nimet breadcrumb-navigoinnissa
La esguil coloráu de l'Amazones sur (Sciurus spadiceus) ye una especie de royedor de la familia Sciuridae. Esta especie ye abondo grande en tamañu y tien una pelame de color marrón acoloratáu.
A partir de Suramérica Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador y Perú.
La esguil coloráu de l'Amazones sur (Sciurus spadiceus) ye una especie de royedor de la familia Sciuridae. Esta especie ye abondo grande en tamañu y tien una pelame de color marrón acoloratáu.
L'esquirol amazònic meridional (Sciurus spadiceus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Bolívia, el Brasil, Colòmbia, l'Equador i el Perú. S'alimenta de núcules grosses d'endocarpi gruixut. El seu hàbitat natural són els boscos de plana de la conca amazònica fins al peu dels Andes. Està amenaçat per la caça i la fragmentació del seu entorn.[1]
L'esquirol amazònic meridional (Sciurus spadiceus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Bolívia, el Brasil, Colòmbia, l'Equador i el Perú. S'alimenta de núcules grosses d'endocarpi gruixut. El seu hàbitat natural són els boscos de plana de la conca amazònica fins al peu dels Andes. Està amenaçat per la caça i la fragmentació del seu entorn.
Sciurus spadiceus Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Sciurus spadiceus Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Sciurus spadiceus is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Olfers in 1818.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiewiórka amazońska[6] (Sciurus spadiceus) – gatunek gryzoni z rodziny wiewiórkowatych[7] zamieszkujący nizinne lasy Amazonii i podnóża Andów: w Boliwii, Brazylii, Kolumbii, Ekwadorze i w Peru[5]. Jest roślinożercą[8] i żywi się głównie dużymi orzechami o twardej skorupie[2]. Gatunek ma rozległy zakres występowania, prawdopodobnie dużą populację. Z tych powodów Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody zaliczyła S. spadiceus do gatunków najmniejszej troski i umieściła go w kategorii LC (Least Concern)[5].
W 1818 roku Ignaz von Olfers opublikował w książce Wilhelma Ludwiga Eschwege „Journal von Brasilien, oder vermischte Nachrichten aus Brasilien, auf wissenschaftlichen Reisen gesammelt” rozdział zawierający pracę systematyczną poświęconą znanym Olfersowi gatunkom ssaków zamieszkującym tereny Ameryki Południowej[9]. Zastosowany system nomenklatury systematycznej został zaczerpnięty z pracy Johanna Illigera „Ueberblick der Säugthiere nach ihrer Verteilung über die Welttheile”, który z kolei wprowadził wzorce Linneusza. Wśród innych zwierząt Olfers opisał naukowo także Sciurus spadiceus, podając informacje o ubarwieniu, o długości tułowia (10¼ ″, czyli ok. 26 cm) i ogona (9½″, czyli ok. 24 cm) oraz o występowaniu gatunku w Brazylii[3].
S. spadiceus wykazuje silne fenotypowe podobieństwa do Sciurus igniventris, gatunku wiewiórek, z którym współtworzą podrodzaj Urosciurus[2]. W zachodniej części Ekwadoru oraz niemal na całym obszarze Peru S. igniventris jest gatunkiem sympatrycznym w stosunku do S. spadiceus[10][11].
Na przestrzeni lat naukowcy opisali szereg gatunków wiewiórek zamieszkujących Amazonię. Znaczna część z nich (wymienione w infoboksie) została jednak uznana za nazwy synonimiczne S. spadiceus. Do synonimów zaliczane jest także S. urucumus, który pierwotnie został opisany jako podgatunek S. langsdorffii Brandt[12], a później wraz ze wspomnianym taksonem włączony jako synonim S. spadiceus. Najnowsze rewizje systematyki sugerują, że Sciurus urucumus stanowi odrębny gatunek[4].
Takson dzieli się na trzy podgatunki[7]:
Garnitur chromosomowy tworzy 20 par (2n=40) chromosomów; FN=76[2][13].
