nimet breadcrumb-navigoinnissa
Altamira orioles are predominantly insectivores. However, they will occasionally eat fruit and nectar. It is postulated that they may eat seeds and nuts at some point in the year, due to the formidable size and structure of their bill. Nestlings are mainly fed orthopterans and insect larvae.
Animal Foods: insects
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit; nectar
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Their singing is described as being "a loud, musical, but hesitant series of whistles, reminiscent of an inexperienced human whistler." Raspy, harsh notes may be used as an alarm call, while a quick, nasal "ike" may be used as a contact call between adults and upon arrival at the nest.
Nestlings have a relatively quiet, low pitched begging call. Interestingly, some nestlings in northern Texas apparently produce no sound, perhaps to avoid predation. Males will sometimes develop adult song before they have fully developed plumage.
Altamira orioles also use their keen vision and hearing as their main modes of perception.
Communication Channels: visual ; acoustic
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Altamira orioles have been integral to some stimulating research concerning the evolution of plumage in the genus Icterus. Dr. Kevin Omland has found several instances of convergent evolution in a variety of plumage characters within the genus, which can be summarized into two plumage types: Altamira plumage type and Baltimore plumage type. Omland and collegues have found that, while Baltimore orioles Icterus galbula, and Altamira orioles have very different plumage, their DNA characteristics demonstrate that they are quite closely related. Furthermore, plumage characteristics that are strikingly similar to that of Altamira orioles can be found in more distantly related species, such as spot-breasted orioles, Icterus pectoralis.
There is a consistent trend within the genus Icterus for males and females of tropical, non-migratory species to share plumage configurations. However, males of most temperate, migratory species have bright plumage characters and females have dull characters. In addition to his other work, Dr. Omland and his graduate students are trying to understand the function of bright female plumage in these and other tropical orioles. For more details on this research, visit the Omland Lab website at: http://www.umbc.edu/biosci/Faculty/OmlandLabWebpage/NewPages/index.htm
Altamira orioles are not considered threatened, although local populations may be negatively affected by habitat destruction.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known negative effects of Altamira orioles on humans.
An attractive bird, Altamira orioles are popular among bird enthusiasts, potentially acting to draw ecotourism to areas they inhabit. As any member of a community within an ecosystem, they are integral to the function of the ecosystem, contributing to its health and beauty.
Positive Impacts: ecotourism ; research and education
As they are occasionally frugivorous, Altamira orioles aid in the dispersal of seeds. They are also important as predators of insects. While bronzed cowbirds (Molothrus aeneus) have been observed attempting to parasitize nests, they are almost never successful.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Commensal/Parasitic Species:
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: riparian
There is no published longevity data available for Altamira orioles.
Average wingspan: 125 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger
Altamira orioles have no known predators. Although it is possible that adults are taken by diurnal raptors and that eggs and nestlings might be taken by arboreal predators such as snakes and Bassariscus species.
Altamira orioles are seasonally monogamous and may be for life. They are almost always seen in pairs. Breeding begins in the spring and continues through the summer
Mating System: monogamous
Altamira orioles start building their nests as early as March. Generally they only produce one brood per season. However, more southerly populations can produce a second brood. In the event that they brood a second time, a second nest is always built. Nests are hanging baskets, which can be up to 65 cm long, and are built entirely by the female. Nests are built in approximately 3 weeks. Often built at the tip of a yielding branch (usually Mimosa) or a power line; the nests are rarely hidden. Built at an average of 9.3 m from the ground, nests are inaccessible by non-avian predators. Altamira orioles seem to prefer the northwest quadrants of trees, as 9 out of 10 nests have been observed to be built there in a tree's canopy.
In Northern Mexico and Texas, breeding begins in April and lasts through July or August. In Oaxaca, Mexico, breeding starts a little later, in May, and goes through July. The average clutch size is 4.9, but decreases as one moves south. The average incubation period is 14 days. Little is known of the time to fledging. However, the offspring and adults become hostile, chasing away other species of birds for approximately one week after the young leave the nest.
Breeding interval: Altamira orioles breed once or twice a year.
Breeding season: Breeding occurs from April to August.
Average eggs per season: 4.9.
