nimet breadcrumb-navigoinnissa
Els erèbids (Erebidae) són una família de papallones nocturnes de la superfamília dels noctuoïdeus.
La família és una de les més grans famílies d'heteròcers i conté una àmplia varietat de grups de grans papallones nocturnes conegudes.
La família inclou subfamílies i gèneres abans classificats en altres famílies com Catocala, els arctins (Arctiinae), els limantrins (Lymantriinae).
Les mides dels adults van des de les més grans (17 cm de l'Ascalapha odorata) a la més petites (0,25 cm en alguns dels Micronoctuini).
La coloració dels adults s'estén des de tota la gamma de colors avorrits, monòtons i críptics (per exemple, Zale lunifera) a colors vívids, contrastats (per exemple, els arctins).
Es troben en tots els continents excepte l'Antàrtida.
Entre els noctuoïdeus, els erèbids poden ser àmpliament definits per les característiques de les ales dels adults amb el suport dels estudis filogenètics. [1][2][3]
Estudis filogenètics actuals han ajudat a aclarir les relacions entre els estructuralment diversos llinatges dins dels noctuoïdeus i dins dels erèbids.
Els estudis morfològics van donar lloc a una classificació en la qual els monofilètics Arctiinae, Lymantriinae i Micronoctuini van ser tractats com famílies, i els altres llinatges dels erèbids van ser agrupats en gran mesura dins els noctúids.
Estudis recents que combinen característiques genètiques amb les morfològiques van revelar que els antics noctúids eren parafilètics, i alguns dels llinatges dins dels noctúids estaven més estretament relacionats amb les famílies Arctiinae, Lymantriinae, i Micronoctuini que amb els altres llinatges de Noctuidae.
La determinació d'aquestes relacions filogenètiques ha portat a l'actual sistema de classificació en el qual diversos clades es reorganitzen i es mantenen gairebé intactes i altres es separaren.
Els erèbids són una família monofilètica entre les sis dels noctuoïdeus.
Algunes subfamílies dels noctúids, com ara els Herminiinae, es van traslladar en el seu conjunt a Erebidae.
Altres subfamílies, incloent el Acontiinae i Calpinae, es van separar.
Arctiinae va esdevenir una subfamília dels erèbids col·locat al costat dels Herminiinae.
Lymantriinae es va convertir en una altra subfamília dels erèbids col·locada prop de Pangraptinae.
El rang de Micronoctuini va ser canviat de família a tribu inclosa dins d'Hypenodinae.
Erebidae es divideix actualment en 18 subfamílies, algunes dels quals estan fortament recolzades per l'anàlisi filogenètic i poden persistir a través d'un major estudi, mentre que altres són dèbilment compatibles i poden ser redefinides de nou.
Ascalapha odorata
Arctia caja
Catocala sponsa
Euclidia glyphica
Lymantria monacha
Metaemene atriguttata
Phragmatobia fuliginosa
Zale lunifera
Els erèbids (Erebidae) són una família de papallones nocturnes de la superfamília dels noctuoïdeus.
La família és una de les més grans famílies d'heteròcers i conté una àmplia varietat de grups de grans papallones nocturnes conegudes.
La família inclou subfamílies i gèneres abans classificats en altres famílies com Catocala, els arctins (Arctiinae), els limantrins (Lymantriinae).
Les mides dels adults van des de les més grans (17 cm de l'Ascalapha odorata) a la més petites (0,25 cm en alguns dels Micronoctuini).
La coloració dels adults s'estén des de tota la gamma de colors avorrits, monòtons i críptics (per exemple, Zale lunifera) a colors vívids, contrastats (per exemple, els arctins).
Es troben en tots els continents excepte l'Antàrtida.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Die Erebidae sind eine Schmetterlingsfamilie aus der Überfamilie der Noctuoidea. Die Erebidae wurden bis zum Jahr 2005 als Unterfamilie der Eulenfalter (Noctuidae) angesehen, sind aber seither fast durchgängig als eigene Familie anerkannt. Sie enthält fast alle Eulenfalter mit einer quadrifinen Flügeladerung. Dazu gehören die kleinsten wie die größten Eulenfalter. Nach der Artenzahl ist diese Familie die artenreichste unter den Schmetterlingen.[1]
Fast alle Falter der Erebidae-Familie weisen eine als quadrifin bezeichnete Flügeladerung auf. Die Cubitalvene teilt sich bei den Erebidae dreimal und erreicht so vier Endäste. Dadurch unterscheidet sich ihr Flügelgeäder von denen der Falter der Familie Noctuidae, die nur drei Endäste zeigen. Deren Flügeladerung wird trifin genannt.
In den Jahren 2010 und 2011 erschienen zwei molekulargenetische Studien, die die Einteilung der Noctuoidea in die beiden Familien Erebidae und Noctuidae bestätigten.[2][3]
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Die Erebidae sind eine Schmetterlingsfamilie aus der Überfamilie der Noctuoidea. Die Erebidae wurden bis zum Jahr 2005 als Unterfamilie der Eulenfalter (Noctuidae) angesehen, sind aber seither fast durchgängig als eigene Familie anerkannt. Sie enthält fast alle Eulenfalter mit einer quadrifinen Flügeladerung. Dazu gehören die kleinsten wie die größten Eulenfalter. Nach der Artenzahl ist diese Familie die artenreichste unter den Schmetterlingen.
Leis Erebidae son una familha de lepidoptères (parpalhons) que sovent son activitat es nocturna.
Recentament subjècta a de remanejaments nomenclaturaus importants, la familha inclutz uei toi leis espècias qu'aguèron plaçadas a passat temps dins lei familhas deis Arctiidae e dei Lymantriidae (que retrogradèron au reng de sotafamilhas, ensin que mai d'una sotafamilha qu'aguèron plaçadas dins lei Noctuidae aperavans. Aquò fa deis Erebidae la familha de lepidoptères mai diversificada, emé mai de 24 500 espècias descrichas.
.jpg)
The Erebidae are a family of moths in the superfamily Noctuoidea. The family is among the largest families of moths by species count and contains a wide variety of well-known macromoth groups. The family includes the underwings (Catocala); litter moths (Herminiinae); tiger, lichen, and wasp moths (Arctiinae); tussock moths (Lymantriinae), including the arctic woolly bear moth (Gynaephora groenlandica);[1] piercing moths (Calpinae and others); micronoctuoid moths (Micronoctuini); snout moths (Hypeninae); and zales, though many of these common names can also refer to moths outside the Erebidae (for example, crambid snout moths). Some of the erebid moths are called owlets.