Sciurus spadiceus należy do dużych wiewiórek. Charakteryzuje się zmiennym wzorcem koloru sierści, ale zazwyczaj wybarwiona jest na czerwonawo-brązowo[2]: od koloru ciemnokasztanowego po rdzawopomarańczowy[8], z ciemniejszym pasem w części grzbietowej. Część brzuszna jest zwykle biała[2], bladopomarańczowa lub żółtawa i wyraźnie kontrastuje z wybarwieniem grzbietu. Ogon tych wiewiórek jest pokryty gęstym włosem, czarnym[8] lub ciemnobrązowym[14] u nasady i pomarańczowym lub rdzawym na końcu, a łapy są ciemnoczerwone lub czarne[8]. Czasami występują formy melanistyczne[8][11][14]. Pod względem budowy ciała różni się od innych wiewiórek zamieszkujących zakres występowania gatunku. Tropikowiórka karłowata oraz gatunki zgrupowane w rodzaju Microsciurus są od niego wyraźnie (o około 30%) mniejsze i mają inną budowę czaszki. Gatunki sympatryczne w stosunku do S. spadiceus: Sciurus aestuans oraz Sciurus gilvigularis także są mniejsze (około 50%) i mają wybarwienie futra brązowe lub aguti. Sciurus ignitus i Sciurus sanborni również są mniejsze (masa ich ciała osiąga tylko około 60% masy ciała S. spadiceus), mają inne wybarwienie, a ich uszy są znacznie mniej porośnięte włosami. Sciurus pyrrhinus ma podobne ubarwienie sierści, ale jest wyraźnie mniejszy. Z kolei Sciurus flammifer jest większy od S. spadiceus o około 10%[2].
Samice mają 4 pary sutków[2].
Uzębienie składa się z 2 par siekaczy, 2 par przedtrzonowców i 6 par trzonowców[2].
Sciurus spadiceus prowadzi dzienny tryb życia i wykazuje aktywność przez cały rok. Nie jest związany z danym terytorium[2]. Zwierzęta z obserwowanej populacji na terenie Amazon Research Center w rezerwacie Tamshiyacu-Tahuayo w regionie Loreto w Peru wykazywały 10-godzinny dzienny cykl aktywności dobowej[15].
Cykl życiowy tego gatunku nie jest znany. Na podstawie obserwacji pojawienia się młodych wiewiórek w peruwiańskiej populacji Sciurus spadiceus w początku czerwca można domniemywać, że rozród może się odbywać jesienią (na półkuli południowej). W Boliwii możliwy jest rozród w sierpniu. Samica rodzi zwykle 2–4[2] (lub 2–5[11]) młodych.
Sciurus spadiceus wiedzie samotne życie, ale gatunek wykazuje zdolność do adaptacji do żerowania w grupach[11][16]. Podczas badań przeprowadzonych w boliwijskim Parku Narodowym Madidi zlokalizowanym w dolnym dorzeczu Tuichi naukowcy stwierdzili, że teren o powierzchni 1 km² zasiedla statystycznie 12,2 osobnika. Naukowcy odnotowali zróżnicowanie liczby wiewiórek na danym terenie w zależności od pory roku. Najprawdopodobniej jest ono związane z dostępnością pożywienia[17].
Badania przeprowadzone przez naukowców w Parku Narodowym Manú w południowo-wschodniej części Peru wykazały, że wiewiórki żyjące samotnie zaniepokojone nie wydawały żadnych dźwięków ostrzegawczych, ale uciekały, starając się ukryć w niskiej roślinności. Jednak zwierzęta żyjące w grupie (zazwyczaj 2–4 osobników) wskakiwały na wyższe rośliny, na wysokość 2–4 m; z tego miejsca obserwowały intruza i alarmowały współtowarzyszy, wydając głośne i uporczywe dźwięki wykonując przy tym rytmiczne ruchy ogonem w górę i w dół. Perri Eason zwraca uwagę na dwa rodzaje wydawanych dźwięków: głośne „kichnięcia” i krótkotrwałe odgłosy podobne do parsknięcia[16].
Wiewiórka zamieszkuje nizinne lasy Amazonii i podnóża Andów[5]. Poszczególne populacje zamieszkują tereny od południowej Kolumbii i Wenezueli, na południe przez lasy nizinne Peru do Brazylii i Ekwadoru oraz zachodniej Boliwii. Przedstawiciele podgatunku S. s. spadiceus zostali po raz pierwszy schwytani w brzylijskim stanie Mato Grosso w Brazylii, taka została określona ich typowa lokalizacja i najprawdopodobniej przede wszystkim mieszkają w Brazylii. S. s. steinbachi zasiedla głównie tereny w Boliwii, gdzie były zlokalizowane pierwsze opisywane okazy. S. s. tricolor opisany jako podgatunek o typowej lokalizacji w Peru najprawdopodobniej zamieszkuje tereny głównie w tym państwie[2]. Niektóre źródła wskazują jednak, że jest także obecny w Ekwadorze[8].
