed orioles as a subspecies of Bullock’s orioles (Miller, 1906 as cited in Omland, Lanyon, & Fritz, 1999; Howell and Webb 1995).
Phylogenetic analysis of mitochondrial genetics in the genus Icterus have revealed a close relationship between I. abeillei and Baltimore orioles (I. galbula) (Omland et al., 1999; Kondo, Baker & Omland, 2004). Mitochondrial DNA analysis of divergence between many closely related songbird species indicates that they diverged anywhere from 1 to 4 million years ago (Dunn, 2005). Divergence between I. abeillei and I. galbula, however, shows an average divergence of only 0.26% (Kondo et al., 2004). This correlates with an estimated separation of the two species occurring about 150,000 to 200,000 years ago (Dunn, 2005). Also in their study of this recent speciation between black-backed and Baltimore orioles, Kondo et al. (2004) found that the maximum genetic divergence between individuals within I. galbula is more than the average difference between the two species.
In her 2006 thesis, Kondo addressed relationships within Icterus using nuclear intron DNA. Unlike mitochondrial DNA, which only yields information on maternal patterns of descent, nuclear introns are present in both sexes, yielding information on biparental patterns of descent. Introns also do not accumulate mutations as fast as mitochondrial DNA, providing a different level of resolution for phylogenetic analyses (Moore, 1995 as cited in Kondo et al., 2004). Kondo’s results are congruent with those from mitochondrial DNA analyses, Baltimore and black-backed orioles are recently diverged species.
Knowing how recently two species diverged is the way taxonomists understand their evolutionary proximity. The fact that Baltimore and black-backed orioles diverged so recently compared to other species of birds, means that they have only been evolving separately for a short period of time. In this short time, however, Black-backed oriole plumage has become different from that of Baltimore orioles in 17 plumage characters, a value that generally corresponds with equally vast differences in mtDNA between species of Icterus (Omland and Lanyon 2000). There is also a clear difference in migratory distance; Baltimore orioles are long distance migrants whereas black-backed orioles are short distance migrants within Mexico (Jaramillo and Burke, 1999; Kondo et al., 2004). While all of this evidence helps us understand the magnitude of the divergence between the species, it leaves other questions to be answered: how did the two species accumulate the differences between them in this time, and how did speciation occur?
Kondo et al. (2004) suggested that black-backed and/or Baltimore orioles experienced a bottleneck during or after their divergence. Nuclear intron data suggests that more than 99.9% of genetic variation in an ancestral population contributes to current genetic variation in Baltimore orioles. This suggests that black-backed orioles were started through a founder event and later grew in size by approximately 50,000 fold (Kondo, 2006). The significance of starting a new population is that the founding black-backed oriole population had a heavy influence early on from random mutations and genetic drift (Kondo, 2006). To this day there are no known cases of hybridization between the two species, although they clearly share a recent common ancestor (Kondo, 2004). Despite the morphological and behavioral differences that have arisen in the short period since their divergence, black-backed and Baltimore orioles share a high percentage of genetic characteristics.
Black-backed orioles are sometimes minor consumers of fruit crops, such as mangoes and berries, as is typical of other orioles.
Negative Impacts: crop pest
Black-backed orioles are endemic to central Mexico and have the potential to attract bird watchers and researchers from other parts of the world. Like other orioles, they feed on the nectar of some flowers making them potential pollinators. Black-backed orioles eat insect pests that bother humans and harm crops.
Positive Impacts: ecotourism ; research and education; pollinates crops; controls pest population
Black-backed orioles are important predators of insects in the ecosystems they inhabit.
Icterus abeillei is endemic to Mexico, and is typically found in central Mexico. Black-backed orioles breed from Durango, Zacatecas and southern Nuevo Leon in the north to Michoacan and Veracruz to the south (Jaramillo and Burke, 1999). They winter to the south of the breeding range, from the central volcanic belt (Michoacan to Puebla and west-central Veracruz) to Oaxaca.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Black-backed orioles live in dry to semi-humid wooded areas, pine-oak forests, parks, orchards, and wooded riverbanks (Howell and Webb, 1995). They winter in various habitats including mountainous forests in the northern temperate Oyamel Fir zone, pine oak forests in the highlands, wooded riverbanks, urban areas, and other semi-open wooded areas (Jaramillo and Burke, 1999).
