dcsimg

Enterobakteriyalar ( azeri )

tarjonnut wikipedia AZ
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AZ

Enterobakteriyalar: Brief Summary ( azeri )

tarjonnut wikipedia AZ


Enterobakteriyalar (lat. Enterobacteriaceae) — Proteobakteriyalar şöbəsinə aid bakteriya fəsiləsi.


lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AZ

Enterobacteriàcies ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA
Crystal128-pipe.svg
Aquest article o secció no cita les fonts o necessita més referències per a la seva verificabilitat.

Les enterobacteriàcies (Enterobacteriaceae) són una família d'eubacteris gram-negatius que conté més de 30 gèneres i més d'un centenar d'espècies que poden tenir morfologia de bacils o cocs. Són anaeròbics facultatius i oxidasa negatius. Els Enterobacteriaceae són fermentadors de carbohidrats en condicions anaeròbiques i oxidadors d'una àmplia gamma de substrats en condicions aeròbiques. Molts gèneres tenen un flagel que els serveix per desplaçar-se, tot i que alguns gèneres, pocs, no són mòbils. No formen espores i són catalasa positius. Els membres d'aquesta família formen part de la microbiota del tracte digestiu de l'home i d'altres animals. Algunes espècies poden viure a terra, en plantes o animals aquàtics. Enterobacteriaceae inclou patògens per a l'home com Escherichia coli i Salmonella, i per a les plantes com Erwinia.

Gèneres

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Enterobacteriàcies Modifica l'enllaç a Wikidata
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Enterobacteriàcies: Brief Summary ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA

Les enterobacteriàcies (Enterobacteriaceae) són una família d'eubacteris gram-negatius que conté més de 30 gèneres i més d'un centenar d'espècies que poden tenir morfologia de bacils o cocs. Són anaeròbics facultatius i oxidasa negatius. Els Enterobacteriaceae són fermentadors de carbohidrats en condicions anaeròbiques i oxidadors d'una àmplia gamma de substrats en condicions aeròbiques. Molts gèneres tenen un flagel que els serveix per desplaçar-se, tot i que alguns gèneres, pocs, no són mòbils. No formen espores i són catalasa positius. Els membres d'aquesta família formen part de la microbiota del tracte digestiu de l'home i d'altres animals. Algunes espècies poden viure a terra, en plantes o animals aquàtics. Enterobacteriaceae inclou patògens per a l'home com Escherichia coli i Salmonella, i per a les plantes com Erwinia.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Enterobacteriaceae ( Tšekki )

tarjonnut wikipedia CZ

Enterobacteriaceae, běžně zvaná enterobakterie, je rodově i druhově početná čeleď zahrnující gramnegativní, fakultativně anaerobní tyčinky, z nichž většina žije ve trávicím traktu obratlovců jako přirozená součást mikroflóry střeva. Většina je nepatogenních, ale některé jsou podmíněně patogenní a některé druhy jsou nebezpečnými původci vážných i smrtelných nemocí (např. Salmonella, Shigella, Y. pestis, některé kmeny E.coli)

Protože enterobakterie žijící ve střevě se výkaly dostávají do vnějšího prostředí, jejich přítomnost (například ve vodě) ukazuje na fekální znečistění.

Charakteristika

Enterobakterie jsou rovné tyčinky 1-6 μm dlouhé a 0,3-1 μm široké, netvoří spory a dle Grama se barví negativně. Pohyblivé druhy mají peritrichní bičíky.

Jsou to nenáročné bakterie, chemoautotrofní a většinou prototrofní. Mohou fermentovat glukózu za tvorby plynu a redukují nitráty. Většinou tvoří katalázu, ale oxidáza jsou negativní. Patří mezi mezofilní bakterie, rostou v teplotním rozmezí mezi 18-40 °C, optimální teplota je 37 °C. Nevadí jim vysoká koncentrace žlučových solí, toho se využívá při přípravě výběrově diagnostických půd.

Antigenní struktura

Enterobakterie jsou gramnegativní bakterie, jejich buněčná stěna tedy obsahuje lipopolysacharidy zakotvené ve vnější membráně. Ty působí jako endotoxiny a stimulují imunitní systém hostitele. Vedlejší polysacharidové řetězce lipopolysacharidů se nazývají O-antigen. V tomto znaku jsou enterobakterie velmi variabilní, existuje velké množství různých forem O-antigenu i v rámci jednoho druhu. U pohyblivých enterobakterií popisujeme antigeny bičíku, tzv. H-antigeny. I u H-antigenu známe mnoho jeho forem. U některých dalších rodů popisujeme i tzv. K-antigen.

Podle antigenní struktury jednotlivých enterobakterií dělíme druhy na jednotlivé sérovary.

Kultivace

Enterobakterie nejsou příliš náročné na živiny ani na atmosféru, kultivují se aerobně při 37 °C. Vyrábí se výběrově diagnostické půdy speciálně pro enterobakterie, například Endův a MacConkeyův agar, Deoxycholát-citrátový agar, Salmonella-Shigella agar nebo agar s briliantovou zelení. Druhy, které jsou schopné zužitkovat citronan jako jediný zdroj uhlíku, rostou na Simmonsově citrátovém agaru.

Součástí většiny takových půd je laktóza a indikátor pH - roste-li na agaru enterobakterie, která je schopná štěpit mléčný cukr, pH poklesne a dojde ke změně zbarvení agaru (zrůžoví, v případě Endova agaru). Inhibiční sloužkou bývají žlučové soli nebo další látky.

Enterobakterie a jejich význam

Většina enterobakterií jsou saprofyti a mutualisté trávícího ústrojí, tvoří součást obligátní mikroflóry střeva. Vyskytují se také ve vodě, v půdě a na rostlinách. Tzv. koliformní bakterie, tedy Escherichia coli a další druhy štěpící laktózu, jsou indikátorem fekálního znečištění pitné vody.

Patogenní druhy

Mezi enterobakteriemi nalezneme také fakultativní patogeny, které způsobují onemocnění jen u oslabených jedinců, a vyloženě obligátně patogenní organismy, které způsobují závažná onemocnění lidí i zvířat. Některé druhy způsobují nemoci rostlin.

Druhy patogenní pro člověka
Nemoci ptáků

Rody

Údaje z Bergey's manual, 2001 [1]

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia autoři a editory
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CZ

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( Tšekki )

tarjonnut wikipedia CZ

Enterobacteriaceae, běžně zvaná enterobakterie, je rodově i druhově početná čeleď zahrnující gramnegativní, fakultativně anaerobní tyčinky, z nichž většina žije ve trávicím traktu obratlovců jako přirozená součást mikroflóry střeva. Většina je nepatogenních, ale některé jsou podmíněně patogenní a některé druhy jsou nebezpečnými původci vážných i smrtelných nemocí (např. Salmonella, Shigella, Y. pestis, některé kmeny E.coli)

Protože enterobakterie žijící ve střevě se výkaly dostávají do vnějšího prostředí, jejich přítomnost (například ve vodě) ukazuje na fekální znečistění.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia autoři a editory
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CZ

Enterobacteriaceae ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE

Die Enterobacteriaceae sind eine große Gruppe gramnegativer Bakterien. Nach dem phylogenetischen System gehören sie zur Ordnung der Enterobacterales in der Klasse der Gammaproteobacteria in der Abteilung (Divisio, bei den Prokaryoten auch als Phylum bezeichnet) Proteobacteria und bilden dort eine eigene Familie. Der Name Enterobacteriaceae leitet sich von enteron (altgriechisch ἕντερον ‚Darm‘) ab, weil viele von ihnen typische Darmbewohner sind. Aber auch viele freilebende und ubiquitär vorkommende, nicht darmbewohnende Bakterienarten gehören in diese Familie.

Bis 2016 waren die Enterobacteriaceae die einzige Familie in der Ordnung „Enterobacteriales“, jedoch war der Name dieser Ordnung nach den Regeln des Bakteriologischen Codes (ICBN) nicht gültig. 2016 führten phylogenetische Methoden zur Etablierung der Ordnung Enterobacterales (Enterobakterien), verbunden mit einer Aufteilung der bisher bekannten Taxa auf mehrere neue Familien.[1] Die neue Systematik führt dazu, dass der Familie Enterobacteriaceae nun weniger Gattungen angehören und dass bekannte Gattungen aus der gleichen Ordnung wie Yersinia, Proteus oder Hafnia zu anderen Familien gestellt sind (vgl. Abschnitt Systematik und Taxonomie).

Merkmale

Erscheinungsbild

Die Zellen sind stäbchenförmig und gewöhnlich 1 bis 5 µm lang und besitzen einen Durchmesser von etwa 0,5–1,0 µm. Es werden keine Endosporen gebildet. Die meisten können sich mit Flagellen aktiv bewegen, sie sind motil, es kommen jedoch auch Gattungen vor, die sich nicht aktiv bewegen können, z. B. Klebsiella und Raoultella. Da die Zellwand aus wenigen Mureinschichten und einer zweiten, äußeren Membran aus Phospholipiden und Lipopolysacchariden besteht, sind die Enterobacteriaceae gramnegativ.

Stoffwechsel

 src=
Raoultella planticola im SIM-Agar mit negativem Ergebnis für die H2S-Bildung, mit negativem Ergebnis im Indol-Test und mit negativem Ergebnis für Motilität

Ihr Stoffwechsel ist fakultativ anaerob, daher können sie sowohl über Oxidation unter Anwesenheit von Sauerstoff Stoffe abbauen, als auch unter anoxischen Bedingungen (kein Sauerstoff) Gärung betreiben. Bei den Enterobacteriaceae verlaufen der Katalase-Test positiv und der Oxidase-Test negativ.[1] Zwei wichtige anaerobe Stoffwechselwege, die zur Unterscheidung der einzelnen Gattungen genutzt werden, sind die 2,3-Butandiol-Gärung und die gemischte Säuregärung (mixed acid fermentation). Bei der gemischten Säuregärung treten als End- und Nebenprodukte vorwiegend Säuren, wie Essigsäure, Milchsäure und Bernsteinsäure (Succinat), aber kein Butandiol auf. Bei der 2,3-Butandiol-Gärung entstehen aus der Gärung von Glucose als End- und Nebenprodukte geringere Mengen von Säuren, aber vor allem in großen Mengen der Alkohol 2,3-Butandiol. Ein weiteres Merkmal der 2,3-Butandiol-Gärung ist das Zwischenprodukt Acetoin und die wesentlich höhere Gasproduktion (CO2). Man findet Butandiolgärung z. B. bei Enterobacter und Klebsiella. Gemischte Säuregärung nutzen u. a. Gattungen wie Citrobacter, Escherichia, Salmonella und Shigella.[2]

Zur Bestimmung der einzelnen Gattungen wird eine Vielzahl von biochemischen Diagnosetests genutzt. Zum Beispiel wird mit Hilfe des Voges-Proskauer-Tests das Zwischenprodukt Acetoin der 2,3-Butandiol-Gärung nachgewiesen. Diese Reaktionen ist ein Bestandteil im sogenannten IMViC-Testverfahren, um Escherichia von anderen Enterobacteriaceen zu unterscheiden.[2] Da bei den Testverfahren oftmals gefärbte Reaktionsprodukte entstehen oder pH-Indikatoren mit Farbumschlag eingesetzt werden, werden sie im Labor als Bunte Reihe bezeichnet. Der Nachweis des Enzyms β-Galactosidase wird ebenfalls häufig zur Unterscheidung der Vertreter der Enterobacteriaceae verwendet. Bakterien, die über dieses Enzym verfügen, können das Disaccharid Lactose (Milchzucker) hydrolytisch in die Monosaccharide Glucose und Galactose spalten, um sie im Stoffwechsel zu nutzen.

Phylogenetik

Siehe auch: Abschnitt Systematik und Taxonomie im Artikel der Ordnung Enterobacterales

Durch Verwendung phylogenetischer Methoden kann die Stammesgeschichte und die verwandtschaftlichen Beziehungen der Bakterien untereinander geklärt werden. In der Beschreibung der Ordnung Enterobacterales Adeolu et al. 2016 und der dazugehörigen Familien bilden die Enterobacteriaceae in einem phylogenetischen Baum (basierend auf Genom- und Genanalysen) eine monophyletische Gruppe. Weiterhin werden 21 ‚konservierte charakteristische Indels‘ (engl. conserved signature inserts and deletions, CSI) festgelegt, die typisch für die Vertreter der Familie sind, aber nicht bei den anderen Bakterien der Ordnung vorkommen.[1]

Vorkommen

Viele Enterobacteriaceae sind Teil der gesunden Darmflora von Menschen und Tieren; sie kommen jedoch auch überall in der Umwelt vor (Boden, Wasser). Einige sind Krankheitserreger bei Mensch und Tier. Sie kommen vielfach als nosokomiale Erreger vor („Krankenhauskeime“) und befallen Menschen mit schwachem Immunsystem. Der wahrscheinlich wichtigste Vertreter der Familie ist Escherichia coli, einer der wichtigsten Modellorganismen der Genetik und Biochemie sowie der Mikrobiologie.

Systematik und Taxonomie

Äußere Systematik

Hauptartikel: Enterobakterien

Zu der 2016 etablierten Ordnung der Enterobacterales gehören acht Familien (unter anderem die Hafniaceae, Morganellaceae und Yersiniaceae) mit insgesamt etwa 60 Gattungen. Die neu festgelegte und damit den Regeln des Bakteriologischen Codes (ICBN) entsprechende Typusgattung der Ordnung ist die Gattung Enterobacter.[1][3]

Innere Systematik

 src=
Lichtmikroskopisches Bild von Citrobacter freundii nach Gram-Färbung

Die Typusgattung der Familie ist die Gattung Escherichia, während die Gattung Enterobacter als Typusgattung der Ordnung Enterobacterales festgelegt wurde.[1] Zu der Familie der Enterobacteriaceae gehören die folgenden Gattungen (Stand 2019):[3]

 src=
Kolonien von Cronobacter sakazakii auf einem Nährmedium
 src=
Kolonien von Salmonella auf XLD-Agar mit positivem Ergebnis für die H2S-Bildung

Synonyme und nicht verlässlich zugeordnete Taxa

Alle Arten von Levinea Young et al. 1971 wurden zu der Gattung Citrobacter Werkman and Gillen 1932 gestellt. Die Spezies Calymmatobacterium granulomatis wurde 1999 als Klebsiella granulomatis reklassifiziert.

„Atlantibacter“, „Edaphovirga“, „Kosakonia“, „Lelliottia“, „Limnobaculum“, „Pluralibacter“, „Pseudocitrobacter“, „Rosenbergiella“, „Siccibacter“ und „Superficieibacter“, sind weitere Gattungen, deren Name (noch) nicht nach den Regeln des Bakteriologischen Codes (ICBN) anerkannt ist (Stand 2019) und von denen vermutet wird, dass sie zur Familie gestellt werden. Außerdem gibt es weitere Gattungen bzw. Arten mit dem Status Candidatus, die als der Familie zugehörig betrachtet werden können. Dies sind beispielsweise „Candidatus Arocatia carayoni“, „Candidatus Hamiltonella defensa“, „Candidatus Ishikawaella capsulata“, „Candidatus Regiella insecticola“, und „Candidatus Schneideria nysicola“.[4]

Etymologie

Die Bezeichnung der Gattung Enterobacter Hormaeche and Edwards 1960 leitet sich von enteron (altgriechisch ἕντερον ‚Darm‘) und dem latinisierten Wort bacter für altgriechisch βακτηρΐα ‚Stab‘ ab, bedeutet folglich in etwa „kleines Stäbchenbakterium im Darm“.[5][6] Der Name der Familie Enterobacteriaceae Rahn 1937 enthält die gleichen Wortstämme, jedoch ist die Herkunft des Namens durch Rahn als Erstbeschreiber nicht sicher überliefert. Zum Zeitpunkt seiner Beschreibung waren die Bakterien der Gattung Enterobacter auch noch nicht mit diesem Namen benannt. In der ersten Auflage des Bergey’s Manual of Systematic Bacteriology von 1984 wird die Etymologie wie folgt dargestellt: Das latinisierte Wort enterobacterium bedeutet ‚Darmbakterium‘, mit der typischen Endung -aceae zur Kennzeichnung einer Familie bedeutet somit die Bezeichnung Enterobacteriaceae „Familie der Darmbakterien“. Diese Herleitung würde erklären, warum der Name Enterobacteriaceae (mit zusätzlichem „i“) und nicht Enterobacteraceae lautet.[7]

Meldepflicht

In der Schweiz ist der positive laboranalytische Befund Carbapenemase bildender Enterobacteriaceae meldepflichtig für Ärzte, Spitäler usw. bzw. Laboratorien und zwar nach dem Epidemiengesetz (EpG) in Verbindung mit der Epidemienverordnung und bzw. der Verordnung des EDI über die Meldung von Beobachtungen übertragbarer Krankheiten des Menschen.

Siehe auch

Quellen

Literatur

Einzelnachweise

  1. a b c d e M. Adeolu, S. Alnajar, S. Naushad, R. S. Gupta: Genome-based phylogeny and taxonomy of the ‘Enterobacteriales’: proposal for Enterobacterales ord. nov. divided into the families Enterobacteriaceae, Erwiniaceae fam. nov., Pectobacteriaceae fam. nov., Yersiniaceae fam. nov., Hafniaceae fam. nov., Morganellaceae fam. nov., and Budviciaceae fam. nov. In: International Journal of Systematic and Evolutionary Microbiology. Nr. 66, Dezember 2016, S. 5575–5599, doi:10.1099/ijsem.0.001485.
  2. a b Michael T. Madigan, John M. Martinko, Jack Parker: Brock Mikrobiologie. Deutsche Übersetzung herausgegeben von Werner Goebel, 1. Auflage. Spektrum Akademischer Verlag GmbH, Heidelberg/Berlin 2000, ISBN 3-8274-0566-1, S. 531–536.
  3. a b Jean Euzéby, Aidan C. Parte: Classification of domains and phyla - Hierarchical classification of prokaryotes (bacteria). In: List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature (LPSN). Abgerufen am 21. Dezember 2019.
  4. Taxonomy Browser Enterobacteriaceae. In: Website National Center for Biotechnology Information (NCBI). Abgerufen am 21. Dezember 2019.
  5. E. Hormaeche, P. R. Edwards: A proposed genus Enterobacter. In: International Bulletin of Bacteriological Nomenclature and Taxonomy. Band 10, Nr. 2, April 1960, S. 71–74. . doi:10.1099/0096266X-10-2-71.
  6. Jean Euzéby, Aidan C. Parte: Genus Enterobacter. In: List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature, Systematik der Bakterien (LPSN). Abgerufen am 21. Dezember 2019.
  7. Jean Euzéby, Aidan C. Parte: Familiy Enterobacteriaceae. In: List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature, Systematik der Bakterien (LPSN). Abgerufen am 21. Dezember 2019.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 src=
– Artenverzeichnis
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE

Die Enterobacteriaceae sind eine große Gruppe gramnegativer Bakterien. Nach dem phylogenetischen System gehören sie zur Ordnung der Enterobacterales in der Klasse der Gammaproteobacteria in der Abteilung (Divisio, bei den Prokaryoten auch als Phylum bezeichnet) Proteobacteria und bilden dort eine eigene Familie. Der Name Enterobacteriaceae leitet sich von enteron (altgriechisch ἕντερον ‚Darm‘) ab, weil viele von ihnen typische Darmbewohner sind. Aber auch viele freilebende und ubiquitär vorkommende, nicht darmbewohnende Bakterienarten gehören in diese Familie.

