nimet breadcrumb-navigoinnissa
Gülçülükdə bu bitkinin aşağıdakı növlərindən istifadı olnur: Ayşəkilli zərifcə (H. lunulatum) hündürlüyü 9 sm olan, çiçəkləri qızılı-sarı rəngli bitkidir. Pulşəkilli zərifcə (H. nummularium) hündürlüyü 15 sm, çiçəkləri sarı rəngdən tünd-qırmızı rəngədək yarımkoldur. Alp zərifcəsi (H. alpestre) hündürlüyü 10 sm-ə çatan, sarı rəngli, kasaşəkilli çiçəkləri olan bitkidir. Zərifcəni hətta çiçək açan vəziyyətdə də başqa yerə köçürmək olar. Zərifcə əhəngli, qumlu torpaqlarda yaxşı bitir. Yaxşı olar ki, əkindən əvvəl torpaq qum ilə qarışdırılsın. Bitki qayalıq olan bağ sahələrinin tərtibatı üçün yararlıdır.
Gülçülükdə bu bitkinin aşağıdakı növlərindən istifadı olnur: Ayşəkilli zərifcə (H. lunulatum) hündürlüyü 9 sm olan, çiçəkləri qızılı-sarı rəngli bitkidir. Pulşəkilli zərifcə (H. nummularium) hündürlüyü 15 sm, çiçəkləri sarı rəngdən tünd-qırmızı rəngədək yarımkoldur. Alp zərifcəsi (H. alpestre) hündürlüyü 10 sm-ə çatan, sarı rəngli, kasaşəkilli çiçəkləri olan bitkidir. Zərifcəni hətta çiçək açan vəziyyətdə də başqa yerə köçürmək olar. Zərifcə əhəngli, qumlu torpaqlarda yaxşı bitir. Yaxşı olar ki, əkindən əvvəl torpaq qum ilə qarışdırılsın. Bitki qayalıq olan bağ sahələrinin tərtibatı üçün yararlıdır.
Heliantem (Helianthemum) és un gènere de plantes dins la família cistàcia. El seu nom deriva del grec i significa flor de sol. Aquest gènere té unes 110 espècies d'arbusts perennifolis o semiperennifolis. Estan distribuïts per Amèrica, Europa i del Nord d'Àfrica a Àsia Menor i Àsia Central. El centre de diversitat es troba a la regió mediterrània. Als Països Catalans hi ha 19 espècies d'heliantems.[1]
Les fulles són de distribució oposada. Les flors de 2 a 4 cm de diàmetre, blanques o grogues ocasionalment tintades de ros. En algunes espècies les flors són bicolors amb elcentre de color groc brillant per tal d'atraure els insectes pol·linitzadors.
Diversos heliantems són plantes ornamentals i hi ha molts híbrids i cultivars que en deriven. Es fan servir en jardins com plantes de roquissar. Hi ha molts colors dins les cultivars incloent el color salmó-rosa brillant i el vermell fosc.
Heliantem (Helianthemum) és un gènere de plantes dins la família cistàcia. El seu nom deriva del grec i significa flor de sol. Aquest gènere té unes 110 espècies d'arbusts perennifolis o semiperennifolis. Estan distribuïts per Amèrica, Europa i del Nord d'Àfrica a Àsia Menor i Àsia Central. El centre de diversitat es troba a la regió mediterrània. Als Països Catalans hi ha 19 espècies d'heliantems.
Les fulles són de distribució oposada. Les flors de 2 a 4 cm de diàmetre, blanques o grogues ocasionalment tintades de ros. En algunes espècies les flors són bicolors amb elcentre de color groc brillant per tal d'atraure els insectes pol·linitzadors.
Devaterník (Helianthemum) je rod rostlin patřící do čeledi cistovité (Cistaceae). Obsahuje asi 175 druhů, rozšířeny jsou především ve Středomoří.
Některé druhy lze použít jako okrasné rostliny. Hodí se pro soliterní výsadbu, i do skupin.[1]
Pěstované velkokvěté kultivary devaterníku jsou nejčastěji výsledkem složitého křížení devaterníku penízkovitého (H. nummularium), devaterníku apeninského (H. appeninum) a devaterníku velkokvětého (H. grandiflorum).[2] Někdy jsou prodávány pod obchodním názvem Helianthemum hybridum.[3] V botanické taxonomii se však takový název nevyskytuje.
Kříženci ale i druhy rodu jsou někdy pěstovány jako trvalky a skalničky. Devaterník je vhodný pro výsadbu větších ploch, avšak může snadno prorůstat a být přerůstán vyšším plevelem, především ve vlhčích živných půdách. Jde vesměs o nenáročné, suchomilné rostliny. Vytváří menší keříky s drobnými lístky a poměrně velkými barevnými květy. Preferuje slunečné polohy a propustné, přiměřeně vlhké půdy. Po zakořenění snese i dočasně sušší podmínky. Množí se semeny a řízkováním.[4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu devaterník ve Wikimedia Commons
Devaterník (Helianthemum) je rod rostlin patřící do čeledi cistovité (Cistaceae). Obsahuje asi 175 druhů, rozšířeny jsou především ve Středomoří.
Soløje-slægten (Helianthemum) er en slægt af planter, der består af omkring 175 arter, hvoraf en enkelt findes vildtvoksende i Danmark. De øvrige er udbredt i Middelhavsområdet. Det er stedsegrønne til vintergrønne halvbuske med modsat stillede blade. Blomsterne er 5-tallige og regelmæssige med kronblade i gult, purpurrødt, rosa, rødt og hvidt. Frugterne er kapsler.