Wiewiórka amazońska jest roślinożercą[8] i chętnie żywi się dużymi orzechami o twardej skorupie. W zachodniej części Amazonii większość diety tej wiewiórki stanowią owoce arekowców z rodzaju Astrocaryum, Atalia, Scheelea oraz bobowate Dipteryx[2]. Badanie składu menu populacji w rezerwacie Tamshiyacu-Tahuayo w 2010 roku potwierdziło, że owoce arekowców są spożywane najchętniej. Owoce rodzaju Astrocaryum stanowiły około 83% diety, owoce Attalea (A. maripa) 11%, a Licania 6%. Wśród Astrocaryum dominowały orzechy A. chambira (80%), zaś resztę stanowiły owoce A. murumuru (13%) oraz A. jauari (7%)[15]. Zebrane orzechy mogą być magazynowane w ziemi. Sporadycznie S. spadiceus może zjadać niewielkie ilości gliny i gleby[2].
Na przedstawicielach gatunku pasożytują Eimeria damnosa z gromady Kokcydia i nieokreślone gatunki z rodzajów Giardia i Trypanosoma[18]. W osoczu krwi badanych zwierząt odkryto wiciowce prawdopodobnie z gatunków świdrowiec amerykański (Trypanosoma cruzi) oraz świdrowiec szczurzy (Trypanosoma lewisi)[19].
Do drapieżników polujących na S. spadiceus należą ocelot wielki i jaguar amerykański[20][2].
Wiewiórka amazońska najczęściej spotykana jest w lasach deszczowych Amazonii, w terenach na których rozróżnia się pory suche i deszczowe, o sezonowych powodziach. Wiewiórka ta często spotykana jest na ziemi, w niskich zaroślach lub na drzewach, ale zamieszkuje górne piętro lasu. Podczas powodzi nie opuszcza siedliska. Siedlisko porastają bardzo zróżnicowane gatunki drzew[2]. Drzewostan siedliska populacji żyjącej w peruwiańskim rezerwacie Tamshiyacu-Tahuayo był zdominowany przez palmy Mauritia flexuosa[15]. Naukowcy przypuszczają, że wiewiórki amazońskie lokują swoje gniazda na gałęziach lub w krzewach i budują je z liści i gałązek, formując je na kształt kuli. Gniazdo (należące do S. spadiceus lub blisko z nim spokrewnionego S. igniventris) zbadane przez naukowców w 2010 roku w nizinnym lesie w rezerwacie Tamshiyacu-Tahuayo w regionie Loreto w Peru, zlokalizowane było na wysokim (19,2 m) drzewie (wrzosowcu z rodzaju Eschweilera) o pierśnicy 42,7 cm na wysokości 3,6 m nad poziomem terenu. Gniazdo było umieszczone wewnątrz splotów byliny z rodziny bromeliowatych, a zostało zbudowane z suchych liści, patyków i włókien palmy Attalea butyracea z rodziny arekowatych. Wejście zorientowane było w kierunku północnym (356º). Wiewiórki amazońskie mogą także sytuować swoje gniazda w dziuplach drzew[11].
Głównym zagrożeniem dla Sciurus spadiceus jest redukcja i fragmentacja siedlisk. Ponadto zwierzęta tego gatunku są odławiane na pożywienie przez lokalne społeczności. Polowania na te wiewiórki prowadzone są między innymi w Limoncocha w Ekwadorze i w rejonie miasta Iquitos w Peru[5].
Gatunek ma rozległy zakres występowania, prawdopodobnie dużą populację. Z tych powodów Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody zaliczyła S. spadiceus do gatunków najmniejszej troski i umieściła go w kategorii LC (Least Concern)[5].
