Bellaombra (Phytolacca dioica) és una espècie d'arbre. En realitat es tracta d'una espècie herbàcia molt gran. A Amèrica del Sud se'l coneix amb el nom guaraní d'ombú que significa "ombra". Originari de Les Pampes d'Amèrica del Sud. Actualment és difícil trobar-ne de silvestres.
Arriba a fer de 12 a 18 m d'alt amb una capçada de 12 a 15 m. Les arrels són visibles. La fusta és esponjosa i tova. Les fulles són el·líptiques, de fins a 20 cm de llarg. De disposició alternada. Les flors són dioiques en raïms terminals blancs. El fruit és una baia de color vermell intens que conté llavors ovoides de 3 mm de llarg i de color negre.
Planta ornamental usada a carrers de ciutats i utilitzada per a fer bonsais. La saba és verinosa i no l'afecta la plaga de la llagosta i altres plagues. És el símbol de l'Uruguai, l'Argentina, i la cultura dels gautxos.
En altres projectes de Wikimedia: Commons (Galeria) Commons (Categoria)Die Zweihäusige Kermesbeere (Phytolacca dioica), auch Ombubaum, spanisch Ombú oder englisch „Elephant Tree“ (übersetzt „Elefantenbaum“) genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Kermesbeeren (Phytolacca) innerhalb der Familie der Kermesbeerengewächse (Phytolaccaceae).
Die Zweihäusige Kermesbeere wächst in der Pampa Südamerikas.
Die Zweihäusige Kermesbeere wächst als immergrüner Baum der Wuchshöhen von 12 bis über 18 Metern erreicht, der Durchmesser der schirmähnlichen, teils weit ausladenden Baumkrone kann bis über 20 Meter betragen. Der Stammdurchmesser kann bis über 4 Meter erreichen.[1] Die Zweihäusige Kermesbeere wächst schnell, aber – wie bei tropischen Bäumen üblich – ohne Jahresringe. Der Stamm ist weich genug, um ihn mit einem Messer durchzuschneiden. Die hellgraue bis rot-braune, glatte Borke wird im Alter rissig.
Da der Saft der Pflanze giftig ist, wird sie von Pflanzenfressern gemieden. Darüber hinaus ist die Zweihäusige Kermesbeere gegen Heuschrecken und andere Plagen immun.
Die wechselständig angeordneten und gestielten, ganzrandigen, einfachen Laubblätter sind ledrig, elliptisch bis eiförmig und 6 bis 15 cm lang. Sie sind kahl, mit auffallender, deutlich hervorgehobener, aufgehellter Mittelrippe und parallelen, bogigen Blattadern. An der Spitze sind sie rundspitzig bis bespitzt oder spitz, seltener eingebuchtet. Die immergrünen bis halbimmergrünen Blätter färben sich vor dem Laubfall erst gelb, später purpurfarben.
Die Zweihäusige Kermesbeere ist, im Gegensatz zu den meisten Arten der Gattung, zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). In hängenden, manchmal auch aufrechten, dichten und endständigen, traubigen Blütenständen befinden sich viele Blüten. Die radiärsymmetrischen, fünfzähligen und kurz gestielten, sehr kleinen Blüten sind eingeschlechtig mit einfacher Blütenhülle. Es sind sehr kleine Trag- und Vorblätter ausgebildet. Es sind nur fünf grün-weißliche, 2–3 Millimeter lange, breit-eiförmige Blütenhüllblätter vorhanden. Die männlichen Blüten enthalten 20 bis 30 vorstehende Staubblätter und einen Pistillode. Die weiblichen Blüten sind minimal kleiner, sie besitzen einen kugeligen, oberständigen und vielkammerigen Fruchtknoten mit 6 bis 7 kurzen Griffel und 10 Staminodien. Es ist jeweils ein Diskus vorhanden.
Es werden 8–12lappige, -fächrige, rundliche und etwas abgeflachte, anfänglich gelbe, zur Reife schwärzliche, glatte Beeren mit beständigem Perianth gebildet. In jedem Fach ist jeweils ein Samen. Die abgeflachten, rundlichen Samen sind glatt, glänzend und schwärzlich und 2,5–3 Millimeter groß. Die Früchte bleiben oft noch länger am Baum hängen.
Die Zweihäusige Kermesbeere ist ein Symbol Uruguays, Argentiniens sowie der Gauchos. Ihr Kronendach ist schon von Weitem identifizierbar und sie bietet Schutz vor der Sonne und Regen. Dort wird er auch Bella Sombra (= schöner Schatten) genannt.