Beskrevne arter
Die Pflanzengattung der Sonnenröschen (Helianthemum) auch Sonnengünsel[1] genannt, gehört zur Familie der Zistrosengewächse (Cistaceae).[2][3] Die je nach Autor 95 bis 175 Arten sind vor allem im Mittelmeerraum verbreitet.
Der deutschsprachige Trivialname Sonnenröschen kommt von der Eigenschaft der Blüten, sich nach der Sonne (im Altgriechischen: 'Helios') auszurichten. Auch dürften die leuchtend gelben Blüten der meisten Arten bzw. die Vorliebe für sonnige Plätze dazu beigetragen haben.
Helianthemum-Arten sind meist immer- bis halbimmergrüne Halbsträucher bis Sträucher, selten ausdauernde oder einjährige krautige Pflanzen.[2][4]
Die Laubblätter sind meist gegenständig, oder die obersten wechselständig angeordnet.[2] Die Blattspreiten sind einfach. Es sind oft Nebenblätter vorhanden, manchmal fehlen sie.[2][4]
Die Blüten stehen einzeln und zu wenigen bis vielen in endständigen zymösen, traubigen, schirmtraubigen, köpfchenförmigen, oder selten rispigen Blütenständen zusammen.[2] Die Blüten sind meist gestielt, selten sitzend.[4]
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Von den fünf ungleichen Kelchblättern sind die äußeren zwei linealisch und etwa halb so groß wie die inneren drei, die ungleich und relativ breit sind.[2] Die Kronblätter können kürzer bis viel länger als die Kelchblätter sein.[4] Die fünf freien Kronblätter sind am häufigsten gelb bis orange-gelb,[2] es gibt auch Arten in den Farben purpur, rosa, rot, scharlach und weiß. Meist sind viele Staubblätter vorhanden, die alle fertil sind.[4] In wenigen Sektionen (Eriocarpum, Brachypetalum) kommen kleistogame Blüten mit weniger Staubblättern vor.[5] Der Fruchtknoten ist oberständig. Der schlanke Griffel endet in einer relativ großen, kopfigen Narbe.[2]
Die einfächerigen oder unvollständig in drei Fruchtfächer geteilten Kapselfrüchte sind dreikantig und enthalten viele Samen.[2][4]
Die Gattung Helianthemum wurde 1754 durch Philip Miller in The Gardeners Dictionary ... Abridged., 4. Auflage, Volume 2 aufgestellt. Der botanische Gattungsname Helianthemum leitet sich von den griechischen Wörtern helios für „Sonne“ und anthemos für Blüte ab. Als Lectotypusart wurde 1949 Helianthemum nummularium Mill. durch Alfred Rehder in Notes on some cultivated trees and shrubs, Seite 471 festgelegt. Synonyme für Helianthemum Mill. sind Anthelis subg. Horanthes Raf., Crocanthemum Spach, Halimium sect. Lecheoides (Dunal) Grosser, Halimium sect. Spartioides Grosser, Helianthemum sect. Lecheoides Dunal, Helianthemum subg. Lecheoides (Dunal) Reiche, Heteromeris Spach, Horanthes Raf., Rhodax Spach, Taeniostema Spach.[6]
Helianthemum ist die artenreichste, am weitesten verbreitete und taxonomisch komplexeste Gattung der Familie Cistaceae. Für eine umfassende Studie wurden die Daten aller Helianthemum-Arten untersucht, Sequenzen der Plastid-DNA (ndhF, psbA-trnH, trnL-trnF) und der Zellkern-ITS-Region zusammengetragen und die Ergebnisse durch Aparicio et al. 2017 veröffentlicht.[3]
Die Autoren Beatriz Guzmán und Pablo Vargas gehen in ihren Forschungsergebnissen von 2009 von 5 Hauptsträngen der Zistrosengewächse aus: die ersten 2 Abspaltungszweige bilden die Gattungen Fumana und Lechea. Dann folgt die sogenannte Helianthemum-Klade, die wiederum in zwei Schwestergruppen unterteilt wird: Die der beiden neuweltlichen Gattungen Crocanthemum und Hudsonia sowie der altweltlichen Helianthemum-Gruppe, identisch mit der Gattung Helianthemum. Die letzten 2 Kladen bzw. Zweige sind die Gattung Tuberaria und die gemeinsame Gruppe der Gattungen Cistus und Halimium.[7]
Bis 2017 werden die 95 Helianthemum-Arten und Unterarten in zwei Untergattungen mit zehn Sektionen gegliedert:[3]
Bei Aparicio et al. 2017 ergeben sich drei Kladen, die die bisherige Gliederung in die bisherigen Untergattungen und Sektionen nicht bestätigen, es wird vorgeschlagen, dass die auch im bisherigen Umfang monophyletische Gattung Helianthemum neu zu gliedern ist.[3]
Je nach Autor gibt es 95[3] bis 175 Helianthemum-Arten (Auswahl):
Die Pflanzengattung der Sonnenröschen (Helianthemum) auch Sonnengünsel genannt, gehört zur Familie der Zistrosengewächse (Cistaceae). Die je nach Autor 95 bis 175 Arten sind vor allem im Mittelmeerraum verbreitet.
Li yantinme, c' est ene plante avou des belès fleurs, k' i gn dipus di 110 indjes daegnreçmint.
No del sôre e sincieus latén Helianthenum.
Li yantinme, c' est ene plante avou des belès fleurs, k' i gn dipus di 110 indjes daegnreçmint.
No del sôre e sincieus latén Helianthenum.