Bis 2016 waren die Enterobacteriaceae die einzige Familie in der Ordnung „Enterobacteriales“, jedoch war der Name dieser Ordnung nach den Regeln des Bakteriologischen Codes (ICBN) nicht gültig. 2016 führten phylogenetische Methoden zur Etablierung der Ordnung Enterobacterales (Enterobakterien), verbunden mit einer Aufteilung der bisher bekannten Taxa auf mehrere neue Familien. Die neue Systematik führt dazu, dass der Familie Enterobacteriaceae nun weniger Gattungen angehören und dass bekannte Gattungen aus der gleichen Ordnung wie Yersinia, Proteus oder Hafnia zu anderen Familien gestellt sind (vgl. ).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Enterobacteriaceae ( tagalog )

tarjonnut wikipedia emerging languages

Ang Enterobacteriaceae ay mga maliliit na Gram-negative rods, ito ay gumagalaw sa pamamagitan ng Peritrichate flagella o ito ay hidi gumagalaw. Nakabalot o hindi nakabalot, Hindi ito nagbubuo ng spores, at hindi rin mabilis maglabas ng mga asido. Lumalaki ito sa mga laman ng baboy subalit ang ibang organismo ay nangangailangan ng mga ispesyal na paglaki. Ito ay isang Chemoorganotropic, ang metabolismo nito ay gumagamit ng respiratura at permentasyon. Ang mga asido ay lumalabas galing sa permentasyon ng glucose.

Ito ay natuklasan ni Ranh noong 1937, 281 at inilarawan ni Opin noong 1958, 73, 15.

Genera

Padron:Bakterya-stub

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Mga may-akda at editor ng Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

एंटेरोबैक्टीरियेसी ( hindi )

tarjonnut wikipedia emerging languages

एंटेरोबैक्टीरियेसी (Enterobacteriaceae) ग्राम-ऋणात्मक बैक्टीरिया का एक जीववैज्ञानिक कुल है, जो प्रोटियोबैक्टीरिया संघ के गामाप्रोटियोबैक्टीरिया वर्ग के एंटेरोबैक्टीरियेलीस गण का एकमात्र सदस्य है।[1] इसमें कई सहजीवी जातियों के साथ-साथ कई रोगजनक जातियाँ भी शामिल हैं।[2][3][4]

इन्हें भी देखें

सन्दर्भ

  1. Don J. Brenner; Noel R. Krieg; James T. Staley (July 26, 2005) [1984 (Williams & Wilkins)]. George M. Garrity (संपा॰). The Gammaproteobacteria. Bergey's Manual of Systematic Bacteriology. 2B (2nd संस्करण). New York: Springer. पृ॰ 1108. आई॰ऍस॰बी॰ऍन॰ 978-0-387-24144-9. British Library no. GBA561951.
  2. Zipcodezoo site Enterobacteriales, accessed 9 Mar 2013
  3. NCBI Enterobacteriales accessed 9 Mar 2013
  4. Taxonomicon Enterobacteriales accessed 9 Mar 2013
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
विकिपीडिया के लेखक और संपादक
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

एंटेरोबैक्टीरियेसी: Brief Summary ( hindi )

tarjonnut wikipedia emerging languages

एंटेरोबैक्टीरियेसी (Enterobacteriaceae) ग्राम-ऋणात्मक बैक्टीरिया का एक जीववैज्ञानिक कुल है, जो प्रोटियोबैक्टीरिया संघ के गामाप्रोटियोबैक्टीरिया वर्ग के एंटेरोबैक्टीरियेलीस गण का एकमात्र सदस्य है। इसमें कई सहजीवी जातियों के साथ-साथ कई रोगजनक जातियाँ भी शामिल हैं।

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
विकिपीडिया के लेखक और संपादक
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

ఎంటిరోబాక్టీరియేసి ( telugu )

tarjonnut wikipedia emerging languages

ఎంటిరోబాక్టీరియేసి (లాటిన్ Enterobacteriaceae) ఒక బాక్టీరియా జీవుల కుటుంబము. వీనిలో చాలా రకాల వ్యాధికారకమైన జీవ సమూహాలున్నాయి. వానిలో టైఫాయిడ్ వ్యాధికారకమైన సాల్మొనెల్లా అతిసార వ్యాధి కారకమైన షిగెల్లా, ప్లేగు వ్యాధికారకమైన ఎర్సీనియా మొదలైన జీవులున్నాయి. జన్యు పరిశోధనల ప్రకారం వీటిని ప్రోటియో బాక్టీరియాలుగా వర్గీకరించారు.

ప్రజాతులు

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
వికీపీడియా రచయితలు మరియు సంపాదకులు
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Enterobacteriaceae ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Enterobacteriaceae is a large family of Gram-negative bacteria. It was first proposed by Rahn in 1936, and now includes over 30 genera and more than 100 species. Its classification above the level of family is still a subject of debate, but one classification places it in the order Enterobacterales of the class Gammaproteobacteria in the phylum Pseudomonadota.[2][3][4][5] In 2016, the description and members of this family were emended based on comparative genomic analyses by Adeolu et al.[6]

Enterobacteriaceae includes, along with many harmless symbionts, many of the more familiar pathogens, such as Salmonella, Escherichia coli, Klebsiella, and Shigella. Other disease-causing bacteria in this family include Enterobacter and Citrobacter. Members of the Enterobacteriaceae can be trivially referred to as enterobacteria or "enteric bacteria",as several members live in the intestines of animals. In fact, the etymology of the family is enterobacterium with the suffix to designate a family (aceae)—not after the genus Enterobacter (which would be "Enterobacteraceae")—and the type genus is Escherichia.

Morphology

Members of the Enterobacteriaceae are bacilli (rod-shaped), and are typically 1–5 μm in length. They typically appear as medium to large-sized grey colonies on blood agar, although some can express pigments.

Most have many flagella used to move about, but a few genera are nonmotile. Most members of Enterobacteriaceae have peritrichous, type I fimbriae involved in the adhesion of the bacterial cells to their hosts.[7]

They are not spore-forming.

Metabolism

Like other Pseudomonadota, Enterobactericeae have Gram-negative stains,[8] and they are facultative anaerobes, fermenting sugars to produce lactic acid and various other end products. Most also reduce nitrate to nitrite, although exceptions exist. Unlike most similar bacteria, Enterobacteriaceae generally lack cytochrome c oxidase, there are exceptions.

Catalase reactions vary among Enterobacteriaceae.

Ecology

Many members of this family are normal members of the gut microbiota in humans and other animals,[9] while others are found in water or soil, or are parasites on a variety of different animals and plants.[10][11]

Model organisms and medical relevance

Escherichia coli is one of the most important model organisms, and its genetics and biochemistry have been closely studied.

Some enterobacteria are important pathogens, e.g. Salmonella, or Shigella e.g. because they produce endotoxins. Endotoxins reside in the cell wall and are released when the cell dies and the cell wall disintegrates. Some members of the Enterobacteriaceae produce endotoxins that, when released into the bloodstream following cell lysis, cause a systemic inflammatory and vasodilatory response. The most severe form of this is known as endotoxic shock, which can be rapidly fatal.

Historical systematics and taxonomy

Enterobacteriaceae was originally the sole family under the order 'Enterobacteriales'. The family contained a large array of biochemically distinct species with different ecological niches, which made biochemical descriptions difficult.[12][13] The original classification of species to this family and order was largely based on 16S rRNA genome sequence analyses, which is known to have low discriminatory power and the results of which changes depends on the algorithm and organism information used. Despite this, the analyses still exhibited polyphyletic branching, indicating the presence of distinct subgroups within the family.[14]

In 2016, the order 'Enterobacteriales' was renamed to Enterobacterales, and divided into 7 new families, including the emended Enterobacteriaceae family.[6] This emendation restricted the family to include only those genera directly related to the type genus, which included most of the enteric species under the order. This classification was proposed based on the construction of several robust phylogenetic trees using conserved genome sequences, 16S rRNA sequences and multilocus sequence analyses. Molecular markers, specifically conserved signature indels, specific to this family were identified as evidence supporting the division independent of phylogenetic trees.

In 2017, a subsequent study using comparative phylogenomic analyses identified the presence of 6 subfamily level clades within the family Enterobacteriaceae, namely the “Escherichia clade”, “Klebsiella clade”, “Enterobacter clade”, “Kosakonia clade”, “Cronobacter clade”, “Cedecea clade” and a “Enterobacteriaceae incertae sedis clade” containing species whose taxonomic placement within the family is unclear.[15] However, this division was not officially proposed as the subfamily rank is generally not used.

Molecular signatures

Analyses of genome sequences from Enterobacteriaceae species identified 21 conserved signature indels (CSIs) that are uniquely present in this family in the proteins NADH:ubiquinone oxidoreductase (subunit M), twitching motility protein PilT, 2,3-dihydroxybenzoate-AMP ligase, ATP/GTP-binding protein, multifunctional fatty acid oxidation complex (subunit alpha), S-formylglutathione hydrolase, aspartate-semialdehyde dehydrogenase, epimerase, membrane protein, formate dehydrogenylase (subunit 7), glutathione S-transferase, major facilitator superfamily transporter, phosphoglucosamine mutase, glycosyl hydrolase 1 family protein, 23S rrna [uracil(1939)-C(5)]-methyltransferase, co-chaperone HscB, N-acetylmuramoyl-L-alanine amidase, sulfate ABC transporter ATP-binding protein CysA, and LPS assembly protein LptD.[6] These CSIs provide a molecular means of distinguishing Enterobacteriaceae from other families within the order Enterobacterales and other bacteria.

Genera

Validly published genera

The following genera have been validly published, thus they have "Standing in Nomenclature". The year the genus was proposed is listed in parentheses after the genus name.

Candidatus genera

Proposed genera

The following genera have been effectively, but not validly, published, thus they do not have "Standing in Nomenclature". The year the genus was proposed is listed in parentheses after the genus name.

Identification

To identify different genera of Enterobacteriaceae, a microbiologist may run a series of tests in the lab. These include:[16]

In a clinical setting, three species make up 80 to 95% of all isolates identified. These are Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, and Proteus mirabilis. However, Proteus mirabilis is now considered a part of the Morganellaceae, a sister clade within the Enterobacterales.

Antibiotic resistance

Several Enterobacteriaceae strains have been isolated which are resistant to antibiotics including carbapenems, which are often claimed as "the last line of antibiotic defense" against resistant organisms. For instance, some Klebsiella pneumoniae strains are carbapenem resistant.[17] Various carbapenemases genes (blaOXA-48, blaKPC and blaNDM-1, blaVIM and blaIMP) have been identified in carbapenem resistant Enterobacteriaceae including Escherichia coli and Klebsiella pneumoniae.[18]

References

  1. ^ "List of genera included in families - Enterobacteriaceae". List of Prokaryotic Names with Standing in Nomenclature. Retrieved 26 June 2016.
  2. ^ Don J. Brenner; Noel R. Krieg; James T. Staley (July 26, 2005) [1984 (Williams & Wilkins)]. George M. Garrity (ed.). The Gammaproteobacteria. Bergey's Manual of Systematic Bacteriology. Vol. 2B (2nd ed.). New York: Springer. p. 1108. ISBN 978-0-387-24144-9. British Library no. GBA561951.
  3. ^ Zipcodezoo site Enterobacteriales Archived 2014-04-27 at the Wayback Machine accessed 9 Mar 2013
  4. ^ NCBI Enterobacteriales accessed 9 Mar 2013
  5. ^ Taxonomicon Enterobacteriales accessed 9 Mar 2013
  6. ^ a b c Adeolu, M; Alnajar, S; Naushad, S; S Gupta, R (December 2016). "Genome-based phylogeny and taxonomy of the 'Enterobacteriales': proposal for Enterobacterales ord. nov. divided into the families Enterobacteriaceae, Erwiniaceae fam. nov., Pectobacteriaceae fam. nov., Yersiniaceae fam. nov., Hafniaceae fam. nov., Morganellaceae fam. nov., and Budviciaceae fam. nov". International Journal of Systematic and Evolutionary Microbiology. 66 (12): 5575–5599. doi:10.1099/ijsem.0.001485. PMID 27620848.
  7. ^ Edwards, P.R.; Ewing, W.H. (1972). Identification of Enterobacteriaceae. Burgess Publishing Company. ISBN 978-0-8087-0516-1.
  8. ^ "Dorlands Medical Dictionary:Enterobacteriaceae". Archived from the original on 2009-08-28.
  9. ^ Ferreira da Silva, Miguel; Vaz-Moreira, Ivone; Gonzalez-Pajuelo, Maria; Nunes, Olga C.; Manaia, Célia M. (2007). "Antimicrobial resistance patterns in Enterobacteriaceae isolated from an urban wastewater treatment plant". FEMS Microbiology Ecology. Oxford University Press (OUP). 60 (1): 166–176. doi:10.1111/j.1574-6941.2006.00268.x. ISSN 0168-6496. PMID 17250754.
  10. ^ Kleeberger, A.; Braatz, R.; Busse, M. (1980). "Zur Taxonomie und Okologie der Enterobakterien in Milch" [Taxonomy and ecology of Enterobacteriaceae in milk.]. Milchwissenschaft (in German). 35 (8): 457–460.
  11. ^ Wang, Zhiying; Hu, Huifeng; Zhu, Tongbo; Zheng, Jinshui; Gänzle, Michael G.; Simpson, David J. (31 August 2021). Rodríguez-Verdugo, Alejandra (ed.). "Ecology and Function of the Transmissible Locus of Stress Tolerance in Escherichia coli and Plant-Associated Enterobacteriaceae". mSystems. American Society for Microbiology. 6 (4): e0037821. doi:10.1128/msystems.00378-21. ISSN 2379-5077. PMC 8407380. PMID 34402641.
  12. ^ Brenner, Don J.; Krieg, Noel R.; Staley, James T.; Garrity, George M.; Boone, David R.; De Vos, Paul; Goodfellow, Michael; Rainey, Fred A.; Schleifer, Karl-Heinz, eds. (2005). Bergey's Manual® of Systematic Bacteriology. doi:10.1007/0-387-28022-7. ISBN 978-0-387-24144-9.
  13. ^ Octavia, Sophie; Lan, Ruiting (2014), "The Family Enterobacteriaceae", The Prokaryotes, Berlin, Heidelberg: Springer Berlin Heidelberg, pp. 225–286, doi:10.1007/978-3-642-38922-1_167, ISBN 978-3-642-38921-4, retrieved 2021-06-02
  14. ^ Francino, M. Pilar; Santos, Scott R.; Ochman, Howard (2006), "Phylogenetic Relationships of Bacteria with Special Reference to Endosymbionts and Enteric Species", The Prokaryotes, New York, NY: Springer New York, pp. 41–59, doi:10.1007/0-387-30746-x_2, ISBN 978-0-387-25496-8, retrieved 2021-06-02
  15. ^ Alnajar, Seema; Gupta, Radhey S. (October 2017). "Phylogenomics and comparative genomic studies delineate six main clades within the family Enterobacteriaceae and support the reclassification of several polyphyletic members of the family". Infection, Genetics and Evolution. 54: 108–127. doi:10.1016/j.meegid.2017.06.024. ISSN 1567-7257. PMID 28658607.
  16. ^ MacFaddin, Jean F. Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria. Williams & Wilkins, 1980, p 441.
  17. ^ "Klebsiella pneumoniae in Healthcare Settings - HAI". CDC. 17 May 2019. Retrieved 6 April 2022. Increasingly, Klebsiella bacteria have developed antimicrobial resistance, most recently to the class of antibiotics known as carbapenems.
  18. ^ Ghaith, Doaa M.; Mohamed, Zeinat K.; Farahat, Mohamed G.; Aboulkasem Shahin, Walaa; Mohamed, Hadeel O. (March 2019). "Colonization of intestinal microbiota with carbapenemase-producing Enterobacteriaceae in paediatric intensive care units in Cairo, Egypt". Arab Journal of Gastroenterology. 20 (1): 19–22. doi:10.1016/j.ajg.2019.01.002. PMID 30733176. S2CID 73444389.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Enterobacteriaceae is a large family of Gram-negative bacteria. It was first proposed by Rahn in 1936, and now includes over 30 genera and more than 100 species. Its classification above the level of family is still a subject of debate, but one classification places it in the order Enterobacterales of the class Gammaproteobacteria in the phylum Pseudomonadota. In 2016, the description and members of this family were emended based on comparative genomic analyses by Adeolu et al.

Enterobacteriaceae includes, along with many harmless symbionts, many of the more familiar pathogens, such as Salmonella, Escherichia coli, Klebsiella, and Shigella. Other disease-causing bacteria in this family include Enterobacter and Citrobacter. Members of the Enterobacteriaceae can be trivially referred to as enterobacteria or "enteric bacteria",as several members live in the intestines of animals. In fact, the etymology of the family is enterobacterium with the suffix to designate a family (aceae)—not after the genus Enterobacter (which would be "Enterobacteraceae")—and the type genus is Escherichia.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Enterobacteriaceae ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES

Las enterobacterias (familia Enterobacteriaceae) son bacterias Gram negativas del orden Enterobacterales que contienen más de 30 géneros y más de 100 especies que pueden tener morfología de cocos o bacilos. Los miembros de este grupo forman parte de la microbiota del intestino (llamados coliformes) y de otros órganos del ser humano y de otras especies animales. Algunas especies pueden vivir en tierra, en plantas o en animales acuáticos. Sucumben con relativa facilidad a desinfectantes comunes, incluido el cloro. Con frecuencia se encuentran especies de enterobacterias en la bioindustria: para comprobar la sanidad de la fermentación de quesos y productos lácteos, alcoholes y en tratamientos médicos,como la producción de toxinas en el uso de cosméticos y fabricación de agentes antivirales de la industria farmacéutica, etc.

