nimet breadcrumb-navigoinnissa
Helicolestes hamatus ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae mesma de Suramérica: habita en Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guayana Francesa, Panamá, Perú, Surinam y Venezuela. Ye la única especie del xéneru monotípicu Helicolestes. Nun se conocen subespecies.[2]
Tamién se denomina elanio piquigarfio o gavilán picu de focete, siempres faciendo referencia al picu curvu, especializáu pa estrayer cascoxos.
El so hábitat natural son los marxes de los ríos de selva, selves en galería y selves anubiertes, como tamién los banzaos d'agua duce. Atopar dende'l nivel del mar hasta los 800 msnm.
Vive en pareyes o de manera solitaria; nidifica n'árboles, y aliméntase, al igual qu'el caracoleru común (Rostrhamus sociabilis), de cascoxos del xéneru Ampullaria. Algama un llargor total de 35 a 38 cm.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Helicolestes hamatus ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae mesma de Suramérica: habita en Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guayana Francesa, Panamá, Perú, Surinam y Venezuela. Ye la única especie del xéneru monotípicu Helicolestes. Nun se conocen subespecies.
El caragoler negre (Helicolestes hamatus) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae), única espècie del gènere Helicolestes, que habita zones boscoses a prop de rius o llacs des de Panamà cap al sud per Colòmbia, Veneçuela, Guyana, nord de Surinam, Brasil amazònic, est de Perú i nord de Bolívia.
El caragoler negre (Helicolestes hamatus) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae), única espècie del gènere Helicolestes, que habita zones boscoses a prop de rius o llacs des de Panamà cap al sud per Colòmbia, Veneçuela, Guyana, nord de Surinam, Brasil amazònic, est de Perú i nord de Bolívia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud pigfain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid pigfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rostrhamus hamatus; yr enw Saesneg arno yw Slender-billed kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. hamatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r barcud pigfain yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
.jpg){kind=small}
_by_Jarkko_J%C3%A4rvinen.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud pigfain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid pigfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rostrhamus hamatus; yr enw Saesneg arno yw Slender-billed kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. hamatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Hakenweih (Helicolestes hamatus), analog früher manchmal auch als Waldschneckenmilan bezeichnet, ist eine in der Neotropis heimische Greifvogel-Art aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Er ist die einzige Art der Gattung der Hakenweihe (Helicolestes).
Der Hakenweih ist 35 bis 41 Zentimeter lang, wobei die Weibchen um etwa 2 % größer sind als die Männchen. Er hat eine Spannweite von 80 bis 90 Zentimeter und eine Schwanzlänge von 11 bis 14 Zentimeter. Die Flügellänge beträgt 265 bis 284 Millimeter beim Männchen und 272 bis 288 Millimeter beim Weibchen. Der Lauf ist 41 bis 46 Millimeter lang und der Schnabel misst 29 bis 35 Millimeter. Männchen wiegen 377 bis 448 Gramm, Weibchen sind mit 367 bis 485 Gramm etwas schwerer. Das Gefieder der erwachsenen Vögel beider Geschlechter ist einfarbig dunkel schiefergrau. Die Flügel sind relativ kurz und an den Enden gerundet. Das Schwanzende ist gerade. Die Iris ist gelblichweiß. Wachshaut und Beine sind orange, zwischen Auge und Schnabelbasis ist ein unbefiederter Bereich ebenfalls leuchtend orangerot.
Die Jungvögel sehen den Erwachsenen recht ähnlich. Sie sind jedoch etwas heller grau und die Schulter-, Flügel- und Unterschwanzdecken haben schmutzig rötlichbraune bis cremefarbene Säume. Außerdem zeigen die Schwanzfedern zwei weiße Binden und einen weißen Endsaum.
Der Hakenweih ist durch einen sehr langen, dünnen und sichelförmig gebogenen Oberschnabel charakterisiert, mit dem die Hauptnahrung – Schnecken aus der Familie der Apfelschnecken – aus dem Gehäuse geholt wird.
Der Hakenweih kommt von Panama, Kolumbien, Venezuela, Französisch-Guayana, Ecuador, Bolivien, Surinam bis nach Brasilien vor. Sein Lebensraum sind Waldsümpfe, flache Lagunen, Überschwemmungsgebiete von Meeresspiegelhöhe bis 750 m. In Surinam ist er gelegentlich in Plantagen anzutreffen.