Helianthemum /ˌhiːliˈænθɪməm/,[1] known as rock rose, sunrose, rushrose, or frostweed,[2] is a genus of about 110[3] species of flowering plants in the family Cistaceae. They are widely distributed throughout the Northern Hemisphere, especially in the Mediterranean.[3]
New World species formerly classified as Helianthemum have been transferred to genus Crocanthemum.[4][5]
These are usually shrubs or subshrubs, and some are herbaceous annuals or perennials. The leaves are oppositely arranged, but some plants may have alternately arranged leaves along the upper stems. The flowers are solitary or borne in an array of inflorescence types, such as panicles, racemes, or headlike clusters. The flower has three inner sepals and two smaller outer sepals. It has five petals usually in shades of yellow, orange, or pink. The style at the center is tipped with a large stigma. The fruit is a capsule containing many seeds.[3]
Helianthemum are known to form symbioses with mycorrhizal fungi. In the Mediterranean they are associated with Terfeziaceae, the desert truffles. Together, plant and fungus may have a beneficial effect on the arid local landscapes, preventing soil erosion and desertification. Some symbiotic pairs include Helianthemum salicifolium and the truffle Tirmania nivea, and H. guttatum and T. pinoyi.[6]
One of the most commonly observed mycorrhizae on Helianthemum is a member of a different family, Cenococcum geophilum. This fungus is not host-specific, and it often associates with oaks, as well. Some studies suggest that Helianthemum and oaks growing together in a habitat may "share" their mycorrhizae.[7]
Helianthemum are food plants for the larvae of some Lepidoptera species, such as the large grizzled skipper and the silver-studded blue.[8] The leaf miners Bucculatrix helianthemi and B. regaella both feed exclusively on Helianthemum sessiliflorum, as does Coleophora eupreta. C. ochrea is limited to Helianthemum, and C. bilineella and C. potentillae have been observed on the genus.
Several Helianthemum species, and the numerous hybrids and cultivars derived from them, are widely grown as ornamental plants, popular in rockeries. A broader range of colours is available among the cultivars, including bright salmon-pink to dark red. They are best grown in well-drained soil in full sun, and have a long flowering period from spring to summer.[9] Numerous cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:[10]
Helianthemum /ˌhiːliˈænθɪməm/, known as rock rose, sunrose, rushrose, or frostweed, is a genus of about 110 species of flowering plants in the family Cistaceae. They are widely distributed throughout the Northern Hemisphere, especially in the Mediterranean.
New World species formerly classified as Helianthemum have been transferred to genus Crocanthemum.
Helianthemum[1], konata kiel heliantemo aŭ sunrozo, estas genro de proksimume 110 specioj de ĉiamverdaj aŭ semi-ĉiamverdaj subarbedoj en la familio Cistacoj. Ili estas vaste distribuitaj en la Amerikoj, Eŭropo, kaj de Nordafriko al Malgranda Azio kaj Mezazio, kun la centro de diverseco en la mediteranea regiono.
La folioj estas paraj, simple ovalaj, 1-4 cm longaj kaj 0.5-2 cm larĝaj, variante de brilverda ĝis lanece grizverdaj. La floroj estas 2-4 cm en diametro, kun kvin petaloj, blankaj aŭ flavaj, foje kun rozkolora nuanco; en kelkaj specioj la floroj estas dukoloraj kun pli brile flava centro funkcianta kiel "celo" por polenado fare de insektoj.
Specioj de la genro Helianthemum estas utiligataj kiel nutraĵo fare de larvoj de kelkaj Lepidopteraj specioj inkluzive de Pyrgus alveus kaj la bukulatricidaj folio-ministoj Bucculatrix helianthemi kaj Bucculatrix regaella (kiuj ambaŭ manĝas ekskluzive Helianthemum sessiliflorum) kaj la Coleophora silkaĵo-portantojn C. bilineella, C. eupreta (kiu furaĝas ekskluzive sur H. sessiliflorum), C. ochrea (kiu furaĝas ekskluzive sur Helianthemum) kaj C. potentillae.
subsp. rupifragum (sin. Helianthemum rupifragum )
Pluraj Helianthemum-specioj, kaj la multaj hibridoj kaj kulturvarioj derivitaj de ili, estas vaste kultivitaj kiel ornamaj plantoj, popularaj en ŝtonmontetoj. Pli larĝa vico da koloroj estas havebla inter la kulturvarioj, inkluzive de brila salmoruĝa al mallume ruĝa.
Helianthemum, konata kiel heliantemo aŭ sunrozo, estas genro de proksimume 110 specioj de ĉiamverdaj aŭ semi-ĉiamverdaj subarbedoj en la familio Cistacoj. Ili estas vaste distribuitaj en la Amerikoj, Eŭropo, kaj de Nordafriko al Malgranda Azio kaj Mezazio, kun la centro de diverseco en la mediteranea regiono.
La folioj estas paraj, simple ovalaj, 1-4 cm longaj kaj 0.5-2 cm larĝaj, variante de brilverda ĝis lanece grizverdaj. La floroj estas 2-4 cm en diametro, kun kvin petaloj, blankaj aŭ flavaj, foje kun rozkolora nuanco; en kelkaj specioj la floroj estas dukoloraj kun pli brile flava centro funkcianta kiel "celo" por polenado fare de insektoj.