Características

En la definición clásica de una Enterobacteriaceae se usan siete criterios básicos, adicional a la aparición de nuevos métodos taxonómicos para incluir a ciertos géneros que no cumplen con todos los siguientes criterios, pero que forman parte de esta familia:

Adicional a ello, las enterobacterias no forman esporas, algunas producen toxinas y pueden ser encapsuladas y son organismos catalasa positivos. Son quimioheterótrofos, y necesitan para su crecimiento compuestos simples de carbono y nitrógeno, generalmente sólo con D-glucosa, aunque algunas requieren aminoácidos y vitaminas. La temperatura óptima de crecimiento es de entre 22 °C y 37 °C.

Las diferencias entre los nombres de los diversos géneros provienen de criterios más precisos, como la fermentación de los diferentes azúcares, la producción o no de azufre, la presencia de enzimas metabólicas (β-galactosidasa, desaminasas, descarboxilasas), etc. Los serotipos de importancia médica y sanitaria pueden distinguirse entre sí por la presencia o ausencia de antígenos en su constitución celular, tales como en el lipopolisacárido (antígeno O), el antígeno flagelar (antígeno H) o el antígeno capsular (antígeno K).[2]

Ecología

La mayoría de las especies pueden aislarse del intestino del hombre y de otros animales, de allí su nombre "enterobacteria" (del griego entéron, intestino). Pueden ser microbiota o ser transitorias en la cavidad bucal, en las regiones húmedas de la piel, en especial el perineo, las fosas nasales y las vías genitales femeninas. Son abundantes en la naturaleza, en particular en medios húmedos y, por ser expulsadas por las heces, funcionan como medidores epidemiológicos de salubridad e higiene poblacional.

En el intestino, representan una fracción importante de la microbiota aeróbica, se encuentran en grandes números en el colon (desde el ciego hasta el recto), donde contribuyen a la degradación de residuos alimenticios y a la producción de gas intestinal como parte de la fermentación.

La especie Escherichia coli juega una función importante en el control de otras especies intestinales, constituyendo cerca del 80 por ciento de la microbiota aeróbica intestinal en una concentración aproximada de 108 en la materia fecal. Otras especies de Enterobacteriaceae con una presencia numerosa intestinal son Proteus y Klebsiella, mientras que otras especies, como Citrobacter, Hafnia, Providencia y Enterobacter están presentes de manera irregular.

En ciertas oportunidades, los comensales del intestino pueden resultar patogénicos como oportunistas en infecciones urinarias, pulmonía, septicemia o sobreinfecciones, en especial en inmunosuprimidos, en el uso de ciertos antibióticos, desnutrición, etc.

Patogenia

La presencia de enterobacterias dentro del organismo es normal, pero puede determinar la aparición de infecciones, cuya gravedad depende principalmente de la capacidad patológica o de la virulencia de la especie en cuestión y de las características del hospedador. Introducidas por los alimentos, provocan problemas intestinales al adherirse y atravesar la barrera de la mucosa gastrointestinal, manifestada por diarreas y deshidratación. Ciertas especies provocan patologías específicas:

Las enterobacterias incluyen a organismos que resultan patógenos para el ser humano como la Escherichia coli o la Salmonella, especialmente importantes en la mortalidad infantil en países en desarrollo[4]​ y patógenos para las plantas como Erwinia, en la mayor parte de los casos causando infecciones oportunistas. Todos los bacilos de Enterobacteriaceae son resistentes a antimicrobianos comunes, tales como la penicilina, la meticilina y la clindamicina, entre otros.[5]

Galería

Referencias

  1. Parte, A. C. «Family Enterobacteriaceae». List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature (en inglés). Consultado el 5 de abril de 2020.
  2. a b Departamento de Microbiología e Immunología. University of South Carolina. [1]
  3. Son estos patrones de fermentación los que se usan en el laboratorio para distinguir una especie de la otra.
  4. MONTIEL DE MORALES, Marynés, ZAMBRANO, José Luis, CASTEJÓN, Olga et al. Indicadores bacterianos de contaminación fecal y colifagos en el agua de la Laguna de Sinamaica, Estado Zulia, Venezuela. Ciencia. [online]. sep. 2005, vol. 13, no. 3 [citado 25 octubre de 2007], pp.292-301. Disponible en la World Wide Web: [2] Archivado el 2 de febrero de 2009 en Wayback Machine.. .
  5. A. FAMIGLIETTI. Consenso sobre las pruebas de sensibilidad a los antimicrobianos en Enterobacteriaceae. Revista Argentina de Microbiología (2005) 37:57-66. Disponible en la World Wide Web: [3] .

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES

Las enterobacterias (familia Enterobacteriaceae) son bacterias Gram negativas del orden Enterobacterales que contienen más de 30 géneros y más de 100 especies que pueden tener morfología de cocos o bacilos. Los miembros de este grupo forman parte de la microbiota del intestino (llamados coliformes) y de otros órganos del ser humano y de otras especies animales. Algunas especies pueden vivir en tierra, en plantas o en animales acuáticos. Sucumben con relativa facilidad a desinfectantes comunes, incluido el cloro. Con frecuencia se encuentran especies de enterobacterias en la bioindustria: para comprobar la sanidad de la fermentación de quesos y productos lácteos, alcoholes y en tratamientos médicos,como la producción de toxinas en el uso de cosméticos y fabricación de agentes antivirales de la industria farmacéutica, etc.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Enterobakterio ( baski )

tarjonnut wikipedia EU

Enterobakterioak bakterio Gram negatiboz osatutako familia da, Enterobacteriaceae izenarekin ere ezagutzen direnak. Familia honetan sailkatzen dira bazilo Gram negatibo anaerobio fakultatiboak, giza zein animalien hestean bizi daitezkeenak ("enteron" hestea da, grekoz). Hogeita hamar genero bakteriar baino gehiago sailkatzen dira familia honen barnean, Escherichia, Salmonella, Shigella, Yersinia, Proteus edo Enterobacter bezalakoak, besteak beste.

Enterobakterio guztiak baziloak dira, sarritan txikiak (kokobaziloak). Batzuk flageloen bitartez mugitzen dira, beste batzuk -berriz- ez dira mugikorrak. Ez dute esporarik sortzen. Digestio aparatuan bizi badira ere, maiz aske daude gorputzetik kanpo, uretan ala lur-zoruan, esaterako.

Ezaugarri biokimiko nagusiak honako hauek dira:

Ahalmen patogenoari dagokionez talde honen barruan aniztasun handia dago: taldekide batzuk patogeno hertsiak dira (Salmonella, Shigella...), beste batzuk oportunistak (berez ez dira patogenoak, baina inmunogutxituengan edo defentsa gutxi dutenengan gaitzak sortzen dituzte: Escherichia, Proteus, Enterobacter...) eta askok ez dute inongo patologiarik eragiten, hesteetako biztanle ez-kaltegarriak izanik.

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipediako egileak eta editoreak
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EU

Enterobakterio: Brief Summary ( baski )

tarjonnut wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipediako egileak eta editoreak
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EU

Enterobacteriaceae ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Les Entérobactéries (famille des Enterobacteriaceae) sont des bacilles Gram négatif retrouvés partout dans le sol, dans l’eau, et surtout dans l’intestin (entéro-) de l’homme et des animaux. Elles sont l'une des plus importantes familles de bactéries, autant du point de vue quantitatif (plus d'une quarantaine de genres) que du point de vue qualitatif. Elles sont fréquemment rencontrées en pathologie infectieuse ainsi que dans les bio-industries (fermentation de fromages et produits laitiers, alcools, traitements médicaux supplétifs, production de toxines à usage cosmétique, industrie pharmaceutique pour la fabrication d’agents antiviraux, analyse biologique de prélèvements médicaux humains ou vétérinaires pour isoler en culture les agents pathogènes, un grand nombre d’industries pour effectuer des mesures de niveau de toxicité biologique...).

Définition

On définit classiquement les entérobactéries par 7 critères (mais il faut faire attention, avec les remaniements de familles issues des nouvelles méthodes de la taxonomie, certains genres, ne répondant pas forcément à tous ces critères, font aujourd'hui partie de cette famille).
Moyen mnémotechnique (BONIFAN) :

  • bacilles Gram- de dimension moyenne (coccobacille, souvent polymorphe) ;
  • oxydase négative ;
  • non exigeants (culture facile) ;
  • immobiles ou mobiles par ciliature péritriche (très rares exceptions : Plesiomonas, ciliature polaire) ;
  • fermente le glucose en anaérobiose (avec ou sans production de gaz) ;
  • aéro-anaérobies (capables de pousser en présence ou en absence de dioxygène) ;
  • nitrate réductase + (capables de réduire les nitrates en nitrites) ;

Autres :

  • non sporulés ;
  • certains sont thermodépendants et ne poussent pas à 37 °C tels que Hafnia alvei, Yersinia enterolitica

Les différences entre les nombreux genres et espèces viennent de critères plus précis, comme la fermentation de différents sucres, la production ou non de sulfures, la présence ou l'absence d'enzymes du métabolisme (β-galactosidase, désaminases, décarboxylases), le type de fermentation (voies fermentaires des entérobactéries) (butane-2,3-diol ou acides mixtes). Ces critères permettent de regrouper les différents genres en « groupes », rendant les démarches d'identification plus méthodiques et plus aisées, mais qui ne correspondent pas forcément à des réalités de proximité phylogénétique (puisque ce sont des critères uniquement phénotypiques, comme l'ancienne classification scientifique).

Les milieux de culture spécifiques ou non de la famille des Enterobacteriaceae : deux milieux sont particulièrement utilisés pour la culture et l'isolement des Enterobacteriaceae, la gélose Drigalski et la gélose EMB.

  • Gélose Drigalski :
    La gélose Drigalski est un milieu d'isolement sélectif des entérobactéries et autres bactéries Gram négatives. Les bactéries Gram+ sont inhibées par le désoxycholate de sodium et le cristal violet. L'indicateur coloré de pH est le bleu de bromothymol, qui vire du bleu au jaune en cas d'acidification du milieu (dégradation du lactose en acide lactique).
  • Gélose EMB :
    La gélose EMB est un milieu d'isolement destiné aux entérobactéries. L'éosine et le bleu de méthylène servent d'inhibiteur de Gram+ et d'indicateur coloré.

Sur ces milieux cultivent des bactéries le plus souvent oxydase + comme les Vibrionaceae ou les Pseudomonadaceae

D'autres milieux sont utilisés, le plus souvent de façon ciblée comme la gélose SS ou la gélose Hektoen utilisée pour la recherche des Salmonella.

Après la détermination de la famille des entérobactéries, une galerie d'identification est réalisée (voir ci-dessous).

Écologie

Habitat

Elles sont très répandues, certaines ne sont retrouvées que dans l'environnement, en particulier dans les milieux humides. La plupart des genres comportent des espèces pathogènes qui provoquent des troubles dont la gravité varie énormément d'une souche à l'autre. Certaines sont responsables de maladies des végétaux (phytopathogène) et d'autres pour l'animal.

Ce sont des bactéries très ubiquitaires, c'est-à-dire qu'on peut les retrouver dans de nombreux écosystèmes :

  • certaines espèces sont seulement saprophytes : milieux humides surtout, sols, eaux, végétaux, produits alimentaires ;
  • d'autres sont phytopathogènes : Erwinia, Pantoea ;
  • mais la plupart des espèces sont commensales, isolées dans l'intestin de l'homme et des animaux, d'où le nom d'entérobactéries.

Elles se multiplient généralement aussi bien chez un hôte (commensales : Escherichia coli) que dans l'environnement (saprophytes : Serratia marcescens), bien que certaines espèces soient plus adaptées à l'un ou l'autre de ces habitats.

Les entérobactéries commensales

Elles sont les hôtes de l'homme et des animaux chez lesquels elles résident principalement au niveau de l'intestin. On peut cependant les retrouver dans la cavité buccale, les régions humides de la peau en particulier le périnée, les fosses nasales et les voies génitales féminines dans lesquelles elles peuvent constituer une flore transitaire.

Dans l'intestin, elles représentent une fraction très importante de la flore aérobie de l'intestin qui est elle-même très réduite (de l'ordre de 1 % de la flore totale). Elles se retrouvent en grand nombre au niveau du côlon (du cæcum au rectum), elle contribuent à la dégradation des résidus alimentaires et à la production de gaz intestinaux ; on parle de flore de fermentation.

L'espèce Escherichia coli y joue un rôle prépondérant en raison de sa présence constante et de sa large prédominance sur les autres espèces : elle constituerait 80 % dans la flore aérobie avec une concentration avoisinant les 108 E. coli/g de selles terminales. Cette flore est toutefois très minoritaire par rapport à la flore anaérobie stricte. D'autres espèces ont une présence moins marquée tel que Proteus et Klebsiella ainsi que Citrobacter, Hafnia, Providencia, Enterobacter... à la présence plus irrégulière.

Les germes commensaux de l'intestin ou d'ailleurs peuvent être pathogènes par opportunisme (infections urinaires, surinfection...). Leur pathologie est non spécifique mais tient surtout du « terrain » (le microorganisme, disposant de facteurs de pathogénicité particuliers, est alors capable de dépasser les défenses immunitaires de l'hôte, affaiblies par différents facteurs, et de déclencher l'infection. Les immunodéprimés sont particulièrement concernés puisque leurs défenses sont affaiblies).

La polyrésistance aux antibiotiques qu'ils peuvent présenter provient de plasmides de résistance et pose de délicats problèmes pour le traitement.

Les entérobactéries pathogènes

Comme nous l'avons dit, les espèces pathogènes possèdent une grande variabilité dans leur comportement et leur agressivité chez l'hôte. On distingue alors deux groupes d'entérobactéries pathogènes : Les pathogènes strictes et les pathogènes opportunistes.

Les entérobactéries pathogènes strictes

Leur présence dans l'organisme est anormale quel que soit leur nombre et entraînent souvent une infection dont la gravité dépend de leur point d'entrée. Introduites par un aliment contaminé, elles provoqueront des troubles intestinaux en adhérant sur la muqueuse intestinale puis en traversant la barrière entérocytaire. Les symptômes se caractérisent souvent par des diarrhées importantes suivies d'une déshydratation (grave chez le nourrisson)

Certaines espèces provoquent des pathologies spécifiques :

Ces germes entéropathogènes sont agressifs par eux-mêmes ; leur identification est donc capitale.

Les entérobactéries pathogènes opportunistes

Les entérobactéries opportunistes ne disposent pas d'un pouvoir pathogène suffisant pour déclencher une pathologie chez un hôte sain. Elles sont en revanche susceptibles de déclencher une infection chez un sujet immunodéprimé comme des septicémies surtout en milieu hospitalier (par exemple, Serratia, Klebsiella, etc.) ce qui les a mis sur le même pied que d'autres germes d'hôpitaux tels que le Staphylococcus et le Pyocyanique, infections respiratoires, urinaires, abdominales en particulier iatrogènes en post-opératoire.

Elles peuvent être présentes dans l'intestin et faire partie intégrante de sa flore commensale, c'est ainsi que l'espèce Escherichia coli est responsable d'infection du tractus urinaire (en particulier chez la femme) lors de, par exemple, constipations chroniques.

L'espèce Klebsiella pneumoniae est parfois responsable d'infections respiratoires.

Les entérobactéries saprophytes

Les entérobactéries saprophytes sont présentes dans les sols, les eaux, les végétaux et dans tout type d'environnement humide en général. Elles participent à la dégradation des matières organiques. On compte parmi celles-ci : les Proteus (qui vivent aussi bien en saprophytes qu'en commensaux), les Providencia, Enterobacter, Serratia, Hafnia... qui sont plus adaptés à l'environnement.

Caractères bactériologiques et identification

Tous ces microorganismes ont une morphologie identique : bâtonnets Gram -, de taille et de forme variable. Certains possèdent une capsule. Une définition des entérobactéries repose sur les critères suivants : bacilles Gram négatifs, immobiles ou mobiles par ciliature péritriche, aérobies - anaérobies facultatifs, attaquant le glucose par voie oxydative et/ou fermentaire, dépourvus d'oxydase et réduisant les nitrates en nitrites. Cette définition doit être prise avec relativité, d'une part en raison d'exceptions (réduction nitrates en diazote, ciliature polaire…), d'autre part car c'est une définition à l'ancienne ne reposant pas sur des critères génétiques qui sont, aujourd'hui, les seuls admis.

Les genres et les espèces sont différenciés sur la base de caractères biochimiques (et génétiques) étudiés sur des milieux rassemblés dans la « galerie d'identification » (Fermentation des sucres ; décarboxylation d'acides aminés ; production d'indole, d'acétoine, d'H2S ; désamination de la phényl-alanine ; utilisation du citrate, etc.). Certains caractères biochimiques particuliers permettent de définir des biotypes à l'intérieur d'une espèce, par exemple Salmonella typhi, biotype xylose + et biotype xylose - ; cette distinction peut avoir de l'intérêt sur le plan épidémiologique.

Voici un schéma représentant la galerie traditionnelle aujourd'hui obsolète, avec les résultats pour une Salmonella :

 src=
Schéma galerie classique d'Enterobactérie (Salmonella)

L'identification biochimique moderne repose sur des microgaleries comme la galerie API20E, inventée pour cela. Le nombre de caractères testés est largement supérieur à celui des galeries classiques.

 src=
Galerie API20E additionnée des réactifs - Souche D' E. coli isolée de l'eau de la Seine

Caractères antigéniques

Toutes les Entérobactéries possèdent un antigène commun appelé ECA (de l'anglais : Enterobacterial Common Antigen) ou « antigène de Kunin » du nom de son découvreur[1] dans les années 1960. Cet antigène a été caractérisé par des travaux ultérieurs[2] qui ont notamment établi sa nature polysaccharidique[3] et le détail de sa structure.

La paroi des Entérobactéries contient aussi un complexe lipopolysaccharidique (LPS) dont la partie lipidique correspond à l'endotoxine, identique chez tous ces germes et responsable d'une certaine pathogénicité vasculaire et immunitaire (vasodilatation, altération de la perméabilité, collapsus circulatoire)[4]. La fraction polysaccharidique est antigénique et correspond à l'antigène O (ou antigène somatique) dont la spécificité varie selon les espèces. Cet antigène résiste à la chaleur et à l'éthanol.

De plus, les espèces mobiles possèdent un antigène H (antigène flagellaire ou flagelline) qui est de nature protéique, thermolabile, sensible à l'éthanol et peut exister sous différentes phases (flagellines de nature différentes).

Enfin, certaines bactéries possèdent un antigène K (antigène de surface) dont la nature n'est pas toujours claire. Cet antigène se comporte comme une enveloppe qui bloque l'agglutinabilité de l'antigène O sous-jacent. C'est en particulier le cas l'Ag Vi de certaines Salmonella.