Die Zweihäusige Kermesbeere (Phytolacca dioica), auch Ombubaum, spanisch Ombú oder englisch „Elephant Tree“ (übersetzt „Elefantenbaum“) genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Kermesbeeren (Phytolacca) innerhalb der Familie der Kermesbeerengewächse (Phytolaccaceae).
Die Zweihäusige Kermesbeere wächst in der Pampa Südamerikas.
Lo Phytolacca dioica (nomat ombó dens la soas contradas d'origina e Bèla/Bela/bèra ombra) qu'ei un arbó caracteristic de la Pampa (lo sol quitament) e hèra present en Argentina e Uruguai.
Qu'ei singular peu hèit que o son tronc qu'ei hèra large a la basa e que los arrams que van orizontaument hèra luenh ; auta originalitat, la soa husta qu'ei hèra fibrosa e umida e atau, l'ombó qu'ei de hèra mau cremar.
En Occitània, que's pòt aclimatar dens quauques parçans de Provença .
தாவரவியல் பெயர் : பைடோலேக்கா டையேகா Phytolacca dioica
குடும்பம் : பைடோலேக்கே Phytolaccaceae)
இம்மரம் தென் அமெரிக்காவில் வளர்கிறது. இதில் 26 இன மரங்கள் உள்ளது.
| 1 || சிறியதும் - பெரியதும் [1] || அறிவியல் வெளியீடு || ஜூன் 2001
Phytolacca dioica, de sa Familia Phitolacacee. Arvure originaria in su sud America. Podet creschere manna meda. Sos ramos sunu fozudos, cun fozas bastante mannas chi creschent fintzas in basciu in su truncu. Cust'arvure s'agatada in viales affaca a mare poite resistit bene a s'àera marina. S'arvure perdet sas fozas in ijerru. Su truncu e -i sos ramos sunu gobbosos. Su truncu a su pe de s'arvure s'allargada meda fintzas 1-2 metros de diametru. Sa linna de cust'arvure no tenet valore.
Phytolacca dioica, commonly known as ombú, is a massive evergreen tree in the Pokeweed Family (Phytolaccaceae) native to the Pampas of South America. As its specific epithet suggests, it is dioecious, with male and female flowers on separate plants.[1] The flowers are pollinated by the butterfly Doxocopa laurentia. It has an umbrella-like canopy that spreads to a diameter of 12 to 15 meters (40 to 50 feet) and can attain a height of 12 to 18 meters (40 to 60 feet). This upper growth springs up from a tuberous caudex which, according to Everett "may occupy a circle sixty feet [18 meters] in diameter".[2] One tree of such a size is mentioned by Anglo-Argentine writer William H. Hudson in his autobiography "Long Ago, Far Away, which was fifty feet (fifteen meters) girth above the caudex.[3] Because it is derived from herbaceous ancestors, its trunk consists of anomalous secondary thickening rather than true wood. As a result, the ombú grows fast but its wood is soft and spongy enough to be cut with a knife. These properties have led it to be used in the art of bonsai, as it is easily manipulated to create the desired effect. Since the sap is poisonous, the ombú is not grazed by cattle and is immune to locusts and other pests. For similar reasons, the leaves are sometimes used as a laxative or purgative. It is a symbol of Uruguay and Argentina, and of gaucho culture, as its canopy is quite distinguishable from afar and provides comfort and shelter from sun and rain.
This tree is categorized in the same genus as the North American pokeweed. The species is also cultivated in Southern California as a shade tree. Ombú has been declared as a minor invasive species (category 3) in South Africa, where it is widely planted.[4]
Magenta petioles and leaf venation
Phytolacca dioica, commonly known as ombú, is a massive evergreen tree in the Pokeweed Family (Phytolaccaceae) native to the Pampas of South America. As its specific epithet suggests, it is dioecious, with male and female flowers on separate plants. The flowers are pollinated by the butterfly Doxocopa laurentia. It has an umbrella-like canopy that spreads to a diameter of 12 to 15 meters (40 to 50 feet) and can attain a height of 12 to 18 meters (40 to 60 feet). This upper growth springs up from a tuberous caudex which, according to Everett "may occupy a circle sixty feet [18 meters] in diameter". One tree of such a size is mentioned by Anglo-Argentine writer William H. Hudson in his autobiography "Long Ago, Far Away, which was fifty feet (fifteen meters) girth above the caudex. Because it is derived from herbaceous ancestors, its trunk consists of anomalous secondary thickening rather than true wood. As a result, the ombú grows fast but its wood is soft and spongy enough to be cut with a knife. These properties have led it to be used in the art of bonsai, as it is easily manipulated to create the desired effect. Since the sap is poisonous, the ombú is not grazed by cattle and is immune to locusts and other pests. For similar reasons, the leaves are sometimes used as a laxative or purgative. It is a symbol of Uruguay and Argentina, and of gaucho culture, as its canopy is quite distinguishable from afar and provides comfort and shelter from sun and rain.
