nimet breadcrumb-navigoinnissa
Starnoenas cyanocephala[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.
Anvet e voe Columba cyanocephala da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) : ar spesad nemetañ er genad Starnoenas[3] an hini eo.
Emañ brosezat ar spesad e douaroù izel Kuba[4], ma plij ar c'hoadegi gleborek hag ar geunioù dezhañ.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Starnoenas cyanocephala a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.
Anvet e voe Columba cyanocephala da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) : ar spesad nemetañ er genad Starnoenas an hini eo.
El colom guatlla capblau o colom perdiu[1] (Starnoenas cyanocephala) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) endèmic de Cuba i l'illa de la Juventud, si bé en aquesta última es considera extint. És l'única espècie del gènere Starnoenas.
El colom guatlla capblau o colom perdiu (Starnoenas cyanocephala) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) endèmic de Cuba i l'illa de la Juventud, si bé en aquesta última es considera extint. És l'única espècie del gènere Starnoenas.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cordurtur benlas (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cordurturod penlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Starnoenas cyanocephala; yr enw Saesneg arno yw Blue-headed quail dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. cyanocephala, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cordurtur benlas yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen Seland Newydd Hemiphaga novaeseelandiae Dodo Raphus cucullatus
.jpg)
.jpg)
_on_branch.jpg)
_(4111461954).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cordurtur benlas (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cordurturod penlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Starnoenas cyanocephala; yr enw Saesneg arno yw Blue-headed quail dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. cyanocephala, sef enw'r rhywogaeth.
Die Kubataube (Starnoenas cyanocephala), auch Kuba-Erdtaube, Blaukopfwachteltaube, Kuba-Blaukopftaube oder Rebhuhntaube genannt, ist eine Art der Taubenvögel. Sie kommt ausschließlich auf einigen Inseln in der Karibik vor. Sie ist die einzige Vertreterin ihrer Gattung und gilt als stark gefährdet. Als nah verwandt mit der Kubataube gelten die Amerikanischen Erdtauben.
Die Kubataube erreicht eine Körperlänge von 31 Zentimetern.[1] Das Gewicht beträgt durchschnittlich 225 Gramm.[2] Es besteht kein Geschlechtsdimorphismus.
Kubatauben haben einen taubengrauen bis hellblauen Vorder- und Oberkopf. Von der Schnabelbasis zum Nacken verläuft über das Auge ein dunkelgrauer bis schwarzer Streif. Er ist auf der Unterseite von einem schmäleren weißen Streif eingefasst, der auf den Halsseiten endet. Die Kehle und die Oberbrust sind schwarz. Diese schwarze Federpartie ist von einem schmalen, teils unterbrochenen weißen Saum eingefasst. Die Körperoberseite ist olivbraun. Die Handschwingen sind etwas dunkler und die einzelnen Federn weisen hier einen schmalen rostfarbenen Saum auf. Der Schnabel ist an der Basis rot und wird zur Spitze hin dunkelblau bis schwarz. Die Iris ist dunkelbraun. Die Beine und Füße sind rot.
Sie fliegt mit einem schwirrenden Fluggeräusch auf. Der Instrumentallaut erinnert an den der Rebhühner. Ungewöhnlich an ihr ist, dass sie ähnlich wie Hühner senkrecht hochfliegen kann.[3]
Die Kubataube kommt auf Kuba und der Isla de Pinos, vereinzelt auch auf Jamaika sowie an der Südküste von Florida vor. Sie ist eine bodenbewohnende Waldtaube, die Urwälder besiedelt. Ihre Bestandszahl ist durch Rodungen und durch Bejagung stark zurückgegangen und in einzelnen Regionen ihres Verbreitungsgebietes ist sie sehr selten geworden. Der Bestand auf Kuba wird auf nur noch 1000 bis 2.400 Vögel eingeschätzt. Von der IUCN wird die Art als „endangered“ (= stark gefährdet) eingestuft.[4]
Die Kubataube frisst Sämereien, Beeren sowie kleine Schnecken. Sie baumt zum Ruhen und Schlafen auf niedrige Äste von Bäumen und Zweigen auf. Ihr Nest errichtet sie entweder direkt auf dem Boden oder in niedriger Höhe im Gebüsch. Das Nest ist nur sehr lose aus trockenen Zweigen zusammengefügt. Das Gelege besteht aus zwei reinweißen Eiern.[5]
Die Kubataube wurde bereits 1794 nach England importiert. Ersthalter in Deutschland war der Berliner Zoo ab 1845. Dem Zoo in London gelang 1864 die erste Nachzucht.[6] Sie ist eine ausgesprochen wärmeliebende Art, die auf einen geheizten Schutzraum angewiesen ist.