L'étude des antigènes A, H et K (lorsqu'ils sont présents) permet la détermination de sérovars qui complètent l'identification biochimique. La lysotypie peut dans certains cas fournir des renseignements complémentaires sur le plan épidémiologique.

Antibiotiques - Traitement

Outre la résistance naturelle aux antibiotiques actifs sur les Gram positifs (pénicillines, macrolides), les entérobactéries présentent fréquemment une résistance aux AB à large spectre auxquels elles sont normalement sensibles. Cette résistance est conditionnée par la présence de plasmides (ADN extra-chromosomique) porteurs de caractères de résistances multiples et transférables à d'autres bactéries Gram négatives par conjugaison bactérienne.

En 2016, pour la première fois, chez des animaux d'élevage agricole, une espèce d’Enterobacteriaceae a été trouvée porteuse d'un gène de résistance au carbapeneme (aux États-Unis). Ce gène étant facilement transmissible, il est à craindre que cette résistance puisse se diffuser[5].

La détermination de la sensibilité par l'antibiogramme est donc indispensable, les souches multirésistantes étant de plus en plus fréquentes.

Bactériophages - Traitement

Il faut mentionner la lutte au moyen de bactériophages spécifiques des bactéries de la famille des Enterobacteriaceae comme Erwinia. La firme OmniLytics a par exemple fait approuver par l'EPA (États-Unis) le produit AgriPhage[6] qui est actif contre la plupart des bactéries nuisibles en agriculture et horticulture, comme cela est mentionné à la page 168 du livre du microbiologiste Dr Alain Dublanchet[7].

Liste de genres

Liste des genres

Selon World Register of Marine Species (26 novembre 2021)[9] :

Selon ITIS (9 janv. 2011)[10] :

Notes et références

  1. (en) Kunin CM, « Separation, characterization, and biological significance of a common antigen in Enterobacteriaceae », J Exp Med, vol. 118, no 4,‎ 1963, p. 565-86. (PMID , PMCID , DOI )
  2. (en) Mäkelä PH, Mayer H, « Enterobacterial Common Antigen », Bacteriol Rev, vol. 40, no 3,‎ 1976, p. 591-632. (PMID , PMCID )
  3. (en) Männel D, Mayer H, « Isolation and chemical characterization of the Enterobacterial common antigen », Eur J Biochem, vol. 86, no 2,‎ 1978, p. 361-70. (PMID , DOI , lire en ligne [PDF])
  4. http://www.microbes-edu.org/etudiant/entero.html, consulté le 25/04/2020
  5. Resistance to Drug of Last Resort Found in Farm Animals in US The Pig Site d'après Antimicrobial Agents and Chemotherapy, a journal of the American Society for Microbiology, 7 décembre 2016
  6. AgriPhage
  7. Dr Alain Dublanchet Des Virus pour combattre les Infections, Favre, 2009.
  8. Genre nommé d'après Léon Le Minor et dont deux espèces portent le nom d'un de ses élèves : Leminorella grimontii, d'après Patrick Grimont, et Leminorella richardii, d'après Claude Richard.
  9. World Register of Marine Species, consulté le 26 novembre 2021
  10. Integrated Taxonomic Information System (ITIS), www.itis.gov, CC0 https://doi.org/10.5066/F7KH0KBK, consulté le 9 janv. 2011

Voir aussi

Références taxonomiques

Autre référence externe

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Les Entérobactéries (famille des Enterobacteriaceae) sont des bacilles Gram négatif retrouvés partout dans le sol, dans l’eau, et surtout dans l’intestin (entéro-) de l’homme et des animaux. Elles sont l'une des plus importantes familles de bactéries, autant du point de vue quantitatif (plus d'une quarantaine de genres) que du point de vue qualitatif. Elles sont fréquemment rencontrées en pathologie infectieuse ainsi que dans les bio-industries (fermentation de fromages et produits laitiers, alcools, traitements médicaux supplétifs, production de toxines à usage cosmétique, industrie pharmaceutique pour la fabrication d’agents antiviraux, analyse biologique de prélèvements médicaux humains ou vétérinaires pour isoler en culture les agents pathogènes, un grand nombre d’industries pour effectuer des mesures de niveau de toxicité biologique...).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Enterobacteriáceas ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician

As enterobacteriáceas (Enterobacteriaceae) son unha gran familia de bacterias gramnegativas á que pertencen, xunto a moitas bacterias simbiontes inofensivas, moitas das bacterias patóxenas máis comúns, como Salmonella, Escherichia coli, Klebsiella e Shigella. Outras bacterias desta familia menos comúns que tamén causan enfermidades son: Proteus, Enterobacter, Serratia, Citrobacter e Yersinia pestis. Esta familia é a única que está incluída na orde Enterobacteriales[1] (ou Enterobacterales[2]) da clase Gammaproteobacteria do filo Proteobacteria.[3] Filoxeneticamente, nas Enterobacteriales están incluídas varias especies endosimbiontes de insectos carentes de peptidoglicano, que forman un clado de Enterobacteriaceae, pero non están descritos validamente, polo que este grupo non é oficialmente un taxon; exemplos de ditas especies son: Sodalis, Buchnera, Wigglesworthia, Baumannia e Blochmannia, pero non antigas rickettsias.[4]

Membros das Enterobacteriaceae poden denominarse informalmente enterobacterias, xa que varios dos seus membros viven nos intestinos de animais, (pero non todos, e ademais outras familias poden vivir no intestino). De feito, a etimoloxía do nome da familia é a palabra "enterobacterium" (enterobacteria) ao que se lle engadiu o sufixo que designa as familias (aceae), e non procede do xénero Enterobacter (que tería orixinado o termo "Enterobacteraceae", sen o i). O seu xénero tipo é Escherichia.

Características

As Enterobacteriaceae son bacilos de 1-5 μm de lonxitude. Igual ca outras proteobacteria, presentan tinguidura gramnegativa,[5] e son anaerobios facultativos, que fermentan azucres para producir ácido láctico e outros produtos finais. A maioría tamén reduce o nitrato a nitrito, aínda que hai excepcións (por exemplo, Photorhabdus). A diferenza da maioría de bacterias similares, as enterobacteriáceas carecen xeralmente de citocromo c oxidase, aínda que hai excepcións, como Plesiomonas shigelloides. A maioría teñen moitos flaxelos que utilizan para moverse, pero tamén hai uns poucos xéneros inmóbiles. Non forman esporas. A reacción á catalase é moi variada entre as Enterobacteriaceae.

Moitos membros desta familia forman parte da flora intestinal normal humana e doutros animais, e outros viven no solo ou na auga, ou son parasitos de varios animais e plantas. Escherichia coli é un dos organismos modelo máis importantes, e a súa xenética e bioquímica foron moi estudadas.

A maioría dos membros das Enterobacteriaceae presentan, fimbrias tipo I, que están implicadas na adhesión das bacterias aos seus hóspedes. Algunhas enterobacteriáceas producen endotoxinas. As endotoxinas encóntranse no citoplasma da célula e son liberadas cando a célula morre e a súa parede celular se desintegra. Algúns membros da familia Enterobacteriaceae producen unha infección sistémica na corrente sanguínea cando todas as bacterias mortas liberan as súas endotoxinas. Isto coñécese como choque endotóxico, que pode ser mortal.

Identificación de Enterobacteriaceae

Para identificar os xéneros de Enterobacteriaceae, un microbiólogo pode levar a cabo unha serie de probas de laboratorio, que inclúen varios tipos de cultivos en tubo ou en placa de ágar como os seguintes:[6]

Nas contornas clínicas, só tres especies supoñen do 80 ao 95%[7] de todas as especies identificadas do grupo, que son: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae e Proteus mirabilis.

Resistencia a antibióticos

Illáronse cepas de enterobacteriáceas que son resistentes ao antibiótico carbapenem. Estes antibióticos a miúdo considéranse como "a última liña de defensa con antibióticos" contra os organismos que presentan resistencia a antibióticos. Estas cepas resistentes causan un 40% de mortes entre os infectados e son virtualmente intratables. Un exemplo son certas cepas de Klebsiella pneumoniae.[8] [9]

Exemplos/clasificación en xéneros

A seguinte lista contén os principais xéneros de bacterias da familia Enterobacteriaceae.

Xéneros

Notas

  1. Taxonomicon Enterobacteriales consultado o 2 de xaneiro de 2020
  2. NCBI Enterobacterales consultado o 9 de marzo de 2020
  3. Don J. Brenner; Noel R. Krieg, James T. Staley (July 26, 2005) [1984 (Williams & Wilkins)]. George M. Garrity, ed. The Gammaproteobacteria. Bergey's Manual of Systematic Bacteriology 2B (2nd ed.). New York: Springer. p. 1108. ISBN 978-0-387-24144-9. British Library no. GBA561951.
  4. Williams, K. P.; Gillespie, J. J.; Sobral, B. W. S.; Nordberg, E. K.; Snyder, E. E.; Shallom, J. M.; Dickerman, A. W. (2010). "Phylogeny of Gammaproteobacteria". Journal of Bacteriology 192 (9): 2305–2314. doi:10.1128/JB.01480-09. PMC 2863478. PMID 20207755. //www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2863478/.
  5. "Dorlands Medical Dictionary:Enterobacteriaceae". Arquivado dende o orixinal o 28 de agosto de 2009.
  6. MacFaddin, Jean F. Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria. Williams & Wilkins, 1980, p 441.
  7. "Copia arquivada" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 25 de novembro de 2011. Consultado o 29 de decembro de 2012.
  8. CDC - Klebsiella
  9. Peter Eisler (November 29, 2012). "Deadly superbugs invade U.S. health care facilities". USA Today. Consultado o December 1, 2012.

Véxase tamén

Outros artigos

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Enterobacteriáceas: Brief Summary ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician

As enterobacteriáceas (Enterobacteriaceae) son unha gran familia de bacterias gramnegativas á que pertencen, xunto a moitas bacterias simbiontes inofensivas, moitas das bacterias patóxenas máis comúns, como Salmonella, Escherichia coli, Klebsiella e Shigella. Outras bacterias desta familia menos comúns que tamén causan enfermidades son: Proteus, Enterobacter, Serratia, Citrobacter e Yersinia pestis. Esta familia é a única que está incluída na orde Enterobacteriales (ou Enterobacterales) da clase Gammaproteobacteria do filo Proteobacteria. Filoxeneticamente, nas Enterobacteriales están incluídas varias especies endosimbiontes de insectos carentes de peptidoglicano, que forman un clado de Enterobacteriaceae, pero non están descritos validamente, polo que este grupo non é oficialmente un taxon; exemplos de ditas especies son: Sodalis, Buchnera, Wigglesworthia, Baumannia e Blochmannia, pero non antigas rickettsias.

Membros das Enterobacteriaceae poden denominarse informalmente enterobacterias, xa que varios dos seus membros viven nos intestinos de animais, (pero non todos, e ademais outras familias poden vivir no intestino). De feito, a etimoloxía do nome da familia é a palabra "enterobacterium" (enterobacteria) ao que se lle engadiu o sufixo que designa as familias (aceae), e non procede do xénero Enterobacter (que tería orixinado o termo "Enterobacteraceae", sen o i). O seu xénero tipo é Escherichia.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Enterobakterije ( Kroatia )

tarjonnut wikipedia hr Croatian

Enterobakterije su oksidaza-negativni, gram-negativni, katalaza-pozitivni organizmi, lako se uzgajaju na običnim hranilištima, fermentiraju glukozu i reduciraju nitrate u nitrite.

Escherichia coli

Escherichia coli ili popularnije E. coli je normalni stanovnik gastrointestinalnog trakta. U slučaju kada E. coli mikroorganizmi imaju kolonizirajuća, enterotoksična, citotoksična ili invazivna virulentna svojstva, tada postaju važni uzročnici vodenastog, inflamatornog ili hemoragičnog proljeva, ponekad s hemolitičko-uremičkim sindromom. Ako su normalne anatomske barijere oštećene, mikroorganizmi se mogu proširiti na okolne strukture ili ući u krvotok.

Infekcije E. coli

Ekstraintestinalno mjesto koje E. coli najčešće inficira je urinarni trakt, do čije kolonizacije uglavnom dolazi izvana. Moguće su i hepatobilijarne, peritonealne, kožne i plućne infekcije. E. coli je važan uzročnik bakterijemije do koje često dolazi bez vidljivog ulaznog mjesta. Ovaj je organizam također oportunistički patogen koji uzrokuje bolest u pacijenata čiji su obrambeni mehanizmi oštećeni nekom drugom bolešću (npr. karcinom, dijabetes ili ciroza) ili u onih koji su liječeni kortikosteroidima, zračenjem, antineoplastičnom ili antibiotskom terapijom. Bakterijemija i meningitis koje uzrokuje E. coli, česti su u novorođenčadi, a osobito nedonoščadi. Enterotoksična i enteropatogena E. coli uzrokuju proljev u dojenčadi i putnički proljev u odraslih. Enterohemoragični sojevi E. coli, kao što je tip O157:H7, uzrokuju hemoragični proljev koji može biti kompliciran hemolitičko-uremičkim sindromom. Takvi su se sojevi najčešće nalazili u nedovoljno kuhanom goveđem mljevenom mesu. Drugi sojevi enteroagregativne E. coli počeli su se pojavljivati kao potencijalno važni uzročnici dugotrajnog proljeva kod djece u tropskim područjima i kod bolesnika sa sidom.

Dijagnoza i liječenje

Kod kliničke sumnje na infekciju E.coli, dijagnozu treba potvrditi kuturom i odgovarajućim biokemijskim testovima ili testovima virulencije. Razmazom po Gramu ne može se razlikovati E. coli od drugih gram-negativnih bakterija. Specifične osobine crijevne virulencije mogu se otkriti samo pokusnim metodama. Liječenje se može započeti empirijski, a zatim ga treba modificirati na osnovu antibiograma. Iako je većina sojeva još uvijek osjetljiva na ampicilin i tetracikline, drugi lijekovi se sve češće upotrebljavaju, uključujući tikarcilin, piperacilin, cefalosporine, aminoglikozide, trimetoprim-sulfametoksazol (TMP-SMX) i kinolone (u odraslih). Kirurški zahvat može biti potreban da bi se drenirao gnoj, ekscidirale nekrotične lezije ili uklonila strana tijela.

Klebsiella, Enterobacter i Serratia

Do ovih infekcija obično dolazi u bolnici, uglavnom kod bolesnika sa smanjenom rezistencijom. U pravilu, Klebsiella, Enterobacter i Serratia uzrokuju infekcije na istim mjestima kao i E. coli i također su važan uzrok bakterijemije. Obično su osjetljive na peniciline širokog spektra (tikarcilin, piperacilin) i na aminoglikozide; ipak, antibiogram je neophodan, budući da su mnogi izolati višestruko rezistentni. Sojevi Enterobactera skloni su razvoju rezistencije na cefalosporine, čak i u slučaju kad su na početku terapije osjetljivi. Pneumonija uzrokovana Klebsiellom, teška je i rijetka plućna infekcija, karakterizirana teškom upalom pluća (ponekad s iskašljavanjem tamno smeđeg ili crvenog, rubiginoznog sputuma), stvaranjem plućnog apscesa i empijemom, a najčešća je u dijabetičara i alkoholičara. Ako se započne liječiti rano, dobro reagira na cefalosporine i aminoglikozide.

Proteeae

Proteeae su gram-negativni mikroorganizmi koji ne fermentiraju laktozu i brzo deaminiraju fenilalanin. U njih ubrajamo najmanje tri roda: Proteus (P. mirabilis, P. vulgaris i P. myxofaciens), Morganella (M. morganii) i Providencia (P. rettgeri, P. alcalifaciens i P. stuartii). P. mirabilis uzrokuje većinu humanih infekcija, a od ostalih se razlikuje svojom nesposobnošću da stvara indol. Ovi se organizmi normalno nalaze u tlu, vodi i flori normalnih fekalija. Često su prisutni u površnim ranama, sekretu iz uha i sputumu, osobito kod bolesnika čija je normalna flora eradicirana antibiotskom terapijom. Mogu uzrokovati duboke infekcije (osobito infekcije uha, mastoida, trbušne šupljine, prostate i mokraćnih puteva u bolesnika s kroničnim urinarnim infekcijama ili nefrolitijazom) i bakterijemiju.

Liječenje

P. mirabilis je često ali ne uvijek, osjetljiv na ampicilin, karbenicilin, tikarcilin, piperacilin, cefalosporine i aminoglikozide. Ostale vrste teže većoj rezistenciji ali su uglavnom osjetljive na zadnja tri spomenuta penicilina (ne na ampicilin), kao i na gentamicin, tobramicin i amikacin.

Salmonella i salmoneloze

Poznato je 2200 serotipova salmonela, koji se mogu razvrstati u one koji su (1) dobro adaptirani na humane nosioce ili domaćine, (2) adaptirani na nehumane nosioce, ili (3)neadaptirani na specifične nosioce. U prvu skupinu spadaju S. typhi i S. paratyphi A, B (S. schottmuelleri) i C (S. hirschfeldii), koje su patogene samo za ljude i uzrokuju trbušni tifus, odnosno paratifusni sindrom. Serotipovi iz druge skupine uzrokuju bolest gotovo isključivo u životinja, iako dva soja iz ove skupine, S. dublin i S. choleraesuis mogu uzrokovati bolest i u ljudi. Treća grupa, označena kao S. enteritidis, uključuje više od 2000 serotipova koji uzrokuju gastroenteritis i odgovorni su za 85% svih infekcija salmonelom u SAD.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori i urednici Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia hr Croatian

Enterobakterije: Brief Summary ( Kroatia )

tarjonnut wikipedia hr Croatian

Enterobakterije su oksidaza-negativni, gram-negativni, katalaza-pozitivni organizmi, lako se uzgajaju na običnim hranilištima, fermentiraju glukozu i reduciraju nitrate u nitrite.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori i urednici Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia hr Croatian

Þarmagerlar ( islanti )

tarjonnut wikipedia IS

Þarmagerlar (latína Enterobacteriaceae) er fremur stór ætt baktería sem inniheldur meðal annarra sýkla á borð við Salmonella enterica og Escherichia coli. Ættin er sú eina innan ættbálksins Enterobacteriales, en hann hefur raunar ekki enn öðlast formlega flokkunarfræðilega stöðu.[1]

Helstu einkenni

Þarmagerlar eru staflaga bakteríur, gjarnan 1-5 μm að lengd. Líkt og allir próteógerlar eru þeir Gram-neikvæðir. Þeir eru valfrjálst loftsæknir og gerja sykrur með myndun mjólkursýru við loftfirrðar aðstæður. Flestar tegundir eru kvikar.

