nimet breadcrumb-navigoinnissa
Suncus murinus is mainly insectivorous. Eighty-two percent of their diet constitutes insects and mammals. Asian musk shrews are also known to be opportunistic feeders. In most areas, they feed on plant material and also tend to eat a wide variety of invertebrates and human food items. They are nocturnal and feed mostly at night in forests, cultivated fields, and human populated areas.
Like many other shrews, this species has a high metabolic rate, and requires multiple feeding periods.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Asian house shrews have many other common names associated with it such as: house shrew, Indian musk shrew, kirkanjia.
Shrews apparently are solitary and intollerant of conspecifics. Their vocal sounds include a high proportion of chirps and buzzes, sounds that seem to be associated with aggressive behavior. In China S. murinus is known as the "money shrew" because of a resemblance between its rather constant, small chattering noises, and the sound of jingling coins.
In addition to vocal communication, these animals are likely to use some chemical cues in communicating, especially the males, which have very pronounced scent glands.
Other forms of communication in these animals must be inferred from the fact that they are mammals. Tactile communication probably occurs between mates, between mothers and their young, and between individuals in aggressive encounters. Because they are mammals, these shrews have some ability to see, although shrews are not known for having well-developed eyes. So, although some visual signals may exist in this species, they are probably not as important as other forms of communication.
Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
This species is listed as an invasive species and is not protected. This species is trapped and poisoned in domestic areas. Dogs may also be used to eliminate this species in these areas.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Suncus murinus is an invasive species. They have a rapid reproductive rate, and they are not eaten by many potential predators because they are so smelly. These shrews are a growing ecological threat, preying upon or competing with many plant and animal species. Due to high densities in household areas, this species is labeled as a pest and can be very damaging to foods and other materials found in homes and businesses.
Negative Impacts: household pest
Predation on many insects is an important role in musk shrews, and probably helps to curb the population of many pest species. These shrews are also being used as a potential medical models for humans, especially in the study of periodontal disease in humans. Other research uses of S. murinus include behavioral studies in comparative psychology and related fields.
Positive Impacts: research and education; controls pest population
Suncus murinus is a dominant species in the mammal population in its natural environment. It undoubtedly affect many insect populations due to its voracious feeding behavior.
Asian musk shrews (Suncus murinus) originated from the Indian subcontinent, ranging from southern Asia and Afghanistan to the Malay archipelago and southern Japan. This species has been introduced into northern and eastern Africa and the Middle East. Asian musk shrews are associated with forest environments, but are commonly found in household communities, and are considered commensals of humans.
Biogeographic Regions: palearctic (Introduced , Native ); oriental (Native ); ethiopian (Introduced ); oceanic islands (Introduced )
This species is found in forested areas, in agricultural lands, and in areas associated with human activity. There have been many studies showing that S. murinus is found in many houses and businesses. It is primarily terrestrial.
Nesting occurs wherever possible. In the forest/agricultural habitat, these shrews gather leaves and any other nesting material available, then find a hidden area (snag) in which to build the nest. In a house or business this species nests in dark hidden areas, and uses any type of loose material that can be found for nest construction.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
The lifespan of S. murinus in captivity ranges from 1.5 to 2.5 years. However, shrews generally live between one and two years of age in the wild.
Typical lifespan
Status: wild: 1 to 2 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 1.5 to 2.5 years.
Asian musk shrews vary widely in color, size, and weight. They are mouse-like in appearance, with a long pointed nose. The fur color varies, with some individuals light gray to those which are black. Pelage is short and has a velvety texture.
The weight of an adult female ranges between 23.5 g and 82.0 g. Males are much heavier, weighing in from 33.2 g to 147.3 g. Asian musk shrews are very small in size. Total body length of adults typically varies between 100 mm and 150 mm, including the tail. The males have a large, well-developed scent gland, from which is derived the strong, musky odor, for which they received their common name.
Range mass: 23 to 147.3 g.
Range length: 100 to 150 mm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.403 W.
Suncus murinus has few predators because of its well-developed scent gland. This gland produces a strong odor of musk that inhibits many possible predators. Among notable predators are brown tree snakes.
Known Predators:
No information was found on the mating system of Asian musk shrews. Size dimorphism between males and females suggests that they may be polygynous. However, both males and females are known to collect nesting material prior to parturition, suggesting that mating may be monogamous. Another member of the same genus, Suncus varilla, is reported to be monogamous.
Reproduction occurs year round, with peaks in the spring and summer. There is no behavioral estrus cycle. Development of follicles and ovulation are induced by mating. The sperm spends a long period in the female's reproductive tract before fertilization occurs. The gestation period is usually 30 days and litter size varies from 4 to 8. The young stay in the nest until they are about 75% grown. Weaning occurs between 15 and 20 days, although young can survive forced weaning as early as 12 days of age. Females reach sexual maturity around 35 days.
Breeding interval: These animals can breed approximately once per month.
Breeding season: This species breeds year round, although there are breeding peaks in spring and summer.
Range number of offspring: 4 to 8.
Average gestation period: 30 days.
Range weaning age: 12 to 20 days.
Range time to independence: 15 to 25 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 35 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; induced ovulation ; fertilization ; viviparous ; sperm-storing ; delayed fertilization
Average birth mass: 2.68 g.