This tree is categorized in the same genus as the North American pokeweed. The species is also cultivated in Southern California as a shade tree. Ombú has been declared as a minor invasive species (category 3) in South Africa, where it is widely planted.
Phytolacca dioica estas masiva ĉiamverda arbo indiĝena al la Pampo de Sudameriko. Ĝi estas unuseksa. Ĝi havas ombrel-similan kanopeon kiu atingas cirkumferencon de 12 ĝis 15 metroj kaj povas ekhavi altecon de 12 ĝis 18 metroj. Ĉar ĝi estas derivita de herbecaj prapatroj, ĝia trunko konsistas el nenormala sekundara ŝvelaĵo prefere ol vera ligno. Kiel rezulto, Phytolacca dioica kreskas rapide sed ĝia ligno estas sufiĉe mola kaj spongeca por esti tranĉita per tranĉilo. Pro tiuj trajtoj oni uzas ĝin en la arto de bonsajo, ĉar ĝi estas facile manipulita por krei la deziratan efikon. Ĉar la suko estas venena, la Phytolacca dioica ne estas tuŝeta per brutaro kaj estas imuna kontraŭ akridoj kaj aliaj damaĝbestoj. Pro similaj kialoj, la folioj foje estas utiligitaj kiel laksigilo aŭ elpurigilo. Ĝi estas simbolo de Urugvajo kaj Argentino kaj de la Gaŭĉo (gaŭĉa) kulturo, ĉar ĝia kanopeo estas tre distingebla de malproksime, kaj disponigas komforton kaj ŝirmon kontraŭ suno kaj pluvo.
En tiu ĉi artikolo estas uzita maŝina traduko de WikiTrans de teksto el la artikolo Phytolacca dioica en la angla Vikipedio.
Phytolacca dioica estas masiva ĉiamverda arbo indiĝena al la Pampo de Sudameriko. Ĝi estas unuseksa. Ĝi havas ombrel-similan kanopeon kiu atingas cirkumferencon de 12 ĝis 15 metroj kaj povas ekhavi altecon de 12 ĝis 18 metroj. Ĉar ĝi estas derivita de herbecaj prapatroj, ĝia trunko konsistas el nenormala sekundara ŝvelaĵo prefere ol vera ligno. Kiel rezulto, Phytolacca dioica kreskas rapide sed ĝia ligno estas sufiĉe mola kaj spongeca por esti tranĉita per tranĉilo. Pro tiuj trajtoj oni uzas ĝin en la arto de bonsajo, ĉar ĝi estas facile manipulita por krei la deziratan efikon. Ĉar la suko estas venena, la Phytolacca dioica ne estas tuŝeta per brutaro kaj estas imuna kontraŭ akridoj kaj aliaj damaĝbestoj. Pro similaj kialoj, la folioj foje estas utiligitaj kiel laksigilo aŭ elpurigilo. Ĝi estas simbolo de Urugvajo kaj Argentino kaj de la Gaŭĉo (gaŭĉa) kulturo, ĉar ĝia kanopeo estas tre distingebla de malproksime, kaj disponigas komforton kaj ŝirmon kontraŭ suno kaj pluvo.
Phytolacca dioica, el ombú o bellasombra, es una planta herbácea perteneciente a la familia Phytolaccaceae. Es oriundo de los montes del Nordeste argentino, Uruguay y Sur de Brasil, también se da en Paraguay. En la región pampeana de Argentina es una especie ampliamente conocida por su particularidad de dar sombra y de actuar como marca para señalizar territorios en el paisaje pampeano. Ambas características también son de gran importancia para poblaciones de otras regiones cubiertas de grandes extensiones de pastizales del Nordeste argentino, como ocurre en la zona de los Esteros del Iberá, provincia de Corrientes.[1]
Una creencia extendida es que fue introducida por primera vez en Europa por Hernando Colón, hijo de Cristóbal Colón, que plantó varios ejemplares en Sevilla siendo el más famoso el del Monasterio de la Cartuja de Sevilla.[2][3]
Es clasificado sistemáticamente en botánica como Dicotiledónea o. centrospermales, Fam. fitolacaceas cuyas características son plantas herbáceas o leñosas, de especies dioicas (individuos masculinos con flores y femeninos con flores y fruto baya). El ombú silvestre, oriundo del noreste argentino, tiene un porte muy distinto al que presenta el cultivado en la provincia de Buenos Aires, cuyo tronco llega a tener varios metros de altura y gran diámetro. Por lo que desde el punto de vista morfológico es un árbol, con una estructura anatómica anómala, muy carnosa, carente de crecimiento secundario y anillos de crecimiento.