Heimildir

  1. 1,0 1,1 Euzéby, J. P. „List of Prokaryotic Names with Standing in Nomenclature“. Sótt 13. júní 2009.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IS

Þarmagerlar: Brief Summary ( islanti )

tarjonnut wikipedia IS

Þarmagerlar (latína Enterobacteriaceae) er fremur stór ætt baktería sem inniheldur meðal annarra sýkla á borð við Salmonella enterica og Escherichia coli. Ættin er sú eina innan ættbálksins Enterobacteriales, en hann hefur raunar ekki enn öðlast formlega flokkunarfræðilega stöðu.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IS

Enterobacteriaceae ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT

Le enterobatteriacee (Enterobacteriaceae Rahn, 1937) sono un'ampia famiglia di batteri, il cui habitat naturale è costituito dall'intestino dell'uomo e di altri animali. Questi batteri sono accomunati da caratteristiche antigeniche e biochimiche tipiche dell'intero gruppo. Resta difficile classificare gli stessi, in base a queste caratteristiche, in gruppi nettamente distinti, in quanto molti batteri presentano caratteri intermedi, ma dal punto di vista pratico questo è comunque necessario nella diagnostica medica.

Descrizione

Tutte le enterobatteriacee sono bacilli Gram-negativi, asporigeni. Possono essere mobili o immobili, quasi tutti provvisti di pili. Sono Aerobi-anaerobi facoltativi e normali terreni di coltura consentono la loro crescita. Se coltivati in presenza di ossigeno, ovvero in aerobiosi, le enterobatteriacee sono produttori di citocromi e attraverso il ciclo di Krebs ricavano energia ossidando l'acido piruvico. Alla prova dell'ossidasi risultano negativi, non possedendo il Citocromo c. Per i generi Escherichia, Shigella, Edwardsiella e Salmonella il cianuro di potassio a piccole concentrazioni ne impedisce la crescita nel terreno di coltura.

In ambiente privo di ossigeno (anaerobiosi) attraverso la fermentazione possono utilizzare il glucosio, producendo acidi e talora anche gas. Questa proprietà e la mancanza di Citocromo-C costituiscono due caratteristiche di rilievo nella differenziazione delle enterobatteriacee dagli altri batteri Gram-negativi, i quali utilizzano il glucosio solo attraverso un processo ossidativo e sono ossidasi positivi. Il test specifico è il MR-VP.

Classificazione

I caratteri biochimici, come detto, rappresentano i criteri per identificare i vari generi e possono essere raggruppati in quattro categorie, secondo le seguenti caratteristiche:

  • Utilizzo di alcuni substrati come fonte unica di carbonio.
  • presenza di peculiari enzimi.
  • prodotti del metabolismo specifici.
  • capacità di fermentare alcuni zuccheri.

Caratteri antigenici

La superficie della cellula delle enterobatteriacee vede la presenza di molecole di lipopolisaccaride, caratteristica comune di tutti i batteri Gram-negativi. Questa molecola contribuisce alla proprietà tossica di questi batteri (endotossina) con la sua componente lipidica e, allo stesso tempo, costituisce, con la sua porzione polisaccaridica, la componente antigene di superficie, denominata antigene O.

Più in superficie rispetto all'antigene O è possibile individuare, in molti batteri di questo gruppo, uno strato di polisaccaridi acidi, come una sorta di capsula mucosa, a volte anche ben evidente. Questa parte, se presente, costituisce un altro antigene, detto antigene K per tutte le enterobatteriacee in cui è presente, ad esclusione delle salmonelle dove prende il nome di antigene Vi.

Se le enterobatteriacee presentano l'antigene K o Vi con i sieri che presentano anticorpi rivolti contro l'antigene O, per problemi di tipo spaziale o perché esso risulta mascherato dagli altri antigeni (K;Vi) più superficiali, questi anticorpi specifici non provocano la formazione di agglomerati dell'antigene facendolo precipitare. Questo processo è definito agglutinazione fenomeno verificabile anche nel sangue (agglutinazione del sangue). Tuttavia un semplice riscaldamento dei batteri a 100 °C rimuove l'antigene K.

Infine nelle enterobatteriacee che presentano mobilità vi è un altro antigene, costituito dalle proteine dei flagelli, detto antigene H, anch'esso eliminabile dal calore essendo formato da proteine.

Azione patogena

Le enterobatteriacee sono responsabili di varie manifestazioni infettive, suddivisibili, in generale nel seguente modo:

  • infezioni sistemiche, causate dalle febbri enteriche, quali febbre tifoide e paratifo. L'infezione non si limita al tratto intestinale ma si diffonde a tutto l'organismo, attraverso una diffusione ematica eo linfatica.
  • infezioni esclusivamente intestinali, costituite da gastroenteriti o enteriti. Sono causate da batteri di stipiti specifici del genere Escherichia, del genere Salmonella e Shigella. I sintomi sono diarroici e dissenterici. I batteri di questo gruppo possono essere invasivi e non invasivi. Shigelle e Salmonelle (e alcuni tipi di Escherichia coli) sono invasivi per la porzione distale dell'intestino tenue e per l'intestino crasso. Essi causano alterazioni infiammatorie della mucosa, aumentando le secrezioni e diminuendo il riassorbimento d'acqua con i conseguenti sintomi dissenterici. Non producono tossine. I non-invasivi sono esclusivamente tipi di Escherichia coli che producono esotossine e non procurano lesioni alla mucosa, ma ne stimolano la secrezioni, inducendo sintomi diarroici.
  • infezioni extraintestinali, costituite da infezioni urinarie prevalentemente, quasi sempre causate da alcuni tipi di Escherichia coli.

Note

  1. ^ Family Enterobacteriaceae, su lpsn.dsmz.de. URL consultato il 20 settembre 2020.

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT

Le enterobatteriacee (Enterobacteriaceae Rahn, 1937) sono un'ampia famiglia di batteri, il cui habitat naturale è costituito dall'intestino dell'uomo e di altri animali. Questi batteri sono accomunati da caratteristiche antigeniche e biochimiche tipiche dell'intero gruppo. Resta difficile classificare gli stessi, in base a queste caratteristiche, in gruppi nettamente distinti, in quanto molti batteri presentano caratteri intermedi, ma dal punto di vista pratico questo è comunque necessario nella diagnostica medica.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Enterobacteriaceae ( Latina )

tarjonnut wikipedia LA

Enterobacteriaceae sunt magna bacteriorum familia, quae multa notissima pathogena,? praecipue Salmonellam et Escherichiam coli, comprehendit. Studia genetica eas in proteobacteriis describuntur, et eis est suus ordo proprius, Enterobacteriales, quamquam huic ordini nonnulla exemplaria ex circumiectu aliquando attribuuntur.

Proprietates

Enterobacteriaceae sunt bacilli, usitate 1–5 μm longae. Sicut alia proteobacteria, eis sunt maculae gramma-negativae.[1] Plurimis sunt multa flagella quo se movent, sed pauca genera non moventur. Eae sporas non gignunt. Reactiones catalase? inter eas variantur.

Genera

Notae

Bibliographia

  • MacFaddin, Jean F. 1980. Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria. Williams & Wilkins, p. 441.?

Nexus externi

Bacillus anthracis Haec stipula ad bacteriologiam spectat. Amplifica, si potes! stipula Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes!
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Et auctores varius id editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia LA

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( Latina )

tarjonnut wikipedia LA

Enterobacteriaceae sunt magna bacteriorum familia, quae multa notissima pathogena,? praecipue Salmonellam et Escherichiam coli, comprehendit. Studia genetica eas in proteobacteriis describuntur, et eis est suus ordo proprius, Enterobacteriales, quamquam huic ordini nonnulla exemplaria ex circumiectu aliquando attribuuntur.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Et auctores varius id editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia LA

Enterobacterie ( flaami )

tarjonnut wikipedia NL

De Enterobacteriaceae of Enterobacteriën vormen een grote familie bacteriën, waartoe bekende pathogenen behoren, zoals Salmonella. Ook Escherichia coli oftewel E. coli, behoort tot deze familie. Genetisch onderzoek plaatst deze bacteriën bij de Proteobacteria, en zij behoren tot de orde Enterobacteriales.

Vertegenwoordigers van de Enterobacteriaceae zijn staafvormig en 1 tot 5 μm lang. Zij kleuren Gramnegatief en het zijn facultatief anaerobe micro-organismen, die suikers kunnen fermenteren. Ook reduceren zij nitraat tot nitriet. De Enterobacteriaceae bezitten gewoonlijk geen oxidase, ofschoon Plesiomonas daarop een uitzondering maakt. De meeste hebben een flagel die helpt bij de voortbeweging, maar enkele genera zijn niet beweeglijk. Ze vormen geen sporen en zijn katalase-positief met uitzondering van Shigella dysenteriae. Veel vertegenwoordigers uit deze familie behoren tot de normale darmflora van mens en dier, terwijl andere worden aangetroffen in de grond, of parasiteren op mens, dier en plant. Escherichia coli, beter bekend als E. coli, is een belangrijk micro-organisme waarvan zowel de genetica als de biochemie diepgaand is onderzocht.

Medische betekenis (medische microbiologie)

Hoewel ze in de darmen geen schade aanrichten of de gastheer soms zelfs ten goede komen (zoals E.coli die vitamine K produceert), kunnen Enterobacteriën tot infecties leiden. Via de urinewegen kunnen zij een blaasontsteking (cystitis) veroorzaken. Buiktyfus wordt verwekt door Salmonella typhi, paratyfus door Salmonella paratyphi. Ook kunnen bacteriën via de darmwand in de bloedbaan terechtkomen (translocatie), bijvoorbeeld door obstructie van de darm (ileus, darmgezwel) of door een stoornis in de doorbloeding van de darmwand (trombose of infarct van de vaatvoorziening van de darm).

Genera van de Enterobacteriaceae

Wikispecies Wikispecies heeft een pagina over Enterobacteriaceae.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia-auteurs en -editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia NL

Enterobacterie: Brief Summary ( flaami )

tarjonnut wikipedia NL

De Enterobacteriaceae of Enterobacteriën vormen een grote familie bacteriën, waartoe bekende pathogenen behoren, zoals Salmonella. Ook Escherichia coli oftewel E. coli, behoort tot deze familie. Genetisch onderzoek plaatst deze bacteriën bij de Proteobacteria, en zij behoren tot de orde Enterobacteriales.

Vertegenwoordigers van de Enterobacteriaceae zijn staafvormig en 1 tot 5 μm lang. Zij kleuren Gramnegatief en het zijn facultatief anaerobe micro-organismen, die suikers kunnen fermenteren. Ook reduceren zij nitraat tot nitriet. De Enterobacteriaceae bezitten gewoonlijk geen oxidase, ofschoon Plesiomonas daarop een uitzondering maakt. De meeste hebben een flagel die helpt bij de voortbeweging, maar enkele genera zijn niet beweeglijk. Ze vormen geen sporen en zijn katalase-positief met uitzondering van Shigella dysenteriae. Veel vertegenwoordigers uit deze familie behoren tot de normale darmflora van mens en dier, terwijl andere worden aangetroffen in de grond, of parasiteren op mens, dier en plant. Escherichia coli, beter bekend als E. coli, is een belangrijk micro-organisme waarvan zowel de genetica als de biochemie diepgaand is onderzocht.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia-auteurs en -editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia NL

Enterobakterie ( puola )

tarjonnut wikipedia POL
 src=
Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Enterobakteriemonotypowy rząd (Enterobacteriales) i rodzina (Enterobacteriaceae) Gram-ujemnych bakterii jelitowych o kształcie pałeczek, niesporulujące, fermentujące glukozę i tworzące kwas.

Są to dość duże komórki bakteryjne, urzęsione, niektóre szczepy są otoczkowe. Są względnymi beztlenowcami. Hoduje się je na prostych podłożach w warunkach normalnej atmosfery. Różnicuje się je poprzez posiew szeregu izolacyjnego, wykrywając poszczególne zdolności jak:

Posiadają rzęski, dzięki którym mogą się poruszać – wyjątek stanowi Klebsiella i Shigella, które nie mają zdolności ruchu. Posiadają antygeny rzęskowe (H), otoczkowe (K), somatyczne (O) i fimbriowe.

Większość bakterii Gram-ujemnych wykrywanych w tlenowych hodowlach stolca należy do rodziny Enterobacteriaceae. Większość Enterobacterioceae stanowią wszechobecne, niechorobotwórcze bakterie, które występują w dużych ilościach w jelicie grubym człowieka, ale mogą znajdować się na skórze i w ustnej części gardła oraz w wodzie. Większość to drobnoustroje oportunistyczne, zakażające chorych lub osoby osłabione – związane z zakażeniami przyrannymi, zakażeniami układu moczowego, posocznicą, wtórnymi zapaleniami płuc, a także zakażeniami szpitalnymi.

Wymiana genetyczna

Bakterie Gram-ujemne mogą koniugować i wymieniać informację genetyczną. Enterobacterioceae szczególnie często wymieniają informację między sobą przez koniugację i wymianę plazmidów, ale także przez transdukcję.

Systematyka

Obecnie najważniejszym kryterium podziału bakterii jest podobieństwo genetyczne. Bakterie sklasyfikowane jako Enterobacteriaceae mają podobne cechy strukturalne, antygenowe i genetyczne. Większość Enteobacteriaceae należy do fizjologicznej flory jelitowej lub powoduje choroby przewodu pokarmowego, ale niektóre bakterie z tej rodziny występują w środowisku i tylko wyjątkowo mogą być czynnikami chorobotwórczymi dla przewodu pokarmowego.[potrzebny przypis]

Rodzina Enterobacteriaceae Rahn, 1937[1]

