Elaeocarpus angustifolius Bl.

Blätter und Blütenstände

Früchte

Elaeocarpus angustifolius ist ein Baum in der Familie der Elaeocarpaceae aus Südostasien, von Indien bis Südchina nach Vietnam bis zu den Philippinen und nach Australien.

Beschreibung

Elaeocarpus angustifolius wächst als meist halbimmergrüner, schnellwüchsiger Baum bis 35 Meter oder etwas mehr hoch. Der Stammdurchmesser erreicht bis über 60–80 (bis 200) Zentimeter. Es werden meist dünnere und längere Brettwurzeln gebildet. Die relativ glatte Borke ist bräunlich-grau und im Alter leicht rissig.

Die einfachen, kurz gestielten und fast kahlen Laubblätter sind wechselständig an den Zweigenden angeordnet. Der kurze, leicht rinnige Blattstiel ist 1–2 Zentimeter lang. Die am Rand ganzen bis gesägten oder gekerbten fast kahlen, dünnledrigen Blätter sind 6–18 Zentimeter lang. Sie sind eiförmig, -lanzettlich bis lanzettlich oder verkehrt-eilanzettlich und rundspitzig bis spitz. Beim Laubwechsel werden die Blätter orange-rot. Die kleinen Nebenblätter sind früh abfallend.

Es werden achselständige oder teils aus den Blattnarben, astblütige, ramiflore, oft einseitige, traubige und schwach behaarte, kürzere Blütenstände gebildet. Die zwittrigen, fünfzähligen und weißen bis cremefarbenen, hängenden, gestielten Blüten sind mit doppelter Blütenhülle. Die klappigen, eilanzettlichen, innen gekielten und leicht behaarten bis kahlen Kelchblätter sind grünlich-weiß bis rötlich. Die glockenförmig zusammenstehenden, verkehrt-eiförmigen, fast kahlen, gelappten Petalen sind fein, langfransig und bis 15 Millimeter lang. Es sind viele (35–60), kurze, sehr fein behaarte Staubblätter mit sehr kurzen Staubfäden und an der Spitze borstigen, länglichen Antheren vorhanden. Der oberständige, mehrkammerige und kleine Fruchtknoten ist dicht behaart mit einem im unteren Teil behaarten, schlanken, pfriemlichen Griffel mit minimaler Narbe. Es ist ein fein behaarter Diskus vorhanden.

Es werden rundliche und blaue, etwa 15–24 Millimeter große, kahle, glänzende, dünnfleischige Steinfrüchte gebildet. Der mehrsamige (2–5), knochige, rundliche Steinkern ist grubig, mehr oder weniger skulptiert und hart.

Taxonomie

Die Erstbeschreibung erfolgt 1825 durch Carl Ludwig Blume in Bijdr. Fl. Ned. Ind.: 120. Es sind einige Synonyme bekannt wie Elaeocarpus ganitrus Roxb. ex G.Don oder auch die teils als eigene Art geführte Elaeocarpus grandis F.Muell. u. a.^[1][2]

Verwendung

Die sauren Früchte sind essbar. Die harten Steinkerne werden zu Schmuck oder Knöpfen verarbeitet. In Indien gelten sie als heilige Perlen, die als „Rudraksha“ bekannt sind.

Das relativ leichte bis mittelschwere, nicht sehr beständige Holz wird für einige Anwendungen genutzt, es eignet sich gut zum Schnitzen.

Literatur

• Douglas J. Boland, M. I. H. Brooker u. a.: Forest Trees of Australia. Fifth Edition, CSIRO, 2006, ISBN 0-643-06969-0, S. 100 f.
• M. J. E. Coode: Elaeocarpus in Australia and New Zealand. In: Kew Bulletin. Vol. 39, No. 3, 1984, S. 509–586, doi:10.2307/4108594.
• Morris Lake: Australian Rainforest Woods. CSIRO, 2015, ISBN 978-1-4863-0179-9, S. 70 (als Elaeocarpus grandis).

Einzelnachweise

1. ↑ Elaeocarpus angustifolius bei KEW Science.
2. ↑ Useful Tropical Plants.

Ganitri (Elaeocarpus ganitrus) nyaéta ngaran tangkal anu sikina teuas kalawan beungeutna kawas anu kahakan cacing sarta ngabentuk rupa-rupa ukiran anu éndah. Di Cipagalo jeung Cipadung, Bandung, ieu tatangkalan dijadikeun ngaran patempatan nyaéta Ciganitri. Kiwari, siki ganitri réa dimangpaatkeun pikeun hiasan kembang garing, sarta pikeun pangagem ageman Hindu mah siki ganitri téh dipaké pikeun sarana ibadah upamana waé dijadikeun tasbé.

Di India, ieu tatangkalan dingaranan rudraksa. Ceuk sakaol, dina hiji waktu, cai panon Siwa ragrag, tuluy tumuwuh jadi tangkal rudraksa sarta sumebar di Naari Baratawarsa jeung sabudeureunana, satuluyna sumebar nepi ka kapuloan Indonésia, kalayan ngaran populerna téh génitri atawa genitri.

Siki ganitri dihias emas

Rudraksa, asalna ti kecap rudra (Siwa) sarta aksa (panon). Rudraksa éta buah kadeudeuh Siwa antukna dianggap suci. Siki panon Siwa ieu ku panganutna dipercaya bisa ngabérésihkeun dosa ku cara melong, nyagap atawa ngajadikeun sarana japa. Ku alatan éta, siki-siki éta diuntuy, dipaké pikeun japa mala. Japa hartina mindo kecap suci, sedengkeun mala nyaéta kecap séjén pikeun tasbé atawa rosario, untuyan siki-sikian, rukmi, mutiara, muté, merjan, atawa candana.

Sajaba pangaruh kaagamaan, pikeun pamakéna, ganitri dipercaya bisa ngahasilkeun éfék biomédis sarta bioéléktromagnétik antukna ngahasilkeun éfék kaséhatan, kasegaran, sarta kabugeran.

Ganitri ogé dipercaya bisa nyerep polutan antukna di sawatara jalan di Bandung dipelakan ganitri minangka tangkal nu mageran jalan.

Indonésia mangrupa panghasil 70% kaperluan siki ganitri di dunya. Ajén ékonomina ngahontal ratusan miliyar rupiah.

Tempo ogé

• [1]
• [2]

Rujukan

• Stutley, Margaret (1985). The Illustrated Dictionary of Hindu Iconography. First Indian Edition: Munshiram Manoharlal, 2003, ISBN 81-215-1087-2.
• T. Bachtiar, Pikiran Rakyat, 26 Agustus 2008

रुद्राक्ष(Ultrasum Bead Tree , Rosery Nut), नेपालको मध्य पहाडी क्षेत्रमा पाईने वनस्पति र यसमा फल्ने फल हो । यसको रुख र फल दुबैलाई नेपाली,संस्कृत र हिन्दी भाषामा रुद्राक्ष भनिन्छ । रुद्राक्षको एकै बोटमा एकपटक फल लाग्दा विभिन्न मुख, आकार र विभिन्न नापका दानाहरू फल्दछन् । यसको दानामा माथिबाट झरेका रेखाहरू (Vertical ) रेखाहरू हुन्छन् । त्यही रेखालाई मुख भनिन्छ र जतिवटा रेखा हुन्छन् त्यति नै मुखे रुद्राक्ष भनिन्छ । यो फल(रुद्राक्ष) एक मुखे देखि २७ मुखे सम्म भएको बिश्वास गरिन्छ । यो संस्कृतको रुद्र र अक्ष बाट बनेको हो । शाब्दिक अर्थमा यो भगवान शिवको अश्रु जलबिन्दु मानिन्छ । नेपाली शब्दसागर शब्दकोषमा रुद्राक्ष शब्दलाई "लामा-लामा हरिया केशर हाँगामा-फूल सेता हुने स्याउले एक ठूलो जातको रुख र त्यसैको साना ओखर वा तिमिला खाले काँडे फल" भनेर परिभाषित गरिएको छ । रुद्राक्षलाई हाम्रो गाउँघरमा दाना भनेर पनि चिनिन्छ । धार्मिक महादेवको वस्तुका रूपमा वनस्पति रुद्राक्षको महिमा धेरै छ । रुद्राक्षको उत्पत्तिका बारेमा पौराणिक कथा अनुसार भगवान शिवले महाबली दैत्य सुरलाई नाश गर्न लामो समयसम्म चिन्तन गरी आँखा खोल्दा शिवको सूर्यमुखी आँखाबाट बगेको आँसुका थोपा निस्की विभिन्न ठाउँमा छरिन गए । यिनै छरिएका आँसुका थोपा वृक्षमा परिणत हुन गएकाले शिवका आँसुका उपजलाई रुद्राक्ष वृक्षहरू भनेर नामाकरण गरियो । 'रुद्राक्ष रहस्य' नामक पुस्तकका अनुसार रुद्राक्ष २७ मुखीसम्म हुन्छ भनेका छन् भने हालैको खोजअनुसार संसारभरि ३८ मुखीसम्म रुद्राक्ष पाइएको खोजकर्ताले बताएका छन् तर सामान्यतः १ देखि १४ मुखीसम्म मात्र सर्वसुलभ उपलब्ध हुन्छन् । एकमुखी र नौ मुखीदेखि १४ मुखी रुद्राक्ष निकै दुलर्भ मानिन्छ ।

धा‍र्मिक विश्वाश अनुसार एकमुखी रुद्राक्ष भगवान शिव, द्विमुखी श्री गौरी-शंकर, त्रिमुखी तेजोमय अग्नि, चतुर्थमुखी श्री पंचदेव, षष्ठमुखी भगवान कार्तिकेय, सप्तमुखी प्रभु अनंत, अष्टमुखी भगवान श्री गणेश, नवममुखी भगवती देवी दुर्गा, दसमुखी श्री हरि विष्णु, तेरहमुखी श्री इंद्र तथा चौदहमुखी स्वयं हनुमानजीको रूप मानिन्छ । विभिन्न आकारका रुद्राक्ष धारणबाट फल पाइन्छ । अमला आकारको रुद्राक्ष धारण गर्दा सबै अरिष्ट नाश हुन्छ । बयर आकारका रुद्राक्षले सुख र सौभाग्य बढाउँछ । लालगेडी आकारको साना दाना भएको रुद्राक्षबाट सबै मनोरथ पूरा हुन्छन् भनिएको छ ।^[१] रातो, कालो, सेतो र पहेँलो रङको पनि रुद्राक्ष हुने हुँदा कालो रङ्गको रुद्राक्ष सबैभन्दा राम्रो मानिन्छ । यस्तै जुन रुद्राक्षमा प्वाल नपारीकन धागो छिराउन सकिन्छ त्यो सबैभन्दा राम्रो र सर्वश्रेष्ठ मानिन्छन् ।

रुद्राक्ष पाइने मुख्य स्थान

पश्चिम नेपालको काश्की, स्याङ्जा, पाल्पा, गुल्मी र पूर्वी नेपालको भोजपुर, सङ्खुवासभा र धनकुटामा बढी पाइन्छ । नेपाललगायत भारत, मलेसिया, थाइल्याण्ड, इण्डोनेसिया तथा अस्ट्रेलियाका जङ्गलमा प्रशस्तै पाइन्छ । विश्वभरमा यसका जम्मा १२३ प्रजाति पाइएका छन् । रुद्राक्ष नेपालको अतिरिक्त, बर्मा, इङ्गल्याण्ड, बङ्गलादेश तथा मलेशियामा समेत अत्यधिक पाइने गर्दछ । भारतको बिहार, बङ्गाल, मध्य प्रदेश, आसाम तथा महाराष्ट्र पनि पाइन्छ । विद्वानहरुको भनाई रहेको छ रुद्राक्षको माला धारण गर्नाले मानिसको शरीरमा प्राणको नियमन भै कैयौ प्रकारका शारीरिक तथा मानसिक विकारबाट रक्षा हुने गर्दछ । यस्को माला लगाउनाले हृदयविकार तथा रक्तचाप आदि रोगहरुमा विशेष लाभ हुन्छ । यस्को बोट १८-२० मीटर सम्म अग्लो हुने र सदाबहार रहने गर्दछ । यस्को फल गोलाकार,१.३-२ सेमी व्यास तथा काँचो अवस्थामा हरियो रङ्गको हुन्छ । यस्को बीजलाई रुद्राक्ष भनिन्छ । यस्को पुष्पकाल तथा फलकाल फेब्रुअरी देखि जुन सम्म हुन्छ ।

रुद्राक्ष

रुद्राक्षको नाम र त्यसको उपयोग

एकमुखे रुद्राक्ष

यसको वर्णन शिवपुराणको रुद्राक्ष महात्म्यमा पाउन सकिन्छ । यसलाई शिवको प्रतीक मानिन्छ । अत्यन्तै दुर्लभ तर शक्तिशाली हुनाले यसलाई अनमोल वरदान पनि मानिन्छ । विश्वासीहरूका अनुसार, यसलाई धारण गरे सुखशान्ति, समृद्धि, ऐश्वर्य र बुद्धि मिल्छ । चरक संहितामा पनि यसबारे उल्लेख छ, औषधीका रूपमा । सिद्धियोग परेको बिहीबारका दिन आकाशबाट परेको पानी रुद्राक्षको फूलमा परी तत्काल बन्द हुँदा त्यसबाट एकमुखे रुद्राक्ष फल्न सक्छ भन्ने पनि शिवपुराणको रुद्राक्ष महात्म्यमा उल्लेख छ । लोकश्रुति अनुसार, एउटा बोटमा यस्तो रुद्राक्ष १२ वर्षमा तीनवटा मात्र फल्छन् । जसमध्ये एउटा आकाश र अर्को पातालमा जान्छ भने तेस्रोचाहिँ धर्तीमा रहन्छ । यो शिवरात्री, पूर्णिमा वा विशेष दिनमा मात्र प्राप्त हुन्छ भन्ने विश्वास रहिआएको छ ।

द्विमुखी रुद्राक्ष

सबै प्रकारका कामनालाई पूरा गर्ने तथा दाम्पत्य जीवनमा सुख, शांति व यश प्रदान गर्ने ,अर्धनारीश्वरको रुप ।

त्रिमुखी रुद्राक्ष

ऐश्वर्य प्रदान गर्ने ।

चतुर्थमुखी रुद्राक्ष

धर्म, अर्थ काम तथा मोक्ष प्रदान गर्ने ।

पञ्चमुखी रुद्राक्ष

सुख प्रदान गर्ने ,सन्तान सुख।

षष्ठमुखी रुद्राक्ष

पापहरुवाट मुक्ति तथा सन्तान सुख प्रदान गर्ने ,भगवान कार्तिकेय को स्वरुप।

सप्तमुखी रुद्राक्ष

दरिद्रता हटाउने ,सप्तग्रह र शनिश्वर को स्वरुप।

अष्टमुखी रुद्राक्ष

श्री गणेश, आयु तथा सकारात्मक ऊर्जा प्रदान गर्ने ।

नवममुखी रुद्राक्ष

भगवती देवी दुर्गा,शक्ति प्रदान गर्ने, मृत्यु भय बाट मुक्त गर्ने ।

दसमुखी रुद्राक्ष

विष्णु को स्वरुप्, शान्ति तथा सौन्दर्य प्रदान गर्ने ।

एघार मुखी रुद्राक्ष

भगवान रुद्र , विजय दिलाउने, ज्ञान तथा भक्ति प्रदान गर्ने ।

बाह्र् मुखी रुद्राक्ष

भगवान नारायण र सूर्य ग्रह , धन प्राप्ति प्रदान गर्ने ।

तेह्र् मुखी रुद्राक्ष

इन्द्र, कुवेर, कामदेव र पितृदेवता, शुभ वा लाभ प्रदान गर्ने ।

चौध मुखी रुद्राक्ष

हनुमानको प्रतीक, सम्पूर्ण पाप नष्ट गराउने ।

रुद्राक्षका औषधीय गुणहरू

आयुर्वेद विज्ञानमा रुद्राक्षलाई महाऔषधिको रुपमा लिइन्छ । रुद्राक्ष उष्ण तथा अम्लयुक्त हुने भएकोले वाथ तथा कफ रोग हटाउने गुण यसमा हुन्छ । यसमा भिटामिन ‘सि’ हुने हुँदा रगत बढाउन, सफा गर्न र रक्तविकार नासगर्न उपयोगी छ । रुद्राक्षमा रोग नासगर्ने शक्ति हन्छ । रुद्राक्ष धारणमात्रैले पनि ज्वरो, उत्जेना, अनिन्द्रा । रक्तचाप, मृगी (छारे रोग), स्वप्नदोस जस्ता विकारबाट मुक्ति मिल्छ । रुद्राक्षको धारणबाट दरिद्रता नास हुने जनविश्वास छ । उच्च रक्तचाप, भूतवाधा, शारिरिक दुर्वलता, पेटको रोग र छालाको रोगमा रुद्राक्ष रोग निवारण गर्ने काम गर्छ । रुद्राक्ष धारण र सेवन विषयमा विभिन्न शास्त्रमा उल्लेख गरिएको छ । योग वैद्य वा आयुर्वेद ज्ञाताको परामर्श लिएर रुद्राक्ष धारणा गर्नु बढी लाभलायी हुन्छ । विशेष गरी निम्न लिखित रोगको निवारणमा रुद्राक्षको प्रयोग गरिन्छ ।

1. मानसिक रोग

गाईको दूधमा चारमुखे रुद्राक्ष डुबाएर उक्त दूध दिनको दुई पटक सेवन गरेमा केही दिनमा मनमस्तिक शान्त हुन्छ र स्मरण शक्ति समेत बढाउन मद्दत गर्छ ।

1. स्मरणशक्ति बढाउन

चारमुखे अथवा ६ मुखी रुद्राक्ष पूजा गरी धारण गर्नाले स्मरणशक्ति बढ्छ ।

1. उच्च रक्तचाल

रुद्राक्ष मालाको धारणलेमात्र पनि रक्तचाप नियन्त्रणमा आउँछ । पाँचमुखे रुद्राक्ष र स्वर्णपाक्षिक भष्म बराबर मिलाएर महसँग खाने गरेमा केही दिनमै रक्तचाप नियन्त्रण हुन्छ ।

