nimet breadcrumb-navigoinnissa
Details on predation of these animals are lacking. However, it is likely that P. cancrivorus does fall prey to larger carnivores. Procyon lotor is known to be preyed upon by bobcats, coyotes, American alligators, and several species of owls. It is likely that P. cancrivorus has similar predators. Humans may hunt these animals for fur and food.
Many references generalize by just saying "raccoons". By just saying "raccoons", we assume that are including both P. cancrivorus and P. lotor, both of which were discussed throughout this account.
Crab-eating raccoons have good hearing capabilities, and are keen to strange noises. Even though they are color blind, they have excellent nighttime vision. Their tactile senses are what really set them apart from other carnivores. This tactile sense allows them to identify food items better than any other senses. There has been 13 different vocalizations recognized, 7 of which involved the mother and young. Although not specifically reported for this species, it is likely that, as in other mammals, scent cues play some role in reproduction and identification of individuals.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Northern raccoons are managed as a game species through both hunting and trapping. There is currently no management in Central America for crab-eating raccoons. However, even though P. cancrivorus is less common than P. lotor, it is still doing well in the wild.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Procyon cancrivorus is a carrier of rabies, and can sometimes damage crops, but usually not to a serious extent.
Negative Impacts: crop pest; causes or carries domestic animal disease
Procyon cancrivorus is an important furbearer and game species. It generates revenue from the sale of fur.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
As predators, these raccoons have some impact on prey species. As prey, they may affect predator populations.
For the most part, P. cancrivorus is omnivorous, but fruit has been observed to be the main part of its diet. Crab-eating raccoons consume a variety of foods, including invertebrates, crustaceans, insects, nuts, vegetables, fish, frogs, and small turtles. Olfaction, vision, and their sense of touch are used to identify and capture food. The diet may change with season and food availability.
Animal Foods: amphibians; reptiles; fish; eggs; insects; aquatic crustaceans; other marine invertebrates
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
Procyon cancrivorus is found from Costa Rica through eastern and western Paraguay, Uruguay, and into northern Argentina. Its range overlaps with that of northern raccoons in Costa Rica and Panama.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Procyon cancrivorus and P. lotor are very similar and closely related. Both species can be found in a variety of habitats, including primary and secondary growth forest. Procyon cancrivorus makes use of habitats ranging from the forest of Ilanos, to the xeric chaco vegetation, and even the Amazon rainforests. As long as there are water, food, and places to hide and den, this raccoon will adapt. However, P. cancrivorus seems somewhat more restricted than P. lotor in habitat preferences. Procyon cancrivorous occupies areas around bodies of water, such as swamps, lakes, lagoons, and ocean beaches. Where both species overlap, crab-eating raccoons mainly occupy lands surrounding inland rivers, whereas northern raccoons occupy swamps and beaches.
This species is generally found at lower elevations.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: riparian
Data are lacking on the longevity of P. cancrivorus. However, few raccoons live longer than 5 years in the wild, although some are estimated to survive for 13 to 16 years. In 1982, a northern raccon was still surviving in a zoo after 20 years and seven months.
Average lifespan
Status: wild: 14.0 years.
Crab-eating raccoons are nocturnal, omnivorous/frugivorous animals. Body weights range from 3 to 7 kg. Body lengths are reported as being between 54 and 65 cm, with the tail comprising 25 to 38 cm of the total length. Males tend to be larger than the females.
Procyon cancrivorus is smaller than P. lotor, which helps to distinguish the two species. Male northern raccoons weigh from 7 to 8.3 kg, with the females weighing from 5.1 to 7.1 kg.
The neck fur of crab-eating raccoons slants forward towards the head. These animals appear thinner than P. lotor due to the lack of underfur, an adaptation to the warmer climates it occupies. The black mask of P. cancrivorus fades behind the eyes, unlike the northern species, which has a mask that extends almost to the ears. Pelage of P. cancrivorus is a fairly uniform brown dorsally, making it easily distinguishable from the more grizzled appearance of P. lotor. The legs and feet of P. cancrivorus are dark brown and slender in appearance compared to the white forelegs and whitish-brown hind legs of P. lotor. The tail makes up approximately 60% of the body length in P. lotor, but only 50% in P. cancrivorus.
Dental Formula: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/2 = 40 teeth
Not much is known on the BMR of crab-eating raccoons. However, there is adequate information on the northern species, P. lotor. Northern raccoons have a higher mass-specific BRM than other procyonids, which explains why this species has a more widespread distribution. Their metabolic rates do not vary seasonally. Both males and females tend to lose or gain weight among seasons, gaining in the winter and losing in the summer.
Range mass: 3.0 to 7.0 kg.
Range length: 54 to 65 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average basal metabolic rate: 2.588 W.
Males are polygynous, mating with several females in succession, but females reject other males once they are impregnated. Both sexes are mature after a year. However, younger males usually do not breed because they can not compete with larger, older males.
Mating System: polygynous
Procyon cancrivorus breeds once per year between July and September. The estrous cycle has been estimated to last 80 to 140 days. The gestation period lasts approximately 60 to 73 days and can yield from 2 to 7 pups, although 3 or 4 pups per litter is more typical. Females give birth to their young in dens located in rock crevices, hollow trees, or in the abandoned dens of other animals.
Young raccoons are born without teeth and with their eyes closed. After 3 weeks their eyes open and they begin to show the characteristic mask on their faces. The young are weaned anywhere between 7 weeks and 4 months, and are independent at about 8 months. Procyon cancrivorus undoubtedly falls within this range of variation. If a female loses a newborn litter, she may ovulate a second time during the season.
In areas where P. lotor and P. cancrivorus are both found, there does not appear to be any inbreeding.
Breeding interval: Breeding occurs once per year.
Breeding season: Breeding occurs from July to September.
Range number of offspring: 2 to 7.
Average number of offspring: 3-4.
Range gestation period: 60 to 73 days.
Range weaning age: 7 to 16 weeks.
Average time to independence: 8 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; delayed implantation
Average birth mass: 71 g.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Females provide all the parental care for the young, and may exclude males from the immediate area while they have young. The mother reduces her activity and movements during the week of parturition and becomes intolerant of conspecifics. The young begin to forage with their mother before they are weaned. They are dependent upon the female for up to 8 months, but there is some variation. Males are not actively involved in caring for the young.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
The Crab-eating Raccoon (Procyon cancrivorus) is very similar in appearance to the Northern Raccoon (P. lotor), but with legs and feet dark brown (Northern Raccoons typically have whitish forelegs and feet). Crab-eating Raccons also have the hair on the back of the neck slanting forward (this hair slants backward on Northern Raccoon), appearing reversed. Crab-eating Raccoons are found in a range of waterside habitats, including swamps, rivers, and beaches from eastern Costa Rica and Panama south to Uruguay and northeastern Argentina. They appear to be more closely tied to water and less adapted to urban areas than the Northern Raccoon. That said, they seem not to be highly sensitive to habitat fragmentation and are the third most common species to be encountered as roadkill in southern Brazil. They are mainly nocturnal, sleeping in treeholes during the day. Different studies of this species' feeding habits have yielded somewhat dfferent results: in Venezuela, they ate mainly aquatic prey (crawfish, fish, snails), whereas in Brazil, fruit was found to be a major component of the diet followed by insects and small vertebrates. Where Crab-eating and Northern Raccoons overlap in Central America, the Northern Raccoon is found in mangrove swamps while the Crab-eating Raccon is found along inland rivers.
(Emmons 1990; Keys 2009 and references therein)
La parte dorsal es de color café parduzco o café grisáceo. La parte ventral es anaranjada o blancuzca. El pelaje es bastante corto y áspero; los pelos protectores son cortos y de color blanco sobre el vientre o las patas. Las orejas están bordeadas de color blanco. La cara tiene un distintiva máscara de color negra, ésta se extiende más allá de los ojos, pero cruza las mejillas sólo en forma parcial. La cola mide cerca de la mitad de la longitud del cuerpo y la cabeza (LC), tiene anillos llamativos de color negro y anaranjados. Las patas son de color negruzco. Ante el reflejo de la luz los ojos son brillante y amarillentos.
