nimet breadcrumb-navigoinnissa
It is reported that Moschus communicates through scent from interdigital, caudal, and musk glands, as well as through urination and defecation. Musk deer also make a low, hissing noise, and fight when put together in ill fated attempts to raise them commercially. Their large ears and eyes suggest keen hearing and eyesight, and reliance on these senses. Although not specifically reported, we can infer that tactile communication is important, especially between mothers and their offspring and mates.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The principle predator of musk deer is Homo sapiens, which hunts these animals for their musk glands. Lynx, wolverine , and yellow-throated marten have been known to prey on young musk deer. One study found musk deer remains in 43% of lynx feces. Musk deer may evade their predators by remaining cryptic and using the dense vegetation they inhabit to hide.
Known Predators:
Moschus fuscus resembles a small deer, with weights varying between 10 and 15 kg, and lengths varying between 70 and 100 cm. Hind legs are notably longer and more robust than front legs, allowing for saltatorial motion. Males and females are similar in size, and neither have antlers. Both sexes have thick, coarse hair which provides protection from harsh alpine climates. Pelage is generally brown, although there is a good deal of variation in base color, as well in vibrancy of markings such as spotting. Hair is generally paler ventrally and on inner surfaces of legs. There is a yearly molt. Males show elongate unrooted upper canines, which form curved sabers that can extend well below the lower jaw at maturity. The upper canines of females are always present but do not extend out of the mouth. The dental formula is (i0/1 c1/1 p3/3 m3/3)=34. Eyes and ears are large and well developed. Moschus does not have the facial glands of most Cervids, and unlike most Cervids, also posesses a gall bladder. Mature males have a musk gland, located ventrally between navel and genetalia, which is absent in females and juveniles. Females have two mammae.
Range mass: 10 to 15 kg.
Range length: 70 to 100 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; ornamentation
There is little known about the lifespan of M. fuscus although other captive Moschus have been found to live up to 20 years in captivity.
Musk deer are found in moderately steep alpine and sub-alpine forested regions, often near rocky areas and treeline. Moschus fuscus is commonly found at elevations between 2,600 and 3,600 m.
Range elevation: 2600 to 3600 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; mountains
Moschus fuschus is found in the southeastern Xizang and western Yunnan portions of China. This species is also found in northern Burma and southeastern Tibet.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
Moschus fuscus is an herbivorous ruminant, and has been known to consme grass, forbes, and lichens, as well as some browse.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; bryophytes; lichens
Primary Diet: herbivore (Folivore )
It is assumed that M. fuscus is very rare, although the population size is unknown, as the distribution is limited. The species is listed in CITES Appendix 1.
All musk deer have been hunted extensively for the musk glands of the mature males. During the 1960s when musk prices were high, the annual kill rate in China was about 500,000 animals. This overexploitation led to an extreme populaion crash, with the estimated number of musk deer in China falling to one million from about three million (in the 1950s). The population of Siberian musk deer was estimated to fall 70% in roughly a decade (from the 1980s to 1990s) due to overhunting.
Habitat destruction is another concern, with deforestation the main source of habitat loss.
US Federal List: no special status
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
The role of these animals within their ecosystem has not been reported. We may reasonably infer that they have some impact on vegetation through their foraging behavior. They are also important in food webs, as evidenced by the high number of lynx scats found with musk deer remains.
The musk glands of mature male Moschus have been of historic and current importance for use in soaps and perfumes. Males are hunted and trapped for musk, which, on the 1986 international market, was worth more than gold at U.S. $45,000 per kilogram. Musk has also been used as a component of traditional medicine in China, as a stimulant and as a sedative.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; source of medicine or drug
It is unlikely that these shy deer have any negative impact on humans.
While there is little known about M. fuscus in particular, other musk deer have been known to come into estrus from the end of November and into December, over a period of about three to four weeks. Males mate with multiple females. In Moschus moschiferus, males scent mark and defend a territory during breeding season. The scent gland present on male M. fuscus implies that they probably engage in similar behavior.
Mating System: polygynous
Gestation lasts from 185 to 195 days. Parturition is in June and July, and females usually have one to two young. Although data from M. fuscus are not available, it is reasonable to assume that development of the young is similar to that seen in other members of the genus. Moschus young are spotted at birth, and typically weigh around 500 g. Weaning occurs between 3 and 4 months of age, and full size is reached around the age of 6 months. Because of this, we can assume that it is possible for females to produce young annually. Both males and females apparently reach sexual maturity around 18 months of age.
Breeding interval: Females probably produce young annually.
Breeding season: Breeding takes place in November and December.
Range number of offspring: 1 to 2.
Range gestation period: 185 to 195 days.