The sizes of the adults range from among the largest of all moths (>5 in (127 mm) wingspan in the black witch) to the smallest of the macromoths (0.25 in (6 mm) wingspan in some of the Micronoctuini). The coloration of the adults spans the full range of dull, drab, and camouflaged (e.g., Zale lunifera and litter moths) to vivid, contrasting, and colorful (e.g., Aganainae and tiger moths). The moths are found on all continents except Antarctica.
Among the Noctuoidea, the Erebidae can be broadly defined by the wing characteristics of the adults with support from phylogenetic studies. The cubital forewing vein, which runs outward from the base of a wing to the outer margin, splits into two (bifid), three (trifid), or four (quadrifid) veins from the medial area to the outer margin. These split veins are named M2, M3, CuA1, and CuA2 in order toward the inner margin. A trifid forewing has either a reduced or vestigial M2 vein or the M2 vein does not connect to the cubital veins, while M2 is as thick as M3 and connects or nearly connects to M3 in a quadrifid forewing. The same splitting of the hindwing cubital vein has analogous terms bifine, trifine, and quadrifine. The Erebidae typically have quadrifid forewings and quadrifine hindwings, though the Micronoctuini are exceptional with their bifine hindwings. Among the related families, most Erebidae are quadrifid moths like the Euteliidae, Nolidae, and Noctuidae and unlike the trifid Oenosandridae and Notodontidae. And among the quadrifid moths, the Erebidae have quadrifine hindwings like the typical Nolidae and Euteliidae and unlike the typical Noctuidae.[2][3][4]
Phylogenetic studies in the present century have helped to clarify the relationships between the structurally diverse lineages within the Noctuoidea and within the Erebidae. Morphological studies had led to a classification in which the monophyletic Arctiinae, Lymantriinae, and Micronoctuini were treated as families, and the other erebid lineages were largely grouped within the Noctuidae. Recent studies combining genetic characteristics with the morphological ones revealed that the former Noctuidae were paraphyletic, and some of the lineages within the Noctuidae were more closely related to the Arctiinae, Lymantriinae, and Micronoctuini families than to the other lineages within the Noctuidae.
The determination of these phylogenetic relationships has led to the present classification scheme in which several clades were rearranged while kept mostly intact and others were split apart. The Erebidae are one monophyletic family among six in the Noctuoidea. A more strictly defined family Noctuidae is also monophyletic, but the family lacks the quadrifine moths now placed as part of the Erebidae. Some subfamilies of the Noctuidae, such as the Herminiinae, were moved as a whole to Erebidae. Other subfamilies, including the Acontiinae and Calpinae, were each split apart. The Arctiinae became an erebid subfamily placed next to the closely related Herminiinae. The Lymantriinae became another erebid subfamily placed near the Pangraptinae. The rank of the Micronoctuini was changed from family to tribe to include the clade as a lineage within the Hypenodinae. The Erebidae are currently divided into 18 subfamilies, some of which are strongly supported by phylogenetic analysis and may persist through further study, while others are weakly supported and may be redefined again.
Eulepidotis affinis, Panama Apantesis arge caterpillar (Arctiinae) Halysidota tessellaris, cocoon The Erebidae are a family of moths in the superfamily Noctuoidea. The family is among the largest families of moths by species count and contains a wide variety of well-known macromoth groups. The family includes the underwings (Catocala); litter moths (Herminiinae); tiger, lichen, and wasp moths (Arctiinae); tussock moths (Lymantriinae), including the arctic woolly bear moth (Gynaephora groenlandica); piercing moths (Calpinae and others); micronoctuoid moths (Micronoctuini); snout moths (Hypeninae); and zales, though many of these common names can also refer to moths outside the Erebidae (for example, crambid snout moths). Some of the erebid moths are called owlets.
The sizes of the adults range from among the largest of all moths (>5 in (127 mm) wingspan in the black witch) to the smallest of the macromoths (0.25 in (6 mm) wingspan in some of the Micronoctuini). The coloration of the adults spans the full range of dull, drab, and camouflaged (e.g., Zale lunifera and litter moths) to vivid, contrasting, and colorful (e.g., Aganainae and tiger moths). The moths are found on all continents except Antarctica.
Erebidae es una familia de lepidópteros de la superfamilia Noctuoidea. Es una de las familias más numerosas de las llamadas Macrolepidoptera.[1]
Erebidae es una familia de lepidópteros de la superfamilia Noctuoidea. Es una de las familias más numerosas de las llamadas Macrolepidoptera.
Les Erebidae sont une famille de lépidoptères (papillons) à activité souvent nocturne.
Récemment sujette à d'importants remaniements nomenclaturaux, cette famille inclut aujourd'hui toutes les espèces naguère placées dans les familles des Arctiidae et des Lymantriidae (rétrogradées au rang de sous-familles), ainsi que plusieurs sous-familles auparavant placées dans les Noctuidae. Cela fait des Erebidae la famille de lépidoptères la plus diversifiée, avec plus de 24 500 espèces décrites[1].
On peut rencontrer des espèces de cette famille sur tous les continents sauf l'Antarctique.
Chez certaines espèces de cette famille, les imagos (papillons adultes) ne se nourrissent pas.[réf. nécessaire] Beaucoup cependant se nourrissent, et sont même très attirés par les fleurs, les fruits en décomposition, la miellée, etc.
La famille des Erebidae a été décrite par l’entomologiste anglais William Elford Leach en 1815.
Son contenu a beaucoup évolué à la suite des études de phylogénie moléculaire menées depuis les années 2000. Dans la nouvelle classification, les Arctiinae et les Lymantriinae correspondent respectivement aux anciennes familles des Lymantriidae et des Arctiidae[2].
Avertissement : la systématique des Erebidae (et plus largement des Noctuoidea) est en évolution rapide, et les différentes sources peuvent fournir des classifications très disparates concernant les rangs taxinomiques situées entre les ordres et les genres.
Les Erebidae sont une famille de lépidoptères (papillons) à activité souvent nocturne.
Récemment sujette à d'importants remaniements nomenclaturaux, cette famille inclut aujourd'hui toutes les espèces naguère placées dans les familles des Arctiidae et des Lymantriidae (rétrogradées au rang de sous-familles), ainsi que plusieurs sous-familles auparavant placées dans les Noctuidae. Cela fait des Erebidae la famille de lépidoptères la plus diversifiée, avec plus de 24 500 espèces décrites.