Rodzaj Arsenophonus Gherna et al., 1991
Arsenophonus nasoniae Gherna et al., 1991
Rodzaj Brenneria Hauben et al., 1999
Brenneria alni (Surico et al., 1996) Hauben et al., 1999
Brenneria nigrifluens (Wilson et al., 1957) Hauben et al., 1999
Brenneria paradisiaca (Fernandez-Borrero et Lopez-Duque, 1970) Hauben et al., 1999
Brenneria quercina (Hildebrand et Schroth, 1967) Hauben et al., 1999
Brenneria rubrifaciens (Wilson et al., 1967) Hauben et al., 1999
Brenneria salicis (Day, 1924) Hauben et al., 1999[2]
Rodzaj Buchnera Munson et al., 1991
Buchnera aphidicola Munson et al., 1991
Rodzaj Budvicia Bouvet et al., 1985
Budvicia aquatica Bouvet et al., 1985
Rodzaj Buttiauxella Ferragut et al., 1982
Buttiauxella agrestis Ferragut et al., 1982
Buttiauxella brennerae Müller et al., 1996
Buttiauxella ferragutiae Müller et al., 1996
Buttiauxella gaviniae Müller et al., 1996
Buttiauxella izardii Müller et al., 1996
Buttiauxella noackiae Müller et al., 1996
Buttiauxella warmboldiae Müller et al., 1996
Rodzaj Cedecea Grimont et al., 1981
Cedecea davisae Grimont et al., 1981
Cedecea lapagei Grimont et al., 1981
Cedecea neteri Farmer et al., 1983
Rodzaj Citrobacter Werkman et Gillen, 1932
Citrobacter amalonaticus (Young et al., 1971) Brenner et Farmer, 1982
Citrobacter braakii Brenner et al., 1993
Citrobacter diversus (Burkey, 1928) Werkman et Gillen, 1932
Citrobacter farmeri Brenner et al., 1993
Citrobacter freundii (Braak, 1928) Werkman et Gillen, 1932
Citrobacter gillenii Brenner et al., 2000
Citrobacter koseri Frederiksen, 1970
Citrobacter murliniae Brenner et al., 2000
Citrobacter rodentium Schauer et al., 1996
Citrobacter sedlakii Brenner et al., 1993
Citrobacter werkmanii Brenner et al., 1993
Citrobacter youngae Brenner et al., 1993
Rodzaj Cronobacter Iversen et al., 2008
Cronobacter dublinensis Iversen et al., 2008[3]
Cronobacter dublinensis dublinensis Iversen et al., 2008
Cronobacter dublinensis lactaridi Iversen et al., 2008
Cronobacter dublinensis lausannensis Iversen et al., 2008
Cronobacter malonaticus Iversen et al., 2008
Cronobacter muytjensii Iversen et al., 2008
Cronobacter sakazakii (Farmer et al., 1980) Iversen et al., 2008
Cronobacter turicensis Iversen et al., 2008
Rodzaj Dickeya Samson et al., 2005
Dickeya chrysanthemi (Burkholder et al., 1953) Samson et al., 2005
Dickeya dadantii Samson et al., 2005
Dickeya dianthicola Samson et al., 2005
Dickeya dieffenbachiae Samson et al., 2005
Dickeya paradisiacal (Fernandez-Borrero et Lopez-Duque, 1970) Samson et al., 2005
Dickeya zeae Samson et al., 2005
Rodzaj Edwardsiella Ewing et McWhorter, 1965
Edwardsiella anguillimortifera (Hoshina, 1962) Sakazaki et Tamura, 1975
Edwardsiella hoshinae Grimont et al., 1981
Edwardsiella ictaluri Hawke et al., 1981
Edwardsiella tarda Ewing et McWhorter, 1965
Rodzaj Enterobacter Hormaeche et Edwards, 1960
Enterobacter aerogenes Hormaeche et Edwards, 1960
Enterobacter agglomerans Ewing et Fife, 1972
Enterobacter amnigenus Izard et al., 1981
Enterobacter asburiae Brenner et al., 1988
Enterobacter cancerogenus (Urosevic, 1966) Dickey et Zumoff, 1988
Enterobacter cloacae (Jordan, 1890) Hormaeche et Edwards, 1960
Enterobacter cloacae cloacae (Jordan, 1890) Hormaeche et Edwards, 1960
Enterobacter cloacae dissolvens (Rosen, 1922) Hoffmann et al., 2005
Enterobacter cowanii Inoue et al., 2001
Enterobacter dissolvens (Rosen, 1922) Brenner et al., 1988
Enterobacter gergoviae Brenner et al., 1980
Enterobacter helveticus Stephan et al., 2007
Enterobacter hormaechei O’Hara et al., 1990
Enterobacter intermedius Izard et al., 1980
Enterobacter kobei Kosako et al., 1997
Enterobacter ludwigii Hoffmann et al., 2005
Enterobacter nimipressuralis (Carter, 1945) Brenner et al., 1988
Enterobacter oryzae Peng et al., 2009
Enterobacter pulveris Stephan et al., 2008
Enterobacter pyrinus Chung et al., 1993
Enterobacter radicincitans Kämpfer et al., 2005
Enterobacter sakazakii Farmer et al., 1980
Enterobacter taylorae Farmer et al., 1985
Enterobacter turicensis Stephan et al., 2007
Rodzaj Erwinia Winslow et al., 1920
Erwinia alni Surico et al., 1996
Erwinia amylovora (Burrill, 1882) Winslow et al., 1920
Erwinia ananatis Serrano, 1928
Erwinia aphidicola Harada et al., 1998
Erwinia billingiae Mergaert et al., 1999
Erwinia cacticida Alcorn et al., 1991
Erwinia cancerogena Urosevic, 1966
Erwinia carnegieana Standring, 1942
Erwinia carotovora (Jones, 1901) Bergey et al., 1923
Erwinia carotovora atroseptica (van Hall, 1902) Dye, 1969
Erwinia carotovora betavasculorum Thomson et al., 1984
Erwinia carotovora carotovora (Jones, 1901) Bergey et al., 1923
Erwinia carotovora odorifera Gallois et al., 1992
Erwinia carotovora wasabiae Goto et Matsumoto, 1987
Erwinia chrysanthemi Burkholder et al., 1953
Erwinia cypripedii (Hori, 1911) Bergey et al., 1923
Erwinia dissolvens (Rosen, 1922) Burkholder, 1948
Erwinia herbicola (Löhnis, 1911) Dye, 1964
Erwinia mallotivora Goto, 1976
Erwinia milletiae (Kawakami et Yoshida, 1920) Magrou, 1937
Erwinia nigrifluens Wilson et al., 1957
Erwinia nimipressuralis (Carter, 1945) Dye, 1969
Erwinia papaya Gardan et al., 2004
Erwinia paradisiaca Fernandez-Borrero et Lopez-Duque, 1970
Erwinia persicina Hao et al., 1990
Erwinia psidii Rodrigues Neto et al., 1988
Erwinia pyrifoliae Kim et al., 1999
Erwinia quercina Hildebrand et Schroth, 1967
Erwinia rhapontici (Millard, 1924) Burkholder, 1948
Erwinia rubrifaciens Wilson et al., 1967
Erwinia salicis (Day, 1924) Chester, 1939
Erwinia stewartii (Smith, 1898) Dye, 1963
Erwinia tasmaniensis Geider et al., 2006
Erwinia toletana Rojas et al., 2004
Erwinia tracheiphila (Smith, 1895) Bergey et al., 1923
Erwinia uredovora (Pon et al., 1954) Dye, 1963
Rodzaj Escherichia Castellani et Chalmers, 1919
Escherichia adecarboxylata Leclerc, 1962
Escherichia albertii Huys et al., 2003
Escherichia blattae Burgess et al., 1973
Escherichia coli (Migula, 1895) Castellani et Chalmers, 1919
Escherichia fergusonii Farmer et al., 1985
Escherichia hermannii Brenner et al., 1983
Escherichia vulneris Brenner et al., 1983
Rodzaj Ewingella Grimont et al., 1984
Ewingella americana Grimont et al., 1984
Rodzaj Hafnia Møller, 1954
Hafnia alvei Møller, 1954
Rodzaj Klebsiella Trevisan, 1885
Klebsiella granulomatis (Aragão et Vianna, 1913) Carter et al., 1999
Klebsiella mobilis Bascomb et al., 1971
Klebsiella ornithinolytica Sakazaki et al., 1989
Klebsiella oxytoca (Flügge, 1886) Lautrop, 1956
Klebsiella ozaenae (Abel, 1893) Bergey et al., 1925
Klebsiella planticola Bagley et al., 1982
Klebsiella pneumoniae (Schroeter, 1886) Trevisan, 1887
Klebsiella pneumoniae ozaenae (Abel, 1893) Ørskov, 1984
Klebsiella pneumoniae pneumoniae (Schroeter, 1886) Trevisan, 1887
Klebsiella pneumoniae rhinoscleromatis (Trevisan, 1887) Ørskov, 1984
Klebsiella rhinoscleromatis Trevisan, 1887
Klebsiella singaporensis Li et al., 2004
Klebsiella terrigena Izard et al., 1981
Klebsiella trevisanii Ferragut et al., 1983
Klebsiella variicola Rosenblueth et al., 2004
Rodzaj Kluyvera Farmer et al., 1981
Kluyvera ascorbata Farmer et al., 1981
Kluyvera cochleae Müller et al., 1996
Kluyvera cryocrescens Farmer et al., 1981
Kluyvera georgiana Müller et al., 1996
Kluyvera intermedia (Izard et al., 1980) Pavan et al., 2005
Rodzaj Koserella Hickman-Brenner et al., 1985
Koserella trabulsii Hickman-Brenner et al., 1985
Rodzaj Leclercia Tamura et al., 1987
Leclercia adecarboxylata (Leclerc, 1962) Tamura et al., 1987
Rodzaj Leminorella Hickman-Brenner et al., 1985
Leminorella grimontii Hickman-Brenner et al., 1985
Leminorella richardii Hickman-Brenner et al., 1985
Rodzaj Moellerella Hickman-Brenner et al., 1984
Moellerella wisconsensis Hickman-Brenner et al., 1984
Rodzaj Morganella Fulton, 1943
Morganella morganii (Winslow et al., 1919) Fulton, 1943
Morganella morganii morganii (Winslow et al., 1919) Fulton, 1943
Morganella morganii sibonii Jensen et al., 1992
Morganella psychrotolerans Emborg et al., 2006
Rodzaj Obesumbacterium Shimwell, 1963
Obesumbacterium proteus (Shimwell et Grimes, 1936) Shimwell, 1963
Rodzaj Pantoea Gavini et al., 1989
Pantoea agglomerans (Ewing et Fife, 1972) Gavini et al., 1989
Pantoea ananatis (Serrano, 1928) Mergaert et al., 1993
Pantoea anthophila Brady et al., 2009
Pantoea citrea Kageyama et al., 1992.
Pantoea deleyi Brady et al., 2009
Pantoea dispersa Gavini et al., 1989
Pantoea eucalypti Brady et al., 2009
Pantoea punctata Kageyama et al., 1992
Pantoea stewartii (Smith, 1898) Mergaert et al., 1993
Pantoea stewartii indologenes Mergaert et al., 1993
Pantoea stewartii stewartii (Smith, 1898) Mergaert et al., 1993
Pantoea terrea Kageyama et al., 1992
Pantoea vagans Brady et al., 2009
Rodzaj Pectobacterium Waldee, 1945
Pectobacterium atrosepticum (van Hall, 1902) Gardan et al., 2003
Pectobacterium betavasculorum (Thomson et al., 1984) Gardan et al., 2003
Pectobacterium cacticida (Alcorn et al., 1991) Hauben et al., 1999
Pectobacterium carnegieana (Standring, 1942) Brenner et al., 1973
Pectobacterium carotovorum (Jones, 1901) Waldee, 1945
Pectobacterium carotovorum atrosepticum (van Hall, 1902) Hauben et al., 1999
Pectobacterium carotovorum betavasculorum (Thomson et al., 1984) Hauben et al., 1999
Pectobacterium carotovorum carotovorum (Jones, 1901) Hauben et al., 1999
Pectobacterium carotovorum odoriferum (Gallois et al., 1992) Hauben et al., 1999
Pectobacterium carotovorum wasabiae (Goto et Matsumoto, 1987) Hauben et al., 1999
Pectobacterium chrysanthemi (Burkholder et al., 1953) Brenner et al., 1973
Pectobacterium cypripedii (Hori, 1911) Brenner et al., 1973
Pectobacterium rhapontici (Millard, 1924) Patel et Kulkarni, 1951
Pectobacterium wasabiae (Goto et Matsumoto, 1987) Gardan et al., 2003
Rodzaj Photorhabdus Boemare et al., 1993
Photorhabdus asymbiotica Fischer-Le Saux et al., 1999
Photorhabdus asymbiotica asymbiotica Fischer-Le Saux et al., 1999
Photorhabdus asymbiotica australis Akhurst et al., 2004
Photorhabdus luminescens (Thomas et Poinar, 1979) Boemare et al., 1993
Photorhabdus luminescens akhurstii Fischer-Le Saux et al., 1999
Photorhabdus luminescens kayaii Hazir et al., 2004
Photorhabdus luminescens laumondii Fischer-Le Saux et al., 1999
Photorhabdus luminescens luminescens (Thomas et Poinar, 1979) Boemare et al., 1993
Photorhabdus luminescens thracensis Hazir et al., 2004
Photorhabdus temperata Fischer-Le Saux et al., 1999[4]
Photorhabdus temperata cinerea Tóth et Lakatos, 2008
Photorhabdus temperata temperata Fischer-Le Saux et al., 1999
Rodzaj Plesiomonas Habs et Schubert, 1962
Plesiomonas shigelloides (Bader, 1954) Habs et Schubert, 1962
Rodzaj Pragia Aldová et al., 1988
Pragia fontium Aldová et al., 1988
Rodzaj Proteus Hauser, 1885
Proteus hauseri O’Hara et al., 2000
Proteus inconstans (Ornstein, 1920) Shaw et Clarke, 1955
Proteus mirabilis Hauser, 1885
Proteus morganii (Winslow et al., 1919) Yale, 1939
Proteus mycofaciens Cosenza et Podgwaite, 1966
Proteus penneri Hickman et al., 1983
Proteus rettgeri (Hadley et al., 1918) Rustigian et Stuart, 1943
Proteus vulgaris Hauser, 1885
Rodzaj Providencia Ewing, 1962
Providencia alcalifaciens (de Salles Gomes, 1944) Ewing, 1962
Providencia burhodogranariea Juneja et Lazzaro, 2009
Providencia friedericiana Müller, 1983
Providencia heimbachae Müller et al., 1986
Providencia rettgeri (Hadley, 1918) Brenner et al., 1978
Providencia rustigianii Hickman-Brenner et al., 1983
Providencia sneebia Juneja et Lazzaro, 2009
Providencia stuartii (Buttiaux et al., 1954) Ewing, 1962
Providencia vermicola Somvanshi et al., 2006
Rodzaj Rahnella Izard et al., 1981
Rahnella aquatilis Izard et al., 1981
Rodzaj Raoultella Drancourt et al., 2001
Raoultella ornithinolytica (Sakazaki et al., 1989) Drancourt et al., 2001
Raoultella planticola (Bagley et al., 1982) Drancourt et al., 2001
Raoultella terrigena (Izard et al., 1981) Drancourt et al., 2001
Rodzaj Salmonella Lignieres, 1900
Salmonella arizonae (Borman, 1957) Kauffmann, 1964
Salmonella bongori (Le Minor et al., 1985) Reeves et al., 1989
Salmonella choleraesuis (Smith, 1894) Weldin, 1927
Salmonella choleraesuis arizonae (Borman, 1957) Le Minor et al., 1985
Salmonella choleraesuis bongori Le Minor et al., 1985
Salmonella choleraesuis choleraesuis (Smith, 1894) Weldin, 1927
Salmonella choleraesuis diarizonae Le Minor et al., 1985
Salmonella choleraesuis houtenae Le Minor et al., 1985
Salmonella choleraesuis indica Le Minor et al., 1987
Salmonella choleraesuis salamae Le Minor et al., 1985
Salmonella enterica (ex Kauffmann et Edwards, 1952) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica arizonae (Borman, 1957) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica bongori (Le Minor et al., 1985) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica diarizonae (Le Minor et al., 1985) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica enterica (ex Kauffmann et Edwards, 1952) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica houtenae (Le Minor et al., 1985) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica indica (Le Minor et al., 1987) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enterica salamae (Le Minor et al., 1985) Le Minor et Popoff, 1987
Salmonella enteritidis (Gaertner, 1888) Castellani et Chalmers, 1919
Salmonella paratyphi (ex Kayser, 1902) Ezaki et al., 2000
Salmonella subterranea Shelobolina et al., 2005
Salmonella typhi (Schroeter, 1886) Warren et Scott, 1930
Salmonella typhimurium (Loeffler, 1892) Castellani et Chalmers, 1919
Rodzaj Samsonia Sutra et al., 2001
Samsonia erythrinae Sutra et al., 2001
Rodzaj Serratia Bizio, 1823
Serratia entomophila Grimont et al., 1988
Serratia ficaria Grimont et al., 1981
Serratia fonticola Gavini et al., 1979
Serratia grimesii Grimont et al., 1983
Serratia liquefaciens (Grimes et Hennerty, 1931) Bascomb et al., 1971
Serratia marcescens Bizio, 1823
Serratia marcescens marcescens Bizio, 1823
Serratia marcescens sakuensis Ajithkumar et al., 2003
Serratia marinorubra ZoBell et Upham, 1944
Serratia nematodiphila Zhang et al., 2009
Serratia odorifera Grimont et al., 1978
Serratia plymuthica (Lehmann et Neumann, 1896) Breed et al., 1948
Serratia proteamaculans (Paine et Stansfield, 1919) Grimont et al., 1978[5]
Serratia proteamaculans proteamaculans (Paine et Stansfield, 1919) Grimont et al., 1978
Serratia proteamaculans quinovora Grimont et al., 1983
Serratia quinivorans (Grimont et al., 1983) Ashelford et al., 2002
Serratia rubidaea (Stapp, 1940) Ewing et al., 1973
Serratia ureilytica Bhadra et al., 2005
Rodzaj Shigella Castellani et Chalmers, 1919
Shigella boydii Ewing, 1949
Shigella dysenteriae (Shiga, 1897) Castellani et Chalmers, 1919
Shigella flexneri Castellani et Chalmers, 1919
Shigella sonnei (Levine, 1920) Weldin, 1927
Rodzaj Sodalis Dale et Maudlin, 1999
Sodalis glossinidius Dale et Maudlin, 1999
Rodzaj Tatumella Hollis et al., 1982
Tatumella ptyseos Hollis et al., 1982
Rodzaj Thorsellia Kämpfer et al., 2006
Thorsellia anopheles Kämpfer et al., 2006
Rodzaj Trabulsiella McWhorter et al., 1992
Trabulsiella guamensis McWhorter et al., 1992
Trabulsiella odontotermitis Chou et al., 2007
Rodzaj Wigglesworthia Aksoy, 1995
Wigglesworthia glossinidia Aksoy, 1995
Rodzaj Xenorhabdus Thomas et Poinar, 1979
Xenorhabdus beddingii (Akhurst, 1986) Akhurst et Boemare, 1993
Xenorhabdus bovienii (Akhurst, 1983) Akhurst et Boemare, 1993
Xenorhabdus budapestensis Lengyel et al., 2005
Xenorhabdus cabanillasii Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus doucetiae Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus ehlersii Lengyel et al., 2005
Xenorhabdus griffiniae Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus hominickii Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus indica Somvanshi et al., 2009
Xenorhabdus innexi Lengyel et al., 2005
Xenorhabdus japonica Nishimura et al., 1995
Xenorhabdus koppenhoeferi Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus kozodoii Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus luminescens Thomas et Poinar, 1979
Xenorhabdus mauleonii Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus miraniensis Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus nematophila (Poinar et Thomas, 1965) Thomas et Poinar, 1979
Xenorhabdus nematophila beddingii Akhurst, 1986
Xenorhabdus nematophila bovienii Akhurst, 1983
Xenorhabdus nematophila nematophila (Poinar et Thomas, 1965) Thomas et Poinar, 1979
Xenorhabdus nematophila poinarii Akhurst, 1983
Xenorhabdus poinarii (Akhurst, 1983) Akhurst et Boemare, 1993
Xenorhabdus romanii Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus stockiae Tailliez et al., 2006
Xenorhabdus szentirmaii Lengyel et al., 2005
Rodzaj Yersinia van Loghem, 1944
Yersinia aldovae Bercovier et al., 1984
Yersinia aleksiciae Sprague et Neubauer, 2005
Yersinia bercovieri Wauters et al., 1988
Yersinia enterocolitica (Schleifstein et Coleman, 1939) Frederiksen, 1964
Yersinia enterocolitica enterocolitica (Schleifstein et Coleman, 1939) Frederiksen, 1964
Yersinia enterocolitica palearctica Neubauer et al., 2000
Yersinia frederiksenii Ursing et al., 1981
Yersinia intermedia Brenner et al., 1981
Yersinia kristensenii Bercovier et al., 1981
Yersinia massiliensis Merhej et al., 2008
Yersinia mollaretii Wauters et al., 1988
Yersinia pestis (Lehmann et Neumann, 1896) van Loghem, 1944
Yersinia philomiragia Jensen et al., 1969
Yersinia pseudotuberculosis (Pfeiffer, 1889) Smith et Thal, 1965
Yersinia pseudotuberculosis pestis (Lehmann et Neumann, 1896) Bercovier et al., 1981
Yersinia pseudotuberculosis pseudotuberculosis (Pfeiffer, 1889) Smith et Thal, 1965
Yersinia rohdei Aleksic et al., 1987
Yersinia ruckeri Ewing et al., 1978
Yersinia similis Sprague et al., 2008
Rodzaj Yokenella Kosako et al., 1985
Yokenella regensburgei Kosako et al., 1985

Przypisy

  1. Karl Bettelheim: Names of taxa within the Enterobacteriaceae (ang.). International Committee on Systematics of Prokaryotes, 2009-12-18. [dostęp 2014-03-25].
  2. Brenneria salicis (Day 1924) Hauben et al. 1999, comb. nov. (Type species of the genus.) • Genus Brenneria (ang.). LPSN • bacterio.net. [dostęp 2014-03-31].
  3. Cronobacter dublinensis Iversen et al. 2008, sp. nov. • Genus Cronobacter (ang.). LPSN • bacterio.net. [dostęp 2014-03-31].
  4. Photorhabdus temperata Fischer-Le Saux et al. 1999, sp. nov. • Genus Photorhabdus (ang.). LPSN • bacterio.net. [dostęp 2014-03-30].
  5. Serratia proteamaculans (Paine and Stansfield 1919) Grimont et al. 1978, species. • Genus Serratia (ang.). LPSN • bacterio.net. [dostęp 2014-03-30].
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Enterobakterie: Brief Summary ( puola )

tarjonnut wikipedia POL

Enterobakterie – monotypowy rząd (Enterobacteriales) i rodzina (Enterobacteriaceae) Gram-ujemnych bakterii jelitowych o kształcie pałeczek, niesporulujące, fermentujące glukozę i tworzące kwas.

Są to dość duże komórki bakteryjne, urzęsione, niektóre szczepy są otoczkowe. Są względnymi beztlenowcami. Hoduje się je na prostych podłożach w warunkach normalnej atmosfery. Różnicuje się je poprzez posiew szeregu izolacyjnego, wykrywając poszczególne zdolności jak:

fermentacja laktozy wytwarzanie indolu z tryptofanu rozkład mocznika (ureaza) wytwarzanie siarkowodoru.