Der Hakenweih wurde bis 2006 häufig in die Gattung Rostrhamus gestellt. Nach einer taxonomischen Diskussion wurde die Gattung Rostrhamus 2006 in die beiden monotypischen Gattungen Rostrhamus (Schneckenweih) und Helicolestes gesplittet. Der Hakenweih wurde 1821 von Coenraad Jacob Temminck beschrieben und 1874 von Richard Bowdler Sharpe der Gattung Rostrhamus zugeordnet. 1918 stellten ihn die Ornithologen Outram Bangs und Thomas Edward Penard in die neue Gattung Helicolestes. 1964 löste der amerikanische Ornithologe Dean Amadon die Gattung Helicolestes auf und stellte den Hakenweih wieder in die Gattung Rostrhamus. Aufgrund erheblicher Unterschiede zwischen den beiden Arten kam es aber immer wieder zu Kritik an Amadons Revision. Beispielsweise hat der Hakenweih einen schnell flatternden Flügelschlag, während der Schneckenweih langsam fliegt. Der Schneckenweih ist ein geselliger Vogel, der in Kolonien von bis zu 100 Paaren brütet, der Hakenweih lebt einzeln oder paarweise. Diese Kritikpunkte wurden dem South American Classification Committee der American Ornithologists’ Union vorgelegt, die den Hakenweih 2006 zurück in die Gattung Helicolestes stellte.
Der Hakenweih (Helicolestes hamatus), analog früher manchmal auch als Waldschneckenmilan bezeichnet, ist eine in der Neotropis heimische Greifvogel-Art aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Er ist die einzige Art der Gattung der Hakenweihe (Helicolestes).
The slender-billed kite (Helicolestes hamatus) is a South American bird of prey in the family Accipitridae. It is found along a scattered range in forested parts of tropical northern and central South America, and far eastern Panama.[2] The species was recategorized into and has once again been removed from the genus Rostrhamus.
The slender-billed kite is a slaty gray kite with broad, rounded wings and a short, square tail. The species ranges from 36 to 41 centimeters in length and possesses a wingspan of 80-90 centimeters. There is no sexual plumage dimorphism within the species; however, females tend to be larger than the males, weighing between 367 and 485 grams while males weigh between 377 and 448 grams. Their characteristically sharp black beak is hooked, matched by sharp, black talons. Their eyes are yellowish, and their face and legs are orange-red. Juveniles resemble adults, but have brownish eyes and three narrow white bands in the tail.[3]
Both genders resemble the male snail kite, and the slender-billed kite has often been included in the same genus, Rostrhamus. Adults are distinguished by their yellow, rather than red, eyes and a noticeably shorter tail.[3] Other differences are found in shorter wings and more slender beaks. Nestling slender-billed kites sport a more similar plumage to their adult form than the nestlings of snail kites to theirs.[4]
Their primary call is a nasal kee-ee-aay-aay-aay that begins with a sharp increase in frequency followed by a steady decline. This call is often heard in-flight or in response to predators. Their second call is a repeating ker-ah with oscillating frequency (sometimes followed by repeating ah-ahs) heard as they approach their mate in the nest.[5]
The characteristic slender bill of the slender-billed kite is an adaptation designed to hunt aquatic snails, mostly of genus Pomacea, in flooded forests and other wetland areas. Though their primary food source is snails, they will hunt for crabs, such as Poppiana dentata.[6] They perch on low branches to search for prey before diving and snatching the snails in their talons. Upon catching their prey, they will hold the snail in their talon and use their hooked beak to remove the operculum and pull the body from the shell. Like the snail kite, slender-billed kites remove the digestive tract from the snail before consuming it, but it is unknown if they similarly remove the albumen. Slender-billed kites tend to hunt for smaller snails than do snail kites.[5]
Slender-billed kites nest in trees from 9-20 meters in areas that flood during wet seasons. They commonly nest from June to October, and the nesting period lasts between 98 and 112 days. Typically, two eggs are laid, and the incubation period lasts 30 days. Young can stand at two weeks of age and successfully fly by 40 days. Until 7 weeks of age, the chicks are fed pieces of snail from bill-to-bill by the parent. Males court females by presenting them with snails and feeding them bill-to-bill, leaving and return with more snails until the female accepts the courtship.[5]
The slender-billed kite (Helicolestes hamatus) is a South American bird of prey in the family Accipitridae. It is found along a scattered range in forested parts of tropical northern and central South America, and far eastern Panama. The species was recategorized into and has once again been removed from the genus Rostrhamus.