Gli Erebidi (Erebidae Leach, [1815])[1] rappresentano la più numerosa famiglia di lepidotteri, con 24.569 specie diffuse in tutto il mondo (dato aggiornato al 23 dicembre 2011).[2][3]
Questi lepidotteri appaiono talvolta ricoperti da una fitta peluria; in particolare le Lymantriinae sono rivestite da peli urticanti che le proteggono dai predatori. Le ali presentano una grande varietà di geometrie e di colorazioni, sebbene la predominanza sia per la gamma compresa tra il giallo-rossastro ed il grigio-brunastro o il marroncino scuro.[4]
Nell'ala anteriore, che può presentare un'aerola, M2 ha inizio dalla parte posteriore della cellula discale, molto più vicino ad M3 che non ad M1, così da dare l'impressione di un cubito quadripartito (in realtà i quattro "rami" sono rappresentati da M2, M3, CuA1 e CuA2). All'interno dei Noctuoidea, questa caratteristica si trova anche nelle Nolidae, nelle Euteliidae e nelle Noctuidae. Occasionalmente un ramo di RS può mancare (Lymantriinae), mentre Sc è di regola distinta dalle altre nervature.[2][5][6]
Nell'ala posteriore si osserva una configurazione analoga, con M2 che si origina nel terzo posteriore della cellula discale, e spesso in prossimità di M3, come in varie sottofamiglie tra cui le Arctiinae, così che il cubito appare nuovamente quadripartito. Tale condizione è osservabile anche nelle Nolidae e nelle Euteliidae. Un caso particolare è rappresentato dalla tribù Micronoctuini, un tempo considerata una famiglia a parte: date le ridotte dimensioni di questi lepidotteri, nell'ala posteriore M2 è andata scomparendo, mentre M3 si è fusa con CuA1, tanto da dare l'impressione di un cubito bipartito, ossia ramificato solo in M3+CuA1 e CuA2.[2][6]
Sempre nell'ala posteriore, spesso Sc+R1 si fonde con la cellula discale per metà lunghezza (Arctiinae) o solo alla base (Lymantriinae).[4]
Talvolta la colorazione delle ali fa sì che se disturbate, queste falene volino via emettendo "lampi" di colore che confondono il predatore; infatti le Catocala (Erebinae) sono i lepidotteri notturni più difficili da catturare in volo.[4]
Nelle Arctiinae (p. es. Ocnogyna corsica (Rambur, 1832)) e nelle Lymantriinae (p. es. Orgyia antiqua (Linnaeus, 1758)) le femmine possono avere ali vestigiali, ed essere quindi incapaci al volo. La femmina di O. antiqua si allontana raramente dal bozzolo dopo l'emersione, a meno che non venga disturbata, e tende a deporre le uova su di esso.[4]
L'accoppiamento alare è di tipo frenato, e spesso è presente l'apparato di connessione tra ala anteriore e metatorace. A riposo, le ali sono tenute sovrapposte sopra il corpo.[5]
Gli ocelli sono presenti o assenti (sempre assenti nelle Lymantriinae). Mancano i chaetosemata.[5]
Le antenne possono essere filiformi, serrate, cigliate (alcune Arctiinae) o anche bipettinate (più spesso nei maschi); in particolare nelle Lymantrinae sono bipettinate in ambo i sessi, ma in quelle dei maschi i processi laterali sono più lunghi e terminano sempre con 1-3 spinule.[5]
La spirotromba è talvolta ben sviluppata (Erebinae), talvolta ridotta (Arctiinae) o addirittura assente nelle Lymantriinae, nelle quali gli adulti non si alimentano. I palpi mascellari sono piccoli e monosegmentali o addirittura mancanti, e quelli labiali sono di regola poco sviluppati.[4][5][7]
Nelle zampe, l'epifisi è sempre presente, tranne nelle Lymantriinae; la formula degli speroni tibiali è 0-2-4 o 0-2-2.[5]
Caratteristica peculiare della famiglia, così come di tutti i Noctuoidea, è la presenza di organi timpanici nel metatorace, la cui struttura e posizione hanno valore sistematico; ad esempio nelle Arctiinae le membrane timpaniche sono rivolte all'indietro. Nelle Lymantrine si può osservare un cappuccio controtimpanico prespiracolare alla base dell'addome.[5] Nelle Arctiinae si osserva spesso anche un organo a forma di timballo, situato nel terzo segmento addominale e costituito da strie ravvicinate, implicato nella produzione di suoni;[8][9] Si osserva inoltre un secondo organo timballiforme sul metaepisterno di alcune specie.[10]
L'apparato genitale maschile è semplice nelle Lymantriinae, mentre nelle femmine i lobi dell'ovopositore sono sviluppati, carnosi, e talvolta allungati; sono inoltre visibili lunghi ciuffi di peli urticanti nella zona caudale.[11]
Nelle Arctiinae si possono trovare due ghiandole situate antero-dorsalmente tra i lobi dell'ovopositore; in altre sottofamiglie, i suddetti lobi possono assumere un aspetto cuneiforme per permettere l'immissione delle uova all'interno di fenditure ed anfratti.[12][13][14]
L'apertura alare è la più varia, andando dai 5,7 mm di alcuni Micronoctuini, ai 280 mm di Thysania agrippina (Cramer, 1776), la più ampia dell'intero ordine Lepidoptera.[2]
Le uova possono essere sferiche o pseudocilindriche, spesso con scanalature profonde oppure con una superficie reticolata (p. es. nelle Arctiinae). Vengono deposte singolarmente o in piccoli gruppi costituiti da file regolari, solitamente presso le foglie della pianta ospite. Nelle Lymantriinae, durante la deposizione, spesso sono ricoperte dai peli del ciuffo caudale della femmina, oltre che da un secreto ghiandolare di protezione che indurisce rapidamente a contatto con l'aria.[5][15][16][17][18]
Le larve delle Lymantriinae spesso rivelano colorazioni vivaci e sono rivestite di fitti ciuffi di setae secondarie (talvolta urticanti) e spinule sulla sommità di tubercoli; sono prive di ghiandola cervicale, ma di regola dei caratteristici ciuffi allungati sono retti dal I segmento toracico e dall'VIII e IX segmento addominale. Le pseudozampe si trovano dal III al VI segmento addominale e sul X, con uncini collocati su mesoserie a singola fila. Una sola ghiandola mediodorsale, di norma gialla o rossa, è posizionata sul VI e sul VII segmento addominale.[5][11][19]
Nelle Arctiinae, i bruchi solitamente mostrano da tre a cinque vistose verruche sulle coxe del meso- e metatorace. Le setae secondarie sono visibili sui tubercoli ma anche sulle pseudozampe, che si trovano sugli stessi segmenti addominali delle Lymantriinae.[5][19]