Specioj de la genro Helianthemum estas utiligataj kiel nutraĵo fare de larvoj de kelkaj Lepidopteraj specioj inkluzive de Pyrgus alveus kaj la bukulatricidaj folio-ministoj Bucculatrix helianthemi kaj Bucculatrix regaella (kiuj ambaŭ manĝas ekskluzive Helianthemum sessiliflorum) kaj la Coleophora silkaĵo-portantojn C. bilineella, C. eupreta (kiu furaĝas ekskluzive sur H. sessiliflorum), C. ochrea (kiu furaĝas ekskluzive sur Helianthemum) kaj C. potentillae.
Helianthemum es un género de plantas con flores perteneciente a la familia Cistaceae. Está compuesto por unas 60 especies aceptadas, de las más de 500 descritas,[1] de hierbas y arbustos perennes o bienales. La validez de unas 400 especies de la literatura es difícil de resolver debido a la alta variabilidad de las poblaciones, la frecuente hibridación e introgresión, la ausencia del material tipo original de las especies descritas que, además, fueron frecuentemente creadas a partir de individuos de cultivares o de origen geográfico impreciso.[2]
Helianthemum: del Griego Ἥλιος (Helian, Helios), el Sol y ανθεμοζ, ον (anthemos, on), florecido pues las flores solo se abren con el calor del sol (necesitan una temperatura superior a 20º C para desplegar sus pétalos) y tienen un cierto fototropismo positivo. Ciertos nombres vernáculos en Castellano, tales como Mirasol, corroborarían esta interpretación. Autores sostienen que su nombre es debido a la semejanza de la flores amarillas con el astro solar; sin embargo muchas especies son blancas, anaranjadas, rosadas o purpúreas, lo que no encuadra con esta interpretación. Otros por el afecto que tendría el género por los sitios soleados...
Plantas sufrútices, con menor frecuencia arbustos o hierbas perennes o anuales. Hojas todas opuestas –decusadas– o las superiores alternas, enteras, estipuladas o no. Inflorescencia cimoso-racemosa, bracteada, a veces muy reducida, simple o ramosa, de ramas a menudo geminadas o ternadas, inicialmente escorpioide. Sépalos 5, acrescentes; los 3 internos, mayores, con 3-5 nervios, con frecuencia prominentes –en forma de costilla– tras la antesis; los 2 externos, bracteiformes, uninerviados, semejando un epicáliz. Pétalos 5, generalmente algo arrugados, blancos, amarillos o anaranjados, más raramente rosados o purpúreos, a menudo con una mancha dorada en la base. Estambres muy numerosos –solo de 7-22 en las especies autógamas–, uni o pluriseriados, todos fértiles. Ovario uni o trilocular; estilo recto, geniculado o más o menos curvado y sigmoideo en la base; estigmagrande, discoideo, trilobulado; rudimentos seminales ortótropos, erectos. Pedicelos fructíferos con frecuencia patentes o reflejos. Fruto en cápsula subtrígona, de ovoidea o elipsoidal a globosa, trivalva, unilocular o incompletamente trilocular. Semillas desprovistas de rafe; embrión central, doblado sobre sí mismo, o excéntrico y 2 veces plegado, de radícula opuesta al hilo; cotiledones rectos –en el primer caso– o plegados –en el segundo.[2]
El género está ampliamente distribuido por América, Europa, y el norte de África hasta Asia Menor y Asia central. La mayor diversidad se encuentra en la región del Mediterráneo. También es presente en las Islas Canarias y las costas atlánticas de Francia e Inglaterra.
El género está subdividido en 2 subgéneros admitidos, y estos en 7 secciones:
Especies de Helianthemum son el alimento de las larvas de algunas especies de Lepidopteras, incluyendo los Bucculatricidae, Bucculatrix helianthemi y Bucculatrix regaella (que se nutren exclusivamente de Helianthemum lipii), el heterócero Lasiocampidae Malacosoma castrensis y las Coleophoras, Coleophora bilineella, Coleophora eupreta (que se alimenta de H. lippii), Coleophora ochrea y Coleophora potentillae.
Por otra parte, existe una simbiosis entre el género Helianthemum y las trufas Terfeziaceae (Trufas del Desierto o Turmas), que se relacionan con sus raíces en primavera.[5]Tal característica se traduce en unos de los nombres vernáculos de la especie -y otras del género, como -por ejemplo- Mata turmera y Tormera.
Varias especies de Helianthemum, y los numerosos híbridos y cultivares derivados de los mismos -por ejemplo existen en el mercado más de 200 cultivares de Helianthemum nummularium[6]-, son ampliamente cultivados como plantas ornamentales, y son populares en jardines rocosos. Una amplia gama de colores está disponible entre estos cultivares, incluyendo salmón rosado brillante a rojo oscuro. Crecen mejor en un suelo bien drenado, a pleno sol, y tienen un largo periodo de floración de la primavera al verano.[7]
Helianthemum es un género de plantas con flores perteneciente a la familia Cistaceae. Está compuesto por unas 60 especies aceptadas, de las más de 500 descritas, de hierbas y arbustos perennes o bienales. La validez de unas 400 especies de la literatura es difícil de resolver debido a la alta variabilidad de las poblaciones, la frecuente hibridación e introgresión, la ausencia del material tipo original de las especies descritas que, además, fueron frecuentemente creadas a partir de individuos de cultivares o de origen geográfico impreciso.
Kuldkann (Helianthemum Mill.) on taimede perekond kuldkanniliste sugukonnas.
Eestis on levinud harilik kuldkann (Helianthemum nummularium) peamiselt Põhja-Eestis ja läänesaartel.[1]
Kuldkann (Helianthemum Mill.) on taimede perekond kuldkanniliste sugukonnas.
Eestis on levinud harilik kuldkann (Helianthemum nummularium) peamiselt Põhja-Eestis ja läänesaartel.
