Lycoperdina ye un xéneru de coleópteru de la familia Endomychidae.
Les especies d'esti xéneru son:.[1]
Lycoperdina ye un xéneru de coleópteru de la familia Endomychidae.
Lycoperdina is a genus of handsome fungus beetles in the family Endomychidae. There are about 16 described species in Lycoperdina.[1][2][3]
These 16 species belong to the genus Lycoperdina:
Lycoperdina is a genus of handsome fungus beetles in the family Endomychidae. There are about 16 described species in Lycoperdina.
Lycoperdina es un género de coleóptero de la familia Endomychidae.
Las especies de este género son:.[1]
Lycoperdina es un género de coleóptero de la familia Endomychidae.
Lycoperdina Latreille, 1807, è un genere di Insetti dell'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, famiglia Endomychidae). È diffuso principalmente nella Regione Paleartica, con specie associate a funghi o a materiale organico in decomposizione per il loro regime dietetico micetofago.
Lycoperdina Latreille, 1807, è un genere di Insetti dell'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, famiglia Endomychidae). È diffuso principalmente nella Regione Paleartica, con specie associate a funghi o a materiale organico in decomposizione per il loro regime dietetico micetofago.
Lycoperdina – rodzaj chrząszcza z rodziny wygłodkowatych i podrodziny Lycoperdininae.
Chrząszcze o małych lub średnich rozmiarach[1]. Ciało mają połyskujące, w zarysie wydłużone do jajowatego, grzbietowo wypukłe. Ubarwienie ich waha się od jasnorudobrązowego po czarne, niekiedy z plamami na przedpleczu i pokrywach. Krótsze od połowy długości ciała czułki wieńczy buławka złożona z dwóch luźno połączonych członów[2]. Wewnętrzna krawędź żuwaczki zaopatrzona jest w drobny ząbek. Przedplecze jest zwężone ku tyłowi[1], o ostrych lub wąsko zaokrąglonych kątach przednich i prostych lub ostrych kątach tylnych, na powierzchni wyraźną bruzdą nasadową i głębokimi, prawie równoległymi bruzdami bocznymi[2], na przedniej krawędzi zaopatrzone w błonę strydulacyjną[2][1]. Bardzo wąskie przedpiersie nie sięga za panewki bioder przedniej pary. Śródpiersie ma krótki wyrostek międzybiodrowy wąsko oddzielający biodra środkowej pary. Wydłużone, wypukłe, najszersze w nasadowej 1/3 lub 1/2, równomiernie ku szczytowi zwężone i tam tępo zakończone pokrywy mają powierzchnię nieregularnie pokrytą delikatnymi punktami. Uda swoją największą szerokość osiągają w 1/3 od krawędzi. Spośród pięciu widocznych, stawowo połączonych sternitów (wentrytów) odwłoka te od drugiego do czwartego są podobnych długości i łącznie tak długie jak pierwszy. Samiec ma tergit i sternit dziewiątego segmentu odwłoka z parzystymi, zlanymi w pobliżu nasady lub w połowie długości apofizami. Narządy rozrodcze samca cechuje pierścieniowaty tegmen, zlane paramery i umiarkowanie długi, mocno zesklerotyzowany edeagus o krótkim, kciukowatym odgałęzieniu wierzchołkowym płata środkowego[2].
Przedstawiciele rodzaju zasiedlają Holarktykę, Afrykę Południową i Madagaskar[1][2]. W Polsce występują tylko L. bovistae i L. succincta, których to larwy rozwijają się owocnikach purchawkowatych[1][3] (zobacz też: wygłodkowate Polski).
Rodzaj ten wprowadził w 1807 roku Pierre André Latreille. Należą doń gatunki[4]:
Lycoperdina – rodzaj chrząszcza z rodziny wygłodkowatych i podrodziny Lycoperdininae.
Chrząszcze o małych lub średnich rozmiarach. Ciało mają połyskujące, w zarysie wydłużone do jajowatego, grzbietowo wypukłe. Ubarwienie ich waha się od jasnorudobrązowego po czarne, niekiedy z plamami na przedpleczu i pokrywach. Krótsze od połowy długości ciała czułki wieńczy buławka złożona z dwóch luźno połączonych członów. Wewnętrzna krawędź żuwaczki zaopatrzona jest w drobny ząbek. Przedplecze jest zwężone ku tyłowi, o ostrych lub wąsko zaokrąglonych kątach przednich i prostych lub ostrych kątach tylnych, na powierzchni wyraźną bruzdą nasadową i głębokimi, prawie równoległymi bruzdami bocznymi, na przedniej krawędzi zaopatrzone w błonę strydulacyjną. Bardzo wąskie przedpiersie nie sięga za panewki bioder przedniej pary. Śródpiersie ma krótki wyrostek międzybiodrowy wąsko oddzielający biodra środkowej pary. Wydłużone, wypukłe, najszersze w nasadowej 1/3 lub 1/2, równomiernie ku szczytowi zwężone i tam tępo zakończone pokrywy mają powierzchnię nieregularnie pokrytą delikatnymi punktami. Uda swoją największą szerokość osiągają w 1/3 od krawędzi. Spośród pięciu widocznych, stawowo połączonych sternitów (wentrytów) odwłoka te od drugiego do czwartego są podobnych długości i łącznie tak długie jak pierwszy. Samiec ma tergit i sternit dziewiątego segmentu odwłoka z parzystymi, zlanymi w pobliżu nasady lub w połowie długości apofizami. Narządy rozrodcze samca cechuje pierścieniowaty tegmen, zlane paramery i umiarkowanie długi, mocno zesklerotyzowany edeagus o krótkim, kciukowatym odgałęzieniu wierzchołkowym płata środkowego.
Przedstawiciele rodzaju zasiedlają Holarktykę, Afrykę Południową i Madagaskar. W Polsce występują tylko L. bovistae i L. succincta, których to larwy rozwijają się owocnikach purchawkowatych (zobacz też: wygłodkowate Polski).
Rodzaj ten wprowadził w 1807 roku Pierre André Latreille. Należą doń gatunki:
Lycoperdina angusta Arrow, 1948 Lycoperdina apicata Fairmaire, 1898 Lycoperdina banatica Ganglbauer, 1899 Lycoperdina bovistae (Fabricius, 1792) Lycoperdina canariensis Gillerfors, 1991 Lycoperdina castaneipennis Gorham, 1874 Lycoperdina clavata Arrow, 1948 Lycoperdina crassicornis Reitter, 1880 Lycoperdina dux Gorham, 1873 Lycoperdina ferruginea LeConte, 1824 Lycoperdina gomerae Franz, 1979 Lycoperdina horrida Strohecker, 1957 Lycoperdina hiranoi Sogoh et Yoshitomi, 2017 Lycoperdina humeralis Wollaston, 1864 Lycoperdina kivuensis Strohecker, 1957 Lycoperdina koltzei Reitter, 1887 Lycoperdina mandarinea Gerstaecker, 1858 Lycoperdina maritima Reitter, 1884 Lycoperdina morosa (Arrow, 1920) Lycoperdina mus Arrow, 1948 Lycoperdina pallida Gebier, 1841 Lycoperdina penicillata Marseul, 1868 Lycoperdina perrieri Fairmaire, 1898 Lycoperdina pulvinata Reitter, 1884 Lycoperdina rifensis Franz, 1979 Lycoperdina sanchezi Oromi & Garcia, 1987 Lycoperdina sericea Gerstaecker, 1858 Lycoperdina succincta (Linnaeus, 1767)