Average gestation period: 30 days.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 36 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 36 days.
Both parents gather nesting material and the young do not leave the nest until seventy-five percent grown. As mammals, the female provides the offspring with milk, and probably grooms them while they are in the nest. Little is known about male parental care, beyond the gathering of nesting material.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
La musaranya casolana (Suncus murinus) és una espècie de musaranya del gènere Suncus. És una de les musaranyes més grosses i difoses.
Les musaranyes casolanes viuen al nord i est d'Àfrica, incloent-hi Madagascar, l'Orient Pròxim, l'Àsia Meridional, Oriental i Sud-oriental, a Nova Guinea i a l'illa de Guam. És probable que hagin estat introduïts per la mà humana a certes regions del seu àmbit de distribució.
La musaranya casolana (Suncus murinus) és una espècie de musaranya del gènere Suncus. És una de les musaranyes més grosses i difoses.
Les musaranyes casolanes viuen al nord i est d'Àfrica, incloent-hi Madagascar, l'Orient Pròxim, l'Àsia Meridional, Oriental i Sud-oriental, a Nova Guinea i a l'illa de Guam. És probable que hagin estat introduïts per la mà humana a certes regions del seu àmbit de distribució.
Die Moschusspitzmaus, auch Asiatische Hausspitzmaus genannt (Suncus murinus), ist eine Spitzmausart aus der Gattung der Dickschwanzspitzmäuse (Suncus). Sie zählt zu den größten und weitestverbreiteten Spitzmäusen.
Mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 11,9 bis 14,7 Zentimetern und einem Gewicht von über 100 Gramm zählt die Moschusspitzmaus zu den größten Spitzmausarten. Der Schwanz erreicht eine Länge von 6 bis 8,5 Zentimetern und der Hinterfuß von 1,9 bis 2,2 Zentimetern. Das Fell besteht aus kurzen und dichten, asch-grauen Haaren, und die Rückenfärbung variiert von Schwarzgrau und Braungrau bis Blaugrau, die Bauchseite ist etwas heller. Auffallend ist der dicke Schwanz, der mit zahlreichen borstigen Haaren bedeckt ist.[1] Die Schnauze ist lang mit vorwärtsweisenden, weichen Vibrissen. Die Ohren sind nackt und wirken auffällig zerknittert.[1]
Von Borsten umstandene Duftdrüsen an den Flanken sondern insbesondere zur Paarungszeit ein stark nach Moschus riechendes Sekret ab.
Moschusspitzmäuse lebten ursprünglich in der indomalayischen Region in Süd-, Ost- und Südostasien, wurden jedoch durch den Menschen in vielen weiteren Gebieten eingeführt. Heute lebt die Art außerdem im nördlichen und östlichen Afrika einschließlich Madagaskar, im Nahen Osten, auf bisher nicht bevölkerten Inseln der Philippinen und auf der Insel Guam.[2]
Diese Tiere kommen sowohl in der Wildnis vor wie auch als Kulturfolger, sie finden sich entsprechend oft in der Nähe des Menschen. Die nahe den Menschen lebenden Tiere sind in Vorratshäusern und in landwirtschaftlich genutzten Flächen zu finden. In der Wildnis leben die Tiere in Lebensräumen mit spärlicher Vegetation in Gebüschen und Wäldern. Dabei bevorzugen sie feuchte Habitate im Bereich von Sümpfen und Teichen.[1] Moschusspitzmäuse verbringen den Tag schlafend in Bauten oder Häusern und gehen in der Nacht auf Nahrungssuche. Sie sind Einzelgänger, die aggressiv auf Artgenossen reagieren, und kommunizieren mit hohen Zwitscher- und Summlauten. Die Nahrung besteht vorwiegend aus Insekten wie Grillen, Schaben und Fliegen, sie nehmen als Allesfresser aber oft auch Brot, Mehl und andere menschliche Nahrungsmittel zu sich. Selten attackieren und erbeuten sie größere Tiere wie Frösche und Schlangen bis zu einer Länge von 46 Zentimetern.[1]
Die Paarung kann das ganze Jahr über erfolgen, die Weibchen können zweimal pro Jahr trächtig werden. Im Süden Chinas gibt es zwei Brutzeiten im Jahr: eine vor dem Monsun im April bis Juni und eine zum Ende des Monsuns im August bis Oktober.[1] Nach rund vierwöchiger Tragzeit kommen ein bis fünf, durchschnittlich drei bis vier Jungtiere zur Welt. Diese werden mit drei Wochen entwöhnt und bleiben danach weitere drei Wochen bei den Eltern;[1] sie sind schon nach fünf Wochen ausgewachsen. Ihre Lebenserwartung beträgt 1,5 bis 2,5 Jahre.
Die Moschusspitzmaus wird als eigenständige Art innerhalb der Dickschwanzspitzmäuse (Gattung Suncus) eingeordnet.[3] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Carl von Linné aus dem Jahr 1766.[3]
Innerhalb der Art werden neben der Nominatform keine weiteren Unterarten unterschieden.[3]
Einziger europäischer Halter ist ein Zoo in Pilsen, ehemalige deutsche Zoos als Halter sind Berlin, Leipzig und Kleve.[4]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und der angenommenen großen Bestandszahlen als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft.[2] Sie kommt in mehreren Schutzgebieten vor und ist als Kommensale des Menschen bezüglich des Lebensraums sehr anpassungsfähig.[2]
Die Moschusspitzmaus, auch Asiatische Hausspitzmaus genannt (Suncus murinus), ist eine Spitzmausart aus der Gattung der Dickschwanzspitzmäuse (Suncus). Sie zählt zu den größten und weitestverbreiteten Spitzmäusen.