1. छालाको रोग

कालो गाईको सुख्खा गोवर र पाँचमुख रुद्राक्षको भष्म गंगा जलमा मिलाएर शरिरमा लगाउने गरेमा सबै छालाको रोग निको हुन्छ ।

1. पेटको रोग

हरेक दिन साँझको समयमा तामाको भाडामा पानी राखी पाँच ओटा रुद्राक्ष भिजाउने र भोलिपल्ट उक्त पानी पिउने । ४० दिन यो प्रक्रिया गर्दा पेटको प्राय सबै रोग निको हुन्छ ।

1. मुर्छा वा हिस्टेरिया

महिलामा मुर्छा र हिस्टेरिया हुने रोग छ भने छ मुखे रुद्राक्ष विधिपूर्वक पूजा गरेर धागोको सहायताले कम्मरमा बाधिदिनाले उक्त समस्या समाधान हुन्छ ।

1. अजिर्ण

दशमुखे रुद्राक्ष गोलमरिच बराबरमात्रामा साँझपख पानीमा पकाएर राख्ने र विहान खाली पेटमा उक्त पानी दुई गिलास पिउने गरेमा केही दिनमै अजिर्ण समाप्त हुन्छ ।

1. आगोले पोलेमा

तीनमुखे रुद्राक्ष घोटेर नरिवलको तेल तताई मनतातो लगाउने गरेमा पोलेको घाउमा आराम मिल्छ ।

1. ज्वरो

विधिपूर्वक पूजन गरेर तीनमुखे रुद्राक्ष धारण गर्नाले ज्वरो निको हुन्छ ।

1. काश रोग

दशमुखे रुद्राक्ष गाईको दुधमा घोटेर दिनको तीन पटक चाट्ने गरेका पुरानो काश रोग समेत निको हुन्छ ।

1. कम्मर दुखेमा

पाँच मुखे रुद्राक्षलाई ढुंगामा घोटेर बाख्राको दूधमा खाने गरेमा केही दिनमै कम्मर दुख्ने रोग ठिक हुन्छ ।

1. कपाल झरेमा

नौमुखे रुद्राक्षको भष्म अमलाको रसमा मिलाइ दिनको दुई पटक कपालको फेदमा लगाउने गरेमा दुई महिनाभित्रै कपाल कालो भएर आउँछ र झर्न समेत बन्द हुन्छ ।

1. भूतप्रेत वाधा हटाउन

विधिपूर्वक पूजा गरी दशमुखे रुद्राक्ष गला वा पाखुरामा धारण गर्नाले भूतप्रेत लाग्दैन ।

1. चिलाउने रोगमा

हलेदो, नीमकोपात र छमुखे रुद्राक्ष बराबर मिसाइ पानीमा भिजाउने र त्यसलाई पिसेर मालिस गर्नाले चिलाउने रोग निको हुन्छ ।

1. आँखा दुखेमा

पाँचमुखे रुद्राक्ष घोटेर आँखामा लगाउँदा आँखाको पीडा कम हन्छ ।

1. दरिद्रता नासगर्ने

सातमुखे रुद्राक्ष विधिपूर्वक पूजा गरी गला अथवा पाखुरामा धारण गरी प्रत्येक दिन महालक्ष्मी मन्त्रपाठ गर्नाले दरिद्रता नास हुन्छ ।^[२]

• रुद्राक्षको शरीरमा स्पर्शले उत्तेजना, रक्तचाप तथा हृदय रोग आदिलाई नियंत्रित गर्दछ ।
• रुद्राक्षलाई पिंधेर महको साथमा लगाउँनाले दादमा लाभ हुन्छ ।
• रुद्राक्षलाई पिंधेर दुधको साथमा अनुहारमा लगाउँनाले अनुहारको डण्डिफोर नष्ट हुन्छ ।
• रुद्राक्षको फललाई पिंधेर लगाउँनाले दाह (जलन) मा शान्ति हुन्छ। सितलता प्राप्त हुन्छ ।
• यदि बच्चाको छातिमा कफ जमेको छ भने रुद्राक्ष घोटेर महमा मिलाएर ५-५ मिनट को अन्तरालमा रोगी बच्चालाई चटाउनाले उल्टीद्वारा कफ निस्कन्छ र बच्चालाई एकछीनमा निको महसुस हुन्छ ।

चित्र दिर्घा

• सुनले बेरिएको चौधमुखी रुद्राक्ष

• रुद्राक्षका दानाहरू

• जप-तपमा प्रयोग हुने रुद्राक्षको माला

• रुद्राक्षका दानाहरू

• 1 मुकी रूद्राशा

• 13 मुकी रूद्राशा

• 14 मुकी रूद्राशा

• 12 मुकी रूद्राशा

• इंडोनेशियाई रड्रसाद

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

==बाह्य लिङ्कहरू..रुद्राक्ष नेपाल ।।बलभद्र

बाह्य लिङ्कहरू

ৰুদ্ৰাক্ষ গছৰ বৈজ্ঞানিক নাম - Eleocarus ganitrus,roxb (Family, অৰ্থাৎ গোত্ৰ Tiliaceae), ইয়াত Eleocarus জাতি নাম (Genus) আৰু ganitrus প্ৰজাতি (species) নাম আৰু শেষৰ Roxb.শব্দটোৱে এই গছৰ উদ্ভাৱক Roxburghৰ সংক্ষিপ্ত নাম বুজায়৷ এই নামেৰে ৰুদ্ৰাক্ষ গছ পৃথিৱীৰ সকলো ঠাইতে পৰিচিত।^[1]

ৰুদ্ৰাক্ষৰ গছৰ উৎপত্তি

হিন্দুসকলৰ তৃতীয় আৰাধ্য দেৱতা শিৱৰ লগত ৰুদ্ৰাক্ষৰ উৎপত্তিৰ কথা জড়িত হৈ আছে বুলি জনা যায়৷ ৰুদ্ৰাক্ষ শিৱৰ বৰ প্ৰিয় গছ আছিল৷ এইটো এটা সংস্কৃত শব্দ৷ ‘ৰুদ্ৰ’ৰ অৰ্থ হৈছে শিৱ আৰু ‘অক্ষি’ মানে চকু,অৰ্থাৎ ৰুদ্ৰাক্ষ মানে শিৱৰ চকু৷ পৌৰাণিক মহাকাব্য শিৱপুৰাণৰ মতে পৃথিৱীৰ মানুহৰ দুখ-দুৰ্দশা দেখি মহাদেৱে ইমানেই সহানুভূতিশীল হৈ পৰিছিল যে তেওঁৰ চকুৰপৰা এটুপি পানী নিৰ্গত হৈ মাটিত পৰিছিল আৰু চকুলো টোপাল বীজলৈ পৰিণত হৈ কালক্ৰমত পৃথিৱীত ৰুদ্ৰাক্ষ গছৰ সৃষ্টি হৈছিল৷

ভৌগোলিক বিস্তৃতি

ৰুদ্ৰাক্ষ গছ সাধাৰণতে দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ জাভা, সুমাত্ৰা, বৰ্নিঅ’, বালি, ইৰাণ, ইণ্ডোনেছিয়া, ফিলিপাইন, ম্যানমাৰ, পূব নেপাল আৰু সমগ্ৰ উত্তৰ ভাৰতত পোৱা যায়৷ বৰ্তমান পৃথিৱীৰ শতকৰা প্ৰায় ৭০ ভাগ ৰুদ্ৰাক্ষ গছ ইণ্ডোনেছিয়াত, ২৫ ভাগ নেপালত আৰু প্ৰায় ৫ভাগ ৰুদ্ৰাক্ষ গছ ভাৰতবৰ্ষত বিস্তৃত হৈ আছে।^[1]

ৰুদ্ৰাক্ষ গছৰ বিশেষ লক্ষণ

বহু বৰ্ষজীৱী ডাঙৰ ঔষধি গছ৷ সমুদ্ৰপৃষ্ঠৰপৰা ২,০০০ মিটাৰ উচ্চাতাত এই গছ দেখা পোৱা যায়৷ গছজোপাৰ উচ্চতা ৫০ৰপৰা ২০০ফুট পৰ্যন্ত হয়৷ এই গছৰ বাকলি ধোঁৱা বৰণীয়া বগা আৰু খহটা৷ পাতবোৰ সৰল আৰু বহল৷ পাতৰ ওপৰপৃষ্ঠ উজ্জল-সেউজীয়া আৰু তলফালটো কম সেউজীয়াআৰু চামৰাৰ দৰে৷ এপ্ৰিল-মে মাহৰ ভিতৰত ৰুদ্ৰাক্ষ গছৰ ফুল ফুলে আৰু জুন মাহত ফল ধৰিবলৈ আৰম্ভ কৰি আগষ্টৰপৰা অক্টোবৰৰ ভিতৰত ফল পকে৷ ফলবোৰ গোলাকাৰ, মঙহাল আৰু বাকলিযুক্ত৷ ‘বেৰি’জাতীয় এই ফলৰ ভিতৰত একোটাকৈ গুটি থাকে৷ ফলবোৰ সম্পূৰ্ণকৈ পকিলে নীলা ৰঙৰ হয়৷ সেইকাৰণে ইয়াক ‘ব্লু-বেৰি’ (Blueberry) বোলে। কিন্তু শুকাই গ’লে এই ফল ক’লা বৰণৰ হয়।

ৰুদ্ৰাক্ষ গছৰ গুটি

গুটিৰ ওপৰিভাগ যথেষ্ট কঠিন আৰু খহটা (ভোটা কাঁইটৰ দৰে)৷ এই গুটি ৰচীৰে গাঁথি মালা তৈয়াৰ কৰা হয়৷ ৰুদ্ৰাক্ষ গুটিৰ ওপৰভাগত সৰু সৰু ‘মুখ’ থাকে৷ এই মুখৰ সংখ্যা একোটা গুটিত ১ৰপৰা ৩৮টা পৰ্যন্ত হোৱা দেখা যায়৷ এক আৰু চৈধ্যমুখী ৰুদ্ৰাক্ষৰ অধিপতি ৰুদ্ৰ বা শিৱ বুলি বিশ্বাস কৰা হয়৷ এক আৰু পোন্ধৰৰপৰা আঠত্ৰিছমুখী ৰুদ্ৰাক্ষ বিৰল৷ পঞ্চমুখী ৰুদ্ৰাক্ষ সহজলভ্য৷ সেইকাৰণে সাধু-সন্নাসীসকলে পঞ্চমুখী ৰুদ্ৰাক্ষৰ গুটিৰ মালা ব্যৱহাৰ কৰে৷ এই গছৰ গুটিৰে মালা তৈয়াৰ কৰা হয় কাৰণে ৰুদ্ৰাক্ষ গছক ইংৰাজীত ‘বিড ট্ৰি’(Beed tree)বোলে৷ বৈদিক শাস্ত্ৰত বিশ্বব্ৰক্ষ্মাণ্ডখন ১০৮টা মূল উপাদানেৰে গঠিত বুলি উল্লেখ থকা কাৰণে এডাল মালাত ১০৮টা ৰুদ্ৰাক্ষ গুটি ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷

ৰুদ্ৰাক্ষৰ খেতি কৰাটো কষ্টকৰ। কাৰণ এই গছৰ গুটীৰ অংকুৰণ হ’বলৈ বহু সময় লাগে৷ মাটিৰ গুণাগুণ আৰু আৰ্দ্ৰতাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি এবছৰৰপৰা দুবছৰৰ ভিতৰত এই গুটিৰ অংকুৰণ হয়৷ ২৫°-৩০° দুবছৰৰ ছেণ্টিগ্ৰেড উষ্ণতাৰ উপক্ৰান্তীয় অঞ্চলত ৰুদ্ৰাক্ষৰ খেতি কৰা হয়৷ সাত বছৰ বয়স হোৱাৰ পাছতহে সাধাৰণতে ৰুদ্ৰাক্ষ গছত ফল ধৰে৷ তাপ, পোহৰ আৰু পাৰিপাৰ্শ্বিক অৱস্থাৰ বিভিন্ন কাৰকৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি একোজোপা গছতে ভিন্নমুখী ৰুদ্ৰাক্ষ গুটিৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে৷ হিমালয়ৰ নামনি অঞ্চলত হোৱা গুটি সেই ঠাইৰ মাটি,পৰিবেশ আৰু জলবায়ুৰ বাবে আটাইতকৈ গধুৰ আৰু শক্তিশালী হয়৷ হিন্দু,বৌদ্ধ আৰু শিখ ধৰ্মৰ লোকে হাজাৰ হাজাৰ বছৰ ধৰি নিজৰ দেহ,মন আৰু আত্মা পবিত্ৰ কৰাৰ বাবে ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা ‘জপমালা’ হিচাপে ব্যৱহাৰ আৰু পৰিধান কৰি আহিছে৷^[1]

ৰুদ্ৰাক্ষৰ ঔষধি গুণ

ভাৰতবৰ্ষত কেইবাজনো বিশিষ্ট গৱেষকে ৰুদ্ৰাক্ষৰ গুটিৰ বিষয়ে সময়ে সময়ে গৱেষণা কৰি আহিছে৷ এই গুটিত ‘ষ্টেৰল’(Sterol)আৰু ‘পলিফেনলিক’ৰ( Polyphenolic)ৰাসায়নিক জটিল পদাৰ্থ নিহিত হৈ আছে বুলি গৱেষকসকলে মন্তব্য কৰে৷ বেনজিন(Benzene C6 H6)নামৰ কাৰ্বন আৰু হাইড্ৰ’জেনযুক্ত পদাৰ্থৰ লগত এটা বা ততোধিক হাইড্ৰ’ক্সিল(Hydroxyl,OH)গ্ৰুপযুক্ত হৈ ফেনলিক পদাৰ্থৰ সৃষ্টি হয়৷ এই পদাৰ্থবোৰ উদ্ভিদৰ বিভিন্ন বিপাকীয় কাৰ্যৰ ফলত তৈয়াৰ হয়৷ ‘ষ্টেৰল’বিলাক কাৰ্বন,হাইড্ৰ’জেন আৰু ‘OH’গ্ৰুপ থকা এলকহল জাতীয় পদাৰ্থ৷ উদাহৰণ, ‘কলেষ্টেৰল’(Cholesterol,C27 H45 OH)আয়ুৰ্বেদৰ মতে ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা পৰিধান কৰিলে হৃৎপিণ্ডৰ অস্বাভাৱিক কম্পন,শাসকষ্ট আদি ৰোগ,স্নায়ৱিক দুৰ্বলতা,মানসিক উৎকণ্ঠা,হতাশা আদি হ্ৰাস পায়৷ ফলত শাৰীৰিক আৰু মানসিক দুয়োফালৰপৰা মানুহক সবল আৰু কাৰ্যক্ষম কৰি মনলৈ বাৰ্ধক্য ভাব অহাত বাধা দিয়ে৷ গতিকে ৰুদ্ৰাক্ষ গুটিৰ বাৰ্ধক্য প্ৰতিৰোধ কৰিব পৰা ক্ষমতা আছে৷ উচ্চ ৰক্তচাপত ভোগা লোকে এই মালা পৰিধান কৰিলে উপকৃত হয়৷ কাৰণ ৰুদ্ৰাক্ষৰ গুটিৰ স্পৰ্শই দেহত বিদ্যুৎ চুম্বকীয় প্ৰবাহৰ সৃষ্টি কৰে বুলি অতীজপৰা বহুতৰ মনত বিশ্বাস আছে৷ বেনাৰসৰ ‘ইণ্ডিয়ান ইনষ্টিটিউট অৱটেকনলজি’ৰ(IIT)ড° সুহাস ৰয়ে প্ৰকাশ কৰা গৱেষণা পত্ৰই এই তত্তৰ সত্যতা প্ৰমাণ কৰে৷ ৰুদ্ৰাক্ষ গুটিৰ গুৰি পানীৰ লগত মিলাই খালেও কোনো পাৰ্শ্বক্ৰিয়া নোহোৱাকৈ উচ্চ ৰক্তচাপ নিয়মীয়া হয়(Dr.S.P.Gupta,1985)৷ ভিন্নমুখী(১-৩৮ মুখযুক্ত)ৰুদ্ৰাক্ষৰ গুটি ব্যৱহাৰ কৰি মানুহৰ দেহৰ বিভিন্ন ৰোগাক্ৰান্ত অংগ আদিয়ে আৰোগ্য লাভ কৰাৰ বিষয়ে লগত দিয়া তালিকাত উল্লেখ কৰা হ’ল।^[1]

সাধাৰণতে পঞ্চমুখী গুটি সহজলভ্য আৰু এইবিধ গুটিৰ ৰক্তচাপ নিয়মীয়া কৰিব পৰা ক্ষমতা আছে৷ দ্বিমুখী গুটিৰ মালা পিন্ধিলে মনলৈ শান্তি আহে বুলি জনা যায়৷ আয়ুৰ্বেদৰ মতে কেইটামান গুটি অলপ গাখীৰত উতলাই লৈ ঠাণ্ডা কৰি সেই গাখীৰ খালেও শৰীৰত দেখা দিয়া হতাশা,বুকুৰ ধপধপনি আদি নিয়মীয়া হয়৷ প্ৰাচীন কালত কেৱল ঋষি-মুনিসকলেহে ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা পিন্ধিছিল আৰু ‘জপমালা’ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিছিল৷ কিন্তু বৰ্তমান এই মালা আমাৰ দেশৰ বহুতো পুৰুষ-মহিলাই ব্যৱহাৰ কৰা পৰিলক্ষিত হৈছে৷ ভাৰতীয় সংস্কৃতি,দৰ্শন আৰু বিদেশী লোকেও ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা পৰিধান কৰা দেখা গৈছে৷ বৰ্তমান বজাৰত পাঁচ টকাৰপৰা আৰম্ভ কৰি ২.৪০লাখ টকা মূল্যৰ ৰুদ্ৰাক্ষ আছে বুলি জনা যায়৷ ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা বৰ্তমান বজাৰত সোণ,ৰূপ আৰু বিবিধ মণিৰ লগত মিলাই গঁথা ‘বিলাসী ধৰণতো’(Fashionable necklace)পোৱা যায়৷ ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা সকলোৱে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে,মাথোঁ এই ক্ষেত্ৰত নকল ৰুদ্ৰাক্ষৰ পৰা সাৱধান হোৱা উচিত৷ নকল ৰুদ্ৰাক্ষ গছজোপাৰ বৈজ্ঞানিক নাম:(Eleocarus tuberculatus,Roxb.(গোত্ৰ)Tiliaceae)৷ এই গুটি ৰুদ্ৰাক্ষ সদৃশ যদিও একে পৰ্যায়ৰ নহয়৷^[1]