Die Kubataube (Starnoenas cyanocephala), auch Kuba-Erdtaube, Blaukopfwachteltaube, Kuba-Blaukopftaube oder Rebhuhntaube genannt, ist eine Art der Taubenvögel. Sie kommt ausschließlich auf einigen Inseln in der Karibik vor. Sie ist die einzige Vertreterin ihrer Gattung und gilt als stark gefährdet. Als nah verwandt mit der Kubataube gelten die Amerikanischen Erdtauben.
The blue-headed quail-dove (Starnoenas cyanocephala), or blue-headed partridge-dove, is a species of bird in the pigeon and dove family Columbidae. It is monotypic within the subfamily Starnoenadinae and genus Starnoenas.[2][3]
In 1734 the English naturalist Eleazar Albin included a picture and a description of the blue-headed quail-dove in his A Natural History of Birds. His drawing was made from a live bird that had been brought to England from the East Indies.[4] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the blue-headed quail-dove with all the other pigeons in the genus Columba. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Columba cyanocephala and cited Albin's work.[5] The specific epithet combines the Ancient Greek kuanos meaning "dark blue" and -kephalos meaning "-headed".[6] It is now the only species placed in the genus Starnoenas that was introduced by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1838.[7][8] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[8]
A taxonomic review of the species' taxonomic history, morphology, anatomy, behavior, distribution, and zoogeography was published in 2016. It found that this species is unlike any other New World Columbidae and shares characteristics with many Australasian genera, the most similar being the Australian Geophaps and related terrestrial pigeons. The study recommends that the species be placed in its own subfamily, Starnoenadinae. However, additional data, including molecular, must be studied to further refine its relationship with Australasian pigeons. The study has also recommended that the English name be changed to "blue-headed partridge-dove" to distinguish it from New World quail-doves.[2]
This bird has a mainly cinnamon-brown body with a bright blue crown, black eye stripe, white facial stripe, and a black gorget narrowly bordered with white markings and blue mottling on the sides. 30–33 cm in length.[1]
This species lives primarily on the forest floor where it forages for seeds, berries, and snails. It is generally found in pairs, though larger groups have been recorded with 18 birds found at a water hole in 1995. Breeding occurs mainly between April and June, with nests made on or close to the ground.[1]
This species is endemic to Cuba. Its natural habitat is lowland forests and swampy areas. It can occasionally be found in highland forests.[1]
The species was once common and widespread throughout Cuba. Today, it is very rare or virtually extinct in most of its range. As of 2012, the population size is estimated to be between 1,000 and 2,499 individuals and there are three populations with good numbers near the Zapata Swamp and in the Pinar del Río Province. However, the density of this species may be greater than previously estimated, and as such there may be more individuals than previously expected. The population is suspected to have a slow or moderate declining trend. The major threats to the species continue to be hunting and habitat destruction. Its meat tastes good and thus the animal is still illegally trapped. Large hurricanes are also a threat to the species due to the damage caused to large areas of forest.
It is protected under national law, though this is not enforced and hunting continues. The only known highland population is protected in the La Güira National Park.[1]
The blue-headed quail-dove (Starnoenas cyanocephala), or blue-headed partridge-dove, is a species of bird in the pigeon and dove family Columbidae. It is monotypic within the subfamily Starnoenadinae and genus Starnoenas.
La paloma perdiz cubana[1] (Starnoenas cyanocephala) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae endémica de Cuba. Es la única especie de su género Starnoenas. Es una de las dos palomas más vistosas de Cuba, la otra es Geotrygon caniceps (camao).
El término Starnoenas, del griego starna «perdiz» y oenas «paloma», coincidente con su nombre común, se refiere a su parecido en el rostro rayado y en el vuelo aparatoso a las perdices; y cyanocephala en griego significa «de cabeza azul». En el idioma taíno se la llamaba camá.