Chîⁿ-chhí (錢鼠), ia̍h sī kiò choè chîⁿ-chhú, sī 1 chéng niáu-chhí.
छछुंदर (Asian House Shrew ; वैज्ञानिक नाम : Suncus murinus) दक्षिण एशिया में पाया जाने वाला चूहे जैसा एक जानवर है जिसके शरीर से दुर्गंध निकलती है। इसका मुंह नुकीला होता है। यह दीवाल के कोनों से सटकर चलता है।
Chhièn-chhú (錢鼠) fe̍t-chá ham-cho chhièn-chú, he yit chúng ló-chhú.
The Asian house shrew (Suncus murinus) is a shrew species native to South and Southeast Asia that has been listed as Least Concern on the IUCN Red List since 2008 because of its large population and wide distribution. It has been introduced in several West Asian and East African countries.[2] It is considered an invasive species and implicated in the demise of several island lizard species.[3]
It is also called house shrew, grey musk shrew, Asian musk shrew or Indian musk shrew.[4]
Sorex murinus was the scientific name proposed by Carl Linnaeus in 1766 for a house shrew from Java.[5] In the late 18th to early 20th centuries, several house shrew zoological specimens were described as distinct species that are considered synonyms today:[1]
The house shrew has a uniform, short, dense fur of mid-grey to brownish-grey color. The tail is thick at the base and a bit narrower at the tip, and is covered with a few long, bristle-like hairs that are thinly scattered. They have short legs with five clawed toes. They have small external ears and an elongated snout. They also emit a strong odor of musk, derived from musk glands that are sometimes visible on each side of the body. The odor is especially noticeable during the breeding season.
Like all shrews, the Asian house shrew is plantigrade and long-nosed. The teeth are a series of sharp points to poke holes in insect exoskeletons. It is the largest of the shrew species, weighing between 50 and 100 g and being about 15 cm long from snout to tip of the tail.[8]
The Asian house shrew is native to South and Southeast Asia and was introduced by humans to eastern Africa, Arabia, Madagascar, the Philippines and other islands in the Indian and Pacific Oceans.[2]
The Asian house shrew is a voracious insectivore with little resistance to starvation. It is active during the night, spending the day in a burrow or hiding place in human habitations. They breed throughout the year, with each female averaging two litters per year. The gestation period is one month. One to eight young are born per litter, usually three young, in a nest made by both of the parents, wherein the young stay until they are nearly adult. It starts breeding when it is around one year old.
Studies on this shrew have suggested its suitability for use in laboratory studies of reproduction and nutrition.[9]
It is widespread and found in all habitats, including deserts and human habitations.[10]
The house shrew has a habit of moving quickly along the edges of the walls when it enters human habitations. As it runs it makes a chattering sound which resembles the sound of jingling money, which has earned them the name "money shrew" in China. When alarmed, the house shrew makes an ear-piercing, high-pitched shriek, resembling the sound of nails scraping a chalkboard or a metal fork scraping glass, which repels house cats. Predators also leave the house shrew alone because of its musky smell and even when they catch one by mistake they will rarely eat it.
Another habit of this shrew, shared with the white-toothed shrews of Europe, is that when a mother and its young travel the first will hold on to the mother's fur with its teeth, and the subsequent young will do the same with the sibling in front of it.
It is often mistaken for a rat or mouse and killed as vermin. In general it is beneficial to humans because its diet consists mostly of harmful insects such as cockroaches, and even house mice. It can therefore be considered as a biological pesticide. Unlike rats, population levels of house shrews remain low.[11] Despite its use as an insect control, it can be unpopular due to the strong odour of its droppings, which it may deposit in human dwellings behind kitchen cupboards, etc. It can also take to eating human food such as meat in kitchens, or dog or cat food. It is known to occasionally kill young chicks, making it unpopular with farmers, although rats probably kill more chicks, and more quickly. The way it is said to attack chicks, by first biting a tendon, immobilizing it and then killing and eating it, could indicate that it has a venomous bite that paralyses, as at least two other shrews species have (i.e. the Eurasian water shrew and the Northern short-tailed shrew).[12]
The Asian house shrew (Suncus murinus) is a shrew species native to South and Southeast Asia that has been listed as Least Concern on the IUCN Red List since 2008 because of its large population and wide distribution. It has been introduced in several West Asian and East African countries. It is considered an invasive species and implicated in the demise of several island lizard species.
It is also called house shrew, grey musk shrew, Asian musk shrew or Indian musk shrew.
La musaraña casera (Suncus murinus) es una especie de mamífero soricomorfo de la familia Soricidae.
Se encuentra al norte y este de África, incluyendo Madagascar, el Oriente Próximo, Asia Meridional, Oriental y el Sudoriental, la Wallacea, en Nueva Guinea y en la isla de Guam. Es probable que hayan sido introducidos por la mano humana en ciertas regiones de su ámbito de distribución.