প্ৰকৃত ৰুদ্ৰাক্ষ চিনি পোৱাৰ উপায়

ৰুদ্ৰাক্ষৰ প্ৰকৃত গুটি পানীত ছঘণ্টা সময় উতলাই থাকিলেও গুটিৰ কোনো পৰিবৰ্তন নহয়,একেই থাকে৷ কিন্তু নকল ৰুদ্ৰাক্ষ পানীত ভাগি জহি যায়৷ প্ৰকৃত ৰুদ্ৰাক্ষ কোনোমতেই ভাঙিব নোৱাৰি৷ ৰুদ্ৰাক্ষ মালা পৰিধান কৰাসকলে কিছু সাৱধানতা অৱলম্বন কৰে৷ তেওঁলোকৰ মতে এই মালা শোওঁতে আৰু গা ধোৱাৰ সময়ত খুলি থব লাগে৷ কাৰণ চাবোন লাগিলে গুটিত থকা তৈলগুণ হেনো ক্ৰমশ: নোহোৱা হৈ যায়৷ মালাৰ উপৰিভাগত লগা ধূলি-বালি দূৰ কৰিবলৈ মালাধাৰ এৰাতি পানীত তিয়াই থৈ,শুকুৱাই লৈ জলফাইৰ তেল(Olive oil)বা মিঠাতেল সানি পুনৰ ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে৷^[1]

তথ্য সংগ্ৰহ

உருத்திராக்கம் (Elacocarpus Ganitrus Roxb, Rudraksha) என்றழைக்கப்படும் உருத்திராக்க மரங்களிலிருந்து உருத்திராக்க மணிகள் பெறப்படுகிறன. இவை தென்கிழக்காசியாவில் குறிப்பிட்ட சில இடங்களில், ஜாவா, கொரியா, மலேசியாவின் சில பகுதிகள், தைவான், சீனா, தெற்காசியாவிலும் வளர்கின்றன. நேபாளத்தில் அதிகம் விளைகின்றன. அதன் உயர்ந்த மலைகளும், கண்டகி, பாக்மதிகளின் குளிர் தண்ணீரும், மிதமான இதமான சூழ்நிலையும் ருத்ராட்ச மரங்களைச் செழிக்க வைக்கின்றன.

உருத்திராக்கம் சமய நம்பிக்கை

உருத்திராட்சம்

உருத்திராட்சம் எனும் உருத்திராக்கம் என்ற பெயர் நேரடிப் பொருளில் சிவனின் கண்களைக் குறித்தாலும், அவருடைய அருளைக் குறிப்பதாகவே இப்பெயர் அமைந்துள்ளது. பகவான் சிவனின் கண்ணீரே உருத்திராக்கத்தின் தோற்றம் என சிவபுராணம் கூறுகிறது. உலகத்திலுள்ள எல்லா உயிரினங்களினத்தின் நன்மைக்காகச் சிவன் பல்லாண்டு காலம் தியானம் செய்தார். தியானத்தினின்று கண்ணை விழித்ததும், சூடான கண்ணீர்த் துளிகள் உருண்டோடின. அவற்றை பூமித்தாய் உருத்திராக்கமாக ஈன்றெடுத்தாள். பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக நல்ல உடல் நலம், ஜபம், சக்தி ஆகியன வழியாகச் சமய ஈடேற்றம், அச்சமற்ற வாழ்க்கை ஆகியன வேண்டி, மனித குலத்தால் உருத்திராக்க மணிகள் அணியப்பட்டு வந்தன.

உருத்திராக்கம் குறித்த சில பாடல் கருத்துக்கள்

"தலையெலும் பப்புக் கொக்கிற கக்கம்" - திருப்புகழ் 475

• அள்= கூர்மை (திவா). அள் --> அள்கு --> அகு.
• வெள் --> வெள்கு -->வெகு = விரும்பு, மிக விரும்பு, பிறர் பொருளை விரும்பு.
• அகு --> அக்கு = கூர்மை, முனை, முள்முனை, முள்முனையுள்ள அக்க மணி.

"உருப்புலக்கை அணிந்தவர் " - திருவானைக் கோச் செங். 4

• அக்கு --> அக்கம் = பெரிய அக்கமணி, 'அம்' பெருமைப் பொருட் பின்னொட்டு.
• விளக்கு --> (கலங்கரை) விளக்கம்.

வேறு பெயர்கள்

கடவுண்மணி, சிவமணி, தெய்வமணி, நாயகமணி, கண்மணி, கண்டம், கண்டி, கண்டிகை, முண்மணி என்பன அக்கமணியின் மறு பெயர்கள். இவற்றுள் முதல் நான்கொழிந்த ஏனைய வெல்லாம், அக்கு அல்லது அக்கம் என்னும் பெயரைப் போன்று, கூர் முனைகளைக் கொண்டதென்றே பொருள் படுவன. முண்மணி என்பது வெளிப்படை.

கடவுளையே ஒருசார் தமிழர் சிவன் என்னும் பெயரால் வழிபடுவதால், 'கடவுண்மணி' முதலிய நாற்பெயரும் ஒருபொருட் சொற்களே.

கடவுள் மணி, முள் மணி என்பன கடவுண்மணி. முண்மணி என்று புணர்ந்தது போன்றே, கள் மணி என்பதும் கண்மணி என்று புணரும்.

• கண்டு --> கண்டி = முனைகளுள்ள உருத்திராக்கம்.
• கண்டி --> கண்டிகை = உருத்திராக்க மாலை.

மேலும், சிவன் சிவமாகி வடமொழியால் சைவமானது போல், விண்ணவனை அடையாளங் காண வைணவத்திலிருந்து தலை கீழாகப் போக வேண்டும்.

தமிழில் இருந்து வடமொழிக்குப் போன வழி

விண்ணவன் = விண்ணு --> விஷ்ணு - வைஷ்ணவம் - வைணவம். இதனால் தான் ஆழ்வார்களால் விண்ணகரம் என்ற சொல்லைப் பெருமாள் கோயிலுக்குப் பயன் படுத்துவதைப் பார்க்கிறோம்.

உண்ணம் --> உஷ்ணம் (இதிலும் தலை கீழாக நாம் புரிந்து வைத்திருக்கிறோம்.) உண்ணம்தான் முதல்; உஷ்ணம் அல்ல. உண்ணம் என்பதோடு பொருளால் தொடர்பு கொண்ட பல தமிழ்ச் சொற்கள் இருக்கின்றன.

இன்றையத் தமிழர்க்குப் பொதுவாக மதத்துறையிற் பகுத்தறிவின்மையால், கண்மணி என்பது சிவன் கண்ணினின்று தோன்றிய மணியே என்றும், அக்கம் என்பது அக்ஷ என்னும் வடசொற் திரிபே என்றும், ஆரியப் புராணப் புரட்டையெல்லாம் முழு உண்மை என்றும், அதை ஆராய்தல் இறைவனுக்கு மாறான அறங்கடை (பாவம்) என்றும் நம்பிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

ஆரிய வேதக் காற்றுத் தெய்வமாகிய உருத்திரனுக்கும் சிவனுக்கும் யாதொரு தொடர்புமில்லை. மங்கலம் என்று பொருள்படும் சிவ என்னும் ஆரிய அடைமொழி இந்திரன், அக்கினி, உருத்திரன் என்னும் ஆரிய வேத முச்சிறு தெய்வங்கட்கும் பொதுவாக வழங்கப் பட்டுள்ளது. அதற்குச் சிவந்தவன் என்று பொருள்படும் சிவன் என்னும் செந்தமிழ்ப் பெயர்ச் சொல்லோடு எள்ளளவும் தொடர்பில்லை. அந்தி வண்ணன், அழல் வண்ணன், செம்மேனியன், மாணிக்கக் கூத்தன் முதலிய சிவன் பெயர்களை நோக்குக.

சிவ நெறி குமரி நாட்டிலேயே தோன்றி வளர்ச்சியடைந்து விட்ட தூய தமிழ் மதமாதலாலும், அக்கமணி மேனாடுகளில் விளையாமையாலும், கிரேக்கத்திற்கு இனமான ஒரு மொழியைப் பேசிக் கொண்டிருந்த மேலையாசிய ஆரிய வகுப்பார் இந்தியாவிற்குள் புகும் முன்னரே, தமிழர் இந்தியா முழுதும் பரவி வட இந்தியத் தமிழர் முன்பு திராவிடராயும், பின்பு பிராகிருதராயும் மாறியதனாலும், அக்கமணியைச் சிவனியர் குமரி நாட்டுக் காலந்தொட்டு அணிந்து வந்ததனாலும், அம்மணிக்கு அப்பெயரே உலக வழக்கில் வழங்கியதனாலும், தமிழ் முறைப்படி முண்மணி என்பதே அப்பெயர்ப் பொருளாம்.

அக்கு என்பதே முதன் முதல் தோன்றிய இயற்கையான பெயர். அது 'அம்' என்னும் பெருமைப் பொருட் பின்னொட்டுப் பெற்று அக்கம் என்றானது. முத்து -->முத்தம் (பரு முத்து) அக்கம் = பருத்த சிவ மணி.

சைவருக்குரிய சிவ சின்னங்கள் மூன்றில் ஒன்று உத்திராட்சம்; மற்றவை திருநீறும்; திருவைதெழுத்தும்."

உருத்திராக்கம் அணிவதால் கிடைக்கும் பலன்கள்

சாமியார்களைப் பற்றி ஒரு அடையாளம் காட்டும் போது "நெற்றியில் பட்டை", "காவிச் சட்டை", "கழுத்தில் கொட்டை" என்று வேடிக்கையாகவும், சில சமயங்களில் வினையாகவும் சொல்வதுண்டு.

உருத்திராக்கம் சுய ஆற்றலையும், சுய அன்பையும் மேம்படுத்த உதவும். அணிவோரின் உள் ஒளியை இது மேலோங்கச் செய்கிறது. இது பெரியம்மை, காக்காய் வலிப்பு, கக்குவான் போன்ற பல்வேறு அபாயகரமான நோய்களைக் குணப்படுத்த வல்லது. குறிப்பிட்ட முறையில், மருத்துவ விதி முறைகளைக்கேற்பக் கையாளப்பட்டால் இது மிகவும் நச்சுத்தன்மை வாய்ந்த புண்களையும் கூடக் குணப்படுத்தும்.

இது அணிவோருக்கு மன அமைதியையும், மன ஊக்கத்தையும், புத்திக் கூர்மையும் அளிக்கிறது. 38 வகையான உருத்திராக்கத்தில், 21 வகை மிக பிரசித்தம். முகத்தைப் பொறுத்தே ஒரு முகம், இரு முகம் என்று வரிசைப் படுத்தப்படுகிறது. ஒவ்வொரு முகத்திற்கும் ஒவ்வொரு பலன் உண்டு.

ஒரு முகம்

மந்திரம் - ஓம் நமச்சிவாய, ஓம் ஹரீம் நமஹ

ஒரு முகமுடைய உருத்திராக்கம் சூரியனால் ஆளப்படுகிறது. இந்த உருத்திராக்கம் ஏனைய எல்லா முகங்களையுடைய உருத்திராக்கங்களுக்கும் அரசனாகையால்,இது தூய உணர்வைக் (Pure consciousness) குறிக்கிறது. அணிபவருக்குப் போகமும் மோட்சமும் கிட்டும். இவர் ராஜா ஜனகர் போன்று வாழ்வர். இவர் வேண்டும் போது எல்லா சுகங்களையும் அனுபவிப்பர். எனினும் பற்றற்றவராய் இருப்பர்.

ஒரு முகத்து உருத்திராக்கம், நோய்களைச் சரியாகக் கண்டறிவதற்கும், அறுவை சிகிச்சையில் வெற்றி பெறுவதற்கும் உதவுவதால் மருத்துவர்களுக்கு இது மிகவும் உகந்ததாகும்.

இரண்டு முகம்

மந்திரம் - ஸ்ரீ கௌரி சங்கராய நமஹ, ஓம் நமஹ

இரு முகமுடைய உருத்திராக்கத்தை ஆளும் கோள் சந்திரன். இது பகவான் சிவனும், தேவி பார்வதியும் (சக்தி) இணைந்த உருவமான அர்த்த நாரீஸ்வரரைக் குறிக்கிறது. (மாதொரு பாகன்) இந்த உருத்திராக்கம் அணிவோருக்கு 'ஒற்றுமை' (unity) உணர்வை அளிக்கும். இந்த ஒற்றுமை குரு-சிஷ்யன், பெற்றோர்-குழந்தைகள், கணவன்-மனைவி, நண்பர்களிடையே உள்ள தொடர்பைக் குறிக்கலாம். ஒருமைத் தன்மையை நிலை பெறச் செய்வது இதன் தனித்தன்மையாகும்.

மூன்று முகம்

மந்திரம் - ஓம் கிளீம் நமஹ

இந்த மும்முகமுள்ள உருத்திராக்கதை ஆளும் கோள் செவ்வாய்.இது தீக்கடவுளை குறிக்கிறது. எல்லாப் பொருட்களையும் உண்ட பின்னரும் தீ தூய்மையாக இருப்பது போல் மூன்று முகமுள்ள உருத்திராக்கத்தை அணியவரும் அருள் கிட்டிய போது, தனது வாழ்க்கையில் பாவங்களில், தவறுகளிலிருந்து விடுபட்டுத் தூய நிலையை அடைகின்றார். இந்த மூன்று முக உருத்திரக்கம் தாழ்வு மனப்பான்மை (Inferiority Complex) உள்ளார்ந்த பயம் (Subjective fear) குற்ற உணர்வு (Guilt) மனச்சோர்வு போன்றவற்றால் துன்பப்படுபவர்களுக்கும் உகந்ததாகும்.

நான்கு முகம்

மந்திரம - ஓம் ஹரீம் நமஹ

இந்த நான்கு முகமுள்ள உருத்திராக்கத்தை ஆளும் கோள் புதன். இது பிரம்மனைக் குறிக்கிறது. அணிவோருக்கு அருள் கிடைத்த போது ஆக்க சக்தி கிட்டுகிறது. மாணவர்கள், அறிவியலாளர்கள், எழுத்தாளர்கள், பத்திரிகையாளர்கள் ஆகியோருக்கு நற்பயன் அளிக்க வல்லது. ஞாபகசக்தி, கூர்ந்த மதி புத்தி சாதுர்யம் ஆகியவற்றை மேம்படுத்துகிறது. நான்முக உருத்திராக்கங்கள் மூன்றினை வலது கையில் கட்டினால் அவர் முன் யாரும் எதிர்த்து நிற்க முடியாது.

ஐந்து முகம்

மந்திரம் - ஓம் ஹரீம் நமஹ

ஐந்து முகங்களுடைய உருத்திராட்சத்தின் ஆளும் கோள் வியாழன். இது மங்களகரத்தின் குறியீடான சிவனை குறிக்கும். இந்த ஐந்து முகமுடைய உருத்திராட்ச மாலை அணிந்தோருக்கு உடல் நலம், அமைதி ஆகியன கிட்டும். இது ஒருவரின் இரத்த அழுத்தம், இதய நோய்கள் ஆகியவற்றைக் கண்காணிக்கிறது. இந்த உருத்திராட்ச மாலையை ஜபம் செய்வதற்கும் பயன்படுத்துவர். இந்த மாலையை அணிவோருடைய மனம் அமைதியாக இருக்கும். அத்துடன் இதை அணிபவர்களுக்கு அகால மரணம் ஏற்படாது என்பதில் சந்தேகம் ஏதுவுமில்லை.

ஆறு முகம்

மந்திரம் -ஸ்வாமி கார்த்திகேயாய நமஹ

இந்த ஆறு முக உருத்திராக்கத்தை ஆளும் கோள் வெள்ளி. இந்த உருத்திராக்கம் சிவனின் இரண்டாவது மகனான கார்த்திகேயக் கடவுளைக் குறிக்கும். இதை அணிந்து வேண்டியோருக்கு அறிவு, மேம்படுத்தப்பட்ட புத்தி, மனத்திட்பம், திடமான மனம் ஆகியவை அருளப்படும். இந்த ஆறு முக உருத்திராக்கம், மேலாளர்கள், வணிகர்கள், நிர்வாகிகள், பத்திரிகையாளர்கள், ஆகியோருக்கு உகந்தது. இது ஒருவரின் பிறப்புறுப்புகளை ஆள்கிறது.

ஏழு முகம்

மந்திரம் - ஓம் மஹா லட்சிம்யை நமஹ ஓஅம் ஹீம் நமக

இந்த ஏழு முக உருத்திராக்கத்தை ஆளும் கோள் சனி. இது தேவி திருமகளைக் குறிக்கும். இதை அணிவோருக்கு நல்ல உடல் நலம் அருள் பாலிக்கப்படும். உடல் தொடர்பான துன்பங்கள், நிதித் தொல்லைகள், மனத் துன்பங்கள் ஆகியவற்றால் வருத்த முற்றிருப்போர் இந்த உருத்திராக்கத்தை அணிதல் வேண்டும். இந்த ஏழு முக உருத்திராக்கத்தை ஒருவர் அணிவதால் அவருக்கு வணிகம், பணி ஆகியவற்றில் முன்னேற்றம் ஏற்படுத்துவதுடன் அவர் மகிழ்வாகக் கழிக்க முடிகிறது.