La especie está presente en los bosques densos con pocas herbáceas en Guanahacabibes, La Güira y la península de Zapata. Existe en otros lugares del país con estos bosques, pero resulta poco común. En Isla de la Juventud está casi extirpada.
Starnoenas cyanocephala mide cerca de 30 cm de largo. Tiene la parte superior de la cabeza de color azul metálico, que limita con una banda negra al nivel de los ojos, que se estrecha hacia el frente. A esta le sigue por debajo una banda blanca que parte de la barba y termina en la nuca. A modo de pechera tiene en la garganta una mancha negra que hacia los laterales se va moteando de azul que se vuelve el color predominante en los flancos de la garganta. Por abajo la mancha negra está orillada de blanco. El resto del cuerpo es de color castaño. Más oscuro en el dorso con un ligero tono verdoso. Más pálido abajo, con tendencia al castaño-rojizo y con algunas iridiscencias moradas hacia el pecho, y hacia el castaño-amarillento del vientre hacia atrás. Las plumas remeras son más oscuras con las orillas amarillentas y en la cola las rectrices también son más oscuras. El pico es en la base rojo claro y en la punta azul-grisáceo. El Iris del ojo es pardo oscuro. Las patas son rosadas. En los juveniles la cabeza es menos azul, con las plumas con puntas oscuras y en la garganta más plumas blancas. El pico es más oscuro
La voz de la paloma perdiz es un “uuu-up”, larga la primera parte y muy corta y fuerte la segunda, repetido cada 2 segundos en prolongadas series. Andan en parejas, preferentemente caminando lentamente por el suelo. Van con la cabeza gacha y la cola levantada. Se alimentan de frutos, semillas y moluscos pequeños que buscan entre la hojarasca. Le gustan mucho las semillas de naranja.
Anidan de abril a junio en el suelo o cerca. Hacen un nido sencillo de ramitas protegido en hoyos entre raíces de los árboles o sobre bromeliáceas. Ponen dos huevos que miden aproximadamente 3,6 cm de largo por 2,8 cm de ancho.
Es una especie que se considera vulnerable y rara. A la llegada de Colón parece haber sido muy abundante según las crónicas de la época. Pero con la deforestación tan intensa que se extendió con la industria azucarera y la plantación de caña, los bosques densos se fueron haciendo cada vez más escasos y con ellos la paloma perdiz. Además es una especie codiciada por los cazadores furtivos que aprecian su carne y la hacen aún más escasa. Como todas las aves que anidan en el suelo, es afectada por la presencia de mamíferos introducidos (cerdo, gato, perro, mangosta y ratas).
Los sitios donde más abunda son parques naturales del Sistema Nacional de Áreas Protegidas. Su caza está prohibida. Puede ser criada en cautiverio.
Datos: Q649940
Multimedia:
Especies: Starnoenas cyanocephala
La paloma perdiz cubana (Starnoenas cyanocephala) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae endémica de Cuba. Es la única especie de su género Starnoenas. Es una de las dos palomas más vistosas de Cuba, la otra es Geotrygon caniceps (camao).
Starnoenas cyanocephala Starnoenas generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Starnoenas cyanocephala Starnoenas generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
La tortora quaglia testazzurra (Starnoenas cyanocephala (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Columbidae, endemico di Cuba. È l'unica specie nota del genere Starnoenas.[2]
È un columbiforme di media taglia che raggiunge lunghezze di 29-34 cm, con un peso di 213–289 g.[3]
La livrea, di colore bruno chiaro nella gran parte del corpo, si caratterizza per una corona di colore blu brillante, contornata da una striscia nera, che dal becco si estende sino a dietro l'occhio, e da una sottostante stria facciale bianca. La gola è nera con un bordo bianco e due piccole macchie azzurre.[1][3]
È una specie onnivora che si nutre di semi, bacche e piccoli invertebrati (gasteropodi, insetti, larve e bruchi).[3]
In passato questa specie era ampiamente diffusa sull'isola di Cuba, da Pinar del Río sino a Guantánamo. Negli anni '80, risultava presente con popolazioni significative: nell'area della Cienaga de Zapata, nella parte meridionale della provincia di Matanzas; nei monti di La Güira, in provincia di Pinar del Río; e nella penisola di Guanahacabibes. Sparute popolazioni si presume possano esistere anche in altre aree del paese. La popolazione un tempo presente sull'Isla de la Juventud è andata incontro a estinzione locale. [1]
La IUCN Red List classifica Starnoenas cyanocephala come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
Parte del suo territorio è protetto all'interno del Parco nazionale della Ciénaga de Zapata, del Parco nazionale La Güira e del Parco nazionale di Guanahacabibes.[1]
La tortora quaglia testazzurra (Starnoenas cyanocephala (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Columbidae, endemico di Cuba. È l'unica specie nota del genere Starnoenas.