La época de partos en el Parque Nacional Manuel Antonio ocurre en julio y agosto.
En el Parque Nacional Manuel Antonio se encontró que los "cangrejos" (Gecarcinus quadratus y Cardisoma guanhumi), son su alimento preferido (64.5 %)., le siguen los frutos con un 34.2 % y otros materiales, 1.3 %.
En el Parque se encontró que en noviembre disminuyó el consumo de cangrejos, lo que coincidió con la disponibilidad de basura en las afueras. Al comportarse así ahorran energía que hubieran gastado en buscar y cazar presas.
Distribucion General: Se encuentra desde el suroeste de Costa Rica hasta el noreste de Argentina. Se localiza en las tierras bajas hasta los 600 m.s.n.m..
En el Parque Nacional Manuel Antonio, el rango de acción disminuyó durante los meses de diciembre a febrero, coincidiendo con el mayor número de turístas que visitan ésta área silvestre. Esto sugiere que los "mapaches" utilizan restos de comida dejada por los turístas en basureros ubicados en las afueras del Parque o comida que hurtan en los restaurantes vecinos, o sea en las épocas de presencia turística los mapaches utilizan más el área de acampar y los sitios aledaños, que el bosque y el manglar, al ser atraídos por los basureros y restos de comida.
En este Parque, se encontró que la actividad diurna o nocturna varió con el periódo de la semana. Se observó que entre semana fué mayor la actividad diurna. El pico de mayor actividad se dió entre las 5 y 6 pm. Para los fines de semana ocurrió lo contrario, pués fué mayor la actividad nocturna, con un pico de mayor actividad entre las 9 y 10 pm.
La selección de hábitat varió de acuerdo a la visita turística. Los días entre semana, en que la visita turística fué generalmente baja, los mapaches utilizaron más el manglar que el bosque y áreas de acampar, pero durante los fines de semana, en que aumentó considerablemente el número de visitantes al Parque, se movieron principalmente en las zonas de acampar durante las noches.
En el Parque, la variación más fuerte en la distancia media recorrida por los mapaches entre puntos consecutivos de localización fue en julio-agosto (300m). Es importante notar que mientras la distancia recorrida aumentó, el tamaño promedio del radio de acción decreció en esta estación (julio-agosto), cuando las hembras recién habían parido las crías.
Al visitar las áreas de acampar, es probable que el animal "prefirió" visitar los basureros que contienen un recurso localizado y no en invertir más energía en la búsqueda y captura de presas.
Entre semana (días de poca presencia humana) los mapaches se movieron principalmente en el manglar, dónde obtenían cangrejos.
Ar rakoun debrer-kranked (Procyon cancrivorus) a zo ur bronneg hag a vev e Suamerika, eus Costa Rica betek Uruguay hag Arc'hantina.
Etre 3 ha 7 kg eo e bouez ha war-dro 60 cm e hirder (gant ul lost 30 cm). Bihanoc'h eo eget ar rakoun. Oberiant e vez diouzh an noz.
Hollzebrer eo.
Gouest eo da vevañ en endroioù disheñvel gant ma vez dour, boued ha lec'hioù da guzhat ha neizhiañ.
Tiriad ar rakoun debrer-kranked. Ar rakoun debrer-kranked (Procyon cancrivorus) a zo ur bronneg hag a vev e Suamerika, eus Costa Rica betek Uruguay hag Arc'hantina.
L'ós rentador menjacrancs (Procyon cancrivorus) és un carnívor de la família dels prociònids que viu des de Costa Rica fins al riu de la Plata, a l'Uruguai i el nord de l'Argentina. La llargada corporal és de 54-76 cm, amb una cua de 25-38 cm. Pesa 2-8 kg.
L'ós rentador menjacrancs (Procyon cancrivorus) és un carnívor de la família dels prociònids que viu des de Costa Rica fins al riu de la Plata, a l'Uruguai i el nord de l'Argentina. La llargada corporal és de 54-76 cm, amb una cua de 25-38 cm. Pesa 2-8 kg.
Der Krabbenwaschbär (Procyon cancrivorus) ist eine Raubtierart aus der Gattung der Waschbären (Procyon) innerhalb der Familie der Kleinbären (Procyonidae).
Krabbenwaschbären ähneln den bekannten (Nordamerikanischen) Waschbären, haben aber ein kürzeres Fell. Dieses ist graubraun gefärbt, wobei die Unterseite etwas heller ist. Das Gesicht ist durch die für Waschbären charakteristische schwarze Maske charakterisiert, die sich von der hellen Gesichtsfärbung abhebt. Ihr Schwanz ist geringelt. Die Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von bis zu 65 Zentimeter, der Schwanz wird bis zu 38 Zentimeter lang und sie erreichen ein Gewicht von bis zu 8 Kilogramm, wobei die Männchen größer werden als die Weibchen.
Krabbenwaschbären sind hauptsächlich in Südamerika beheimatet, ihr Verbreitungsgebiet reicht von Costa Rica bis Uruguay und das nördliche Argentinien. Ihr Lebensraum sind Wälder, sie kommen sowohl in tropischen und subtropischen Regenwäldern als auch in trockenen Wäldern vor. Ihr Habitat liegt allerdings immer in der Nähe von Gewässern wie Flüssen, Sümpfen, Seen oder Meeresküsten; u. a. kommen sie in Mangrovenwäldern vor.
Krabbenwaschbären sind vorwiegend dämmerungs- und nachtaktiv, tagsüber schlafen sie in Baumhöhlen oder anderen Verstecken. Sie gelten gemeinhin als Einzelgänger, dürften aber wie der Nordamerikanische Waschbär ein komplexeres Sozialverhalten haben. Die Streifgebiete von Tieren überschneiden sich, ohne dass es bei ausreichendem Nahrungsangebot zu aggressivem Verhalten kommt. Auch dürften sich manchmal mehrere Weibchen ein Territorium teilen.
Wie beim Nordamerikanischen Waschbären ist der Tastsinn ausgezeichnet entwickelt, insbesondere im Bereich der Schnauze und der Vorderpfoten. Das Abtasten der Nahrung, das oft im seichten Wasser geschieht, hat zu der falschen Auffassung geführt, dass Waschbären ihre Nahrung waschen.
Krabbenwaschbären sind Allesfresser, die sowohl Pflanzennahrung (wie Früchte und Nüsse) als auch Fleisch zu sich nehmen. Sie sind allerdings stärker als ihre nordamerikanischen Verwandten auf Krabben, Krebse, Fische und Frösche spezialisiert. Insekten, Schildkröteneier und anderes komplettieren den Speiseplan.
Zwischen Juli und September bringt das Weibchen nach rund 60- bis 73-tägiger Tragzeit zwei bis fünf Jungtiere zur Welt. Die Jungtiere sind Nesthocker, ihre Augen öffnen sich nach rund drei Wochen. Nach zwei bis vier Monaten werden sie entwöhnt. Mit rund einem Jahr werden sie geschlechtsreif. In Gebieten, in denen sowohl Nordamerikanische als auch Krabbenwaschbären leben (Costa Rica und Panama) kommt es offensichtlich zu keiner Hybridisierung.
Wegen ihres Felles und ihres Fleisches werden die Tiere gejagt. Sie gelten zwar als seltener als ihre nordamerikanischen Verwandten, dürften aber weit verbreitet sein und nicht zu den bedrohten Arten zählen.
Der Krabbenwaschbär (Procyon cancrivorus) ist eine Raubtierart aus der Gattung der Waschbären (Procyon) innerhalb der Familie der Kleinbären (Procyonidae).