எட்டு முகம்

மந்திரம் - ஒம் ஹீம் நமஹ, ஓம் கணேஷாய நமஹ

இந்த எட்டு முகமுடைய உருத்திராக்கத்தின் ஆளும் கோள் இராகு. இது பகவான் கணேசரைக் குறிக்கிறது. இது முயற்சிகளிலும் தடைகளை நீக்கி வெற்றியைத் தருகிறது. அணிவோருக்கு ரித்திகள் (Riddhis), சித்திகள் (Siddhies) ஆகிய எல்லாப் பேறுகளையும் அளிக்கும். இதை அணிவோரின் எதிரிகள் அழிந்து போவார்கள். அதாவது இவர்கள் எதிரிகளின் மனத்தையும், நோக்கங்களையும் இந்த உருத்திராக்கம் மாற்றி விடும்.

ஒன்பது முகம்

மந்திரம் - நவ துர்க்காயை நமஹ, ஓம் ஹரீம் ஹும் நமஹ

இந்த ஒன்பது முக உருத்திராக்கத்தை ஆளும் கோள் கேது. இது தேவி துர்க்கையைக் (சக்தி) குறிக்கிறது. இதை அணிந்து வணங்குபவர்களுக்கு அன்னைக் கடவுள் வெற்றிகரமான வாழ்க்கையை வாழ்வதற்கு அதிக சக்தி, ஆற்றல், செயல் திறம், அச்சமின்மை ஆகியவற்றை அளிப்பாள்.

பத்து முகம்

மந்திரம் - ஸ்ரீ நாராணாய நமஹ, ஸ்ரீ வைஷ்ணவை நமஹ, ஓம் ஹ்ரீம் நமஹ

இந்த பத்து முகமுள்ள உருத்திராக்கத்திற்கு ஆளும் கோள் என்று ஒன்றுமில்லை. கோள்களினால் ஏற்படும் தீய பலன்களையும் இது சாந்தப்படுத்தும். பத்துத் திசைகளினதும், பத்து அவதாரங்களிலும் செல்வாக்கு இந்தப் பத்துமுக உருத்திராக்கத்தில் உண்டு. ஒருவரின் உடலுக்கு இது கேடயம் போல் செயல்பட்டு, எல்லாத் தீய சக்திகளையும் விரட்டுகிறது. இதை அணிந்து வணங்குவோர்களுடைய குடும்பம் பரம்பரை பரம்பரையாகச் செழிப்புற்று வாழும்.

பதினோரு முகம்

மந்திரம் - ஒம் ஸ்ரீ ருத்திர நமஹ, ஒம் ஹரீம் நும் நமஹ

இது பகவான் அனுமானைக் குறிக்கும். இது வணங்கி வேண்டியோருக்கு அறிவு, நேர்மையான நீதி ஆற்றல் மிக்க சொல்லாட்சி, துணிவுள்ள வாழ்க்கை, வெற்றி ஆகியனவற்றை அருளும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, விபத்தினால் மரணம் ஏற்படுவதை இது தடுக்கும். இதை அணிவோர் அச்சமற்றவராக ஆவார். தியானத்திற்கும் இது உதவும்.

பன்னிரண்டு முகம்

மந்திரம் - சூர்யாய நமஹ ஓம் க்ரோன் க்ஷோண் ரவுண் நமஹ

இது சூரியக் கடவுளைக் குறிக்கும். இதை அணிவோர் அளவற்ற நிர்வாகத் திறனைப் பெறுவர். அத்துடன் சூரியனின் குணங்களையும் பெறுவர். இக்குணங்களால் ஒருவர் என்றும் பிரகாசிக்கும் ஒளியுடனும், பலத்துடன், பிறரை ஆட்சி செய்து வருவர். இந்தப் பன்னிரண்டு முக உருத்திராக்கம் மந்திரிகள், அரசியல்வாதிகள், ஆட்சியாளர்கள், வணிகர்கள், நிர்வாகிகள் போன்றோருக்கு உகந்தது. இது வியக்கத்தக்க வகையில் பயனளிக்க வல்லது.

பதின்மூன்று முகம்

மந்திரம் - ஓம் ஹரீம் நமஹ

இது இந்திரனைக் குறிக்கும். தொழுது வேண்டியவர்களுக்கு மனிதன் விரும்பத்தக்க எல்லா சுகங்களையும் இது அளிக்கும். செல்வம், மாட்சிமை ஆகியவற்றை அளிப்பதுடன் உலகத்து ஆசைகள் அனைத்தும் இது நிறைவேற்றும். அத்துடன் அஷ்டமா சித்திகளையும் இது அளிக்க வல்லது. இதை அணிவோரை காமக்கடவுள் விரும்புவர். மகிழ்ச்சி அடைந்த காமக்கடவுள், அணிவோருக்கு உலகத்து ஆசைகள் எல்லாவற்றையும் நிறைவேற்றுவார்.

பதினான்கு முகம்

மந்திரம் - ஓம் நமஹ சிவாய

இந்தப் பதினான்கு முகமுடைய உருத்திராக்கமே அதி உயர்ந்த விலை மதிப்பற்ற தெய்வீக மணியாகும். அதுவே தேவ மணியுமாகும். இந்த உருத்திராக்கம் அணிவோருடைய ஆறாவது புலனை விழிக்கச் செய்கிறது. அதனால் அவர் எதிர்கால நிகழ்வுகளை முன் கூட்டியே அறிகின்றார். இதை அணிவோர் தாம் எடுத்த முடிவுகளில் ஒரு போதும் தோல்வியடைவதில்லை. இதை அணிவோர் இடர்கள், துன்பங்கள், கவலைகள் எல்லாவற்றையும் கடந்து விட முடிகிறது.மேலும், அணிவோருக்குப் பாதுகாப்பையும் எல்லாச் செல்வங்களையும் இது கொடுக்கிறது.

பதினைந்து முதல் இருபத்தொன்று வரை உள்ள முகங்கள்

பண்டையக் கால முனிவர்கள் இந்த உருத்திராக்க மணிகளை பூஜை மேடையில் வைக்கும்படியும் அதன் வழி முழுக் குடும்பத்திற்கும் செழிப்பைக் கொடுக்கின்றன. பகவான் உருத்திரனின் அருளைப் பெறும்படியும் அறிவுரை கூறியுள்ளனர்.

இப்படி ஒவ்வொரு முகத்திற்கும் ஒவ்வொரு பலன் உண்டு.

கௌரி சங்கர்

மந்திரம் - ஓம் கெளரி சங்கராய நமஹ

இயல்பாகவே ஒன்றாக இணைந்த இரு உருத்திராக்கங்கள் கௌரி சங்கர் என அழைக்கப் படுகின்றன. இது சிவனும் பார்வதியும் சேர்ந்த உருவானதாகக் கொள்ளப் படுகின்றது. இது கணவனும் மனைவியும் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்து கொள்ள உதவுகிறது. எனவே இந்த உருத்திராக்கம் குடும்பத்தில் அமைதியும் சுகமும் விளங்க வைக்கும் சிறந்த பொருளாக கருதப்படுகிறது. கௌரி சங்கர் உருத்திராக்கத்தை ஒருவர் வழிப்படும் இடத்தில் வைத்துத் தொழுது வந்தால் அவருக்கு ஏற்படும் துன்பம், வேதனை, உலகியல் தடைகள் எல்லாம் அழிகின்றன. குடும்பத்தில் அமைதியும் மகிழ்ச்சியும் மேலோங்குகின்றன. உருத்திராக்கத்தை 3, 4, 5, 6, எண்ணிகையில் வளையமாகக் கோர்த்து அணிவர். கழுத்தில் அணியும் மாலைகள் 27, 54, 108 என்ற கணக்கில் இருக்கும். கழுத்தில், கையில் அணியும் உருத்திராக்கம் அங்குபங்சர் போல் செயல்பட்டு பயன் அளிக்கும்.

மந்திரமும் எண்ணும்

"ஈசான மந்திரத்தால் சிகையில் நாற்பதும், சிரசில் ஆறும் தரிக்க,

தற்புற மந்திரத்தால் ' செவியொன்றுக்கு ஆறு வீதம் தரிக்க;

கண்டத்தில் அகோர மந்திரத்தால் 32 தரிக்க;

உரத்தில் [மார்பில்] 49 அணிக;

தோள்களில் 16ம் அணிக ;

மதரத்து 12 ம் அணிக;

பிரசாத மந்திரத்தால் முன்கைக்கு 8 ம்

மார்பில் மாலையாக 108 மணிகளை அணிந்திடுக;

இது செய்வார் கருவுட் புகார். [பிறவாமை பெறுவர்]

மணி அளவு

பெரும்பாலும் இப்போது பலரும் மிகச் சிறிய அளவுடைய மணிகளையே விரும்பிப் பூணுகிறார்கள். எனினும் உருத்திராக்க விசிட்டம் என்னும் நூலில் எந்த அளவு உருத்திராக்க மணி சிறப்புடையது என்று கூறப் பெற்றுள்ளது.

நெல்லிக்கனி அளவுள்ள மணி உத்தமமானது ;

இலந்தைக் கனிஅளவுள்ளது மத்திமம் ;

கடலை அளவுடையது அதமம்.

இதனைப் பின்வரும் வெண்பா ;

"உத்தமமே மலகத் தின்கனிக்கொப் பானகண்டி ;

மத்திம மாகும் இலந்தை வன்கனிக்கொப்பு

இத்தலத்துள் நீசஞ் சணவித் திணை யென்ன வேநினைக ;

பாசவிதம் பாற்ற நினைப் பார். "

செபமாலைக்குரிய மணிகள்

இரண்டு முகமுடையதும் மூன்று முகமுடையதும் செபமாலைக்கு உரியது அன்று; பத்து முகமும் பதின்மூன்று முகமும் பழுதுடையது ; மற்றனைத்தும் உத்தமம்.

இதனைக் கூறும் பாடல்:

இரண்டுமுகக் கண்டிசெப மாலைக் கிசையாது

இரண்டுடன் ஒன்றும் இசையாது - இரண்டுடனே

பத்துமுக மும்பதின் மூன்றும் பழுது ;

மற்றனைத்தும் உத்தம மாமென்றுணர்.

செபத்துக்குரிய விரல்

அங்குஷ்டத்தினால் மோட்சமும், தர்ச்சனியால் சத்துரு நாசம், மத்திமையால் பொருட்பேறும், அனாமிகையால் சாந்தியும், கனிஷ்டையால் இரட்சைணையும் . [அங்குஷ்ட- கட்டை விரல்; தர்ச்சனி- ஆள்காட்டி விரல்; மத்திமை-நடு விரல்; அனாகிகை- மோதிர விரல் ; கனிஷ்டை- சுண்டு விரல்.]

செபிக்கும் ஒலி

செபிக்குங்கால் மானதம் மந்தம் ஒலி என மூன்று விதமுண்டு.

மானதமாக உச்சிப்பது உத்தமம்;

மானதம் முத்திக்கு ஏது;

மந்தம் புத்தி சித்திக்கும்;

இழிதொழிலரே ஒலித்து உச்சரிப்பர்.

1008 செபித்தல் உத்தமம்; அதிற்பாதி மத்திமம்; 108 செபித்தல் அதமம்

"வலது கரத்தில் ஜப மாலை கொண்டு - துணியால் மறைத்துக் கொள்க; தனது குருவும் அதனைக் காண்டல் கூடாது" என்பது விதி. செபிக்கும் காலம் உருத்திராக்க மாலை கைதவறிக் கீழே வீழின், ஜபமாலைக் கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டு, நன்னீராட்டி, 108 முறை காயத்திரி எண்ண வேண்டும். செபமாலை அறுந்து வீழின், குறைவற முன்போல் கோவையாக்கி, முறையே நீராட்டி. அகோரம் ஒரு நூறு உச்சரிக்க வேண்டும்.

இரு முக வெள்ளை உருத்திராட்சத்தின் மகிமை

தெய்வமணி என்னும் உருத்திராக்கம் – ருத்திராக்ஷம். கடவுள்களின் சின்னங்களில் மிக முக்கியமானது உருத்திராக்கம். இது சிவபெருமான், பிரம்மா, விஷ்ணு, முருகன், பார்வதி, லட்சுமி, வருணன், சரஸ்வதி, நரசிம்மர், அனுமான், இந்திரன், கருடன், அய்யப்பன், சனீசுவரன், வெங்கடாச்சலபதி, மாடசாமி, துர்கா, பைரவி, புவனேஷ்வரி, பவானி, குபேரன், குருவாயூரப்பன், பிள்ளையார் வடிவம் ஆகும். உருத்திராட்சம் என்பது சிவபெருமானின் திருக்கண், சிவபெருமானின் மணி எனப் பொருள்.

• வெள்ளை ருத்திராட்சத்தினை சிவமணி, மணி, கண்டி என்பா. மணி என்பது கடவுள் மணி. இதனையே கடவுள் கண்மணி என்பா. இதனை அடையாளமாலை என்றும் கூறுவா. சிவனுக்கிய சின்னமான திருநீறு, சிவமணி, ஐந்தெழுத்து (நமச்சிவாய) என்னும் மூன்றனுள் நடுவாக சிவமணி காணப்படும்.
• வெள்ளை உருத்திராட்சம் காந்த சக்தியும், மின் சக்தியும் ஒருங்கே உடையது. இதை அணிபவர்களுக்கு இவ்வாற்றல் கிடைக்கப் பெறுவதால் உயிராற்றல் பெருகும். உடல் பொலிவு பெறும். வளம் பெருகும். நோய் அணுகாது. நல்லொழுக்கம் பெருகும். மேலும் குருதியை (இரத்தம்) தூய்மைப்படுத்தும்.

பொது

சிவபக்தருக்குக் உருத்திராக்க தானம் செய்வது சிறப்புடையது. உருத்திராக்கம் அணிந்தவரை பணிவதும் சிவ புண்ணியம். மேற்கண்டபவைகளைக் கூறியவை சிதம்பரம் மறையான சம்பந்தர் பாடி அருளிய 'உருத்திராக்க விசிட்டம் " என்னும் வெண்பா நூலில் கண்டனவாகும்.( திருவாடுவடுதுறை ஆதீனம் 1954- வெளியீடு.)

அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களூள் ஒருவர் மூர்த்தி நாயனார். அவரைச் சுந்தரர் திருத்தொண்டர்த் தொகையில் " மும்மையால் உலகாண்ட மூர்த்திக்கும் அடியேன் " என்று துதிப்பர். தன் பொருள் "மும்மை " என்பது உருத்திராக்கம், ஜடை, திருநீறு .இந்த மூன்றையே உண்மைப் பொருள் என மதித்து வாழ்ந்தவர் மூர்த்தி நாயனார்.

பல்லவ அரசர்களில் பெரும்பாலோர் சைவ சமயச் சார்பும் பற்றும் உடையவர்கள். இதனை அவர்கள் இயற்பெயராலும் சிறப்புப் பெயர்களானும் அறியவரும். திருநாவுக்கரசரால் சைவம் சார்ந்தவனாகிய மகேந்திரன் மகன், வாதாபி கொண்ட முதலாம் நரசிம்ம வர்மன், காஞ்சிக்கு அண்மையில் கூரம் என்ற ஊரில் வித்யாவிநீத பல்லவேசுவரக்கிருதம் என்ற சிவாலயத்தைக் கட்டினான். காஞ்சி புரத்தில் கைலாச நாதர் கோயிலைக் கட்டியவன் இராசசிம்மன் என்னும் பல்லவ அரசனின் தந்தையாகிய பரமேசுவரவர்மன் மகா பலிபுரத்தில் 'கணேசர்' கோவில் என்ற சிவாலாயத்தை அமைத்தவன்.

இக்கோவிலில் பதினொரு வடமொழிச் சுலோங்ககள் கல் வெட்டில் இருக்கிறது. அவை அரசனுக்கும் சிவனுக்கும் பொருள் பொருந்தும் வண்ணம் சிலேடையாக உள்ளது. அதில் இரண்டாவது, ஆறாவது சுலோகங்களில் அவ்வரசன் உருத்திராக்க மணிகளாலான சிவலிங்கத்தைத் தலைமுடியாக அணிந்தவன் என்று அறிய வருகிறது. கருவறையில் சிவலிங்கத் திருமேனிக்கு மேல் உச்சியில் மேற்கட்டி இருப்பது காணலாம்; பெரும்பாலான தலங்களில் பட்டாடையால் அமைக்கப் பெற்றிருக்கும் திருவாரூரில் பூங்கோயிலில் "முத்து விதானம்" அமைந்திருந்ததாகத் திருநாவுக்கரசர் கூறுவர். இங்கு கண்ட முத்து உருத்திராக்க மணியாகவும் இருக்கலாம் ஆகவே கருவறையில் சிவலிங்கத் திருமேனிக்கு மேல் உச்சியில் அமைய வேண்டுவது 'உருத்திராக்க விதானம்' இதை உணர்ந்த திருப்பனந்தாள் மட ஸ்ரீகாசி வாசி நந்தித் தம்பிரான் சுவாமிகள் பல சிவ தலங்களில் அமைக்க உதவினார். அப்படி அமைந்தவற்றுள் திருவண்ணாமலையில் அருணாசலேசுவரர் காணலாம்.

உருத்திராக்கம் பற்றிய அறிவியல் முடிவுகள்

ஒருவரின் ஆளுமையை மாற்றவும், அவருக்கு நேரான நன்நோக்கு உண்டாக்கவும் வல்ல பலவேறு ஆற்றல் மிக்க பண்புகள் உத்திராக்க மணிகளுக்கு உண்டு. உருத்திராக்கத்தின் ஆற்றல் மிக்க பண்புகள் உருத்திராக்க மணிகளுக்கு உண்டு. உருத்திராக்கத்தின் ஆற்றல் பல காலமாக மக்களுக்குத் தெரிந்திருந்த போதும், எண்பதுகளின் பிற்பகுதியில் தான் இது மேலும் பிரபல்யம் அடைந்தது. குறிப்பாக, இந்தியாவிலுள்ள வாரணாசிப் பல்கலைக் கழகத்திலுள்ள தொழில்நுட்ப நிறுவனத்தில் டாக்டர். கஹாஸ் ராய் தலைமையிலான அறிவியலாளர்களின் ஆய்விற்குப் பின்னரே உருத்திராக்கம் புகழ்பெற்றது. இவர்கள் உயிர் வேதியியல் துறை (Bio-chemistry) மின் தொழில் நுட்பத்தின் மனநோய் மருத்துவத் துறை (Psychiatry) பொது மருத்துவத் துறை, உளவியல் துறை ஆகிய துறைகளுடன் இணைந்து உத்திராக்கம் குறித்து ஆய்வு மேற்கொண்டார்கள். இவர்கள் உருத்திராக்கத்தின் ஆற்றலை அறிவியல் நோக்கில் நிறுவியதுடன், தாம் கண்ட முடிவுகளை மீண்டும் செய்து காட்ட இவர்களுக்கு முடிந்தது.

