nimet breadcrumb-navigoinnissa
El torviscu o torrisco (Daphne gnidium) ye un parrotal de la familia timeleacees.
Ye una planta distribuyida pola rexón mediterránea, en cuasi tola península ibérica, archipiélagos canariu y balear y norte d'África, onde crez en carbaes, pinares y terrenes ensin cultivar dende'l nivel del mar hasta a 1000 metros d'altitú.
Ye un parrotal con munches fueyes con forma de punta d'espada, toes empobinaes escontra riba: seique, podría ser confundida con una Euphorbia, pero cortando una fueya rápido vemos que nun sale látex blancu. Desenvuelve les flores blanques a la fin del branu y el seronda. Hai que tener curiáu con esta planta porque ye irritante.
El so frutu ye de color coloráu, en baga. Tien fueyes llanceolaes, estreches. Dáu'l potente efeutu purgante de la corteza y de les fueyes del torviscu ye consideráu venenoso, yá que puede producir angüeñes na piel tres un enllargáu contautu.
El Torviscu ye un parrotal con propiedaes sorprendentes. Foi usáu como amuleto y empuste de malos espíritos dende la Prehistoria. Ye la meyor especie vexetal de la Península Ibérica pa faer lligadures, la so corteza ye una cuerda natural pola so flexibilidá y resistencia, pudiéndose faer nuedos bien firmes. En delles zones de Zamora acostumar a arreyar una correa de Daphne gnidium a lo cabero de los corderos como remediu pa frenar la descomposición estomacal; tamién ye conocíu'l so valor como insecticida nel gallineru, calteniendo a a les pites a salvo del piojillo. Esta especie foi emplegada, dende tiempos inmemoriales, como mediu de pesca en llagunes y regueros: la so resina tóxica ataca al osíxenu de l'agua, polo qu'echando cañes d'esta planta envelenar a los pexes que, dempués de dos o tres hores, namái había que recoyer. Esta forma de pesca llámase Entorviscar y amás de ser peligrosa por indiscriminada ta penada pola llei n'España.
Daphne gnidium describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 357-358. 1753.[1]
Daphne; nome xenéricu que lo atopamos mentáu per primer vegada nos escritos del médicu, farmacéuticu y botánicu griegu que practicaba na antigua Roma; Dioscórides (Anazarbus, Cilicia, en Asia Menor, c. 40 - c. 90). Probablemente na denominación de delles plantes d'esti xéneru recuerda la lleenda d'Apolo y Dafne. El nome de Daphne en griegu significa "lloréu", una y bones les fueyes d'estes plantes son bien similares a les del lloréu.[2]
gnidium: epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Gnido.[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El torviscu o torrisco (Daphne gnidium) ye un parrotal de la familia timeleacees.
El matapoll, baladre bord, astruc, tei, tell o tintorell (Daphne gnidium) —també anomenat baladre a Menorca— és una planta de la família de les timeleàcies.[1]
És un arbust de 0,5 a 1 m d'alçària, de branques dretes i primes, amb moltes fulles a la part de dalt i al llarg de les tiges, i desfoliades a la part baixa.
Les fulles són coriàcies, de 3 o 4 cm de llargada, de color verd esblaimat, lanceolades, d'uns 3-5 mm d'ample, sense pèls i amb un sol nervi.
La floració té lloc entre els mesos de febrer i maig.[2] Les flors són petits i blanques, de 4 a 7 mm. Són oloroses i estan agrupades en inflorescències als extrem de les tiges. El seu fruit és petit, de forma ovoide i de color roig en la maduresa. El matapoll és tòxic i té un alt poder irritant.[3]
El matapoll, baladre bord, astruc, tei, tell o tintorell (Daphne gnidium) —també anomenat baladre a Menorca— és una planta de la família de les timeleàcies.
És un arbust de 0,5 a 1 m d'alçària, de branques dretes i primes, amb moltes fulles a la part de dalt i al llarg de les tiges, i desfoliades a la part baixa.
Les fulles són coriàcies, de 3 o 4 cm de llargada, de color verd esblaimat, lanceolades, d'uns 3-5 mm d'ample, sense pèls i amb un sol nervi.