La Longbeka milvo, Helicolestes hamatus,[1][2] estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu inkludas ankaŭ la aglojn, akcipitrojn kaj vulturojn.
Ĝi troviĝas ĉe akvo en arbaraj partoj de tropika norda kaj centra Sudameriko, kaj en malproksima orienta Panamo.
Ambaŭ seksoj estas similaj al masklo de Helikomilvo, kaj krome la Longbeka milvo estis ofte inkludata en sama genro, Rostrhamus. Plenkreskuloj estas ĉiam malhelgrizaj kaj havas flavajn okulojn, ruĝecoranĝajn vaksaĵon, bridojn kaj krurojn kaj nigran bekon kun supra makzelo ege longa, svelta kaj hokoforma, kio nomigas la specion. La tute malhela vosto estas rimarkinde pli mallonga ol ĉe la Helikomilvo. Nematuruloj similas al plenkreskuloj, sed havas brunecajn okulojn kaj tri (inkl. pinton) mallarĝajn blankajn zonojn en vosto. La bazo de flugilplumoj estas iom pli helaj ol la resto de la plumaro.
Kiel ĉe la Helikomilvo, la ne kutima hokegoforma beko estas adapto manĝi akvajn helikojn, kaj dum ĝi foje prenas krabojn, ĝi manĝas ĉefe helikojn el la genro Pomacea.
La Longbeka milvo, Helicolestes hamatus, estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu inkludas ankaŭ la aglojn, akcipitrojn kaj vulturojn.
Ĝi troviĝas ĉe akvo en arbaraj partoj de tropika norda kaj centra Sudameriko, kaj en malproksima orienta Panamo.
Ambaŭ seksoj estas similaj al masklo de Helikomilvo, kaj krome la Longbeka milvo estis ofte inkludata en sama genro, Rostrhamus. Plenkreskuloj estas ĉiam malhelgrizaj kaj havas flavajn okulojn, ruĝecoranĝajn vaksaĵon, bridojn kaj krurojn kaj nigran bekon kun supra makzelo ege longa, svelta kaj hokoforma, kio nomigas la specion. La tute malhela vosto estas rimarkinde pli mallonga ol ĉe la Helikomilvo. Nematuruloj similas al plenkreskuloj, sed havas brunecajn okulojn kaj tri (inkl. pinton) mallarĝajn blankajn zonojn en vosto. La bazo de flugilplumoj estas iom pli helaj ol la resto de la plumaro.
Kiel ĉe la Helikomilvo, la ne kutima hokegoforma beko estas adapto manĝi akvajn helikojn, kaj dum ĝi foje prenas krabojn, ĝi manĝas ĉefe helikojn el la genro Pomacea.
El caracolero plomizo[4] (Helicolestes hamatus), es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae, es la única especie del género monotípico Helicolestes. Es nativo del extremo sureste de América Central y del norte al centro oeste de América del Sur.
También se le denomina caracolero negro (en Colombia), elanio piquidelgado (en Panamá), gavilán pico de hoz (en Venezuela) o elanio de pico delgado (en Perú).[3]
Se distribuye de forma disjunta en el extremo este de Panamá y noroeste de Colombia; en el noroeste de Colombia y noreste de Venezuela; en el noreste de Venezuela y extremo noroeste de Guyana, en el litoral del extremo noroeste de Guyana, Surinam y Guayana francesa; y en la mitad sur de la cuenca amazónica, desde el oriente de Brasil, hasta el este de Ecuador, noreste y este de Perú y norte de Bolivia (Pando y Beni). Los límites de su rango están pobremente definidos, en parte debido a la confusión con el caracolero común (Rostrhamus sociabilis).[5]
Su hábitat natural son los márgenes de los ríos de selva, selvas en galería y selvas inundadas, como también los pantanos de agua dulce. Se lo encuentra desde el nivel del mar hasta los 800 m de altitud.