Range weaning age: 3 to 4 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Parental care in this species has not been described extensively. Artiodactyls are generally precocial. Females nurse their young for approximately 3 to 4 months. During this time, it is likely that the young travel with the female as she forages. Females probably provide defense for their young as well as grooming. It is not known whether young continue to associate with their mother past weaning. The role of males in parental care is unknown.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
El cérvol mesquer fosc (Moschus fuscus) és una espècie d'artiodàctil de la família dels cérvols mesquers. Viu al Bhutan, la Xina, l'Índia, Myanmar i el Nepal.
El cérvol mesquer fosc (Moschus fuscus) és una espècie d'artiodàctil de la família dels cérvols mesquers. Viu al Bhutan, la Xina, l'Índia, Myanmar i el Nepal.
Das Schwarze Moschustier (Moschus fuscus) ist eine Art der Moschustiere (Moschidae), die im östlichen Himalaya verbreitet ist. Die Art gilt als stark gefährdet.
Das Schwarze Moschustier unterscheidet sich von anderen Moschustieren durch die relativ dunkle Färbung. Der Bauch ist dabei ebenso dunkel wie der übrige Rumpf. Dies gilt allerdings weniger für die Tiere der Khumbu-Region, bei denen der Bauch in der Regel geringfügig heller ist. Das Schwarze Moschustier besitzt bisweilen zwei blassgelbe Querbänder im oberen Brustbereich, zeigt aber keine weitere Hals- oder Kehlzeichnung. Nur selten sind Spuren einer gelben Fleckung am Körper erkennbar. Der Hals kann heller als der Rumpf gefärbt sein. Die Kopfrumpflänge beträgt 73–80 cm, die Schwanzlänge 4–6 cm, das Gewicht schwankt zwischen 10 und 15 kg. Die Beine sind länger als beim China-Moschustier Moschus berezovskii, dessen Verbreitungsgebiet östlich angrenzt.[1]
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über die östlichen Teile des Himalayagebietes. Hier findet man es im Süden Tibets, im Nordwesten der chinesischen Provinz Yunnan, in Myanmar, Bhutan sowie in Sikkim in Nordostindien. Vermutlich kommt es auch in Arunachal Pradesh vor. Jene Moschustiere, die in Nepal im Gebiet des Mount Everest auf etwa 4000 m gefunden werden, dürften ebenfalls dieser Art zuzurechnen sein.[2][1]
Über die Lebensweise und Ökologie dieses Moschustieres ist sehr wenig bekannt. Es bewohnt angeblich Bergnadelwälder in Höhen zwischen 2200 und 4600 m über dem Meeresspiegel. Teilweise scheint es in alpine Zonen vorzudringen. Die Tiere ernähren sich vor allem von Gräsern, Moosen und zarten Schößlingen verschiedener Pflanzen.[1]
Die Art wurde ursprünglich als Unterart der Gelbbauch-Moschustieres (Moschus chrysogaster) aufgefasst, wird heute jedoch meist als eigene Art angesehen. Sie scheint in allen Teilen des Verbreitungsgebietes bereits selten zu sein und wird daher von der IUCN als stark gefährdet (Endangered) eingestuft. Wie alle Moschustiere wird auch diese Art wegen des Moschus bejagt, einer Substanz, die die männlichen Tiere in besonderen Drüsen produzieren.[3]
Das Schwarze Moschustier (Moschus fuscus) ist eine Art der Moschustiere (Moschidae), die im östlichen Himalaya verbreitet ist. Die Art gilt als stark gefährdet.
कालो कस्तुरी नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।
கருமத மான் என்பது மதமான் குடும்பதில் உள்ள ஒரு பாலூட்டி ஆகும். இவற்றின் குளம்பு இரட்டைபடை கால் விரல்களை கொண்டிருக்கும். இவை பூட்டான், கம்போடியா, இந்தியா, மியான்மர், நேபாளம், வியட்நாம், சீனா போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகின்றன.
கருமத மான் என்பது மதமான் குடும்பதில் உள்ள ஒரு பாலூட்டி ஆகும். இவற்றின் குளம்பு இரட்டைபடை கால் விரல்களை கொண்டிருக்கும். இவை பூட்டான், கம்போடியா, இந்தியா, மியான்மர், நேபாளம், வியட்நாம், சீனா போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகின்றன.
The black musk deer or dusky musk deer (Moschus fuscus) is a species of even-toed ungulate in the family Moschidae. It is found in Bhutan, China, India, Myanmar, and Nepal.