La floració té lloc entre els mesos de febrer i maig. Les flors són petits i blanques, de 4 a 7 mm. Són oloroses i estan agrupades en inflorescències als extrem de les tiges. El seu fruit és petit, de forma ovoide i de color roig en la maduresa. El matapoll és tòxic i té un alt poder irritant.
Der Herbst-Seidelbast (Daphne gnidium) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Seidelbast (Daphne) und gehört zur Familie der Seidelbastgewächse (Thymelaeaceae). Das Artepitheton „gnidium“ ist griechisch-lateinischer Herkunft und bezieht sich auf die kleinasiatische Stadt Knidos (kókkos knídios: Knidische Beere).
Der Herbst-Seidelbast ist ein immergrüner Strauch, der eine Wuchshöhe von etwa 0,6 bis zwei Meter erreicht.[1] Während er im oberen Bereich reich beblättert ist, ist er im unteren Bereich beinahe kahl. Seine, besonders im unteren Teil verzweigten Äste sind nach oben gerichtet. Die glatten, zylindrischen Zweige laufen nach oben spitz zu. Sie sind braun berindet und bilden im oberen Bereich eine flaumige Behaarung aus.[1]
Die einnervigen, kahlen, etwas ledrigen Blätter sind über die ganze Länge der Zweige dicht spiralig angeordnet. Sie entwickeln eine Länge von drei bis vier Zentimetern, ihre Breite variiert zwischen drei und sieben Millimetern. Die Blattform ist linealisch bis lanzettlich, die Blattspitze stachelspitzig ausgeprägt. Durch einen Wachsüberzug erscheinen die Blätter blaugrün. Einmal pro Jahr erneuern sie sich.[2][1]
An den Zweigspitzen entwickeln sich zwischen Juni bis Oktober die zwittrigen Blüten des Herbst-Seidelbasts, die in einer endständigen Rispe zusammengefasst sind.[1][3] Manche Florenwerke interpretieren den Blütenstand auch als einfache Traube[4]. Die Einzelblüte besitzt einen weißbehaarten Blütenstiel.[1] Die gelblichweiße, behaarte Blütenhülle wird vom Kelch gebildet. Kronblätter sind nicht vorhanden. Die vier Kelchblätter sind zu einer Kelchröhre verwachsen. Die vier ovalen Kelchlappen sind etwas kürzer als die Röhre.[2][1] Staubblätter und Narben sind im Kelch verborgen.[5] Auffallend ist der Duft der Blüten, der an Tee erinnert.[2]
Die ledrigen, einsamigen steinfruchtartigen Diasporen des Herbst-Seidelbasts werden unter Beteiligung der Blütenachse gebildet.[2] Manche Florenwerke interpretieren sie auch als Beeren.[1] Sie sind eiförmig, unbehaart und kaum fleischig. Ihre Farbe ist zunächst leuchtend rot, später nimmt sie eine schwärzliche Tönung an.[2][1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18.[6]
Die Blüten des Herbst-Seidelbasts sind nach Kugler Stieltellerblumen mit verborgenen Geschlechtsorganen. Nektar wird am Grund der Kelchröhre aufbewahrt. Die Bestäubung erfolgt vor allem durch Bienenverwandte und Falter.[2][5] Die Ausbreitung der Diasporen wird insbesondere endozoochor über Vögel sichergestellt.[2]
Daphne gnidium kommt im gesamten Mittelmeerraum von den Kanaren bis Nordafrika vor. Er besiedelt Pinienwälder, Macchie und Garigue in Höhenlagen von Meeresniveau bis 1000 Meter. In küstennahen Macchien und Trockengebüschen ist er besonders häufig anzutreffen.[1]
Der Herbst-Seidelbast wurde 1753 von Carl von Linné in seinem Werk Species Plantarum Band 1 als Daphne gnidium erstbeschrieben.[7] Das griechisch-lateinische Artepitheton „gnidium“ bezieht sich auf die kleinasiatische Stadt Knidos (kókkos knídios: Knidische Beere).[8]
Als Synonyme gelten Laureola gnidium (L.) Samp., Mistralia gnidium (L.) Fourr. und Thymelaea gnidium (L.) All. [9] Als Unterart ist Daphne gnidium subsp. mauritanica (Nieto Fel.) Halda akzeptiert. Das Synonym von Daphne gnidium subsp. mauritanica lautet Daphne mauritanica Nieto Fel.[10]
Wie viele Seidelbaste ist auch der Herbst-Seidelbast stark giftig. Alle Teile, besonders jedoch Rinde und Samen weisen giftige Scharfstoffe auf, so beispielsweise Daphnetoxin. Bereits der Verzehr weniger Früchte kann zum Tode führen. Bei Berührung frisch abgetrennter Zweige können sich blasenartige Hautausschläge entwickeln.[2] Seine Samen wurden früher als schlechte und überschüssige Körpersäfte abführendes Heilmittel verwendet.[11][12]
Der Herbst-Seidelbast (Daphne gnidium) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Seidelbast (Daphne) und gehört zur Familie der Seidelbastgewächse (Thymelaeaceae). Das Artepitheton „gnidium“ ist griechisch-lateinischer Herkunft und bezieht sich auf die kleinasiatische Stadt Knidos (kókkos knídios: Knidische Beere).