Average time to hatching: 14 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Young are fed by both males and females about every six to eight minutes during the day. In the event that a pair broods a second time, males will assume most of the feeding responsibility, while females build a second nest. Usually, fecal sacs are removed only by females.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Protecting: Male, Female)
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Icterus gularis, tamién conocíu como bolseru de Altamira,[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae, nativu d'América Central, Méxicu y el sur de los Estaos Xuníos.[1] Estrémense seis subespecies.[2]
Ye nativu de Nicaragua, Hondures, El Salvador, Guatemala, Belize, Méxicu y el sur de los Estaos Xuníos.[1] El so hábitat natural compónse de monte subtropical y tropical, sabanes, praderíes y carbes.[3]
Reconócense les siguientes subespecies, incluyendo la subespecie tipu.:[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Icterus gularis, tamién conocíu como bolseru de Altamira, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae, nativu d'América Central, Méxicu y el sur de los Estaos Xuníos. Estrémense seis subespecies.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Altamira (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Altamira) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus gularis; yr enw Saesneg arno yw Altamira oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. gularis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r euryn Altamira yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig Para Psarocolius bifasciatus Gregl y Gorllewin Quiscalus niger
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Altamira (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Altamira) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus gularis; yr enw Saesneg arno yw Altamira oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. gularis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Schwarzkehltrupial (Icterus gularis) ist eine in Nord- und Mittelamerika vorkommende Singvogelart aus der Familie der Stärlinge (Icteridae).
Der Schwarzkehltrupial erreicht eine Gesamtlänge von 25 Zentimetern und ist damit der größte aller amerikanischen Trupiale.[1] Er wird bis zu 56 Gramm schwer. Kopf, Flanken, Bürzel und Bauch sind leuchtend orange bis gelb orange gefärbt. Die Flügel sind größtenteils schwarz, jedoch mit einigen weißen Federn durchsetzt. Der Bereich um die Augen sowie die Kehle sind schwarz und damit namensgebend. Der Schwanz ist ebenfalls schwarz. Die Geschlechter sind sich bezüglich der Zeichnung sehr ähnlich. Der Schnabel ist kräftig und schwarzgrau hornfarben. Die Iris ist schwarz. Beine und Füße sind schiefergrau.
Der Gesang des Schwarzkehltrupials wird als eine laute, musikalische, oftmals zögerliche Aneinanderreihung von Pfeiftönen beschrieben. Einzelne, harte, kratzende Töne werden als Alarmanruf eingesetzt.[2]
Das Verbreitungsgebiet des Schwarzkehltrupials erstreckt sich von der Südspitze von Texas über den Osten Mexikos bis nach Guatemala, Honduras, Belize und Nicaragua. Er lebt bevorzugt in offenen Waldlandschaften.[3]
Die Vögel leben paarweise zusammen und sind monogam. Sie ernähren sich in erster Linie von verschiedenen Insektenarten sowie gelegentlich von Beeren und Nüssen.
Das Nest wird an der Spitze von Zweigen in Form eines hängenden Beutels aus elastischen dünnen Zweigen gewebt. Es kann bis zu 65 Zentimeter lang werden und wird vom Weibchen in einem Zeitraum von drei Wochen allein gebaut. Die durchschnittliche Nesthöhe über dem Boden beträgt ca. neun Meter.[4] Es werden in der Regel etwa fünf Eier ab März gelegt. In den südlichen Verbreitungsgebieten erfolgt zuweilen eine zweite Brut. Die Brutzeit beträgt rund 14 Tage. Beide Eltern füttern die Nestlinge.
Der Schwarzkehltrupial ist in seinen Verbreitungsgebieten nicht selten und wird demzufolge von der Weltnaturschutzorganisation IUCN als 
„least concern = nicht gefährdet“ klassifiziert.[5] Er ist vom United States Fish and Wildlife Service gemäß dem Migratory Bird Treaty Act geschützt.[6]
Folgende Unterarten werden unterschieden:[7]
Der Schwarzkehltrupial (Icterus gularis) ist eine in Nord- und Mittelamerika vorkommende Singvogelart aus der Familie der Stärlinge (Icteridae).
The Altamira oriole (Icterus gularis) is a New World oriole. The bird is widespread in subtropical lowlands of the Mexican Gulf Coast and northern Central America, the Pacific coast and inland. They have since spread to southern Texas, but this was not until 1939.[2]
At 25 cm (9.8 in) and 56 g (2.0 oz), this is the largest oriole in genus Icterus. The bird nests in open woodland, with the nest being a very long woven pouch, attached to the end of a horizontal tree branch, sometimes to telephone wires.
This bird forages high in trees, sometimes in the undergrowth. They mainly eat insects and berries.
These birds are permanent residents, and unlike the migratory orioles that breed in the US, the species is sexually monomorphic—both the males and the females have elaborate coloration and patterning.