El "Ombusillo" Phytolacca tetramera, especie endémica del noreste de la Provincia de Buenos Aires, la cual se extiende desde La Plata hasta la bahía de Samborombón, es notoriamente el de menor tamaño. Quienes aducen que es una hierba gigante resaltan principalmente las curiosas características de su tallo, bastante húmedo y verde sin notorios anillos de corteza, de madera esponjosa y blanda (la madera de ombú a no ser que esté muy desecada no sirve para hacer leña de fogones ni para tallas de carpintería). Contiene grandes cantidades de agua, lo que le permite sobrevivir en el entorno de escasas lluvias de la pampa seca. Crece rápidamente, y es inmune a buena parte de los insectos que depredan las hojas de la flora pampeana gracias a su savia tóxica.
Aunque se suele afirmar que su nombre proviene del vocablo "umbú" que en idioma guaraní significa sombra o bulto oscuro, etimológicamente su designación en Argentina como “ombú” no refiere a ningún aspecto llamativo de la especie, ni a un nombre derivado del guaraní, como su distribución geográfica podría sugerirlo. Contribuciones como la de León Cadogan referida al estudio de la Nomenclatura Guaraní en Botánica (1957), menciona y aclara que el término “ombú” es de origen exótico o no-guaraní. No obstante, Moisés Santiago Bertoni incluye para el género Phytolacca el vocablo “umbu” en su diccionario botánico Latino-Guaraní y Guaraní-Latino (1940).[4]
Pese a ser de una madera de características "herbáceas" el ombú ha tenido mantuvo y mantiene grandes utilidades para el ser humano en la región de la llanura pampeana: sirve de refugio (especialmente de día como "sombra" para el descanso) ante jornadas muy calurosas o en temporales y "avenidas" (grandes crecidas de aguas); su sombra mantiene la humedad superficial del suelo adyacente y sirve de hito, mojón o señal para situar distancias y territorios en la planísima llanura de la pampa húmeda.
Las hojas del ombú son de forma elíptica y buen tamaño, hasta 20 cm de largo, de color verde oscuro brillante (más claro en el revés). Aparecen alternas, al cabo de un pecíolo de escasa longitud. Las flores son dioicas, y aparecen en racimos terminales de color blanquecino. Su fruto es una baya de color amarillento, pardo claro en la madurez, que contiene semillas ovoides de unos 3 mm de largo y color negro brillante.
Generalmente se desarrollan como especímenes aislados, aunque algunas veces se han encontrado agrupaciones importantes de esta especie, como en la llamada "Monte de ombúes"[5] en el Departamento de Rocha, a orillas del arroyo Valizas,[6] el cual es único en el mundo por su tamaño (extendiéndose por una franja de 20 km), y en el Cerro Arequita, en Lavalleja denominado "Isla de ombúes", ambos localizados en Uruguay. El monte de ombúes de Rocha forma parte de Los Humedales del Este, declarados por la UNESCO como Reserva de Biosfera. El área fue declarada Reserva de Flora y Fauna en el año 1966 por el Estado Uruguayo. Hoy día hay pocos ejemplares silvestres. Es fácil encontrar referencias al ombú dentro del folklore rioplatense y en la tradición gauchesca. Su amplia copa servía de sombra a los viajeros durante las horas de sol más intenso, ganándole el mote de amigo del gaucho y su respeto. Dentro de la poesía gauchesca, uno de las obras donde el ombú toma un rol predominante es Santos Vega de Rafael Obligado.
Sus características lo hacen apto para los principiantes de la técnica de bonsái.
A menudo el ombú no es bien tratado por jardineros y agricultores ya que tienden a someterlo a un riego excesivo, siendo que la propia planta contiene gran cantidad de agua la cual va acumulando dentro de sí. Ante un exceso de riego se corre el riesgo de que se pudran las raíces y el tronco. Los signos de exceso de riego son: hojas blandas y caídas, a su vez se aprecia el tronco arrugado y blando.
Phytolacca dioica fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, Editio Secunda 1: 632. 1762.[7]
Phytolacca: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: φυτόν (phyton), que significa "planta", y la palabra latína lacca = "un rojo tinte".[8]
dioica: epíteto latíno que significa "con dos casas".[9]
Phytolacca dioica, el ombú o bellasombra, es una planta herbácea perteneciente a la familia Phytolaccaceae. Es oriundo de los montes del Nordeste argentino, Uruguay y Sur de Brasil, también se da en Paraguay. En la región pampeana de Argentina es una especie ampliamente conocida por su particularidad de dar sombra y de actuar como marca para señalizar territorios en el paisaje pampeano. Ambas características también son de gran importancia para poblaciones de otras regiones cubiertas de grandes extensiones de pastizales del Nordeste argentino, como ocurre en la zona de los Esteros del Iberá, provincia de Corrientes.