U patellu (o Pateddu) (Daphne gnidium) hè un arburettu chì face parte di a famiglia di e Thymelaeaceae.
Carattarizata da i rami assai eretti (circa un metru è mezu d'altezza), da un fugliame densu è da picculi fiori bianchi u patellu hè una pianta chì cresce soprattuttu in a machja meditarrania. Hè alta sin'à dui metri. Hè abbastanza cumuna in e rigione di u Mediterraniu. U fiore di u patellu hè biancu. Face dinù i granelli rossi.
Hè nota par u forte cuntinutu di vilenu in i so baghi è per a sustanza urticante prisente in e radiche.
U patellu hè cumunu in Corsica. Hè ancu chjamatu u luppatellu. A radica di u patellu hè tossica è era usata in i tempi per a pesca in fiume: a radica era pistata è u vilenu era lampatu in i fiumicelli o i pozzi per piscà e trutte[1]. U patellu era ancu adupratu per avvilinà i topi è i volpi. Per tumbà i topi, si facia prima una tisana incù a radica di u patellu. S'aghjustava dopu una manata di farina castagnina è i topi chì manghjavanu quella farina muriani[2]. E fronde di u patellu eranu usate dinù per alluntanà e mosche è disinfittà.
U patellu (o Pateddu) (Daphne gnidium) hè un arburettu chì face parte di a famiglia di e Thymelaeaceae.
Li sint-bwès (on dit eto: bon-bwès), c' est on bouxhon, onk a deus metes hôt, des payis del Mîtrinne Mer, mins ki vént eto dins les djårdéns el Walonreye, avou des ptitès blankès fleurs, ene miete rodjåsses ådvins.
I florixh e moes d' måss avri. Après, i dene des rodjes poes.
Li schoice et les poes sont-st eployîs come yebe ås maladeyes.
No e sincieus latén : Daphne gnidium.
Famile : timleyacêyes
On rascod li schoice e moes d' octôbe. On pout fé des eplåsses avou, conte les djetes, et conte les roumatisses. On l' pout fé do té avou et l' boere po purdjî.
Il est eto eployî pås årtisses po purdjî les biesses.
On s' è sieve eto po touwer les rats.
Li sint-bwès pout divni on pwezon si on l' prind a trop foite dôze.
Li sint-bwès (on dit eto: bon-bwès), c' est on bouxhon, onk a deus metes hôt, des payis del Mîtrinne Mer, mins ki vént eto dins les djårdéns el Walonreye, avou des ptitès blankès fleurs, ene miete rodjåsses ådvins.
I florixh e moes d' måss avri. Après, i dene des rodjes poes.
Li schoice et les poes sont-st eployîs come yebe ås maladeyes.
No e sincieus latén : Daphne gnidium.
Famile : timleyacêyes
Daphne gnidium (commonly known as the flax-leaved daphne) is a poisonous evergreen shrub from the Mediterranean region with narrow, dense dark-green foliage and white fragrant flowers.
Daphne gnidium is characterized by upright branches that grow 1.5 to 2 m (4 ft 11 in to 6 ft 7 in) tall. The dense lanceolate leaves are dark green with sticky undersides. It bears white fragrant flowers in late spring or early summer. The fruits are drupes and are round and red, about 8 mm (0.31 in) in diameter. They are produced during autumn.[2] [3]
Daphne gnidium grows well in sandy loam. They are commonly found in fields, woodlands, garrigues, and hillsides. They are native to the areas surrounding the Mediterranean Sea (Southern Europe, Northern Africa, and the Middle East).