உருத்திராக்கத்திற்கு, சக்தி மிக்க மின்காந்தப் பண்புகள் (Electromagnetic) காந்த முனைகளால் ஈர்க்கப்படும் தன்மை (Pargmagnetic) அணுக்க நிலை மின்பாய்வுள்ள தன்மை (Inductive) ஆகியன உள்ளன என்பதை இவர்கள் நிலை நிறுவினர். மேற்கூறிய ஆற்றல்கள் உருத்திராக்கத்தின் முகப்புகள் அல்லது முகங்கள் மேற்பரப்பிலுள்ள பகுப்புகளின் எண்ணிக்கை பொறுத்து அமையும். ஒரு குறிப்பிட்ட முகத்தையுடைய உருத்திராக்கத்தையோ அன்றேல் ஒரு தொகுதி முகங்கள் கொண்ட உருத்திராக்க மணிகளையோ அணிவோருக்கு, ஒரு குறிப்பிட்ட வகை மின் துடிப்புகள் (Transformation in the personality) வாழ்க்கையை நோக்கும் தன்மை, தன் ஆர்வம், மனத்திட்பம் ஆகியன மாற்றம் பெறுகின்றன. மேலும் இந்த ஆய்வாளர்கள், உருத்திராக்க மணிகளை அணிவதால் இதயத்துடிப்புக் கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, அதன் வழியாக மூளைக்குச் செல்லும் இரத்த அளவு சம சீராக்கப்படுகிறது என்பதையும் நிறுவினர்.

உயர்ந்த மன அழுத்தம் கூர்ந்த மனக்குவிவு ஆகியவை ஒருவருக்கு ஏற்படும் போது, மூளைக்கும் மூளையிலிருந்து இரத்த ஓட்டம் பீறிட்டும் செல்வது நோக்கத் தக்கது. இந்த மணிகளின் துணையுடன் ஒருவகைச் சாந்தம் ஒரு முகக்குவிவு, கூர்ந்த குவிவு ஆகியவற்றை எளிதில் பெறமுடிகிறது. அத்துடன் உருத்திராக்கம் அணிவோருக்கு குறிப்பிடத்தக்க அளவு மனத்திடத்தையும், உள்ளார்ந்த பலத்தையும் அளிப்பதாகக் கண்டு கொள்ளப்பட்டுள்ளது. பொதுப் பயன்பாட்டிற்கான உருத்திராக்க மணிகளைவிட, ஒன்றிலிருந்து இருபத்தொரு முகங்கள் வரை உள்ள அதிக ஆற்றலுள்ள உருத்திராக்க மணிகளுமுண்டு. இவை ஒவ்வொன்றும் நமது மனதையும், நம்மைச் சுற்றியுள்ள ஆக்கபூர்வமான சக்திகளையும் ஒரு நிலைப்படுத்தி, செழிப்பு, ஆக்கம், உள்ளுணர்வுத் திறன், எதிர்கால நிகழ்வுகள் குறித்து ஆய்தல், பாலின ஒத்திசைவு போன்ற சிறப்புப் பண்புகளை அளிக்கின்றன. உறுதியாக, உருத்திராக்கங்கள் நாம் இன்னும் திறம்படச் செயலாற்றவும், இன்னும் வெற்றி காணும் வாழ்க்கையை வாழவும் உதவுகின்ற வியத்தகு மணிகளாகும்.

உருத்திராக்க மணிகள் அணிபவர்களுக்கு மன அழுத்தம் குறைந்துள்ளதையும் அவர்கள் கண்டனர். இவ்வாறு மன அழுத்த நிலை குறைவது, தொடர்ச்சியாகச் சாந்தப்படுத்தும் மருந்துகளை அதிக அளவில் உட்கொள்வதால் மட்டுமே செய்ய முடிந்துள்ளது. உருத்திராக்க மணிகள் ஆக்கப்பூர்வமான அதிர்வலைகளை வெளிக் கொணர்ந்து ஒருவருக்கு உடலிலும் மனதிலுமுள்ள எதிர்மறை உணர்வுகளை வெளியேற்றுகின்றன.

இந்த ஆய்வாளர்களால் நரம்பு மாற்றிகள் (Neuro Transmiters) டொபமைன் (Dopamine), செறொரின் (Serotinin), போன்ற செயல்பாடுகளில் உருத்திராக்க மணிகளை அணிவதால் ஏற்படும் தாக்கங்களையும் நிலைநாட்ட முடிந்தது. இத்தகைய தாக்கங்களினால் ஒருவரது ஆளுமையிலும் மனப்பாங்கிலும் ஆக்கபூர்வமான மாற்றங்கள் நிகழ்கின்றன. உருத்திராக்கத்தை அணிவோர், தமக்கு ஏற்படும் ஏனைய நன்மைகளுடன், அவர்களுடைய மன அழுத்த நிலை எதிர்பாராத அளவு குறைந்திருப்பதையும் கண்டனர். இத்தகைய மன அழுத்த நிலைகுறைவு, இதுவரை சாந்தப்படுத்தும் மருந்துகளை அதிக அளவில் தொடர்ந்து உட்கொள்வதால் பெறப்பட்டுள்ளது மட்டுமே உருத்திராக்க மணிகள், ஆக்கபூர்வமான அதிர்வலைகளை வெளிக்கொணர்ந்து ஒருவருக்கு உடலிலும், மனதிலுமுள்ள எதிர்மறை உணர்வுகளை வெளியேற்றுகின்றன. உருத்திராக்க மணிகள் ஒருவரை 'அல்பா மன நிலைக்கு' (Alpha state of mind) இட்டுச் செல்கின்றன.

யோகிகள் வியத்தகு வகையில், மனதைக் கட்டுப்படுத்தக் கூடியவர்களாக இருந்திருக்கின்றனர். அதாவது உடலில் தன்முனைப்புடன் கூடிய செயல்கள், தன்முனைப்பற்றுச் செய்யும் செயல்கள் இரண்டையும், குறிப்பாக உருத்திராக்க மணிகளைப் பயன்படுத்தி கட்டுப்படுத்தக் கூடியவர்களாக இருந்தனர். இவர்கள், உடலின் பாதுகாப்பிற்கு எந்த விதத் துணிகளும் அணியாமலேயே இமாலய மலையின் கடுங்குளிரைத் தாங்கினார்கள். இவர்கள் தமது உடலிலுள்ள வெப்பத்தை வெளிக் கொணரும் போது அதைக் கட்டுப்படுத்தி அதன் வழி குளிரைத் தாங்கினார்கள். இது சாதாரணமாக செய்யத்தக்க செயல் அல்ல.

உருத்திராக்க மணிகளுக்குச் சில விளக்க முடியாத, ஆனால் வியக்கத்தக்க மின்காந்தப் பண்புகளும், ஊசி அடுத்த முறைப் பண்புகளும் [Acupressure] உண்டு என்பதைப் ஆய்வாளர்கள் எடுத்துக் காட்டியுள்ளார்கள். கழுத்தைச் சுற்றி உருத்திராக்கத்தை அணிவதால், அது இரத்தச் சுற்றோட்டத்தைக் கட்டுப்படுவதுடன் நமக்கு உகந்ததாகவும் ஆகிறது. நமது இதயத் துடிப்புகளை கட்டுப்படுத்துவதால் சாத்தியமாகிறது.

உடலில் அல்லது மனதில் அசாதாரண நிலையோ அன்றேல் ஏதாவது நோயோ இருந்தால் அவற்றைச் சுட்டிக் காட்டும் இரத்தச் சுற்றோட்டம் விளங்குகிறது. எடுத்தக்காட்டாக ஒருவர் உயர்ந்த மன அழுத்த நிலையையோ அன்றேல் உறுப்பு உறுப்புகளில் சீர்கேட்டையோ உணரும் நேரத்தில் அவருடைய இரத்தச் சுற்றோட்ட வீதம் அதிகமாகிறது.இதற்கு மாறாக இரத்தச் சுற்றோட்டத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதால் அவருடைய மன அழுத்த நிலை குறைகிறது. சோமடைசேசன் (Somatisation) அதாவது சீரற்ற சுவாசமும் இரத்தச் சுற்றோட்டமும் கட்டுப்படுத்தப்பட்டவுடன் அதற்கான காரணி அதன் முக்கியத்துவத்தை இழந்து விடுகிறது. இந்த அடிபப்டை விதிமுறையைக் கொண்டே எல்லா சைகோ பார்மகோலொஜின் (Psycho pharmacological) மருந்துகளும் செயல்படுகின்றன். இரத்தச் சுற்றோட்டம் சாதாரண நிலைக்கு வந்ததும், ஒருவருக்கு மனத்தெளிவு ஏற்படுத்துவதுடன், உடல் மனம் ஆகிய இரண்டின் செயல்பாடுகளிலும் கூர்ந்த நோக்கு உண்டாகின்றது.

உருத்திராக்கம் நமக்கு, உடலில் இலேசாக இருக்கும் உணர்வையும் சாந்தத்தை அளிக்கிறது. அத்துடன் அது நமது ஒட்டு மொத்த நலத்தையும் திறனையும் மேம்படுத்துகிறது. உருத்திராக்க மணிகளை அணிவதால் மட்டும் ஏற்படும் வியத்தகு விளைவுகளைக் கண்ட பலர், இம்மணிகள் தெய்வீகமானவை இறைவனால் அனுப்பப்பட்டவை எனக் கருதி அவற்றை வணங்கினர்.

உண்மையான உருத்திராக்க மணிகளை அணிந்த ஆயிரக்கணக்கான் மக்கள், அவை தமக்கு இரத்த அழுத்தம், மனச்சோர்வு, மற்றும் நரம்புக் கோளாறு உட்பட்ட மனத்துடன் தொடர்பான தொல்லைகள் ஆகியவற்றிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க நிவாரனம் கிடைத்ததாக அறிகிறார்கள். அதை அணிவோருக்குத் தன்னம்பிக்கை, உள்ளார்ந்த பலம் (Inner Strength) இரண்டையும் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் மேலோங்கச் செய்வதாகக் கண்டுபிடிக்கப் பட்டுள்ளது.

சாதாரண பயன்பாட்டிலுள்ள உருத்திராக்க மணிகளை விட, மிகச் சக்தி வாய்ந்த ஒன்று முதல் இருபத்தொரு உருத்திராக்க மணிகளும் உண்டு. இவை ஒவ்வொன்றும் நமது மனதையும், நம்மைச் சுற்றியுள்ள ஆக்கப்பூர்வமான சக்திகளையும் நேர்ப்படுத்தி, அவற்றைச் செழிப்பு (Prosperity) படைக்கும் ஆற்றல் (Creativity) உள்ளுணர்வுத் திறன் (Inductivity) எதிர்காலத்தில் வரக்கூடிய நன்மை, தீமை பற்றி ஆய்ந்து நோக்கும் திறன், பாலின ஒத்திசைவு போன்றவை செயல்படவும், மேலும் வெற்றியுள்ள வாழ்க்கையை நாம் வாழவும் உதவுகின்றன.

உசாத்துணை

• முத்துக்கமலம் இணைய இதழில் சிங்கப்பூர் கிருஷ்ணன் எழுதிய "உருத்திராட்சம் தெரிந்து கொள்வோம் கட்டுரை

రుద్రాక్ష అనగా మాగ్నోలియోఫైటాకు చెందిన చెట్టు. దీని శాస్త్రీయ నామం Elaeocarpus Ganitrus. హిందువులు ఈ చెట్టు యొక్క కాయలను పవిత్రంగా భావిస్తారు. రుద్ర+అక్ష = రుద్రాక్ష దేవదేవుడైన పరమేశ్వరుని స్వరూపమని హిందువుల నమ్మకం. రుద్రుని (శివుడు) అక్షుల నుండి జాలువారిన నీటి బిందువులు భువికి జారి మొక్కలుగా మొలచి వృక్షాలుగా మారినవని అంటారు. అలాంటి వృక్షాలకు కాసిన కాయలను రుద్రాక్షలు అంటారు. ఇవి పురాణ కాలం నుండి ఉపయోగించబడుతున్నవి. ఋషులు, మునులు, దేవతలు, రాక్షసులు అందరూ వీటిని ధరించువారేనని పురాణాల ద్వారా తెలియుచున్నది. ఇప్పటికీ బ్రాహ్మణులు, పూజారులు, వేదాంతులు, గురువులు లాంటివారు వీటిని ధరిస్తారు. ధరించుట వీలుకాని వారు పూజా గృహముల యందు ఉంచి పూజించుట కద్దు.

రుద్రాక్షలు - రకాలు

శ్రీశైలం వీధుల్లో రుద్రాక్షల అమ్మకం

రుద్రాక్షలు

రుద్రాక్షలలో పలు రకాలు ఉన్నాయి. కొన్ని ప్రత్యేకమైన అడవులలో మాత్రమే పెరిగే రుద్రాక్ష వృక్షాల నుండి సేకరించే రుద్రాక్షలు పచ్చిగా ఉన్నపుడు కోడిగుడ్డు, ఒక కాయ ఆకారం కలిగి ఉంటాయి. ఎండిన తరువాత ఇవి కుచించుకుంటూ గుండ్రముగా మారుతాయి. దీని మధ్య భాగమున కల తొడిమ ఎండి రాలిపోతుంది. అది రాలిన తరువాత రుద్రాక్ష మధ్య కాళీ ఏర్పడి దారం గుచ్చుటకు వీలు కలుగుతుంది.

రకాలు

వీటిని ముఖ్యముగా ముఖముల సంఖ్యాపరంగా విభజిస్తారు. ఒక ముఖము నుండి పన్నెండు, పదఐదు ముఖాల వరకూ కలిగి ఉంటాయి. ఇరవై ఒక్క ముఖాల రుద్రాక్షలు కూడా ఉన్నాయి. ఎక్కడైనా అత్యధికంగా లభించునవి పంచముఖ రుద్రాక్షలు. వీటిలో ఒక ముఖము కలిగిన రుద్రాక్షను ఏకముఖి అంటారు. ఇది అన్నిటిలోకీ ప్రశస్తమయినదిగా చెపుతారు. దీనిని ధరించిన వారికి సర్వవిధాలా విజయం చేకూరునని నమ్ముతారు. అలాంటి రుద్రాక్షల వివరాలు.^[1]

• ఏకముఖి. (ఒక ముఖము కలిగినది)

అత్యంత శ్రేష్టమయినది. శివుని త్రినేత్రంగా, ఓం కార రూపంగా నమ్ముతారు.

• ద్విముఖి (రెండు ముఖములు కలిగినది)

దీనిని శివపార్వతి రూపంగా నమ్ముతారు.

• త్రిముఖి (మూడు ముఖములు కలిగినది)

దీనిని త్రిమూర్తి స్వరూపంగా నమ్ముతారు.

• చతుర్ముఖి (నాలుగు ముఖాలు కలిగినవది)

నాలుగు వేదాల స్వరూపం

• పంచముఖి (అయిదు ముఖాలు కలిగినది)

పంచభూత స్వరూపం

• షట్ముఖి (ఆరు ముఖములు కలది)

కార్తికేయునికి ప్రతీక. రక్తపోటు, హిస్టీరియా పోతాయి.

• సప్తముఖి (ఏడు ముఖాలు కలిగినది)

కామధేనువుకి ప్రతీక. అకాల మరణం సంభవించదని ప్రజల విశ్వాసం

• అష్టముఖి (ఎనిమిది ముఖాలు కలిగినది)

విఘ్నేశ్వరునికి ప్రతీక. కుండలినీ శక్తి పెరుగుతుంది.

• నవముఖి (తొమ్మిది ముఖాలు కలది)

నవగ్రహ స్వరూపం. భైరవునికి ప్రతీక. దుర్గ ఆరాధకులకు మంచిది. దీనిని ఎడమ చేతికి ధరించాలి.

• దశముఖి (పది ముఖాలు కలిగినది)

దశావతార స్వరూపం. జనార్ధనుడికి ప్రతీక. అశ్వమేధ యాగం చేసినంత ప్రయోజనం కలుగుతుంది. దీనిని స్త్రీలు ఎక్కువగా ధరిస్తారు. ఇండస్ట్రియల్ స్కానింగ్ కానీ, డెంటల్ ఎక్స్ రే యంత్రంతో తీసిన ఎక్స్ రే ద్వారా నిజమైన రుద్రాక్షని గుర్తించవచ్చు

తిరుచానూరు అమ్మవారి గుడి ముందు రుద్రాక్ష మాలలు అమ్ముతున్న దృశ్యం

పూజలలో రుద్రాక్షలు

రుద్రాక్షలను 108 గాని, 54 గాని, 27 గాని బంగారము, వెండి లేదా రాగి తీగతో మాలగా తయారుచేయించి మెడలో ధరించవలెను. జప మాలగా కూడా ఉపయోగించవచ్చును.

వైద్యంలో రుద్రాక్షలు

రుద్రాక్షలు ధరించుట వలన గుండె జబ్బులు, అధిక రక్తపోటు, మధుమేహం మొదలగు దీర్ఘకాలిక వ్యాధులకు ఉపశమనం కలుగుతుందని నమ్మకం. రుద్రాక్షలను అన్ని వర్ణములవారు ధరించవచ్చును.