Starnoenas cyanocephala (bahasa Inggeris blue-headed partridge-dove) adalah satu spesies burung dari keluarga Columbidae. Ia adalah spesies burung monotipik dalam sub-keluarga Starnoenadinae dan genus Starnoenas.[2][3]
. Starnoenas cyanocephala (bahasa Inggeris blue-headed partridge-dove) adalah satu spesies burung dari keluarga Columbidae. Ia adalah spesies burung monotipik dalam sub-keluarga Starnoenadinae dan genus Starnoenas.
De blauwkopkwartelduif (Starnoenas cyanocephala) is een vogel uit de familie Columbidae (duiven). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort in Cuba.
Deze duif is 30 tot 33 cm lang. Het is een opvallend getekende kwartelduif, met een blauwe kruin, daaronder een brede, zwarte oogstreep en een witte streep onder het oog die over wangen doorloopt. Onder de snavel op de keel zit een zwarte vlek als een soort slabbetje, met daaronder een smalle witte streep halfom het zwart. Verder is de vogel op de borst en buik kaneelkleurig gekleurd en van boven donker grijsbruin.[1]
Deze soort is endemisch in Cuba. Het leefgebied bestaat uit natuurlijk bos in laagland en moerasgebieden en soms ook in heuvellandbos. Het is een schuwe duif die leeft in de ondergroei en de bosbodem waar hij foerageert op zaden, bessen en slakken.[1]
Tot het midden van de 19e eeuw was de vogel wijdverspreid en veel voorkomend, maar werden de effecten van stroperij, introductie van roofdieren zoals katten en habitatverlies al duidelijk. Rond 1920 was de vogel al niet meer wijd verbreid en sinds de jaren 1980 zijn er nog een paar locaties waar de duif wordt waargenomen. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1000 tot 2500 individuen en de populatie-aantallen nemen verder af door onder meer stroperij. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe blauwkopkwartelduif (Starnoenas cyanocephala) is een vogel uit de familie Columbidae (duiven). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort in Cuba.
Multimedia w Wikimedia Commons Modrogłowik (Starnoenas cyanocephala) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych. Obecnie występuje tylko na Kubie. Zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758 w Systema Naturae. Holotyp pochodził z nieokreślonej lokalizacji (Habitat in America)[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza modrogłowika w monotypowym rodzaju Starnoenas[4]. Opisał go po raz pierwszy Karol Lucjan Bonaparte w 1838 w A geographical and comparative list of the birds of Europe and North America[5]. Nie wyróżnia się podgatunków[4]. Morfologia, anatomia i zachowanie tego ptaka jest niezwykle dziwna w stosunku do innych gołębiowatych Ameryk, a najbardziej zbliżona jest do australijskich ptaków z rodzaju Geophaps[6].
Nazwa rodzajowa: rodzaj Starna Bonaparte, 1838; gr. οινας oinas, οιναδος oinados – gołąb[7]. Epitet gatunkowy: gr. κυανος kuanos – ciemnoniebieski; -κεφαλος -kephalos – -głowy, od κεφαλη kephalē – głowa[7].
Długość ciała 29–34,5 cm, masa ciała 213–289 g[6]. Wymiary szczegółowe dla nieznanej liczby osobników: długość skrzydła 142–149 mm, długość ogona 77–84 mm, dzioba 12 mm, skoku 32–34 mm[8].