Mide entre 35 y 41 cm de longitud; el macho pesa entre 377 y 448 g, la hembra entre 367 y 485 g.[5] Es mayormente de color negro pizarra; las alas y la cola son proporcionalmente más cortas que las del caracolero común, el pico es más grueso. El iris es amarillo. El juvenil es similar al adulto pero con la cola con dos angostas fajas y ápice blancos; presenta un tenue barrado sobre las primarias y las subcaudales.[6]
Vive solitario, en parejas o en pequeñas bandadas.
Se alimenta mayormente de caracoles del género Pomacea, capturándolos en vuelos descendientes desde una percha baja y utilizando su pico ganchudo para cercenar la ligación del caracol a su concha de manera a poder extrairlo para consumo.[7] Raramente se alimenta de cangrejos.[6]
Construye un nido hecho de ramitas en un árbol sobre agua.[7]
La especie H. hamatus fue descrita por primera vez por el naturalista neerlandés Coenraad Jacob Temminck en 1821 bajo el nombre científico Falco hamatus; localidad tipo «Brasil».[5]
El género Helicolestes fue descrito por los ornitólogos estadounidenses Outram Bangs y Thomas Edward Penard en 1918.[8]
El nombre genérico femenino «Helicolestes» deriva del griego «helix, helikos»: espiral, concha de caracol, y «lēistēs»: ladrón; significando «ladrón de caracoles»;[9] y el nombre de la especie «hamatus», proviene del latín: curvado, en formato de gancho.[10]
La presente especie ya estuvo incluida en el género Rostrhamus. Es monotípica.[5]
El caracolero plomizo (Helicolestes hamatus), es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae, es la única especie del género monotípico Helicolestes. Es nativo del extremo sureste de América Central y del norte al centro oeste de América del Sur.
Helicolestes hamatus Helicolestes generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Helicolestes hamatus Helicolestes generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Sinikotilohaukka (Helicolestes hamatus) on haukkojen heimon sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Boliviassa, Brasiliassa, Kolumbiassa, Ecuadorissa, Ranskan Guayanassa, Panamassa, Perussa, Surinamessa ja Venezuelassa.[1]
Laji on toistaiseksi elinvoimainen, mutta metsien hävittämisen vuoksi sen arvioidaan menettävän elinalueitaan kolmessa sukupolvessa eli 20 vuodessa 18,4–21,7 %. ja sen populaation pienenevän jopa 25 % Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset viljelmät, erityisesti alavat metsät sekä suometsät, ja erilaiset kosteikot. [3]
Sinikotilohaukka luokitellaan usein myös kotilohaukkojen sukuun, mutta laji eroaa ulkonäöltään, lentotyyliltään ja käyttytymiseltään kotilohaukasta.[4]
Sinikotilohaukka (Helicolestes hamatus) on haukkojen heimon sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Boliviassa, Brasiliassa, Kolumbiassa, Ecuadorissa, Ranskan Guayanassa, Panamassa, Perussa, Surinamessa ja Venezuelassa.
Laji on toistaiseksi elinvoimainen, mutta metsien hävittämisen vuoksi sen arvioidaan menettävän elinalueitaan kolmessa sukupolvessa eli 20 vuodessa 18,4–21,7 %. ja sen populaation pienenevän jopa 25 % Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset viljelmät, erityisesti alavat metsät sekä suometsät, ja erilaiset kosteikot.
Sinikotilohaukka luokitellaan usein myös kotilohaukkojen sukuun, mutta laji eroaa ulkonäöltään, lentotyyliltään ja käyttytymiseltään kotilohaukasta.
Helicolestes hamatus
Le Milan à long bec (Helicolestes hamatus) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, endémique de la zone néotropicale.
Le mâle et la femelle ressemblent tous deux au Milan des marais et le Milan à long bec fut souvent inclut dans le même genre, Rostrhamus. Les adultes ont toujours les yeux jaunes et une queue entièrement noire, plus petite que celle du Milan des marais. Les plus jeunes ressemblent aux adultes, mais ont des yeux brunâtres et trois minces bande blanches sur la queue et sa pointe.
Comme pour le Milan des marais, la forme inhabituelle de son bec fait du Milan à long bec un prédateur redoutable, craint des escargots aquatiques, des crabes, mais surtout des Pomacea.