Daphne gnidium contains the toxins mezerein and daphnetoxin. All parts of the plant are considered highly poisonous. Skin contact with the sap can cause dermatitis[4]
Chance of death is small yet possible within 6 hours after direct consumption. At least severe anabolic and indigestive reactions are expected (which may also trigger lethal allergic reactions).
Daphne gnidium (commonly known as the flax-leaved daphne) is a poisonous evergreen shrub from the Mediterranean region with narrow, dense dark-green foliage and white fragrant flowers.
Daphne gnidium, llamada torvisco o torrisco, es un arbusto de la familia timeleáceas.
Es una planta distribuida por la región mediterránea, en casi toda la península ibérica, archipiélagos canario y balear y norte de África, donde crece en matorrales, pinares y terrenos no cultivados desde el nivel del mar hasta a 1400 metros de altitud.[1]
En la comarca granadina de la Alpujarra, en plena Sierra de la Contraviesa, se sitúa el municipio de Torvizcón, topónimo que significa 'tierra del torvisco'.
Es un arbusto con muchas hojas con forma de punta de espada, todas dirigidas hacia arriba: tal vez, podría ser confundida con una Euphorbia, pero cortando una hoja rápidamente vemos que no sale látex blanco. Desarrolla las flores blancas al final del verano y el otoño. Hay que tener cuidado con esta planta porque es irritante.
Su fruto es de color rojo, en baya. Tiene hojas lanceoladas, estrechas. Dado el potente efecto purgante de la corteza y de las hojas del torvisco es considerado venenoso, ya que puede producir ampollas en la piel tras un prolongado contacto.
El torvisco es un arbusto con propiedades sorprendentes. Ha sido usado como amuleto y repelente de malos espíritus desde la Prehistoria. Es la mejor especie vegetal de la península ibérica para hacer ligaduras, su corteza es una cuerda natural por su flexibilidad y resistencia, con la que se pueden hacer nudos muy firmes. En algunas zonas de Zamora se acostumbra a atarle una correa de Daphne gnidium a la cola de los corderos como remedio para frenar la descomposición estomacal; también es conocido su valor como insecticida en el gallinero, para mantener a las gallinas a salvo del piojillo. Esta especie ha sido empleada, desde tiempos inmemoriales, como medio de pesca en lagunas y arroyos: su resina tóxica ataca al oxígeno del agua, por lo que echando ramas de esta planta se envenenaba a los peces que, después de dos o tres horas, sólo había que recoger. Esta forma de pesca se conoce como «entorviscar»[2] y además de ser peligrosa por indiscriminada está penada por la ley en España.
Daphne gnidium fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 357-358. 1753.[3]
Daphne; nombre genérico que lo encontramos mencionado por primera vez en los escritos del médico, farmacéutico y botánico griego que practicaba en la antigua Roma, Dioscórides. Probablemente en la denominación de algunas plantas de este género se recuerda la leyenda de Apolo y Dafne. El nombre de Daphne en griego significa "laurel", ya que las hojas de estas plantas son muy similares a las del laurel.[4]
gnidium: epíteto geográfico que alude a su localización en Gnido.[5]
Daphne gnidium, llamada torvisco o torrisco, es un arbusto de la familia timeleáceas.
Torbiskoa (Daphne gnidium) Timeleazeoen familiako zuhaixka, 1,5 m inguru luzea, enbor zuzena eta adar gutxikoa duena. Lantza egiturako hosto larrukarak ditu, gainalde berdekoak eta azpialde berde zurixkakoak. Loreak txikiak eta zuri horixkak ditu eta fruituak basakaran baten itxurakoak eta kolorez hori gorrixkak. Mediterraneo Itsasoaren inguruko lurraldeetako sasi-lekuetan eta basoetako sareguneetan hazten da.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Torbiskoa (Daphne gnidium) Timeleazeoen familiako zuhaixka, 1,5 m inguru luzea, enbor zuzena eta adar gutxikoa duena. Lantza egiturako hosto larrukarak ditu, gainalde berdekoak eta azpialde berde zurixkakoak. Loreak txikiak eta zuri horixkak ditu eta fruituak basakaran baten itxurakoak eta kolorez hori gorrixkak. Mediterraneo Itsasoaren inguruko lurraldeetako sasi-lekuetan eta basoetako sareguneetan hazten da.