Una creencia extendida es que fue introducida por primera vez en Europa por Hernando Colón, hijo de Cristóbal Colón, que plantó varios ejemplares en Sevilla siendo el más famoso el del Monasterio de la Cartuja de Sevilla.
Onbu (phytolacca dioica) Phytolaccaceae familiaren espezie baten izen arrunta da.
Argentina eta Uruguaiko pampan jatorria duen landare hau, nahiz eta 10-15 metro arteko altuera izan, dudatan dago zuhaitz, zuhaixka edo belarra den. Guaranieraz bere izena "itzal" esan nahi du eta bertsako folklorean sarritan aipatua da.
Le Belombra ou Raisinier dioïque (Phytolacca dioica) est une espèce d'arbres dioïques de la famille des Phytolaccaceae, originaire des pampas sud-américaines où il constitue la seule espèce d'arbres présente.
C'est un bel arbre au développement rapide et à la grande longévité, au bois léger et au feuillage persistant. Fruits à 10 carpelles. Toutes les parties de cette plante sont toxiques.
Bel ombrage, Phytolaque en arbre, bella sombra (castillan), bella ombra (catalan), ombú (nom originel sud-américain).
Planté par dizaines sur la place communale de Cherchell (petite ville à l'ouest d'Alger au bord de la Méditerranée) le Belombra y atteint des dimensions impressionnantes.
Sur l'île de Rhodes (île du Dodécanèse en Grèce), il est abondamment planté dans le parc situé entre la rue Vironos et les remparts du sud de la vieille ville où il procure une ombre bienfaisante.
En Espagne A la villajoyosa ville se situant en Espagne à côté de benidorme /alicante se trouve aussi un Bella sombra
Très présent en Corse comme arbre d'ornement, il y est appelé communément « bellombra ». Il en existe de très beaux individus à Cargèse, à Porto-Vecchio (« place du bellombra », arbre presque totalement détruit par la tempête du 5 janvier 2012), à Calvi, à Bastia où certains individus sont énormes, dans la citadelle de Bonifacio des exemplaires n'ayant sans doute que quelques décennies ; à Propriano on trouve deux très beaux exemplaires à moins de 100 m du rivage (quartier des ports). On rapporte qu'il y en avait un à Vico, atteignant plusieurs mètres de circonférence. On peut en voir un à Piana, qui a une circonférence supérieure à 4 mètres et aurait 120 ans.
Il se multiplie naturellement à Bastia. Il aurait été planté la première fois en Corse au milieu du XIXe siècle.
L'arbre est planté dans le parc de la Ciutadella à Barcelone et surnommé Bellasombra, belle-ombre[1].
Phytolacca dioica - Muséum de Toulouse
Le Belombra ou Raisinier dioïque (Phytolacca dioica) est une espèce d'arbres dioïques de la famille des Phytolaccaceae, originaire des pampas sud-américaines où il constitue la seule espèce d'arbres présente.
C'est un bel arbre au développement rapide et à la grande longévité, au bois léger et au feuillage persistant. Fruits à 10 carpelles. Toutes les parties de cette plante sont toxiques.
O ombú[2], Phytolacca dioica, é unha especie de planta arborescente pertencente á familia Phytolaccaceae. Foi introducido pola vez primeira en Europa por Hernando Colón, fillo de Cristovo Colón, que plantou varios exemplares en Sevilla, un deles no Mosteiro da Cartuxa de Sevilla.[3][4]
É unha planta arborescente nativa da Pampa arxentina e Uruguai. Malia o seu toro groso e o seu gran porte (acada unha altura de 10 a 15 metros, cunha ampla copa e grandes raíces visíbeis) é discutido se é unha árbore, un arbusto ou unha herba xigante; quen cientificamente aducen que é unha herba xigante resaltan principalmente as curiosas características do seu talo, bastante húmido e verde sen notorios aneis de casca: de madeira esponxosa e branda (a madeira de ombú a non ser que estea moi desecada non serve para facer leña nin para tallas de carpintaría), contén grandes cantidades de auga, o que lle permite sobrevivir na contorna de escasas choivas da pampa seca. Medra axiña, e é inmune a boa parte dos insectos que depredan as follas da flora da chaira da Pampa grazas ao seu zume tóxico. O seu nome é unha voz guaraní que significa sombra ou vulto escuro.