Päivännoudot (Helianthemum) on päivännoutokasvien suku, jossa on noin 110 lajia varpumaisia kasveja. Niitä esiintyy Euroopassa, Aasiassa, Pohjois-Afrikassa, Pohjois-Amerikassa ja Etelä-Amerikassa. Ne kasvavat muun muassa vuoristoniityillä. Päivännoudoilla on viisiterälehtiset, lautasmaiset, kirkkaanväriset kukat. Niiden kukinta on pitkäkestoinen. Monia päivännoutolajeja viljellään koristekasveina. Runsaasti puutarhakasvilajikkeita on kehitetty risteyttämällä lajeja.[1]
Yksi päivännoutojen laji, kultapäivännouto kasvaa luonnonvaraisina Suomessa. Kultapäivännouto on rauhoitettu Ahvenanmaalla ja Lounais-Suomessa esiintyvä ketokasvi.[2]
Valkopäivännouto.
Kultapäivännouto.
Kultapäivännouto.
Öölanninpäivännouto.
Helianthemum 'Ben Macdhui'.
Helianthemum 'Fire Dragon'.
Helianthemum 'Lawrenson's Pink'.
Helianthemum 'Red Dragon'.
Päivännoudot (Helianthemum) on päivännoutokasvien suku, jossa on noin 110 lajia varpumaisia kasveja. Niitä esiintyy Euroopassa, Aasiassa, Pohjois-Afrikassa, Pohjois-Amerikassa ja Etelä-Amerikassa. Ne kasvavat muun muassa vuoristoniityillä. Päivännoudoilla on viisiterälehtiset, lautasmaiset, kirkkaanväriset kukat. Niiden kukinta on pitkäkestoinen. Monia päivännoutolajeja viljellään koristekasveina. Runsaasti puutarhakasvilajikkeita on kehitetty risteyttämällä lajeja.
Yksi päivännoutojen laji, kultapäivännouto kasvaa luonnonvaraisina Suomessa. Kultapäivännouto on rauhoitettu Ahvenanmaalla ja Lounais-Suomessa esiintyvä ketokasvi.
Helianthemum
Les hélianthèmes sont des plantes dicotylédones, généralement des sous-arbrisseaux, appartenant à la famille des Cistacées et au genre Helianthemum. Leur nom signifie en grec « fleur (ánthos) [qui évolue avec le] soleil (hêlios) », parce que la fleur s'oriente en direction du soleil, comme celle les tournesols.
Les hélianthèmes sont des plantes pubescentes à feuilles non dentées, assez proches des cistes, avec lesquels les différences sont rares : les fleurs et l'ensemble de la plante sont plus petits (le diamètre des fleurs est inférieur à 3 cm), deux des cinq sépales sont plus petits que les trois autres, les ovaires ont une ou trois loges (contre cinq ou dix pour le ciste). Pour le reste, les caractéristiques sont les mêmes : cinq pétales un peu froissés, généralement jaunes, parfois blancs, orangés ou roses, avec de nombreuses étamines ; des fleurs formant des sortes de petites grappes portées par des tiges molles à leur extrémité (les boutons sont penchés vers le sol avant d'éclore). Par son aspect, le genre Helianthemum est assez proche aussi du genre Fumana, mais dans celui-ci les fleurs sont solitaires et les étamines extérieures ont des anthères non développées. Des extraits aqueux de cette fleur peuvent être utilisés dans certains anti-stress.
On donne aussi le nom d'hélianthème à l'espèce Tuberaria guttata (hélianthème à gouttes).
Selon Catalogue of Life (17 janvier 2018)[1] :
Le papillon de nuit (hétérocère) suivant se nourrit d'hélianthème :
Helianthemum
Les hélianthèmes sont des plantes dicotylédones, généralement des sous-arbrisseaux, appartenant à la famille des Cistacées et au genre Helianthemum. Leur nom signifie en grec « fleur (ánthos) [qui évolue avec le] soleil (hêlios) », parce que la fleur s'oriente en direction du soleil, comme celle les tournesols.
Deveternik (sunčanica, lat. Helianthemum), biljni rod iz porodice bušinovki. Obuhvaća 140 vrsta[1] trajnica, grmova i polugrmova koje rastu po sjevernoj hemisferi, a najviše u Mediteranskim zemljama. Rod je poznat po tome što žive u simbiozi sa mikoriznim gljivama.
Ime roda dolazi od grčke riječi helios (sunce) i anthemon (cvijet)
U Hrvatskoj su uobičajene vrste siva sunčanica (H. canum), H. lavandulifolium, obična sunčanica (H. nummularium) i H. oelandicum.
Słónčnička (Helianthemum) je ród ze swójby słónčničkowych rostlinow (Cistaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Helianthemum Mill., 1754 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Cistaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni. Il nome deriva dal greco "Helios" = sole e "anthos" = fiore.
La famiglia delle Cistaceae è mediamente numerosa con 200 specie raggruppate in 9 generi. Al genere Helianthemum appartengono circa metà delle specie della famiglia originate in prevalenza nella zona mediterranea e nell'Asia occidentale, una ventina delle quali sono presenti spontaneamente sul territorio italiano. Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Cistaceae all'ordine delle Violales mentre la moderna classificazione APG (avvalendosi dei recenti progressi della sistematica molecolare) la colloca nell'ordine delle Malvales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella a destra).