Daphne gnidium
Le Daphné garou, Garou (Daphne gnidium), Thymèle ou Saint-Bois est un arbuste de la famille des Thyméléacées.
C'est un arbrisseau[1], de 60 cm à 2 m de haut ou plus, à feuilles persistantes ou caduques, à rameaux minces très feuillés, lisses, cylindrique, pubérulents au sommet.
Les feuilles sont glabres, subcoriaces, linéaires ou ovales-oblongues, aiguës, glanduleuses dessous, de 20-50 × 3-10 mm.
Les fleurs blanches petites et tubulaires, poilues sur le calice, souvent odorantes sont groupées en panicules terminales. Floraison de mars à octobre.
Le fruit est une baie ovoïde, rouge orangé.
Cette autre espèce, du même genre botanique que Daphne mezereum, portant aussi des baies rouges (mais réparties le long des tiges), est également très toxique et avec des symptômes identiques. Cette espèce se distingue de la précédente par le fait que les feuilles sont persistantes et se trouvent sur toute la longueur de la tige.
Le Garou est un arbuste des garrigues méditerranéennes et des sables atlantiques. On le trouve dans les lieux arides et sablonneux du Midi et du Sud-Ouest, de Provence, Languedoc, Roussillon, Gironde, Charente maritime, Vendée ; Corse et Région méditerranéenne.
La plante contient des toxines : mézéréine et daphnine ; toutes les parties de la plante sont considérées comme toxiques.
Données d'après: Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
Daphné garou dans la garrigue
Floraison du Daphne gnidium dans la Garrigue
Fleurs et Fruits de Daphne gnidium dans la Garrigue
Inflorescences
Fruits
Anciennement, l'écorce des plantes du genre Daphne, et plus particulièrement du Daphné gnidium, aussi connu sous le nom de Saint-Bois (ou Sain-Bois), était utilisée sous forme de pommade aux propriétés épispastiques, irritant la peau, provoquant la formation d'ampoules[2].
En France, cette espèce est protégée en région Aquitaine et dans les Pays de la Loire (Article 1).
Dans la Garrotxa (Catalogne), le daphné garou était traditionnellement cloué par les bergers sur les portes des enclos pour éloigner à la fois les puces et les sorcières[3].
Dans le calendrier républicain, le Thimèle était le nom attribué au 22e jour du mois de pluviôse[4].
Daphne gnidium
Le Daphné garou, Garou (Daphne gnidium), Thymèle ou Saint-Bois est un arbuste de la famille des Thyméléacées.
O trobisco ou matapulgas[1] (Daphne gnidium) é un arbusto da familia das timeleáceas. É coñecido por ser unha planta velenosa.
O nome xenérico deriva do grego Daphn, a mitolóxica moza que perseguida por Apolo tranformouse á beira dun río nun loureiro.
O nome común galego: trobisco, vén directamente a través do latín: turbiscus.
É unha planta propia da rexión mediterránea, medrando en case toda a península ibérica, chegando a Galiza, illas Canarias, Baleares e norte de África.
Medra en todo tipo de terreos, matogueiras, piñeirais e terreos ermos dende o nivel do mar até os 1000 metros de altitude.
En Galiza medra ben nas toxeiras e piñeirais e bosques de sobreiras, en xeral en lugares quentes onde vai moito sol[2] Florea de marzo a outubro e os froitos madurecen dende xuño a novembro.
O trobisco é un arbusto de menos de 2 m de altura, cos talos erectos e coa casca parda. As pólas fican moi ergueitas. Ten moitas follas simples, alternas, lanceoladas, enteiras, de ápice acuminado, de cor verde cinsenta, densamente agrupadas nos extremos das pólas. Son irritantes. As flores agroman nos extremos das pólas en acios. Son miúdas, cos pétalos brancos e con catro lóbulos terminais patentes. Desenvolve as flores brancas a finais do verán e polo outono. Os froitos son bagas verdes inicialmente e vermellas ao chegares. Son moi velenosas.