Malia teren unha madeira de características "herbáceas" o ombú tivo e mantén grandes utilidades para o ser humano na rexión da chaira pampeá: serve de acubillo (especialmente de día como "sombra" para o descanso) ante xornadas moi calorosas ou en temporais e "avenidas" (grandes enchentes de augas); a súa sombra mantén a humidade superficial do chan adxacente e serve de fito ou sinal para situar distancias e territorios na planísima chaira da Pampa húmida.
As follas do ombú son de forma elíptica e bo tamaño, até 20 cm de longo, de cor verde escura brillante (máis claras no revés). Aparecen alternas, ao cabo dun pecíolo de escasa lonxitude. As flores son dioicas, e aparecen en acios terminais de cor abrancazada. O seu froito é unha baga de cor amarelenta, pardo clara na madureza, que contén sementes ovoides duns 3 mm de longo e cor negra brillante.
Xeralmente se desenvolven como especimes illados, aínda que algunhas veces se teñen atopado agrupacións importantes desta especie, como na chamada "Illa dos ombús" no Cerro Arequita, Lavalleja e o "Bosque de ombús", situado en Rocha, Uruguai, que é o único no mundo polo seu tamaño (estendéndose por unha faixa de 20 km). Hoxe en día hai poucos exemplares silvestres. É doado encontrar referencias ao ombú dentro do folclore riopratense e na tradición gauchesca.
Tres exemplares desta especie figuran na lista de árbores senlleiras de Galicia, elaborada pola Xunta de Galicia:
As súas características fano apto para os principiantes da técnica de bonsai.
A miúdo, o ombú non é ben tratado por xardineiros e agricultores xa que tenden a sometelo a unha rega excesiva, sendo que a propia planta contén gran cantidade de auga, que se vai acumulando dentro de si. Perante un exceso de rega córrese o risco de que podrezan as raíces e o toro. Os signos de exceso de rega son: follas brandas e caídas, á súa vez apréciase o toro engurrado e mol.
O ombú, Phytolacca dioica, é unha especie de planta arborescente pertencente á familia Phytolaccaceae. Foi introducido pola vez primeira en Europa por Hernando Colón, fillo de Cristovo Colón, que plantou varios exemplares en Sevilla, un deles no Mosteiro da Cartuxa de Sevilla.
La fitolacca dioica (Phytolacca dioica L.), detta anche cremesina arborea, è un albero sempreverde appartenente alla famiglia Phytolaccaceae.[1]
Raggiunge i 20 m di altezza. È originaria della pampa del sud America ma è diffusa in tutta la regione mediterranea. È caratterizzata da radici nodose affioranti dal terreno in prossimità del fusto e da un tronco breve e tozzo, diviso in più rami. In Italia fiorisce tra la primavera e l'estate.
Poiché è strettamente imparentata con le erbacee (da cui deriva), il suo tronco è costituito da un ispessimento anomalo del fusto piuttosto che vero legno. Come risultato la Phytolacca dioica cresce velocemente ma il suo legno è piuttosto morbido e spugnoso, tanto da poter essere tagliato con un coltello. Queste proprietà l'hanno portata ad essere utilizzata nell'arte del bonsai, poiché è facilmente manipolata per creare l'effetto desiderato. Dal momento che la linfa è velenosa, la cremesina arborea non è adatta ad essere posta vicino a pascoli di bestiame ed è immune alle cavallette e altri parassiti. Per ragioni simili, le foglie sono a volte utilizzate come lassativo o purgante. È un simbolo dell'Uruguay e dell'Argentina. La sua chioma è abbastanza distinguibile da lontano per la larghezza e offre protezione e riparo dal sole e dalla pioggia.
Produce bacche violacee che macchiano molto e che sono difficili da togliere.
Il nome "dioica" deriva dal fatto che i fiori di sessi diversi sono portati su diverse piante.
La fitolacca dioica (Phytolacca dioica L.), detta anche cremesina arborea, è un albero sempreverde appartenente alla famiglia Phytolaccaceae.
Raggiunge i 20 m di altezza. È originaria della pampa del sud America ma è diffusa in tutta la regione mediterranea. È caratterizzata da radici nodose affioranti dal terreno in prossimità del fusto e da un tronco breve e tozzo, diviso in più rami. In Italia fiorisce tra la primavera e l'estate.