Aguara pópe karaiñe'ẽ: Mapache austral herava avei Jaguakampeva ha Jaguarakambe ha'e peteĩ mymba okambúva oĩ Ñembyamérikape ha Mbyteamérikape. Aguara pópe okaru pira ha tarekaja michĩ, yva, ha ambue mymba michĩ.
Aguara pópe karaiñe'ẽ: Mapache austral herava avei Jaguakampeva ha Jaguarakambe ha'e peteĩ mymba okambúva oĩ Ñembyamérikape ha Mbyteamérikape. Aguara pópe okaru pira ha tarekaja michĩ, yva, ha ambue mymba michĩ.
Churupuma,[2] Yanpuma,[3] Urin mayuatu , Yukramikhuq mayuatu icha Mayuatu chaylla (Procyon cancrivorus) nisqaqa yukra mikhuq aycha uquq ñuñuq uywam, Urin Awya Yalapi kawsaq rikch'aq mayuatum.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Churupuma
Churupuma, Yanpuma, Urin mayuatu , Yukramikhuq mayuatu icha Mayuatu chaylla (Procyon cancrivorus) nisqaqa yukra mikhuq aycha uquq ñuñuq uywam, Urin Awya Yalapi kawsaq rikch'aq mayuatum.
The crab-eating raccoon or South American raccoon (Procyon cancrivorus) is a species of raccoon native to marshy and jungle areas of Central and South America (including Trinidad and Tobago). It is found from Costa Rica south through most areas of South America east of the Andes down to northern Argentina and Uruguay.[1] Despite its name, this species does not feed exclusively on crabs, and the common raccoon also seeks and eats crabs where they are available. In Paraguay, it is known as aguará or agoará popé from Guarani.[2]
The crab-eating raccoon can be found in South America and parts of Central America. It can be found in Trinidad and Tobago, Panama, Colombia, Venezuela, Suriname, Guyana, French Guiana, Ecuador, Brazil, Peru, Bolivia, Paraguay, Uruguay and Argentina.[1]
The crab-eating raccoon eats crabs, lobsters, crayfish, other crustaceans, and shellfish, such as oysters and clams. It is an omnivore and its diet also includes, for example, small amphibians, fish, insects,[3] small turtles,[4] turtle eggs, fruits, nuts, and vegetables.[4] It resembles its northern cousin, the common raccoon, in having a bushy ringed tail and "bandit mask" of fur around its eyes. Unlike the common raccoon, the hair on the nape of the neck points towards the head, rather than backward.[5] The crab-eating raccoon also appears to be more adapted to an arboreal lifestyle than the common raccoon, with sharper, narrower claws. It also is better adapted for a diet of hard-shelled food, with most of the cheek teeth being larger than those of the common raccoon, with broader, rounded cusps. Although the crab-eating raccoon can appear smaller and more streamlined than the common raccoon due to its much shorter fur and more gracile build, the crab-eating raccoon is of similar dimensions to the northern species. Therefore, Allen's rule does not apply to the genus. Head and body length is 41 to 80 cm (16 to 31 in), tail length is 20 to 56 cm (8 to 22 in) and height at the shoulder is about 23 cm (9 in). Weights can range from 2 to 12 kg (4 to 26 lb), though are mostly between 5 and 7 kg (11 and 15 lb).[6] Males are usually larger than the females.
The crab-eating raccoon is solitary and nocturnal, primarily terrestrial but will spend a significant amount of time in trees. It is almost always found near streams, lakes, and rivers. In Panama and Costa Rica, where it is sympatric with the common raccoon, it will be strictly found in inland rivers and streams, while the common raccoon lives in mangrove forests and swamps. In areas of sympatric range raccoons seen in the day time, in areas with people, in mangroves and in swamps will almost certainly be common raccoon. Less frequently, it will reside in evergreen forests or the plains, but are only rarely found in rainforests.[5] Compared to the common raccoon, which thrives in urban environments and adapts quickly to the presence of humans, the crab-eating raccoon adapts less easily and is much less likely to be found in human environments.
The crab-eating raccoon breeds between July and September, and gestation lasts between 60 and 73 days. Offspring are born in crevices, hollow trees, or abandoned nests from other creatures. Between two and seven kits are born, with three being the average. While typically crab-eating raccoons only breed once per year, if a female loses all her kits early in the season, they will mate again and have a second litter. Males have no part in raising young, and while attending to young, females will become much more territorial and will not tolerate other raccoons around them.[7]
Drawing of a crab-eating Raccoon drawn between 1637–1644 by Frans Post
_Skins_of_subgenera_procyon_%26_euprocyon.png)
Skins of a common raccoon (left) and crab-eating raccoon (right)
_P._lotor_%26_P._cancrivorus.png)
Skulls of a common raccoon (left) and crab-eating raccoon (right)
With brown coat and a much smaller facial mask
The crab-eating raccoon or South American raccoon (Procyon cancrivorus) is a species of raccoon native to marshy and jungle areas of Central and South America (including Trinidad and Tobago). It is found from Costa Rica south through most areas of South America east of the Andes down to northern Argentina and Uruguay. Despite its name, this species does not feed exclusively on crabs, and the common raccoon also seeks and eats crabs where they are available. In Paraguay, it is known as aguará or agoará popé from Guarani.
El aguará popé, mayuato o mapache sudamericano (Procyon cancrivorus) es un animal nativo de América del Sur perteneciente a la familia de los mapaches. Se encuentra en las regiones tropicales a ambos lados de los Andes y actualmente habita desde Costa Rica hasta Brasil, Paraguay, Perú. y el noreste de Argentina y Uruguay.
Su cara es blancuzca con un antifaz negro sobre los ojos; cola negra con anillos blanco-amarillentos; patas y manos de apariencia desnuda, con dedos terminados en garra. Miden de 23 a 30 cm de altura, la longitud del cuerpo con la cabeza es de 42 a 70 cm y la de la cola de 20 a 41 cm. Pesan hasta 15 kg.
Es un animal nocturno de hábito solitario y terrestre, buen trepador. Se alimenta principalmente de cangrejos, camarones, peces, aves pequeñas, caracoles, insectos, tortugas y ranas. También come frutas, semillas y ciertos vegetales. Se refugia en huecos de árboles, grietas de rocas, madrigueras de otros animales e instalaciones humanas abandonadas, siempre cerca de cursos de agua.
Procyon cancrivorus es conocido como "mapache austral", "aguará popé", "mapache cangrejero", "mapachín", "zorra patona", "manopelada o mampelado" (en Entre Ríos), "mano pelada" (en Uruguay), "nutria romanguera", "oso manglero", "gato manglatero", "mayuato", "osito lavador" y "kala maki" (en Bolivia).
.jpg)
_Manuel_Antonio_Park_CRI_01_2020_1753.jpg)
.JPG)
El aguará popé, mayuato o mapache sudamericano (Procyon cancrivorus) es un animal nativo de América del Sur perteneciente a la familia de los mapaches. Se encuentra en las regiones tropicales a ambos lados de los Andes y actualmente habita desde Costa Rica hasta Brasil, Paraguay, Perú. y el noreste de Argentina y Uruguay.
Procyon cancrivorus Procyon generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Procyonidae familian sailkatuta dago..
Procyon cancrivorus Procyon generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Procyonidae familian sailkatuta dago..
Procyon cancrivorus
Le Raton crabier ou Chien crabier (Procyon cancrivorus) est un mammifère omnivore d'Amérique du sud, de la famille des procyonidés.
Son régime consiste en fruits secs et petits insectes qu’il trouve le long des baies.
Il procione cancrivoro (Procyon cancrivorus Cuvier, 1798) è un mammifero della famiglia dei Procionidi. Malgrado l'attributo di «cancrivoro», non è l'unica specie di procione a nutrirsi di granchi, dato che anche il procione lavatore ne cattura in gran numero, nelle aree dove sono disponibili.