Modrogłowik to duży gołąb o zwartej budowie i okrągłej sylwetce. W upierzeniu prawie nie występuje dymorfizm płciowy, samica ma jedynie bardziej matowy kark i pierś. Pióra na czole, wierzchu głowy i karku są kobaltowoniebieskie z ciemniejszymi krawędziami. Tył szyi i górna część grzbietu płowobrązowe z winnoczerwonym nalotem. Pióra po bokach szyi są sztywne i pofalowane, występują aż po gardło. Niższa część grzbietu, barkówki i lotki III i II rzędu, pokrywy skrzydłowe, grzbiet, kuper, pokrywy nadogonowe i sterówki płowe albo jasne, oliwkowobrązowe. Ogon stopniowany. Lotki są oliwkowobrązowe, ciemniejsze od ogona, z szerokimi płowymi krawędziami chorągiewek zewnętrznych. Od brody po pokrywy uszne biegnie biały pasek, obydwa paski niemalże schodzą się z tyłu szyi. Pióra na brodzie, bokach gardła i środku piersi tworzą duży czarny obszar z białą krawędzią na piersi. Na bokach gardła nierówno wyrastające pióra mają kobaltowoniebieskie środki, tworząc pasiasty wzór, identyczny kolorem z niebieskim na głowie. Pierś różowopłowa z winnoczerwonym nalotem, brzuch bardziej brązowy, podobnie jak i boki ciała oraz pokrywy podogonowe. Sterówki od spodu czarnobrązowe. Tęczówka ciemnobrązowa po czarną. Wąska obrączka oczna jest szara. Dziób czerwony z szarą częścią dystalną, jednak sama końcówka może być bardziej pomarańczowawa lub brązowawa. Nogi koralowoczerwone[8].
Modrogłowik jest endemitem Kuby. Dawniej gołębie te występowały także na Isla de la Juventud. W przeszłości odnotowywane w południowej Florydzie, prawdopodobnie były to zabłąkane ptaki. Próby introdukcji na Jamajkę nie powiodły się[6].
Środowiskiem życia modrogłowików są pierwotne, lekko wilgotne lasy do 500 m n.p.m., okazjonalnie wyżej. Preferują otwarte lasy z kamienistym podłożem i regularnie rozmieszczoną roślinnością. Według innych doniesień ptaki te wybierają również lasy sąsiadujące z bagnami jak i suchsze lasy. Są to skryte i nierzucające się w oczy gołębie, przeważnie przebywające pojedynczo lub w parach. Poruszając się preferują chodzenie. Żerują na dnie lasu, wlatują na niską gałąź jedynie zaniepokojone albo gdy nawołują inne ptaki. Zjadają groch i nasiona roślin uprawnych, małe owoce, owady, pędraki i gąsienice[8].
Okres lęgowy trwa od kwietnia do czerwca. Gniazdo to platforma z gałęzi, wyściełana świeżymi liśćmi, a niekiedy korzeniami. Ulokowane jest w niskim krzewie, w pnączu, w korzeniach drzewa lub martwym pniu, czasami na oplątwie (Tillandsia); rzadko położone wyżej niż na około 1,75 m. W zniesieniu 1 lub 2 białe jaja, brak informacji o inkubacji i czasie mijającym do opierzenia piskląt[8].
IUCN uznaje modrogłowika z gatunek zagrożony wyginięciem (EN, Endangered) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2016). Gołąb ten występuje tylko w niektórych częściach Kuby, w pozostałych wymarł. Do zagrożenia wyginięciem przyczyniły się wycinki lasów i polowania. Mięso modrogłowików uchodziło za wyjątkowo smaczne i ptaki odławiano i odławia się nadal z pomocą pułapek typu drop trap (są to pułapki zbudowane z jakiegoś pojemnika opierającego się na patyku z doczepionym sznurkiem). Są chronione prawnie na bagnie Zapata, jednak nie są podejmowane żadne działania w kierunku ich ochrony. BirdLife International wymienia 10 ostoi ptaków IBA, w których odnotowano modrogłowiki. Uznaje trend populacji za spadkowy[9].
Modrogłowik (Starnoenas cyanocephala) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych. Obecnie występuje tylko na Kubie. Zagrożony wyginięciem.