Poiché è strettamente imparentata con le erbacee (da cui deriva), il suo tronco è costituito da un ispessimento anomalo del fusto piuttosto che vero legno. Come risultato la Phytolacca dioica cresce velocemente ma il suo legno è piuttosto morbido e spugnoso, tanto da poter essere tagliato con un coltello. Queste proprietà l'hanno portata ad essere utilizzata nell'arte del bonsai, poiché è facilmente manipolata per creare l'effetto desiderato. Dal momento che la linfa è velenosa, la cremesina arborea non è adatta ad essere posta vicino a pascoli di bestiame ed è immune alle cavallette e altri parassiti. Per ragioni simili, le foglie sono a volte utilizzate come lassativo o purgante. È un simbolo dell'Uruguay e dell'Argentina. La sua chioma è abbastanza distinguibile da lontano per la larghezza e offre protezione e riparo dal sole e dalla pioggia.
Produce bacche violacee che macchiano molto e che sono difficili da togliere.
Il nome "dioica" deriva dal fatto che i fiori di sessi diversi sono portati su diverse piante.
Nuodingoji fitolaka arba ombu (lot. Phytolacca dioica, isp. ir gvaranių k. Ombú) – fitolakos genties žolinis medis.
Auga Argentinos ir Urugvajaus pampose. Nors ir labai įspūdingos išvaizdos (kamieno apimtis iki 10-15 m), aukštis iki 15-20 m, iš tikrųjų tai yra žolinis augalas (kaip ir bambukas). Minkšta mediena sukaupia daug vandens, ir tai padeda ombu ištverti ilgus sausros periodus, būdingus pampoms.
Pavadinimas, kilęs iš gvaranių kalbos, reiškia „šešėlį“, „pavėsį“, kadangi iki europiečių invazijos ir naujų augalų introdukavimo tai buvo vienas iš nedaugelio pampų augalų, po kuriuo buvo galima pasislėpti nuo kaitrios saulės.
Paprastai auga pavieniui arba nedidelėmis grupelėmis. Mėgstamas parkų augalas.
Ombu pasižymi įdomiomis regeneracinėmis savybėmis: įlaužtos šakos atvira mediena vėl užauga žieve. Ombu mediena ne tik minkšta, bet ir praktiškai nedegi, todėl netinka kurui. Neatsitiktinai kai kuriose enciklopedijose ir aiškinamuosiuose žodynuose ombu aprašymas pradedamas fraze “… kurio mediena niekam netinka”. Kadangi ombu sula nuodinga, augalas labai atsparus įvairiems kenkėjams.
Ombu lapų nuoviras laisvina vidurius todėl La Platos regione merginos, norėdamos atsikratyti įkyraus gerbėjo, pavaišina jį mate, kurioje įmaišyta ombu lapų.
Nuodingoji fitolaka arba ombu (lot. Phytolacca dioica, isp. ir gvaranių k. Ombú) – fitolakos genties žolinis medis.
Auga Argentinos ir Urugvajaus pampose. Nors ir labai įspūdingos išvaizdos (kamieno apimtis iki 10-15 m), aukštis iki 15-20 m, iš tikrųjų tai yra žolinis augalas (kaip ir bambukas). Minkšta mediena sukaupia daug vandens, ir tai padeda ombu ištverti ilgus sausros periodus, būdingus pampoms.
Pavadinimas, kilęs iš gvaranių kalbos, reiškia „šešėlį“, „pavėsį“, kadangi iki europiečių invazijos ir naujų augalų introdukavimo tai buvo vienas iš nedaugelio pampų augalų, po kuriuo buvo galima pasislėpti nuo kaitrios saulės.
Paprastai auga pavieniui arba nedidelėmis grupelėmis. Mėgstamas parkų augalas.
Ombu pasižymi įdomiomis regeneracinėmis savybėmis: įlaužtos šakos atvira mediena vėl užauga žieve. Ombu mediena ne tik minkšta, bet ir praktiškai nedegi, todėl netinka kurui. Neatsitiktinai kai kuriose enciklopedijose ir aiškinamuosiuose žodynuose ombu aprašymas pradedamas fraze “… kurio mediena niekam netinka”. Kadangi ombu sula nuodinga, augalas labai atsparus įvairiems kenkėjams.
Phytolacca dioica L., 1762[1] é uma espécie de planta herbácea de grande porte, conhecida pelos nomes comuns de ombu, ombú, umbú ou bela-sombra, com distribuição natural nas pampas da América do Sul, mas utilizada como ornamental nas zonas de clima mediterrânico de todo o mundo. Apesar de apresentar morfologia arbórea, o ombu é uma planta herbácea de grandes dimensões, não tendo madeira no seu caule, pese embora o seu tamanho. A planta forma uma canópia com um perímetro de 12 a 15 m, podendo atingir uma altura de 12 a 18 m. O nome deriva da palavra guarani ombu, que significa vulto ou sombra.