Nelle altre sottofamiglie, il bruco è di regola cilindrico, talvolta molto colorato, solitamente senza setae secondarie, e con pseudozampe ben sviluppate.[5][10][19][20][21][22][23][24][25][26]
Molte specie si impupano nel terreno ai piedi della pianta ospite.[7]
La crisalide è obtecta, tozza e pelosa, particolarmente nelle Lymantriinae ove spesso le setae residuali del bruco sono urticanti; solitamente è dotata di un cremaster di setae uncinate, che però nelle Arctiinae è ridotto o del tutto assente[5][11][18][19]
Le specie sono diffuse in tutti i continenti, con una maggiore biodiversità nelle fasce tropicali, e prediligono la foresta a latifoglie più o meno rada.[4][5][7][27][28][29]
Quasi tutte le specie hanno attività notturna o crepuscolare, ma alcune volano di giorno in pieno sole. A riposo le ali vengono tenute "a tetto" sopra il corpo. I bruchi possono avere comportamento gregario all'interno di "tele" intessute tra le fronde, ma di regola si alimentano singolarmente sulle foglie alla luce del giorno. Le sostanze tossiche (principalmente Alcaloidi) assunte durante la fase larvale, vengono accumulate e passano nella fase pupale ed in quella adulta, avendo funzione di protezione contro i predatori. È spesso presente l'aposematismo.[4][5][7][27][28]
Gli adulti si alimentano (tranne nel caso delle Lymantriinae) del nettare di un'enorme varietà di fiori.[5] I bruchi sono di regola polifagi, e possono arrecare seri danni alle coltivazioni nonché al patrimonio forestale. Vengono preferite le foglie di specie arboree e arbustive, ma alcune larve attaccano anche gli steli di piante erbacee, recidendoli in prossimità della base. Alcune specie di Arctiinae si nutrono di licheni e di alghe epifite.[5]
Fa seguito un elenco (parziale e solo esemplificativo) di famiglie e generi di piante ospite:[29]
Il taxon è di recente introduzione, ed è stato istituito in seguito a studi molecolari che hanno messo in discussione l'assetto tassonomico tradizionale della superfamiglia Noctuoidea. È stato da sempre arduo delineare una sistematica convincente ed esaustiva per questa superfamiglia, visto innanzitutto il gran numero di specie, e considerati anche i parecchi casi di omoplasia, ossia la presenza, in differenti taxa, di uno o più caratteri evolutivi (morfologici, biochimici o genetici) in seguito a convergenza evolutiva, pur in assenza di comune origine filogenetica. Per questi motivi, fino ad oggi si sono susseguite diverse proposte di ordinamento tassonomico, fondate soprattutto sull'analisi anatomica, ma che tuttavia hanno lasciato problemi irrisolti.[2]
Viene qui adottata l'impostazione proposta da Zahiri et al. (2012), e basata sull'analisi delle affinità tra dieci sequenze geniche, sia mitocondriali, sia nucleari, all'interno di 237 specie di Noctuoidea, tra cui 195 specie di Erebidae.[2]
Il cladogramma che ne è scaturito illustra i rapporti filogenetici tra le Erebidae e le altre famiglie di Noctuoidea.[2] I numeri tra parentesi indicano i generi e le specie per ogni famiglia.[3]
Oenosandridae (4 - 8)
Notodontidae (704 - 3.800)
Nolidae (186 - 1.738)
Euteliidae (29 - 520)
Noctuidae (1.089 - 11.772)
Erebidae (1.760 - 24.569)
La famiglia Erebidae è stata ottenuta elevando lo status della sottofamiglia Erebinae delle Noctuidae, trasformando in sottofamiglie le Arctiidae e le Lymantriidae, incorporando un numero di sottofamiglie provenienti dalle Noctuidae, nonché elevando al rango di sottofamiglia tre tribù di Noctuidae (Toxocampini, Tinoliini e Hypocalini). I Micronoctuini, un tempo ritenuti una famiglia, sono qui annoverati tra le tribù delle Hypenodinae.[2] Sono state riconosciute 18 sottofamiglie; vengono indicate di seguito anche alcune tribù e sottotribù:[2][6]
Fa seguito un secondo cladogramma, sempre ricavato da Zahiri et al. (2012), che mette in evidenza i rapporti filogenetici tra i vari taxa all'interno delle Erebidae. Vengono indicati alcuni generi rappresentativi, e si noti come per parecchi di essi non sia possibile la collocazione sistematica all'interno di alcuna tribù.[2]
Erebidae ScoliopteryginaeScoliopterygini (Ossonoba, Scoliopteryx)
Anomini (Anomis, Gonitis, Rusicada)
Rivulinae (Alesua, Bocula, Oglasa, Oxycilla, Rivula)
Anobinae (Anoba, Baniana, Crithote, Deinopa, Marcipa, Plecoptera, Rema)
LymantriinaePangraptinae (Chrysograpta, Episparis, Gracilodes, Hyposemansis, Masca, Pangrapta)
Herminiinae (Herminia, Idia, Lysimelia, Nodaria, Paracolax, Polypogon, Simplicia)
AganainaeAganaini (Asota, Euplocia, Neochera, Peridrome, Psephea)
ArctiinaeLithosiini (Barsine, Brunia, Cyana, Eugoa, Garudinia)
Syntomini (Apisa, Dysauxes, Syntomis)
ArctiiniCtenuchina (Antichloris, Ctenucha)
Pericopina (Coscinia, Dysschema, Pericopis, Pseudophaloe)
Callimorphina (Callimorpha, Nyctemera)
Arctiina (Arctia, Creatonotos)
CalpinaePhyllodini (Miniodes, Phyllodes)
Ophiderini (Eudocima, Hemiceratoides)
Calpini (Calyptra, Gonodonta, Oraesia, Plusiodonta)
Hypocalinae (Hypocala, Hypsoropha)
EulepidotinaeEulepidotini (Antiblemma, Eulepidotis, Panopoda, Sanys, Tautobriga)
Anticarsia, Azeta, Hemeroplanis, Oxidercia
Toxocampinae (Autophila, Lygephila)
Tinoliinae (Poeta, Tamsia, Tinolius)
Scolecocampinae (Gabara, Scolecocampa)
HypenodinaeAnachrostis, Luceria, Schrankia
Micronoctuini (Biuncus, Micronoctua)
BoletobiinaeAventiini (Laspeyria, Zurobata)
Enispodes, Homodes, Parolulis, Tamba
Boletobiini (Metalectra, Parascotia)
Hypenagonia, Metaemene, Mataeomera, Prolophota
ErebinaeAcantholipini (Acantholipes, Euaontia, Hypospila, Ugia, Ugiodes)
Sypnini (Daddala, Sypna, Sypnoides)
Melipotini (Bulia, Forsebia, Melipotis, Phoberia)
Catocalini (Catocala, Hypotacha, Ulotrichopus)
Hypopyrini (Hypopyra, Spirama)
Ommatophorini (Calyptis, Ommatophora)
Euclidiini (Callistege, Euclidia, Mocis, Pantydia)
Cocytiini (Avatha, Cocytia, Serrodes)
Poaphilini (Achaea, Allotria, Bastilla, Chalciope, Poaphila)
Ophiusini (Artena, Clytie, Ophiusa, Thyas)
Non sono stati riportati sinonimi.[2]
Anticarsia gemmatalis
(Eulepidotinae, incertae sedis)
Corgatha dipyra
(Boletobiinae, incertae sedis)
Ischyja albata
(Erebinae, incertae sedis)
Metaemene hampsoni
(Boletobiinae, incertae sedis)
Platyja umminia
(Erebinae, incertae sedis)
Platyjionia sp.