Somiglia moltissimo al suo cugino settentrionale, il procione lavatore, in quanto è anch'esso dotato della folta coda ad anelli e della «maschera da bandito» attorno agli occhi. Differisce da esso, tuttavia, per alcune caratteristiche: gli artigli sono più larghi e smussati; il corpo appare più slanciato a causa del pelo più ispido e corto e della mancanza di lanugine; la coda è meno folta; la regione cervicale ha il pelo rivolto anteriormente; inoltre la colorazione è grigio-bianca su labbra, mento e gola, e variabile da grigio cenere a ocra o rossastra sul dorso, ove i peli hanno le punte nere. La lunghezza del corpo si aggira sui 41-60 cm, quella della coda sui 20-42 cm; l'altezza alla spalla è di 23 cm; pesa 2-12 kg. Generalmente i maschi sono più grossi delle femmine.
Il procione cancrivoro viene suddiviso in 4 sottospecie[2]:
Il procione cancrivoro vive nelle paludi e nelle giungle dell'America centrale e meridionale (compresa Trinidad e Tobago), dal Costa Rica fino all'Argentina settentrionale e all'Uruguay, attraverso gran parte delle regioni a est delle Ande[1].
Il procione cancrivoro è un animale solitario e notturno. Trascorre quasi tutta la sua esistenza nei pressi di torrenti, laghi e fiumi. Dotato di zampe alquanto lunghe, è più schivo del più popolare cugino ed è rimasto più fortemente legato ai corsi d'acqua e alle acque territoriali. A quanto pare vive in gruppi familiari numerosi ed è più un animale crepuscolare che un vero e proprio animale notturno. I procioni cancrivori si mettono in guardia l'un l'altro con lunghi sibili che ricordano i segnali d'allarme delle lepri fischianti.
Si nutre soprattutto di granchi, gamberi e altri crostacei, ma è onnivoro e mangia anche piccoli anfibi, uova di tartaruga e frutta.
Dopo una gestazione di 64 giorni, in luglio e agosto, la femmina partorisce 2-4 piccoli, nella cavità in cui si rifugia di solito per dormire; essa non ha l'abitudine di rivestire la cavità stessa per renderla più accogliente.
Il procione cancrivoro (Procyon cancrivorus Cuvier, 1798) è un mammifero della famiglia dei Procionidi. Malgrado l'attributo di «cancrivoro», non è l'unica specie di procione a nutrirsi di granchi, dato che anche il procione lavatore ne cattura in gran numero, nelle aree dove sono disponibili.
Krabaėdis meškėnas (lot. Procyon cancrivorus, angl. Crab-eating Raccoon) – meškėninių (Procyonidae) šeimos žinduolių rūšis. Paplitusi Centrinės ir Pietų Amerikos miškuose ir pelkynuose.
Kūno ilgis 41-60 cm, ūgis 23 cm. Uodegos ilgis 20-42 cm. Sveria 2-12 kg. Patinai paprastai didesni už pateles. Išvaizda panašus į paprastąjį meškėną, bet už ji mažesnis ir trumpesniu kailiu.
Gyvena pavieniui, aktyvus naktį. Sutinkamas upių, ežerų pakrantėse. Maitinasi krabais, vėžiais, varlėmis, kiaušiniais, vaisiais.
Krabjēdājjenots (Procyon cancrivorus) ir jenotu dzimtas (Procyonidae) plēsējs, kas pieder jenotu ģintij (Procyon).
Krabjēdājjenots dzīvo mitrajos un purvainajos Centrālamerikas un Dienvidamerikas mežos, Trinidādas un Tobago salas ieskaitot. Tā izplatība sākas ar Kostarikas dienvidiem un beidzas ar Argentīnas ziemeļiem, un to var sastapt Argentīnas, Bolīvijas, Brazīlijas, Kolumbijas, Kostarikas, Ekvadoras, Franču Gviānas, Gajānas, Panamas, Paragvajas, Peru, Surinamas, Urugvajas un Venecuēlas teritorijās, kā arī Trinidādas un Tobago salās[1]
Tā izplatība Kostarikā un Panamā pārklājas ar parasto jenotu (Procyon lotor).[2]
Ārēji tas atgādina savu "brālēnu" parasto jenotu, bet ir par to slaidāks, veiklāks un nedaudz mazāks. Tā kažoka matojums ir īss un, salīdzinot ar parasto jenotu, plānāks, jo krabjēdājjenotam nav pavilnas, šī iemesla dēļ tas izskatās arī slaidāks.[2] Kažoka krāsa brūna vai pelēkbrūna, uz sejas tam ir melna "maska", kas atgādina maskarādes brilles. Atšķirībā no parastā jenota, kuram "brilles" sniedzas līdz ausīm, krabjēdājjenotam melnā acu maska drīz aiz acīm beidzas.[2] Tā aste ir kupla ar gredzenveida krāsojumu un proporcionāli garāka kā parastajam jenotam. Kājām ir tumši brūns matojums. Ķermeņa garums ir 54—65 cm, astes garums 25—38 cm, augstums skaustā apmēram 23 cm, svars 3—7 kg. Tēviņi ir lielāki par mātītēm. Abi dzimumi ziemā kļūst smagāki, bet vasarā vieglāki un slaidāki.[2]
Krabjēdājjenots ir vientuļnieks un tas ir aktīvs nakts laikā.[2] To gandrīz vienmēr var sastapt tikai kāda avota, ezera vai upes krastā. Jenotiem ir ļoti labi attīstītas visas maņas, un tie ir inteliģenti dzīvnieki. Lai arī jenoti neredz krāsās, tiem ir lieliska nakts redze. Jenotiem ir ļoti labi attīstīta tauste, īpaši priekšķepām un degungalam, un jenoti spēj priekšķepas izmantot kā rokas. Tie spēj ar priekšķepām manipulēt ar priekšmetu, pirms to iebāž vai neiebāž mutē. Bieži var novērot, ka jenoti, pirms barību iebāž sev mutē, to nomazgā ūdenī. Dzīvnieku inteliģences tabulā, vērtējot spēju manipulēt ar priekšmetiem, jenoti atrodas aiz primātiem. Ir novērots, ka jenoti var mācīties ļoti ātri un pat pēc gada pārtraukuma atcerēties iemācīto.[2]
Lai arī krabjēdājjenoti ir vientuļnieki, barošanās vietās tie pacieš citus jenotus sev līdzās. Jaunie tēviņi pamet ģimeni un dodas savas teritorijas meklējumos, toties jaunās mātītes paliek mātes teritorijā. Pretējo dzimumu teritorijas mēdz pārklāties. Tēviņu izplatība ir saistīta ar pieejamo mātīšu teritorijām, toties mātīšu izplatība ir saistīta ar barības, ūdens un piemērotu slēptuvju resursiem.[2]
Krabjēdājjenotiem ir lieliska dzirde un spēja radīt dažādas skaņas. Ir novērots, ka tiem ir 13 dažādas vokalizācijas, no kurām 7 tiek lietotas starp māti un mazuļiem.[2]
Tas, ka šo sugu sauc par krabjēdājjenotu, nenozīmē, ka tas ēd tikai krabjus, bet tāpat kā parastais jenots tas tos meklē un pie mazākās izdevības medī. Krabjēdājjenots medī arī omārus un citus vēžveidīgos, vardes, zivis[1] un pie izdevības uzlasa gan putnu, gan bruņurupuču olas un gliemjus.[1] Tas būtībā ir visēdājs un barojas arī ar augļiem.