La musaraña casera (Suncus murinus) es una especie de mamífero soricomorfo de la familia Soricidae.
Suncus murinus Suncus generoko animalia da. Lehen Insectivora edo Soricomorpha deitzen zen taldearen barruan daude. Gaur egun Lipotyphla deitzen den taldearen barruko Crocidurinae azpifamilia eta Soricidae familian sailkatuta dago.
Suncus murinus Suncus generoko animalia da. Lehen Insectivora edo Soricomorpha deitzen zen taldearen barruan daude. Gaur egun Lipotyphla deitzen den taldearen barruko Crocidurinae azpifamilia eta Soricidae familian sailkatuta dago.
Grande Pachyure, Pachyure musquée, Musaraigne des maisons
La Grande Pachyure, Pachyure musquée ou Musaraigne des maisons (Suncus murinus) est une espèce de mammifères insectivores de la famille des Soricidae.
La pachyure musquée a une couleur uniforme variant du gris au brun jusqu'au noir. Elle ressemble globalement à une souris au museau plus pointu.
Sa taille sans la queue est de 8 à 10 cm[4]. Sa vision est faible mais son ouïe et son odorat sont très développés. Elle se guide par écholocation.
Le mâle possède une glande qui laisse échapper une odeur musquée.
La grande pachyure se nourrit essentiellement d'insectes mais elle mange aussi des graines, des fruits et des charognes.
Cette musaraigne originaire d'Inde s'est répandue un peu partout en Asie et jusqu'en Afrique.
Cette espèce, principalement terrestre, est présente dans les régions forestières ou agricoles et les zones d'activité humaine. Elle habite souvent dans les maisons.
Grande Pachyure, Pachyure musquée, Musaraigne des maisons
La Grande Pachyure, Pachyure musquée ou Musaraigne des maisons (Suncus murinus) est une espèce de mammifères insectivores de la famille des Soricidae.
Celurut rumah, cencurut rumah, atau munggis rumah adalah sejenis mamalia pemakan serangga (insektivora) bertubuh kecil. Bentuk tubuhnya serupa tikus, meski kekerabatannya jauh berlainan dari hewan pengerat itu; dan apabila merasa terganggu celurut akan mengeluarkan semacam bau busuk dari kelenjar di tengah tubuhnya. Sehingga kadang-kadang ia juga dinamakan tikus busuk.
Dalam bahasa Inggris hewan ini dikenal sebagai house shrew, Asian house shrew, atau brown musk shrew. Nama ilmiahnya adalah Suncus murinus.
Hewan kecil yang gesit dan ribut. Panjang kepala dan tubuh 92–146 mm, ekor 46–86 mm.[2]
Tubuh berwarna seragam, abu-abu kebiruan dan kecoklatan. Ekornya gemuk, terutama di pangkalnya, dan mengecil ke bagian ujung; coklat abu-abu kehitaman, dengan rambut-rambut yang jarang dan kasar.
Seperti namanya, hewan ini adalah salah satu jenis mamalia kecil yang paling sering ditemui di sekitar rumah terutama di pedesaan.[3] Namun ia sering pula didapati di hutan, khususnya hutan-hutan sekunder dan yang terganggu.
Di Negros, Filipina, celurut rumah ditemukan mulai dari dekat laut hingga ketinggian 1.650 m dpl.[4]
Celurut rumah memiliki variasi yang cukup tinggi dalam ukuran dan warna, sehingga banyak yang diusulkan sebagai subspesies atau bahkan spesies yang lain. Sejauh ini belum ada revisi yang komprehensif untuk merisalah kembali spesies ini.[3]
Untuk sementara beberapa subspesies yang jelas terbedakan, di antaranya adalah:[3]
Mamalia ini bersifat komensal, dengan menumpang hidup pada aktivitas dan lingkungan peradaban manusia untuk berbiak dan menyebar luas. Celurut rumah sering terlihat di sekitar dapur atau tempat sampah, memakan remah-remah makanan yang tercecer atau memburu serangga semacam kecoak dan sebangsanya.
Celurut menggunakan sudut-sudut gudang yang diabaikan atau sela-sela tumpukan barang yang jarang dibongkar sebagai tempatnya bersarang. Hewan ini rata-rata beranak dua kali setahun tanpa memandang waktu, setiap kalinya melahirkan hingga 5 ekor anak (rata-rata 3 ekor).[5] Ketika berpindah sarang, anak-anak celurut biasa berbaris berleret mengikuti induknya. Anak celurut yang belakang menggigit (berpegang) pada tunggir celurut di mukanya, demikian seterusnya hingga induknya yang paling muka.[5]
Meskipun celurut rumah pada umumnya tidak disukai orang, akan tetapi kehadiran binatang ini sesungguhnya sedikit banyak menguntungkan karena memangsa aneka serangga yang merugikan atau mengancam kesehatan dan mengusir kehadiran tikus.[5] Pada sisi yang lain, sebagaimana tikus, celurut juga dicurigai sebagai vektor penyakit leptospirosis.[3]
Celurut rumah juga dapat digunakan sebagai hewan percobaan di laboratorium.[6]
Celurut rumah, cencurut rumah, atau munggis rumah adalah sejenis mamalia pemakan serangga (insektivora) bertubuh kecil. Bentuk tubuhnya serupa tikus, meski kekerabatannya jauh berlainan dari hewan pengerat itu; dan apabila merasa terganggu celurut akan mengeluarkan semacam bau busuk dari kelenjar di tengah tubuhnya. Sehingga kadang-kadang ia juga dinamakan tikus busuk.