(incertae sedis)
Praxis porphyretica.jpg
(Erebinae, incertae sedis)
Schrankia costaestrigalis
(Hypenodinae, incertae sedis)
Sympis rufibasis
(Erebinae, incertae sedis)
Gli Erebidi (Erebidae Leach, [1815]) rappresentano la più numerosa famiglia di lepidotteri, con 24.569 specie diffuse in tutto il mondo (dato aggiornato al 23 dicembre 2011).
Erebidae sunt familia papilionum superfamiliae Noctuoideorum, inter maximas papilionum familias per numerum specierum, cui sunt varii macropapilionum greges notabiles, inter quos Catocala, Herminiinae, Arctiinae, Lymantriinae (insigniter Gynaephora groenlandica[1]), Calpinae, Micronoctuini, Hypeninae, et Zale.
Adulti variant a maximis macrolepidopteris (plus quam 17 cm in Ascalapha odorata) ad minima microlepidoptera (0.25 unciae in nonnullis Micronoctuinis). Colores adultorum a cinereo, obscuro, et dissimulato (e.g., Zale lunifera et Herminiinae) ad vividum et polychromaticum (e.g., Aganainae et Arctiinae). Hi papiliones in omnibus continentibus praeter Antarcticam inveniuntur.
Vide "Erebidas" apud Vicispecies. Erebidae sunt familia papilionum superfamiliae Noctuoideorum, inter maximas papilionum familias per numerum specierum, cui sunt varii macropapilionum greges notabiles, inter quos Catocala, Herminiinae, Arctiinae, Lymantriinae (insigniter Gynaephora groenlandica), Calpinae, Micronoctuini, Hypeninae, et Zale.
Adulti variant a maximis macrolepidopteris (plus quam 17 cm in Ascalapha odorata) ad minima microlepidoptera (0.25 unciae in nonnullis Micronoctuinis). Colores adultorum a cinereo, obscuro, et dissimulato (e.g., Zale lunifera et Herminiinae) ad vividum et polychromaticum (e.g., Aganainae et Arctiinae). Hi papiliones in omnibus continentibus praeter Antarcticam inveniuntur.
De spinneruilen (Erebidae) zijn een familie van vlinders in de superfamilie Noctuoidea.[1] Het typegeslacht van de familie is Erebus.
De groep heeft de status van familie gekregen dankzij een discussie die is aangezwengeld door Lafontaine en Fibiger in 2005 en 2006.[2][3] Deze auteurs deden kort na elkaar twee voorstellen, omdat geconstateerd werd dat de familie van de uilen (Noctuidae) in de toenmalige indeling niet monofyletisch was. Bij het voorstel van 2005 kregen de Erebidae (weer) de status van familie binnen de Noctuoidea, en werden daarbij verenigd met de beervlinders en de donsvlinders. Bij het voorstel in 2006 kozen de auteurs ervoor de familie uilen (Noctuidae) flink uit te breiden en in dat voorstel waren de spinneruilen een onderfamilie. Aanvankelijk kreeg de uitbreiding van de uilen veel steun, maar later keerde het tij nadat de keuze ondersteund werd door moleculair onderzoek.[4] Onder meer Fauna Europaea heeft de familie Erebidae overgenomen.[5] Veel bronnen houden nog de oude indeling aan.
De spinneruilen onderscheiden zich van de uilen door de andere adering van de achtervleugel.[6] Wereldwijd komen zo'n 24.600 soorten voor.
De spinneruilen (Erebidae) zijn een familie van vlinders in de superfamilie Noctuoidea. Het typegeslacht van de familie is Erebus.
De groep heeft de status van familie gekregen dankzij een discussie die is aangezwengeld door Lafontaine en Fibiger in 2005 en 2006. Deze auteurs deden kort na elkaar twee voorstellen, omdat geconstateerd werd dat de familie van de uilen (Noctuidae) in de toenmalige indeling niet monofyletisch was. Bij het voorstel van 2005 kregen de Erebidae (weer) de status van familie binnen de Noctuoidea, en werden daarbij verenigd met de beervlinders en de donsvlinders. Bij het voorstel in 2006 kozen de auteurs ervoor de familie uilen (Noctuidae) flink uit te breiden en in dat voorstel waren de spinneruilen een onderfamilie. Aanvankelijk kreeg de uitbreiding van de uilen veel steun, maar later keerde het tij nadat de keuze ondersteund werd door moleculair onderzoek. Onder meer Fauna Europaea heeft de familie Erebidae overgenomen. Veel bronnen houden nog de oude indeling aan.