Riesta laikā tēviņi sapārojas ar vairākām mātītēm, toties mātīte pārojas tikai ar vienu tēviņu. Dzimumbriedumu abi dzimumi sasniedz gada vecumā, tomēr jaunie tēviņi pārojas, kad kļūst vecāki un spēcīgāki, jo jaunībā nespēj uzvarēt sacensībās ar vecākajiem tēviņiem par mātītes uzmanību. Parasti mazuļi dzimst vienu reizi gadā, bet, ja mātīte agri zaudē mazuļus, tā sapārojas vēlreiz. Mazuļi dzimst jūlijā un augustā. Grūsnība ilgst 60—73 dienas. Parasti piedzimst 2—7 nevarīgi un akli mazuļi, bet visbiežāk 3—4. Mātīte mazuļiem iekārto migu akmeņu krāvumā vai koka dobumā vai citu dzīvnieku pamestās alās. Mazuļiem acis atveras pēc 3 nedēļām, kā arī uz sejas sāk parādīties melnās maskas matojums. Māte mazuļus zīda ar pienu 2—4 mēnešus. Kad tie ir 8 mēnešus veci, mazuļi kļūst patstāvīgi.[2]
Reģionos, kuros dzīvo gan krabjēdājjenots, gan parastais jenots, krustošanās starp sugām nav novērota. Krabjēdājjenots savvaļā vidēji dzīvo 5 gadus, tomēr ir novēroti arī jenoti, kas ir vecāki par 10 gadiem.[2]
Krabjēdājjenots (Procyon cancrivorus) ir jenotu dzimtas (Procyonidae) plēsējs, kas pieder jenotu ģintij (Procyon).
Krabjēdājjenots dzīvo mitrajos un purvainajos Centrālamerikas un Dienvidamerikas mežos, Trinidādas un Tobago salas ieskaitot. Tā izplatība sākas ar Kostarikas dienvidiem un beidzas ar Argentīnas ziemeļiem, un to var sastapt Argentīnas, Bolīvijas, Brazīlijas, Kolumbijas, Kostarikas, Ekvadoras, Franču Gviānas, Gajānas, Panamas, Paragvajas, Peru, Surinamas, Urugvajas un Venecuēlas teritorijās, kā arī Trinidādas un Tobago salās
Tā izplatība Kostarikā un Panamā pārklājas ar parasto jenotu (Procyon lotor).
De krabbenetende wasbeer (Procyon cancrivorus) is een roofdier uit de familie kleine beren (Procyonidae) dat voorkomt van Costa Rica tot aan de Rio de la Plata in Uruguay en Noord-Argentinië. Ze worden ook wel mapache of mapachín genoemd. Ze worden (kop-romp) 54 tot 76 cm lang, met een staart van 25 tot 38 cm. Ze wegen 2 tot 8 kg.
De vacht van de krabbenetende wasbeer is kort, dicht en roodbruin tot donkergrijs van kleur. De buik en de keel zijn lichter gekleurd, terwijl de poten donkerbruin zijn. Net als de wasbeer, heeft ook deze soort een zwart masker rondom de ogen en een geringde staart. De krabbenetende wasbeer is echter slanker gebouwd en hij heeft ook langere poten, kleinere oren en een kortere en ruigere pels.
De krabbenetende wasbeer bewoont kustgebieden, mangrovebossen, zoetwatermoerassen en bosgebieden, vrijwel altijd in de buurt van water. In Costa Rica en Panama, waar de krabbenetende wasbeer samen voorkomt met de gewone wasbeer (Procyon lotor), leeft de gewone wasbeer vooral in mangrovebossen terwijl de krabbenetende wasbeer vooral voorkomt in de zoetwatergebieden.
Op het menu van de krabbenetende wasbeer staan kikkers, weekdieren, schaaldieren zoals krabben, garnalen en kreeften, eieren, vruchten en zaden.
Krabbenetende wasberen zijn vooral actief in de avond. Ze gaan dan langs en in het water op zoek naar voedsel, dat gepakt wordt met de gevoelige, beweeglijke “handjes”. Deze soort leeft vaak solitair, maar soms ook in kleine groepjes van meerdere wijfjes en jonge wasbeertjes. De krabbenetende wasbeer is een bodembewonend dier, die echter goed in bomen kan klimmen.
In juli tot augustus worden na een draagtijd van 60-73 dagen twee tot zes jongen geboren in een met gras en bladeren beklede boomholte, die na ongeveer 8 maanden zelfstandig worden. Alleen het vrouwtje zorgt voor de jonge wasbeertjes.
In Europa is de krabbenetende wasbeer te zien in de volgende dierentuinen:
De krabbenetende wasbeer (Procyon cancrivorus) is een roofdier uit de familie kleine beren (Procyonidae) dat voorkomt van Costa Rica tot aan de Rio de la Plata in Uruguay en Noord-Argentinië. Ze worden ook wel mapache of mapachín genoemd. Ze worden (kop-romp) 54 tot 76 cm lang, met een staart van 25 tot 38 cm. Ze wegen 2 tot 8 kg.
Multimedia w Wikimedia Commons Szop krabożerny[4], szop rakojad[5] (Procyon cancrivorus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych, blisko spokrewniony z szopem praczem.
Bardzo podobny do północnoamerykańskiego szopa pracza, ale z ciemnobrązowymi kończynami i stopami. Wyraźne czarne obrączkowanie na ogonie i czarna maska nadają zwierzęciu charakterystyczny wygląd. Sierść jest krótka, włosy sztywne. Na karku włosy układają się w kierunku głowy, która jest szeroka; pysk spiczasty. Uszy są stosunkowo krótkie i białe. Sierść na stronie grzbietowej wygląda, jakby była trochę przybrudzona, na brzuchu jest od białawej do rdzawej. Wydziela bardzo intensywny, charakterystyczny zapach. Zwierzęta żyjące w południowo-wschodniej Brazylii i północnej Argentynie są bardziej podobne do szopa pracza niż osobniki żyjące w Amazonii.
Od Kostaryki i Panamy na północy do Urugwaju i północno-wschodniej Argentyny na południu, ale tylko na wschód od Andów.
Szop krabożerny zamieszkuje strumienie oraz brzegi rzek i jezior, a także słodkowodne bagna. W niektórych miejscach zwierzę to jest gatunkiem synantropijnym.
Szopy krabożerne żyją pojedynczo i są aktywne głównie nocą. Potrafią się dobrze wspinać, jednak przebywają przede wszystkim na ziemi, najczęściej nad brzegami lub w płytkiej wodzie, gdzie poszukują pokarmu.
Szopy krabożerne żywią się ślimakami słodkowodnymi, małżami, rybami i rakami. Uzupełniają go czasami płazami i owocami.
Na czas rozrodu szopy krabożerne łączą się w pary. Po ciąży trwającej 60-73 dni rodzi się 2 -4 młodych o masie urodzeniowej około 70 g.
Szopy krabożerne żyją od 10 do 14 lat.
Szop krabożerny, szop rakojad (Procyon cancrivorus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych, blisko spokrewniony z szopem praczem.
O mão-pelada, cachorro-do-mangue, cachorrinho-guaxinim, cachorro-do-mato-guaxinim, meia-noite, jaracambeva,[3] jaguacampeba, iguanara, jaguacinim, guaxinim,[4] guaxinim-sulamericano,[5] (nome científico: Procyon cancrivorus) é um mamífero carnívoro da família dos procionídeos (Procyonidae). É bastante parecido com o guaxinim (Procyon lotor), com o qual possui parentesco. É de porte médio, cujo comprimento da cabeça e do corpo é de 41 a 80 centímetros e o da cauda é de 20 a 56 centímetros. O peso pode variar de 2 a 12 quilos. Sua pelagem varia de marrom escuro ao grisalho, às vezes variando ao castanho e vermelho, e há uma máscara preta em seu rosto. Sua cabeça é curta e o focinho pontudo. É plantígrado e possui, à semelhança dos seres humanos, quatro vezes mais receptores sensoriais nas mãos, o que lhe dá maior acuidade tátil.