Dalam bahasa Inggris hewan ini dikenal sebagai house shrew, Asian house shrew, atau brown musk shrew. Nama ilmiahnya adalah Suncus murinus.
Il toporagno muschiato (Suncus murinus Linnaeus, 1766) è un toporagno della famiglia dei Soricidi diffuso nell'Ecozona paleartica ed orientale.[1][2]
Toporagno di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 105 e 155 mm, la lunghezza della coda tra 60 e 85 mm, la lunghezza del piede tra 16 e 22 mm, la lunghezza delle orecchie tra 9 e 15 mm e un peso fino a 85 g.[3]
La pelliccia è corta, densa e vellutata. Le parti dorsali sono bruno-grigiastre, mentre le parti ventrali sono più chiare, senza una netta distinzione lungo i fianchi. Le ghiandole odorose sono situate dietro le spalle e sono presenti in entrambi i sessi. Il muso è lungo, appuntito e ricoperto da numerosissime vibrisse, gli occhi sono piccolissimi. Le orecchie sono corte ed arrotondate. I palmi e le piante dei piedi sono privi di peli. La coda è poco più lunga della metà della testa e del corpo, è tozza e cosparsa di lunghi peli ruvidi. Le femmine hanno tre paia di mammelle addominali. Il cariotipo è 2n=40.
È una specie terricola, notturna e solitaria, intollerante ai suoi simili. Emette squitti acuti e produce un intenso odore di muschio.
Si nutre di insetti, ma anche di semi, frutta e di scarti alimentari. Attacca occasionalmente grandi rane e serpenti lunghi anche fino a 46 cm.
Sono presenti due periodi riproduttivi, il primo a ridosso della stagione delle piogge tra aprile e giugno mentre il secondo alla loro fine, tra agosto ed ottobre. Le femmine danno alla luce 1-5 piccoli alla volta dopo una gestazione di 30 giorni e vengono svezzati dopo 17-20 giorni. Le femmine diventano sessualmente mature a circa 28 g. Anche in questa specie è stato osservato il carovanamento. L'aspettativa di vita in cattività varia tra 1,5 e 2,5 anni.
Questa specie è originaria dell'Asia dall'Afghanistan, Pakistan, India, Bangladesh, Bhutan, Nepal, Sri Lanka, la Cina orientale e meridionale, Taiwan, Hainan, l'Indocina e l'Indonesia fino a Buru, Seram ed Halmahera, nelle Isole Molucche. È stato introdotto sull'isola di Guam, nelle Filippine e più recentemente in Africa orientale, dall'Egitto al Sudan, Gibuti, Eritrea, Etiopia, Kenya, Tanzania, Ruanda, sulle isole di Pemba e Zanzibar, Comore, Mauritius, Riunione, Madagascar, Iraq, Bahrein, Oman, Yemen e Arabia Saudita.
Vive in diversi tipi di habitat, dalle boscaglie alle foreste, prevalentemente umide. È commensale dell'uomo e occupa granai, campi coltivati ed insediamenti.
La IUCN Red List, considerata l'ampia diffusione, la popolazione presumibilmente numerosa, la presenza in diverse aree protette e la tolleranza alle modifiche ambientali derivata dalla convivenza con l'uomo, classifica S.murinus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il toporagno muschiato (Suncus murinus Linnaeus, 1766) è un toporagno della famiglia dei Soricidi diffuso nell'Ecozona paleartica ed orientale.
Cencurut Rumah (bahasa Inggeris: House Shrew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Suncus murinus. [1]
Cencurut Rumah boleh didapati di Malaysia.
Cencurut Rumah adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Mamalia. Dalam aturan : Insectivora, tergolong dalam keluarga :Soricidae. Cencurut Rumah adalah haiwan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan.
Jantung Cencurut Rumah terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai mamalia, Cencurut Rumah berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan. Cencurut Rumah akan menjaga anaknya sehingga mampu berdikari.
Cencurut rumah boleh dianggap sebagai haiwan yang berguna kepada manusia kerana ia merupakan insektivora yang memakan serangga perosak. Malangnya ia kerap dibunuh kerana tersalah cam sebagai tikus.
Cencurut Rumah (bahasa Inggeris: House Shrew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Suncus murinus.
De muskusspitsmuis (ook wel stinkmuis of Aziatische huisspitsmuis) (Suncus murinus) is een veelvoorkomend zoogdier uit de familie der spitsmuizen (Soricidae).
De vachtkleur van de muskusspitsmuis varieert van lichtgrijs tot zwart. Vrouwtjes wegen tussen de 23,5 en 82,0 gram. Mannetjes zijn zwaarder en wegen tussen de 33,2 en 147,3 gram.
De muskusspitsmuis wordt in het wild zo'n 2 jaar oud.
Van oorsprong komt de soort voor in Zuid-Azië. Ook is de soort geïntroduceerd in Noord- en Oost-Afrika, het Midden-Oosten, Zuidoost-Azië en Zuid-Japan.