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; riparian
There is little information on the average lifespan of I. abeillei individuals. See the entry for I. galbula.
Black-backed orioles are average sized birds that match Bullock’s orioles fairly closely in appearance, especially females and juvenile birds. Adult male black-backed orioles have a black head with an orange, horizontal line in the space between the top of the eye and base of the bill. The bill itself is black with a pale grey lower mandible and the eye has an orange color on the lower crescent giving it a spectacled appearance. The black plumage of male black-backed orioles extends from the crown, over the nape, back, rump, and top tail feathers. The rest of the tail is black and yellow. There is a broad orange cheek area, and a black bib on the throat. The underparts are mostly orange, with an exaggerated orange area on the breast and a yellowish belly and yellow feathers under the tail. There are white markings on the black wings and the legs and feet are a blue-grayish color.
Female black-backed orioles are more subtley colored than males, but with a similar pattern. They have an olive-grey crown, yellow cheek and forehead. On the midline of the throat there is a pale, whitish stripe. They have a yellow-orange breast and throat that gradually blends into the grayish, pale yellow belly. The back, shoulders, and rump are olive-grey and the uppertail coverts are a light olive yellow. The wings have a blackish brown color with white markings.
Juveniles look similar to females, except that they are somewhat duller in color, and the plumage is more loosely textured. The underparts are yellow with a subtle green wash.
Male measurements on average are 104.4 mm wing, 85.3 mm tail, 18.1 mm culmen, and 23.7 mm tarsus. Females on average have a 93.9 mm wing, 82.4 mm tail, 18.3 mm culmen, and 23.7 mm tarsus.
Range wingspan: 100 to 107 mm.
Average wingspan: 104.4 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
The most likely natural predators of adult I. abeillei are larger birds, such as falcons. Snakes and arboreal mammals prey on eggs and hatchlings in nests. They are likely to have similar predators to those reported for Icterus galbula. Orioles build hanging nests in inaccessible areas, helping to protect their young from predation in the nest.
Mated pairs stay together throughout the breeding season and rarely stay together during the winter (Jaramillo and Burke, 1999).
Mating System: monogamous
Nests are built in the mid to upper levels of a tree or bush (Howell and Webb, 1995) and are generally similar to the nests of the closely related Baltimore oriole (Omland, K.E. personal observation). Further details on the mating and social system are not well known.
Breeding interval: Breeding occurs once yearly.
Breeding season: Icterus abeillei typically breeds between the months of April and August (Howell and Webb 1995).
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
There is little information on the parental investment of I. abeillei individuals.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
El bolseru dorsioscuro [2] (Icterus abeillei) tamién conocíu como turpial dorsinegro, [3]bolseru llombu negru, ictérido anaranxáu o turpial escuru,[4] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae.
Ye endémica de Méxicu. El so hábitat natural son les viesques húmedes y montiegos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. El bolseru dorsioscuro (Icterus abeillei) tamién conocíu como turpial dorsinegro, bolseru llombu negru, ictérido anaranxáu o turpial escuru, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae.
The black-backed oriole (Icterus abeillei) is a species of bird in the family Icteridae. It is endemic to Mexico. Its natural habitats are subtropical or tropical moist lowland forest and subtropical or tropical moist montane forest, but it is also found in cities. It is one of the few species that can consume monarch butterflies due to evolving a tolerance to their natural poison.[2]
The black-backed oriole (Icterus abeillei) is a species of bird in the family Icteridae. It is endemic to Mexico. Its natural habitats are subtropical or tropical moist lowland forest and subtropical or tropical moist montane forest, but it is also found in cities. It is one of the few species that can consume monarch butterflies due to evolving a tolerance to their natural poison.
La Nigradorsa iktero (Icterus abeillei) estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas endemia de Meksiko kaj troviĝas tipe en centra Meksikio (suda centra altebenaĵo; Durango, Zacatecas kaj sudo de Nova Leono kaj pli suden al Michoacán, Oaxaca kaj Veracruz) (Jaramillo kaj Burke, 1999).
Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj sekaj malfermaj al humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj humidaj montararbaroj. Ankaŭ ĉe vilaĝoj kaj farmobienoj. Ankaŭ en miksitaj arbaroj de pinoj kaj kverkoj, parkoj, hortoj kaj ĉeriveraj arbaroj (Howell kaj Webb, 1995).
La Nigradorsa iktero estas averaĝe samgranda kiel la Buloka iktero kaj tre simila laŭ aspekto, ĉefe ĉe inoj kaj junuloj. La masklo estas nigra ĉe la supraj partoj (krono, nuko, pugo kaj vosto) kun la kapo, vizaĝo kaj supra vango de la sama koloro (kaj horizontala oranĝa strio inter la supra okulo kaj la bekobazo). La beko estas nigra kun helgriza suba makzelo, dum la okulo havas oranĝecan koloron ĉe suba duonluno kio havigas okulvitran aspekton. La subaj partoj briloranĝaj (ĉefe en brusto) kaj same en suba vango, la gorĝo kun nigra makulo kaj ankaŭ la flugiloj nigraj kun blankaj strioj. La vosto estas malhela kun flavaj flankoj. La ventro kaj subvosto flavecaj. Kruroj kaj piedoj estas blugrizecaj (Howell kaj Webb, 1995; Jaramillo kaj Burke, 1999).
La ino estas malpli kolora, sed kun simila bildo. Ŝi estas grizoliveca supre (krone), pli flaveca en vango, frunto kaj ĉe la vosto; komune kun la ventro blankeca. Ĉegorĝe estas blankeca strio. Ŝi havas flavoranĝecajn bruston kaj gorĝon kiuj nuanciĝas al grizeca helflava ventro. Dorso, ŝultroj kaj pugo estas olivecgrizaj kaj vostokovriloj estas helolivecflavecaj. La flugiloj havas nigrecbrunan koloron kun du blankaj strioj en la flugilo. (Howell kaj Webb, 1995; Jaramillo kaj Burke, 1999)
La nematurulo similas al la ino, escepte ke ĝi estas iom pli senkolora kaj la plumaro estas pli izole tekstura. Subaj partoj estas flavecaj kun milda verdeca nuanco.
Ili vintras sude de ties reprodukta territorio, el la centra vulkana areo (Michoacan al Puebla kaj okcidenta-centra Veracruz) al Oaxaca. Vintrumado okazas ĉe varia habitataro inklude montararbaroj en nordaj moderklimataj piceejoj Oyamel, arbaroj de pino kaj kverko en altaj teroj, ĉeriveraj arbaroj, urbaj areoj, kaj aliaj duonmalfermaj arbaraj areoj (Jaramillo kaj Burke, 1999).
La Nigradorsa iktero troviĝas komune en paroj, ĉefe dum la reprodukta sezono. For de la reprodukta sezono ili estas ofte vidataj kun multaj kompanoj, kutime en malgrandaj aroj, aŭ pli grandaj aroj dum migrado (Jaramillo kaj Burke, 1999; Howell kaj Webb, 1995). Ties ĝenerala kutimaro similas al tiu de la proksime rilata Baltimora iktero (Omland, K.E. persona observado).
La plej komunaj naturaj predantoj de plenkreskuloj de I. abeillei estas pli grandaj birdoj, kiaj falkoj. Serpentoj kaj arbaj mamuloj predas ovojn kaj idojn en nestoj. Ili ŝajne havas similajn predantojn kiel la Icterus galbula. La ikteroj konstruas siajn pendantajn nestojn en neatingeblaj areoj, cele protekti siajn idarojn el predado en nesto.
La reprodukta sezono estas unu jare, el aprilo al aŭgusto (Howell kaj Webb 1995). La pariĝintaj partneroj restas kune la tutan reproduktan sezonon kaj rare restas kune dum vintro (Jaramillo kaj Burke, 1999). Ili estas monogamaj. La nestoj estas konstruitaj el mezaj al supraj niveloj de arbo aŭ arbusto (Howell kaj Webb, 1995) kaj estas ĝenerale similaj al la nestoj de la proksime rilata Baltimora iktero (Omland, K.E. persona observado).