Il genere della pianta di questa scheda è suddiviso in varie sezioni (e/o sottogeneri). Qui prendiamo in esame cinque di queste sezioni, definite dal botanico italiano Adriano Fiori (1865 – 1950), relative alle specie spontanee della nostra flora[1]. Anche se questa suddivisione risulta datata può essere interessante esaminarla ugualmente:
Qui di seguito sono elencati altri sottogeneri di Helianthemum (l'elenco può non essere completo)[3]:
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche[4].
A questa lista è da aggiungere la specie Helianthemum sicanorum Brullo, Giusso & Sciandrello – Eliantemo dei Sicani, pianta endemica della Sicilia di recente ritrovamento.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Helianthemum. L'etimologia del nome del genere è abbastanza intuitiva ed è formata da due semplici parole: hèlios (= sole) e ànthos (= fiore) indicando così la breve durata di un solo giorno dei fiori di questo genere, oppure (secondo altre etimologie) indica il fatto che questi fiori vogliono le zone soleggiate[1].
La prima volta che si trova il termine Helianthemum è in una stampa ad opera del fisico e botanico germanico Valerius Cordus (18 febbraio 1515 – 25 settembre 1544); ma è stato il botanico francese Joseph Pitton de Tournefort (5 giugno 1656—28 dicembre 1708) ad usarlo per primo come valore di genere. Un primo elencò abbastanza completo delle specie di questo genere, partendo ovviamente da quelle spontanee del proprio territorio, è stato fatto dal botanico svizzero Von Haller (1705 – 1777) in una pubblicazione del 1742.
Queste piante sono legnose o sub-legnose, ma anche erbacee a portamento arbustivo (eretto o prostrato) oppure sono erbe perenni (raramente annuali). La forma biologica più ricorrente (almeno per le specie europee) è camefita suffruticosa (Ch suffr), ossia sono piante perenni e legnose alla base, con gemme svernanti poste ad un'altezza dal suolo tra i 2 ed i 30 cm. A seconda della latitudine possono essere sempreverdi o semi-sempreverdi ossia le porzioni erbacee si seccano annualmente e rimangono in vita soltanto le parti legnose.
Le radici sono secondarie da fittone.
I fusti sono ramosi-cespugliosi di tipo diffuso-ascendenti ma anche prostrato-ascendenti. Alla base sono quasi legnosi, ispidi e rugosi. I rami sono ascendenti.
Le foglie sono a disposizione opposta lungo il fusto (ma anche in modo alterno, ma raramente e solo in quelle superiori). Possono avere varie forme: ovali, ellittiche o lanceolate. Sono lunghe mediamente 1 – 4 cm e larghe 0,5 – 2 cm. La superficie può essere più o meno glabra; a volte sono anche tomentose. Il colore delle foglie può essere verde (più o meno lucido) o da biancastro a grigio-verde (se sono tomentose). Alla base delle foglie di alcune specie sono presenti delle stipole.
L'infiorescenza si compone di racemi terminali più o meno lassi con pochi ma anche con tanti fiori. A volte le infiorescenze sono anche a ombrella. Raramente i fiori sono solitari. In generale la fioritura è molto breve in quanto i petali sono presto caduchi. In compenso questo tipo di piante presentano più fioriture durante l'arco della stagione. Spesso si presenta un certo dimorfismo tra le varie fioriture: i primi fiori si presentano con larghi petali, gli ultimi con petali più stretti se non addirittura apetali.
I fiori sono ermafroditi e attinomorfi; sono pentameri (calice e corolla composta da 5 elementi). Il diametro medio dei fiori va da 2 a 4 cm. Il colore è bianco o giallo, occasionalmente rosa o carnicino. A volte sono bicolori: il centro del fiore ha delle tonalità più accese probabilmente per facilitare il raggiungimento del nettare degli insetti pronubi. I fiori generalmente sono pedicellati, raramente sessili.
Il frutto è una capsula loculicida a tre valve con molti semi. Una membrana riveste internamente il frutto. La forma dell'embrione può essere sia ricurvo (ad anello) che ad uncino, oppure dritto o ripiegato. I semi sono provvisti di albume amilaceo.
Le specie di questo genere sono diffuse in varie zone dell'America, Europa, Nordafrica e Asia minore e Asia centrale, ma soprattutto in quelle aree che si affacciano sul Mediterraneo occidentale ma anche le isole Canarie, le coste atlantiche francesi e quelle inglesi. In effetti questo è un genere tipico della flora mediterranea e dell'Europa meridionale in genere le cui specie spesso sono caratteristiche di una determinata condizione ambientale come ad esempio certe zone aride (quasi da “steppa”, chiamate “garighe”) dell'Italia meridionale o insulare, oppure come la vera steppa russo-asiatica.
Come esempio si può citare la degradazione che alcuni terreni mediterranei, anticamente coltivati ad uliveto, subisce attualmente e che la fitosociologia assegna alla comunità vegetale chiamata Helianthemion guttati, costituiti quasi totalmente da un tappeto di erba irsuta a fiori gialli: Helianthemum guttatum (L.) P. Mill.
Le circa 20 specie rappresentate nella flora spontanea italiana (alcune delle quali endemiche) frequentano una vasta gamma di ambienti: dai luoghi rocciosi frammisti ai pascoli alpini di alta quota della montagna (sopra la zona delle Conifere e del Faggio) a quote più basse vicino al mare in zone tipiche dell'ulivo ma anche in aree aride e sassose.
Della trentina di specie spontanee della nostra flora 7 (più varie sottospecie) vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie alpine[6].
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca-Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province).