Starnoenas cyanocephala é uma espécie de ave da família Columbidae. É a única espécie do género Starnoenas.
É endémica de Cuba.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude, pântanos subtropicais ou tropicais e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.[1]
Está ameaçada por perda de habitat.[1]
Starnoenas cyanocephala é uma espécie de ave da família Columbidae. É a única espécie do género Starnoenas.
É endémica de Cuba.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude, pântanos subtropicais ou tropicais e regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
Está ameaçada por perda de habitat.
Blåhuvad vaktelduva[2] (Starnoenas cyanocephala) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3] Den placeras som enda art i släktet Starnoenas. Fågeln förekommer enbart i låglänta områden på Kuba.[3] IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Wikispecies har information om Starnoenas cyanocephala.
Blåhuvad vaktelduva (Starnoenas cyanocephala) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar. Den placeras som enda art i släktet Starnoenas. Fågeln förekommer enbart i låglänta områden på Kuba. IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.
Поширення: Куба. Цей вид зустрічається в підліску лісів низовини в тому числі болотистій місцевості, а іноді і в лісі нагір'я. Оцінка населення: лише від 1000 до 2400 птахів.
Поживою є насіння, ягоди і равлики на землі в густому лісі, а іноді і на лісових доріжках. Зазвичай зустрічається в парах. Розмноження відбувається в основному в період з квітня по червень, гнізда розміщені на або близько до землі, часто серед коренів дерев або в порожнинах пнів, або вище, на горизонтальній гілці 2.5-8 м над землею. Голос нагадує голос куріпки.
Близько 30 см в довжину, середня вага 225 грам. Статевий диморфізм відсутній. Верхня частина голови металево-синього кольору.
До прибуття Колумба, здається, був дуже численним відповідно до хронік того часу. Полювання й інтенсивне збезлісення, задля розвитку цукрової промисловості призвели до значного зниження чиселності. Як і всі птахи, які гніздяться на землі, вид залежить від наявності введених ссавців (свиня, кішка, собака, мангуст і щур). Місця, де вид найбільш численний — це природні парки національної системи природоохоронних територій. Полювання на нього заборонене. Є приклади вирощення в неволі.
Starnoenas cyanocephala là một loài chim trong họ Columbidae.[1]
Starnoenas cyanocephala là một loài chim trong họ Columbidae.
Starnoenas cyanocephala
(Linnaeus, 1758)
Синеголовый земляной голубь[1] (лат. Starnoenas cyanocephala) — единственный вид в монотипическом роде Starnoenas[2]. Видовое название происходит от греческого «cyanocephala» — синяя голова, родовое: «starna» — куропатка, «oenas» — голубь.
Обитает на Кубе. Этот вид встречается в нижнем ярусе (подлеске) равнинных лесов, в том числе и в болотистой местности, но иногда и в горных лесах. Оценка численности: только от 1000 до 2400 птиц.
Пищей являются семена, ягоды и улитки, собираемые на земле в густом лесу, а иногда и на лесных дорожках. Обычно встречается парами. Размножение происходит преимущественно с апреля по июнь, гнезда размещены на земле или близко к земле, часто среди корней деревьев или в полостях пней, или чуть выше, на горизонтальной ветке 2,5—8 м над землей. В кладке 2 белых яйца[3]. Голос — протяжное «ууу—ууу».
Около 30 см в длину[4], средний вес 225 грамм[5]. Половой диморфизм отсутствует. Верхняя часть головы металлически-синего цвета.
До прибытия Колумба и момент его появления на острове, судя по хроникам того времени, по-видимому, был весьма многочисленным. Охота и интенсивное обезлесения для развития сахарной промышленности, привели к значительному снижению численности. Как и все птицы, гнездящиеся на земле, вид зависит от наличия интродуцированных млекопитающих (свиньи, кошки, собаки мангусты и крысы). Места, где вид всё ещё многочислен — это природные парки национальной системы природоохранных территорий. Охота на него запрещена. Есть примеры разведения в неволе.
Синеголовый земляной голубь (лат. Starnoenas cyanocephala) — единственный вид в монотипическом роде Starnoenas. Видовое название происходит от греческого «cyanocephala» — синяя голова, родовое: «starna» — куропатка, «oenas» — голубь.