É unha planta velenosa. A presenza, especialmente nos seus froitos, dunha resina, a mecerina, ademais doutro composto a dafnetina, de alto poder tóxico para persoas e animais, non impediu que esta planta se utilizase polo ser humano para outros fins. En cosmética úsanse as follas para fabricar un ungüento que tinxe os cabelos de negro e elimina a caspa; en medicina, o poder vesicante das follas utilizase para as feridas. Tamén se utilizaba para sandar as orellas unha vez que se facía o burato para os pendentes.
É unha boa especie vexetal para facer nós e ligaduras, a casca é unha corda natural pola súa flexibilidade e resistencia.
Empregábase tamén como como insecticida, para matar piollos, formigas, e chinches (de aí o nome vulgar de matapiollos). Nos galiñeiros e poleiros mantíñanse os piollos controlados co uso da planta.
O trobisco utilizouse como potente veleno para matar peixes dende tempos inmemoriais coma método de pesca en encoros, regueiros e lagoas, a súa resina tóxica ataca o osíxeno da auga, polo que botando as pólas da planta á auga envelenábanse os peixes logo de dúas ou tres horas. Era un método de pesca común nas pozas dos ríos galegos. Así é citado en diversos libros, entre eles Un verán en Galicia da inglesa C. Gasquoine Hartley, de 1911, editado en galego por Galaxia[2].
En Galiza considerouse especie máxica, por iso se usou moito coma herba de San Xoán. Empregouse coma amuleto e para afastar os maos espíritos dende tempos inmemoriais.
O trobisco ou matapulgas (Daphne gnidium) é un arbusto da familia das timeleáceas. É coñecido por ser unha planta velenosa.
Lo gnidio o erba corsa (Daphne gnidium L.) è un arbusto sempreverde della famiglia delle Thymelaeaceae.
Caratterizzato dai rami molto eretti (circa un metro e mezzo di altezza), dal denso fogliame e da piccoli fiori bianchi è una pianta che cresce soprattutto nella macchia mediterranea.
Fioritura
Bacche non mature
Presente nella macchia mediterranea molto diffusa nei terreni incolti e rocciosi oppure incendiati e degradati.
In Sardegna (nota anche come "truvusciu") veniva impiegata per la lavorazione dell'orbace (lana grezza), ha infatti eccellenti proprietà tintorie in diverse tonalità di giallo e grazie alle sue proprietà antisettiche serviva per azzerare la presenza di microorganismi o di germi patogeni. Le bacche contengono sostanze tossiche, venivano utilizzate per avvelenare le acque e stordire i pesci nella pesca di frodo [1], in particolare dell'anguilla (pesca vàregu). Nelle radici è contenuta una sostanza urticante. Anticamente i rami, abilmente scorticati, venivano usati per il confezionamento di cestini.
Lo gnidio o erba corsa (Daphne gnidium L.) è un arbusto sempreverde della famiglia delle Thymelaeaceae.
Daphne gnidium er en eviggrønn busk i tysbastfamilien.
Den blir opptil to meter høy, har en opprett vekst og er lite forgreinet. Bladene er blågrønne og læraktige. Blomstene er hvite, velduftende og sitter tett sammen i endestilte klaser. Bærene er røde, men blir til slutt svarte. Den vokser i maquis, garrigue, skog og på steinete steder. Arten er utbredt i hele middelhavsområdet unntatt den aller østlige delen. Den finnes også på Kanariøyene der den inngår i busksjiktet i skoger av kanarifuru.
Blomster og bær
Bær
Droneflue på blomst
Typisk vekstform
Daphne gnidium er en eviggrønn busk i tysbastfamilien.
Den blir opptil to meter høy, har en opprett vekst og er lite forgreinet. Bladene er blågrønne og læraktige. Blomstene er hvite, velduftende og sitter tett sammen i endestilte klaser. Bærene er røde, men blir til slutt svarte. Den vokser i maquis, garrigue, skog og på steinete steder. Arten er utbredt i hele middelhavsområdet unntatt den aller østlige delen. Den finnes også på Kanariøyene der den inngår i busksjiktet i skoger av kanarifuru.
Daphne gnidium é uma espécie de planta com flor pertencente à família Thymelaeaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 357–358. 1753.
Os seus nomes comuns são erva-de-joão-pires, gorreiro, lauréola-macha, mezereão-menor, trovisco, trovisco-fêmea ou trovisqueira.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Daphne gnidium é uma espécie de planta com flor pertencente à família Thymelaeaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 357–358. 1753.