వ్యాపారంలో రుద్రాక్షలు

మనదేశంలో ప్రతీ సంవత్సరమూ 300 కోట్ల రుద్రాక్షల వ్యాపారం జరుగుతుందని హీలింగ్ మాట్రిక్స్ అనే సంస్థ 7 జూలై 2011 నాడు తెలిపింది. స్మగ్లర్లు నకిలీ రుధ్రాక్ష మాలలు ఎర్ర చందనం దుంగలనుండి తయారు చేస్తారు ^[2][3]

మూలాలు

లంకెలు

• http://www.tupaki.com/news/view/red-sandalwood-smugglers-on-rudraksha/102378

ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮರ

ರುದ್ರನ 'ಅಕ್ಷಿ'ಯೇ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ. ಅರ್ಥಾತ್ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಕಾರ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಶಿವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಹೀಗಾಗಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗೆ ಪೂಜೆ-ಪುನಸ್ಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಹಿಮಾಲಯ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮರಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.ಈ ವೃಕ್ಷಗಳು ಶೀಘ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಫಲ ಬಿಡುವ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು,ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲೇ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಿಡತೊಡಗುತ್ತವೆ.ಇಂಥ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಏಕಮುಖದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿವರೆಗೂ ಒಳಜಾತಿಗಳಿವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಅದರದೇ ಆದ ಸ್ಥಾನಮಾನವಿದೆ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಮಾಲೆಯನ್ನು ಧರಿಸುವದುಂಟು.

ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಒಂದು ಪವಿತ್ರ ವಸ್ತು

• ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಪವಿತ್ರ ವಸ್ತು . ಪುರಾಣದ ಪ್ರಕಾರ ತ್ರಿಪುರಾಸುರ ರಾಕ್ಷಸನ ಸಂಹಾರದ ನಂತರ , ಪರಶಿವನ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಬಂದ ಆನಂದದ ಅಶ್ರು ಬಿಂದುಗಳು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮಣಿಗಳಾದವು. ಶಿವನಿಗೆ ಬಹಳ ಪ್ರಿಯವಾದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮಣಿಗಳು ಶಿವಭಕ್ತರ ಕೊರಳ ಮಣಿ-ಮಾಲೆಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಜಪಮಾಲೆಯಾಗಿಯೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಇನ್ನೊಂದು ಪುರಾಣದ ಕಥೆ

• ಶಿವನು ದೀರ್ಘ ಕಾಲ ಧ್ಯಾನ ನಿರತನಾಗಿ ನಂತರ ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟಾಗ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಬಿದ್ದ ಒಂದು ಆನಂದ ಭಾಷ್ಪ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯಗಿ ಅದರಿಂದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಮರ ಹುಟ್ಟಿತೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
• ಅದು ಶಿವನ ಮೂರನೇಕಣ್ಣಿನ ರೂಪವಾದ್ದದು ಜನರ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸುವ ಎಂದರೆ ದುಃಖವನ್ನು ದೂರಮಾಡುವ ಗುಣ ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಉ ಕೆಲವರುಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
• ಇನ್ನೊಂದು ಕಥೆಯಂತೆ ಶಿವನು ತಾರಕಾಸುರನನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿದಮೇಲೆ ಅವನ ಮಕ್ಕಳಾದ ತದಿನ್ಮಾಲಿ (ವಿದ್ಯುನ್ಮಾಲಿ), ತಾರಕಾಕ್ಷ, ಕಮಲಾಕ್ಷ , ಗುಣವಂತರಾಗಿ ದೇವತೆಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿದರು. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಕಾಲಾನಂತರ ದುಷ್ಱರಾಗಿ ಜನರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಟ್ಟರು . ಅವರನ್ನು ಶಿವನು ಸಂಹರಿಸಿದನು. ಹೀಗೆ ತನ್ನ ಭಕ್ತರು ದುಷ್ಱರಾಗಿ ಸತ್ತುದನ್ನು ನೋಡಿ ಶಿವನ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ನೀರ ಹನಿಗಳು ಉದುರಿದವು . ಅವೇ ಮರಗಳಾಗಿ ಅದರ ಸಂತತಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷ್ಷಿಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿವೆ. ಒಂದುಮರದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೨೦೦೦ ದಷ್ಟು ಹಣ್ಣುಬಿಡುವುದು. ಅದರಲ್ಲಿ ೧೦೮ ಮಣಿಗಳ ಜಪಮಾಲೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ . ಹಿಮಾಲಯದ ಯತಿಗಳು ಆ ಮರದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು (ಅದನ್ನೇ) ಅಮೃತ ಫಲವೆಂದು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. (ಗುರುದೇವ್ ಡಾ.ಕಥೆಸ್ವಾಮಿ - ಇಂಗ್ಲಷ್ ವಿಕಿಪೀಡಿಯಾ)

ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಯ ಲಭ್ಯತೆ

• ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಹಿಮಾಲಯ ತಪ್ಪಲು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳದಲ್ಲಿ ಬೆಳಯುತ್ತದೆ. ಆಗ್ನೇಯ ಏಷಿಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಕಾಯಿ ನೋಡಲು ನಸು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಿಪ್ಪೆಯ ಭಾಗ. ಸಿಪ್ಪೆ ಸುಲಿದರೆ , ಒಳಗಡೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಣಗಿದ ನಂತರ ನಸು ಶ್ವೇತವರ್ಣ, ತಾಮ್ರದ ನಸು ಕೆಂಪು, ಹಾಗೂ ನಸು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದವು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಸೂಜಿಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಮಡಿಕೆಗಳಿರುವ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಗೆರೆಗಳ ಆಕಾರವನ್ನು ನೋಡಿ ರುದಾಕ್ಷಿಯ ಮುಖಗಳನ್ನು ಗುರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮುಖದಿಂದ ಹಿಡಿದು ೨೧ ಮುಖಗಳವರೆಗೂ ಇರವ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಸಿಗುವುದೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ೫ ಮುಖದಿಂದ ೧೪ ಮುಖಗಳಿರುವ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಇರತ್ತವೆ. ಏಕ ಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬಹಳ ವಿರಳವಾಗಿ ದೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಪಂಚಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಒಂದೊಂದು ಬಗೆಯ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗೂ ಅದರದೇ ಮಹತ್ವವಿದೆ. ಒಂದೊಂದು ಮುಖಕ್ಕೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ದೇವತೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗೆ ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳಿವೆ. ಅನೇಕ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಆಯುರ್ವೇದದಲ್ಲಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
• (ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಮಹತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಅನೇಕ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾಹಿತಿ ವಿವರ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಅದರ ಆಧಾರದಿಂದ ಬರೆದುದು) ಒಂದರಿಂದ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಮುಖಗಳ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಪರಿಚಯ:

ಏಕ ಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

• ಏಕ ಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಯನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ ಶಿವನ ಸ್ವರೂಪವೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ . ಒಂದು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮರದಲ್ಲಿ ಏಕಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಯು ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಿಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಬಹಳ ಭಾಗ್ಯಶಾಲಿಯೂ, ಶಿವನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರನೂ ಆದವನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬುಗೆ ಇದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಬಹಳ ಜಾಸ್ತಿ. ಅಂದರೆ ರೂ.ಸಾವಿರದಿಂದ ಇದರ ಬೆಲೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಬಗೆಯ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧರಿಸಿದರೆ ಇಹದ ಎಲ್ಲಾ ಸೌಭಾಗ್ಯಗಳೂ ಈಶ್ವರನ ಕೃಪೆ ಸದಾ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಧೃಢ ನಂಬುಗೆ ಇದೆ..

ದ್ವಿಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಇದು ಶಿವ ಪಾರ್ವತಿ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯೂ ಸಿಗುವುದು ತುಂಬಾ ವಿರಳ. ಇದನ್ನು ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಗೋಹತ್ಯೆಯೇ ಮೊದಲಾದ ಇತರೆ ದೋಷಗಳೂ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯು ಉತ್ತಮ ಗೃಹಸ್ತ ಜೀವನ ಸುಖ ಶಾಂತಿ, ಸೌಬಾಗ್ಯವನ್ನು ಕೊಡುವುದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಬೆಲೆಯೂ ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚು

ತ್ರಿಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಮೂರುಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಅಗ್ನಿ ದೇವನ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದೂ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ಧಾರಣೆಯಿಂದ ಸಕಲ ಪಾಪಗಳೂ ನಿವಾರಣೆ ಆಗುವುದು . ಇದರ ಬೆಲೆಯೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಇದೆ.

ಚತುರ್ಮುಖ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಇದನ್ನು ಬ್ರಹ್ಮ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವುದು. ಇದು ಬ್ರೂಣ ಹತ್ಯಾದೋಷವನ್ನು ನಿವಾರಣೆ ಮಾಡುವುದು. ಸ್ಮರಣ ಶಕ್ತಿ, ಬುದ್ಧಿ, ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಫಲತೆ, ಇವು ದೊಕುವುದೆಂದು ಹೇಳುವರು. ಬೆಲೆ ಸಾಧಾರಣ ಮಟ್ಟದ್ದು.

ಪಂಚ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಪಂಚ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಯನ್ನು ಸ್ವಯಂ ಭಗವಾನ್ ಶಂಕರನ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳು ಪಂಚ ಮುಖಿ ಆಗಿರುತ್ತವೆ. ಈ. ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಿಗುವುದರಿಂದ ಬೆಲೆಯೂ ಕಡಿಮೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಈಶ್ವರನ ಕೃಪೆ ದೊರಕಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಶಾಂತಿದೊರೆಯುವುದು ಎಂಬ ನಂಬುಗೆ ಇದೆ.

ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಯ ಜಪ ಮಾಲೆ

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪಂಚ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳಿಂದ ಜಪ ಮಾಲೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ೧೦೮ ಮಣಿ(ಬೀಜದ) /೨೭ ಮಣಿಗಳ( ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬೀಜದ) ಅಥವಾ ೧೦ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಮಣಿಗಳ ಮಾಲೆ ಮಾಡುವುದು ರೂಡಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಜಪ ಮಾಡುವಾಗ ಅದನ್ನ್ಯು ಒಂದು ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬೆರಳುಗಳ ಮದ್ಯೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು , ಹೆಬ್ಬೆರಳಿನಿಂದ ಒಂದೊಂದು ಜಪಕ್ಕೂ ಒಂದೊಂದು ಮಣಿಯನ್ನು ಜಾರಿಸುತ್ತಾ ಜಪ ಮಾವುವರು. ಈ ರೀತಿ ಹಿಂದುಗಳು, ಸಿಖ್ಖರು, ಬೌದ್ಧರು, ಎಲ್ಲರೂ ಈ ರೀತಿ ಜಪ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಜಪ ಮಾಲೆ

ಷಷ್ಠ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಆರು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಶಿವ ಪುತ್ರ ಕುಮಾರ ಕಾರ್ತಿಕೇಯನ ರೂಪವೆಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯೂ ಹೆಚ್ಚಿ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವುದು. ಈರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಅಧರ್ಮiಚರಣೆ ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದರಿಂದ ಉಂಟದ ಪಾಪಗಳು ನಿವರಣೆ ಆಗುವುದು ಹಾಗೂ ಸ್ಮರಣ ಶಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚುವುದು ಎಂಬ ನಂಬುಗೆ ಇದೆ.

ಸಪ್ತ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಏಳು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಅನಂತ ನಾಗನ (ಅಥವಾ ಆದಿ ಶೇಷನ )ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ಹೇಳುವರು. ಇದೂ ಸಹ ವಿರಳವಾಗಿ ದೊರೆಯುವುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚು. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧಾರಣೆಯಿಂದ ಹಾವಿನ ಭಯ ಇರುವುದಿಲ್ಲ .ಶರೀರ ಧೃಢವಾಗಿ ಬುದ್ಧಿ ಚುರುಕಾಗುವುದು - ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ.

ಅಷ್ಟ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಎಂಟು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯು ಗಣಪತಿಯ ರೂಪವಾಗಿದೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಬೇಡಿಕೆ ಜಾಸ್ತಿ ಇರುವುದರಿಂದ, ಬೆಲೆ ಜಾಸ್ತಿ ಈ ರುದಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಧರಿಸುವುದಿಂದ ಕಾರ್ಯಗಳು ನಿರ್ವಿಗ್ನವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸರ್ವ ಸಿದ್ಧಿಯುಂಟಾಗುವುದೆಂಬುದು ಭಕ್ತರ ನಂಬುಗೆ .

ನವ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಒಂಭತ್ತು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಭೈರವ ಮತ್ತು ನವ ದುರ್ಗ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯೂ ಕೂಡಾ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಬೆಲೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಧರಸುವುದರಿಂದ ಉತ್ತಮ ಸಂತಾನ ಪ್ರಾಪ್ತಿಯಾಗುವುದೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ದಶ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಹತ್ತುಮುಖದ ಉದ್ರಾಕ್ಷ ಭಗವಾನ್ ನಾರಾಯಣನ ಸ್ವರೂಪೆಂದು ನಂಬುಗೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧಾರಣೆಯಿಂದ ಇಹದ ಎಲ್ಲಾ ಸೌಲಭ್ಯಗಳೂ ಲಭಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತುಸದಾ ಸುಖ ಶಾಂತಿ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಏಕಾದಶ ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಹನ್ನೊಂದು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಪರಶಿವನ ರುದ್ರ ಸ್ವರೂಪ (ಏಕಾದಶ ರುದ್ರರು) ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದೂ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಂನ್ಯಾಸಿಗಳು, ಯತಿಗಳು, ಸಾಧಕರು ಇದನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಯಜ್ಞ ಯಾಗಾದಿಗಳ ಫಲ ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಸಿದ್ಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಂಬಿಕೆ ಇದೆ.

ದ್ವಾದಶ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ದ್ವಾದಶ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

• ಹನ್ನೆರಡು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಭಗವಾನ್ ಸೂರ್ಯನಾರಾಯಣನ ಸ್ವರೂಪವೆಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ (ದ್ವಾದಶಾದಿತ್ಯರು) . ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಬೆಳೆಯೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಈರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ತೇಜಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರಭಾವ ಶಾಲೀ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದರ ಬೆಲೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು.

ತ್ರಯೋದಶಿ ಮುಖಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಹದಿಮೂರುಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಇಂದ್ರ ದೇವನ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಧಾರಣೆಯಿಂದ ಆತ್ಮ ಶಾಂತಿ ದೊರೆಯು ವುದು ಶಾರೀರಿಕ ಶಾಂತಿ ದೊರೆಯುವುದು.

ಚತುರ್ದಶ ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ

ಹದಿನಾಲ್ಕು ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಆಂಜನೇಯನ ಸ್ವರೂ ವೆಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಹಾ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವುದು. ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಧಾರಣೆಯಿಂದ ರೋಗಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ- ಮನುಷ್ಯ ನಿರೂಗಿಯಾಗಿ ಬಲಶಾಲಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಬೆಲೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು.^{[೧] [೨]}

ಟಿಪ್ಪಣಿ

• ಈ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವಿಧದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳು ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತವೆ . ಇಚ್ಛಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಧರಿಸುವುದರಿಂದ ಇಚ್ಛಿತ ಫಲ ದೊರಕುವುದೆಂದು ದೈವ ಭಕ್ತರ ನಂಬುಗೆ ಇದೆ. ಇದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮುಖದ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳು ಸಿಗುವುದು ತುಂಬಾ ವಿರಳ. ಜನ ಮನ್ನಣೆ ಪೆಡೆರುವುದು ಈ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಬಗೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ನೋಡಿ:

• ೧. ಶ್ರೀ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ ಜ್ಯೋತಿರ್ಲಿಂಗ ಕಾಶಿ

ನೋಡಿ

1. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವಿಕಿಪೀಡಿಯಾ: ಸೋಮನಾಥ್
2. ದ್ವಾದಶ ಜ್ಯೋತಿರ್ಲಿಂಗಗಳು ಮತ್ತು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ - ಪ್ರವಾಸ ಲೇಖನ ಗ್ರಂಥ, ಬರೆದವರು ಶ್ರೀಮತಿ ಚೂಡಾಮಣಿ ರಾಮಚಂದ್ರ ಸಾಗರ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆ (ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಮಹತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಅನೇಕ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿದ್ದಮಾಹಿತಿ ವಿವರ.

ಉಲ್ಲೇಖ

1. ↑ ದ್ವಾದಶ ಜ್ಯೋತಿರ್ಲಿಂಗಗಳು ಮತ್ತು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ - ಪ್ರವಾಸ ಲೇಖನ ಗ್ರಂಥ, ಬರೆದವರು ಶ್ರೀಮತಿ ಚೂಡಾಮಣಿ ರಾಮಚಂದ್ರ ಸಾಗರ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆ (ಈ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಮಹತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಅನೇಕ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿದ್ದಮಾಹಿತಿ ವಿವರ.
2. ↑ ಪರಿಹಾರ ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಪಾತ್ರ, ಯಾರಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ರುದ್ರಾಕ್ಷಿ ಒಳಿತು?

Elaeocarpus angustifolius is a species of flowering plant in the family Elaeocarpaceae and occurs from India to New Caledonia and northern Australia. Common synonyms are E. ganitrus and E. sphaericus. It is a large evergreen tree, often with buttress roots, and has leaves with wavy serrations, creamy white flowers and more or less spherical bright blue drupe fruit. In English, the tree is known as utrasum bean tree in India.^[4] In Sri Lanka recorded names are woodenbegar and Indian bead tree.^[5] It is simply known as elaeocarpus in the Northern Territory of Australia.^[6] Other names used for this tree in Australia are Indian oil fruit and genitri.^[7] In Hawaii it (or the possible synonym E. grandis) is known as a blue marble tree.^[8]

In India, the cleaned pits of the fruit of this tree are known as rudraksha in the Hindi language (from Sanskrit: rudrākṣa, meaning "Rudra's teardrops" or "eyes") and are widely used as prayer beads, particularly in Hinduism. Rudraksha might be produced by more than one species of Elaeocarpus, however E. angustifolius is the principal species used in the making of mala (garlands).