De muskusspitsmuis komt voor in bossen, landbouwgebieden en op plekken in de buurt van menselijke bewoning van zeeniveau tot 1650 meter hoogte.
De muskusspitsmuis komt in zijn grote verspreidingsgebied algemeen voor, vooral in de buurt van menselijke bewoning. Mede als gevolg daarvan zijn er veel "soorten" beschreven op basis van naar later bleek "gewone" muskusspitsmuizen. Voorbeelden daarvan zijn albicauda, auriculata, crassicaudus, duvernoyi, geoffroyi, leucura, luzoniensis, mauritiana, occultidens, palawanensis en sacer. Eén "soort", Crocidura edwardsiana uit de Sulu-eilanden in de zuidelijke Filipijnen, werd oorspronkelijk zelfs tot Crocidura gerekend, maar bleek later gebaseerd te zijn op twee jonge exemplaren van de muskusspitsmuis.
Bronnen, noten en/of referentiesDe muskusspitsmuis (ook wel stinkmuis of Aziatische huisspitsmuis) (Suncus murinus) is een veelvoorkomend zoogdier uit de familie der spitsmuizen (Soricidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Ryjówek domowy[3], ryjówka domowa (Suncus murinus) — gatunek owadożernego ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).
Ryjówek domowy jest większy od ryjówki krótkoogoniastej. Jego wielkość nie przekracza 17 cm, ogon ma 8 cm. Waży 90 g.
Występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji[4][2]. Wydaje dźwięki podobne do pobrzękiwania monet.
Ryjówek domowy, ryjówka domowa (Suncus murinus) — gatunek owadożernego ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).
Ryjówek domowy jest większy od ryjówki krótkoogoniastej. Jego wielkość nie przekracza 17 cm, ogon ma 8 cm. Waży 90 g.
Występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji. Wydaje dźwięki podobne do pobrzękiwania monet.
Suncus murinus[2][3][4][5][6] är en däggdjursart som först beskrevs av Carl von Linné 1766. Suncus murinus ingår i släktet Suncus och familjen näbbmöss.[7][8] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[7]
Arten påminner liksom andra näbbmöss om en mus med långsträckt och spetsig nos. Den blir med svans 10 till 15 cm lång. Honor är med 23,5 till 82 g lättare än hanar som väger 33 till 147 g. Den korta och lena pälsen har en grå till svartaktig färg. Hanar har körtlar som avsöndrar en vätska med myskliknande doft.[9]
Denna näbbmus har ett stort utbredningsområde i södra Asien. Den förekommer från östra Afghanistan till sydöstra Kina och söderut till Sri Lanka, Timor och Halmahera. Dessutom blev arten introducerad i Filippinerna, på Arabiska halvön och på flera ställen i östra Afrika, inklusive Madagaskar. Habitatet varierar mellan skogar, buskskogar och gräsmarker. Som kulturföljare är Suncus murinus vanlig på jordbruksmark, i trädgårdar och i städer.[1]
Suncus murinus är aktiv på natten och lever huvudsakligen ensam. Födan utgörs främst av insekter och av små däggdjur. Dessutom äter arten andra ryggradslösa djur, olika växtdelar och människans matrester. På grund av den höga ämnesomsättningen måste näbbmusen äta mycket.[9]
På sydostasiatiska öar jagas näbbmusen av ormen Boiga irregularis. Andra predatorer undviker Suncus murinus vanligen på grund av den stränga lukten.[9]
Honor kan para sig hela året men de flesta ungar föds under våren och sommaren. Dräktigheten varar cirka 30 dagar och en kull har 4 till 8 ungar. Före ungarnas födelse bygger modern och fadern ett näste av mjukt material. Ungarna stannar där tills de väger 75 procent av de vuxna djurens vikt. Efter 12 (sällan) till 20 dagar slutar honan med digivning. Cirka 35 dagar efter födelsen blir ungarna könsmogna. Individerna blir i naturen ett eller två år gamla. I fångenskap kan de leva 2,5 år.[9]
Arten betraktas ibland som störande när den besöker människans samhällen på grund av sitt högljudda beteende och för den stränga lukten. Å andra sidan dödar den många skadeinsekter och kanske en och annan gnagare. Ljudet som näbbmusen framkallar påminner och ljudet från mynt och därför är arten i Kina känd som "pengarnas näbbmus".[10]
Nyfödd unge
Wikimedia Commons har media som rör Suncus murinus.
Wikispecies har information om Suncus murinus.
Suncus murinus är en däggdjursart som först beskrevs av Carl von Linné 1766. Suncus murinus ingår i släktet Suncus och familjen näbbmöss. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Сункус із сильним запахом мускусу. Має однорідне, коротке, густе хутро від сірого до коричнево-сірого кольору. Хвіст товстий при основі, вкритий довгою, негустою щетиною. Тварина має короткі ноги з п'ятьма кігтистими пальцями, невеликі зовнішні вуха і подовжений писок. Це найбільший вид у своїй родині з вагою від 50 до 100 гр і довжиною близько 15 см від морди до кінчика хвоста.