Posiadają rzęski, dzięki którym mogą się poruszać – wyjątek stanowi Klebsiella i Shigella, które nie mają zdolności ruchu. Posiadają antygeny rzęskowe (H), otoczkowe (K), somatyczne (O) i fimbriowe.

Większość bakterii Gram-ujemnych wykrywanych w tlenowych hodowlach stolca należy do rodziny Enterobacteriaceae. Większość Enterobacterioceae stanowią wszechobecne, niechorobotwórcze bakterie, które występują w dużych ilościach w jelicie grubym człowieka, ale mogą znajdować się na skórze i w ustnej części gardła oraz w wodzie. Większość to drobnoustroje oportunistyczne, zakażające chorych lub osoby osłabione – związane z zakażeniami przyrannymi, zakażeniami układu moczowego, posocznicą, wtórnymi zapaleniami płuc, a także zakażeniami szpitalnymi.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Enterobacteriaceae ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Enterobacteriaceae (uma das famílias do 5º Grupo de Bergey) é uma família de bactérias Gram-negativas muito abundante, incluindo uma grande variedade de bactérias patogênicas. Os indivíduos da família Enterobacteriaceae são bastante conhecidos, alguns pertencem a microbiota normal dos intestinos de seres humanos e animais como a Escherichia coli, outros como habitantes do solo ou da água e outros podem estar implicados em vários processos patogênicos, incluindo por exemplo os gêneros Salmonella, Proteus, Shigella e Yersinia. Estudos genéticos incluíram este grupo dentro das Proteobacteria, e sua ordem é Enterobacteriales.

A espécie Escherichia coli, mais conhecida como E.coli, é reconhecida como um micro-organismo modelo, pois foi exaustivamente estudado geneticamente e bioquimicamente nos últimos anos. [1]

Fisiologia e Estrutura

São bastonetes gram negativos de tamanho moderado (0,3 a 1,0 x 1,0 a 6,0 mcm), medindo em média 1-5μm no comprimento e possuem um antígeno comum às enterobactérias.

As enterobactérias são aeróbios e anaeróbios facultativos e podem ser cultivados em diversos meios de cultura, como ágar MacConkey (meio seletivo) ou ágar sangue (não seletivo). Possuem exigências nutricionais simples, fermentam glicose e produzem ácido a partir dessa reação. Diferentemente de bactérias semelhantes, são catalase positivo e oxidase negativo. Além disso, todos pertencentes a essa família reduzem o nitrato ao nitrito e não formam esporos. A maioria das enterobactérias são móveis e com flagelos peritríquios, exceto isolados comum dos gêneros Klebsiella, Shigella e Yersinia.

Diversos meios podem ser utilizados para diferenciar os gêneros pertencentes a essa família através de provas bioquímicas, como a capacidade e fermentar lactose, utilizar citrato, descarboxilar a lisina e outros.

O lipopolissacarídeo (LPS) é o principal antígeno dessa família. As enterobactérias podem ser classificadas sorologicamente de acordo com os componentes do seu LPS: polissacarídeo somático O, antígeno capsulares K e proteínas flagelares H .[2]

Patogênese e Imunidade

Existem diversos fatores de virulência associados a membros dessa família, alguns deles são comuns à todos os gêneros, como endotoxina, e outros são particulares a determinadas cepas.

Endotoxina

Sua atividade é dependente do lipídio A do LPS.

Cápsula

Sistema de secreção do tipo III

Alguns gêneros, como Yersinia, Salmonella e Shigella possuem esse fator de virulência. Esse sistema permite introduzir fatores de virulência dentro da célula eucariota.

Variação de Fase antigênica

O antígeno capsular K e flagelar H pode estar, alternadamente, expressado ou não, protegendo as mesmas de reação com anticorpos.

Resistência ao poder bactericida do soro

Outros fatores além da cápsula impedem a reação da cepa com o [[sistema complemento]].

Resistência antimicrobiana

Sequestro de fatores de crescimento

Esse fator de virulência permite às bactérias atuarem sobre as ligações do ferro com a proteína heme ou proteína de ferro quelante e, consequentemente, liberar o ferro .

Referências

  1. ALMEIDA, A et al. Bioplásticos: una alternativa ecológica. Revista Química Viva. set. 2004
  2. Murray, Patrick R (2004). Microbiologia Médica 4ª ed. [S.l.]: Elsevier
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Enterobacteriaceae (uma das famílias do 5º Grupo de Bergey) é uma família de bactérias Gram-negativas muito abundante, incluindo uma grande variedade de bactérias patogênicas. Os indivíduos da família Enterobacteriaceae são bastante conhecidos, alguns pertencem a microbiota normal dos intestinos de seres humanos e animais como a Escherichia coli, outros como habitantes do solo ou da água e outros podem estar implicados em vários processos patogênicos, incluindo por exemplo os gêneros Salmonella, Proteus, Shigella e Yersinia. Estudos genéticos incluíram este grupo dentro das Proteobacteria, e sua ordem é Enterobacteriales.

A espécie Escherichia coli, mais conhecida como E.coli, é reconhecida como um micro-organismo modelo, pois foi exaustivamente estudado geneticamente e bioquimicamente nos últimos anos.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Enterobacteriaceae ( romania )

tarjonnut wikipedia RO

Enterobacteriaceae reprezintă o familie de bacterii care cuprinde 28 de genuri, dintre care 23 sunt implicate în patologia umană. Aceste 23 de genuri cuprind bacterii patogene, condiționat patogene și accidental patogene. Enterobacteriaceele sunt implicate frecvent în infecțiile intraspitalicești (nozocomiale).

Stub icon Acest articol despre biologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Acest infocasetă: v d mvizualizare discuție modificare
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia autori și editori
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia RO

Enterobacteriaceae ( ruotsi )

tarjonnut wikipedia SV

Enterobacteriaceae är en stor familj av bakterier, inklusive många av de mer välkända patogenerna, såsom Salmonella och Escherichia coli. Genetiska studier placerar familjen bland proteobacteria, och de placeras in i sin egen ordning Enterobacteriales.

Kännetecken

Dessa bakterier är stavformade och är vanligtvis 1-5 μm i längd. Liksom andra Proteobacteria har de gramnegativa fläckar, och de är fakultativa anaerober, vilket innebär att de kan använda sig både av syre och nitrat i sin metabolism. Till skillnad från de flesta andra liknande bakterier så saknar Enterobacteriaceae i allmänhet cytokrom c oxidas, men det finns undantag (till exempel Plesiomonas shigelloides). De flesta har många flageller som används för att flytta om, men några släkten är orörliga. De är icke-sporbildande. Katalasreaktionerna varierar mellan Enterobacteriaceae. Många medlemmar av denna familj är en normal del av tarmfloran som finns i tarmarna hos människor och andra djur, medan andra finns i vatten eller jord, eller är parasiter på en mängd olika djur och växter. Escherichia coli (E. coli) är en av de viktigaste modellorganismer, och dess genetik och biokemi har noga studerats.

Alla medlemmar i gruppen fermenterar glukos.

Patogenes

  • Endotoxin (LPS)
  • Vissa producerar även exotoxin ( t.ex. ETEC, EHEC och Shigella).
  • Antigen;
O=Cellhölje eller O-antigen
H=Flagellantigen
K=Polysackaridkapselantigen
Agar plate with colonies.jpg Denna bakterier- eller bakteriologi-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia författare och redaktörer
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SV

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( ruotsi )

tarjonnut wikipedia SV

Enterobacteriaceae är en stor familj av bakterier, inklusive många av de mer välkända patogenerna, såsom Salmonella och Escherichia coli. Genetiska studier placerar familjen bland proteobacteria, och de placeras in i sin egen ordning Enterobacteriales.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia författare och redaktörer
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SV

Enterobacteriaceae ( turkki )

tarjonnut wikipedia TR

Enterobacteriaceae, Salmonella ve Escherichia coli gibi ünlü hastalık etkenlerini de içeren büyük bir bakteri ailesidir. Genetik araştırmalar, bu aileyi, Proteobacteria şubesine koyar. Enterobacteriales takımının içinde yer alan tek familyadır.

Bu familyanın içinde enfeksiyon hastalıklarına yol açan zararlı cinslere rastlandığı gibi gıda ve ilaç endüstrilerinde kullanılan yararlı cinsler de vardır. Bazı cinsler organik maddelerin doğada çürümesine yardım eder, birçoğu ise insan ve diğer hayvanların normal bağırsak florasını oluştururlar.

Tanım

Enterobakterileri tanimlamak için klasik olarak belirlenmiş yedi kıstas vardır. Ancak yeni taksonomi yöntemleri (ribozomal RNA dizinlerinin karşılaştırılması) ile bakteri sınıfları yeniden düzenlenmiş, bunun sonucu bazı cinsler bu kıstaslara artık uymamaktadır:

  • Gram-negatif özellikli, spor oluşturmayan, çomak şekilli (basil) bakteriler (genelde boyları 1-5 μm civarındadır).
  • Kolay kültürlenme (özel gereksinimlerinin olmaması)
  • Oksidaz negatif (Pleisomonas hariç) ve genelde katalaz positif (Shigella dysenteriae haricinde).
  • Nitrat redüktaz pozitif (nitratı nitrite indirgeyebilme).
  • Seçmeli (fakültatif) anaerob (oksijen varlığında da, yokluğunda da büyüyebilme).
  • Glikoz fermantasyonu yapabilme (gaz üretimi olabilir de, olmayabilir de).
  • Çoğu bütün hücre yüzeyine yayılmış flagellaya sahip olmaları sonucu hareketlidirler, birkaç cins ise hareketsizdir. Bu genellemenin bir istisnası Pleisomonas 'tır, bu cinsteki türlerin kutupsal flagellası vardır.

Bu familyayı oluşturan cins ve türleri ayırt etmek için tanımlanmış ayrıntılı kıstaslar vardır, örneğin çeşitli şekerlerin fermente edilebilmesi, kükürtlü bileşiklerin üretilebilmesi, bazı metabolik enzimlerin varlığı (β-galaktosidaz, deaminazlar, dekarboksilazlar, gibi), yapabildiği fermantasyon tipi (karışık asit veya 2,3 bütandiol fermantasyonu) gibi. Bu kıstaslarla bilinmeyen bir bakteri türü belli gruplara yerleştirilerek tam kimliği kesinleştirilebilir. Ancak bu grupları oluşturan türler filojenetik anlamda birbirlerine yakın olmayabilirler, çünkü kullanılan kıstaslar klasik bilimsel sınıflandırmada olduğu gibi, sadece fenotipe dayalıdır.

Ekoloji

Habitatları

Çok yaygındırlar, bazıları sadece doğada, özellikle nemli ortamlarda bulunurlar. Bu cinslerin çoğu hastalık etmeni türler içerir, bunların neden olduğu hastalıkların ciddiyeti bir suştan öbürüne çok fark edebilir. Bazıları bitki hastalıklarına neden olur, bazıları ise hayvan hastalıklarına.

Bu bakteriler pek çok ekosistemde bulunabilir:

  • Bazı türler sadece çürümekte olan organik maddeler üzerinde büyürler (saprotroflar). Bunlar nemli ortamlarda, özellikle toprakta, bitkilerin üzerinde, gıda maddelerinde bulunurlar.
  • Bazıları bitkilerde hastalık yaparlar: Erwinia, Pantoea gibi.
  • Türlerin büyük çoğunluğu kommensaldirler, insan ve diğer hayvanların bağırsaklarından izole edilebilirler, enterobakter ismi de burdan kaynaklanır.

Genelde bir konak hayvanda da doğada da aynı derecede çoğalmakla beraber bazı türler bir ortama daha iyi adapte olmuş olabilirler.

Kommensal enterik bakteriler

Genelde insan ve hayvanların bağırsaklarında yaşarlar. Ancak, buna ilaveten derinin nemli bölgelerinde, burun boşluğunda ve kadın üreme kanalında da geçici olarak bulunabilirler.

Enterik bakteriler bağırsak florasının önemli bir bölümünü oluştururlar. Kolon içinde (çekum ile rektum arasında) sayıları çok yüksektir, gıda artıklarının yıkımına ve bağırsak gazlarının oluşumuna katkıda bulunurlar.

Bağırsaklardaki Enterik bakterilerin arasında Escherichia coli türü başta gelir. Aerobik bakterilerin %80'nini oluşturur, dışkıdaki miktarı 108E. coli /gram'dır. Daha düşük sayıda olan diğer türler arasında Proteus ve Klebsiella, daha değişken olarak da Citrobacter, Hafnia, Providencia, Enterobacter cinsleri sayılabilir.

Hastalık etmeni enterobakteriler

Hastalık yapan enterobakteriler, zorunlu patojenler ve fırsatçı patojenler olarak iki gruba ayrılabilir.

Zorunlu patojenler

Organizmanın içinde bunların varlığı, sayıları ne kadar olursa olsun anormal sayılır ve genelde bir enfeksiyona yol açarlar. Pislenmiş gıdalarla vücuda giren bu bakteriler bağırsak mukozasına bağlanıp sonra da bağırsak duvarını ötesine geçerek bağırsak sorunlarına yol açarlar. Genelde ağır ishal vakaları olarak kendilerini belli ederler.

Bu gruptaki bazı türler:

Fırsatçı patojenler

Fırsatçı patojenler sağlıklı bir konağı hasta edecek bir özellikleri yoktur. Bağışıklık yetersizliği olan bir konakta ise enfeksiyona yol açarlar. Septisemi, solunum yolu, idrar yolu veya abdominal enfeksiyonlara neden olabilirler.

Bunlar bağırsağın normal florasını oluşturabilirler. Örneğin Escherichia coli (özellikle kadınlarda), örneğin kronik kabızlık durumunda, idrar yolu enfeksiyonuna yol açabilir. Klebsiella pneumonia da bazen solunum yolu enfeksiyonuna yol açabilir.

Saprofit enterobakteriler

Saprofit enterobakteriler toprakta, suda bitkilerde ve genelde tüm nemli ortamlarda bulunurlar. Organik maddelerin çürümesine yardım ederler. Bunlarına arasında Proteus türleri (hem saprofit hem kommensal olarak yaşarlar),gram pozitif ve negatifle hiçbir alakaları yoktur yalan söylenmektedirler mikrobiyoloji kıtablarında ayrı başlık altlarındadırlar

Cinslerin listesi

*Escherichia, örn. Escherichia coli

Kaynakça

Dış bağlantılar

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia yazarları ve editörleri
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia TR

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( turkki )

tarjonnut wikipedia TR

Enterobacteriaceae, Salmonella ve Escherichia coli gibi ünlü hastalık etkenlerini de içeren büyük bir bakteri ailesidir. Genetik araştırmalar, bu aileyi, Proteobacteria şubesine koyar. Enterobacteriales takımının içinde yer alan tek familyadır.

Bu familyanın içinde enfeksiyon hastalıklarına yol açan zararlı cinslere rastlandığı gibi gıda ve ilaç endüstrilerinde kullanılan yararlı cinsler de vardır. Bazı cinsler organik maddelerin doğada çürümesine yardım eder, birçoğu ise insan ve diğer hayvanların normal bağırsak florasını oluştururlar.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia yazarları ve editörleri
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia TR

Enterobacteriaceae ( ukraina )

tarjonnut wikipedia UK

Enterobacteriaceae (іноді перекладається як Ентеробактерії) — велика родина бактерій, що включає відомі патогени як-от Salmonella, Escherichia coli (кишечна паличка), Yersinia pestis (чумна паличка) тощо. За формою представники родини — паличкоподібні, довжиною 1—5 мікрон. Як і інші протеобактерії (Proteobacteria), вони грам-негативні.

Представники родини — факультативні анаероби, здатні зброджувати глюкозу з утворенням молочної кислоти та інших кінцевих продуктів. Більшість має джгутики, що використовуються для пересування. Не утворюють спор.

Безліч представників родини є частиною нормальної мікрофлори кишечнику і можуть бути знайдені в кишечниках людей та багатьох інших тварин, тоді як інші мешкають в ґрунті, воді або паразитують на різних рослинах і тваринах. Більшість симбіотичних зокрема паразитичних видів родини використовують численні ворсинки I типу для адгезії до клітин хазяїна.

Найкраще досліджена бактерія Escherichia coli (кишечна паличка) — найважливіший модельний організм не тільки цієї родини, але й всього домену бактерій, їх генетики, біохімії і клітинної біології.

Посилання

Див. також


lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Автори та редактори Вікіпедії
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia UK

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( ukraina )

tarjonnut wikipedia UK

Enterobacteriaceae (іноді перекладається як Ентеробактерії) — велика родина бактерій, що включає відомі патогени як-от Salmonella, Escherichia coli (кишечна паличка), Yersinia pestis (чумна паличка) тощо. За формою представники родини — паличкоподібні, довжиною 1—5 мікрон. Як і інші протеобактерії (Proteobacteria), вони грам-негативні.

Представники родини — факультативні анаероби, здатні зброджувати глюкозу з утворенням молочної кислоти та інших кінцевих продуктів. Більшість має джгутики, що використовуються для пересування. Не утворюють спор.

Безліч представників родини є частиною нормальної мікрофлори кишечнику і можуть бути знайдені в кишечниках людей та багатьох інших тварин, тоді як інші мешкають в ґрунті, воді або паразитують на різних рослинах і тваринах. Більшість симбіотичних зокрема паразитичних видів родини використовують численні ворсинки I типу для адгезії до клітин хазяїна.

Найкраще досліджена бактерія Escherichia coli (кишечна паличка) — найважливіший модельний організм не тільки цієї родини, але й всього домену бактерій, їх генетики, біохімії і клітинної біології.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Автори та редактори Вікіпедії
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia UK

Enterobacteriaceae ( vietnam )

tarjonnut wikipedia VI

Enterobacteriaceae hay họ Vi khuẩn đường ruột là họ vi khuẩn Gram âm gồm các loài vi khuẩn vô hại, các loài gây bệnh như Salmonella, Escherichia coli, Yersinia pestis, KlebsiellaShigella. Đây là họ duy nhất của bộ Enterobacteriales thuộc lớp Gammaproteobacteria.[1]

Miêu tả

Các loài thuộc họ Enterobacteriaceae đều có hình que, chiều dài điển hình từ 1 μm đến 5 μm. Chúng là những vi khuẩn Gram âm[2], kị khí tùy nghi, lên men đường thành acid lactic. Hầu hết chúng khử nitrat thành nitrit, ngoại trừ một số vi khuẩn như Photorhabdus. Hầu hết di chuyển bằng roi nhưng một số chi gồm các loài không di động. Chúng không tạo bào tử.