M. fuscus is, in appearance, a small deer with long, thick hind legs in comparison to the front legs, and no antlers. The dusky musk deer has large and well developed ears and eyes. Males and females are similarly sized, between 70 and 100 cm in length and 10 and 15 kg in weight, and generally have thick brown hair. There is variation in color and vibrancy, which is evident in spotting. Upper canine teeth in males form sabers that can extend past the jaw, but not in females. Unlike most cervids, this creature possesses a gallbladder and does not have the same facial glands. Mature males have a musk gland between the navel and genitalia, and females have two mammae.[3]
The black musk deer is nocturnal, and most of their activities take place at night, dawn and dusk. This species is highly solitary. An individual of this species is not likely to live with any other deer, although they have been known to let other females “babysit” their young. Territoriality is also another salient feature, especially for males.[4] Living in the mountainous areas that have gorges and forests, these agile deer possess the ability to climb trees and move freely even at the dangerous edge of a cliff or in the very thick bushes.[3] They are more ferocious than other members in the family Moschidae, especially in the case of males fighting for mates. In addition to low growls, these deers may attack their opponents with their tusks and strong fore hooves. Black musk deer are also considerably vigilant. They do not return to the site where they are frightened or attacked before, even it is in a previously established “safe” territory.[5][6]
The black musk deer has a number of predators. Some studies show that up to 43% of the diet of some lynx may consist of black musk deer. Humans prey on the deer more than all of their natural predators combined. They are caught and killed mainly for their musk glands, which are used as a base for perfumes. Ethical concerns have led to the use of synthetic musk, but this has not prevented the black musk deer from being included on the endangered list.[3][6][7] Black musk deer have mating periods beginning in late November into December, lasting roughly one month. They have a polygynous mating system, mating with more than one female at a time. Breeding typically occurs in November and December. During mating season, a male excretes scents from scent glands to indicate his territory [3][4][5]
Gestation lasts roughly six months, ending in parturition, which normally occurs during June or July. Typically, females give birth to one or two young. The newborns weigh about 500 g, and have spots. The young are cared for by their mother after birth for several months, until weaning occurs. This process generally takes between three and four months. At six months, the young have typically reached full adult size. Sexual maturity, however, does not occur until roughly 18 months.[3][4][5]
Not much is known about black musk deer parental care. Females are generally the main caretakers, as they watch their young for roughly 3 to 4 months. Typically, the young travel with their mothers throughout this period, during which the mother defends and grooms her young. The role of the father in parental care is currently unknown.[4]
All animals have a certain position on the food web. Even the black musk deer, although only endangered, its lack of species numbers has a detrimental effect on the environment in which it lives and the food web in which it participates. They are believed to affect the vegetation because they consume mostly grass and other plants. Because they are hunted by humans and other animals such as the wolverine, lynx, and yellow-throated marten, their numbers have been greatly reduced, so they are now on the endangered species list. With fewer black musk deer around, it has become more difficult for these predators to find food, greatly affecting the food web.[3][6][7]
The musk glands of the full-grown males have been collected for use in soaps and perfumes. The deer are hunted by people and companies looking to make money. At one point in the 1980s, the musk of the adult male deer was worth four times its weight in gold. Because of its high demand in the soap and perfume market, the price of the musk was very high. Another reason the deer are hunted is due to the belief that the musk of the deer has medicinal purposes. By tradition, they use it as a sedative and a stimulant.[4][7]
Due to excessive hunting, it has been since placed on the endangered list. Another issue associated with the loss of the deer is habitat loss from deforestation. Not much is being done to save the deer from possible extinction.[3][4][5][6][7]
The black musk deer or dusky musk deer (Moschus fuscus) is a species of even-toed ungulate in the family Moschidae. It is found in Bhutan, China, India, Myanmar, and Nepal.
El ciervo almizclero negro (Moschus fuscus) es una especie de mamífero artiodáctilo propio de Asia.[2]
En China, habita el noreste de Yunnan y sudeste del Tíbet, el norte de Birmania, noreste de India, Bután y oriente de Nepal.[1] Se ha reportado en alturas de 2600-4200 msnm. Habita en bosque de moderada inclinación en ocasiones cerca del límite superior de los árboles.