Це ненаситний комахоїд з невеликим опором до голодування. Він активний в нічний час, проводячи день в норі або в тайнику людського житла. В цілому цей вид вигідний для людей, тому що його раціон складається в основному з шкідливих комах, таких як таргани і навіть хатніх мишей. На відміну від пацюків, чисельність Suncus murinus в будинку залишається невеликою.
Розмножуються протягом усього року, самиця в середньому дає два приплоди на рік. Період вагітності становить один місяць. Народжується від одного до восьми дитинчат.
Країни проживання, рідні: Афганістан, Бангладеш, Бутан, Бруней-Даруссалам, Камбоджа, Китай, Індія, Індонезія, Лаос, Малайзія, М'янма, Непал, Пакистан, Сингапур, Шрі-Ланка, Тайвань, Таїланд, В'єтнам. введені: Бахрейн, Коморські Острови, Джибуті, Єгипет, Еритрея, Гуам, Ірак, Японія, Кенія, Кувейт, Мадагаскар, Маврикій, Оман, Філіппіни, Реюньйон, Руанда, Саудівська Аравія, Судан, Танзанія, Ємен. Цей вид зустрічається в найрізноманітніших місцях проживання, включаючи природні ліси, чагарники і луки, і майже всі вторинні деградовані місця проживання, такі як плантації, пасовища, оброблені поля, передмістя та міські райони.
Нема ніяких серйозних загроз цьому виду в цілому. Цей вид присутній в багатьох природоохоронних територіях.
Chuột chù nhà, tên khoa học Suncus murinus, là một loài động vật có vú trong họ Chuột chù, bộ Soricomorpha. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1766.[2]. Đây là một loài chuột chù phổ biến. Loài này chủ yếu được tìm thấy tại Nam Á và Đông Nam Á nhưng đã được tìm thấy rộng rãi trên toàn châu Á và phía đông châu Phi.
Đây là loài con chuột chù lớn với mùi xạ hương mạnh mẽ. Nó có liên quan đến Suncus etruscus.
Loài này được gọi là chuchunder ở Ấn Độ và được đề cập trong Jungle Book của Rudyard Kipling, như một cư dân sống về đêm của ngôi nhà ở Ấn Độ, có tên là chuchundra. Tuy nhiên, Kipling sử dụng sai lầm của tên 'xạ hương con chuột đã dẫn đến sự nhầm lẫn với không liên quan đến Ondatra zibethicus, và các loài sau, không tìm thấy ở Ấn Độ, đã được minh họa (sai lầm) trong Jungle Book.
Phương tiện liên quan tới Suncus murinus tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ Chuột chù này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chuột chù nhà, tên khoa học Suncus murinus, là một loài động vật có vú trong họ Chuột chù, bộ Soricomorpha. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1766.. Đây là một loài chuột chù phổ biến. Loài này chủ yếu được tìm thấy tại Nam Á và Đông Nam Á nhưng đã được tìm thấy rộng rãi trên toàn châu Á và phía đông châu Phi.
Đây là loài con chuột chù lớn với mùi xạ hương mạnh mẽ. Nó có liên quan đến Suncus etruscus.
Loài này được gọi là chuchunder ở Ấn Độ và được đề cập trong Jungle Book của Rudyard Kipling, như một cư dân sống về đêm của ngôi nhà ở Ấn Độ, có tên là chuchundra. Tuy nhiên, Kipling sử dụng sai lầm của tên 'xạ hương con chuột đã dẫn đến sự nhầm lẫn với không liên quan đến Ondatra zibethicus, và các loài sau, không tìm thấy ở Ấn Độ, đã được minh họa (sai lầm) trong Jungle Book.
Рождение детёнышей происходит в грубо сделанном гнезде из сухой травы, опавших листьев и другого подобного материала. Самка приносит 2—3 детёнышей, голых, слепых и абсолютно беспомощных. Молодняк остаётся в логове 15—20 дней, хотя при определённых условиях этот срок может сократиться и до 12 дней. Как и у других землероек, выводок следует за самкой гуськом, держась зубами за основание хвоста идущего впереди, первый держится за хвост матери[2]. Выводок покидает гнездо по достижении детенышами примерно 75 % от размера взрослых особей. В возрасте 35 дней самки уже способны к размножению[5].
Интересной особенностью гигантской белозубки является различие в хромосомном составе различных подвидов. Популяции, обитающие на юге Индостана и на о. Шри-Ланка имеют 15 пар хромосом, все остальные популяции — 20 пар. Эти различия связаны с тем, что у 30-хромосомной разновидности 5 пар хромосом слились с пятью другими парами (8-я с 16-й, 9-я с 13-й и т. д.). При этом обе разновидности нормально скрещиваются и дают плодовитое потомство, хотя некоторые особи оказываются стерильными[9].
Исследователи, изучавшие в Индии проблему распространения чумы, отмечали позитивный вклад гигантской белозубки в предотвращение распространения этой болезни — белозубки не допускают в места своего обитания крыс, являющихся одним из основных переносчиков чумных бактерий[2]. Велика также её роль в истреблении вредных насекомых (например, тараканов). Несмотря на явную пользу, которую гигантские белозубки приносят, обитая в человеческом жилье, местное население часто убивает их из-за сходства этих зверьков с крысами, а также из-за исходящего от них неприятного мускусного запаха[2]. Белозубок также целенаправленно истребляют с помощью ловушек и ядов. Иногда для этого используют собак[5].