Tem uma distribuição geográfica ampla, habitando a região que vai da Costa Rica à América do Sul, abrangendo todo o Brasil e o norte da Argentina e do Uruguai.
É um animal solitário, noturno e terrestre, mede cerca de 60 centímetros de comprimento e vive próximo a fontes de água, como rios, mangues, praias, baías e lagoas.[3] Contudo, pode ser encontrado em áreas não-aquáticas em determinadas épocas do ano, ocorrendo em todos os biomas brasileiros: cerrado, amazônia, caatinga, pantanal, mata atlântica e pampas.
Procyon, nome do gênero, é derivado do latim e significa "antecessor do cão" ou "assim como o cão". E, foi determinado o nome científico cancrivorus devido a sua preferência alimentar por crustáceos, o qual "cancro" significa caranguejo e vorus comedor.[6] Alguns de seus nomes advém do tupi-guarani: Jaracambeva e jaguacampeba de iararaka-akanga-péwa[7][8] ou ya'gwara-akanga-péwa (ya'gwara = "onça, jaguar, cão"; -acanga- = "cabeça"; péwa = "chato");[9] guaxinim de waxinín (lit. "o que rosna, roncador") [10][11] e jaguacinim de îagûasinĩ[12][13] ou iawara-sinínga.[14] Iguanara tem origem obscura.[15] Outros de seus nomes, em português, são mão-pelada, cachorro-do-mangue, cachorrinho-guaxinim, cachorro-do-mato-guaxinim, meia-noite; em espanhol: cangrejera, mapache lavador e mayuato; e em inglês crab-eating racoon.[3]
Os mãos-peladas foram descritos pela primeira vez em 1792 pelo naturalista francês Georges Cuvier, que o descreveu como sendo Ursus cancrivorus. O colocou na família dos ursídeos (Ursidae) e afirmou que descendia deles a partir de um ancestral como, os miacídeos (Miacidae). Mais adiante, foram reclassificados como pertencentes à família dos procionídeos (Procyonidae),[6] da qual fazem os quatis (Nasua), juparás (Potos), bassariscos (Bassariscus), Bassaricyon (olingos e olinguitos) Procyon (guaxinins). Um estudo filogenético de 2007 mostrou que os juparás formam uma linhagem basal irmã do resto dos procionídeos. Divergiram há 21,6–24 milhões de anos. Dois clados, um levando a Bassaricyon e quatis, e um levando a bassariscos e Procyon, apareceram posteriormente e irradiaram durante o Mioceno (23,8 a 5,3 milhões de anos atrás).[16][17][18]
ProcionídeosBassaricyon (olingo e olinguito)
Procyon (guaxinins)
Bassariscus (quati-de-cauda-anelada e o Bassariscus sumichrasti)
Potos (jupará)
Atualmente se reconhecem quatro subespécies de mão-pelada, que são:[2]
Parece ser mais adaptado ao estilo de vida arbóreo do que seu parente, pois tem garras mais afiadas e estreitas, e se adapta melhor a uma dieta de alimentos de casca dura, visto que a maioria dos dentes da bochecha são maiores do que os do guaxinim, com cúspides arredondadas e mais largas. Embora possa parecer menor e mais aerodinâmico do que o seu parente, devido à sua pele muito mais curta e constituição mais graciosa, tem dimensões semelhantes às espécies do norte. O comprimento da cabeça e do corpo é de 41 a 80 centímetros (16 a 31 polegadas), o da cauda é de 20 a 56 centímetros (8 a 22 polegadas) e a altura no ombro é de cerca de 23 centímetros (9 polegadas). O peso pode variar de 2 a 12 quilos (4 a 26 libras), embora estejam principalmente entre os 5 e 7 quilos (11 e 15 libras);[19] outras fontes apontam peso máximo de 10 quilos.[20]
Sua pelagem varia de marrom escuro ao grisalho, às vezes variando ao castanho e vermelho,[21] e há uma máscara preta em seu rosto que se estende dos olhos à base da mandíbula. Sua cauda é peluda e possui 10 de cinco a dez anéis escuros. Sua cabeça é curta e o focinho pontudo, os olhos são grandes, redondos e quase totalmente orientados à frente e as orelhas são semirredondas com cor preta e bordas brancas. Seus membros torácicos são menos elevados que os pélvicos e são adaptados para segurar alimentos uma vez que suas mãos são móveis, desprovidas de pelos, espalmadas com dígitos longos e garras não retráteis. As suas pernas são pretas, ao contrário das de seu parente nortista, e são longas.[22] Visto ser plantígrado, ou seja, anda sobre a planta dos pés, sua pegada dianteira apresenta cinco dígitos finos e separados que se assemelham a mão humana espalmada, com as marcas das unhas e almofadas dispostas radialmente. Sua passada é de disposição paralela. Tais características o permitem ficar na posição bípede.[23]
Tal como os seres humanos, possui quatro vezes mais receptores sensoriais na pele das mãos do que dos pés, lhe dando maior acuidade tátil. Seu nervo isquiático origina-se no tronco lombossacral, nos ramos ventrais do sexto e sétimo nervos lombares e do primeiro nervo sacral. A origem do nervo isquiático do mão-pelada na região lombar é semelhante ao dos preás (Cavia aperea), cães (Canis lupus familiaris), gatos (Felis silvestris catus) e mocós (Kerodon rupestris), mas diferem nos três últimos quanto origem na região sacral, que tem origem no primeiro e segundo nervos sacrais.[24]
O mão-pelada é solitário e notívago (noturno),[25] principalmente terrestre, mas passa uma quantidade significativa de tempo nas árvores. Produzem abrigos em árvores, ocos de árvores, tocas, bromélias ou touceiras de capim. São animais onívoros e sua dieta se baseia em frutos (embaúba, jerivá, palmito, araticum, guariroba), anfíbios (sapos, rãs, pererecas e girinos), peixes, moluscos (ostras e amêijoas), répteis, pequenos mamíferos, aves, minhocas, ovos de tartaruga, artrópodes (lagartas, caranguejos, lagostas, lagostins, besouros, cigarras, aranhas) e outros invertebrados.[3][26][27][28] Em ambientes nos quais há presente de alimentos de origem antrópica (lixeiras e comedouros), os mãos-peladas se alimentam sobretudo disso.[22] No Brasil, estudos radiométricos revelaram uma área de vida de até 6,95 quilômetros quadrados para um macho, com outros indivíduos estudados apresentando áreas de 4,7 ± 3,3 quilômetros quadrados.[3] Aparentemente não são territorialistas, havendo relatos de sobreposição da áreas de vida.[29]
O mão-pelada reproduz-se entre julho e setembro, e a gestação dura entre 60 e 73 dias. Os descendentes nascem em fendas, árvores ocas ou ninhos abandonados de outras criaturas. Nascem entre dois e sete filhotes, sendo três a média. Embora se reproduzam apenas uma vez por ano, se uma fêmea perder todos os seus filhotes no início da temporada, se acasalarão novamente e terão uma segunda ninhada. Os machos não participam da criação dos filhotes e, enquanto cuidam dos filhotes, as fêmeas se tornam muito mais territoriais e não toleram outros mãos-peladas ao seu redor.[30] Os filhotes nascem com seus olhos fechados e os abrem em torno da terceira semana.[29] Entre sete e nove semanas, saem do ninho e exploram o ambiente com sua mãe. Com 12 semanas, desmamam e se separam do grupo.[21] Alcançam sua maturidade sexual com um ano de vida. Em cativeiro, há registros de espécimes que sobreviveram por 20 anos, enquanto na natureza não vivem mais do que cinco.