Description

According to M.J.E. Coode, Elaeocarpus angustifolius is a tree that typically grows to a height of 40 m (130 ft) and usually has buttress roots at the base of the trunk. The leaves are about 60–180 mm (2.4–7.1 in) long, 40–60 mm (1.6–2.4 in) wide with wavy serrations on the edges and tapering to a petiole 5–15 mm (0.20–0.59 in) long, but lacking a pulvinus. Old leaves often turn bright red before falling. The flowers are arranged in racemes up to 100 mm (3.9 in) long, each flower on a pedicel 9–16 mm (0.35–0.63 in) long. The five sepals are 8–11 mm (0.31–0.43 in) long and 1–2 mm (0.039–0.079 in) wide. The five petals are creamy white, egg-shaped to oblong, 12–15 mm (0.47–0.59 in) long and 3–4 mm (0.12–0.16 in) wide, the tip with linear lobes. There are between thirty-five and sixty stamens and the style is 11–18 mm (0.43–0.71 in) long and glabrous. The fruit is a more or less spherical, bright blue or purple drupe 15–23 mm (0.59–0.91 in) in diameter.^[6][9][10] Note, however, that Coode considered E. grandis to be the same species as E. angustifolius, and the above description applies to both taxa.^[11]

Mature trees will grow massive buttresses which generally completely encircle the base of the trunk. This may be an adaptation to becoming emergents in some habitats, or often growing in secondary woodland -buttress roots can better distribute tensile stress in the base of the tree transmitted down from wind in the crown. In E. angustifolius the buttresses are thought to develop in response to stresses experienced by the tree during comparatively brief periods of fast development. The buttress wood has a partially different composition than the wood of the trunk.^[8]

Fruit

It is an evergreen tree that grows quickly. The tree starts bearing fruit in three to four years.

The blue-coloured drupes of the tree contain large stones or pits, which are covered by an outer husk of fruit flesh. This blue colour is not derived from a pigment, but is caused by structural colouration.^[12] The fruit weigh 7g on average, but range from 10 to 4g.^[5] The stone at the centre of the fruit, technically a pyrena, is typically divided into multiple segments, which are locules, each usually bearing a seed.

Infraspecific variability

No infraspecific forms are recognised. Populations in the periphery of the distribution exhibit a range of morphological characters which do not betray much biogeographical structuring, i.e. individuals can be found in New South Wales which may look almost identical to individuals in Malaysia or Fiji. However, in the centre of the distribution, the islands of Indonesia and in the Malay Peninsula, there are a number of confusingly divergent populations. In general, populations in this area can be divided into two main groups, larger leafed and flowered, and smaller leafed and flowered.^[13]

A long history of use by man may have confused the issue further. It is possible the long-distance trade has mixed lineages, or influenced the distribution of specific types. The species is often cultivated as an urban street tree in Indonesia and Malaysia. It appears that the larger leafed form is more often selected for planting as a street tree here. This appears to already be the case on Java over a century ago, based on the collection notes accompanying herbarium specimens.^[13]

A closer look at the stones used in classic mala garlands also reveals some interesting issues. It is the smaller stones which are traditionally worth the most, and many of the stones in the garlands are only 7mm in diameter, while known stones in museums collected by botanical collectors are all larger, 10mm and up. Not only that, special powers are ascribed to stones with more than the usual five facets, with those having more facets commanding a higher price. Prayer beads with up to 20 facets are known, but botanists have always collected ones with 5-7 facets, rarely 4 or 8. The small size may be due to a special cultivation technique (see section on Uses below) or an as yet unknown race or species, and it is possible there has been some limited selection by people involved in the trade -it is possible that there are, or once were, special cultivars grown for their superior stones.^[13] A study of the fruit and stones in Sri Lanka found that variation in characteristics such as size and colour were highly influenced by the individual trees, as opposed to season or location. The authors opine that it is indeed possible that specific individual trees are cultivated for their fruit and stone qualities.^[5]

Similar species

It is a widespread and variable species, and many regional populations of E. angustifolius were considered to be different species in the past, but these are at present all considered the same species. An exception is the taxon E. grandis, although it cannot reliably be told apart from the E. angustifolius and was considered the same species by the last Elaeocarpus expert taxonomist,^[11] it remains recognised in parts of Australia: plants in Queensland and New South Wales are considered E. grandis, those found growing elsewhere are E. angustifolius.^[6][14] A 2013 PhD thesis by Yumiko Baba which compared a number of genetic sequences of different taxa found that E. grandis was indistinguishable from E. angustifolius in most studied sequences, but that in one sequence with more variety, her two E. grandis samples (one from Hawaii as E. sphaericus) were found to be within the diversity of E. angustifolius, with the two samples in fact more divergent from each other than from other samples within the E. angustifolius synonymy.^[15]

E. grandis/angustifolius can, however, be told apart from other species of Elaeocarpus by having petals much divided at the apex; small, round fruit; 5-7 locules per stone; straight embryos; and glabrous leaves with even and fine serrations along their margins.^[11] The most similar species in Northern Territory is E. arnhemicus; this species has leaves which are less long and more wide, stamens without bristles, and fruit which are ellipsoid in shape as opposed to round.^[10]

Overal, Coode found E. ptilanthus to be the most similar species, and very difficult to tell apart without the fruit. Whereas E. angustifolius is largely a lowland species, E. ptilanthus is found in highlands and cloud forests. Coode notes that the crowns are different, that of E. ptilanthus being dark, dense and umbrella-like, as opposed to light and spreading. The leaves are leathery, darker and shinier on top. The most important difference is seen in the fruit; E. ptilanthus has twice-as-large fruit with fibrous flesh, E. angustifolius is more juicy. The stone is very different in E. ptilanthus, the ornamentation having developed into numerous holes and arches, through which the strong fibres run, making cleaning a stone difficult. These arches are usually flattened and long, and curve towards the apex of the stone. The stone is also shaped differently, it is ellipsoid or ovoid, not round.^[13] A study comparing a number of gene sequences, however, found that a E. ptilanthus sample was largely indistinguishable from E. angustifolius, with the exception of one more variable sequence, where it was nested within different E. angustifolius samples.^[15]

Taxonomy

Writing from the island of Ambon in the Moluccas in the mid-16th century, the German-Dutch soldier, merchant and botanist Georg Eberhard Rumphius provided the first modern binomial description of the species in his work Herbarium Amboniense, in which he introduced the species to European science as Ganitrus Ganitri.^[16] Few ever read the work at the time, as it was considered a trade secret by the V.O.C., and published long after Rumphius had died. When Carl Linnaeus introduced his new standard of taxonomic nomenclature, he missed out on using this work, as he only received his copy after having worked on the 1753 edition of his Species Plantarum.^[17] The specific epithet ganitrus was derived from ganitri, the name for this species in Sundanese and Malay.

When Linnaeus published his Species Plantarum, he listed only one species of Elaeocarpus, referring it to the 1747 formal description, as well as an illustration, of "Elaiocarpus serrata" given by Johannes Burman in his book Thesaurus zeylanicus.^[18][19] which Linnaeus used as reference in his work.^[19]

In 1791, long before the International Code of Botanical Nomenclature (ICBN) rules had been formalised, in his book on the fruits and seeds of plants Joseph Gaertner renamed the genus from Elaeocarpus to Ganitrus again, arguing that as Rumphius had been the first to formally describe the species, his name should have taxonomic priority. The only species he placed in this genus was G. sphaerica. This is not what is known as 'good species'; it is a frankenstein, composed of the description of Johannes Burman's 1747 Elaiocarpus serrata and an illustration of the fruit and the seeds of Rumphius's Ganitrus Ganitri. Gaertner also cites Linnaeus's Elaeocarpus serratus in the synonymy, which according to the ICBN rules is the only valid taxon name.^[11][18][20] Some taxonomists believed this invalidates the name altogether, in 1980 the French botanists Christiane Tirel and Jean Raynal stated that because Gaertner had cited Linnaeus's Elaeocarpus serrata, that means that the type was automatically that of Linnaeus's E. serrata (collected in Sri Lanka in the 1670s by the German-Dutch botanist Paul Hermann for his 'Ceylon Herbarium', bound volumes of actual plant specimens, also later published as a list).^[21] Nonetheless, the International Plant Names Index cites ICBN Melbourne Code Article 52.2 and emphasise that Gaertner "did not cite E. serratus nor its type",^[22] although he did cite E. serratus.^[20] Because it was built up using at least two species, this name is a synonym pro parte of both species, according to the botanist M.J.E. Coode, an Elaeocarpus expert.^[11] Gaertner was not followed in his idea to move the genus to a pre-Linnaean name by most botanists,^[23] in the next century a newer crop of botanists described new species of the genus using Linnaeus's name.

For example, the name Elaeocarpus angustifolius was first introduced in 1825 by the again German-Dutch Carl Ludwig Blume in his book Bijdragen tot de Flora van Nederlandsch Indie from material collected in the "mountains of Buitenzorg Province".^[24][25] This name was accompanied by an adequate species description, and a reference to an extant type (kept today in Leiden). As this is the first valid name, i.e. correctly described and effectively published name in the correct genus available in the Linnaean system, this name takes priority as the correct name for the species.^[21]

Synonymy

Other nations in Europe were beginning to build empires of their own, and where their fleets went, their botanists soon followed. As such the species was described numerous times throughout its vast distribution. The first (true) synonym, Elaeocarpus ganitrus, was coined in 1814 by the superintendent of the Calcutta Botanical Garden, William Roxburgh, in a simple list of names of he intended to give to plants found growing in the garden, titled Hortus Bengalensis. Because Roxburgh did not add any descriptions to this bare list, it is impossible to know what he was talking about. These names should thus all have been considered to be invalid nomina nuda, and should have been ignored,^[21][26] but at least as far as this species is concerned the 1832 version of the posthumous publication of Roxburgh's manuscript for a Flora Indica validated this name,^[21][27] i.e. E. ganitrus Roxb. ex. Roxb.. Nonetheless, it was generally rendered E. ganitrus Roxb. for most of the 19th century and later.^[27][28][29]

Around the turn of the century the editors of the Index Kewensis had begun to realise that many old names from taxonomists in other European countries had not been registered, and many of the names of certain British scientists were not actually validly published, such as those of Roxburgh. In 1925 George Don's rather unscientific, but quite complete, 1831 gardening dictionary A General History of the Dichlamydeous Plants was rediscovered, and Roxburgh's name is now considered first validated in this work.^[26][30] Of the nine Elaeocarpus names Roxburgh invented for the plants in the Calcutta garden, Don dismissed all of them as impossible to identify and probably just synonyms of species which had been described before by others, except for E. rugosus and E. ganitrus, for in the last case he recognised that the specific epithet meant it must be same plant as that of Rumphius almost two centuries earlier, supplied a summary description of it in his work and gave Ganitrus Ganitri as a synonym of Roxburgh's name.^[31] Although the description is not in Latin and would also fail as a validation according to the rules of the ICBN, it is published before these rules were promulgated, and therefore still 'counts' as a valid publication. However, Tirel and Raynal pointed out in 1980 that Roxburgh's E. ganitrus is doubly invalid: although it was first published in 1814, it was only effectively published in 1831 with Don, six years after Blume's E. angustifolius, and the taxon which the name describes is ambiguous, because it is based on Gaertner.^[21]

In the 1895 issue of the influential series Die natürlichen Pflanzenfamilien, Karl Moritz Schumann classified the genus Elaeocarpus into four sections. In section Ganitrus he describes E. angustifolius/ganitrus as the type species, which he considers to actually be a synonym of Gaertner's 1791 name Ganitrus sphaerica, which he recombined as E. sphaericus.^[32] Schumann had written the work in or before 1890 already, and he was unaware at the time, like most other people, that Constantin von Ettingshausen had already recombined Ganitrus sphaerica two years before Die natürlichen Pflanzenfamilien had finally been published, in rather summary mention in a work on the fossil species of Tasmania.^[33] E. sphaericus thus has two authors, rendered auctorum multorum in taxonomic jargon.^[13] Because Ettingshausen had simply recombined the name, his version retains the synonym pro parte aspect of Gaertner's original name, but in Schumann's case he clearly identifies his name with the species E. angustifolius. Perhaps as a consequence of Die natürlichen Pflanzenfamilien, the species became known as E. sphaericus (Gaertn.) Schum. for almost the century in some regional floras,^[11][21] i.e. Indonesia^[34] and Australia.

In 1984 Coode regarded the taxon E. grandis as a synonym of E. angustifolius in his work Elaeocarpus in Australia and New Zealand, as it does not differ morphologically from the widespread and quite variable E. angustifolius.^[11] This was never entered into databases of native plants in Queensland,^[6] and in 2010 it was accepted as a valid species again by the Australian Plant Census.^[2] It was thus entered into the 2014 Atlas of Living Australia, which led it to be recognised again by the Plants of the World Online website as of 2022, despite Rafaël Govaerts noting the synonymy in 2001.^[35] Coode wrote again in 2010 in his study of E. angustifolius and its immediate relatives that as far as he can tell E. grandis is the same plant as the normal common and widespread form of E. angustifolius as found throughout the region. There is no difference between E. grandis from New South Wales and E. angustifolius from Malaysia, the Solomon Islands or the Philippines.^[13]

E. hebridarum was described in 1941 by Reinhard Gustav Paul Knuth from specimens collected in Vanuatu, known at the time as the 'New Hebrides'.^[36] In 1982 the French botanist Christiane Tirel moved it, as well as E. polyschistus and E. persicifolius which had both been described from New Caledonia, into synonymy with E. angustifolius.^[37][38] E. macdonaldii is another possible synonym from Vanuatu described by Ferdinand von Mueller in 1893, which is/was missing from the Index Kewensis, but it may no longer be identifiable.^[13]

Classification

It is classified in the Ganitrus group of the genus Elaeocarpus, along with E. altisectus, E. avium, E. buderi, E. dolichostylus, E. fulvus, E. kaniensis, E. ornatus, E. osiae, E. ptilanthus, E. ramiflorus and E. trichopetalus. It is the only species within the section which has spread beyond the Malay Archipelago.^[13]

Distribution

This species has a wide distribution stretching from the Himalayas in Nepal and India east to China and the Philippines, and south to Indonesia, Papua New Guinea and Australia.^[3][39]

China

It occurs in the wild in the provinces of Yunnan, Guangxi^[3][39] and Hainan.^[39]

Indian subcontinent

In the Indian subcontinent it grows in the Gangetic plain in the foothills of the Himalayas.^[40] It grows on Sri Lanka, but it is not particularly common.^[5]

Pacific Islands

It is native to New Caledonia,^[37][38][41] Vanuatu,^[36][37][38] and the Santa Cruz Islands.^[38] It occurs on Fiji.^[39]

In New Caledonia it occurs across Grande Terre (from Prony Bay to Poum), the Isle of Pines (île des Pins) and the Loyalty Islands (Lifou, Maré, Ouvéa). Note that E. angustifolius has often been imported from Australia to New Caledonia as an ornamental plant,^[42] and according to the Australians these plants may technically actually be E. grandis, although this is a moot point if these two names are synonyms.

Specimens of E. angustifolius were planted in Oahu in the 1930s and have subsequently become naturalised in nearby forests.^[43] Note that the plants in Hawaii were introduced from Australia^[8] and may technically actually be E. grandis, although this is a moot point if these two names are synonyms.

The species is also reported to have been introduced from Australia and to invade intact and secondary forests in Samoa,^[43] although it may actually be native,^[13] and the report likely technically refers to E. grandis.^[43]

Although some sources state the species is native to Guam,^[39] this is a mistake. In the 1971 article The Flora of Guam, B. C. Stone recorded E. sphaericus (sensu Schum.) as being native to Guam. In a 1979 article in the same journal updating the wider flora of the region, A geographical checklist of the Micronesian Dicotyledonae, Fosberg et al. stated Stone's E. sphaericus (updated to E. angustifolius) was in fact E. joga. Confusingly, Fosberg et al. also state that E. grandis has been introduced to Palau.^[44] Coode writes in 2010 that E. joga, and its pro parte synonym E. carolinensis, needs to be re-examined (it falls outside the purview of his paper) to see if it truly is an independent species and not a synonym, and to which section of the genus Elaeocarpus it belongs -like E. grandis, if it belongs to section Ganitrus this is a biogeographic oddity, all other species appear to have evolved in the Malay Archipelago.^[13][44] If it is a synonym, this would expand the native distribution to throughout the Mariana Islands and in the nation of Palau.^[44]

Australia

In the Northern Territory of Australia it is predominantly found on the Tiwi Islands and from Channel Point to Wadeye on the Northern Territory mainland where it grows to a height of about 25 m (82 ft).^[9][6] It was also formerly thought to occur in Queensland, but the Australian Plant Census states that the trees from this area were in fact E. grandis, according to them the name E. angustifolius was misapplied pro parte.^{[2][45][46][47]}

West Africa

It has been introduced to West Africa, at least to Sierra Leone.^[4]

Ecology

It is typical of second-growth forest, large individuals found in what appears to be primary rainforest are believed to probably be elderly remnants of a time when the rainforest was less 'primary', i.e. when fires, storms or humankind disturbed it. It also is sometimes found in somewhat swampy sites, or at least along watercourses, and in more cultivated or even urban settings.^[11][13] In New Caledonia the property of growing in disturbed sites has been used in archaeology to look at the influence of humankind in the species composition of the rainforests. The long-term presence of humans increases the population of this species.^[41]

Cassowary faeces, containing seeds

Writing from Ambon Island in the mid 17th century, Rumphius described that the fruits are gladly eaten by large birds, mentioning that especially wreathed hornbills can be found feeding upon them. Fruit bats also do so.^[16] E. angustifolius was found to be one among a few dozen species of relatively large-fruited rainforest plants eaten by double-wattled cassowaries in northern Australia. These trees are at present called E. grandis, but it is almost certain that these flightless birds feed on the fruit and likely disperse the seeds, whatever the taxonomic position -they have been found to eat all types of Elaeocarpus fruit, as well as fruit of this genus on Seram and the Aru Islands, where E. angustifolius is present. Although seeds which are dispersed in cassowary dung do germinate, the percentage is quite low in Elaeocarpus as compared to other rainforest species eaten by the giant birds.^[48] A similar situation exists for tree-kangaroos (Dendrolagus spp.).^[49] A three-year study of the faeces of dwarf cassowaries in Papua New Guinea found that despite offering fruit continuously year-round, E. angustifolius (as E. sphaericus) was only really consumed in November, just before a 'lean' period with few plants in fruit in the rainforest, with some fruit taken in January. It was an unimportant part of the diet, possibly only eaten in times of low availability of more preferred fruit.^[50]