Гигантская белозубка получила известность благодаря тому, что стала одним из персонажей популярного произведения Р.Киплинга «Рикки-Тикки-Тави». В этом рассказе белозубка фигурирует под именем Чучундра, что является местным североиндийским названием гигантской белозубки (хинди छछुंदर, урду چچندر; варианты произношения — чучу́ндер, чучу́ндар)[2]. В русском переводе она названа мускусной крысой, что по-русски является синонимом ондатры, которая в Индии не встречается. Это связано с тем, что Киплинг так по ошибке назвал Чучундру (англ. musk rat). Чучундра выведена робким и трусливым существом[10]:
Чучундра уселась на корточки и начала плакать. Плакала она долго, слёзы текли у неё по усам. — Я такая несчастная! — рыдала она. — У меня никогда не хватало духу выбежать на середину комнаты.
Под названием "чучундари" гигантская белозубка упоминается в трактате "Артхашастра", где приводятся рецепты зелий, одним из компонентов которых является кровь гигантской белозубки. Интересно, что переводчики Артхашастры (как западные, так и отечественные) также ошибочно перевели название "чучундари" как "мускусная крыса"[11].
Рождение детёнышей происходит в грубо сделанном гнезде из сухой травы, опавших листьев и другого подобного материала. Самка приносит 2—3 детёнышей, голых, слепых и абсолютно беспомощных. Молодняк остаётся в логове 15—20 дней, хотя при определённых условиях этот срок может сократиться и до 12 дней. Как и у других землероек, выводок следует за самкой гуськом, держась зубами за основание хвоста идущего впереди, первый держится за хвост матери. Выводок покидает гнездо по достижении детенышами примерно 75 % от размера взрослых особей. В возрасте 35 дней самки уже способны к размножению.
臭鼩（学名：Suncus murinus）即錢鼠，为鼩鼱科臭鼩属的动物。主要栖息于森林、田野以及家舍，是华南、南亚及东南亚一带常见的家居动物之一。
本种广泛分布于东洋界，即印度次大陆、中印半岛、巽他群岛、华南等，包括台湾以及中華人民共和國的江西、广西、贵州、云南、甘肃、四川、海南、广东、福建、浙江、湖南等地[2]，并经由人类引入菲律宾群岛、印度洋群岛、阿拉伯沿海、非洲部分地区以及关岛等许多地区[1]。
本种广泛生存于多种栖息地，包括天然森林、灌木丛林地及草原等，并几乎能适应所有的次生及退化的栖息地，包括种植园、牧场、耕地、郊区及市区等，是能和人类共生的物种之一[1]。
该物种的模式产地在爪哇[2]。
繁殖力強，主要於宋元明之際透過海上商船運輸散佈。[來源請求]
由于本种的数量庞大，种群稳定，广泛分布并能适应人类家居环境，且出现在许多自然保护地，也未受到明显威胁，因此国际自然保护联盟将其列为无危物种[1]。
2013年七月，臺灣臺東地區發現錢鼠感染狂犬病。專家表示，此例全球文獻從未見過，因此通報世界動物衛生組織後，恐怕也會成為全球錢鼠感染狂犬病「文獻上首例」。[3]
ジャコウネズミ（麝香鼠、学名：Suncus murinus）は、哺乳綱・トガリネズミ目・トガリネズミ科・ジャコウネズミ属に分類される哺乳類。英文学の翻訳で齧歯目のマスクラットをジャコウネズミと翻訳していることがままあるため、注意を要する。
東南アジア原産だが、アフリカ東部やミクロネシア等にも人為的に移入している。日本では長崎県、鹿児島県及び南西諸島に分布するが、長崎県及び鹿児島県の個体群は帰化種、南西諸島の個体群は自然分布とされているがはっきりとしていない[1][2]。
体長12-16cm。尾長6-8cm。体重は雄が45-80g、雌が30-50g。メスよりもオスの方が大型になる。腹側や体側に匂いを出す分泌腺（ジャコウ腺）を持つことからこう呼ばれる。吻端は尖る。尾は太短く、まだらに毛が生え、可動域は狭い。
食性は肉食性の強い雑食性で昆虫類、節足動物、ミミズ等を食べるが植物質を摂取することもある。よく動くが、その動作は機敏とは言い難い。繁殖形態は胎生で、1回に3-6匹の幼体を出産する。子育ての時には幼体は別の幼体や親の尾の基部を咥え、数珠繋ぎになって移動する（キャラバン行動）。
日本産のものを亜種リュウキュウジャコウネズミ（S. m. temmincki）とする説がある[3][4]。
LEAST CONCERN (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ジャコウネズミ（麝香鼠、学名：Suncus murinus）は、哺乳綱・トガリネズミ目・トガリネズミ科・ジャコウネズミ属に分類される哺乳類。英文学の翻訳で齧歯目のマスクラットをジャコウネズミと翻訳していることがままあるため、注意を要する。
사향땃쥐 또는 집땃쥐, 아시아집땃쥐(Asian House Shrew)는 땃쥐과의 포유류이다.[2]
사향땃쥐 또는 집땃쥐, 아시아집땃쥐(Asian House Shrew)는 땃쥐과의 포유류이다.