O mão-pelada apresenta uma grande adaptação a vários tipo de habitats, uma vez que podem ser encontrado em ambientes aquáticos, não-aquáticos e até áreas com perturbações antrópicas. Ainda assim, esta espécie, apesar de viver adaptável a vários tipos de ambientes, tem certa dependência à áreas onde há fontes de água. Quase sempre é encontrado próximo a riachos, lagos e rios, embora possa ser registrado em territórios não aquáticos na certas épocas do ano. Ocorrem em florestas ombrófilas densas, semidecíduas, decíduas e mistas, Caatinga, Cerrado, mangues, restingas e Pantanal. Por vezes aparecem em paisagens modificadas, como mosaicos de eucalipto e vegetação natural, canaviais, pastos e fragmentos de mata.[3] No Panamá e na Costa Rica, onde é simpátrico com o guaxinim, pode ser encontrado estritamente em rios e riachos do interior, enquanto o guaxinim vive em florestas de mangue.[26]
Geograficamente, tem distribuição ampla, desde a América Central (Panamá e Costa Rica) e por boa parte da América do Sul a leste dos Andes, incluindo Argentina, Brasil, Bolívia, Colômbia, as Guianas, Suriname, Trindade e Tobago e Venezuela.[2] Especificamente no Brasil, tem presença em todos os biomas, inclusive o território de inúmeras unidades de conservação.[3]
Na classificação da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), é classificado como uma espécie pouco preocupante (LC) em relação à sua extinção, mas a espécie parece estar entrando em declínio devido a perda de habitat, como a destruição dos manguezais, atropelamento nas rodovias, caça com o objetivo de utilização de sua pele, prática de tiros, tráfico de animais e poluição da água, sobretudo por despejo de dejetos industriais e o mercúrio, proveniente das áreas de garimpo, em fontes de água que acabam envenenando várias espécies e as comprometendo em seu ambiente natural.[31] Além disto, foram encontrados indivíduos desta espécie com leishmaniose e soropositivos para a raiva, cinomose, parvovirose e leptospirose.[3]
_Skins_of_subgenera_procyon_%26_euprocyon.png)
|coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) O mão-pelada, cachorro-do-mangue, cachorrinho-guaxinim, cachorro-do-mato-guaxinim, meia-noite, jaracambeva, jaguacampeba, iguanara, jaguacinim, guaxinim, guaxinim-sulamericano, (nome científico: Procyon cancrivorus) é um mamífero carnívoro da família dos procionídeos (Procyonidae). É bastante parecido com o guaxinim (Procyon lotor), com o qual possui parentesco. É de porte médio, cujo comprimento da cabeça e do corpo é de 41 a 80 centímetros e o da cauda é de 20 a 56 centímetros. O peso pode variar de 2 a 12 quilos. Sua pelagem varia de marrom escuro ao grisalho, às vezes variando ao castanho e vermelho, e há uma máscara preta em seu rosto. Sua cabeça é curta e o focinho pontudo. É plantígrado e possui, à semelhança dos seres humanos, quatro vezes mais receptores sensoriais nas mãos, o que lhe dá maior acuidade tátil.
Tem uma distribuição geográfica ampla, habitando a região que vai da Costa Rica à América do Sul, abrangendo todo o Brasil e o norte da Argentina e do Uruguai.
É um animal solitário, noturno e terrestre, mede cerca de 60 centímetros de comprimento e vive próximo a fontes de água, como rios, mangues, praias, baías e lagoas. Contudo, pode ser encontrado em áreas não-aquáticas em determinadas épocas do ano, ocorrendo em todos os biomas brasileiros: cerrado, amazônia, caatinga, pantanal, mata atlântica e pampas.
Krabbätande tvättbjörn (Procyon cancrivorus) är ett rovdjur i släktet tvättbjörnar (Procyon) som i sin tur tillhör familjen halvbjörnar.[2]
Arten har följande fyra underarter:[2]
Denna art liknar den nordamerikanska tvättbjörnen men har kortare päls. Pälsens färg är gråbrun och undersidan är lite ljusare. Ansiktsteckningen liknar som hos andra tvättbjörnar en mask. Svansen har ett mönster av mörka och ljusa ringar. Dessa djur når en kroppslängd upp till 65 centimeter, svanslängden går upp till 38 centimeter och vikten ligger hos de tyngsta exemplaren vid 8 kilogram. Hanar är vanligtvis större än honor.
Arten förekommer i Sydamerika i tropiska regnskogar, tempererade skogar och mangrove. Utbredningsområdet sträcker sig från Costa Rica till Uruguay och norra Argentina. Allmänt ligger habitatet närmare floder, träskmarker, insjöar och kustlinjer än vad habitatet hos andra tvättbjörnar gör.
Dessa djur är aktiva under gryningen och natten. Under dagen vilar de i håligheter i träd och andra gömställen. Det antas att krabbätande tvättbjörnar har ett lika väl utvecklat socialt beteende som sina släktingar i Nordamerika. Trots allt har varje individ ett revir men dessa territorier överlappar varandra.
Artens känselsinne är särskilt väl utvecklat. Deras vana att gnida födan med de främre tassarna, oftast i närheten av vattendrag, var anledning till det felaktiga påståendet att tvättbjörnar tvättar sin föda.
Djuret är allätare, men äter krabbor, kräftor, groddjur och fiskar i större mått än den nordamerikanska tvättbjörnen. Dessutom har de insekter, ägg av sköldpaddor och vegetabiliska ämnen (frukter och nötter) som föda.
Efter dräktigheten, som varar i 60 till 73 dagar, föder honan mellan juli och september två till fem ungdjur. Ungarna är vid födelsen blinda och först efter cirka tre veckor öppnar de ögonen. Efter ett år är ungdjuren könsmogna. I regioner där även den nordamerikanska arten lever (Costa Rica) finns inga hybrider.
Dessa djur jagas för pälsens och köttets skull. Populationen är antagligen mindre än beståndet av den nordamerikanska tvättbjörnen men krabbätande tvättbjörn räknas inte till de hotade arterna.
Wikispecies har information om Krabbätande tvättbjörn.
Krabbätande tvättbjörn (Procyon cancrivorus) är ett rovdjur i släktet tvättbjörnar (Procyon) som i sin tur tillhör familjen halvbjörnar.
Країни проживання: Аргентина, Болівія, Бразилія, Колумбія, Коста-Рика, Еквадор, Французька Гвіана, Гаяна, Панама, Парагвай, Перу, Суринам, Уругвай, Тринідад і Тобаго, Венесуела.
Населяють береги річок і озер, і прісноводні болота.
Морфометрія. довжина голови й тіла: 543-650 мм, довжина хвоста: 252-380 мм, довжина задньої ступні: 130-150 мм, довжина вуха: 50-60 мм, вага: від 3,1 до 7,7 кг.
Опис. Голова широка з виражено округлою мордою. Очі середніх розмірів, розташовані дуже далеко один від одного. Короткі вуха. Шерсть коротка і товста. Забарвлення сірувате. Над очима і на писку біле волосся. Вуха білуваті. Ноги та ступні темно-коричневі. Волосся на потилиці нахилена вперед. Горла коричневе. Хвіст короткий, трохи більше 50% від довжини голови і тіла, вкритий густим волоссям і має смуги чорного кольору. Ноги і ступні подовжені, темно-коричневі. Пальці розділені, довгі і не мають перетинок. Задні ноги довші, ніж у попередні.
Зубна формула: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/2 = 40 зубів.
Веде нічний спосіб життя, земний і солітарний. Поживою є молюски, риби, краби, комахи і земноводні; іноді раціон можуть доповнити фрукти. Можуть піднятися на дерево, але головним чином залишаються на землі, як правило, на березі або на мілководді, де шукають їжу. Живуть від 10 до 14 років.
Procyon cancrivorus là một loài động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Loài này được Georges Cuvier mô tả năm 1798.[2] Đây là loài bản địa khu vực đầm lầy và rừng rậm nhiệt đới ở Trung và Nam Mỹ (bao gồm Trinidad và Tobago). Loài này được tìm thấy từ Costa Rica về phía nam qua hầu hết các khu vực của Nam Mỹ ở phía đông dãy núi Andes xuống tới miền bắc Argentina và Uruguay. Tên gọi gấu mèo ăn cua không có nghĩa chỉ có loài này ăn cua, loài gấu mèo thông thường Bắc Mỹ cũng ăn cua.