The flowers have been recorded to be visited by various beetles, flies and wasps.^[11]

Chemical constituents

Chemicals present in E. angustifolius are elaeocarpidine, isoelaeocarpine, epiisoelaeocarpiline, rudrakine, flavonoids, quercetin, phytosterols, fat, alkaloids, carbohydrates, ethanol, proteins, tannins, gallic acid and ellagic acid.^[51] The alkaloid rudrakine was discovered in the E. angustifolius fruit in 1979.^[52]

Uses

Dried rudraksha stones (pyrenas)

Hundreds of years ago this plant was an important article of international commerce, specifically, the burl-like stones containing the seeds. Rumphius describes that it was common practice across the islands of the Indonesian archipelago to trade in the stones, known as ganiter or ganitris in Malay, Javanese and Balinese -words known across the East Indies. Not all stones were valuable, the best were of a smaller size and were coloured deep brown. The stones often were collected from the defecations of cattle, for it was during the passage through the various stomachs of the cow that the stones gained the preferred colour, although less scrupulous dealers were wont to drown the stones in seawater to achieve a similar effect. Stones which had lain on the ground became an ugly grey colour and had no value. A trader could collect some 3,000 Dutch pounds of the unsorted stones at a port in Java, Madura or Bali for only some 60 silver real, the merchant must then sort his cargo, retaining only the small and medium stones, and throwing out the rest. The middle-sized stones were not worth much, but for the small stones Hindus and Arab traders would pay good money, some 10 real for a handful of the stones, using them to make religious objects for their priests. A hole could be bored through them, and the stones could then be stringed up into chains, which were worn around the body in the same manner as European people do with corals in rosaries. Especially the Hindu priests were customers, but Muslim imams would also use the chains as prayer beads to recite Tasbih. The richest of the priests would string a golden nugget after every two ganiters, thus the Chinese called the stones kimkungtsi -'gold hard seeds'. Such was the worth of a good stone, that counterfeits were carved from hard wood, thus the Codjas were usually very savvy in telling apart the good stones from the false.^[16]

In some parts of Java, the local population used a special method of cultivation to ensure themselves of a harvest of the good stones. When the trees were just beginning the process of fructification, and the young fruit were just beginning to develop, long strips of he bark were pried off the main branches and some off the trunk -this forced the fruit to be stunted, which caused the stones to be smaller and more grooved.^[16]

Horticulture

In the USA the cultivar 'Prima Donna' has been available, it has pink flowers.^[53] It may actually be E. reticulatus.

Common names and folklore

The Hindi vernacular name of both the tree and the stones is "rudraksha", from Sanskrit: rudrākṣa, a compound word consisting of the name Rudra ("Shiva") and akṣha ("teardrops" or "eyes").^[54] The stones are widely used in Hinduism as prayer beads in the making of mala (garlands).^[13]

Gallery

• 

  Blue marble tree in Ho'omaluhia Botanical Garden -may possibly be E. grandis

• 

  Closeup of fruit and leaves, in Hoʻomaluhia Botanical Garden -may possibly be E. grandis

• 

  Three fruit and a pyrene -may possibly be E. grandis

• 

  Leaves in Keʻanae Arboretum, Maui -may possibly be E. grandis

• 

  fruits (drupes) on the tree

• 

  fruits and leaves

• 

  Ripe rudraksha fruit freshly plucked

References

Elaeocarpus angustifolius es una especie de planta con flor en la familia Elaeocarpaceae, que da un fruto amargo comestible. Es comúnmente conocido como Quandong Azul, Árbol mármol azul (Blue Marble Tree), y también como "Higo" azul o "Cerezo" azul, sin embargo no está estrechamente relacionado con los higos y cerezos; y aparte de ser Eudicotiledóneas apenas se relaciona con todos los verdaderos quandongs.

El nombre sinónimo Elaeocarpus grandis, de la posterior descripción de la especie por Ferdinand von Mueller, se encuentra también frecuentemente.

Vista del árbol

Detalle del tronco

Fruto

Distribución

Se le encuentra en Queensland, y Nueva Gales del Sur en Australia.

Descripción

Es un árbol grande que puede crecer hasta 50 metros de altura, generalmente con un elaborado tronco y raíces reforzados.

Tiende a producir pequeñas flores en forma de campana de color blanco verdoso, las cuales están compuestas por cinco pétalos con flecos plumosos y parecen caer. Los árboles generalmente maduran (es decir, comienzan a florecer y dar frutos) en su séptimo año.

Destaca el fruto de esta especie, el cual es redondo y azul, entre 20 y 30 mm de ancho.La pulpa es delgada y de color verde pálido, rodeando un endocarpio leñoso áspero y duro de textura irregular que tiene profundas convoluciones en su superficie y contiene hasta cinco semillas.

Usos

La pulpa delgada que presenta la fruta es comestible cuando está madura, aunque es ácida y ligeramente amarga; sin embargo puede convertir en una pasta más comestible aplastándola en un recipiente lleno de agua. Al igual que con el fruto de la especie Elaeocarpus reticulatus, sus frutos son un ingrediente popular en la cocina aborigen en Australia, y actualmente se usan para preparar mermeladas y pasteles. Se dice que la fruta tiene un contenido de vitamina C superior al de las naranjas.

Las semillas duras se llaman Rudraksha en India y Nepal y se utilizan en el hinduismo como cuentas de oración yse utilizan entre los hindúes para la realización de mālā, objetos sagrados similares a los rosarios. Igualmente se utiliza en joyería o en creación de botones.

La especie es bien considerada por su madera.

Debido a sus raíces y por el tamaño de los contrafuertes de amplio rango que presenta, hacen que el árbol no sea adecuado para huertos familiares suburbanos o para plantar cerca de desagües; siendo más adecuado para bloques de superficie más grandes y parques.

Taxonomía

Elaeocarpus angustifolius fue descrita por Carl Ludwig Blume y publicado en Bijdragen tot de flora van Nederlandsch Indië 120. 1825.^[1]​

Sinonimia

• Ayparia crenata Raf.
• Elaeocarpus baclayanensis Elmer
• Elaeocarpus crenatus (Raf.) Merr.
• Elaeocarpus cyanocarpus Maingay ex Mast.
• Elaeocarpus dolichopetalus Merr.
• Elaeocarpus drymophilus Domin
• Elaeocarpus fauroensis Hemsl.
• Elaeocarpus grandis F.Muell.
• Elaeocarpus hebridarum Knuth
• Elaeocarpus maior (Hochr.) Knuth
• Elaeocarpus muellerianus Schltr.
• Elaeocarpus novoguineensis Warb.
• Elaeocarpus parkinsonii Warb.
• Elaeocarpus persicifolius Brongn. & Gris
• Elaeocarpus polyschistus Schltr.
• Elaeocarpus ramiflorus Merr.
• Elaeocarpus subglobosus Merr.
• Elaeocarpus wenzelii Merr.^[2]​

Referencias

Bibliografía

1. Flora of China Editorial Committee. 2007. Flora of China (Hippocastanaceae through Theaceae). 12: 1–534. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.

Elaeocarpus angustifolius, le cerisier bleu, est un arbre à feuillage persistant présent dans le Sud-Est de l'Asie et le pacifique. Il a été introduit dans de nombreuses régions tropicales.

Description

Racines-contreforts d’un sujet situé dans le Nightcap National Park

Elaeocarpus angustifolius est un arbre pouvant atteindre 30 m de haut, au tronc élancé jusqu'à 1 m de diamètre. Les branches sont minces, peu ramifiées et les rameaux grêles et finement pubescents au sommet. L'écorce, grisâtre et claire, est lisse. Le feuillage est fin et clair.

Les feuilles un peu échelonnées à l'extrémité des rameaux, brillantes, vert foncé sont simples alternes. Le limbe est elliptique, à sommet aigu et base atténuée (10-15 cm × 3-4 cm) est finement denté sauf à la base. La face supérieure glabre ou parfois pubescente vers la base ; la face inférieure glabre ou garnie de petits poils épars. La nervure médiane est souvent carénée en dessous et les nervures secondaires -10 à15 paires espacées de 0.5-2 cm - sont fines mais bien visibles. Le pétiole est long d'environ 1 cm, généralement étroitement ailé, soyeux à glabrescent, dépourvu de renflement au sommet, plat ou légèrement en creux au-dessus.

Les inflorescences nombreuses, dressées à horizontales, s'échelonnant dans les parties défeuillées des rameaux ou à l'aisselle des feuilles, sont très florifères et comportent 10 à 25 fleurs blanches pendant unilatéralement sur des axes de 3 à 8 cm.

La fleur, au calice, vert pâle, compte 5 sépales minces, longs de 0.6-1 cm, extérieurement et intérieurement garnis de poils soyeux et 5 pétales membraneux, longs de 0,9 à 1,5 cm, divisés jusqu'à mi-hauteur ou presque en 3-6 segments linéaires souvent garnis de poils dans les sinus les plus profonds, laineux sur les bords non involutés. Elle porte 30 à 50 étamines longues de 4 à 6 mm. L'ovaire comprend 4 à 6 ovules dans chacune des 4 loges ovariennes.

Le fruit, presque sphérique de 1 cm de diamètre, est bleu vif à maturité : il a donné le nom à l'essence. Une pulpe recouvre un noyau dur et rugueux contenant une à cinq graines (une par loge fertile)^[1].

Habitat et répartition

Le cerisier bleu est présent dans la forêt dense de basse et moyenne altitude (jusqu'à 500 m).

Sa distribution est très large : de l'Asie tempérée Chine(Guangxi, Hainan, Yunnan) à l'Asie tropicale : Bangladesh, Bhoutan, Inde, Népal, Cambodge, Myanmar, Thaïlande, dans la zone Pacifique : Indonésie, Malaisie, Nouvelle-Guinée, archipel Bismarck, Fidji, Vanuatu, Nouvelle-Calédonie et aux îles Salomon et jusqu'en Australie (Queensland, Nouvelle-Galles du Sud).

Nomenclature et systématique

Synonymes : Elaeocarpus ganitrus Roxb., Elaeocarpus grandis F. Muell., Elaeocarpus sphaericus auct., Ganitrus sphaerica Gaertn.

Utilisation

Fruits du Cerisier bleu - Hawaï

Ses fruits sont utilisés pour la confection de colliers et rosaires hindous.

Son bois, de couleur claire, est fin, relativement tendre et léger. Il convient à la menuiserie d'intérieur et au placage. Des plantations sont réalisées en Nouvelle-Calédonie, particulièrement en Province-Sud.

Références

Bois des DOM-TOM – Tome 3 : Nouvelle-Calédonie – CIRAD Forêt – 1992 – p 69 à 72.

Jenitri (Elaeocarpus ganitrus) adalah pohon yang termasuk suku Elaeocarpaceae. Buahnya berwarna ungu dengan biji yang cukup besar dan biasa digunakan sebagai manik-manik penyusun perhiasan. Kayunya memiliki nilai ekonomi tinggi.

Elaeocarpus angustifolius Blume, 1825 (sin.: Elaeocarpus ganitrus Roxb. ex G. Don) è una pianta della famiglia Elaeocarpaceae diffusa in Asia e Oceania.

Distribuzione e habitat

La specie è diffusa in India, Nepal, Birmania, Thailandia, Cambogia, Cina (Guangxi, Hainan e Yunnan), Indonesia, Malaysia, Papua Nuova Guinea, Australia (Nuovo Galles del Sud, Territorio del Nord e Queensland), Isole Figi e Nuova Caledonia.^[1]

Usi

I semi, noti come rudraksha (dal sanscrito Rudra, ossia Shiva, e aksha, occhi), sono utilizzati tra gli induisti per la realizzazione dei mālā, oggetti sacri simili a rosari.

• Seme

• 

Note

Mala wąskolistna (Elaeocarpus angustifolius, dewanagari: रूद्राक्ष, trl. rudrāksa, oko Rudry ) – gatunek drzewa z rodziny eleokarpowatych (Elaeocarpaceae). Rośnie dziko w Chinach (prowincje Hajnan, Junnan i region autonomiczny Kuangsi), na Półwyspie Indyjskim, w Indochinach, Malezji, w Australii, na Fidżi i w Nowej Kaledonii^[2].

Zastosowania

Jego owoców używa się między innymi do robienia sznurów modlitewnych (mala) popularnych w buddyzmie i hinduizmie. Mala z rudrakszy składa się najczęściej ze 108 pestek.

Pojedyncze korale mali

Znaczenie w hinduizmie

• W hinduizmie często jest owijana wokół ramion i szyi przez sadhu i figury Śiwy w mandirach.
• W śiwaizmie używany jest powszechnie do odliczania odmawianych mantr podczas medytacji i zliczania liczby wyrecytowanych modlitw.

Znaczenie w buddyzmie

• W buddyzmie tybetańskim mala z rudrakszy używana jest do szczególnych praktyk tantrycznych.

Przypisy

Elaeocarpus angustifolius é uma espécie de angiosperma da família Elaeocarpaceae, ela ocorre da Índia à Nova Calendeônia e ao norte da Austrália. É uma árvore de grande porte, muitas vezes com raízes de contraforte, suas flores são brancas e tem frutos esféricos com um azul brilhante se assemelhando ao roxo. As autoridades divergem quanto à distribuição desta espécie.

Descrição

E. angustifolius é uma árvore que normalmente atinge uma altura de 40 metros. Suas folhas têm cerca de 60 a 180 milímetros de comprimento, e quando envelhecem ficam avermelhadas antes de cair. As flores são dispostas em racemos de até 100 mm de comprimento. As cinco pétalas são de cor branca, em forma oval a oblonga, tem 12 a 15 mm de comprimento e 3 a 4 mm de largura. O fruto é uma drupa esférica, seu diâmetro chega a medir de 15 a 23 mm.^[3][4][5]

Taxonomia

Elaeocarpus angustifolius foi descrita formalmente pela primeira vez em 1825 por Carl Ludwig Blume em seu livro Bijdragen tot de Flora van Nederlandsch Indie a partir de materiais coletados nas "montanhas da Batávia ".^[6][7]

Distribuição e habitat

As autoridades divergem quanto à distribuição de E. angustifolius. O "Plants of the World Online" lista a distribuição como "Himalaia a China e o sudoeste do Pacífico", mas não inclui a Austrália e a Nova Guiné.^[8][2] Algumas autoridades australianas dão a distribuição que no país está apenas no território do norte, listando-a como encontrada nas Ilhas Tiwi e de Channel Point a Wadeye. Já o governo de Queensland considera que a espécie também ocorre em sua demarcação.^[9][10][11]

Ecologia

Espécimes de E. angustifolius foram plantados em Oahu na década de 1930 e posteriormente se espalharam em florestas nativas próximas. A espécie também invadiu florestas intactas da Samoa.^[12]

Usos

Horticultura

As várias raízes e o tamanho do contraforte tornam o E. angustifolius inadequado para pequenos jardins residenciais ou para plantio próximos a encanações. É uma árvore que é mais adequada para grandes terrenos ou para parques florestais.^[13]

Madeira

A espécie é bem vista por sua madeira e como um bom agente na regeneração de florestas tropicais.^[14]

Galeria

• Frutas em um galho

• Sementes

• Galho de árvore

• Closeup de frutas e folhas, no Jardim Botânico Hoʻomaluhia

• Flores e folhagens

Referências

Блакитний квандонг, або Синє мармурове дерево, або Блакитна фіга (Elaeocarpus angustifolius) — деревна рослина родини Elaeocarpaceae, що росте в Австралії, в основному в Квінсленді і Новому Південному Уельсі.

Опис

Плід рослини блакитного кольору, 2-3 см діаметром. Насіння міститься в міцній раковині, на ньому є глибокі звивини. Завдяки раковині воно не перетравлюється в травному тракті казуарів і інших тварин, що грає важливу роль в поширенні рослини.

Посилання

• «Tropical Topics». Queensland Department of Environment and Heritage. 13 July 1992.
• «Elaeocarpus angustifolius Blume». Australian Plant Name Index (APNI), IBIS database. Centre for Plant Biodiversity Research, Australian Government.
• ~ grandis «Elaeocarpus grandis F.Muell.». PlantNet. National Herbarium of New South Wales.

Côm lá hẹp (tên khoa học: Elaeocarpus angustifolius) là một loài thực vật có hoa trong họ Côm. Loài này được Carl Ludwig Blume mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Liên kết ngoài

Vườn thực vật hoàng gia Kew; Đại học Harvard; Australian Plant Name Index (biên tập). “Elaeocarpus angustifolius”. International Plant Names Index. Truy cập ngày 30 tháng 8 năm 2013.

Bài viết về chủ đề họ Côm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Голубой квандонг, или Голубое мраморное дерево, или Голубая фига (лат. Elaeocarpus angustifolius) — древесное растение семейства Элеокарповые, произрастающее в Австралии, в основном в Квинсленде и Новом Южном Уэльсе.

Плод растения голубого цвета, 2-3 см диаметром. Семя содержится в прочной раковине, на нём имеются глубокие извилины. Благодаря раковине оно не переваривается в пищеварительном тракте казуаров и других животных, что играет важную роль в распространении растения.

Ссылки

• «Tropical Topics». Queensland Department of Environment and Heritage. 13 July 1992.
• «Elaeocarpus angustifolius Blume». Australian Plant Name Index (APNI), IBIS database. Centre for Plant Biodiversity Research, Australian Government.
• «Elaeocarpus grandis F.Muell.». PlantNet. National Herbarium of New South Wales.

圆果杜英（学名：Elaeocarpus sphaericus）为杜英科杜英属下的一个种。

参考资料

• 圆果杜英 Elaeocarpus sphaericus. 中国植物物种信息数据库. [2013-01-15].

扩展阅读