Wiewiórka amazońska (Sciurus spadiceus) – gatunek gryzoni z rodziny wiewiórkowatych zamieszkujący nizinne lasy Amazonii i podnóża Andów: w Boliwii, Brazylii, Kolumbii, Ekwadorze i w Peru. Jest roślinożercą i żywi się głównie dużymi orzechami o twardej skorupie. Gatunek ma rozległy zakres występowania, prawdopodobnie dużą populację. Z tych powodów Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody zaliczyła S. spadiceus do gatunków najmniejszej troski i umieściła go w kategorii LC (Least Concern).
Sciurus spadiceus[2][3] är en däggdjursart som beskrevs av Ignaz von Olfers 1818. Sciurus spadiceus ingår i släktet trädekorrar, och familjen ekorrar.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan tre underarter.[2]
Arten tillhör undersläktet Urosciurus[2] eller Hadrosciurus[6] som ibland godkänns som självständigt släkte.[6]
Denna ekorre förekommer i nordvästra Sydamerika öster om Anderna från Colombia, Ecuador och Peru till centrala Brasilien och centrala Bolivia. Habitatet utgörs av tropiska skogar i låglandet och i Andernas låga delar. Sciurus spadiceus kan knäcka stora nötter med hårt skal.[1]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 21,5 till 31,5 cm, en svanslängd av 22,5 till 32,5 cm och en vikt av 650 till 750 g. Den har 5 till 7,5 cm långa bakfötter och 2 till 3,5 cm stora öron. Pälsens färg på ovansidan varierar beroende på population. Den kan vara mörk med ljusare streck eller enhetlig rödaktig. Det finns även individer med en mörk längsgående strimma på ryggens topp. Extremiteternas utsida har ofta samma färg som ovansidan men det finns även exemplar med mörka och ljusa avsnitt på utsidan. Undersidan är ljusare röd, gul eller vitaktig. Nästan svarta exemplar (melanism) är inte ovanliga. En ljus fläck bakom öronen saknas.[6]
Wikimedia Commons har media som rör Sciurus spadiceus.
Wikispecies har information om Sciurus spadiceus.
Sciurus spadiceus är en däggdjursart som beskrevs av Ignaz von Olfers 1818. Sciurus spadiceus ingår i släktet trädekorrar, och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan tre underarter.
Arten tillhör undersläktet Urosciurus eller Hadrosciurus som ibland godkänns som självständigt släkte.
Denna ekorre förekommer i nordvästra Sydamerika öster om Anderna från Colombia, Ecuador och Peru till centrala Brasilien och centrala Bolivia. Habitatet utgörs av tropiska skogar i låglandet och i Andernas låga delar. Sciurus spadiceus kan knäcka stora nötter med hårt skal.
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 21,5 till 31,5 cm, en svanslängd av 22,5 till 32,5 cm och en vikt av 650 till 750 g. Den har 5 till 7,5 cm långa bakfötter och 2 till 3,5 cm stora öron. Pälsens färg på ovansidan varierar beroende på population. Den kan vara mörk med ljusare streck eller enhetlig rödaktig. Det finns även individer med en mörk längsgående strimma på ryggens topp. Extremiteternas utsida har ofta samma färg som ovansidan men det finns även exemplar med mörka och ljusa avsnitt på utsidan. Undersidan är ljusare röd, gul eller vitaktig. Nästan svarta exemplar (melanism) är inte ovanliga. En ljus fläck bakom öronen saknas.
Країни поширення: Болівія, Бразилія, Колумбія, Еквадор, Перу. Цей вид живе в низинних лісах Амазонки і в передгір'ях Анд.
Повна довжина: 503—522 мм, задні ступні довжиною 67—71 мм, хвіст довжиною 266—267 мм, вуха довжиною 33—34 мм, вага: 570—660 гр. Спина червонувато-коричнева. Боки тіла, передні лапи, стегна, сторони лиця руді. Черево від кремового до червонуватого. Хвіст коричневий при основі стаючи червоним з відстанню. Існує багато варіацій по кольору.
Вид є фахівцем з лузання великих горіхів з дуже щільним, жорстким ендокарпом.
Серйозну загрозу для цього виду несе скорочення місць проживання і фрагментація. На вид полюють задля їжі в деяких областях Еквадору й Перу.
Sóc đỏ Nam Amazon, tên khoa học Sciurus spadiceus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Olfers mô tả năm 1818.[2]
Sóc đỏ Nam Amazon, tên khoa học Sciurus spadiceus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Olfers mô tả năm 1818.
_syn._S._spadiceus.jpg)
.jpg)