Helicolestes hamatus
Le Milan à long bec (Helicolestes hamatus) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, endémique de la zone néotropicale.
Il nibbio beccosottile (Helicolestes hamatus (Temminck, 1821)) è un uccello appartenente alla famiglia Accipitridae, diffuso in America Centrale e Meridionale.[2]
Il nibbio beccosottile (Helicolestes hamatus (Temminck, 1821)) è un uccello appartenente alla famiglia Accipitridae, diffuso in America Centrale e Meridionale.
De slanksnavelwouw (Helicolestes hamatus) is een roofvogel uit Zuid-Amerika. Het is een middelgrote roofvogel uit het monotypische geslacht Helicolestes. De vogel lijkt op de slakkenwouw en werd vroeger tot het geslacht Rostrhamus gerekend.
De slanksnavelwouw is 37 tot 41 cm lang. De vogel is overwegend donker leigrijs gekleurd. Onvolwassen vogels zijn gevlekt en gestreept e hebben grote witte vlekken op de vleugels en de "dijen". De vogel is iets kleiner dan een slakkenwouw en heeft een lange snavel, waarbij vooral de lange, haakvormige bovensnavel opvalt. De vogel heeft ook relatief grote klauwen.[2]
De slanksnavelwouw leeft in de vochtig regenwoud en moerasbossen in het laagland van tropisch Midden-Amerika en het noorden van Zuid-Amerika onder andere in Suriname.
De slanksnavelwouw heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De roofvogel is zeldzaam en het aantal loopt achteruit. De grootte van de populatie wordt geschat op 670 tot 6700 volwassen vogels. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze roofvogel op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe slanksnavelwouw (Helicolestes hamatus) is een roofvogel uit Zuid-Amerika. Het is een middelgrote roofvogel uit het monotypische geslacht Helicolestes. De vogel lijkt op de slakkenwouw en werd vroeger tot het geslacht Rostrhamus gerekend.
Multimedia w Wikimedia Commons Ślimakojad żółtooki[4] (Helicolestes hamatus) – gatunek drapieżnego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Gatunek słabo poznany, niezagrożony wyginięciem.
Takson po raz pierwszy opisany przez Temmincka w 1821 roku pod nazwą Falco hamatus[5]. Jako lokalizację holotypu autor wskazał Brazylię[5]. Wcześniej umieszczany w rodzaju Rostrhamus, jednak niektórzy autorzy zasugerowali ponowne umieszczenie go w monotypowym rodzaju ze względu na różnice w stylu lotu, odgłosów, zachowań rozrodczych i siedlisk od pozornie podobnego do niego ślimakojada czerwonookiego (Rostrhamus sociabilis)[6][7]. Zmiany te zostały zaakceptowane przez AOU[8] oraz SACC[9]. Nazwa rodzajowa pochodzi od słów helikos (ἑλικος) oznaczającego w greckim muszlę ślimaka oraz lēistēs (λῃστης) oznaczającego w języku greckim złodzieja. Nazwa gatunkowa hamatus oznacza w łacinie zakrzywiony, haczykowaty. Takson monotypowy, nie wyróżniono podgatunków[10][11].
Skrajnie wschodnia Panama przez północną i wschodnią Kolumbię do zachodniej i północno-wschodniej Wenezueli, Surinamu i Gujany Francuskiej[11][10]; również na południe przez amazońską część Brazylii do wschodniego Peru i Boliwii (departamenty Pando i Beni)[11][3][12]. Granice zakresu występowania są słabo udokumentowane, po części ze względu na mylenie go ze ślimakojadem czerwonookim[11].
Długość ciała 35–41 cm, masa ciała samca 377–448 g, samicy 367–485 g[13], rozpiętość skrzydeł 80–90 cm[11]. Pozostałe wymiary (w mm) przedstawia tabela[13]:
Skrzydło Ogon Dziób Stęp ♂ 265-284;Masywny ptak z szerokimi, okrągłymi końcówkami skrzydeł oraz kwadratowym ogonem, który ledwo wystaje zza skrzydeł podczas lotu[11]. Czarny haczykowaty dziób długi i cienki. Upierzenie koloru łupkowoszarego, ogon czarny. Tęczówka koloru pomarańczowo-żółtego, nogi, woskówka i naga skóra na twarzy koloru od żółto-pomarańczowego do pomarańczowo-czerwonego[11]. Od samców ślimakojada czerwonookiego różnią się kolorem oczu, ciemniejszym zadem, szerszymi skrzydłami i znacznie krótszym ogonem[13]. Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy przejawiający się nieznacznie większymi rozmiarami samic. Młodociane osobniki podobne do dorosłych, ale na ogonie znajdują się dwa białe paski oraz końcówki[11].