Plej parto de la dieto de tiu specio estas komponita de insektoj. Ili povas manĝi ankaŭ nektaron. La Nigradorsa iktero estas unu de du oftaj konsumantoj de la venena monarkopapilio (Danaus plexippus), ĉar ili koincidas vintre. Ili manĝas la internon, malpli venenan abdomenon de tiuj insektoj, kvankam ili kutime vomas ĝin iom post la ingesto. Oni observis, ke tiuj ikteroj manĝas monarkojn dum 4 al 7 tagoj kaj estas hipotezo, ke tiu ciklo koincidas kun ties fiziologia tolerado al tiu veneno (Arellano et al., 1993 kiel citita en Jaramillo kaj Burke, 1999). (Jaramillo kaj Burke, 1999)
La Nigradorsa iktero (Icterus abeillei) estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas endemia de Meksiko kaj troviĝas tipe en centra Meksikio (suda centra altebenaĵo; Durango, Zacatecas kaj sudo de Nova Leono kaj pli suden al Michoacán, Oaxaca kaj Veracruz) (Jaramillo kaj Burke, 1999).
Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj sekaj malfermaj al humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj humidaj montararbaroj. Ankaŭ ĉe vilaĝoj kaj farmobienoj. Ankaŭ en miksitaj arbaroj de pinoj kaj kverkoj, parkoj, hortoj kaj ĉeriveraj arbaroj (Howell kaj Webb, 1995).
El bolsero dorsioscuro[2] (Icterus abeillei) también conocido como calandria flancos negros, turpial dorsinegro,[3]bolsero espalda negra, ictérido anaranjado o turpial oscuro,[4] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Es endémica de México. Su hábitat natural son los bosques húmedos y montanos, pero también habita en ciudades.
El bolsero dorsioscuro (Icterus abeillei) también conocido como calandria flancos negros, turpial dorsinegro,bolsero espalda negra, ictérido anaranjado o turpial oscuro, es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Es endémica de México. Su hábitat natural son los bosques húmedos y montanos, pero también habita en ciudades.
Icterus abeillei Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Icterus abeillei
L’Oriole d'Abeillé (Icterus abeillei) est une espèce d'oiseau de la famille des ictéridés endémique du Mexique.
L’Oriole d’Abeillé niche dans les forêts clairsemées, les lisières, les zones ripariennes et parfois aussi dans les vergers et les jardins. Il hiverne dans divers habitats comme les forêts de Sapin sacré dans les montagnes, les associations de pins et de chênes, les zones ripariennes et les zones urbaines.
L’Oriole d’Abeillé est l’une des deux espèces d'oiseaux, avec le Cardinal à tête noire, qui se nourrit régulièrement du Monarque sur les aires d’hivernage de ce papillon. Il possède une certaine tolérance à la toxicité du Monarque, mais il est aussi capable de le décortiquer pour n’ingérer que les parties moins toxiques.
Icterus abeillei
L’Oriole d'Abeillé (Icterus abeillei) est une espèce d'oiseau de la famille des ictéridés endémique du Mexique.
De zwartstuittroepiaal (Icterus abeillei) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Deze soort is endemisch in het zuidelijke deel van Centraal-Mexico.
De zwartstuittroepiaal (Icterus abeillei) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Svartryggtrupial (Icterus abeillei) er en fugl i trupialfamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Svartryggtrupial (Icterus abeillei) er en fugl i trupialfamilien.
Icterus abeillei é uma espécie de ave da família Icteridae.
É endémica do México.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.[1]
Icterus abeillei é uma espécie de ave da família Icteridae.
É endémica do México.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
Svartryggig trupial[2] (Icterus abeillei) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer i skogsområden på centrala platån och i östra Mexiko.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör svartryggig trupial.
Wikispecies har information om Icterus abeillei.
Svartryggig trupial (Icterus abeillei) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer i skogsområden på centrala platån och i östra Mexiko. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Icterus abeillei là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