Es una especie pequeña, con un peso de 10 a 15 kg, y una longitud de 70-100 cm. Los miembros traseros son considerablemente más largos y robustos que los delanteros, permitiéndole saltar fácilmente. Los machos y hembras tienen un tamaño similar y no poseen cuernos. Ambos sexos tienen pelo grueso y áspero que le proporciona protección del frío de las alturas. El pelaje es principalmente marrón y generalmente más pálido en el vientre y en la cara interna de los miembros. Tienen una muda anual. Los machos tienen los caninos superiores carentes de raíz y alargados, los cuales se curvan en forma de sable extendiéndose más allá del borde de la mandíbula en la edad adulta. En las hembras los caninos no se extienden fuera de la boca. La fórmula dental es (i0/1 c1/1 p3/3 m3/3)=34. Los ojos y orejas son largas y bien desarrolladas. Los machos maduros tienen una glándula de almizcle localizada entre el ombligo y genitales, la cual esta ausente en las hembras y jóvenes. Las hembras tienen dos mamas.[3]
La gestación dura de 185-195 días. El parto ocurre en junio o julio y tienen de una a dos crías por vez. Los recién nacidos tienen un patrón de color moteado y usualmente pesan alrededor de 500 g. El destete ocurre a los 3 a 4 meses. A causa de ello se asume que es posible que las hembras se reproduzcan anualmente. La madurez sexual la alcanzan a los 18 meses de edad.[3]
La especie es típicamente solitaria. Es raro ver a más de dos individuos juntos, a excepción de las hembras con sus crías. Son más activos durante el amanecer, el atardecer y la noche.[3]
Es un rumiante herbívoro que consume hierba, pastos y ramas.
Está catalogado por la Lista Roja de la UICN como especie en peligro de extinción. Se presume una reducción de la población del 50% en las últimas tres generaciones por la pérdida y deterioro de su hábitat, disminución de su área de distribución y la caza con el fin de obtener su costoso almizcle.[1]
El ciervo almizclero negro (Moschus fuscus) es una especie de mamífero artiodáctilo propio de Asia.
Moschus fuscus Moschus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Moschidae familian sailkatuta dago.
Moschus fuscus Moschus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Moschidae familian sailkatuta dago.
Moschus fuscus
Le Chevrotain porte-musc noir (Moschus fuscus) est une espèce de mammifères de la famille des Moschidae. Ce mammifère herbivore forme l'une des sept espèces du genre Moschus.
C'est en 1981 que cette espèce fut décrite pour la première fois par le naturaliste Li
L'apparence du porte-musc noir fait penser à un petit cerf. Il mesure entre 70 et 100 cm de long pour un poids allant de 10 à 15 kg. S'ils ne portent de bois sur la tête comme les cervidés, leur particularité vient de leurs longues canines supérieures, en forme de sabre, qui peuvent mesurer jusqu'à 10 cm de long. Celles-ci sont visibles même lorsque l'animal a la gueule fermée. Chez les femelles, ces canines sont également présentes, mais ne sont pas visibles. Les yeux et les oreilles sont grands et bien développés[1].
Le pelage est épais et de couleur brune. Il existe néanmoins des variations dans la couleur et le dynamisme des marques tel que des taches. L'espèce ne porte pas de glandes faciales comme chez la plupart des cervidés, et, contrairement à eux, elle possède une vésicule biliaire. Les mâles adultes ont une glande à musc située sur le ventre entre le nombril et l'extrémité du pénis, qui est absente chez les femelles et les juvéniles. Les membres postérieurs sont plus longs que les membres antérieurs.
L'aire de répartition[2] du porte-musc noir se situe en Chine (nord-ouest du Yunnan et du Tibet du sud-est), dans le nord de l'Inde (Arunachal Pradesh), au Bhoutan et au Népal. Il vit à des altitudes allant de 2 600 à 4 200 m.
Cette espèce préfère les habitats forestiers comme les forêts de conifères, les bordures de forêts et les crêtes rocheuses.
La période de reproduction du porte-musc noir se déroule entre novembre en décembre. Pendant cette période, les mâles excrètent des substances odoriférantes provenant de leurs glandes à musc et de leurs glandes caudales afin de délimiter leur territoire et attirer les femelles. Chaque mâle s'accouple avec plusieurs femelles[1]. Après une période de gestation d'environ six mois, la femelle bas un seul petit (rarement deux) pesant environ 500 g. Les jeunes sont sevrés vers l'âge de 3 à 4 mois et atteignent leur maturité sexuelle à environ 18 mois.
Le porte-musc noir est un animal nocturne dont la plupart des activités se déroulent à l'aube et au crépuscule. C'est une espèce très solitaire. Sédentaire, le mâle vit sur un territoire bien défini qui englobe celui de deux ou trois femelles. La territorialité est aussi un autre trait saillant du porte-musc noir en particulier pour chez les mâles.
Vivant dans les zones montagneuses possédant des gorges et des forêts, ce moschidé a la capacité de grimper aux arbres et se déplace librement, même au bord d'une falaise dangereuse ou dans les buissons très épais.
Comme pour bon nombre d'herbivores, le porte-musc noir doit faire face à plusieurs prédateurs. Le lynx et le carcajou sont ses principaux ennemis. La martre à gorge jaune est également un autre prédateur mais à moindre mesure que les deux premiers. Pour échapper à ses ennemis, le porte-musc noir utilise la végétation dense de son habitat pour se cacher.