Se alcune specie si presentano in modo “modesto”, altre hanno delle sicure dote di eleganza tanto da giustificare attorno al 1656 l'entrata nei giardini europei di queste piante. Secondo le prime documentazioni si tratta dell'Heliantemum halimifolium trasferito dalla coste italiane e spagnole ai ricchi giardini centro-europei e inglesi (questa specie però attualmente è stata spostata nel genere Halimium (Dunal) Spach). Attualmente si possono contare ad una ventina le specie che vengono proposte dai commercianti di fiori sui mercati europei, senza contare le moltissime cultivar.
Tra le nostre specie spontanee quella che più viene sfruttata nel giardinaggio è la Helianthemum nummularium. Con questa specie si sono generate una dozzina di cultivar sfruttando le sue caratteristiche di estrema variabilità.
Per il giardinaggio queste piante sono adatte per i muri fioriti o giardini rocciosi, in tutti i casi in posizione ben soleggiate. Non hanno grandi esigenze, basta che il terreno sia ben drenato un po' ghiaioso e di tipo calcareo.
Alcune larve di lepidotteri (della famiglia delle Bucculatricidae e delle Coleophoridae) si cibano di queste piante.
Helianthemum Mill., 1754 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Cistaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni. Il nome deriva dal greco "Helios" = sole e "anthos" = fiore.
Zonneroosje (Helianthemum) is een geslacht van ongeveer 110 soorten struiken, dwergstruiken en kruidachtige planten uit de zonneroosjesfamilie (Cistaceae).
Het geslacht kent twee soorten in België en Nederland, het geel zonneroosje en het wit zonneroosje.
De botanische naam Helianthemum is een samenstelling van Oudgrieks ἥλιος, hēlios (zon) en anthos (vuur).[bron?]
Zonneroosjes zijn typische heesters en halfheesters, maar sommige zijn eenjarige of meerjarige kruidachtige planten. Ze dragen tegenoverstaande of verspreid staande, enkelvoudige stengelbladeren met sterharen, al dan niet voorzien van steunblaadjes.
De bloemen zijn alleenstaand of gegroepeerd in een scala van bloeiwijzen. De tweeslachtige bloemen zijn regelmatig en bestaan uit een dubbel bloemdek. Er zijn meestal 5 ongelijke kelkbladen (drie binnenste en twee kleinere buitenste kelkblaadjes) en 5 meestal wit, geel, oranje of roze gekleurde kroonbladen. De bloem draagt vele meeldraden en een bovenstandig, 3 of 5-bladig vruchtbeginsel met één stijl voorzien van een grote stempel.
De vrucht is een driekleppige, veelzadige doosvrucht.
Het geslacht telt ongeveer 110 soorten. De typesoort is het geel zonneroosje, H. nummularium.
De volgende soorten zijn beschreven op Wikipedia:
Het geslacht zonneroosje is wijd verspreid over het noordelijk halfrond, met als zwaartepunt het Middellandse Zeegebied. Vele soorten leven in symbiose met schimmels in de vorm van een mycorrhiza, waardoor ze kunnen overleven in droge, warme omstandigheden zoals op kalksteenrotsen en in woestijngebieden.
In België komen zowel het geel zonneroosje als (lokaal) het wit zonneroosje voor, in Nederland enkel het geel zonneroosje.
Bronnen, noten en/of referenties
Cistus · Crocanthemum · Fumana · Halimium · Hudsonia · Lechea · Tuberaria · Helianthemum (Zonneroosje) · Vitalania
Zonneroosje (Helianthemum) is een geslacht van ongeveer 110 soorten struiken, dwergstruiken en kruidachtige planten uit de zonneroosjesfamilie (Cistaceae).
Het geslacht kent twee soorten in België en Nederland, het geel zonneroosje en het wit zonneroosje.
Solroseslekta (Helianthemum) er en slekt i solrosefamilien.
Slekta omfatter både busker, halvbusker og ett- eller flerårige urter. Bladene er motsatte og de har som regel akselblad. Blomstene er gule, hvite eller rosa og sitter i klaselignede kvaster. Fruktkapselen deler seg i tre deler.
Helianthemum har flest arter i middelhavsområdet, men er utbredt i nesten hele Europa, på Kanariøyene, i ørkenene i Nord-Afrika og Midtøsten og østover til Sentral-Asia. I Sverige er det to arter. En trodde inntil nylig at slekta ikke vokser vilt i Norge, men i 2002 ble solrose funnet på Jeløya utenfor Moss. De amerikanske solrosene som ble regnet til Helianthemum, er nå flyttet til en egen slekt, Crocanthemum.
Flere Helianthemum-arter og mange hybrider og kultivarer dyrkes i hager. De brukes helst i steinbed.
Fruktkapsel hos Helianthemum alypoides
Helianthemum pilosum
Helianthemum squamatum
Kultivaren Helianthemum 'Lawrenson's Pink'
Kultivaren Helianthemum 'Amabile Plenum' med fylte blomster
Solroseslekta (Helianthemum) er en slekt i solrosefamilien.
Slekta omfatter både busker, halvbusker og ett- eller flerårige urter. Bladene er motsatte og de har som regel akselblad. Blomstene er gule, hvite eller rosa og sitter i klaselignede kvaster. Fruktkapselen deler seg i tre deler.
Helianthemum har flest arter i middelhavsområdet, men er utbredt i nesten hele Europa, på Kanariøyene, i ørkenene i Nord-Afrika og Midtøsten og østover til Sentral-Asia. I Sverige er det to arter. En trodde inntil nylig at slekta ikke vokser vilt i Norge, men i 2002 ble solrose funnet på Jeløya utenfor Moss. De amerikanske solrosene som ble regnet til Helianthemum, er nå flyttet til en egen slekt, Crocanthemum.