De spinneruilen onderscheiden zich van de uilen door de andere adering van de achtervleugel. Wereldwijd komen zo'n 24.600 soorten voor.
Praktfly (Erebidae) er en nylig definert familie av sommerfugler som inntil nylig ble ansett som del av den store familien nattfly (Noctuidae). Andre store delgrupper er bjørne- og børstespinnerne, som nå også plasseres i denne gruppen.
Denne gruppen er svært mangfoldig i utseende og omfatter både ganske små og svært store arter. En av artene, Thysania agrippina, har det største vingespennet av alle sommerfugler, i alle fall opp til 28 centimeter. De er gjennomgående forholdsvis slankbygde til Noctuoidea å være, ofte med brede, trekantede forvinger. En god del arter, særlig i gruppene bjørnespinnere og Erebinae, er ganske fargerike. Larvene kan være nakne eller med lange hår.
De fleste av artene er natt-aktive som voksne, og kommer gjerne til lys, men det finnes også en del dag-aktive arter. Larvene lever vanligvis på levende planter, men undergruppen lavspinnere i underfamilien bjørnespinnere har larver som lever av lav. Larvene lever oftest enkeltvis.
Praktfly (Erebidae) er en nylig definert familie av sommerfugler som inntil nylig ble ansett som del av den store familien nattfly (Noctuidae). Andre store delgrupper er bjørne- og børstespinnerne, som nå også plasseres i denne gruppen.
Multimedia w Wikimedia Commons Mrocznicowate[1] (Erebidae) – rodzina motyli z podrzędu Glossata i nadrodziny Noctuoidea.
Motyle zróżnicowane morfologicznie. Przedstawicieli rodziny można rozróżnić po charakterystyce skrzydeł dorosłych osobników. Żyłka łokciowa skrzydła przedniego rozgałęzia się na dwie, trzy lub cztery żyłki (przeważnie)[2]. Osiągają od 8 do 300 mm (u Thysania agrippina) rozpiętości skrzydeł. Mają głowę o czułkach od szczeciniastych, przez piłkowane i grzebykowate po pierzaste, czasem o zredukowanej ssawce, a tułów i odwłok o dość tęgiej budowie, zwykle owłosione[1]. Wśród imagines znaleźć można gatunki żywiące się sokami wysysanymi z owoców czy łzami (lachyrofagia). Dorosłe z rodzaju Calyptra potrafią nacinać skórę i ssać krew (hematofagia)[3].
Takson kosmopolityczny. W Polsce reprezentowany przez 111 gatunków[1].
Rodzina różnie definiowana w przeszłości. Szereg molekularnych analiz filogenetycznych dotyczących Noctuoidea pozwolił rozpoznać w mrocznicowatych grupę siostrzaną Nolidae i zaliczyć doń liczne taksony klasyfikowane wcześniej jako osobne rodziny (brudnicowate, niedźwiedziówkowate[1]) lub podrodziny sówek (np. wstęgówki czy Rivulinae[4])[3]. Według współczesnej definicji należy tu około 25 tysięcy opisanych gatunków[1]. Reza Zahiri wyróżnia na podstawie wspomnianych analiz 18 podrodzin mrocznicowatych o silnie do umiarkowanie wspartym monofiletyzmie[3]:
Podrodzina wstęgówek (Catocalinae) okazała się polifiletyczna. Trzon tej grupy zaklasyfikowany został do podrodziny Erebinae[3].
Mrocznicowate (Erebidae) – rodzina motyli z podrzędu Glossata i nadrodziny Noctuoidea.
Motyle zróżnicowane morfologicznie. Przedstawicieli rodziny można rozróżnić po charakterystyce skrzydeł dorosłych osobników. Żyłka łokciowa skrzydła przedniego rozgałęzia się na dwie, trzy lub cztery żyłki (przeważnie). Osiągają od 8 do 300 mm (u Thysania agrippina) rozpiętości skrzydeł. Mają głowę o czułkach od szczeciniastych, przez piłkowane i grzebykowate po pierzaste, czasem o zredukowanej ssawce, a tułów i odwłok o dość tęgiej budowie, zwykle owłosione. Wśród imagines znaleźć można gatunki żywiące się sokami wysysanymi z owoców czy łzami (lachyrofagia). Dorosłe z rodzaju Calyptra potrafią nacinać skórę i ssać krew (hematofagia).
Takson kosmopolityczny. W Polsce reprezentowany przez 111 gatunków.
Erebidae é uma família de insectos lepidópteros, nomeadamente de traças, pertencente à superfamília Noctuoidea.
De acordo com uma análise de filogenética molecular, a família está subdividida nas seguintes subfamílias:[1]
Erebidae é uma família de insectos lepidópteros, nomeadamente de traças, pertencente à superfamília Noctuoidea.