Nhận biết

Để nhận biết các chi thuộc họ Enterobacteriaceae, có thể dùng các phép thử sau:[3]

Trong lâm sàng, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniaeProteus mirabilis chiếm 80 % đến 95 % vi khuẩn nhận diện được.[4]

Tính kháng kháng sinh

Một số chủng Enterobacteriacea được phân lập có đặc tính kháng kháng sinh như carbapenem, ví dụ như Klebsiella pneumonia.[5]

Các chi

Một số chi thuộc họ này:

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ George M. Garrity biên tập (ngày 26 tháng 7 năm 2005) [1984 (Williams & Wilkins)]. The Gammaproteobacteria. Bergey's Manual of Systematic Bacteriology 2B (ấn bản 2). New York: Springer. tr. 1108. ISBN 978-0-387-24144-9. British Library no. GBA561951. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp); |đồng tác giả= cần |tác giả= (trợ giúp)
  2. ^ “Dorlands Medical Dictionary:Enterobacteriaceae”.
  3. ^ MacFaddin, Jean F. Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria. Williams & Wilkins, 1980, p 441.
  4. ^ http://www.hpa-standardmethods.org.uk/documents/bsopid/pdf/bsopid16.pdf
  5. ^ Centers for Disease Control and Prevention - Klebsiella Quotation: "Increasingly, Klebsiella bacteria have developed antimicrobial resistance, most recently to the class of antibiotics known as carbapenems."

Liên kết ngoài

  • Enterobacteriaceae genomes and related information at PATRIC, a Bioinformatics Resource Center funded by NIAID
  • Evaluation of new computer-enhanced identification program for microorganisms: adaptation of BioBASE for identification of members of the family Enterobacteriaceae [1]
  • Brown, A.E. (2009). Benson's microbiological applications: laboratory manual in general microbiology. New York: McGraw- Hill.

 src= Phương tiện liên quan tới Enterobacteriaceae tại Wikimedia Commons


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Vi khuẩn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia tác giả và biên tập viên
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia VI

Enterobacteriaceae: Brief Summary ( vietnam )

tarjonnut wikipedia VI

Enterobacteriaceae hay họ Vi khuẩn đường ruột là họ vi khuẩn Gram âm gồm các loài vi khuẩn vô hại, các loài gây bệnh như Salmonella, Escherichia coli, Yersinia pestis, KlebsiellaShigella. Đây là họ duy nhất của bộ Enterobacteriales thuộc lớp Gammaproteobacteria.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia tác giả và biên tập viên
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia VI

Энтеробактерии ( venäjä )

tarjonnut wikipedia русскую Википедию
Порядок: Enterobacteriales Rahn 1937
Семейство: Энтеробактерии
Международное научное название

Enterobacteriaceae Rahn 1937

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 245NCBI 543EOL 3214

Энтеробактерии[1] (лат. Enterobacteriaceae) — большое семейство бактерий, включающее в себя такие известные патогены как: сальмонеллы, кишечная палочка, чумная палочка и т. д. По форме — палочки длиной 1—5 мкм. Как и другие протеобактерии, они грамотрицательны.

Энтеробактерии — факультативные анаэробы и ферментируют углеводы с образованием муравьиной кислоты и других конечных продуктов (так называемое формиатное брожение). Некоторые энтеробактерии могут разлагать лактозу. Большинство имеет жгутики для передвижения. Не образуют спор.

Множество представителей семейства являются частью нормальной микрофлоры кишечника и могут быть найдены в кишечнике человека и других животных, тогда как остальные обитают в почве, воде или паразитируют на различных растениях и животных. Лучше всего изучена кишечная палочка — важнейший модельный организм, использующийся в генетике, молекулярной биологии из-за высокой изученности её генетики и биохимии.

Список родов

На май 2015 года семейство включает роды[2]:

Род Calymmatobacterium Aragão and Vianna 1913 (Калимматобактерии[8]) систематики сводят в синонимы к роду Klebsiella[9], род Levinea Young et al. 1971 — к роду Citrobacter[10].

См. также

Примечания

  1. Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 43.
  2. LPSN: List of genera included in families
  3. 1 2 Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 46.
  4. 1 2 3 Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 47.
  5. Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 44.
  6. Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 45.
  7. 1 2 Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 48.
  8. Атлас по медицинской микробиологии, вирусологии и иммунологии, 2003, с. 55.
  9. LPSN: Genus Calymmatobacterium
  10. LPSN: Genus Levinea
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Авторы и редакторы Википедии

Энтеробактерии: Brief Summary ( venäjä )

tarjonnut wikipedia русскую Википедию

Энтеробактерии (лат. Enterobacteriaceae) — большое семейство бактерий, включающее в себя такие известные патогены как: сальмонеллы, кишечная палочка, чумная палочка и т. д. По форме — палочки длиной 1—5 мкм. Как и другие протеобактерии, они грамотрицательны.

Энтеробактерии — факультативные анаэробы и ферментируют углеводы с образованием муравьиной кислоты и других конечных продуктов (так называемое формиатное брожение). Некоторые энтеробактерии могут разлагать лактозу. Большинство имеет жгутики для передвижения. Не образуют спор.

Множество представителей семейства являются частью нормальной микрофлоры кишечника и могут быть найдены в кишечнике человека и других животных, тогда как остальные обитают в почве, воде или паразитируют на различных растениях и животных. Лучше всего изучена кишечная палочка — важнейший модельный организм, использующийся в генетике, молекулярной биологии из-за высокой изученности её генетики и биохимии.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Авторы и редакторы Википедии

腸桿菌科 ( kiina )

tarjonnut wikipedia 中文维基百科
Antistub.svg
本条目需要擴充。(2017年11月9日)
请協助改善这篇條目,更進一步的信息可能會在討論頁扩充请求中找到。请在擴充條目後將此模板移除。
Confusion grey.svg 提示:本条目的主题不是Enteric bacteria

腸桿菌科格蘭氏陰性菌中的一個類群,皆為桿菌。它們普遍存在於動物體腸道、水、土壤、寄生蟲等。其中,大腸桿菌是最被研究的一類。

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
维基百科作者和编辑
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 中文维基百科

腸桿菌科: Brief Summary ( kiina )

tarjonnut wikipedia 中文维基百科

腸桿菌科是格蘭氏陰性菌中的一個類群,皆為桿菌。它們普遍存在於動物體腸道、水、土壤、寄生蟲等。其中,大腸桿菌是最被研究的一類。

 title= 取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=腸桿菌科&oldid=47192228分类大肠杆菌隐藏分类:自2017年11月扩充中的条目本地相关图片与维基数据相同
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
维基百科作者和编辑
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 中文维基百科

腸内細菌科 ( Japani )

tarjonnut wikipedia 日本語
腸内細菌科 SalmonellaNIAID.jpg
Salmonella enterica
分類 ドメ
イン
: 真正細菌 Bacteria : プロテオバクテリア門
Proteobacteria : ガンマプロテオバクテリア綱
Gammaproteobacteria : エンテロバクター目
Enterobacteriales : 腸内細菌科
Enterobacteriaceae 学名 Enterobacteriaceae
Rahn 1937

本文参照

腸内細菌科(ちょうないさいきんか、エンテロバクター科)とは、真正細菌の分類上の一グループ。グラム陰性の桿菌であり、通性嫌気性ブドウ糖発酵して酸とガスを産生する。しばしば腸内細菌(動物の内に生育する細菌群)と混同されるが両者は別物である。腸内細菌科に属する細菌には、大腸菌赤痢菌サルモネラなど、ヒトや動物の腸内に生息したり(=腸内細菌の一種である)、腸管感染症の原因になるものが多いが、ペスト菌のように消化管ではなくリンパ節や肺に感染するものも含まれている。ヒトの腸内細菌のうち腸内細菌科は1%未満である。

分類体系[編集]

腸内細菌科(Family Enterobacteriaceae)は、プロテオバクテリア門Proteobacteria)、ガンマプロテオバクテリア綱(Gammaproteobacteria)、エンテロバクター目(Enterobacteriales)の下位に属する分類群である。

腸内細菌科に属する細菌は、以下のような形態的、生化学的な特徴を有する。

腸内細菌科において以下の属が存在する。菌種については特に代表的なものだけを記載した。

  • Arsenophonus
  • Biostraticola
  • Candidatus Blochmannia
  • Brenneria
  • Buchnera
  • Budvicia
  • Buttiauxella
  • Cedecea
  • Citrobacter
  • Cosenzaea
  • Cronobacter
  • Dickeya
  • Edwardsiella
  • Enterobacterエンテロバクター属
  • Erwiniaエルウィニア属火傷病などの植物病原菌)
  • Escherichia大腸菌属): E.coli大腸菌
  • Ewingella
  • Gibbsiella
  • Hafnia
  • Klebsiellaクレブシエラ属):K. pneumoniae肺炎桿菌
  • Kluyvera
  • Leclercia
  • Leminorella
  • Lonsdalea
  • Mangrovibacter
  • Moellerella
  • Morganella
  • Obesumbacterium
  • Pantoea
  • Pectobacteriumペクトバクテリウム属黒あし病菌)
  • Candidatus Phlomobacter
  • Phaseolibacter
  • Photorhabdus
  • Plesiomonas
  • Pragia
  • Proteus
  • Providencia
  • Rahnella
  • Raoultella
  • Saccharobacter
  • Salmonellaサルモネラ属):S. enterica(チフス菌や食中毒性サルモネラを含む)、S. bongori
  • Samsonia
  • Serratiaセラチア属):S. marcescensセラチア菌、霊菌)
  • Shigella赤痢菌属):S. dysenteriae(志賀赤痢菌)、S. flexneriS. boydiiS. sonnei
  • Shimwellia
  • Sodalis
  • Tatumella
  • Thorsellia
  • Trabulsiella
  • Wigglesworthia
  • Xenorhabdus
  • Yersiniaエルシニア属):Y. pestisペスト菌)、Y. pseudotuberculosis(偽結核菌)、Y. enterocolitica(腸炎エルシニア)
  • Yokenella

模式属は大腸菌属(Escherichia Castellani and Chalmers 1919)であり、エンテロバクター属(Enterobacter Hormaeche and Edwards 1960)ではない。本来であれば腸内細菌科の学名はEscherichiaceaeとなるはずだが、国際細菌命名規約の例外規定としてエンテロバクター科 (Enterobacteriaceae Rahn 1937) が定められている。

腸内細菌と腸内細菌科[編集]

腸内細菌科に属する多くの菌種は、その生育環境や病原性の点で、ヒトや動物の腸管と深い関わりを持つ。多くの菌種は、動物の腸管内に生息する腸内細菌として宿主に寄生する。ただし、ヒトや動物の腸内細菌の大部分は、腸内細菌科以外の偏性嫌気性細菌によって構成されており、腸内細菌科に属する菌数が占める割合は1%にも満たない。ヒトの便には1グラムあたり、1010-1011個の細菌が存在するが、このうち106-108が腸内細菌科の細菌である。これ以外のほとんどはバクテロイデス Bacteroides属やユーバクテリウム Eubacterium属などの偏性嫌気性菌で占められている。

それにも関わらず「腸内細菌」科(enterobacteriaceae: entero- 消化管の、bacteria 細菌、-ceae 科を表す接尾語)と名付けられた理由は、かつての培養技術では酸素が存在すると死んでしまう偏性嫌気性菌が培養不能であったため、これらの存在が知られておらず、旧来の培養条件でも容易に生育する腸内細菌科の細菌だけが発育したことから、腸内細菌の代表的菌種であると思われていたことに由来する。

なお、生後すぐの乳幼児の腸内は例外的に腸内細菌科が優勢である。大腸菌などが出生直後に腸内に進出し、最初の腸内細菌叢で最優位に立つ。数日経つと嫌気性菌が優勢になり、腸内細菌科は徐々に減衰する。

病原性[編集]

腸内細菌科の細菌の大部分のものは非病原性であるが、一部のものは病原性であり、しばしば下痢などの症状を伴う腸管感染症の原因になる。このような例として、下痢原性大腸菌(毒素原性大腸菌、腸管出血性大腸菌など)、赤痢菌、食中毒性サルモネラなどがあげられる。また、サルモネラの一種であるチフス菌は腸管に侵入した後、全身感染を起こす。

ただし、腸管細菌科の細菌が関与する疾患は腸管感染症には限らない。ペスト菌のようにリンパ節や肺に感染するものや、肺炎桿菌のように肺に感染するもの、セラチア菌のように日和見感染の原因になるもの、大腸菌による尿路感染症や菌血症など、腸管以外の部位でさまざまな感染症を起こすものが存在する。

研究と応用技術[編集]

腸内細菌科による疾患には、細菌性赤痢腸チフスなど、歴史的に広範囲での流行が頻発したものが含まれており、このため真正細菌の中でも、比較的よく研究が進んだものに当たる。中でも、最も研究が進んでいるのは大腸菌であり、最も初期にゲノムの解読が終了した、代表的なモデル生物である。また大腸菌に、作りたいタンパク質をコードする遺伝子を導入して大量に発現させる、タンパク質の大量発現系など、産業的にも応用が行われている。

執筆の途中です この項目は、真正細菌(バクテリア)に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますPortal:生き物と自然ウィキプロジェクト 生物)。
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
ウィキペディアの著者と編集者
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 日本語

腸内細菌科: Brief Summary ( Japani )

tarjonnut wikipedia 日本語

腸内細菌科(ちょうないさいきんか、エンテロバクター科)とは、真正細菌の分類上の一グループ。グラム陰性の桿菌であり、通性嫌気性ブドウ糖発酵して酸とガスを産生する。しばしば腸内細菌(動物の内に生育する細菌群)と混同されるが両者は別物である。腸内細菌科に属する細菌には、大腸菌赤痢菌サルモネラなど、ヒトや動物の腸内に生息したり(=腸内細菌の一種である)、腸管感染症の原因になるものが多いが、ペスト菌のように消化管ではなくリンパ節や肺に感染するものも含まれている。ヒトの腸内細菌のうち腸内細菌科は1%未満である。

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
ウィキペディアの著者と編集者
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 日本語

장내세균과 ( Korea )

tarjonnut wikipedia 한국어 위키백과

장내세균과 또는 엔테로박테리아과는 그람 음성 박테리아의 과 중 하나로, 거의 백년 동안 연구되고 특성화되었다. 1936년 Rahn에 의해 처음 제안되어 현재 50개 이상의 속과 200개 이상의 종을 가지고 있다. 과 수준 이상의 분류에 대해서는 논란의 여지가 크나, 대체로 프로테오박테리아문 감마프로테오박테리아강에 속하는 것으로 알려져있다.[1][2][3][4] 대장균, 이질균, 페스트균 등을 포함하고 있다.

장내세균과 또는 엔테로박테리아과는 많은 무해한 공생물과 친숙한 병원균을 포함하는데, 대표적인 병원균으로는 살모넬라, 대장균(E.coli), 패스트균(예르시니아 페스티스), 클럽시엘라, 시겔라 등이 있다. 이 과의 다른 병원성 박테리아로는 프로테우스(Proteus), 엔토박터(Enterobacter), 세라티아(Serratia), 시트로박터(Citrobacter) 등이 있다.

형태

  • 장내세균과 바실루스균(간균)으로 이루어져 있으며 전형적으로 1~5 나노미터이다. 그들은 전형적으로 혈액우무에서 중간에서 큰 크기의 회색 군락으로 나타나는데, 일부는 색소를 표현할 수 있다(예: 적변 세균).
  • 대부분은 이동하기 위해서 편모를 가지고 있지만 몇몇은 비운동적이다. 장내세균과의 구성원 대부분은 그들의 숙주에 박테리아 세포가 접착한 것을 포함하는 핌브리아와 같은 주모성으로 표면에 편모를 가지며, 홀씨형성세균이 아니다.

물질대사

  • 다른 프로테오박테리아와 같이 장내세균은 그람-음성 착색[5]을 가지고 있고 그들은 조건 혐기성 생물로 포도당을 발효하여 젖산을 비롯한 다른 최종 산물을 만든다.
  • 대부분은 질산염을 아질산염으로 분해시키지만 예외도 있다(예: Photorhabdus). 다른 비슷한 박테리아와 다르게 장내세균은 일반적으로 사이토크롬 C 산화세균이 부족하지만 예외도 있다. (예: Plesiomonas shigelloides)
  • 카탈라아제 반응은 장내세균 사이에서 다양하다.

서식

  • 대부분 인간과 다른 동물의 내장 미생물을 구성한다.
  • 물이나 토양에서 발견되거나 다양한 종의 동식물에서 기생한다.

하위 속

각주

  1. 《Bergey's manual of systematic bacteriology》 2판. New York: Springer. 2001-. ISBN 0387987711. 다음 날짜 값 확인 필요: |date= (도움말) CS1 관리 - 추가 문구 (링크)
  2. “NETWATCH: Botany's Wayback Machine”. 《Science》 316 (5831): 1547d–1547d. 2007년 6월 15일. doi:10.1126/science.316.5831.1547d. ISSN 0036-8075.
  3. 《NCBI Genome Project Resource》. New York, NY: Springer New York. 2013. 1502–1502쪽. ISBN 9781441998620.
  4. ““Enterobacteriales””. Chichester, UK: John Wiley & Sons, Ltd. 2015년 9월 14일: 1–1. ISBN 9781118960608.
  5. “Ad #359 Dorlands”. 《Journal of Electrocardiology》 37 (2): 140. 2004년 4월. doi:10.1016/s0022-0736(04)00038-x. ISSN 0022-0736.
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia 작가 및 편집자
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 한국어 위키백과

장내세균과: Brief Summary ( Korea )

tarjonnut wikipedia 한국어 위키백과

장내세균과 또는 엔테로박테리아과는 그람 음성 박테리아의 과 중 하나로, 거의 백년 동안 연구되고 특성화되었다. 1936년 Rahn에 의해 처음 제안되어 현재 50개 이상의 속과 200개 이상의 종을 가지고 있다. 과 수준 이상의 분류에 대해서는 논란의 여지가 크나, 대체로 프로테오박테리아문 감마프로테오박테리아강에 속하는 것으로 알려져있다. 대장균, 이질균, 페스트균 등을 포함하고 있다.

장내세균과 또는 엔테로박테리아과는 많은 무해한 공생물과 친숙한 병원균을 포함하는데, 대표적인 병원균으로는 살모넬라, 대장균(E.coli), 패스트균(예르시니아 페스티스), 클럽시엘라, 시겔라 등이 있다. 이 과의 다른 병원성 박테리아로는 프로테우스(Proteus), 엔토박터(Enterobacter), 세라티아(Serratia), 시트로박터(Citrobacter) 등이 있다.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia 작가 및 편집자
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 한국어 위키백과