Le musc produit par le porte-musc noir est très apprécié pour ses propriétés cosmétiques et pharmaceutiques présumés, et se vend à près de 45 000 $ par kilogramme sur le marché international. Bien que ce musc, présent chez les mâles, peut-être extrait d'animaux vivants, l'espèce est très menacée par une chasse excessive. Ce braconnage est relativement facile à réaliser et difficile à arrêter en utilisant uniquement des moyens légaux.
L'animal semble également exiger une végétation dense, soit sous la forme de forêts ou zones arbustives intactes. Ainsi, la présence excessive de clairières ou de prairies peut empêcher l'utilisation de ces terres.
Moschus fuscus
Le Chevrotain porte-musc noir (Moschus fuscus) est une espèce de mammifères de la famille des Moschidae. Ce mammifère herbivore forme l'une des sept espèces du genre Moschus.
C'est en 1981 que cette espèce fut décrite pour la première fois par le naturaliste Li
Il mosco nero (Moschus fuscus Li, 1981), noto anche come mosco scuro, è una specie di mosco originaria di Bhutan, Cina, India, Myanmar e Nepal[2].
È una specie piccola, con un peso di 10–15 kg e una lunghezza di 70–100 cm. Gli arti posteriori sono considerevolmente più grandi e robusti di quelli anteriori, consentendo all'animale di saltare facilmente. Maschi e femmine hanno dimensioni simili e non possiedono corna. Entrambi i sessi sono ricoperti da un mantello spesso e grossolano che li protegge dal freddo delle altitudini dove vivono. Ogni anno questi animali effettuano la muta. I maschi hanno canini superiori privi di radice, allungati e ricurvi, che in età adulta si estendono oltre il bordo della mandibola. Nelle femmine, invece, questi canini non oltrepassano il limite della bocca. Occhi e orecchie sono grandi e ben sviluppati. Nei maschi adulti è presente una ghiandola del muschio situata tra l'ombelico e i genitali, assente nelle femmine e nei giovani. Le femmine hanno un unico paio di mammelle[3].
Vive in Cina, nelle regioni nord-orientali dello Yunnan e in quelle sud-orientali del Tibet, nel nord del Myanmar, nel nord-est dell'India, in Bhutan e nel Nepal orientale[1], a 2600–4200 m di quota. Vive nei boschi, ma talvolta si spinge oltre il limite degli alberi.
Il mosco nero è generalmente solitario: è molto raro vedere due esemplari insieme, a eccezione delle femmine con i piccoli. È più attivo all'alba, al tramonto e di notte[3].
È un ruminante erbivoro che si nutre di erba e ramoscelli.
La gestazione dura 185-195 giorni. Il parto, singolo o gemellare, avviene in giugno o luglio. I piccoli, che alla nascita pesano circa 500 g, hanno il mantello ricoperto di macchie e sono svezzati all'età di 3 o 4 mesi; proprio per questo motivo si ritiene che la femmina si riproduca ogni anno. La maturità sessuale viene raggiunta a circa 18 mesi d'età[3].
Sulla Lista Rossa della IUCN viene classificato tra le specie in pericolo. È stato stimato che il numero degli esemplari sia diminuito del 50% nelle ultime tre generazioni a causa della distruzione dell'habitat, della diminuzione dell'areale e, soprattutto, della caccia, effettuata allo scopo di impossessarsi del costoso muschio[1].
Il mosco nero (Moschus fuscus Li, 1981), noto anche come mosco scuro, è una specie di mosco originaria di Bhutan, Cina, India, Myanmar e Nepal.
Het zwart muskushert (Moschus fuscus) is een evenhoevige uit de familie van de muskusherten (Moschidae).
Ze worden ongeveer 70-100 cm lang en wegen ongeveer 10-15 kg.
Na een draagtijd van 185-195 dagen worden er 1-2 jongen geboren. Ze leven ongeveer tot 20 jaar in gevangenschap maar het is onbekend hoelang ze in het wild leven.
Deze soort komt voor in Azië, vooral in de Himalaya en het gebied eromheen. Ze leven op een hoogte van 2600-3600 meter.
Bronnen, noten en/of referentiesHet zwart muskushert (Moschus fuscus) is een evenhoevige uit de familie van de muskusherten (Moschidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Piżmowiec ciemny[3] (Moschus fuscus) – gatunek ssaka z rodziny piżmowcowatych (Moschidae). Ssak kopytny, występujący w Azji, jest zagrożony wyginięciem.