O ombu apresenta-se geralmente como espécimes isolados, embora por vezes apareçam bosques de dimensão apreciável. Alguns desses bosques são famosos, como acontece com a Isla de los ombúes no Cerro Arequita, Lavalleja, e o Bosque de ombúes, situado em Rocha, Uruguai, o qual tem um perímetro de quase 20 km.
A planta pertence ao mesmo género da uva-de-rato (Phytolacca americana), uma herbácea ruderal comum em zonas húmidas e sombrias.
O ombu tem um crescimento muito rápido, mas, sendo uma planta herbácea, o seu caule é esponjoso, podendo facilmente ser cortado com uma faca. A sua seiva é venenosa, tendo um cheiro desagradável, pelo que a planta não é atacada por herbívoros e está imune aos gafanhotos e outros insectos esfoliantes.
As folhas do ombu são de forma elíptica, de cor verde escuro, brilho ceroso e com dimensões que podem atingir os 20 cm de comprimento. A face inferior das folhas é de um verde mais claro e esbranquiçado. As folhas são de inserção alternada, com pecíolo curto.
A floração ocorre durante os meses de setembro-novembro e os frutos amadurecem nos meses de janeiro-fevereiro. As flores são pequenas, alvas, de muitos estames e 5 sépalas verdes, dióicas, em rácemos terminais de cor esbranquiçada. Ficam agrupadas na ponta dos ramos, de até 15 cm de comprimento. O fruto é uma baga com 10 reentrâncias, de casca amarela a preta, de polpa macia e suculenta, de 3–7 mm de comprimento e sustentado em cachos. Quando maduros são de cor vermelho escuro, contendo múltiplas sementes ovóides com cerca de 3 mm de comprimento, de cor cinza-escuro ou negro brilhante.[2]
O ombu é um símbolo da cultura gaúcha, do Uruguai e da Argentina, já que a sua copa é identificável à distância, providenciando abrigo contra a chuva e o sol (daí o chamar-se bela-sombra). Pela mesma razão é cultivada como árvore ornamental e de sombra. Crescendo de forma isolada, era chamado o farol das pampas.
As folhas são usadas como laxativos ou purgantes em medicina tradicional. Seu suco também é usado para dores reumáticas ou artrite. Sua cinza, misturada com sal, é dada ao gado para combater bernes e carrapatos.[3]
As características do ombu, em particular o engrossamento do tronco junto ao colo, fazem desta planta uma óptima espécie para utilização em técnicas de bonsai.
Em Lisboa existem vários exemplares dignos de registo, nomeadamente:
Phytolacca dioica L., 1762 é uma espécie de planta herbácea de grande porte, conhecida pelos nomes comuns de ombu, ombú, umbú ou bela-sombra, com distribuição natural nas pampas da América do Sul, mas utilizada como ornamental nas zonas de clima mediterrânico de todo o mundo. Apesar de apresentar morfologia arbórea, o ombu é uma planta herbácea de grandes dimensões, não tendo madeira no seu caule, pese embora o seu tamanho. A planta forma uma canópia com um perímetro de 12 a 15 m, podendo atingir uma altura de 12 a 18 m. O nome deriva da palavra guarani ombu, que significa vulto ou sombra.
Масивне вічнозелене дерево з кроною обхватом від 12 до 15 метрів і досягає висоти 12–20 метрів. Дуже потовщений біля основи стовбур товстий, з сірою або сірувато-коричневою корою. Оскільки рослина походить від трав'янистих предків, її стовбур складається з аномального вторинного потовщення (і без річних кілець), а не справжньої деревини. У результаті, P. dioica зростає швидко, але її деревина м'яка і досить губчаста, щоб розрізати ножем. Так як сік отруйний, рослина не придатна для годівлі великої рогатої худоби і несприйнятлива до сарани та інших шкідників. Листки чергові шкірясті, темно-зелені з восковим блиском, прості, від овальних до яйцевидих, розміром 6–15 × 2,5–6 см. Суцвіття роздільностатеві з багатьма квітами. Жіночі квітки трохи менші, мають діаметр до 1,5 см. Плід — ягода 3-7 мм в довжину, при дозріванні темно-червона. Насіння яйцевиде, близько 3 мм завдовжки, темно-сіре або чорне.
Батьківщина. Південна Америка: Бразилія; Аргентина; Парагвай; Уругвай; Болівія; Еквадор; Перу. Широко натуралізований (у тому числі Алжир, Франція, Греція, Іспанія, Гібралтар, Італія, Мальта) та культивований вид.
Особливості рослини роблять її оптимальною для відточування техніки початківцями бонсаю.