De acordo com uma análise de filogenética molecular, a família está subdividida nas seguintes subfamílias:
Scoliopteryginae Rivulinae Anobinae Hypeninae Lymantriinae Pangraptinae Herminiinae Aganainae Arctiinae Calpinae Hypocalinae Eulepidotinae Toxocampinae Tinoliinae Scolecocampinae Hypenodinae Boletobiinae ErebinaeMicronoctuidae Fibiger, 2005
Neprave sovke (znanstveno ime Erebidae) so družina nočnih metuljev iz naddružine sovk, v katero uvrščamo približno 24.500 danes znanih vrst. S tem je ena največjih družin metuljev sploh. Predstavniki so izjemno raznoliki po velikosti, obarvanosti in ekologiji; mednje med drugim spada orjaška sovka, ki ima največji znani razpon kril (do 280 mm) med vsemi nočnimi metulji, najmanjši predstavniki pa merijo prek kril komaj kaj več kot pol centimetra. Zaenkrat ni znan zanesljiv znak za razločevanje od drugih sorodnih družin sovk po telesni zgradbi ali drugih na zunaj opaznih značilnostih, se pa od sorodnikov jasno ločijo po molekularnih znakih, zato je bila družina definirana šele v 21. stoletju z uporabo tehnik sodobne molekularne filogenetike.[1]
Tradicionalno velja taksonomija sovk za izjemno problematično, zaradi ogromnega števila vrst, ki jih je možno združevati v skupine le po drobnih morfoloških znakih, opaznejši znaki pa so zelo spremenljivi, saj so se v evolucijski zgodovini skupin prilagajali okoljskim zahtevam. V preteklosti so zato mnogi avtorji postavljali različne teorije glede števila in sorodstvenih razmerij rodov, poddružin in družin sovk na podlagi ožiljenosti kril, oblike timpanalnega organa in genitalij ter drugih znakov.[1] Ime Erebidae je prvič uporabil ameriški entomolog William Elford Leach za družino, enakovredno družinama medvedkov (Arctiidae) in Herminiidae, zato velja za avtorja po pravilih zooološke taksonomije. Obseg te družine pa je nedavna filogenetska analiza bistveno spremenila, med drugim zdaj vanjo uvrščamo medvedke in druge znane družine, ki so po novem dobile status poddružin.[2] Tej klasifikaciji zdaj sledijo različna pregledna taksonomska dela in podatkovne zbirke.[3][4][5]
Neprave sovke so zanesljivo monofiletska in s tem po sodobnih standardih veljavna družina sovk, nerazrešena pa ostaja klasifikacija na ravni poddružin in nižjih skupin. Težava je predvsem majhen vzorec, saj številka 24.500 verjetno predstavlja le manjši del vseh vrst, ki so predvsem v tropih slabo raziskane, to pa otežuje interpretacijo molekularnih podatkov.[1]
Neprave sovke (znanstveno ime Erebidae) so družina nočnih metuljev iz naddružine sovk, v katero uvrščamo približno 24.500 danes znanih vrst. S tem je ena največjih družin metuljev sploh. Predstavniki so izjemno raznoliki po velikosti, obarvanosti in ekologiji; mednje med drugim spada orjaška sovka, ki ima največji znani razpon kril (do 280 mm) med vsemi nočnimi metulji, najmanjši predstavniki pa merijo prek kril komaj kaj več kot pol centimetra. Zaenkrat ni znan zanesljiv znak za razločevanje od drugih sorodnih družin sovk po telesni zgradbi ali drugih na zunaj opaznih značilnostih, se pa od sorodnikov jasno ločijo po molekularnih znakih, zato je bila družina definirana šele v 21. stoletju z uporabo tehnik sodobne molekularne filogenetike.
Tradicionalno velja taksonomija sovk za izjemno problematično, zaradi ogromnega števila vrst, ki jih je možno združevati v skupine le po drobnih morfoloških znakih, opaznejši znaki pa so zelo spremenljivi, saj so se v evolucijski zgodovini skupin prilagajali okoljskim zahtevam. V preteklosti so zato mnogi avtorji postavljali različne teorije glede števila in sorodstvenih razmerij rodov, poddružin in družin sovk na podlagi ožiljenosti kril, oblike timpanalnega organa in genitalij ter drugih znakov. Ime Erebidae je prvič uporabil ameriški entomolog William Elford Leach za družino, enakovredno družinama medvedkov (Arctiidae) in Herminiidae, zato velja za avtorja po pravilih zooološke taksonomije. Obseg te družine pa je nedavna filogenetska analiza bistveno spremenila, med drugim zdaj vanjo uvrščamo medvedke in druge znane družine, ki so po novem dobile status poddružin. Tej klasifikaciji zdaj sledijo različna pregledna taksonomska dela in podatkovne zbirke.
Neprave sovke so zanesljivo monofiletska in s tem po sodobnih standardih veljavna družina sovk, nerazrešena pa ostaja klasifikacija na ravni poddružin in nižjih skupin. Težava je predvsem majhen vzorec, saj številka 24.500 verjetno predstavlja le manjši del vseh vrst, ki so predvsem v tropih slabo raziskane, to pa otežuje interpretacijo molekularnih podatkov.
Erebidae là một họ bướm trong liên họ Noctuoidea. Đây là một trong những họ bướm lớn nhất từng được ghi nhận. Nhiều nhánh trong họ này trước đây được phân loại thuộc họ Erebidae.
Erebidae là một họ bướm trong liên họ Noctuoidea. Đây là một trong những họ bướm lớn nhất từng được ghi nhận. Nhiều nhánh trong họ này trước đây được phân loại thuộc họ Erebidae.
Эребиды[1] (лат. Erebidae) — крупнейшее семейство совкообразных бабочек, которое включает виды из ранее рассматривавшегося в ранге подсемейства Erebinae в составе семействе совок (Noctuidae), а также представителей бывших семейств медведиц (Arctiidae) и волнянок (Lymantriidae)[2][3][4][5][6]. Включает свыше 24 тыс. видов[7].
Представители семейства распространены почти всесветно, населяют практически все ландшафтные зоны — от арктических тундр до степей и полупустынь, но особенно многочисленных во влажных тропических и субтропических лесах Африки и Юго-Восточной Азии.
К семейству относится обитающий в Южной Америке наиболее крупный представитель не только данного семейства, но и всего отряда чешуекрылых[8][9] — тизания агриппины (Thysania agrippina) с размахом крыльев до 28 см[10].
Для имаго некоторых тропических видов Calyptra, как исключение для отряда чешуекрылых, известно питание кровью и слёзной жидкостью млекопитающих. Например, Calyptra eustrigata, обитающая на территории от Индии до Малайзии; и Calyptra thalictri, Calyptra lata, встречающиеся в том числе и на территории России. Самцы питаются слёзной жидкостью и кровью крупных животных, прокалывая их покровы острым хоботком. Самки же питаются соком плодов и растений[11]. У этих видов кончик хоботка сильно склеротизован и модифицирован для прокалывания кожи млекопитающих и питания кровью[12].
Крупнейшее семейство бабочек, включает 1760 родов и 24569 видов. До 2005 года входило в состава семейства совок, понимаемого в широком таксономическом объёме[1].