Piżmowiec ciemny występuje w południowych Chinach (północno-zachodnie Junnan (26°30’N, 98°50’E) i południowo-wschodni Tybet (28°25’N, 97°06’E)), w północnej Mjanmie, północnych Indiach (Arunachal Pradesh), Bhutanie i wschodnim Nepalu[2][4]. Jest możliwe że ze względów geograficznych (występowanie w Arunachal Pradesh) że zwierzę widziane w Khumbu w rejonie Mount Everestu w północno-zachodnim Nepalu na wysokości 4000 m n.p.m. może reprezentować ten gatunek[4].
Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez chińskiego przyrodnika Li Zhixianga w 1981 roku (choć być może takson opisany przez Briana Houghtona Hodgsona w 1939 roku pod nazwą Moschus saturatus reprezentuje ten gatunek[5][6])[7]. Jako miejsce typowe Li wskazał Bapo, w Gongshan Xian, w prowincji Yunnan, na wysokości 3500 m n.p.m.[7] Holotypem był dorosły samiec o numerze katalogowym 73556 zebrany 21 grudnia 1973 roku, paratypem była dorosła samica o numerze katalogowym 73456 schwytana 15 listopada 1973 roku w tym samym miejscu co holotyp[7]. Oba okazy znajdują się w kolekcji Kunming Institute of Zoology[7].
Piżmowiec ciemny był przez niektórych autorów traktowany jako podgatunek piżmowca górskiego (M. chrysogaster)[8], jednak Colin Groves i współpracownicy w 1995 roku uznali ważność tego gatunku[9]; potwierdziła to analiza cytochromu b przeprowadzona w 2001 roku[10].
Nazwa rodzajowa: gr. μόσχος moskhos – piżmo, od pers. مشک mušk – piżmo[11]. Epitet gatunkowy: łac. fuscus – brązowy, ciemny, czarny[12].
Długość ciała 73–80 cm, ogona 4–6 cm; masa ciała 10–15 kg[4]. Długość czaszki 13,5–14,5 cm[4]. Sierść jest w większości czarniawo-brązowa, znacznie ciemniejsza niż u jakiegokolwiek innego gatunku piżmowca, bez oznaczeń na szyi i gardle, w górnej części ciała bardzo rzadko rozproszone żółtawe plamy[4]. Szyja może być nieco bledsza niż ciało; gardło nie ma żadnych podłużnych pasm biegnących w dół, ale często występują dwie niepełne, żółte obroże. Spód ciała jest ciemny jak jego górna część. Sierść na zadzie z ochrowym odcieniem, ale pośladki są czarne. U młodych osobników na sierści znajdują się pasy podobne do tych które występują u pak, ale włosy dorosłych są w stałym kolorze z wyjątkiem bardzo krótkich, białych podstaw. Włosy są długie, na kłębie długości 32-46 mm, na zadzie 51-63 mm[4]. Pysk jest krótki, mniejszy niż połowa długości czaszki, ale kanał łzowy jest dłuższy niż jej wysokość[4]. Kończyny są bardziej wydłużone niż u piżmowca karłowatego (M. berezovskii), pomimo mniejszej czaszki. Długość kości śródręcza 88-101 mm, śródstopia 126-135 mm, więc kończyny tylne są jeszcze bardziej wydłużony niż u M. berezovskii, długość śródstopia wynosi 152% długości śródręcza i 96% długości czaszki, kości śródręcza stanowi 63% długości czaszki[4]. Kopyta są wydłużone: długość u jednego okazu wynosiła 27-29 mm (maksymalna długość u innych gatunków wynosi 24 mm)[4]. Okazy z regionu Khumbu mają nieco bledszy spód i dolną część żuchwy niż te z Chin i Mjanmy[4].
Gatunek ten zamieszkuje w pobliżu linii drzew w zacienionym lesie iglastym i wśród różaneczników, na wysokości 2200-4600 m n.p.m., rozciągającej się do strefy alpejskiej[4]. Najprawdopodobniej prowadzą nocny tryb życia, podobnie jak spokrewnione gatunki[4].
W skład diety piżmowca ciemnego wchodzą głównie trawy, mchy i delikatne pędy różnych roślin, ale żadne szczegółowe dane nie są dostępne[4].
Nie ma żadnych informacji na temat okresu rozrodczego tego ssaka[4].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (ang. Endangered – zagrożony wyginięciem)[2]. Gatunek ten notowany jest w załączniku I konwencji waszyngtońskiej CITES w większości krajów jego zasięgu i w załączniku II w Chinach[13]. Największym zagrożeniem dla piżmowcowatych są polowania dla pozyskania piżma stosowanego do wyrobu kosmetyków[2]. Gatunek ten jest nominalnie chroniony w Mjanmie przez utworzenie Khakaborazi National Park, ale w wielu obszarach kłusownictwo nadal jest poważnym problemem[2].