Both males and females have a black mandible and throat, as well as a black back and long black tail. Wings are black, but the remiges and rectrices (flight feathers) are fringed with white. These form a single white wing bar and white wing spots when folded. The secondary coverts form orange epaulets. The underside is almost uniformly orange or yellowish-orange. In general, immature specimens have an olive back, and a dull yellow on its head and its body. The first-year bird is similar to the adult, but it has an olive, not black, back, and yellow-olive tail.[3][4]
The bird lives in semi-arid areas with scattered trees, and open riparian woodland. The bird is a solitary nester as well, with an average of a quarter kilometer between nests. Little aggression has been observed in breeding season from this bird, and it is not known to be territorial.[5]
In Texas, their breeding season ranges from late April to late July. Their nest resembles a small pouch made of moss, grass, palm fibers, weeds, strips of bark, and is lined with feathers. The nest may also hang from telephone wires. The nest is assumed to be built by the female, but it is not known how long this takes. 4–6 eggs are laid, and nestlings are fed and cared for by both parents.[2]
The Altamira oriole is a forage gleaner, searching for food through the tree-tops to the near-ground bottom of the tree. Its diet includes fruit (small fruits, hackberries and figs) and insects, such as grasshoppers, crickets, and caterpillars.[2]
The song of the Altamira oriole is a series of clear, slow musical whistles. In contrast, the Altamira's calls are harsh whistles, rasping chatter, and nasal "ike"s.[6]
The Altamira oriole (Icterus gularis) is a New World oriole. The bird is widespread in subtropical lowlands of the Mexican Gulf Coast and northern Central America, the Pacific coast and inland. They have since spread to southern Texas, but this was not until 1939.
At 25 cm (9.8 in) and 56 g (2.0 oz), this is the largest oriole in genus Icterus. The bird nests in open woodland, with the nest being a very long woven pouch, attached to the end of a horizontal tree branch, sometimes to telephone wires.
This bird forages high in trees, sometimes in the undergrowth. They mainly eat insects and berries.
These birds are permanent residents, and unlike the migratory orioles that breed in the US, the species is sexually monomorphic—both the males and the females have elaborate coloration and patterning.
La Nigramentona iktero, Icterus gularis, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn.
Ĝi troviĝas disvastigata en subtropikaj malaltaj teroj en Meksiko ĉe la Golfo de Meksiko kaj norda Centrameriko, ĉe la marbordo de Pacifiko kaj interne. Ĝi povas troviĝi ankaŭ en la suda pinto de Teksaso, (loke nomata Valo Rio Grande).
Ĝi estas 25 cm longa kaj 56 g peza, kaj pro tio ĝi estas la plej granda iktero de la genro Icterus. Tiu estas birdospecio kun ĉefe sulfurflava plumaro. Maskla plenkreskulo havas malgrandan nigrajn okulmaskon kiel brido el la bekobazo al la okulo, kiu pluas kaj kovras iomete la gorĝareon, kio nomigas la specion kaj rekte en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo kie gularis aludas al gorĝo. Dume Icterus aludas al la ĝenerala flava koloro. Estas nigraj ankaŭ la vosto kaj la flugiloj kiuj montras ne markatajn blankajn flugilstriojn kaj ankaŭ ne larĝan flavan ŝultromakulon. La beko estas tre fortika ĉebaze kaj griza (kun eburblanka unua duono de la suba makzelo), dum ankaŭ la kruroj estas grizaj.
Tiu birdo nestumas en malfermaj arbaroj. La nesto estas tre longa teksita saketo, ligata al fino de horizontala arbobranĉo, foje al telefonfosto.
Tiu birdo manĝas alte en arbo, foje ĉe subkreskaĵaro. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj berojn.
Tiuj birdoj estas konstante loĝantaj birdoj, kaj malkiel la migrantaj ikteroj kiuj reproduktiĝas en Usono, tiu specio estas kazo de seksa unumorfismo -- kaj maskloj kaj inoj havas prilaboratajn kolorojn kaj bildon.
La Nigramentona iktero, Icterus gularis, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn.
Ĝi troviĝas disvastigata en subtropikaj malaltaj teroj en Meksiko ĉe la Golfo de Meksiko kaj norda Centrameriko, ĉe la marbordo de Pacifiko kaj interne. Ĝi povas troviĝi ankaŭ en la suda pinto de Teksaso, (loke nomata Valo Rio Grande).
Ĝi estas 25 cm longa kaj 56 g peza, kaj pro tio ĝi estas la plej granda iktero de la genro Icterus. Tiu estas birdospecio kun ĉefe sulfurflava plumaro. Maskla plenkreskulo havas malgrandan nigrajn okulmaskon kiel brido el la bekobazo al la okulo, kiu pluas kaj kovras iomete la gorĝareon, kio nomigas la specion kaj rekte en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo kie gularis aludas al gorĝo. Dume Icterus aludas al la ĝenerala flava koloro. Estas nigraj ankaŭ la vosto kaj la flugiloj kiuj montras ne markatajn blankajn flugilstriojn kaj ankaŭ ne larĝan flavan ŝultromakulon. La beko estas tre fortika ĉebaze kaj griza (kun eburblanka unua duono de la suba makzelo), dum ankaŭ la kruroj estas grizaj.