Os seus nomes comuns são erva-de-joão-pires, gorreiro, lauréola-macha, mezereão-menor, trovisco, trovisco-fêmea ou trovisqueira.
Вічнозелений чагарник з обернено-списом-подібним темно-зеленим, щільним угорі, ланцетним листям, розміром (10) 20-30 (50) х (2,5) 3-7 мм. Досягає у висоту від близько 40 до 150 см. Цвіте з серпня по жовтень. Квіти білі ароматні, 5-6,5 мм у довжину. Плоди кісточкові, круглі, червоні, близько 8 мм в діаметрі, зріють протягом осені. Насіння 4-5 х 2-3 мм, яйцевидне. Всі частини рослини отруйні.
Африка: Алжир; Марокко; Туніс. Азія: Туреччина. Європа: Албанія; Колишня Югославія; Греція; Італія - Сардинія [вкл. Сардинія, Сицилія], Франція [вкл. Корсика]; Португалія; Гібралтар; Іспанія [вкл. Канарські острови]. Знаходиться в посушливих і піщаних районах; житель середземноморського чагарників і Атлантичних пісків. Натуралізований.
Thụy hương lá lanh (danh pháp hai phần: Daphne gnidium) là một loài thực vật thuộc chi Thụy hương (Daphne). Thụy hương lá lanh có chứa chất độc mezerein và daphetoxin. Tất cả các bộ phận của cây đều được xem là độc tố cao [1]
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Daphne_gnidium tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến bộ Cẩm quỳ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Thụy hương lá lanh (danh pháp hai phần: Daphne gnidium) là một loài thực vật thuộc chi Thụy hương (Daphne). Thụy hương lá lanh có chứa chất độc mezerein và daphetoxin. Tất cả các bộ phận của cây đều được xem là độc tố cao
Daphne gnidium L., 1753
Волчеягодник книдийский (лат. Daphne gnidium) — вид кустарников рода Волчеягодник (Daphne) семейства Волчниковые (Thymelaeaceae).
Вечнозелёный кустарник с обратно-копьеобразными, тёмно-зелёными, плотными вверху[прояснить], ланцетными листьями, размером (10) 20-30 (50) х (2,5) 3-7 мм. Достигает в высоту от 40 до 150 см. Цветёт с августа по октябрь. Цветы белые ароматные, 5-6,5 мм в длину. Плоды круглые, красные, около 8 мм в диаметре, зреют в течение осени. Семена 4-5 х 2-3 мм, яйцевидные.
Все части растения ядовиты. Контакт с кожей человека может вызвать дерматит[2].
Вид распространён в Африке (Алжир, Марокко, Тунис), Азии (Турция), Европе (Албания, Бывшая Югославия, Греция, Италия [вкл. Сардиния, Сицилия], Франция [вкл. Корсика], Португалия, Гибралтар, Испания [вкл. Канарские острова]). Произрастает в засушливых и песчаных районах Средиземноморья на высоте до 1000 метров над уровнем моря.
Волчеягодник книдийский (лат. Daphne gnidium) — вид кустарников рода Волчеягодник (Daphne) семейства Волчниковые (Thymelaeaceae).
Вечнозелёный кустарник с обратно-копьеобразными, тёмно-зелёными, плотными вверху[прояснить], ланцетными листьями, размером (10) 20-30 (50) х (2,5) 3-7 мм. Достигает в высоту от 40 до 150 см. Цветёт с августа по октябрь. Цветы белые ароматные, 5-6,5 мм в длину. Плоды круглые, красные, около 8 мм в диаметре, зреют в течение осени. Семена 4-5 х 2-3 мм, яйцевидные.
Все части растения ядовиты. Контакт с кожей человека может вызвать дерматит.
Вид распространён в Африке (Алжир, Марокко, Тунис), Азии (Турция), Европе (Албания, Бывшая Югославия, Греция, Италия [вкл. Сардиния, Сицилия], Франция [вкл. Корсика], Португалия, Гибралтар, Испания [вкл. Канарские острова]). Произрастает в засушливых и песчаных районах Средиземноморья на высоте до 1000 метров над уровнем моря.
.jpg)
_Thym%C3%A9l%C3%A9ac%C3%A9es.jpg)
.jpg)