Piżmowiec ciemny (Moschus fuscus) – gatunek ssaka z rodziny piżmowcowatych (Moschidae). Ssak kopytny, występujący w Azji, jest zagrożony wyginięciem.
Svart myskdjur eller svart myskhjort (Moschus fuscus) är ett däggdjur i familjen myskhjortar som förekommer i södra Asien.
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 70 och 100 cm samt en vikt av 10 till 15 kg.[2] Därtill kommer en mycket kort svans. Den tjocka pälsen har oftast en brun färg men variationer och några prickar i annan färg är inte ovanliga. Båda kön ser nästan likadan ut och saknar horn. Påfallande är hannens övre hörntänder som är förlängda och böjda. Allmänt har arten ingen framtand, en hörntand, tre premolarer och tre molarer i varje käkhalva, alltså 34 tänder. Liksom hos andra myskhjortar har vuxna hannar en körtel vid bakre delen av buken som avsöndrar ett myskdoftande ämne.[2]
Svart myskhjort förekommer i södra Kina, östra Nepal, norra Bhutan, nordöstra Indien (Arunachal Pradesh) och norra Burma. Den vistas där i bergstrakter, vanligen mellan 2 600 och 4 200 meter över havet. Regionen kännetecknas av klippiga bergsängar och öppna skogar.[1]
Individerna lever vanligen ensamma och är aktiva under dagens mörka timmar. Hannar har ett revir som markeras med mysk, urin och avföring. Territoriet är oftast 200 till 300 hektar stort.[2]
Svart myskhjort äter vanligen gräs och lav samt några blad.[2]
Fortplantningssättet är inte helt utrett. Troligen sker parningen liksom hos andra myskhjortar i november eller december. Efter 185 till 195 dagars dräktighet föder honan i maj eller juni en till två ungar. Hos nyfödda ungar är prickarna på kroppen tydligast. Ungarna dias vanligen 3 till 4 månader och efter ungefär 18 månader är de könsmogna. Livslängden i naturen är inte känd. Med människans vård kan svart myskhjort leva 20 år.[2]
Artens naturliga fiender är lodjur, järv och gulstrupig mård.[2]
Hannar jagas intensiv för myskens skull som används i parfym. I regioner där jakten är förbjuden finns oftast tjuvjakt. I viss mån hotas arten när gömställen som buskar röjas. IUCN befarar att beståndet minskade med 50 procent under de senaste 21 åren (tre generationer) och listar svart myskhjort som starkt hotad (EN).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Svart myskdjur.
Svart myskdjur eller svart myskhjort (Moschus fuscus) är ett däggdjur i familjen myskhjortar som förekommer i södra Asien.
Moschus fuscus là một loài động vật có vú trong họ Moschidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Li mô tả năm 1981.[2]
Phương tiện liên quan tới Moschus fuscus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Moschus fuscus là một loài động vật có vú trong họ Moschidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Li mô tả năm 1981.
Чёрная кабарга[1] (лат. Moschus fuscus) — парнокопытное млекопитающее из семейства кабарговых. Населяет юго-западный Китай, северную Бирму, северо-восточную Индию, Бутан, восточный Непал[2].
M. fuscus выглядит как маленький олень с длинными мощными задними конечностями по сравнению с передними и без рогов. У чёрной кабарги большие и хорошо развитые уши и глаза. Самцы и самки имеют одинаковый размер, от 70 до 100 см в длину и весом 10 и 15 кг, и у них обычно густой коричневый мех. Географический вариации окраски. Верхние клыки самцов саблевидные, а у самок нет. У зрелых самцов есть мускусная железа, а у самок — два соска[3].
У чёрной кабарги период спаривания начинается от конца ноября до декабря и продолжающиеся примерно один месяц. Для них характерна полигиния, самец спаривается более чем с одной самкой за сезон. В период размножения самцы помечают свой участок выделениями мускусной железы[3][4][5].
Беременность длится примерно шесть месяцев, роды обычно происходят в июне или июле. Как правило, самки рожают одного или двух детёнышей. Новорожденные весят около 500 г и имеют пятнистую окраску. Мать заботится о детёнышах в течение нескольких месяцев, пока не происходит отлучение. Этот процесс обычно занимает от трех до четырех месяцев. В шесть месяцев молодые особи, как правило, вырастают до размеров взрослых, но половой зрелости достигают только в 18 месяцев[3][4][5].
О заботе о потомстве у чёрной кабарги известно мало. Самки, очевидно, заботятся о потомстве в одиночку и без помощи самцов в течение 3—4 месяцев. Как правило, молодые особи следуют за своими матерями в течение всего этого периода, а мать защищает детёнышей и ухаживает за ними[4].