Flere Helianthemum-arter og mange hybrider og kultivarer dyrkes i hager. De brukes helst i steinbed.
Posłonek (Helianthemum Mill.) – rodzaj roślin należący do rodziny czystkowatych (posłonkowatych). Należy do niego około 110 gatunków[3] występujących w Europie, północnej Afryce i w Azji zachodniej i środkowej oraz na obu kontynentach amerykańskich[3], w ich zachodnich częściach[4]. Największe zróżnicowanie rodzaju występuje w obszarze śródziemnomorskim[4]. W Polsce rosną dziko dwa gatunki – posłonek rozesłany (H. nummularium) i alpejski (H. oelandicum subsp. alpestris, syn.: H. alpestre)[5]. Rośliny z tego rodzaju zasiedlają głównie tereny suche, otwarte. Wiele gatunków to rośliny ozdobne, polecane zwłaszcza do upraw w ogrodach na obszarach o niedostatkach wilgoci. Mają efektowne, ale krótkotrwałe (jednodniowe) kwiaty[4].
Rodzaj z rodziny czystkowatych Cistaceae[1][7].
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne. Uprawiane odmiany ozdobne mają większe kwiaty od typowych, dziko rosnących form, a niektóre także kwiaty pełne.
Posłonek (Helianthemum Mill.) – rodzaj roślin należący do rodziny czystkowatych (posłonkowatych). Należy do niego około 110 gatunków występujących w Europie, północnej Afryce i w Azji zachodniej i środkowej oraz na obu kontynentach amerykańskich, w ich zachodnich częściach. Największe zróżnicowanie rodzaju występuje w obszarze śródziemnomorskim. W Polsce rosną dziko dwa gatunki – posłonek rozesłany (H. nummularium) i alpejski (H. oelandicum subsp. alpestris, syn.: H. alpestre). Rośliny z tego rodzaju zasiedlają głównie tereny suche, otwarte. Wiele gatunków to rośliny ozdobne, polecane zwłaszcza do upraw w ogrodach na obszarach o niedostatkach wilgoci. Mają efektowne, ale krótkotrwałe (jednodniowe) kwiaty.
Helianthemum é um género botânico pertencente à família Cistaceae[1].
Helianthemum é um género botânico pertencente à família Cistaceae.
«Helianthemum — World Flora Online». www.worldfloraonline.org. Consultado em 19 de agosto de 2020Сонцецвіт, сонянка (Helianthemum) — рід напівкущів або зіллястих рослин з родини чистуватих. В Україні — 13 видів.
Найпоширеніші: Сонцецвіт звичайний (Helianthemum nummularium (L.) Mill. = Cistus nummularium L. = Helianthemum chamaecistus, Mill. p. p.), росте на крейдяних та вапнякових відслоненнях, на узліссях, схилах гір та степових схилах. Переважно в північній частині України, рідше на Правобережжі, у передгір'ї Кримських гір і на Південному березі Криму. Сонцецвіт жорстковолосистий [Helianthemum hirsutum (Thill.) Merat.].
Сонцецвіт, сонянка (Helianthemum) — рід напівкущів або зіллястих рослин з родини чистуватих. В Україні — 13 видів.
Найпоширеніші: Сонцецвіт звичайний (Helianthemum nummularium (L.) Mill. = Cistus nummularium L. = Helianthemum chamaecistus, Mill. p. p.), росте на крейдяних та вапнякових відслоненнях, на узліссях, схилах гір та степових схилах. Переважно в північній частині України, рідше на Правобережжі, у передгір'ї Кримських гір і на Південному березі Криму. Сонцецвіт жорстковолосистий [Helianthemum hirsutum (Thill.) Merat.].
Helianthemum Mill., 1754
Солнцецве́т, или Нежник[2], или Гелиантемум[3] (лат. Helianthemum) — род двудольных растений семейства Ладанниковые (Cistaceae)[4]. Выделен британским ботаником Филипом Миллером в 1754 году[5].
Латинское и основное русское родовые названия связаны с тем, что цветки растения закрываются с закатом и раскрываются с восходом солнца[3].
Распространены в Северной Африке, Европе (в основном в Средиземноморье), Азии (от юго-западной до центральной Азии и Китая), Северной Америке и Южной Америке[6].
Многолетние или однолетние растения; как правило полукустарники, реже травы[3].
Стебель прямостоячий или стелющийся, 10—30 см высотой[3].
Листья формой от овальных до линейно-ланцетных[3], простые, размещены супротивно по длине стебля[2].
Цветки в основном жёлтого цвета[2], могут быть также оранжевого, розового или белого, собраны в кистевидное соцветие[3].
Плод — коробочка[2].
Представители рода цветут и плодоносят примерно в один период: в года с жарким летом — в мае и июне, или в июле и августе, если лето дождливое и холодное[3].
Значительная часть видов солнцецветов образует эктотрофные микоризные контакты с грибами из семейства Трюфелевые (Tuberaceae)[2].
Ряд видов культивируются, в том числе в России[3].
В состав рода входят по меньшей мере 73 вида растений[4]:
Helianthemum almeriense
Helianthemum apenninum
Helianthemum alpestre
Солнцецве́т, или Нежник, или Гелиантемум (лат. Helianthemum) — род двудольных растений семейства Ладанниковые (Cistaceae). Выделен британским ботаником Филипом Миллером в 1754 году.
Латинское и основное русское родовые названия связаны с тем, что цветки растения закрываются с закатом и раскрываются с восходом солнца.
.jpg)
_(7456024470).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