Tiu birdo nestumas en malfermaj arbaroj. La nesto estas tre longa teksita saketo, ligata al fino de horizontala arbobranĉo, foje al telefonfosto.
Tiu birdo manĝas alte en arbo, foje ĉe subkreskaĵaro. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj berojn.
Tiuj birdoj estas konstante loĝantaj birdoj, kaj malkiel la migrantaj ikteroj kiuj reproduktiĝas en Usono, tiu specio estas kazo de seksa unumorfismo -- kaj maskloj kaj inoj havas prilaboratajn kolorojn kaj bildon.
El turpial de Altamira (Icterus gularis), también conocido como bolsero de Altamira o toche,[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae, nativo de América Central, México y el sur de los Estados Unidos.[1] Se distinguen seis subespecies.[2]
Es nativo de Nicaragua,Costa Rica, Honduras, El Salvador, Guatemala, Belice, México y el sur de los Estados Unidos.[1] Su hábitat natural se compone de bosque subtropical y tropical, sabanas, praderas y matorrales.[3]
Se reconocen las siguientes subespecies, incluyendo la subespecie tipo.:[2]
El turpial de Altamira (Icterus gularis), también conocido como bolsero de Altamira o toche, es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae, nativo de América Central, México y el sur de los Estados Unidos. Se distinguen seis subespecies.
Icterus gularis Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Icterus gularis
LOriole à gros bec (Icterus gularis), appelé également Oriole à gorge noire et Oriole d'Altamira, est une espèce d'oiseaux vivants en Amérique centrale et au sud de l'Amérique du Nord.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 6.2, 2016)[1] :
Icterus gularis
LOriole à gros bec (Icterus gularis), appelé également Oriole à gorge noire et Oriole d'Altamira, est une espèce d'oiseaux vivants en Amérique centrale et au sud de l'Amérique du Nord.
De Altamiratroepiaal (Icterus gularis) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Deze soort komt voor van zuidelijk Texas tot Honduras en telt 6 ondersoorten:
De Altamiratroepiaal (Icterus gularis) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Eldoradotrupial (Icterus gularis) er en fugl i trupialfamilien.
Det finnes 6 underarter av eldoradotrupial[2]:
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Eldoradotrupial (Icterus gularis) er en fugl i trupialfamilien.
Altamiratrupial[2] (Icterus gularis) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3]
Altamiratrupial delas in i sex underarter med följande utbredning:[3]
Vissa inkluderar tamaulipensis, yucatanensis och troglodytes i taxonet mentalis samt inkluderar gigas i gularis.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Altamira är namnet på en kommun i delstaten Tamaulipas i östra Mexiko
Wikimedia Commons har media som rör altamiratrupial.
Wikispecies har information om Icterus gularis.
Icterus gularis là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
Icterus gularis (Wagler, 1829)
Охранный статус
Черногорлый цветной трупиал[1] (лат. Icterus gularis) — вид птиц семейства трупиаловых.
Широко распространена в субтропической Среднешотландской низменности побережья Мексиканского Залива и на севере Центральной Америки, Тихоокеанском побережье и внутри страны. Также встречается на крайнем юге Техаса, в долине Рио-Гранде.
Достигая размера 25 см и веса 56 грамм, является самым крупным представителем рода Icterus. Гнездятся в перемежающейся с открытыми пространствами лесистой местности. Гнездо — очень длинный мешочек, прикреплённый к концу горизонтальной ветви дерева, иногда к телефонным проводам.
Кормятся высоко в деревьях, иногда в подлеске. Главным образом, едят насекомых и ягоды.
Эти птицы — оседлые, и в отличие от перелетных иволг, них нет полового диморфизма: сложная окраска и узоры есть как у самцов, так и у самок.
Черногорлый цветной трупиал (лат. Icterus gularis) — вид птиц семейства трупиаловых.
Широко распространена в субтропической Среднешотландской низменности побережья Мексиканского Залива и на севере Центральной Америки, Тихоокеанском побережье и внутри страны. Также встречается на крайнем юге Техаса, в долине Рио-Гранде.
Достигая размера 25 см и веса 56 грамм, является самым крупным представителем рода Icterus. Гнездятся в перемежающейся с открытыми пространствами лесистой местности. Гнездо — очень длинный мешочек, прикреплённый к концу горизонтальной ветви дерева, иногда к телефонным проводам.
Кормятся высоко в деревьях, иногда в подлеске. Главным образом, едят насекомых и ягоды.
Эти птицы — оседлые, и в отличие от перелетных иволг, них нет полового диморфизма: сложная окраска и узоры есть как у самцов, так и у самок.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ムクドリモドキ科 Icteridae 属 : Icterus 種 : オレンジムクドリモドキオレンジムクドリモドキ（学名：Icterus gularis）は、スズメ目ムクドリモドキ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