Gấu mèo ăn cua ăn cua, tôm hùm và các loài giáp xác khác, nhưng là một loài ăn tạp và chế độ ăn của chúng cũng bao gồm động vật lưỡng cư nhỏ, trứng rùa, và trái cây.
Chiều dài đầu và thân là 41–80 cm, chiều dài đuôi là 20–56 cm (8-22) và chiều cao tính đến vai là khoảng 23 cm. Trọng lượng có thể nằm trong khoảng 2–12 kg, mặc dù trọng lượng chủ yếu là từ 5 đến 7 kg. Thông thường con đực lớn hơn con cái.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Procyon cancrivorus là một loài động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Loài này được Georges Cuvier mô tả năm 1798. Đây là loài bản địa khu vực đầm lầy và rừng rậm nhiệt đới ở Trung và Nam Mỹ (bao gồm Trinidad và Tobago). Loài này được tìm thấy từ Costa Rica về phía nam qua hầu hết các khu vực của Nam Mỹ ở phía đông dãy núi Andes xuống tới miền bắc Argentina và Uruguay. Tên gọi gấu mèo ăn cua không có nghĩa chỉ có loài này ăn cua, loài gấu mèo thông thường Bắc Mỹ cũng ăn cua.
Gấu mèo ăn cua ăn cua, tôm hùm và các loài giáp xác khác, nhưng là một loài ăn tạp và chế độ ăn của chúng cũng bao gồm động vật lưỡng cư nhỏ, trứng rùa, và trái cây.
Chiều dài đầu và thân là 41–80 cm, chiều dài đuôi là 20–56 cm (8-22) và chiều cao tính đến vai là khoảng 23 cm. Trọng lượng có thể nằm trong khoảng 2–12 kg, mặc dù trọng lượng chủ yếu là từ 5 đến 7 kg. Thông thường con đực lớn hơn con cái.
[{{fullurl:wikispecies:{{{wikispecies}}}|uselang=ru}} Систематика
на Викивидах]
Енот-ракоед[1], агуара[2][3], или просто ракоед[2][3][4] (лат. Procyon cancrivorus) — вид енотов, происходящих из болот и джунглей Центральной и Южной Америки (включая Тринидад и Тобаго). Хотя еноты этого вида и называется ракоедами, это не означает, что они питаются лишь ракообразными, а стремятся искать и есть раков лишь когда это возможно.
Своим пушистым хвостом и рисунком на мехе вокруг глаз, образующим «бандитскую маску», он напоминает своего северного сородича, енота обыкновенного. Енот-ракоед выглядит несколько меньше и имеет более обтекаемое тело, чем у енота обыкновенного, так как шерсть первого короче, хотя тело покрыто ею примерно одинаково. Голова и тело составляют в длину от 41 до 60 см, длина хвоста от 20 до 42 см, высота в холке около 23 см, а вес тела колеблется от 2 до 12 кг. Самцы обычно крупнее самок. Шерсть енота-ракоеда на спине и на боках коричневая, а на брюшке серая, а на хвосте пять-шесть чёрно-белых колец. Живут еноты-ракоеды в дикой природе более 5 лет.
Енот-ракоед — одиночное ночное животное, у них очень хорошо развито ночное зрение, а так же слух. У ракоедов очень гибкие пальцы с острыми когтями, они отлично лазают по деревьям. Они почти всегда держатся вблизи ручьёв, озёр и рек.
Енот-ракоед питается крабами, омарами и другими ракообразными, но они всеядны и их диета также включает в себя, например, небольших земноводных, яйца черепах и фрукты.
Спариваются еноты-ракоеды раз в год с несколькими самками. Беременность самки протекает около 70 дней. Рождаются с июля по сентябрь, в количестве от 2 до 5, слепых и беззубых детёнышей. Молоком матери они питаются около 10 недель, а глаза открывают через три недели.
Енот-ракоед в национальном парке Мануэль Антонио, Коста-Рика
Енот-ракоед с коричневой шерстью и более мелкой маской на морде
Енот-полоскун (Procyon lotor) — у него несколько больше шерсти, чем у енота-ракоеда
Национальный парк Мануэль Антонио, Коста-Рика
Енот-ракоед, агуара, или просто ракоед (лат. Procyon cancrivorus) — вид енотов, происходящих из болот и джунглей Центральной и Южной Америки (включая Тринидад и Тобаго). Хотя еноты этого вида и называется ракоедами, это не означает, что они питаются лишь ракообразными, а стремятся искать и есть раков лишь когда это возможно.
カニクイアライグマ（Crab-eating Raccoon、学名：Procyon cancrivorus）は、哺乳綱食肉目アライグマ科アライグマ属に分類される哺乳類である。
中央アメリカ（コスタリカ・パナマ）から南アメリカを原産地とする[1]。
頭胴長45-90cm、尾長20-56cm、体重4-10kg[1]。アライグマと異なり、体毛が荒くまた短い。アライグマよりやや大型で細身であり、体は黄色味を帯びる[2]。
通常は、水辺に近い森林などに生息するが、それ以外の多様な環境に適応することができる[2]。雑食性で、カニ以外にも両生類（カエルなど）、無脊椎動物（昆虫など）、魚類、鳥類の卵、果実など幅広い食物を食べる。
繁殖力は強く、1回あたりに2頭から4頭の子を産む。夜行性で木登りが得意であり、学習能力も高い[2]。
日本ではペットとして導入されたアライグマが野生化し、大きな問題となっている。本種も同様の被害を発生させる恐れがあるため、外来生物法により特定外来生物に指定されている[3]。したがって、販売や飼育は基本的に禁止されている。現時点では、日本の野外へ導入されたことや定着したといった記録は存在しない[3]。
また、本種はアライグマ回虫の宿主でもあり、他の哺乳類に感染すると致命的な幼虫移行症を引き起こす危険性が指摘されている[2]。
게잡이라쿤(Procyon cancrivorus)은 중앙아메리카와 남아메리카(트리니다드 토바고 포함)의 습지와 정글 지역에 사는 라쿤의 일종이다.
코스타리카부터 남쪽으로 안데스 산맥 동부의 아르헨티나 북부와 우루과이에 이르는 대부분의 남아메리카 지역에서 발견된다.[1] 게잡이라쿤으로 불리지만, 이 종만이 게를 먹는 것은 아니고 라쿤(아메리카너구리) 또한 게를 먹는다.
게잡이라쿤은 게와 바닷가재 그리고 기타 갑각류 등을 먹이로 먹지만, 잡식성 동물로 예를 들어 작은 양서류와 거북의 알, 식물 열매 등도 먹는다. 북부 지역에 서식하는 사촌 종이며, 털이 더부룩한 반지 모양 꼬리와 눈 둘레에 "산적 가면" 모양의 털을 가진 라쿤을 닮았다. 아메리카너구리와는 달리, 목덜미의 털이 뒷쪽으로 향하지 않고 머리 쪽 방향으로 나 있다.[2]
4종의 아종이 알려져 있다.
다음은 아메리카너구리과의 계통 분류이다.[3][4][5]
아메리카너구리과 킨카주속 올링고속 긴코너구리 마운틴코아티속 아메리카너구리속 카코미슬고양이속라쿤(왼쪽)과 게잡이라쿤(오른쪽)의 털
라쿤(왼쪽)과 게잡이라쿤(오른쪽)의 두개골
갈색 털과 훨씬 작은 얼굴 문신
_2.jpg)
_Skins_of_subgenera_procyon_%26_euprocyon.png)
_P._lotor_%26_P._cancrivorus.png)