Zamieszkuje zalane brzegi lasów, np. wokół płytkich lagun i osuszających się zalanych obszarów[11]. Spotykany też w lasach deszczowych, na skraju bagien, zwłaszcza w lasach typu várzea[13], a także stojących lagunach i zalesionych plantacjach, do wysokości 750 m n.p.m.[11]. Na obszarze Cocha Cashu Manu National Park w Peru, widywano go polującego w gęstych, krzewiastych obszarach znajdujących się wzdłuż krawędzi bagien[14]. Widywany regularnie, kiedy niewysoko szybuje w grupach liczących do 10 osobników[13][14].
Żywi się głównie ślimakami z rodzaju Pomacea[11]. Wydobywa części miękkie ślimaka poprzez przebicie muszli i przecięcie jego wrzecionowatych mięśni w miejscu ich przylegania do muszli[11]. W Brazylii zaobserwowano, że na 8% jego diety składają się kraby z gatunku Dilocarcinus dentatus[15].
Sezon rozrodczy słabo poznany. W Wenezueli i Gujanie, gniazduje od czerwca do października, w czasie pory deszczowej[11]. Na początku lipca w północno-wschodnim Peru znaleziono gniazdo z jajami, natomiast pod koniec lipca zaobserwowano gniazdo we wschodnim Ekwadorze[13]. Gniazda znajdują się około 1 km od siebie[11]. Gniazdo zbudowane z cienkich patyków znajduje się na drzewach, konarach w zalanych lasach galeriowych lub plantacjach kawy średnio na wysokości 14 m (zaobserwowano je również na 18 m[16], 20 m[13] oraz 25 m[17])[11]. Monogamiczna para może spędzić ze sobą całe życie[18]. W gnieździe znajdują się 2 jaja (ewentualnie 3[13]). Okres inkubacji trwa około 30 dni[11]. U piskląt po wylęgnięciu spód ciała jest koloru brązowego; dół z białymi plamami[11]. Pierzenie trwa 35 dni, do lotu młode ptaki są zdolne po upływie 40 dni[11]. W wysiadywaniu i wychowie młodych biorą udział obydwoje rodzice.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[3]. Całość populacji szacuje się na 1000–10 000 osobników, co mniej więcej równa się 670–6700 dojrzałych ptaków[12]. Zagrożenia dla tego gatunku są słabo poznane i wymagają badań[11]. Być może podatny jest na wylesianie i degradacje jego środowiska[11]. Zagrożeniem również może być wyspecjalizowana dieta[11] tego ptaka.
Ślimakojad żółtooki (Helicolestes hamatus) – gatunek drapieżnego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Gatunek słabo poznany, niezagrożony wyginięciem.
Gavião-do-igapó (nome científico: Helicolestes hamatus) é uma espécie de ave de rapina da família Accipitridae. Ocorre na Colômbia, Bolívia, Brasil, Equador, Guiana Francesa, Guiana, Peru e Suriname.
Gavião-do-igapó (nome científico: Helicolestes hamatus) é uma espécie de ave de rapina da família Accipitridae. Ocorre na Colômbia, Bolívia, Brasil, Equador, Guiana Francesa, Guiana, Peru e Suriname.
Smalnäbbsglada[2] (Helicolestes hamatus) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[3]
Smalnäbbad glada placeras som ensam art i släktet Helicolestes. Arten förekommer från östra Panama till Guyana, norra Bolivia och Amazonområdet i Brasilien.[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Smalnäbbsglada.
Wikispecies har information om Helicolestes hamatus.
Smalnäbbsglada (Helicolestes hamatus) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.
Helicolestes hamatus là một loài chim trong họ Accipitridae.[1]
Helicolestes hamatus là một loài chim trong họ Accipitridae.
.jpg)