Выделения мускусных желез взрослых самцов используются в парфюмерной индустрии. На чёрную кабаргу охотятся ради заработка. В 1980-х годах был период, когда мускус взрослой кабарги стоил в четыре раза дороже золота того же веса, из-за высокого спроса сырьё для парфюмерной промышленности. Другая причина, по которой охотятся на чёрную кабаргу, связана с убеждением, будто её мускус имеет лечебные свойства. Он традиционно используется как успокаивающее средство и стимулятор[4][6].
Из-за чрезмерной охоты в Красной книге МСОП этому таксону присвоен охранный статус «Вымирающие виды» (EN)[2]. Другим фактором, сокращающим численность чёрной кабарги является потеря среды обитания в результате сведения лесов. Никаких серьёзных мероприятий по защите этого вида не проводится[3][4][5][7][6].
Чёрная кабарга (лат. Moschus fuscus) — парнокопытное млекопитающее из семейства кабарговых. Населяет юго-западный Китай, северную Бирму, северо-восточную Индию, Бутан, восточный Непал.
黑麝，又叫黑獐子、褐麂、獐子，門巴語中又稱「拉那」。藏名译音为“拉瓦纳波”。列入中国国家I级重点保护野生动物名录国家林业局官方网站和CITES附录I（除阿富汗、不丹、印度、缅甸、尼泊尔和巴基斯坦的种群外）国家林业局官方网站。
黑麝的栖息地位于海拔3000-4400米之间的寒冷、潮湿的针叶林线附近，还包括冰雪覆盖的山坡，以及多懸崖峭壁、密林、灌叢地帶。目前所知，適棲範圍內平均密度為每平方公里0.6隻，最高可達每平方公里4.2隻。
牠們仅分布于云南北部的高黎贡山、贡山和西藏东南部的墨脱、察隅、米林、波密、林芝等地。
体形与林麝相似，個體小於馬麝，比馬麝矮壯，体长为70- 80厘米，体重7-9千克，肩高約46-50厘米，四肢較馬麝粗壯而短。蹄較大。它的耳朵的上半部、耳尖比林麝宽圆，辟背辟內全呈暗褐色。四肢也比林麝明显粗壮。[1]身上被有粗硬、疏松的体毛，各部位毛均較馬麝的短，长度約為2厘米左右。通体除了背中央一帶微有深橘黃色外，均為純一色的黑褐色或深褐色。頭後的頸背處兩側各有一段斑塊狀間雜的淡黃色毛，俗稱颈纹。雄麝香腺囊均大於馬麝，麝香仁約有羊糞粒大小，顏色較馬麝深。其他特徵與馬麝相同。[2]
黑麝生活在特殊的濕潤高山峽谷森林地區，不僅具有林麝攀登樹幹的能力，而且在十分險峻的懸崖峭壁上行動自如，在茂密的灌木叢內能跳越枝幹飛奔，在較密的叢林內鉆窜靈活。與馬麝一樣性情膽怯多疑，一旦發現敵害迅速奔逃。多選擇在大樹下或人跡不易接近的石洞、懸崖下躺臥休息。活動範圍較馬麝小，一般約1000至1500平方公尺，但如遇較大的驚嚇以後，可在數天之內不返回此地，這是與其他麝不同的習性之一，由於黑麝活動地區植物種類豐富，四季都有青草綠葉，所以黑麝多食植物的花、漿果、鮮嫩枝葉、根莖以及苔蘚、菌類植物如各种杜鹃、苔草、高山柳等植物。由於多食新鮮嫩綠植物，黑麝每天排糞的次數較馬麝多，約4至6次。據觀察，雄麝在發情季節為爭偶毆鬥時不僅以獠牙刺傷對方，而且還能以兩條後腿站立用較粗壯的前蹄去登踏對方，並從喉嚨裡發出一些恐嚇對方的聲音。相比之下，黑麝是麝科動物中較為兇猛的一種。與林麝一樣，隨氣候的變化，有垂直遷徙的習性。其他習性及活動規律與林麝相仿。[3]
黑麝，又叫黑獐子、褐麂、獐子，門巴語中又稱「拉那」。藏名译音为“拉瓦纳波”。列入中国国家I级重点保护野生动物名录国家林业局官方网站和CITES附录I（除阿富汗、不丹、印度、缅甸、尼泊尔和巴基斯坦的种群外）国家林业局官方网站。
검은사향노루(Moschus fuscus)는 사향노루과에 속하는 우제목/경우제목의 일종이다. 부탄과 중국 그리고 인도, 미얀마, 네팔에서 발견된다. 작은 사향노루로 앞다리에 비해 길고 굵은 뒷다리를 갖고 있으며, 가지뿔은 없다.