Ранее, на основании морфологических исследований, существовала классификация, согласно которой монофилетические Arctiinae, Lymantriinae и Micronoctuini принимались и рассматривались как полноценные семейства, а другие группы внутри нынешнего семейства Erebidae были в основном сгруппированы внутри семейства Noctuidae. На основании молекулярно-генетических и филогенетических исследований были выяснены родственные отношения между структурно разнообразными группами внутри надсемейства Noctuoidea. Согласно им, группы, рассматриваемые в бывшем объеме Noctuidae являются парафилетическими, и некоторые из групп являются более тесно связанными с Arctiinae, Lymantriinae и Micronoctuini, чем с другими группами внутри Noctuidae. Определение данных филогенетических отношений привело к созданию классификации, в которой несколько клад были перегруппированы, но сохранялись в основном нетронутыми, а другие были разделены. Erebidae — одно монофилетическое семейство (наряду с другими пятью) в составе Noctuoidea. Более строго определенное семейство Noctuidae также является монофилетическим. Некоторые подсемейства Noctuidae, такие как Herminiinae, также были перемещены в состав Erebidae. Другие подсемейства, включая Acontiinae и Calpinae, были разделены. Медведицам был понижен ранг таксона до подсемейства Arctiinae, наряду с близкородственным Herminiinae. Волнянкам также был понижен ранг до подсемейства Lymantriinae. В 2006 году бывшие семейства Arctiidae и Lymantriidae вошли в состав Erebidae. Ранг Micronoctuini был изменен от семейства к трибе, чтобы включить их кладу в качестве группы в Hypenodinae. Бывшие подсемейства Araeopteroninae, Aventiinae, Boletobiinae, Eublemminae и Phytometrinae образуют единую кладу под названием Boletobiinae. Семейство Erebidae в настоящее время разделено на 18 подсемейств, статус некоторых из них хорошо подтверждается данными филогенетического анализа и может сохраняться в ходе дальнейшего изучения, в то время как другие плохо подтверждаются и могут быть снова переопределены в ходе дальнейших исследований. Подсемейство ленточницы (Catocalinae Boisduval, 1828) расформировано, а его трибы включены в Erebinae. В 2011 году было обнаружено, что ранее не включённая в исследование монотипическая группа Cocytiinae Rothschild, 1915 из Новой Гвинеи также должна быть отнесена к Erebidae (Erebinae)[2][3][4][5].
Проведённое в 2016 году независимое молекулярно-генетическое исследование в основном подтвердило указанный выше состав Erebidae и Noctuidae[6].
Взаимосвязи с близкими семействами совкообразных бабочек демонстрирует кладограмма по данным Zahiri et al. (2012)[4]. В скобках приводится число родов и видов по состоянию на 2011 год[7].
NoctuoideaOenosandridae (4 рода, 8 видов)
Notodontidae (704, 3800)
Nolidae (186, 1738)
Euteliidae (29, 520)
Noctuidae (1089, 11 772)
Erebidae (1760, 24 569)
Взаимоотношения подсемейств и триб показаны на кладограмме семейства по данным Zahiri et al. (2012)[4].
Erebidae ScoliopteryginaeScoliopterygini (Ossonoba, Scoliopteryx)
Anomini (Anomis, Gonitis, Rusicada)
Rivulinae (Alesua, Bocula, Oglasa, Oxycilla, Rivula)
Anobinae (Anoba, Baniana, Crithote, Deinopa, Marcipa, Plecoptera, Rema)
Pangraptinae (Chrysograpta, Episparis, Gracilodes, Hyposemansis, Masca, Pangrapta)
Herminiinae (Herminia, Idia, Lysimelia, Nodaria, Paracolax, Polypogon, Simplicia)
Aganaini (Asota, Euplocia, Neochera, Peridrome, Psephea)
Lithosiini (Barsine, Brunia, Cyana, Eugoa, Garudinia)
Syntomini (Apisa, Dysauxes, Syntomis)
Ctenuchina (Antichloris, Ctenucha)
Pericopina (Coscinia, Dysschema, Pericopis, Pseudophaloe)
Callimorphina (Callimorpha, Nyctemera)
Arctiina (Arctia, Creatonotos)
Phyllodini (Miniodes, Phyllodes)
Ophiderini (Eudocima, Hemiceratoides)
Calpini (Calyptra, Gonodonta, Oraesia, Plusiodonta)
Hypocalinae (Hypocala, Hypsoropha)
Eulepidotini (Antiblemma, Eulepidotis, Panopoda, Sanys, Tautobriga)
Anticarsia, Azeta, Hemeroplanis, Oxidercia
Toxocampinae (Autophila, Lygephila)
Tinoliinae (Poeta, Tamsia, Tinolius)
Scolecocampinae (Gabara, Scolecocampa)
Anachrostis, Luceria, Schrankia
Micronoctuini (Biuncus, Micronoctua)
Aventiini (Laspeyria, Zurobata)
Enispodes, Homodes, Parolulis, Tamba
Boletobiini (Metalectra, Parascotia)
Hypenagonia, Metaemene, Mataeomera, Prolophota
Acantholipini (Acantholipes, Euaontia, Hypospila, Ugia, Ugiodes)
Sypnini (Daddala, Sypna, Sypnoides)
Melipotini (Bulia, Forsebia, Melipotis, Phoberia)
Catocalini (Catocala, Hypotacha, Ulotrichopus)
Hypopyrini (Hypopyra, Spirama)
Ommatophorini (Calyptis, Ommatophora)
Euclidiini (Callistege, Doryodes, Euclidia, Mocis, Pantydia)
Cocytiini (Avatha, Cocytia, Serrodes)
Poaphilini (Achaea, Allotria, Bastilla, Chalciope, Poaphila)
Ophiusini (Artena, Clytie, Ophiusa, Thyas)
Anticarsia gemmatalis
(Eulepidotinae, incertae sedis)
Corgatha dipyra
(Boletobiinae, incertae sedis)
Ischyja albata
(Erebinae, incertae sedis)
Metaemene hampsoni
(Boletobiinae, incertae sedis)
Platyja umminia
(Erebinae, incertae sedis)
Platyjionia sp.
(incertae sedis)
Praxis porphyretica
(Erebinae, incertae sedis)
Schrankia costaestrigalis
(Hypenodinae, incertae sedis)
Sympis rufibasis
(Erebinae, incertae sedis)
Эребиды (лат. Erebidae) — крупнейшее семейство совкообразных бабочек, которое включает виды из ранее рассматривавшегося в ранге подсемейства Erebinae в составе семействе совок (Noctuidae), а также представителей бывших семейств медведиц (Arctiidae) и волнянок (Lymantriidae). Включает свыше 24 тыс. видов.
태극나방과(Erebidae)[1][2]는 나비목 밤나방상과의 나방 과의 하나로, 가장 많은 종을 포함하고 있다. 이전의 밤나방과의 일부, 불나방과, 독나방과, 미크로녹투아과 등도 태극나방과에 속한다.
.jpg)
.jpg)
_(4199895672).jpg)
03(js).jpg)
_-_Flickr_-_gailhampshire.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
